Chapter 11 : พี่ว้ากฝึกหัด ภาคสอง“ปีหนึ่ง ฟังเรียกแถวเช็กชื่อ ทั้งหมดจัดแถว!”
“ปีหนึ่ง หมอบ! เร็วๆ เข้า! หมอบลงไปครับ!”
เสียงตะโกนอันคุ้นหูดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ขณะที่เด็กหนุ่มชั้นปีหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์เดินกลับไปยังหอพักหลังเสร็จสิ้นจากการประชุมกับอาจารย์ในคณะ เขาเดินผ่านเข้าไปในสวนสมุนไพรซึ่งตามปกติแล้วช่วงเย็นๆ โดยเฉพาะในวันหยุดเช่นนี้ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านไปผ่านมากันนัก เพราะเป็นสถานที่ค่อนข้างจะเปลี่ยว บรรยากาศเงียบสงัด ให้ความรู้สึกวังเวง แถมอากาศยังเย็นแบบแปลกๆ มีต้นไม้ไทยต้นใหญ่ๆ นานาชนิด รวมทั้งต้นโพธิ์และต้นไทร หากเด็กหนุ่มชอบความร่มรื่นของสวนสมุนไพรแห่งนี้ และเมื่อเดินตัดสวนไปก็จะย่นระยะจากตึกเรียนไปยังหอพักได้ อีกอย่างตัวเขาก็ไม่ได้กลัวสิ่งเร้นลับทั้งหลายอยู่แล้วด้วย
...เสียงพี่ว้าก? ทำอะไรกันอยู่วะ วันนี้ไม่มีประชุมเชียร์ไม่ใช่หรือไง
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว แล้วเดินตรงไปยังทิศทางต้นกำเนิดเสียง เมื่อเข้าไปใกล้พอที่จะเห็นใบหน้าของพวกพี่ว้ากปีสี่ของตน เขาจึงหยุดยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่อย่างเงียบๆ
“พวกคุณมันไม่ได้เรื่อง! เด็กอนุบาลยังทำได้ดีกว่าพวกคุณเลย!”
กลุ่มพี่ว้ากชั้นปีสี่กำลังดุ... ใครก็ไม่รู้ แต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่รุ่นพี่หรือเพื่อนในคณะตนแน่ๆ
เมฆเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มคนที่เขารู้จักดีเดินเข้ามาสมทบในกลุ่ม จากนั้นพวกพี่ว้ากปีสี่ของคณะวิศวะก็หยุดการสนทนาไว้ แล้วหันไปพูดคุยกับอีกฝ่าย
น้ำพูดขึ้น “มีคำถามอะไรจะถามไอ้พวกนี้ก็รีบถาม เดี๋ยวพวกมันก็ต้องไปซ้อมว้ากเหมือนกัน”
ตั้งใจเสริม “พอเข้าใจคอนเซ็ปต์แล้วใช่มั้ยวะ พวกมึงต้องพยายามอย่าสบสายตาปีหนึ่ง เพราะงั้นก็สั่งให้แม่งก้มมองพื้นกันไว้ก่อน จะทำสมาธิดุได้ดีขึ้น”
ตามมาด้วยคำแนะนำอีกมากมายจากแก๊งพี่ว้ากปีสี่ของคณะวิศวะ ก่อนที่พวกเขาจะเดินกลับออกไปอีกทาง
“หือ... มีซ้อมว้ากกันด้วยเรอะ” เมฆชะเง้อมองดูอย่างสนใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่ารุ่นพี่ต้องฝึกฝนเรื่องว้ากกันด้วย
“ขอบใจมากไอ้น้ำ แต่มึงยังไม่กลับได้มั้ย อยู่ช่วยฝึกพวกกูก่อน”
น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “พวกมึงนี่น้า... รู้ถึงไหนอายถึงนั่น พี่ว้ากปีสี่คณะมนุษย์ฯ ต้องไปขอให้พี่ว้ากวิศวะมาเทรนให้ เพราะคุมน้องไม่อยู่... ว่าแต่ปีสามหายไปไหนกันหมดวะ เมื่อกี้ยังเห็นนั่งทำอุปกรณ์เชียร์กันอยู่แถวนี้”
“ปีสามแยกไปประชุมเตรียมงานบายศรีแล้วว่ะ”
“แล้วใครจะมาเป็นรุ่นน้องให้พวกมึงฝึกว้าก โทรเรียกใครที่ว่างมาสิ” น้ำพูดเสียงเข้ม
“อ๊ะ กูนึกออกแล้ว! รอแป๊บนึงนะน้ำ” หนึ่งในเพื่อนร่วมคณะเอ่ยขึ้น แล้วจูงมือเพื่อนอีกสองคนวิ่งลึกเข้าไปในสวนสมุนไพรทางด้านหลัง
เมฆจ้องมองชายหนุ่มยืนกอดอกพูดคุยกับเพื่อนร่วมคณะที่เหลือด้วยสีหน้าขึงขัง เขาเอนตัวพิงต้นไม้ เอียงหูฟังไปด้วย พลางหัวเราะเบาๆ เพลิดเพลินจนลืมสนใจกับบรรยากาศรอบตัวซึ่งมืดลงเรื่อยๆ
สักพักเพื่อนร่วมคณะสองคนของน้ำก็กลับเข้ามาพร้อมต้นกล้วยขนาดเล็กหกต้น พวกเขาวางต้นกล้วยลงในถังใส่น้ำแล้วตั้งเรียงกันไว้
“พวกมึงเอาต้นกล้วยมาทำอะไรวะ”
“เอามาแทนปีหนึ่งไง แม่งสั่งอะไรก็ไม่ทำ แข็งทื่อเหมือนกับต้นกล้วยเลยเนี่ย”
น้ำยกมือขึ้นคลึงขมับ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ก็ปล่อยให้ไอ้พวกบ้านี่เลยตามเลยไปเถอะ “งั้นพวกมึงก็มาล้อมวงว้ากต้นกล้วยเลย” เขาถอยออกไปดูอยู่ห่างๆ ขณะที่เพื่อนพ้องรุมออกคำสั่งใส่ต้นกล้วยกันอย่างหน้าดำหน้าแดง
ฝ่ายเมฆนั้น เขากลั้นหัวเราะแทบตาย หวิดจะหลุดหัวเราะออกมาหลายครั้ง อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าพวกรุ่นพี่ของตนนั้นจะฝึกกับต้นกล้วยด้วยหรือเปล่า
“ผมบอกให้คุณนั่งไง เป็นริดสีดวงรึไงครับ!”
“อยากเจอยาเหน็บใช่มั้ยครับ!”
โอย... ปีสี่คณะมนุษย์ฯ นี่ สุดยอดที่สุดแล้ว เจ๋งกว่าพี่สันทนาการคณะวิศวะอีกนะเนี่ย เมฆยกสองมือขึ้นปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงหัวเราะหลุดออกไป
ทว่าจู่ๆ แสงไฟจากเสาไฟบริเวณนั้นก็ดับวูบ แล้วสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะกะพริบติดๆ ดับๆ บางดวงที่สว่างก็เหลือเพียงแค่แสงไฟพอสลัวเท่านั้น
“เหี้ย! เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!” ปีสี่คนหนึ่งในกลุ่มวุ่นวายนั้นร้องขึ้น ตามมาด้วยเสียงโวยวายของอีกหลายคน “ไฟแม่งเป็นห่าอะไร!”
โบร๋วววววว~
เสียงสุนัขหอนโหยหวนที่ดังแทรกขึ้นมาส่งผลให้ทุกคนเงียบกริบ หันหน้ามองกันอย่างใจไม่ค่อยสู้ดีนัก
“เหี้ย! พวกมึ้งงง~ ต้นกล้วยนี่มัน... ทำไมมีน้ำยางไหลออกมาเต็มเลยวะ”
น้ำขมวดคิ้ว “พวกมึงไปเอาต้นกล้วยนี่มาจากไหน”
“ข้างหลังสวนตรงนู้นไง”
“ไอ้ห่า! นั่นมันดงกล้วยตานีรึเปล่า!” หนึ่งในกลุ่มตะโกนขึ้น
เพียงเท่านั้น... ทุกคนก็หยุดนิ่งราวกับถูกสาป พร้อมใจกันหันไปมองต้นกล้วยซึ่งยังคงมีน้ำยางไหลออกมาเรื่อยๆ มองดูแล้วราวกับว่ามันกำลังร่ำไห้ ต่างคนต่างขนลุกซู่
โบร๋ววววว~ สุนัขตัวเดิมหอนทักทายอีกครั้ง
“อะ... ไอ้น้ำ... กูว่า... คืนนี้... พอก่อนเหอะ”
โบร๋ววววว~ เจ้าตูบยังคงเห่าหอนเป็นคอรัสให้
“กลับก่อนดีกว่าว่ะ ของทิ้งไว้แบบนี้แหละ กูไปแล้วววว เหี้ยยยยย”
“พวกมึงมีเกือบสิบคนแบบนี้ ยังต้องกลัว....” น้ำยังพูดไม่ทันจบประโยค เพื่อนพ้องของเขาก็วิ่งกระจัดกระจายกันออกไปคนละทิศละทาง “เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน! ยังไม่ได้เก็บของ!” หากไม่ทันเสียแล้ว ที่ตรงนั้นเหลือน้ำอยู่ตามลำพัง เขาส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
...ดีที่แถวนี้ไม่มีตุ่ม ไม่งั้นเขาคงต้องลำบากงัดเพื่อนพ้องออกมาจากตุ่มอีกแน่ๆ
ฝ่ายเมฆนั้น เขาขำจนหมดแรง ร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นเรียบร้อยแล้ว หากเมื่อหันไปมองชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ ใจก็เกิดนึกสงสาร ข้าวของซึ่งคงจะนำมาใช้ในการประชุมยังวางกองอยู่เต็มไปหมด
น้ำเงยหน้าขึ้นมองดวงไฟที่พอหยุดกะพริบแล้วก็ยังคงให้แสงสว่างไม่เต็มที่ จากนั้นจึงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขาหันไปหยิบข้าวของที่วางทิ้งไว้กระจัดกระจายมารวมกองไว้ด้วยกันเพื่อที่จะเก็บกลับใส่ถุง พยายามเร่งทำให้เร็วที่สุด เพราะตนเองก็ไม่อยากอยู่คนเดียวในที่แบบนี้เช่นกัน
เด็กหนุ่มก้าวออกมาจากที่ซ่อนช้าๆ ตรงเข้าไปหาคนที่กำลังก้มเก็บแฟ้มใส่เอกสารมาวางซ้อนๆ กัน “...ผมช่วยนะ”
น้ำสะดุ้งเฮือก พร้อมเงยหน้าขึ้นพรวด พอเห็นคนที่เดินเข้ามาก็ผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งใจ “อ้าว... คุณมาทำอะไรแถวนี้”
เมฆก้มลงช่วยเก็บของ “ผมไปประชุมกับอาจารย์มา กำลังจะเดินกลับหอ”
“มานานแล้วรึยัง” ชายหนุ่มแอบหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้เห็นช็อตน่าอายของเพื่อนในคณะตน โดยเฉพาะยังอยู่ในช่วงที่มีการประชุมเชียร์เช่นนี้
“สักพักแล้วครับ”
น้ำเบิกตากว้าง “.....”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่บอกใครหรอกน่ะ... อันนี้เอาใส่ถุงนี่ไว้ใช่มั้ยครับ”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ “อือ”
ไฟบนเสากะพริบอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงสุนัขหอน รอบๆ ตัวทั้งสองคนเงียบเชียบ มีเพียงเสียงถุงพลาสติกดังกร๊อบแกร๊บ ดังสลับกับเสียงของจิ้งหรีด แต่สักพักก็กลับมาสว่างไสวตามเดิม
“พี่ไม่กลัวเหรอ” เมฆถามขึ้น
น้ำส่ายหน้าไปมา “ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองไฟบนเสา “เมื่อกี้คงไฟตก”
“หือ?"
เมฆชี้ขึ้นไปบนเสาไฟ “ที่ไฟกะพริบเมื่อกี้น่ะ”
“อ่อ...”
“แล้วต้นกล้วยพวกนี้จะเอาไงดีครับ”
“เอาถังตั้งรวมไว้แถวนี้ล่ะ”
เด็กหนุ่มจัดการยกถังน้ำหนักอึ้งไปวางไว้ด้วยกัน เมื่อเสร็จแล้วก็ยืนมองร่องรอยของยางตามลำต้น “ยางไหล... คงเพราะรอยตัดตรงนี้”
น้ำหันไปมองตามอีกฝ่าย พลางเดินเข้าไปดู “จริงด้วย สงสัยมีดคงไปโดนตอนตัด” เขาหัวเราะเบาๆ “จริงๆ แล้วกล้วยตรงนั้นก็คงไม่ใช่กล้วยตานีหรอก ไอ้พวกนั้นมโนไปเองแล้วก็กลัวกันเองมากกว่า”
เมฆหันไปมองสีหน้าของชายหนุ่มอย่างแปลกใจเล็กน้อย เพราะรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะในครั้งนี้ ดูเป็นธรรมชาติมากกว่าทุกที
“จริงสิ ไซส์เสื้อที่ให้ไปเมื่อตอนนั้นพอดีรึเปล่า ได้ลองใส่รึยัง”
“ลองใส่แล้วครับ พอดีครับ ขอบคุณมาก... ว่าแต่ของพวกนี้ จะทำยังไงดี” เด็กหนุ่มชี้ไปยังกองข้าวของที่พวกเขารวบรวมใส่ถุงพลาสติกไว้เรียบร้อยแล้ว
“คงต้องเอาไปเก็บไว้ใต้ตึกก่อน”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค” พลางใช้มือรวบถุงหลายถุงเข้าไว้ด้วยกัน
น้ำคว้าท่อนแขนของเด็กหนุ่มไว้ “ไม่เป็นไร กลับไปพักเถอะน่ะ”
“เอาน่ะ ไหนๆ ผมก็ช่วยพี่มาขนาดนี้แล้ว เผื่อว่าครั้งหน้าผมอาจจะต้องการความช่วยเหลือจากพี่บ้าง”
“......” น้ำก้มลงหยิบกล่องกับถุงใส่ข้าวของขึ้นมาไว้ในมือ ถ้าหากเขาต้องยกของทั้งหมดไปเก็บคนเดียว ก็คงต้องเดินไปเดินมาหลายรอบจริงๆ ชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนใจ “โอเค เอาไว้มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกัน”
หลังจากเดินไปเดินมาระหว่างตึกกับภายในสวนสองสามรอบ ข้าวของทั้งหมดก็ถูกเคลื่อนย้ายเรียบร้อย “จริงสิ รถผมจอดอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวผมไปส่งที่หอละกัน จะได้ไม่ต้องเดิน”
“ก็ดีครับ งั้นผมรบกวนหน่อยละกัน”
“อ่า...” ชายหนุ่มตบๆ ตามลำตัว แล้วเบิกตาโพลง “ฉิบหายแล้ว!” เขาหันไปประสานสายตากับนัยน์ตาสีนิล “กุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ผมอยู่ในกระเป๋าเพื่อน”
“อ้าว! แล้วพี่จะกลับยังไงล่ะครับเนี่ย”
“ผมคงต้องโทรตามเพื่อนก่อน” น้ำขมวดคิ้ว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไป พูดคุยสักพักก็วางสาย “คุณจะกลับก่อนมั้ย ผมคงต้องเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้าง...”
“ทำไมไม่ให้เพื่อนเอาออกมาให้ล่ะครับ”
“เพื่อนผู้หญิงน่ะ ผมฝากไว้ตอนซ้อมแล้วลืมไปเลย... กลางคืนแบบนี้ก็ไม่อยากให้เขาออกมา”
“งั้นไม่เป็นไร... ผมพาพี่ไปเอากุญแจรถเอง”
“หือ?”
เมฆเดินนำออกไปสองสามก้าว แล้วหันกลับมาเร่งชายหนุ่ม “ตามมาเร็วสิครับพี่!”
สองหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดินที่มีแสงไฟจากเสาสองข้างทางส่องสว่าง ไม่นานก็เข้าไปในบริเวณหอพักนักศึกษา เมฆเดินไปยืนข้างหอสิบ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป สักพักก็มีใครบางคนจากบนตึกชะโงกหน้าลงมา พร้อมกับโยนบางสิ่งบางอย่างลงมาให้จากบนระเบียง
น้ำยืนรออยู่ใกล้ๆ กัน เขาเองก็ยังงงๆ ว่าเด็กหนุ่มทำอะไร จนกระทั่งอีกฝ่ายหันมาโชว์หมวกกันน็อกกับกุญแจในมือนั่นล่ะ
“มอไซค์ผมจอดอยู่ตรงนู้น ไปๆ เร็วเข้าครับ เดี๋ยวหอผมจะปิดซะก่อน” เมฆจับข้อมือแล้วกึ่งลากกึ่งจูงชายหนุ่มตรงไปยังลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกลนัก
เมื่อเดินไปถึงมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ เด็กหนุ่มก็โยนหมวกกันน็อกให้อีกฝ่าย “เอ้า ใส่ไว้”
น้ำรับหมวกมาไว้ในมือ “แล้วคุณ...”
“ผมมีหมวกใบเดียว ไปแค่หน้ามอเอง แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”
ชายหนุ่มส่งหมวกคืนให้ “งั้นคุณใส่เถอะ”
“พี่เคยขี่มอไซค์บ้างรึเปล่า” พอเห็นว่าคนตรงหน้าส่ายหน้าไปมา เมฆก็หันไปหยิบหมวกกันน็อกมาแล้วสวมให้ พร้อมกับรัดสายใต้คางให้เสร็จสรรพ “ใส่ซะ อย่าเรื่องมากน่ะ”
นัยน์ตาเรียวหลุบลงต่ำ มองตามมือของเด็กหนุ่มที่กำลังรัดสายจากหมวกกันน็อกให้ ก่อนจะกลอกตาขึ้นมองหมวกบนศีรษะอย่างรู้สึกไม่คุ้น เขาโคลงศีรษะไปมาด้วยความประหลาดใจ เพราะมีน้ำหนักมากกว่าที่คิด
เมฆเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะเบาๆ เขาก้าวขึ้นไปนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์ แล้วหันมาตบลงบนเบาะตรงที่ว่าง “นั่งลงมาไวๆ”
น้ำก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมเบาะนั่งอย่างละล้าละลัง เพราะตัวเขาสูง ขาก็ยาวจนไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน แถมที่จับก็ไม่มี “....”
“เอาขาวางตรงที่วางนั่น” เด็กหนุ่มชี้แล้ววางมือลงบนแฮนด์มอเตอร์ไซค์
คนที่นั่งอยู่ทางด้านหลังรีบทำตาม ส่วนอีกสองมือก็เอาไปวางลงบนแฮนด์มอเตอร์ไซค์ด้วยกันกับเจ้าของรถด้วย
“เฮ้ย!” เมฆสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มแนบเข้ามาชิดกับแผ่นหลัง “ทำอะไรวะพี่!”
“คุณจะให้ผมเอามือไปวางไว้ไหนล่ะ!”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ เขาจับข้อมืออีกฝ่ายดึงออกจากแฮนด์ แล้วเอาไปวางบนเอวตน “เกาะผมไว้แบบนี้ จะได้ไม่ร่วง”
“อ่อ โอเคๆ”
“หอเพื่อนพี่อยู่ไหน”
“หอพร้อมเพชรเจ็ดกะรัต หน้ามอ ซอยสาม หลังที่ห้าขวามือ”
“อื้อหือ ชื่อหอเหรอเนี่ย!" เมฆหันขวับไปถามอย่างไม่อยากเชื่อหู
"เพื่อนผมว่างั้นนะ บอกว่าประตูรั้วสีชมพูด้วย"
"ครับๆ งั้นผมจะสตาร์ตเครื่องละนะ” เมฆแจ้งก่อน เพื่อที่รุ่นพี่จะได้ไม่ตกใจกับเสียงเครื่องยนต์ เสร็จแล้วจึงเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
น้ำไม่แน่ใจว่าการซ้อนมอเตอร์ไซค์เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับเขาหรือเปล่า ผู้ชายตัวโตๆ สองคนคงจะมีน้ำหนักไม่ใช่น้อย ยางจะแบนระหว่างทางไหมก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ลมตอนกลางคืนนี่เย็นกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ
บนถนนภายในมหาวิทยาลัยที่มอเตอร์ไซค์แล่นไปนั้นว่างเปล่า มีเสาไฟฟ้าให้แสงสว่างเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้มองเห็นสองข้างทางที่มีแต่ต้นไม้และพุ่มไม้ได้มากนัก
“พี่เคยได้ยินเรื่องเล่าแปลกๆ ของมหาลัยบ้างรึเปล่า” จู่ๆ คนขับก็พูดขึ้น พลางชำเลืองมองชายหนุ่มผ่านทางกระจกมองหลัง
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “เรื่องเล่าอะไร”
“...อย่างเช่น เคยมีคนขี่จักรยานผ่านตรงสระว่ายน้ำ แล้วเห็นเปรตยืนวักน้ำอยู่”
“ก็เคยได้ยินอยู่นะ ผมเรียนที่นี่มาหลายปี ได้ยินมันทุกปี ผมก็ขับรถผ่านมาแถวสระว่ายน้ำบ่อยๆ แต่ไม่ยักเคยเห็นนะ” น้ำนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ “มีเรื่องวันมหาลัย ที่จะได้ยินเสียงดนตรีไทยมาจากเรือนไทย แล้วตรงลานหน้าหอประชุมใหญ่ที่มีต้นไม้เยอะๆ น่ะ ว่ากันว่าจะมีนางรำใส่ชุดไทยมารำอวยพร”
“ไอ้พวกที่หอชอบเล่ากันประจำ บางคืนก็กลัวจนต้องหอบผ้าผ่อนมานอนรวมกันเลย”
“แล้วคุณไม่กลัวเหรอ”
เมฆส่ายศีรษะไปมา “คือ... ถ้าไม่เจอก็ยังไม่กลัว”
“ผมก็เหมือนกัน ไม่กลัวเพราะไม่เคยเจอ... หรือบางทีอาจจะเคยเจอแต่ไม่รู้ตัวก็ได้”
...เคยเจอแต่ไม่รู้ตัวนี่ เหมาะกับรุ่นพี่ต่างคณะคนนี้มากกว่านะ เขาว่า... “อ้อ แต่ถ้าเรื่องขี่รถตอนกลางคืนแบบนี้ ต้องไม่พลาดเรื่องยายไฮสปีดเลยพี่ ที่เขาเล่ากันว่าเวลาขี่มอไซค์ออกมาตอนกลางคืน แล้วพอมองไปทางด้านหลัง มียายแก่คลานไล่ตามมาติดๆ ไง”
“ระดับไฮสปีดคงไม่คลานแล้วมั้ง คงจะเหาะมากกว่า”
สองหนุ่มหัวเราะในเรื่องที่ไม่น่าจะขำกันได้ แต่หัวเราะไปไม่ได้นานสักเท่าไหร่ นัยน์ตาโตสีดำก็เหลือบไปเห็นภาพบางสิ่งบางอย่างจากในกระจกมองหลัง เขาพูดเสียงขรึม “มีอะไรวิ่งตามหลังเรามามั้ยพี่”
น้ำหันขวับ เขาหรี่ตาเพ่งมองเงาตะคุ่มที่เคลื่อนที่ตามหลังมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงทุบหลังเด็กหนุ่มหนักๆ หลายๆ ครั้ง “มีเงาอะไรก็ไม่รู้ดำๆ พุ่งมาทางนี้เร็วมาก!” พร้อมกับบ่นอยู่ในใจ... เพิ่งพูดถึงหมาดๆ อะไรจะปรากฏตัวให้เห็นทันควัน แล้วบรรยากาศแถวนั้นก็ชวนให้รู้สึกสยองไม่ใช่น้อย ส่วนตัวเขาก็ท่องบทสวดมนต์อะไรไม่ได้เลยซะด้วยสิ
“โอ๊ยๆ เบาๆ หน่อยครับพี่!” เมฆหันไปมองทางด้านหลัง สลับมองในกระจกส่องหลังอีกหลายครั้ง หากแทนที่จะเร่งเครื่อง เขากลับชะลอความเร็วลง “เดี๋ยวก่อนนะ”
“ฮะ?! คุณจะหยุดรถทำไมน่ะ” ชายหนุ่มหันรีหันขวาง หากไม่นานเงาดำๆ ในความมืดก็ปรากฏกายออกมา
เมฆหยุดรถเอี๊ยด...!
“อีแกงส้ม! วันนี้ออกมาแรดซะไกลคณะเลยนะมึง!” แล้วหันไปต่อว่าสุนัขพันธุ์ไทยสีเหลืองส้มที่วิ่งตามรถมอเตอร์ไซค์มาด้วยท่าทางกระดี๊กระด๊า “กลับไปไป๊ ออกมาแถวนี้เดี๋ยวก็รถชนตายห่า” พอดุสุนัขเสร็จแล้วจึงหันกลับไปหาคนข้างหลัง เขายิ้มมุมปาก “กลัวรึเปล่าพี่ ทุบหลังผมซะแรงเลย”
“เปล่า”
“จริงอะ”
“...ผมแค่ตกใจที่หมามันวิ่งตามมาซะเร็วก็เท่านั้น”
“ครับๆ ไม่กลัวก็ไม่กลัว” เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลางนึกเสียดายที่ให้รุ่นพี่สวมหมวกกันน็อกไว้ เลยอดเห็นสีหน้าตื่นๆ ของอีกฝ่าย ซึ่งเขาคิดว่าคงจะน่ารักดีเหมือนกัน
...เดี๋ยวๆ ทำไมถึงคิดว่าพี่เขาจะน่ารักวะ? เมฆขมวดคิ้วอย่างสงสัย
มือที่เกาะอยู่กับเอวของเมฆเคลื่อนไปโอบเอวไว้หลวมๆ จากนั้นชายหนุ่มจึงโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ขี่รถต่อไปได้แล้วน่ะ”
“อะ!” เมฆสะดุ้งโหยง “ครับๆ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ เกาะไว้ดีๆ นะ”
มอเตอร์ไซค์เคลื่อนที่ออกไปช้าๆ ใช้เวลาอีกสักพักก็ถึงหอพักที่หมาย
TBC~* 
เขาจีบกันแล้วรึยังเนี่ย ทำไมมุ้งมิ้ง อร๊าววว~
ตอนนี้หนุ่มๆ อาจจะยังไม่ได้ตั้งใจจะจีบกันสักเท่าไหร่ แต่บรรยากาศและโอกาสมันดันพาไปเองงงง 
แต่บอกไว้เลย แม่ยกเตรียมปลูกอ้อยปลูกกล้วยไว้ถือในขบวนขันหมากกันเถอะค่า 55555 เตรียมไว้แต่เนิ่นๆ น้า กรั่กๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ ใครมีเรื่องเล่าสนุกๆ ที่หอ แวะมาเล่าให้ฮัสกี้ฟังบ้างนะคะ จะได้เอามาใส่ในเรื่องค่ะ 5555555 #เมื่อยามหมดมุก
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 805927 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก