Chapter 25 : สารภาพ... รัก?ชายหนุ่มเจ้าของรถ BMW คันหรูเอนหลังพิงเก้าอี้เลคเชอร์พลางถอนหายใจยาว เขาหันหน้าเหม่อมองออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง บ่ายวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส สายลมอบอุ่นพัดมาอย่างแผ่วเบาพอให้ใบไม้แกว่งไกว เวลาที่รู้สึกเบื่อๆ เขาก็มักจะนั่งมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยเช่นนี้เพื่อฆ่าเวลา
เมื่อเช้าตอนก่อนจะออกมามหาวิทยาลัย คุณน้าเจ้าของร้านอาหารวิ่งมารายงานเขาแต่เช้าตรู่ เธอบอกว่าเมฆกับเพื่อนๆ ดูอิดโรยจนน่าสงสาร ดูท่าจะเหนื่อยจากทั้งกิจกรรมและการเรียนเลยทีเดียว ทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ยังไม่อยากเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มในตอนนี้
ห่างกันไปเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ทั้งที่ปกติแล้วก็ไม่ได้พบกันทุกวัน หากชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าชีวิตประจำวันของเขาเหมือนขาดอะไรไป
ตัวเขาเคยมีความรู้สึกเช่นนี้เมื่อครั้งยังเยาว์ ก่อนที่จะได้รู้จักกับเพื่อนรักทั้งห้า มันคงเป็นความรู้สึกที่เขาเรียกกันว่า... เหงา ล่ะมั้ง
น้ำพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง เขานึกเกลียดตัวเองที่ยังคงหวั่นไหวกับคำพูดและการกระทำของรุ่นน้องต่างคณะ แม้อยากจะกลับไปเป็นอย่างเดิมตามที่เด็กหนุ่มขอร้อง แต่เขารู้สึกว่าการห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดกับอีกฝ่ายมากไปกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องนั้นมันช่างยากมากเหลือเกิน
ดวงตาเรียวเหลือบไปเห็นข้อความในโทรศัพท์มือถือของตนบนหน้าจอที่สว่างขึ้น เขาจึงหยิบขึ้นมากดอ่านดู
“เลิกเรียนแล้วอย่าเพิ่งรีบกลับ ทำตัวให้ว่างไว้ด้วย”
น้ำขมวดคิ้ว ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
“พวกมึงว่างเรอะ มีประชุมเชียร์ไม่ใช่รึไง”
“เออน่ะ อย่าถามมาก เอาเป็นว่าอย่ารีบกลับ ทำตัวให้ว่างด้วยแล้วกัน”
...ดูเหมือนไอ้พวกเพื่อนรักเขาจะมีแผนอะไร แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่รู้สึกเบื่อหน่ายมากนัก
หลังจากอาจารย์กล่าวสรุปบทเรียนและสั่งงานทิ้งท้ายไว้แล้ว เหล่านักศึกษายังอยู่พูดคุยเรื่องงานกลุ่มกันอีกสักพัก เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงทยอยเดินออกไปจากห้องเลคเชอร์ น้ำตรงไปยังรถของตนที่จอดไว้ในลานจอดรถด้านหลังตึกเพื่อนำสมุดและหนังสือเรียนไปเก็บไว้ในรถก่อน แล้วจึงค่อยไปหาอะไรทำในระหว่างที่รอเพื่อนประชุมเชียร์
หากพอเดินไปถึงรถ ชายหนุ่มก็ต้องเบิกตาโพลง “เฮ้ย!”
รถ BMW คันสวยตรงหน้า... ล้อหน้าหายไปทั้งสองข้าง เขาอ้าปากค้าง เดินไปก้มลงมองใต้รถก็เห็นเพียงแค่แม่แรงค้ำยันรถไว้
แล้วล้อรถเขาหายไปไหน? ได้ข่าวว่ามันใช้น็อตแบบพิเศษ ที่ไม่ได้ไขได้ง่ายๆ ด้วยนะโว้ย!
น้ำเดินวนรอบรถ ก่อนจะพบว่ามีจดหมายสอดไว้ใต้ที่ปัดน้ำฝน เขารีบคว้ามาเปิดออกดู
ภายในจดหมายมีข้อความสั้นๆ บอกว่าตอนนี้มีล้อหน้าสองล้อเป็นตัวประกัน ถ้าอยากได้คืน ก็ขอให้มาเอาคืนที่ในสวนด้านหลังโรงอาหารคณะวิศวะ เวลาบ่ายสามครึ่ง ห้ามเลทเด็ดขาด
“อะไรวะ? มีเอาล้อเป็นตัวประกันด้วย ไอ้พวกตั้งใจเล่นอะไรวะ” น้ำพึมพำ พลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ฉิบหาย สามโมงครึ่งแล้วนี่หว่า” จากนั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที
เมฆยืนปักหลักอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนด้านหลังของโรงอาหารตามที่พี่ว้ากนัดไว้ วันนี้อากาศไม่ร้อนสักเท่าไหร่ มีลมพัดมาเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ใจของเด็กหนุ่มเย็นลงได้เลย เขายังคงตื่นเต้นและเป็นกังวลจนไม่อาจรออยู่เฉยๆ ได้
เด็กหนุ่มประสานมือที่เย็นเฉียบไว้ด้วยกัน พร้อมกับหันมองไปรอบๆ อยู่ตลอดเวลา
...พี่น้ำจะมาไหมนะ จะอยากได้ล้อคืนหรือเปล่า คนอย่างพี่น้ำ โทรศัพท์กริ๊งเดียวทางศูนย์ของ BMW ก็คงวิ่งโร่เอาล้อมาเปลี่ยนให้แล้วซะด้วยสิ
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามาในบริเวณที่ยืนอยู่ เมฆจึงเงยหน้าขึ้น เขายกมือไหว้รุ่นพี่ปีสี่อย่างนอบน้อม “หวัดดีครับพี่”
“เออ หวัดดี” ตั้งใจพยักหน้ารับ “ว่าไงล่ะ ใกล้เวลาแล้วนะ”
เด็กหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา พลางถอนหายใจยาว “คงต้องลุ้นล่ะครับ”
“ถ้าเขาไม่มาจะทำไง” หนึ่งในกลุ่มรุ่นพี่ถาม
“ผมหวังว่าเขาจะมา” เมฆตอบเสียงอ่อย สีหน้าสลดลงเรื่อยๆ ทุกนาทีที่เข็มยาวเคลื่อนเข้าใกล้เลขหก
รุ่นพี่ทั้งห้ากับปีหนึ่งอีกคนยืนมองนกมองต้นไม้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเข็มยาวเคลื่อนผ่านเลขหกไปทีละน้อย หากก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่รอคอย
เมฆย่อตัวลงนั่งกับพื้น รู้สึกว่าดวงตาร้อนผ่าวไปหมด เขากัดริมฝีปากแน่น “......”
“พวกผมรอต่ออีกหน่อยได้น่ะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก” ตั้งใจปลอบน้อง
เวลาผ่านไปจนจะครบสิบนาทีแล้ว คนที่ทุกคนเฝ้ารอคอยก็ยังไม่โผล่มา เด็กหนุ่มเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น ความหวังริบหรี่ลงทุกที
“คนที่คุณชอบนี่ใครกันแน่วะ” ป๊อกเด้งถามขึ้นเพราะชักไม่แน่ใจ ในเมื่อไอ้น้ำเพื่อนเขามันเลิกเรียนตอนบ่ายสาม แล้วมันก็ว่างนี่หว่า
“พี่ก็น่าจะรู้นี่” เมฆตอบเสียงแผ่ว ราวกับจะหมดแรงอยู่รอมร่อ “แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เขามาเหมือนกัน ผมพยายามที่สุดแล้ว”
พอเห็นแบบนี้แล้ว พวกรุ่นพี่ก็ชักจะสงสาร ใบตองเอื้อมมือไปลูบศีรษะของรุ่นน้องเบาๆ แต่ก็ไม่รู้จะปลอบอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี คนอย่างไอ้น้ำน่ะ บทจะใจร้าย มันก็ใจร้ายได้อย่างเหลือเชื่อ
รุ่นพี่ทั้งห้าหันมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ พวกเขาคิดว่าไอ้น้ำเพื่อนของพวกเขาน่ะ มันก็ดูมีใจให้ไอ้รุ่นน้องนี่อยู่นะ แต่เกิดดื้ออะไรขึ้นมาวะเนี่ย! หรือพวกเขาจะเข้าใจอะไรผิดกันวะ?
สิบห้านาทีผ่านไปแล้ว ในที่ตรงนั้นยังคงมีเพียงพวกเขาหกคน เมฆเงยหน้าขึ้นประสานสายตารุ่นพี่พลางฝืนยิ้มเล็กน้อย “ผมขอโทษที่ทำให้พี่เสียเวลาครับ พี่กลับไปเถอะ”
เสียงถอนหายใจดังแว่ว ทั้งห้าคนเองก็ไม่มั่นใจว่าควรจะอยู่ต่อเพื่อปลอบใจน้องมันดีไหม บางทีอีกฝ่ายอาจจะอยากอยู่คนเดียว หากพวกเขาก็มีส่วนผิดที่ทำให้รุ่นน้องต้องมาตกอยู่ในสถานะเช่นนี้
ตั้งใจตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “ไอ้เมฆ... เอาสมุดลายเซ็นมึงมาเถอะ กูจะเซ็นให้”
“ผมน่าสงสารมากเลยรึไง” เมฆตอบพร้อมหัวเราะเจื่อนๆ ทว่าแววตาที่เคยสดใส ในเวลานี้กลับขุ่นมัว
รุ่นพี่ทั้งห้ายืนล้อมเด็กหนุ่มไว้ห่างๆ พวกเขาโน้มใบหน้าลงไปทางเด็กหนุ่มเล็กน้อย “พวกกูรับมึงเป็นน้องก่อนใครเลยนะ อย่าร้องไห้น่ะ”
ดวงตาสีดำสนิทร้อนผ่าว ยิ่งพอพี่ว้ากมาเห็นอกเห็นใจ ทำดีด้วยแบบนี้ ความพยายามที่จะเข้มแข็งยิ่งกลับกลายเป็นอ่อนยวบ เจ็บปวดในอกจนน้ำตาจวนเจียนจะไหล เขาพยายามกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ในลำคอลงไป ก่อนจะแค่นคำพูดออกมาอย่างลำบาก “ขอบคุณครับ พี่...”
ในขณะเดียวกันนั้นเอง น้ำวิ่งตรงเข้าไปยังสถานที่นัดหมาย เขามองเห็นเพื่อนพ้องซึ่งยืนทำหน้าโจรอยู่ที่นั่นก่อนใครเพื่อน ชายหนุ่มตะโกนต่อว่าเสียงดังลั่น “ไอ้พวกห่านี่ พวกมึงเล่นอะไรกัน! เอาล้อรถกูไปทำไมวะ!” เขาหยุดหอบแฮกอยู่ไม่ไกลจากตรงที่ทุกคนยืนอยู่นัก “พวกมึงมานี่เลย มาให้กูกระทืบเดี๋ยวนี้! ไอ้พวกเหี้ย!”
“เฮ้ย! ล้อรถอะไรของมึง! พวกกูไม่รู้เรื่อง!” ห้าหนุ่มเบิกตาโพลง เห็นสีหน้าเคียดแค้นของน้ำแล้วก็พากันถอยหลังกรูดแหวกออกเป็นวง ส่งผลให้มองเห็นเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่นั่งหน้าสลดอยู่กับพื้น
น้ำเลิกคิ้วขึ้น หยุดด่าอย่างฉับพลัน สภาพของเมฆตรงหน้าเขานั่น ดูอย่างไรก็เหมือนเพิ่งถูกรุมโทรมมาหมาดๆ ทำให้พาลเข้าใจผิดคิดไปว่าเพราะเขามีปัญหากับเมฆ เพื่อนรักทั้งหลายจึงอาสามาจัดการให้ “พวกมึงทำอะไรเมฆ!”
“เหี้ยแล้วมั้ยล่ะ! พวกกูเปล่าทำไรนะโว้ย!”
น้ำถลาเข้าไปหาเมฆด้วยความตกใจ เขาย่อตัวลงเล็กน้อยพร้อมกับเอื้อมมือออกไปเพื่อจะช่วยประคองอีกฝ่าย “เมฆเป็นอะไรรึเปล่า”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวดพร้อมกับคว้าแขนของชายหนุ่มไว้ เขาจ้องมองรุ่นพี่อย่างไม่อยากเชื่อสายตา “พี่น้ำ... พี่น้ำมาแล้ว...” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ หัวใจเต้นระส่ำ
“เจ็บตรงไหนมั้ย”
เมฆส่ายหน้า “ไม่ครับ พี่เขาไม่ได้ทำอะไร”
“แน่ใจนะ” น้ำทำทีจะปล่อยมือออกพร้อมกับหันไปสำรวจสภาพเพื่อนพ้อง ทว่าคราวนี้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายจับยึดไว้แน่น
น้ำขมวดคิ้ว “หือ?”
เมฆหันไปสบสายตารุ่นพี่ทีละคนแล้วกลับมาหยุดอยู่ที่น้ำ “พี่น้ำ” เขาจะต้องพูดออกไป ความรู้สึกในใจที่มีต่อพี่น้ำ ไม่เช่นนั้นอีกฝ่ายก็จะไม่เข้าใจสักที
เป็นไงเป็นกันวะ!
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึก สีหน้าฉายแววจริงจัง “พี่น้ำ ผมรักพี่น้ำ”
เจ้าของชื่อนั้นชะงักกึก “ฮะ!”
เมฆย้ำอีกครั้ง ช้าๆ และหนักแน่น “ผมรักพี่น้ำ”
ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ไม่นึกว่าจะเจอกับการบอกรักเข้าอย่างจังต่อหน้าเพื่อนๆ แบบนี้ “.....”
เด็กหนุ่มหันไปทางเฮดว้าก “ผมพาคนที่ผมชอบมาบอกรักต่อหน้าพี่ได้แล้วนะครับ” พร้อมกับส่งสายตาทวงสัญญาที่พวกรุ่นพี่บอกว่าจะช่วยเหลือ ถ้าหากคนที่เขารักเป็นคนที่รุ่นพี่รู้จักดี
“ผมเข้าใจแล้ว” ตั้งใจพยักหน้ารับ “ก่อนเข้าประชุมเชียร์ก็บอกทุกคนให้เอาสมุดลายเซ็นมาให้เซ็นละกัน”
พอได้ยินเช่นนั้นน้ำก็ขมวดคิ้ว สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาหันไปทางเพื่อนรักทั้งห้า “ทำมิชชั่นเหรอ กูบอกพวกมึงแล้วไงว่าไม่ให้มีมิชชั่นอะไรมาเอี่ยวกับกูอีก”
“กูสั่งให้ไอ้เมฆพาคนที่ชอบมาที่นี่ ไม่ได้ระบุว่าต้องเป็นมึงนี่หว่า” ตั้งใจเถียงทันควัน “เอาล่ะ พวกกูไปก่อนนะ มึงเคลียร์กันเองก็แล้วกันไอ้น้ำ” จากนั้นพวกเขาจึงรีบพากันเดินหลบออกไป
น้ำส่ายหน้าไปมา เขาพ่นลมหายใจหนักๆ พร้อมกับดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเด็กหนุ่ม “ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าให้คิดให้ดีก่อนพูด เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรจะเอามาล้อเล่นนะ”
ทว่าคราวนี้เมฆไม่ยอมปล่อยชายหนุ่มไปง่ายๆ “จริงอยู่ว่านี่เป็นการทำมิชชั่น แต่ความรู้สึกผมน่ะ เรื่องจริง พี่ตั้งใจสั่งให้ผมพาคนที่ผมชอบมาสารภาพรักต่อหน้าพี่เขา แล้วผมเองก็อยากจะทำให้ทุกคนรู้ว่าผมจริงจัง อยากให้เพื่อนพี่รู้ อยากให้พี่รู้... ว่าผมรักพี่น้ำ”
“พอแล้วๆ ไม่ต้องย้ำ” ชายหนุ่มเบือนหน้าหลบ ความรู้สึกข้างในอกช่างปั่นป่วนจนเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หรือแสดงสีหน้าอย่างไร
“พี่น้ำยังโกรธผมรึเปล่า ที่ผมจูบพี่ตอนนั้น...”
“ผมไม่ได้โกรธ”
เมฆขยับไปประสานสายตากับอีกฝ่าย “ไม่โกรธจริงนะ”
“ผมเองก็จูบคุณไม่ใช่รึไง ก็เจ๊ากันไปแล้ว”
“ถ้างั้น... ผมถามได้มั้ย ตอนนั้นพี่น้ำจูบผมทำไมอะ”
“ก็คุณจูบผมก่อน คุณจูบผมทำไมล่ะ”
“จูบเพราะอยากจูบน่ะสิครับ ก็ผมรักพี่น้ำนี่”
สายตาของน้ำมองอีกฝ่ายอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “แล้วพี่อะของคุณล่ะ”
“พี่อะที่ไหนครับ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว
“ผมจะรู้กับคุณมั้ยว่าอะไหน ก็วันนั้นที่คุณเมา คุณบอกผมว่าคุณรักพี่อะ”
“โธ่ ผมหมายถึงพี่น้ำอะแหละ นี่วันนั้นผมเมาหรือพี่น้ำเมากันแน่เนี่ย ผมจะบอกให้ฟังอีกครั้งชัดๆ เลยนะครับ ผมรักพี่น้ำ! รักพี่น้ำคนเดียวเท่านั้น!”
น้ำพูดเสียงขรึม “รักประสาอะไร ไปเที่ยวดื่มเบียร์ ไปสีหญิงจนลิปสติกติดมาเต็มตัว”
“พี่น้ำหึงเหรอ” เมฆถามเสียงใส “โธ่... ไอ้เนิร์ดที่ไม่เคยมีแฟนอย่างผมเนี่ยนะจะไปสีหญิง ผมโดนกะเทยลากไปปล้ำตะหาก แต่ไอ้ตำลึงกับไอ้แหนมมันตามไปช่วยไว้ทัน”
“กะเทย?”
“พี่เชอร์รีเจ้าของร้านเหล้าอะครับ แรงเยอะเป็นบ้า ผมดิ้นไม่หลุดเลยโดนพี่เขาจุ๊บปากไปด้วยหนึ่งที” พอหลุดปากเล่าไปก็นึกขึ้นมาได้ว่าอาจจะทำให้พี่น้ำโกรธอีก เขาจึงรีบแก้ตัว “ผมขอโทษนะครับที่สู้แรงพี่เขาไม่ไหว หลบไม่ทันจริงๆ ผมสัญญาว่าจะไม่ให้ใครจูบอีกเด็ดขาดเลย”
หากเมื่อชายหนุ่มยังไม่มีทีท่าว่าจะเห็นใจ เมฆจึงลุกลี้ลุกลนหนักขึ้นไปอีก “อ๊า แต่จูบแรกของผมน่ะ คือตอนที่จูบกับพี่น้ำนะ!”
คราวนี้รุ่นพี่หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
พอเด็กหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายผ่อนคลายขึ้นบ้างแล้วจึงเล่าต่อ “ไอ้ตำลึงกับไอ้แหนมมันบอกว่า ตอนพี่น้ำมารับน่ะ ผมเมาแอ๋เข้าไปบอกรักพี่น้ำ ผมกลัวว่าพี่น้ำจะคิดว่าผมล้อเล่น แต่ถึงตอนนั้นผมจะเมา ผมก็พูดออกมาจากใจนะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ “ผมน่ะ เป็นผู้ชายนะคุณ”
“รู้ครับ ตาไม่ได้บอด” เมฆยิ้มเผล่ “แต่ทำไงได้ ก็รักไปแล้ว”
“ทำไมถึงรักล่ะ คุณบอกว่าไม่เคยคบกับใคร คิดดีแล้วแน่เหรอที่พูดออกมาเนี่ย”
“โธ่ คิดมาเยอะแล้วครับ ผมเองก็คิดทบทวนอยู่นาน แต่ผมไม่เคยรู้สึกกับใครเหมือนพี่... ถึงผมจะไม่เคยคบใคร ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้ใจตัวเองนี่”
“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดว่าผมเป็นเหมือนพี่ชายของคุณน่ะ”
“พี่ชายอะไรกันครับ ถ้าคิดแค่พี่ชาย ผมคงไม่...” จู่ๆ ฉากถูหนอนตัวเองก็แล่นแวบเข้ามาในความคิดอย่างฉับพลัน ส่งผลให้ใบหน้าร้อนวาบ
“ไม่อะไร?”
“อ่า... อย่าไปสนใจเลยครับ” เมฆอ้อมแอ้มตอบไป “...เอาเป็นว่าผมมั่นใจสุดๆ เลยว่าผมรักพี่จริงๆ”
น้ำผ่อนลมหายใจออกยาวเหยียด ดวงตาอ่อนแสงลง ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำของอีกฝ่าย เขายอมแพ้ใจเมฆจริงๆ ที่จริงก็รู้ตัวว่าตกหลุมพรางของเด็กหนุ่มตั้งแต่เมื่อครั้งที่ได้เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวในวันที่รับน้องวันแรกนั่นแล้ว
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องอย่างอ่อนโยน “อือ”
“พี่น้ำยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อผมสินะ” เมฆคว้ามือของรุ่นพี่ไปกุมไว้ “ผมจะพิสูจน์ให้พี่เห็น... นะครับ ให้โอกาสผม เอ่อ... ผมกับพี่น้ำ... เราลอง... พี่กับผม เอ้อ... คบกัน... ได้มั้ย คือ... มันอาจจะเร็ว... แต่แบบ... ไม่ลองไม่รู้ นะครับ”
เจ้าของมือประสานสายตากับดวงตาที่ใสแจ๋วน่าเอ็นดูราวกับดวงตาของลูกสุนัข ท่าทางและคำพูดซึ่งทำให้เขาใจอ่อนยวบ ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาใช้มืออีกข้างวางประกบแก้มอีกฝ่าย จากนั้นจึงเคลื่อนนิ้วไปแตะริมฝีปากซึ่งเขายังจำร่องรอยลิปสติกบนนั้นได้อย่างชัดเจน
เมฆขยับศีรษะเล็กน้อยเพื่อที่เขาจะได้แนบจูบลงไปบนฝ่ามือนั้น แล้วพูดเสียงอ้อนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ “นะครับ พี่” เขาค่อยๆ ดึงมือข้างที่กุมไว้เข้าหาตัวพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของพวกเขาห่างกันเพียงแค่ปลายนิ้วกั้น “พี่น้ำยังโกรธเรื่องรอยลิปสติกเหรอครับ ให้โอกาสผมแก้ตัวสักครั้งเถอะนะครับ เชื่อผมนะ พี่น้ำ...”
น้ำเคลื่อนใบหน้าเข้าไปแต้มจูบเรียวปากที่เอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา คล้ายต้องการจะลบภาพในวันนั้นออกไป เมื่อละริมฝีปากออกมาจึงกระซิบตอบ “อืม ลองดูก็ได้”
เมฆเบิกตาโพลง ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มกว้างพร้อมกับถลาเข้าไปสวมกอด “ขอบคุณครับ”
รุ่นพี่ยกมือขึ้นโอบตอบไว้พอหลวมๆ ฝ่ามืออุ่นลูบไล้แผ่นหลังเด็กหนุ่มไปมาอย่างเชื่องช้า สักพักเขาจึงค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปพูดชิดกับใบหูอีกฝ่าย “เมฆ”
ลมหายใจอุ่นๆ นั่นส่งผลให้เด็กหนุ่มขนลุกซู่ หัวใจเต้นตึกตัก
เสียงกระซิบแหบๆ ของพี่น้ำ เซ็กซี่ชะมัดเลย
จะว่าไป เขาเพิ่งเคยได้กอดพี่น้ำครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยนี่นะ อา... ตัวหอมชะมัด... เมฆกระชับอ้อมแขนพร้อมกับซบใบหน้าลงบนหัวไหล่รุ่นพี่ “ครับ พี่น้ำ”
“ล้อรถผมล่ะ”
ฮะ!?
เด็กหนุ่มผละออกทันควัน “โหย พี่น้ำอะ ไม่โรแมนติกเลยเหอะ”
น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องอย่างไม่เบามือนัก “ถอดไปซะสองล้อเลย ผมอุตส่าห์ใช้น็อตแบบพิเศษแล้วนะ คุณไปหาที่ไขมาจากไหน!”
เมฆยกมือขึ้นถูตรงที่ถูกเขกดังโป๊กเมื่อครู่พลางเบะปาก “ผมเด็กวิดวะนะพี่ ถ้าล้อแค่นี้ไม่มีปัญญาถอดก็ไม่ต้องทำมาหากินพอดี”
“แล้วตกลงล้อผมอยู่ไหน”
เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ผมไม่ทำไรล้อพี่หรอกน่า” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป จากนั้นจึงหันไปบอกกับรุ่นพี่ “ผมจะพาพี่ไปเอาล้อ แล้วเดี๋ยวจะใส่คืนให้ครับ”
TBC~*ขอเสียงกรี๊ดให้พี่น้ำน้องเมฆหน่อยค่าาาาาาาาาา กรี๊ซซซซ
โหยยยยยยยยยยยย เอามาลงให้เร็วมากกกก ตอนนี้เพิ่งนั่งแก้เสร็จหมาดๆๆๆ เลยนะคะ ฮัสกี้น่ารักใช่ม้อยยยยย 55555
เป็นไงล่าาา พี่น้ำน้องเมฆตกลงปลงใจกันแล้ว (ถึงจะอยู่ในขั้นทดลองก็เถอะ) แต่ก็ไม่ค้างแล้วเนอะ อิอิอิ
หวังว่าทุกคนคงจะฟินไปกับน้องเมฆด้วยนะค้า อร๊ายยย
ฮัสกี้เห็นว่ามีคนแนะนำเหนือเมฆให้ในกระทู้แนะนำนิยายด้วย ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้ฮัสกี้มาตลอดด้วยค่ะ รักนะตะเอง 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 809763 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก