Chapter 13 : สอบย่อย“เหี้ยเอ๊ยยย! ข้อสอบแม่งจะหินไปไหนวะ! สอบก็ถี่ฉิบหาย”
เสียงสรรเสริญวิชาเรียนดังสะท้อนก้องอยู่ภายใต้หอพัก ซึ่งมีนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์นั่งอยู่ตามโต๊ะม้าหินที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้ บางกลุ่มก็ปูเสื่อนั่งติวกันบนพื้น พวกที่รักสงบหน่อยก็หอบผ้าห่มกับหมอนไปยังห้องสมุด ส่วนกลุ่มของเมฆสิบกว่าชีวิตนั้นมานั่งปักหลักกันที่ใต้หอเก้า สาเหตุก็เพราะห้องของแหนมอยู่ที่หอนี้ เวลาอยากรับประทานอะไรก็จะได้ขึ้นไปคุ้ยหาเอาในห้องได้ง่ายๆ
“กูเดาไม่ออกเลยว่ะว่าข้อสอบอาจารย์เข้มจะออกยังไง ตั้งกะเรียนมายังจับจุดห่าอะไรไม่ได้เลย” แหนมครางหงิง “กูชักไม่แน่ใจแล้วว่าสอบถี่ๆ แบบนี้จะดีกว่าไม่มีมิดเทอม”
“โวยวายตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วไอ้แหนม” ตำลึงม้วนเอกสารในมือแล้วฟาดศีรษะเพื่อนรักดังป้าบ ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ “ว่าแต่มีใครเห็นไอ้หินบ้างวะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าแม่ง...”
“มันว่ามันชอบอ่านหนังสือคนเดียว” เมฆตอบให้ เพราะก่อนหน้าเขาก็ลองชวนมาแล้ว “ส่วนข้อสอบนี่ กูคิดว่ากูพอจะเดาใจอาจารย์ได้นะ จากที่สอบมาครั้งที่แล้ว พวกมึงจะฟังมั้ยล่ะ ลองดูก็ไม่เสียหลาย”
คำพูดของเมฆราวกับเป็นทางสว่างจากสวรรค์ กลุ่มของนักศึกษาลุกฮือขึ้นมารุมล้อม ฟังเด็กหนุ่มอธิบาย ตั้งใจจดเลคเชอร์กันเสียยิ่งกว่าในห้องเรียนอีก
หลังเวลาหลายชั่วโมงผ่านพ้นไป ทุกคนก็รู้ซึ้งถึงคำว่า overload ต่างพร้อมใจกันวางหนังสือแล้วเอนหลังลงนอน
“ถ้าพวกมึงจะนอนก็กลับไปนอนที่หอสิโว้ย มานอนแผ่หลาเป็นปลาสลิดแดดเดียวทำไม เกะกะแถวนี้” แหนมหันไปเอาขาเขี่ยเพื่อนร่วมชะตากรรมที่เริ่มจะไหลลงไปนอนเรี่ยราดกันบนพื้น
“พวกปีสองปีสามเขาเลือกแบบไหนกันวะ สอบย่อยๆ หรือสอบมิดเทอม”
“เห็นพี่รหัสกูว่าก็เลือกสอบย่อยกัน เพราะมีสิทธิ์จะฟลุคหลายครั้ง โดยรวมแล้วน่าจะได้คะแนนมากกว่าอะ”
เมฆวางหนังสือในมือลง ขณะที่เอียงหูฟังเพื่อนพ้องพูดคุยกัน... จะว่าไปพี่รหัสเขาก็ให้หนังสือสีเหลืองกรอบที่สืบทอดกันมาไม่รู้กี่ศตวรรษมาเหมือนกัน ทุกชิ้นยังอยู่ในถุงกระดาษซึ่งเขาวางรวมกันไว้บนหลังตู้ นานเสียจนเกือบลืมไปเลย ลองหยิบมาดูสักหน่อยคงจะดี “เฮ้ย... พวกมึงทำโจทย์ไปก่อนนะ กูกลับหอแป๊บ”
แหนมเงยหน้าขึ้น “ไปขี้เหรอวะเมฆ ขี้หอกูก็ได้”
“ไปเอาหนังสือโว้ย” เด็กหนุ่มหันไปกรีดนิ้วกลางโชว์เพื่อนรัก แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่หอของตน
เสียงลากรองเท้าแตะของเมฆดังก้องไปตามทางเดินในหอพัก พอถึงบันไดทางขึ้นเขาก็วิ่งซอยเท้าเร็วๆ อากาศร้อนอบอ้าวในช่วงบ่ายส่งผลให้เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าประปราย เด็กหนุ่มจับเสื้อยืดกระพือเพื่อไล่ความร้อน จนเมื่อใกล้ถึงชั้นสามซึ่งเป็นที่ตั้งห้องของตน เขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังแว่ว
“อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมรออยู่แถวนี้ก่อนละกัน โอเคๆ” เมื่อเจ้าของคำพูดนั้นกดวางสายแล้วเงยหน้าขึ้น ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เมฆก้าวขึ้นมาถึงชั้นสามพอดี
“อ้าว!” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ ไม่นึกว่าจะได้พบกับรุ่นพี่ต่างคณะในหอของตัวเองแบบนี้ เขายิ้มกว้างไปเองโดยอัตโนมัติ “มาทำอะไรแถวนี้เหรอพี่”
“ผมเอาของมาให้น้องรหัสน่ะ แต่พอดีเขาติดประชุมสโมฯ”
เมฆก้มลงมองดูของที่ว่า ก่อนจะชะงักงัน ไฟอิจฉาลุกพรึ่บพรั่บ เพราะเบื้องหน้าชายหนุ่มมีกล่องขนาดใหญ่ที่ใส่ขนมไว้จนพูน พี่รหัสของเขาไม่เห็นเคยให้ขนมเยอะแบบนี้เลยอะ! “โอ้โห...”
สีหน้าท่าทางที่แสดงออกถึงความในใจอย่างไม่ปิดบังส่งผลให้น้ำอมยิ้ม “นี่ของพี่รหัสสามชั้นปีรวมกันน่ะ ไม่ใช่ของผมคนเดียว ข้างในกล่องมีหนังสือเรียนด้วย”
“ถึงอย่างนั้นก็เยอะมากอยู่ดี ของผมน่ะ พี่รหัสสามชั้นปียังได้ไม่ถึงครึ่งเลย”
“คงเพราะปีสองกับปีสามเป็นผู้หญิง เลยมีของกระจุกกระจิกฝากมาเยอะ ผมเลยอาสาขนมมาให้น้องเอง”
“จริงสิ แล้วน้องรหัสพี่จะมาเมื่อไหร่”
“เขาว่าจะมาถึงภายในสิบห้านาที”
“อ่า...” เมฆกวาดสายตามองไปรอบๆ ซึ่งก็ไม่ได้มีที่ว่างให้นั่งรอ ที่ๆ ใกล้ที่สุดที่พอจะนั่งได้ก็... “ห้องผมอยู่ตรงนู้น พี่จะไปนั่งรอมั้ยล่ะ”
น้ำเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ได้เหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ”
“เดี๋ยวผมช่วย...” เด็กหนุ่มย่อตัวลงยกกล่องใส่ขนมและหนังสือเรียนขึ้น เขาเซไปเล็กน้อยเพราะความหนักของมันมีมากกว่าที่คิดไว้
น้ำรีบสอดมือเข้าไปรับ ฝ่ามือวางประกบกับมือของเมฆก่อน แล้วจึงเคลื่อนออกไปประคองตัวกล่อง “ขอโทษที ผมยกเองก็ได้นะ”
แวบหนึ่งเด็กหนุ่มรู้สึกถึงความอุ่นร้อนของฝ่ามือนั้น เขาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ประคองกล่องต่อไป ดวงตาสีนิลเสหลบพลางพูดแก้เก้อ “พี่ยกขึ้นมาชั้นสามคนเดียวไหวได้ไงเนี่ย”
“ก็หอบแฮกเหมือนกัน”
เมฆก้มหน้าก้มตาเดินไปจนถึงห้องของตน เขาใช้ต้นขาประคองกล่องไว้แทนมือข้างหนึ่ง แล้วหันไปเปิดประตู “เชิญครับ เอากล่องวางไว้ตรงประตูนี่แหละ ที่จริงเอาขนมนี่ฝากไว้ที่ห้องผมก็ได้ เดี๋ยวให้น้องรหัสพี่มาเอา”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวใครบางคนแอบกิน”
“โหย! เห็นผมเป็นคนยังไงกันเนี่ย!” เด็กหนุ่มหันไปต่อว่า “ถึงผมจะอดอยากแต่ก็ไม่จิ๊กของคนอื่นหรอกน่ะ”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “แล้วที่ไปสอยไข่มดแดงล่ะ”
“...นั่นมัน... ของธรรมชาติสร้างให้ ไม่มีเจ้าของ” เมฆเถียงไปอย่างข้างๆ คูๆ ขณะที่อีกฝ่ายก้าวเข้าไปภายในห้องแล้วหันมองไปรอบๆ
ห้องของเมฆก็เหมือนห้องในหอห้องอื่นๆ มีเตียงสองชั้นสองเตียง โต๊ะอ่านหนังสือสี่ตัวและตู้สี่หลัง มีชั้นวางของสี่ชั้นซึ่งคงจะแยกชั้นไปตามเจ้าของ เมื่อเทียบกับห้องก่อนหน้าที่เขาได้ไปเยือน ห้องนี้ก็ดูกว้างขึ้นมาถนัดตา
“เตียงผมอยู่ขวามือชั้นล่าง นั่งได้นะพี่” เด็กหนุ่มเดินไปเปิดประตูห้องด้านหลังออกให้สายลมพัดผ่าน จากนั้นจึงก้าวออกไปยังระเบียงเพื่อล้างหน้าล้างตา แล้วกลับเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พาดไว้บนราวแถวนั้น
“ห้องคุณไม่ยักกะมีครัวเหมือนเพื่อนคุณนะ”
“ผมน่ะ อย่างมากก็แค่ทำมาม่ากินเท่านั้นแหละ ถ้าอยากกินอะไรหรูกว่านี้ ผมก็ระเห็จไปห้องไอ้แหนมมัน”
“ว่าแต่วันนี้ไม่ทำอาหารกันเหรอ”
เมฆเดินไปนั่งลงบนเตียงฝั่งตรงข้ามกัน “วันนี้คงทำอะไรง่ายๆ เพราะไอ้คะน้าพ่อครัวใหญ่ กับรูมเมตไอ้แหนมที่เป็นลูกมือมันกลับบ้านกันหมด ส่วนพวกผมหมดแรงไปกับอ่านหนังสือสอบหมดแล้ว เดี๋ยวเย็นๆ คงจะตั้งวงมาม่าปลากระป๋องกัน”
น้ำพยักหน้าหงึกหงัก “สอบเร็วจังนะ”
“สอบครั้งที่สองแล้วด้วยพี่ ดีที่วิชาเดียว ถ้าสอบแบบนี้บ่อยๆ ผมคงหัวหงอกแน่” พอพูดถึงเรื่องสอบ เด็กหนุ่มก็นึกขึ้นมาได้ “เออ! จริงสิ! ผมว่าจะมาเอาหนังสือซะหน่อย ลืมสนิทเลย” เมฆลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าของตน แล้วเอื้อมมือขึ้นไปหยิบถุงกระดาษที่วางเรียงกันอยู่ลงมาทีละถุง
“ฮึบ! หนักแฮะ” เขายกไปวางลงบนพื้นตรงที่ว่าง แล้วเดินกลับไปยกลงมาอีกถุง
“เดี๋ยวผมช่วยละกัน” น้ำลุกขึ้นจากเตียง เดินไปยังตู้หลังเดียวกันนั้น เขายืดแขนขึ้นจนสุดแล้วเอื้อมมือไปดึงถุงที่อยู่ด้านในสุดมาใกล้ๆ
“ถุงนั้นหนักมากนะครับ!” เด็กหนุ่มรีบวางถุงในมือลงแล้วก้าวยาวๆ เข้าไปประกบด้านหลังของรุ่นพี่ต่างคณะ พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นไปช่วยประคองถุงใบนั้น ทว่าดันไปวางมือลงบนมือของอีกฝ่ายพอดิบพอดี
ชายหนุ่มหันขวับมาทางด้านหลังด้วยความตกใจ เช่นเดียวกันกับคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง เพราะปลายจมูกของพวกเขาเฉียดกันไปเพียงแค่ปลายนิ้วกั้นเท่านั้น
“หวา!” ทั้งสองผละออกจากกันทันที ถุงใบใหญ่ใบนั้นจึงร่วงตุ้บลงบนพื้น
สองหนุ่มยืนมองหน้ากันแบบหวาดๆ “พี่จะหันมาก็บอกกันก่อนสิ!”
“คุณนั่นล่ะ ทีหลังจะเข้ามาก็บอกกันก่อนสิ!”
“ผมก็บอกแล้วนะครับ” เมฆเถียง ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง “ผมไม่ใช่ผีนะ หน้าตาก็ออกจะหล่อ พี่ตกใจมากไปป่าว”
น้ำหัวเราะเบาๆ พลางก้มลงเก็บช่วยเอกสารกับหนังสือเรียนที่หล่นออกมาจากในถุง “ตกใจเพราะที่บอกว่าหล่อนี่แหละ”
“แหม ผมน่ะ ได้โหวตเป็นดาวภาคเชียวนา เดี๋ยวจะหาว่าโม้”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น คิ้วขมวดเป็นปม “ดาวภาค? งั้นก็โม้แน่ๆ ล่ะ”
“เรื่องจริงนะครับ!” เมฆยืดอกภูมิใจ “แต่ไอ้พวกเพื่อนเวรในภาคมันหลับหูหลับตาเลือกน่ะสิครับ ใครยืนอยู่หน้าห้อง มันมอบตำแหน่งให้หมด ไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงยังได้เป็นเดือนเลย แต่ผมก็แปลกใจ ทำไมแม่งเลือกให้ผมเป็นดาวซะได้”
คราวนี้ รุ่นพี่ต่างคณะหลุดหัวเราะเสียงดัง หัวเราะหนักจนเซลงไปนั่งบนพื้นห้อง “ฮ่าๆ”
เมฆยิ้มไปด้วยกับเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย จะว่าไป เขาก็แทบไม่เคยเห็นรุ่นพี่หัวเราะจนลืมเก๊กแบบนี้เลยนะ หัวเราะแล้วดูดีกว่าตอนที่ทำหน้าขรึมๆ เสียอีก
เสียงโทรศัพท์มือถือของน้ำดังขึ้นแทรก เขาจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย พูดคุยกับคนในสายชั่วครู่ก็วางสายแล้วบอกกับเมฆ “น้องรหัสผมมาแล้ว” ชายหนุ่มลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องออก พร้อมกับกวักมือเรียกน้องรหัสของตนเองมา
“ขอบใจมากเว้ยเมฆ กูกำลังเป็นห่วงพี่น้ำอยู่พอดี จะยืนรอขาแข็งแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไม่เป็นไร แบ่งขนมกูบ้างก็พอ” เด็กหนุ่มยิ้มรับ
“เอาไว้ถ้าแกะแล้วจะมาเคาะประตูเรียก” อีกฝ่ายตอบ
น้ำช่วยน้องรหัสของตนยกกล่องออกไปอย่างทุลักทุเล แล้วบานประตูห้องก็ปิดลงสนิท
ภายในห้องเหลือเมฆอยู่ตามลำพังคนเดียว เงียบสนิทเมื่อเทียบกับเสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อครู่ เด็กหนุ่มทำหน้ายุ่ง รู้สึกโหวงเหวงชอบกล เขาถอนหายใจยาว ทำไมถึงรู้สึกเหงาๆ ในเมื่อพวกเพื่อนก็รออยู่ที่ใต้หอกันมากมาย
แต่จู่ๆ บานประตูห้องก็เปิดออก รุ่นพี่ต่างคณะคนเดิมโผล่หน้าเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“ขอบใจมากนะ”
“ค... ครับ” เมฆยิ้มรับ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย
“เดี๋ยวไปไหนต่อ”
“ไปติวหนังสือกับเพื่อนต่อครับพี่”
“อ้อ... จริงสินะ แล้วคุณจะลงไปข้างล่างเลยรึเปล่า จะได้ลงไปพร้อมกัน”
“พี่เสร็จธุระแล้วเหรอ”
น้ำพยักหน้า “แค่เอาของมาให้น้องเฉยๆ น่ะ”
“งั้นรอแป๊บนะพี่” เมฆรีบก้มลงคุ้ยกองหนังสือหาวิชาที่สอบ เมื่อเจอแล้วก็คว้าขึ้นมาไว้ในมือแล้วก้าวยาวๆ ไปหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่
สองหนุ่มเดินออกไปพร้อมๆ กัน อีกฝ่ายน่ะ สีหน้าเรียบเฉย แต่สำหรับเมฆแล้ว... เขาหยุดยิ้มไม่ได้เลย ปากจะบานไปถึงหูแล้วเนี่ย เป็นเพราะอะไรกันโว้ย!
“เสียดายที่ติดสอบ นึกว่าถ้าว่างผมจะได้ชวนไปหาอะไรกินที่ข้างหน้ามอกัน”
เมฆนึกเกลียดการสอบขึ้นมาทันควัน รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาอยากจะไปกับน้ำ อยากใช้เวลาร่วมกันอีกสักนิด อยากจะคุยกันให้มากกว่านี้ “......”
ทว่าน้ำไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ถ้าไม่รู้สึกลำบากใจที่จะไปกับตน ก็คงจะเสียดายอาหารละมั้ง “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ ถ้ายังไงก็เอาไว้ไปกินวันหลัง...” เขายกมือขึ้นตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ นัยน์ตาพิจารณาเด็กหนุ่มอย่างละเอียดลออ แต่ถ้าให้เดาจากสีหน้าแล้ว ก็น่าจะเป็นอย่างหลัง “เรื่องกินเรื่องใหญ่สินะ เด็กวัยกำลังกินกำลังนอนนี่นา”
“ไม่ใช่สักหน่อย” เด็กหนุ่มพึมพำ
“แล้วไปติวกันที่ไหนล่ะ”
“ใต้หอเก้านี่เองพี่ ตรงที่ซากศพนอนอืดเรียงเป็นตับนั่นล่ะ”
“อ้อ แล้วจะอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย”
“คงถึงเย็นน่ะครับ สักหกโมงค่อยไปหาอะไรกิน” เมื่อจบประโยค เท้าของทั้งสองคนก็สัมผัสกับพื้นชั้นล่างพอดี เมฆหันขวับไปหาคนที่เดินลงมาพร้อมกัน “เอ่อ...”
“งั้นก็ขยันอ่านหนังสือเข้านะ” ชายหนุ่มก็โบกมือลาพร้อมกับสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว
เมฆยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองอีกฝ่ายเดินจากไปตาละห้อย ราวกับลูกสุนัขถูกทิ้ง เขาถอนหายใจหนักๆ แล้วจึงเดินหูตกไปยังโต๊ะที่เพื่อนพ้องรอกันอยู่ พอเดินเข้าไปใกล้ เสียงโวยวาย ต่อว่าต่อขานก็ดังขึ้นระงม
“ไอ้เหี้ยเมฆ มึงหายไปนานเลย พวกกูแก้โจทย์ไม่ออก จะร้องไห้แล้วเนี่ย”
“.....”
“มึงเป็นไรวะ”
“เปล่า... ไหนวะ ข้อไหน เอามาดู”
ตำลึงขมวดคิ้ว ใช้สายตาสแกนเพื่อนรักทุกอณู เมื่อกี้เขาเห็นเมฆเดินลงมาพร้อมกับรุ่นพี่ต่างคณะคนดัง อาจจะมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าหว่า ไอ้เมฆเพื่อนเขาถึงได้ทำสีหน้าเหมือนคนโดนของ ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก
กว่าจะถึงเวลาเย็น ที่ใต้หอเก้าก็เหลือเพียงแค่เมฆกับพื่อนรักสองคนที่ยังคงนั่งทำแบบฝึกหัดกันอยู่ ส่วนคนอื่นๆ ยกธงขาวให้กับทั้งหนังสือเรียนและพยาธิในท้องไปกันหมดแล้ว
“พอเหอะ ช่างแม่ง... ได้แค่นี้ก็บุญกูแล้ว” แหนมลุกขึ้นกรีดร้อง สองมือขยุ้มเส้นผมบนศีรษะ “ไปทำอะไรแดกกันดีกว่า”
“เออ... กูเห็นด้วย สมองกูไม่สั่งงานละ” ตำลึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ระหว่างที่กำลังบิดไปบิดมาก็หันไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคย ซึ่งกำลังเดินตรงมาหาพวกเขา ดวงตาของเด็กหนุ่มเบิกโพลง “เหย!”
เมฆนั่งตรงข้ามกับเพื่อนทั้งสอง เขาจึงไม่รู้ ไม่เห็นคนที่เดินเข้ามาหา แต่พอเงยหน้าขึ้นมองแล้วเห็นว่าเพื่อนรักจ้องไปทางด้านหลังเขม็ง เขาจึงหันตาม เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “อ้าว! พี่!” ก่อนจะลุกขึ้นพรวดแล้วรีบวิ่งออกไปหา
น้ำยิ้มรับ พร้อมกับส่งถุงพลาสติกขนาดใหญ่สองถุงในมือให้ “เอ้า ถ้ากินไม่ไหวก็แบ่งกับเพื่อนนะ มีหมูสะเต๊ะกับข้าวมันไก่ทอด”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง “ให้ผมเหรอ”
“อือ ก็เห็นทำหน้าละห้อย ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ให้ยืมห้องฝากของละกัน”
เมฆก้มลงมองถุงใส่อาหาร แล้วเงยหน้าขึ้นสบสายตากับรุ่นพี่ “แต่ว่า... พี่...”
“อยากกินอย่างอื่นเหรอ”
“ไม่ใช่นะพี่ คือ... ผมอยากกินมากเลย ขอบคุณนะครับ” รอยยิ้มของรุ่นน้องค่อยๆ จางหายไปทีละน้อย สีหน้าของเด็กหนุ่มสับสน เช่นเดียวกับความรู้สึกในใจ เขาดีใจที่อีกฝ่ายนึกถึงและเอาอาหารมาให้ แต่อีกใจ... เขาไม่ได้เสียดายเรื่องอาหารสักหน่อย เขาเสียดายเวลาที่จะได้ใช้ร่วมกันต่างหาก “เอ่อ...” เขาควรจะพูดว่าอะไรดี ต้องทำอย่างไรจึงจะชวนให้รุ่นพี่อยู่ด้วยกันต่ออีกสักหน่อยได้
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเมฆทำหน้ายุ่ง “งั้น... ผมไปละ”
“อะ! เอ้อ! พี่อยู่ด้วยกันก่อนสิ” พอหลุดพูดออกไปแล้วถึงนึกขึ้นได้ เมฆยกมือขึ้นปิดปาก จากนั้นจึงย้ายไปเกาศีรษะแบบเนียนๆ “เอ่อ ผมหมายถึง... พี่ไม่อยู่กินด้วยกันเหรอ”
น้ำโบกมือลา “ไม่ล่ะ พวกไอ้ตั้งใจกำลังรออยู่ ไปนะ”
...นั่นสินะ รุ่นพี่มีเพื่อนสนิทกลุ่มเบ้อเริ่มเลยนี่หว่า
เด็กหนุ่มยืนมองอีกฝ่ายเดินหายไปอีกครั้ง ใจเหี่ยวหดจนเหมือนลูกเกด
“เมฆ... เมฆ... ไอ้เมฆ!” แหนมดึงหูเพื่อนรักออกแล้วตะโกนใส่
“เหี้ย! หูกูจะแตกแล้ว เรียกหาพ่อมึงเรอะ” เมฆหันไปด่า
“ก็เรียกตั้งหลายทีแล้ว เป็นห่าอะไรของมึง ยืนนิ่งเป็นเสาตอม่อ แล้วเมื่อกี้พี่เขามาหามึงทำไมวะ”
“เอามื้อเย็นมาให้ เดี๋ยวเอาขึ้นไปแดกที่ห้องมึงละกัน” เด็กหนุ่มยกถุงในมือขึ้น เป็นจังหวะที่ตำลึงเดินเข้ามาพอดี
“หือ ทำไมจู่ๆ พี่เขาถึงเอามาให้มึงล่ะ”
“เพราะกูช่วยเขารับฝากของให้น้องรหัสเขาน่ะสิ ไปๆ แดกๆ อย่าถามมาก”
ตำลึงหรี่ตามองเพื่อนอย่างสงสัย “แน้! ถามก็ไม่ได้โว้ย มีความลับอะไรนักหนาวะ”
หากเมฆก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาขมวดเข้าหากันเป็นปม ขณะที่เดินนำเพื่อนรักออกไปช้าๆ โดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปหาทั้งสองคนอีก
TBC~*จริงๆ น่าจะตั้งชื่อตอนว่า "สอยย่อยอ่อยหนัก" หรือ "สอบย่อยสื่อรัก" 555555555555
น้องเมฆไม่ไหวแล้ว~ ดูท่าจะตกหลุมรักพี่น้ำไปเต็มๆ เลย โถ... น่าเอ็นดูเนอะคะ ฮ่าๆๆๆ
แล้วพี่น้ำล่ะ เอาของกินมาล่อเด็กจังเลย 5555555
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 806418 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก