ตอนที่ 15
“เอกทำไรวะ? หืม…”
คิ้วเข้มขมวดแน่นเมื่อเห็นคนที่พักสายตาจากการอ่านหนังสือมาไสลด์ดูแบบ…รอยสัก…ก็ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรือรับไม่ได้ แต่นึกถึงผิวขาวซีดเนียนๆนี่มีรอยสักสีดำประทับตราลงไป…
….เซ็กซี่สัส
“อยากสักหรอ”
“….”
ไม่ได้แต่ตอบแค่เงยหน้าขึ้นมามองคนที่วางคางลงบนหัวตัวเอง แถมสองมือยังมาบีบแก้มไปมาอีก
“ลังเล?”
“อือ…”
“ก็สักก็ได้ ถ้าชอบ…..แต่คิดดีๆนะมันลบยาก”
พยักหน้ารับรู้ก่อนจะวางไอแพดลง แล้วหยิบมือถือขึ้นมา…
“หนึ่ง”
“หือ”
“มือถือ…ไม่มีสัญญาณ”
“หืม ของกูก็มีอยู่นะ…”
จะมีได้ไง ก็ซิมหักทิ้งไปแล้ว
“เสีย?”
“มันช็อตเฉยๆหรือเปล่า อาจจะชื้นแอร์ ลองทิ้งไว้สักพักดิ”
“ชื้นแอร์ได้ด้วยหรอ”
กูก็ไม่รู้…
“เออ กูเรียนมา มันเป็นได้เว่ย อาจจะเพราะแบตมันเริ่มบวมเปล่ามึง ต้องรอมันหายช็อตก่อนอาจจะใช้ได้ เดี๋ยวถ้าไม่ได้ค่อยเอาไปซ่อม ถ้าเป็นที่ซิมก็ค่อยออกซิมใหม่”
“ไม่อยาก…เปลี่ยนเบอร์”
“ออกซิมใหม่ไม่ต้องเปลี่ยนเบอร์ก็ได้นะ แต่จะเปลี่ยนก็ได้เผื่อได้เบอร์สวยๆไง ไม่ดีหรอ”
“เบอร์คู่”
กลอกตาไปมา…คนคิ้วเข้มถึงจำได้
เบอร์ที่เลขต่างกันแค่ตัวท้าย…เบอร์ที่ไปเปิดด้วยกัน
“งั้นกูเปลี่ยนด้วยไง?”
“ยุ่งยาก”
“เอาน่า ไว้ไปดูเบอร์กัน เปลี่ยนก็ดีช่วงนี้คนแปลกๆชอบโทรหากู สงสัยเพื่อนกูเอาไปแจกสาวๆ โคตรรำคาญ”
“อือ”
“พรุ่งนี้เนอะ”
พยักหน้า…
วันฝนตกอีกวัน..แต่ก็ต้องไปซ้อมเหมือนเดิม…ถอนหายใจหนักๆก่อนจะโบกมือลาเพื่อนที่ขึ้นรถไปกับคุณหมอกรกันหมด แล้วหันตัวกลับไปนั่งรอฝนหยุดที่ใต้ตึก
ถึงเวลาซ้อม…แต่ยังไปไม่ได้เพราะฝน
มือเรียวหมุนควงดินสอไม้ในมือไปมา มองหยาดฝนที่ตกกระทบพื้นซีเมนต์ แว่นกรอบเงินเมทัลลิคถอดวางไว้บนโต๊ะข้างกัน
“แว่นสวยนี่”
หันมองคนที่เดินมานั่งข้างๆ….ผู้ชายแปลกหน้า
“ไง ไม่เคยเห็นเราอ่ะดิ”
พยักหน้ารับ…
“เราเรียนเอกการปกครองท้องถิ่น ชื่อกรีน”
กรีน…ผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอ ผูกเป็นจุกเล็กๆด้านหลัง กับลักยิ้มมุมปาก…ตาสีฟ้า
“หือ…หน้าเรามีอะไรแปลกหรอ”
ตาสีฟ้า…เหมือน….เหมือนท้องฟ้า ท้องฟ้า…. ท้องฟ้า…..ท้อง….
“ฟ้า…”
“อ๋อ….คอนแทคเลนส์น่ะ”
หัวเราะเบาๆกับคำตอบตัวเอง แต่เป็นเอกยังคงจ้องมา…จนเขิน
“มองอะไรเล่า…”
“สวย”
“อื้อ สวยดีเลยใส่ เคยใส่คอนแทคเลนส์ปะล่ะ?”
ส่ายหน้า
“ดีแล้ว…บางทีก็เจ็บตานะ”
ละสายตาจากสีท้องฟ้าไปที่สีหยาดฝน…
“เล่นเปียโนด้วยหรอ”
“….”
ท้องฟ้าดึงความสนใจกลับมา
“เห็นโน้ตเพลงน่ะ คิดว่าเปียโน…เคยได้ยินคนบอกว่าชอบเล่น”
“อือ…”
“ดีจัง อยากเล่นเป็นบ้าง…. หนาวเลยเนอะฝนตก”
ท้องฟ้าหายไป…เพราะคนพูดมองไปข้างหน้า…มือเรียวยกขึ้นแตะลงไปที่แก้มเย็นชืด
คนถูกสัมผัสสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ผละหนีไป ยิ้มเก้อๆส่งกลับมา…ท้องฟ้ากลับมาแล้ว
“เราชื่อเป็นเอก”
ยิ้มเก้อเปลี่ยนเป็นยิ้มขำ
“อื้อ ยินดีที่ได้รู้จัก ฮะๆ…จริงๆก็รู้ชื่อแล้วนะ”
“รู้แล้ว?”
“อื้อ…ทุกคนรู้จักนายหมด ตั้งแต่แฮนด์ซัมกายแล้ว ดังกว่าเดือนคณะอีกมั้ง”
“…”
ไม่ตอบแค่กลอกตาไปมา…โพลน่ารำคาญ
“ฝนจะหยุดแล้ว”
“อือ…”
ฝนเริ่มซา กลิ่นไอของใบไม้กำจายไปทั่ว
“งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ”
ท้องฟ้ากำลังจะไป…. มือซีดยกขึ้นรั้งเรียวแขนบางไว้
“หือ?”
“……”
“มีอะไรหรอ?”
“ฝนยังไม่หยุด”
“เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน”
“งาน?”
“อื้อ พาร์ทไทม์ เป็นนักร้องอคูสติกช่วงค่ำแถว….ช้ากว่านี้รถติด”
ย่านเที่ยวกลางคืนของกรุงเทพ
ท้องฟ้า…ยังอยากเห็นท้องฟ้า
“ไปส่ง”
“เอกไม่ได้มาซ้อม?”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นไม่เข้าใจ ก็ตอนเช้ายังบอกว่าจะมาหาที่หอประชุม
“ไม่ได้บอกใครไว้ด้วย ก็งงเหมือนกัน”
ปุ้นพ่นควันบุหรี่ใส่แว่นติดเกมส์ที่ยกขาเตะไปหนึ่งทีที่ควันเข้าหน้า
“ลองโทรดิมึง”
สก๊อตแนะนำ มือหนาหยิบมือถือโทร….ไม่มีสัญญาณ
“กูลืมไป เอกใช้มือถือไม่ได้…”
ขยี้หัวตัวเองไปมา…แม่งทำไมไม่เอามือถือตัวเองให้เอกไปใช้ก่อนวะ
“เฮ้ยใจเย็น เอกมันโตแล้วมึง อาจจะไปแถวๆนี้แหละ เบื่อเฉยๆรึเปล่า”
“ไม่แมท มึงไม่เข้าใจ เอกไม่เหมือนคนอื่น”
“ห่า มันไม่ใช่เด็กนะเว่ย ทะเลาะไรกันรึเปล่า?”
“ไม่ได้ทะเลาะ กูโทรศัพท์แปป”
เดินแยกออกมากดโทรศัพท์
“ว่าไงหนึ่ง”
“อาฉัตรครับ เอกหายไป”
“หืม…หาดีรึยัง?”
ทนายประจำตระกูลนฤนาฏส่งเสียงเครียดกลับมา
“จริงๆเอกต้องมาซ้อมละครแต่ไม่มา ผมโทรหาไม่ได้เพราะซิมเอกไม่มี ที่ผมบอกอาล่ะครับผมหักซิมเอกทิ้งไปเพราะข้อความเวรตะไลนั่น”
“รอถึงเช้า ถ้าหาไม่เจอไปแจ้งตำรวจ…เดี๋ยวหาให้คนลองไปหาก่อน เอกจะไปสักกี่ที่เชียว”
“ขอบคุณครับ ผมก็คิดว่าเอกคงไปได้ไม่กี่ที่….ถ้าไม่ใช่คนอื่นพาไปในที่ๆแปลกออกไป”
ตาสวยพลับพริ้มฟังเสียงเกลากีตาร์ทำนองอคูสติกกับเสียงร้องแหบเสน่ห์ที่ทำให้ดู…กลมกล่อม… ก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาจ้องไปที่ท้องฟ้า…ที่ดูพราวระยับราวกับมีแสงดาว…สะท้อนกลับมา
รอยยิ้มจางปรากฏไม่รู้ตัว… ไม่รู้ตัวว่าทำให้คนถูกจ้องมองหน้าร้อนผ่าว
“ใครวะกรีน หล่อเชียว”
“เพื่อนที่มหาลัยน่ะพี่เป้”
เขิน…เมื่อถูกมือกีตาร์แซว
“เพื่อนแน่หรอว้า มองซะเหมือนจะแดกมึง”
“มีแฟนแล้วน่า แต่อยู่ดีๆก็บอกจะมาส่ง”
“ระวังนะเว่ย มีแฟนแล้วก็อย่าไปยุ่ง”
คนฟังหัวเราะเบาๆ
“ก็คิดว่าได้เพื่อนใหม่อ่ะพี่ ไปแย่งไม่ไหวหรอก”
“หน้าแม่งโคตรนิ่งแต่ยิ้มทีมันหล่อชิบหาย เฮ้อทำใจดีๆนะมึง”
“คร้าบบบ ป่ะร้องต่อ”
สามทุ่มครึ่งก็เสร็จงาน…ปล่อยให้วงดนตรีมันส์ๆมาทำหน้าที่ต่อ รับเงินจากเจ้าของร้านเสร็จกรีนก็เดินมาหาคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“เสร็จแล้ว จริงๆไม่ต้องรอก็ได้นะ เรากลับบีทีเอสได้”
“อือ”
“งั้นแยกกันเลยก็ได้”
“อีกนิด”
ยังอยากเห็นท้องฟ้า
“เฮ้อ….กินข้าวมั้ยล่ะ?”
พยักหน้า…
“งั้น….ป่ะ ตามมาดิ”
คนตัวเล็กปล่อยให้คนขายาวเดินตาม…จนหันไปอีกรอบก็เห็นคนเดินตามถูกกลุ่มผู้หญิงรุมล้อม ใบหน้านิ่งใต้แว่นสีเงินเมทัลลิคยุ่งยากจนนึกเห็นใจ
เดินกลับไปดึงมือซีดออกมา
“เขามากับผมครับ”
เสียงบ่นเสียดายดังตามหลังมา…ยิ้มขำเมื่อคนพึ่งรอดตายกลอกตาไปมา
“หล่อก็ลำบากแบบนี้แหละ”
“…”
“ขมวดคิ้วอีกแล้ว”
ยกมือนวดคิ้วสวยแผ่วเบา ก่อนจะสะดุดเมื่อสบกับนัยน์ตาสาสวยตรงๆ
“เอ่อ…ไปเลยปะ?”
“อื้อ…”
“แมทกูหาเอกไม่เจอ… ไม่เจอจริงๆ มันอยู่ไหนวะ มันอยู่ไหน”
“เอกใจเย็นเว่ย….ลองไปดูที่บ้านมันมั้ย?”
เป็นเอกผุดลุกขึ้นจากฟุตบาทหน้าห้างที่ตอนนี้ปิดไปแล้ว หลังจากถามพนักงานห้างที่รายงานว่าเป็นเอกไม่ได้มาที่นี่เลย
“ไม่อยู่ กูโทรไปแล้วไม่มีคนรับ แต่เดี๋ยวกูลองเข้าไปดูอีกที”
“นี่กูมาดูแถวร้านแต่งรถอยู่ ไอ้ก๊อตไปดูตามร้านสักให้”
เผื่อ…ไปสักเพราะเคยเห็นดูรูปรอยสัก…
“ช่วยกูหน่อยนะแมท…กูต้องหาเอกให้เจอจริงๆ”
….เอกอยู่ไหน….กลับมาได้แล้ว…
“ทำไมถึงตามมา…”
“เห็น…”
“หือ…”
“เห็นท้องฟ้าที่นี่”
ไม่เข้าใจ…แต่เสียงนุ่มๆกับสัมผัสอุ่นจากมือเรียวที่แก้มทำให้หลงไปกับนัยน์ตาสวยที่จ้องมองมา…
“ท้องฟ้าหรอ…”
“สวย…”
“ผู้ชายนะ…”
“ท้องฟ้า…”
สัมผัสเบาจากเรียวปากสวยซับลงที่เปลือกตาบาง….หลงอยู่ในท้องฟ้า…จนหาทางออกไม่เจอ
================================================
เอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!!!
ปล.ใจเยนๆทุกอย่างมีที่มาและที่ไป
หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้ (อ่าน 702526 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก