หัวข้อ: Forbidden dashuria ตอนพิเศษ2<30/11/58><p 4> จบแล้วค่าย้ายได้

[Silvan]

ตอนที่21

ดวงตากลมเหม่อมองดูแดริล ใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาด ทำความสะอาดร่างกายของเขาให้ เกือบหนึ่งวันที่ผ่านมาด้วยฤทธิ์ยากระตุ้นกำหนัด เอลียาห์กับพี่ชายร่วมรักกันสลับกับพักผ่อนจนฤทธิ์ยาจางหายไปในเที่ยงวันนี้

เด็กหนุ่มปล่อยให้แดริลทำความสะอาดร่างกายให้เพราะไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร แถมให้ตายเสียยังดีกว่าถ้าหากให้ผู้อื่นอย่างฟาติมาหรือซาลามมาช่วยเหลือ

คนที่ชำระร่างกายให้อย่างทนุถนอมยิ้มน้อยๆอยู่ตลอดเวลา ความแช่มชื่นสุขสมถูกฉายชัดจากรอยยิ้มและแววตา เอลียาห์ทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส กรุ่นโกรธ แต่ยังระงับเอาไว้ได้อยู่ แต่ไม่นานนัก ทันทีที่ถูกปรนนิบัติจนสะอาดเอี่ยม เด็กหนุ่มก็ผุดลุกขึ้นแล้วเริ่มแต่งตัว

“เกิดอะไรขึ้นน้องเอลียาห์”

“ไปให้พ้นจากหน้าเจ้า”
เอลียาห์ไม่แม้แต่จะปลายมองแดริลที่ลนลานแตกตื่น เด็กหนุ่มทั้งโกรธอับอายอดสู ทั้งยังรู้สึกผิดที่มีสัมพันธ์เกินเลยคำว่าพี่น้องกับแดริลไปไกล

“เราต้องพูดกันให้รู้เรื่องก่อน”

“เจ้าปล่อยเรา”
คนแผดเสียงพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากการจับกุม เพียงแค่ถูกสัมผัสความร้อนวูบทำให้เอลียาห์ หวนนึกถึงเหตุการณ์ร้อนแรงจนหน้าแดงซ่าน

“เจ้ายังไม่พอใจอีกหรือ เจ้าทำร้ายข้าไม่พออีกหรือ”

“พูดอะไรกัน เจ้าเองที่อนุญาตไม่ใช่หรือไง”
รู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบหัว เอลียาห์ส่ายหน้าปฏิเสธช้าๆ แต่ส่วนลึกในใจรู้ดี ตนเองเป็นฝ่ายอนุญาตให้พี่ชยทำตามใจชอบ

“เจ้าฉวยโอกาสกับข้าที่ถูกยาอุบาถว์นั่น”

“จะฉวยโอกาสหรือไม่ก็ขอให้รู้ว่าข้าทำไปเพราะรักและปรารถนาในตัวเจ้า…เอลียาห์…ข้ารักเจ้ามากยิ่งกว่าชีวิตข้าเสียอีก”
ดวงตากลมโตสั่นไหว เมื่อได้ยินคำสารภาพ ชายตรงหน้าทำสีหน้าปวดร้าวจริงจังจนเอลียาห์แปลกใจ หากแต่ลึกลึก กลับยินดีและรู้สึกได้ถึงความร้อรระอุในทรวงอก

“เจ้ามันปลิ้นปล้อน เจ้ามีจัสมินอยู่แล้ว เราเป็นน้องชายเจ้า เจ้าจะให้เราอยู่ในฐานะไหน ให้หลบเป็นชู้กับพี่ชายตนเองก็แย่พอแล้ว ยังจะให้เราทำร้ายสตรีซึ่งเป็นแม่ของหลานเราอีกหรือ”

“ข้าจะไม่ตั้งใครเป็นราชินีของข้าทั้งนั้น จัสมินก็ไม่ใช่ราชินีของข้าเช่นกัน”
เอลียาห์แทบจะปฏิเสธไม่ได้ว่ากำลังมีความสุขกับคำยืนยันของแดริล หากแต่วินาทีถัดมาก็รังเกียจตัวเองหนักหนา กลัวเหลือเกินที่ตนเองมีความคิดแพศยาไม่ต่างจากหญิงงามเมือง

“พอ พอที”
เอลียาห์ฉวยโอกาสที่แดริลพลั้งเผลอสลัดการเกาะกุม ร่างบางผละหนีไปยังนอกห้อง แต่เมื่อเปิดประตูก็พบกับจัสมินยืนรออยู่

“ข้ารอพวกท่านอยู้นานทีเดียวค่ะ”
จัสมินฉีกยิ้มหวาน ในวันนี้หล่อนแต่งตัวสวยงามเต็มยศ มองยังไงเอลียาห์ก็หาข้อตำหนิในความงามอย่างเพริศแพร้วของหล่อนไม่ได้

“เอ่อ…มีอะไรหรือ”

“ข้ามาเอ่ยลาค่ะ”

“เจ้าจะไปไหน”
ถามด้วยความสับสน เอลียาห์เข้าใจว่าอีกไม่นานแดริลคงแต่งตั้งให้หญิงสาวเป็นพระสนม แน่นอนไม่มีทางเป็นอย่างอื่น ก็ในเมื่อจัสมินให้กำเนิดราชบุตรแก่กษัตริย์

“ข้ากำลังจะไปงานแต่งงานของข้าค่ะ”

“เอ๊ะ”
เอลียาห์จับต้นชนปลายไม่ถูก ดวงตากลมตวัดมองแดริลที่ยังยืนตีหน้าขรึมอยู่ในห้อง”

“เร็วอะไรอย่างนี้”

“ไม่เร็วหรอกค่ะ ข้ากับรุสลันว่าที่สามีเตรียมการมานานถึงหนึ่งปีแล้ว”
คนฟังขมวดคิ้วมุ่น ชื่อของสามีที่จัสมินเอ่ยออกมานั้น น่าจะหมายถึงบุตรชายของเสนาบดีชูกูรไม่ผิด

“เจ้าไม่ได้ถูกแต่งตั้งเป็นพระสนมของแดริลหรอกหรือ”
จัสมินหัวเราะโฮะโฮะทันทีที่จบคำถาม เจ้าหล่อนแย้มยิ้มซุกซน ดูสวยงามจนเอลียาห์เกิดความปั่นป่วน

“ท่านเอาอะไรมาพูด ฝ่าบาทก็บอกแล้วนี่คะ ว่าจะไม่แต่งตั้งใครมาดำรงตำปหน่งราชินี”

“แต่ไม่ได้หมายถึงพระสนม”

“จะพระสนมหรือสตรีคนไหน ข้าก็ไม่ยอมให้มาอยู่ข้างกายแทนที่เจ้าทั้งนั้น”
เอลียาห์เมินคำพูดของแดริล เด็กหนุ่มใช้ดวงตาอ้อนวอนไปหาจัสมินซึ่งยืนยิ้มสนุกสนาน

“ก่อนอื่นข้าต้องขอโทษท่านเอลียาห์ก่อน “
คำขอโทษทำให้เกิดความมึนงงมากขึ้นไปอีก แต่ถึงมีคำถามมากมายแค่ไหน ผู้ฟังที่ดีอย่างเอลียาห์ก็ยังสงบนิ่งได้

“ข้ารู้แต่แรกแล้วค่ะเรื่องอามีร่าคิดเล่นงานข้า ท่านอาจไม่รู้ตัวข้านั้นใส่ยาถ่ายให้นางกินตอบแทนคืนในตอนนั้นเช่นกัน”
หล่อนพูดพร้อมกับย่อกายถอนสายบัวขอขมา

“แท้ที่จริงแล้ว ข้าสามารถช่วยท่านได้แต่ก็ยังเมินเฉย อาจเพราะข้าไม่พอใตท่านอยู่ลึกๆ  ก็ไม่แปลกนี่คะ ตั้งแต่สี่ปีก่อนซึ่งได้พบกับฝ่าบาท เป็นครั้งแรก ที่ข้าใช้หัวใจเลือกมากกว่าความทะเยอทะยาน”

“แล้ว…แล้วยังไง”
เอลียาห์ถามคนที่นิ่งเงียบครุ่นคิด เด็กหนุ่มอยากรู้แทบทนไม่ไหว เรื่องที่จัสมินต้องการจะบอก ต้องการรู้มากจนลืมความโกรธซึ่งควรมีจากการทำเลวร้ายของหล่อน

“ข้าผลีกายให้ฝ่าบาทโดยหวังว่าจะเป็นรักแรกและรักสุดท้ายของข้า หากทว่าคนที่ฝ่าบาทรักอย่างแท้จริงข้ารู้มาโดยตลอดคือตัวท่าน”

รู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบอีกครั้ง คำว่า”ตัวท่าน” ดังสะท้อนไปมาระหว่างสองหู เด็กหนุ่มถึงหวาดระแวงกลัวหญิงสาวโกหกแต่ความสุขที่จู่โจมจนเกือบยิ้มมันทำให้เขาหวาดกลัวตนเอง

“ข้าพยายามอย่างมากค่ะที่จะแสดงให้เห็นว่าข้าเหนือกว่า ข้าเป็นสตรี ให้กำเนิดบุตรแก่ฝ่าบาทได้ แต่ฝ่าบาทก็ทอดทิ้งข้าที่ตั้งท้องจากไปเพื่อตำแหน่งหน้าที่อันจะทำให้ขึ้นไปยืนอยู่ในจุดเดียวกับท่าน”

“เรื่องนั้นมัน”
เอลียาห์พึมพำไปพร้อมกับผิดหวัง เด็กหนุ่มเสียใจแทนจัสมินที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ทั้งยังไม่ชอบใจตนเองที่จิตใจเบิกบานมากยิ่งขึ้นไปทุกขณะ

“หลายปีมานี้ข้าแค้นเคืองค่ะ แต่ก็ได้พบกับรุสลัน แต่ท่านน่าจะทราบ ว่าจารีตมันทำให้ข้าลำบาก”

“นางเป็นสตรีมีบุตรแถมยังหาสามีรองรับไม่ได้ อย่าว่าแต่พวกไพร่ ขุนนางย่อมไม่รับนางเป็นสะใภ้”
แดริลเอ่ยตอบแทนจัสมิน

“ฝ่าบาทกล่าวได้ถูกต้อง” จัสมินปรบมือไปพร้อมกับแย้มยิ้ม

“ข้าทุกข์ใจจนแทบอยากตายทุกครั้ง ในตอนนั้นฝ่าบาทก็กลับมา ข้ารีบพาซาอิดไปพบหน้าฝ่าบาท บอกเล่าว่าซาอิดเป็นใคร”

“ทำเพื่ออะไรกัน”
เอลียาห์ถามแต่แทนที่จัสมินจะตอบแดริลกลับเป็นผู้พูดแทน

“นางต้องการให้ข้าประทานงานแต่งให้นางแลกกับยกซาอิดให้ข้าจัดการ”

“มันจะคุ้มหรือ เจ้าจะอดเป็นพระสนมหรือราชินีเชียวนะ”

“ข้าเลือกได้ถูกต้องค่ะ เห็นได้จากคำมั่นของฝ่าบาทที่ข้าบังเอิญได้ยินเมื่อครู่ นอกจากนั้นข้าได้รับรักแท้จากรุสลัน ว่าที่สามีของข้าไม่รังเกียจที่ข้าเคยผ่านชายอื่นมาและมีบุตรก่อนหน้าแล้ว”

“รุสลันเป็นผู้ชายที่ยอดเยียมจนข้ายังชมชอบ”
เอลียาห์มองแดริลผู้พูด การตัดสินใจของกษัตริย์และจัสมินอยู่เหนือล้ำเกินกว่าที่เด็กหนุ่มจะจินตนาการได้
“แล้วซาอิดล่ะ เจ้าจะทิ้งเขาไว้ เจ้าไม่ต้องการเขาแล้วหรือไง”

“ซาอิดจะไม่ลืมข้าค่ะ ก็ข้าเป็นแม่ แต่เพื่อนาคตของข้ากับซาอิดจากนี้ไปข้าจะขอให้ท่านเอ็นดูและดูแลเขาแทนข้า”

“แล้วซาอิด เจ้าบอกเขาแล้วหรือยัง”

“บอกแล้วค่ะ เด็กคนนั้นถึงแม้จะเสียใจแต่ก็ยอมเข้าใจโดยง่าย”

เด็กอายุแค่สี่ขวบนะหรือจะเข้าใจ

เอลียาห์ผลุนผลันออกไปจากตรงนั้นไปหาซาอิดที่ห้องของจัสมิน เมื่อไปถึงหลานชายตัวน้อยกำลังนั่งร้องไห้เพียงลำพัง เอลียาห์ฉุนกึก เพราะไม่เห็นใครซักคนอยู่เป็นเพื่อนเด็กน้อยแม้แต่ผู้เดียว

