หัวข้อ: <<บัลลังก์รักใต้เงาแค้น >>

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ดีใจที่แฮปปี้ทุกคู่ สงสารก็แต่ฟ้าฟื้นที่พี่เพชรต้องมาจากไป 
           ให้กำลังใจคนเขียนน้าา

[labelle]

สุดท้ายก็แพ้ภัยตัวเอง แต่ยังมีความดีคือรักลูก

ความจริงชัดเจนแล้ว ความรักก็คงทนเช่นกัน คู่พ่อจัดไปค่ะ สามแซบ
คงฟินกันน่าดู

อินทัช อัคคีนี่เผลอไม่ได้เลยค่ะ อัคคีจัดหนักจัดเต็มตลอด

สงสารฟ้าฟื้น แต่โชคดีที่เพชรกล้าพาเข้าบ้าน น้องเลยไม่ต้องลำบาก
เสียดายเพชรกล้า อยู่มาตั้งนาน มาตายตอนจบ

สนุกมากค่ะ น่าลุ้นมาก

[MIwEMInE]

พี่เพชรของน้องงง  

[Ice_Iris]

ย่องๆๆๆ

เข้ามา

แนวนี้หรือแนวไหน

แต่มันก็คือความรักของคนทั้งคู่

ชอบขอรับ

ฟินขอรับ

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[little_munoi]

คุณพระ มีความช๊อคการลงเอยที่แฮ๊ปปี้ขิงพ่อบัว
ปล. เราชอบนะ
แฝดก้อดี มีความสุข
คนดีต้องได้ดี
แต่ฟ้าฟื้นสิ
อันนี้เศร่าเบาๆ

[aoihimeko]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ

[iNcamisang]

สนุกที่สุดเลยจะรอติดตามเรื่องอื่นๆต่อนะค้าาาา 

[Dumzila047]

อ่านจบแล้วว สนุกมาเรื่อย แอบน้ำตาซึมกับพี่เพชร และรุ่นพ่อก็สามพีกันไป อิอิ 
แม่นางดอกกะหล่ำก็ได้รับผลกรรม 

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

[lovewannabe]

ตอนเจ้าฟ้าอาทิตยฯตรัสกับคุณหญิงเพทายเรื่องเพชรกล้า เราน้ำตาไหลเลยอ่า สงสารคุณหญิงจัง

[Snowermyhae]

สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ 

[Jthida]

สงสารเพรชกล้าอ่ะ ฮือ

[airicha]

พี่เพชรไม่น่าตายเลย สงสารฟ้าฟื้น   
คนแต่งใจร้าย
แต่ชอบคู่พ่อ 3 พ่อ 3p เลย อิอิ

[Persoulle]

ฮืออออออ เพชรกล้าาาาาาา 

[nunda]

เสียใจอ่ะ เพรชกล้าไม่น่าตายเลย สงสารฟ้าฟื้น

พ่อบัว สมิง กะ เจ้าฟ้าอาทิตย์ ก็อยากให้มีตอนพิเศษ
เรื่องของ3คนนี้ อาจเป็นเพราะไม่ใช่คู่หลัก มันเลยเหมือนรวบรัดตัดตอนไปอ่ะจ้าาา

ส่วนคู่เลิฟฟฟฟฟ อัคคีอินทัชนี่ก็เร่าร้อนเสมอๆ แล้วก็รักกันมากกกก ชอบอ่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษแบบว่าหึงหวงกันบ้างไรงี้
แบบว่าอินทัชก็มีองครักษ์คนใหม่หล่อล่ำอยู่ข้างๆ
อัคคีก็มีนางในนางกำนัลเข้ามารายล้อมมม
อร๊ายยยย แค่คิดก็ฟิน หึงกันไปมา  ヽ( ´￢`)ノ

สุดท้ายขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ^^

[neno.jann]

จบแล้วววววว จะบอกว่าอ่านแบบมาราธอนมาก ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนน แบบ ฟินอ่ะ ฟินไปไหนนน ฟินมากกกก อ่านตอนแรก หมันไส้อีเจ้าอาทิตย์ แต่อ่านๆไปก็เออ เป็นคนดีนี่หว่า แอบเสียดายถ้าจะอยู่เหี่ยวเมียไม่เอา 555 แล้วก็ได้ฟินสมใจ  จะรวมเล่มมั้ยยยย ถ้ารวมเราจะสอยยยย 

[Ciin]

สนุกมากกกกก เนื้อเรื่องซับซ้อนซ่อนเงื่อนดีมากเรยค่าาา ชอบๆๆๆ
ปล สงสารพี่เพชร กับ ฟ้ามากเรยย

[azure]

เพิ่งอ่านจบ ทีเดียวรวด
จะบอกว่าประทับใจมาเลยยยยยยย

แอบฮาว่าอาทิตย์ยอมอยู่แบบ3p ด้วย
ไม่น่าเชื่อนะท่านกษัตริย์ 55555

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ

[bambooiihallo]

ชอบบบบบ ชอบภาษาามากกกกกกค่า

[Belove]

รบกวนสอบถามความคิดเห็นค่ะ




เนื่องจากจะมีการพิมพ์นิยายเรื่องนี้กับสำนักพิมพ์ ผู้แต่งจะขอปรับแก้ตอนจบใหม่
ให้พี่เพชรกล้าไม่ตาย (ซึ่งก็ไม่เยอะเท่าไหร่)
ทีนี้อยากจะสอบถามว่า จะให้ลงตอนแก้แล้วในเล้าเป็ดหรือไม่


และถ้าให้ลง
-จะให้แก้ในบทจบเดิม
หรือ
-ลงเป็นบทใหม่ เป็นทางเลือกให้อ่าน


ช่วยตอบกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

[่jum]

สำหรับเรา แก้ก็ดีนะ ไม่อยากให้ตายอยู่แล้ว

ส่วนจะแก้ในเล้าแบบไหนก็ได้

[Der Adler]

ลงแก้ด้วยจร้าาา...ชอบเรื่องนี้มากเลยยย
ยังงงว่าทำไมพึ่งเปิดมาเจอเนี้ยยยย
ชอบแนวนี้เหมือนกัน
กระชับ ฉับไว เรทได้ใจ (???)

[Belove]

                                                                    บัลลังก์รักใต้เงาแค้น

                                                                     บทที่  29 (ฉบับแก้ไข)



                เจ้านางปะวะหล่ำยกนิ้วชี้กราดไปยังหมู่ชายที่รายล้อมอยู่อย่างบ้าคลั่ง


               “ฆ่าพวกมัน พวกมันที่ทำร้ายจิตใจข้า โดยเฉพาะไอ้โกมุท ไอ้หอกข้างแคร่ที่เป็นเสี้ยนหนามตำใจข้า ฆ่ามัน!”


               ดวงตาฝ้าฟางเบิกโพลงจนแทบกลายเป็นสีขาวจ้องมองถลนออกมา โจรป่าสมิงแสยะยิ้มอยู่หลังผ้าปิดหน้าเมื่อรู้ว่าอีกฝ่าย

เตรียมจะใช้อาคมต่อสู้


               “คิดว่าใช้อาคมเป็นอยู่ฝ่ายเดียวงั้นรึนังหมอผี คนอย่างไอ้สมิงถ้าไม่แน่จริงไม่มาเป็นโจรป่าหรอก”


               แม่ย่าเฟื่องรุ้งบริกรรมคาถาก่อนจะเสกผีพรายให้พุ่งมาทำร้าย แต่สมิงก็ไม่รอช้าเขาเองก็มีอวิชาติดตัวอยู่บ้าง เขาสู้กับแม่ย่า

เพื่องรุ้งด้วยมนต์ดำ พร้อมกันกับที่มานพกระซิบบอกเจ้านาย


               “เจ้านาง เราต้องหนีเดี๋ยวนี้”


               เจ้านางปะวะหล่ำเข้าพระทัยทันที มานพจึงชักดาบขึ้นมากวัดแกว่งอยู่เบื้องหน้าเจ้านางปะวะหล่ำและแก้วกุดั่น


               “จะไปไหน”


               เพชรกล้าเข้ามาขวาง เขาจ้องมานพไม่กะพริบตา มานพจึงยกดาบเข้าต่อสู้กับเพชรกล้า เจ้านางปะวะหล่ำและแก้วกุดั่นได้แต่

ยืนตัวสั่น


               เหตุกการณ์โกลาหลมากขึ้น เมื่อมีการต่อสู้ทั้งคาถาอาคมและอาวุธ ดูเหมือนแม่ย่าเฟื่องรุ้งจะเสียเชิงเมื่อในที่สุดก็ถูกสมิง

กำจัด เสียงร้องโหยหวนดังลั่นจนแสบแก้วหู ร่างผอมเกร็งล้มตึงไปนอนดิ้นพล่านอยู่บนพื้นดวงตาเหลือกลานราวกับกำลังถูกบีบคอและ

ในที่สุดแม่ย่าเฟื่องรุ้งก็นอนแน่นิ่งสิ้นลมหายใจ


               “แม่ย่า!”


               เจ้านางปะวะหล่ำกรีดร้องเมื่อชู้รักตายลงไป และมานพนายทหารคนสนิทก็เพิ่งจะถูกสังหารด้วยฝีมือของเพชรกล้า สติของ

เจ้านางแตกกระเจิงเมื่อเห็นว่าทุกอย่างพังพินาศ ตอนนี้เจ้านางคิดอยู่อย่างเดียวว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์


               “ชีวิตหม่อมฉันเป็นเช่นนี้เพราะพระองค์แต่เพียงผู้เดียว”


               ผวาคว้ามีดดาบที่ตกอยู่แถวนั้นแล้วพุ่งเข้าใส่ เพชรกล้าที่อยู่ใกล้ที่สุดเหลือบเห็นพอดี


               “เจ้าฟ้า ระวัง!”


               เพชรกล้ากระโจนเข้าปัดดาบแต่ก็ชุลมุนเกินกว่าจะทำได้ ดาบจากพระหัตถ์ของเจ้านางปะวะหล่ำจึงเสียบเข้าไปในร่างกาย

ของเขาแทนเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์


               “พี่เพชร!”


               หัวใจของฟ้าฟื้นหล่นหายเมื่อเห็นดาบเสียบคาอยู่บนกายคนรัก เขาผวาเข้ามารับร่างของเพชรกล้าไว้ในอ้อมกอด


               “จับกุมเจ้านางเดี๋ยวนี้”


               เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์รับสั่งเสียงกร้าว เจ้านางปะวะหล่ำและแก้วกุดั่นจึงถูกจับกุมทันที ทุกคนจึงพุ่งความสนใจมาที่เพชรกล้า

เขานอนหายใจรวยรินอยู่ในอ้อมกอดของฟ้าฟื้น


               “ใครก็ได้ช่วยพี่เพชรที”


               ฟ้าฟื้นตะโกนลั่นเมื่อเห็นโลหิตไหลรินออกมาจากบาดแผลที่ยังมีมีดดาบปักคาไว้อยู่ เจ้าชายอินทัชรีบก้าวบาทเข้ามาทรงสั่ง

ห้ามทุกคนไม่ให้ดึงดาบออก เพราะทรงรู้ดีจากการอ่านตำราฝรั่งว่าหากดึงดาบเล่มนั้นออกจากกายของเพชรกล้าแล้ว ทรวงอกของเพชร

กล้าจะมีอากาศจากภายนอกเข้าไปและทำให้ถึงตายทันที


               “ไปตามหมอฝรั่งมาเร็ว!”


               เพราะเพชรกล้าเป็นนายทหารคู่พระทัยมาตั้งแต่พระองค์ยังเล็กและยังช่วยสอนวิชาการต่อสู้อีกด้วยเปรียบเสมือนเป็นครูของ

พระองค์ด้วยอีกคน เจ้าชายอินทัชก็ยิ่งทรงเป็นห่วงจนกระทั่งชายสูงอายุชาวต่างชาติคนหนึ่งก้าวเข้ามาจึงทรงได้ดึงแขนของฟ้าฟื้นให้

ผละจากร่างของเพชรกล้าและมอบการดูแลเพชรกล้าสู่มือของนายแพทย์ชาวต่างประเทศ






               อัคคีก้าวเข้าไปใกล้ลูกกรงเหล็กที่กั้นเขาไว้กับสตรีสูงศักดิ์ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ บัดนี้เจ้านางปะวะหล่ำอยู่ในสภาพอิดโรยแต่ก็ยัง

หยัดกายตรงเชิดพักตร์สูงด้วยทิฐิ ทรงประทับอยู่บนพื้นเย็นและแข็งกระด้างโดยมีนางแก้วกุดั่นนั่งร้องไห้กระซิกอยู่ไม่ไกลกันนัก


               อัคคีทรุดตัวลงนั่งเสมอกับเจ้านางปะวะหล่ำ สายตาที่เขาใช้มองพระมารดานั้นช่างมีหลากหลายอารมณ์สลับกัน เขาเคย

จินตนาการถึงแม่แท้ๆ หากแต่เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่างทำให้เขาไม่สามารถทำใจยอมรับได้จริงๆ ส่วนเจ้านางปะวะหล่ำนั้นเมื่อแรกเห็น

ก็ทอดพระเนตรด้วยความคิดถึง แต่เมื่อได้มองเห็นสายตาของพระโอรสที่พลัดพรากกันตั้งแต่แรกเกิดแล้วก็ทรงเม้มโอษฐ์แน่น


               “ถ้าจะมาเพื่อมองแม่ด้วยสายตาเช่นนี้ก็จงกลับออกไปเสีย เจ้าคงเสียใจที่มีแม่เช่นข้า”


               ความน้อยเนื้อต่ำใจแล่นมาจุกอกจนน้ำพระเนตรคลอเบ้า ทรงเบือนพักตร์หนีจากอัคคีที่ก็นึกเสียใจไม่แพ้กัน


               “ถึงแม้หม่อมฉันจะไม่เห็นด้วยในสิ่งที่พระองค์กระทำ แต่ถึงอย่างไรก็ทรงให้กำเนิดหม่อมฉัน”


               “แล้วอย่างไร ให้กำเนิดไปก็เท่านั้น ในเมื่อใจของเจ้าฝักใฝ่อยู่กับโกมุทที่ชิงตัวเจ้าไปอยู่แล้วนี่”


               อัคคีมองใบหน้าของเจ้านางแห่งรัตนปุระนครที่มีน้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงมา เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าใจหนึ่งก็รู้สึกผูกพันกับเจ้านางปะ

วะหล่ำอยู่บ้าง


               “หม่อมฉันฝักใฝ่อยู่กับความถูกต้องพะย่ะค่ะ กราบขอบพระทัยที่ให้ลมหายใจของหม่อมฉัน”


               อัคคีก้มลงกราบแนบพื้น เจ้านางปะวะหล่ำมองภาพนั้นอย่างสะท้อนใจ และเมื่ออัคคีเงยหน้าขึ้นมาแล้วเจ้าชายอินทัชจึงก้าว

พระบาทมานั่งเคียงข้าง ทรงยื่นหัตถ์ผ่านลูกกรงเหล็กเข้าไปแตะท่อนพระกรของเจ้านางปะวะหล่ำ


               “พระมารดา”


               อัสสุชลไหลต้องปรางเนียน เช่นไรก็เป็นพระมารดาแม้ว่าจะทำสิ่งผิดพลาดลงไป มิหนำซ้ำยังเติบโตชันษามาใกล้ชิด เจ้าชาย

อินทัชจึงเจ็บปวดยิ่งนักที่เห็นสภาพของเจ้านางปะวะหล่ำขณะนี้


               “อินทัชลูกแม่”


               โผเข้ากอดพระโอรสโดยมีลูกกรงเหล็กขวางกั้น ความรู้สึกต่างๆประดังเข้ามาจนจุกอก


               “เจ้าผิดหวังในตัวแม่มากใช่ไหม แม่ทำไปเพราะความกดดัน ถ้าใครไม่มายืนอยู่ในจุดที่แม่อยู่คงไม่เข้าใจ”


               เจ้าชายอินทัชสะอื้นไห้ราวกับเด็กน้อยพลางทอดพระเนตรพระมารดาด้วยพระเนตรแดงก่ำ


               “ลูกเข้าใจพะย่ะค่ะ ถึงแม้ว่าพระมารดาจะทำในสิ่งที่ผิดพลาดแต่ลูกก็ยังคงรักพระมารดาดังเช่นเดิม”


               “แม่ขอโทษนะลูก”


                ประโยคสุดท้ายของเจ้าชายอินทัชเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่เตือนให้เจ้านางปะวะหล่ำตระหนักถึงผิดชอบชั่วดี หยาดน้ำตาจึงล้น

ทะลักออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีพระบาทของเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ก้าวเข้ามา ทรงทอดพระเนตรพระชายาก่อนจะถอน

ลมหายใจ เจ้าชายอินทัชจึงขยับองค์หลีกทางให้เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์


               “ปะวะหล่ำ”


               ถึงอย่างไรก็ได้ชื่อว่าพระชายาแม้ทุกสิ่งที่ทำจะสร้างความเจ็บช้ำให้มากมายนักก็ตาม


               เสนาบดีฝ่ายยุติธรรมก้าวตามเข้ามาหยุดยืนด้านข้างและเปิดพระราชโองการอ่านความผิดของเจ้านางปะวะหล่ำที่ทรงประทับ

นิ่งฟังด้วยความสงบ


               “...ความผิดทั้งหมดหากเป็นสามัญชนจะต้องได้รับโทษประหารชีวิตตัดคอเสียบประจานเพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างสืบไป แต่

ด้วยเพระดำรงตำแหน่งเจ้านางแห่งแคว้นและเป็นพระมารดาของพระราชโอรสทั้งสอง เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ศตรัศมิ์จึงพระราชทานยาพิษให้

เสวยเสียแต่ในคุกเพื่อไม่ต้องรับความอับอาย”


               นางแก้วกุดั่นร้องไห้โฮ พลางเข้าไปกอดพระบาทไว้แน่น เจ้านางปะวะหล่ำเชิดพักตร์ด้วยขัตติยะนารี


               “หยุดร้องได้แล้วนางแก้ว ทรงประทานยาพิษให้ข้ามิใช่ให้เจ้า”


               ประตูลูกกรงเหล็กเปิดออก นายทหารนำแก้วยาพิษเข้ามาถวายให้เบื้องหน้า เจ้านางปะวะหล่ำถอนลมหายใจออกมา

พระเนตรที่เคยงดงามบัดนี้ดูอับเฉาร่วงโรยขณะสบพระเนตรกับเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์


               “หม่อมฉันขอประทานอโหสิกรรมเพคะ”


               เป็นครั้งแรกที่เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงมองพระชายาด้วยความสงสารเห็นใจ


               “ข้าอโหสิกรรมให้เจ้า ปะวะหล่ำ


               เจ้านางปะวะหล่ำทรงรับรู้คำนั้นก่อนจะก้มลงกราบที่พระบาทของเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์


               “ฝากลูกด้วยนะเพคะ”


               “พระมารดา!”


               เจ้าชายอินทัชกันแสงจนแทบหมดแรง อัคคีได้แต่โอบกอดวรกายสั่นเทานั้นไว้เมื่อเจ้านางปะวะหล่ำรับถ้วยยาพิษมาเสวยเข้า

พระโอษฐ์และหลับพระเนตรลงตาม เพียงแค่อึดใจก็ทรงล้มลงแน่นิ่งไปกับพื้น


               “หม่อมฉันขอตามไปรับใช้เจ้านางนะเพคะ”


               นางแก้วกุดั่นข้ารับใช้ตั้งแต่เหมราชคว้าถ้วยยาพิษที่ยังมียาหลงเหลือมาเทพรวดเข้าปาก ไม่นานนักก็ล้มพับเคียงข้างเจ้านาย

ของตน เจ้าชายอินทัชทรงผวาเข้าไปกอดพระศพพระมารดาด้วยความอาลัย


               “จบสิ้นกันเสียทีเรื่องเลวร้ายทั้งหมด”


               เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงรำพันด้วยความสลด




         มีต่ออีกนิด....

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...




               จบเรื่องลงแล้ว เจ้าฟ้าอาทิตวงศ์จึงมีกระแสรับสั่งให้เชิญโจรป่าสมิงและโกมุทมาเข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์ สมิงนึกกระดาก

อยู่ไม่น้อยเพราะเขาไม่เคยพบกับคนใหญ่คนโต จนโกมุทต้องเอ่ยให้กำลังใจ


               “ทำตัวตามสบายนั่นแหละสมิง ไม่ต้องฝืนหรอก”


               “จะดีรึพ่อบัว นั่นน่ะกษัตริย์เชียวนะ”


               “เชื่อข้าเถิดน่า”


               เสียงพูดคุยเงียบลงเมื่อบานประตูเปิดออก เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงก้าวพระบาทเข้ามาหยุดยืนและทอดพระเนตรทั้งคู่โดย

เฉพาะโกมุท แต่ก็ต้องตัดใจหันมาสบตากับสมิง


               “ในนามของรัตนปุระนคร ข้าต้องขอบใจเจ้ามาก”


               “ไม่เป็นไร เอ่อ พะย่ะค่ะ ข้า เอ๊ย หม่อมฉันแม้จะเป็นโจรแต่ก็รักแผ่นดิน”


               “พูดกับข้าเช่นธรรมดาที่เจ้าพูดเถอะ ถือเสียว่าเป็นสหายกัน”


               “หา เป็นสหายกับเจ้า ขี้กลากจะกินหัวไอ้สมิงเอานะพะย่ะค่ะ”


               สมิงตาเหลือกจนเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์แย้มสรวลออกมาได้


               “ฝีมือการต่อสู้ของเจ้าดีมาก มิน่าถึงได้สอนอัคคีจนเชี่ยวชาญ ข้าขอเสนอให้เจ้าเลิกเป็นโจรและมาเป็นครูฝึกวิชาการต่อสู้ให้

ทหารเจ้าจะสนใจไหม”


               สมิงนิ่งคิด ความจริงเขาก็ไม่ได้อยากเป็นโจร แต่เพราะชีวิตที่เคยตกระกำลำบากทำให้สมิงไม่มีทางเลือก หากตอนนี้มีทาง

เลือกมาอยู่ตรงหน้าแล้ว อยู่ที่เขาเองจะเลือกหรือไม่


               “ค่อยๆคิดก็ได้สมิง ข้าไม่เร่งรัดคำตอบ และอีกอย่างหนึ่งที่ต้องขอบใจคือที่เจ้าช่วยดูแลท่านน้าและลูกชายของเราเป็นอย่าง

ดี”


               “ท่านน้า! หมายถึงพ่อบัวงั้นหรือ”


               สมิงตกใจเมื่อรู้ว่าโกมุทมีศักดิ์เป็นถึงน้าของกษัตริย์ พอจะเดาเรื่องราวได้อยู่ว่าโกมุทมีส่วนเกี่ยวข้องอยู่ในพระราชวังแต่เขา

ไม่นึกว่าจะเป็นถึงพระมาตุลา


               “ข้าขอโทษที่ไม่ได้บอกเจ้านะสมิง เรื่องทุกอย่างมันเป็นความลับที่ข้าบอกใครไม่ได้”


               “เช่นนั้นอย่าบอกนะว่าเจ้าอัคคีน่ะ คือลูกของ...”


               ตกใจเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อลูกบุญธรรมที่เลี้ยงราวกับลูกในไส้แท้จริงแล้วเป็นถึงพระราชโอรส สมิงมึนงงจนต้องยกมือตบหน้า

ผากดังป้าบ


                “เก็บไปไตร่ตรองเรื่องที่ข้าเสนอด้วยนะสมิง แต่ตอนนี้ข้าขอเวลาอยู่กับท่านน้าสักครู่เถอะ”


               สมิงพยักหน้ารับก่อนจะก้าวเดินไปยังประตู แต่ก่อนที่จะก้าวเท้าออกไป พลันได้ยินเสียงที่โกมุทเรียกเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์แม้จะ

เพียงแผ่วเบาก็ตาม


               “อาทิตย์”


               อาทิตย์เช่นนั้นหรือ เจ้าของนามที่หลุดออกจากปากโกมุทยามลืมตัวนั้นคือเจ้าฟ้าพระองค์นี้เองหรือ คนที่กุมหัวใจของโกมุท

จนยากที่โจรป่าอย่างสมิงจะเข้าไปแทรกได้


               หรุบตาลงแล้วก้าวออกจากห้องไปอย่างเจียมตัวเจียมใจกับศึกรักที่ไม่มีทางสู้



               “โกมุท ข้าดีใจเหลือเกินที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่”


               เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงดึงกายที่โหยหาเข้ามากอดแนบแน่น โกมุทขืนตัวอยู่พักหนึ่งจึงค่อยโอนอ่อนไปกับอ้อมกอดนั้น


               “อยู่อย่างไร้หัวใจและเต็มไปด้วยความแค้นก็เหมือนตายทั้งเป็นพะย่ะค่ะ”


               ตอบกลับเสียงขื่นกับชีวิตตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงคลายอ้อมกอดพลางเชยคางของโกมุทเพื่อทอด

พระเนตรชัดๆ


               “เจ้าสูญเสียดวงตาไปข้างหนึ่ง”


               “แลกกับชีวิตที่เกือบตายเพราะตกเหว”


               “ดวงตาที่เสียไปไม่ได้ทำให้ข้ารักเจ้าน้อยลงเลยโกมุท ข้าขอโทษที่ดูแลเจ้าไม่ดี”


               โกมุทถอนหายใจ เมื่อเรื่องทุกอย่างคลี่คลายและไฟแค้นหายไปจากหัวใจ โกมุทก็เข้าใจดีว่าเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์เองก็เป็น

เหยื่อของเรื่องทั้งหมดเช่นกัน


               “อย่าโทษองค์เองอีกเลยพะย่ะค่ะ เราต่างก็บอบช้ำกันมากเกินพอแล้ว”



               เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงพิจารณาโกมุท รูปร่างที่เคยบอบบางดูแข็งแรงขึ้น มือที่เคยนุ่มก็สากเพราะทำงาน ผิวขาวคล้ำลงเพราะ

ไอแดด


               “โจรสมิงดูแลเจ้าดีอยู่ใช่ไหม”


               เดาจากสายตาที่สมิงมองโกมุทแล้ว เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์เข้าพระทัยถึงความลึกซึ้งในความสัมพันธ์ สีหน้าของโกมุทเปลี่ยนไป

แวบหนึ่งเหมือนละอายที่จะยอมรับ


               “สมิงดูแลหม่อมฉันและอัคคีเป็นอย่างดี ดีมากจน....”


               “เจ้าไม่ต้องกระอักกระอ่วนที่จะบอกข้าหรอกโกมุท ข้าเข้าใจดีว่าเจ้ากับสมิงคงจะผ่านเรื่องต่างๆมาด้วยกันมากมาย”


               พระเนตรเจ็บปวดยามมองคนที่อยู่ในพระทัยมาตลอดจนโกมุทรู้สึกเจ็บตามไปด้วย


               “อาทิตย์ หม่อมฉันขอโทษที่มีคนอื่นนอกจากพระองค์ ทั้งที่เคยสัญญาไว้ว่าจะมีพระองค์เพียงผู้เดียว”


               “อย่าพูดเช่นนั้น แค่เจ้ามีชีวิตอยู่ข้าก็ดีใจมากเหลือเกินแล้ว และเมื่อรู้ว่าเขาดูแลเจ้าดีข้าก็สบายใจ”


               เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์แนบโอษฐ์ลงไปแผ่วเบาบนริมฝีปากที่โหยหา


               “ถ้าเจ้าจะเลือกเขาเป็นคู่ชีวิตข้าก็ยินดีแม้ว่าจะเจ็บปวดก็ไม่เป็นไร ขอให้เจ้ามีความสุขก็พอแล้ว”


               โกมุทเดินออกมาจากห้องเข้าเฝ้าฯมาสู่ห้องรอเฝ้าฯด้านนอกจึงเห็นสมิงยืนคอตกรออยู่


               “สมิง”


               เอ่ยเรียกเสียงนุ่มพลางวางมือแตะต้นแขนสมิงที่หน้าเศร้า โกมุทมองอย่างสงสัย


               “เป็นอะไรสมิงถึงได้ทำหน้าเหมือนกลืนยาขมเช่นนี้”


               สมิงมองพ่อบัวของเขาที่เพิ่งรู้ว่าแท้จริงมีนามว่าโกมุทด้วยความน้อยใจ


               “ข้าแค่รู้สึกไม่คู่ควรที่จะยืนอยู่ตรงนี้ในวังใหญ่โต และยิ่งรู้สึกว่าต่ำต้อยยามที่มองเจ้า พ่อบัว เจ้าช่างสูงส่งเหลือเกิน”

               “สูงเช่นไรก็ไม่สูงเท่าความดีหรอก เจ้าจะน้อยเนื้อต่ำใจทำไมในเมื่อความดีที่เจ้าทำมามันสูงส่งกว่าข้าเสียอีก”


               คำปลอบนั้นไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของสมิงดีขึ้น เขาเงยหน้าสบตากับโกมุทและเอ่ยคำถามที่ยังคาใจออกมา


               “เขาคือคนนั้นใช่ไหม คนที่อยู่ในใจของพ่อบัวมาตลอด คนที่พ่อบัวไม่เคยลืมเลือนแม้ว่าข้าจะทำดีแค่ไหนก็ตาม”


               โกมุทนิ่งงัน เขาทอดสายตาไปยังหลังบานทวารที่เพิ่งจะก้าวออกมา หัวใจของโกมุทโกหกไม่ได้ว่ามันคือเรื่องจริง


               “ใช่สมิง เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์เป็นทั้งหลานและเป็นคนรักของข้า เขาเป็นรักแรกที่ข้ารักและเทิดทูนด้วยใจภักดี แต่ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน”


               โกมุทหันใบหน้ากลับมาหาสมิงและเผยความในใจที่ไม่เคยบอกสมิงมาก่อน


               “ความดีและความอดทนของเจ้าเอาชนะใจข้าได้”


               “อย่าพูดเพราะสงสารข้าเลยพ่อบัว อีกอย่างข้าเองก็รู้ตัวดีว่ามาทีหลัง หากพ่อบัวต้องการจะกลับไปหาเจ้าฟ้าข้าก็คงไม่มีสิทธิ์ห้าม”


               สมิงยังอดที่จะน้อยใจไม่ได้ คิดเปรียบเทียบว่าโจรป่าเช่นเขาจะมีสิ่งใดไปสู้กับเจ้าฟ้าผู้ครองแว่นแคว้น ท่าทางของสมิงทำให้

โกมุทเริ่มจะหมั่นไส้ โกมุทจึงตอบโต้ด้วยเสียงอันดังขึ้น


               “ตลอดเวลาเกือบยี่สิบปีที่อยู่ด้วยกัน เจ้าก็คะยั้นคะยอถามข้าเสียเหลือเกินว่ารักเจ้าบ้างไหม วันนี้ข้าตอบแล้วว่ารัก เจ้ากลับไม่

เชื่อ ทำไมหรือสมิง มันเป็นความผิดของข้าใช่ไหมที่หัวใจข้านั้นมีรักถึงสองคนจะตัดใครไปก็ไม่ได้”


               “เกิดอะไรขึ้น”


               เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ที่ยังประทับอยู่ด้านในถึงกับเสด็จออกมาเมื่อได้ยินเสียงดังของโกมุท เห็นใบหน้านั้นงอง้ำเหมือนคนไม่ได้

ดังใจในขณะที่สมิงได้แต่ยิ้มเจื่อน ส่วนโกมุทเมื่อเห็นพระพักตร์ของเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์เขาก็ยิ่งโมโห


               “ผัวเจ้าก็ไล่ให้ไปอยู่กับผัวโจร ส่วนผัวโจรก็จะส่งคืนให้ไปอยู่กับผัวเจ้า”


               เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ได้ฟังแล้วกลับวางพักตร์ไม่ถูก ทรงหันไปหาสมิงที่ได้แต่กะพริบตาปริบๆที่เห็นโกมุทอารมณ์เสีย


               “ดีล่ะ ถ้าไม่มีใครเอา ข้าจะไปโกนผมบวชเสียให้รู้แล้วรู้รอด”


               “โกมุท!”


               “พ่อบัว!”


               ทั้งเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์และสมิงไม่มีใครกล้าห้ามเมื่อโกมุทสะบัดหน้าเดินจากไป ทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันและถอนหายใจออกมา






                      TBC

[Belove]

                                                                           บัลลังก์รักใต้เงาแค้น

                                                                           บทที่  30 (ฉบับแก้ไข)



               “ท่านบอกกับพ่อบัวว่ากระไรพะย่ะค่ะ” สมิงทูลถามเสียงแห้ง


               “ข้าบอกโกมุทว่า หากเขาจะเลือกเจ้าข้าก็ยินดีเพราะเจ้าทำดีกับโกมุทมาตลอด แล้วเจ้าล่ะ” เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงถามกลับ

บ้าง


               “ข้าบอกพ่อบัวว่าถ้าจะกลับไปหาท่านก็ได้ เพราะท่านมาก่อน”


               “กรรม” เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ถึงกับส่ายพักตร์       


               “สมิง ข้าคิดว่าเราต้องตกลงกัน” ตรัสอย่างตัดสินพระทัยได้แล้วจึงได้เอ่ยข้อเสนอออกมา


               “ข้ามาก่อนก็จริง แต่เจ้าก็ช่วยชีวิตโกมุทไว้ ที่สำคัญคือเราทั้งคู่ต่างก็รักโกมุทและโกมุทคงจะไม่กล้าเลือกใครแน่นอน สมิง

ถ้าเป็นเช่นนั้นเราจะยอมให้โกมุทมีเราทั้งคู่อยู่พร้อมกันได้หรือไม่”


               “ท่านหมายความว่า อยู่ด้วยกันสามคนผัวเมีย”


               สมิงตาเหลือก เขาไม่นึกว่าเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์จะเสนอทางเลือกนี้แต่สมิงเองก็นึกทางอื่นไม่ออก ใจจริงแล้วเขารักโกมุทมาก

จนไม่อาจตัดใจเช่นกัน


               “ข้าเองก็นิยมฝีมือและน้ำใจของเจ้าอยู่ไม่น้อย หากเราจะเป็นสหายกันและช่วยกันทำให้โกมุทมีความสุขเจ้าเจ้าคิดเช่นไร”


               มีสิ่งใดที่ต้องคิดอีก แค่ขอให้ได้อยู่ใกล้โกมุทสมิงก็เป็นสุขใจแล้ว


               “ข้านั้นไม่มีปัญหาใดให้ต้องปฏิเสธ ผู้ที่จะมีปัญหาคือพ่อบัวต่างหาก”


               จริงดังที่สมิงกล่าว ดังนั้นทั้งคู่จึงไปหาคนกลางที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ในอุทยาน เมื่ออยู่ต่อหน้าโกมุท บุรุษที่แสนอาจหาญอย่างเจ้า

ฟ้าอาทิตยวงศ์และสมิงกลับไม่กล้าเอ่ยความ ได้แต่เกี่ยงกันด้วยสายตา


               “มีอะไรกันอีก มาพร้อมกันแบบนี้หรือคิดจะขับไสข้าไปที่อื่น”


               “ท่านน้า” เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์เป็นผู้กล้าก้าวเข้าไปหาและประทับขนาบข้างโกมุทไว้


               “ข้ากับสมิงมาขอโทษที่พูดจาทำให้ท่านน้าเข้าใจผิด แต่มันเป็นเพราะเราทั้งคู่ต่างก็รักท่านน้ามาก ได้โปรดเข้าใจพวกเรา

ด้วย และตอนนี้เรามีขอเสนอ”


               “ข้อเสนอ?”


               โกมุทมองพักตร์ของเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์และสมิงสลับกันด้วยความสงสัย เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงพยักเพยิดให้สมิงเป็นคนกล่าว

สมิงจึงก้าวมานั่งอีกด้านของโกมุทและยิ้มจืดนำทาง


               “เอ่อ พ่อบัว คือข้ากับท่านเจ้าเราตกลงกันได้แล้วว่า ในเมื่อเราก็รักพ่อบัวและพ่อบัวก็รักเราเหมือนๆกัน ก็ไม่เห็นต้องมีใครเสีย

สละเลย พวกเราก็อยู่ด้วยกันทั้งสามคนเช่นนี้ก็ได้จะได้ไม่ต้องมีคนเสียใจ ทีนี้ก็แล้วแต่พ่อบัวแล้วว่าจะคิดเห็นประการใดก็สุดแล้วแต่พ่อ

บัวตัดสินใจเถอะ”


               โกมุทนิ่งงัน ไม่อยากจะเชื่อว่าสามีทั้งสองคนจะสมานฉันท์กันได้ ทั้งที่ทั้งคู่ต่างชั้นวรรณะและไม่มีอะไรเหมือนกันสักนิด จะมี

ก็เพียงความรักที่มีให้เขา แค่เพียงสิ่งเดียวที่ยกให้โกมุทเป็นคนสำคัญที่สุด


               “ตกลงกันได้จริงๆงั้นรึ”


               อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามให้แน่ใจพลางหันไปมองพักตร์เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์กับสมิงสลับกัน ทั้งคู่รีบพยักหน้ารับ โกมุทกรอกตาไป

มา


               “ถ้าใครรู้เข้า เขาจะคิดว่าข้านี้เป็นคนมากรักหรือเปล่า”


                “ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าพวกเราหรอก”


                เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ประทานกำลังใจ ทรงกุมมือโกมุทไว้แน่นหนาราวกับไม่ต้องการให้โกมุทหนีไปไหนอีกแล้ว


               “ใช่แล้วพ่อบัว ยามเราลำบากก็ไม่เห็นมีผู้ใดสอดมือมาช่วยเหลือ ยามเรามีความสุขก็ไม่เห็นต้องสนใจอ้ายอีหน้าไหนทั้งสิ้น”


                สมิงช่วยเสริมให้โกมุทมั่นใจมากขึ้น คนกลางเช่นโกมุทเม้มปากใคร่ครวญพักใหญ่กว่าจะตัดสินใจได้ ในเมื่อความรักของเขา

มีให้ทั้งคู่โดยไม่อาจตัดใครออกไปจากชีวิต หนทางนี้อาจจจะดีที่สุด


             “ก็ได้ ข้ายอมรับข้อเสนอ”


              คำตอบของโกมุททำให้เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์และสมิงพากันยิ้มกว้าง และแย่งกันกอดรัดคนกลางจนเกือบหายใจไม่ออก โกมุท

ได้แต่ยิ้มขำและปล่อยให้สามีทั้งสองแสดงความรักโดยไม่ขัดขวาง







                   ฟ้าฟื้นโผล่หน้าเข้าไปในห้องพักที่มีเพชรกล้านอนรักษาตัวอยู่ภายใต้การดูแลของนายแพทย์ฝรั่งก่อนจะมีร่างท้วมของ

สตรีสูงวัยก้าวตามเข้ามาและตรงไปยังเตียงที่มีบุตรชายนอนหลับพักอยู่ รอยบาดแผลลึกจากดาบมีผ้าพันแผลปิดทับไว้ ใบหน้าของเพชร

กล้ายังคงซีดกว่าที่เคย หมอฝรั่งบอกกับฟ้าฟื้นว่าเป็นเพราะเพชรกล้าสูญเสียโลหิตจำนวนมาก


                  “แม่ ฟ้าฟื้น”


                 เพชรกล้าเรียกพลันชะงักความเจ็บปวดจากบาดแผลมาเยือนจนหน้านิ่ว ฟ้าฟื้นรีบถลาเข้าไปนั่งที่เตียงเล็กและประคองร่าง

ของเพชรกล้าขึ้นมาทันที


               “เป็นอย่างไรบ้างลูก”


                คุณหญิงเพทายเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วงแม้จะรู้ว่าบุตรชายปลอดภัยแล้ว ผู้เป็นมารดาลูบศีรษะพลางมองด้วยความภาค

ภูมิใจ


                “ยังปวดแผลมากครับแม่ แต่ลูกรอดตายก็บุญแล้ว”


                “แม่ภูมิใจในความกล้าหาญและเสียสละของลูกมากเลยนะพ่อเพชร ถ้าพ่อของลูกได้มาเห็นอย่างแม่พ่อก็คงยิ่งภูมิใจที่ลูก

เสียสละชีวิตตนเองเพื่อเจ้าฟ้า”


               แม้จะอ่อนเพลียแต่เพชรกล้าก็คลี่ยิ้มรับคำชื่นชมของมารดา เขาหันไปหาฟ้าฟื้นที่นั่งอยู่อีกฝั่งพลางมองอย่างยินดีที่มีโอกาส

เห็นฟ้าฟื้นอีกครั้ง


              “ใครนะร้องลั่นเลยตอนพี่เจ็บ”


               ฟ้าฟื้นเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ เขายกคิ้วสูงยียวนคนรักปิดบังความขัดเขิน


              “ข้าน่ะกลัวไม่มีทาสรับใช้ต่างหากล่ะหากว่าพี่ตายไป”


                เพชรกล้าหัวเราะจนเจ็บแผล เขามองฟ้าฟื้นอย่างเอ็นดูเพราะรู้ว่าฟ้าฟื้นเป็นห่วงเขาแค่ไหน เพชรกล้าโน้มใบหน้าของฟ้าฟื้น

เข้าใกล้และเอ่ยเสียงนุ่ม


                “พี่จะรีบรักษาตัวนะ แล้วทาสคนนี้จะจัดการเจ้าทดแทนเวลาที่บาดเจ็บอยู่”


               “บ้า หื่นกามชะมัด คุณหญิงแม่ขอรับเรารีบกลับกันดีกว่า กระผมไม่อยากอยู่ใกล้ตาแก่ชีกอ”


                 คุณหญิงเพทายเองก็ยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นสีหน้าของบุตรชายสดใสขึ้น ต่อจากนี้เพชรกล้าก็คงจะมีความสุขกับคู่ครองที่เขา

เลือกเสียที







                    เมื่อผ่านพ้นสงครามกับอุดรรังษีบ้านเมืองก็กลับคืนสู่ความสงบ อุดรรังษีกลายเป็นประเทศราชของรัตนปุระนครเพราะแพ้

สงคราม เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงมีรับสั่งให้อุดรรังษีหาผู้เหมาะสมเพื่อดำรงตำแหน่งเจ้าฟ้าโดยไม่ได้เข้าไปเกี่ยวข้องใดๆ หลังจากนั้นรัตน

ปุระนครจึงจัดงานเฉลิมฉลองครั้งยิ่งใหญ่เพื่อแต่งตั้งเจ้าชายรัชทายาทอีกหนึ่งองค์


                เสียงปี่กลองประโคมดังตามหลักราชประเพณี วันนี้อัคคีโกนหนวดเครารกรุงรังทิ้งไปเผยใบหน้าคมหล่อเหลาและสง่าผ่าเผย

ในชุดแต่งองค์ทรงยศครบครัน เขาก้าวเข้าไปหาและคุกเข่าลงเบื้องหน้าพระพักตร์เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ศตรัศมิ์ที่ประทับบนพระราชอาสน์

บัลลังก์แห่งกษัตริย์ของรัตนปุระนครพร้อมกับการขานพระนามใหม่จากผู้ดำเนินพิธีการ


                “พระบรมราชโองการโปรดเกล้าพระนามแด่เจ้าชายรัชทายาท ให้ขานพระนามว่า เจ้าชายอัคคีคุณาธิป ขอให้พระองค์ทรง

พระเจริญ”


                 ชาวประชาโห่ร้องแซ่ซ้องสรรเสริญ สมณะและพราหมณ์อวยชัยในพิธีเมื่อเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ทรงพระราชทานพระสุพรรณบัฎ

แผ่นทองคำจารึกพระนามของเจ้าชายอัคคีคุณาธิปให้แด่เจ้าตัว อัคคีโค้งคำนับก่อนที่เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์จะดึงเขาเข้ามากอด


                “ทรงพระหล่อมากนะเจ้าชายอัคคี”


                ฟ้าฟื้นเพื่อนสนิทมาร่วมงานเฉลิมฉลองพร้อมกับคุณหญิงเพทาย ฟ้าฟื้นรับพ่อกับแม่ของเขามาอยู่ด้วยเมื่อหุบผากาฬไม่มี

โจรอีกต่อไปแล้ว และตอนนี้ฟ้าฟื้นกำลังตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเพื่อที่จะเป็นนายทหารอย่างที่เขาต้องการ


              “พูดมากน่ะ หล่ออะไรกัน”


              อัคคีบ่นเบาๆเพราะเขายังไม่คุ้นกับเสื้อผ้าอาภรณ์หรูหราเช่นนี้ ความอึดอัดทำให้อัคคีรีบถอดชุดออกทันทีเมื่องานพิธีเสร็จสิ้น

ลงและกลับเข้ามาสู่ห้องของเจ้าชายอินทัช


               “หม่อมฉันอยากอยู่กับอินทัช”


                เขาเสนอความต้องการนี้เมื่อเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ประทานห้องในวังหลวงให้อยู่เป็นส่วนตัว อัคคีปฏิเสธเพราะเขาต้องการใกล้

ชิดฝาแฝดของเขา พระบิดาก็ไม่ได้ขัดข้อง


                “อ้าว ทำไมรีบถอดชุดล่ะอัคคี”


                เจ้าชายอินทัชตรัสถามเมื่อตามเข้ามาในห้องพระบรรทมแล้วเห็นอัคคีถอดเครื่องทรงออกไปแล้ว


                 “ร้อน อึดอัด ข้าอยากกลับไปใส่ชุดทหารมากกว่า”


                 “ตอนนี้เจ้าเป็นเจ้าชายแล้ว ใส่บ่อยๆเดี๋ยวก็ชินไปเองนะเจ้าชายอัคคีคุณาธิป”


                 ทรงล้อเลียนคู่แฝดจนถูกดึงไปกอด อัคคีฝังจมูกลงไปบนแก้มเนียนเพื่อสูดดมความหอมจนชื่นใจ


                “จะเป็นโจรป่าหรือเป็นเจ้าชาย อัคคีคนนี้ก็รักเจ้าคนเดียวนะอินทัช”


                “ทำเป็นปากหวาน เป็นเจ้าชายแล้วเดี๋ยวก็มีแม่พวกสาวๆมาปรนนิบัติ คร้านจะลืมเรา”


                เจ้าชายอินทัชกระเง้ากระงอดพลางผลักหน้าอัคคีแต่ก็ยิ่งถูกกอดจนดิ้นไม่หลุด


                “แหวกหัวใจข้าสิอินทัช แล้วจะรู้ว่าในใจข้านั้นมีแต่เจ้า”


                “ปากหวานไปละ ระวังมดจะขึ้นปากเจ้า”


                เจ้าชายอินทัชสรวลกลบเกลื่อนความขัดเขิน แต่คำหวานนั้นก็ทำให้ชื่นพระทัยไม่น้อย


              “ข้าดีใจที่เราได้อยู่ด้วยกัน เราเกิดมาพร้อมกันก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไป”


                 อัคคีทอดสายตามองพักตร์งามของเจ้าชายอินทัชก่อนจะพรมจูบลงไปบนโอษฐ์นุ่มที่ตอบรับอย่างเต็มใจ อัคคีถอดอาภรณ์

ของเจ้าชายอินทัชด้วยความยากลำบากจนชักจะหงุดหงิด


                “นี่แหละข้าถึงไม่ชอบชุดพวกนี้ มันทำให้ข้ากอดเจ้าได้ช้าลง”


               “ใจเย็นสิอัคคี ข้าถอดเองก็ได้”


              ส่ายพักตร์อย่างระอากับแฝดที่แสนจะใจร้อน เจ้าชายอินทัชถอดเครื่องทรงอย่างชำนาญจนในที่สุดวรกายเปลือยเปล่าก็ถูก

อัคคีครอบครอง


               “คิดถึงร่างกายของเจ้าเหลือเกิน ตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้ก็ด้วย”


                เพราะเหตุการณ์วุ่นวายทำให้ห่างหายจากบทรัก บัดนี้อัคคีจึงตักตวงความหวานจากเจ้าชายอินทัชทดแทน เขาพรมจูบไปทั้ง

ตัวอย่างโหยหา มือไม้ป่ายเปะปะจนเจ้าชายอินทัชร้อนรุ่มไปทั้งตัว


               “อา อัคคี เราก็คิดถึงเจ้า”


                เจ้าชายอินทัชทอดพระเนตรอัคคีด้วยประกายพร่างพราวราวกับจะเชิญชวนให้ยิ่งลุ่มหลง อัคคีเลื่อนกายลงอยู่ตรงกลาง

ระหว่างพระโสณีหนั่นแน่นที่พร้อมรอให้เขาได้แทรกเข้าไปด้วยความเป็นชาย สัมผัสเบียดชิดพาให้วาบหวามจนต้องครางระงมยามที่

จังหวะรักเร่งไฟแห่งเสน่หา


                “อินทัช เจ้ากำลังจะฆ่าข้า”


                เงยหน้าเป่าปากเมื่อช่องทางแห่งสวรรค์บีบคั้นจนแทบทนไม่ไหว อัคคีดันพระอูรุ(ท่อนขา)ขาวเนียนยกสูงขณะที่เขาขับ

เคลื่อนเน้นย้ำจุดอ่อนไหวที่คุ้นเคย เจ้าชายอินทัชปรือเนตรฉ่ำหวาน ปรางแดงชื้นไปด้วยเสโทและหอบหนัก เสียงครางสุขสมระงมไม่

หยุดหย่อน


               “ซ้าย ซ้ายอีกนิด อัคคี อื้อ...”


                   เกร็งวรกายเข้าหา โอษฐ์งามเม้มแน่นพลางกลั้นลมหายใจเมื่อพุ่งกายเข้าหาแดนสวรรค์ อัคคีกลืนน้ำลายเหนียวหนับเมื่อ

ความแข็งขันถูกรัดรึงรอบทิศ เขาตั้งขาขึ้นและขยับรัวจนปวดท้องน้อย และเพียงอึดใจเขาก็ได้ล่องลอยตามเจ้าชายอินทัชไปติดๆ กาย

เปียกชื้นเหนียวหนับกอดก่ายกันแน่นไม่ยอมปล่อย


                “อินทัช ขอบใจนะที่เจ้าเกิดมาเพื่อข้า”


                 เจ้าชายอินทัชยิ้มหวานก่อนจะเป็นฝ่ายดึงใบหน้าคมของอัคคีมาจูบแล้วซุกกายอยู่ในอ้อมกอดแสนอบอุ่นนั้น


                  “เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเจ้า อัคคี แต่เราทั้งคู่เกิดมาเพื่อกันและกัน”


                  สายสัมพันธ์ที่ไม่อาจตัดขาดเมื่อมีชีวิตพร้อมกัน เกิดมาพร้อมกัน อัคคีและอินทัชจะอยู่กันไปเช่นนี้จนกว่าวันสุดท้ายของ

ชีวิตจะมาถึงสบตาแทนคำสัญญาก่อนที่บทรักครั้งใหม่จะเริ่มต้นในราตรีที่ยาวนาน

                                       


                                      ----------------------จบแล้วจ้า---------------------

[Violasheep]

พี่เพชรกล้าในที่สุด 555555 หัวร่ออย่างบ้าคลั่ง

[Der Adler]

เพรชกล้า...ความเจ็บไม่อาจลดความหื่นต่อเมียที่รัก55555

คู่เอกเรานี้.....ยังสวีทกันอย่างหนักหน่วงงงง555

[❣☾月亮☽❣]

โอ้ยยดีใจค่ะ ดีต่อใจจริงๆขอบคุณมากค่ะ

[kms]

เย้ ดีใจที่เพชรกล้าไม่ตาย
รออุดหนุนหนังสือน่ะค๊า

[mystery Y]

เย้ๆเพชรกล้าไม่ตายแล้ว~

[nutae or]

พี่เพชรไม่ตายแล้ว.....ดีต่อใจ