หัวข้อ: ✜✜✜▶ Ex or Next? เมื่อผมจีบ... มนุษย์แฟนเก่า ◀✜✜✜

[กฤษณ์]

เลิกคือการทิ้งคนที่รักไปแล้วเจ็บทั้งคู่ เท่าที่เราคิดนะ แต่คิดว่านน่าจะห่างๆกัน(เปิดเพลงหวายแปป)แล้วทบทวนตัวเองให้ดี
ที่ผ่านมาเราทำตัวดีแล้วเหรอ เราพยายามพอมั้ย การปิดบังตัวเอง ทำตัวให้สมกับอีกฝ่ายมันถูกต้องเหรอ
คนรักกันคือคนที่ยอมรับความเห้ของกันได้ ไม่ใช่คนที่แอ๊บดีใส่แล้วบอกว่าตัวเองรัก
ถ้าไม่ยอมเปิดตัวตนที่แท้จริงของตัวเองมันก็แย่ ถ้าไม่ยอมสังเกตอีกฝ่ายมันก็แย่
หวังว่าจะดีขึ้น
ขอบคุณจีนด้วยที่บอกความจริงให้คนโง่รู้

[Aueizii]

ร้องตามเลยอ่ะ เราโคตรเข้าใจความรู้สึกที่อึดอัดจนเหนื่อย อยากถอยออกมา
นักเขียน เขียนดีมากกกกกกกก 

[zleep]

ทนไม่ไหวจนต้องระเบิดแล้วสินะน้องซี
เราเหมือนเห็นตัวเองเมื่อสองปีก่อนเลย เพราะงี้เราถึงอยากให้ซีพูดออกไป
แต่ก็นั่นแหละ คนเราถ้าไม่เจอกับตัวก็จะไม่รู้สึก ก็จะไม่มีบทเรียน

สาเหตุที่เลิกกันรอบแรกนี่เพราะโปรเป็นแบบนี้หรือเปล่า..

[น้องมุกผู้น่ารัก]

ถ้ามาต่อแล้วค้างแบบนี้!!!!!

[วันหนึ่ง]

น้ำตาคลอเต็มเบ้าแทบร่วง ต้องอั้นไว้ เพราะะถ้าร่วงนี่ยาวเลย

[MyLavenderLand]

 ผัวแม่งไม่เคยคิดอะไรได้เอง เมียแม่งก็ปากหนัก ซีจบปัญหาด้วยการเลิกกัน ใช่เหรอวะ? ทำไมไม่คุยก่อนวะซี?  หรือคิดว่าเพราะรู้จักโปรดี ถึงบอกไปยังไงโปรก็ไม่มีทางเปลี่ยน อ่ะถ้าเป็นงั้น เจ่เห็นด้วย เลิกไปเลย หาผัวใหม่ เจ่จะช่วยกระทืบอิโปรซ้ำด้วย 

แต่ก่อนจะเลิก ยังไงมันควรคุย ควรให้โอกาสปรับตัวเข้าหากันใหม่ก่อนไหมวะ? เลิกกันไปหนนึงแล้ว ก็น่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ ทั้งๆที่รักกันมาก

โปรมันโง่อ่ะ มันรักเป็นอย่างเดียว มันหวานแบบง่าวๆของมัน ซีเองก็น่าจะรู้จักโปรมันดี ลองให้โอกาสโปรมันหน่อยนะ // เจ่นี่ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายโปร มาเต็ม

[Shin Heeyoo]

อีคู่นี้ มันต้องเลิกกันกี่รอบถึงจะรักกันนิ

นี่ขนาดซีจำไม่ได้ไปแล้วว่ารอบแรกเลิกเพราะอะไร

กลับมาคบกันใหม่ ก็ยังจะเลิกเพราะอึดอัดอีก

นี่สินะ ที่ดาราเค้าชอบให้เหตุผลตอนเลิกกันว่า "เข้ากันไม่ได้"

เพราะฝืนตลอดนี่เอง เฮ้อ

[dekying kukkig]

โฮรวววววววววววววว ว่าแล้วบอกเลิกจนได้ 
เหนื่อยก็น่าจะแค่พัก บางครั้งคำพูดที่พูดออกไปแล้ว มันจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองนะ

[nutty]

ปัญหามันมี ซีแค่ทนจนมันระเบิดออกมา
สงสารอิหมีมาเก็ตตอนโดนบอกเลิกอีกรอบ

[alternative]

เราต่างยังเด็ก เราต่างยังต้องเรียนรู้
ขอให้เรียนรู้ไปด้วยกันนะ

[broke-back]

--รักไม่ช่วยอะไร--

ฉันไม่ยอมเปลี่ยน
เธอไม่ยอมเปลี่ยน

..ยังทำตัวเหมือนเคย เคย..

ยังงี้ใช่มะ
โปร+ซี

[zzzzzz]

สะอึกเลยย

[lovewannabe]

โปรตอนคนโง่ หน่องซี เลยช้ำใจ

[ssipra]

ร้องไห้ออกมาทั้งคู่เลย ร้องออกมาให้พอ แต่อย่าปล่อยมือกันนะ

[กุหลาบเดียวดาย]

ว่าแล้ว อิอ้วนต้องขอเลิก เพราะแกไม่เคยเข้าใจว่าถ้ายังรักก็อย่าถึงกับเลิกกัน

เคลียร์ๆกันเสียนะ หน่องซี อย่าต้องมาเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่ายเลย

[Snowermyhae]

ต้องช่วยกันประคับประคองรักครั้งนี้นะ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้ออออ!! เข้าใจอะไรหลายๆอย่างเลย ^^

[กบกระชายไทยนิยม]

เคยตั้งคำถามคล้ายๆ กันเหมือนกัน แบบ
เราสองคนรักกันจริงๆ หรือ
รักที่ต้อง ทน ทน ทน มันใช่รักแน่หรือ
แล้วถ้ามันคือรัก มันจะมีความสุขได้จริงๆ หรือ
+เป็ด หน่วงมาก
รู้สึกดีใจที่โปรรู้ตัวสักที

[†คุณเขียด]

Chapter 23 Thank you

    ไม่รู้ว่าผมถูกย้ายมานอนบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้แค่ผมแหกปากร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังอยู่เป็นชั่วโมง แต่ว่าตอนนี้ผมหยุดร้องไห้แล้วนะเว้ย โปรก็เหมือนกัน เรานอนกอดกันท่ามกลางความเงียบและความมืดภายในห้อง

    ผมรู้ว่าผมค่อยนข้างเก็บกดอะไรไว้หลายอย่าง ทั้งเรื่องครอบครัวที่ล้มเหลว ทั้งเรื่องความรัก บางทีผมก็คิดนะว่าคนเรามันสามารถรักกันไปห้าสิบหกสิบปี รักจนแก่จนเฒ่า รักกันจนตายห่ากันไปข้าง มันมีจริงหรอ

    และถ้ามันมีจริง มันจะมีคนได้พบอยู่กี่คน แล้วคนอย่างผมจะโชคดีขนาดนั้นเลยหรอ หลังจากเลิกกับแฟนคนแรก ผมก็คบใครหลายคน จริงๆมันไม่ได้หมายความว่าผมเจ้าชู้ หรือขี้เบื่อ อ่า จริงๆผมก็ขี้เบื่อนั่นแหละ

    ผมไม่ชอบอะไรที่ซ้ำซากจำเจ ไม่ใช่แค่คนรัก แต่รวมถึงอาหาร เสื้อผ้า รองเท้า สไตล์การแต่งตัว หรือแม้แต่เพื่อน ผมมีเพื่อนหลายคน แต่ในกลุ่มที่ม.ผมสนิทที่สุดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะเวียนเป็นช่วงๆว่าสนิทกับคนไหนมากที่สุด อย่างช่วงนี้ก็คงเป็นฟอยด์ล่ะมั้ง

    การร้องไห้วันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร อย่างน้อยๆในหัวผมตอนนี้ก็โคตรโล่งเลย ที่ผมบอกว่าจำไม่ได้ว่าเมื่อสามปีก่อน ว่าผมเลิกกับโปรเพราะอะไร เหอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนความจำดีขนาดที่จำเรื่องตอนอนุบาลได้แบบผมจะจำเรื่องเมื่อไม่กี่ปีไม่ได้ บางที ผม... ก็แค่รู้สึกผิดจนไม่อยากนึกถึง

    เคยไหม ที่เวลาร้องไห้ออกมา บางทีความทรงจำบางส่วนที่เราเก็บซ่อนเอาไว้ที่ส่วนลึกของความรู้สึก มันก็เหมือนไหลออกมาพร้อมน้ำตา  ถ้าจำไม่ผิด ก่อนที่ผมจะเลิกกับโปร เป็นช่วงที่พ่อแม่ผมระหองระแหงเต็มทน ผมบอกทุกคนว่าผมโอเคถ้าพ่อแม่จะหย่ากัน เพราะถึงพ่อแม่จะไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่พ่อกับแม่ก็ยังเป็นพ่อกับแม่ของผมเหมือนเดิม

    ผมจำได้ว่าผมยิ้มทุกครั้งที่พ่อแม่ถามเรื่องนี้ ผมไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจ ไม่อยากให้เขามาทนกับชีวิตคู่ที่มันเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว แต่คุณรู้ไหม ก่อนวันที่พ่อแม่หย่ากัน ผมร้องไห้ทั้งคืน เป็นไง... เชื่อยังว่าผมทนเก่ง

    ส่วนเรื่องโปร จุดเริ่มมันมาจากการบ้านภาษาไทย คือบอกเลยว่าเรื่องแม่งโคตรเหี้ย จนไม่น่าเลิกกันได้ แต่เอาไรกับผมตอนนั้นวะ กูยังไม่บรรลุนิติภาวะนะเว้ย ยังคิดว่าตะกวดโตเป็นเหี้ยอยู่เลยด้วยซ้ำ

    ผมชอบเคมีเกลียดฟิสิกส์มาแต่ไหนแต่ไร ต่างจากโปรตอน ที่เพื่อนมันยกย่องเป็นเทพฟิฯเลยด้วยซ้ำ ผมให้อิหมีที่ตอนนั้นที่สารร่างดูก๊องแก๊งกว่าตอนนี้เยอะทำการบ้านให้ แลกกับที่ผมจะทำรายงานภาษาไทยให้มัน ซึ่งเท่าที่ผมจำได้ เหมือนมันจะบอกว่างานส่งวันพุธ

    แต่ราวๆสามทุ่มวันอาทิตย์มันก็สไกป์มาถามถึงรายงาน แน่นอนว่าผมยังไม่ได้ทำ ผมก็บอกว่าส่งตั้งวันพุธทำพรุ่งนี้ก็ทัน แต่มันเสือกบอกว่าบอกผมว่าส่งวันจันทร์ ด้วยความที่ผมก็เหนื่อย ไหนจะสอบตรงเข้ามหา'ลัย ไหนจะงาน ไหนจะเรื่องพ่อแม่ ผมเลยใส่อารมณ์กลับ และเราก็ทะเลาะกัน

    วันต่อมาโปรมาง้อ ตอนนั้นเรื่องใครจำวันผิดจำวันถูกผมไม่สนแล้ว ผมโคตรโกรธมันเลย เรียกว่าแค้นเลยด้วยซ้ำ ก็รู้ๆกันนะครับ โปรตอนมันปากร้ายขนาดไหน ยิ่งโมโหนี่ไม่ต้องคิดเลย … ผมนี่อยากจะเอาส้นตีนแยงปากมันสักที

    คิดว่าผมบอกเลิกมันเลยใช่ไหม? ไม่ใช่หรอก ผมเลือดเย็นกว่าที่คุณคิดเยอะ ผมแค่ยิ้ม บอกว่าไม่เป็นไร ทำเหมือนทุกอย่างยังเป็นปกติ ทั้งที่ในใจนี่ผมคิดแต่เรื่องแก้แค้นที่มันด่าผม แล้วผมเถียงไม่ทัน

    ผมเชื่อว่าการแก้แค้นที่สะใจที่สุด ต้องรอเวลาที่เหมาะสมที่สุด และให้เหยื่อระแวงน้อยที่สุด ผมยังทำตัวเป็นแฟนที่ดี ไม่งี่เง่า ตามใจมัน เรื่องเซ็กส์กยอมมันบ่อยขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านั้นผมแทบไม่ยอมรวมร่างอสูรกับมันเลย เพราะกลัวตื่นไปเรียนพิเศษไม่ไหว

    และวันที่เหมาะสมมันก็มาถึง คุณคิดว่าวันอะไร เฉลยเลยแล้วกัน วันเกิดมัน แถมบอกทางโทรศัพท์ด้วย เป็นไง โคตรเซอร์ไพรส์เลยไหมของขวัญวันเกิดจากผม เท่านั้นไม่พอนะ ผมคิดขนาดที่ว่ามันต้องจำเรื่องนี้ไปจนวันตาย เพราะทุกครั้งที่วนมาวันเกิด มันก็ต้องนึกเรื่องนี้ขึ้นมา

    บอกเลยว่าสามวันแรกผมโคตรสะใจ แต่หลังจากนั้นคุณรู้ไหม ผมนอนร้องไห้เป็นเดือน ไม่มีการง้อ ไม่มีข้อความ ไม่มีการติดต่อใดๆ มันเหมือนเราอยู่กันคนละโลกเลยด้วยซ้ำ ผมคิดถึงมัน คิดถึงความสุขในตอนที่เรายังดีกัน แต่ตอนนั้นนน้องซีวัยขบเผาะมันทิฐิเยอะ อีกอย่างผมคงไม่ได้รักมันมากพอที่จะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดมัน

    ทุกอย่างยังดำเนินต่อไป โลกยังคงหมุนด้วยองศาเดิม จะต่างจากเดิมก็ตรงที่ หน้าหนาวน้อยลงและหน้าร้อนนานขึ้นทุกปี รวมทั้งการที่ผมกลับไมเคยลืมวันเกิดโปรตอน ในขณะที่บางปีผมยังลืมวันเกิดตัวเองเลยก็ตาม

    เวลาอาจรักษาแผลได้ แต่เวลาแม่งไม่เคยลบความรู้สึกผิดในใจผมไปได้เลยว่ะ แม้ผมจะไม่แสดงออก แต่ถ้าขุดไปที่จุดลึกสุดของความรู้สึก ผมรู้สึกผิดต่อโปรจริงๆ และยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เมื่อวันนี้ผมเลือกจะทำร้ายมันอีกครั้ง ทำร้ายมันเหมือนเดิม

 

    "ทำไมยังไม่นอน"เสียงทุ้มที่แหบกว่าปกติถามผมก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

    "คิดอะไรนิดหน่อย โปรล่ะ นอนไม่หลับหรอ"

    "อือ... อย่าหาว่ากูปัญญาอ่อนเลยนะ แต่กูกลัวตื่นมาแล้วมึงหายไป ตื่นมาแล้วรู้ว่ากูแค่ฝัน ฝันว่าได้เจอกัน ฝันว่าเราได้คบกัน ช่างแม่งเหอะ กูแม่งเพ้อ"ผมเงยหน้ามองคนตัวขาวในความมืด แม่งแดกสารเรืองแสงเข้าไปรึไงวะ...สว่างทะลุความมืดเลยครับพี่

    "พูดต่อสิ เราอยากฟัง"ผมกระพริบตาปริบๆ

    "ไม่เอา"อ้อมแขนกระชับขึ้นเล็กน้อย "เสียลุคกูหมด"ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอีกครั้ง

    "เรา..."พอหัวมันโล่ง ตรรกะความคิดอะไรมันก็น้อยลง "อยากเป็นแฟนที่ดีของโปรนะ ไม่งี่เง่า ไม่เยอะ ไม่ขี้หึง แต่เราก็ทำไม่ได้..."

    "กูรับได้นะ... ถ้ามึงจะงี่เง่า จะขี้หึง จะเยอะกับกูบ้าง"เหมือนจะดีถ้า... "ขนาดมึงตูดใหญ่ขาสั้นตัวตันเป็นฮิปโปกูยังโอเคเลย"

    "ไอ้สัตว์"ผมด่าเบาๆ แต่อีกฝ่ายดันหัวเราะร่วน "จิตปะเนี่ย โดนด่าแล้วชอบใจ"

    "เออ อาจจะจิตจริง นานๆทีโดนมึงด่าก็ตื่นเต้นดี"

    "ไม่อยากขุดนะ แต่โปรรู้เหตุผลจริงๆที่เราขอเลิกกับโปรเมื่อสามปีก่อนไหม"ผมถาม ก่อนจะกัดริมฝีปากล่างอย่างช่างใจ

    "กูว่ามึงคงอึดอัดที่กูติดมึงมากไป"

    "พอกลับมาคบกัน โปรก็เลยปล่อยๆเราบ้าง เพราะกลัวเราอึดอัด?"ผมถามก่อนจะลอบถอนหายใจ

    "อ่า นั่นก็ใช่... แต่กูมัวแต่สนเรื่องอื่นนั่นก็ด้วย"พอไม่ต้องคิด ไม่ต้องวิเคราะห์เองมันก็ดีนะ เหมือนไม่ต้องใช้ตรรกะอะไรมากมาย สงสัยก็ถาม อยากพูดอะไรก็พูด

    "เราอาจใกล้กันเกินไป... เราลอง..."

    "ไม่ต้องมาบอกว่าห่างกันสักพักนะไอ้สัตว์ แม่มึงไม่ใช่หวาย ถ้าอยู่ใกล้กันขนาดนี้เรายังแก้ปัญหาไม่ได้ อยู่ไกลกันมันจะช่วยอะไรได้วะ"โปรตบตูดผมไปที "อีห่างกันสักพักเนี่ย กูเห็นเลิกกันมาหายคู่ล่ะ"

    "ไม่ห่างก็ไม่ห่าง... จริงๆที่เราเลิกกับโปรตอนนั้น เราโกรธเรื่องการบ้าน ที่โปรมาด่าเรา"

    "อย่ามา มึงก็ด่ากูเถอะอิอ้วน"

    "แต่โปรด่าเราเยอะกว่า แถมไม่ขอโทษเราด้วย ทั้งที่โปรบอกวันเราผิดเอง"ผมว่าเสียงอู้อี้

    "เออ งั้นกูขอโทษ"ช้าไปไหมไอ้สัตว์

    "นิสัยไม่ดี"ผมว่า เมื่อคิดกลับไปถึงอดีต

    "แค่นี้ทำมาว่า ทีมึงแดกจนอ้วน กูเคยว่ามึงไหม"ก็ว่ากูอยู่ไม่ใช่หรอวะ! "เลิกกันไปมึงคิดถึงกูบ้างไหมวะ"

    "..."ผมส่ายหน้า ก่อนจะกระเถิบตัวขึ้นไปนอนบนหมอนเพื่อมองหน้าอีกคนถนัดๆ... พี่เบื่อการซุกหัวนมล่ะ "ไม่"ไม่ได้โกหกนะ ถึงแม้ช่วงแรกๆจะยังคิด แต่นานไปมันก็ลืมเลือน

    "มึงแม่งใจร้ายฉิบหายเลยว่ะ"โปรบอกหน้านิ่ง

    "โกหกไม่ทำให้อะไรดีขึ้นหรอก"มันเคยบอกผมเอง

    "เออ แต่บางทีก็โกหกเพื่อรักษาน้ำใจกูบ้างก็ได้"โปรตอนถอนหายใจ ก่อนจะเอาตากลมๆใสๆคู่นั้นจ้องหน้าผมผ่านความมืด "แต่ตอนนั้นกูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะ"มือขาวที่สว่างราวกับเป็นญาติกับแมงกระพรุนเรืองแสงลูบที่แก้มผมเบาๆ

    "..."ผมวางมือตัวเองทาบกับมือของอีกคน "เราคบกันต่อมันจะดีจริงๆหรอ มันจะไม่ใช่แค่เรายืดเวลาให้เลิกกันช้าลงหรอกหรอ"มันเหมือนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

    "มึงอยากเลิกกับกูจริงๆหรอซี"

    "เราไม่รู้"ไม่ได้แอ๊บใส กูไม่รู้จริงๆย่ะ

    "มาเล่นอะไรกัน"ผมเลิกคิ้วสงสัย ก่อนจะบีบเบาๆบนมือขาวที่วางนาบบนแก้มผม "กูบอกของที่มึงชอบหรือไม่ชอบ มึงก็บอกของที่กูชอบหรือไม่ชอบ ถ้าใครบอกผิดก่อนแพ้"

    "ถ้าชนะจะได้อะไร..."

    "ขออะไรก็ได้จากคนแพ้หนึ่งอย่าง"

    "เช่นขอให้เราห่างกันสักเดือนแบบนี้หรอ"ผมพูดออกไปเรียบๆ ในขณะที่อีกคนเม้มปากแน่น

    "อืม หรืออาจจะขอให้เราไม่เลิกกัน"

    "ก็ได้ งั้นเราเริ่มก่อน โปรชอบสีเหลือง"ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอิหมีที่ตอบตีมึนตรงหน้าผมนี่มันจะรู้อะไรเกี่ยวกับผมบ้าง

    "มึงชอบหลายสี แต่ชอบสีฟ้าสีน้ำเงินมากที่สุด"ผมพยักหน้าเบาๆทำนองว่ากูให้ถูกก็ได้... แม้จะพูดมาไม่ครบก็เถอะ

    "โปรชอบกินมะเขือเทศ"ผิวมันถึงดีเลิศประเสริฐศรีประเพณีวิ่งควายแบบนี้ไง

    "มึงไม่ชอบมะเขือเทศ แต่ชอบแตงกวา"ผมพยักหน้า จริงๆผมก็กินผักได้เกือบทุกอย่าง มะเขือเทศก็กินได้ แต่ผมเกลียดกลิ่นมัน

    "โปรชอบหอมแดง"หอมแดงในต้มแซ่บนี่กูไม่เคยได้แด๊ก

    "มึงไม่ชอบที่เสียงดัง แต่เสือกชอบไปร้านเหล้า"อันนี้เหน็บแนมกูสมัยก่อนกลับมาคบกับมึงล่ะ

    "ตอนนี้ไม่แล้วเถอะ"คนฟังหัวเหาะเบาๆ "โปรชอบหมา"เมื่อก่อนมันเคยเลี้ยงหมาพันธุ์เชาเชาอยู่ตัว ชื่อ'ไอ้หมีที่เป็นหมา'... สาบานว่าชื่อมันจริงๆ

 

    ซึ่งผมก็ยอมใจกับชื่อแม่งจริงๆ ผมกับไอ้หมี(ปกติเรียกกันแค่นี้) มีโอกาสได้พบประกันหกเดือนหลังจากคบกับเจ้านายมัน ไอ้หมีเป็นหมายักษ์ขนฟูสีดำที่หูตาฝ้าฟางและเอาแต่นอนแทบทั้งวัน ผมเคยสงสัยว่ามันเอาแรงบันดาลใจจากการตั้งชื่อมากจากไหน ซึ่งแน่นอน อิตัวขาวมันไม่ตอบ แถมทิ้งท้ายว่า 'ปล่อยให้ควายมันงง' ให้กูเจ็บใจเล่นอีกด้วย

     ซึ่งหลังจากที่ถามมันไม่สำเร็จ ผมเลยไปถามม่าม้ามันแทน ซึ่งก็ได้คำตอบมาว่า เมื่อสมัยที่ไอ้หมีมันยังเล็ก มันตัวกลมๆสีดำเหมือนลูกหมีควายที่สวนสัตว์ โปรตอนมันก็เลยเข้าใจผิดแล้วเรียกว่าลูกหมี แต่พอพี่บลูอธิบายว่ามันเป็นลูกหมาไม่ใช่ลูกหมี ไอ้เด็กตัวขาวที่โตมากวนส้นตีนสุดๆ ก็ไปป่าวประกาศทั้งซอยว่า สมาชิกใหม่ที่บ้านมันชื่อลูกหมีที่เป็นลูกหมา จนทุกคนก็ติดปากกันมาเป็นสิบปี

    แต่หลังจากที่ไอ้หมีที่เป็นหมามันแก่ตายด้วยอายุสิบสองขวบ โปรก็ไม่ได้เลี้ยงสัตว์อะไรอีก มันบอกว่าเพราะผมแพ้ขนสัตว์ สงสารที่เห็นผมต้องคลุมผ้าแทบทั้งตัวเวลามาบ้านมัน ซึ่งก็อ้างซะมึงดูรักกูไปดิ... แต่จริงๆผมรู้ว่ามัน ไม่อยากสูญเสียอีกแล้ว

 

    "ไม่รู้ว่ามึงชอบสัตว์อะไรว่ะ แต่รู้ว่ามึงชอบแดก"โอเคค่ะ อิสึด

    "โปรชอบเรียนฟิสิกส์"อิตัวขาวมันหัวเราะหึๆ ก่อนจะส่ายหน้าทำนองว่า'มึงพลาดแล้วอิอ้วน' "ได้ไงอ่ะ อย่ามา เราจำได้"

    "กูชอบทุกวิชาที่อาจารย์ไม่เข้าสอน"อยากจะถีบหน้ามึนๆของมันสักที

    "แบบนั้นไม่นับเซ่!"ผมผละมือที่จับมือมันไว้ ไปหยิกรักแร้มันแทน

    "โอ๊ย!"มันสะดุ้งตกใจ... สมน้ำมะหน้ามึง "เก่งกับกูใหญ่นะเดี๋ยวนี้"ผมยิ้มมุมปาก "เมื่อก่อนมึงชอบเคมี"มีเซฟประโยค ด้วยคำว่าเมื่อก่อนด้วยจ้า

    "โปรชอบว่ายน้ำ"

    "มึงชอบนอนขี้เกียจอยู่บ้าน"จ้ะ คารารวย

 

    ไม่รู้เราเอามาสู้กันไปอีกกี่เรื่อง รู้แค่มันมากมาย จนบางทีผมก็ยกเรื่องซ้ำมาพูด แต่ก็งงๆกันทั้งคู่ว่าตกลงพูดไปยังวะ ท้องฟ้าภายนอกสว่างขึ้นเล็กน้อย นาฬิกาบอกเวลาเกือบหกโมงเช้า และโปรตอนที่ตาปรือปรอยอย่างฝืนความง่วงสุดฤทธิ์... นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้

    ตื่นมาตอนเที่ยงกว่าๆ อิหมีขาวมันตื่นก่อนผม ตากลมๆที่มีขอบตาดำคล้ำแถมบวมนิดๆเป็นพร็อบประกอบมองผมตาปริบๆ ทั้งที่แขนข้างหนึ่งยังช้อนซอกคอผมไว้ และแขนอีกข้างก็วางพาดตัวผมไว้ เพื่อกอดหลอมๆ … เอิ่ม แขนมึงยังสบายดีไหม

    แต่เมือนพอได้นอน พอได้พูดอะไรออกไป พอได้ฟังว่าเราต่างใส่ใจเรื่องของกันแค่ไหน ไอ้อารมณ์น้อยใจ และความคิดชั่ววูบนั้นมันก็แทบจะหายไป เมื่อวานผมเป็นบ้าอะไรวะ ทำไมถึงพูดมันออกมาง่ายดายขนาดนั้น แต่ขอบคุณอะไรหลายอย่างนะ ที่วันนี้เรายังไม่เลิกกัน

 

    "ไม่เจ็บแขนหรือไง"ผมจะขยับตัวออก แต่อีกคนกลับรัดผมไว้

    "บอกเลยว่ากูปวดจนชาจนไม่รู้สึกห่าไรล่ะตอนนี้อนนี้อนน"พูดด้วยเสียงแหบพร่ากว่าปกติ "แดกเหี้ยไรไป ทำไมหนักขนาดนี้"มันพูดจบ หน่องซีนี่เด้งตัวกระแทกแขนซ้ำแม่งอีกทีเลย กูดีแตกแล้วไอ้สัตว์ เลิกแอ๊บ!

    "หิวข้าว"

    "ยอมใจ คนเหี้ยอะไร ตื่นมาก็ถามหาของแดกเลย โอ๊ย!"ผมนี่หยิกรักแร้แม่งเลย... ปากดีนัก "พอดีแตกนี่ก็ขยันทำร้ายร่างกายกูจัง"พูดจบก็คลายแขนปล่อยผมออกไป

    "แล้วไม่ไปม.หรอ"ปกติวันเสาร์แบบนี้ อิตัวขาวมันต้องไปทำโปรเจ็กต์ที่ม.ครับ เพราะวันอาทิตย์มันต้องส่งงานให้แอดไวเซอร์

    "ไม่อ่ะ เคลียร์กับมึงให้รู้เรื่องก่อน""พูดจบมันก็ดึงน้องเขี้ยวกุดที่หัวแบนผิดพี่ผิดน้องไปดู

    "ไปทำโปรเจ็กต์เลย มันสำคัญนะ"ผมบอก แต่อิตัวขาวยังคงนอนเอามือจัดหัวเขี้ยวกุดแบบไม่ใส่ใจผมสักนิด "โปร ลุกเลย"

    "ฮื้อ"มันพลิกตัวหันหลังให้ผม... อินี่

    "โปร โปรเจ็กต์มันสำคัญนะ ถ้าไม่เสร็จเทอมนี้ มันจะชนกับฝึกงานนะ"จากที่เคยสนทนากับไอ้ธันวามา พวกมันฝึกงานได้ตั้งแต่ช่วงซัมเมอร์ลามไปจนปีสี่เทอมหนึ่งเลยครับ

    "ช่างแม่งดิ วันนี้กูไม่ไป กูบอกพวกไอ้โจแล้ว"ยังคงนอนตะแคงขยำหัวตุ๊กตาของผมอยู่

    "ทำไมไม่ไป พอไปฝึกงานโปรก็ไม่มีเวลาปะ แถมเทอมสุดท้ายโปรก็มีเรียนอีก"ถึงจะเหลือไม่กี่ตัว แต่มึงก็มีเรียนเว้ย

    "...."อย่ามาทำหน้างงงวยสงสัยว่ากูรู้ได้ไง....กูสืบมาจากไอ้ธันหมดแล้ว

    "โปร..."ผมเขย่าแขนมัน "ไม่ไปทำโปรเจ็กต์เพราะอยู่กับเรานี่ เหตุผลมันไม่โอนะ"คนอื่นฟังแล้วจะรู้สึกยังไง ไม่คิดว่าผมพามันเสียการเสียงานหรอวะ

    "ไม่โอตรงไหน กูว่าสมเหตุสมผลล่ะ เพราะมึงสำคัญกว่า กูจะเลือกมึงก่อนมันก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอวะ"ยังคงบีบหางเขี้ยวกุดอย่างสบายๆ แต่คนฟังแบบกูนี่นั่งทื่อเป็นฟอสซิ่วมนุษย์โครมันยองแล้วจ้าเอดร็อกกกก

    "..."ยังคงสตั้นพูดไม่ออกอยู่

    "มาเล่นเกมส์อะไรกันหน่อยมะ"พลิกมานอนหงายแล้วเอาเขี้ยวกุดวางไว้บนหน้าท้องมัน

    "อะไร..."แล้วกูจะพูดเสียงพร่าห่าใครเนี่ยไอ้สัตว์

    "สลับกันบอกข้อดีข้อเสียหรือสิ่งที่ชอบไม่ชอบในตัวอีกคน ใครหมดเรื่องจะพูดก่อนแพ้"โคตรไร้สาระเลย แต่..

    "ชนะแล้วได้อะไร"กูก็บ้าจี้ตามแม่งทุกครั้ง

    "ถ้ากูชนะ มึงต้องจูบกู แต่ถ้ากูแพ้กูยอมจูบมึงเอง"พูดหน้าตาย

    "คารารวยเถอะ"พูดจบผมก็ตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน... อิห่าลืมตัว

    "ฮ่าๆๆ งั้นกูเริ่มก่อน มึงมันอ้วน"อ้าวอินี่ มึงจะเปิดสงครามใช่ไหม ได้!!

    "โปรสกปรก"น้ำเนิ้มไม่ค่อยจะอาบ บุญแค่ไหนที่ขี้กลากยังไม่ขึ้น

    "มึงชอบคิดมาก คิดเล็กคิดน้อย หยุมหยิมฉิบหาย"พูดด้วยสีหน้าเรียบๆ

    "โปรคิดน้อยมากกว่ามั้ง"เหอะๆๆๆ

    "เหอะ แดกก็เยอะ แดกทีอย่างกับปอบลง"เหมือนพูดลอยๆ แต่ว่ากูชัดๆ

    "โปรก็โคตรเรื่องมาก แดกยากแดกเย็น"มันพูดแดก ผมนี่ก็แดกตาม ไปหมดล่ะสมงสมอง

    "มึงมันเจ้าชู้ กูโคตรไม่ชอบเลยเวลามึงสายตาวิบวับใส่ผู้หญิงที่คณะกู"ใส่ร้ายพี่แล้วน้อง

    "ถ้าเราเจ้าชู้ โปรก็โคตรแรดอ่ะ ก่อนกลับมาคบกับเราอ่ะ ได้ข่าวว่าคู่ขาเพียบเลยนี่"อันนี้แกงค์สามสาวสายข่าวผมเล่าให้ฟัง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจไรมากเพราะมันเป็นอดีต ที่ขุดมาพูดนี่แค่อยากด่ามันบ้างแค่นั้นแหละ

    "ก็ตอนนั้นกูโสดปะ ...ว่ากูแรด มึงน้อยกว่ารู้หรอวะ คบผู้หญิงมากี่คน ถามใจมึงดูเถอะ"เอิ่ม เถียงไม่ออก

    "แต่เราก็ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้คนที่ไม่ใช่แฟนก็แล้วกัน"มึงมันแรดอิหมี มึงมันใจง่าย มึงมันปล่อยเนื้อปล่อยตัว!!... แล้วกูจะใส่อารมณ์เพื่อใคร

    "อ๋อหรอจ๊ะ..."ลากเสียงทำตากรุ้มกริ่มอย่างโคตรกวนส้นตีน "แต่เวลามึงปล่อยเนื้อปล่อยตัว อ่อยกู เอานมถูแขนกูแบบตอนนั้น กูก็ชอบนะ"หน่องซีนี่แทบกรีดร้อง ตอนนั้นกูคิดอะไร กูทำไปทำมาย!!

    "มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ"ผมรู้สึกว่าแก้มผมมันร้อนผ่าวยังไงก็ไม่รู้

    "แต่มึงชั่ววูบบ่อยนะ มีจะปล้ำกูด้วย ฮ่าๆๆ"ทานโทษนะฮะ จะขุดหาบิดรมารดามึงหรอ "แล้วนี่เอาไง คิดไม่ออกจะยอมแพ้แล้วจูบกูก็ได้นะ"

    "โปรกวนตีน"

    "อันนี้ด่าหรือเล่นต่อวะ"จริงๆตั้งใจจะด่า

    "เปล่าด่าสักหน่อย"อิหมีนี่แสยะยิ้มรู้ทันเลย

    "มึงยิ้มสวย"ยั่มมา ด่ากูซะเยอะ คิดว่าแคนี้กูจะให้อภัยเร๊อะ

    "โปรตาสวย"เกลียดตัวเองที่คล้อยตามง่าย

    "แต่ขามึงตันว่ะ ตูดก็ใหญ่อย่างกับกะละมังข้าวหมา... แต่กูชอบนะ"สาบานให้ฟ้าผ่าว่ามึงชอบ ไม่ได้จะหรอกด่ากู

    "..."ไม่รู้จะด่าจะชม งงกับชีวิต 

    "สิบ เก้า แปด เจ็ด..."นับเวลาถอยหลังซะงั้น

    "โปรตัวสูง"

    "อันนี้มึงชอบหรือไม่ชอบ"

    "ชอบ..."เสียงนี่แผ่วเลยกู ทำเป็นเด็กสิบสี่หัดรักไปได้... อายตัวเอง

    "กูชอบที่มึงเป็นคนจิตใจดี"ทำไมกูสัมผัสจุดนั้นของตัวเองไม่เคยได้เลย

    "ชอบเวลาที่โปรพาเราไปเที่ยว"มันมีความสุขมาก มากขนาดที่แค่คิดถึงช่วงเวลาพวกนั้น หัวใจผมมันก็อบอุ่น มีความสุขขึ้นมาแล้ว

    "กูชอบเวลาที่อยู่กับมึง"อย่าจ้องได้ไหม ทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย

    "เหมือนกัน..."มาอีกแล้ว อีสเตปเสียงแผ่วเนี่ย

    "เหมือนกันอะไรของมึง พูดไม่เคลียร์เดี๋ยวกูปรับแพ้แม่งเลย.... มึงได้จูบกูแน่ๆอิอ้วน ฮ่าๆๆๆ"ใครจูบใครนี่เฉยๆ แต่อิเสียงหัวเราะนี่โคตรหมันไส้เลยจริงๆ

    "ชอบเวลาที่อยู่ด้วยกันไงเล่า..."โถ่ะชีวิต ทำไมต้องเขินด้วยวะ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังอยู่ในอารมณ์ชีวิตรักพังทลายอยู่แท้ๆ แล้วไอ้บรรยากาศฟุ้งๆสีชมพูนี่มันอารายยยยย... ปรับตัวไวเป็นกิ่งก่ากันเกินไปดิ

    "แต่กูไม่ชอบเวลาที่มึงมีเรื่องไม่พอใจอะไรก็เก็บ"อ้าว ดึงอารมณ์กูอีก

    "ก็เราไม่อยากงี่เง่า"

    "ก็เลยอยากคิดมากแทนงั้นดิ"ครับ ผมขอโทษครับ ผมยอมครับ

    "ไม่ชอบตอนที่โปรไล่ต้อนเรา"จริงๆก็ไม่ได้ไม่ชอบอะไรหรอก แต่อยากว่าแม่งสักที

    "แต่กูชอบตอนมึงขึ้นคร่อมกูนะ"อย่ามาทำตาแป๋วหน้าแบ๊วทั้งที่พูดเรื่องอัปรีย์ชีวิตของกูนะเว้ย "ถึงจะหนักเหมือนโดนฮิปโปทับ แต่มึงเซ็กซี่อยู่นะเว้ย โอ๊ย"หยิกจักกุแร้แม่ง

    "ไม่เล่นแล้ว"คว้าเขี้ยวกุดปาใส่หน้าแม่งที

 

    ผมเดินฉับเข้าห้องน้ำไปแปรงฟัน ไม่ได้โกรธอะไรมันนะ ซึ่งผมว่าไอ้โปรมันก็รู้ แต่ที่ลุกมาเนี่ย หิวข้าว ท้องหน่องซีนี่สั่นสะเทือนเตือนด้วยแรงไหวแปดริกเตอร์แล้วเนี่ย... หิวโว้ย

 

    "กูชอบตอนมึงบอกรักกูนะ"ผมมองคนที่ยืนกอดอกเปลือยท่อนบนอยู่ด้านหลังผมผ่านกระจกบานใหญ่หน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า "มึงล่ะ"ผมบ้วนปาก ล้างหน้า ก่อนใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยดน้ำออก

    "เราหรอ"ผมหยิบแปรงสีฟันของโปรที่ทิ้งไว้ที่ห้องผมมาบีบยาสีฟัน แล้วยัดใส่มืออิคนตัวขาว "เราไม่ชอบเท่าไหร่"เหมือนหัวใจผมมันจะวาย ทำตัวไม่ถูก โคตรไม่ชอบตัวเองตอนนั้นเลย

    "..."หน้ามันนิ่งแต่ตาไหวริกๆจนผมสงสารเลย

    "เราชอบตอนเรารักกันมากกว่า"ว่าจบผมก็เดินผ่านออกไปเลย ถึงผมจะไม่ได้หันกลับไปมอง แต่ภาพที่สะท้อนบนกำแพงกระจกก็ทำให้ผมเห็นว่าอีกคนนั้นหูแดงขนาดไหน

 

    มื้อเช้า เอ่อจริงๆแม่งก็ไม่เช้าแล้วว่ะ นั่นแหละ มื้อแรกของวันเป็นข้าวต้มหมูฝีมือป้าศรีที่ผมเครซีมาก และเครซีแบบไม่เคยเปลี่ยนมาแล้วเป็นสิบปี ตอนนี้พ่อผมกลับมาแล้ว กำลังออกไปดูสวนข้างนอก แต่คงเห็นเบ้าตาบวมๆของผมก่อนมั้ง เสี่ยเก็บค่าเช้าแผงเลยหมุนตัว สับเท้าเร็วๆมาหาผมที่โต๊ะอาหารแทน

 

    "เป็นอะไรตาบวม"

    "ร้องไห้อ่ะพ่อ ซีรี่ย์มันดราม่า"ซีรี่ย์ชีวิตกูเนี่ยแหละ เศร้าจริง

    "แล้วเลิกดราม่ายังตอนนี้"พ่อก็รู้แหละว่าซีรีย์ที่ว่าผมหมายถึงอะไร

    "แฮปปี้แล้วตอนนี้"ผมยิ้มให้ พ่อก็นยิ้มบางๆ ก่อนตบปุๆลงบนหัวผม

    "ดีแล้ว"พ่อพูดแค่นั้น ก็เดินออกไปเลย 

 

    ...ลุงนี่มาไว เคลมไวจริงๆ...

 

    ผมกินข้าวต้มหมดถ้วยที่สอง คุณชายตัวขาวก็เดินลงมาจากชั้นบนด้วยสารร่างที่สะอาดเรียบร้อย ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร ข้าวต้มอีกถ้วยก็ถูกยกมาวางที่นั่งใกล้ๆกันโดยฝีมือป้าศรีที่รู้ใจผมเสียเหลือเกิน

    มื้อแรกของวันจบลง ผมก็โดนโปรลากขึ้นรถ แต่ถ้าถามว่าพวกมึงจะไปไหน บอกเลยผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมดูข้างทางที่คุ้นขึ้นมาในสมองนิดหน่อย..... ทางลงใต้

 

    ...มึงจะพากูไปไหน...

    ...รีพอร์ตเจ้เพ็ญกูยังไม่เสร็จนะโว้ยยยย...

 

    ถึงจะกรีดร้องอยู่ในใจ แต่สิ่งที่ผมแสดงออกมานั้น กลับกลายเป็นแค่โยกหัวเบาๆเป็นจังหวะเดียวกับเพลงที่ออกมา เพลงไทยที่ผมไม่เคยฟังทำให้ผมยิ้มออกมาน้อยๆกับความสดใสของมัน

 

    'กลัวใจมันจะร้อง กลัวใจมันจะฟ้องว่าฉันนั้นรักเธอมากแค่ไหน ก็ต่อให้ฟ้าสีครามมันสวยเพียงใด กลัวจะแพ้เธอ โปรดอย่าเพิ่งโกรธฉัน โปรดอย่าเพิ่งเกลียดฉัน ที่ฉันทำเหมือนเป็นคนพร่ำเพ้อ...'

 

    ผมยอมใจคนที่แอบรักแล้วเก็บความรู้ไว้ได้มากเลยนะ ผมเก็บความรู้สึกอย่างอื่นได้นะ แต่เวลารักเวลาชอบใคร นี่ผมเก็บไม่ไหวจริงๆว่ะ... เหมือนไม่มีสติทุกที

ต่อด้านล่างค่ะ

[†คุณเขียด]

    หัวหินเป็นถิ่นมีหอย คือเป้าหมายของการเดินทางของเราในครั้งนี้ แดดตอนห้าโมงเย็นนั้นไม่ร้อนเท่าไหร่แล้วถึงผมจะมาหัวหินหลายครั้งแล้ว แต่ว่าแต่ละครั้งความรู้สึกแต่ละครั้งมันก็จะต่างออกไป

    เพราะปกติผมมักจะใช้เงินซื้อความสะดวกสบายของตัวเอง กินข้าวร้านอาหาร พักห้องพักโรงแรมที่เห็นวิวสวยๆ เพราะผมไม่ค่อยชอบออกไปโดนลมทะเลให้เหนียวตัวสักเท่าไหร่นัก

    และแน่นอนครั้งนี้มันก็ต่างออกไปเช่นกัน ไม่ใช่แค่บุคคลที่มาด้วยเท่านั้น แต่บรรยากาศและไลฟ์สไตล์มันก็ต่างออกไปเช่นกัน อย่างเช่นตอนนี้ แทนที่ผมจะนั่งจิบเบียร์สดในร้านริมทะเลบรรยากาศดีๆ ผมกลับมานั่งอยู่ริมหาด กระดกเบียร์กระป๋องกับเบนโตะซองสีแดง ท่ามกลางแดดสีอ่อนที่ใกล้ลาลับขอบฟ้า

 

    "ไม่ชอบที่มึงคอแข็ง"ยังไม่จบสินะอิเกมถามตอบนี่ "มอมแม่งไม่ได้"

    "โปรคออ่อนเกินมากว่ามั้ง แค่ได้กลิ่นก็มึนแล้วมั้ง หึหึ"ผมว่าจบก็กระดกเบียร์ในกระป๋อง ปล่อยขาเหยียดราบไปบนพื้นทราย

    "ปากดี"ว่าจบก็ส่งเบนโตะเข้าปากแล้วเคี้ยวกรวมๆอย่างดุเดือด ก่อนจะแลบลิ้นแดงๆออกมาระบายความเผ็ด "ทีมึงหลั่งเร็วกูยังไม่เหน็บแนมมึงเลย"พี่นี่มองค้อนเลยครับ "ชอบตอนมึงเคืองว่ะ น่ารักดี"ง่อว กูก็เขินสิจ๊ะ

    "แต่เราไม่ชอบตอนหนวดโปรขึ้น"บาดเนื้อบาดตัวกูตลอด

    "ชอบเวลามึงใส่แว่นสายตา"ผมใส่บ้างเวลาอ่านหนังสือตอนกลางคืน

    "ชอบโปรตอนใส่แว่นเหมือนกัน"จริงๆตอนไหนผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ

 

    เรานั่งพูดกันจนเกือบหกโมงเย็น เบียร์หมดไปสี่กระป๋อง แน่นอนผมสาม ส่วนอิหมีขาวนั่นแค่ก็ป๋องเดียวแก้มมันก็แดงระเรื่อเป็นเด็กดอยใจดีแล้วนั่น ... กากจริง

    เราพักที่บังกะโลแถวนั้นนั่นแหละ บ้านหลังเล็กๆที่เปิดไปก็มีแค่ที่นอนกับห้องน้ำ ท้ายรถโปรตอนนั้นมีกระเป๋าสะพายหลังที่มีเสื้อผ้าอยู่สองสามชุด ผมเลยออกมาหยิบ ในขณะที่ปล่อยให้คนที่กรึ่มๆนั้นอาบน้ำดับความร้อนผ่าวจากสุราเมรัยไป

    เข้ามาในบังกะโล ผมก็ทิ้งตัวนั่งบนเตียง ไลน์บอกพ่อว่าวันนี้ไม่กลับบ้าน ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าออกมาวางรอคนคออ่อนที่อาบน้ำอยู่

    ผมเปิดตู้เย็นที่มีเบียร์ที่เหลืออยู่หกกระป๋อง หยิบออกมาหนึ่งกระป๋อง แล้วเปิดจิบคลอเคล้าบรรยากาศ ความมืดโรยตัวรอบบังกะโลที่เขาอยู่

    โปรเดินแก้ผ้า น้ำที่เกาะตัวไหลเป็นทางยาว ผมได้แต่ส่ายหัวแล้วเอาตีนลากพรมเช็ดเท้าตามเช็ดให้ โปรแต่งตัวเสร็จ ก็เดินมาแย่งเบียร์ในมือผมไปกินต่อ ก่อนที่เราจะออกไปหาอะไรกินต่อข้างนอก

    เราขับรถมาจอดที่ร้านคาเฟ่หนึ่งที่อยู่ใกล้กับตลาดโต้รุ่ง โปรสั่งเขียวมะนาวโซดาตามใจมันจบ ผมก็สั่งโกโก้ปั่นอีกแก้ว เราเดินเที่ยวในตลาดที่คนแน่นขนัดอย่างไม่รีบร้อน เพราะถึงรีบไป กูก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี... ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้วะ

    โปรจับมือผมไว้ ก่อนจะเดินนำแวะดูร้านนู้นร้านนี้ ตอนนี้ของกินเต็มไม้เต็มมือผมไปหมด เดินจนถึงสองทุ่ม เราก็แวะซื้อแปรงสีฟันยาสีฟันสบู่กันที่ร้านสะดวกซื้อ ก่อนที่เราจะก็กลับมาที่รถ แล้วขับกลับที่พัก

    ผมวางถุงของกินไว้ที่ม้านั่งหน้าบังกะโลของเรา ก่อนจะเข้าไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นออกมาสองกระป๋อง ลมเย็นๆกับกลิ่นเค็มของทะเล เหมือนช่วยให้ทุกอย่างมันผ่อนคลาย แม้ว่าตอนนี้เราจะแค่นั่งจิบเบียร์มองดูทะเลที่มืดมิด แต่เราก็กลับมีความสึกและอบอุ่นอย่าประหลาด ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะ บรรยากาศที่ดี หรือเป็นเพราะ... มืออุ่นๆที่ผมจับไว้กันแน่

    สี่ทุ่มครึ่ง เราสองคนทนยุงไม่ไหวเลยเข้านั่งในห้อง ผมเข้าไปอาบน้ำแปรงฟันก่อน แต่งตัวด้วยชุดที่หลวมบรรลัยของโปรตอนเสร็จก็ออกมานอนดูรายการทีวีต่อ ในขณะที่อิหมีขาวขี้ร้อนมันก็เข้าไปอาบน้ำต่อ พอมันออกมามันก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยสภาพที่ดูก็รู้ว่า... แม่งไปแล้ว

 

    "ไหวไหมเนี่ย"

    "อื้อ..."ตอบแม่งแค่นั้น

    "งั้นนอนเถอะ"

    "อื้อ"มันครางตอบ ผมก็ปิดทีวี เปิดไฟสีส้มตรงหัวเตียง ก่อนจะปิดไฟในห้อง

 

    ผมปีนขึ้นบนเตียง สวดมนต์ก่อนนอน ทั้งที่ปกติไม่ค่อยได้สวดเท่าไหร่ แต่อยู่ดีๆก็อยากสวดขึ้นมา จบบทอิติปิโส ผมก็กราบหมอนสามครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวนอนหลังข้างๆอิคนตัวขาว

    โปรดึงผมเข้าไปกอดไปก่าย โชคดีที่ผมไม่ใช่คนขี้รำคาญ และหลับง่าย ก็เลยไม่มีปัญหาเวลาที่มันเอาตัวผมไปหนีบแนบไข่ หรือรุงรังรุ่มร่ามกับผมตอนนอน

 

    "กูไม่ชอบเวลามึงร้องไห้"พึมพำออกมา

    "อื้อ..."ผมลูบแขนขาวนั่นราวกับกล่อม "เหมือนกัน"

 

-----

    ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนหกโมงเช้า โปรตอนยังคงนอนหลับสนิท ผมขยับตัวจะออกจากมันที่ตอนนี้เอาตีนก่ายผมไว้ แต่หมีขาวมันดันรู้สึกตัว แล้วซะงั้น

    เมื่อตื่นแล้ว เราเลยตัดสินใจล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกไปตลาด ซึ่งก็โชคดีครับ ที่พระท่านยังบิณฑบาตอยู่ เราเลยได้ใส่บาตกันตอนเช้าด้วย

    นั่งกินโจ๊กกับปาท่องโก๋เสร็จเราก็เดินเล่นในตลาดสักพัก ก่อนจะกลับมาที่บังกะโล เรายืนมองทะเลยามแปดโมงเช้าอีกครั้งก่อนกลับ ทะเลก็ยังคือทะเล แม้ยามกลางคืนจะน่ากลัวยังไง แต่ไม่นานเมื่อแสงสว่างมาเยือน มันก็ยังสวยงามเช่นเดิม ความรักก็เช่นกัน แม้จุดที่ดำมืดจะทรมานเพียงใด แต่ถ้าเราผ่านมาได้ มันก็ยังสวยงาม... ปล. กูเพ้ออะไรของกู

    เราจูงมือกันเดินเท้าเปล่าเหยียบย่ำไปบนผืนน้ำที่ซัดขอบทรายชายหาด แดดตอนแปดโมงนี่ไม่ธรรมดานะ แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันร้อนจนทนไม่ไหวหรืออะไร กลับกัน มันอุ่นไปทั่วใจผมเลยว่ะ

 

    "ซี..."

    "ห๊า..."ผมขานหันมองขนข้างตัว

    "เราไม่เลิกกันแล้วใช่ไหม"โปรถามเรียบๆ

    "อื้อ..."ผมก้มหน้าหลับตา

    "กูรู้ว่ามึงไม่อยากงี่เง่า แต่กับกูมึงงี่เง่าบ้างก็ได้นะ"ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดเมื่ออีกคนพูดจบ

    "เรากลัวโปรรำคาญ กลัว..."ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ คนข้างตัวกระกระชับมือผมดึงให้เข้าไปใกล้กว่าเดิม

    "ต่อให้มึงงี่เง่ากว่านี้อีกสิบเท่ากูก็ไม่เลิกรักมึงหรอก"ผมเงยหน้ามองขนพูด รอยยิ้มละมุนนั้นมันทำให้ใจผมที่เต้นโครมครามเพราะความกลัวมันสงบลง แล้วเต้นด้วยจังหวะที่เป็นปกติ แต่อุ่นวาบไปทั้งหัวใจ "ชอบมันเลิกได้ แต่รักมันเลิกไม่ได้ไม่ใช่หรอวะ"โปรหยุดเดิน ก่อนจะคว้ามืออีกข้างผมมาจับ ตอนนี้เราเลยหันหน้าเข้าหากัน และแน่นอน พระอาทิตย์ก็หันหน้าเข้าหากูด้วย... ตาจะบอดแล้วจ้า

    "..."ผมก้มหน้าลง ไม่ได้หลบสายตามันนะ กูหลบแดด...อ่า ฝ้าจะแดก

    "กูรู้ว่าเรื่องบางเรื่องมันก็พูดยาก แต่ถ้ามึงไม่พอใจหรือกูทำให้มึงเสียใจ มึงช่วยบอกกูด้วยนะซี ถ้ากูยอมรับว่ากูผิด กูจะยอมให้มึงลงโทษก็ได้ และถ้ามึงลงโทษกูจนมึงพอใจ มึงช่วยยกโทษให้กู แล้วกอดกูไว้ได้ไหม"เสียงเรียบๆนั้นทำให้ผมรู้สึกน้ำตามันรื้นที่ขอบตา... แม้แดดจะเผากบาลกูอยู่ก็เถอะ

    "..."ผมบีบมืออีกคนไว้

    "ถึงก็จะพอรู้เรื่องมาจากจีนบ้าง แต่โปรก็อยากฟังจากปากอิ้วมากกว่านะ"ไม่ต้องอ้อน กูเล่าก็ได้

    "เราไม่ชอบเวลามีคนมาซบ มาเล่นถึงเนื้อถึงตัวกับโปร ไม่ชอบเวลาไปไหนกับเราแต่โปรสนใจคนอื่นมากว่าเรา ไม่ชอบ ไม่ชอบอ่ะ"ผมบอกมือไม้สั่นไปหมด

    "อื้อ โปรขอโทษ โปรผิดจริงๆนั่นแหละ"เสียงอ่อนเชียวมึง "อนุญาตให้ลงโทษ ตบหน้าก็ได้"ผมเงยหน้ามองอีกคน แต่ก็ต้องก้มหน้าแทบทันที เมื่อสบกับพระอาทิตย์เพื่อนรักเสียก่อน... ตาจะบอด

    "ไม่ต้องหรอก เราให้อภัยเลย"ผมคลายมือที่จับกันไว้ออก ก่อนจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าไว้แน่น

    "ขอบคุณนะ"

    "เหมือนกัน"ขอบคุณที่รักเรา ขอบคุณที่ไม่เลิกกับเรา ขอบคุณที่ยังอยู่กับเรา...ขอบคุณจริง

 

    และก็ขอบคุณจริงๆพระอาทิตย์ ที่ส่องมาจนหน้ากูจะไหม้แล้วไอ้สัตว์!!!

 

    "ถึงกูจะไม่ใช่คนดี ไม่ใช่แฟนที่ดี ทำมึงเสียใจบ่อยๆ"โปรลูบหลังผมเบาๆ "แต่กูรักมึงจริงๆ"

    "...อื้อ"มีอะไรอยากพูดมากมาย แต่ถ้าพูดออกไป ผมร้องไห้ออกมาด้วยแน่ๆ

 

    แต่เราคงพูดได้แค่ขอบคุณขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่ให้อภัยเราทั้งที่เมื่อสามปีก่อนเราทำร้ายโปรขนาดนั้น ขอบคุณที่ยังรักเรา ขอบคุณที่ไม่ปล่อยมือเราในวันที่เราสับสน ขอบคุณที่กอดเราไว้แบบนี้ ขอบคุณ...เราขอบคุณจริง

 

----

จบตอน

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามให้กำลังใจกันมาจนถึงขนาดนี้นะคะ
ซึ้งน้ำตาจิไหล
ปล. ใครอ่านแล้วชอบ แต่ไม่เม้นท์ให้ข้า ข้าแช่งให้ปวดขี้บนทางด่วน


ความรักมันก็แบบนี้แหละเนอะ บางทีแม่งก็เห้ บางทีมันก็ดี
ไม่มีใครที่เกิดมาเพื่อเติมเต็มลงล็อกกลับใครได้พอดีเป๊ะหรอกเนอะ
มันก็ต้องปรับๆกันไป
 ติชมได้ค่ะ เผื่อมีตรงไหนผิดพลาดเขียดได้แก้ไขเนอะ (แต่ติอย่างละมุนละไมนะเว้ย ช่วงนี้จิตข้านี้ไม่ค่อยสตรอง)

 

เพิ่มเติม*เพลงในรถคือเพลงร้อนนี้มีลุ้นนะคะ เขียดชอบเอาไว้ร้องแอ๊วข้างห้อง 555 แอ๊วบ่อยจัด ช่วงนี้แม่งกลับบ้านทุกวันเลย = = กลับมาเมื่อไหร่ คุณเจอผมฉุดแน่โสรยา

ถกประเด็นเรื่องนิยาย
1.อาการที่น้องซีลืมนั้นมันเกิดจากการเก็บกดเรื่องที่กระทบจิตใจเอาไว้ค่ะ มีข้อมูลจิตวิทยาอ้างอิงนะ แต่ขี้เกียจพิมพ์
2.คุณเขียดเลือกใช้การกอด เพราะคุณเขียดว่ามันให้ความรู้สึกมากกว่าการพูดกันอีกอ่ะ แบบเขียดเคยเศร้าๆ มีคนปลอบเยอะนะ แต่หลานชายเขียดเดินมากอดล่ะบอกว่าไม่เป็นไรนะ... มันแบบโคตรดี เลยยกมาใช้กับนิยาย
3.นิยายใกล้จบล่ะน๊า แอบใจหายเหมือนกัน เรื่องหน้าเป็นเรื่องของพี่กรสายบู๊ค่ะ ปกติจะเขียนนายเอกแบบเก็บอารมณ์เก็บอาการเก่ง ไม่ก็เจ้ามารยา แต่เรื่องนี้นางตรงแบบขวานผ่าซากเลยค่ะ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ 555

[Pa'veaw]

 

ตอยที่แล้วยังไม่ได้อ่านกลัวทนมาม่าไม่ไหว

รออ่านตอนเขาคืนดีกันเลยละกันอิอิ

[❣☾月亮☽❣]

 .  ดีค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเขียด
คุยกันเยอะๆมั่งเด็กพวกนี้
ฝ้าขึ้นซะดีกว่าตาบอดนะจ๊ะ อิโปรมันคิดน้อยจริงๆเลย
ขอมุมโรแมนติกแบบไม่ต้องน้ำตาไหลเพราะแดดแยงได้มะ
เติบโตไปด้วยกันนะ. #แต่รักมันเลิกไม่ได้ป้ะวะ.   

[lovewannabe]

ยาาาว สาสม เต็มอิ่มมากๆๆ ชอบเกมที่สองคนนี้เล่นกันจังค่ะ ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ

[ssipra]

ขอบคุณคุณเขียดที่ทำให้เรารักอิโปรกับหน่องซีขนาดนี้ งื้ออออ

[twinmonkey0311]

ปรับความเข้าใจกันแล้วน้าาาา

[nutty]

กว่าผ่านด่านนี้ ซีคิดได้แล้วคราวนี้ความรักก้อก้าวหน้าไปอีกขั้นนะ

[poterdow]

อ๋อยยยยยยยยยยยยยยยยยย จิครายง่ะ
 

[iceman555]

 

[Jibbubu]

ดีจังพวกเขาปรับความเข้าใจกันแล้ว เฮ้อออ ลุ้นแทบแย่นึกว่าจะเลิกกันซะแล้ว

[กุหลาบเดียวดาย]

  :hao5:ยิ้มแป้น