“ซาอิด”

“ท่านอา”
ซาอิดหันกลับมามอง เด็กน้อยร้องไห้อยู่ตรงบริเวณริมหน้าต่าง

“ท่านแม่ไปแล้ว ท่านบอกว่าให้เราอยู่กับท่านพ่อท่านอาดีกว่าไปลำบากกับท่านแม่”

“อยากตามไปอยู่กับแม่ของเจ้าหรือเปล่าถ้ายังไงให้อาช่วยบอกท่านพ่อดีหรือไม่”
ซาอิดส่ายหน้าไปมาก่อนจะยกยิ้มอย่างเศร้าสร้อย

“ท่านแม่บอกว่า ถ้าเราไปท่านพ่อท่านแม่จะลำบาก อีกอย่างเพื่ออนาคตของข้า ท่านแม่สัญญาว่าจะมาเยี่ยมเรามากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“ซาอิด”
เอลียาห์ชื่นชมความเข้มแข็งของซาอิดไปพร้อมกับปวดร้าว เด็กหนุ่มโอบกอดหลานชายแล้วเผลอร้องไห้ไปด้วยกัน

“ท่านอาอยู่เป็นเพื่อนเรานะ”

“แน่นอนอาจะอยู่เป็นเพื่อน อาจะอยู่เป็นเพื่อนไปจนกว่าซาอิดจะเติบโตครองราชย์โดยสมบูรณ์”

“ท่านพ่อจะอยู่ข้างเรากับท่านอาด้วยใช่ไหม ท่านพ่อจะทอดทิ้งเราไปเหมือนตอนที่เรายังไม่เกิดหรือเปล่า”

“ข้าจะไม่ทอดทิ้งพวกเจ้าสองคนไปไหนอย่างเด็ดขาด”
แดริลที่โผล่มาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวตอบกษัตรย์หนุ่มกอดรัดเอลียาห์และซาอิดเอาไว้ในอ้อมอก

 

อยากจะบอกว่าใกล้จะจบแล้วค่ะ

นิยายเราช่างสั้นจริงๆ แต่มันจะจบแล้วจริงๆค่า

อีกซักอาทิตย์จะเอามาลงตอนต่อนะคะ

[boboman]

เหออ สั้นจริงด้วยง่ะ T^T
แล้วแดริลเป็นพี่ชายเอลียาห์จริงๆ อ่อ?
รอตอนต่อไปจ้า

[krit24]

สนุกมากค่ะ หวังว่าจะมีแต่ความสุขนะคะ
ซาอิดน่ารักอ่ะ ชอบจัง

[sirin_chadada]

เหมือนจะเห็นเค้าลางของความสุข

[แมวดำ]

 

[Silvan]

ตอนที่ 22

เอลียาห์หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นซาอิดปั้นหน้าตลกให้ดูหลากหลายแบบ หลายวันมานี้ เด็กหนุ่มเป็นผู้จัดการดูแลการกินอยู่และการเรียนของหลานชายแต่เพียงผู้เดียว การได้ทำเช่นนี้ทำให้ลืมเลือนความอัปยศกดดันหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาจนหัวเราะออกมาอยู่บ่อยครั้ง

เอลียาห์ถึงแม้จะไม่รู้ว่าการถูกกักขังจะดำเนินไปอีกนานเท่าไหร่ แต่ความสุขอันเกิดจากการได้เลี้ยงดูหลานชายผู้น่ารัก ก็ทำให้เพลิดเพลินจนไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น ทว่า ทุกครั้งที่แดริลโผล่หน้ามาพบ เด็กหนุ่มมักจะอารมณ์เสียอย่างชัดเจน

“ท่านพ่อน่าสงสาร”
ซาอิดชี้ชวนให้เอลียาห์มองดูแดริลซึ่งยืนอยู่ห่างออกไป

“เพราะท่านอาโกรธ ท่านพ่อเลยต้องมาแอบดูอยู่บ่อยๆ”

เอลียาห์เมื่อสบตากับแดริลก็เมินหน้าหนี ถึงจะเห็นสีหน้าไม่สบายใจของกษัตริย์หนุ่ม แต่เพราะถูกปฏิบัติด้วยอย่างเลวร้าย เด็กหนุ่มจึงไม่คิดจะญาติดีง่ายๆ

“ท่านอาโกรธอะไรท่านพ่อหรือ”

โดยไม่รอคำตอบ ซาอิดวิ่งเข้าไปหาแดริลก่อนจะยื้อยุดให้เดินตามมา กษัตริย์ปั้นหน้าลำบากใจอยู่นาน ขณะที่เอลียาห์ทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตน

“พูดสิพูดสิ” ซาอิดเร่งเร้าผู้เป็นบิดา

“น้องเอลียาห์….”
เสียงของแดริลขาดช่วงไปชั่วครู่ จากนั้นคู่สนทนาก็ขยับกายมายืนประจันหน้ากับเอลียาห์ซึ่งมองเมิน

“เราไปเยี่ยมท่านพ่อที่พระราชวังฤดูร้อนกันเถอะนะ”

“ได้อย่างนั้นหรือ”
เอลียาห์เอียงคอมองดูแดริลที่พยักหน้าตอบรับ

“ตอนนี้ข้าจัดการงานทุกอย่างจนเกือบหมดแล้ว เราจะไปเยี่ยมท่านพ่อกัน ต้องแนะนำให้ซาอิดรู้จักกับท่านพ่อในฐานะรัชทายาทและหลาน”
ถึงจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหน แต่การได้ไปพบท่านพ่อซึ่งไม่ได้เห็นหน้ามาพักใหญ่ สร้างความเบิกบานใจจนเอลียาห์หุบยิ้มไม่ลง

“เจ้าคงพึงพอใจจนหายโกรธแล้วสินะ”
เด็กหนุ่มหุบยิ้มฉับ ใบหน้าอันเต็มไปด้วยรอยยิ้มของแดริลเอลียาห์เห็นแล้วฉุนเฉียวยิ่งนัก ร่างบางชักเท้าพาซาอิดเดินหนีไปยังบริเวณอื่น

“ท่านพ่อกำลังเสียใจนะท่านอา”

“ช่างเขาเถอะ” เอลียาห์ตอบเสียงขุ่น

“ท่านอาโกรธอะไรท่านพ่อกันแน่”
ข้อมือถูกรั้งเอาไว้ เอลียาห์หยุดก้าวเดินแล้วหันไปมองซาอิดที่ทำหน้าขึงขัง

“ซาอิดเรื่องบางเรื่องผู้ใหญ่ก็อยากจะเก็บเอาไว้ไม่บอกใคร ซักวันหนึ่งซาอิดโตขึ้นก็จะเข้าใจ”

“ไม่เห็นเข้าใจเลย ท่านอาอธิบายให้เราฟังเดี๋ยวนี้เถอะ”
ซาอิดยังคงงอแง

“ไปกินขนมกันดีกว่า ป่านนี้พี่ฟาติมากับพี่ซาลามคงรออยู่นานแล้ว”

พอเอ่ยถึงขนมซาอิดก็ลืมเรื่องที่กำลังสงสัย หลานชายวิ่งนำโดยหันกลับมากระตุกมือเอลียาห์ให้เดินตามเป็นระยะระยะ
พระราชวังฤดูร้อนเป็นพระราชวังซึ่งอยู่ในโอเอซิสนอกเมือง ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นของขวัญให้แก่ราชินีมารียาห์ มารดาของเอลียาห์ในวันฉลองงานแต่งงาน 

ยังงดงามเหมือนเดิม

เอลียาห์มองพระราชวังขณะรถม้าเคลื่อนผ่านประตูที่ถูกสร้างให้โค้งมนสวยงามจากหินอ่อน แน่นอนว่าตัวพระราชวังเองก็ถูกสร้างด้วยหินอ่อนเช่นกัน

“ท่านปู่เป็นคนอย่างไรกันท่านอา”
ซาอิดกระตุกชายเสื้อเอลียาห์ขณะถาม

“ท่านดุไหม”

“ท่านปู่ใจดีมาก แต่ก็เป็นคนที่เข้มงวด”

คำตอบของแดริลทำเอาเอลียาห์ที่กำลังจะอ้าปากตอบต้องหุบปากเงียบ จากนั้นซาอิดซึ่งหันไปพูดคุยกับผู้เป็นพ่อ เห็นแล้วก็งอนนิดๆจนเด็กหนุ่มต้องกระแอมกระไอเรียกร้องความสนใจ

“ซาอิด ในสวนของที่นี้มีบ้านต้นไม้ของอาด้วยนะ”

“จริงหรือ”
การเรียกร้องความสนใจได้ผล ซาอิดกระตือรือร้นจนแทบจะยิ้มแก้มปริ

“ข้ายังจำตอนที่น้องเอลียาห์รบเร้าให้ข้าสร้างมันให้ได้ดี”
แดริลยิ้มกริ่ม เอลียาห์จึงเปลี่ยนเป้าหมายหลอกซาอิดใหม่อย่างเฉียบพลัน

“แต่อาคิดว่าเอาไว้ก่อนดีกว่านะ หญิงรับใช้ประจำของที่นี่ทำขนมได้อร่อยมาก”

“ว้าว เราอยากกินท่านอา”

เอลียาห์พึงพอใจที่ได้เห็นใบหน้านิ่งขึงของแดริล นอกจากนั้นอาการเปี่ยมสุขของซาอิดยังกระตุ้นให้จิตใจรื่นเริงถึงขีดสุด
เมื่อลงจากรถม้า เอลียาห์กับคณะก็พบกับอดีตกษัตริย์ยืนรออยู่แล้วที่หน้าพระราชวัง

“เรากำลังคิดถึงลูกชายอย่างพวกเจ้าอยู่พอดี”
บาดีแย้มยิ้มก่อนจะชะงักเมื่อสังเกตเห็นซาอิดที่ยืนเกาะเอลียาห์หนึบและจ้องเขม็งมายังตน

“โอ้ นี่คือซาอิดหลานเราใช่หรือไม่”
ซาอิดลังเลเล็กน้อยแล้วผงกหัวตอบรับ เอลียาห์รุนหลังหลานชายเบาๆให้ไปยืนอยู่ตรงเบื้องหน้าของพระราชบิดา

“ทักทายท่านปู่สิซาอิด”
แดริลเอ่ย ซาอิดแหงนมองดูใบหน้าของผู้เป็นพ่อและเอลียาห์ที่ส่งยิ้มเอาใจช่วยตามลำดับ

“ยินดีที่ได้พบท่านปู่”

“ดีดี มาให้ปู่กอดเสียดีดี”
ซาอิดกระโดดกอดท่านปู่ที่กางแขนรอรับด้วยความชอบใจ

“หนักเหลือเกิน นี่เอลียาห์กับแดริลคงจะให้กินเสียเยอะเลยสินะ”

“ก็เรากำลังโตนี่ท่านปู่ต้องกินเยอะๆสิ”

เสียงหัวเราะสนุกสนานทำให้เอลียาห์แช่มชื่นในหัวใจ เด็กหนุ่มเผลอหันไปส่งยิ้มให้แดริลซึ่งกำลังยิ้มอยู่เช่นกัน  พริบตาที่ส่งยิ้มให้กันและกัน พอรู้สึกได้ถึงอารมณ์โกรธซึ่งกลับมาอีกครั้งร่างบางก็หุบยิ้มแล้วสะบัดหน้าหมางเมินไปอีกทาง

“น้องเอลียาห์”

เอลียาห์ตัวเกร็งเมื่อถูกเรียก แต่ทันทีที่พระราชบิดาเอ่ยชักชวนให้เข้าไปในพระราชวัง เด็กหนุ่มก็ฉวยโอกาสเดินตามบาดีไปโดยไม่ยอมหันไปมอง

ผ่านไปอีกสองสามชั่วโมง หลังทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เอลียาห์ก็ถูกอดีตกษัตริย์ชักชวนให้นั่งเล่นพูดคุยโดยมีซาอิดและแดริลร่วมวง  ระหว่างที่พูดคุย เด็กหนุ่มก็อยากจะฟ้องใจแทบขาดเกี่ยวกับความอยุติธรรม ที่แดริลปฏิบัติต่อเขาหลังจากพระราชบิดาจากมา

“ได้ข่าวว่ามีพวกกบฏคิดจะเข้าหาเพื่อหลอกใช้เอลียาห์”
เอลียาห์อุทานดัง’เอ๊ะ’

“เรื่องนั้นข้าได้จัดการพวกมันไปแล้วท่านพ่อ ระหว่างที่ข้าได้พาน้องเอลียาห์ไปหลบซ่อนอยู่ในฮาเร็มเก่าโดยให้ทหารเฝ้าอย่างแน่นหนา”

“ยังไงก็ให้เอลียาห์อยู่ที่นั่นไปซักพักเรื่องมันคงยังไม่สงบง่ายๆ”
เอลียาห์มองสลับไปมาระหว่างบาดีกับแดริล เด็กหนุ่มมึนงงไปหมดแต่ก็ยังมีสติเอ่ยปากถาม

“มันอะไรกันครับท่านพ่อ”

“เจ้าไม่ได้เล่าให้เอลียาห์ฟังรึ “
บาดีถามแดริลก่อนจะหันไปพูดคุยกับเอลียาห์

“การขึ้นครองราชย์อย่างฉับพลันของแดริล มีผู้ไม่พอใจมากมาย อาการป่วยของเราทำให้เชื้อพระวงศ์กับขุนนางเลวรอคอยครอบงำคนหัวอ่อนอย่างเจ้าอยู่มาก”
เอลียาห์สูดลมหายใจเข้าลึก คำว่า’ครอบงำ’กับคน’หัวอ่อน’สร้างความเจ็บปวดให้เกินจะทน

“เราถึงลงจากบัลลังค์แต่ก็ยังมีมือเท้ามากมายคอยประสานงานกับกษัตริย์ซึ่งยังเยาว์นัก งานแรกคือไม่ให้พวกชั้นต่ำรุกคืบเข้าหาเด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลกอย่างเจ้าแล้วให้แดริลกวาดล้างพวกคิดร้ายไปให้หมด”

ปวดร้าวกับคำว่าอ่อนต่อโลก

หากแต่เมื่อคิดในทางกลับกันอาจเป็นเพราะพระราชบิดาเป็นห่วง เอลียาห์จึงรู้สึกดีมากยิ่งขึ้น กระนั้นก็ยังน้อยใจกับการที่ไม่ได้รับความไว้วางใจให้มีส่วนร่วมในแผนการณ์อันนี้

หรือว่า พระราชบิดากลัวเขาจะฉวยโอกาสก่อกบฏ เป็นเช่นนี้หรือเปล่า ถึงได้รู้เห็นเป็นใจยอมให้แดริลจับเขาไปขัง

เอลียาห์เข้าใจเรื่องที่ถูกกำหนดให้เป็นเช่นนั้นมันเป็นรื่องที่สมควรทำ แต่ไม่สามารถห้ามความคิดในแง่ลบซึ่งครอบงำร่างกายและจิตใจของตน

เด็กหนุ่มพยายามสะกดกลั้นความคิดแย่ๆที่สร้างภาพลบให้แก่บาดี หลังจากพยายามอย่างที่สุด เขาก็ตัดสินใจโทษว่าเป็นความผิดของแดริลที่ไม่ยอมอธิบายให้เข้าใจแต่แรก

 

หายไปเกือบครึ่งเดือนตอนหน้าอีกสามสี่วันจะเอามาลงนะคะ

[boboman]

จิ้ม
เอาใจช่วยเอลียาห์นะ ><
ซาอิดน่ารักกก

[code64]

  มาต่อไวๆนะคะ

[kirara147]

 
เย้ ตอนใหม่ขอบคุณที่มาต่อนะคะ

[Silvan]

ตอนที่23

ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของพระราชบิดาและหลานชายคนโปรด เอลียาห์ถึงแม้จะยิ้มกว้าง หากแต่ไม่อาจสลัดความน้อยใจที่เกิดขึ้นจากแผนการณ์ของอดีตกษัตริย์ไปได้

หลายวันที่ผ่านมานี้  เด็กหนุ่มพยายามหาข้อเสียของตนเองเพิ่มมากขึ้น เมื่อพบเจอสิ่งเหล่านั้น อาการทรมานในอกก็ค่อยๆลดน้อยลง แต่กลับพอกพูนความโกรธไปยังแดริลผู้เป็นพี่ชายมากยิ่งขึ้น

คนคนนั้นบอกว่ารักเขา ปรารถนาในตัวเขา ทั้งทั้งที่เป็นพี่น้องกัน

สำหรับเด็กหนุ่มเวลานี้คิดว่า กษัตริย์หนุ่มช่างฉวยโอกาส ต่อให้โง่แค่ไหนก็ยังเข้าใจการกระทำอันเลวร้ายได้ โดยไม่ต้องคิดให้มากความ

แต่คนคนนั้นเลวร้ายถึงกับแย่งบัลลังค์เพื่อให้ได้เขามาครอบครองเชียวหรือ

เรื่องฉวยโอกาสขังเขาไว้เพื่อสนองตัณหาตนเอง ก็เป็นความคิดที่ลึกๆแล้ว เอลียาห์ยังคิดว่าช่างเหลวไหล ด้วยรู้ถึงนิสัยอันแสนจริงจังของแดริล คนเงียบขรึมตรงไปตรงมาเช่นนั้น ทำเรื่องต่ำทรามอย่างนี้ได้หรือ

ไม่สิ แดริลเป็นสัตว์ป่า

ชายคนนั้นล่วงเกินเขาหลายครั้ง ฉวยโอกาสแย่งชิงเอาทุกอย่างไปจากเขา

ร้ายกาจ ร้ายกาจ จนไม่สามารถให้อภัยการกระทำอันหยาบช้าไปได้ง่ายๆ

รัก

คำคำนี้ แดริลเคยบอกให้เขาทราบ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นระหว่างเขาสองคน นอกจากจะปฏิบัติด้วยอย่างเลวร้าย ยังคิดจะล่อหลอกให้เขาทำผิดศีลธรรมอันดีงามอีกหรือ

“ท่านอาเหม่ออะไร”
เสียงเรียกของซาอิด ฉุดเอลียาห์ให้กลับมาสู่ความเป็นจริง

“ไม่สบายหรือเปล่า” บาดีถามเสียงขรึม

“เปล่าครับท่านพ่อ ข้าขอตัวไปพักผ่อนสักครู่ ฝากซาอิดด้วยนะครับ”

กล่าวกับพระราชบิดาเรียบร้อยก็ผุดลุกขึ้นแล้วก้าวเดินไปตามทาง ก่อนจะบังเอิญพบแดริลที่กลางทางเดินอันกว้างยาว เอลียาห์ทำเมินเดินผ่าน ทว่ากลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้

“หมู่นี้น้องเอลียาห์อารมณ์เสียกับข้าตลอด เมื่อไหร่จะหายโกรธ”

หายโกรธ

คำขอนี้ทำเอาเอลียาห์ฉุนหนัก หากแต่ยังสงวนท่าทีอันสงบนิ่งไว้ได้อยู่

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจอะไรหลายอย่าง แต่ข้าทำไปเพราะรักและปรารถนาในตัวเจ้ายิ่งกว่าผู้ใด”
เอลียาห์ฟังแล้วหมดความอดทนในที่สุด

“รักและปรารถนาอย่างนั้นหรือ การกระทำของเจ้ามันเห็นแก่ตัว เจ้าบอกว่ารักเรา แต่ก็ยังแย่งชิงบัลลังค์ไปจากเรา แย่งชิงความรักจากท่านพ่อ ก่อนหน้านี้เมื่อเรายังเด็ก ก็ล่วงเกินเรา ในตอนนั้นยังพอให้อภัยเพราะไม่ร็ว่าเป็นพี่น้องกัน แต่เวลานี้ถึงจะรู้อยู่แก่ใจ เจ้าก็ยังล่วงเกินเรา กักขัง เจ้าจะให้เราเข้าใจความรักของเจ้าว่าเป็นแบบไหน”
ตวาดด้วยเสียงห้วยรัวเร็ว เมื่อกล่าวจบ เอลียาห์ยืนหอบแฮ่ก ด้วยไม่เคยร้องด่าใครยาวนานเช่นนี้มาก่อน

“ข้ารู้ว่าทำเลวร้ายกับเจ้ามาก แต่ให้รับรู้เอาไว้เถอะ ข้าไม่สนใจเรื่องศีลธรรมจรรยา และจะไม่ปล่อยเจ้าไปจากอุ้งมือของข้า ไม่ว่าใครหรือเจ้าจะคิดอย่างไรก็ตาม”

“เลวที่สุด ปล่อยเรานะ”

เลือดขึ้นหน้าทันทีที่ได้ฟัง เอลียาห์สลัดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ในความเป็นจริง แรงอันน้อยนิดย่อมเทียบไม่ได้กับกษัตริย์นักรบอย่างแดริล เด็กหนุ่มถูกบดขยี้ด้วยจูบอันเร่าร้อนรุนแรง เพราะว่าถูกจู่โจมโดยไม่ตั้งตัว แทนที่จะได้ต่อต้าน กลับได้แต่ตะลึงงันและถูกโอ้โลมไปในที่สุด

“อึก…อื้อ…”
แดริลเปลี่ยนมุมประกบปากหลายต่อหลายครั้ง ยิ่งจำนวนจูบอันดูดดื่มเพิ่มมากขึ้น เรี่ยวแรงกับสติสัมปชัญญะก็น้อยลงไปทุกที

โกรธ ไม่พอใจ เกลียด
แต่พอถูกปฏิบัติด้วยความรัก ร่างกายก็อ่อนระทวยจนรังเกียจตัวเองเหลือเกิน

“แดริลหยุด”

เสียงห้ามที่เหมือนเสียงออดอ้อนไม่สามารถห้ามกษัตริย์หนุ่มซึ่งกำลังย่ามใจได้ เอลียาห์ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวซุกไซ้แนบจูบไปตามซอกคอ การถูกขบเม้มสร้างความร้อนรุ่มให้จนต้องร้องคลางออกมา
ในตอนนั้นเอง การปรากฏตัวของพระราชบิดา ซาอิด และ ซาฟิล ก็ทำให้สติสตางค์กลับคืนมาอย่างสมบูรณ์

“ปล่อยน้องเอลียาห์นะโว้ย”

ซาฟิลกระชากแดริลจากด้านหลังแล้วปล่อยหมัดไปยังใบหน้าของกษัตริย์หนุ่ม แทบจะในทันที คนถูกชกโต้กลับหากแต่กำปั้นหนักหน่วงกระแทกโดนชาคาที่ปฏิกริยารวดเร็วดั่งสายฟ้า ซาฟิลเต้นผางผางเมื่อเห็นคนสนิทของตนบาดเจ็บ

“ไอ้ชั่ว…เลวมาก…”
ซาฟิลก่นด่ายาวเหยียด แต่ก่อนที่จะได้พุ่งเข้าไปเอาเรื่องแดริลอีกหน ร่างโปร่งถูกชาคาลากตัวไปสงบสติอารมณ์ยังห้องข้างๆ

“นีมันอะไรกัน”
เสียงกดต่ำของอดีตกษัตริย์ เอลียาห์ที่ก้มหน้าลงไม่กล้าแม้แต่จะมองผู้ถาม

“ท่านพ่อกับท่านอาเป็นคนรักกันหรือ ท่านแม่บอกว่ามีแค่คนรักเท่านั้นที่จูบปากกัน”

โดยไม่รอให้ถามมากกว่านั้น เอลียาห์ซึ่งน้ำตาไหลไม่รู้ตัว ผลุนผลันวิ่งหนีกลับไปยังห้อง เขาดีใจที่ไม่มีผู้ใดร้องเรียกหรือเดินตามมาแม้ซักคนเดียว

“อึก…”

พยายามกลั้นเสียงสะอื้นอย่างสุดความสามารถ เอลียาห์สองวันมานี้ผลักไสแม้แต่ฟาติมาซึ่งสนิทสนมกับตนเองมากที่สุดออกไป แต่กระนั้นซาลามก็ยังดึงดันนำอาหารมาให้ คนสนิทตักเตือนร่างบาง จึงจำเป็นต้องทานเข้าไปทั้งที่ไม่มีอารมณ์อยากทานสักนิด

“ข้าบอกท่านบาดีเอาไว้ว่าท่านเพลียมากต้องการพักผ่อนเพียงลำพังอีกซักหน่อย…ท่านเอลียาห์ กับท่านบาดีไม่เท่าไหร่ แต่ท่านซาอิดกระวนกระวายใจน่าดู”

ซาอิด

พอนึกถึงหลานชายผู้มีชะตากรรมอันน่าเศร้า ความทุกข์ทรมานใจของเขาก็กลายเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยจนน่าอับอาย เพราะสิ่งที่ตนเองทำตอนนี้ไม่ต่างจากการทอดทิ้งหลานชายโดยไม่มีคำอธิบายใดใด เอลียาห์รับประทานอาหารไปพร้อมๆกับตัดสินใจเลิกฟูมฟายเหมือนคนขลาดเขลาไปเสียที

อยากพบซาอิด

เอลียาห์มั่นใจหากได้ใช้เวลาอันสนุกสนานกับหลานชาย ความไม่สบายใจคงจะเบาบางไปได้บ้าง ถึงแม้การมองหน้าอันคมคายของซาอิดจะทำให้นึกถึงผู้เป็นพ่อที่หน้าตาเหมือนกันเสียยิ่งกว่าส่องกระจกเงา

“หากว่าท่านซาอิดมาจะให้ข้าบอกไปว่าอย่างไรครับ”
ซาลามซึ่งวางถ้วยชาหอมกรุ่นลงเบื้องหน้าเอ่ยถาม

“ตอนนี้ซาอิดอยู่กับใคร”

“อยู่กับท่านบาดีครับ ฟาติมาเองก็คอยดูแลอย่างไกล้ชิด”

“เราจะไปหาซาอิด ช่วยเตรียมเครื่องแต่งกายให้เราที”
หลังจากอาบน้ำแต่งกายเสียใหม่ เอลียาห์ก็ต้องสะดุ้งตกใจกับการปรากฏกายอย่างพายุของซาฟิล

“นี่มันอะไรกันครับท่านพี่ซาฟิล”

เอลียาห์โกรธนิดนิดกับการถือวิสาสะเข้ามาในห้องส่วนตัว นอกจากนั้นซาฟิลยังแสดงท่าทางซึ่งเด็กหนุ่มเห็นแล้วรู้สึกว่าไม่น่ารักด้วยการพูดขู่ให้ซาลามออกไปนอกห้องขณะที่คนสนิทยังช่วยเขาแต่งตัวอยู่

“น้องเอลียาห์ ตัดสินใจจะออกไปเผชิญความจริงแล้วอย่างนั้นหรือ”

ซาฟิล กระหยิ่มยิ้มย่อง อาการแบบนี้ เอลียาห์เห็นลางไม่ดีมาแต่ไกล ลูกพี่ลูกน้องผู้นี้เวลาทำเรื่องร้ายๆมักจะเล่าให้ฟังด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างนี้

“ท่านพี่ซาฟิลทำอะไรอีกครับ”

“พูดแบบนี้ได้ยังไง เรื่องที่ทำมันดีต่อเจ้านะ”

เอลียาห์วิเคราะห์ประโยคคำพูดของซาฟิลแล้วปวดศีรษะหนึบๆ เวลาลูกพี่ลูกน้องไปก่อเรื่อง เด็กหนุ่มต้องเก็บมาคิดจนปั่นป่วนด้วยความเป็นห่วงไปเสียทุกครั้ง

“ท่านพี่ทำอะไรกันแน่บอกมาเถอะ”

“ข้าวางยาพิษไอ้ชาติชั่วแดริลน่ะสิ”
เหมือนหัวใจร่วงลงไปกองอยู่บนพื้น เอลียาห์ตื่นตระหนกจนใบหน้าซีดเผือด

“ท่านทำอะไรลงไป” ร้องถามด้วยเสียงอันสั่นเทา

“ทำอะไรนะหรือ ก็จัดการมันแทนเจ้าอย่างไร เท่านี้ก็ได้ล้างแค้น แถมยังได้บัลลังค์คืนมา”

“ท่านทำได้อย่างไร แดริลมีคนเฝ้าคุ้มกันแน่นหนา”

“อ้อ สาวใช้คนสนิทของเจ้าไง…ชื่ออะไรนะ ช่างเถอะ ข้าให้คนของข้าแอบใส่ยาพิษในเครื่องดื่มที่นางเอาไปให้เจ้าชั่วนั่น ป่านนี้มันคงดื่มไปแล้ว”
เอลียาห์พุ่งพรวดออกไปทันทีที่ซาฟิลกล่าวจบ

“น้องเอลียาห์รอก่อน”

เสียงเรียกของซาฟิลที่ไล่หลังมา ไม่ได้ทำให้หยุดก้าวเดิน เอลียาห์นอกจากจะเป็นห่วงฟาติมาเรื่องที่ต้องมารับผิดแทนซาฟิล ในใจยังหวาดกลัวจนแทบคุมสติไม่ได้ ในหัวของเขามีภาพร่างอันไร้วิญญาณของแดริลฉายชัด ถึงแม้จะพยายามไม่คิดถึงแต่ก็ไม่สามารถทำได้

ไม่อยากให้ตายจากไปแบบนี้

เด็กหนุ่มยังไม่เข้าใจความคิดของตนเองในข้อนี้ดี ทว่า พอสัมผัสถึงความตายที่คืบคลานเข้าใกล้ชายคนนั้น คำพูดมากมายก็ประทุมาจากในอก มากมายเหลือเกิน จนกระวนกระวายหากไม่ได้พูดออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะเป็นอะไรไป
จะตายไม่ได้นะ จะไม่ยอมให้ตายไปอย่างเด็ดขาด

“แดริล”

เอลียาห์ร้องเสียงแหบพร่า เมื่อเข้ามาถึงในห้องส่วนตัวซึ่งไร้ผู้คนของแดริล ร่างกายสูงใหญ่กำยำนอนแผ่อยู่บนพื้นโดยที่ข้างตัวมีจอกเหล้าและหยาดน้ำเจิงนองเป็นหลักฐานให้คาดเดาได้มากมาย

“ไม่นะ…”
ส่ายหน้าไปมาช้าๆ เอลียาห์น้ำตาคลอเบ้า ถึงจะปฏิเสธความจริงไม่ได้ แต่เขาไม่อยากยอมรับความจริงว่าแดริลดื่มสุรามีพิษแล้วสิ้นใจตายไปก่อนหน้าที่ตนจะเข้ามา

“มันตายแล้วน้องเอลียาห์”
ซาฟิลวางมือบนไหล่ของร่างบางพลางเอ่ยปลุกปลอบ ทว่ากลับถูกสลัดมือออกด้วยความเกรี้ยวกราดอย่างคาดไม่ถึง

“เจ้าไม่ต้องมาจับเรา”
ดวงตากลมโตสาดประกายแสงดุดัน ความดุร้ายนั้น แม้แต่ซาฟิลยังต้องผงะ

“แดริล…แดริล”

เอลียาห์เอ่ยเรียกชื่อคนที่นอนทอดกายอย่างอ่อนหวาน โดยไม่แม้แต่จะสนใจลูกพี่ลูกน้องซึ่งยังคงยืนกระอั่กกระอ่วนใจในห้องเดียวกัน เมื่อเข้าไปใกล้แดริลด้วยการนั่งลงข้างๆ มืออันสั่นระริกลังเลว่าจะสัมผัสร่างที่ควรจะเย็นชืดยังไงดี

“อา…แดริล…เราเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่าเจ้าสำคัญกับเราถึงเพียงไหน”
หยดน้ำใสร่วงแหมะลงบนใบหน้าของแดริล เอลียาห์กุมมือทั้งสองข้างแนบอกอย่างรวดร้าว

“พอเจ้าตายแล้วเราถึงได้รู้สึกตัวว่าเรารักเจ้าแค่ไหน”

“น้องเอลียาห์พูดเช่นนั้นได้ยังไงกัน มันเป็นคนเลวแถม…มันยังเป็นพี่ชายต่างมารดาของเจ้า”
ซาฟิลเอ่ยค้านเสียงตะกุกตะกัก แต่เอลียาห์หาได้สนใจไม่

“ขอโทษที่ไม่อาจล้างแค้นให้เจ้า ถึงเราชิงชังแค่ไหน แต่ไม่อาจลงมือล้างแค้นใครด้วยใจอำมหิต เราทำได้แค่เพียงจุมพิตเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากลา”

“ไร้เหตุผลสิ้นดี”

ยังไม่ทันจะได้จุมพิต ซาฟิลที่เดือดพล่านย่างสามขุมเข้ามาหมายจะอาละวาดทุบตีร่างไร้วิญญาณ เอลียาห์ห้ามฝ่าเท้าที่เล็งกระทืบเอาไว้ไม่ทัน แต่แทนที่จะได้กระทืบอย่างถนัดถนี่แดริลซึ่งนอนตายกลับพลิกตัวหนีจากการจู่โจม จนคนที่ร้องได้และคนที่ตั้งใจประทุษร้ายหยุดชะงักด้วยความสงสัยด้วยความตะลึงงัน

“แก…แกยังไม่ตายหรือวะแดริล”
ซาฟิลขยี้เท้าไปมาก่อนจะหันไปฟ้องเอลียาห์ที่ยังตกใจอยู่อย่างเดือดดาล

“น้องเอลียาห์ดูมันยังไม่ตาย”
แดริลหาได้สนใจคนขี้ฟ้อง เมื่อตั้งตัวได้ก็เคลื่อนกายเข้าหาเอลียาห์ที่ยังน้ำตาไม่แห้งเหือด

“ดีใจเหลือเกินที่น้องเอลียาห์ก็รู้สึกเช่นเดียวกับข้า”

ดีใจ

เอลียาห์มองดูรอยยิ้มอ่อนหวานอย่างเผลอไผล ความรู้สึกที่ใกล้เคียงกันทำให้ลืมความโกรธไปได้ชั่วครู่ หากแต่พอซาฟิลโวยวายมากๆเข้าความขุ่นเคืองก็ค่อยๆกลับคืนมา

“น้องเอลียาห์ มันเป็นคนเลวมันวางแผนซ้อนเพื่อฟังความในใจของเจ้าให้ข้าจัดการ”

คนถูกเรียกมองดูซาฟิลดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของชาคา คนสนิทผู้นี้ยังทำอะไรได้รวดเร็วเช่นเดิม เอลียาห์โล่งใจที่ชาคาจัดการไม้ให้ซาฟิลก่อเรื่องมากไปกว่านี้ได้ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

“ข้ารักเจ้านะเอลียาห์”
คำบอกรักของแดริลแทรกซึมเข้าสู่ภายใจจิตใจ แต่ไม่อาจระงับความกรุ่นโกรธน้อยใจที่ประทุในอกของเอลียาห์

ร้ายกาจ

เพื่อสิ่งที่ตนเองต้องการถึงกับเล่นละครตบตา ตั้งใจจะล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาหรือไง
ไม่ผิดเลยที่ท่านพ่อบอกว่าเขาอ่อนต่อโลก
ถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปสั่งสอนใครได้อีก

“น้องเอลียาห์”
แดริลเอื้อมมือหมายจะแตะที่แก้มหากแต่เอลียาห์ปัดมือออกทิ้ง

“เจ้าไม่ต้องมายุ่ง ข้าเกลียดเจ้า”

“ดีมันสมควรแล้ว”

ซาฟิลเอ่ยด้วยความพอใจ ในตอนนั้นขณะที่กำลังจะถูกชาคาพาออกไป เสียงอันทรงอำนาจกับการปรากฏตัวของอดีตกษัตริย์ก็ทำให้เอลียาห์ตระหนกตกใจ

“เรื่องวุ่นวายจบแล้วใช่ไหม”
บาดีเอ่ยถามขณะก้าวเท้าออกมาจากที่กำบัง

“ท่านพ่อ”

“ท่านลุง”

เอลียาห์กับซาฟิลผสานเสียงกันด้วยนึกไม่ถึงกับการที่อดีตกษัตริย์ซ่อนตัวอยู่ในห้องและอยู่ร่วมเหตุการณ์ทั้งหมดมาแล้วตั้งแต่ต้น

 

ตอนหน้าก็จบแล้วน้า

แต่เรื่องนี้มีตอนพิเศษแถมให้จ้า

ทนอ่านหน่อยน้า555

[kirara147]

สนุกมากเลยคะ กำลังลุ้นเลยย รอตอนต่อไปนะคะ

[แมวดำ]

 

[Kei]

รอตอนใหม่จ้าา 

[boboman]

มาต่อไวๆ น้า

[Silvan]

ตอนที่24

“ท่านพ่ออยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอลียาห์ถามปากคอสั่นเทา

“ตั้งแต่แรก แผนการทั้งหมดนี้แดริลก็เล่าให้เราฟัง”

ร้องครางดัง’อา’เอลียาห์ปั่นป่วนไปทั้งร่างกายและจิตใจ ยิ่งได้รู้ว่าอดีตกษัตริย์มีส่วนร่วมในแผนการอันหน้าด้านหยาบคายของแดริล เด็กหนุ่มก็ให้รู้สึกสับสนมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า

“ทำไมกันครับท่านพ่อ”
ถามออกไปก็หวังจะได้รับคำตอบ เอลียาห์ใช้สายตาเว้าวอนบาดี หากไม่ได้รับคำตอบ ถึงจะต้องใช้เวลาสักเท่าไหร่ เขาก็จะขอไล่ตื้อถามไปเรื่อยๆ

“ทุกคนออกไปก่อน เราจะคุยกับเอลียาห์เพียงลำพัง”

ทุกคนออกไปจนหมดยกเว้นแดริลที่ยังไม่ยอมขยับเขยื้อน พอถูกตำหนิด้วยเสียงทรงอำนาจกษัตริย์หนุ่มก็ผละจากไปอย่างไม่สู้จะเต็มใจนัก เอลียาห์มองสบตากับดวงตาคมดั่งเหยี่ยวของชายเจ้าปัญหาแล้วสะท้อนใจในความรักต้องห้ามที่พวกเขามีให้กัน

“ได้คุยกันตามลำพังเสียที”
เอลียาห์เกร็งตัวรอรับคำต่อว่า หากแต่แววตาอ่อนโยนที่ทอดมองมาเนินนาน ทำให้เด็กหนุ่มผ่อนคลายความตึงเครียดลง

“เรารู้มานานแล้วว่าพวกเจ้าสองคนอาจจะรักชอบกัน มันตั้งแต่สมัยที่พวกเจ้าสองคนยังเป็นเด็กตัวน้อยๆ”
สูดลมหายใจเข้าลึก เด็กหนุ่มไม่รู้ตัวว่าเขาแสดงออกต่อแดริลเช่นไร พระราชบิดาถึงได้รู้ข้อเท็จจริงเช่นนี้

“คงต้องเริ่มเล่าจากชาติกำเนิดของแดริลเสียก่อน” อดีตกษัตริย์เหม่อมองไปไกลขณะพูด

“สมัยที่เรายังหนุ่มแน่นเราพบกับนางทาสชาวตะวันตกผู้หนึ่ง นางช่างฉลาดฉอเลาะและงดงาม เราพึงพอใจจนแต่งตั้งนางเป็นพระสนม ในตอนนั้นเราไม่ยอมมีสตรีอื่นทั้งยังคิดจะแต่งตั้งนางให้เป็นราชินี ถึงแม้จะถูกต่อต้านจากพวกขุนนางอย่างหนัก”
บาดีถอนหายใจอย่างปวดร้าวก่อนจะเล่าต่อ

“เราในตอนนั้นคิดว่าจะจัดการได้โดยง่าย  เราทั้งฉลาดและมีอำนาจ  ระหว่างที่เราไปปราบกบฏชายแดน แม่ของแดริลก็ตั้งท้อง ทว่าด้วยเล่ห์กลของพวกขุนนางทำให้นางต้องระหกระเหินจากไปโดยที่เรายังไม่ได้กลับมาจากปราบกบฏด้วยซ้ำ”

“ท่านพ่อ”
เอลียาห์รู้สึกได้ถึงความเศร้าใจของพระราชบิดา แต่กระนั้นก็ยังนิ่งเงียบปล่อยให้อดีตกษัตริย์เล่าต่อไป

“เราเป็นกษัตริย์หนุ่มที่โง่เขลา เราเชื่ออย่างหูเบาว่าแม่ของแดริลหนีไปกับชายชู้จึงไม่ออกตามหานาง ด้วยความโกรธปะปนกับเวทนา เราเข้าใจว่านางคงไม่ได้รักเราตั้งแต่แรก จากนั้นผ่านไปสองปีเราก็ตกหลุมรักอีกครั้ง มารียาห์เป็นลูกสาวขุนนางจากตะวันตกที่พวกขุนนางต้องการให้เราแต่งตั้งเป็นราชินี แม่ของเจ้าเป็นคนดี นางแทบไม่ถือสากับอาการคุ้มดีคุ้มร้ายอันเนื่องมาจากความผิดหวังที่ได้มาจากแม่ของแดริลเลย”

อดีตกษัตริย์กวักมือเรียกให้บุตรชายเข้าไปหา เมื่อเข้าไปถึงเอลียาห์ถูกมือใหญ่ลูบศีรษะเบาๆ

“หลังจากนั้นหลายปีเรากับมารียาห์ได้ยินแผนการจากเสนาบดีชูกูรโดยบังเอิญ ชูกูรเป็นผ็วางแผนกับพวกขุนนางหลายคน วันนั้นเป็นวันฉลองวันเกิดที่เจ้าลืมตาดูโลก แม่ของแดริลถูกใส่ร้ายแล้วถูกไล่ล่าจนต้องหนีไปอย่างไม่รู้เหนือใต้”
บาดียิ้มขมขื่น เอลียาห์สะเทือนใจไปกับอดีตอันโหดร้าย แค่คิดถึงชีวิตยากลำบากที่แดริลและแม่ต้องพบเจอ เด็กหนุ่มก็แทบอยากจะร้องไห้แต่ยังกลั้นน้ำตาไว้ได้อยู่

“เราอยากตามหาทั้งสองคนเสียเดี๋ยวนั้นหากแต่พะว้าพะวงเกรงมารียาห์จะน้อยใจ จึงตัดสินใจปล่อยตามยถากรรม หากแต่ไม่มีวันไหนเลยที่เราจะหลับตาลงโดยไม่ฝันถึงแดริลกับแม่ ด้วยเหตุนั้นตอนที่เราได้บังเอิญพบหน้าแดริลที่เหมือนแม่ของเขาราวกับแกะ เราตื่นเต้นมากและทำทุกอย่างเพื่อเสาะหาความจริงแล้วทุกสิ่งถูกตอกย้ำจนมั่นใจ ในตอนที่เราเห็นแหวนซึ่งเราให้เป็นของขวัญแม่ของแดริลในวันที่แดริลถูกเจ้าเฆี่ยนตี

เหตุการณ์ในตอนนั้นเองหรือ

เอลียาห์หวนคิดถึงอดีตก่อนจะหน้าแดงก่ำด้วยอับอายจากคำพูดของพระราชบิดา

“ในตอนนั้นเราก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้ากับแดริลมีความสัมพันธ์ต้องห้าม เรารู้จากซาลาม”

“ท่านพ่อ…เรา…”

“เจ้ายังไม่ต้องอธิบาย เราในตอนนั้นสับสน ตอนแรกอยากจะกุดหัวแดริลเสียด้วยซ้ำ หากแต่พอคิดถึงหน้าของสตรีอันเป็นที่รักกับอนาคตของเจ้า ถ้าเรามีทางเลือก ก็อยากจะใช้มัน”

“อนาคตอะไรครับ”

“พวกขุนนางกับเชื้อพระวงศ์คนอื่นนอกจากอับหมัดเห็นเจ้าเป็นตุ๊กตาหุ่นเชิดดีดีนี่เอง เราเองก็ป่วยกระเสาะกระแสะ ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือเจ้าได้อีกนานเท่าไหร่ ไหนจะสตรีต่ำช้าที่หวังใช้เจ้าเป็นขั้นบันไดแค่คิดเราก็ปวดร้าวในอก ทว่าแดริลเป็นตัวเลือกที่เข้าทีซึ่งเทพเจ้าประทานมาให้เรา เราใช้เวลาสืบเสาะบ่มเพาะจนมั่นใจว่าเขาจะสามารถรับภาระแทนและให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขมีอย่างเดียวที่ทำให้เราผิดคาดคือความรักของเจ้าที่มีต่อแดริลเท่านั้น”

“……….”
เอลียาห์ไม่รู้จะเอ่ยพูดกับพระราชบิดาเช่นไรดี เรื่องที่เขามีใจให้แดริลก็รู้ด้วยตัวเองดีอยู่ แต่ความเมตตาของอดีตกษัตริย์เขาเพิ่งรับรู้ในวินาทีนี้

“เราตั้งใจจะหลอกใช้แดริลให้กำจัดขวากหนามให้เจ้า แต่รู้อะไรไหม แดริลเอ่ยขอตัวเจ้าจากข้าตรงๆอย่างไม่เกรงกลัว”
เอลียาห์กุมมือที่หน้าอกแน่นด้วยนึกไม่ถึงในความไม่กลัวตายของแดริล

“เราในตอนนั้นคิดถึงหน้าหญิงอันเป็นที่รักขณะมองดูใบหน้าของแดริล เราสะท้อนใจในชะตาชีวิตของบุตรชายคนโต หากว่าจะช่วยให้เขาสบายใจเราจะตอบสนองให้ เพื่อเป็นการสร้างฐานอำนาจให้แดริล เราจึงส่งเขาไปปราบกบฏโดยมีข้อแม้ว่าหากทำสำเร็จเราจะอนุญาตให้เขาทำตามใจปรารถนา ในความเป็นจริงเราหวังว่าหากเป็นความรักจอมปลอม ระยะเวลาในการปราบกบฏอันยาวนาน พี่ชายของเจ้าคงจะลืมความรักอันฉาบฉวยในเยาว์วัยไป แต่ว่ามันไม่ใช่เช่นนั้น”
อดีตกษัตริย์เผยอรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเมตตา

“แดริลเมื่อกลับมาถึงก็ทวงถามสัญญาจากเราแทบจะในทันที ในตอนนั้นเราคิดว่า หากบุตรชายคนเล็กของเราตอบรับเราจะไม่ขัดขวางความรักของพวกเจ้า”

“ท่านพ่อ…ท่านยอมรับจริงๆนะหรือ”

“เจ้าแสดงออกอย่างชัดแจ้งให้ข้าเห็น เจ้ารักและเสียใจแค่ไหนยามที่ได้เห็นแดริลตายจากไป เจ้าชัดเจนถึงเพียงนั้น”

“ท่าพ่อเราจะทำอย่างไรต่อความรู้สึกที่มีต่อแดริลดี”

เอลียาห์สะอื้นไห้ น้ำตาที่หยดแหมะ เขาไม่แน่ใจว่าเป็นน้ำตาแห่งความยินดีหรือเสียใจกันแน่ ในเมื่อทั้งยินดีที่ได้รับการยอมรับและทุกข์ใจไปพร้อมกันกับความไม่ถูกต้องของสายสัมพันธ์อันเป็นเรื่องต้องห้าม

“หากว่ารักจนถึงขนาดนั้น เจ้าก็ทำตามใจชอบเถอะ อีกอย่างเรามีหลานให้ชื่นใจแล้ว เราไม่รู้จะขัดขวางทำไม จากนี้ไปเราทำได้แค่ขัดเกลาซาอิดตัวน้อยให้กลายเป็นมหาราชที่ยิ่งใหย๋?ศูโษฒ?ฌณษฯ฿ฏฦฯไ

“เรารักแดริลได้จริงๆหรือท่านพ่อ”
เอลียาห์ถามย้ำ การที่อดีตกษัตริย์ผงกหัวตอบรับช้าๆเหมือนเป็นการปลดเปลื้องพันธนาการจากร่างกายและจิตใจของเด็กหนุ่ม

“แอบฟังพอแล้วหรือยังแดริล”
ทันที่ที่บาดีเอ่ยเรียก แดริลก็ออกมาจากประตูลับทันที เอลียาห์ผงะด้วยไม่คิดว่าจะถูกแอบฟัง

“พวกเจ้าอยู่คุยกันได้ตามสบาย”
พอพระราชบิดาออกจากห้องไป แดริลก็เคลื่อนกายเข้าหาเกาะกุมมือทั้งสองข้างของเอลียาห์ขึ้นแนบอก

“น้องเอลียาห์รับรักข้าได้หรือไม่”
เอลียาห์มองดูรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้าแล้วให้เกิดความหมันไส้ เด็กหนุ่มแกล้งเมินมองเพื่อจะรอดูสีหน้ากระวนกระวายใจของแดริลเป็นการล้างแค้น

“น้องเอลียาห์”
เมื่อแดริลทำหน้าโศกเศร้า เอลียาห์ซึ่งพึงใจดีแล้วก็แย้มยิ้ม เขาไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าต้องเผชิญกับปัญหาอีกเท่าไหร่หากแค่เวลานี้อยากจะใช้ชีวิตร่วมกับแดริลให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้

“หากว่าวันใดวันหนึ่งเจ้ามีผู้หญิงคนใหม่เราจะหลีกทางให้”

“อย่าพูดเช่นนั้น ไม่มีใครยัดเยียดสตรีมาให้เราหรอก ซาอิดต่างหากที่จะโดนเพ่งเล็ง พอกลับไป เราจะแต่งตั้งซาอิดเป็นรัชทายาท เท่านี้ผู้หญิงและขุนนางมากมายก็จะไปรุมล้อมซาอิดจนลืมเรื่องของพวกเรา”
เอลียาห์ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะสลดลงเมื่อนึกถึงความร็สึกของซาอิด

“แล้วซาอิดจะรับเรื่องของเราได้หรือ เขาต้องไม่ชอบแน่ๆ”

“อย่ากังวล ข้าได้อธิบายให้ซาอิดฟังแล้ว ลูกชายเราดีใจด้วยซ้ำที่จะได้น้องเอลียาห์เป็นคนดูแลต่อจากนี้ไป”

“จริงหรือ” เอลียาห์ถามด้วยความลังเล

“แน่นอนที่สุด”

แดริลโน้มกายหมายจะจุมพิตเอลียาห์ หากทว่าเสียงอันร่าเริงของซาอิดกลับขัดจังหวะเสียก่อน บุตรชายตัวน้อยวิ่งเข้ามาในห้องแล้วโถมเข้ากอดเรียกร้องความสนใจจากคนรัก

“ท่านอาท่านอา เราอยากเรียกท่านอาเป็นท่านแม่ แต่ท่านปู่บอกว่าท่านอาจะอับอาย หากอยู่ด้วยกันตามลำพังเราเรียกท่านอาเป็นท่าแม่เหมือนกับที่เราเรียกท่านแม่ของเราได้หรือไม่”
ซาอิดเอ่ยถามอย่างฉอเลาะ ดวงตาแป๋วมองมาและรอคอยคำตอบด้วยความจดจ่อ เอลียาห์แค่ได้เห็นรอยยิ้มของหลานชายคนโปรดก็ให้เต็มตื้นในอก

“ได้สิซาอิดเรียกตามใจที่ต้องการเถอะ”
ซาอิดหัวเราะร่า เด็กน้อยเรียกท่านพ่อท่านแม่และฉุดมือทั้งสองคนให้เดินตาม เอลียาห์มีความสุขจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

 

จบแล้วค่า

แต่ยังเหลือตอนพิเศษอยู่น้าจะเอาลงให้สักประมาณหกเจ็ดวันค่า

ช่วงนี้ยุ่งๆอยู่กับการแต่งตอนพิเศษ amante del diablo ที่จะตีพิมส์กับ rainy nigth

นั่งแต่งจนหัวฟูเลยค่า เลยเอานิยายมาลงช้าขออภัยนะคะ

[แมวดำ]

 

[Kei]

จบแล้ววววว......รอตอนพิเศษ

[Silvan]

ตอนพิเศษ1
ไม่ว่าจะจูบหรือกกกอดซักกี่ครั้งก็ยังไม่เพียงพอ


“อึก…แดริล…”
คนถูกเรียกยิ้มสมเพชตัวเองเมื่อไม่สามารถต้านทานสเน่ห์อันร้ายกาจของเอลียาห์ที่ยื่นแขนทั้งสองข้างมาหา ร่างบางในสภาพเปลือยเปล่าบนเตียง ถึงแม้แดริลจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นบทรัก หากแต่ทุกครั้งคนรักมักจะทำให้เขาต้องตกตะลึงในความร้อนแรงดั่งเปลวไฟ

เอลียาห์เมื่อถูกโอ้โลมจะตอบสนองความรักอย่างตรงไปตรงมา คืนนี้ก็เช่นกันแดริลต้องพยายามอดกลั้นเพื่อไม่ให้จู่โจมคนที่นอนใต้ร่างด้วยความป่าเถื่อน

“เจ้าคงเป็นปีศาจร้ายมากกว่าเทวทูต”
เอลียาห์แย้มยิ้มอย่างซุกซนทันทีที่แดริลว่ากล่าว หมู่นี้กษัตริย์หนุ่มคิดเช่นนั้นทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นยามหลับหรือยามตื่น  ทุกทุกเวลาที่อยู่ใกล้คนรัก แค่ได้เห็นรอยยิ้มหวานและท่วงท่าอันงามสง่าทุกกระเบียดนิ้ว เขาก็แทบจะอดใจไม่ให้อยากกกกอดน้องชายผู้นี้ทุกช่วงเวลาหากโอกาสอำนวย

“อื้อ…แดริล”
เสียงครวญครางเหมือนแมวเร่งให้แดริลขยับโพรงปากขึ้นลงทั้งยังไล้เลียอย่างตะกระตะกราม เพียงแค่ถูกคนรักเรียกชื่อซ้ำๆกษัตริย์หนุ่มก็เหมือนจะขึ้นสวรรค์เสียให้ได้
อา…ช่างเป็นปีศาจร้ายที่ยั่วยวนกวนตัณหายิ่งนัก

“แดริลเลียตรงนั้นทีได้โปรด…”
ถูกร้องขอด้วยใบหน้าอันแดงก่ำ ตรงนั้นที่ว่าแดริลรู้ดีคือตรงไหน ถึงไม่ต้องบอกเขาก็จะปรนเปรอให้จนกว่าจะพอใจอยู่แล้ว

“อื้อ…”
แดริลโลมเล้าปลายลิ้นไปยังบริเวณช่องทางเร้นลับ ยิ่งละเลงลิ้นอย่างช่ำชองเท่าไหร่ เสียงครางหวามหวานก็ดังถี่มากยิ่งขึ้น  เอลียาห์ดิ้นพล่านด้วยความสุขจนกษัตริย์หนุ่มต้องใช้มือยึดจับเรียวขาสวยของคนรักเอาไว้แน่น

“พอ…พอแล้ว…เข้ามาเถอะ…”

“จะไม่ใช้นิ้วทำให้ผ่อนคลายก่อนหรือ”
แดริลถาม หากแต่พอเห็นใบหน้าหงุดหงิดของเอลียาห์ อาการอยากแกล้งแบบเด็กๆก็แล่นริ้วขึ้นมา

“อา…ทำอย่างไรดีนะ…ข้ากลัวว่าเจ้าจะเจ็บใช้นิ้วช่วยก่อนไม่ดีกว่าหรือ”
แดริลผละออกด้วยท่าทีลังเล ใบหน้างดงามดั่งเทวทูตซึ่งขุนเคืองมากขึ้นเรื่อยๆทำให้แดริลรื่นรมย์ใจอย่างมาก

“ถ้าไม่ทำก็อยู่เฉยๆ”
คนรักที่กรุ่นโกรธกดร่างของแดริลให้นอนหงาย อารมณ์รักอันร้อนรุ่มเปลี่ยนเอลียาห์ซึ่งสะอาดบริสุทธิ์ให้กลายเป็นปีศาจหิวกระหาย หากว่าไม่ได้เป็นคนรักที่กลมเกลียวกันอย่างมาก คงจะไม่สามารถเห็นร่างบางในแง่มุมเช่นนี้ได้

“อึก…อืม…”
แดริลมองดูเอลียาห์ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ขณะที่กำลังพยายามกดร่างลงเพื่อรับอวัยวะเพซซึ่งตื่นตัวเต็มที่ของเขาเข้าไปในร่างกาย ในที่สุดอย่างช้าๆ ร่างบางก็รับเอาความใหญ่โตเข้าไปจนหมด

“น้องเอลียาห์”
เรียกชื่ออย่างเผลอไผล เมื่อเห็นเอลียาห์ส่งยิ้มหวานเยิ้มมาให้ แดริลไม่อาจอดทนให้คนรักเป็นฝ่ายชักนำอีกต่อไป เขาโถมเข้าหาเปลี่ยนท่วงท่าของคนซึ่งควบขี่บนร่าง กดอีกฝ่ายให้นอนราบลงบนเตียงแล้วเริ่มขยับอวัยวะเพศที่คาค้างอยู่ด้วยความละโมบ

“อื้อ…แดริล….ดี”
แดริลกระแทกแก่นกายเข้าออกถี่ยิบ ด้วยเสียงกระตุ้นเย้ายวนกวนราคะทำให้บทรักดำเนินไปจนถึงเช้าของวันใหม่

“แดริลไม่ต้องไปว่าราชการหรือ”
เอลียาห์ถาม

“ให้รอเสียหน่อยเป็นไง ความจริงข้าได้ออกคำสั่งไปแล้วว่าวันนี้จะว่าราชการช้ากว่าปกติ”
คนตอบยิ้มกริ่มขณะใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดทำความสะอาดร่างกายให้เอลียาห์ซึ่งนอนพักอยู่บนเตียง

“ถ้าอย่างนั้นก็อีกรอบได้สิ”
แดริลตะลึงค้างกับคำพูดที่มากับรอยยิ้มแสนกลหยาดเยิ้ม บางครั้งก็คิดว่าคนรักของเขาช่างเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ

“น้องเอลียาห์ยั่วยวนข้าแบบนี้ ต้องการทำลายอาณาจักรของพวกเราให้ย่อยยับใช่หรือไม่ หากว่าข้าขาดการประชุมในแต่ละวันเจ้าน่าจะรู้ผลเสียที่เกิดขึ้น”
เอลียาห์หัวเราะเสียงใส ท่าทางอันยั่วยวน แดริลมองแล้วเกิดจิตด้านต่ำจนแผ่รัศมีมืดครึ้มคุกคาม

“หากว่าเจ้าไม่รู้ความจะโทษว่าเป็นความผิดของเราไม่ได้นะ”
แดริลขยับกายเข้าหาคนที่แย้มยิ้มล่อหลอก ช่วงเวลาอันแสนหวานกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง หากว่าซาลามไม่เคาะประตูร้องบอกข่าวสารจากภายนอกเสียก่อน

“ท่านซาฟิลมาขอพบขอรับท่านเอลียาห์”
แดริลกระตุกคิ้วด้วยคามไม่พอใจก่อนจะตะโกนบอกเสียงห้วน

“ไปบอกเจ้าบ้านั่นว่าน้องเอลียาห์ป่วยต้องการพักผ่อน”

“ ไปบอกท่านพี่ซาฟิลว่าอีกเดี๋ยวเราจะไปหา”
ยิ้มค้างกับคำพูดของเอลียาห์ แดริลผละออกจากร่างกายขาวผุดผาด

“อย่าโกรธเลยน่า แดริลไปพบท่านพี่ซาฟิลด้วยกันสิ”
ถึงแม้จะโกรธจนนึกอยากปฏิเสธคำชวน แต่ไม่ยอมปล่อยให้คนรักใช้เวลาตามลำพังกับไอ้คนเจ้าปัญหาที่มักสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขาอยู่เสมอ หลังจากแต่งกายเรียบร้อยแล้ว เอลียาห์ก็พาแดริลไปพบซาฟิลที่รอพบอยู่ในห้องรับแขก

“อี๋”
แดริลแสยะยิ้มให้ซาฟิลที่ร้องยี้ออกมาด้วยใบหน้าบอกชัดถึงความรังเกียจ

“น้องเอลียาห์พามันมาทำไม”

อวดดี ไร้มารยาท

แดริลไม่ว่าจะมองเช่นไรก็หาคำจำกัดความอื่นๆจากเจ้าตัวร้ายคนนี้ไม่ได้ ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้มาสุงสิงกับคนรัก เดี๋ยวจะเอานิสัยแย่ๆมาแพร่เชื้อใส่

“อย่ามาทำหน้ารังเกียจ ข้าต่างหากที่ขยะแขยงเจ้า”
ดูเหมือนว่าจะแสดงสีหน้าชัดเจนไปหน่อย พอถูกเอลียาห์ใช้สายตาตำหนิ แดริลก็ปั้นหน้ายิ้มหากแต่ยังดูประชดประชันอยู่ดี

“น้องเอลียาห์ไม่รู้จะพาเจ้าคนน่าหมันไส้นี่มาทำไม”

“ท่านพี่ยังพาชาคามาได้เลย ท่านพาคนรักของท่นมาได้ทำไมข้าจะพาแดริลมาบ้างไม่ได้”
แดริลกระตุกยิ้มร้ายทันทีที่ได้เห็นใบหน้าขึ้นสีของซาฟิล ร่างโปร่งอ้าปากพะงาบๆ มองดูเอลียาห์และชาคาสลับไปมาก่อนจะถลึงตามองเขาไปพร้อมกับเค้นเขี้ยว

“แทนที่จะมายุ่งวุ่นวายกับน้องเอลียาห์เอาเวลาไปดูแลคนรักอย่างชาคาจะไม่ดีกว่าหรือ”
แดริลหยอกเย้าคนที่กำลังแยกเขี้ยว

“เจ้าไม่ต้องมายุ่ง”
ท่าทางทีทั้งโกรธและขัดเขินทำให้แดริลต้องตำหนิตัวเองในใจที่คิดว่าซาฟิลเองก็มีมุมน่ารักกับเขาเหมือนกัน
ความสัมพันธ์ที่เกินเลยจากนายบ่าวของตัวแสบกับชาคา หากเอลียาห์ไม่ชี้โพรง กษัตริย์หนุ่มคงไม่มีวันทราบ

เขาไม่ได้โง่

หากแต่ไม่สนใจเรื่องของคนอื่นโดยเฉพาะเจ้าคนน่ารำคาญอย่างซาฟิล

“ทำไมน้องเอลียาห์ต้องเล่าให้มันฟังด้วย”
ซาฟิลโอดครวญ

“ทำไมต้องเล่า ของแบบนี้สังเกตเอาเองก็รู้ได้”
เอลียาห์หลุดหัวเราะกับท่าทางวางก้ามโกหกของแดริล กษัตริย์หนุ่มแย้มยิ้มให้คนรักโดยที่ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยซักนิด

“ไอ้บ้า”
ยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นซาฟิลเต้นเร่าๆเหมือนโดนไฟเผา

“ระวังไว้ให้ดีเถอะ คนอื่นกำลังจะแย่งของรักจากเจ้า จะมีความสุขได้แค่วันนี้เท่านั้นแหละ”
คำพูดคาดโทษจากคนปากสุนัขทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าจางหาย แดริลนิ่งขรึมไปด้วยพยายามตีความคำพูดของซาฟิลโดยไม่ให้อีกฝ่ายจับความไม่สบายใจได้ จากนั้นลางร้ายก็ปรากฏให้เห็นเป็นรูปร่าง

“เจ้าว่าอะไรนะ”
แดริลเอ่ยกับขุนนางซึ่งอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมเขม่นมองดูอีกฝ่ายที่เริ่มจะไม่สบายใจต่อท่าทีของเขา

“ข้ารายงานฝ่าบาทถึงสตรีที่เหมาะสมจะอภิเษกกับท่านเอลียาห์ครับ…หรือฝ่าบาทไม่เห็นด้วย”
ขุนนางผู้รายงานเอ่ยตะกุกตะกัก แดริลถึงเห็นอาการหวาดกลัวของผู้ต่ำกว่าก็ไม่ได้นึกสงสารแต่อย่างใด

“เจ้ารายงานชื่อผู้เหมาะสมมาอีกครั้งสิข้าไม่ทันได้ฟัง”

ซอฟียะฮ์

ชื่อนี้กวนอารมณ์แดริลให้ขุ่นมัวไปตลอดการออกว่าราชการ เนื่องจากเป็นสตรีที่บรรดาขุนนางเล็งจะยัดเยียดให้เอลียาห์ การที่เขาไม่รู้จักอีกฝ่ายเลยยิ่งทำให้กระวนกระวายใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่
อยากจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างสตรีผู้นั้นกับเอลียาห์ หากทว่าไม่กล้าพอจะเอ่ยปากถามตรงๆกับคนรัก ด้วยเกรงว่าจะถูกตำหนิเรื่องหึงหวงจนหน้ามืดตามัว

ยิ่งคิดจิตใจยิ่งไม่สงบ แดริลไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่กษัตริย์ แต่ก็จดจ่ออยู่กับตัวตนของซอฟียะฮ์ หมกมุ่นอย่างไม่สามารถวางลงได้

“แล้วเรื่องอนุมัติตำแหน่งเสนาบดีให้ท่านซาฟิลล่ะฝ่าบาท”

แดริลหลุดจากผวัง ชื่อของเจ้าตัววุ่นวายจุดประกายให้กับเขาในทันที

ท่ามกลางสวนดอกไม้อันสวยงามหลังจากเอ่ยปรึกษากับท่านอาอับหมัด แดริลก็มาเยือนพระราชวังของท่าอาด้วยต้องการพบหน้าและพูดคุยบางอย่างกับซาฟิล หลังจากที่ได้แจ้งไป ข้ารับใช้เกือบทั้งหมด ก็แห่กันมาปรนนิบัติและนำเขามายังที่รับรองแขกซึ่งตั้งอยู่ในสวนอันเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ

 

ตอนพิเศษส่วนสุดท้ายจะเอามาลงอีกสี่ห้าวันนะคะ

[miniminiXD]

ตามมาจาก amante del diablo
ขอตัวไปอ่านเรื่องนี้ก่อนน้าาาา

[Smirnoff]

รอตอนพิเศษ พึ่งอ่านจบ สนุกมากๆค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษคู่ซาฟิลดิวยอะ

[Silvan]

ตอนพิเศษที่2
“มีธุระอะไรไม่ทราบ”
ซาฟิลทำหน้าบูดบึ้งโดยมีชาคาทำหน้าละเหี่ยใจอยู่ที่เบื้องหลัง

“นั่งลงก่อน”
แดริลออกคำสั่ง ซาฟิลถึงจะฮึดฮัดไม่ชอบใจแต่ก็ลดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ข้าไม่ค่อยว่างนะ มีอะไรก็รีบพูดมา”

ซาฟิลพูดโดยนั่งกอดอก ท่าทางอันเป็นปฏิปักษ์ชัดแจ้ง ถึงแม้จะทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่บางครั้งก็นึกอยากจะเดินไปตบกะโหลกคนน่าหมันไส้ซักทีสองที ไม่ว่าจะมองดูซักกี่ครั้ง ไอ้ท่าทางกวนโทสะอวดดีนี่ ก็ทำให้เขาเอ็นดูอย่างที่เอลียาห์ขอร้องไม่ลง หากลงมือสั่งสอนซักทีสองทีก็สงสารชาคา คิดแล้วปลายมองไปยังชาคาที่ส่งยิ้มลำบากใจมาให้แล้วถอนหายใจ
ต้องประนีประนอมใหผ้มากที่สุด

“ข้าจะถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเอลียาห์และซอฟียะฮ์”
ซาฟิลขมวดคิ้วงุนงงครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา

“อะฮ่า…เจ้าอยากรู้จริงๆนะหรือ เจ้ามีอะไรตอบแทนข้าล่ะ”

“ตำแหน่งเสนาบดีกระทรวงยุติธรรม”
แดริลตอบอย่างปึงชา

“ข้าไม่อยากได้ ตำแหน่งพวกนั้นเป็นภาระ ถึงไม่มีตำแหน่งขุนนาง ข้าก็สามารถช่วยเหลือคนยากไร้ด้วยโรงทานและโรงเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ข้าทำอยู่กับน้องเอลียาห์ตอนนี้”

แดริลระบายลมหายใจด้วยความหงุดหงิด หลายปีที่เขาจากไปรบ หากไม่ได้รู้จากเอลียาห์ว่าร่วมทำอะไรบ้างกับซาฟิล เขาในเวลานี้คงยังคิดดูถูกเจ้าตัวกวนนี้อยู่เช่นเดิม

“หากว่าเจ้ารับตำแหน่งนี้ เจ้าจะมีอำนาจช่วยเหลือผู้คนได้มากยิ่งขึ้น ข้าไม่เห็นว่าการตอบรับในครั้งนี้จะไม่ดีตรงไหน”

“ข้าไม่ใช่คนงมงายในลาภยศอำนาจ เจ้าไม่ต้องมาล่อหลอก”
เมื่อหมดความอดทนจะเกลี่ยกล่อม แดริลใช้สายตาร้องขอชาคาซึ่งยืนอยู่ด้านหลังของซาฟิล

“ท่านซาฟิลข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน”
ชาคากล่าวจบก็ฉุดลากซาฟิลไปคุยกันตามลำพัง นานกว่าครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่ก็กลับมา เจ้าตัวแสบตรงหน้ามีใบหน้าแดงเรื่อและแต่งกายไม่ค่อยเรียบร้อย ถึงไม่ต้องเดาก็เข้าใจว่าไปกล่อมกันมาอีท่าไหน แดริลสบตากับชาคาซึ่งมีรอยยิ้มเบิกบานใจ

“ตกลง” ซาฟิลอ้อมแอ้ม

“ว่าอะไรนะ” แดริลถาม

“ข้าบอกว่าตกลงไง”
ซาฟิลแผดเสียงใส่แดริลที่ถามกวนไม่เลิก เมื่อข้อตกลงสัมฤทธิ์ผล ร่างโปร่งก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่กษัตริย์หนุ่มอยากรู้

“ซอฟียะฮ์”เป็นญาติของพวกเรา ท่านแม่ของนางเป็นน้องสาวคนเล็กของท่านลุงบาดีและแต่งงานกับแม่ทัพใหญ่ในปัจจุบัน”
แดริลนึกถึงหน้าแม่ทัพฮุนเซนซึ่งไปปราบกบฏและสนิทกับเขามากตลอดระยะเวลาสี่ปี เคยได้ยินแม่ทัพผู้นี้เล่าถึงบุตรสาวอยู่บ่อยๆ หากแต่ไม่ได้สนใจแม้แต่จะจดจำ

“ซอฟียะฮ์ถูกเลี้ยงดูอย่างสตรีชั้นสูงคือน้อยครั้งที่จะได้พบปะกับบุรุษ แต่ว่านางถูกญาติพี่น้องมองว่าเหมาะสมกับเอลียาห์มานาน ดังนั้นช่วงที่เจ้าไม่อยู่ นางจึงถูกบังคับให้มาพบหน้าเอลียาห์บ่อยครั้ง”

“นางเป็นคนแบบไหน” แดริลถาม

“นางเป็นคนดี ร่าเริง ยิ้มสวย จิตใจนางดีอย่างที่ข้าไม่เคยพบมาก่อน”

แดริลฟังคำชมอย่างไม่ค่อยเชื่อถือ ตลอดชีวิตเขาเจอสตรีหลากหลายมากมาย ส่วนใหญ่ละโมบมักมากในกามและอำนาจ บางคนหลงใหลรูปโฉมของเขา มีเพียงแค่จัสมินกับฟาติมาเท่านั้นที่กษัตริย์หนุ่มเห็นว่าเป็นสตรีที่งามพร้อมจนน่าชื่นชม นอกเหนือจากมารดาของเขาเอง

“จำทำอย่างไรข้าถึงจะได้พบหน้านาง”

“เจ้าอย่าลบหลู่นางเช่นนั้นเชียว เจ้าอย่าหวังจะย่ำยีข่มเหงเพื่อแยกนางออกจากเอลียาห์ ข้าไม่ยอมแน่ๆ”
แดริลแสยะยิ้มมากเล่ห์ ในหนึ่งคิดอยากจะทำเช่นนั้น แต่หากว่าทำลงไป อาจถูกคนรักเกลียดชัง จึงได้แต่เพียงครุ่นคิดด้วยจิตใจใฝ่ต่ำเพียงเท่านั้น

“เจ้าคงไม่ทำจริงๆหรอกใช่ไหม ข้าจะเอาไปบอกน้องเอลียาห์” ซาฟิลเริ่มโวยวาย

“หากเจ้าไปบอกทั้งที่ข้ายังไม่ได้ทำ เจ้านั่นแหละจะถูกเอลียาห์มองในแง่ลบ”

ซาฟิลอึกอักอ้ำอึ้งกับประโยคคำพูดของแดริล ไม่นานนักเมื่อตั้งสติได้ ร่างโปร่งก็ก่นด่าคำหยาบคายออกมายาวเหยียด กษัตริย์หนุ่มผละจากไปทันทีโดยไม่คิดจะตอบโต้กับอีกฝ่ายให้มากความ

หลังจากหลีกหนีกลับมา แดริลซึ่งตรงมาหาเอลียาห์ก็ต้องหลบมุมแอบมองดูคนรักกับอาคันตุกะนั่งสนทนากันอย่างสนุกสนาน
เมื่อพิจารณาซอฟียะฮ์ ถึงจะพยายามคิดเข้าข้างตนเองว่าอีกฝ่ายนั้นเป็ฯสตรีที่ไร้ซึ่งความงาม หากแต่ในความสวยงามแบบเรียบๆ ยิ่งมองหล่อนยิ้มหัวเราะ ก็ยิ่งประทับใจในความสะอาดสดใสของสตรีผู้กำลังพูดคุยกับเอลียาห์

สตรีผู้นี้ไม่เพียงแค่กิริยามารยาทดี หากแต่ยังจิตใจดีงาม เพราะถ้าไม่เป็นเช่นนั้น คงไม่อดทนต่อวาจาเอาแต่ใจของซาอิดซึ่งอยู่ในวัยซุกซนได้ดังเช่นปัจจุบัน ขณะลอบมองนานเข้า ก็ยิ่งขุนเคืองรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขของคนรัก ทำเอาความยับยั้งชั่งใจของเขาพังทะลาย

“ทำอะไรกันอยู่”
เอลียาห์ตกใจเล็กน้อยเมื่อแดริลโผล่พรวดเข้าไปก่อนจะแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวานในเวลาถัดมา

“กำลังพูดถึงท่านพี่ให้น้องหญิงฟังอยู่พอดีเลย ท่านมาก็ดีข้าจะแนะนำนางให้ท่านรู้จัก”

“แนะนำอย่างนั้นรึ”
แดริลพูดพร้อมกับหัวเราะขึ้นจมูก หงุดหงิดเสียจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ซาอิดเจ้าลูกอกตัญญูก็คลอเคลียซอฟิยะฮ์ไม่เลิกง่ายๆ

“ข้ามีเรื่องจะคุยกับเอลียาห์ตามลำพัง”
แดริลไม่พูดพร่ำ พอบอกกล่าวเรียบร้อยแล้วก็ฉุดมือให้เอลียาห์เดินตาม พอเห็นคนรักเดินชักช้าไม่ทันใจจึงช้อนอุ้มขึ้นแล้วนำพาไปยังห้องส่วนตัวของตน

“เกิดอะไรขึ้นแดริล”
เมื่อวางเอลียาห์ลงกับเตียงอย่างนุ่มนวลก็ถูกถามทันที กษัตริย์หนุ่มหงุดหงิดจนหน้าบึ้งตึงราวกับยักษ์มาร

“จะลงโทษคนรักที่กล้านอกใจ”
เคลื่อนกายขึ้นคร่อมเอลียาห์ในฉับพลัน คนรักแทนที่จะตื่นกลัวกลับหัวเราะกังวานใสจนแดริลยังแปลกใจ

“เจ้ากำลังเข้าใจผิด”
แดริลเลิกคิ้วให้กับเอลียาห์ซึ่งหัวเราะไม่เลิก ในตอนนั้นกษัตริย์หนุ่มก็พึ่งรู้ตัวว่าซาอิดเคาะและตะโกนเรียกตรงหน้าห้องอยู่เนินนาน

“เจ้าไปกับเรานะ ไปดูด้วยกัน”

พอถูกลูบไล้แผ่วเบาบนแก้ม แดริลก็ขยับกายออก ปล่อยให้คนรักจูงมือไป ที่หน้าห้องหลังจากปลอบโยนซาอิด กษัตริย์หนุ่มก็ให้คนรับใช้พาบุตรชายไปหาบาดีผู้เป็นปู่ก่อนจะเดินตามเอลียาห์ไปจนถึงบริเวณที่เอลียาห์และซอฟียะฮ์เคยนั่งคุยกัน

แดริลอุทานดัง ’หืม’ เมื่อเห็นซอฟียะฮ์พูดจาบอกรักกับบุรุษผู้หนึ่ง พอเพ่งมองให้ดีเขาจำได้ ชายคนนี้คือรองแม่ทัพซึ่งเคยร่วมรบด้วยกันมาตลอดสี่ปี

“ท่านฮุนเซนไม่ชอบหน้าการิม ดังนั้นทุกครั้งที่ซอฟียะฮ์มาพบเรา นางจะขอให้นัดพบคนรักมาเจอหน้ากัน”

“เพราะอะไรฮุนเซนถึงไม่ยอมรับการิมเป็นเขย ในเมื่อชาติตระกูลสส่งตำแหน่งหน้าที่ก็รุดหน้า”
แดริลเอ่ยถามเอลียาห์ขณะมองดูหนุ่มสาวนั่งกุมมือพูดคุยกัน

“ตั้งแต่บรรพบุรุษสองตระกูลแย่งชิงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่กันมาโดยตลอด”

“อ้อ…ถ้าอย่างนั้นข้าจะประทานงานสมรสให้กับการิมดีหรือไม่”

“ดีที่สุด”
เอลียาห์ฉีกยิ้มแช่มชื่น รอยยิ้มกับท่าทางสมใจของคนรัก แดริลเห็นแล้วเกิดอารมณ์ใคร่ขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

“ไปที่ห้องกันเถอะนะ”
เอลียาห์พยักหน้าตอบรับ ไม่นานนักทั้งคู่ก็กลับมายังห้องส่วนตัวอีกครั้ง

“อืม…”

เสียงอู้อี้ในลำคอดังในขณะที่เอลียาห์พยายามกลืนกินความเป็นชายของแดริล ถึงแม้การกระทำจะงุ่มง่ามไร้กลเม็ดใดใด หากสำหรับกษัตริย์หนุ่ม ปลายลิ้นและโพรงปากอุ่นร้อนนำพาความสุขมาให้ จนแทบจะขึ้นสวรรค์ไปเสียหลายครั้ง ทว่าก็ตั้งใจอดทนด้วยเกรงว่าจะเสียเชิงชาย ทั้งที่ปลื้มปิติในการปรนเปรอซึ่งเอลียาห์ตั้งอกตั้งใจทำให้

“น้องเอลียาห์พอเถอะ”

เอลียาห์ส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ยังมีอวัยวะเพศคาอยู่เต็มปาก ท่าทางเช่นนั้นกวนตัณหาของแดริลจนประทุคล้ายกับภูเขาไฟที่ระเบิดออก ในตอนนั้นกษัตริย์หนุ่มใช้มือประคองใบหน้าของคนรักแล้วขยับโยกกายเข้าหาโพรงปาก ถึงแม้จะยับยั้งกายไม่ให้ปฏิบัติอย่างดุดันแต่ก็เร่าร้อนจนเอลียาห์หายใจหายคอแทบไม่ทัน

“อื้อ…อืม…”

และแล้วก็ปลดปล่อยออกมา หยาดน้ำขาวขุ่นเปรอเปื้อนใบหน้างดงามดั่งเทวทูต แดริลขยับกายใช้มือเช็ดเอาคราบคาวออกจากใบหน้าเอลียาห์ แต่กลับต้องชะงักด้วยราตะซึ่งพุ่งสูงกว่าเก่าเมื่อคนรักใช้นิ้วมือปาดเอาน้ำรักมาลิ้มรสชาติไปพร้อมกับหัวเราะคิกคิก

“หวาน ความปรารถนาของแดริลมีรสหวานอย่างนี้นี่เอง”
ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยถูกคนรักพูดจาโอ้โลม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมให้เทวทูตใช้ปากปรนเปรอให้กับตน

“น้องเอลียาห์นิสัยแย่เกินไปแล้ว”

เอ่ยตำหนิก่อนที่จะเคลื่อนกายเข้าแนบจูบ หลังจากแลกจูบกันด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน ทั้งคู่ก็สอดประสานร่างกายเข้าหากัน จังหวะรักอันร้อนระอุ ดำเนินไปตลอดค่ำคืนจนถึงยามสายของวันถัดมา

“ข้าจะจัดงานแต่งให้การิมกับซอฟียะฮ์โดยเร็วที่สุด”
แดริลเปรยขณะใช้มือลูบไล้ไปตามร่างกายขาวผุดผาดของคนรัก

“ที่นี้เจ้าจะได้สบายใจเสียทีนะ”
เอลียาห์กระเซ้าเย้าแหย่ ในขณะที่แดริลส่ายหน้าปฏิเสธ

“วางใจได้ยังไงไม่รู้ว่าจะมีใครอีกกี่คนยัดเยียดผู้หญิงมาให้เจ้าอีก”

“จะอีกกี่คนเราก็ไม่สนใจหรอก นอกจากนั้นเชื่อว่าแดริลต้องจัดการเรื่องน่ารำคาญให้ทุกครั้ง”

"มันแน่นอนอยู่แล้ว”

แดริลประกาศเจตนารมณ์แล้วแนบจูบอ่อนหวานก่อนจะเริ่มต้นทำรักีกครั้งหลังจากที่หยุดพักไปได้ไม่กี่ชั่วโมง

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องยินดีของประชาชน แดริลเมื่อมอบตำแหน่งให้กับซาอิดซึ่งเติบโตเป็นหนุ่มเต็มตัวหันไปส่งยิ้มให้เอลียาห์ ที่ถึงแม้อายุล่วงสามสิบสองแล้วก็ยังคงงดงามราวกับถูกหยุดเวลาไว้แค่ยี่สิบปีเท่านั้น

“เจ้ายังงดงามไม่ต่างกับเมื่อสมัยที่พวกเรายังเยาว์วัย” แดริลกระซิบชมให้เอลียาห์ฟัง

“พูดอะไรอย่างนั้น เจ้าเองก็ยังหล่อเหลาจนบางครั้งเรายังคิดว่าแดริลเป็นพี่ชายของซาอิดเสียด้วยซ้ำ”
แดริลหัวเราะร่วนขณะปลายมองซาอิดโบกมือให้ประชาชนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“หลังจากนี้เราจะย้ายไปอยู่พระราชวังฤดูร้อนกัน ซาอิดโตแล้ว คงจะอยู่ปกครองบ้านเมืองลังได้”

“ในที่สุดเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบสงบๆเสียทีนะ”
เอลียาห์พูดด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข แดริลใช้มือเกาะกุมมือของคนรักขึ้นมาจุมพิตอย่างไม่เกรงกลัวใคร

“ข้ารอเวลาที่จะได้ใช้ชีวิตเพียงลำพังกับเจ้าอย่างนี้มานาน อ้อ..”
แดริลปลายมองไปยังซาฟิลกับชาคาแล้วกระตุกยิ้มร้าย

“เจ้าบ้ากับคนรักจอมเจ้าเล่ห์นั่นเห็นทีว่าจะวุ่นวายกับราชสำนักและอีกหลายอย่างต่อไปอีกนาน”
แดริลหัวเราะหึหึก่อนจะร้องโอยเมื่อถูกหยิกที่แขน

“เจ้าอย่าลำพองให้มากเราไม่ว่างขนาดนั้นหรอกอีกหน่อยซาอิดจะมีหลานชายหญิงมากมายให้เราดูแลจะสบายได้แค่พักเดียวเท่านั้น”

“ถ้าอย่างนั้นเราต้องรีบตุนความสุขไว้ก่อน”
แดริลแสยะยิ้มก่อนจะกระซิบบางอย่างให้ฟัง เอลียาห์หน้าแดงวูบวาบ หากแต่ยังปล่อยให้อดีตกษัตริย์ลากจูงไปยังที่ลับตาคน จากนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มีเพียงแต่คู่รักเท่านั้นที่จะรู้ได้

 

จบแล้วค่า

ตอนนี้กำลังเขียนเรื่องใหม่อยู่ขอเขียนให้ได้สีกสี่ห้าตอนแล้วจะเอามาลงนะคะ

ส่วนตอนพิเศษของคู่ชาคากับซาฟิลยังไม่มีโครงการเขียนเลยค่า

ต้องขอโทษท่านที่รออ่านนะคะ

[แมวดำ]

 

[miniminiXD]

นิยายสนุกมากค่ะ ภาษาและการเขียนบรรยายลื่นไหลดี
ถือเป็นงานที่มีคุณภาพเรื่องนึงสำหรับเราเลยนะ แต่ขอวิจารณ์นิดนุง...
คือการดำเนินเรื่องตอนจบ มันไม่ค่อยน่าสนใจ มันดูจบง่ายไปนิ๊ดด เหมือนเร่งๆให้จบ
ถึงตัวละครแต่ละตัวจะมีเหตุผลของตัวเอง แต่อ่านแล้วมันยังไม่อินยังไงไม่รู้บรรยายไม่ถูกเหมือนกัน
ตอนก่อนๆถึงจะดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ แต่มันน่าติดตาม น่าค้นหา เนื้อเรื่องและอารมณ์ของตัวละครมันดูลงตัวกว่านี้
นี่เป็นความคิดเห็นของเรา คนอื่นอาจเห็นต่างกันเนอะ

สุดท้ายนี้ยังไงก็ชอบเรื่องนี้มากจ่ะ จะรอติดตามผลงานต่อๆไปน้า
เป็นกำลังใจให้ผลิตผลงานคุณภาพดียิ่งๆขึ้นปายยยยย

[miniminiXD]

ขอแนะนำอีกนิ๊ดดด เรื่องชื่อเรื่อง (คหสต. นะจ๊ะ)
มันไม่ค่อยดึงดูดใจให้คนอ่านทั่วไปเค้าอยากเข้ามาอ่าน
เพราะแปลไม่ออกส่วนนึง บวกกับชื่อเรื่องไม่บ่งบอกว่าเนื้อหาข้างในจะเป็นแบบไหน
อาจจะบอกได้ว่าน่าจะเป็นแนวแฟนตาซี แต่คนที่เค้าไม่ได้สรรหานิยายแฟนตาซีอ่านจริงจัง บางทีเค้าจะมองข้ามไป
ถ้าใส่บทนำไว้ ให้คนอ่านได้รู้แนวหน่อยน่าจะดี + เพิ่มชื่อเรื่องภาษาไทยที่ดูน่าสนใจ

[abcee]

อ่านรวดเดียวเลย สนุกนะพูดเลย ขอบคุณคนแต่งน้า รอติดตามเรื่องใหม่^^

[titansyui]

 

[LapiN]

ชอบมากๆ สนุกดีค่ะ ขอบคุณนะคะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปจ้า

[nutae or]

สนุกมากค่ะ.....เนื้อเรื่องลื่นไหลดีมากค่ะ ภาษาก็ดีค่ะ  ^^ แต่เห็นด้วยกับความคิดบนๆนะคะ ว่าน่าจะมีชื่อเรื่องภาษาไทยค่ะ สารภาพว่าตอนเห็นชื่อเรื่องแอบข้ามไปเหมือนกันค่ะ เพราะแปลไม่ออก เลยดูไม่น่าสนใจค่ะ แต่พอลองเข้ามาอ่านดูแล้วสนุกมากค่ะ รวดเดียวจบเลย.....^^ แต่แอบอยากให้มีต่อเรื่อยๆ 

[Raina]

สนุกดีค่ะ กลางเรื่องอึมครึมไปหน่อย พอเหตุการณ์ถูกเล่าโดยบุคคลที่ 1 เลยเดาไม่ออกว่าเรื่องจะไปในทิศทางไหน นี่ถ้าคนเขียนไม่คอยย้ำว่า ครึ่งหลังไม่ดราม่านะ เรน่าอาจจะเลิกอ่านเพราะกลัวจบไม่แฮปปี้ 555

ตอนพิเศษทำให้เรื่องเคลียร์ขึ้น ได้อ่านมุมมองของพระเอก แต่ก็เห็นด้วยกับความเห็นข้างบนว่ามันรู้สึกรวบรัดตัดตอนยังไงชอบกล อธิบายไม่ถูก

[zuu_zaa]