หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้

[nutae or]

อย่าหายไปนานนะ.......รีบมาต่อน้าาาาาา มาม่าน้อยๆๆๆๆๆ  สงสารน้องเอก

[Map]

สงสารทั้งคู่เลย นทีก็น่าสงสาา เฮ้ออ รอน้าาา

[bambooiihallo]

ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า

[minneemint]

หนึ่งรีบกลับหาเอกเร็ว

[GOLDMIND]

ม่ายยยยย 
หนึ่งงงง ตื่นมาให้เอกกอดเร็วววว

[ทั่วหล้า]

เพิ่งมาอ่านรวดเดียวเลย
คือเห็นนานแล้วน้องก็บอกเรื่องนี้ดี๊ดี
อืมมม...พอมาอ่านเองคือกูไปอยู่ไหนมา?
ทำไมถึงเพิ่งสำนึกได้ว่าควรเข้ามาอ่านครับ?เศร้าใจแป๊บ

#ทีมเป็นเอก ขอแสดงตัวอีกรายครับ
ชอบเป็นเอกจริงๆหลงรักเลยล่ะดักฉุดแม่ง

ใครจะฆ่าเต็งหนึ่งกันแน่
เป็นเอกได้โปรดกลับมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
หนึ่งตื่นเร็ว!สแตนอัพพลี๊สสสสสสส!

[Tatangth]

สงสารหนึ่งกับเอก ,_____,
พ่อหนึ่งกลับมาเคลียร์เลยย!

[แป้งข้าวหมาก]

ฮืออออ....หนึ่งฟื้นมาเร็วๆ น้า 
มีคนที่รักรออยู่
คุณป๋าจัดการมันให้หนักๆ เลยค่า   

[ammchun]

เกลียดดดดดดดดดดดดดโอ๊ยยยยยยยยยยยยย


สงสารทั้งสองคนมากทำไมต้องมาถูกไอ้คนเลวมันทำร้ายด้วยนะ ขอให้มันได้รับผลกรรมที่สาสม

[NuTonKaw]

เจ็ปวด :hao5:หนึ่งตื่นมาเร็วๆ เวลาเอกหยุดแล้วนะ

[monetacaffeine]

ซึ้งอ่ะ .. ชอบจังเลยค่ะ ไม่มีเต็งหนึ่ง เวลาของเป็นเอกไม่เดิน
มารอตอนต่อไปนะคะ ' '

[sangzaja122]

ฮือออ ดราม่าหนักมาก
เป็นหนึ่งฟื้นขึ้นมาเร็วๆสิ ให้เวลาของเป็นเอกเดินต่อไป

[lemonpreaw]

พ่อเต็งหนึ่งก็น่าจะรู้นะว่าเด็กสองคนตกอยู่ในอันตราย ทำไมไม่ทำอะไรตั้งแต่ทีแรก

[numin]

อ๊าก!!!!! หนึ่ง ง ง ง ง ง.  นายเต็งหนึ่ง รีบตื่นขึ้นมาเร็วๆเลย
ตื่นมาดูเป็นเอกหน่อย เวลาหยุดเดินอีกแล้วเง้อออออ
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ เป็นห่วงเป็นเอง อย่าให้เต็งหนึ่งหลับไปนานนะ มาต่อให้เต็งหนึ่งฟื้นไวไว

จุ๊บๆ

[Tatangth]

 

[threetanz]

สงสารน้องเอก สงสารน้องหนึ่ง

T_T คุณพ่อกลับมาไวไวนะคะ

[โซดาหวาน]

หนึ่งรีบฟื้นน๊าา~
เค้าสงสารเป็นเอกอ่าา

[zleep]

เอกกลับไปที่ตรงนั้นอีกแล้ว หนึ่งรีบๆฟื้นนะ รีบมาเอาเอกออกไปจากที่ตรงนั้นได้แล้ว

ไม่เข้าใจเลย เพราะเรื่องแค่นี้ถึงกับต้องฆ่าต้องแกงหลานตัวเองเลยหรอ
จิตใจทำด้วยอะไรกันนะ ถึงได้อำมหิตขนาดนี้

[205arr]

เข้ามารอค่ะ
เป็นห่วงทั้งหนึ่งทั้งเป็นเอกเลย
 

[bambooiihallo]

ตอนที่ 29




“บ๊อก”



หม่ามี้ๆ



“บ๊อกๆ”



ดวงตาสวยที่ว่างเปล่ากระพริบเบาๆ…



แมท ปุ้น นที หมู สก๊อต เบียร์มองเป็นเอกที่นอนลืมตานิ่งๆไม่ขยับเหมือนเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตั้งแต่เห็นเต็งหนึ่งนอนไม่ได้สติ
นั่งมองอยู่เกินห้าชั่วโมงจนร่างกายไม่ไหวล้มลงไปนอนข้างกัน ขาดน้ำ…จนต้องมาเจาะแขนให้น้ำเกลือ ตื่นมาก็แค่มองเพดานสีขาว…นิ่งๆไม่ขยับ



“เจ๋งอย่าพึ่งเห่า”



หมาที่ถูกทิ้งอยู่ตัวเดียวเลยพามาเยี่ยมด้วย ขอหมอให้เอามันเข้ามาแต่ก็ถูกกั้นไว้ให้เว้นระยะห่างจากเตียง เพราะเป็นวีไอพี…คนรวยบางคนก็ติดหมาจนต้องเอามานอนด้วย



“เจ๋ง…”



เสียงแหบพร่า…แต่ทุกคนก็ได้ยินชัด



“เฮ้ย ให้มันเห่าอีกดิ๊ๆๆๆ”



สก๊อตชี้ไปที่เป็นเอกที่เริ่มมีปฏิกิริยา แค่จะเอาเจ๋งเข้ามาแปปเดียวแล้วพาไปเลี้ยงที่บ้านระหว่างที่เจ้านายสองคนไม่ว่าง…ใครจะคิดว่าเป็นเอก…จะเริ่มมีปฏิกิริยา



“เรารีบบอกคุณธารเหอะ”



ปุ้นสะกิดแมทให้ไปโทรบอก…ผู้ชายที่เข้ามาจัดการเรื่องทั้งหมดทันที



ห้ามใครพูดว่าเป็นเอกป่วย หมอห้ามทำบันทึกว่ามีคนไข้ชื่อเป็นเอก…แถมปล่อยข่าวว่าเต็งหนึ่งยังไม่พ้นขีดอันตราย



‘รูดซิบปากให้สนิท…คนทำมันจะได้ชะล่าใจ อยากช่วยเพื่อนก็ทำตามที่บอก ฉันไม่คิดร้ายกับลูกชายตัวเองหรอก’



คำพูดเรียบๆ…แต่มีพลัง



“บ๊อกๆๆๆๆ”



เจ๋งตัวอ้วนร้องใหญ่เมื่อหม่ามี๊ตัวเองเริ่มขยับ



“เจ๋ง…”



ใบหน้าขาวซีดที่จ้องแค่เพดานหันมามองที่หมาอ้วนในอ้อมแขนปุ้น



“เอก กินน้ำก่อนๆ”



เบียร์รินน้ำใส่แก้วปักหลอดให้เพื่อนดื่ม



เป็นเอกลุกขึ้นนั่งแววตาว่างเปล่า ก่อนจะเริ่มมองมาที่เพื่อน



“สวัสดี”



“ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”



หมูกระโดดเข้าไปกอดคอเพื่อนน้ำตาคลอ



“มึงๆๆๆ ทำพวกกูเป็นห่วงกล้าพูดแค่สวัสดี ไอ้เหี้ยนทีก็ห่วงขนาดไล่พวกกูมาเฝ้ามึงเนี่ย มันฟื้นแล้วนะเว่ยๆ”



“…”



“อย่าเป็นแบบนี้อีกนะสัส มึงหลุดไปไหนมา นานมากกกกก”



แมทยีหัวแฟนเพื่อนเบาๆ



“มาอยู่นี่ได้ยังไง”



เป็นเอกขมวดคิ้ว…ไม่เข้าใจ ก็มาเยี่ยมนที มาหาหนึ่ง…แล้วทำไมมานอนตรงนี้



“เอ้า…จำไม่ได้หรอวะ”



“ก็มาเยี่ยม…พร้อมกัน?”



เอียงคอ



เพื่อนมองหน้ากัน



“บ๊อก!”



หม่ามี้ๆๆ



“ส่งมา”



“ไม่ได้ๆ หมอห้ามเข้าใกล้คนป่วยเกินไป อยากอุ้มไอ้เจ๋งก็หายไวๆ เดี๋ยวกูพามันไปอยู่บ้านกูก่อน”



สก๊อตยักคิ้วกวน



“เอก มึงจำไม่ได้จริงอ่ะ”



หมูถามด้วยความงง



“กูลืมอะไร?”



“มึง…ความทรงจำหายหรอวะ อย่างกับในหนัง ที่แบบพวกความทรงจำหายระยะสั้นๆ”



สก๊อตเลิกคิ้ว



“มึงทำเวลาหายว่ะเอก”



ปุ้นยิ้มเฝื่อน



“เวลาหาย?”



“เออดิ แบบ…หลงในเวลา กูเคยได้โจทย์วาดรูปอันนี้นะ อาจาร์บอกพวกทำเวลาหายก็คือ…พวกติดกับอะไรสักอย่างจนหลุดไปอยู่ในโลกตัวเองแล้วก็กลับมาไม่ได้ แต่มึงยังกลับได้อยู่”



“แล้วถ้ากลับไม่ได้?”



เบียร์ถาม



“ก็…มึงคงทิ้งพวกกูไปแล้วล่ะ”



ใจหาย…



“แล้วอาจารย์มึงบอกปะว่ารักษายังไง”



แมทหน้าเครียด ถ้าแม่งเป็นอีกแล้วไอ้เจ๋งเรียกไม่กลับจะทำยังไง?



“อาจารย์บอกต้องสะกดจิต”



“ส้นตีนเหอะ สะกดจิตบ้าบอไรวะ?”



“เฮ้ยไอ้พี่ฝรั่ง มึงไม่รู้หรอเขามีรักษาอาการพวกนี้ด้วยวิธีสะกดจิตนะเว่ย มีตั้งหลายที่ ไม่เชื่อลองเสิร์ชดูดิๆ มันมีแบบในกรณีที่ความทรงจำหายไปด้วย แต่จิตใต้สำนึกยังจำได้ก็ดึงเอาความทรงจำออกมา”



“เฮ้ยกูเคยได้ยินอยู่ๆๆๆๆ”



หมูรีบสมทบ



“จริงดิ?”



“จริงดิแว่น กูเคยหลอกมึงหรอ”



“ลองไปปะล่ะเอก? เผื่อหาย จะได้รู้ด้วยว่ามึงอาจจะเคยเป็นแบบนี้มาก่อนแล้วลืมอะไรไปเปล่า อาจจะเป็นตอนอยู่กับหนึ่งก็ได้นะ เศร้าตายห่าจำตอนอยู่กับแฟนไม่ได้”



“แหม มีผัวละดราม่าเชียวนะเบียร์”



“เชี่ยหมู กูก็พูดไปตามจริง สัสสส”



“ไปก็ดี พวกกูสัญญาจะไม่บอกใครว่ามึงเป็นอาการนี้ เดี๋ยวพวกกูไปเป็นเพื่อน”



แมทยิ้มให้กำลังใจ



“อือ ไปก็ได้”



“งั้นเดี๋ยวกูไปดูที่ๆดูมีมาตรฐานให้ ส่วนวันนี้มึงนอนเลยเพื่อน จะได้มีแรงหน่อย ส่วนหมาก็ให้พี่ฝรั่งดูแลไปก่อน”



“หนึ่ง…”



“หนึ่งอยู่ห้องข้างๆ เขาห้ามเอาหมาเข้าเลยห้องนั้น ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ทัยพี่สาวมันเฝ้าอยู่ มึงพักเหอะจะได้มีแรง”



แมทดันตัวคนป่วยให้นอนลงกับเตียง



“หลับสักหน่อยตื่นมาพวกกูก็อยู่นี่เหมือนเดิม”



หมูผละออกจากเตียงเขยิบไปนั่งรวมกับผองเพื่อนที่โซฟา









“หืม? มีอาการนั้นด้วยหรอ”



“ใช่ครับ เอกก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองเป็น พวกผมคิดว่าอาจจะเป็นอาการทางจิตเลยว่าจะให้ไปลองรักษาแบบสะกดจิตดู เพราะไม่รู้ว่า
หลงลืมอะไรไปอีกตอนไหน”



“อาการทางจิต?”



คนฟังขมวดคิ้ว แมทดูไม่ออกว่าคุณธาร พ่อไอ้หนึ่งคิดอะไรอยู่



“ครับ”



“เอาสิ”



“ครับ?”



“พาไปรักษา ปิดปากให้สนิทเหมือนเดิม”



“ครับ ผมจะไม่บอก”



“เดี๋ยวให้คนของฉันไปเลือกหมอ เลือกสถานที่…ส่วนพวกเธอก็แค่พาไป”



“ครับ”



“ฝากด้วยนะ…ฉันออกหน้าเองคงทำพวกมันไหวตัว”



“คุณ…รู้แล้วหรอครับว่าใครทำ”



“อืม…คงบอกได้แค่คนร้ายอาจจะอยู่ใกล้ตัวกว่าที่คิด”



แววตาคมหันมาสบตาเพื่อนลูกชายก่อนจะยิ้มให้…ยิ้มที่แมทมองไม่ออกว่ามันสื่อความหมายอะไร



“เอาเค้กไปกินสิ ทัยเขาอบไว้…ทัย เอาเค้กให้แมทไปหน่อย”



“ค่ะพ่อ มาจ้ะน้องแมท มาเลือกเลยๆ”



“อ่า…ครับ ขอบคุณครับ”



“แมท”



“ครับ?”



หันไปหาผู้ชายผมยาวประบ่าคนเดิม ที่ตอนนี้เขยิบมายืนข้างเตียงเพื่อนสนิทเขา



“หนึ่ง…คงต้องพาไปเมืองนอก”



“เอ๋? ทำไมล่ะครับ ก็จริงๆไม่ได้เป็นอะไร”



“ออกข่าวไปว่าปางตาย คงต้องส่งไปเที่ยวเมืองนอกหน่อย หึหึ… ส่วนทางนี้เรามาจับฆาตกรกัน”



“คุณมีแผน?”



“….ทำตามที่บอกก็พอ”



“แล้วเอก?...จะปลอดภัยมั้ยครับ ทำไมไม่ให้ไปด้วยกัน”



“อืม…งานนี้เราคงต้องให้เอกเป็นพระเอกสมชื่อเขาหน่อยล่ะ”



“หือ? เอก?”



“เอาเถอะ ดูแลเขาดีๆก็พอ ส่วนที่เหลือฉันจัดการเอง มีอะไรก็ให้รีบบอก”



“ครับ”



แมทขมวดคิ้ว…แล้วเอกมันต้องไปทำอะไร? ตอนนี้ยังนอนไม่มีแรงอยู่เลย โอ้ยงง! ปัญหาคนรวยนี่ซับซ้อนจังวะ ไม่เกทสักอย่าง









“บัญชีหาย?”



“ครับ มีคนเอาบัญชี…เอ่อ เล่มนั้นไป”



“แล้วมันจะหายไปได้ยังไง! ในเมื่อห้องก็ล็อค!”



“คือ…ผมก็ไม่ทราบ แต่ไม่ได้สั่งให้เด็กในแผนกไปเอาสักคน…”



ปึก!



เสียงทุบโต๊ะดังลั่น



“ที่ๆปลอดภัยที่สุดคือที่ๆอันตรายที่สุด…แกเป็นของบอกฉัน แล้วจะมาบอกว่าตอนนี้มีคนรู้แล้วงั้นหรอ!”



“เรื่องนี้ผมไม่ได้บอกใครจริงๆครับนาย อาจจะหยิบสลับไป…”



“ก็ไปตามหามาสิวะ! จะรอให้คนรู้กันหมดแล้วมาลากคอแกกับฉันเข้าคุกรึไง”



“แต่…นาย…เดี๋ยวคุณรินก็กลับเดนมาร์ก…”



“กลับบ้าไร! พี่รินจะอยู่จนกว่าไอ้หลานนอกคอกนั่นจะเข้ารับตำแหน่ง”



“เด็กที่ว่านั่น…ลูกชายของคุณเอกอัคราใช่มั้ยครับ”



“ก็เออสิวะ ต้องรีบกอบโกยก่อนมันจะไหวตัว รีบไปตามให้เจอล่ะ เดี๋ยวจะซวยกันหมด”



“ครับๆ ผมจะไปตามให้”



หัวหน้าแผนกบริหารธุรกิจปาดเหงื่อทันทีที่ออกจากห้องทำงานของฝ่ายบริหาร…จะไปขอดูกล้องวงจรปิดก็ไม่ได้เพราะเป็นบัญชีที่….ถูกตกแต่งมาปกปิดบางอย่าง








“สเปียร์”



“ครับหัวหน้า?”



“ปกติเป็นคนจัดเอกสารใช่มั้ย?”



“ใช่ครับ หัวหน้าจะให้ผมหาแฟ้มอะไรหรือเปล่าครับ?”



“นอกจากนาย ช่วงนี้ได้ให้ใครไปช่วยจัดห้องเล็กมั้ย?”



ห้องเล็ก…ที่เอาไว้เก็บเอกสารทางการเงิน



“ไม่ครับ แต่ให้เอกจัดด้านนอก”



“เอก?”



“เด็กฝึกงาน…ที่หัวหน้าให้ผมเทรนด์ไงครับ”



“อ้อ…เด็กเส้นที่ฝ่าย HR ส่งมาน่ะหรอ”



คนฟังเริ่มขมวดคิ้ว…หรือไอ้เด็กเส้นจะหยิบไป?



“ใช่ครับ”



“แล้วไปไหนซะล่ะ?”



“โทรมาลางานครับ เห็นว่าป่วย ก็แบบนี้ล่ะครับหัวหน้า…ดูมันคุณหนูๆคงไม่ทน”



“อืม…มันทำงานเป็นไงบ้าง?”



“โง่เรื่องบัญชีครับถ้าพูดตรงๆ ไม่เหมาะกับฝ่ายเรา”



“หืม? ดูบัญชีไม่เป็น?”



“โห บวกเลขยังผิดเลยครับหัวหน้า ผมให้ลองทำสรุปง่ายๆยังผิดไปเยอะ”



“อืม…งั้นคงไม่ใช่มัน”



“ไม่ใช่อะไรหรอครับ?”



“เปล่าๆ ทำงานเถอะ ขอบใจมากสเปียร์”



“ครับหัวหน้า”



…สเปียร์ยิ้มรับก่อนจะมองตามหลังหัวหน้าไปด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก…





=======


คนเทรนด์งานให้เอกมีชื่อแล้วนะคะ 5555555 ชื่อสเปียร์ เท่เนาะ

ส่วนตอนนี้คำถามคือ .... ตอนนี้มีกี่ฝ่ายกันแน่ 555555555555555555 ผูกปมไว้ คริคริ


ขอโทษที่มาช้านะคะ จุ้บๆ >3<

[valenna yy]

จิ้มทันมั้ยหนอ
รีบตามมาจากในเพจ
หนึ่ง อย่าหลับนานน้าา

[yymomo]

คุณธาร มาแบบนิ่งแต่สวมบทป๋าดันสินะ จะทำให้เอกเป็นพระเอก 

ส่วนเรื่องที่จะส่ง หนึ่งไปเที่ยวเนี่ย น่ากลัวแทนเอกจริงๆ

ตัวบงการ คงใครสักคนที่เป็น น้องของอัคร สินะ เลวจริงๆ 

ส่วน สเปียร์ อืมมมม ระวังเหอะ  งานไม่สอนมากมาย แล้วมาด่าแบบนี้

ระวังจะเดินเต๊ะฝุ่นนะ เหอะ เป็นพี่เลี้ยงที่แย่ยังสันดานดั้งเดิมเลวอีก

[B52]

อีรุงตุงนัง

[205arr]

สุดท้ายบัญชีที่เอกหยิบไปก็มีเงื่อนงำจริงด้วย
หนึ่งคงไม่เป็นหนักมากใช่มั๊ยคะ
เราไม่ชอบเดาเลยค่ะ
งั้นคนเขียนช่วยเอาตอนต่อไปมาให้อ่านไวๆ เถอะนะเจ้าคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
 

[mild-dy]

เรื่องราวเริ่มยุ่งขึ้นเรื่อยๆ ใครเป็นใคร ใครอยู่ฝ่ายไหน
สงสารแต่เป็นเอกกับหนึ่งอ่ะ เฮ้อออออออ
รอตอนต่อไปค่ะ

[why yyy]

ขอบคุณ

[NuTonKaw]

ตอนนี้เจ๋งเป็นพระเอกก่อนเป็นเอกนะ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ปวดตับกว่าที่คิด

[Littlesir]

สเปียร์ ชื่อแกออกจะเท่ห์ แกจะเป็นแค่คนเทรนด์งานแล้วตายจากไปเงียบๆน่ะเหรอ
ขอแบบแย่งซีนคนอื่นสักตอนได้ไหม (ขอแทนสเปียร์)
จะว่าไปแผนกจัดซื้อก็ควรจะดองกับแผนกหอคอยงาช้างนี่ไว้มั่งนะ จะได้หนิดหนมๆไง
แบบหัวหน้าแผนกจัดซื้อ (ลืมชื่อหัวหน้า) เนื้อแนบเนื้อกับสเปียร์ไรงี้ ตัวท๊อปของแต่ละแผนกไง ดูดีออก (มโนไกลเลยกู)

เอกกลับมาได้เพราะเจ๋ง สมควรให้เจ๋งเป็นพระเอกแทนหนึ่งไหม (ถามใจดู) 55555555555566555555

[zleep]

ถ้าส่งหนึ่งไปเที่ยวนอกนี่ไม่อยากจะคิดเลยว่าเอกจะหลุดไปอีกหรือเปล่า

มันเริ่มอิรุงตุงนังเอามากๆ มีตัวแปรออกมาอีกตัวแล้ว
แสดงว่าคนร้ายก็ต้องเป็นใครสักคนที่เป็นพี่น้องพ่อของเอกแหละเนอะ