ตอนที่ จบ
เป็นอีกวันที่ทุกคนเริ่มชินกับการที่เป็นเอกกับเต็งหนึ่งจะนั่งกินข้าวคู่กันในโรงอาหาร จากกระแสในแฟนเพจที่ทำให้รู้ว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันจริงแต่ไม่เคยจะแสดงออกอะไรมากมายให้ชัดเจนนอกจากการเซอไพรส์วันเกิดเต็งหนึ่งตอนงานละครเวทีซึ่งมันก็ผ่านมานานมากแล้ว
คราวนี้ได้เห็นคนในเสื้อช็อปวิศวะนั่งกินข้าวโดยมีคนในชุดนักศึกษาผมสีน้ำตาลอ่อนนั่งอยู่ข้างกันก็ทำให้แอบอดมองไม่ได้
เต็งหนึ่งยังคงมัดหนังยางปลาโลมาเส้นเดิม
เป็นเอกก็ยังหน้านิ่งเหมือนเดิม
ตอนเย็นก็ได้เห็นคนขับเวสป้ามารับคนที่มักจะยืนรออยู่หน้าตึกคณะ…เต็งหนึ่งไม่เคยละเลยที่จะมาหาเป็นเอก อาจจะทำอย่างนี้มานานแล้วแต่ช่วงนี้กลับชัดเจนเข้าไปทุกที
“เดี๋ยวนี้เฮียหนึ่งเราแม่งเช้าถึงกลางวันถึงเย็นก็ถึงว่ะ”
“หวงจัดล่ะมั้ง เล่นไปถ่ายโฆษณาสุดวาบหวาม”
นทีกับเบียร์แอบนินทาเพื่อนขำๆ คนนอกอาจจะเห็นว่าเป็นเอกยังหน้านิ่งเหมือนเดิม…แต่พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้บางทีเป็นเอกก็จะยิ้มน้อยๆ อารมณ์ดีมากกว่าแต่ก่อน การพูดการจาก็เริ่มพัฒนา
“แล้วเอกมันยอมกลับบ้านรึยังวะ?”
“คงต้องให้เฮียจัดการว่ะ เฮียพูดอาจจะยอมกลับ กูยังไม่เห็นเฮียพูดสักทีนะเรื่องนี้”
“คงรอไอ้เอกก่อน ถ้าถึงจุดที่ไม่ไหวแล้วคงจัดการแหละ”
เหมือนย่างที่คนอื่นคิด…เต็งหนึ่งไม่ได้เพิกเฉยกับเรื่องนี้ แต่รอที่จะให้เป็นเอกเอ่ยปากหรือตัดสินใจ แต่ระยะเวลาก็พอสมควรแล้ว จึงตัดสินใจคุยกับเป็นเอกเรื่องนี้สักที
เต็งหนึ่งในชุดบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินลงจากชั้นสองมองไปที่ร่างสูงโปร่งที่เหยียดยาวอยู่บนโซฟากับหนังสือการ์ตูนในมือ
เท้าก้าวเข้าไปหาก่อนใช้มือช้อนท้ายทอยอีกคนขึ้นแล้วแทรกตัวลงไปใช้ตักตัวเองแทนหมอน
“หอม”
เป็นเอกยิ้มจางกับกลิ่นสบู่จากเรือนกายอีกคน
“เอก…”
“อือ”
“กลับบ้านมั้ย”
ยิ้มจางชะงักก่อนจะลดหนังสือการ์ตูนในมือลง สบตาคมที่ก้มมองมา
“…”
“บ้านมึง คงรออยู่”
“…”
“กูรู้ว่ามันยาก แต่บางทีพวกผู้ใหญ่ก็ทิฐิสูง โง่เง่า เย่อหยิ่งจนขอโทษเด็กก่อนไม่เป็น”
เต็งหนึ่งถอนหายใจ
“กูไม่อยากให้มึงตัดขาด ยังไงพวกเขาก็ครอบครัวมึง ถึงจะมีวิธีแสดงความรักโคตรประหลาดไปหน่อย แต่กูก็คิดว่าพ่อกูก็แปลกเหมือนกันบางที”
“หนึ่ง…”
“บางทีมันเป็นเรื่องไร้เหตุผลนะ ที่เราจะให้อภัยคนที่เรารักได้แม้มันจะไม่น่าให้อภัยก็เถอะ ที่ผ่านมาเวลามึงทำกูหงุดหงิดกูก็ยังไม่เคยเลิกรักมึงเลย”
ปลายเสียงหยอดนุ่ม แต่คิ้วยักขึ้นกวนประสาท
เป็นเอกกลอดตาไปมา แต่ก็มีรอยยิ้มจางประดับมุมปาก
“บางทีมันอาจจะเป็นเพราะรัก รักแบบโง่ๆ และเพราะรักบิดเบี้ยวๆนี่แหละทำให้เราให้อภัยอีกฝ่ายได้ กับครอบครัวก็ด้วยนะ กูคิดว่ามึงคงไม่ได้โกรธอะไรแล้ว แต่คงน้อยใจมากกว่า”
“อื้อ…”
เสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ตาสวยหลุบต่ำ
“จริงๆกูช่วยคิดวิธีเอาคืนให้มึงได้แล้วนะ”
“หือ?”
ตาสวยมองสบตาคมอีกครั้ง
“ไปใช้สิทธิ์ลูกรัก เอาแต่ใจหน่อยสิ…มีพ่อตั้งสองคน แม่ก็เป็นคนนิ่มๆ อามึงก็ยังวัยรุ่นคงมันส์น่าดู เป็นกูนะ แผลงฤทธิ์เอาให้ปวดหัวไปข้าง เอาคืนบ้างอยากทำให้เด็กอย่างมึงปวดหัวดีนัก”
“ได้หรอ”
“มึงได้รับความรักมากมายมากกว่าที่ตัวเองคิดไว้เยอะ ทุกคนเป็นห่วง ถามเรื่องมึงผ่านกูมาทั้งนั้น”
“อื้อ”
“ลองคิดดูมั้ย…”
“เรื่องไหนดี”
“หือ?”
“เอาแต่ใจ”
เต็งหนึ่งฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วเริ่มให้คำแนะนำวิธีเป็นเด็กเอาแต่ใจขั้นเบสิค…
ด้วยเหตุผลของเต็งหนึ่ง ทฤษฎีความรักแปลกประหลาดของบ้านทำให้เป็นเอกยอมกลับมากินข้าวกับครอบครัวในวันอาทิตย์…
ขายาวก้าวเข้ามาในห้องอาหารของบ้านช้าๆ รู้สึกแปลกๆที่เห็นทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา เอกอัครนั่งที่หัวโต๊ะเหมือนเดิม ด้านขวามือเป็นเอกบดินทร์มีวลัลลนานั่งข้างๆ ที่นั่งด้านซ้ายเว้นว่างไว้หนึ่งที่ก่อนจะเป็นสกายมาดนิ่งกับสเปียร์ที่ขยิบตาให้
เป็นเอกเดินไปนั่งข้างเอกอัคราที่ตรงข้ามกับเอกบดินทร์พอดี
“เอาล่ะมาครบแล้วก็ตักข้าวได้เลย”
กับข้าวมากมายรายเรียงอยู่บนโต๊ะ เป็นเอกกำมือแน่นก่อนจะเริ่มทบทวนแผนการของเต็งหนึ่ง…
‘การทะเลาะกันในบ้าน มันเป็นการสร้างสัมพันธ์ครอบครัวให้แน่นแฟ้น เอาแต่ใจจนอาดินด่าสักช็อต อาอัครกุมขมับสักรอบก็สำเร็จแล้วเชื่อกู’
“ผมอยากกินปลา”
เสียงเรียบที่ดังแทรกขึ้นมา
ทุกสายตามองไปที่กับข้าวที่มีหูฉลาม แพะตุ๋น เป็ดน้ำแดง และจากผัดอีกหลายอย่าง…แต่ไม่มีปลา
“ปลาอะไรลูก เดี๋ยวแม่สั่งให้ทำให้นะ”
วลัลลนารีบแทรกขึ้นมา ไม่ได้เจอลูกตั้งนาน…ถึงจะเป็นคำพูดเอาแต่ใจเธอก็ยอมตามใจ
“ปลา…แซลมอน”
“อุ้ย เอกชอบกินแซลมอนนี่นา ไหนให้ใครไปทำยำแซลมอนมาหน่อยซิจ๊ะ หรืออยากให้นึ่งจ๊ะเอก”
“ยำก็ได้…ครับ”
ทั้งโต๊ะนั่งรอจนกระทั่งยำแซลมอนมาเสิร์ฟถึงเริ่มกินได้อีกรอบ
“ผมอยากกินน้ำแตงโม”
“อยากกินผัดหมี่”
“หมูแดง”
“ลาบหมู”
“ส้มตำ…”
“พอ!!! ลัลเลิกสั่งให้แม่ครัวไปทำได้แล้ว แค่นี้ก็จะกินกันไม่หมดแล้ว มีแค่นี้ก็กินๆไปอย่าเรื่องมาก!!! กินทั้งกินขว้างเสียดายของ คนอื่นแทบจะไม่มีให้กินนึกถึงใจเขาบ้างหา!”
เอกบดินทร์ความอดทนสิ้นสุดชี้หน้าด่าเป็นเอกไปหนึ่งช็อต
เอกอัครที่คิ้วขมวดไปหลายรอบก็ยกมือขึ้นกุมขมับ
เป็นเอกกระพริบตาปริบๆ ทุกอย่างเป็นเหมือนที่เต็งหนึ่งคาดคะเนไว้เป๊ะ หันไปมองสกายก็ยังหน้านิ่ง แต่สเปียร์ขำหนักจนต้องเอาผ้าเช็ดปากยกขึ้นปิดหน้าเพราะกลัวเอกบดินทร์จะหันมาด่าตัวเองอีกคน
สุดท้ายเลยพยักหน้ายอมกินกับข้าวกับน้ำแตงโม…ส่วนลาบหมูกับส้มตำก็อดกินตามระเบียบ
กินเสร็จก็ยืนมองเอกบดินทร์ที่ประคองวลัลลนาที่ท้องเริ่มนูนออกมาไปเดินเล่นออกกำลังกายรอบบ้าน…
ส่วนเอกอัคราก็เดินมายืนอยู่ข้างกัน
“ตกใจแย่เลยสิลูก”
“…”
“ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก”
“ครับ”
“ตอนนี้ยังไม่หายโกรธ พ่อก็ไม่ว่าหรอก”
“ไม่ใช่พ่อสักหน่อย”
คำแย้ง…ทำให้เอกอัคราชะงัก แต่ก็ยังฝืนยิ้มออกมา
“อืม…ก็จริง พ่อเธอคืนนายดิน”
“รักประหลาด”
คำที่เต็งหนึ่งใช้
“หืม?”
“บ้านเราแปลก”
“…”
“แต่…ครอบครัวก็คือครอบครัว”
“เอก…”
“ผมมีพ่อสองคน”
“ลูก…”
เสียงแหบหายไปในลำคอ
“ผมยัง…ไม่ชิน แต่ อีกสักพัก ผมจะเข้าใจ…”
“ขอบใจนะลูก”
“หนึ่งบอก…เราทำตัวโง่ก็เพราะรัก แล้วให้อภัยได้ก็เพราะรัก ทฤษฎีความรักแปลกประหลาด”
“เต็งหนึ่งพูด?”
“หนึ่งบอกว่าผมทำเรื่องที่ทำให้โกรธเยอะแยะไปหมด แต่ยังอยู่กับผมเพราะรัก ผมก็มีเรื่องที่โกรธหลายเรื่อง แต่ก็ให้อภัยได้เพราะผมรัก …ผมรักบ้านนี้เหมือนกัน ผมคง…ให้อภัยได้”
“ลูกได้แฟนที่ดี ธารธาราเลี้ยงลูกได้ดีผิดกับนิสัยของตัวเองจริงๆ”
เป็นเอกไม่ตอบแต่มองไปรอบตัว….บ้านเปลี่ยนแปลงไปจากการนีโนเวทใหม่ ไม่เหลือกลิ่นอายความวังเวงจากเหตุการณ์เลวร้าย ซึ่งดีต่อสภาพจิตใจของทุกคน แม่กับอาดินก็ไม่ได้มาอยู่ที่นี่แล้ว เหลือแค่พ่อคนเดียว
“ถ้าเหงา”
“หือ”
“ไปอยู่กับลุงธารก็ได้”
“ว่าไงนะ?”
“ผมไม่เจอหนึ่งสามวัน ผมยังเหงาเลย …อยู่ที่นี่คนเดียว คงเหงากว่า ลุงธารอยู่คนเดียว ก็คงเหงา”
หนึ่งฤทัยก็มีครอบครัวของตัวเอง เต็งหนึ่งก็อยู่กับเขา…ธารธาราก็ต้องอยู่คนเดียว
“พ่อทำได้หรอลูก”
เป็นเอกไม่ตอบแต่เดินไปหาสเปียร์ที่กำลังยืนคุยกับสกายอยู่ที่น้ำพุหน้าบ้าน
“ไง หายโกรธพ่อแล้วหรอ”
สเปียร์ยิ้มถาม สกายก็ยิ้มจางส่งมาให้
“ไม่รู้”
“กลับไปฝึกงานได้ยัง แผนกฉันขาดคนซีรอกเอกสารอยู่นะ หรือจะไปเป็นยามกับพี่สกายก็ได้ แผนกรักษาความปลอดภัยเลยนะ หึหึ”
“ยาม?”
“พี่สกายโดนยัดเยียดให้ทำงานสักอย่างช่วยบริษัท เลยเลือกเป็นหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย เป็นไงล่ะเท่มะ เป็นผู้บริหารก็ทำได้ไม่ยอมเป็น”
“ฉันไม่ถนัด”
คนเป็นพี่ส่งเสียงรำคาญ
“แค่หุ้นที่ฉันซื้อให้พี่ก็รวยไม่รู้เรื่องแล้ว”
เพราะกลัวพี่ชายไปทิ้งชีวิตตั้งแต่เป็นนักสืบซีไอเอเลยซื้อหุ้นในชื่อพี่ชายไว้เพียบ แถมสเปียร์ไม่เคยพลาด…ปันผลทีรวยเละ แถมขายล่าสุดก็ได้กำไรมหาศาล มีเงินเหลือให้สกายเป็นหัวหน้ายามไปตลอดชาติแบบไม่ต้องดิ้นรนอะไร
“เหอะ…”
“พี่สกายไปแอบจีบหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อ”
ภาพผู้ชายคนหนึ่งผุดวาบขึ้นมา….คนที่เคยขอให้สอนพูด
“ไม่ได้จีบ!”
เสียงตะคอกดังขึ้น
“แล้วพี่ไปทะเลาะอะไรกับเขาบ่อยๆ คุณนันทิชานี่คุยง่ายสุดในบริษัทแล้ว แล้วหัวหน้ายามไปมีเรื่องทะเลาะอะไรกับหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อนักหนา”
“ก็ใครให้มันทำตัวลับๆล่อๆ”
“เขาเป็นหัวหน้าแผนกจะเข้าบริษัทดึกๆดื่นๆมาเคลียงานได้ก็ไม่แปลก…”
เสียงล้อจากน้องชายทำให้สกายส่ายหน้าแล้วรีบเดินหนีไป
“พี่สกายกับคุณนันทิชา”
เป็นเอกเลิกคิ้วขึ้น…ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ
“น่าสนใจใช่มั้ยล่ะ?”
สเปียร์กอดคอหลานที่ตัวสูงกว่านิดหน่อยทำท่าสะใจนักหนา เป็นเอกยิ้มจางก่อนพยักหน้าตอบ
อาจจะเหมาะกันก็ได้นะ…
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่น…มือล้วงไปหยิบมากดรับ
“เป็นไงบ้าง”
เสียงกังวล…
“คิดถึง”
ปลายสายชะงักก่อนจะสบถคำด่าออกมายาว แต่เป็นเอกกลับหัวเราะเบาๆ
สเปียร์ส่งสายตาล้อเลียนมาให้ก่อนจะผละออกไป ปล่อยให้หลานชายคุยกับแฟนหนุ่มตามลำพัง…บางทีเขาคงต้องหาแฟนบ้างซะแล้ว
“กูถามอีกอย่างตอบอีกอย่าง”
“คิดถึงนะ”
“เออออออออออ ห่า!! ตกลงว่าไง”
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก ตอบมาเร็วๆ”
ยิ้มขำแต่ก็ยังไม่ยอมตอบ…
“มารับหน่อย”
“ตอบกูก่อน”
“แค่นี้นะ”
ตัดสายทิ้งแล้วหัวเราะเบาๆ…ป่านนี้เต็งหนึ่งคงหัวเสียแล้วรีบบึ่งเวสป้ามานี่แน่ๆ….
ปรากฏไม่ถึงห้านาทีเวสป้าสีสนิทก็ขับเข้ามาในตัวบ้าน มาจอดตรงหน้าเป็นเอกที่เลิกคิ้วงง ทำไมมาเร็ว?
“กูกังวล เลยจอดรอหน้าบ้านตั้งแต่มาส่งมึง…”
“ทฤษฎีความรักแปลกประหลาด”
เต็งหนึ่งก็มีความรักแปลกประหลาด…ปากร้ายแต่ยอมทุกอย่าง
“เพ้อเจ้ออะไรวะ”
“คิดถึง”
“มึงนี่…เดี๋ยวกูไปไหว้ญาติมึงก่อน”
“อื้อ”
“แล้วโอเคยัง”
“อื้อ”
“กลับมั้ยหรือนอนนี่?”
“กลับ…บ้านเรา”
“เลี่ยนว่ะ”
“แล้วยิ้มทำไม”
“เสือก”
“เป็นผู้ชายต้องขี้เสือก”
มุกคุ้นเคย…เหมือนพึ่งได้ยินมาหมาดๆ
“มึงกวนตีนกูหรอเอก…เดี๋ยวเหอะมึงคืนนี้ไม่ได้นอน!”
“รัก”
หลงสบตาเสียการทรงตัว…เวลาบอกรักแม่งตาจะหวานไปไหน
“เชี่ย…”
คนเขินหน้าร้อนผ่าว รีบเดินหนีเข้าบ้าน มีเสียงหัวเราะเบาๆดังตามหลังเข้าไป
สุดท้ายเป็นเอกกับเต็งหนึ่งก็พากันกลับคอนโดด้วยเวสป้าสีสนิมคันเดิม คุยกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างไปตลอดทางจนถึงคอนโด…ที่มี
โซฟาสีขาว กับเปียโนหลังใหญ่ และหมาหนึ่งตัวที่นอนหลับอยู่บนที่นอนของมัน
สองร่างพากันไปจบลงที่โซฟา…ก่อนจะไปต่อกันที่ชั้นบน ในห้องนอนที่มีผ้าห่มสีน้ำเงิน
ทุกอย่างเหมือนเดิม…เหมือนหกปีที่ผ่านมา… ก่อนจะล่วงเลยเข้าสู่ปีที่เจ็ดที่ทั้งคู่ต่างลืมวันครบรอบของตัวเอง…
Happy 7th years anniversary … TengNeung&PenAke
The End ;
====================================
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมา 40 กว่าตอนนะคะ -....- คราวนี้จบจริงๆแล้วน๊า
อยู่กับเป็นเอกมาตั้งหลายเดือน ใจหายเน๊าะ อิ้ ไม่เป็นไรนะคะ กลับมาอ่านตั้งแต่แรกอีกรอบได้ (กรรม) 55555+
เก๊าล้อเล่นน๊า
ส่วนรวมเล่ม มีแน่นอนค่า จุ้บๆ หยอดปุกสอยเป็นเอกไว้ในอ้อมอกอ้อมใจหน่อยนะก้ะ
เดี๋ยวถ้าได้ปกแล้วจะเอามาแปะโชว์ทั้งในเพจและในนี้นะคะ จะไว้หน้าแรกเลยยย
ตอนพิเศษที่จะมีในเล่ม
- เต็งหนึ่งเป็นเอก
- ธารธารา เอกอัครา
- นที กรีน
- ปุ้นแมท
- สกาย นันทิชา
- สก๊อตกับ...........
- สเปียร์กับ........
ยาวย๊าวยาวไปๆ อิ้อิ้
ปล。มีเจ๋งกับแฟมิลี่ด้วยนะ
====================
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ขอบคุณที่รักเป็นเอกแฟนแบม โฮะๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้ (อ่าน 699095 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก