Chapter 10 : ครัวเหนือเมฆ
เด็กหนุ่มชั้นปีหนึ่งจากหลายคณะยืนออกันเป็นกระจุกอยู่ภายในสวนด้านหลังตึกวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งไม่มีใครเดินผ่านไปมาเท่าไรนัก ต่างเงยหน้าขึ้นมองกิ่งมะม่วงสั่นไหว โดยฝีมือของใครบางคนที่เกาะเป็นตุ๊กแกอยู่บนกิ่งนั้น
“ไอ้เมฆ เขย่าแรงๆ”
เมฆยืดมือออกไปจนสุดแขน ใช้ตระกร้าหวายที่แขวนอยู่ปลายไม้เขย่าไข่มดแดงในรังอย่างแรง เนื่องจากเขาดันตัวสูงที่สุดในกลุ่ม เลยถูกบังคับให้เป็นตัวแทนในการทำภารกิจสอยไข่มดแดงครั้งนี้ “กูจะตกลงไปตายก่อนมั้ย ทำไมพวกมึงไม่หาไม้ยาวๆ หน่อยวะ”
“หมดแล้วไอ้เมฆ ลงมาได้” คะน้า รูมเมตของแหนมตะโกนบอก วันนี้พวกเขาจำนวนหกชีวิต แยกย้ายกันไปหาวัตถุดิบในบริเวณสวนอันกว้างใหญ่ไพศาลของมหาวิทยาลัยกัน ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องถูกต้องนัก ทว่าถ้าไม่มีใครเก็บไปรับประทานก็เหมือนเสียของไปเปล่าๆ ปลี้ๆ สู้พวกเขาเอามาทำอาหารซะยังจะดีกว่า เย็นวันที่ทุกคนพร้อมใจกันว่างเช่นนี้ พวกเขาจึงร่วมกันคิดเมนูแล้วแยกย้ายกันออกมาหาส่วนประกอบอาหาร
สวนของมหาวิทยาลัยอุดมไปด้วยต้นไม้นานาชนิด พวกเขาได้มาทั้งมะละกอ หน่อไม้ ไข่มดแดง และหัวปลี ส่วนวัตถุดิบอื่นๆ ที่หาไม่ได้ในสวน ก็ให้เพื่อนร่วมห้องไปหาซื้อเอาจากในตลาด
“เออ กูเห็นตรงแถวกอกล้วยด้านนู้นมีต้นมะขาม ไปดูมะขามกันหน่อยดิ๊ ถ้ามีมะขามอ่อนจะได้เก็บมาตำน้ำพริกมะขามด้วย” แหนมเสนอ
“เดี๋ยวๆ พวกมึงมีครกเหรอ” เมฆถามอย่างข้องใจ
“กูเพิ่งไปสอยมาจากตลาดนัดเมื่อวาน มีทั้งครกหินครกไม้เลยมึง” แหนมยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจ
“กว่าพวกมึงจะจบปีหนึ่ง ไม่มีพร้อมทั้งครัวเลยเหรอวะ”
รูมเมตของแหนมทั้งสามคนต่างทำอาหารเป็นแล้วก็ชอบทำอาหารกันมาก แต่ไม่มีใครทำได้สารพัดเมนูอย่างเช่นคะน้าเลยสักคน เมื่อก่อนก็แค่ทำอาหารง่ายๆ ที่มีกลิ่นไม่แรงนักเพราะยังเกรงใจห้องข้างๆ หากเมื่อวันเวลาล่วงเลยไป มื้ออาหารก็แอดวานซ์มากขึ้นตามไปด้วย
สองหนุ่มแยกออกไปยังต้นมะขาม ปล่อยให้เพื่อนที่เหลือนำวัตถุดิบกลับหอและเริ่มต้นทำอาหารกันไปก่อน
ระหว่างทางเดินซึ่งมีเห็ดขึ้นประปราย แหนมหันมองซ้ายขวาอยู่หลายครั้ง “เห็ดนี่แดกได้มั้ยวะ”
เมฆส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “กูว่าอย่าเสี่ยงเลย เดี๋ยวก็ตายห่ายกห้องหรอก มึงจะแดกอะไรทุกสิ่งทุกอย่างขนาดนี้ ไม่แดกหญ้าเข้าไปด้วยล่ะ”
แหนมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ใจนึกเสียดาย แต่ถ้าตายก็คงไม่คุ้ม หากพอได้ทอดสายตาไปทางเบื้องหลัง เขาก็ได้พบกับต้นไม้อีกชนิด “เฮ้ย! มีตะลิงปลิงด้วย กูเปรี้ยวปากปริ๊ดๆ เลยมึง”
“ไอ้เหี้ยแหนม มึงยังคิดจะแดกอีกเรอะ”
“มึงเดินไปรอที่ต้นมะขามเลย กูเด็ดแค่พวงสองพวง เดี๋ยวตามไป”
เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกยาว ก่อนจะก้าวฉับๆ ตรงไปยังที่หมาย
ต้นมะขามที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้ามีขนาดไม่สูงมากนัก อยู่ในระดับที่เขาปีนขึ้นไปได้สบายๆ มีกิ่งก้านใหญ่หนาแผ่กว้าง ใบสีเขียวขจีแซมด้วยผลสีเขียวอ่อน หากเมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงคล้ายกับลูกแมวร้อง เมฆจึงค่อยๆ กวาดสายตามองไปโดยรอบ ยังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมองด้านบน ฝักมะขามอ่อนก็ร่วงตุ้บลงบนศีรษะ
“เฮ้ย!” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นพรวด แล้วพบกับชายหนุ่มที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดี “อ้าว! มาหาอะไรกินเหมือนกันเหรอครับ”
คนที่อยู่บนต้นไม้ขมวดคิ้ว “หากิน? คุณเห็นผมเป็นอะไรถึงมาหากินบนต้นไม้” ชายหนุ่มกวักมือเรียกให้เมฆเข้าไปใกล้ๆ “เข้ามานี่หน่อย แล้วยกมือขึ้นมาที”
“โอ๊ะ!” เมฆยิ้มกว้าง นึกดีใจที่ไม่ต้องปีนต้นมะขามเอง จู่ๆ อีกฝ่ายก็ใจดีเก็บมะขามให้เขาซะงั้น เขายกสองมือขึ้นสุดแขนพร้อมกับเขย่งขาด้วย
“รับดีๆ นะ”
ตุ้บ!
เด็กหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน เขารีบลดมือลง แล้วมองบางสิ่งที่ใหญ่กว่าฝักมะขามบนฝ่ามือตน “นี่มัน... กินไม่ได้นี่ครับ”
บนฝ่ามือเมฆคือลูกแมวขนฟู มันร้องเมี้ยวๆ เนื้อตัวสั่นเล็กน้อย คงเพราะจะยังตกใจกลัว เมฆจึงช่วยลูบตามเนื้อตัวมันเบาๆ
“ก็กินไม่ได้น่ะสิ คุณไปอดอยากมาจากไหนกัน” เสียงพึมพำแว่วมาจากบนต้นไม้ น้ำเอื้อมมือไปเด็ดฝักมะขามมาปาใส่อีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้
เมฆเงยหน้าขึ้นโวยวาย “โอ๊ย! มันเจ็บนะพี่!” ก่อนจะย่อตัวลงวางลูกแมวลงบนพื้น พอได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาก็ผงกศีรษะขึ้นมอง
แหนมวิ่งตรงเข้ามาหาเด็กหนุ่ม กระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างตุงไปด้วยลูกตะลิงปลิง “ไอ้เมฆ! มะขามมีเยอะมั้ย!” จากนั้นจึงหยุดชะงักเมื่อพบกับใครบางคนบนต้นไม้ตรงหน้า “อ้าว! พี่มาเก็บมะขามเหมือนกันเหรอครับ”
เส้นเลือดบนหน้าผากชายหนุ่มกระตุก... ไอ้เด็กพวกนี้นี่ เห็นเขาเป็นอย่างไรกันนะ
น้ำส่งสายตาดุๆ ใส่ “มะขามอะไร ผมว่าพวกคุณทำไม่ถูกนะ ถ้าอาจารย์มาพบ...”
“แต่มันไม่มีในกฎของมหาลัยสักหน่อยนี่ครับ!” เมฆเถียงทันควัน
“อย่าเถียงกันเลยครับ มะขามมีเต็มต้น แบ่งกันก็ได้” แหนมรีบเข้ามาห้าม เขาเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้กับคนบนต้นไม้ “ถ้าไม่รังเกียจ พี่ไปกินมื้อเย็นกับพวกเรามั้ยครับ”
“หา!” ทั้งน้ำและเมฆหันไปมองเพื่อนจอมซื่อบื้อพร้อมกัน
“ไหนๆ พี่ก็อยู่บนต้นแล้ว เก็บฝักอ่อนๆ มาสักสิบยี่สิบฝักสิครับ ตรงนั้นน่ะ”
“นี่คุณ!”
“เร็วสิครับ! อย่าส่งเสียงดังครับพี่ ถ้าอาจารย์มาเห็นตอนนี้ล่ะแย่เลย พี่กำลังอยู่บนต้นมะขามเลยนะครับ”
น้ำรู้สึกปวดศีรษะตุ้บๆ แต่สภาพการณ์ในตอนนี้ ถ้าหากมีใครมาพบเห็นเข้าก็คงคิดว่าเขามาร่วมวงเก็บมะขามไปกับเจ้าพวกนี้ด้วยแน่ๆ “....”
เมฆก้มลงเก็บฝักมะขามบนพื้นที่น้ำปาลงมาในคราวแรกได้กำมือหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง “ที่พี่ปาใส่หัวผมก็เยอะแล้วนะ ไหนๆ เก็บแล้วก็เก็บให้อีกสักหน่อยเถอะน่า”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ เอื้อมมือไปเด็ดๆ ฝักมะขามแล้วโยนลงไปข้างล่างให้เสร็จๆ ไป จากนั้นจึงกระโดดลงมา เขายกมือขึ้นปัดตามเนื้อตัว
“ขอบคุณครับ”
สีหน้าของน้ำบอกบุญไม่รับ แต่พอเขาจะก้าวออกไป แหนมก็คว้าแขนเขาไว้ “ไปกินมื้อเย็นด้วยกันนะครับพี่ รับรองอร่อย!”
“เอ่อ...”
“พวกผมทำอาหารเก่งนะครับ พี่จะได้มาดูชีวิตความเป็นอยู่ของปีหนึ่งในหอในไงครับ”
...นั่นเป็นสิ่งที่น้ำไม่เคยสัมผัส เพราะเมื่อสมัยเพื่อนๆ เขาอยู่หอในตอนปีหนึ่ง ก็อยู่กันแค่เทอมแรกเทอมเดียว แล้วก็ส่วนใหญ่ก็ติดประชุมเชียร์กันด้วย ถ้ามีเวลาว่างก็หอบกันไปที่คอนโดมิเนียมเขามากกว่า ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อย แต่แขนก็ถูกแหนมกึ่งลากกึ่งจูงออกไปแล้ว “ผมว่าอย่าดีกว่า”
เมฆได้แต่อ้ำอึ้ง บางทีก็เพลียกับความซื่อบื้อของเพื่อนตน แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้ารุ่นพี่จะมาร่วมวงด้วย “ถือว่าเป็นคำขอบคุณของพวกผมแทนพิซซ่าที่พี่เลี้ยงก็แล้วกัน”
พอได้ยินเช่นนั้น แหนมก็ยิ่งออกอาการกระเหี้ยนกระหือรือ “จริงด้วย พิซซ่ามากมายขนาดนั้น เย็นนี้ต้องกินให้อิ่มถึงจะคุ้มนะพี่!”
สุดท้ายน้ำก็จำใจต้องยอมแพ้ เขากะว่าจะไปนั่งร่วมวงสักครู่แล้วค่อยกลับ “.....”
“ว่าแต่พี่มาทำอะไรในสวนแบบนี้” เมฆหันไปถาม
“เพื่อนคณะผมมาประชุมกันใกล้ๆ นี่เอง ผมได้ยินเสียงแมวก็เลยเดินมาดู”
“ใจดีอีกแล้ว” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงเบา พร้อมกับยิ้มมุมปาก
บริเวณที่ตั้งของหอพักชั้นปีหนึ่งนั้นแบ่งเป็นสองฝั่งสำหรับแยกชายและหญิง ห้องของแหนมอยู่ในหอเก้าที่ชั้นสอง ตรงด้านในสุดของตึกถัดจากห้องอาบน้ำรวม ห้องฝั่งตรงข้ามกันเป็นห้องที่ทางหอพักใช้จัดวางตู้น้ำร้อนเย็น ตู้เย็น ไมโครเวฟ และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ห้องที่อยู่เยื้องกันเป็นห้องทีวีรวม ซึ่งจะมีคนดูเต็มห้องก็ต่อเมื่อมีการแข่งขันฟุตบอล ส่วนห้องที่อยู่ติดกันกับแหนมนั้น เจ้าของห้องทั้งสี่คนไม่ค่อยอยู่ห้องสักเท่าไหร่ นานๆ จะกลับมานอนกันสักที ดังนั้นห้องพักของแหนมจึงสะดวกสำหรับการแปลงเป็นห้องครัวมากที่สุด
เมื่อสองหนุ่มพารุ่นพี่ไปถึงห้อง ที่นั่นเพื่อนพ้องที่กลับมาก่อนรวมตัวและเริ่มต้นทำอาหารกันแล้ว กองวัตุดิบวางเต็มเสื่อ มีถุงพลาสติกใส่อาหารสดที่ไปซื้อมาจากตลาดวางอยู่ข้างๆ กัน
น้ำถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าในห้องแคบๆ มีเด็กหนุ่มนั่งรวมกันอยู่หลายชีวิต ห้องที่แทบไม่มีที่ทางเดินอยู่แล้วยิ่งแคบไปถนัดตา
“เฮ้ย! พวกเรา นี่พี่ปีสี่ คณะมนุษย์ แขกคนพิเศษที่กูเชิญมากินมื้อเย็นกับพวกเราด้วย” แหนมแนะนำตัวให้เสร็จ แล้วผลักน้ำเข้าไปภายใน “พี่ไปนั่งรอที่เตียงก่อนแล้วกันครับ รออาหารอีกแป๊บ”
เด็กหนุ่มในห้องยกมือไหว้พร้อมยิ้มกว้าง ดูเหมือนจะรู้จักชายหนุ่มดีอยู่แล้ว “เชิญครับพี่ เชิญๆ”
จะถอยตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว น้ำรู้สึกเหมือนถูกถีบลงเรือไปด้วยอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็เดินไปนั่งลงบนเตียงอย่างที่เจ้าของห้องเชื้อเชิญ “เอ่อ... ขอบใจ”
ไม่นานหลังจากนั้นความคึกคักโกลาหลในห้องก็ดำเนินต่อ ฝ่ายขูดเปลือกมะขาม ตำน้ำพริก ฝ่ายยำไข่มดแดง ยำหัวปลีทำงานกันอย่างขันแข็ง คะน้าเอาผ้าเช็ดจานวางกองรวมกันหนาๆ แล้วเอาครกวางซ้อนทับบนผ้า ก่อนจะเริ่มตำน้ำพริกอย่างชำนาญ
เมฆยกกะละมังกับมะละกอที่ปอกเปลือกล้างมาเรียบร้อยแล้วไปนั่งลงบนพื้นข้างชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียง เขาใช้ที่ขูดมะละกอขูดออกเป็นเส้นอย่างรวดเร็ว พลางหันไปแจกแจงเมนูมื้อนี้ให้อีกฝ่าย “พี่เคยกินอาหารแนวนี้รึเปล่า”
“บอกตรงๆ ว่านอกจากส้มตำแล้ว ผมก็ยังไม่เคยกินอย่างอื่น...”
“มีหมูย่างกับไก่ทอดนะครับ ซื้อมาจากตลาด”
“ถ้าไปตลาดแล้วทำไมไม่ซื้อมาให้หมด”
เมฆพยักเพยิดหน้าไปทางกลุ่มเพื่อนของตน “ทำเองสนุกกว่ามั้งครับ ดูพวกมันสิ มาเรียนหรือมาทำกับข้าวก็ไม่รู้ แทบทุกเย็นต้องมาตั้งวงทำกับข้าวกันเนี่ย”
...จะว่าไป... ทุกคนก็ดูสนุกสนานกันดี พูดคุยกันไปทำกับข้าวไป
น้ำยิ้มมุมปากพร้อมกับหัวเราะเบาๆ พวกเพื่อนสนิทเขาก็มารวมตัวกันทำอาหารที่ห้องครัวในคอนโดมิเนียมของเขาอยู่บ่อยๆ แต่เขามักจะไม่เข้าไปวุ่นวาย คิดว่าบรรยากาศก็คงเป็นแบบนี้ล่ะนะ
...มาถึงตอนนี้ก็ชักจะเสียดายที่ไม่เคยเข้าไปร่วมวงกับเพื่อนๆ ด้วย
มือที่ถือที่ขูดมะละกอหยุดกึก เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้ากับรอยยิ้มบางๆ ของรุ่นพี่แบบที่เขาไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก “เวลาพี่ทำหน้าแบบนี้ ดูดีกว่าตอนอยู่ต่อหน้าอาจารย์เยอะเลย”
“หือ”
“เวลาอยู่ต่อหน้าอาจารย์ พี่น่ะน่าหมั่นไส้มากเลยรู้มั้ย” เมฆพูดพลางทำสีหน้ากับท่าทางล้อเลียนอีกฝ่าย แล้วประสานสายตากับนัยน์ตาเรียว “เป็นตัวของตัวเองบ้างก็ได้”
“.....” ชายหนุ่มชะงัก
“ไอ้เมฆ มะละกอเสร็จยังวะ แล้วกางโต๊ะด้วย!” คะน้าร้องบอก
“เสร็จแล้วๆ” เด็กหนุ่มยกกะละมังใส่มะละกอไปส่งให้พ่อครัวใหญ่ จากนั้นจึงเดินกลับมามุดเข้าไปใต้เตียง แล้วดึงโต๊ะญี่ปุ่นสองตัวออกมากาง ไม่นานอาหารก็ถูกนำมาจัดวางลงบนโต๊ะ
“อาหารจานแรกมาแล้วค้าบ” แล้วจานต่อๆ มาก็ตามมาติดๆ วางเรียงจนเต็มโต๊ะเล็กสองโต๊ะ
เมฆส่งจานให้ชายหนุ่ม “กินแบบบุพเฟ่ต์ครับ อยากกินอะไรจกโลด”
“ไอ้ห่า ตักให้พี่เขาด้วยสิวะ” ตำลึงหันไปต่อว่า “ชวนมากินจะให้จกเองได้ไง ไอ้พวกนี้แม่งยิ่งแย่งกันอย่างกับห่าลง”
“เออๆ” เมฆหันไปทางแขกรับเชิญ “กินอะไรดีพี่”
น้ำกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะอย่างหวาดๆ ดูท่าจะเผ็ดไปเสียทุกอย่าง “ขอข้าวเหนียวหมูปิ้งละกัน”
“ไม่ลองชิมฝีมือพวกผมหน่อยเหรอครับ ยำไข่มดแดงมั้ย”
“อย่าเลย ผมกินไม่เป็น ขออะไรง่ายๆ ดีกว่า”
“ชิมหน่อยเถอะครับ อร่อยนา” หนึ่งในกลุ่มนั้นยกจานใส่ยำไข่มดแดงไปตรงหน้าชายหนุ่ม “คุณค่าทางอาหารสูงเมิ้กกกก”
“เอ่อ...”
“ชิมเลย! ชิมเลย!” เสียงเชียร์ให้น้ำลองชิมดังเป็นจังหวะพร้อมเพรียง ชายหนุ่มเสตาไปทางเมฆเป็นเชิงบอกให้ช่วย
“ชิมสักนิดสิพี่ ผมเป็นคนสอยเองเลยนะ” ทว่าเด็กหนุ่มดันร่วมวงเชียร์ไปด้วยเสียนี่
น้ำจำใจรับช้อนมาแล้วสะกิดยำไข่มดแดงขึ้นมาแค่ตรงปลายช้อน จากนั้นจึงรีบยกใส่ปากพร้อมกับขมวดคิ้ว
เสียงเฮฮาดังลั่นห้องแบบไม่เกรงใจใครๆ ขณะที่ชายหนุ่มพยายามเคี้ยวแล้วกลืนลงท้องไป
...รสชาติมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก
“อร่อยใช่มั้ยพี่”
น้ำทำสีหน้าบอกไม่ถูป “เมื่อกี้ตักน้อยไปหน่อย ไม่ทันรู้รสเลย ขอลองอีกนิดแล้วกัน”
เหล่าปีหนึ่งพร้อมใจกันตบมือให้ ทุกคนยิ้มกว้าง “เอาเลยครับ”
ชายหนุ่มลองชิมอีกครั้ง คราวนี้ค่อยๆ เคี้ยวให้รู้รส... จะว่าไป ก็อร่อยแบบแปลกๆ ดีนะ “อือ ก็พอทน”
เมฆอดหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายไม่ได้ “อร่อยก็บอกอร่อยสิพี่”
“ก็แค่กินได้”
“งั้นชิมส้มตำหน่อยละกันพี่ เผื่อเปลี่ยนใจ”
น้ำจำใจต้องรับช้อนมาอย่างช่วยไม่ได้ “......”
“ยำหัวปลีอีกนิดครับ”
ท้ายที่สุดแล้ว น้ำก็ลองชิมมันทุกอย่าง เขาขยับจากเตียงลงมานั่งล้อมโต๊ะญี่ปุ่นร่วมกับน้องๆ “พวกคุณนี่เก่งเกินคาดนะ” และแล้วก็ยอมเอ่ยชมรุ่นน้องออกไปทั้งปากยังเคี้ยวหยุบหยับ
“พวกผมว่า ถ้าเรียนจบแล้วหางานทำไม่ได้ก็จะไปเปิดร้านอาหารกันเนี่ย พี่ว่าจะรอดมั้ย”
รุ่นพี่พยักหน้าหงึกหงัก “ก็น่าจะไหวอยู่มั้ง”
“คราวหน้าผมว่าจะทำแกงกะหรี่ญี่ปุ่นกับหมูทอดทงคัตสึ” คะน้าอวด
ตำลึงเสนอ “เอาไว้เข้าเมืองเมื่อไหร่ ซื้อกิมจิมาไว้ทำอาหารเกาหลีบ้างดีกว่ามึง”
น้ำหัวเราะ แต่ละคนมีความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยมเลยจริงๆ เขานั่งฟังรุ่นน้องพล่ามไปอย่างสนใจ หากสักพักเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เขารีบหยิบขึ้นมากดรับสาย “เออ ทุกคนมาครบแล้ว อืม... จะกลับไปเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแล้วบอกลาทุกคน พร้อมกับยิ้มบาง “ขอบใจพวกคุณมากนะ อาหารก็อร่อยมาก แต่ผมคงต้องขอตัวก่อน”
“น่าเสียดายจังครับ ไว้คราวหน้านะ” เด็กปีหนึ่งในห้องพยักหน้าตอบอย่างเป็นมิตร พอชายหนุ่มคล้อยหลังออกจากห้องไป ก็พึมพำกันอย่างเสียดาย “แย่จัง มาแป๊บเดียว ยังไม่ทันให้พี่เขาพิสูจน์กิตติศัพท์เลยว่ะ จิ๊...”
เมฆหันขวับ “กิตติศัพท์อะไรวะ”
“กูได้ยินว่าพี่เขาเก่งภาษาญี่ปุ่นมาก เมื่อก่อนเคยแปลเอวีออกไมค์ให้พวกเพื่อนกับพี่ๆ ฟัง แปลแบบละเอียดเลยนะโว้ย ทุกฉาก ทุกช็อต”
“ไอ้ห่า หนังโป๊มันจะมีสักกี่ประโยคกันวะ!” คะน้าหยิบไม้เสียบหมูปิ้งปาใส่
“มีไม่กี่ประโยคแล้วพวกมึงอยากรู้มั้ยล่ะ!”
ทุกคนอึ้ง... เพราะที่จริงต่างคนก็ต่างอยากรู้ พวกเขาสบสายตากันไปมา ถอนหายใจหนักๆ แล้วพูดพร้อมๆ กันว่า “เสียดายฉิบหาย!”
TBC~*ผ่อนคลายจากการประชุมเชียร์บ้างนะคะ 555555555 แวะมาหาอะไรกินกับน้องเมฆและผองเพื่อนดีกว่า
แต่ดูเหมือนอะไรๆ ระหว่างพี่น้ำกับน้องเมฆจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแว้ววว แต่จะรักกันยังไง.... ช่วยฮัสกี้คิดหน่อยละกัน กร๊าก
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ 
ปล. "นิสรีน" กับ "เงาจันทร์ฯ" ใกล้จะปิดพรีแล้วค่า และสำหรับใครที่สนใจเรื่อง "ตะวันเคียงเดือน" ตอนนี้กำลังเปิดพรีอยู่นะค้า รายละเอียดติดตามได้ในเพจของฮัสกี้ค่ะ
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 804423 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก