Ex or next 18.1
“ซี”เสียงเรียกทุ้มๆทำให้ผมหันไปมองคนที่กำลังนอนแผ่เล่นเกมส์เป็นคุณชายอยู่บนเตียงทันที
“ว่า...”
“ไม่เอามิกกี้เมาส์”ผมเหลือบมองบ็อกเซอร์สีเทาในมือทันที “เอาโดนัลดั๊ก”ผมพับมิกกี้เมาส์เก็บใส่ลิ้นชัก ก่อนจะหยิบบ็อกเซอร์สีเหลืองมาพับใส่กระเป๋าให้อีคุณชายมัน
“พวกครีมนี่จะให้เราจัดให้ไหม หรือจะมาทำเอง”ผมที่รับบทเมียทาสพูดทั้งที่กำลังยัดเสื้อผ้าลงกระเป๋าแบ็คแพคใบโตของคนตัวขาว
ทริปแรกของการกลับมาคบกันคือการพาผมไปแบ็คแพ็คกาญจนบุรี ก็ตื่นเต้นนะ ก็เกิดมา ชีวิตกูก็ลำบากสุดก็แค่เข้าค่ายลูกเสืออ่ะ ไอ้แบ็คแพ็คใช้ชีวิตกลางดินกินกลางทรายนี่ไม่เคยหรอก
“เดี่ยวเอาชุดที่อยู่ในรถไป”ผมพยักหน้าก่อนจะลากกระเป๋าใบใหญ่ไปไวข้างโซฟา
“พรุ่งนี้แวะซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อนไปนะ เผื่อหาไรกินไม่ได้ เราได้มีอะไรกิน”มันพยักหน้าตอบ ผมก็เดินไปจัดนู้นจัดนี่ในกระเป๋าของผมที่เหมือนของไอ้คุณชายมัน
กระเป๋าสีเหลืองครามของผมถูกยกมาวางข้างๆของอีกคนหลังจากตรวจทานของเรียบร้อยแล้ว ทำไมต้องเหลืองกับคราม ก็อย่างที่รู้ๆว่าไอ้โปรมันคลั่งสีเหลือง ส่วนผมก็ชอบสีโทนน้ำเงิน กระเป๋าคู่รักของผมกับมันก็เลยเป็นแบบนี้แหละ
ตอนแรกพี่แกจะเล่นฟ้าเหลืองมาด้วยความจังไรด้วยซ้ำ ดีนะที่ผมเบรกไว้ก่อนว่าสีฟ้ามันเลอะง่าย มันถึงยอมเปลี่ยนมาเป็นสีครามแทนได้
เครื่องนอนเสื้อผ้าของใช้ทั้งของผมและโปรรวมอยู่ในกระเป๋าแบ็คแพ็คใบใหญ่ขนาด40-70ลิตรของโปรตอน ส่วนกระเป๋าใบเล็กกว่าของผมก็มีแค่พวกของกิน ยา จานช้อนและแก้วน้ำ แหม ช่างเหมาะกับสายแดกแบบพี่เสียจริง
จากที่อ่านๆมาเหมือนชีวิตหน่องซีจะมีผัวดี กลัวผมลำบาก แบกข้าวแบกของให้ ซึ่งตอนแรกผมก็คิดงั้นเว้ย แต่หลังจากถกเถียงพูดคุยกันไปมาจึงได้รู้ว่ามันไม่ได้กลัวผมเหนื่อย แต่กลัวผมตาย แล้วมาเป็นภาระให้มันแบกศพ... โถ่ะ เอดร็อก
“จะเดินอ้วนอีกนานไหม”กุนี่ชะงักตีนแทบไม่ทันเลยจ้า “มานอน”ตบที่นอนข้างตัวสองที ก่อนจะหันไปสนใจหน้าจอต่อ
“อื้อ เดี๋ยวนอน”บอกแค่นั้นก่อนตั้งท่าจะรื้อของออกมาเช็คอีกรอบ
แต่ยังไม่ทันที่กระเป๋าชองหมีขาวจะถูกรื้อกระจุยอีกครั้ง ตัวผมที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นก็ถูกหิ้วปีกให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่อีกคนจะสอดมือรัดเอวผมจากด้านหลังแล้วยกขึ้น
ตัวตันๆของข้าถูกทิ้งทวนหน้าคว่ำลงเตียงอย่างไม่ใยดี ก่อนที่ไอ้ตัวขาวผู้กระทำการอุกอาจจะทิ้งตัวนอนลงอีกฟากเตียง ไฟทั้งห้องถูกดับลงด้วยเงื้อมือจอมมารโปรที่ยังคงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่
“บอกให้เรานอน แล้วทำไมโปรไม่นอน”ไม่ได้ก่อดราม่า กูแค่สงสัยไง
“รอไอ้ธันตอบไลน์”ส่งมีมาลูบกบาลผมสองสามที
“อ้าว มีปัญหาอะไรเปล่า”ไอ้ธันเป็นคู่เจคโปรตอนอ่ะครับ
“เปล่า กูแค่จะยืมรถมัน ถนนบางทีมันไม่ค่อยดี ไม่อยากเอารถช่วงล่างเตี้ยๆไป”
“แล้วปกติโปรไปยังไงอ่ะ”เพราะมันเคยบอกว่าแบ็คแพ็คคนเดียวบ่อยๆ
“เอามอ’ไซต์ไป”
“งั้นก็เอามอ’ไซต์ไปนั่นแหละ”ถึงจะไม่ชินเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวนี้สกิลการเป็นสก๊อยพี่ก็เพิ่มขึ้นแล้วนะเว้ย แซงซ้ายแซงขวา พี่นี่เก็บทุกเม็ด
“ไม่เอา มันร้อน”
“ใส่หมวกไม่ร้อนหรอก เราอยากลองนั่งตากลมดูวิวไกลๆบ้างอ่ะ”อันนั้นก็ส่วนหนึ่ง แต่เหตุผลส่วนใหญ่น่ะคือผมรู้ว่ามันอยากขี่มอเตอร์ไซต์ “นะ”
“มึงมันดื้อ”ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะซุกหัวเข้าหาอีกคน ก่อนที่แสงจากหน้าจอโทรศัพท์จะดับลง แล้วผมก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนอย่างสมบูรณ์
.
.
.
ตีห้านาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้แผดเสียงลั่น ผมเด้งตัวลุกขึ้นปิดเสียงอย่างไว ไม่ใช่ว่าตื่นไวอะไร กูยังไม่ได้นอนเลยสลัด ไม่รู้ตื่นเต้นอะไร แต่แม่งตื่นเต้นฉิบหายอ่ะ
หันไปมองคนตัวขาวที่พลิกตัวหนีเอาหมอนมาปิดหู ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน หลังจากใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาเดฟแล้วสวมแจ็กเก็ตทับอีกทีผมก็มาปลุกคนตัวขาวที่นอนกระพริบตาปริบๆมองเพดานให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำ
หลังจากเช็คความเรียบของตัวเองอีกครั้งแล้ว ผมก็เดินลงไปชั้นล่าง ทำอาหารง่ายๆที่โปรตอนกินได้อย่างข้าวผัดไข่กับไส้กรอกทอดเกรียมๆห่อใส่กล่องไปด้วย เหลือบไปเห็นขนมปังอยู่บนตู้เย็น ผมเลยเปิดทูน่าแซนวิสกระป๋องออกมาทาๆปนขนมปังแผ่น แล้วประกบกัน ก่อนจะหั่นเป็นชิ้นสามเหลี่ยมอย่างสวยงาม
เก็บทุกอย่างลงกล่อง แล้วยัดลงถุงพลาสติกเซเว่นยับๆที่พี่จอยพับเก็บไว้ เสียงย่ำเท้าลงบันไดไม้ทำให้ผมรับรู้ได้ว่า คุณชายท่านมาแล้ว... โอ้ แหม กว่าจะยุรยาทมาได้
“เสร็จยัง”ผมหันไปมองมนุษย์คุณชายที่ตอกย้ำลุคคุณชายด้วยแว่นสายตาสีดำแบบดูมีอนาคต
“อื้อ”พยักหน้าก่อนจะรับกระเป๋าตัวเองมาสะพายหลัง
หมีขาวในลุคใบหน้าดูมีอนาคตวางกระเป๋าใบใหญ่ลงบนพื้น ก่อนจะใส่รองเท้าหนังหุ้มข้อคู่โปรด ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะใส่ร้องเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีเข้มเก่าเก็บที่ผมไปรื้อออกมาจากกรุที่บ้าน
เมื่อคุณชายท่านใส่รองเท้าเสร็จก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะใส่แจ็กเก็ตหนังทับเสื้อยืดคอกว้างใส่สบายสีเทา ผมไล่มองกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำอีกครั้ง... ขามึงนี่ก็ยาวไปดิ กูนี่สูงถึงหัวนมมึงยัง?
“จะนั่งอีกนานไหมอีอ้วน”พี่นี่รีบยันตัวลุกเลยจ้า แต่ก็ต้องล้มนั่งไปอีกครั้ง เพราะกระเป๋าแม่งรั้งไง แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ตะเกียดตะกายลุกขึ้นในอีกรอบ ไอ้ตัวยาวมันส่งมือมาให้ผมเพื่อฉุดตัวขึ้น
มนุษย์ตัวขาวใช้อีกมือที่ไม่ได้จับมือผมอยู่ หิ้วกระเป๋าขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย เดินจูงมือกันมาตามทางเชื่อมโรงรถ ไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันบ้าง แต่ตามแพลนคือห้าวัน แล้วเราต้องอาบน้ำในน้ำตกเหมือนในละครไหมวะ แล้วปลาจะตอดไข่กูไหม ไม่ดิ แล้วถ้าแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกัน กูจะต้องเอาท์ดอร์ไหม แต่เดี๋ยวนะ นี่กูคิดเหี้ยอะไรเนี่ย
หลังจากคิดจังไรไปในเสี้ยววินาที เหงื่อกาฬก็ชุ่มฉ่ำราวกับน้ำป่าไหลหลากที่ซอกนิ้ว คือแบบก็จับมือกันบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเท่าไหร่ แต่ตอนนี้คืออะไร เหงื่อกูจะไหลทำไม มือเมอนี่ชุ่มเลยจ้า ไม่รู้ตื่นเต้นห่าอะไรหนักหนา แต่กูตื่นเต้นอ่ะ ยิ่งเหงื่อออก ใจก็ยิ่งเต้น นี่กูเป็นบ้าอาร้ายยยย
“ร้อนไง”พอมันหันมาถามเท่านั้นล่ะ จากที่แค่มือแฉะเล็กๆน้อยๆ ตอนนี้มือที่จันที่ชุ่มฉ่ำราวกับน้ำตกไนแองเกล่าไม่พอ มือยังสั่นหงึกๆอีก “ไม่สบายเปล่าวะ ทำไมมือสั่น”
“เปล่า เราแค่หนาวๆ”
“ไม่สบายก็บอก ถ้าป่วยมันจะลำบาก”ปากบางสีระเรื่อนั้นขยับพูดคาดคั้น
“ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”เหงื่อไหลที่มือไม่พอ อิหน้าผากกูเนี่ยมึงจะไหลอีกทำไม “เราแค่ร้อนเอง”แก้ตัวอย่างไว
“ไหวปะเนี่ย ตกลงมึงร้อนหรือหนาว”ช่างผมเถอะครับ คิดว่ากูเป็นสันนิบาทก็ได้
“ไหวสิ”
“...”ยิ่งมันจ้องกดดันผมก็ยิ่งล่อกแล่ก ใจก็เต้นสั่นระรัว หน้าก็ร้อนผ่าว โอ้ย กูจะบ้า
“เราตื่นเต้น”สารภาพออกไปก่อนจะยกมือข้างที่ถือถุงกล่องข้างขึ้นบังหน้าด้วยความอาย
ไม่ต้องแอบเบ้ปากแล้วด่าหน่องซีตอแหลนะ ไม่ต้องยกเรื่องแก้ผ้าอ่อยเอานมถูแขนไรงี้ด้วย มันไม่เหมือนกันเว้ย คือแบบไม่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดสองต่อสองกับแฟนไง อย่างที่เคยไปก็ไปกับกลุ่มเพื่อนมัน กับแฟนคนอื่นนี่ตัดไปเลย ตอนนั้นติดเหล้า
“ฮ่าๆๆๆ”หัวเราะร่า ก่อนจะถูลู่ถูกังกระผมที่ยังยกถุงกล่องข้าวบังหน้าอยู่
มือที่เปียกชุ่มถูกปล่อยเป็นอิสระ ผมเหล่มองอิตัวขาวที่ปลดล็อครถยนต์แล้วเอาถุงเครื่องประทินผิวมายัดลงหระเป๋า แล้วค่อยยกกระเป๋าใบใหญ่วางนอนตรงท้ายรถ ก่อนจะหันมาปลดกระเป๋าสะพายที่ผมสะพายอยู่ไปวางทับ แล้วรัดด้วยสายยางยืด
ฐานตั้งเหล็กที่ล็อกตัวรถสีดำอยู่ถูกปลดออก รถบิ๊กไบท์สีดำที่ผมไม่เคยเห็นโปรตอนใช้เลยสักครั้ง ถูกเข็นออกมา ก่อนที่ขาตั้งของตัวรถเองจะถูกเกี่ยวลงมาตั้งกับพื้น
“เอาคันนี้ไปหรอ”ผมเริ่มรู้สึกหวั่นใจ อินี่มันมีแค่สองล้อ โอกาสพากูไปหน้าแหกนี่สูงนะ
“เออ กูไม่อยากเอาสไปร์เดอร์ลุยทางลูกรัง”หมายถึงคันสีเหลืองของมันอ่ะครับ
“ขอทำใจก่อนนะ ไม่เคยนั่งคันนี้”ผมยืนหายใจเข้าออกอย่างตั้งสติ แล้วนี่กูจะปีนยังไง เบาะสูงฉิบหาย
“ไม่เคยห่าอะไร ตอนโอเพ้นเฮาส์กูก็ขี่คันนี้แหละ”ทันทีที่หมีขาวพูดจบ ภาพความทรงจำต่างๆก็หลั่งไหลเข้ามาอย่างว่องไว
“คิดถึงจัง”โผไปกอดรถอย่างสิ้นสติ
“คิดถึงเหี้ยไร ลุกขึ้นมาใส่หมวกกันน็อค”ไอ้โปรใจมารหยิบหมวกกันน็อคประจำตำแหน่งของผมมาครอบทั้งหัวผม ถึงจะอึดอัดไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าให้หน้ากูโต้ลมจนเหี่ยวล่ะนะ
“หลวมไหม”ขยับหมวกผมสองสามที
“บ้า...”ถามห่าอะไรก็ไม่รู้
“คิดจังไรอะไรของมึง กูหมายถึงหมวก”ถึงจะด่าผม แต่มันเสือกยิ้ม
“ฮ่าๆๆ... อึดอัดไปอ่ะ”คือปรับซะแน่นจนหมวกกับหัวกูนี่แทบสมานเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว
“ดียัง”คลายสายรัดออกนิดหน่อย
“อือ แต่ไม่ติดได้ไหม”คือมันรำคาญที่คางอ่ะ
“ไม่ได้ เผื่อมึงตกรถแล้วสมองมึงไหล คนมาเก็บเขาจะได้ไม่ลำบาก”สาบานว่าปาก... เอ ดร็อก
“...”กูนี่ยืนสตั้นเลยจ้า
ไอ้ตัวยาวเอาขาวตั้งขึ้น กวาดตาสำรวจรอบรถก่อนจะวาดขาขึ้นนั่งคร่อมบนเบาะ ผมวางเท้าซ้ายลงบนที่ว่งเท้า เกาะไหล่หนาเพื่อพยุงตัว แล้ววาดขานั่งคร่อมบนตัวรถ
ด้วยความที่เบาะด้านหลังมันสูงกว่าเลยทำให้ตัวผมเหมือนจะเทไปหาคนข้างหน้านิดๆ โปรตอนหยิบหมวกที่วางอยู่บนถังน้ำมันมาสวมแล้วติดสายรัดให้เรียบร้อย สวมถุงมือหนังเพื่อป้องกันแดดเผา แล้วดึงมือผมให้ไปกอดเอวหนาไว้ ....เอาแล้วไงไอ้สัตว์ เหงื่อกูมาอีกแล้ว
“กอดไว้แน่นๆ”ผมพยักหน้า ก่อนจะแนบหัวที่ครอบตัวหมวกกันน็อคไปบนแผ่นหลังของคนตัวขาว
กดสตาร์ทมือ แล้วเข้าเกียร์ รถค่อยๆทะยานออกมาตามทาง เมื่อถึงรั้ว โปรยันขาข้างหนึ่งลงกับพื้น ก่อนจะกดเปิดประตูรั้ว เมื่อขับออกมาพ้นรั้ว หมีขาวคนเดิมเพิ่มเติมคือเป็นแฟนกู ก็กดปิดรั้ว รอจนรั้วบรรจบกับขอบสนิท เราสองคนถึงได้เริ่มออกเดินทางกันจริงๆจังๆเสียที
ผมบอกให้โปรแวะเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเมื่อขับผ่าน จัดแจงซื้ออาหารกระป๋องกับขนมอีกเล็กน้อย เราก็เดินทางกันต่อ มีติดไฟแดงที่สี่แยกหนึ่ง ก็เจอแก็งค์บิ๊กไบท์กำลังออกกาญจนบุรีเหมือนกัน แต่จากการที่ไอโปรสนทนาระหว่างติดไฟแดง จึงรู้ว่าพี่เขาจะขึ้นไปทองผาภูมิกัน ส่วนผมกับไอ้โปรนั้นจะไปเอราวัณกันก่อน
หลังจากล่ำลากันพอเป็นพิธีเมื่อสัญญาณไฟใกล้จะเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว ผมก็นั่งเอาหัวแนบมันมาตลอดทาง ตอนแรกก็ร้อนนะ แต่พอออกต่างจังหวัดแล้ว รถน้อยลง บ้านคนน้อยลง ต้นไม้มากขึ้น ผมก็รู้สึกดีขึ้น
เราสองคนมาแวะนั่งกินข้าวกล่องที่ผมทำมาที่สวนแถวท่าเรือ กินข้าวเสร็จโปรก็เอากล้องออกมาจากกระเป๋าเพื่อถ่ายรูปเล่นกัน ถ่ายนั่นนี่ไปสักพัก ผมกับมันก็มายืนเซลฟี่กับเสาหลักกิโลแทน
เมื่อเล่นจนหนำใจ เราก็พร้อมออกเดินทางกันต่อ ขับรถต่อคราวนี้ อิหมีมันพาผมยิงยาวเลยครับ แถบชนบทที่เงียบสงบทำให้ผมผ่อนคลาย รถไหลด้วยความเร็วคงที่ไปตามถนน มือใหญ่ข้างหนึ่งละจากแฮนด์รถมากุมมือผมไว้แน่น ใจจริงผมก็กลัวนะที่มันขับรถมือเดียวแบบนี้ แต่อีกใจผมก็รู้สึกดีว่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เมื่อถึงทางเข้า โปรละมือจากผมไปจับแฮนด์รถตามเดิม เลี้ยวเข้ามาตามทางที่ปกคลุมด้วยต้นไม้สักพัก เราก็ถึงตัวอุทยาน โปรลงไปติดต่อที่พัก ส่วนผมก็เดินดูของในร้านของฝาก แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เลือกอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไอ้คนที่ไปติดต่อก็เดินมาประชิดตัว
“เอาเต้นท์หรือบ้าน”
“แบบไหนก็ได้แล้วแต่โปรเลย”ผมยังไงก็ได้อ่ะ
“มึงอยากนอนแบบไหน”ถามเน้นอีกที แต่ถ้ามาเที่ยวแบบนี้มันก็ต้องลุยๆเนอะ
“เต้นท์ก็ได้”ผมตอบออกไปอ่อมแอ้ม
“โอเค”ตีหัวผมเบาๆสองสามทีก่อนจะเดินออกไปจากร้านของฝาก
ผมไม่ได้ซื้ออะไร จนโปรกลับมาพร้อมถุงผ้าใบสีน้ำเงินทรงยาว เราก็แว้นกันมาตรงจุดกางเต้นท์ อิหมีพาผมแว้นท์รถลุยต้นหญ้าเตียนๆไปบริเวณใกล้น้ำ ก่อนจะจดรถแล้วเริ่มช่วยกันกางเต้นท์
เต้นท์สีน้ำเงินหลังน้อยที่ถูกประกอบด้วยเงื้อมมือของเราสองคนสำเร็จสมบูรณ์ ผมรื้อเครื่องนอนมาจัดในเต้นท์ ส่วนอิหมีที่เพิ่มเติมคือพากูมาเที่ยวนั้นไปยืมเตาอั่งโล่กับหม้อกระทะตะหลิว
หลังจากจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย เราก็ยกกระเป๋ามารัดท้ายรถไว้เหมือนเดิม ก่อนจะแว้นไปตลาดด้วยกัน คืออาจสงสัยว่าพวกมึงจะแบกไปแบกมาอะไรนักหนา แต่คือถึงคนจะน้อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าวของจะปลอดภัยไง ดังนั้นเอาไปด้วยเหอะ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังถ้ามันหาย
ผมซื้อแม่กุญแจ ถ่าน น้ำถังห้าลิตร ข้าวสวย มะม่วง หอมแดง กระเทียม ตะไคร้ แครอท ผักกาดขาว ต้นหอม ซุปก้อน หมูบด และเต้าหู้ไข่มาจากตลาด มื้อเย็นวันนี้ผมกะว่าจะทำแค่แกงจืดกับยำปลากระป๋องพอ
กลับมาถึงเต้นท์ เราก็เอาของเข้าไปเก็บในเต้นท์ เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ส่วนไอ้แว่นหน้าตาดูมีอนาคตนั่นหรอ หน้าด้านแบบนั้นเหลือแค่บ็อกเซอร์กับเสื้อกล้ามมันก็อยู่ได้แล้ว
ล็อคแม่กุญแจที่เต้นท์เสร็จก็ถึงเวลาทัวร์ แซนวิสที่ยังเหลือคือของปิ๊กนิคในยามบ่าย เราเดินขึ้นมาที่น้ำตก ไอ้ตอนแรกก็เหมือนจะดีนะ แต่สิบนาทีเท่านั้นแหละ หน่องซีนี่เริ่มฟืดฟาดเป็นหมาหอบแดดล่ะ
ยังไม่ทันจะถึงน้ำตกชั้นแรกผมก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจจนลืมอาการเหนื่อยล้าแทบหมดสิ้น อย่าหาว่าผมเว่อเลยนะ แต่คือตั้งแต่เกิดมาเนี่ย ผมเข้าป่าเป็นครั้งแรก(ไม่รวมที่ไอ้เชี่ยกรพากูไปหน้าแหกในพงหญ้านะ) ก็อย่างที่รู้ๆกัน ผิวผมแพ้ง่าย ดังนั้นเวลาไปเที่ยวกับครอบครัวเนี่ย ไม่ว่าจะในประเทศหรือต่างประเทศ ส่วนมากก็จะไปแหล่งช๊อปปิ้ง สวนสนุก ไม่ก็พิพิธภัณฑ์ ไอ้เข้าป่าชมธรรมชาติ เห็นน้ำตกใกล้ๆแบบนี้หรอ ครั้งแรกว่ะ = =
“สวยอ่ะ”ผมมองผืนน้ำตรงหน้าก่อนจะพูดออกมา
“ชั้นบนๆยิ่งกว่านี้อีก”พูดจบก็คว้ามือผมเดินจูงเดินต่ออีก
ถึงชั้นหนึ่ง ‘ไหลคืนรัง’ บางทีผมก็สงสัยนะ ว่าเขาเอาเหง้าสมองส่วนไหนมาครีเอท คือมันดีอ่ะ คือชอบ ในน้ำมีปลาตัวเล็กๆด้วย ต้นไม้ใบเขียวๆ น้ำที่ไหลกระเซ็นตามโขดหิน ที่นี่มันโลกมนุษย์ปะวะ ทำไมมันสวย มันเย็น มันสงบขนาดนี้
โปรพาผมไปนั่งพักย่อนขาจุ่มน้ำ แดกแซนวิสกันอย่างแสนสุข เดินหาโลเคชั่นถ่ายรูปกันเสร็จ ไอ้หนุ่มบ๊อกเซอร์เหลืองก็สะพายกล้องดึงมือผมเดินขึ้นไปชั้นต่อไป
ชั้นสองนั้นเหมือนน้ำจะลึกขึ้น ชื่อชั้น ‘วังมัจฉา’ก็สมตัว ปลาแม่งก็ยั๊วเยี๊ยะเลย แน่นอนว่ากูไม่ย่างกายลงไปแน่นอน เดินเป็นแบบถ่ายรูปสักพัก เราก็ขึ้นชั้นต่อไป ชื่อผาน้ำตก เออ แม่งก็เป็นผาแหละ เราก็ถ่ายรูปกันสองสามแชะ ไอ้โปรก็ถูลู่ถูกังผมเดินต่อ
ชั้นสี่ก็สวยมากครับ แต่ผมเดินเริ่มเหนื่อย เลยไปนั่งพักตามโขดหิน ส่วนมนุษย์แฟนผมเรอะ นู้น ไปถ่ายรูปแล้วนู้น จบชั้นสี่ขึ้นชั้นห้า เดินไกลสุดแล้วมั้งชั้นนี้ จากที่เหนื่อยๆ แต่พอเห็นน้ำตกเท่านั้นแหละ ตากูนี่วาวจ้า
ผมชอบชั้นนี้มากๆ มันสวยมากๆ ไอ้โปรก็เดินถ่ายนั่นนี่ไปตามประสา ส่วนผมก็ไปนั่งหย่อนตูดพอเปียกๆอยู่บนโขดหินที่มีน้ำซัดเอื่อยๆ... อ้า แม่จ๋า หนูอยากอยู่ที่นี่
นั่งเซลฟี่นั่งแอบถ่ายแฟนตัวเองไปราวครึ่งชั่วโมงไอ้คนตัวสว่างก็เรียกให้ผมเดินตามไปชั้นต่อไป ชั้นที่หกก็สวยครับ แต่ผมชอบชั้นห้ามากกว่า ชั้นที่หกดูน้ำมันไหลแรงชอบกล ถ้าเผลอไปเหยียบที กูคงต้องมีพลาดหัวฟาดกันสักที
ชั้นเจ็ดชั้นสุดท้าย ก็สวยแหละครับ แต่น้ำน้อยกว่าชั้นอื่น ประกอบกับผมเหนื่อยมากแล้วเลยไม่ค่อยยินดียินร้ายกับอะไรสักเท่าไหร่ เลยแค่ไปนั่งเซลฟี่ง่อยๆตามโขดหินไรงี้แทน
“เหนื่อยไหม”ถามหลังจากนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าผม
“นิดหนึ่ง แต่ชอบนะ”ผมเปิดอัลบั้มรูปที่ถ่ายมาดูอีกรอบ
“กูกับน้ำตก ชอบอะไรมากกว่ากัน”แล้วจ้องมาแบบกดดัน
“น้ำตกดิ”หัวเราะร่า เมื่อเห็นอีกคนเบ้ปาก “แต่ถ้ารักนี่ โปรมากกว่า”ประเหราะแม่งหน่อย เกิดมันงอนแล้วแอบหนีกลับ เดี๋ยวหน่องซีจะซวย
“พูดดีแบบนี้เดี๋ยวป๋าให้รางวัล”ว่าจบก็ยื่นหน้ามาประกบปากผมเลย...อินี่
“เฮ้ย เดี๋ยวคนเห็น”ผมรีบผละตัว หันซ้ายหันขวาทันที
“เห็นห่าอะไร ตั้งแต่เดินขึ้นมานี่มึงเห็นหมาสักตัวยัง”เออว่ะ ตั้งแต่เดินขึ้นมา เห็นคนเล่นน้ำชั่นหนึ่งสองสามคนเอง ชั้นสามก็มีอยู่คนสองคน ชั้นอื่นที่ไม่ต้องพูดถึง เงียบกริ๊บ! “ถ่ายรูปกัน”ไม่รอคำตอบใดๆ ดึงโทรศัพท์ในมือผมไปเปิดกล้องอย่างไว
“เฮ้ย! ยังไม่ได้ยิ้มเลย”หน้ากูเหวอสัด
“ฮ่าๆๆๆ มึงพลาดเอง”กดถ่ายรัวเลยจ้าทีนี้ ใช่ซี่ มึงมันหล่อไง ทำหน้าจังไรยังไงก็หล่อ แต่ไม่เป็นไร กล้องกู เดี๋ยวกูใช้แอพโมหน้าเรียวก็ได้
หลังจากกวนตีนผมจนหนำใจ เราสองคนก็ลงมาเล่นน้ำชั้นห้าที่ปราศจากผู้คน ผมยัดโทรศัพท์ลงถุงเซเว่นที่มีกล่องพลาสติกเปล่ากับไม้เซลฟี่อยู่ ผมนั่งหย่อนเท้าให้ปลาตอดเล่น ส่วนอิคนตัวขาวก็ถอดเสื้อกล้ามกองกับพื้นแล้ววางกล้องทับ ก่อนจะพุ่งลงน้ำอย่างไว
สโนว์ไวท์ในอารมณ์มโนของหน่องซีว่ายน้ำเข้ามาใกล้ ก่อนจะปีนขึ้นมานั่งบนโขดหินใกล้ๆ เช็ดมือเปียกน้ำลงบนกางเกงผมอย่างไม่เกรงใจเสร็จ ก็เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาเปิดกล้องหน้าแล้วส่องจัดแต่งทรงผมตัวเอง
“เล่นน้ำกัน”เก็บโทรศัพท์ผมลงถุงตามเดิม
“ไม่เอา เดี๋ยวจม”ดูทรงแล้วแม่งเกือบมิดหัวผมแน่ๆอ่ะ
“ไม่จม เนี่ย กูยืนได้”ว่าจบก็ลงไปยืนในน้ำที่มีความสูงพอมิดหัวนมมัน และคงพอมิดกบาลกู
“ขาเรากับโปรเท่ากันดิ”ช่วยดูความสูงกูด้วยไอ้สัด
“เออว่ะ ลืมไปมึงเตี้ย”เอ ดร็อก เขาเรียกผู้ชายตัวเล็ก
เอาจริงผมก็ไม่ได้เตี้ยอะไรขนาดนั้น หัวก็เลยคางมันมานิดหนึ่ง เทียบกับผู้ชายไทยปกติ ผมก็มาตรฐานเปล่าวะ แต่มันนั่นแหละ จะสูงไปไหน สูงเพื่อใคร สลัด หมันหน้า!
“งั้นขี่หลังกู”ว่าแล้วหันหลังให้ผม
“...”กูจะเชื่อมึงดีไหม
“สาบานว่าไม่แกล้ง”เอี่ยวตัวมาทำหน้าจริงจัง
ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด ถอดเสื้อยืดยัดไว้ในถุงเซเว่น แล้วเขยิบตัวลงไปโขดหินชั้นล่าง ก่อนจะจับบ่าหนาแล้วเอาขาล็อกเอวที่อยู่ใต้น้ำไว้
เมื่อมั่นใจว่าผมพร้อมแล้ว ไอ้คนตัวขาวเกินมนุษย์ก็เริ่มพุ่งตัวออกเพื่อว่ายน้ำท่ามกลางฝูงปลา ผมที่นอนเกาะมันแบบง่อยๆก็รู้สึกดีแบบแปลกๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ระแวงแบบแปลกๆด้วยเช่นกัน... กูระแวง
แต่ว่ายน้ำเล่น จริงๆมันแค่คนเดียว โปรก็พาผมกลับมาจุดเดิม ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นเช็ดกับเสื้อยืดผม แล้วเอากล้องออกมาถ่ายเซลฟี่อย่าร่าเริง ส่วนผมหรอ กูยิ้มอย่างเดียวพอ ออกท่าทางมาก เดี๋ยวตกจากหลังมันแล้วจะฉิบหาย
ห้าโมงเราก็กลับมาถึงเต้นท์ ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อทำกับข้าวก่อนจะไปอาบน้ำ ตอนแรกผมก็จะจุดเตานั่นแหละ แต่อิตัวขาวมันอาสาทำเอง ผมก็ไม่อะไรหรอก แต่รอไปรอมา สิบห้านาทีแล้วนะ มึงยังไม่เสร็จอีกหรอ
“เราจุดเองดีกว่า”อยากแดกข้าววันนี้ค่ะ
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวโดนถ่านแล้วมึงแพ้”กูมียาทาจ๊ะ
“อื้อ”นั่งรอกันต่อไป
“ไมไม่ได้วะ”อีกคนบ่นเบาๆในขณะที่ใช้แท่งจุดไฟขัดกันไปมา
“เราทำเองดีกว่า”ไม่รอให้อีกคนพูดอะไร ผมรีบคลานไปเอากล่องยาออกมา ในนั้นมันมีไฟแชคอยู่ ไม่ใช่ว่าผมสูบบุหรี่นะเว้ย แต่ผมพกไว้จุดตะเกียงบุนเซนในห้องแล็บเฉยๆ
จุดไฟเข้ากับกระดาษห่อผักเสร็จก็วางไปบนเตา ก่อนจะเอาถ่านมาวางทับ นั่งพัดๆไปไม่นานประกายไฟก็เริ่มสว่างขึ้น ผมรีบทำต้มจืดอย่างว่องไว
ไล่คนหัวเปียกที่นั่งมองผมตาแป๋วไปอาบน้ำเสร็จ ผมก็หันมาทำยำปลากระป๋องต่อ เอาข้าวสวยที่ซื้อมาออกมาอุ่นในหม้อสนาม(ที่ยืมมาอีกนั่นแหละ) โปรก็กลับมาพอดี ผมก็เลยใช้ให้อีกคนเฝ้าของกิน ส่วนผมก็ไปอาบน้ำ
ห้องน้ำนั้นดูเก่าแก่ แต่ก็ไม่ได้หน้ากลัวอะไรมาก ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เร็วที่สุด กลับมาที่เต้นท์อีกที ผมก็ถึงกับชะงักฝีตีนทันที... เก้าอี้ผ้าใบมาจากไหนอีกวะ
รีบสอดส่ายสายตาหาอิตัวต้นเรื่องทันที จนเห็นเจ้าหน้าที่ช่วยมันขึงราวตากผ้าเท่านั้นแหละ ผมแทบเอาหัวโขกพื้นตาย ยืมของไม่พอ มึงยังใช้แรงงานเขาอีกหรอ
ผมรีบเข้าไปช่วยทันที ไหว้ขอบคุณลุงเจ้าหน้าที่เสร็จ ผมก็ช่วยกันตากผ้าที่เปียก ก่อนจะกลับไปจุดยากันยุงกันที่เต้นท์ อาหารมื้อนี้ผมรู้สึกเจริญอาหารเป็นพิเศษ อาจเพราะวันทั้งวันผมเหนื่อยมากด้วยก็ได้มั้ง
นั่งกิน นั่งคุยกันไปถึงสองทุ่มกว่าผมก็ตาปรือแล้ว เราสองคนจึงตัดสินใจดับไฟด้วยขี้เถ้า(แน่นอนลุงเจ้าหน้าที่บอกมา)แล้วเข้านอน ปัดจัดที่นอนอีกครั้งผมก็ทิ้งตัวลงนอนปิ๊กนิ๊ก
โปรตรวจเช็คเต้นท์เสร็จก็ทิ้งซุกเข้ามาในผ้าห่มผืนใหญ่ของเรา เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อแล้ว ผมรู้ตัวแค่โดนดึงไปกอด แล้วก็สัมผัสที่ลูบหลังผมเบาๆเท่านั้น
ช่วงชีวิตที่ผ่านมาของผมนั้นค่อนข้างไม่ถูกกับความลำบากสักเท่าไหร่ จริงๆผมก็ไม่ชอบการนอนกับพื้นแบบนี้หรอก แต่คุณเคยเป็นไหม ถึงเราจะไม่ชอบสถานการณ์ขนาดไหน แต่การแค่อยู่กับใครสักคน ไม่ต้องมีคำหวาน ไม่ต้องมีเรื่องราวโรแมนติก มันก็เหมือนจะสุขขึ้นมาจนล้นใจ
ประโยคที่ว่า ‘ไม่สำคัญว่าเรากำลังทำอะไร แต่สำคัญว่าเราทำกับใคร’ ผมไม่เคยเข้าใจอย่างถ่องแท้... จนวันนี้
แต่ก่อนนอนไลน์บอกพ่อสักหน่อยดีกว่า ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดเข้าแอพลิเคชั่นสีเขียว แต่ยังไม่ทันจะคุยกับพ่อกับแม่ ไอ้แจ้งเตือนจากไลน์กลุ่มก็ทำให้ผมตะหงิดใจแปลกๆ
หัวข้อสนทนาของพวกมันเหมือนจะเป็นรูปที่ไอ้แจนแคปมาจากไอจีที่มันสิงสู่อยู่ ผมกดเปิดรูป รอสักพักก็มา ภาพที่เห็นเป็นรูปของหมีขาวที่นอนอยู่ข้างๆผม ในรูปนั้นมันไม่ใส่แว่น เสยผมเปียกๆเปิดหน้าผากขึ้น ฉีกยิ้มมุมปาก แบบแบดๆ ด้านล่างภาพเห็นแค่ผืนน้ำใสที่ปิดหัวนมกันอนาจารไว้ ด้านหลังมันนั้นมีผมที่ยิ้มร่าหน้าหน้าเครียด แต่ก็ไม่ได้แย่อะไร
แต่รูปไม่ได้พีคอะไรหรอก จุดพีคของชีวิตมันอยู่ที่แคปชั่นตางหากเล่าไอ้สาดดด... ตันเหมือนหมู หูเหมือนช้าง #พาพะยูนมาเล่นน้ำ #ตกลงมึงเป็นตัวอะไร #อีอ้วนเอ๊ย #กูลั่น
...คารารวยเถอะ...
---
สุขกันเข้าไปเถอะหนุ่มๆ
พี่หมีชอบหยอกเมียค่ะ
อิเมียอ้วนก็ทำเป็นด่า โถ่ะ กูรู้ว่ามึงชอบ ยั่มมา
ที่หายไปคือไปอยู่หอกับเพื่อนค่ะ
หนีออกจากบ้านอยู่
แต่ไม่ต้องห่วงบอกแม่แล้ว แม่บอกเออ กลับมาก็ซื้อหนมครกมาด้วย
คือบั่บ แม่เข้าใจคำว่านี้ออกจากบ้านไหม
เดี๋ยวจะมาต่อเนอะ พรุ่งนี้แหละ ขอเวลาปั่นแปป
รักทุกคนเด้อ
ขอบคุณนะคะ
ปล.ดันมันด้วย
หัวข้อ: ✜✜✜▶ Ex or Next? เมื่อผมจีบ... มนุษย์แฟนเก่า ◀✜✜✜ (อ่าน 642352 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก