หัวข้อ: ✜✜✜▶ Ex or Next? เมื่อผมจีบ... มนุษย์แฟนเก่า ◀✜✜✜

[4559]

ดีละที่จูนเข้าหากัน

[broke-back]

ออเดอร์ !
เอาแบบอิหมีขาว
พิเศษใส่ห่อ กลับบ้าน

อิอิ..แพงเท่าไหร่ก็ยอม
ขอให้ได้มาเหอะ
ซักห่อนึง พอล่ะ
ฮ่าฮ่า

[nsai.ss]

ไม่ทันตั้งตัว 

[กบกระชายไทยนิยม]

ขอบคุณคุณเขียดทีเขียนเรื่องดีๆ ให้อ่านคะ ฟินมากตอนสุดท้าย อิจฉาหนองซีมาก 
+เป็ด

[КίmY]

โอ๊ยยย อ่านแล้วยิ้มหน้าบานเลยจ้า ฮ่าๆๆๆ 

[กฤษณ์]

โตขึ้นทั้งคู่แล้ว ดีใจจัง
เหมือนเป็นผู้ปกครองที่คอยดูการเติบโตของลูกๆอยู่ห่างๆเลย

[chisarachi]

แว่บมาอ่านนนนน
จบแล้ววเย้ๆ
จริงๆก็อ่านค้างไว้นานมากกกก มาต่อจนจบนี่แหละ55555
น้องซีน่ารัก แต่ชอบคิดไรประหลาดกว่าชาวบ้านเขา555555
ถ้าไม่ใช่พระเอกคนนี้. น้องซีมันจะคบใครได้
มันจะอ้อนใครได้>.<

[smileWang]

ชอบตอน "รับผิดชอบเราด้วย" ง่าาาาาา 

[ป๋า]

โปรแมร่งเด็กน้อย รักอิ๊วโคตรๆ น่ารักอ่ะ 

[Tatangth]

 

[ทั่วหล้า]

อีโปรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!
ไม่รู้จะขำยังไงตอนอีโปรบอกว่า. . .
"กูแก้แค้นให้แล้วนะ"

[jajajelly]

จบแล้ววว อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากค่ะ

[mizzmizz]

อิหมีน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
อยากได้ (โดนถีบยอดหน้า 5555+)

[MSeraph]

จบแล้วว รอตอนพิเศษนะคะ
เรื่องนี้สนุกและน่าติดตามมากค่ะ
ส่วนที่น่าติดตามคือพัฒนาการของตัวละคร
คาแรกเตอร์เดิมโดยพื้นฐานของทั้งคู่เป็นอะไรที่ขัดแย้งกันมากค่ะ
มากจนคิกว่ามันจะจูนกันติดจริงๆหรอ
คนนึงเป็นพวกผู้ชายดิบๆเต็มร้อยอะ เรียกว่านิสัยผู้ชายเลย
ไม่ใส่ใจเรื่องจุกจิก ไม่ละเอียด ติดเพื่อน ติดกิจกรรม เป็นผู้นำและมั่นใจสูง
ในขณะที่อีกคนเป็นผู้ชายที่ขาด เป็นคนที่ถูกสภาพแวดล้อมหล่อหลอมให้มีบุคลิกความคิดแบบนั้น
เป็นคนที่โดยพื้นฐานจะร่าเริง ใจดี ห่วงความรู้สึกคนอื่น ใส่ใจ
แต่ด้วยปัจจัยที่ว่าพ่อแม่แยกทางกัน บวกกับความเป็นคนที่ห่วงความรู้สึกคนอื่นมาก
มันเลยกลายเป็นการทำร้ายตัวเองโดยการเก็บทุกๆอย่างไว้ กดไว้ลึกๆไม่ระบายออกมา
พอเก็บไปนานๆก้กลายเป็นว่าไม่กล้าแสดงความรู้สึกจริงๆ กลัวไปหมด และขาดความเชื่อมั่นทั้งในตัวเองละคนอื่นๆ
การขาดความเชื่อมั่นในตัวเองว่าไม่ได้มีดีขนาดจะทำให้ใครรักขนาดนั้น
ขาดความเชื่อมั่นในตัวคนอื่น คิดว่าใครมันจะไปรักกันยาวๆรักจริงๆได้ และตัวเองจะโชคดีขนาดนั้นหรอ
และที่สำคัญคือ ไม่เชื่อในความรัก ซึ่งทำให้ทุกอย่างพักได้ง่ายๆ
ครั้งแรกที่เลิกกันบอกเลยว่าเหตุผลแม่งน่าตบมากอะ สงสารโปรตอนสุดๆแบบไม่แปลกใจที่จะไม่กล้ารักอีก
คือซีไม่ได้รักโปรขนาดนั้นอะ เลยคิดแต่จะเอาชนะจะแก้แค้น ที่เสียใจคือรู้สึกผิด ไม่ใช่เสียใจที่เลิกกัน
ในขณะที่โปรรักไง รักจริงๆแบบทุ่มอะ พอโดนงี้ในวันเกิดแบบไม่ได้ตั้งตัวคือเสียศูนย์หนักจากที่ธันพูดตอนเปิดตัวธัน
สังเกตได้ว่าความรู้สึก2คนไม่เท่ากัน โปรไม่เคยลืมเพราะรักไปแล้วเลิกไม่ได้ ซีไม่คิดถึงแต่ก้ไม่เคยลืมเพราะรู้สึกผิด
พอมาเจอกันอีกรอบงี้ คนเคยรัก ถ่ายไฟเก่า มันติดไฟง่าย
คือคนๆเดิม แบบเดิมๆ นิสัยเดิมๆที่เคยรักอะ มีครั้งแรกก้ต้องมีครั้งต่อมา
พอคบกันงี้คราวนี้คือซีรักจริงๆแล้วไง แต่พอรวมกับนิสัยส่วนตัวของซีและก้นิสัยโปร
คือมันเกือบจะพังอีกรอบ
คนนึงไม่กล้าพูดเก็บทักอย่างรอวันระเบิด
อีกคนไม่รู้ทำอะไรไม่คิดถึงใจอีกคนสุมเชื้อไฟไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัว
ความรักอย่างเดียวมันไม่พอหรอกที่จะอยู่ด้วยกัน ที่จะประครองความรักไว้อะ
แต่เราว่านะแค่รักอย่างเดียว มันพอนะ สำหรับการยอมเปลี่ยนยอมปรับตัวเพื่อรักษาความรักไว้อะ
การรักใครซักคนเป็นเรื่องยาก เราคงไม่รักคนที่เดินสวนกันตามเซเว่นง่ายๆไง กว่าจะรักมันเลยยาก
และที่ยากกว่าคือการที่อีกคนรักตอบ เมื่อมีความรักดีๆแล้วทำไมไม่รักษาไว้ดีๆล่ะ
เราจะยอมให้นิสัยเสียๆที่เราก็รู้แต่ไม่แก้ จะยอมให้อารมณ์ชั่ววูบ จะยอมให้การคิดไปเองคนเดียว
จะยอมให้เรื่องพวกนี้มาขโมยมันไปหรอ
เมื่อรักกันแล้วก้รักษาดีๆ อย่าเห็นค่าในวันที่เสียไป เพราะการจะได้โอกาสที่2มา แทบเปนไปไม่ได้เลย

เรื่องนี้สนุกมาก อ่านละคลายเครียดค่ะ ตลกทั้งเรื่องเลย
แต่มันก้มีข้อคิดละปมที่ดีมากๆ นิสัยตัวละคร พล้อตที่ต้องอ่านและเก็บรายละเอียดไปเรื่อยๆ
ชอบการที่เราไม่ได้เสพนอยายมาง่ายๆค่ะ
ชอบที่การอ่านยังคงทำให้เราต้องคิดวิเคราะห์ตามอยู่เสมอ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆแบบนี้

//ยาวมากกกจริงๆค่ะ55555

[†คุณเขียด]

บทส่งท้าย

     บางคนบอกว่าความรักคือการให้ บ้างก็ว่าความรักคือการครอบครอง ไม่ก็ความรักคือการให้อภัย แต่สำหรับผม ผมว่าความรักนั้นเป็นแค่นิยาม จะเป็นสีไหน มีความหมายอย่างไงมันก็ขึ้นอยู่กับประการณ์ของแต่ละคน ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เอาจริง ผมก็ไม่รู้หรอก ว่าสำหรับผมมันคืออะไร
     แต่จะเป็นเห้อะไรก็ช่างมันก่อนเถอะ วันนี้กูจะได้นอนไหมไอ้สัด แล็บกูต้องจบชาตินี้นะโว้ย ไม่ใช่ชาติหน้า

     “อิสลัด! ผลแม่งเฟลสามรอบแล้วนะโว้ย!!”ผมทึ้งหัวตัวเองก่อนจะกลับมานั่งคำนวณผลในเอ็กเซลอย่างบ้าคลั่ง
     “แค่สามทำมาโวยวาย อาทิตย์นี้กูทำแล็บไม่ได้ทั้งอาทิตย์กูยังไม่บ่นสักคำ”แจนยักไหลก่อนจะนั่งน้ำตาคลอดูซีรีย์ของมันต่อ
     “จ๊ะ”ไม่บ่น แต่เสือกนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในโต๊ะแทน
     “ไอ้เอ็ม มึงมีPenicillin G เหลือบ้างไหม กูขอหน่อย”ผมตะโกนถามไอ้เอ็มที่เดินผ่านมาเพื่อเอายาที่มันปรับความเข้มข้นแล้วไปเก็บ
     “กูไม่ได้ใช้ตัวนั้น กูใช้ Penicillin V”น้ำตากูจะไหล ขี้เกียจทำแล้วนะโว้ย “จะเอาไหมล่ะ เดี๋ยวทำให้ เพราะไงกูต้องรอออโต้เคลฟอีกสองชั่วโมง”ไอ้เอ็ม กูนี่อยากจะคลานเข่าไปกราบมึงสักสิบที
     “เอ็มกูรักมึง”แทบโผเข้ไปกอด “อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ปะ กูขนลุก แล้วมึงจะใช้เท่าไหร่”
     “500PPM 30ml ขอบใจน๊าเพื่อร้ากกก”
     “ช่วงนี้เพื่อนรักมึงเยอะจังเลยนะครับ คุณชวัลกร”เสียงกระแหนะกระแหนจากโต๊ะฝั่งตรงข้ามทำให้ผมได้แต่เบ้ปากใส่
     “ใครช่วยงานกู กูรักหมดแหละ”ผมตอบไอ้ห่ากรที่ช่วงนี้สาระแนกับชีวิตผมเหลือเกิน

     อย่าได้สงสัยว่าไอ้ห่ากรที่เรียนคนละเซคกับผมมาตลอดชีวิตมาโผล่อะไรในห้องด้วย คือตอนนี้ผมปีห้าเทอมสองแล้วครับ แล้วผมก็เลือกเรียนเภสัชศาสตร์แทนที่จะเป็นบริบาลแบบที่คิดไว้ตลอดด้วย ซึ่งแจน มังกร และเอ็มมันก็เลือกแบบผม

     ในขณะที่เพื่อนกลุ่มผมที่เหลือและเพื่อไอ้กร รวมทั้งคนส่วนใหญ่ ได้ต่างโบยบินไปบริบาลกันหมดแล้ว เสียจุย ถ้ารู้ว่าแล็บแม่งโหดขนาดนี้นะ พี่ซีจะไม่มา

     แต่ในความโชคร้าย มันยังมีความโชคดีครับ เพราะเทพเอ็มก็เลือกสาขานี้ เห็นหน้าง่วงทำตัวโง่ๆไปวันๆแบบนี้ พี่เขาว่าที่เกียรตินิยมเหรียญทองเลยนะครับ

     “ว่าแต่มึงว่างใช่ไหมไอ้กร มึงไปล้างเอปเพนดรอปกับทิปที่กูทิ้งไว้ในอ่างให้หน่อยดิ”พูดมากกูใช่แม่ง ทิปหกร้อยกว่าอันมึงล้างให้เก่งเท่าปากมึงเลยนะ
     “เดี๋ยวนะ ตรงไหนของกูที่บ่งบอกว่ากูว่างน่ะไอ้สัตว์”ไอ้กรที่นั่งคำนวณโดสอยู่แทบปาสมุดจดผลของมันใส่หน้าผม
     “ก็เห็นปากดีจัง กูก็นึกว่าว่าง”
     “แจน”ไอ้กรหันไปอ้อนอิเตี้ย ชะนีหนึ่งเดียวในกลุ่ม “ซีว่ากร กรเสียใจ”
     “กูไม่รู้ กูดูซีรีย์”ผมหัวเราะร่วนเมื่อไอ้ห่ากรถึงกับตัวซีด

     กัดกันพอหอมปากหอมคอแล้ว เราก็กลับมาปั่นงานกันอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวกันเช่นเคย นาฬิกาตีบอกเวลาสี่โมงเย็น เสียงประตูหน้าห้องถูกเปิดออก เผยร่างมนุษย์ป้ารุ่นราวคราวแม่ที่ตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสูงต่างเรียกกันว่าพี่ ทั้งที่จริงๆนี่ พวกกูอยากจะเรียกว่าป้าใจจะขาด

     “ส่งใบอยู่เย็นค่ะอิหนู”สิ้นคำผมรีบเปิดลิ้นชักคว้าใบออกมาก่อนจะส่งให้ชะนีน้อย แล้วส่งสายตาออดอ้อนประมาณมึงเอาไปส่งให้ที
     “ทุกทีเลยอินี่”แจนบ่นๆ “กร มึงจะฝากไปส่งไหม”หันไปถามไอ้กร
     “ไม่อ่ะ กูไม่มีแล็บแล้ว เดี๋ยวกลับเลย”ว่าแล้วมันก็ปิดแล็บท๊อปยัดข้าวของลงกระเป๋า
     “เอ็ม มึงอยู่เย็นเปล่า”แจนตะโกนถามไอ้เอ็มที่กำลังรื้อยาออกมาจากตู้เย็น
     “อยู่... ใบกูอยู่ในแฟ้ม”มันบอกจบ ชะนีขี้ข้าของกลุ่มก็เดินไปเปิดแฟ้มแล้วหยิบใบขออยู่เย็นที่มีลายเซ็นแอดไวเซอร์เรียบร้อยแล้วออกมา
     “แจนจะกลับพร้อมกูเลยเปล่า”ไอ้กรถามเมื่อนางทาสกลับมาที่โต๊ะ
     “ไม่อ่ะ เดี๋ยวกูรอฟอยด์กับจีจี้ก่อน”ไอ้กรพยักหน้ารับ

     หลังจากที่มังกรไสหัวไปแล้ว เราก็ต่างใช้ชีวิตกันอย่างเงียบๆ จนเมื่อห้าโมงกว่า ความสงบของผมก็ถูกทำลายลงอย่างย่อยยับเมื่ออิพวกบริบาลที่มันบุกเข้ามาในแล็บที่สุขสงบของผม

     “ไฮ ไงคะ ได้ข่าวว่างานไม่เสร็จหรอ”อิฟอยด์ทำเสียงตอแหลเสร็จก็หัวเราะคิกคักจนผมอยากจะถีบหน้าสักที
     “อย่าแนะแหนมันเลย กูนี่แล็บล่มต้องเริ่มใหม่จันทร์หน้าเลยไอ้สลัด”แจนเก็บข้าวของหลังจากตัดพ้อชีวิตเสร็จแล้ว
     “แล้วมังกรอ่ะ”บิวที่เมื่อก่อนทะเลาะกับจีจี้จะเป็นจะตายถามถึงอิตัวปากดีที่กลับไปก่อนแล้ว
     “มันกลับไปตั้งแต่สี่โมงแล้ว”ผมบอก
     “แล้วมึงจะกลับกันกี่โมง”จีจี้ถามผม
     “กูน่าจะสองทุ่มนะ แต่ไอ้เอ็มกูไม่รู้ว่ะ แม่งทำแล็บชิงแชมป์กาแลคซี”แชมป์โลกนี่ยังน้อยไป
     “หน้าตาแม่งไม่น่าขยัน แต่เสือกขยันนะ”ฟอยด์ออกความเห็น
     “กูได้ยินนะไอ้สัตว์!”ไอ้เอ็มที่อยู่ไกลโพ้นตะโกน

     คุยผลาญเวลากันไปสักพักไอ้ไทม์กับไอ้เปอร์ก็ขึ้นมาสมทบพร้อมกับของกิน ที่กินกันแม่งในแล็บโดยที่ไม่กลัวแล็บกูจะคอนทามิเนทเลยสักนิด... พวกสันขวานนี่

     ทุ่มนิดๆพวกมันก็กลับไป ทิ้งให้ผมกับไอ้เอ็มเดียวดายหงอยเหงาอยู่ในห้องแล็บกันเพียงสองคน ผมทำแล็บเสร็จตอนสองทุ่มพอดี ส่วนไอ้เอ็มก็เพิ่งเอาของเคลฟลงไป

     “แล็บมึงเหลืออีกเยอะไหมเนี่ย”ผมถาม
     “ทำอีกรอบก็กลับแล้ว”ไม่รู้มันนั่งเขียนสูตรเคมีอะไรไม่รู้เต็มหน้ากระดาษ
     “ให้กูอยู่ช่วยไหม”
     “ไม่ต้องอ่ะ พรุ่งนี้มึงต้องทำแล็บเช้าอีก แต่กูอ่ะพรุ่งนี้ไม่มีแล็บ กูนอนยาวทั้งวันยังได้”เออว่ะ กูก็ลืมเลย ว่ากูมีเก็บผลหกโมง

     ...โฮ น้ำตากูจะไหล...

     “งั้นกูกลับก่อนนะ ไม่เหงานะเว้ย”แม่งอยู่คนเดียวทั้งห้องเนี่ย
     “ให้กูมีโอกาสเหงาบางเถอะ อิน้องปีสองแม่งเสียงโคตรดัง”จริงของมัน เปิดประตูไปทีนี่โคตรรำคาญ สนุกสนานได้อยู่แล็บดึกกัน ลองอยู่ทุกวันแบบกูสิ แล้วมึงจะได้รู้ว่านรกมันเป็นยังไง
     “งั้นกูกลับก่อนนะ”กว่าจะขับรถถึงบ้านน้องซีจิคราย
     “เออ ขับรถดีๆ”
     “มึงก็เหมือนกัน เจอเจ้าที่ก็ขอหวยไว้ให้กูด้วย”ผมพูดทิ้งท้าย ไอ้เอ็มก็ชูนิ้วกลางมาให้

     ส่งไลน์บอกมนุษย์แฟนว่ากำลังกลับบ้านเสร็จผมก็ลงลิฟต์มาชั้นล่าง แต่ก่อนที่จะเซ็นชื่อออกที่ลุงยาม ผมก็เหลือบไปเห็นมนุษย์วัยทำงานผู้หนึ่งที่กำลังนั่งหลับหัวพิงเสาอยู่ที่ม้านั่งใต้ตึก

     อย่าเพิ่งจินตนาการว่าเป็นผู้ชายของข้าแต่อย่างไร ไม่ใช่เว้ย ผู้ชายของข้าทำงานเลิกสามสี่ทุ่มนู้นแหละ ไม่มีมีปัญญามานั่งปล่อยเวลารอข้าพเจ้าแบบนี้หรอก ยิ่งช่วงนี้มันเพิ่งผ่านการซ้อมย่อยรับปริญญาไป จำศีลยาวข้ามวันกันเลยทีเดียว

     “เฮ้ย!”เดินไปสะกิดไอ้คนที่เผลอหลับ
     “...”งัวเงียลืมตามองผม “มึงยังไม่กลับอีกหรอ”
     “คิดว่าไงล่ะ กูยืนอยู่ใต้ตึกนี่กลับแล้วมั้ง”ช่วงนี้พี่เหนื่อย พี่เลยกวนตีน
     “สัตว์!”มันบิดตัวสองสามที “เอ็มอ่ะ”
     “อยู่บนตึก มึงมีอะไร”ผมถามไอ้ธันที่ช่วงนี้ชักจะเห็นหน้าแม่งบ่อยเกินความจำเป็นล่ะ
     “มันไม่ตอบไลน์กู”
     “มันยุ่ง แล็บแม่งเยอะฉิบหาย เวลาจะนอนยังแทบไม่มี มันจะเอาเวลาที่ไหนมาตอบไลน์มึง”ไหนจะต้องช่วยกูทำแล็บอีก แค่นี้ก็ยอดคนแล้วเถอะ
     “อ้าว แล้วจะกลับเมื่อไหร่วะเนี่ย”
     “น่าจะดึกล่ะ มึงจะขึ้นไปบนตึกไหมล่ะ”
     “ขึ้นได้หรอ”
     “อย่าขโมยของแล็บให้กูเดือดร้อนล่ะกัน”ผมยื่นแล็บโค้ชที่พาดไว้บนแขนให้มัน “ตอนกลับก็เซ็นชื่อออกให้กูด้วย”
     “โหย มึงแม่ง!!”ไอ้ธันตาเป็นประกาย
     “มันอยู่ชั้นสาม แล็บ1”ไม่ใช่ไร สงสารอ่ะ เห็นทำหมาหยอกไก่ใส่เพื่อนผมมาเป็นปีแล้ว แต่ไอ้เอ็มก็หาสนใจไม่
     “ช่วงนี้มันเครียดๆอยู่ ขึ้นไปก็อย่ากวนส้นตีนมันมาก เดี๋ยวจะโดนเกลียดขี้หน้าแบบไม่รู้ตัว”ผมเตือนไอ้ธันทิ้งท้าย
     “แหม อย่างกับกูกวนตีนไป เพื่อนมึงสนใจกูนักนี่”ดึงดราม่าอีกแล้วไหมไอ้สลัด
     “รู้ว่าเขาไม่สนใจก็ยังหน้าด้านอีกคนเรา”ทำเป็นบ่นเปรยๆ
     “ปากดีพอกันทั้งผัวทั้งเมีย ไงกูก็ขอบใจล่ะกัน เจอไอ้โปรก็บอกมันด้วยเพื่อนคิดถึง”คิดถึงห่าอะไร พวกมึงเพิ่งเจอกันไปวันซ้อมย่อย

     ผมขับรถถึงบ้านตอนสามทุ่มกว่าๆ พ่อแม่ผมยังนั่งดูละครกันอยู่ ไม่ต้องสงสัย คือตอนนี้ลุงกับป้าเขาดีกันเรียบร้อย แถมลุงมีแพลนจะจัดงานแต่งกันอีกรอบทั้งที่ผมและแม่ต่างคิดตรงกันว่า... โคตรจะไม่จำเป็น

     สี่ทุ่มแฟนผมที่เพิ่งตื่น ตอบกลับมาในขณะที่ผมกำลังจะหลับ รู้สึกเวลาชีวิตของเรานั้นโคตรจะสวนทางกัน แต่อีกไม่นานมันก็จะลงตัวกว่านี้ ตอนนี้ชีวิตวันทำงานของโปรตอนเพิ่งเริ่มต้น มีหลายอย่างที่มันต้องเรียนรู้ ที่มันต้องปรับตัว

     ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงน้อยใจ แต่เป็นตอนนี้ผมมีแต่เข้าใจวะ เพราะผมเองก็เวลาน้อยพอกัน มันเลยทำให้เวลาที่เราว่างตรงกันมันมีค่ามากๆ มากเกินที่เราจะมาเสียไปกับการน้อยใจไร้สาระ

     Proton : วันจริงมึงมาไหม

     ‘มีเช็คผลเช้า น่าจะไปตอนโปรออกจากหอประชุมแล้ว’คือไปตอนบ่ายก็ไม่มีประโยชน์ครับ บัณฑิตแม่งนั่งหัวโด่ในหอประชุมนู้น

     Proton : ไม่ต้องมาก็ได้นะ กูไม่ได้อินอะไรขนาดนั้น

     ‘ไม่ได้สิ มีรูปกับทุกคน แต่ไม่มีรูปกับเราได้ไง’

     Proton : งั้นค่อยถ่ายที่บ้าน
     Proton : คนมันเยอะ เดี๋ยวเป็นลมตายห่า

     ‘เราไม่ได้ง่อยเปลี้ยขนาดนั้นมั้ง’

     Proton : มึงยิ่งกว่านั้นอีกอิอ้วน
     Proton : เสาร์ที่แล้วก็เสือกหลับตอนเอากัน
     อ่า... ก็กูนอนไม่พอนี่

     ‘ขอโทษครับ’

     Proton : วันจันทร์มึงมีแล็บไหม
     พี่นี่เปิดปฏิทินให้ไวเลย

     ‘มีลงแล็บเช้าอ่ะ’

     Proton : เดี๋ยวตอนเที่ยงกูไปรับ

     ‘ครับผม’

     Proton : ไปนอนได้แล้วไป
     Proton : ฝันดี

     ‘ฝันดีครับ’

     Proton : ฝันดีเหี้ยอะไร
     Proton : กูเพิ่งตื่น

     ‘เออว่ะ ฮ่าๆๆ’
     ‘เรานอนล่ะนะ’ผมบอกลา

     Proton : อืม


     วันอาทิตย์หรรษาที่ผมต้องแหกขี้ตามาเตรียมแล็บตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ทั้งที่เป็นวันรับจริงของมนุษย์แฟน ณ.เวลา หกนาฬิกาที่ฟ้ายังไม่สว่างดี ทั้งแล็บนั้นมีเพียงผมกับไอ้เอ็มที่ได้ฝากชีวิตที่เหลือมันไว้ในแล็บไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
     ผมเริ่มเตรียมของ ในขณะที่ไอ้เอ็มเริ่มทำแล็บ เจ็ดโมงกว่า เพื่อนคนอื่นเริ่มทยอยมา ผมนั่งแปลเปเปอร์ค่าเวลารอไอ้เอ็มทำแล็บ เก้าโมงกว่าผมกับไอ้เอ็มก็เก็บข้าวของแล้วขับรถไปกินข้าวกันที่โรงอาหารกลาง
     ผมพิจารณามองไอ้คนที่ปกติเวลาทำแล็บเสาร์อาทิตย์มันจะเน้นใส่ชุดธรรมดาสามัญจำพวกเสื้อยืดสีพื้นกับกางเกงขาสั้นใส่สบาย แต่วันนี้แม่งแปลกๆ อะไรดลใจให้แม่งลุกขึ้นมาแต่งตัววะ แม้ว่าจะไม่ได้แต่งจัดจนแปลกตามาก แต่มันผิดวิสัยคนขี้เกียจดูแลตัวเองแบบมันไง


     “มึงจะกลับบ้านตอนไหน”ไอ้เอ็มถามผมเมื่อมันจัดการข้าวมันไก่ย่างกับน้ำจิ้มแจ่วหมดจานแล้ว
     “เดี๋ยวส่งมึงที่หอก็กลับเลย”ผมบอก
     “ไม่ต้องส่งอ่ะ กูจะขอติดรถไปลงม.c”ว่าจบพี่เขาก็กระดกน้ำเก๊กฮวยตาม
     “ไปทำไมวะ”ผมขมวดคิ้วสงสัย คนอย่างมึงนี่ถ้าจะไปเที่ยวกูว่าเอาเวลาไปนอนไหม
     “วันนี้รับจริง มึงไม่ไปหรอ”มันทำหน้าสงสัย
     “ห๊า! มึงใจอ่อนกับไอ้เหี้ยธันแล้วหรอ! มึงจะไปหามันหรอ”น้องซีนี่ขนตูดลุกพรึ่บเลยครับ
     “ถ้าเจอกูก็เข้าไปหา แต่จริงๆกูจะไปหาเพื่อนกูอยู่แล้ว”พยายามจับพิรุธ แต่ไม่มีเลยสักนิด เสียใจด้วยนะธันวา พี่เขายังไม่ใจอ่อนง่ายๆว่ะ

     ผมขับรถพาไอ้เอ็มมานั่งเล่นรอเวลาที่บ้านผมสักพัก ก่อนจะเรียกแท็กซี่มารับที่หน้าบ้าน ความจริงขับรถไปมันก็สะดวกกว่านะ แต่ถ้าเอาไปก็ลำบากหาที่จอดรถอีก แท็กซี่นี่แหละสบายตัว ตอนแรกผมก็กะไม่ไปหรอก กลัวเจออิโปรด่า แต่ไหนๆไอ้เอ็มก็ต้องไป จะปล่อยมันไปคนเดียวก็ยังไงอยู่ อีกอย่างจะตามไปดูด้วยว่าไอ้ห่านี่จะมาหาเพื่อนจริงอย่างที่ปากว่าไหม... กูลุ้นคู่นี้จนเยี่ยวเหนียวล่ะ
     ผมกับไอ้เอ็มซื้อดอกไม้ตรงหน้าม.นั่นแหละ ใจจริงก็อยากจะสั่งร้านนะ แต่เวลาจะนอนกูยังไม่ค่อยมี เข้าใจกูเถอะนะแฟน กูไม่มีปัญญาจริงๆ
     ไอ้เอ็มซื้อดอกไม้สี่ช่อ ส่วนผมนั้นซื้อไปหกช่อ แน่นอนว่าแฟนผมช่อใหญ่ที่สุด เห็นซื้อเยอะแบบนี้เพื่อนอิโปรทั้งนั้น เพื่อนผมที่อยู่ม.นี้ยังไม่จบสักคน หมอทั้งกลุ่มก็งี้แหละ ผมรีบโทรหาพี่บลู จากการคุยสัพเพเหระกันสักพัก ผมเคยได้รู้พิกัดที่ทุกคนรอไอ้โปรออกจากหอประชุมกัน

     “เพื่อนกูออกมาแล้ว”ไอ้เอ็มที่เลี่ยงไปคุยโทรศัพท์เดินกลับมาบอกผม
     “เพื่อนมึงอยู่ไหนอ่ะ”ผมถาม กะจะพามันไปหาเพื่อนก่อนเพราะแฟนผมออกคณะท้ายๆนู้น
     “นี่”มันชี้ไปที่บัณฑิตสองคนที่อย่างข้างๆมัน... ไอ้สัตว์ ไวไป!!

     ไอ้เอ็มให้ดอกไม้เพื่อนมันไปคนละช่อ ก่อนจะเริ่มมหกรรมถ่ายรูปพรีเว็ดดิ้งที่มีผมไม่ร่วมด้วยสองสามแชะ... กูเกี่ยวอะไรกับพวกมันเนี่ย
     ไอ้เอ็มล่ำลาเพื่อนเสร็จผมก็ลากมันไปหาครอบครัวมนุษย์แฟนผม แต่ยังไม่ทันจะได้ไปไหนผมก็หันไปเจอไอ้ธันที่หายตัวมาราวกับเปิดวาร์บเสียก่อน

     “มึงๆ อยู่นั่น”ผมเรียกไอ้เอ็ม ก่อนจะชี้ไปที่ไอ้ธันและสังคนาญาติ
     “เออ ก็เข้าไปดิ”มันบอกแล้วก็เดินเข้าไปแบบปกติ

     น้ำตาจะไหลแทนไอ้ธัน แม่งไม่มีปฏิกิริยาห่าอะไรเลยเพื่อนกู


.....
ต่อด้านล่าง

[†คุณเขียด]

     “ดีใจด้วยมึง”ไอ้เอ็มสะกิดก่อนจะยื่นช่อดอกไม้เล็กๆที่ซื้อมาเหมือนกันทุกช่อ
     “เอ็ม!!”ไอ้ธันตาเป็นประกายจนกูนี่อยากจะหาอะไรกระแทกตาสักที “ดีใจว่ะ ขอบคุณนะ”เริ่มจะหมันไส้ล่ะ
     “กูยืนหัวโด่อยู่เนี่ยสนใจบ้าง”ผมเอาช่อดอกไม้ในมือฟาดแม่งที “ดีใจด้วยไอ้สัตว์”ให้ศีลให้พรไปด้วยความอารมณ์ดี
     “โทษทีตากูไม่ค่อยดี นึกว่าก้อนเหี้ยอะไร”
     “มึงเอายังงี้ใช่ไหมธัน”จะเปิดวอร์กับพี่ใช่ไหม
     “แหม ใครจะกล้ากับเฮียครับ หนูขอโทษนะคะเฮีย”
     “เออ”
     “พ่อแม่ นี่ซีกับเอ็ม เพื่อนธัน”ชื่อไอ้เอ็มนี่เน้นเสียงจังล่ะ
     “สวัสดีครับ”กราดไหว้อีกแล้วกู
     “นี่กันย์น้องกู”มันแนะนำไอ้คนที่กำลังสาละวนเปลี่ยนเลนส์กล้อง “มาถ่ายรูปกัน”

     ผมกับไอ้เอ็มก็เข้าไปขนาบข้างไอ้ธัน ถ่ายไปสักพัก ไม่รู้เกิดอะไร รู้ตัวอีกทีกูก็เปิดวาร์ปออกมานอกเฟรมแล้ว แล้วนั่นอะไร จะถ่ายพรีเว็ดดิ้งกับเพื่อนกูหรอไอ้สัตว์ แต่ยังไม่ทันจะเข้าไปขัดขวางความสุขไอ้ธัน เสียงโทรศัพท์จากแฟนก็ทำให้ผมต้องกดรับสายก่อน

     “ว่าไงโปร”ผมตะโกนสู้กับเสียงแทรกจากรอบข้าง
     /“มึงอยู่ไหน”/
     “ห๊า!”
     /“อยู่ไหน!”/อิหมีตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด
     “อยู่ตรงวงเวียน”ผมบอก
     /”กูอยู่หน้าคณะ”/
     “โอเค เดี๋ยวเราไปเลย”ผมกดวางสาย

     หันไปเรียกไอ้เอ็ม แต่อินางตัวดีกลับบอกหน้าตายว่าไม่ไป จะกลับหอไปนอน แถวฝากดอกไม้ไปให้อิหมีด้วย โถ่ะ ไอ้สัตว์ เดินอีกยี่สิบกว่าก้าวก็เจอมันแล้วปะ

     “แล้วมึงจะกลับยังไง”คืออกไปนี่เจอรถติดนรกเลยนะ
     “เดี๋ยวกูไปส่ง”สาระแนจริงๆ
     “กูถามเพื่อนกู”
     “เดี๋ยวกูกลับกับมัน มึงจะไปไหนก็ไป”โอโห ตัดบัวไม่เหลือใยกับกูเลยนะอิเพื่อนอกตัญญู!

     ครั้นจะต่อปากต่อคำกับมันผมก็ไม่มีเวลามากขนาดนั้น เลยต้องจรลีจากจรพวกมันไปที่หน้าตึกคณะวิศวกรรม ซึ่งอิโปรนั่นหาไม่ยากเลย ยืนหัวโด่ มีเพื่อนพี่น้องอะไรมายินดีกับมันมากมาย
     

     “น้องซี”เสียงคุ้นเคยดังขึ้น
     “สวัสดีครับพี่บลู”ผมยกมือไว้ทั้งที่ดอกไม้ช่อขนาดกลางๆยังอยู่ในอ้อมแขน
“ครับ ทุกคน นี่น้องซีแฟนโปรตอน”พี่บลูตะโกนบอก ทำให้กลุ่มคนที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นญาติโกโหติกาของแฟนผมนั้น... หันมาหมดเลย
     ตอนแรกผมกะว่าคงมีแค่ป๊าม๊ากับญาติอีกนิดหน่อย แต่สิ่งที่ผมเจอนี่คืออะไร ขนกันมากี่ชั่วโคตรเนี่ยไอ้สาดดดด
     “คนนี้หรอบลู”สตรีสูงวัยที่สูงโปร่งดูดีแม้จะดูมีอายุแล้วเอ่ยทักผม
     “ครับแม่หยง คนนี้แหละครับน้องซี แฟนโปรตอน”
     “คุณย่านะคะน้องซี ไม่ได้เจอนานมากๆเลย ตอนเจอย่าก็เห็นผ่านๆ”เธอเข้ามากุมมือผม ผมเคยไปเที่ยวรีสอร์ตคุณย่าตอนสมัยวัยเห่อหมออ้อยนะ แต่ไม่ทันจะคุยอะไร คุณย่าก็ต้องไปธุระต่อ “น่ารักจังเลยลูก เรียนปีอะไรแล้วคะ เด็กๆแบบนี้ปีหนึ่งหรือปีสองคะเนี่ย”คุณย่ายิ้มแย้ม
     “ปีห้าแล้วครับ”ผมยิ้มตอบ
     “พี่ปูน มานี่”พี่บลูเรียกชายวัยกลางคนที่... อิหมีนี่ถอดแบบมาเลย
     “สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้
     “นี่แม่เลี้ยงกับน้องๆของโปรตอน”ผมยกมือไม้แต่เธอตอบมาเป็นภาษาญี่ปุ่น กูนี่งงแดกเลยจ้า “แม่ชื่อโยโกะ น้องสาวชื่อยูมิ น้องชายชื่อยูกิ”ครับสวัสดีครับ
     “นี่แฟนน้องโปรหรอ น่ารักเว้ย”อันนี้ผมเคยเห็นรูปรวมญาติที่บ้านไอ้โปร... อาปินปะวะ
     “เออ แล้วพี่วีไปไหนแล้ววะ”พี่บลูหันไปถาม
     “ปั้นพาไปนั่งนู้น ลูกรับปริญญา ตื่นเต้นจนลมจะแดก”อาปินบอกกลั้วหัวเราะ
     “กูยังไม่พร้อมไปงานศพใครนะช่วงนี้”พี่บลูบอก “แล้วไหนไอ้ตัวดีมันบอกน้องซีไม่ว่าง”พี่บลูหันมาถาม
     “เช็คแล็บเสร็จไวครับ แล้วพาเอ็มมาหาเพื่อซีก็เลยมาด้วยอ่ะครับ”ผมบอก
     “แล้วกลับกันยังไงครับเนี่ย”พี่บลูถาม
     “เดี๋ยวซีกลับแท็กซี่ครับ”ผมบอก
     “น้องบลู! ไหนลูกสะใภ้พี่!”เสียงเล็กๆดังขึ้นพร้อมกับผู้หญิงหน้าลูกครึ่งฝั่งยุโรปที่แต่งตัวสวยหวานด้วยชุดกระโปรงพลิ้วลายดอกไม้สีอ่อน
     “คนนี้น้องซีแฟนโปรครับ”ผมยกมือไหว้ผู้หญิงตรงหน้า
     “เด็กๆสมัยนี้น่ารักจริงๆเลย ไม่เหมือนโปรตอน โตขึ้นตัวอย่างควาย ไม่น่ารักเลย”คุณแม่หัวเราะร่วน “แม่วีนะคะ เป็นแม่โปรตอน เราอาจไม่เคยเจอกันเนอะ เพราะแม่ไม่ได้อยู่ไทย”

     แต่ยังไม่ทันคุยสัพเพเหระอะไรกันต่อ ทุกอย่างก็ดูชุลมุนวุ่นวายเมื่อพี่บลูก็ยกกล้องเทพที่ติดออฟชั่นโคตรอลังการออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะวิ่งแหวกผู้คนไปผลัดเวรกับตากล้องอีกคนเพื่อตามเก็บภาพลูกชายที่กำลังยืนหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

     “โปรตอนมองกล้องลูก!!”ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายราวกับผู้ปกครองที่ไปตามถ่ายรูปบูกชายวัยอนุบาลตอนวันกีฬาสี
     “แม่ เบาๆ”เสียงไอ้โปรดังอยู่ไม่ไกล
     “น้องซี”แม่วีที่ไม่รู้ทะลุมาจากมุมไหน คว้าแขนผมให้เดินตามไป “ถ่ายรูปกับโปรหน่อยนะคะ”แม่ของโปรตอนผลักผมเข้าไปชนกับหมีขาวที่ยังคงตีหน้านิ่งไม่ไหวติง
     “เฮ้ย!”ไอ้โปรที่วันนี้หล่ออลังการสะดุ้ง “โผล่มาเงียบๆนะมึง”กูไม่เงียบหรอก แต่แค่ดังสู้คนรอบตัวไม่ได้เท่านั้นแหละ
     “ดีใจด้วย congratulation นะ”ผมส่งดอกไม้ช่อใหญ่ที่ผมถือไว้ในมือไปให้โปรตอน
     “ขอบใจ... มาถ่ายรูปกันดิ”โปรบอก “โบนัสฝากหน่อย”มันส่งของขวัญอันอื่นให้น้องโบนัสญาติมัน
     “ถ่ายรูปกับครอบครัวก่อนเหอะ”ผมบอก เพราะเห็นเขามารอมันนานแล้ว
     “ถ่ายไปเกินพอล่ะ”มันบ่นเสียงเบา

     ผมถ่ายรูปกับมนุษย์แฟนไปสักพักก็มูฟออกมาให้คนอื่นไปถ่ายบ้าง เวลาล่วงเลยไปถึงหนึ่งทุ่ม ญาติๆของโปรตอนกลับกันแล้ว ตอนนี้เลยเหลือแค่ผมกับอิหมีเท่านั้น

     “ร้อนว่ะ”โปรตอนบ่นกระปอดกระแปดหลังจากเราส่งคุณย่าขึ้นรถตู้ไปเรียบร้อยแล้ว
     “ถอดครุยออกดิ”ผมช่วยอิหมีปลดชุดครุยที่คลุมอยู่ออกมาพาดไว้ที่แขน

     หลังจากตกลงพูดคุยกันไม่นาน เราก็มาฝากท้องมื้อเย็นไว้ที่ร้านก๊วยเตี๋ยวข้างทางร้านหนึ่งที่ไม่น่าจะผ่านมาตรฐานอิหมีที่เดี๋ยวนี้ดรอปลงมากแล้วได้ แต่ก็เข้าใจนะ มันคงเหนื่อยเกินจะเรื่องมากได้แล้ว
     โปรตอนพาผมนั่งแท็กซี่มาที่คอนโดหนึ่งที่ดูสวยงามตามสไตล์โมเดิลที่อยู่ทำเลใกล้ที่ทำงานมัน ส่วนห้องนั้นไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่ได้เล็ก ถือว่ากลางๆมีครัว ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ระเบียงก็กว้าง ถือว่าโอเคเลยล่ะ
     หมีขาวผู้อ่อนล้า ถอดชุดโยนพาดไว้บนโซฟา ก่อนจะโซซัดโซเซเข้าไปในห้องนอน ผมเดินตามเข้าไปก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างระอาใจ หน้าเหน้อนี่มึงคิดจะล้างเลยเรอะ

“โปรล้างหน้าก่อน เดี๋ยวสิวขึ้น”ผมเขย่าแขน อิหมีก็งัวเงียลุกขึ้นมาก่อนจะเฟดตัวไปล้างหน้าอาบน้ำตามที่ผมบอก

     ผมเดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆด้วยความใคร่รู้แต่ไม่ได้เสือก ห้องนอนดูเรียบๆของไม่มากตามสไตล์เจ้าของ บนโต๊ะข้างเตียงมีรูปโปรที่ถ่ายกับแม่ ถ่ายกับป๊าม๊าและคุณย่า อีกรูปก็เป็นรูปคู่กับผม
     อยากจะพร่ำเพ้อให้ฟังนะ แต่รูปนี้เห็นบ่อยแล้วว่ะ ที่ห้องมันที่บ้านก็มี ยังไม่ทันที่ผมจะได้สอดส่องอะไรไปมากกว่านี้ ไอ้คนที่เหมือนแค่สับตีนรัวๆวิ่งผ่านน้ำมันก็เดินโทงเทง เอาผ้าเช็ดตัวคลุมหัวออกมา... ไอ้สัตว์ มึงคลุมผิดหัวแล้ว!!
     
     “เช็ดผมให้หน่อย”ดึงข้อมือผมไปนั่งที่เตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงเอาหัวหนุนตักผม “บ้านกูทำมึงอึดอัดปะวะ”จู่ก็ถาม
     “ไม่นะ”ผมเอาผ้าเช็ดผมให้อย่างเบามือ “ที่ไม่อยากให้เราไปวันนี้เพราะเรื่องนี้เปล่า”อิหมีถอนหายใจเป็นคำตอบ “ขอบคุณที่ห่วงเรานะ แต่เราโอเค ที่บ้านโปรน่ารักดี”ผมบอก อิคนที่นอนกอดอกหลับตาพริ้ทก็พยักหน้าสองสามที
     “ซี...”แล้วมนุษย์ตัวสว่างก็เงียบไป “หยิบคีย์การ์ดให้ที”ที่เมียหรือทาส... ใช้กูจัง
     “โอเค”ผมยืดตัวไปหยิบก่อนจะส่งให้อิคุณชาย “อ่ะ”
     “ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ”ลืมตามองผม “กูทนคิดถึงมึงไม่ไหวแล้วซี”อย่าทำหน้าอ้อนได้ไหม... หน่องซีหัวใจจะวาย
     “ขอบคุณนะ”ผมยิ้ม อิหมียิ้ม “แต่ไม่ว่ะ”หุบยิ้มทบไม่ทันเลยสิมึง “อยากตอบตกลงนะ แต่ตัวผมยังไม่พร้อมครับคุณชาย แล็บยังรอเคลียร์อีกเป็นกระบุง”พองแก้มอีก พองมันเข้าไป โตเป็นควายแล้วยังงอนกูอย่างกับเด็กอนุบาล
     “โกรธ”เบ้ปากอีก อยากจะดีดให้ปากปลิ้นจริงๆ
     “เอาไว้เล่มเสร็จแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีไม่ได้หรอ”ขยี้ผมสีดำนั่นแรงขึ้น “ถึงตัวเราจะไม่ได้อยู่ใกล้ แต่ใจเราก็อยู่กับโปรตลอดนะ”กูนี่อยากจะอ้วกออกมาเป็นสายรุ้ง
     "ซี..."โปรสบตาผมนิ่ง
     "จ๋า..."
     “ขออนุญาตอ้วกใส่หน้ามึงได้ไหม”
     “อินี่”กูอุส่ากลั้นใจหยอด
     “เฮ้อ”ถอนหายใจก่อนจะตะแคงตัวเอาหน้าซุกพุงกะทิของผม “ก็ได้... รอนานกว่านี้กูยังรอมาแล้วเลย”
     “เรารักโปรนะ”อยู่ๆก็อยากพูด
     “มึงเมาใบกระท่อมหรอสัตว์”
     “ฉากนี้ต้องบอกว่ากูก็รักเหมือนกันอะไรแบบนี้ไม่ใช่หรอวะ”ผมฟาดแขนแม่งไปที ลงโทษข้อหาทำลายบรรยากาศ
     “ฮ่าๆๆ”หัวเราะร่วน “กูก็รักเหมือนกัน”
     “ไม่ต้องแล้ว เสียอารมณ์”ผมผลักหัวมันออกจากตัก
     “อะไรอ่ะ กูก็พูดแล้วไง”ลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาตีหน้ากวนตีนใส่ผม
     “สัตว์!”บ่นเบาๆเอาพอให้ได้ยิน

     จุ๊บ!
     อิคนข้างๆกดจูบลงมาบนปากผมเร็วๆ

     “...”อยากจะด่าว่าสันดานเสีย แกล้งผมกี่ทีก็ง้อด้วยวิธีแบบนี้ “รัก”อยากจะด่าไปว่าคารารวย แต่อิต่อมอารมณ์อ่อนไหวแม่งก็เสือกไม่รักดี
     “อื้อ เราก็รัก”

     ผมยังคงไม่รู้ว่าความรักที่แท้จริงคืออะไร ผมรู้เพียงแค่ว่า ถ้าวันนั้นเราไม่ได้กลับมาเจอกัน ผมคงไม่มีโอกาสได้อยู่ข้างๆโปรแบบนี้... มีความสุขแบบนี้

     ‘เฮ้ย! เป็นไรเปล่า’
     
     ‘เพราะมึงสำคัญ’

     ‘อย่าทิ้ง ได้ไหม อย่าทิ้ง...’

     ‘ที่บอกว่าคิดถึงกูพูดจริงนะอิ๊ว’

     ‘ที่บอกว่ารักกูก็พูดจริงเหมือนกัน’

     “เฮ้ย!”ไอ้คนที่ทิ้งตัวลงไปแล้วเอาตีนเขี่ยผมอย่างสุภาพ “นั่งยิ้มเหี้ยอะไร กูหลอน”

     วินาทีนี้น้องซีทำได้แค่หรี่ตาอย่างอาฆาตแค้น เรื่องจะจบอยู่แล้ว มึงยังจะขัดกูยันวินาทีสุดท้ายเลยใช่ไหมไอ้สลัด เวลานี้มึงควรปล่อยให้กูระลึกไหมอ่ะ ระลึกเรื่องราวโรแมนติกที่ไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่ไรงี้หรือเปล่า

     “ไม่ต้องมาค้อน ไปอาบน้ำแล้วมานอน”เอาตีนยันตูดอีกสองที
     “แม่ง!”
     “ไม่ต้องพูดมาก ไปอาบน้ำจะได้นอน อ้วนนี่ก็หนักแล้วนะมึง ถ้าหน้าเหี่ยวตามไปอีกอย่าง ชีวิตมึงไม่เหลือดีแล้วนะ”กูจิคราย บทส่งท้ายของหนู... พัง
     “ไม่อาบแม่งแล้ว”โมโห
     “ไม่อาบก็ดี กูขี้เกียจรอแล้วเหมือนกัน”ว่าจบก็กระชากแขนผมให้ล้มตัวลงไปนอนทับร่างเปลือยเปล่าที่ปกคลุมด้วยผิวหนังสีขาวสะท้อนแสง
     “ฮื่อ...”พยายามขัดขืน
     “นะครับอิ้ว...”อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานนะโว้ย “นะ...”อ้ากกก
     “...”
     “นะครับ”เหมือนได้ยินเสียงตู้มในสมอง “นะ...”
     “อื้อ”สรุปแล้วคือกูจะจบแบบแพ้ทางมันงี้อ่อ ฮืออออ ซีจิคราย แต่ทำไงได้ ก็รักมันไปแล้วนี่

End.

-----
หายไปสองเดือน ฮะ ฮะ
 
ไม่ได้ตายหรือหายสาบสูญนะคะ
ไม่ได้บาดเจ็บด้วย แค่เราเข้าสู่ช่วงหาเวลานอนยังแทบไม่ได้
จะลงตอนพิเศษอีกสองตอนเนอะ
เดี๋ยวจะเอารูปปกมาแปะให้ดู
ยังไงก็สนุบสนุนทุนการศึกษาเขียดด้วยนะ

รักทุกคนนะคะ
ยังไม่อยากให้จบเลย
ใจหาย

[❣☾月亮☽❣]

 .       ครอบครัวยักษ์ใหญ่กับสะใภ้พุงเล็กอิอิ
ฟินอลังการสะดุ้งเช่นเคยค่ะ ชอบ
น้องซีน้องโปรของคุณเขียดจะอยู่ในใจเราไปตลอดค่ะ. 

[Snowermyhae]

ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยยยย 

ขอบคุณสำหรับนิยายที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเหมือนคนบ้านะคะ ซื้อเล่มแน่นอน สัญญาเลยยย   

[Jibbubu]

ฟินน้อยก่อนจากกันจริงๆ แล้วซินะไรท์ เราคงคิดถึงโปรตอนกับซีอิ้วน่าดูเลยอ่ะ

[ciaiw]

น่ารักกกกกกก
โปรก็คือโปร

[kamontipsaii]

เหมือนจะหวาน
ฮาา โปรตอนพูดว่า อิอ้วน 55555
ให้ความน่ารัก ละมุนๆ 

[rainiefonnie]

ขอบคุณเจ้สำหรับนิยายดีๆสนุกๆนะคะ

[nutty]

แพ้ทางจนจบน้องซี 

อยากลุ้นคุ่เพื่อนเอ็ม&ธัน เขียนแยกอีกเรื่องเลย

[Supparang-k]

บ้านโปรเอนดูสะใภ้มากมาย น้องซีโชคดีตรงนี้ แต่โชคร้ายหน่อยผัวหื่นมาก...เอะอะจับกดจับกระแทก 555

[•♀NoM!_KunG♀•]

เด่วๆ จะทำอะไรกันแค่ไหนก้อได้ แต่จะตัดจบแบบนี้ไม่ด๊ายยยย

[cchompoo]

ขอบคุณค่า

[lizzii]

น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ คึคึ

[MyLavenderLand]

ครืออออ ตอนพิเศษ จะได้เห็นอิโปรทำโรแมนกะติกให้ซีอิ๊วบ้างไหม? #รอจนจบยังไม่เห็น งือออออ ... ไอ่ที่ไปคุกเข่ายื่นดอกไม้รอหน้าลิฟต์ อันนั้นไม่นับนะ ถือเป็นงานฮา 555555

[alternative]

ชอบนะ

คู่นี้อ่านแล้วมันรู้สึกสมจริง
รักที่มันมีขึ้นมีลง

ขอบคุณคุณเขียด

[broke-back]