Chapter 16 : ครัวเหนือเมฆสองเนื่องจากวันพฤหัสบดีจนถึงวันอาทิตย์เป็นช่วงวันหยุดติดต่อกันยาวถึงสี่วัน นักศึกษาหลายๆ คนที่บ้านไม่ได้อยู่ไกลนักจึงพากันเดินทางกลับบ้าน ร้านอาหารในโรงอาหารหลายร้านก็พลอยหยุดพักไปด้วย หากเมฆ แหนมและคะน้าไม่ได้กลับบ้านเหมือนคนอื่น เพราะคะน้าเพิ่งกลับไปเมื่อไม่นาน แล้วครั้งนี้ก็ขี้เกียจกลับไปช่วยงานที่บ้านด้วย ทางด้านเมฆและแหนม พวกเขามีนัดประชุมกับประธานรุ่นชั้นปีหนึ่งจากคณะต่างๆ เรื่องกีฬามหาวิทยาลัยในตอนเช้าวันพฤหัสบดี ถ้าหากจะกลับบ้าน กว่าจะได้ออกจากมหาวิทยาลัยก็คงเป็นช่วงบ่ายๆ ไปถึงบ้านที่นครสวรรค์ตอนดึก อยู่ได้แค่สองวัน วันอาทิตย์ก็ต้องรีบเดินทางกลับมาแล้ว พวกเขาเลยไม่อยากจะกลับสักเท่าไหร่ ส่วนตำลึงจะต้องไปร่วมงานหมั้นของญาติ เขาจึงกลับไปก่อนตั้งแต่วันพุธตอนเย็นๆ
สายฝนร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่เช้าวันพฤหัสบดีจนถึงบ่ายวันเสาร์ บรรยากาศอึมครึมชวนให้ถอนหายใจหลายๆ ครั้งติดๆ กัน เมฆ แหนมและคะน้านั่งแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่หมองหม่นตาละห้อย ท่ามกลางเสียงร้องของจิ้งหรีด อึ่งอ่าง กบ คละเคล้าด้วยเสียงเม็ดฝนที่สาดเข้ามากระทบกับบานหน้าต่าง
“แม่งจะตกไปถึงไหนวะ” แหนมเบือนหน้าไปมองตู้ใส่เสบียงอาหาร ซึ่งปกติพวกเขาจะมีอาหารแห้งใส่ไว้จนเต็ม ทว่าตอนนี้เหลือร่อยหรอนับชิ้นได้ ก่อนจะลุกไปสำรวจตู้เย็นรวมในห้องฝั่งตรงข้าม แล้ววิ่งหน้าตาตื่นกลับมา “แย่แล้วมั้ยพวกมึง ในตู้เย็นมีไข่อยู่สองฟอง ผักชีสามต้น พริกขี้หนูเหี่ยวๆ สิบเม็ดได้ นอกนั้นไม่มีเหี้ยอะไรที่แดกได้แล้ว”
“อ้าว!” เมฆหันไปทางคะน้า “กูนึกว่ามึงตุนไว้ตั้งกะวันพุธ”
“ก็เมื่อวันพุธของยังเยอะอยู่เลย พวกมึงนั่นแหละ แดกกันสนั่นหวั่นไหว ทำสุกี้กินมาสามมื้อติด มันจะเหลืออะไรวะ อีกอย่างไอ้บอลกับไอ้เขี้ยว (รูมเมตอีกสองคน) มันบอกจะว่าจะกลับเย็นนี้ แล้วจะเอาอาหารทั้งสดทั้งแห้งจากที่บ้านติดมือมาให้”
คะน้าพูดยังไม่ทันขาดคำก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรก ทั้งสามหันไปมองชื่อคนที่โทรเข้า ซึ่งก็คือบอล รูมเมตของพวกเขา “ฉิบหาย... โทรมาทำไมวะ” เด็กหนุ่มสบถ รู้สึกถึงลางร้ายอยู่กลายๆ
แหนมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย พูดคุยอยู่สักพักจึงกดวางสายไป เขาถอนหายใจหนักๆ “...ไอ้บอลกับไอ้เขี้ยวมันจะมาพรุ่งนี้ เพราะฝนตกหนักมากเกิน มันเดินทางลำบาก”
“ฉิบหายจริงๆ ด้วย ทำไมกูซื้อหวยไม่ถูกวะ” คะน้ายกมือขึ้นตีหน้าผาก
เสียงท้องร้องโครกครากของสามหนุ่มดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง พวกเขายกมือขึ้นกุมท้องแล้วหันมองหน้ากันไปมา “หิวแล้วอะ”
“ไปดูในโรงอาหารมั้ย” เมฆเสนอ
“ไม่เอา” แหนมเบ้ปาก ร้านอาหารที่เปิดอยู่มีแค่สองร้าน แต่ว่าตัวเขากับคะน้าก็ไม่ค่อยชอบรสชาติ แถมยังใส่ผงชูรสเยอะ “ให้ไปกินโรงอาหาร กูกินข้าวเปล่าๆ ดีกว่า”
“เดี๋ยวกูออกไปตลาดให้”
“อย่าเลยไอ้เมฆ ฝนตกแบบนี้ อันตรายว่ะ ไปหาอะไรกินหน้ามอดีมั้ยวะ”
“ได้ยินว่าปิดหลายร้านเหมือนกัน”
เมฆหันไปสำรวจตู้ใส่อาหารแห้ง “มีวุ้นเส้นห่อนึงกับเห็ดหอม งั้นก็กินผัดวุ้นเส้นใส่ไข่แล้วกัน”
“มันจะพอกินสามคนเหรอวะ ไอ้เมฆ”
“ก็หุงข้าวด้วยไง กินกับน้อยๆ หน่อยก็ได้”
แหนมโบกมือไปมา “ไม่เอาอะ ไปเดินหาอะไรในสวนมาเพิ่มกันดีกว่า”
“เออๆ ทำข้าวผัดเม็ดบัวใส่เห็ดหอมเป็นไง” คะน้าดีดนิ้วเปาะ “สระบัวตรงเรือนไทยอะ กูเล็งไว้พักแล้ว เห็นมีฝักบัวเยอะ เก็บมาเผื่อกินเล่นได้อีก”
“เออ! ต้องอย่างนี้สิ ไม่เสียชื่อเชฟคะน้าเลยมึง” แหนมยกนิ้วให้เพื่อนร่วมห้อง
เมฆส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ ไม่รู้ว่าเขาโชคดีหรือโชคร้ายที่ถูกทิ้งไว้กับไอ้สองคนนี่ หากทั้งสองก็ไม่เปิดโอกาสให้เมฆได้คัดค้าน พวกเขาพับถุงพลาสติกใส่กระเป๋ากางเกง หยิบร่มสามคันส่งให้แต่ละคน แล้วพากันออกจากห้องไป
แหนมหันไปคว้ากระชอนติดมือมาด้วย “เผื่อเจอรังมดแดง”
“เปียกๆ แบบนี้จะสอยได้เหรอวะ”
“เอาไปเผื่อไว้ก่อน เผื่อเจออะไรที่ร่อนแล้วแดกได้”
เมฆขมวดคิ้ว “มีด้วยเหรอวะ อะไรที่ร่อนแล้วแดกได้ พิซซ่าเหรอมึง”
“อย่าถามมากน่ะ รีบๆ เดินไปเหอะ” อีกฝ่ายตอบแบบตัดรำคาญ พลางสาวเท้าฉับๆ ออกไป
เด็กหนุ่มสามคนอยู่ในชุดแบบบ้านๆ มีแค่เสื้อยืดตัวบางๆ กางเกงขาสามส่วนกับรองเท้าแตะ ต่างคนต่างถือร่มเดินฝ่าสายฝน ผ่านสวนที่เคยเข้าไปสอยไข่มดแดงกัน มุ่งหน้าไปยังสระบัวซึ่งเป็นจุดหมาย
“มะละกอเหลือแต่ลูกอ่อนๆ แม่ง... นอกจากพวกเราแล้วยังมีใครมาเก็บไปแดกอีกเหรอวะเนี่ย” แหนมบ่นพึมพำ
“ฝนตกแบบนี้ ลองแวะไปแถวกอไผ่ตรงนู้นหน่อย น่าจะมีหน่อไม้”
ทั้งสามย่ำเท้าไปบนพื้นที่เฉอะแฉะจนเป็นโคลน สักพักก็ถึงกอไผ่ซึ่งไม่ได้มีต้นไผ่เยอะอะไร มีหน่อไม้แทงยอดขึ้นมาบ้าง ทว่ายังมีขนาดเล็กมาก
“เสียดายฉิบหายเลย โธ่...” คะน้าพึมพำ “เอาเหอะๆ อีกไม่ไกลก็จะถึงสระบัวแล้ว”
ไม่นานพวกเขาก็ไปถึงจุดหมายกันจนได้ ที่ตรงสระบัวนั้นมีเรือนไทยสวยวิจิตรตั้งอยู่ริมสระด้านหนึ่ง ส่วนสามหนุ่มอยู่อีกฝั่งของสระ พวกเขาช่วยกันเพ่งมองหาฝักบัวผ่านสายฝนที่พรั่งพรูลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“โอ้โห เพียบเลยมึง” แหนมยิ้มกว้าง “อยู่ใกล้ขอบสระด้วย เสร็จกูล่ะ”
เสียงร้องของกบและอึ่งอ่างดังก้องเนื่องจากบริเวณสระบัวเป็นแหล่งที่อยู่ของพวกมันเป็นจำนวนมาก พอแหนมก้าวนำไปตรงขอบสระ ก็มีอึ่งอ่างตัวหนึ่งกระโดดตุ้บมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
“อื้อหือ ตัวอ้วนปุ๊กเลย” แหนมหยุดกึก จ้องมองอึ่งอ่างตาเป็นมัน
คะน้าย่อขาลงเล็กน้อย “ไซส์นี้ สามตัวก็อิ่มแล้ว”
“เดี๋ยวๆ” เมฆกระตุกแขนเพื่อนทั้งสองไว้ “พวกมึงเคยแดกอึ่งอ่างกันด้วยเหรอวะ กูไม่เอานะโว้ย”
“เคยแดกครั้งเดียว กูจำรสชาติไม่ได้แล้ว” คะน้าหันไปตอบ
“แต่กูไม่แดกด้วยนะ ไหนว่าจะมาเก็บฝักบัวไงวะ พวกมึงหิวกันจนตาลายแล้วรึไง” เมฆคัดค้าน แต่ดูเหมือนเสียงของเขาจะเข้าไปไม่ถึงโสตประสาทของเพื่อนทั้งสองที่หิวโหยจนหน้ามืดตามัวเสียแล้ว
แหนมยิ้มกรุ้มกริ่มพลางยักคิ้ว “กูยกผัดวุ้นเส้นใส่ไข่สองฟองนั่นให้มึงเลย มาช่วยกันจับอึ่งดีกว่า”
“กระชอนมึงอะไอ้แหนม เอามาใช้จับอึ่งเลย” คะน้าเสนอ
เมฆอยากจะถีบเพื่อนทั้งสองลงไปในสระบัวให้รู้แล้วรู้รอด หากเทวดาฝ่ายดีบอกให้เขาคว้าแขนสองหนุ่มไว้ “หยุด...” ทว่าพูดยังไม่ทันจบประโยคก็มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเสียก่อน
จู่ๆ ก็มีตัวเงินตัวทองพุ่งขึ้นมาจากในสระบัว ตรงเข้าไปงับอึ่งอ่างตัวอ้วนตรงหน้าพวกเขา
“ว้าก!” ทั้งสามคนผงะ ถอยหลังออกไปคนละหลายก้าวเพื่อตั้งหลัก แล้วพร้อมใจกันอุทาน “เหี้ย!”
“เหี้ยว่ะ!”
“เหี้ยเว้ย!”
“กูรู้แล้วว่าเหี้ย! พวกมึงไม่ต้องย้ำ” คะน้าหันไปต่อว่าอีกสองหนุ่ม
“ไม่ใช่ ไอ้คะน้า! มึงแหกตาดู๊!” แหนมกระตุกแขนเพื่อนอย่างแรง พลางชี้ไปในสระบัวซึ่งมีตัวเงินตัวทองอีกตัวผลุบโผล่หัวออกมาจากกอบัวเพื่อทักทาย “แม่งยังกะไอ้เข้! ตัวขนาดนี้มันลากกูลงไปแดกในน้ำได้สบายๆ เลย”
คะน้าชะงัก ขณะประสานสายตากับตัวเงินตัวทองซึ่งกำลังส่ายหางว่ายน้ำอย่างสบายใจ ก่อนมันจะย่างกรายขึ้นมาบนบกด้วยท่วงท่าอาจหาญ ไม่เกรงกลัวใครๆ “กูว่า... ฤกษ์ไม่ดีซะแล้วมั้ยพวกมึง” เขาถอยหลังไปช้าๆ จากนั้นจึงตะโกนลั่น “วิ่งว้อยยยย!”
สามหนุ่มหันหลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ได้ยินเสียงซ่อกแซ่กตามหลังมาอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไม่กล้าหันกลับไปมอง ร่มในมือก็โยนทิ้งไปกันคนละทิศละทาง กว่าจะรู้ตัวก็วิ่งมาจนถึงด้านหลังตึกคณะมนุษยศาสตร์แล้ว
พวกเขาหยุดหอบแฮก เนื้อตัวเปียกปอนเป็นลูกสุนัขตกน้ำ “เฮ้ย! กระชอนหล่นหายไปตอนไหนวะ!” แหนมโวยวาย
“กูว่า ไปนั่งพักหลบฝนก่อนเหอะ แม่ง หิวจะตายห่าแล้วเนี่ย” เมฆเดินนำเข้าไปนั่งลงตรงบันไดทางเข้าตึกซึ่งอยู่ใต้กันสาด โดยมีเพื่อนอีกสองคนก้าวตามมาติดๆ
หลังจากนั่งพักกันจนรู้สึกดีขึ้น การสนทนาจึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง “กูไม่เคยรู้เลยว่าเหี้ยแม่งดุขนาดนี้”
“เหี้ยปกติมันคงไม่ดุ แต่นี่อาจจะเป็นเหี้ยเจ้าถิ่นก็ได้”
เมฆเอนตัวพิงราวบันไดอย่างอ่อนแรง “กูว่าพวกมึงทำใจกินอาหารของโรงอาหารเหอะ กูเหนื่อย กูหิว กูไม่ไหวแล้ว” เขาเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีเงาของบางสิ่งบางอย่างทอดผ่าน
“...นี่กูทั้งเหนื่อยทั้งหิวจัด จนมองเห็นเสาไฟเป็นพี่น้ำเลยเหรอวะเนี่ย” เมฆเปรยกับตัวเองเบาๆ
เจ้าของชื่อเรียกขมวดคิ้ว “เพ้ออะไรน่ะ พวกคุณไปทำอะไรกันมา”
เด็กหนุ่มทำตาปรือ “เสาไฟทำไมเสียงเหมือนพี่น้ำจังวะ”
รุ่นพี่ส่ายหน้าไปมา จากนั้นจึงย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปดีดหน้าผากอีกฝ่ายดังเพียะ “ตื่นได้แล้ว”
“โอ๊ย!” เมฆร้องลั่น นัยน์ตาสีดำขลับเบิกโพลง “พี่น้ำ!”
เสียงของเมฆเรียกให้เพื่อนอีกสองคนหันขวับไปทางด้านหลัง แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน “พี่น้ำ!”
“เอ้าๆ ไม่ต้องตกใจกันขนาดนั้นก็ได้” น้ำบอกกับรุ่นน้องอย่างงุนงง “ผมไม่ใช่ผีสักหน่อย”
เมฆลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำมาทำอะไรแถวนี้อะครับ”
“ผมก็มาแถวนี้ประจำอยู่แล้ว ก็นี่มันตึกคณะผม”
“แต่วันนี้วันหยุด...”
“ผมแวะมาเอาของที่ลืมไว้ในห้องประชุมน่ะ” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยกแฟ้มเอกสารในมือให้ดู “ว่าแต่พวกคุณเถอะ ไปทำอะไรมากัน ตัวเปียกเชียว”
ทั้งสามหนุ่มยังไม่ทันตอบ เสียงท้องร้องก็ชิงตอบแทนไปเสียก่อน
...ทำไมจะต้องมาร้องตอนนี้ด้วยว้า เสียฟอร์มหมด! เมฆยกมือขึ้นกุมท้อง พลางยิ้มแหยๆ
“อ้อ ไปหาของกินกันมาสินะ” น้ำยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน เขาสำรวจที่มือ ก่อนจะชะโงกไปมองที่พื้นข้างตัวรุ่นน้องทั้งสาม “ทำไมไม่ได้อะไรติดมือกันมาเลยล่ะ”
“พวกผมจะไปเก็บฝักบัวที่ตรงเรือนไทย แต่ยังไม่ทันทำอะไรก็โดนเหี้ยวิ่งไล่กัดมาแล้วครับพี่” คะน้าตอบเสียงอ่อย
“ทั้งร่มทั้งกระชอนที่เอาติดมือมาด้วย หล่นหายระหว่างทางหมดเลยครับ”
รุ่นพี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย กวาดสายตาพิจารณาสภาพกระเซอะกระเซิงของรุ่นน้องทั้งสามแล้วก็หลุดหัวเราะ “ฮ่าๆ ก็สมควร”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “โธ่ พี่น้ำอ่า มันไม่ตลกนะครับ พวกผมวิ่งหนีกันแทบตาย เหนื่อยก็เหนื่อย ของกินก็หาไม่ได้”
“แล้วทำไมไม่ไปกินที่โรงอาหาร”
“มีเปิดสองร้านเองครับ ไม่อร่อยด้วย พวกผมจะทำกินเองก็ไม่มีของสดของแห้งอะไรเลย” แหนมตอบสีหน้าสลด
“ฝนก็ตกตลอด ไปไหนมาไหนไม่สะดวกเลยครับ จะไปตลาดก็ไม่ได้ วันหยุดแบบนี้ก็หารถไปยากซะด้วย”
น้ำมองดูรุ่นน้องอย่างสงสาร ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมายืดยาว “ผมจะไปซื้อของที่เซนทรัลพอดี จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
สามหนุ่มเบิกตากว้าง ตอบไปพร้อมกันแบบไม่ต้องนัดหมาย “ไปครับ!”
“งั้นก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ อีกสักสิบห้านาทีผมจะเอารถไปจอดรอตรงที่จอดแถวหอพวกคุณก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับพี่น้ำ!”
ราวกับสวรรค์มาโปรด เด็กหนุ่มที่ดูอ่อนระโหยโรยแรงในตอนแรก กลับมีแรงวิ่งฉิวกลับไปยังหอพักได้ วิ่งเร็วยิ่งกว่าตอนที่โดนตัวเงินตัวทองไล่กวดเสียอีก น้ำมองตามพวกเขาไปด้วยความเอ็นดู ส่ายหน้าไปมาช้าๆ พร้อมกับหัวเราะเสียงเบา
รถ BMW คันหรูเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถใกล้หอสิบ ไม่นานกลุ่มของเด็กหนุ่มที่ถือร่มอยู่เพียงคันเดียวก็วิ่งตรงมาที่รถ น้ำจึงเลื่อนบานกระจกหน้าต่างลง สบสายตากับเมฆแล้วพยักเพยิดเป็นเชิงบอกให้มานั่งที่เบาะหน้าคู่กับตน
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง เขาหันไปชี้บอกเพื่อนสองคนให้ขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง ส่วนตัวเขารีบวิ่งวนไปเปิดประตูรถอีกฝั่ง “พวกผมรีบอาบน้ำกันเต็มที่เลยนะ กลัวรถพี่น้ำเหม็น”
ชายหนุ่มเจ้าของรถเลื่อนมือไปเพิ่มอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศในรถ “ผมยังเปียกกันอยู่เลย ถ้าหนาวก็บอกแล้วกัน... เอ้า คาดเข็มขัด ข้างหลังด้วย”
“ครับพี่” สามหนุ่มตอบเป็นเสียงเดียว จากนั้นรถจึงค่อยๆ เคลื่อนออกไปช้าๆ
หลังจากรถยนต์วิ่งไปบนถนนใหญ่ได้สักพัก เสียงท้องร้องของพวกรุ่นน้องก็ดังขึ้น ยิ่งนานเข้า ก็ยิ่งร้องถี่ ประสานกันเสียงดังจนเจ้าของรถหลุดหัวเราะ “จะกินอะไรกัน คิดไว้รึยัง”
“พี่น้ำอยากกินอะไร” เมฆชิงถามรุ่นพี่ก่อน
“อะไรก็ได้... แต่หิวๆ กันแบบนี้ น่าไปกินบุพเฟต์นะ”
“จริงด้วยพี่ ตอนนี้ ถ้าขืนไปกินก๋วยเตี๋ยว ผมคงกินสักสิบชามแหง ดีไม่ดีไม่อิ่มอีก” คะน้าเห็นดีเห็นงามด้วย ส่วนแหนมก็พยักหน้าหงึกหงัก แล้วพูดเสริม
“งั้นไปกินร้านบาร์บิวคิวกัน ผมมีบัตรลดด้วย”
“โอเค อดทนอีกสิบนาทีนะ ใกล้จะถึงแล้ว”
สายฝนที่ร่วงหล่นหลงมาแทบตลอดทั้งวันทั้งคืนเบาบางลงไปบ้าง แต่เพราะถนนหนทางโล่งว่าง การเดินทางจึงเป็นไปได้อย่างไม่ลำบากนัก สามหนุ่มยิ้มระรื่นรอคอยอย่างมีความหวัง ไม่นานชายหนุ่มเจ้าของรถก็เปิดไฟเลี้ยว แล้วหมุนพวงมาลัยพารถยนต์คันหรูเข้าไปจอดในที่จอดรถ
เมื่อไปถึงร้านที่หมาย ได้ที่นั่งแล้วก็สั่งอาหารกันรัวๆ “เอามาทั้งชุดเลยพี่ อย่างละสี่ ด่วนๆ” แหนมสั่งพร้อมเสียงท้องร้องเป็นแบ็คกราวน์ เสียงดังจนพนักงานต้องกลั้นหัวเราะ
พออาหารถูกนำมาเรียงบนโต๊ะ ทั้งสามหนุ่มก็จัดการลำเลียงลงเตา พวกเขาไม่พูดคุยอะไรกันอีกเพราะหิวจนดวงตาพร่ามัว แทบจะรอให้อาหารบนเตาสุกไม่ไหว
เวลาผ่านไปพักใหญ่ เมื่อเสียงท้องร้องจางหายไป ความเร็วในการย่างอาหารจึงค่อยๆ ลดลง หากพวกเขาก็ยังคงปิ้งย่างอาหารกันต่อไปเรื่อยๆ
“โอย ชักจะอิ่มแฮะ”
“เวลาหิวๆ นี่ กินอะไรก็อร่อยไปหมด”
น้ำวางตะเกียบในมือลง ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ค่อยๆ กินไป เอาให้อิ่มถึงพรุ่งนี้เลยนะ”
“ร้านเจ๊งแน่เลยพี่” เมฆหัวเราะ “จริงสิ ว่าแต่พี่น้ำจะมาทำอะไรที่เซ็นทรัลนี่เหรอ”
“ผมสั่งเค้กไว้ พรุ่งนี้วันเกิดใบตอง รุ่นพี่ของคุณน่ะ เดี๋ยวต้องไปซื้ออาหารที่ซูเปอร์ฯ ด้วย”
“โอ๊ะ!” คะน้ากับแหนมกระเด้งตัวออกจากพนักเก้าอี้ที่นั่งอยู่ทันที “พวกผมก็อยากจะซื้อของในซูเปอร์ฯ ด้วย! แต่ว่า...” ทั้งสองลดสายตาลงมองสารพัดเนื้อที่ยังเหลืออยู่ในถาด “...ยังไม่หมดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมรอได้ ค่อยๆ กินไปเถอะ” น้ำตอบรุ่นน้องอย่างใจเย็น
“กูอิ่มแล้ว เดี๋ยวกูไปซื้อกับพี่น้ำให้ก็ได้ พวกมึงก็นั่งกินกันต่อไปเรื่อยๆ ก่อน” เมฆรีบเสนอตัว “เอาไรมั่ง จดมาๆ”
เพื่อนทั้งสองเห็นดีเห็นงามไปด้วย พวกเขาจัดการกับอาหารในเตาไปก็บอกให้เมฆจดใส่กระดาษไปด้วย จากนั้นก็ควักเงินให้เสร็จสรรพ ซึ่งเงินจำนวนนี้เป็นเงินกองกลางของทั้งหกหนุ่ม เอาไว้เป็นค่าอาหารรายเดือน
หลังจากได้ลิสต์รายการมายาวเหยียด เมฆกับน้ำก็แยกออกไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตกันก่อน พวกเขาเข็นรถเข็นคนละคันแล้วแยกย้ายกันไปซื้อของตามรายการ ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เมฆก็เลือกหยิบของได้ตามรายการครบหมดแล้ว เขาจึงเดินไปหารุ่นพี่
น้ำยืนนิ่งอยู่หน้าบริเวณผักสด ข้างรถเข็นที่ว่างเปล่า ในมือถือลิสต์รายการที่เพื่อนจดให้มาเช่นกัน เขาขมวดคิ้ว สายตากวาดมองหาผักตามในรายการ
เมฆเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม “พี่น้ำยังหาซื้อของไม่ได้เลยเหรอ หาอะไรไม่เจอ ให้ผมช่วยดูนะ” พลางโน้มใบหน้าเข้าไปมองแผ่นกระดาษในมืออีกฝ่าย “หัวไชเท้า ผักกาดขาว ผักบุ้ง ขึ้นไช่... พวกพี่จะทำสุกี้กันเหรอ”
รุ่นพี่หันขวับ “ทำไมรู้”
“ก็ผักพวกนี้ปกติเขาใส่ในสุกี้กัน พวกพี่คงไม่กินจับฉ่ายหรอกใช่มั้ย” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบเลือกผักตามรายการมาใส่ในรถเข็นให้ “ทำไมถึงให้พี่น้ำเป็นคนมาซื้อล่ะ ไม่กลัวพี่ซื้อผิดเหรอ”
“ตอนแรกก็จะมาด้วยกันอยู่”
“แล้วทำไม...” เมฆหันไปสบสายตากับอีกฝ่าย “หรือว่า...”
น้ำตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ตอนแรกก็นัดตั้งใจกับไข่ย้อยไว้ แต่พอดีมาเจอพวกคุณ เห็นว่ากำลังหิว...”
“พี่น้ำเลยต้องมาซื้อคนเดียว?” เด็กหนุ่มไม่อาจคาดเดาความรู้สึกบนใบหน้าของรุ่นพี่ได้ หากเขาก็สัมผัสได้ถึงความใจดีของอีกฝ่าย “พี่น้ำใจดีจริงๆ เลย”
น้ำย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย รู้สึกแปลกๆ เมื่อถูกเด็กหนุ่มชมเข้าซึ่งๆ หน้าแบบนี้ได้ทุกทีไป ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่ค่อยใส่ใจกับคำชื่นชมของใครๆ สักเท่าไหร่ “.....”
เมฆหยิบรายการอาหารออกมาจากในมือของรุ่นพี่ “เดี๋ยวผมจัดการให้”
“เอาให้พอสำหรับกินหกคนนะ”
“ได้เลยครับ”
พอซื้อผักแล้ว เมฆจึงเข็นรถเข็นไปตรงที่ชั้นขายเนื้อ จัดการเลือกหยิบ พลิกดูวันที่เสร็จสรรพ แล้วนำไปวางในรถเข็นให้
น้ำยืนมองรุ่นน้องพลางอมยิ้ม เขานึกไม่ถึงว่าเมฆจะคล่องแคล่วถึงขนาดนี้
“อืม ปลากะพง... คงไม่เอาทั้งตัวใช่มั้ยครับ จะเอาไปใส่ในสุกี้ใช่มั้ย”
“ไอ้พวกนั้นบอกว่าจะทำสุกี้กินอย่างเดียว ถ้างั้นก็คงเอาไปใส่ในสุกี้ทั้งหมดนี่แหละ”
“โอเค งั้นซื้อแบบที่เขาแล่แล้วดีกว่า พวกพี่จะได้ไม่ต้องลำบาก”
เมฆเข็นรถเดินต่อไปเรื่อย โดยมีรุ่นพี่เดินเคียงข้าง หากสายตาของชายหนุ่มไม่ได้มองหาข้าวของตามรายการที่จดมา แต่ไปหยุดอยู่ที่รุ่นน้องเสียส่วนใหญ่ ทว่าเด็กหนุ่มก็ไมได้รู้ตัว เขาอ่านรายการแล้วหันไปเลือกหยิบสินค้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ไข่... ไข่...” เมฆเอื้อมมือไปหยิบไข่สดมาวางลงในรถเข็น จากนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ “เห็นไข่แล้วนึกถึงวันรับน้องวันแรก” เขาหันไปสบประสานสายตากับชายหนุ่ม “ผมนี่โชคดีชะมัดเลยที่ได้เจอกับพี่น้ำ”
“ตอนนั้นคงไม่คิดอย่างนี้ล่ะมั้ง”
“ตอนนั้นพี่น้ำไม่น่ารักเท่าตอนนี้นี่” เด็กหนุ่มพึมพำแล้วหันไปเข็นรถเข็นต่อ “เหลือน้ำจิ้มสุกี้ก็ครบแล้ว”
น้ำชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินไปพร้อมกับเด็กหนุ่มอย่างเงียบเชียบ
ระหว่างที่เข็นรถไปก็มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า เมฆจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย พอวางสายไปก็หันมาบอกกับน้ำ “ไอ้พวกนั้นกินเสร็จแล้ว กำลังเดินมาที่ซูเปอร์ฯ นี่ ผมเลยบอกให้รออยู่ที่รถเข็นตรงแถวแคชเชียร์”
ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค งั้นไปเอาน้ำจิ้มนั่นแล้วก็รีบไปกันเถอะ”
เมื่อเดินมาใกล้บริเวณเคาน์เตอร์คิดเงิน แหนมกับคะน้าก็ยืนเฝ้ารถเข็นซึ่งเต็มไปด้วยข้าวของอยู่ก่อนแล้ว พวกเขาโบกไม้โบกมือเรียก
เมฆส่งเงินคืนให้เพื่อนทั้งสอง “พวกมึงจัดการไปนะ เดี๋ยวกูจะช่วยพี่น้ำ” จากนั้นจึงเข็นรถเข็นไปยังอีกเคาน์เตอร์ที่ว่าง จัดการหยิบของจากในรถเข็นไปวางลงบนสะพานเลื่อน พอพนักงานจัดใส่ถุงให้ เขาก็ยกถุงจัดเรียงลงในรถเข็นอีกครั้ง
หลังจากจ่ายเงินเสร็จ รถเข็นที่เต็มไปด้วยข้าวของจนพูนล้นทั้งสองคันก็เคลื่อนตรงไปยังที่จอดรถ
“ขอบใจมากนะ” น้ำบอกกับเด็กหนุ่มที่เป็นคนเข็นรถเข็นให้กับเขา
เมฆยิ้มกว้างรับ “นิดหน่อยเองพี่ ขอบคุณพี่น้ำมากกว่า”
“จริงสิ ค่าอาหารล่ะ”
แหนมกับคะน้ารีบบอก “พวกผมเลี้ยงพี่เอง พี่อุตส่าห์พาพวกเรามาถึงนี่”
“จะดีเหรอ”
ทั้งสองโบกไม้โบกมือไปมา “หารกันแล้วเหลือคนละไม่เท่าไหร่หรอกพี่”
“งั้นก็ขอบใจทุกคนมากนะ”
“ขอบคุณพี่น้ำมากกว่า ไม่งั้นพวกผมคงต้องแย่งกันกินข้าวกับผัดวุ้นเส้นห่อเดียว แถมพรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรกินอีก”
“ไม่งั้นพวกมันคงจะไปจับเหี้ยกินแน่ๆ” เมฆโน้มตัวไปกระซิบ
“อาจจะอร่อยก็ได้” ชายหนุ่มหนุ่มหัวเราะ หยิบรีโมตออกมาเปิดล็อกรถให้ทุกคนนำข้าวของขึ้นจัดวาง ส่วนตัวเขาเดินกลับเข้าไปเอาเค้กในห้าง สักพักก็เดินกลับออกมาพร้อมกับถุงใส่ขนมถุงใหญ่สองถุง
แหนมกับคะน้านั่งที่เบาะหลัง พวกเขาจึงช่วยประคองกล่องเค้กกับถุงขนมไว้ให้ และเมื่อทุกคนเข้านั่งพร้อมในรถแล้ว เจ้าของรถก็สตาร์ตรถขึ้น
“อิ่มกันแล้วนะ ของก็ซื้อมาครบแล้วใช่มั้ย”
“ครบคร้าบ!”
รถยนต์คันหรูเคลื่อนออกจากห้าง ตรงกลับไปยังหอพักในมหาวิทยาลัย ซึ่งระหว่างทางสามหนุ่มที่อิ่มแล้วคุยกันจ้อไม่ยอมหยุด พวกเขาเอ่ยปากชักชวนให้น้ำมาชิมฝีมือพวกเขาอีก
“พรุ่งนี้เย็นไอ้บอลไอ้เขี้ยวจะเอาอาหารมาสมทบ พวกผมจะทำมื้อใหญ่เลย พี่มากินด้วยกันสิ”
“เอาไว้คราวหน้านะ พรุ่งนี้ไม่ได้จริงๆ” น้ำหันไปสบสายตากับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน ก่อนจะพูดต่อ “วันอาทิตย์ผมกับเพื่อนมักจะอยู่ด้วยกันทั้งวันเลยน่ะ”
“น่าเสียดาย~” สองหนุ่มครวญมาจากเบาะหลัง
เมฆหันไปมองเพื่อน จากนั้นจึงหันกลับมาทางรุ่นพี่ “น่าเสียดายจริงๆ ด้วย”
ในยามดึกที่นานๆ ทีจะมีรถวิ่งผ่านมาสักคัน น้ำเคลื่อนรถยนต์เข้าไปเทียบจอดตรงฟุตบาทใกล้ๆ หอพักตามที่พวกรุ่นน้องบอก เพื่อที่พวกเขาจะได้ขนของขึ้นหอกันได้อย่างสะดวก พอชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถ รุ่นน้องทั้งสามก็ยกมือไหว้ขอบคุณกันอย่างพร้อมเพรียง
“ขอบคุณพี่น้ำมากคร้าบ”
“อื้ม ไม่เป็นไร” น้ำหันกลับไปหยิบถุงขนมของร้านเค้กจากในรถมาส่งให้กับเมฆ “เอ้า เอาไปแบ่งกันนะ เผื่อคืนนี้จะหิวกันอีก”
เมฆรับถุงขนมมา “ขอบคุณครับพี่”
ชายหนุ่มยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะกลับขึ้นไปนั่งในรถ แต่พอเขาจะดึงประตูปิด เด็กหนุ่มกลับเข้ามายื้อไว้
“หือ มีอะไรอีกรึเปล่า” น้ำเงยหน้าขึ้นถาม
เมฆหันไปมองว่าเพื่อนของตนเดินออกไปก่อนแล้ว เขาก้าวลงมาจากฟุตบาท พร้อมกับโน้มศีรษะลงไปหาชายหนุ่ม “เอ้อ...” ...คือที่จริงก็ไม่รู้ว่าเขารั้งประตูไว้ทำไม รู้แต่ว่าพอพี่น้ำหันหลังไป เขาก็รู้สึก... อาลัยอาวรณ์แบบแปลกๆ
“คือ... วันนี้ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณมากๆ เลยครับ พี่น้ำใจดีมาก แล้วก็ เอ้อ... ราตรีสวัสดิ์นะครับ” ...ฉิบหาย ทำไมหน้าร้อนๆ ชอบกล เมฆทำตาเลิ่กลั่ก จากนั้นจึงถอยกลับออกไปยืนบนฟุตบาทอีกครั้ง
ท่าทางของเด็กหนุ่มส่งผลให้น้ำหัวเราะออกมาเบาๆ เขายกมือขึ้นโบกลา “ราตรีสวัสดิ์”
บานประตูรถปิดลงสนิท ก่อนไฟรถจะสว่างวาบ ชายหนุ่มเคลื่อนรถออกไปช้าๆ โดยที่อีกฝ่ายยังคงยืนโบกมือค้างอยู่กับที่เช่นนั้นจนรถคันหรูวิ่งหายไปในความมืด
เมฆทอดถอนใจอย่างแผ่วเบา แล้วจึงหอบถุงเดินกลับเข้าหอไป
TBC~*อาห์ บรรยากาศเป็นสีชมพูอมม่วงวิ๊งค์ๆ เนอะ 55555555
หวังว่าตอนนี้คงจะถูกใจและนำความฟรุ้งฟริ้งมาสู่ทุกคนที่ได้อ่านนะค้า ใกล้วันศุกร์แล้ว สู้ๆ อีกวันก็จะได้นอนยาววันเสาร์อาทิตย์แล้วเนอะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า 
ปล. ฮัสกี้ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเงินตัวทองมันดุขนาดไหนง่ะค่ะ แต่ไปอ่านมาเขาว่ามันแดร๊กล่ายทุกอย่าง มีรูปมันกินกบ ไก่ อึ่งอ่าง ไรงี้ด้วยนะคะ เลยเอามามโนใส่เรื่องขำๆ ตัวเงินตัวทองในมหาลัยจริงๆ คงไม่ดุมั้งคะ มันน่าจะชินคนเยอะๆ กร๊ากกก
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 806160 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก