“นี่ไง หมีอดกินน้ำผึ้ง แบบนี้เลย”
ติดแฮชแท็ก #พี่ควอตซ์น้องเหนือ ในทวิตเตอร์“พี่ควอตซ์เงยหน้าขึ้นมองผมก่อน” น้ำเหนือพยายามเอ่ยเรียกคนที่ยังนั่งฝังใบหน้ากับมือของเขาอยู่
ควอตซ์ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ไม่ได้พูดอะไร แต่น้ำอุ่นๆ ยังคงไหล่ลงโดนมือน้ำเหนือไม่หยุด รวมไปถึงไหล่ทั้งสองข้างที่สั่นอย่างเป็นเครื่องยืนยันได้ว่า… ผู้ชายคนนี้กำลังร้องไห้
น้ำเหนือทำอะไรไม่ถูก และตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นควอตซ์ร้องไห้แบบนี้ เขาใช้มืออีกข้างที่ว่างยันกับเตียงเอาไว้แล้วค่อยๆ ยันตัวเองขึ้นนั่ง แม้จะลำบากไปนิดแต่ในที่สุดน้ำเหนือก็ลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ
“พี่ควอตซ์ครับ…” มือข้างที่ว่างแนบลงกับแก้มของควอตซ์
ในอกของน้ำเหนือรู้สึกแปลกๆ มันเจ็บและมันหน่วง นี่คงเป็นความรู้สึกของคนที่ต้องเห็นคนที่รักร้องไห้…
“พี่ควอตซ์ครับ มองผม… นะครับ” ใบหน้าของควอตซ์ค่อยๆ เงยขึ้น น้ำตายังคงไหลออกจากดวงตาคู่นั้นที่น้ำเหนือว่ามันมีเสน่ห์น่ามองลงอาบแก้มทั้งสองข้าง
“พี่ขอโทษ…” ถ้อยคำขอโทษถูกเอ่ยออกมาอีกรอบอย่างที่น้ำเหนือก็ไม่เข้าใจว่าควอตซ์ขอโทษเขาทำไม “พี่ขอโทษ…”
“พี่ควอตซ์บอกผม เกิดอะไรขึ้นครับพี่ร้องไห้ทำไม แล้วพี่ไปไหนมา” น้ำเหนือถาม ในตอนบ่ายเขาตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปก็ไม่เห็นควอตซ์แล้ว ถามกับสาลี่อีกฝ่ายก็ไม่รู้ แต่คุณหญิงมรกตฝากบอกเอาไว้แค่ว่าเดี๋ยวพี่ควอตซ์ก็กลับมา
ควอตซ์แนบริมฝีปากลงกับฝ่ามือของน้ำเหนือ ยิ่งเขามองน้ำเหนือความรู้สึกผิดก็ยิ่งเกาะกุมหัวใจของเขา เรื่องราวทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเขาเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขาทำร้ายน้ำเหนือจนอีกฝ่ายต้องตั้งท้อง หรือแม้แต่ตอนนี้ที่น้ำเหนือต้องอยู่โรงพยาบาล สาเหตุก็มาจากเขาทั้งนั้น…
“พี่ควอตซ์” น้ำเหนือเรียกอีกคน ใช้มือปาดเช็ดน้ำตาให้
แม้เขาจะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ดีทุกอย่าง แต่ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาน้ำเหนือคิดว่ารู้จักควอตซ์มากพอ และตลอดเวลาที่รู้จักน้ำเหนือไม่เคยเห็นควอตซ์ร้องไห้เลยสักครั้งเดียว และเชื่อว่าควอตซ์ไม่ใช่คนที่จะเสียน้ำตาได้ง่ายๆ
น้ำเหนือใช้มือจับแขนของควอตซ์ก่อนจะออกแรงดึงเหมือนจะบอกให้อีกคนขยับขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน ควอตซ์เห็นอย่างนั้นก็ขยับขึ้นมานั่งข้างๆ น้ำเหนือ ก่อนจะโอบร่างของคนรักเข้ามาในอ้อมแขน
“พี่ควอตซ์ครับ เราสองคนไม่ใช่แค่แฟนหรือคนรักกันนะครับ แต่เราคือครอบครัวเดียวกัน มีอะไรบอกผมได้นะครับ” พูดพลางซบหน้าลงที่อกกว้างของควอตซ์ อกที่น้ำเหนือรู้สึกว่าอบอุ่น ไม่แพ้อกของพ่อ
“พี่ขอโทษน้ำเหนือ” เป็นอีกครั้งที่ควอตซ์พูดแบบนี้ ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงกับไหล่ของน้ำเหนือ
“พี่ควอตซ์ขอโทษผมทำไมครับ”
เกิดความเงียบขึ้นช่วงอึดใจหนึ่งก่อนที่ควอตซ์จะถอนหายใจออกมาและเริ่มต้นพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในใจของเขา
“เพราะพี่เองที่ทำให้น้ำเหนือต้องมาอยู่โรงพยาบาลแบบนี้ เป็นเพราะพี่เอง…”
น้ำเหนือดันตัวคนพูดออกนิดพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ “พี่ควอตซ์หมายถึงอะไรครับ”
มือหนาเอื้อมมากุมมือของน้ำเหนือเอาไว้ “พี่รู้แล้วว่าใครที่ทำให้น้ำเหนือต้องเข้าโรงพยาบาล… พี่รู้หมดทุกอย่างแล้ว”
“แต่พี่ควอตซ์ไม่ได้เป็นคนทำนี่ครับ” น้ำเหนือพูด
“แต่สาเหตุเกิดจากพี่… พี่ขอโทษนะ” รั้งน้ำเหนือเข้าไปกอดอีกครั้ง “พี่ไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจที่รู้ว่าใครทำ แต่พี่เสียใจเพราะพี่เองที่เป็นสาเหตุ เป็นต้นเหตุทั้งหมดที่ทำให้น้ำเหนือต้องทรมาน พี่ขอโทษน้ำเหนือ พี่ขอโทษจริงๆ…”
น้ำเหนือยกมือขึ้นโอบแผ่นหลังของคนตัวโตที่ตอนนี้หัวใจบอบบางเอาไว้ และรับฟังเรื่องราวจากปากของควอตซ์ แม้จะตกใจ เสียใจ ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินแต่น้ำเหนือก็ไม่อยากนำมาใส่ใจ เพราะสิ่งที่สำคัญกว่าว่าใครเป็นคนทำ คือประคองจิตใจที่บอบบางดวงนี้ของควอตซ์
“ผมอยู่นี่พี่ควอตซ์ และแฝดก็อยู่นี่” จับมือของอีกคนให้แนบลงที่หน้าท้องของตัวเอง “พวกเรายังอยู่ด้วยกัน พี่ควอตซ์ไม่ต้องเสียใจ ไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมกับลูกไม่ได้ไปไหน ยังอยู่กับพี่ตรงนี้”
ควอตซ์นึกอยากจะกอดคนรักให้แน่นมากกว่านี้แต่เพราะรู้ว่าทำแบบนั้นไม่ได้จึงทำได้เพียงเลื่อนไปจูบขมับคนรักเบาๆ เท่านั้น “พี่…”
“ไม่ขอโทษผมแล้วนะ ไม่ใช่ความผิดของพี่ควอตซ์เลยสักนิด” น้ำเหนือแทรกขึ้นอย่างรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร “คนที่ผิดคือคนที่ทำ ไม่ใช่พี่ควอตซ์ พี่ไม่ใช่สาเหตุ ไม่ใช่ต้นเหตุของเรื่อง”
มือทั้งสองข้างของน้ำเหนือแนบลงที่แก้มของควอตซ์ “เพราะอย่างนั้นอย่าโทษตัวเอง… นะครับ”
ดวงตาของควอตซ์สั่นไหวกับคำพูดของน้ำเหนือ แต่สุดท้ายเขาก็ยอมพยักหน้ารับคำนั้น
คนท้องยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะพูดเสียงทะเล้นหวังที่จะทำให้อีกคนยิ้มออก “ต้องแบบนี้สิครับ พี่ควอตซ์ที่ผมรู้จักน่ะ ชอบทำหน้ายักษ์หน้าบึ้งเหมือนหมี มากกว่าทำหน้าหงอยนะ”
“ว่าพี่เป็นหมีเหรอ”
น้ำเหนือหัวเราะชอบใจ “นี่ไง หมีอดกินน้ำผึ้ง แบบนี้เลย”
“เดี๋ยวก็โดนหมีกินหรอก” ควอตซ์ว่าอย่างมันเขี้ยวคนรัก ก่อนจะยิ้มออกมาและนั่นก็ทำให้น้ำเหนือยิ้มกว้างน่ารักส่งมาให้
อย่างน้อยพี่ควอตซ์ก็ยิ้มแล้ว คนตัวสูงขยับตัวอีกรอบก่อนจะรั้งให้น้ำเหนือเอนพิงอกเขาโดยที่เขาเองก็โอบรอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้หลวมๆ ฝังปลายจมูกโด่งลงที่ขมับของคนในอ้อมกอด
“ง่วงไหม อยากนอนต่อหรือยัง” ก้มลงถาม
“ยังครับ วันนี้ผมนอนเยอะมากแล้ว ยังไม่อยากนอน แล้วพี่ควอตซ์ง่วงไหมครับ เหนื่อยหรือเปล่า อยากพักผ่อนไหม”
“พี่อยากอยู่แบบนี้” ควอตซ์ตอบ
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเหมือนก่อนหน้านี้ที่น้ำเหนือตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นควอตซ์ ในตอนนั้นน้ำเหนือรู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆ มันช่างเหงาเหลือเกิน ทั้งๆ ที่มีสาลี่อยู่เป็นเพื่อน คอยดูแล และชวนคุย แต่ตอนนี้ไม่มีเสียงพูด
แต่บรรยากาศที่เคยเหงากลับไม่เป็นแบบนั้นแล้ว อาจจะเพราะคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง คนที่โอบกอดเขาเอาไว้
“น้ำเหนือคิดยังไง… ถ้าหากจะมีคนอื่นอีกหลายคนรู้เรื่องของเรา รู้ว่าน้ำเหนือท้อง” อยู่ๆ คนที่เงียบก็พูดขึ้นมา ให้น้ำเหนือต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ทำไมเหรอครับ”
ควอตซ์ถอนหายใจ “พี่คิดว่า… พี่จะแจ้งความ พี่จะทำให้เรื่องเงียบที่สุด แต่ก็ไม่มั่นใจว่ามันจะเงียบได้แค่ไหน”
“พี่ควอตซ์ครับ” น้ำเหนือเรียกด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล ไม่ใช่กังวลในเรื่องที่จะมีคนรู้ แต่กังวลกับใบหน้าของควอตซ์ยามที่พูดเรื่องนี้
“พี่ควอตซ์ไม่อยากยุ่งกับคุณเฌอรีนใช่ไหมครับ”
คนถูกถามก้มหน้ามอง ก่อนจะพยักหน้ารับ “แต่พี่ก็ไม่อยากปล่อยเอาไว้ ถ้าพี่ปล่อยไปในอนาคตเขาอาจจะไปทำอะไรแบบนี้อีกก็ได้ พี่อยากให้เขารู้ตัวว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันผิด แต่อีกใจ… พี่ก็ไม่อยากเข้าไปวุ่นวายกับคนอย่างนั้นอีกแล้ว”
น้ำเหนือซุกหน้าลงกับอกของควอตซ์ ยกมือขึ้นโอบรอบเอว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง “ถ้าอย่างนั้น… ให้คุณแม่ช่วยจัดการเรื่องให้ดีไหมครับ ไม่ก็พี่ลิน… พี่ควอตซ์จะได้ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาด้วยไง ดีไหมครับ”
ควอตซ์นิ่งไปนิดอย่างใช้ความคิด แต่ถ้าเขาไม่จัดการอะไร เขาก็เชื่อว่าคุณหญิงมรกตคงจัดการเอง เพราะท่านคงไม่ยอมปล่อยให้คนที่คิดจะทำร้ายลูกสะใภ้รวมไปถึงหลานของท่านอยู่อย่างสุขสบายแน่นอน
“อือ… เอาไว้พรุ่งนี้พี่จะลองคุยกับคุณแม่ดู” ควอตซ์ตอบ “นอนเถอะ ดึกมากแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายนะ”
ควอตซ์ขยับตัวลงจากเตียง ก่อนจะประคองให้น้ำเหนือลงนอนดีๆ ส่วนตัวเขาก็นั่งลงข้างเตียง พร้อมจับมือของน้ำเหนือมากุมเอาไว้ “พักผ่อนเยอะๆ นะ”
“พี่ควอตซ์ก็ด้วย ไปนอนที่เบาะดีๆ สิครับ”
“รอเราหลับก่อน เดี๋ยวพี่จะไปนอน นอนเถอะ” ใช้มืออีกข้างลูบผมน้ำเหนืออย่างต้องการกล่อมให้อีกคนนอนหลับ
ควอตซ์นั่งอยู่แบบนั้นจนแน่ใจว่าน้ำเหนือหลับไปแล้วจึงได้ปล่อยมือที่กุมอยู่ออก ตั้งใจว่าจะพักผ่อนบ้างเพราะวันนี้เขาเจอเรื่องราวมามากมายเหลือเกิน…
คนตัวสูงโน้มตัวลงจูบหน้าผากของน้ำเหนือเบาๆ แล้วผละออก “ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณมากนะน้ำเหนือ”
น้ำเหนือขยับรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกเจ็บที่ท้อง มือทั้งสองข้างยกขึ้นกุมหน้าท้องของตัวเองเอาไว้ก่อนจะส่งเสียงออกมาเบาๆ
แต่ถึงแม้ว่าจะส่งเสียงออกมาเบาแค่ไหนคนที่อยู่ในห้องด้วยกันก็ยังได้ยิน ควอตซ์รีบผุดลุกขึ้นทันทีด้วยความตกใจ
“น้ำเหนือเป็นอะไร เจ็บท้องเหรอ” ควอตซ์ร้องถามด้วยความร้อนรน มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมมือของคนรัก ส่วนอีกข้างลูบผมอีกคน
“เจ็บมากไหม”
น้ำเหนือส่ายหน้าก่อนจะส่งยิ้มให้ “ม ไม่ครับ ดีขึ้นแล้ว ไม่ได้เจ็บเหมือนวันนั้น”
พอได้ยินแบบนั้นควอตซ์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะภาพที่น้ำเหนือร้องเจ็บท้องพร้อมน้ำตาไหลยังติดตาเขาไม่หาย น้ำเหนือดูทรมานมากจนเขารู้สึกเจ็บไปหมดที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรคนรักได้เลย
“เราคงต้องนอนอยู่อย่างนี้... จนกว่าจะถึงกำหนดคลอด” ควอตซ์ทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียงของน้ำเหนือ เอื้อมมือไปจับมือของคนรักเอาไว้
“พี่ควอตซ์ก็จะอยู่กับผมใช่ไหมครับ” น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นมอง ซึ่งอีกคนก็ยิ้มแล้วพยักหน้ารับ ฝ่ามือหนาอีกข้างวางแนบลงที่แก้มเนียนแล้วไล้ไปมาเบาๆ
“พี่จะปล่อยน้ำเหนือเอาไว้คนเดียวได้ยังไง” เขาพูดพร้อมกับสำรวจใบหน้าของน้ำเหนือไปด้วย วันนี้ดูมีเลือดฝาดกว่าเมื่อวันก่อน วันที่เขาพาน้ำเหนือมาโรงพยาบาลอีกฝ่ายใบหน้าซีดเซียวจนหาสีเลือดไม่เจอ “เมื่อวานพี่โทรบอกพ่อแล้ว วันนี้พ่อสินธรคงแวะเข้ามา ตกใจใหญ่จะมาตั้งแต่เมื่อวานแต่พี่ได้ยินเสียงเหมือนคนเรียกพ่อเข้าประชุมก็เลยพูดกล่อมอยู่นาน”
“ดีแล้วครับ ผมไม่อยากให้พ่อต้องเสียงานเพราะผม” น้ำเหนือว่า “แล้ว... ถ้าพี่ควอตซ์อยู่กับผม งานของพี่หล่ะครับ...”
“เดี๋ยวพี่เอามาทำที่นี่ก็ได้ ไม่เป็นอะไรหรอก” ควอตซ์พูดยิ้มๆ เขาลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวน้ำเหนือให้
ตลอดช่วงเช้าควอตซ์อยู่เป็นเพื่อนน้ำเหนือ โดยให้สาลี่กลับไปช่วยงานที่บ้านแทน เอาไว้ตอนไหนที่ควอตซ์ต้องออกไปข้างนอกจึงค่อยโทรบอกให้สาลี่เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนน้ำเหนือ ส่วนตอนบ่ายนั้นพ่อของน้ำเหนือแวะเข้าเยี่ยมหลังจากที่เคลียร์งานเสร็จเรียบร้อย
ใบหน้าของสินธรนั้นทั้งเป็นห่วง เป็นกังวลและสงสารลูกชายไปพร้อมๆ กัน
“น้ำเหนือ...”
“พ่อ” น้ำเหนือร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นพ่อของตนจนยันสองมือกับเตียงเพื่อลุกขึ้นนั่ง แต่ก็โดนควอตซ์กดไหล่เอาไว้
“ห้ามลุกน้ำเหนือ ขยับตัวไม่ได้ไงจำไม่ได้เหรอ ที่เมื่อเช้าปวดท้องเพราะเมื่อวานขยับตัวเยอะหรือเปล่า”
น้ำเหนือทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจแต่ก็พยักหน้ารับแล้วนอนลงเหมือนเดิม สินธรที่เห็นลูกชายทำหน้ามุ่ยก็ยิ้มขำก่อนจะเดินมาข้างเตียงแล้วก้มลงกอดลูกชายแทน พร้อมกับหอมแก้มน้ำเหนือไปทีแล้วจึงผละออก
“เป็นยังไงบ้างลูก ได้ยินเรื่องของลูกพ่อตกใจจนหัวใจจะวาย”
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ ปลอดภัยดีทั้งผมแล้วก็ลูกครับพ่อ” น้ำเหนือตอบคนเป็นพ่อก่อนจะยิ้มให้เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจขึ้น
สินธรได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มโล่งอก “แล้วมันเกิดอะไรขึ้น... พ่อก็ยังไม่ทันได้คุยรายละเอียดกับควอตซ์เขาเลย มัวแต่ตกใจอยู่ที่ลูกเข้าโรงพยาบาลแบบนี้”
คำถามนี้ทำเอาทั้งควอตซ์และน้ำเหนือนิ่งไป น้ำเหนือหันไปมองคนรักเหมือนจะขอคำปรึกษาว่าควรจะทำอย่างไรดี สินธรเองก็มองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ “มีอะไรกันหรือเปล่า”
“คืออย่างนี้ครับ...” ควอตซ์เป็นฝ่ายเริ่มพูด และเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กับสินธรฟังจนหมด “ผมขอโทษ... ที่ผมเป็นสาเหตุให้น้ำเหนือต้องเจอกับเรื่องราวแบบนี้ ผมขอโทษที่เป็นสาเหตุทำให้น้ำเหนือกับลูกต้องตกอยู่ในอันตราย”
สินธรถอนหายใจออกมา ยกมือขึ้นตบไหล่ลูกเขยของตนเองเบาๆ “ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องราวแบบนี้หรอกนะ อย่าคิดมากเลยที่สำคัญคือตอนนี้น้ำเหนือปลอดภัย และแฝดก็ปลอดภัย แค่นี้ก็พอแล้วละนะ”
“ขอบคุณครับ” ควอตซ์ยกมือไหว้สินธร ที่อีกฝ่ายไม่ถือโทษโกรธเคืองใดๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคนรักที่มองมาที่เขาเกือบจะตลอดเวลาที่เขาเล่าทุกอย่างให้สินธรฟัง
คงกลัวว่าควอตซ์จะเก็บไปคิดมาก และโทษตัวเองอีกเหมือนอย่างเมื่อคืน
ควอตซ์ปล่อยให้สองพ่อลูกได้คุยกัน ส่วนตัวเขาเองก็เลี่ยงมาอีกห้องเพื่อคุยโทรศัพท์กับคุณหญิงมรกตเพื่อที่จะปรึกษาเรื่องคดีความกับท่าน ซึ่งพอคุณหญิงมรกตได้ฟังความจริงจากปากลูกชายทั้งหมดก็ถึงกับโกรธทันที ยืนยันหนักแน่นว่าจะจัดการให้ถึงที่สุดและจะไม่มีการยอมความใดๆ ทั้งสิ้น ควอตซ์เองก็ไม่ได้คัดค้านเพราะเขาเองก็ตั้งใจแบบนั้นเหมือนกัน ก่อนจะเอ่ยขอให้คนเป็นแม่ช่วยเป็นธุระจัดการทุกอย่างแทนเขาที
หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับคุณหญิงมรกตเสร็จก็โทรหาลิน เลาขาของตนทันทีเพื่อให้อีกฝ่ายจัดเตรียมงานเอกสารทั้งหมดเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วให้คนขับรถขนงานทั้งหมดมาให้เขาที่โรงพยาบาล ควอตซ์ตั้งใจว่าจะย้ายที่ทำงานชั่วคราว เพราะเขาไม่อยากจะปล่อย หรือทิ้งน้ำเหนือเอาไว้คนเดียว ถึงแม้จะสามารถโทรเรียกคนที่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อนได้ก็ตาม
เขาอยากจะอยู่และคอยดูแลน้ำเหนือด้วยตัวของเขาเองมากกว่า
อย่างน้อย... ก็คงพอช่วยให้ความรู้สึกผิดในใจของเขาลดลงไปได้บ้าง ************************************************
ป่วย... ป่วยต้อนรับปีใหม่เลยค่ะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวเดี๋ยวฝน ยังไงก็ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ เป็นห่วงทุกคนค่ะ
กลับเข้าที่เนื้อหา... พี่ควอตซ์ร้องไห้ ตอนแต่งไปก็แอบชอบอยู่ลึกๆ เพราะคนพี่ไม่เคยร้องไห้เลย พอได้แต่งพี่ควอตซ์ร้องไห้ก็เออ ดีเหมือนกันแหะ แต่อีกใจก็สงสารค่ะ ตัวเองไม่ผิดอะไร ไม่ได้ทำอะไรแต่มันก็อดที่จะคิดโทษตัวเองไม่ได้อ่ะเนอะ ยังไงก็เอาใจช่วยพี่ควอตซ์กับน้องเหนือผ่านพ้นเรื่องราวร้ายๆ นี้ไปให้ได้นะคะ
อีกไม่นานเราก็คงต้องเตรียมโบกมือลากับนิยายเรื่องนี้แล้วล่ะค่ะ พล็อตเดิมที่เคยวางไว้จะถึงแค่คลอดแฝด แต่ไม่คิดว่ากว่าจะคลอดแฝดมันยาวนานขนาดนี้ฟางก็เลยต่อพล็อตจากที่ตั้งใจเอาไว้ ทุกคนจะได้อ่าน ได้เห็นความน่ารักของแฝดก่อนจะจากกันค่ะ ต้องขอบคุณทุกคนมากๆ ที่รอคอยและให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณมากค่ะ
ปล. มีคำผิด บอกได้ค่า
อาจจะมาช้าหน่อยแต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยค่ะ ^^
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1193560 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก