Chapter 22 : เกือบไปแล้วเสียงเพลงภายในร้านยังคงดังกระหึ่ม แม้จะเป็นเวลาดึกดื่นมากแล้ว ที่โต๊ะด้านในสุดนั้น หญิงสาวคนสวยคอยป้อนอาหารสลับกับเบียร์ให้เด็กหนุ่มพลางบีบนวดไปด้วย เธอพยายามบดเบียดหน้าอกอวบ ชวนพูดคุยโดยใช้ริมฝีปากที่เคลือบไว้ด้วยลิปสติกสีแดงสดกระซิบที่ข้างใบหูเขาแล้วหัวเราะคิกคัก
“น้องเมฆมาร้านพี่ครั้งแรกรึเปล่า ชอบอะไรที่ร้านที่สุดคะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “ยำวุ้นเส... เย้ย!” เขายังตอบไม่ทันจบประโยค เธอก็คว้ามือเขาไปสัมผัสกับหน้าอกคัพ D ของเธอ
“แล้วแบบนี้ไม่ชอบเหรอ”
“พี่! เดี๋ยว...”
“เรียกพี่เชอร์รีสิคะ เราไปหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่า”
“พี่เชอร์รีทำแบบนี้ไม่ดีนะ คือผมแค่จะมาดื่ม...” เมฆพยายามขืนมือออก แต่ไม่ทันไร เขาก็ถูกหญิงสาวกึ่งลากกึ่งจูงตรงไปยังห้องด้านหลังของร้านเสียแล้ว เขาพยายามยื้อแขนหนีจากการเกาะกุมของเธอ แต่สงสัยว่าจะดื่มเบียร์มากไป ถึงได้สู้แรงเธอไม่ได้เอาเสียเลย
“เดี๋ยวสิครับ เฮ้ย!” หลังบานประตูปิดลงสนิท เด็กหนุ่มก็ถูกผลักให้หลังแนบไปกับกำแพงในห้องพักอาหาร จากนั้นอีกฝ่ายก็จู่โจมจูบปิดริมฝีปากแบบไม่ให้ได้ทันตั้งตัว
วินาทีนั้นใบหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะแล่นแวบเข้ามาในศีรษะ สัมผัสจากริมฝีปากของเธอ ช่างแตกต่างกับของรุ่นพี่แบบร้อยแปดสิบองศา เมฆผลักเธอออกพลางใช้หลังมือเช็ด “พี่! ผมบอกแล้วไงว่าไม่...” ยังพูดไม่ทันจบ หญิงสาวก็ใช้หน้าอกสุดอึ๋มที่เธอดูจะภาคภูมิใจมากเหลือเกินเข้ามาบดเบียดร่างสูงโปร่ง ริมฝีปากที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยลิปสติกอย่างดีแนบลงบนลำคอเขา มือของเธอจับข้อมือของเด็กหนุ่มตรึงไว้กับกำแพง
“อย่าดื้อน่ะ เป็นเด็กดี เดี๋ยวพี่เชอร์รีจะสอนอะไรดีๆ ให้”
“เฮ้ย! ไม่เอา! พี่! เดี๋ยวก่อน! โอ๊ย! ทำไมแรงเยอะอย่างงี้วะ!” เมฆพยายามดิ้นให้หลุด แต่ไม่รู้ทำไม... เขาถึงสู้แรงเธอไม่ได้ “ไอ้แหนม! ไอ้ตำลึง! ช่วยกูด้วยยยย~”
ทางฝ่ายเพื่อนรักทั้งสองที่ยังคงนั่งกระดกเบียร์กันอยู่ที่โต๊ะ พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน “เดี๋ยวไอ้เมฆกลับมา คงจะลืมพี่น้ำแหงๆ”
“เหมือนถีบลูกชายออกจากอกเลยว่ามั้ยมึง”
“นั่นสิ น้ำตากูจะไหลแล้วเนี่ย ไอ้เมฆจะได้เป็นหนุ่มก่อนกูกับมึงอีก”
ขณะเดียวกันนั้น หนึ่งในพนักงานสาวในร้านก็ขยับเข้ามาสะกิด “น้อง... ไม่ไปดูเพื่อนน้องหน่อยเหรอคะ”
“เฮ้ย จะต้องไปดูทำไม ให้พี่สาวเค้าสอนงานมันหน่อยก็ดีแล้วน่ะพี่”
“แต่...” พนักงานสาวหันรีหันขวาง ก่อนจะก้มลงมากระซิบ “จะดีเหรอน้อง”
“แล้วมันไม่ดียังไงล่ะพี่สาว~” ตำลึงถามกลั้วหัวเราะ “เรื่องธรรมดาของผู้ชายน่ะ”
“แต่... แต่เจ๊เขาเป็นกะเทยมีงูนะน้อง”
สองหนุ่มชะงักค้าง ดวงตาเบิกกว้าง “ฮะ! กะเทยเรอะ!”
“มีอนาคอนด้าด้วย เก้านิ้ว!”
“เก้านิ้วเลยเรอะ! ฉิบหาย ใหญ่ยาวกว่ากูอี๊กกก~ พี่สาวแต๊บไว้ดีเกินไปมั้ยเนี่ย! ฉิบหายจริงๆ แล้ว!” แหนมและตำลึงพร้อมใจกันวางแก้วเบียร์ลง พวกเขาลุกขึ้นพรวด แล้ววิ่งตรงไปยังหลังร้านที่เมฆหายไปกับพี่เชอร์รีอย่างรวดเร็วที่สุด “ไอ้เมฆโว้ยยยยย!”
ที่ตรงกำแพงในห้องพักอาหารนั้น เมฆกำลังต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยเขาหลุดรอดไปได้ง่ายๆ เช่นกัน พอได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนเรียกก็ราวกับสวรรค์ส่งคนมาช่วย เด็กหนุ่มร้องตอบ “ไอ้แหนมมม ไอ้ตำลึงงง กูอยู่นี่! พี่เขาจะปล้ำกูแล้วววว! ช่วยกูด้วย~”
ตำลึงผลักประตูห้องเข้าไปอย่างแรงจนบานประตูกระเด็นไปกระแทกกับผนังห้อง ก่อนพวกเขาจะตรงเข้าไปดึงหญิงสาวออกมาจากตัวเด็กหนุ่ม “พี่คร้าบ หยุดดด! ไว้ชีวิตเพื่อนผมเถอะ!”
“อรั๊ย! มาขัดทำไมเนี่ย!” เชอร์รีหันไปตวาด
เมฆทรุดลงกับพื้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ตามเนื้อตัวมีรอยลิปสติกเต็มไปหมด ร่างกายสั่นเทา “.....”
“พรากบริสุทธิ์ผู้เยาว์น่ะติดคุกนะพี่!” แหนมถลาเข้าไปขวางเพื่อนรักไว้ “ไอ้เมฆมันยังไม่สิบแปดเลย”
“ฮะ! แล้วมาเที่ยวดื่มเหล้าดื่มเบียร์กันทำไม!” หญิงสาวสะบัดมือออกอย่างกระฟัดกระเฟียด “โว้ย! หงุดหงิด! ไปๆ พากันกลับไปเลย!”
“ครับๆ ขอโทษครับพี่” ตำลึงปราดเข้าไปช่วยประคองเพื่อนรัก “ไอ้แหนมไปจ่ายเงินก่อน กูพาไอ้เมฆไปรอหน้าร้านนะ”
แหนมพยักหน้า “เออๆ รีบไปๆ”
เมฆยืนตัวสั่นอยู่ที่หน้าร้านเหล้า สายตามองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง ปากก็ต่อว่าเพื่อนตัวร้ายที่มาด้วยกันไม่หยุด “ไอ้เหี้ย มึงปล่อยให้พี่เขาลากกูไปได้ยังไง! พวกมึงทำกันได้นะ ต่อไปกูจะไม่ไปไหนมาไหนกับพวกมึงอีกแล้ว!”
ตำลึงตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ “โอ๋ๆ พวกกูหวังดี... ไม่รู้ว่าพี่เขา... เออ ช่างเหอะ เปลี่ยนร้านดีกว่า เดี๋ยวคราวนี้กูเลี้ยงเอง”
“ไม่แดกแล้ว! กูจะกลับ!”
“ไอ้เมฆอ่า... อย่าโกรธเลยนะ กูขอโทษจริงๆ”
แหนมเดินออกมาจากร้านหลังจากจัดการกับบิลเสร็จ เขายื่นถุงที่ภายในมีเบียร์สามกระป๋องให้กับเพื่อนอีกสองคน “เอ้านี่ พี่เชอร์รีเขาฝากมาให้เป็นการขอโทษ พี่เขาลดค่าเบียร์ให้อีกด้วยนะ”
ตำลึงขยับไปนวดไหล่ “ไปซื้อขนมในเซเว่นแล้วไปหาที่นั่งแดกเบียร์กันดีกว่า ไปกันไอ้เมฆ มึงอยากแดกขนมอะไร กูซื้อให้หมดเลย นะๆ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ใจอยากจะกลับห้องไปอาบน้ำนอนแล้ว แต่ก็ถูกคะยั้นคะยอจนใจอ่อน “.....”
ในที่สุดสามหนุ่มก็ตกลงกันว่าจะซื้อเบียร์เพิ่มอีกสามกระป๋องกับอาหารสำเร็จรูปอีกสี่ห้าอย่าง แล้วไปนั่งปักหลักกันในสวนสาธารณะขนาดเล็กๆ ซึ่งมีโต๊ะหินประปราย
“รู้สึกดีขึ้นรึยังวะ หายตกใจยัง” ตำลึงถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
“เออ” เมฆเปิดเบียร์อีกกระป๋องแล้วยกขึ้นดื่ม
“แล้วหายโกรธพวกกูยัง”
“นิดเดียว ไปซื้อเบียร์มาเพิ่มอีกแล้วกูจะหายโกรธ”
“ได้ครับคุณเมฆ” ตำลึงตอบเสียงอ่อนเสียงหวาน เขารีบรุดไปเซเว่น ซื้อเบียร์กับขนมมาเป็นบรรณาการให้เพื่อนรักตามคำสั่ง
เมื่อบรรยากาศดีขึ้น ความตึงเครียดคลี่คลายลง แหนมจึงเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้ง “แล้ว... เป็นไงวะ ยังรู้สึกกับพี่น้ำเหมือนเดิมรึเปล่า”
เมฆไม่ตอบ หากยกเบียร์กระป๋องขึ้นดื่ม “.....” ...จะว่าไป การที่เขาเกือบจะเสียซิงครั้งนี้ ก็ทำให้มั่นใจได้ว่าเขารู้สึกกับรุ่นพี่ต่างคณะเช่นไร ไม่ว่าจะเป็นสัมผัสของใครก็แตกต่างไปจากของพี่น้ำ นี่เขาคงจะตกหลุมรักอีกฝ่ายมากจริงๆ
“วันนี้พวกกูขอโทษจริงๆ นะ ไอ้เมฆ” ตำลึงรู้สึกผิดอย่างหนัก “กูก็แค่คิดว่ามึงอาจจะรู้สึกกับพี่น้ำแค่ชั่ววูบ ก็แบบ... มึง... มันเป็นไปไม่ได้หรอก มึงเป็นผู้ชาย พี่เขาก็เป็นผู้ชายนะมึง”
เด็กหนุ่มหันไปสบสายตาเพื่อน เสียงของเขาแหบแห้ง “ไม่ใช่ชั่ววูบ”
ตำลึงชะงัก “.....”
“ถ้ากูรักพี่น้ำ แล้วพวกมึงจะเลิกคบกูรึไง”
“ไอ้เมฆ...”
เมฆซบใบหน้าลงกับโต๊ะหิน “ไม่ต้องห่วงหรอก กูรักพี่เขาข้างเดียว”
เสียงของเมฆอ่อนแรงจนคนฟังรู้สึกสงสาร ตำลึงยกมือขึ้นลูบหลังให้ “ไอ้เมฆ... กูขอโทษ กูเป็นเพื่อนรักมึงนะ มึงจะเป็นยังไงกูก็รักมึง”
แหนมเอนศีรษะซบไหล่เมฆพลางถอนหายใจยาว “กูก็รักมึงนะ เพราะรักมึง ถึงมานั่งเหี่ยวอยู่ข้างมึงนี่ไง”
“พี่น้ำเขาไม่ธรรมดาเลยนะไอ้เมฆ ต่อให้ตัดเรื่องที่เขาเป็นผู้ชายเหมือนมึงออกไปแล้ว ความเป็นไปได้ก็ยังน้อยมากอยู่ดี กูไม่อยากให้มึงต้องเสียใจ”
“กูรู้” เด็กหนุ่มพูดเสียงเศร้า “แต่มันสายไปแล้ว... กว่ากูจะรู้ตัว กูก็รักไปแล้ว”
เพื่อนรักทั้งสองถอนหายใจยาว พวกเขาหันมองหน้ากัน จากนั้นจึงโอบกอดเมฆไว้หลวมๆ “ยังไงพวกกูก็จะอยู่ข้างมึง จะคอยช่วยเหลือมึงนะ เพราะงั้นเรื่องพี่น้ำ... อย่าเพิ่งคิดมากเลยว่ะ”
เมฆนิ่งไปแล้ว หากในความเงียบงันนั้นมีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก สองหนุ่มขมวดคิ้ว ใช้มือตบๆ ตามลำตัวแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์จากมือถือของพวกเขา ถ้างั้นก็คงจะเป็นของเมฆ “ไอ้เมฆ โทรศัพท์ดัง”
“ไอ้เมฆ” แหนมตบๆ ดูที่กระเป๋ากางเกงของอีกฝ่าย จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่งเสียงร้องอยู่ขึ้นมาดู เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้า “พี่น้ำโทรมาว่ะ” จากนั้นจึงรีบส่งให้ตำลึงทันที
ตำลึงส่ายหน้ายิกๆ “มึงจะส่งมาให้กูทำไมวะ!”
“กูไม่กล้ารับอะ”
“แล้วอะไรทำให้มึงคิดว่ากูกล้าวะ”
เสียงจากโทรศัพท์มือถือหยุดไปสักพักก็ดังขึ้นอีก ทั้งสองหนุ่มนั่งจ้องมองจอโทรศัพท์ที่หน้าจอสว่างขึ้นมา จนกระทั่งมันดับไปและสว่างขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้แหนมจึงตัดสินใจกดรับสาย “สวัสดีครับพี่น้ำ ผมแหนมนะครับ”
ปลายสายนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย “...เมฆล่ะ”
“เอ้อ... ไอ้เมฆเมาจนหลับไปแล้วครับ คือพวกผมมาดื่มเบียร์กัน”
“หือ? พรุ่งนี้ไม่มีเรียนรึไง แล้วไปดื่มกันที่ไหน กลับหอรึยังน่ะ”
น้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจไว้ส่งผลให้แหนมตอบกลับไปเสียงสลด ประกอบกับความรู้สึกผิดในใจ ทำให้เขาเกรงใจรุ่นพี่ยิ่งกว่าบิดาแท้ๆ เสียอีก “ยังครับ ตอนนี้พวกผมอยู่ที่หน้าสวนสาธารณะตรงท้ายตลาดน่ะครับ พอดีพรุ่งนี้มีเรียนตอนสายๆ”
“แล้วจะกลับกันยังไง ดึกขนาดนี้แล้ว”
“คงต้องรอไอ้เมฆสร่างเมาก่อน แล้วหามอไซค์กลับมอครับ”
เสียงถอนหายใจหนักๆ แว่วมาจากปลายสาย ตามมาด้วยคำพูดเด็ดขาดจากชายหนุ่ม “เดี๋ยวผมจะไปรับ รอกันอยู่ที่ตรงนั้นแหละ”
“จะดีเหรอครับพี่ เอ่อ... พวกผมเกรงใจ”
“อยากนอนตบยุงกันที่ในสวนสาธารณะทั้งคืนรึไง”
แหนมตอบเสียงอ่อย “ไม่... ไม่อยากครับ”
“งั้นก็คอยดูรถผมด้วย รู้ใช่มั้ยคันไหน”
“รู้ครับพี่ ขอบคุณมากๆ เลยครับ” แหนมผงกศีรษะหงึกหงักทั้งที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มองเห็น พอเขากดวางสายก็หันไปสบสายตากับตำลึง แล้วยกมือขึ้นลูบหลังเพื่อนรัก “บางทีมึงอาจจะมีหวังก็ได้นะไอ้เมฆ ถ้าพี่เขาไม่ได้คิดอะไร คงไม่รีบออกมารับมึงแบบนี้”
“ก็นั่นสินะ” ตำลึงลูบศีรษะของเมฆอย่างแผ่วเบา “กูขอโทษเว้ยไอ้เมฆ ไม่ว่าจะยังไง กูก็จะอยู่ข้างมึงเสมอจริงๆ นะ”
ความเงียบสงัดในยามค่ำคืนปกคลุมไปทุกหนแห่ง โต๊ะหินที่สามหนุ่มนั่งอยู่มีเพียงแสงไฟสลัวจากเสาไฟที่อยู่ข้างๆ กัน เมฆยังคงฟุบใบหน้าลงกับโต๊ะ ส่วนอีกสองหนุ่มคอยชะเง้อคอยาว มองหารถของคนที่บอกว่าจะออกมารับ จนกระทั่งเห็นรถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนเลียบบาทวิถีมาอย่างเชื่องช้า เมื่ออยู่ในระยะที่สายตามองเห็นได้ชัดและรู้ว่าเป็นรถใคร ทั้งแหนมและตำลึงก็ลุกขึ้นพรวดพร้อมใจกันกระโดดออกไปยืนโบกไม้โบกมือเรียกที่บนถนน
น้ำเปิดไฟเลี้ยวแล้วจอดเทียบทางเท้าไม่ไกลจากตรงที่ทั้งสองหนุ่มยืนอยู่นัก เขาก้าวลงมาจากรถด้วยสีหน้าขรึม พร้อมกับสบประสานสายตากับแหนมและตำลึง ซึ่งทำให้รุ่นน้องทั้งสองแทบจะตัวหดเหลือสองนิ้ว
ทั้งสองหนุ่มพร้อมใจกันยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีครับพี่น้ำ”
ชายหนุ่มพยักหน้า “เมฆล่ะ”
“หลับอยู่ที่โต๊ะครับ” ตำลึงตอบพลางชี้ไปที่นั่น “พี่น้ำรออยู่กับไอ้เมฆก่อนนะครับ พวกผมจะไปซื้อน้ำมาให้มันสักหน่อย”
น้ำย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เขาเดินเข้าไปที่โต๊ะหิน โน้มตัวลงแล้วเขย่าไหล่ของคนที่ฟุบอยู่กับโต๊ะ “เมฆ”
ชายหนุ่มเคลื่อนมือขึ้นไปลูบศีรษะของเจ้าของชื่อเรียกนั้นเบาๆ “เมฆ... ผมทำให้คุณคิดมากขนาดนี้เชียวเหรอ” รุ่นพี่ถอนหายใจยาว เขานึกโทษตัวเองที่คงจะเป็นสาเหตุของการเมามายของรุ่นน้องในครั้งนี้ “ผมขอโท... หืม?”
นัยน์ตาเรียวเหลือบไปมองกองเบียร์ในถุงที่วางอยู่ข้างๆ กัน กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยกรุ่น ทว่า... ไม่ได้มีเพียงกลิ่นของเบียร์เพียงอย่างเดียว หากมีกลิ่นน้ำหอมที่ชายหนุ่มไม่คุ้ยเคยปะปนอยู่ด้วย เขาขยับเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มอีกเพื่อที่จะดมกลิ่นให้แน่ใจ ก่อนจะสังเกตเห็นรอยลิปสติกบริเวณลำคอ ซึ่งทำให้เขาถึงกับชะงัก
“.....” ชายหนุ่มดึงมือกลับ แล้วยืนมองอีกฝ่ายอยู่เฉยๆ รอให้เพื่อนของเด็กหนุ่มอีกสองคนกลับมา
พอตำลึงกับแหนมวิ่งถือขวดน้ำออกมาจากร้านสะดวกซื้อ เห็นสีหน้าของรุ่นพี่คนดังเข้าก็หยุดตั้งหลักอยู่ห่างๆ แล้วหันมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ เพราะสีหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะบึ้งตึงยิ่งกว่าเมื่อตอนมาถึงเสียอีก ก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปถาม
“มีอะไรเหรอครับพี่”
“ปลุกเพื่อนคุณสิ จะได้กลับสักที” ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม
“ครับพี่” สองหนุ่มเหงื่อตก พร้อมใจกันหันไประดมปลุกเพื่อนรัก “เฮ้ยๆ ไอ้เมฆ ตื่นเถอะ กลับหอได้แล้ว ตื่นโว้ย!”
“อือ...”
แหนมถลาเข้าไปช่วยประคองเมื่อเพื่อนรักผงกศีรษะขึ้น ส่วนตำลึงก็รีบเอาน้ำให้ดื่ม “ไอ้เมฆ พี่น้ำมาน่ะมึง เย้ย!” มาถึงตอนนี้พวกเขาก็เพิ่งจะสังเกตเห็นเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยกับร่องรอยลิปสติกที่ยังคงติดแน่นบริเวณลำคอและบนริมฝีปากของเพื่อนรัก ทั้งสองมองหน้ากัน พูดคุยถึงความฉิบหายกันทางสายตา
...เหี้ย ลืมเช็ดออกก่อน! พี่น้ำเห็นแน่ๆ หลักฐานมัดตัวแบบดิ้นไม่หลุดเลย!
เมฆลืมตาขึ้นทีละน้อย สมองยังคงมึนงงด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ เขาไม่รู้หรอกว่าตนเองในเวลานี้กำลังตื่นหรือฝันอยู่ หากเมื่อหันไปเห็นรุ่นพี่คนที่มีใบหน้าคุ้นตา เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำ”
น้ำยืนนิ่ง สีหน้าเคร่งขรึม พออีกฝ่ายก้าวเข้ามาหาเขาก็เบือนหน้าไปอีกทาง “ตื่นแล้วก็ไปขึ้นรถ จะได้กลับหอ... อะ!”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ถลาเข้าไปสวมกอดรุ่นพี่พร้อมกับซบใบหน้าลงบนหัวไหล่ “พี่น้ำตัวเป็นๆ ซะด้วย”
ส่วนคนที่ถูกกอดแบบไม่ทันตั้งตัวขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “เมฆ!” เขายกมือขึ้นเพื่อจะช่วยประคองรุ่นน้องไว้ไม่ให้ร่วงลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น แต่แล้วก็หยุดกึก
เมฆกระชับอ้อมแขนแน่น แล้วพูดเสียงดังพอที่จะทำให้อีกสามคนในที่นั้นได้ยินอย่างชัดเจน “...ผมรักพี่อะ”
พี่...?
เพื่อนรักทั้งสองเบิกตาโพลง เส้นผมบนศีรษะชี้ฟูราวกับเจอผี พวกเขาปราดเข้าไปยื้อแขนเด็กหนุ่มไว้พร้อมกับตะโกนเสียงสูงมาก “ไอ้เมฆ! มึงละเมออาร้าย~” จากนั้นจึงหันไปหารุ่นพี่ “พี่น้ำ ไอ้เมฆมันเมาหนักมากเลย มันไม่รู้ตัวแล้วเนี้ยะ!”
“รู้แล้วว่าเมา งั้นพวกคุณช่วยพาเขาไปใส่รถหน่อยละกัน” รุ่นพี่ตอบเสียงดุ จากนั้นจึงเดินนำไปยังรถที่จอดทิ้งไว้ เปิดประตูออกให้สามหนุ่มเข้าไปอัดกันที่เบาะหลัง เพื่อที่จะได้ช่วยกันประคองเมฆได้
รถคันหรูเคลื่อนออกไปช้าๆ โดยที่เจ้าของรถไม่ได้พูดอะไรอีก ส่วนแหนมกับตำลึงก็ไม่กล้าเปิดปาก บรรยากาศภายในตัวรถเย็นเยือกจนพวกเขาหนาวสั่น แต่สองหนุ่มยังโชคดีที่ระยะทางจากสวนสาธารณะกลับไปยังมหาวิทยาลัยไม่ได้ไกลอะไรนัก ไม่นานรุ่นพี่ก็ขับรถเข้าไปจอดเทียบตรงทางเท้าที่อยู่ใกล้ๆ กับหอสิบ
น้ำชำเลืองมองนาฬิกาภายในรถ “หอปิดแล้วนี่ แล้วพวกคุณจะไปนอนที่ไหนกัน”
“ผมขออนุญาตผู้ดูแลหอไว้แล้วครับ เดี๋ยวไปนอนรวมกันที่ห้องผม” แหนมตอบ
“อืม งั้นเอากระทะไฟฟ้าคืนไปด้วยละกัน” เจ้าของรถตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปกดเปิดกระโปรงหลังรถ จากนั้นก็ก้าวออกจากรถไป
แหนมและตำลึงช่วยกันประคองเมฆที่ยังคงคอพับคออ่อนลงมาจากรถ แม้เมื่อตอนอยู่ในรถจะพยายามลบรอยลิปสติกของพี่เชอร์รีออกไปแล้ว แต่ในแสงสว่างก็ยังคงมองเห็นร่องรอยจางๆ ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ลิปสติกแบบสีติดดีทนทานนานเหลือเกิน ถึงได้ลบออกยากเย็นขนาดนี้
น้ำส่งถุงใส่กระทะไฟฟ้าคืนให้พวกรุ่นน้องโดยที่ไม่สบสายตากับใคร “ประคองกันไปดีๆ ล่ะ” จากนั้นก็เดินกลับไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ
สองหนุ่มตะโกนตามหลังไป “ขอบคุณครับพี่น้ำ” แล้วค่อยๆ ประคองเพื่อนรักเดินไปยังหอพัก
ชายหนุ่มสตาร์ตเครื่องรถ หากยังไม่ขับออกไป เขามองตามเด็กหนุ่มทั้งสามคนไปจนถึงทางขึ้นหอพัก ซึ่งแหนมหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไปสักพักก็มีคนมาเปิดประตูให้ ก่อนพวกเขาจะพากันเดินเข้าตึกไป
น้ำถอนหายใจยาว ใจโหวงเหวงทันทีที่รุ่นน้องลับสายตาไป เด็กหนุ่มเป็นคนที่เขารู้สึกดีด้วยมากๆ มีความสุขและสบายใจเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ ทำให้เขาเผลอตัวเผลอใจไป แล้วยังคิดเข้าข้างตัวเองว่าเด็กหนุ่มคงจะเห็นเขาเป็นคนพิเศษของอีกฝ่ายเช่นกัน
แต่วันนี้ก็เห็นชัดเจนแล้วว่าไม่ใช่ นอกจากเมฆจะหลบหน้าเขา ไปดื่มเบียร์จนเมามาย แล้วยังมีร่องรอยลิปสติกติดมาบนริมฝีปากกับลำคออีก
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะออกมาจากลำคอเบาๆ เวลาที่เขาเริ่มจะใกล้ชิดกับใคร นอกเหนือจากเพื่อนรักทั้งห้าคนแล้ว เขาก็มักจะเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายและกลัดกลุ้มของทุกคนเสมอ ไม่เว้นแม้แต่... กับพี่สะใภ้และพี่ชายแท้ๆ ของตน
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเลื่อนเกียร์ แล้วเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
..
....
..
ในตอนสายของวันใหม่ แหนมกับตำลึงตื่นมาอาบน้ำอาบท่าและเตรียมอาหารเช้า ปล่อยให้เพื่อนรักอีกคนที่ยังนอนหลับใหลไม่ได้สติพักผ่อนต่อไปก่อน
แหนมแกะกล่องนำกระทะไฟฟ้าออกมาตั้งประจำที่ พอเปิดฝากระทะออกมาเห็นกล่องดีวีดีหนังเอวีก็หยิบขึ้นมาพลิกดูแล้วโยนไว้บนเตียงของรูมเมต “ไอ้เหี้ยคะน้า เสือกเอาแผ่นหนังใส่ไว้ในกระทะแล้วก็โวยวายว่าหาไม่เจอ”
ตำลึงมองตามแผ่นดีวีดีที่ร่วงหล่นลงบนเตียงดังตุ้บ “หวังว่าพี่น้ำคงไม่ได้เปิดกระทะดูนะเนี่ย”
“พูดถึงพี่น้ำ ไอ้ตำลึง มึงว่าพี่เขาจะทำยังไงต่อไปวะ” แหนมพูดไปพลางตีไข่ในชามไปด้วย ก่อนจะหันไปเทน้ำมันลงในกระทะ
“กูก็ไม่รู้... แต่ที่แน่ๆ ดูจากสีหน้าแล้ว กูว่าพี่น้ำไม่ปลื้มกับรอยลิปสติกเมื่อวานชัวร์ ตอนที่ไอ้เมฆเงยหน้าขึ้นมางี้... มึงเห็นหน้าพี่เขารึเปล่า ขนกูนี่ร่วงกราว”
“แล้วไอ้ห่าเมฆยังเสือก...” พอได้ยินเสียงคนที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัว แหนมจึงปิดปากลงทันควัน แล้วสะกิดให้ตำลึงเดินเข้าไปดูอาการเพื่อนรักของพวกเขาสักหน่อย
เสียงพูดคุยกันสลับกับเสียงของตะหลิวกระทบกระทะดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ปลุกให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้น เขาลุกขึ้นนั่งพร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับเพราะอาการปวดศีรษะหนึบๆ กลิ่นของอาหารเช้าลอยมาเตะปลายจมูกอย่างแรงจนต้องหันไปมองหาที่อาเจียน ซึ่งแหนมเพื่อนรักก็ช่างรู้ใจ จัดการเอาถุงอาเจียนที่เขาจิ๊กมาจากบนเครื่องบินมาวางไว้ให้ที่ข้างหมอนพร้อมกับกระดาษทิชชูหนึ่งม้วนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
พอตำลึงเห็นเมฆลุกขึ้นอย่างงัวเงียก็รีบเข้าไปพยุง เขารีบส่งถุงอาเจียนให้เพื่อนเอาของเสียออกแล้วช่วยลูบหลังให้
“เบาๆ หน่อยมึง เล็งให้ลงถุงนะ”
หลังจากได้อาเจียนออกไปแล้ว ตำลึงก็วิ่งปิดจมูกนำถุงไปทิ้ง ส่วนเมฆยังคงนั่งโอนเอนอยู่บนเตียง สติยังไม่กลับคืนมาดีนัก เขารอสักพักจนดวงตาที่พร่ามัวมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น จากนั้นจึงหันมองไปรอบๆ ห้องซึ่งไม่ใช่ห้องนอนของตนอย่างมึนงง พลางพยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ภาพความทรงจำกลับคืนมาอย่างเชื่องช้า เขาไปร้านเหล้ากับเพื่อน แล้วพบกับ...
พี่เชอร์รี!
ถ้างั้นเมื่อกี้... ใครพยุง? ใครถือถุงอ้วกให้กูวะเนี่ย?
“ว้าก!” เด็กหนุ่มร้องลั่น เขากระโดดแผล็วลงจากเตียง จากนั้นก็หันไปเปิดผ้าห่มดูแล้วตบๆ ลงบนเตียง
“เฮ้ย! ไอ้เมฆ เป็นไรของมึงวะ”
“ไอ้แหนม!” เมฆหันขวับ เมื่อเห็นหน้าเพื่อนรักก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “กูนึกว่าโดนพี่เชอร์รีหิ้ว...”
“มึงยังเมาไม่หายเรอะ เมื่อกี้ไอ้ตำลึงก็จับถุงอ้วกให้มึงอยู่ไง” แหนมโบกไม้โบกมือ “ไม่ต้องห่วงน่ะ มึงยังซิงอยู่ทุกจุด”
“ไอ้ตำลึงเหรอ” เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเตียง สงบจิตใจอยู่อีกชั่วครู่จึงเงยหน้าขึ้นถาม “เมื่อคืนพวกมึงหิ้วกูกลับมาเหรอ”
แหนมหันไปทางตำลึงที่เพิ่งจะเดินกลับเข้ามาในห้องเพื่อโบ้ยให้อีกฝ่ายเป็นคนตอบ “....”
ตำลึงพยักหน้า แต่ก็อ้ำอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจตอบไปตามความจริง “พี่น้ำไปรับแล้วพามาส่งที่หอนี่”
“พี่น้ำ?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น สร่างเมาทันควัน “พี่น้ำมาได้ไง... ตอนไหน... ทำไมกูไม่รู้เรื่องเลย...”
“ก็มึงเมา ฟุบหลับคาโต๊ะไปได้แป๊บนึงพี่น้ำก็โทรเข้าโทรศัพท์มึงมา เห็นโทรมาหลายครั้งกูเลยกดรับสาย... แล้วพี่เขาก็ออกมารับ พามาส่งที่หอ เอากระทะไฟฟ้ามาคืนให้ด้วย”
หัวใจของเมฆเต้นแรงเพียงแค่ได้ยินชื่อของรุ่นพี่ต่างคณะ พี่น้ำอุตส่าห์มาหาเขา ทั้งที่เขา... ทำไม่ดีกับรุ่นพี่ แล้วก็ยังคิดไม่ซื่ออีกด้วย แต่พี่น้ำก็ยังคงใจดีกับเขาไม่เปลี่ยนแปลง
“พี่น้ำ”
เด็กหนุ่มหันไปมองหาโทรศัพท์มือถือของตน รีบหยิบมากดดูรายชื่อคนโทรเข้า ซึ่งมีชื่อของน้ำขึ้นอยู่อย่างที่เพื่อนทั้งสองบอก
พี่น้ำจะคิดอย่างไร อดทนโทรศัพท์มาหาเขาตั้งหลายครั้งโดยที่เขาไม่ได้รับสาย แถมยังทำตัวเหลวไหล เมามายจนไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก
“กูจะทำยังไงดี โอย...” เขาเปรยเสียงเบาพลางยกมือขึ้นกุมศีรษะ
“ปวดหัวสิมึง” ตำลึงหันไปหยิบยาที่เตรียมไว้ส่งให้พร้อมกับน้ำดื่ม “เอ้า แดกซะ จะได้คิดอะไรออก”
“ขอบใจว่ะ” เมฆหยิบยาใส่ปากแล้วดื่มน้ำตามหลายอึกใหญ่ เขานั่งนิ่งอยู่อีกสักพักจึงเงยหน้าขึ้นถาม “แล้วเมื่อวานพี่น้ำว่าไงบ้างวะ กูจำอะไรไม่ค่อยได้เลยว่ะ”
“ก็... ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่...” แหนมหันรีหันขวาง คราวนี้ตำลึงเป็นฝ่ายพยักเพยิดให้เขาบอกความจริงออกไป “คือว่า...”
“อะไรวะ”
“เมื่อคืน... เอ้อ... มึงน่ะ เดินเข้าไปกอดพี่น้ำ แล้วมึงก็บอกว่า... รัก...”
นัยน์ตาสีดำขลับเบิกโพลงเท่าไข่ห่าน พร้อมกับอ้าปากค้าง “ไอ้... ไอ้เหี้ย! ไม่ขำนะมึง!”
“กูจะหลอกมึงไปทำห่าอะไร!”
หัวใจของเมฆร่วงวูบลงไปอยู่ที่ใต้ฝ่าเท้า “ฉิบหายแล้ว กูทำอะไรลงไปเนี่ย”
“อีกอย่างนะ...” ตำลึงเอ่ยเสริม “สภาพมึงเมื่อวานน่ะ เพิ่งทำสงครามกับพี่เชอร์รีมาหมาดๆ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย รอยลิปสติกเจิมเต็มคอ แถมบนปากมึงอีกที่ให้เห็นชัดๆ เลยด้วย แล้วมึงไปบอกรักพี่เขาทั้งแบบนั้น กูก็ไม่รู้พี่เขาจะคิดยังไงเหมือนกัน แต่กูแก้ตัวให้มึงไปว่ามึงเมามาก”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นประกบใบหน้าแล้วถูแรงๆ ความวุ่นวายที่ถาโถมกันเข้ามาส่งผลให้สมองมึนงงจนไม่อาจสั่งการอะไรได้ นี่เขาจะทำอย่างไรดี ทั้งเรื่องที่ไปรุกจูบรุ่นพี่ต่างคณะก่อน รูดพิษหนอนโดยจินตนาการถึงอีกฝ่าย แล้วยังเมาแอ๋ไปสารภาพรักทั้งที่สภาพเละเทะเช่นนั้น
“แล้ว... แล้วพี่น้ำว่ายังไง”
“พี่เขาไม่ได้พูดอะไร แค่รับรู้ว่ามึงเมา พวกกูก็เดาอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกันว่ะ” เพื่อนรักทั้งสองผลัดกันออกความเห็น “แต่กูคิดว่าพี่เขาไม่น่าจะปลื้มกับรอยลิปสติกของมึงสักเท่าไหร่”
เมฆพูดเสียงอ่อย “นี่กูจะทำยังไงต่อไปดี”
“อย่างแรกมึงควรจะไปขอบคุณพี่เขาก่อนสิ่งอื่นใดทั้งหมด” ตำลึงเสนอ โดยที่แหนมคอยพยักหน้าหงึกหงักอยู่ข้างๆ
“แต่ว่ากู...” ดวงตาสีนิลหลุบลงต่ำ พลางถอนหายใจยาว
ตำลึงตบไหล่เมฆหนักๆ “อย่าป๊อดสิว้า ขนาดมึงหนีหน้า พี่เขายังโทรหา ยังตามมารับมึงที่เมาเป็นหมาถึงที่ได้ แล้วมึงอะ ที่บอกรักพี่เขา รักแค่ไหน ลูกผู้ชายต้องกลัวอะไรวะ”
“จริงของไอ้ตำลึงมัน” แหนมเอ่ยสมทบ
ตำลึงพูดต่อ “เลิกหนีพี่เขา แล้วหาโอกาสคุยกัน ไปขอบคุณ แก้ไขความเข้าใจผิดก่อน ส่วนเรื่องความรักของมึงกับพี่เขาน่ะ ยังไงพวกกูก็จะคอยช่วย ค่อยๆ คิดไปแล้วกัน แต่ว่าตอนนี้มึงไปอาบน้ำก่อน จะได้แดกข้าวแล้วไปเรียน”
“อือ” เมฆเลื่อนมือลงมากุมแผ่นอก ซึ่งเขารู้สึกอึดอัด ปวดหนึบอยู่ภายใน สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือ... การกระทำของเขาเมื่อวานและที่ผ่านมาจะทำให้พี่น้ำนึกรังเกียจและเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม แล้วถ้าหากเป็นเช่นนั้น... เขาจะทำอย่างไรต่อไปดี
TBC~*ตอนนี้เด็กหนีเที่ยวก็โดนลงโทษไปเรียบร้อยแล้ว เกือบเสียซิงแน่ะ 55555555 สมน้ำหน้าาาาา
แล้วจะแก้ตัวกับพี่น้ำยังไงเนี่ย พี่น้ำผู้น่าสงสาร ฮรืออ //ดึงพี่น้ำเข้ามากอดเบาๆ #ก่อนจะโดนพี่น้ำกระทืบ
วันนี้ฮัสกี้เอามาลงแต่เช้าเลย ลงยาวด้วยยยย เป็นของขวัญปีใหม่ให้ทุกคนนะคะ 
Happy New Year 2016 ค่า
ขอบคุณคนอ่านที่น่าร้ากกกทุกคน ปีหน้าก็ฝากพี่น้ำน้องเมฆ น้องนภพี่ตฤณไว้ในอ้อมอกทุกคนต่อด้วยนะคะ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 806115 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก