Chapter 19 : ตรวจหอ
ช่วงบ่ายของวันภายในห้องของแหนมที่หอเก้าหนาแน่นเช่นเคย พวกเด็กหนุ่มพูดคุยโต้ตอบ ปรึกษากันเรื่องเมนูใหม่ประจำวันที่เพิ่งกูเกิลหากันมาหมาดๆ และได้ข้อสรุปว่ามื้อนี้พวกเขาจะลองทำกิมจิจิเกะกับบิบิมบับกัน
“มึงว่าถ้าลองเอาไข่มดแดงมาผัดกับน้ำมัน ใส่น้ำมันงาแล้วจะอร่อยมั้ยวะ เอาไว้ใส่บิบิมบับไง” หนึ่งในกลุ่มถามขึ้น
“ไอ้ห่า สอยแม่งทุกอาทิตย์ ให้มดมันพักไข่บ้างมั้ยมึง แดกจนมดจะสูญพันธุ์แล้วเนี่ย”
เมฆพยักหน้าหงึกหงักพร้อมพูดเสริม“ครั้งแรกนี่กูว่าพวกมึงอย่าพิสดารมากเลย ทำตามตำราก่อนดีกว่าว่ะ”
“อืม... กูกำลังคิดว่า... ซื้อเตาย่างสักเตาท่าจะดี จะได้ทำหมูย่างแบบเกาหลีกินบ้าง” แหนมเอ่ยขึ้น
“ไอ้ห่าแหนม ห้องมึงจะมีแต่เครื่องครัวอยู่แล้ว มึงจะนอนบนหม้อเรอะ” ตำลึงเตือนสติเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
“แต่จะว่าไป... ไอ้ของพวกนี้ ที่หอเขาให้มีเหรอวะเนี่ย”
“จริงๆ ก็ไม่ให้หรอก แต่ถ้าเขาไม่มารื้อมาค้นก็ไม่มีทางรู้ได้...” คะน้าพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงดังอื้ออึงมาจากทางด้านนอกห้อง ตามมาด้วยเสียงฝีเท้ารัวๆ ก่อนบานประตูห้องจะเปิดออก
เพื่อนที่อยู่ในชั้นเดียวกันชะโงกหน้าเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ “เฮ้ย! ฉิบหายแล้ว! มีคนมาตรวจหอโว้ย ตอนนี้กำลังเริ่มตรวจที่ชั้นหนึ่งแล้ว เห็นว่าจะตรวจทุกห้อง ทุกหอเลย หอหนึ่งมีคนโดนยึดของไปแล้วด้วย!”
“ฉิบหาย!” เด็กหนุ่มพากันร้องลั่น ทุกคนลุกขึ้นพรวด วิ่งวนชนกันอยู่ภายในห้องแคบๆ “ทำไงดี! ทำไงดีวะ! จะยึดอะไรบ้างวะเนี่ย! พวกมึงกางกฏหอก่อน!”
“ทิ้งไปตั้งแต่วันแรกที่เข้าหอแล้วโว้ย! เฮ้ย! พวกมึงเอาของสุ้มเสี่ยงไปซ่อนข้างนอกกันก่อน รับผิดชอบคนละชิ้น! เร็วเข้า!”
“แล้วจะถือออกไปยังไงวะ! ”
ห้องของเมฆไม่ได้มีของผิดกฎอะไร ข้าวของยังไม่ค่อยมีเลย เขาจึงไม่ต้องกังวลนัก เด็กหนุ่มก้มลงคว้ากระทะไฟฟ้าจากใต้เตียงมายัดใส่ลงกล่อง ผูกเชือก แล้วส่งให้คะน้า “ทำแบบนี้ แล้วเดี๋ยวพวกกูจะลงไปรอข้างล่าง มึงหย่อนกล่องตามลงมาทีละกล่องนะ”
คะน้าพยักหน้ารัวๆ “โอเค ไปเลยพวกมึง”
เด็กหนุ่มในห้องช่วยกันจัดเครื่องครัวใส่ในถุง เตรียมไว้ให้พร้อมสำหรับผูกเชือกโยง จากนั้นก็วิ่งลงไปรอกันที่ชั้นล่าง เมื่อได้ของกันคนละชิ้นแล้วต่างก็วิ่งแยกย้ายกันออกไปหาที่ซ่อน
ในตอนแรกเมฆตั้งใจว่าจะเอาของไปซ่อนไว้ในห้องตัวเอง เพราะห้องเขาโล่งๆ ว่างๆ ถ้าคนตรวจมองแค่ลวกๆ ก็คงคิดว่าไม่มีอะไร หากก่อนจะเดินเข้าไปในตึกก็เห็นว่าพวกคนที่มาตรวจกำลังเริ่มตรวจห้องชั้นหนึ่งกันแล้ว ถ้าขืนเดินเข้าไปตอนนี้ละก็ เขาต้องโดนจับได้ และโดนยึดกระทะไฟฟ้าแน่
เด็กหนุ่มหันมองซ้ายขวา เขาโทรศัพท์เรียกเพื่อนในห้องให้โยนหมวกกันน็อกลงมา หนีบถุงใส่กล่องกระทะไฟฟ้าแล้ววิ่งไปซิ่งมอเตอร์ไซค์ออกไปจากเขตมหาวิทยาลัยทันที
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะที่น้ำกำลังนั่งเตรียมสไลด์สำหรับพรีเซนต์งานโพรเจ็กต์ในแล็ปท็อป เขาเลื่อนไปกดเซฟข้อมูลไว้แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดรับสายโดยที่สายตาไม่เคลื่อนไปจากหน้าจอเลยแม้แต่น้อย
ปลายสายตะโกนเสียงดังเข้ามาทันที “พี่น้ำครับ! ช่วยผมด้วย!”
น้ำเสียงสั่นๆ หวาดๆ แฝงไว้ด้วยความตื่นกลัวแบบนั้น ส่งผลให้คนที่ได้ยินพลอยตกใจไปด้วย “เกิดอะไรขึ้น!”
“มีเรื่องนิดหน่อยครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าคอนโดฯ พี่น้ำ ขอขึ้นไปหาหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้สิ ขึ้นมาเลย เดี๋ยวผมจะเปิดประตูให้”
สักพักเสียงฝีเท้าตึงๆ ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องซึ่งเจ้าของห้องเปิดประตูรออยู่ก่อนแล้ว นัยน์ตารูปเมล็ดอัลมอนด์จ้องมองเด็กหนุ่มที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับถุงพลาสติกใบใหญ่ เหงื่อไหลโซมกาย เขารีบปิดประตูห้องทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามาภายในห้อง “มีอะไรงั้นเหรอ”
“คือว่า...” เมฆหยุดหอบแฮก “ที่หอ... มีตรวจหอ... ครับ... พวกผมเลย... วิ่งกระเจิดกระเจิง เอาของทำครัว... ไปซ่อน”
น้ำเคลื่อนสายตาลงไปมองถุงพลาสติกในมือเด็กหนุ่ม “.....”
“กระทะไฟฟ้า ถ้าโดนยึด... พวกเราต้อง... แย่แน่”
“โธ่เอ๊ย!” เจ้าของห้องนึกอยากจะถีบผู้มาเยือนให้ติดข้างฝา หลอกให้เขาตกใจ เป็นห่วงแทบแย่! “นึกว่าเรื่องคอขาดบาดตายอะไร!”
“โธ่... คอขาดบาดตายนะครับ ถ้าคนตรวจมาเจอเข้า พวกผมแย่แน่”
น้ำส่ายหน้าไปมา พลางถอนหายใจ “เออๆ เข้าไปนั่งข้างในก่อน”
เมฆเดินตามเจ้าของห้องเข้าไปในนั่งในห้องนั่งเล่นอย่างว่าง่าย พอนั่งลงตาก็เหลือบไปเห็นแล็ปท็อปที่เปิดค้างไว้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นถาม “พี่น้ำทำงานอยู่เหรอ ผมมากวนรึเปล่า”
“กวน... แต่ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มกดไหล่อีกฝ่ายเป็นเชิงบอกให้รออยู่เฉยๆ “เดี๋ยวผมจะไปหาอะไรเย็นๆ ให้ดื่ม นั่งพักไปก่อนละกัน” เขาเดินเข้าไปในครัวสักพักก็กลับออกมาพร้อมกับแก้วใส่น้ำผลไม้และน้ำเปล่า แล้วนำไปวางลงตรงหน้าผู้มาเยือน
“ขอบคุณครับ”
“กระทะน่ะ วางลงก่อนก็ได้ เขาไม่มาตรวจมายึดถึงที่นี่หรอก” เจ้าของห้องพูดกับคนที่นั่งกอดถุงใส่กล่องกระทะไฟฟ้าไว้บนตัก
เมฆวางถุงลง แล้วจึงยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ “จริงด้วย ผมมัวแต่ตกใจไปหน่อย” เขายกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม ไม่นานสีหน้าตื่นๆ ก็กลับเป็นปกติ หากยังมีเม็ดเหงื่อเกาะอยู่ตามกรอบหน้าอยู่อีกเล็กน้อย
น้ำหยิบกระดาษทิชชูส่งให้ เขาอดขำกับความซื่อของเด็กหนุ่มไม่ได้ เจ้าเด็กนี่ มีเรื่องให้เขายิ้มตามไปด้วยได้ทุกวันเลยจริงๆ “แล้วคนอื่นๆ ล่ะ”
เด็กหนุ่มรับกระดาษทิชชูมาเช็ดถูใบหน้า ด้วยความที่ปกติเคยใช้แต่แขนเสื้อเช็ดเหงื่อตัวเอง เขาจึงเช็ดไปอย่างไม่เบามือนึก ประกอบกับที่ยังตื่นตกใจอยู่บ้างเลยออกแรงเยอะไปสักหน่อย จึงทำให้ขุยกระดาษหลุดติดตามผิวหน้า “ผมก็ไม่รู้ครับ พวกเรามีกันหกคน อยู่เฝ้าห้องคนนึง ที่เหลือหอบเครื่องครัวไปหลบ ตัวผมน่ะกำลังจะเอาไปซ่อนในห้องผม แต่เจอพวกคนมาตรวจเข้าพอดี ผมนึกถึงพี่น้ำคนแรก เลยซิ่งมอไซค์มาหาพี่ครับ”
...แวบหนึ่งน้ำรู้สึกดีใจ ที่อีกฝ่ายนึกถึงเขาแล้วขี่มอเตอร์ไซค์มาหากันถึงคอนโดมิเนียมเลย
รุ่นพี่กระตุกยิ้มมุมปาก พลางขยับเข้าไปหาเด็กหนุ่มผู้มาเยือน เขาเอื้อมมือออกไปช้าๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตกใจนักแล้วค่อยๆ หยิบเศษทิชชูที่ติดตามแก้มและหน้าผากออกให้
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง สายตามองตามมือของรุ่นพี่ หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าตอนที่หนีบกระทะไฟฟ้าหนีคนตรวจหอเสียอีก “พะ... พี่...”
“อยู่เฉยๆ สิ”
เมฆเกร็งคอจนแข็ง ดวงตาเบิกค้างอยู่แบบนั้น ไม่กระดุกกระดิกตัวตามที่อีกฝ่ายสั่ง แม้จะหายใจยังไม่กล้าเลย แต่มือจิกลงบนหน้าขารัวๆ
น้ำหัวเราะเบาๆ พอหยิบเศษกระดาษทิชชูชิ้นสุดท้ายออกมาแล้วจึงบอกกับเด็กหนุ่ม “หายใจได้แล้ว เดี๋ยวก็ตายหรอก”
รุ่นน้องผู้น่าสงสารสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนออกมายาวอย่างโล่งอก “ขะ... ขอบคุณ... ครับ” เขามองตามเจ้าของห้องลุกขึ้นเดินนำเศษกระดาษไปทิ้งลงถังขยะ บอกกับตัวเองให้สงบจิตสงบใจลง จากนั้นจึงบอกกับชายหนุ่ม “พี่น้ำทำงานอยู่ใช่มั้ย ทำต่อก็ได้นะ ผมขอนั่งอยู่เฉยๆ ตรงนี้สักพัก ไม่กวนหรอก”
“อืม...” น้ำย่นคิ้วเข้าหากัน... ที่จริงงานเขาก็ใกล้เสร็จแล้ว เหลือทวนความเรียบร้อยอีกครั้งเท่านั้น ถ้างั้นทำให้เสร็จไปเลยก็ดีเหมือนกัน “งั้นผมทำงานอีกแป๊บละกัน เดี๋ยวเสร็จแล้วจะพาไปกินมื้อเย็น”
พอได้ยินคำว่ามื้อเย็น เด็กหนุ่มก็คิดว่าตนเองน่าจะทำตัวให้เป็นประโยคกับเจ้าของสถานที่หลบภัยได้บ้าง “จริงสิ พี่น้ำมีของสดในตู้เย็นบ้างมั้ยล่ะ ผมทำมื้อเย็นให้กินเอาเปล่า ไหนๆ ผมก็ว่างอยู่แล้ว”
“อืม... ไม่แน่ใจ แต่เห็นพวกไอ้ตั้งใจขนซื้อมาเมื่อวันก่อน”
หางตาของเด็กหนุ่มกระตุกแปล๊บๆ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงเพื่อนรักซึ่งเป็นเฮดว้ากปีสี่ ทั้งๆ ที่ตัวเขาก็ไม่ได้ไม่ชอบเฮดว้ากเลยนะ ออกจะเคารพแล้วก็ชื่นชมด้วยซ้ำ แต่ทำไมกลับรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่รุ่นพี่พูดถึงก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ลองเข้าไปดูในครัวก่อนสิ”
สีหน้าของเมฆขรึมไปเล็กน้อย แต่เขาก็พยักหน้ารับ “งั้นขออนุญาตหน่อยนะครับ”
เด็กหนุ่มเดินฉับๆ เข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นสำรวจดูว่ามีวัตถุดิบอะไรบ้าง แล้วก็ต้องแปลกใจที่มีทั้งอาหารและเครื่องดื่มเต็มแน่นทุกชั้น น่าจะพอสำหรับทำอาหารได้หลายมื้อใหญ่ๆ ในช่องแข็งมีหมูสับกับกุ้ง ส่วนในครัวก็มีเครื่องครัวเพียบพร้อม เขาจึงตัดสินใจว่าจะทำอาหารสุดหรูระดับภัตตาคารเพื่อโชว์ฝีมือให้น้ำประทับใจสักหน่อย
เมฆเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น “พี่น้ำ กินผัดกะเพราหมูสับไข่ดาวละกันนะ”
“ไข่เจียวได้มั้ย” อีกฝ่ายต่อรอง
“มีกุ้งอยู่ งั้นทำไข่เจียวกุ้งสับดีมั้ยครับ”
“อื้อ ดีๆ”
“งั้นผมหุงข้าวเลยนะ”
“อือ แต่กะเพราอย่าเผ็ดมากนะ” เจ้าของห้องเปิดไฟเขียว แล้วหันกลับไปทำงานต่อ
“รับทราบคร้าบ” เด็กหนุ่มกลับเข้าไปในครัว จัดการหุงข้าวแล้วเตรียมเครื่องสำหรับผัดกะเพราไว้รอผัดเมื่อข้าวใกล้สุก หลังจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น “พี่น้ำ ของไม่ครบอะ ผมออกไปซื้อแป๊บนะ พี่น้ำเฝ้ากระทะให้ด้วย”
“อะไรไม่มีก็ไม่ต้องใส่หรอก” น้ำหันหน้ามาทางเด็กหนุ่ม
“จะดีเหรอครับ”
“มานั่งนี่เถอะ มาเฝ้ากระทะไว้เองละกัน ผมจะไปอาบน้ำสักหน่อย” น้ำลุกยืนบิดตัวยืดเส้นยืดสาย แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้ “จริงสิ อยากดูรูปวันที่ผมไปถ่ายคณะวิดวะมั้ย”
“เห! ดูสิครับ”
เจ้าของห้องนั่งลงหน้าแล็ปท็อปอีกครั้ง จัดการเปิดโฟลเดอร์ภาพถ่ายคณะวิศวกรรมศาสตร์แล้วจึงเรียกให้เด็กหนุ่มมานั่งข้างๆ กัน “อ่ะ กดเลื่อนไปเรื่อยๆ รูปทั้งหมดอยู่ในโฟลเดอร์นี้แหละ”
“ครับ” เมฆพยักหน้า สายตาจับจ้องไปบนหน้าจอแล็ปท็อป หากเมื่อชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ กันลุกขึ้น เขาก็หันขวับไปถาม “พี่น้ำจะให้ผมดูเองเหรอ”
“อือ”
“ไม่กลัวผมแอบดูรูปลับๆ ของพี่น้ำเหรอ”
“ไม่กลัว เพราะผมไม่มีรูปลับอะไรหรอก อีกอย่าง...” ชายหนุ่มโน้มตัวลง วางมือบนศีรษะรุ่นน้องพร้อมขยี้เบาๆ “เมฆไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกใช่มั้ย”
แค่ได้ยินรุ่นพี่เรียกชื่อตนเองเท่านั้น ดวงตาโตก็เป็นประกาย เขายิ้มกว้าง “ไม่ทำหรอกครับ พี่น้ำให้ดูแค่ไหน ผมก็ดูแค่นั้นแหละ”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ที่จริงในแล็ปท็อปของเขาก็ไม่มีอะไรนักหรอก มีแค่รูปถ่ายขององค์การนักศึกษาแล้วก็เอกสารการเรียนเท่านั้น
น้ำลูบเส้นผมสีดำนุ่มไปด้วยความเอ็นดู คิดว่าเวลาที่เด็กหนุ่มเชื่องๆ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ผมไม่ใช่หมานะพี่น้ำ”
“รู้แล้ว เห็นอยู่ว่าไม่ใช่” ชายหนุ่มดึงมือกลับพลางยืดตัวขึ้นเต็มความสูง “ไปอาบน้ำล่ะ”
เมฆอมยิ้ม หันมองตามเจ้าของห้องเดินออกจากห้องไป จากนั้นจึงหันกลับมากดไล่ดูรูปถ่ายทีละใบ “โอ้โห พี่น้ำนี่ ถ่ายรูปเก่งจริงๆ ด้วยแฮะ”
เด็กหนุ่มเท้าแขนลงกับโต๊ะ กดไล่ดูรูปต่อไปจนพบกับรูปถ่ายของตน เขายิ้มกว้าง รู้สึกว่าตนเองในรูปที่ถูกถ่ายโดยรุ่นพี่ต่างคณะคนนี้หล่อเลิศเป็นพิเศษ อีกฝ่ายคงจะใส่ใจกับการถ่ายภาพตนไม่ใช่น้อย พอกดเรียกรูปถัดไปขึ้นมาแล้วก็อดย้อนกลับไปดูรูปตัวเองอีกหลายๆ รอบไม่ได้
...ก็แบบว่าเท่จังเลยตัวกู หล่อกว่าปกติมากเลยนะเนี่ย เวลาพี่น้ำเห็นรูปเขาจะคิดว่าอย่างไรบ้างนะ
จะชมว่าน้องเมฆหล่อจังหรือเปล่า เมฆนั่งยิ้มตาลอยไปกับจินตนาการของตนเอง
นั่งเอ้อระเหยไปสักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังแว่ว เขาคิดว่ารุ่นพี่คงจะอาบน้ำเสร็จแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปดูในครัว “อา ข้าวสุกแล้ว ตั้งโต๊ะๆ” เมฆวิ่งวุ่นอยู่ในครัว จัดการเทน้ำใส่แก้วไปวางรอที่โต๊ะ ตระเตรียมจานไว้ในครัวให้พร้อม รอให้อีกฝ่ายเข้ามาหา
หลังจากเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าตัวใหม่แล้ว ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตกับกางเกงผ้าก็ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น หากไม่พบแขกผู้มาเยือน เขาเดินไปย่อตัวดูหน้าจอแล็ปท็อปซึ่งรุ่นน้องเปิดรูปตัวเองค้างไว้ แล้วยิ้มอย่างพอใจ
เมื่อไม่พบเด็กหนุ่มในห้องนั่งเล่น น้ำจึงเดินไปดูที่ห้องครัว เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วหยุดยืนมองพ่อครัวชั่วคราวทอดไข่ด้วยท่าทีที่คล่องแคล่วไม่เบา
เมฆใช้ตะหลิวพลิกไข่เจียวในกระทะ ซึ่งก่อนหน้าเขาตีไข่ไว้นานเป็นพิเศษเพราะกลัวไม่ฟู พอตักใส่จานเสร็จเรียบร้อยจึงหันไปเห็นว่าเจ้าของห้องมายืนรอแล้ว “ใกล้เสร็จแล้วคร้าบ พี่น้ำนั่งรอได้เลย”
“โอเค”
เด็กหนุ่มหันไปผัดกะเพรา ตักแบ่งใส่จานพร้อมกับข้าว แล้วรีบเอาไปเสิร์ฟ “มาแล้วครับ”
น้ำขมวดคิ้ว “...นี่ผัดกะเพราเหรอ ทำไมมันดูโล่งๆ”
“ก็ผัดกะเพราไม่มีใบกะเพรา มันก็โล่งสิพี่”
“ฮะ?”
“ก็ผมจะออกไปซื้อ พี่น้ำบอกไม่ต้องไง ลืมแล้วเหรอครับ”
“...แล้วไอ้นี่จะเรียกว่าผัดกะเพราได้เหรอ”
“ได้สิครับ ก็ผัดกะเพราไม่ใส่ใบกะเพราไง” เด็กหนุ่มดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงข้างๆ กัน “ไม่ใส่ใบกะเพราก็อร่อยนา อยู่บ้านผมผัดบ่อย เชื่อมือผมเถอะ”
น้ำพยักหน้าหงึกหงัก เขาจะทำไงได้ล่ะ อย่างน้อยก็ดีกว่าผัดกะเพราหมูสับ ไม่ใส่กะเพราไม่ใส่หมูสับล่ะนะ แต่แล้วก็ฉุกใจคิดอะไรขึ้นมาได้ ชายหนุ่มจึงหันไปมองไข่เจียว “แล้วไข่เจียวกุ้งสับมีกุ้งรึเปล่า”
“มีสิครับ ไม่งั้นจะเรียกไข่เจียวกุ้งสับเหรอ”
รุ่นพี่ขมวดคิ้ว หากก็คิดว่าควรจะเลิกถาม เดี๋ยวจะยิ่งงงกันเข้าไปใหญ่
“ชิมก่อนสิครับ ชิมๆ”
ชายหนุ่มตักขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเป่าเบาๆ โดยที่พ่อครัวจำเป็นจ้องเขม็ง รอลุ้นจนกระทั่งเขาเอาใส่ปาก “อือ ก็พอกินได้”
“ผมถือว่าพี่ชมนะ” เมฆหัวเราะอย่างพอใจ แล้วจึงหันไปจัดการกับอาหารของตน
TBC~*พาน้องเมฆมาส่งแล้ววว สุขสันต์วันรัฐธรรมนูญค่ะ 5555555555555
ตอนนี้น่ารักใช่มั้ยยยย ขอเสียงหน่อยยย 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะค้า ใครยังไม่เคยอ่าน "เบลอ" กับ "ยังเบลอ" ว่างๆ แวะไปอ่านน้า เพราะว่าพี่ตฤณกับคุณนภจะมาเจอกับพี่น้ำและน้องเมฆในไม่ช้าค่ะ อิอิอิอิอิ
จุ๊บๆ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 806480 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก