Chapter 30 : ระยะทดลอง
เด็กหนุ่มขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปจอดในที่จอดรถของคอนโดมิเนียม จากนั้นก็หิ้วสัมภาระเดินฉับๆ เข้าไปภายในตึก เขายิ้มกว้างให้กับคนที่นั่งรอตนอยู่บนโซฟารับแขกที่ใต้ตึกนั้นพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปหา
“พี่น้ำ!”
เจ้าของชื่อเรียกยิ้มรับ พลางเดินเข้าไปช่วยรับถุงพลาสติกกับเป้มาจากเด็กหนุ่ม
“ไม่ต้องครับ ผมถือเอง”
“งั้นแบ่งกันถือก็แล้วกัน” น้ำดึงถุงพลาสติกถุงใหญ่ซึ่งภายในมีถุงพลาสติกยัดรวมๆ กันสี่ห้าถุงมาถือไว้ “ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์มา”
“ผมเต็มใจที่สุดเลยครับ แล้วพี่น้ำรอนานรึเปล่า”
“ไม่หรอก ว่าแต่วันนี้จะทำอะไรเหรอ” ชายหนุ่มถามพร้อมกับเปิดถุงพลาสติกออกดู
“กะว่าจะผัดผักคะน้าหมูกรอบ ไข่เจียวปู แล้วก็ต้มยำกุ้งอะครับ แฮ่... คือผมก็ทำได้แบบง่ายๆ เท่านั้นอะนะครับ” เมฆตอบโดยพยายามเลี่ยงที่จะมองหน้ารุ่นพี่ตรงๆ ก็แบบว่า เพิ่งจะเอาใบหน้าอีกฝ่ายไปจินตนาการถึงตอนรีดพิษหนอนมาหมาดๆ
น้ำสังเกตเห็นสายตาล่อกแล่กของอีกฝ่าย เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไม่ได้ลำบากอะไรใช่มั้ย”
ได้ผล... เมฆหันขยับมาสบสายตากับเขาทันที
“ไม่เลย... ครับ” แต่แล้วใบหน้าของเด็กหนุ่มซับสีเลือด
ชายหนุ่มหัวเราะ เขาคิดว่าเมฆคงจะกำลังคิดมากเรื่องที่เขาชวนมาค้างด้วย หากก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขาเดินกลับไปที่ห้องพักอย่างเงียบๆ
เมื่อเข้าไปในห้องพักแล้ว น้ำจึงพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางห้องว่าง “เมฆนอนห้องนั้นนะ ใช้ได้ตามสบาย พี่เปิดแอร์ไว้ให้แล้ว”
เด็กหนุ่มหันไปสบสายตากับเจ้าของห้อง พลางผ่อนลมหายใจออกยาว “อ่า ครับ”
“หรืออยากจะนอนกับพี่”
เมฆเบิกตาโพลง ควันแทบจะพุ่งออกจากหู “หา!... เอ่อ ถ้า... ถ้า...”
“ล้อเล่นน่ะ” น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องเบาๆ “พี่จะเอานี่ไปเก็บในครัว เมฆเอาเป้ไปเก็บก่อนไป”
“คะ... ครับ” เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปยังห้องว่างที่ว่า เขาโยนเป้ไว้ ยืนสงบจิตสงบใจสักพักแล้วจึงวิ่งกลับออกไปหาเจ้าของห้องในครัว ซึ่งที่นั่น น้ำจัดการนำผักออกมาล้างไว้เรียบร้อยแล้ว
“อ๋า เดี๋ยวผมทำเอง”
“อ้อ มาพอดี” น้ำหันไปคว้าผ้ากันเปื้อนมากางออก “มานี่สิ เดี๋ยวพี่ใส่ผ้ากันเปื้อนให้”
เมฆยิ้มรับพร้อมกับปราดเข้าไปหาชายหนุ่ม “คร้าบ”
น้ำวางผ้ากันเปื้อนทาบลำตัวรุ่นน้อง เอื้อมมือวนไปผูกเชือกที่เอวแล้วเคลื่อนขึ้นมาผูกที่ด้านหลังคอให้ โดยตั้งใจให้ปลายนิ้วสัมผัสกับต้นคอนั้น
เด็กหนุ่มหายใจติดขัด พอถูกสัมผัสเข้าก็ย่นคอเล็กน้อย
“จั๊กจี้เหรอ” คราวนี้น้ำลูบต้นคออีกฝ่ายแบบเต็มๆ มือ พลางหัวเราะเบาๆ
“โธ่ พี่น้ำอย่าแกล้งผมสิ!” เมฆโวยวาย
“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย ว่าแต่เมฆจะให้พี่ช่วยทำอะไรบ้าง”
“ไม่ต้องช่วยหรอกครับ พี่น้ำไปนั่งรอดีกว่า” ...ถ้าขืนเดินเสียดสีกันไปเสียดสีกันมา เขาคงไม่เป็นอันทำอาหารแน่ๆ แล้ว
“เอางั้นก็ได้” ชายหนุ่มก้าวออกไปจากครัวแล้วเดินวนไปนั่งตรงเคาน์เตอร์กั้น เขาเท้าแขนลงบนเคาน์เตอร์ ขณะที่จ้องมองรุ่นน้องตระเตรียมอาหาร นัยน์ตาเรียวเชื่อมแสง เขาชอบบรรยากาศแบบนี้ มีคนที่อยู่ใกล้ๆ แล้วหัวใจพองโตมาทำอาหารให้อยู่ในครัวที่บ้านของตัวเอง
“อยู่บ้านทำอาหารบ่อยมั้ย”
คนที่กำลังหั่นผักคะน้าอยู่ตอบ “ไม่บ่อยเท่าอยู่มหาลัยหรอกครับ ยายผมน่ะ ทำกับข้าวได้หลายอย่าง ที่อร่อยสุดๆ ก็พวกแกงทั้งหลายกับห่อหมกปลาช่อน ใส่มะพร้าวอ่อนด้วยล่ะครับ” จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น “ถ้าพี่น้ำอยากกินผมคงต้องไปถามสูตรจากยายก่อน เอาไว้คราวหน้านะครับ” เขาจัดการแยกผักกับใบคะน้าไว้ แล้วหันไปทำความสะอาดกุ้งกับเห็ด
“เมฆนี่เก่งไปหมดทุกอย่างเลยน้า”
“พี่น้ำชมเกินไปแล้ว” เมฆยิ้มกว้างพลางยักคิ้วให้คนชม “แต่เพื่อพี่น้ำของผมน่ะ อยากกินอะไรผมก็ทำให้ได้ทุกอย่างแหละ”
“ใจดีจริงๆ”
“กับพี่น้ำคนเดียวนั่นละ”
น้ำทิ้งน้ำหนักตัวลงบนแขนทั้งสองข้างที่เท้าอยู่กับเคาน์เตอร์พร้อมกับโน้มตัวไปทางเด็กหนุ่ม “รู้มั้ย นอกจากเพื่อนห้าคนนั่นแล้ว เมฆเป็นคนแรกที่ได้เข้ามาทำอาหารให้พี่”
เด็กหนุ่มหยุดกึก เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนพูด “....”
“มีอะไรเหรอ” น้ำอมยิ้มเล็กน้อย
“...เพราะแฟนเก่าพี่น้ำทำอาหารไม่เป็น หรือเพราะพี่ไม่เคยพามาที่คอนโดฯ นี่เหรอครับ”
น้ำชะงัก เพราะสีหน้าของเมฆดูจะไม่พอใจกับคำพูดของเขานัก เขาไม่ได้ตั้งใจให้เด็กหนุ่มนึกไปถึงอดีตของตน เพียงแค่อยากจะชวนคุย อยากจะบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายพิเศษกับเขามากขนาดไหน
“ผมถามอะไรพี่น้ำหน่อยสิ”
“อะ... อือ ถามมาสิ” ชายหนุ่มชักจะหายใจไม่ทั่วท้อง
“คนที่พี่น้ำชอบคนแรกยังอยู่ที่มหาลัยมั้ย”
“.......” น้ำถอนหายใจยาว เขาเบือนหน้าหลบสายตาเด็กหนุ่มอยู่สักพัก จึงตัดสินใจตอบ “ไม่อยู่... คนแรกที่ชอบเป็นผู้หญิงต่างชาติ แล้วก็อายุมากกว่าพี่หลายปี แต่นั่นก็หลายปีมาแล้วล่ะ สมัยพี่ยังอยู่ม. ต้นมั้ง แล้วก็ไม่เคยคบกันด้วย”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้น เขาหันหลังไปจัดการกับต้มยำกุ้งบนเตา
ชายหนุ่มพูดต่อ เพราะเขาไม่ต้องการให้เมฆรู้สึกคลางแคลงใจ “ส่วนคนที่เคยคบกัน บางคนเรียนจบไปแล้ว บางคนก็ยังเรียนอยู่ที่มหาลัย เวลาเจอกันก็มีทักทายกันบ้าง แต่ก็แค่นั้น...”
“งั้นเหรอครับ” ...ทำไมถึงมีแฟนหลายคน ทำไมถึงคบๆ เลิกๆ บ่อยๆ หรือว่าพี่น้ำไม่เคยจริงจังกับใครเลย
แล้วตัวเขาล่ะ?
“เมฆ”
“ครับ” เด็กหนุ่มทำเป็นวุ่นวายอยู่ที่หน้าเตา แล้วหันไปหยิบไข่มาตอกใส่ชาม
“พี่อาจจะเคยคบๆ เลิกๆ กับหลายคนก็จริง แต่มันก็เป็นแค่อดีตเท่านั้น”
“แล้วทำไมถึงคบๆ เลิกๆ บ่อยๆ ล่ะครับ” เมฆเปิดปากถามไปอย่างลืมตัว พอนึกได้เขาก็หันไปสบสายตากับรุ่นพี่ที่กำลังนั่งมองตนเองอยู่ทางด้านหลัง แล้วจึงพูดต่อ “ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจจะถามเรื่องส่วนตัว...” เสร็จแล้วก็หันกลับไปเตรียมอาหารต่อ
“ส่วนใหญ่ที่เลิกกัน... ก็คงผิดที่พี่เอง” น้ำถอนหายใจยาว “ถ้าไม่ได้คบกันเพราะรักและแคร์กันจริงๆ มันก็ไปด้วยกันไม่รอดหรอก”
แล้วที่คบกับเขาล่ะ จะไปรอดไหมเนี่ย? เมฆถามคำถามอยู่ในใจ แต่ก็ไม่อยากจะแสดงความกังวลออกไปให้อีกฝ่ายเห็น เขา หยิบที่ตีไข่มาตีไปเรื่อยๆ
ชายหนุ่มรอจนเสียงตีไข่หยุดลง “ไม่ถามอะไรแล้วเหรอ”
ไม่มีคำตอบจากคนที่ยืนอยู่หน้าเตา เขาเพียงแค่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้น
เสียงทอดไข่ดังแว่ว กลิ่นของไข่เจียวกับต้มยำกุ้งลอยกรุ่น เมฆจัดการตักอาหารทั้งหมดใส่จาน วางพักไว้แล้วหันไปผัดผักคะน้าต่อ
หากเพราะเด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ไม่หันมาทางเขาเลยเสียด้วย คราวนี้น้ำชักจะเป็นกังวลหนักขึ้น “.....”
อาหารทั้งสามอย่างเสร็จแล้ว ตามมาด้วยเสียงเตือนจากหม้อหุงข้าว เมฆรีบยกกับข้าวไปตั้งโต๊ะในขณะที่มันยังร้อนอยู่ “อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วพี่น้ำ กินข้าวกันเถอะ”
น้ำลุกขึ้นจากเก้าอี้ตรงเคาน์เตอร์ จากนั้นจึงเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่ม เขายกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่าย “ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ พี่ทำให้เมฆไม่สบายใจรึเปล่า”
“เปล่าครับ”
“จริงอะ”
ดวงตาโตสีดำขลับเสหลบ “...ผมรู้ว่าพี่น้ำมีเคยมีแฟนมาหลายคน แต่ทำไมฟังแล้วมันหงุดหงิดนักก็ไม่รู้”
“ถ้างั้นแล้วถามถึงทำไม”
“ก็อยากรู้น่ะสิครับ พอรู้แล้วก็คิด...”
ชายหนุ่มเขกศีรษะเมฆเบาๆ “คิดมากไม่เข้าเรื่อง พี่คบกับเมฆทั้งที่เมฆเป็นผู้ชายเหมือนพี่ เท่านี้เมฆยังพิเศษไม่พออีกรึไง”
เด็กหนุ่มหันขวับ “พี่น้ำไม่เคยคบผู้ชายมาก่อนเลยเหรอ”
“เฮ้ย ก็ไม่เคยน่ะสิ!” น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องไปอีกรอบ แล้วจึงเบือนหน้าไปทางโต๊ะอาหาร “จะกินข้าวกันได้ยัง พี่หิวแล้ว”
เมฆยิ้มกว้าง หัวใจเต้นรัวแรง อยากจะดึงรุ่นพี่เข้ามากอด ทว่าอีกฝ่ายก็นั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหารไปแล้ว แถมยังเบือนหน้าหนีกันเสียอีก หรือว่า... พี่น้ำจะเขินเขากันวะ
...สำเร็จแล้วโว้ย ทำไมพี่น้ำของเขาน่ารักแบบนี้วะ โอย... ตอนนี้ถึงจะตายก็ไม่เสียดายชีวิตแล้ว!
“ผม... ผมตักข้าวให้นะครับ รอแป๊บ” เด็กหนุ่มปราดไปยังหม้อหุงข้าว เพียงชั่วครู่ก็ถือจานข้าวมาเสิร์ฟ “เชิญคร้าบ”
น้ำหันกลับมามองอาหารด้วยสีหน้าปกติ ก่อนจะตักมาลองชิม “อือ อร่อยดี”
“งั้นกินเยอะๆ เลยนะครับ”
เสียงช้อนส้อมสัมผัสจานดังแว่ว ทั้งสองต่างก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารไป มีบางครั้งที่เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากันบ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกจนมื้ออาหารเสร็จสิ้นลง และเด็กหนุ่มจัดการเก็บจานชามไปล้าง
“คืนนี้ทำอะไรกันดี” น้ำเท้าแขนลงกับโต๊ะ ดวงตาจ้องมองคนที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่เดิมของมัน “ดูหนังกันมั้ย”
เมฆยิ้มแหยๆ “ผมคงอยู่ดึกไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ามากเลยอะครับ”
“นั่นสินะ พี่รบกวนเมฆแท้ๆ”
“อื้อ ไม่เลยครับ ผมอยากมา อยากให้พี่กวน กวนอีกเยอะๆ เลยก็ได้”
“ขอบใจนะ” ชายหนุ่มยิ้มบาง “ถ้างั้นเมฆไปอาบน้ำก่อนสิ ใช้ของในห้องน้ำได้เลยนะ”
“เอ้อ ครับ” เจ้าของชื่อเรียกรับคำแล้วเดินออกไปทันที ทิ้งเจ้าของห้องไว้ที่โต๊ะอาหารตามลำพัง
ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจยาว เขาอยากสนิทกับเมฆให้มากกว่านี้ถึงได้ชวนอีกฝ่ายมาใช้เวลาว่างร่วมกัน แต่ดูท่าแล้วคงยังต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่ง ติดอยู่ที่ใจเขามันเร่งเร้ามากเหลือเกินนี่ล่ะ “ใจเย็นๆ สิวะไอ้น้ำ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป” น้ำลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินออกจากห้องครัวตรงไปยังระเบียง สายลมอุ่นในยามค่ำคืนกับเสียงคลื่นช่วยทำให้ใจสงบลงได้บ้าง เขาเท้าแขนลงกับราวระเบียงแล้วมองออกไปอย่างเลื่อนลอย
“พี่น้ำอยู่นี่เอง” เสียงทักจากคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาบนระเบียง เขาเพิ่งออกจากห้องอาบน้ำมาหมาดๆ สวมเสื้อยืดกับกางเกงผ้าแบบสบายๆ เส้นผมบนศีรษะยังชื้นน้ำอยู่เล็กน้อย
น้ำหันกลับมาทางเด็กหนุ่ม “เมฆจะนอนเลยก็ได้นะ พรุ่งนี้ตื่นแล้วออกไปก็ล็อกห้องให้ด้วย พี่มีเรียนสาย”
“ครับ แต่ขออยู่กับพี่น้ำอีกแป๊บนึงดีกว่า” เมฆหันมองออกไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า “พี่น้ำกำลังคิดอะไรอยู่ เห็นเหม่อๆ”
“ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
เด็กหนุ่มขยับเข้าไปกระแซะไหล่ “คิดถึงเรื่องของเราเหรอ”
“จะคิดให้ปวดหัวทำไม”
“โหย พี่น้ำอะ” เมฆโวยวาย พร้อมกับเท้าแขนลงบนราวระเบียงบ้าง “...ทำไมพี่น้ำถึงไม่เรียนวิดวะเหมือนเพื่อนพี่เหรอ”
“จริงๆ ตอนแรกก็ว่าจะเลือกคณะเดียวกันกับไอ้พวกนั้นนั่นล่ะ แต่พอดีที่บ้านพี่ทำธุรกิจอยู่ที่ญี่ปุ่น ต้องใช้ภาษาด้วย พี่ก็เลยเลือกเรียนด้านนี้”
“แล้วจริงๆ พี่น้ำอยากเรียนอะไร”
ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ “...ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว...” นัยน์ตาสีนิลใสจับจ้องใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมของรุ่นพี่ ดูท่าเขาจะถามคำถามผิดเสียแล้วสิ เด็กหนุ่มจึงชวนเปลี่ยนเรื่อง “พี่น้ำ อาทิตย์นี้น่ะ ผมจะได้เกียร์กับเสื้อชอปแล้วนะ”
“แน่ใจเร้อว่าจะได้”
“โธ่ ระดับนี้แล้ว! พี่น้ำรอดูเลย เอาไว้ผมจะเอามาอวด”
ดวงตาที่เป็นประกายสดใส แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นเช่นนี้ล่ะ เป็นสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาในคราวแรก น้ำเอื้อมมือออกไปประกบแก้มอีกฝ่าย หากเพราะเมฆสะดุ้งตัวเล็กน้อย เขาจึงรีบชักมือกลับ
“พี่น้ำ” เด็กหนุ่มคว้ามือรุ่นพี่ไว้ เขาขยับเข้าไปใกล้ ขณะที่ดวงตาเพ่งมองเรียวปากอีกฝ่ายเขม็ง หัวใจเต้นตุ้มต่อม อยากจะจูบ ทว่า... ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ก็เกิดปอดแหกขึ้นมา เขาจึงจุ๊บลงไปบนแก้มของชายหนุ่มแทน
น้ำยิ้มมุมปากแล้วหันแก้มอีกข้างให้ “ข้างนี้ด้วยมั้ย”
พี่เสนอมาขนาดนี้มีหรือที่น้องจะไม่สนอง หากพอเขาพุ่งเข้าไปจุ๊บ รุ่นพี่กลับหันหน้าเอาริมฝีปากมารับเสียอย่างนั้น พอริมฝีปากแตะกันเพียงแค่บางเบา เด็กหนุ่มก็ผละออก “พี่น้ำอ่า”
“ทำไมเหรอ” ชายหนุ่มตีหน้าซื่อ
เมฆกุมมือของรุ่นพี่เอาไว้แน่น เขายกขึ้นมาจูบลงไปเบาๆ โดยที่สายตาประสานกับอีกฝ่ายแน่นิ่ง กะว่าจะพาเข้าบทโรแมนติกเสียหน่อย แต่พอเห็นมือแล้วในสมองก็ดันคิดไปถึงทฤษฎีต่างๆ นาๆ ที่เพิ่งถกมากับเพื่อนพ้องในวันนี้ เขาขมวดคิ้ว ใช้ปลายนิ้วไล้ไปมาบนนิ้วของรุ่นพี่อย่างแผ่วเบา
“เอ่อ... คือ... พี่น้ำสูงเท่าไหร่เหรอครับ”
“182 กว่าๆ” ชายหนุ่มตอบไปแบบงงๆ
เมฆเบิกตาโพลง เพราะว่า... ตัวเขาสูงเกือบ 181 เซนติเมตร นี่เขาเตี้ยกว่าพี่น้ำหรือนี่ ถ้างั้น...
ใครสูงกว่าเป็นรุก
แต่เฮ้ย เขายังสูงได้อีกนะ อย่างน้อยอีกปีสองปีก็น่าจะสูงเท่าๆ กันได้ล่ะมั้ง ดีไม่ดีอาจจะสูงกว่าด้วย
ถ้างั้น ทฤษฎีแรกคงใช้ไม่ได้...
ใครใหญ่กว่าเป็นรุก
สายตาของเด็กหนุ่มชำเลืองไปที่เป้ากางเกงของน้ำโดยอัตโนมัติ แต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะพลิกมือของรุ่นพี่พิจารณาดูอย่างลืมตัว เขาวางมือตัวเองทาบบนมือของอีกฝ่าย แล้วจ้องมองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“นิ้วกลางผมสั้นกว่าพี่น้ำนิดนึง แต่นิ้วก้อยผมยาวกว่านะ”
น้ำก้มลงมองตามเด็กหนุ่มไปด้วย ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจู่ๆ อีกฝ่ายชวนวัดนิ้วกันทำไม “อือ แล้วทำไมเหรอ”
“ก็... เอ่อ...” คราวนี้สายตาย้ายไปจับจ้องอยู่ที่จมูกของรุ่นพี่ ซึ่งดูๆ ไปแล้ว เขาก็ไม่อาจรู้ได้หรอกว่า จมูกใครใหญ่กว่าหรือโด่งเด้งมากกว่ากัน แต่ที่แน่ๆ ปลายจมูกของพี่น้ำโค้งน้อยๆ เป็นรูปหยดน้ำตรงตามตำราพอดี “โอ้โห!” เมฆเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับหลุดปากอุทานออกมาเบาๆ
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “อะไรน่ะเมฆ”
เดี๋ยวก่อน! ความโค้งงองุ้มนั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญในทฤษฎีสักหน่อย!
รุ่นน้องหน้ามึนไม่ได้ตอบคำถาม หากก้มหน้าลงจ้องไปที่เป้ากางเกงของรุ่นพี่เขม็ง
...แล้วถ้าหากของเขาใหญ่กว่า จะทำไงวะ? เป่ายิ้งฉุบกันเหรอ? เดี๋ยวสิ ที่สำคัญที่สุดคือว่าของพี่น้ำจะออกรบกับเขาได้หรือเปล่าไม่ใช่หรือไง
“เมฆ! จ้องอะไร” น้ำเขกศีรษะอีกฝ่ายเป็นการเรียกสติ
ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ฉากในหนังเอวีที่นั่งดูมาตลอดทั้งวันแล่นแวบเข้ามาในศีรษะ “เอ่อ... ผม... ผม...”
ท่าทางของรุ่นน้องช่างน่าสงสัย น้ำโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม “คิดอะไรทะลึ่งๆ อยู่รึเปล่าเนี่ย”
เมฆสะดุ้งโหยงเพราะคำพูดของรุ่นพี่แทงใจดำเข้าจังๆ แถมยังเหงื่อตก ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ท่าทางที่แสดงออกมาประจานความคิดของตัวเองอย่างชัดเจน “คือ...”
“ในนี้กำลังคิดว่าทำอะไรกับพี่อยู่น้า” คนเจ้าเล่ห์ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเด็กหนุ่มเบาๆ
“ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับพี่น้ำ!” เมฆร้องลั่น แล้วก็วิ่งปรู๊ดหายเข้าไปในห้องทันที
“อะไรของเขา” เจ้าของห้องมองตามหลังคนที่วิ่งพรวดพราดออกไป ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ยังไม่ได้บอกกู๊ดไนท์กันเลย” เขาพึมพำพร้อมกับหันกลับไปทางท้องทะเล แล้วเท้าแขนลงกับราวระเบียงอีกครั้ง
..
....
..
เสียงบูมสลับร้องเพลงคณะดังแว่วมาถึงตึกของคณะมนุษยศาสตร์ เป็นอันรู้กันว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาตร์ชั้นปีที่หนึ่ง น้ำนั่งอยู่กับเพื่อนร่วมคณะภายใต้ตึกเรียนของเขา หากใจลอยไปถึงที่มาของเสียงดังเหล่านั้น
เขาไม่ได้พบเมฆมาตั้งแต่เมื่อวาน เด็กหนุ่มยุ่งวุ่นวายอยู่กับกิจกรรมคณะ ซึ่งเขาเองก็เข้าใจดี
แต่มาถึงตอนนี้ ถ้าให้ตอบคำถามที่เมฆถามในคืนนั้น เขาเองก็คงอยากจะเรียนวิศวะเช่นเดียวกับเพื่อนๆ และเมฆละมั้ง
“เด็กวิดวะปีนี้เสียงดังดีจริงๆ ว่าแต่น้ำไม่ไปถ่ายรูปให้เพื่อนเหรอ” หนึ่งในโต๊ะถามขึ้น
“พวกมันไม่ให้ไป มันว่าเดี๋ยวเก๊กแตก” น้ำตอบเสียงเรียบ หากก็เรียกเสียงหัวเราะจากคนในโต๊ะได้ไม่น้อย
“เออ จริงสิ น้ำเคยไปถ่ายรูปที่คณะวิดวะใช่มั้ย มีรูปน้องเมฆบ้างรึเปล่า คนที่เป็นประธานรุ่นปีหนึ่งอะ”
“หือ ถามทำไม” คนถูกถามหันไปทางเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกัน
“นังปูเป้น้องรหัสฉันน่ะ มันชอบ มันกรี๊ดกร๊าดมาก”
“นังปูเป้? ใครวะ” อีกคนในโต๊ะถามอย่างสงสัย
“ก็ไอ้เป้น่ะแหละ มันให้ฉันเรียกมันว่า ปูเป้ ตอแหล้ตอแหลอะ” เธอตอบ
“อ้าว ไอ้เป้!” ทั้งโต๊ะพากันหัวเราะลั่น รวมทั้งน้ำด้วย ดูท่าเมฆของเขานี่ จะสเปคทุกเพศทุกวัยเลยแฮะ เขาหันไปบอกกับเพื่อนสาว “ฝากบอกเป้ด้วยละกันว่าเมฆมีแฟนแล้ว”
“หา! จริงเหรอน้ำ!”
“รู้สึกว่าแฟนจะหวงมากซะด้วย”
“เหย! ไม่เห็นเคยน้องเมฆเขาเดินกับสาวๆ ที่ไหนเลยนะ!”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ได้ยินมางั้น” น้ำตอบไปด้วยสีหน้านิ่งเฉย จากนั้นจึงลุกขึ้นจากม้านั่ง
“อ้าว น้ำจะไปแล้วเหรอ”
“อือ มีนัดติว Eng ให้น้องรหัส” เขาตอบแล้วเดินออกจากตึกไป
ที่ปลายสายตาลิบๆ นั่น พวกนักศึกษาปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาตร์ยืนเข้าแถวเรียบร้อย โดยมีพี่ว้ากปีสามและปีสี่อยู่ที่นั่นครบ ทว่าไม่เพียงแค่นั้น ยังมีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วเข้าร่วมด้วยอีกหลายคน
น้ำยิ้มบาง ดูน่าสนุกดี แต่ก็คิดว่าวันนี้ทุกคนคงจะเหนื่อยแทบคลานเลยทีเดียว
TBC~*สรุปน้องเมฆก็ยังไม่รู้ขนาด รอต่อไปนะหนู ไปเตรียมตัวมาให้พร้อมกว่านี้เลย 5555555
ใกล้จบประชุมเชียร์แล้ววว ในส่วนของการชิงรุ่นรับเกียร์นั้นฮัสกี้จะไม่กล่าวถึงมากมายนักนะคะ เพราะมันไม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพี่น้ำน้องเมฆสักเท่าไหร่ แฮ่ๆ
เห็นมีหลายคนถามหา tag ของเรื่องนี้ ฮัสกี้ก็ไม่รู้จะใช้อะไรอ่าาา ใช้ #เหนือเมฆ ละกันนะคะ ใครเล่นทวิตเตอร์ก็แท็กมาคุยกันน้า~
ปล. น้องเมฆยังสูงได้อีก เพราะงั้นพี่น้ำระวังตัวไว้ อย่าชะล่าใจ 55555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า 
ปล. อีกที ตอนนี้ทางนานานาริสเปิดรีพรินต์เรื่อง "ตะวันเคียงเดือน" แล้วค่า ถ้าหากสนใจ ==> จิ้มตรงนี้ค่ะ
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 804571 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก