"แย่งน้องไม่พอ แย่งแด๊ดด้วยนี่สิ” ติดแฮชแท็ก #พี่ควอตซ์น้องเหนือ ในทวิตเตอร์✽ ✽ ✽ ต่อจากคราวที่แล้วค่ะ ✽ ✽ ✽
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนเก่ง เดี๋ยวมัมมี๊เปลี่ยนแพมเพิสให้เนอะ ไม่ร้องนะครับ” น้ำเหนืออุ้มแฝดคนพี่ที่ร้องไห้งอแงเนื่องจากไม่สบายตัวไปที่โต๊ะสำหรับเปลี่ยนแพมเพิสที่คุณหญิงมรกตสั่งมาให้
น้ำเหนือหยิบแผ่นทำความสะอาดมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับพี่ฮาร์ทก่อนจะหยิบแพมเพิสชิ้นใหม่มาสวมให้ พอได้เปลี่ยนแพมเพิสเจ้าตัวน้อยที่ร้องงอแงก็เงียบลงก่อนจะยิ้มหวานส่งให้ คงเพราะรู้สึกสบายตัวแล้วนั่นเอง
“อารมณ์ดีแล้วใช่ไหม อารมณ์ดีแล้วสิเรา” ควอตซ์ที่อุ้มแฝดคนน้องเดินมาหา ก้มมองเจ้าตัวน้อยที่นอนยิ้มหวานให้อย่างอารมณ์ดี “พออารมณ์ไม่ดีก็ร้องเชียว”
น้ำเหนือได้แต่ยิ้มขำกับคำพูดของอีกคนก่อนจะอุ้มพี่ฮาร์ทขึ้นมา ทั้งสองคนอุ้มลูกน้อยออกจากห้องแล้วลงไปที่ชั้นล่างแทน นี่ก็เย็นมากแล้วคนอื่นๆ ก็คงจะกลับกันมาหมดแล้ว
และก็จริงอย่างที่พวกเขาคิด เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นทุกคนที่อยู่ในห้องก็หันมามองทันที ไม่ว่าจะเป็นคุณหญิงมรกต คุณโทมัส คุณสินธร รวมไปถึงหมอวิรัช ลาพิส ด้วย
หมอวิรัชเดินมารับแฝดคนพี่จากน้ำเหนือไปอุ้ม ส่วนแฝดคนน้องก็ถูกส่งต่อให้สินธร น้ำเหนือเดินไปนั่งบนโซฟาข้างคนเป็นพ่อของตัวเอง ส่วนควอตซ์ก็นั่งข้างน้ำเหนืออีกที ลาพิสที่เห็นแฝดนั่งอยู่บนตักของน้าหมอก็ย้ายตัวเองไปที่พื้นหน้าโซฟาแล้วเล่นกับหลานแทน
“แฝดงอแงหรือเปล่าน้ำเหนือ” หมอวิรัชหันไปถามหลานสะใภ้ของตน
“ก็นิดหน่อยครับ ส่วนใหญ่จะเป็นพี่ฮาร์ทที่งอแง แต่ก็ไม่ได้มากอะไรครับจะร้องก็ตอนหิวกับตอนไม่สบายตัวแค่นั้นแหละครับ น้องเดียร์ไม่ค่อยร้องเท่าไหร่”
“แล้วตกลงลูกมีน้ำนมให้แฝดหรือเปล่า” คุณหญิงมรกตถาม เพราะเมื่อวานก็ได้ยินน้ำเหนือบอกเจ็บคัดหน้าอกที่เป็นอาการปกติของคุณแม่กันทั้งนั้น
น้ำเหนือเองก็พยักหน้ารับกับคำถามของคุณหญิงมรกต พอเห็นแบบนั้นหมอวิรัชก็เลยพูดต่อ “เรื่องปกติของเด็กนะ พวกเขาจะกินเยอะถ่ายบ่อย สองสามชั่วโมงก็ร้องหิวกันแล้วเพราะนมแม่ย่อยง่าย ส่วนตอนกลางคืนถ้าแฝดไม่ตื่น ไม่ร้องก็ปล่อยให้เขานอนไปไม่ต้องปลุกขึ้นมา”
"ครับน้าหมอ"
“ตาฮาร์ทนี่ได้พี่ควอตซ์มาเยอะเลยนะ สีตาได้พ่อกับตามาเลยดูสิ” คุณหญิงมรกตพูดพลางมองหลานทั้งสองคนสลับกันไปมา “ตาเดียร์นี่น่าจะได้น้ำเหนือมา”
"พิสละอยากจะฟัดหลานจังค่ะ แต่ยังทำไม่ได้ใช่ไหมคะน้าหมอ” ลาพิสที่นั่งมองพี่ฮาร์ทตาแทบไม่กระพริบร้องถาม ตัวพี่ฮาร์ทเองก็มองคุณอายังสาวแบบไม่กลัวเหมือนกัน
ทุกคนอยู่เล่นกับแฝดจนได้เวลาอาหารเย็น สาลี่เดินเข้ามาบอกว่าตั้งโต๊ะพร้อมแล้ว และกำลังจะมารับแฝดไปดูแลระหว่างรอทุกคนทานข้าว แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับกันไปไหน แฝดคนน้องก็ร้องไห้งอแงออกมาเสียก่อน
“น่าจะหิวนะครับ ยังไงพวกคุณแม่กินข้าวกันไปก่อนเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวผมให้นมแฝดก่อน” น้ำเหนือตอบ อุ้มน้องเดียร์โยกปลอบไปมา
"เดี๋ยวพ่อรอลูกก่อนดีกว่า” สินธรพูด ซึ่งคนอื่นก็พยักหน้ารับ เห็นอย่างนั้นน้ำเหนือก็ยิ้มออกมา
หลังจากให้นมแฝดเรียบร้อยทุกคนก็ย้ายไปห้องอาหารก่อนจะลงมือทานมื้อเย็นกันพร้อมพูดคุยกันอย่างมีความสุข
น้ำเหนือเดินไปส่งสินธรที่รถ เจ้าตัวกอดเอวคนเป็นพ่อเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยอย่างไม่อยากให้พ่อกลับบ้าน
“งอแงอะไรหือ” สินธรลูบผมลูกชายอย่างเอ็นดู
"ก็ผมคิดถึงพ่อนี่ครับ” เสียงอู้อี้ดังมาจากลูกชายที่กอดเขาไม่ยอมปล่อย
สินธรหัวเราะกับคำพูดอ้อนนั้น “พ่อก็มาหาทุกวันอยู่แล้ว เอาไว้วันไหนสะดวกๆ ว่างๆ พ่อจะมานอนค้างด้วยแล้วกันดีไหม หรือไม่ก็ไปเที่ยวกัน”
“พ่อพูดแล้วนะ ห้ามผิดคำพูดกับผมแล้วนะ” น้ำเหนือเงยหน้าทวงสัญญาทันที
“ไม่แล้ว พ่อไปแล้ว... เราก็พักผ่อนมากๆ รู้ไหม ตอนนี้ก็มีลูกแล้วเป็นพ่อเป็นแม่คนแล้ว อย่าเอาแต่ใจ อย่าดื้อรั้นแล้วก็อดทนให้มากๆ รู้ไหม” สินธรพูด ไม่ได้พูดแค่กับน้ำเหนือแต่รวมไปถึงควอตซ์ที่ยืนอยู่ด้วย
“เรื่องของพ่อกับแม่เป็นบทเรียนที่สำคัญของคนรักกันแต่ไม่คุยกัน ไม่คิดจะหันหน้าเข้าหากัน ลูกเองก็รู้แล้วว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร เพราะฉะนั้นอย่างเป็นแบบพ่อกับแม่นะลูก” สินธรพูดต่อ ยกมือแตะไหล่ของควอตซ์เบาๆ “ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวกันอีกแล้วนะ”
“ครับพ่อ ผมจะจำคำของพ่อไว้” ควอตซ์ยิ้มรับคำ
“พรุ่งนี้พ่อมาหาผมอีกนะ”
“ถ้าไม่ติดอะไรพ่อจะมาทุกวันนั่นแหละ พ่อไปแล้ว เราสองคนก็ไปพักกันเถอะ” สินธรกอดลูกชายตัวเองอีกรอบแล้วจึงผละออก
น้ำเหนือยืนส่งพ่อจนรถที่สินธรขับนั้นแล่นออกจากรั้วบ้านไปถึงได้หันกลับมาหาคนรักที่ยืนรออยู่ มือหนาเอื้อมมาจับมือบางแล้วสอดประสานจนแน่นก่อนจะพากันเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“น้ำเหนือพร้อมหรือยัง เดี๋ยวเราจะได้ไปโรงพยาบาลกัน” เสียงของควอตซ์เอ่ยถามคนรัก
“ครับๆ เรียบร้อยแล้วครับพี่ควอตซ์” น้ำเหนือพูด ช้อนอุ้มพี่ฮาร์ทขึ้นมาก่อนจะเดินตามควอตซ์ที่อุ้มน้องเดียร์อยู่
วันนี้พวกเขามีนัดกับคุณหมอที่โรงพยาบาลเพื่อพาแฝดทั้งสองคนไปตรวจตามนัดตามที่คุณหมอสั่งเอาไว้ ซึ่งคุณหมอที่ดูแลฝาแฝดฮาร์ทกับเดียร์ก็เป็นคุณหมอที่เป็นรุ่นน้องของหมอวิรัชตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
“จะออกไปโรงพยาบาลกันแล้วเหรอ” คุณหญิงมรกตเอ่ยถามเมื่อเห็นลูกชายกับลูกสะใภ้อุ้มฝาแฝดลงมาจากชั้นสอง
“ครับคุณแม่ แล้วนี่คุณแม่ไม่ไปพบลูกค้าเหรอครับ” ควอตซ์ตอบคำถามของคนเป็นแม่ ส่งลูกน้อยให้คุณหญิงมรกตอุ้มเมื่อเจ้าตัวเล็กทำท่าจะโผไปหาคุณย่า
“ไปจ้ะ รอคุณพ่อเขาอยู่ อีกอย่างก็... รอพวกลูกอยู่ด้วยนี่แหละ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
คุณหญิงมรกตพยักหน้ารับยิ้มๆ “มีสิ พวกลูกจะไปโรงพยาบาลกันยังไงหือ รถของพี่ควอตซ์หรือยังไงกัน”
คำถามธรรมดาๆ แต่ก็ทำให้เจ้าของรถชะงักไปทันที หลังจากออกจากโรงพยาบาลเขาก็ยังไม่เคยพาฝาแฝดออกไปไหนจนกระทั่งวันนี้จนทำให้ควอตซ์ลืมไปเลยว่ารถของเขานั้นเป็นแบบสองประตู ไม่ใช่สี่ประตู ส่วนรถตู้... ถ้าคุณหญิงมรกตมีพบลูกค้าแบบนี้ก็คงนำออกไปใช้
“จริงด้วย! รถพี่ควอตซ์เป็นแบบสองประตูนี่ครับ”
“ลืมกันจริงๆ ด้วยสินะทั้งสองคนเนี่ย” คุณหญิงมรกตว่ายิ้มๆ เป็นเวลาเดียวกับที่คุณโทมัสเดินเข้ามาในห้องแล้วยื่นกุญแจรถให้กับลูกชายตัวเอง
“ครับคุณพ่อ อะไรเหรอครับ”
คุณโทมัสไม่ตอบอะไรนอกจากชี้นิ้วไปที่ประตูหน้าบ้าน พวกเขาเลยพากันเดินไปที่หน้าบ้าน ทั้งควอตซ์และน้ำเหนือต่างก็หันมามองทั้งคุณหญิงมรกตและคุณโทมัสทันทีด้วยความไม่เข้าใจ บริเวณชานหน้าบ้านมีรถแบบ SUV สีขาวป้ายแดงจอดอยู่
“พ่อกับแม่ให้” ถ้อยคำง่ายๆ จากคุณโทมัส “ของขวัญรับขวัญหลานอีกชิ้น”
น้ำเหนือตาโตด้วยความตกใจ หันมองรถคันตรงหน้าอีกรอบ โลโก้ที่รูปทรงคล้ายกับโล่ของอัศวินที่มีสีดำ แดงและทองอยู่นั้น ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องรู้จักรวมไปถึงรับรู้ได้ทันทีว่าราคาของมันไม่ใช่น้อยๆ เลยทีเดียว
“แต่คุณพ่อคุณแม่ครับ...” น้ำเหนือตั้งใจจะพูด
“คันเดิมของพี่ควอตซ์มันไม่ใช่รถครอบครัว แล้วพวกลูกจะไปไหนมาไหนกันยังไง”
“แต่ก็เป็นยี่ห้ออื่นก็ได้นี่ครับคุณแม่ ผมก็คิดว่ามันเยอะไปนะครับ” ควอตซ์เองก็คิดไม่ต่างจากน้ำเหนือสักเท่าไหร่
“แต่พ่อกับแม่ก็ซื้อมาแล้ว ยังไงพวกลูกก็เอาไปใช้นั่นแหละจ้ะ ของขวัญของพ่อกับแม่นะ พวกกระเป๋า คาร์ซีทแม่ให้สาลี่เอาไปใส่ไว้ในรถให้แล้ว ยังไงก็รีบไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวสายนะ” คุณหญิงมรกตพูด เดินไปเปิดประตูรถก่อนจะวางหลานชายที่อุ้มอยู่ไว้ที่คาร์ซีทให้เรียบร้อย
น้ำเหนือกับควอตซ์ได้แต่หันมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาจนคุณโทมัสต้องหลุดหัวเราะขำกับท่าทางที่เห็น ก่อนจะยื่นกุญแจรถมาให้ลูกชายอีกรอบ
สุดท้ายก็ได้แต่ยื่นมือไปรับกุญแจนั้นมาพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณ คุณโทมัสยกมือตบไหล่ลูกชายเบาๆ แล้วยิ้มให้ “ไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันตามนัด”
“ครับ อย่างนั้นผมกับน้องไปก่อนนะครับ” ควอตซ์พูดก่อนที่เขาและน้ำเหนือจะพากันเดินไปที่รถคันใหม่
จัดแจงวางลูกน้อยบนคาร์ซีทเช็คสายคาด ความปลอดภัยจนเรียบร้อยพวกเขาก็เดินไปขึ้นรถก่อนที่รถคันสวยจะแล่นออกจากเขตรั้วบ้านบริสตัน
ใช้เวลาไม่นานครอบครัวบริสตันก็มาถึงโรงพยาบาล คุณพ่อคุณแม่อุ้มลูกน้อยกันคนละคนก่อนที่พวกเขาจะพากันเดินเข้าไปในโรงพยาบาล วันนี้ถือว่าเป็นวันแรกเลยก็ว่าได้ที่น้ำเหนือออกจากบ้านหลังจากที่ได้ออกจากโรงพยาบาลกลับไปอยู่บ้าน
แฝดน้อยวัยหนึ่งเดือนถูกพาเข้าไปในห้องตรวจโดยที่ทั้งสองนั่งตักควอตซ์กับน้ำเหนือเอาไว้ คุณหมอผู้หญิงส่งยิ้มใจดีให้กับพวกเขา ก้มลงหยอกล้อกับฮาร์ทและเดียร์ ซึ่งเจ้าตัวน้อยทั้งสองคนก็น่ามองตาแป๋วไม่มีหวาดกลัว
“เอาล่ะ... คุณหมอขอตรวจร่างกายหน่อย ไหน... ใครจะเป็นคนแรกดี” คุณหมอถามมองแฝดที่นั่งอยู่บนตักควอตซ์กับน้ำเหนือสลับกันไปมา “อย่างนั้นตรวจคนพี่ก่อนแล้วกันเนอะ”
“อัตราการเต้นของหัวใจ ปอดเป็นปกติดีทั้งพี่ทั้งน้องนะคะ ไม่มีภาวะติดเชื้ออะไรสบายใจได้ค่ะ” คุณหมอพูดหลังจากตรวจร่างกายฝาแฝดเรียบร้อย “ในช่วงหนึ่งเดือนน้องๆ จะเริ่มมีปฏิกิรยาตอบโต้ ส่งเสียง ขยับมือขยับขา บางครั้งถ้าคุณพ่อคุณแม่จับน้องนอนหงายก็จะสามารถพลิกตัวเองได้ แล้วก็อาจจะขยับหันหน้าไปมาได้ ระยะการมองเห็นของน้องจะอยู่ที่ประมาณหนึ่งฟุต คุณพ่อคุณแม่ก็ลองยื่นหน้าไปใกล้น้อง พูดคุยกับน้องเล่นกับน้อง จะช่วยเรื่องพัฒนาการต่อๆ ไปได้นะคะ”
"เรื่องพัฒนาการพวกนี้น้องๆ อาจจะทำได้ไม่ทั้งหมด อาจจะต้องใช้เวลายังไงก็ไม่ต้องกังวลนะคะ หมอจะนัดน้องทุกๆ เดือนเพื่อตรวจสุขภาพแล้วก็ดูพัฒนาการ ระหว่างนั้นถ้ามีปัญหาอะไรก็พาน้องมาได้เลยนะคะ”
"ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ” น้ำเหนือเอ่ยขอบคุณพร้อมกับจับตัวน้องเดียร์เอาไว้
“ยินดีค่ะ เอาไว้เจอกันใหม่เดือนหน้านะคะตัวเล็ก” คุณหมอตอบน้ำเหนือ ก่อนจะก้มลงพูดกับเด็กแฝดทั้งสองคน ซึ่งเจ้าตัวน้อยก็ส่งเสียงในลำคอเหมือนจะตอบรับจนคุณหมอยิ้มเอ็นดู
หลังจากตรวจเรียบร้อยทั้งสองคนก็พาแฝดกลับ แวะทานมื้อกลางวันที่ร้านอาหารบรรยากาศดีๆ จะได้เป็นการเสริมพัฒนาการของแฝดไปในตัว อีกอย่างควอตซ์ก็อยากพาน้ำเหนือเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เพราะคนรักของเขาไม่ได้ออกมาข้างนอกนานแล้ว รวมๆ แล้วก็ตั้งแต่ก่อนคลอดแฝด จนตอนนี้แฝดครบหนึ่งเดือนแล้ว
“อยากกินอะไรก็สั่งเอาเลยนะเหนือ ไม่ได้ออกมากินข้าวนอกบ้านนานแล้ว เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” ควอตซ์บอกคนรักหลังจากที่พนักงานนำเมนูมาให้
ส่วนแฝดทั้งสองก็นอนหลับตาพริ้มกันอยู่บนรถเข็นเด็ก
“ขอบคุณนะครับ” น้ำเหนือยิ้ม เลือกสั่งอาหารมาสองสามอย่าง แต่เมนูที่สั่งก็เป็นเมนูโปรดของควอตซ์ทั้งนั้น ทำให้คนที่คิดจะตามใจคนรักส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะสั่งของโปรดของน้ำเหนือเพิ่มให้
“พี่ให้สั่งที่เราอยากกิน ไม่ใช่ให้สั่งของโปรดพี่สักหน่อย” เอื้อมมือไปยีผมคนรักเล่น
น้ำเหนือยิ้มหวานก่อนจะตอบ “ก็ผมอยากกินของโปรดของพี่ควอตซ์นี่ครับ”
คนฟังเลิกคิ้วขึ้นนิด ยกมือท้าวคางเอาไว้กับโต๊ะก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา “แต่พวกนั้นก็ไม่ใช่ของโปรดที่สุดของพี่หรอกนะ”
คราวนี้เป็นน้ำเหนือที่ขมวดคิ้วพลางนึก เขามั่นใจว่าจำเมนูอาหารไทยที่เป็นเมนูโปรดของคนรักไม่ผิดนะ แล้วอะไรคือของโปรดที่สุดของควอตซ์กันแน่
“แล้วของโปรดของพี่ควอตซ์คืออะไรเหรอครับ”
“ของโปรดของพี่น่ะเหรอ...” รอยยิ้มบนใบหน้าเปลี่ยนไปทีละนิดจนคนมองชักจะไม่ไว้ใจเสียแล้วว่าสมควรฟังคำตอบต่อไปดีหรือเปล่า “ถ้าอยากรู้เดี๋ยวพี่จะบอกให้รู้ เหนือจะได้เตรียมของโปรดพี่เอาไว้ได้ถูก”
“ผมไม่อยากรู้แล้ว!” น้ำเหนือไม่รู้หรอกว่าของโปรดที่ควอตซ์ว่าคืออะไร แต่เขาก็เริ่มไม่อยากรู้คำตอบนั้นแล้ว
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจเท่าไหร่เพราะเจ้าตัวเผยรอยยิ้มมากขึ้น ก่อนจะเอ่ยตอบว่า ‘เมนูโปรด’ ของเขาคืออะไรกันแน่
และคำตอบนั้นก็ทำให้คุณแม่ลูกสองหน้าแดงวาบ มองค้อนคนรักไปที
“เมนูโปรดของพี่... ก็น้ำเหนือไง”น้ำเหนือได้แต่ถลึงตาโตๆ ใส่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่คนพูดก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเพราะเขาทำเพียงแค่ยิ้มขำกับท่าทางของคนรัก ยังไม่มีใครจะได้พูดอะไรต่ออาหารที่สั่งไปก็ทยอยมาเสิร์ฟทีละอย่างจนกระทั่งครบ พวกเขาจะเริ่มลงมือจัดการกับอาหารมื้อกลางวันกัน แต่ก็คอยหันไปมองแฝดน้อยทั้งสองคนเป็นระยะว่าเจ้าตัวเล็กตื่นขึ้นมาหรือยัง
“พี่ควอตซ์ครับ” น้ำเหนือเรียกคนรัก และเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองก็พูดต่อ “ช่วงสองเดือนที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาล... พี่ควอตซ์เป็นคนออกแบบคอลเลคชั่นของคิวเอ็นเองเหรอครับ”
คนถูกถามพยักหน้ารับ “ใช่แล้วล่ะ แต่ก็ยังมีแบบที่เราเคยออกแบบเอาไว้อยู่”
“อย่างนั้น... เดี๋ยวผมจะออกแบบเซ็ตใหม่ให้นะครับ”
พอได้ยินแบบนั้นควอตซ์ก็ขมวดคิ้วทันที จนน้ำเหนือต้องรีบพูดต่อเพราะรู้ว่าอีกคนจะพูดอะไร “ผมจะใช้เวลาตอนที่แฝดหลับมาออกแบบครับ แล้วก็จะไม่ทำแบบหามรุ่งหามค่ำแน่นอน แล้ว... แล้วก็จะไม่มัวแต่ทำงานจนละเลยลูกแน่นอนครับ”
ควอตซ์ยิ้ม ยื่นมือไปบีบแก้มคนรักเบาๆ อย่างมันเขี้ยวปนเอ็นดู “ก็ไม่ได้จะว่าอะไร พี่ไม่ได้ห้ามถ้าอยากจะทำ แล้วพี่ก็รู้ว่าน้ำเหนือไม่มีทางละเลยลูกแน่นอน แต่ถ้าเหนื่อยเกินไปก็เอาไว้ก่อนก็ได้ แรกๆ แค่เลี้ยงแฝดก็คงเหนื่อยหมดแรงแล้ว เอาไว้น้ำเหนือมั่นใจว่าทำไหวจริงๆ ก็ค่อยทำ”
น้ำเหนือพยักหน้ารับพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักให้ “ครับพี่ควอตซ์ แล้วพี่ควอตซ์ก็ยังไม่ลืมใช่ไหมว่าจะให้ผมไปทำงานออกแบบ”
เขาหัวเราะออกมาเมื่อโดนทวงสัญญาของเมื่อหลายเดือนก่อน “แน่นอนสิ ทำไมจะจำไม่ได้ ถ้าแฝดเข้าเรียนแล้ว พี่จะให้เราไปทำงานที่ออฟฟิศ”
“ขอบคุณครับ” ส่งยิ้มน่ารักกลับไปให้อีกทีก่อนจะเริ่มลงมือทานข้าวกันต่อ
โดยที่บนใบหน้าของพวกเขาทั้งสองคนนั้นระบายไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
เกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็ออกจากร้านอาหารบรรยากาศดี รถคันสวยแล่นไปตามท้องถนนในตอนบ่าย รถติดบ้างบางช่วงแต่ก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของคนที่นั่งอยู่ในรถขุ่นมัว ไหนจะมีเจ้าตัวน้อยที่ส่งเสียงอ้อแอ้ไม่หยุดอยู่ข้างหลัง ทำให้หันไปมองทีไรก็ต้องระบายยิ้มออกมาทุกที
“อ๋อ... จริงสิน้ำเหนือ” ควอตซ์เรียกคนรักเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
น้ำเหนือที่ขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะเรียบร้อยแล้วหลังจากเอี้ยวตัวไปเช็ดปากให้เจ้าตัวเล็กรับคำ “ครับพี่ควอตซ์”
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามีนัดกับสถาปนิกนะ”
คำพูดนั้นทำให้น้ำเหนือหันไปมองคนที่กำลังขับรถอย่างไม่เข้าใจ “นัดกับสถาปนิก... นัดทำไมครับ”
“ก็นัดคุยเรื่องแบบบ้านกันไง”
“แบบบ้าน...”
ควอตซ์พยักหน้ารับ หันมามองคนรักที่ยังทำหน้างงอยู่ก็หลุดขำออกมาก่อนจะช่วยรื้อฟื้นความทรงจำให้ “ก็แบบบ้านไง ลืมไปแล้วเหรอว่าที่เราจะสร้างบ้านกัน บ้านของเราไง”
น้ำเหนือร้องอ๋ออย่างคนนึกออกแล้ว ก่อนเข้าไปนอนโรงพยาบาลควอตซ์เคยพูดเรื่องสร้างบ้านอยู่ รวมไปถึงพาไปเดินดูแบบบ้านในงานรับสร้างบ้านมาด้วย แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยอะไรอีกจนน้ำเหนือก็ลืมๆ ไปแล้ว
“ไม่รออีกสักระยะเหรอครับ”
คำถามที่ควอตซ์ก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ “พี่คิดว่า... เราควรจะมองไปถึงอนาคตได้แล้ว อีกอย่าง... พี่ก็นึกฝันนะ วันที่พี่ได้เห็นแฝดวิ่งเล่นอยู่ในบ้านของเราน่ะ”
รอยยิ้มที่ควอตซ์หันมายิ้มให้ทำเอาน้ำเหนือต้องเบือนหน้าไปมองบรรยากาศนอกหน้าต่างพร้อมกับแก้มขาวๆ ที่มันร้อนๆ และภาพตัวเองที่สะท้อนบนหน้าต่างรถก็บ่งบอกได้อย่างดีว่าแก้มทั้งสองข้างของเขานั้นเป็นสีแดงไปแล้ว
มือหนาเอื้อมมาบีบแก้มนิ่มเบาๆ แล้วละมือออกตอนที่ได้ยินคำตอบจากคนรัก
“ถ้าพี่ควอตซ์ว่ายังไง... ผมก็ว่าตามนั้นแหละครับ”
************************************************
อัพนิยายตอนเที่ยงคืน เวลาดีๆ(?) อิอิ ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ ค่ะบริสตันครอบครัวนี้ มีความน่ารัก มีความแด๊ดดี๊หยอดมัมมี๊ มีความสร้างอนาคตด้วยกัน มันมีแต่ความหวานและรอยยิ้มจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี หลังจากนี้เนื้อเรื่องก็จะเรียบๆ สบายๆ จนกระทั่งจบค่ะ ไม่มีอะไรอีกแล้ว มีแต่ความเป็นครอบครัวเนอะ
ใกล้จบแล้ว... ยังไงก็ขอฝากให้ทุกคนติดตามจนกระทั่งจบเรื่องด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ปล. มีคำผิด บอกได้ค่า
อาจจะมาช้าหน่อยแต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยค่ะ ^^
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1193017 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก