Chapter 8
'โปร ขอโทษ
'เราไม่ไปแล้วนะ'
ไอ้ตอนรับปากก็เสือกรับไปด้วยความรู้สึกชั่ววูบ โดยไม่ได้คำนึงเลยว่าเล่มมินิโปรเจ็กต์ของมึงต้องส่งต้นเดือนหน้านะอีซี! แล้วกูจะเอาเวลาตรงไหนไปเที่ยวต่างจังหวัดกะแม่งได้วะ!
Proton : ทำไม
ตอบกลับมาด้วยความไวแสงโดยไม่ทิ้งเวลาให้กระผมได้ทำใจสักเสี้ยววินาที
'เราต้องส่งเล่มวันพุธหน้า ตอนนี้ยังแก้บทแรกอยู่เลย'ถึงจะเหลือเวลาอีกราวห้าวัน แต่เชื่อเถอะ เช้าวันพุธกูก็ยังแก้กันอยู่ แก้แม่งกลับไปกลับมาอยู่นั่นแหละ ไม่ถูกใจเจ้เพ็ญสักที
Proton : อืม
แล้วก็เงียบกริบ อย่าเงียบได้ไหม พี่งี้ใจคอไม่ดีเลย
"ชวัลกร แม่มึงเขาให้หาเปเปอร์เกี่ยวกับสารสำคัญในมังคุดเพิ่ม เอาอิ้งนะ"ผมหันไปพยักหน้าให้จีจี้ที่ทำหน้าที่ประสานงานกับพี่เพ็ญไมโครผ่านทางแอปพลิเคชั่นไลน์ ที่ตอนนี้เหมือนหน้าสนทนาจะเดือดเลือดพล่านแล้วหลังจากที่พี่เพ็ญแกด่ากลุ่มผมและกลุ่มไอ้เปอร์ไปแล้วหนึ่งยก
"ได้ๆ แค่กๆๆ"ผมไอจนตัวงอ
"อย่าตายนะไอ้สัตว์ งานยังไม่เสร็จ"ผมยกยิ้มมุมปากเมื่อฟอยด์เปิดปากพูด
"รักกูจัง คารารวย"ผมวางโทรศัพท์แล้วหันมาหาเปเปอร์ต่อ
แล้วอิหวัดห่ารากนี่ก็เลือกช่วงเป็นได้ประเสริฐศรีแก่ชีวิตพี่มาก งานก็ไม่เสร็จ ไปเที่ยวก็ไม่ได้ไป แถมยังต้องมาทรมานเจ็บคอ กับไอค่อกแค่กให้รำคาญสารร่างตัวเองอีก
มองนาฬิกาที่ตีบอกเวลาห้าทุ่มห้าสิบหก อีกไม่นานการทำงานมาราธอนก็จะลุล่วงสู่วันศุกร์ แต่ไม่ต้องห่วงว่าผมจะไปเรียนแบบไม่มีสตินะครับ เพราะเนื่องจากแล็บวันพรุ่งนี้มันเหลืออีกแค่แล็บเดียวเท่านั้น อาจารย์ท่านเลยเห็นใจ งดคลาสให้ปั่นงานกันรัวๆไป... กูงี้ซึ้งน้ำตาแทบไหล
และเพราะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน บวกกับแม่ผมทีไปสัมนาที่ภูเก็ตและจะกลับมาในวันอาทิตย์ พวกเพื่อนผมเลยหอบผ้าหอบผ่อนอพยพกันมาสิงสถิตย์ที่บ้านมนุษย์แม่ของผมที่ป่านนี้เครื่องคงแลนดิ้งถึงภูเก็ตแล้วเรียบร้อย ส่วนเหตุผลที่เลือกมาสุมหัวกันอยู่ที่นี่ก็มีไม่กี่ข้อหรอก หนึ่ง ผมมีกุญแจ เพราะจากเหตุการณ์คราวก่อนที่ผมหนีออกจากบ้าน แม่ผมเลยให้กุญแจสำรองไว้ สอง บ้านหลังมีมีพื้นที่มากพอที่จะทำไม่ให้เพื่อนบ้านปาอะไรมาที่กระจกบ้านเมื่อพวกผมเสียงดัง และข้อสุดท้าย สำคัญสุด การสุมหัวอยู่ด้วยกันมันจะมีแรงกดดันบ้างอย่างที่ทำให้กูไม่กล้าอู้งานไงล่ะครับ
"ไม่ไหวแล้วโว้ย!"แจนใช้สองมือทึ้งหัวเหมือนคนใกล้สิ้นสติเต็มทน "กูจะไปเซเว่น มีใครเอาอะไรไหม"
"กระทิงแดงขวดเล็ก"ผมบอก ก่อนจะทิ้งตัวไหลไปนอนหลับตาลงบนพื้นห้องนั่งเล่น
"อิห่า ช่วยดูสารร่างมึงด้วย ขืนแดกของเย็นเข้าไปตอนนี้ได้เป็นหนักกว่าเดิมแน่"จีจี้บ่นว่าออกมา แต่ผมหาใส่ใจไม่ ง่วงจะตายห่า
"งั้นเอาบะหมี่เกี๊ยวหมูน้ำใส ร้านอยู่ตรงหน้าปากซอยอ่ะ"แจนพยักหน้ารับ
"มึงอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม"ฟอยด์เดินเข้ามาถาม ผมก็ได้แต่พยักหน้างึกหงัก "งั้นเดี๋ยวพวกกูรีบไปรีบกลับ มึงก็นอนไปก่อน"ผมโบกมือไล่เมื่อพวกมึงพูดจบ
"พวกมึง ฝนตกว่ะ"เสียงแจนดังมาแว่วๆ
"กุญแจรถอยู่หน้าทีวี"ผมพึมพำบอกทั้งที่หลับตา
ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่คุ้นเคยดังขึ้น เมื่อแน่ใจว่าเพื่อนๆไปกันหมดแล้ว ผมก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ไม่ไกล
'นอนยัง'ผมพิมพ์ลงไป
Proton : ยัง
Proton : ทำไม
'โปรโกรธเราเปล่า'รอด้วยใจระทึก
Proton : ไม่โกรธ กูแค่เซ็ง
'เดี๋ยวเราไปหาที่บ้านนะ'คือไม่ได้เจอกันจนจะลืมหน้ามันแล้วเนี่ย
Proton : มึงจะมาทำไม
Proton : ฝนก็ตก ถนนก็ลื่นชิบหาย
Proton : ขืนมึงตายห่าขึ้นมา กูไม่อยากจะคิดว่าจะเฮี้ยนขนาดไหน
'เราอยู่บ้านแม่'ผมฉีกยิ้มขึ้นมาจนหน้าตึงเมื่อมนุษย์แฟนเก่ากลับมาด่าผมอีกครั้ง
'เดี๋ยวไปหานะ'
Proton : เออ
กวาดสายตามองหาร่ม แต่ก็ไม่เจอ ผมเลยได้แต่หยิบถุงเซเว่นมาม้วนๆขอบแล้วครอบหัว ฝนด้านนอกยังกระหน่ำตกอยู่ ผมเลยทิ้งโทรศัพท์ไว้ในบ้าน แล้วจัดแจงล็อครั้วบ้านให้เรียบร้อย
เดินท่ามกลางสายฝนมาไม่นาน ผมก็ถึงหน้าบ้านหลังหนึ่งที่คุ้นเคย มนุษย์แฟนเก่ายืนถือร่มสีเหลืองอ่อนรออยู่ที่หน้าบ้าน ผมฉีกยิ้มร่าทั้งที่ในหัวเริ่มปวดตุบๆราวกับมีคนไปนั่งตีกลองชุดอยู่ในระบบประสาท เมื่อเห็นผมอยู่ในระยะสายตา มนุษย์แฟนเก่าที่ยังอยู่ในชุดเสื้อยืดสีชมพูกับกางเกงเลสีน้ำเงินก็พุ่งมาประชิดตัวผมแทบจะทันที... สีสันแสบตาพี่จังเลยอีหนู
"เดินตากฝนมาทำเหี้ยอะไร"พูดเสียงนิ่ง ก่อนจะดึงตัวผมให้ไปอยู่ได้ร่ม "รถไปไหน"
"พวกแจนเอาไปเซเว่น"ผมพูดทั้งเสียงแหบแห้ง "แค่กๆๆ"ไอ้สัด คันคอชิบหาย
"ไม่สบายแต่เสือกตากฝน ไม่อยากแก่ตายงั้นดิ"ทำหน้ากวนตีนใส่กูอีก
"เราอยากเจอโปร แค่ก เรา"รำคาญตัวเองชิบหาย
"มึงไม่ต้องพูดแล้ว"ไอ้โปรสูดหายใจเข้าออกยาวๆอย่างระงับอารมณ์... อารมณ์โมโหน่ะไอ้สัด ไม่ต้องคิดว่ากูจะได้เลิฟซีนฟินๆกลางสายฝนเหมือนใน playful kiss นะ...หนาวจะตายห่าแล้วเนี่ย "งานมึงเหลือเยอะไหม"
"ก็เยอะนะ แค่ก ต้องหา แค่กๆๆๆ แค่ก "ผมไอถี่รัว
"ไป กลับบ้านมึง"
"แต่เรา แค่ก เพิ่ง แค่กๆๆ"คือกูเพิ่งมาถึงเองนะไอ้สัด
"เร็วๆ เดี๋ยวกูไปส่ง"ผมฉีกยิ้มเล็กน้อย
ถึงแม้จะไม่มีคำพูดอะไร มีเพียงเสียงฝนตกที่ดังอยู่รอบกาย ทั้งที่หนาวจนเหมือนจะตาย แต่ทำไมใจผมมันถึงรู้ถึงอุ่นวาบขึ้นมานะ ผมมองใบหน้าด้านของคนที่ยังคงมองไปข้างหน้า แพรขนตาหนาที่ล้อมดวงตาคมสวยไว้ แล้วยังจมูกโด่งๆ กับผิวขาวใส ปากสีระเรื่อ ไหนจะคิ้วเข้มได้รูปนั่นอีก ... แฟนเก่าข้าคือที่สุดในโลกหล้า
"จะสิงกูหรือไง"มันหันมาจ้องผมที่กำลังเคลิ้มเต็มทน
"เปล๊า"ไม่รู้กูจะเสียงสูงทำไม
เมื่อถึงหน้าบ้าน เพ่งดูไปในตัวบ้าน ก็ยังไม่เห็นรถ แสดงว่าพวกแจนยังไม่กลับมา ผมไขประตูเล็กอย่างไม่รีบร้อบร้อน แต่ยังไม่ทันจะหันมาลาคนมาส่ง นังมนุษย์แฟนเก่าที่วันนี้พลังทำลายล้างมากผิดปกติก็ลากผมเข้าไปในตัวบ้านด้วยกัน มันลงกลอนประตูเสร็จ ก็ลากผมเข้ามาในบ้านอีกที
โปรวางพึ่งร่มสีเหลืองอ่อนไว้ที่พื้นหน้าบ้านเสร็จ ก็เดินนำผมเข้ามาในตัวบ้านราวกับมันเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง มนุษย์แฟนเก่าสาวเท้ายาวๆไปในห้องรับแขก ในขณะที่ผมได้แต่ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำสระผมเงียบๆข้างบน
ทันทีที่ผมบนกบาลแห้ง ผมก็เดินลงมาที่ชั้นล่าง เพื่อนผมกลับมาแล้ว และตอนนี้ก็เข้าสู่โหมดบ้างานเป็นที่เรียบร้อย ผมทิ้งตัวลงข้างๆมนุษย์แฟนเก่าที่ตอนนี้กำลังจ้องแล็บท๊อปของผมอย่างหน้าดำคร่ำเครียด
"ซี บะหมี่เกี๊ยวมึงอยู่ในครัวนะ"แจนเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อย
"อือ แทงยูมาก"ผมตอบกลับก่อนจะหันมาสนใจมนุษย์แฟนเก่าอีกครั้ง
"มึงขึ้นไปนอนพักเถอะ หน้ามึงไม่ไว้แล้ว"ฟอยด์ว่า
"ไม่เอา แค่กๆ งานยังไม่เสร็จ"ถึงกูจะขี้เกียจ แต่กูไม่เห็นแก่ตัวนะเว้ย
"โปรตอนทำแทนอยู่นี่ไง"จีจี้เสริม "พวกกูจะอยู่กับผู้ชาย มึงไสหัวไปไกลๆไป๊ ขัดอารมณ์"ไล่กูเสียงแหลมเลยนะสัด
"อีแรด!"ผมด่าทั้งที่เสียงแหบแห้ง "โปรกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปต่างจังหวัดอีก"เหมือนจะดี แต่ใจจริงคือไม่อยากให้มันโดนอิสามตัวนี่แทะโลมตางหากล่ะโว้ย
"เดี๋ยวเสร็จแล้วผมส่งให้ดูในไลน์นะ"ไม่คุยกลับกูไม่พอ เสือกเมินกูด้วยน่ะ "ส่วนมึงน่ะขึ้นไปนอน"ผมมองมันตาปริบๆ
"ลุก!"มันพับหน้าจอลงก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "เร็วๆ"ดึงแขนผมให้ลุกขึ้นตาม
"มันดื้อเงียบ แต่ฝากมันด้วยนะคะ"จีจี้ว่า ก่อนฉีกยิ้มกว้าง
"ครับ"ไอ้โปรออกแรงดึงผมให้เดินตามขึ้นไปนห้องนอน "แล้วกินยายัง"
"แล้ว"ไม่ได้โกหกนะ กินเม็ดสุดท้ายของแผงไปแล้วตอนหกโมงเย็น
ตอนแรกผมก็ดึงดันไม่ยอมนอนนั่นแหละ แต่พอเห็นสายตาอำมหิตและพลังงานบางอย่างที่ปกคลุมรอบตัวมนุษย์แฟนเก่า ผมจึงต้องจำใจข่มตานอนลงอย่างไม่กล้าอิดออดอีกต่อไป
.
.
.
เวลาร่วงเลยเข้าสู่ตีสอง หนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ตัวขาวจั๊วเหมือนหมีขั้วโลกยังคงนั่งแปลเปเปอร์วิชาการอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงลมหายใจที่ดังแรงและเร็วขึ้นจนผิดปกติของคนที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ทำให้เขาต้องละสายตาจากหน้าจอ แล้วเดินเข้าไปดูคนป่วยแทน
ใบหน้าขาวซีดที่ดูซีดไปอีกนั้นดูเหมือนกำลังทรมาน ดวงตาสองชั้นปรือปรอยขึ้นทั้งน้ำตา ปากเล็กๆที่มักพูดเจื้อยแจ่วไม่หยุดนั้นกำลังสั่นน้อยๆ อีกทั้งแขนขาตอนนี้ก็ขึ้นผื่นจนตัวแดงไปหมด นี่มันไม่ปกติแล้ว
"ฮือออ ปวดหัว"ทั้งที่บอกปวดหัว แต่มือกลับเกาไปตามเนื้อตามตัวแทน
"อย่าเกา เดี๋ยวเป็นแผล"เขารวบมือของคนป่วยเอาไว้ "อย่าร้องนะ อย่าร้อง"รวบตัวคนป่วยขึ้นมากอด ก่อนจะลูบหลังปลอบประโลมอย่างแผ่วเบา
"ฮือออออ ปวดหัว!!! คัน ฮืออออ"คนป่วยกรีดร้องอย่างสุดสะทน
เสียงตึงตังดังขึ้นมาจากบันได ก่อนที่ประตูจะเปิดพรวดเข้ามา ไฟสว่างขึ้นทั่วห้องโดยฝีมือฟอยด์ คนป่วยพยายามดิ้นอย่างสุดกำลัง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีผลต่อมนุษย์หมีขาวที่ตอนนี้รวบกอดเขาไว้ทั้งแขนจนกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้
"เกิดอะไรขึ้นคะ"จีจี้ถาม
"ไข้ขึ้นครับ"มือใหญ่ยังคงลูบหัวคนที่ซุกหน้ากับบ่าอย่างแผ่วเบา "ผื่นแม่งก็ขึ้นด้วย"
"เอาไงดี โทรตามรถพยาบาลไหมมึง"แจนหันไปคุยกับเพื่อน
"มันไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้นหรอกครับ แค่เวลาป่วยมันจะงี่เง่า"สามคนพยักหน้าอย่างไม่ค่อยมั่นใจ เพราะดูเพื่อนเขาจะทรมานมากจริงๆ "ผมขอยาทาผื่น แล้วก็ยาแก้ไข้ได้ไหมครับ"
"มันกินยาหมดแผงแล้วอ่ะ แต่รอแปปนะ เรามีพาราในกระเป๋า"จีจี้ทำท่าจะวิ่งออกไป
"มันแพ้พาราครับจีจี้"กล่าวเสียงเย็นเหยียบ "แต่กินไอบูโพรเฟนได้"
"ฟอยด์มึงมีไม่ใช่หรอ"แจนว่าขึ้นอย่างร้อนรน เพราะจำได้ว่าเพื่อนตัวเองเพิ่งซื้อมากินแก้ปวดประจำเดือน
"เออๆ มี"แจนรีบวิ่งลงไปชั้นร่าง ในขณะที่แจนกับจีจี้มาช่วยกันค้นกล่องยาที่วางหราอยู่บนโต๊ะทำงานไม้ของคนป่วย
โปรตอนคลายมือออก ก่อนจะไปนั่งซ้อนตัวคนป่วยแล้วกอดไว้จากด้านหลัง ยาทาแก้ผื่นแพ้ลูกทาโดยเพื่อนสองคนที่ดูจะตกใจอยู่ไม่หาย ฟอยด์กลับมาอีกครั้งพร้อมยาและบะหมี่เกี๊ยวหมูที่ดูจะกินยากไปสักนิดสำหรับคนป่วย
"มันต้องกินหลังอาหารทันทีน่ะ ไม่งั้นกัดกระเพาะ"ฟอยด์อธิบาย ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวนั่งบนขอบเตียง แล้วตักเกี้ยวหมูที่ถูกตัดเป็นคำเล็กๆเพื่อป้อนคนป่วย
"ฮืออออ ไม่เอา ปวดหัว แค่กๆๆๆ"
"กินหน่อยนะมึง กูจะร้องไห้แล้วนะ มึงอย่าเป็นแบบนี้ดิ"ฟอยด์ว่าหน้าเสีย
"ฮือออ"แต่ก็ยอมอ้าปากกินแต่โดยดี
"โปรตอนจำเรื่องมันแพ้ยาได้ด้วยเนอะ ขนาดเราอยู่กับมันแทบทุกวัน เรายังเผลอลืมเลย"จีจี้พูดขึ้นพรางมองคนป่วยสลับกับอดีแฟนคนป่วย
"เมื่อก่อนมันป่วยบ่อยน่ะครับ"เสียงทุ้มตอบนิ่มๆ "เป็นเพราะความเคยชินมากกว่า ก็เลยยังไม่ลืม"
เมื่อป้อนเกี้ยวจนหมดโดยเหลือไว้แต่เส้นบะหมี่ คนป่วยก็ถูกยัดยาเข้าปากอย่างรวดเร็ว ซีจำใจกลืนลงไปอย่างไม่มีทางเลือก ก่อนที่แก้วน้ำจะถูกจรดที่ริมฝีปาก
"เร็วๆ"เสียงเรียบดังขึ้นทำให้คนป่วยเริ่มเบะปาก
"ทำไมต้องดุ"
"ไม่ได้ดุ กินน้ำนะ"เมื่อเสียงอ่อนลง คนป่วยที่งี่เง่างอแงขึ้นระดับร้อย ก็ยอมดื่มน้ำที่เพื่อนสาวถือแก้วให้
"งานเหลือแค่พารากราฟเดียวเอง เดี๋ยวเราทำเองนะ"แจนพูดเมื่อไปนั่งดูงานที่หน้าจอ
"มึงมันดื้อ กูบอกให้นอนตั้งแต่สองทุ่มก็ไม่ยอม แถมยังแรดออกไปตากฝนอีก"จีจี้บ่นคนป่วยที่เหมือนจะสงบลงแล้ว "ฝากมันด้วยนะคะ ปะพวกมึงทำงานต่อ"
"ขอบคุณนะครับ"
เมื่อทุกคนอพยพกันออกไปแล้ว โปรตอนก็จัดแจงให้คนป่วยนอนตะแคงลงบนหมอน โดยที่ตัวเขาเองก็นอนตะแคงหันหน้าเข้าหามนุษย์งี่เง่าที่ตอนนี้นอนตาปรือมองเขาอยู่
"คัน"พึมพำออกมาอีกครั้ง
"อดทน อย่าเกา"ลูบหลังคนที่นอนป่วยเบาๆราวกับกล่อม "Starry, starry night ...paint your palette blue and grey... look out on a summer's day... with eyes that know the darkness in my soul ...shadows on the hills..."เสียงกล่อมนุ่มๆกับแรงที่ตบก้นเบาๆทำให้คนป่วยค่อยๆลืมความคันตามตัวแล้วเข้าสู่นิทรา
.
.
.
ผมตื่นขึ้นตาด้วยความรู้สึกอึดอัดแปลก ลืมตาขึ้นมาก็แทบช็อคน้ำลายฟูมปากตายคาเตียง หน้ามนุษย์แฟนเก่าห่างจากหน้าผมไปแค่นิดเดียว ย้ำว่านิดเดียวจริงๆ แถมยังกอดผมไว้อีก... อกพี่จะระเบิดแล้วโว้ยยย
"หือออ หายปวดหัวยัง"ไอ้โปรสลึมสลือพูดขึ้น
"หายแล้ว แต่ยังเจ็บคอหน่อยๆ"คือก็จำได้ลางๆนะ ว่าเมื่อคืนผมอาละวาด
"หิวยัง"ผมส่ายหน้า "กี่โมงแล้ว"โปรตอนเื้อื้อมมือผ่านหน้าผมไปหยิบนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงฝั่งผมมาดู... โอโห หัวนมนี่กระแทกเบ้าตากูเลย "สิบเอ็ดโมง"วางนาฬิกาไว้ที่เดิมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตามเดิม
"โปร ลุกเถอะ ต้องไปต่างจังหวัดกับน้องนะ"ผมพยายามยันตัวขึ้น แต่ไอ้ตัวขาวเสื้อชมพูมันเสือกกอดล็อกตัวผมไว้
"ไม่ไปแล้ว"
"ไม่ไปได้ไง นัดโบนัสโบชัวร์ไว้นี่ เดี๋ยวน้องรอ"เสียงกูนี่แหบได้ใจเลยจริงๆ นี่กูแดกสก๊อตไบท์ไปหรือไง ถึงได้สากคอขนาดนี้
"บอกโบนัสกับโบรชัวร์แล้ว"มันลืมตาจ้องหน้าผมนิ่ง จนผมนั้นต้องหลบตาด้วยความเขิน
"อ้าว... ขอโทษนะ เพราะเราอาละวาดเมื่อ โปรเลยเหนื่อยใช่มะ"คือกูสำนึกจากใจจริงนะคราวนี้... ถึงจะแอบดีใจก็เถอะที่มันเลือกผม อิอิ
"เปล่า"อ้าวอินี่ โกหกให้กูดีใจหน่อยก็ได้เหอะ
"..."
มนุษย์แฟนเก่าคลายมือที่กอดผมอยู่ออก ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ก่อนจะบิดขี้เกียจสองสามที ก่อนจะหันมายิ้มอ่อนๆ คลอกับแสงอ่อนๆที่สาดผ่านม่านสีอ่อนเข้ามา
"เพราะมึงสำคัญ"
....
ดาเมจแรงมากค่ะโปรตอนนนน
กลับมาถึงบ้านพุ่งเข้าห้องอย่างว่องไว ถ้ามีคำผิดจะมาแก้ทีหลังเด้อ นี่ขอไปรายงานตัวกับบุพการีก่อน
ขอบคุณที่ติดตามนะจ๊ะ
vencent-joanna wang
เพลงที่น้องโปรร้องค่ะ ละมุน
หัวข้อ: ✜✜✜▶ Ex or Next? เมื่อผมจีบ... มนุษย์แฟนเก่า ◀✜✜✜ (อ่าน 642378 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก