วัยละอ่อน (จบ)
ซีอิ๊วกำลังติดใจในวังวนอีกมุมของโลกที่ตัวเองไม่เคยสัมผัส จะว่าน้องซีติดเที่ยวก็คงไม่ผิด แต่ว่าซีโตแล้ว ซีรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เรื่องเรียนซีก็เหลืออีกไม่นานก็จบชีวิตมัธยมแล้ว ส่วนเรื่องแฟน ซีอิ๊วก็ยังรักโปรตอนเหมือนเดิม อาจจะต่างจากเดิมตรงนี้ซีไม่ยึดติดก็โปรตอนเท่าเดิมอีกต่อไป
เศษเสี้ยวโลกของผู้ใหญ่ที่เหล่าเพื่อนใหม่หยิบยื่นให้ มันเป็นโลกที่น่าดึงดูดใจสวยงามราวกับแอ๊บเปิ้ลเคลือบยาพิษที่มอบให้สโนว์ไวท์ ณกันต์รู้สึกไม่สบายใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปโดยที่ไม่รู้ตัวของเพื่อน ตอนแรกณกันต์ก็อยากแค่ให้เพื่อนได้เที่ยว ได้ดื่ม แหกกฎบ้าง เผื่อจะผ่อนคลาย
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว มันล้ำเส้นคำว่าผ่อนคลายไปไกล ซีออกเที่ยวทุกคืน แม้ว่าเขาจะยื่นคำขาดว่าไม่ไปด้วย แต่เจ้าตัวก็ยังดึงดันจะไปคนเดียว ทั้งที่ถ้าเป็นซีคนเดิม เรื่องไปไหนคนเดียวตอนกลางคืนน่ะ มันย่อมเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
“ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะดังขึ้นเรียกให้หมู่เพื่อนหันไปมองคนที่เดี๋ยวนี้ติดโทรศัพท์จนแทบไม่ทำห่าอะไร
“จำเป็นต้องหัวเราะแรงอะไรเบอร์นั้นไหม”โอ๊ตแขวะไอ้คนเสียงดังไปเล็กน้อย โดยมีณกันต์กับวีรวัฒน์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ก็กูตลกพี่ทิม”ณกันต์ลอบถอนหายใจ คงจะเป็นบรรดาเพื่อนใหม่จากที่อโคจรอีกนั่นแหละ
“ไอ้เด็กม.aที่มาแอ๊วมึงเมื่อคราวก่อนอ่ะนะ”ซีอิ๊วพยักหน้าก่อนจะหันไปยิ้มให้หน้าจออีกครั้ง เมื่อคู่สนทนาในโลกโซเชียลเล่าเรื่องตลกที่เจอมาในวันนี้ให้เขาได้รับรู้
“เดี๋ยวเถอะมึง คบชู้สู่ชาย ผัวมึงรู้วันไหนมึงโดนเหยียบคอหักแน่ไอ้สัตว์”โอ๊ตบอก
“ถึงคุณโปรตอนจะหล่อ แต่ก็ดูน่ากลัวนะครับ”วีรวัฒน์เสริม เขาไม่รู้จะพูดยังไง เพราะอีกนัยมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา
“อะไรของพวกมึงอ่ะ กูคุยเป็นเพื่อนทั้งนั้นแหละ”ซีอิ๊วละตาจากจอมาเบ้ปากกับเพื่อน ซึ่งเป็นวินาทีเดียวกับที่เขาเห็นมนุษยแฟนในชุดนักเรียนกำลังเดินหน้านิ่งเข้ามาใกล้โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ “โปรตอน!!!”ซีอิ๊วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าก่อนจะรีบวิ่งไปกระโจนใส่แฟนตัวขาวอย่างเต็มแรง
ณกันต์มองภาพนั้นก่อนจะลอบถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเขาก็จำไม่ได้ บางทีเขาอาจคิดมากไป ซีมันรักแฟนมันจะตาย มันจะไปนอกใจได้ยังไง ถึงแฟนมันจะทำตัวเหี้ยในบางอารมณ์จนณกันต์หมันไส้ แต่ในอีกแง่ บางเรื่องเขาก็ทำตัวแย่กว่ามันหลายเท่า ดังนั้นช่างแม่งเถอะ
น้องซีวัยสิบเจ็ดปีกำลังกระดี๊กระด๊าเป็นเท่าตัว เมื่อแฟนตัวขาวยื่นถุงกระดาษติดโลโก้ร้านขนมแถวย่านโรงเรียนอีกคนมาให้เขา ถึงแม้โปรตอนจะไม่ยอมพูดขอโทษ แต่น้องซีก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังสำนึกผิดแล้วง้อเขา แค่นี้ใจที่มันขุ่นๆมันก็กลับมาสดใสตามเดิม
“อยากไปไหนไหม จะพาไป”โปรตอนกำลังสำนึกผิด อาจเพราะอยู่ด้วยกันมานาน นานจนบางทีเขาก็เผลอลืมความรู้สึกของอีกคนไป
“ไม่อ่ะ”เดอะฮอบบิทส่ายหัวยิ้มกว้างจนตาหยี จนโปรตอนรู้สึกเขินๆเมื่อเผลอคิดว่าแฟนตัวเองนั้นน่ารัก “เราอยากอยู่กับโปรมากกว่า”เพราะวันนี้ก็เป็นวันศุกร์ วันที่ซีอิ๊วไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป... วันที่มีโปรตอน
นั่งแท็กซี่มาถึงบ้านคนตัวสว่าง ทั้งคู่ก็โผเข้าหากันอย่างโหยหาเมื่อขึ้นมาบนห้องนอน หลังจากเสร็จภารกิจตั้งแต่หัววัน ทั้งคู่ก็มานอนเกยกันดูซีรีย์อยู่บนเตียง โปรตอนเล่นผมคนที่นอนซุกข้างตัวเขาอย่างสนุกมือ ในขณะที่อีกคนก็เคลิ้มจนตาปรือปรอยจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่
และความง่วงก็ชนะทุกสิ่ง เจ้าเด็กหัวทุยนอนหลับอ้าปากกว้างไปแล้ว โปรตอนขยับตัวให้นอนสบาย กะจะนอนตามอีกคนไปนั่นแหละ แต่เสียงสั่นต่อเนื่องเพราะข้อความเข้าระรัวก็ทำให้โปรตอนเปลี่ยนใจลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์แฟนมาดูอย่าถือวิสาสะ
กดเข้าไปดูข้อความสนทนาอย่างสงสัย ทุกอย่างที่ปรากฏนั้นคือคนพวกนี้กำลังจีบแฟนเขา ถึงแม่ว่าแฟนเขาจะไม่ได้เล่นด้วย แต่อีกนัยก็ไม่ได้ปฏิเสธใครไปเช่นกัน
โปรตอนวางโทรศัพท์ไว้ที่เดินอย่างใจเย็น ตอนนี้เขากำลังแบลงค์ ในหัวมันเหมือนขาวโพลน โปรตอนเคยคิดว่าซีอิ๊วนั้นเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆที่ถ้าเขาเฝ้าทนุถนอมด้วยความรัก มันก็จะจงรักภักดีและอยู่ข้างเขาตลอดไป
เด็กยักษ์กำลังรู้สึกสับสน เหนือคำว่าโกรธนั้นคือคำว่าเสียใจ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียใจตรงจุดไหน ถึงโปรตอนจะดูแก่แดด ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ แต่เอาเข้าจริง ตัวตนลึกๆ เขาก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ทุ่มเทความรักลงไป โดยไม่ได้เรียนรู้คำว่าเผื่อใจ
เวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมง เสียงรถเจ้าของบ้านทำให้ซีอิ๊วลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย ภาพที่เห็นภาพแรกคือแฟนตัวขาวนั้นนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง ซีอิ๊วคลานเข้าไปซบแผ่นหลังกว้าง แต่ทุกอย่างผิดแผก ซีอิ๊วรับรู้ถึงความว่างเปล่า อีกฝ่ายังไม่ไหวติง ทั้งที่เป็นปกติคงสะบัดตัวแกล้งให้เขาหน้าทิ่มไปแล้ว
“โปร เป็นอะไรเปล่า”ถามออกไปซื่อๆ
“...”ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะโปรตอนเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร ในเมื่อแฟนเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้นอกใจ แต่ถึงยังงั้น โปรตอนก็ยังรู้สึกเจ็บและเสียใจ
“โกรธอะไรเราอ่ะ”ซีเข้ามาอ้อน
“เปล่า ไปกินข้าวกันเถอะ ป๊าม๊ากลับมาแล้ว”โปรตอนกำลังสับสน เขาไม่รู้ต้องปั้นหน้ายังไง ในเมื่อตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่แคร์อะไร แต่ว่าตอนนี้เขากำลังแคร์ แคร์ความสำพันธ์ระหว่างเขาว่ามันจะจบลงไหม ถ้าเขาทำตามใจตัวเองแล้วทำตัวแย่ๆออกไป
“โห โมโหหิวนี่เอง ปะๆ กินข้าว”น้องซีพยายามทำตัวปกติกลบเกลื่อนบรรยากาศที่กำลังมาคุ
“มึงคุยกับคนอื่นหรอซี”และเป็นโปรตอนที่แย่เอง เขาไม่เคยควบคุมความรู้สึกตัวเองได้เลย “มึงปล่อยให้คนอื่นมาจีบ ทั้งที่มึงก็มีกูอยู่แล้วหรอวะ เหอะ”โปรตอนเค้นเสียงหัวเราะอย่างสมเพช สมเพชตัวเองที่เป็นฝ่ายทำเรื่องแย่ๆลงไปตลอด
“...”ซีอิ๊วก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอ น้องซีกำลังกลัว กลัวโปรตอนโมโหแล้วทิ้งเขาไปอีกคน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะทำยังไง ตอนนี้เขาเหลือแค่โปรตอนแล้ว
“ช่างเหอะ”เสียงกลั้นสะอื้นทำให้โปรตอนหยุดพายุอารมณ์ของตัวเองไว้ เขาอยากจะดึงร่างที่สั่นเทานั้นมากอด แล้วปลอบประโลมว่าไม่เป็นไร แต่สิ่งที่เขาทำลงไปมันกลับเป็น “เลิกร้องไห้ได้ไหมวะ รำคาญ”เลือกที่จะใช้คำพูดร้ายๆแทน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารนั้นมาคุจนผู้ใหญ่สองคนรู้สึกได้ บลูพยายามชวนแฟนลูกชายคุยเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศบ้าง แต่เพราะไอ้ใบหน้าถมึงทึงกับเสียงหัวเราะประชดประชันของลูกชายตัวร้ายมันกลับทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงเรื่อยๆ
อำนาจสูงสุดของบ้านจัดแจ้งให้ผัวที่อยู่ในอานัตพาลูกชายไปปรับทัศนติใหม่ที่ห้องนั่งเล่น ในขณะที่เขาก็ได้แต่นั่งปลอบเด็กตัวเล็กที่ร้องไห้ตัวโยนราวกับจะขาดใจจนเขานึกสงสารจนอยากจะกระโดดถีบลูกสักทีทั้งที่จะยังไม่รู้เรื่องราวความเป็นมาที่ทำให้เด็กสองคนทะเลาะกันก็เถอะ
หลังจากโดนสอนให้เข้าใจว่าอย่าทำเรื่องเล็กใหญ่เป็นเรื่องใหญ่ ถ้ารับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ก็เลิกกันไปดีกว่าเพราะในอนาคตข้างหน้า สถานการณ์บางอย่างมันก็หลีกเลี่ยงหรือปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน ถึงวันนั้นก็มีแต่ทะเลาะกัน ความรักมันไม่ใช่เรื่องของคนสองคนหรอก มันเป็นเรื่องการใช้ชีวิตในสังคมด้วย ดังนั้นเลิกงี่เง่า แล้วไปคุยกันให้เข้าใจ ไม่ใช่ประชดประชัน
เมื่อโปรตอนเดินสำนึกผิดกลับมา ซีอิ๊วก็พยายามกลั้นสะอื้น เพราะโปรไม่ชอบให้ร้องไห้ ซีกลัวอีกฝ่ายรำคาญ โปรตอนบอกขอโทษ ในขณะที่ซีก็ขอโทษเหมือนกัน เด็กทั้งสองคนพากันเดินขึ้นไปบนห้อง ผู้ใหญ่สองคนก็ได้แต่ถอนหายใจโล่งอกที่เคลียร์ทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิมได้ โดยที่ไม่ได้สังเกตสายตาสองคนนั้นเลยว่า... ไม่มีอะไรที่จะเหมือนเดิม
ซีอิ๊วลบเพื่อนใหม่ทุกคนออกไปให้หมด ถึงทุกคนจะเป็นเพื่อนคลายเหงาให้ซีได้ แต่สำหรับซีแล้ว โปรตอนสำคัญที่สุด ถ้ามีโปรตอนแล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีใครอีกหรอก
“เราขอโทษ”ซีอิ๊วหัวทุยโผกอดอีกคนจากด้านหลัง
“ไม่เป็นไร”พูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่ในใจก็ยังผูกใจเจ็บเหมือนเด็กๆที่โดนเพื่อนแย่งของเล่น
.
.
.
เสาร์นี้ซีอิ๊วไม่ได้ไปค้างบ้านโปรตอนเพราะติดอ่านหนังสือสอบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าเด็กหัวทุยมีสมาธิขึ้นเลย ในเมื่อแฟนตัวขาวนั้นหอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านเขาแทน
“อิ๊ว”โปรตอนเป็นพวกโกรธง่ายหายง่าย ยิ่งเป็นคนที่แคร์เขายิ่งหายได้โคตรจะง่าย
“ไรอ่ะ”งอนใส่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็กลับมารุงรังชีวิตแฟนอีก
“เงี่ยน”น้องซีอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะตาย ที่มันกลางห้องนั่งเล่นบ้านเขา แถมเมื่อกี้เห็นป้าศรีสะดุ้งด้วยตอนที่เดินผ่าน
“ไปสาวเองก่อน เราอ่านหนังสืออยู่”ซีอิ๊วไม่ติดวิศวะม.เดียวกับแฟน ดังนั้นเขาต้องตั้งใจและพยายามใหม่
“จำไว้เลยนะ ทีหลังถ้ามึงมาสะกิดกู กูจะแกล้งเมินบ้าง”โปรตอนงอนแต่ไม่จริงจัง
“ครับๆ”ซีอิ๊วยิ้ม ก่อนจะอ่านหนังสือฟิสิกส์ต่ออย่างไม่เข้าใจ
ซีอ่านหนังสือจนล่วงเลยเข้าสี่ทุ่ม คนตัวผอมบาง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างๆแฟนตัวขาวอย่างเหนื่อยล้า แม้ตอนนี้จะมีเทพฟิฯอย่างโปรตอนมาช่วย เขาก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี... ฟิสิกส์หัวขวดเอ๊ย!
“ซี... มึงแอดที่มึงชอบเถอะนะ”โปรตอนบอกเพราะสงสารแฟน
“โปรจะไล่เราไปถึงไหน”
“ไม่ได้ไล่ แต่เป็นห่วง”น้ำเสียงที่ทอดความอ่อนโยน ทำให้อีกคนคลายความโกรธลงจนหมด
“ขอบคุณนะ แต่เราจะพยายามต่อ เราอยากอยู่กับโปร”ซีอิ๊วโผเข้ากอดแฟน แล้วยืดหน้ากดจูบลงบนปากบางสวยก่อนจะค่อยกดคลึงปรับองศา แล้วดึงดูดซึ่งกันและกัน “อื้อ อย่า”ท้วงเมื่ออีกคนล้วงมือเข้ามาคลึงบั้นท้ายในกางเกงนอน
“ไม่ไหวแล้วว่ะ ขอเถอะนะ”
“เราเหนื่อย”ซีเหนื่อยจริงๆ ไม่มีอารมณ์ร่วมเลย
“...”
“นะโปร ไว้เราชดเชยให้วันอื่นนะ”ซีอิ๊วอ้อนวอน
“เออ ก็ได้”
“แฮ่”ซีอิ๊วยิ้มกว้าง
“ไม่ต้องมายิ้มเลยมึง หมันไส้”โปรตอนพยายามดันหัวไอ้เด็กแคระที่กำลังถูแขนเขาออก
“ไม่หมันไส้สิ โปรรักเรา”ซีอิ๊วยิ้มร่า
“มึงควรเอาความมั่นใจตรงนี้ไปใช้ในเรื่องอื่นนะ”โปรตอนลอบยิ้มแล้วปล่อยอีกคนซุกแขนเขาอย่างตามใจ
“งั้นเรารักโปรเองก็ได้”โปรตอนยิ้ม แค่ประโยคสั้นๆ แต่ทำไมทุกครั้งที่ฟังมันกลับอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
.
.
.
วันนี้โปรตอนไม่มีสอบบ่ายเลยมานั่งรอแฟนที่โรงเรียนก่อนเวลาที่เจ้าหัวทุยจะสอบเสร็จ โปรที่มาบ่อยครั้งจนลุงยามจำได้เดินเข้าไปนั่งที่ม้านั่งที่ประจำของกลุ่มเดอะฮอบบิตแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ
วันนี้โรงเรียนค่อนข้างจะเงียบเป็นพิเศษ เพราะปกติที่ต้องมีเสียงเจาะแจะจอแจน่ารำคาญ แต่วันนี้มันกลับเงียบเชียบจนเขาก็นึกเหงาหูบ้างเหมือนกัน
โปรตอนนั่งฟังเพลงรอแฟนไปอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร จนเมื่อเห็นคนเริ่มเดินออกมาจากตึกเรียนเขาก็ไลน์ไปบอกอีกฝ่ายว่าถ้าสอบเสร็จแล้วบอกด้วย ก่อนจะพักหน้าจอแล้วนั่งเคาะนิ้วกับโต๊ะไปตามทำนองเพลงเรื่อยๆ
นั่งรอไปสักพักเขาก็เห็นแฟนตัวเองเดินลงมาแล้ว แต่เขาไม่เข้าไปทักหรอกนะ อยากให้มันวิ่งมาหาเขาก่อนแบบทุกทีมากกว่า แต่ยังไม่ทันที่เขาจะไลน์ไปหามันอีกที ไอ้เด็กมหา’ลัยหัวหลิมคนหนึ่งก็เสือกเดินเข้าไปหาแฟนเขาเสียก่อน
โปรตอนนั่งมองภาพนั้นเงียบๆ ภาพที่แฟนเขาหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข ภาพที่สองคนนั้นเดินออกไปด้วยกัน โดยที่ตัวแฟนเขานั้นไม่ได้ชายตามองมาที่โต๊ะม้าหินที่ประจำของตัวเองเลย
โปรตอนกดโทรไปหาแฟนอย่างไม่ต้องหยุดคิดอะไรให้มากความ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว ไอ้คนขี้เก๊กที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องวิ่งตามอะไรก็ออกวิ่งไปตามทางที่เห็นแฟนเดินไป
แต่เหมือนจะไม่ทัน เพราะเขาเห็นลิบๆแล้วว่าแฟนตัวเองกำลังขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้าที่เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ถ้าให้เดา เขาคิดว่าต้องเป็นหนึ่งในไอ้พวกที่มาม่อแฟนเขาแน่นอน
โปรตอนวิ่งตามมาไม่ทัน และนี่ก็ไม่ใช่ละครไทยที่เขาจะต้องโบกแท็กซี่ตามไปด้วย ไม่ใช่ว่าไม่อยากตาม แต่โปรตอนไม่รู้จะตามยังไง แท็กซี่แม่งไม่มีว่างมาสักคัน โปรตอนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อระงับความหัวร้อนของตัวเองไว้ แล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปรอที่บ้านไอ้เด็กแคระมันแทน
โปรตอนกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานก็มีลุงแก่ๆคนหนึ่งออกมาเปิดประตูให้ด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะเดินดุ่มๆเข้าไปในบ้านอย่างไม่รอช้า ป้าศรีแม่ครัวที่รู้จักมักคุ้นกันดีรีบวิ่งมาต้อนรับเขาก่อนจะพาไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเพราะคุณหนูของบ้านมันยังไม่กลับมา
โปรตอนทิ้งตัวนั่งลงด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ในใจคุกรุ่นดั่งภูเขาไฟใต้ทะเลที่พร้อมประทุเต็มที่ กดโทรหาเดอะฮอบบิตอีกครั้งก็ปิดเครื่องเช่นเคย โปรตอนนั่งดูทีวีไปโดยที่เนื้อหาสาระในนั้นไม่เข้าหัวสักนิดไปเกือบครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์ในมือก็สั่นระรัวจนเขาสไลด์รับสายโดยไม่ต้องมองชื่อ
/“โปร แบตเราหมด”/
“อืม”ครางตอบไปแค่นั้น
/”โปรอยู่ไหนแล้วเนี่ย”/ซีอิ๊วกำลังเป็นห่วง แต่ไอ้คนมีอคติไปแล้วมันก็ไม่สามารถสัมผัสได้
“มึงล่ะ”
/”อยู่บ้านเนี่ย วันนี้วันศุกร์ไง”/โปรตอนไม่เชื่อหรอก ในเมื่อเขาอยู่บ้านมัน
“หรอ”มาอีกแล้วไอ้เสียงกวนส้นตีนประชดประชัน
/”โปรตอน... โปรตอนผิดนะ ยังจะมาทำเสียงแบบนี้ใส่เราอีก”/ซีอิ๊วก็โมโหเป็นเหมือนกัน
“หรอ กูผิดหรอ กูที่นั่งรอมึงตั้งแต่บ่ายโมงนี่ผิดใช่ไหม”ถึงคำพูดจะตัดพ้อแต่คนตัวขาวกับหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไร
/”เฮ้ย เย็นขนาดนี้แล้วจะรอทำไมอ่ะ โอ๊ย ขอโทษอ่ะ แบตเราหมด”/ซีอิ๊วรู้สึกสับสน เกลียดเวลาโปรตอนกวนส้นตีน แต่ก็รู้สึกผิดที่ให้อีกฝ่ายรอ
“...”
/”โปรงอนหรอ”/ในใจเจ้าหัวทุยมันวูบโหวงไปหมด เขาไม่ชอบให้ใครมาโกรธมาเกลียด โดนเฉพาะคนที่เขาแคร์... ไม่ชอบแบบนี้เลย /”อย่างอนเลยนะ เดี๋ยวเราออกไปรับ”/
“ไม่ต้อง ไปเที่ยวกับไอ้คนที่ไปรับมึงวันนี้ให้พอใจเหอะ”โปรตอนยังคงเสียงเรียบทั้งที่ในใจพร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ
/”พี่กี๋อ่ะนะ ทำไมต้องไปอ่ะ พี่กี๋แค่แวะมารับเราเพราะต้องขับรถผ่าน”/อีกด้านละล่ำละลักบอก
“บังเอิญจังนะ”
/”โปรอย่าชวนทะเลาะดิ นั่นพี่เรา”/ซีอิ๊วบอกเสียงสั่น
“กูก็เห็นในไลน์ที่ม่อมึงก็พี่มึงทุกคน แล้วเป็นไง สนุกมากไหม ที่หลอกสวมเขาให้ควายอย่างกู”เสียงสะอึกสะอื้นจากอีกฝั่งทำให้โปรตอนปวดหน่วงในอก แต่นั่นมันไม่เท่ากับความโมโหที่มีหรอก
/”เรารู้ว่าตอนนั้นเราผิด แต่โปรก็รู้ ไม่ว่าตอนไหนเราก็มีแค่โปร”/เสียงสั่นๆที่พยายามกลั้นสะอื้นไม่ให้เขารู้ว่าร้องไห้ทำให้โปรตอนอย่างจะลืมความโกรธทุกสิ่งอย่างไป แต่โปรตอนรู้ดี มันเป็นไปไม่ได้ เขาเจ้าคิดเจ้าแค้นมากเกินไป
“ถ้ากูไม่รู้เองวันนี้ มึงจะบอกกูไหม”อีกฝั่งเงียบ เพราะมัวแต่กลั้นน้ำตา “หรือต้องรอให้เอากันจนพอใจก่อนถึงจะบอกควายอย่างกูได้”บางทีโปรตอนก็เกลียดความปากร้ายของตัวเอง
/”ถามจริงนะโปร ในความคิดโปร เราเลวขนาดนั้นเลยหรอ”/ไม่เลย ซีอิ๊วในวันแรกที่คบกันกับวันนี้ยังเป็นสัตว์ตัวเล็กๆที่โปรตอนอยากทนุถนอมไว้ให้ดี แต่เพราะความโมโห มันเลยทำให้เขาไม่ยั้งคิด /”เราจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ ในเมื่อที่ผ่านมาโปรทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่าง แต่เรากลับไม่มีสิทธิ์ แต่เราก็โอเคนะ เพราะเรารักโปร แต่ทำไมโปรต้องดูถูกเราวะ ต้องดูถูกความรักของเราวะ ทุกวันนี้กูยังดีไม่พออีกใช่ไหม ที่กูให้มึงนี่มันไม่พอใช่ไหม!”ท้ายประโยคซีอิ๊วตะโกนลั่น
“มึงแน่ใจหรอว่ามึงดี ที่มึงแอบเที่ยว แอบคุยกับคนอื่นนี่มันดีหรอ”
/”ทำไมต้องขุด เรื่องมันผ่านมาแล้ว”/ซีอิ๊วกำลังโมโหทั้งที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
“ถ้าไม่อยากให้ขุด ทีหลังอย่าทำ”
/”น้องซี โปรตอนอยู่ไหนเนี่ยลูก ทำไมยังไม่กลับ”/เสียงแว่วๆที่คุ้นเคยทำให้โปรตอนเบิกตา /”ร้องไห้ทำไมครับ โปรตอน!”/ท้ายประโยคที่ดังเข้ามาทำให้เขาสะดุ้ง
“ม๊า”
/”เออ กูเอง”/
“ซีอยู่บ้านหรอ”ตกลงที่บอกว่าบ้าน น้านเขาหรอวะ
/”เออสิ แล้วอยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับมาอีก”/ปลายสายที่เหวี่ยงนั้นโปรตอนไม่ได้สนใจสักนิด /”น้องซีจะไปไหนลูก”/
/”ซีจะกลับบ้านครับ”/
“ม๊ารั้งไว้ก่อน”โปรตอนรีบบอก หัวใจในอกมันเต้นระส่ำ
/”ไม่เอาสิ พี่ทำของโปรดเราไว้ ไม่ยอมกินนี่พี่จะเสียใจมากนะ”/ถึงไม่บอกก็ต้องรั้งไว้อยู่แล้ว ไอ้ลูกโง่ /”นะๆ พี่รู้ว่าเกลียดขี้หน้าโปรตอน แต่ถ้ามันกลับมาเดี๋ยวพี่จัดการให้”/
“เจอกันอีกสี่สิบห้านาทีม๊า”โปรตอนชิงวางสาย เมื่อเห็นเป็นเบอร์บ้านตัวเอง เขาก็อยากจะเอาหัวโขกกำแพงตาย ทำเหี้ยอะไรลงไปวะ
โทรให้แท็กซี่มารับในซอย โปรตอนก็นั่งหัวร้อนจนมาถึงบ้าน เข้าในบ้านอำนาจมืดของบ้านก็ยืนกอดอกทำหน้าเครียดก่อนจะกรอกตาเป็นสัญญาณว่าอยู่ชั้นบน
โปรตอนเปิดประตูห้องนอนตัวเองอย่างเงียบเฉียบ ไอ้เด็กตัวเล็กนอนขดร้องไห้โฮอย่างน่าสงสาร คนตัวขาวหน้าเสียก่อนจะค่อยเดินไปทิ้งตัวนอนลงอีกฝั่งเตียง แล้วค่อยๆเนียนดึงอีกคนมากอด
“ไม่ร้องดิ”แต่อีกฝ่ายยังคงร้องไห้ตัวโยนอย่างน่าสงสาร “ไม่ได้ตั้งใจ”เอาหัวซุกซอกคอหวังอ้อนให้อีกคนใจอ่อน
“ฮึก ทำไมกูต้อง... ฮึก เป็น ฮึก ฝ่ายเสียใจ ฮึก มากกว่าทุกที ฮึก เลยวะ ฮือ”ซีอิ๊วพยายามสะบัดตัวหนี แต่อีกคนก็กอดเขาไว้แน่นเกินกว่าที่เขาจะหนีไปไหนได้
“ไม่ร้องดิอิ๊ว ใจไม่ดีเลยว่ะ”
“เออ มึงมันใจร้ายกับกูเกินไปแล้ว ฮึก”ซีอิ๊วที่เหนื่อยอ่อนนอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายกอดไว้จากด้านหลัง “ฮึก ถ้ากูเลวมาก ฮึก เลิก ฮึก ฮือ ไหมล่ะ”แล้วเจ้าเด็กแคระก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ
“ไม่เอา ไม่เลิก”โปรตอนวูบโหวงในอก
“แต่ ฮึก ซีจะเลิก ฮึก ฮือ ซีไม่อยาก ฮึก รัก... โปรแล้ว ฮือ ซีเหนื่อย ฮึก ซีเจ็บ”โปรตอนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“โปรแค่โมโห เพราะโปรรักอิ๊วมาก โปรเลยไม่ทันยั้งคิด”โปรตอนคนถ่อยกำลังสำนึกผิด
“แค่ไม่ยั้งคิดหรอ... ใช่หรอ!”
“ไม่เอา ไม่เสียงดัง เดี๋ยวเจ็บคอ”ลูบคออีกคนเบาๆ
“เราทะเลาะกันบ่อย ฮึก เกินไปแล้วโปร”
“สัญญาว่าจะไม่ชวนทะเลาะแล้ว จะคุยแบบมีสติ”แฟนเขาไม่ได้ดีที่สุด ไม่ได้น่ารักที่สุด แต่โปรตอนเชื่อว่าเขารักคนนี้ที่สุด เขาจินตนาการไม่ออกว่าถ้าไม่มีซีอิ๊วอีก เขาจะเอาเวลาในวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ไปทำอะไร
“โปรทำไม่ได้หรอก”
“สัญญาจริงๆ”ซีอิ๊วไม่ได้ตอบ จนโปรตอนได้แต่คิดเองเออเองว่าอีกฝ่ายโอนอ่อนบ้างแล้ว
.
.
.
จากวันที่ทะเลาะกันก็ผ่านมาแล้วเกือบสองอาทิตย์ ไม่ใช่ว่าซีอิ๊วจะลืมความเจ็บช้ำนั้นไปจนหมดหัวใจ กลับกัน ทุกคำพูดมันกลับตาตรึงราวกับเหตุการณ์นั้นเพิ่งผ่านไปเมื่อวานเท่านั้น
ไม่ใช่ว่าซีอิ๊วไม่รักโปรตอน ความรู้สึกรักมันยังคงท่วมทนในหัวใจเช่นเคย แต่ไอ้ที่ท่วมท้นไม่แพ้กันมันก็คงไม่พ้นความแค้นนี่สิ และก่อนที่จะต้องเกลียดกันจนลืมความรักที่มีต่อกันจนหมดสิ้นเหมือนพอกับแม่ของเขา ซีอิ๊วอยากสตาฟความรู้สึกไว้แค่ตอนนี้ ... ซีอิ๊วจะเลิกกับโปรตอน
แต่ซีรู้ดีว่าเลิกกันไม่นาน โปรตอนก็ต้องมีใครใหม่ คนที่น่าจะดีกว่า เอาใจเก่งกว่า ไม่งี่เง่างอแง คนที่โปรตอนจะไม่รำคาญ แต่ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่ได้มีอะไรดีเด่ที่โปรตอนจะจดจำได้ ซีก็ยังหวังให้แฟนคนแรกของเขาจดจำเขาได้บ้าง แค่ปีละครั้งก็ยังดี
ซีมองของขวัญที่เตรียมเอาไว้ให้โปรตอนในวันเกิด ก่อนที่น้ำตาสีใสจะหยดลงมาบนเสื้อยืดสีขาวแขนยาวที่อีกฝ่ายชอบ ก่อนที่เจ้าหัวทุยจะกอดเสื้อนั้นแทบอกแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ
ช่วงนี้แม้ซีอิ๊วจะรู้สึกเหนื่อยจนแทบไม่มีอารมณ์ แต่ซีก็อยากทำหน้าที่ในโค้งสุดท้ายให้ดีที่สุด ซีอยากเก็บช่วงเวลาของความสุข อยากเก็บรอยยิ้ม อยากเก็บความอบอุ่นของโปรตอนเอาไว้ให้มากที่สุด
“กูรักมึงมากนะซี”เสียงกระซิบข้างหูที่ควรจะทำให้คนฟังมีความสุขที่สุด แต่มันกลับทำให้เขาเศร้าที่สุด
“อือ”พยายามกลั้นน้ำตา “เราก็รักโปรมากๆ”
วันเกิดโปรตอน น้องซีตั้งใจว่าจะให้ของขวัญแล้วบอกเลิกแบบแมนๆ แต่เอาเข้าจริง แค่โทรไปบอกเขายังไม่มีปัญญาเลยด้วยซ้ำ เขาไม่อยากบอกเลิกทั้งน้ำตา... มันไม่คูล
ซีอิ๊วจรดนิ้วพิมพ์ข้อความยาวเหยียดก่อนจะกดส่งออกไป ภาวนาให้อีกฝ่ายมีความสุข และได้โปรดอย่าเกลียดเขา อย่าลืมความรักของเขาไปจนหมดหัวใจ
โปรตอนที่กำลังนั่งเฮฮาด้วยความสุขอยู่กับเพื่อนฝูงที่พื้นริมสระว่ายน้ำ หยิบโทรศัพท์ที่สั่นเตือนว่ามีข้อความขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของแฟนก็อมยิ้มหน่อยๆจนเพื่อนที่เห็นต่างโห่แซวกันลั่น แต่โปรก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เขากดอ่านข้อความยาวเหยียดนั่นแทน
‘เราขอโทษที่ไม่ได้ไปอวยพรวันเกิดนะ เรารักโปรคือเรื่องจริง แต่ความรู้สึกโกรธที่มีก็คือเรื่องจริง เราเลิกกันเถอะนะ เราไม่ดีพอหรอก แล้วตอนนี้เราคิดว่าเราชอบผู้หญิงแล้วว่ะโปร โปรอย่าคิดรั้งเราไว้เลย ต่างคนต่างไป ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ขอบคุณทุกอย่าง แล้วก็ขอโทษ’
อ่านจบน้ำตามันก็พรั่งพรูออกมาเองจนทุกคนในวงเหล้าตกใจ ไม่มีเสียงสะอื้น มีเพียงหยาดน้ำตา ตาแดงก่ำที่สั่นระริก กับสีหน้ายามเม้มปากกลั้นเสียงที่ดูทรมานจนคนมองต่างทำอะไรไม่ถูกก็เท่านั้น
แต่ถึงแม้เขาจะเจ็บ แต่เขาไม่โทษซีอิ๊วเลย เขาผิดเอง เขามันร้ายเอง เขามันงี่เง่า ไม่ฟังส้นตีนอะไรเอง พอวันนี้แฟนไปเจอใครที่ดีกว่า เขาก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปรั้ง ความรักหรอ รักที่ไมม่เคยทำอะไรดีๆให้เขาเลยงั้นหรอ
มันหมดเวลาแล้วจริงๆ หมดเวลาขนาดแค่จะพูดว่า ‘ขอโทษ’ มันก็ยังไม่ทัน
.
.
.
“โปร...”เสียงแผ่วดังแว่วเข้ามาในหัว “โปรตอน ตื่น”แรงเขย่าทำให้คนเผลอหลับลืมตาขึ้น “ฝันร้ายหรอ ทำไมน้ำตาไหล”นิ้วเล็กนั่นเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้
“อือ”โปรตอนดึงมือนั่นมากดจูบ “ขอโทษนะ”
“ดมกาวมาหรอ”ซีอิ๊วเกาหัวงงๆ
“...”โปรตอนนิ่งในขณะที่ในใจตะโกนว่า ‘กล้วย’ ไปรัวๆ
“ไปกินข้าวก่อนเถอะ นี่หิวมากนะ”ซีขมวดคิ้วเบ้ปาก
“...อ้วนเอ๊ย”โปรตอนยิ้มร้าย
“อ้วนแล้วรักไหม”ซีอิ๊วเย้าแย่ตามประสา กะว่ายังไงกูโดนด่าแน่ แต่มันกลับ...
“รักมาก”
“โปรป่วยหรอ”ซีทำหน้าตกใจเกินเบอร์ โปรตอนหมันไส้จนต้องผลักหัวมันไปที ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งห้อยขาบนเตียง
“จะกินอะไร”
“ข้าวมันไก่ก็ได้”
“ไปรอข้างนอกไป ขอล้างหน้าก่อน”โปรตอนยันตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำ
เมื่อเสร็จธุระ ทั้งคู่ก็ขึ้นมาบนรถ โดยมีไอ้คนพึ่งตื่นนอนเป็นคนขับ โปรตอนมองไปตามเส้นทางที่ไม่เปลี่ยนไปจากความทรงจำ ก่อนที่ความรู้สึกในความฝันนั้นจะเอ่อล้นมาอีกครั้ง
“อย่าหายไปไหนอีกนะ”พึมพำออกมา
“ไรนะ”ซีอิ๊วไม่ได้ยิน แต่ก็อยากรู้เรื่องไง
“อิอ้วน”
“แหม ถ้าฉันรวยจะสวยให้ดู รับรองเริดหรูกว่านางสาวไทย”ร้องอย่างเดียวไม่พอ เต้นโชว์อีกนั่น
“งั้นอย่ารวยเลย กลัวสวย กูหวง”ส่งมือซ้ายไปขยี้หัวไอ้แก้มกลม
“ง่อว”
“ไม่ต้องแซว ถึงร้านแล้วสัตว์ คนโคตรเยอะ”
“เฮ้ย! งั้นจอดเลย เดี๋ยวเราลงไปจองก่อน โปรไปหาที่จอดแล้วตามมานะ”พูดจบมันก็เปิดประตูพุ่งตัวไปเลย
เรื่องกินนี่ไวตลอด ต่างจากเมื่อก่อน จะกินอะไรสักอย่าง กินอย่างกับแมวดม แต่ช่างเหอะ ถึงทุกวันนี้มันจะไม่ค่อยเต็มเต่งเหมือนโดนสารกำมันตภาพรังสีทำลายร้างสมอง แต่ทำไงได้วะ เขารักมันไปแล้วนี่หว่า
----------
ตอนสุดท้ายที่จะลงแล้วนะคะทุกคน
ขอโทษด้วยที่เขียดนั้นได้หายหัวไปราวกับตายจาก
เรื่องหนังสือ ในเล่มจะเพิ่มตอนพิเศษให้สี่ตอนนะ
ตอนนี้กำลังปั่นให้เสร็จ และคาดว่าจะปิดจ๊อบในคืนนี้
ถ้าเขียดจบแล้วจะมาจัดหน้ากระดาษให้น๊า
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ผ่านมามากๆเลยนะคะ
คนอ่านเป็นกำลังใจที่ดียามเขียดท้อแท้เสมอค่ะ
พอเครียดขียดจะมาเปิดอ่านคอมเม้นท์ล่ะก็จะหายเครียดทุกที
ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ
เขียดก็คาดว่าสิ่งที่เขียดเขียนจะสร้างกำลังใจและความสุขให้ทุกคนกลับไปเช่นกันนะคะ
ไม่รู้จะได้เจอกันอีกไหม
รักนะ จิบิ
ตอบคุณpktherabbit
-ช่างสังเกตุมาก
จริงๆเขียดกะไว้ทอล์คในเล่ม เพราะถ้าคนอ่านต่อเนื่องทีเดียวต้องรู้สึกย้อนแย้งแน่ๆ
-ตอนนี้จริงๆคือความฝันของโปรตอนนะคะ นางหลับแบบ REM sleep สมองยังทำงานประมวลผลเอาจิตสำนึกเอาเรื่องที่ติดค้างมาฝัน
-ในช่วงที่เป็นน้องซี ไม่ได้หมายความว่าซีจะคิดอย่างนั้นจริงๆเนอะ โปรตอนแค่จดจำฝังใจกับเรื่องราวในอดีต
-อย่างทีเขียดเคยบอกไป ที่สองคนนี้เลิกกันเป็นปัญหาสะสม มันเป็นหลายๆเรื่อง หลายๆอย่างมารวมกัน
-จุดที่รู้สึกแตกหักอาจไม่ใช่จุดเดียวกันค่ะ เรื่องการบ้านเพราะโปรตอนไม่ได้สนใจว่ามันเป็น เมนหลัก เพราะเมนหลักของโปรตอนคือความผิดของตัวเอง ความเสียใจในเรื่องที่เกิด ส่วนซีอิ๊วจำเรื่องการบ้านได้ เพราะมันเป็นเรื่องที่ฝังใจซี
-แต่ที่สองคนนี้ไม่ได้เปิดประเด็นถกกันว่า เฮ้ย เราเลิกกันเพราะอะไรกันแน่วะ นั่นเพราะอดีตมันไม่สำคัญแล้วค่ะ มันเป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปแล้ว เราเรียนรู้จากจุดนั้น แต่จะไม่เอาจุดนั้นมาบั่นทอนชีวิตคู่ เพราะเมื่อไหร่ที่ทั้งสองจำมันได้ดี ความเจ็บปวดความรู้สึกผิดมันจะทำให้เขาก้าวไปด้วยกันอย่างมีความสุขไม่ได้ค่ะ
-นี่เขียดกลัวอ่านล่ะคิดว่าเขียดอารมณ์ขึ้นมากเลย 555 ไม่ค่อยได้พิมพ์ภาษาไทย เขียดจะงงๆ เรียงไม่ค่อยถูก แต่นี่ดีใจนะ แสดงว่าคุณตั้งใจอ่านมากเลย ขอบคุณนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
