แผนผังตัวละครค่ะ อาจจะไม่ค่อยชัดเพราะมันพื้นที่ไม่พอ ฮือออ เอาแบบพอเข้าใจเนาะ (คลิก1 ทีภาพจะขยายค่ะ)
ตอนที่ 33
“เอก…”
เต็งหนึ่งทรุดนั่งลงข้างคนที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหรู…นิ่งจนน่ากลัว
“หมอครับผมขอคุยกับเอกสักครู่”
คุณหมอที่พึ่งได้แฟ้มการรักษาจากสำนักงานหมอตินที่ธารธาราส่งไปเอามา จึงแยกออกมาศึกษาอาการเพื่อวิเคราะห์การรักษาต่อไป
ตาคมมองไปที่ใบหน้าซีดที่เลื่อนลอย
“เอก…หิวข้าวจัง ไปกินข้าวกันมั้ย ที่บ้านเราไง…มีเค้กด้วยนะ น้องกระต่ายก็มี ตัวอ้วนเลย”
เสียงสั่น…จับมืออีกฝ่ายมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ
ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ…
“กูเอาเจ๋งมาแล้ว”
สก๊อตที่มาช้าเพราะไปเอาเจ๋งมาตามคำสั่งของแมทรีบวิ่งเข้ามา เอกอัคราที่สงบศึกกับธารธาราชั่วคราวยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นลูกตัวเอง…กลายเป็นตุ๊กตา
“บ๊อก!”
เจ๋งเห่าเหมือนเดิม…แต่ปฏิกิริยาที่ได้รับกลับไม่เหมือนเดิมเมื่ออีกฝ่ายยังนิ่งเงียบ
“เอก…ตื่นสิ กูอยู่นี่ไงเอก…”
เสียงเว้าวอนที่เคยได้ผล…
ทุกคนได้แต่อยู่ในความเงียบทำอะไรไม่ถูก ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเอกจะป่วยจนปิดสวิตซ์ตัวเอง…นั่นคือคำจำกัดความที่หมอบอก…เสียใจจนปิดสวิตซ์ตัวเอง
“โลกของเอก…คือโลกที่ตัวเองตายแล้ว…คนตายแล้วจะมีชีวิตได้ยังไง”
เต็งหนึ่งพูดเสียงเบาแต่ทุกคนได้ยินชัด…
“หมอว่า…เราควรย้ายผู้ป่วยออกจากที่นี่ก่อนเพราะจากการรักษาเขามาหลายครั้ง…ที่นี่มีความทรงจำหลายอย่างที่กระกระเทือนจิตใจ บางทีสถานที่ก็เป็นปัจจัยสำคัญนะครับ”
“เราควรย้ายเขาไปที่ไหนครับหมอ”
เอกอัคราถามเสียงกังวล
“ที่ๆเขาชอบที่สุดก็ยิ่งดีครับ”
“คอนโด…บ้านผม…บ้านของเอก…บ้านของเรา … อาอัครครับให้เอกไปกับผม…ผมสัญญาว่าจะดูแลเอกอย่างดี ผมขอร้อง”
“อัคกี้ยังไงคืนนี้ก็ดึกแล้ว เรื่องเกิดขึ้นมากมาย นอนพักสักหน่อยแล้วค่อยกลับมาแก้ปัญหากันต่อเถอะนะ”
ธารบีบไหล่คนที่เพิ่งกลับมาแถมต้องมาเจอลูกชายป่วย เจ้าตัวก็ดูอ่อนแรงไปได้แต่พยักหน้าเข้าไปช่วยประคองเอกเดินลงไปขึ้นรถของธารธารา มองส่งจนแสงไฟของรถหายไปจากคฤหาสน์
“เอกป่วย…ลูกป่วย…อรุณก็ตาย…รินก็ทรยศ…ดินก็ถูกยิง”
เอกอัคราถึงกับเซเพราะความจริงอันโหดร้าย ถึงจะรู้ว่าพี่น้องอยากจะกุมบังเหียนตระกูลแต่ก็ไม่คิดว่าจะเลยเถิดไปได้ขนาดนี้
ธารธาราดึงคนตัวบางกว่าที่หมดแรงเข้ามากอด
“ไม่เป็นไรนะ…มีกูอยู่…กูจะจัดการให้…กลับไปนอนพักกันก่อนดีกว่า อย่านอนที่นี่เลย ไปคอนโดกูกัน…”
คนหมดแรงพยักหน้าปล่อยให้อีกฝ่ายโอบไหล่พาเดินขึ้นรถอีกคัน มิวายเจ้าตัวยังหันมาสั่งลูกน้องให้จัดการให้เรียนร้อย ยกมือโบกลาเพื่อนอีกสองคนแล้วขึ้นรถตามไป
“เจอกันพรุ่งนี้นะเจต กูกลับไปเตรียมเอกสารก่อน คิดว่าคงยาวว่ะงานนี้”
“ได้ นอนพักเถอะฉัตร เจอกันพรุ่งนี้”
เพื่อนของเอกก็แยกย้ายกันไปตั้งแต่เต็งหนึ่งพาเอกไปแล้ว ทุกคนนัดเจอกันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้
ศิวา…ยืนมองทุกอย่างเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกย้ายไปด้วยมอเตอร์ไซต์คันใหญ่ของตัวเอง ภารกิจเขายังไม่จบแค่นี้
เป็นเอกถูกจับจูงโดยเต็งหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง…ไปชั้นบน…เข้าห้องนอน…และนอนลงบนเตียง…ดวงตายังเหม่อลอยไปที่ไหนสัก
ที่
“เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนนะเอก”
เต็งหนึ่งหยิบกะละมังใบเล็กพร้อมผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าซีดและลำตัวชื้นเหงื่อ…ประทับจูบแผ่วเบาบนเรียวปากบางก่อนจะเอากะละมังไปเก็บแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าขึ้นมานอนข้างกัน
มือหนาจับมือเรียวซีดมากุมไว้
“กูไปญี่ปุ่นมา…เจอตากับแม่ด้วยนะ…มึงจำแม่กูได้อยู่มั้ย เขาดูมีความสุขดี เขาถามด้วยว่ากูอยากไปเรียนต่อที่นั่นมั้ยเพราะตาแก่แล้วอยากเจอกู กูรอมาปรึกษามึงเนี่ยแหละว่าจะเอาไง เพราะกูคงห่างมึงไม่ได้ มึงอยากไปอยู่ญี่ปุ่นกับกูสักพักมั้ยเอก”
ไม่มีสัญญาณตอบรับ…น้ำตาเริ่มคลอดวงตาคมแม้จะพยายามกัดปากกลั้นเสียงสะอื้น
เพราะเขาไม่ได้อยู่ที่นี่…เพราะเขามาไม่ทัน…เอกเลยกลายเป็นแบบนี้
“ขอโทษนะเอก..ฮึก…เพราะกู กูขอโทษ…”
เต็งหนึ่งซุกหน้าลงกับไหล่อีกคนอยู่นานกว่าเสียงสะอื้นจะหายไป…ไม่ได้เห็นว่าอีกคนก็มีหยาดน้ำตารื้นลงมา
มืดจัง…
เป็นเอกยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดที่มองไม่เห็นอะไรเลย ไม่มีแม้แต่แสงสลัวหรือกระทั่งเงาอะไรสักอย่าง ขนาดมือสองข้างของตัวเองยังไม่เห็น
เขาควรเดินไปที่ไหน?
ขาพยายามจะก้าวแต่ก็ก้าวไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรออยู่ จะอยู่ตรงนี้ก็กลัวเหลือเกิน…
กลัว…ที่นี่ที่ไหน ทำไมไม่มีใครเลย
ไม่อยากอยู่ที่นี่
ไม่เอา…
ขาเริ่มออกวิ่ง…วิ่งไปเรื่อยๆจนหมดแรง
หมดแรงจนล้มลงก็ยังไม่พ้นความมืดนี้สักที
หนึ่ง…
ร้องออกมาดังๆ…ทว่าไม่ได้ยินเสียงตัวเองเลย
โก่งคอเรียกจนแสบคอไปหมด
หนึ่งไปไหน…แล้วคนอื่นล่ะ
พ่อ…พ่อไปไหน…พ่อ…ผมกลัว
‘แกฆ่าพ่อตัวเอง!!!’
เสียงตะโกนดังก้องกังวานจนสะดุ้ง
เสียงใคร …ไม่จริง ไม่ได้ทำ
เขา…ไม่ได้ทำ เขาเปล่า…ไม่จริง ไม่จริงเลย
“เอก…”
เงยหน้ามอง…พ่อยืนอยู่ข้างหน้า
“พ่อ ผมกลัว”
“เอกฆ่าพ่อทำไมลูก…ทำไม…”
“ผมไม่ได้ทำ พ่อผมไม่ได้ทำ”
ส่ายหน้ายกมือขึ้นปิดหู เขาไม่ได้ทำ…ไม่จริง
“แกฆ่าฉันทำไม!!!!”
พ่อ…กลายเป็นสภาพเหมือนผีดิบ…ก่อนจะหายไป ทิ้งเขาไว้นอนคุดคู้ท่ามกลางความมืด
‘เอก…’
เสียงเรียกที่มาจากไกลๆ…แผ่วเบา จนเกือบไม่ได้ยิน
เสียงนี้…
หนึ่ง…
เสียงของหนึ่ง…
‘เอก…มานี่สิ…’
“ไปไหน…”
‘มาอยู่ด้วยกัน’
ขาที่จะก้าวไปตามเสียงชะงัก…
จะกล้าไปอยู่กับหนึ่งได้ยังไง…ในเมื่อทำผิดเอาไว้ …ฆ่าพ่อตัวเอง
ไปหาหนึ่ง หนึ่งก็รังเกียจ…ไม่เอา ไม่อยากให้หนึ่งเกลียด
“ฮึก…”
เสียงของหนึ่งหายไปแล้ว…เหลือเขาคนเดียวอีกครั้งที่ได้แต่นอนคุดคู้กอดตัวเองเอาไว้
“พ่อ…ผมขอโทษ…หนึ่ง…ขอโทษ…ฮืออออ”
“เอก เช้าแล้วนะ เช็ดหน้าก่อน”
เต็งหนึ่งวางกะละมังใบเดิมก่อนจะหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้อีกคน
“เมื่อคืนฝันดีมั้ย กูฝันว่าเราไปเที่ยวกัน…เราไม่ค่อยได้ไปไหนไกลๆด้วยกันเลย ไว้ไปทะเลกันมั้ย? หรือมึงอยากปีนเขา หรืออยากไปเมืองนอก นี่ๆปิดเทอมนี้ไปกันนะ หยุดยาวๆมาช่วยกันเลือกนะว่าอยากไปไหน”
มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาออกก่อนจะชวนคุยอีกมากมายแม้อีกฝ่ายจะลืมตา…แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมา พูดจนเสียงแห้งก็ค่อยๆดึงมืออีกฝ่ายลุกขึ้น
“กินข้าวกัน”
จับจูงให้เดินตาม…พามานั่งที่โต๊ะ ทำกับข้าวไว้หลายอย่างที่อีกฝ่ายชอบ
“อ้าปากเร้ว…”
ไม่มีสัญญาณตอบรับ…
เป็นเอกไม่กินข้าว
“เอก…กินข้าวก่อนนะ กูป้อน อ้าปากสิ…”
มือที่ถือช้อนเริ่มสั่น…
จนสุดท้ายช้อนก็หล่นลง…
“ฮึก…มึงไม่กินข้าวแล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง…มึงก็ต้องไปอยู่โรงบาลนะ..ฮือ…”
คนป้อนซบหน้าลงกับไหล่อีกคนร้องไห้อีกครั้ง…
สักพักก็ปาดน้ำตาเมื่อกริ่งประตูดัง
“เชิญครับ”
ธารธารามาพร้อมเอกอัครา…ทนายฉัตรชัย ผู้กำกับเจต และคุณหมอ
“เอกล่ะ”
“อยู่ในครัวครับพ่อ …เอกไม่กินข้าว”
“เอก…”
เอกอัครารีบเดินเข้าไปผ่านเปียโนหลังใหญ่ไปที่ห้องครัว เห็นลูกชายนั่งเหม่อลอยอยู่ก็รีบลงไปนั่งข้างๆ
“เอกลูก…พ่ออยู่นี่ ไม่ยอมกินข้าวหรอหืม…เมื่อก่อนลูกไม่ยอมกินข้าวพ่อก็ไม่ยอมให้ลูกไปเล่นของเล่น ไม่ใช่เด็กแล้วนะลูก มากินข้าวดีๆนะ นะ…”
เสียงเครือแต่ก็กลั้นไว้ในอก…ธารธารามองทั้งเพื่อนและลูกชายที่ตาแดงช้ำก็พาออกมานั่งที่โซฟา ให้คุณหมอใช้เวลากับคนป่วย
เกือบหนึ่งชั่วโมงคุณหมอก็ขอให้ทำเรื่องย้ายไปที่โรงพยาบาลเพราะเป็นเอกไม่กินน้ำไม่กินข้าวคงต้องพาไปอยู่ในความดูแลของแพทย์
“ผมคิดว่าเราควรลองให้คุณดินที่เป็นคนล็อคความทรงจำมาปลดรหัส…อาจจะทำให้ผู้ป่วยอาการดีขึ้นเพราะตอนนี้จิตใจเขาสร้างโลกของตัวเองขึ้นมา ถ้าความทรงจำกลับมาเขาอาจจะเข้าใจตัวเองมากขึ้น”
“งั้นย้ายไปที่เดียวกับดิน…”
เอกอัครพูดเบาก่อนจะจูงมือลูกชายที่ยังคงมองไปไกลๆให้เดินออกมาจากห้อง
“บ๊อก!”
เจ๋งที่พึ่งตื่นวิ่งตุ้บๆตามเจ้านายตัวเองไป
หม่ามี้ๆ ใครจูงหม่ามี้ไปไหน…เจ๋งไปด้วย
“เจ๋ง มานี่มา”
เจ้าหมาอ้วนลิ้นห้อยวิ่งไปหาเต็งหนึ่ง
“บ๊อก!”
ปะป๊ากลับมาแล้ว ปะป๊าไปไหนมาเจ๋งคิดถึง!
“พาหม่ามี้ไปโรงบาลกันนะเจ๋ง หม่ามี้ไม่สบาย”
“บ๊อก!”
เจ๋งจะไปเฝ้าหม่ามี้ด้วย ปะป๊าอย่าร้องไห้สิ
เป็นเอกถูกจัดให้พักห้องพิเศษอีกครั้ง ห้องข้างๆกันคือห้องของเอกบดินทร์ที่ยังไม่ฟื้น…
“เอก!”
เสียงหวานใสของหญิงสาวที่แม้จะล่วงเลยเข้าสู่วัยกลางคนทว่าใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์…ผิวขาวอมชมพูบัดนี้ซีดด้วยความกังวล
“เอก…เป็นอะไรลูก เอกตื่นมาคุยกับแม่สิลูก”
วลัลลนานั่งลงข้างเตียงดึงมือของผู้ชายผิวซีดที่เคยเป็นเด็กน้อยตัวเล็กในความทรงจำมากุมไว้
“ฮืออออ…เอก…”
“ลัล…”
เอกอัคราเดินเข้ามาดึงอดีตภรรยาเข้ามากอดแน่น
“พี่อัคร…ลูกของเรา…ฮึก…เพราะลัลเอง ลัลไม่ดี ลัลน่าจะกลับมาหาลูก ฮืออ”
“พี่ก็น่าจะกลับมา อย่าร้องนะลัล เดี๋ยวลูกก็กลับมาปกติ เราต้องเข้มแข็ง”
ทุกคนได้แต่มองทั้งสองปลอบใจกัน แม้แต่ธารธาราก็ถอนหายใจหนักๆ…คราวนี้สิ่งที่ทำได้คือรอให้เอกบดินทร์ฟื้นขึ้นมา
“บริษัท…ต้องเข้าไปดูงาน”
เอกอัครานึกขึ้นได้ว่าเรื่องนี้คงเป็นข่าวใหญ่โต อาจจะทำให้ผู้ถือหุ้นรู้สึกไม่ไว้วางใจ
“อัคร ไม่ต้องกังวล มีคนดูแลอยู่”
ธารธารากดไหล่บางให้นั่งลงข้างวลัลลนาเหมือนเดิม
“ใครดูแลแทน?”
“เดี๋ยวตอนเย็นเขาก็มา”
แม้จะสงสัยแต่ก็เชื่อคำพูดของธารธาราเลยนั่งลงเหมือเดิม กุมมือวลัลลนาไว้คอยปลอบโยนเธอ…
ธารธารามองทั้งสองที่กุมมือกันก็หงุดหงิดในใจ ถึงจะรู้ว่าหย่ากันแล้วและวลัลลนาจะมีคนรักแล้วแต่มันก็อดตะขิดตะขวงใจไม่ได้ ยังไงก็มีลูกด้วยกันตั้งหนึ่งคน!! อาจจะถ่านไฟเก่าปะทุขึ้นมาวันใดวันหนึ่ง ฮึ่ย….
“เฮ้อ…ไอ้ลูกชาย เป็นไงมั่งเอ็ง”
หงุดหงิดเลยหันไปหาลูกที่นั่งอยู่อีกมุมห้องมีหมาตัวอ้วนนอนเกยอยู่บนตัก
“ก็อย่างที่เห็น”
“ไป๊ๆ ไปหาข้าวกินก่อนไป อัครกับลัลจะได้ผลัดไปกินข้าวบ้าง”
“อื้อ…”
ธารธารามองทุกคนอีกครั้งก่อนจะหมายมาดในใจ เรื่องบ้าๆนี่จบเมื่อไหร่จะคิดทบต้นทบดอกอัคกี้ให้คุ้มเลย!!! ทำทุกอย่างให้ขนาดนี้ถ้ายังเล่นตัวนะ…พ่อจะฉุดไปอยู่ด้วยกันอีกสักปีสองปีเลยเว่ยยยยยยย!!!
===============================================================
คือธารเค้าไม่รู้นะคะว่าพ่อของเอกแท้ๆไม่ใช่อัคร รู้แค่อัครเลิกกับลัล แล้วลัลไปคบกับดิน
-...-
ส่วนคู่พ่อนะคะ ไม่มีเรื่องคู่พ่อมาก่อน แต่จะทำเป็นเรื่องสั้นตอนพิเศษให้นะแจ้ะ >_<
ตอนพิเศษเรื่องนี้จะเยอะแบบ...เยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(มั้ง 55555) (แต่จะเก็บส่วนใหญ่ไว้ตอนรวมเล่มนะคะ)
ฝากคอมเม้นด้วยนะจ้ะ จุ้บๆ >3<
หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้ (อ่าน 702663 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก