รักวุ่นๆ ตัวจุ้นช่วยให้รักกัน (◕〝◕) #Mpreg
CH.3
“นี่ไงฮะ แม่ฮะ พ่อมาหาฮะ” คำว่า ”พ่อ” ทำให้ผมชะงักไปพ่อภามไม่เคยพูดคำนี้เลย
“พ่อ เหรอครับ”
“ฮะ เขาบอกว่าเขาเป็นพ่อของภาม”
หลังจากภามพูดจบชายหนุ่มร่างสูงที่ผมไม่ได้เจอมาเกือบสามปี และไม่คิดว่าจะเจอก็เดินเข้ามา
“พี่ภาค”
“ภีม”
“พะ พี่ภาคมาได้ไง”
“พี่มาไดด้ไงไม่สำคัญหรอก แต่ภีมไม่คิดจะบอกกออะไรพี่หน่อยเหรอ”พี่ภาคถามผมพร้อมจ้องมองผมเขม็ง
“พี่หมายความว่าไง หรือว่า” ผมเบิกตากว้างขึ้นเมื่อคิดได้ว่าพี่ภาคหมายถึงเรื่องอะไร เพราะคำพูดที่ภามเรียกพี่ภาคว่า”พ่อ”
พี่ภาครู้ได้ยังไง รู้จากใคร และรู้เมื่อไหร่
“ใช่ เรื่องภาม”
“พี่ภาคพูดเรื่องอะไร ภีมไม่เข้าใจ” ผมแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ภาคพูด
“อย่าแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจหน่อยนะภีม พี่อยากรู้ว่าทำไมภีมถึงไม่บอกพี่เรื่องภาม” พี่ภาคตวาดขึ้นด้วยความโมโห
“คุณแม่ฮะ” ภามต้องใจเสียงของพี่ภาควิ่งมากอดผม ใช่ ผมตกใจที่เจอพี่ภาคจนลืมไปว่าภามยังยืนอยู่ตรงนี้ด้วย พี่ภาคเองก็เหมือนจะรู้สึกตัวมาเผลอเสียงดังจนภามตกใจ
“ครับ”ผมลูบหัวภาม
“ภาม พ่อขอโทษ”พี่ภาคเอ่ยขอโทษภามที่เผลอเสียงดังจนภามตกใจ
“คุณแม่ฮะ นี่พ่อของภามเหรอฮะ” ผมนิ่งไม่รู้ว่าจะตอบภามยังไง เหมือนพี่ภาคก็ยืนลุ้นอยู่เหมือนกันว่าผมจะตอบภามยังไง
“เอ่อ เออ ภามขึ้นไปอยู่บนห้องก่อนนะครับ” ผมบอกภามให้ขึ้นห้องไปก่อนโดยให้พี่เลี้ยงตามไปด้วย เพราะผมไม่อยากให้ภามอยู่ตรงนี้
“แต่ว่า”ภามหันมองพี่ภาคเหมือนไม่อยากขึ้นไปด้านบน
“ขึ้นไปอยู่บนห้องครับ”ผมพูดย้ำอีกครั้ง
“ก็ได้ฮะ”พูดจบภามก็เดินขึ้นห้องไปกับพี่เลี้ยง หลังจากภามเดินออกไปพี่ภาคก็หันมาหาผมอีกครั้ง
“ตกลงภีมจะบอกพี่ได้ยัง ว่าทำไมภีมถึงไม่บอกพี่เรื่องภาม ทำไมถึงไม่บอกพี่ว่าภีมท้อง ทำไมไม่บอกพี่ว่าเรากำลังจะมีลูกกัน” พี่ภาคพูดตัดพ้อด้วยความเสียใจ
“พี่ทำอะไรผิดภีมบอกพี่ได้ไหม” พี่ภาคพูดเสียงสั่นพร้อมกับดวงตาเริ่มแดงแสดงถึงความเสียใจ
“พี่ภาคไม่ได้ทำผิดอะไร แต่พี่จะให้ผมบอกได้ไงว่าผมท้อง ทั้งๆที่ผมเป็นผู้ชาย”ผมพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“และในตอนนั้นพี่ภาคกำลังจะไปเรียนต่อ ภีมเลยตัดสินใจไม่บอก”
“ภีมคิดว่าพี่จะไม่เชื่อภีมเหรอ กลัวว่าพี่จะว่าพี่ภีมโกหก ภีมก็รู้ว่าพี่เชื่อใจภีมทุกอย่าง”พี่ภาคพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหล
“ไม่ใช่ เพราะภีมรุ้ไงว่าถ้าพี่ภาครู้พี่ภาคจะไม่ไปเรียนต่อ แล้วพี่ภาคจะอยู่กับภีม แต่การไปเรียนต่อครั้งนั้นมันจะเป็นผลดีกับบริษัทของครอบครัวพี่ พี่สามารถนำความรู้มาพัฒนาบริษัทได้”
“ใช่ถ้าพี่รู้ พี่จะไม่ไป พี่รู้ว่าภีมหวังดีกับพี่ แต่ภีมรู้ไหมว่าสิ่งสำคัญที่สุดของพี่คือภีม”
“แล้วภีมคิดจะบอกพี่เมื่อไหร่ว่าพี่มีลูก และภีมไม่คิดจะบอกภามเหรอว่าพ่อของภามเป็นใคร”
“ไม่ใช่ภีมไม่คิดจะบอกพี่นะ แต่พอเวลาผ่านไปภีมไม่รู้จะบอกพี่ยังไง พี่ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกเหรอที่ผู้ชายท้องได้”
“ทำไมภีมคิดแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ทำให้ภีมคิดแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”
“ไม่รู้ ภีมไม่รู้จะต้องทำยังไง ภีม” ผมร้องไห้จนตัวสั่น เพราะผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ความรู้สึกตลอดเกือบสามปีที่ผ่านมา ที่ผมกลัวว่าสักวันหนึ่งถ้าพี่ภาครู้ เรื่องภามขึ้นมาถูกระบายออกมาด้วยน้ำตา พี่ภาคเดินเข้ามาดึงผมไปกอดแนบอก
“อย่าร้องสิภีม พี่ไม่ได้โกรธภีมนะที่ปิดพี่เรื่องภาม แต่พี่แค่เสียใจว่าทำไมภีมถึงไม่บอกอะไรพี่เลย”
“ภีมขอโทษ ที่ภีมปิดบัง ไม่ได้บอกอะไรพี่เลย”
“แล้ว แล้วพี่ภาครู้เรื่องของภามได้ยังไง รู้เมื่อไหร่” หลังจากที่สงบอารมณ์ได้ ผมก็ถามในสิ่งที่สงสัย
“ก็หลังจากที่พี่ไปเรียนต่อ พี่ติดต่อภีมไม่ได้เลย พี่เลยติดต่อพวกไอ้โจ้ถามว่าภีมเป็นอะไรหรือเปล่า หรือมีปัญหาอะไรพวกมันก็บอกพี่ภีมยังไปเรียนตามปกติ พี่เลยให้พวกมันคอยเฝ้าดูภีมแล้วส่งข่าวบอกพี่เพราะพี่ติดต่อภีมไม่ได้เลย ไม่ว่าจะพยายามติดต่อยังไง” เพราะตอนนั้นผมตัดการติดต่อพี่ภาคทุกช่องทาง
“แล้วพอขึ้นเทอมใหม่พวกมันบอกว่าภีมหายไป และพวกมันก็ยุ่งเรื่องต้องฝึกงานทำให้ไม่ได้ตามข่าวให้พี่ไม่ได้ ภีมรู้ไหมว่าพี่ร้อนใจแค่ไหนที่พี่ไม่รู้ข่าวคราวภีมเลย”จากหลังจากปีสองผมก็ลาออกเพราะท้องโตขึ้นเลยไม่อยากให้เป็นที่สนใจ แล้วไปสมัครเรียนมหาวิทลัยเปิด พอเรียนจบก็กลับมาอยู่บ้านเลย
“หลังจากนั้นพี่ก็ให้พยายามให้พวกมันคอยสืบหาภีมตลอดแต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวเลย ส่วนหนึ่งพวกมันก็ยุ่งเรื่องการเรียยนด้วยเพราะเป็นปีสุดท้าย พอมันจบพี่ก็ให้มันลงมาสืบข่าวคราวของภีมที่รีสอร์ทของภีมก็ได้ข่าวว่าภีมไม่ได้กลับมาที่บ้าน”
“ไม่ใช่ไม่กลับมาที่บ้านหรอกครับ หลังจากลาออกผมก็กลับมาอยู่บ้านเลยแต่ไม่ได้ออกไปไหนเลยไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ที่บ้านถ้าจะมีก็มีคนในสวนเท่านั้นที่รู้แต่ก็แค่ไม่กี่คน ไม่แปลกที่พวกพี่โจ้เขาหาไม่เจอ”
“อืม พี่เลยจ้างนักสืบตามหาภีมแต็หาไม่เจอ จนเมื่อประมาณหลายเดือนก่อนไอ้โจ้มันมาธุระที่นี่ แล้วบังเอิญจะภีมพาเด็กไปเดินห้างแล้วมันได้ยินภีมเรียกเด็กคนนั้นว่าลูกมันเลยส่งข่าวบอกพี่ว่าเจอภีม และภีมมีลูกแล้วอายุประมาณสองขวบ มันบอกว่าถ้าคำนวณดูแล้วมันพอดีกับช่วงระยะเวลาที่ภีมหายไป เลยสงสัยว่าภีมอาจจะหายไปแต่งงานตอนนั้นที่พี่รู้รู้ไหมว่าพี่เสียใจมากว่าทำไมภีมถึงไม่บอกอะไรพี่ ถ้าไม่รักกันแล้วก็น่าจะบอกกันตรงๆไม่ใช่หายไปแบบนี้”
“ขอโทษ”ผมพูดขอโทษอีกครั้ง
“พี่เลยสั่งให้คนมาสืบเพราะอยากรู้ว่าภีมแต่งงานกับใคร แต่สิ่งที่รู้จากนักสืบคือภีมยังไม่เคยแต่งงาน แล้วที่สำคัญเด็กคนนั้นเรียกภีมว่า “แม่” ทำให้พี่สงสัยมากเลยให้นักสืบตามสืบเรื่องของเด็กคนนั้นจนรู้ว่าภีมท้องและคลอดเด็กคนนั้นด้วยตัวภีมเอง พี่ตกใจมากไม่น่าเชื่อว่าเป็นไปได้แต่หลักฐานที่ได้มาทำให้พี่เชื่อ และคิดว่าเด็กคนนั้นอาจจะเป็นลูกของพี่เพราะก่อนที่ภีมจะหายไปภีมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใคร แล้วที่ภีมหายไปช่วงนั้นอาจจะเพราะท้อง พี่เลยตัดสินใจกลับมาแล้วตาเฝ้าดูภีมมาหลายวันแล้ว แล้ววันนี้ที่พี่ตัดสินใจมาหาภีมเพราะพี่ตามภีมกับภามไปเดินห้าง แล้วเห็นภีมกับลุกได้ใช้เวลาร่วมกันทำให้พี่อิจฉา และน้อยใจว่าทำไมพี่ไม่มีโอกาสแบบนั้นบ้าง”
“ภีมขอโทษนะครับ”ผมขอดทาพี่ภาคอีกครั้งเพราะผมรู้สึกผิดที่ตัดสินใจทำแบบนั้นลงไป ทำให้พี่ภาคไม่มีช่วงเวลาดีๆกับภามเหมือนที่ผมมี ทั้งทั้งพี่ภาคควรจะได้รับมันมาทั้งนานแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ แต่พี่ขอให้หลังจากนนั้นเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ให้พี่ได้มีโอกาสดูแลภีมกับลูกนะ” พี่ภาคพูดกับผมด้วยสายตาอ้อนวอน เหมือนกับภามเวลาอ้อนจะเอาอะไรสักอย่างไม่มีผิด
“ครับ หลังจากนี้เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมและภีมจะชดใช้เวลาเกือบสามปีให้พี่ภาคนะครับ”
“ขอบคุณครับ”พี่ภาคดึงผมเข้าไปกอดและหอมแก้ม
“พี่ภาคทำอะไรนะอายเขา ถ้ามีใครมาเห็นจะทำยังไง”
“ไม่มีใครเห็นหรอก”
“พี่ภาคปล่อยได้แล้ว จะเจอไหมลูกนะ ถ้าไม่ปล่อยก็ไม่ต้องเจอ” ผมพยายามดิ้นออกจากกอดพี่ภาคเพราะจะไปเรียกภามคุย ผมคิดว่ายังไงภามก็ต้องรู้ว่าใครคือพ่อ ในเมื่อพี่ภาครู้ความจริงแล้วภามก็ควรได้รู้ด้วยเช่นกัน
“ไม่อยากปล่อยเลย แต่ปล่อยก่อนก็ได้เพราะหลังจากนนี้พี่จะไม่ปล่อยให้ภีมกับภามหายไปไหนอีก”
หลังจากที่พี่ภาคปล่อยผม ผมก็ให้เด็กรับใช้ไปตามภามลงมา ไม่นานภามเดินลงมาแล้วเดินเข้ามาหาผมโดยที่หางตาแอบบมองพี่ภาค ผมเลยอุ้มภามขึ้นมานั่งบนตัก
“ภามมีอะไรจะถามแม่บ้างไหมครับ” ผมถามภามหลังจากที่พี่มองพี่ภาคสลับกับมองผมอย่างสงสัย
“คนนี้คือพ่อของภามจริงๆเหรอฮะ” ภามชี้ไปที่พี่ภาคพร้อมกับถาม แล้วหันมามองผมอย่างรอคำตอบ ผมหันไปมองพี่ภาค พี่ภาคก็มองมาที่ผมด้วยสายตาแบบเดียวกับภาม
“ใช่ครับ นั่นคือพ่อภาค พ่อของภาม”หลังจากผมบอกเสร็จพี่ภาคก็ยิ้มกว้างแล้วหันไปมองภาม ภามก็หันไปมองพี่ภาคอยู่ๆน้ำตาภามก็ไหลผมตกใจมากที่ลูกร้องไห้ พี่ภาคก็ตกใจเช่นเดียวกับ
“ภามเป็นอะไรครับ ลูกร้องไห้ทำไม”ผมถามลูก
“นั่นใช่พ่อของภามจริงๆใช่ไหมครับ”ภามถามขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงสั่นๆ
“จริงสิครับ พ่อคือพ่อของภามนะลูกมาให้พ่อกอดหน่อย”พี่ภาคพูดกับภามพร้อมกับกางแขนขอกอด ภามหันมามองหน้าผม ผมก็พยักหน้าให้หลังจากนั้นภามก็หันไปมองพี่ภาค
“พ่อภาค”ภามเรียกพี่ภาคว่าพ่อพร้อมกับวิ่งไปกอดพี่ภาค พาภาคก็พอภามเรียกพ่อก็ยิ้มอย่างดีใจพร้อมกับรับภามไปกอดจนแน่น
“พ่อรักภามนะลูก”
“ภามก็รักพ่อภาคฮะ” ผมยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหล นี่ผมพรากสองคนทำไมกัน ภามคงโหยหาความรักจากพ่อตลอดสินะถึงจะไม่เคยแสดงออกมา ไม่อย่างนั้นภามคงไม่ดีใจมากขนาดนี้
“ต่อไปพ่อภาคจะอยู่กับภามไม่หายไปไหนแล้วใช่ไหมฮะ” ภามถามพี่ภาค
“ใช่ครับต่อไปพ่อจะไม่ไปไหนแล้วพ่อจะอยู่กับภามและแม่นะลูก”
“ฮะ”
“พ่อรักภามกับแม่มากนะ”พี่ภาคบอกพร้อมกับมองมาที่ผมโดยกอดภามไว้ด้วย
********โปรดติดตามตอนต่อไป********
ปล.มาต่อให้แล้วนะฮะ หวังว่าคงถูกใจทุกคนกันน๊าาาา ส่วนคนที่หวังมาม่าอยู่ บอกเลยว่าไม่มีนะ เพราะคนเขียนไม่ชอบมาม่า แต่แค่นี้ก็มาม่าพอแล้วเนอะ ช่วยกันติชมด้วยน๊า แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้าาา
ปล.1 ตอนหน้าจะให้พ่อภาคมาเรียกคะแนนความสงสารบ้าง เพราะก่อนหน้าทุกคนเข้าใจว่าพ่อภาคเป็นผู้กระทำ แต่แล้วเปล่าเลยพ่อภาคเป็นผู้ถูกกระทำ น่าสงสารมากกก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
