หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้

[WilpeR]

ใกลีถึงเวลาใส่เส้นแล้วหรอ อย่าเละมากน้า เอกสู้ๆนะการฝึกงานก็อย่างเนี่ยแหละ

[LadySaiKim]

อย่าเปิดไฟแรงน่ะ เด่วน้ำเดือดเร็ว เรายังไม่หิววววววววว

[fay 13]

 

[NuTonKaw]

เดี๋ยวหนึ่งคงมีเหนื่อยอะ

[Ryoooo]

เทน้ำในหม้อทิ้ง ขอมาม่าแห้งดีกว่าา
เดี๋ยวน้ำตาคงเต็มหม้อแทนน้ำ (อิน)

เอกสู้ๆนะ

[mystery Y]

สู้ๆนะเอก!!

[maemix]

หนึ่งเป็นห่วงเอกก็สมควรอยู่
ไปอยู่ท่ามกลางอันตรายในที่ของตัวเอง
แล้วเป็นคนพูดน้อยแล้วด้วย ยิ่งน่าเป็นห่วง

ปล. จะต้มบะหมี่แล้วเหรอ  รสไหนดี

[carenaka]

น่ารักคะ ชอบมากเรยค่ะ

[zleep]

ต้มน้ำรอแบบนี้ ไม่รู้จะบอกใครให้สู้ๆดีระหว่างเอกกับหนึ่ง
ไงก็อย่าให้หนึ่งมันเหนื่อยเยอะน้าาา ฮ่าๆ

[Tatangth]

เอกน่ารัก มีชวนคุยยย
ทำไมชอบแมทไม่รู้ หลง งื้ออ

[twinmonkey0311]

น้องแบมรีบๆเสิร์ฟมาม่าเลยเถอะ เจ๊จะได้กินให้มันหมดชามหมดหม้อกันไป

[B52]

อ่านไประแวงไป

[mild-dy]

 

[dekying kukkig]

หูยยยย แค่เด็กฝึกงานนะคุณพี่ยังไม่ใช่พนักงานประจำ ไม่งั้นเค้าจะเรียกฝึกงานเร๊อะ
และไอ้การที่มาเทรนด์งานให้ก็ได้ผลตอบแทนแล้วนิ จะบ่นทำไม ไม่เข้าใจ
เป็นเอกสู้ๆๆๆๆ 

[นอนกินแรง]

อยากอ่านต่อ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรต่อเลยนะเนี่ย

ขออย่าดราม่าเยอะนะ ทำใจไม่ได้~

[why yyy]

ขอบคุณ

[kawisara]

เป็นเอก เต็งหนึ่งสู้ๆ






ไม่ต้องกลัวนะ






เพื่อนๆก็มี ปรึกษาไปเลย บอกความจริงให้เพื่อนๆรู้






จะได้ช่วยกันคิดเป็นเป็นตาให้






แถม เดอะแก๊งส์ ของพ่อๆอีก อย่ากลัวว่าจะสู้คนโลภพวกนั้นไม่ได้

[poppycake]

โถ่วววววววว เป็นเอกของเจ๊
สู้ๆนะคร้า เด๋วชินก้อทำเร็วขึ้น
แต่ห่างๆกันอย่างนี้ ต้องคุยกันเยอะนา เด๋วเกิดเหตุมาม่าอีก =_=

[monetacaffeine]

แฮ่ .. สวัสดีค่ะ เพิ่งได้มาเริ่มอ่านเรื่องนี้เมื่อเช้าแล้วก็รวดเดียวจบมาจนถึงตอนนี้เลย เม้นอาจจะยาวนิดนึงนะคะ
จะบอกว่าเป็นอีกเรื่องนึงที่เราชอบคาแรคเตอร์มากกกกกกกกก ทั้งเต็งหนึ่งทั้งเป็นเอกเลยค่ะ
โดยเฉพาะเป็นเอกนี่เคะในอุดมคติอีกแบบของเราเลยนะ ชอบเคะที่พูดน้อยๆ เหมือนตุ๊กตาน่ะค่ะ แต่เปิดใจกับแค่ไม่กี่คน รู้สึกว่าลึกลับดี
นานๆทีจะได้เจอเรื่องที่พระนายเป็นแฟนกันมาแต่แรกอยู่แล้ว ชอบมากเลยค่ะ คู่นี้น่ารักมากๆเลย
เวลาที่งอนง้อกัน เวลาที่แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายสำคัญกับตัวเองมากแค่ไหนนี่สุดๆเลยค่ะ มองผ่านๆอาจจะเหมือนเป็นเอกอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเต็งหนึ่ง
แต่เราว่าเต็งหนึ่งเองก็อยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเป็นเอกน่ะ .. ลึกๆแล้วไม่รู้ใครติดใครมากกว่ากันนะคะ
อยากให้เป็นเอกรู้และเข้าใจเรื่องนี้ให้ดีจริงๆ เพราะกลัวว่าที่เป็นแบบนี้คือเพราะตัวเองยอมปล่อย ใครอยากทำอะไรกับตัวเองก็ให้ทำไป
ถ้าเป็นแบบนั้นก็อยากให้หันมามองคนที่รักและรออยู่ข้างหลังด้วยความเป็นห่วงจริงๆค่ะ ; - ;
ชอบน้องเอกมากกกก จะรอติดตามนะคะ <3

ปล. เรื่องไตรมาสแอบสับสนนิดนึง เพราะคิดว่าเป็นเอกน่าจะพอรู้บ้างนะคะด้วยคณะที่อยู่และความสนใจเรื่องหุ้นน่ะค่ะ

[bambooiihallo]

ตอนที่ 24



“ช่วงนี้อารมณ์ดีนะเรา”



ตาสวยกระพริบปริบๆเมื่อคุณหมอสรุป



“ดีแล้ว ชีวิตมีความสุข แล้วทำงานเป็นไงบ้าง?”



คุณหมอส่งไดอารี่คืนพร้อมรอยยิ้มใจดีเหมือนเดิม



“ยากครับ”



“แต่สนุกล่ะสิ?”



พยักหน้า…เหมือนได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ



“แล้วหนึ่งเป็นไงบ้าง ทำไมวันนี้หนึ่งไม่มาล่ะ”



เป็นเอก…กับวันที่เริ่มทำอะไรได้โดยไม่มีเต็งหนึ่ง



“สอบครับ”



แววตาสวยไหววูบ…



“คุณหมอครับ”



“หืม”



“โรคของหนึ่ง…จะหายมั้ย”



คุณหมอแทบเอาหัวโขกโต๊ะเพราะดันไปหลอกไว้ว่าเต็งหนึ่งเป็นโรคแพ้สัตว์เซลล์เดียว



“สบายมาก เดี๋ยวหมอฝากยาแก้แพ้ไปให้ด้วยล่ะ ของหนึ่งน่ะกินยาให้ครบก็พอ”



พยักหน้ารู้เรื่อง เมมไว้ในใจต้องให้อีกคนกินให้ครบ



“แล้วนี่ต้องไปไหนต่อ?”



“ทำงานครับ”



“หือ ทำงานแล้วมาหาหมอได้ยังไง?”



“ลาช่วงเช้าครับ”



“งั้นก็ไปได้นะ อืม..เดือนนี้ไม่ต้องกินยา ลองดูก่อน”



พยักหน้า…ยกมือไหว้แล้วเดินออกไป










เก้าเท้าเข้ามาที่บริษัทบ่ายโมงตรงพอดี



“ทำงานหรือมาเดินแบบ?”



รุ่นพี่ที่นั่งติดกันพูดลอยๆ…คนรอบข้างรู้กันว่า ‘เหม็นขี้หน้า’ เด็กเส้นซึ่งก็มีหลายคนที่รู้สึก แผนกบริหารธุรกิจของห้างที่มีหลายสาขาทั่วประเทศไม่เคยมีเด็กเส้นจนกระทั่งคนนี้



“นายเอก เดชา”



“ครับ”



ชื่อปลอม…ที่อาบอกให้ลองใช้ดูจะได้รู้ว่าสังคมการทำงานจริงๆเป็นยังไงเมื่อเราเป็นเพียงคนทำงานไม่ใช่เจ้าของบริษัท…เรียนรู้นิสัยของพนักงาน



“ที่นี่สถานที่ทำงาน ช่วยแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย แค่สีผมก็ถือว่าอนุโลมมากแล้ว”



รองหัวหน้าแผนกที่เดินตามเข้ามาเอ่ยตำหนิก่อนจะเดินเลยไปที่โต๊ะตัวเองที่อยู่ติดหน้าต่างบานใหญ่ ลูกน้องร่วมแผนกหลายคนยิ้มเยาะอย่างเปิดเผย…หลายคนก็เฉยเมยเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง



ตาสวยหลุบมองชุดตัวเอง…เสื้อเชิ้ตติดกระดุมจนถึงคอสีขาวพับแขนกับกางเกงขาเดฟสีแดงเลือดหมูและรองเท้าหนังวาเลนติโน่สีดำ…



ไม่เรียบร้อยหรอ?



มองไปรอบๆ…



ก็แค่ไม่เหมือนสีทึมๆของคนอื่น…



“จะยืนอีกนานมั้ย? งานอยู่นี่”



รุ่นพี่ที่รับเทรนด์งานคนเดิมถือแฟ้มเดินเข้ามาหา



“พี่ครับ”



“อะไร?”



“ผมให้”



ถุงกระดาษในมือที่ถือเข้ามายื่นให้อีกคน….ถุงกระดาษใบเล็กที่สกรีนลาย ‘เลอบู’ ร้านเบเกอรี่ราคาแพงที่ทำกำไรให้กับห้างมาตลอด



“เหอะ กินแต่ของแพงรึไง”



“แพง?”



ของฟรี…เลยไม่เคยรู้ราคา



“ขอบใจแล้วกัน เอ้าทำงานๆ”



เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองก่อนจะเริ่มฟังการสั่งงาน….ก็สรุปงานเหมือนเดิม แต่ข้อมูลเยอะกว่าเดิมและมีแต่ตัวเลขเรียงรายเป็นหน้าๆ



“นายเอก ช่วยเอาเอกสารไปส่งแผนกจัดซื้อหน่อย”



รุ่นพี่ร่วมแผนกอีกคนวางแฟ้มหนาหลายแฟ้มลงตรงหน้า



“ครับ?”



“แผนกจัดซื้อ ด่วนๆคุณนันทิชาจะใช้งาน ชั้นสี่ปีกขวา”



สั่งงานเสร็จก็กลับไป…



คนโดนสั่งก็ได้แต่วางงานและถอนหายใจกับตัวเลขที่คำนวณในหัวซึ่งปลิวกระจายไปไหนต่อไหน หอบแฟ้มไปตามที่สั่ง



“สวัสดีค่ะ ติดต่ออะไรคะ?”



พนักงานที่นั่งใกล้ประตูเอ่ยทักในที่สุดเพราะมีหนุ่มน้อยหน้าตาดีมายืนอยู่นานแล้ว



“คุณนันทิชา”



“มาหาคุณชาหรอคะ มีธุระอะไร”



“เอกสาร”



“หืม เอกสารอะไรคะ พูดให้เคลียๆหน่อยค่ะ”



ถึงจะดุเล็กน้อยแต่รอยยิ้มใจดีก็ยังประดับอยู่บนใบหน้าสวย…นี่คือหนึ่งปัญหาที่เป็นเอกรู้สึกได้…คนที่นี่ไม่เข้าใจที่เขาพูด



ไม่เหมือนหนึ่ง…



ทุกคนบอกเขาพูดน้อยเกินไป…



“ผมเอา…”



“ลิษา ฝ่ายบริหารเอาเอกสารมาให้รึยัง?”



“ค่ะบอส น้องคนนี้เอามาส่งพอดีเลยค่ะ บอสจะใช้เลยมั้ยค่ะ”



“ให้เขาเอาไปวางในห้องเลย เดี๋ยวผมขอชงกาแฟก่อน”



ร่างสูงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มเดินออกมาจากห้องกระจกติดฟิล์มมุมสุดของห้องออกมา…ตาคมดุเลิกคิ้วเมื่อสบตากับเด็กส่งเอกสารผมสีเทา…แถมชุดก็ไม่เหมือนมาทำงานถ้าไม่เห็นป้ายพนักงานคล้องคอคงนึกว่ามาเดินแบบ…ชื่อเอก



“อ้อ…นายเอก จากแผนกบริหารธุรกิจ?”



พยักหน้า



“เอาเอกสารไปวางบนโต๊ะผมเลยครับ”



“มาค่ะน้อง ตามพี่มา”



ก้มหัวให้หัวหน้าแผนกจัดซื้อแล้วเดินตามหญิงสาวเข้าไป



ตาคมมองตามแผ่นหลังบาง…ก่อนยิ้มมุมปาก …นี่เองที่แผนกจัดซื้อมันชอบมานั่งคุยกันจนน้ำลายแตกฟองในแคนทีม…เด็กเส้นหน้านิ่ง
พูดน้อย…ไร้มนุษยสัมพันธ์



แผนกที่ร้อยวันพันปีจะรับเด็กฝึกงานเข้าไปทำเพราะมีแต่ข้อมูลสำคัญ ทั้งแผนการตลาด เอกสารดำเนินงานสารพัดอย่าง แถมคนที่ทำงานแผนกนั้นยังมีแต่หัวกะทิกับค่าตัวสูงลิบลิ่ว



….เด็กเส้นกิติมศักดิ์








“กาแฟมั้ย?”



เป็นเอกชะงักเมื่อเจอหัวหน้าแผนกจัดซื้อยืนถือแก้วกาแฟอยู่หน้าลิฟต์ ลิฟต์ที่ต้องขึ้นกลับไปแผนกที่ชั้นหก



ส่ายหน้า…



“เป็นอะไรไม่พูด? ผู้ใหญ่ถามก็ตอบสิ มันเสียมารยาทนะ”



ดุเพราะเป็นห่วง…คนแข็งๆ…จะอยู่ลำบากในสังคมที่ให้ความสำคัญเรื่องลำดับอาวุโส



ไม่รู้ทำไมถึงต้องเป็นห่วง เพราะเจอกันก็ครั้งแรก…แต่ก็รู้สึกสงสารถ้าเด็กไม่รู้อะไรไปอยู่ท่ามกลางสังคมที่เห็นแก่ตัวที่สุดอย่างกแผนก
บริหารธุรกิจ



แผนกที่แข่งกันเองอย่างกับอยู่ในสงครามเย็นตลอดเวลา



“ไม่ครับ”



“ไม่อะไร?”



“ไม่กินครับ”



คิ้วสวยขมวด…ทำไมพูดรอบเดียวถึงไม่เข้าใจ



“ขอบคุณด้วย หายไปไหนล่ะ?”



“ทำไม?”



เลิกคิ้ว…



“มารยาทไง …ถึงไม่รับก็ต้องขอบคุณที่อุตส่าห์มีน้ำใจถามถึง ถึงจะถามตามมารยาทเหมือนกัน สีหน้าก็ต้องเก็บให้ดีๆ มองหน้าหาเรื่องแบบนี้อยู่ลำบากนะ บนยอดหอคอยนั่น…”



ชั้นหก…แผนกเดียวกินพื้นที่ทั้งชั้น…ยอดหอคอย คำเรียกของแผนกอื่นที่ใช้ซุบซิบแผนกบริหารธุรกิจ



“คุณ…เก่งหรอ”



“ถามแบบนี้จะด่าว่าฉันสะเออะไปสอนรึไง?”



เสียงยียวน…ความเป็นกันเองที่มีแต่แผนกจัดซื้อแผนกเดียวคุยกันไปมาระหว่างลูกน้องกับเจ้านาย



“คุณ…เก่งเรื่อง…คุย?”



กลอกตาเพราะนึกคำไม่ถูก



“จะถามว่าฉันวางตัวดีรึไง?”



พยักหน้า…นั่นล่ะ



“แหงดิ … อยู่สังคมดัดจริตชีวิตต้องป๊อปไง หึหึ หัดไว้บ้าง…เป็นตัวเองเกินไปจะอยู่ลำบาก พูดให้น้อยฟังให้มาก แต่ไม่ใช่ไม่พูดเลย”



“สอน…”



“หะ?”



“สอนผม”



“สั่งฉันอยู่รึไง?”



“ขอร้อง”



“เรื่องใหญ่รึไงกับอีแค่เรื่องง่ายๆ ก็หัดไปสิ เดี๋ยวก็เป็น”



ส่ายหน้า



“ไม่มีเวลา”



จะรับตำแหน่งอยู่แล้ว…คนไม่สนใจอะไรอย่างเป็นเอกยังรู้สึกได้ว่าควรต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง สมบัติพ่อ…ต้องรักษา



“พูดให้มีหางเสียงซะก่อนไป ฉันไม่รับสอน เรื่องพวกนี้มันสอนกันได้ที่ไหน”



ลิฟต์มาพอดี…



“ผม…จะมาขอร้องใหม่..ครับ”



ลิฟต์ปิดไปแล้ว เหลือแต่คุณชายืนมองประตูลิฟต์แล้วเลิกคิ้ว



“ไอ้เด็กนี่…กระด้างชิบหาย”



“ไงคะบอส ถูกใจเด็กเส้นหรอคะ”



สาวหน้าดุคนเดิมยิ้มแซวเมื่อเห็นบอสที่ยืนคุยกับเด็กนานสองนานเดินกลับเข้ามา



“กระด้างไปมะ?”



“น้องเขาหล่อออก …แต่พูดน้อยไปนะคะ”



“อย่างกับพวกเด็กหัดพูด หึหึ”



“แหม ถูกใจล่ะสิทำตาแพรวพราว”



“ก็เด็กมันหน้าตาดี แต่พูดจาพาทีไม่ค่อยถูกใจ”



“ก็สอนสิคะ คิกๆ”



“เด็กมันก็ขอให้สอนพูดอยู่ วุ้ยสอนได้ที่ไหนเรื่องแบบนี้”



ทำบ่นแต่ลูกน้องสาวก็เห็นแววตาพราวระยับ



“ค่าเชื่อค่ะ เชื่อมากกกกว่าไม่อยากสอน”



“หึหึ ทำงานไป แล้วพวกบอยแบรนด์ทีมเราเมื่อไหร่จะกลับมา”



หมายถึงลูกน้องชายในแผนกห้าคน…



“แผนกจัดซื้อ ก็ไปซื้อของสิคะ ห้างจะจัดนิทรรศการอีกแล้ว คราวนี้ตีมเกาหลี สงสัยป่านนี้ไปจีบสาวเกาหลีอยู่ล่ะค่ะบอสขา”



“โทรไปด่าพวกมันนะ ถ้าไม่ได้สาวเกาหลีมาฝากไม่ต้องกลับมา!”



เฮฮากันไป..











เป็นเอกกลับมานั่งหน้ากองเอกสารที่พอเพ่งสมาธิได้ไม่นานก็ถูกเรียกไปใช้งาน ถ่ายเอกสาร จัดเอกสาร… ส่งเอกสารให้แผนกนั้นที นี้ที..
พอกลับมาตั้งใจสรุปงานอีกทีก็หมดเวลา…



รุ่นพี่คนเดิมก็บ่นยาว…



ได้แต่ฟัง…



หลังจากโดนบ่นเสร็จจึงหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความหา…เต็งหนึ่ง



   PenAke’s 1 :  สอบเป็นไง



TengNeung’s 1 : ยากมากกกก ใกล้เลิกงานยัง กินข้าวกัน



   PenAke’s 1 :  ยัง



TengNeung’s 1 : โอทีอีกปะเนี่ย?



   PenAke’s 1 :  อื้อ



TengNeung’s 1 : รอได้ (สติกเกอร์รูปกระต่าย)



   PenAke’s 1 :  เหนื่อย



TengNeung’s 1 : พักหน่อยมั้ย ไปเดินเล่นสักห้านาที



   ยังไม่ทันจะกดตอบเสียงบ่น…ที่กระทบกระเทียบก็ดังมาจากรุ่นพี่โต๊ะติดกัน



   “แต่งตัวก็ไม่เรียบร้อย ให้ทำงานก็ดันมานั่งเล่นมือถือ”



   รีบกดปิดจอมือถือเก็บใส่กระเป๋ากางเกง…กลับมาที่ตัวเลขยุ่งเหยิงอีกครั้ง



   ….ทำงานไม่สนุกเลย



   ….อยากเจอเต็งหนึ่งแล้ว




=================================


เป็นเอกสู้วๆ T_Y

[yymomo]

โอ๊ยยย สงสารเอกอ่ะ ต้องไปโดนจิกกัดกับสังคม

แบบนี้ จะไหวเหรอเนี่ย สังคมที่พร้อมทิ่มกันเมื่อเผลอ

เหยียบได้เหยียบให้มิด  สังคมนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ 

แต่จะโทษพี่ๆก็ไม่ถูกทีเดียวหรอก คนพวกนี้จะเงียบได้เมื่อเจอคนจริง

คนที่ทำงานเป็นจริงๆ  ไม่ใช่แค่เด็กเส้น เพราะสุดท้ายต่อให้เปิดตัวว่าเป็นเจ้าของ

ทุกคนก็จะกลัวแค่หัวโขนของเอก ไม่ได้ยกย่องที่ความสามารถ

จริงๆแล้วเอกอาจจะยังไม่พร้อมที่จะรับช่วงต่อก็ได้ เอกต้องเปลี่ยนตัวเองขนานใหญ่เลยทีเดียว

ที่เห็นได้แบบเด่นชัดเลยคือ การสื่อสาร ในการทำงาน นั้นการสือสารสำคัญมาก

จะมาพูดแบบประหยัดคำแล้ว หวังให้ทุกคนเข้าใจแบบ หนึ่งไม่ได้ ส่วนเรื่องมนุษย์สัมพันธ์นั้นดีขั้นแล้วแต่ยังต้องมีมากกว่านี้อีก

เอกสู้ๆนะ 

[boonpa]

  ช่างกระแนะกระแหนจริง ว่างมากจริงเจ้

[Supparang-k]

โล่งอก อย่างน้อยเอกก็ยังคิดถึงหนึ่งนึกว่าจะลืมกันซ่ะแล้ว พอบอกว่ามีดราม่าใจคอไม่ค่อยดีเลย

[lizzii]

เอกสู้ๆ น๊าาาา

[กฤษณ์]

กะไว้แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้ ยิ่งไม่สนโลกและไม่ไปเข้าสังคม
ยิ่งเฉยชายิ่งโดนบ่น สู้ๆเป็นเอก 

[Dark_Noah]

ไม่ชอบรุ่นพี่ละ ชอบคุณชา ว้าย คู่แข่งคนใหม่ของเต็งหนึ่งปรากฏตัวแล้ว สู้ๆ นะพ่อพระเอกของน้องเอก 

[maemix]

เอกไม่ใช่เด็กเส้นธรรมดานะ แค่เจ้าของบริษัทเอ๊งงงงงงงง
นินทาเอาไว้ ระวังตัวให้ดี
คุณชานี่ใช่คู่แข่งเต็งหนึ่งรึป่าว  เหอเหอ

[Hirose]

สู้ๆน้าน้องเอก

[❣☾月亮☽❣]

ก็แบบนี้แหละปกติของคนมีดี. มีแต่คนหมั่นไส้
สู้ๆ. แคร์เรื่องที่ควรแคร์ดีแล้วเอก

[Banarot]

คงต้องบอกได้แค่สู้ๆ