Chapter 31 : เวลาของสองเรา (อาห์ มันเชย)เด็กหนุ่มนอนมองข้อมือที่ผูกไว้ด้วยเชือกสีขาวนับสิบๆ เส้นซึ่งเขาได้รับมาจากงานบายศรีสู่ขวัญ ในที่สุดหยาดเหงื่อและความอดทนก็เกิดผล เสียงร้องเพลงของรุ่นพี่เมื่อคืนยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ สายตาที่อ่อนโยนจากพวกรุ่นพี่ ทำให้รู้สึกเหมือนพวกเขาเป็นพี่น้อง เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
ช่วงเวลาไม่กี่วันมานี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ชวนให้รู้สึกซาบซึ้งและประทับใจในสปิริตของรุ่นพี่ โดยเฉพาะในตอนที่รุ่นพี่ที่จบไปแล้วเข้ามาต่อว่าพี่ว้ากปีสี่ว่าดูแลปีหนึ่งไม่ดี แล้วพี่ว้ากปีสามรีบก้าวเข้าไปขอรับโทษแทน แต่สุดท้ายพี่ว้ากทุกคนก็ยอมรับโทษด้วยกันทั้งหมดนั้น เขาและเพื่อนๆ พยายามจะขอช่วยแต่ก็ไม่ได้รับอนุญาต ส่วนพี่ๆ ก็รับโทษกันโดยไม่ปริปากบ่น
เมื่อตอนก่อนที่จะได้รับเกียร์รุ่นนั้น พวกรุ่นพี่ก็ทำให้พวกเขาใจหายอยู่ไม่น้อย เริ่มต้นจากให้พวกเขาไปเข้าแถวรวมกันที่สนามหญ้าขนาดใหญ่ซึ่งมีสระบัวอยู่ใกล้ๆ ประกาศว่าพวกเขาไม่เหมาะสมที่จะได้รับเกียร์รุ่น แล้วเอาเกียร์ที่จัดวางอยู่ในถาดไปโยนลงในสระน้ำต่อหน้าทุกคน วินาทีนั้น พวกเขาเงียบกริบ จะเงยหน้ามองก็ยังไม่ได้รับอนุญาต ดวงตาร้อนผ่าวไปหมด ทว่าจู่ๆ ไฟทั้งหมดก็ดับวูบลงจนบริเวณนั้นมืดสนิท จากนั้นจึงมีแสงรำไรจากเทียนปรากฏขึ้นทีละเล่ม พร้อมกับเสียงร้องเพลงรับขวัญ
ภาพบรรยากาศในตอนนั้น เขาคงจะจดจำไว้ไม่มีวันลืม
“ฟันเฟืองหรือที่เราเรียกว่าเกียร์ เป็นส่วนสำคัญช่วยในการขับเคลื่อนเครื่องจักรเครื่องยนต์ เพื่อนๆ และพี่น้องทุกคนคนก็เปรียบเสมือนฟันเฟืองชิ้นสำคัญในการขับเคลื่อนองค์กร” ตั้งใจเอ่ยเสียงดังก้องต่อหน้ารุ่นน้องทุกคน “กว่าที่แต่ละคนจะได้เกียร์มา ต่างก็รู้ว่าต้องผ่านความยากลำบากอะไรกันมาบ้าง จงรักษาเกียร์ชิ้นนี้เป็นเหมือนหัวใจของตนเอง ขอให้โชคดี” สิ้นคำประกาศของเฮดว้ากปีสี่ ทุกคนต่างก็ส่งเสียงไชโยโห่ร้องกันดังลั่น ใบหน้าของทุกคนเปี่ยมไปด้วยความสุข ในมือถือเกียร์ที่ได้รับมาไว้แนบอก
เขามีโอกาสได้ถามเพื่อนสนิทของพี่น้ำในตอนที่เข้าไปขอให้ผูกข้อมือรับขวัญ “ทำไมพี่ถึงเลือกเป็นพี่ว้ากเหรอ”
“มันเท่ดี... มึงว่ากูเท่มั้ยล่ะ”
เมฆหัวเราะพลางพยักหน้าหงึกหงัก “เท่สุดๆ ไปเลยพี่”
ถึงจะได้คำตอบมาเช่นนั้น แต่เขารู้ดีว่านั่นไม่ใช่เหตุผลหลักของพวกรุ่นพี่แน่ๆ แต่คงจะเป็นความเสียสละและความรักที่มีให้กับรุ่นน้องและคณะต่างหาก
อ้อ! แล้วก็อีกคนที่พวกเขาคงจะลืมไปไม่ได้เลย นั่นก็คือ หิน คนที่มักจะมาร่วมวงกับพวกเขา คอยยุให้ตื่นตัวแล้วคาบเอาข่าวคราวของพวกเขาไปบอกรุ่นพี่ แต่กลับเป็นรุ่นพี่ปีสามที่เข้ามาสวมบทบาทเป็นพี่เนียนไปเสียได้นี่ มิน่าเล่า พี่ๆ ถึงรู้ทันพวกเขาอยู่ตลอด!
เด็กหนุ่มเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูเวลา เขาแทบจะรอให้ถึงตอนเช้าไม่ไหว อยากจะโทรไปเล่าเรื่องหลายวันที่ผ่านมาให้อีกฝ่ายฟัง เพราะไม่ได้พบไม่ได้คุยกันเลย เขาคิดถึงพี่น้ำจะแย่
“เหนื่อยฉิบหาย ยังไม่ทันหายเหนื่อยก็จะสอบมิดเทอมแล้ว”
“หลังสอบมิดเทอมก็ต้องเริ่มไปฝึกบาสด้วย”
“นั่นดิวะ ไม่มีเวลาให้ใส่ชอปไปอวดใครเลยแม่ง” เสียงพูดคุยกันดังแว่วมาจากแหนมกับตำลึง เพื่อนรักอีกสองคนที่นอนอยู่ในห้องด้วย เนื่องจากกว่าจะเลิกงานบายศรีฯ ก็ดึกมากแล้ว พวกเขาขี้เกียจเดินกันไกล เลยมารวมกันอยู่ที่ห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด ส่วนรูมเมตของเมฆก็กลับบ้านกันหมด เพราะเป็นคืนวันศุกร์พอดี
ขณะที่พูดคุยกันอยู่ ทั้งสองสังเกตเห็นว่าเมฆพลิกตัวไปมา พวกเขาจึงเอ่ยทัก “นอนไม่หลับเหรอวะเมฆ”
“คิดถึงพี่น้ำว่ะ”
“ถุ้ย! กูก็นึกว่าอะไร”
เมฆหยิบรองเท้าแตะข้างเตียงปาไปที่ต้นเสียง “ไปถุยที่ระเบียงโน่น”
“จริงสิ มึงกับพี่น้ำกำลังข้าวใหม่ปลามันนี่หว่า เป็นไงบ้างล่ะ ทฤษฎีพวกกู...”
“ข้าวใหม่ปลามันบ้านพ่อมึงเหรอ ไหนบอกว่าให้ปล่อยไปตามธรรมชาติไง ไอ้ห่า” เด็กหนุ่มต่อว่า ก่อนจะนึกขึ้นได้ “ว่าแต่ทฤษฏีพวกมึงน่ะ ถ้าสมมติว่าพี่น้ำสูงกว่ากู แต่ขนาดกูใหญ่กว่าของพี่น้ำล่ะ”
สองหนุ่มกระเด้งตัวลุกขึ้นพรวด “มึงได้เห็นของพี่น้ำแล้วเหรอ”
ใบหน้าของเมฆร้อนผ่าว เขาเสตาหลบแล้วโวยวายกลบเกลื่อน “ยังไม่เคยเห็นโว้ย ถึงได้ถามนี่ไง ถ้าฉุกเฉินกูจะได้คำนวณถูก”
“ไอ้เหี้ย ถ้าฉุกเฉินมึงก็ไม่มีเวลาคำนวณแล้ว”
“มึงจะคิดมากทำไม ก็ชิงรุกไปก่อนสิวะ ใครรุกก่อนได้เปรียบ”
เด็กหนุ่มหันขวับ “...เออ เป็นความคิดที่ดี”
“พี่น้ำดูเป็นคนนิ่งๆ ท่าทางซื่อๆ มึงคงต้องเป็นผู้นำหน่อยว่ะ”
“มะ... มึงคิดว่างั้นเหรอวะ” ...ถึงจะรู้สึกตะขิดตะขวงอยู่ในใจ หากพอนึกถึงแต่ละครั้งที่จูบกันมา พี่น้ำก็ยังไม่เคยเริ่มก่อนเลย อีกฝ่ายอาจจะรอให้เขาตัดริบบิ้นเปิดงานก่อนก็เป็นได้
แต่มันเขินจังว่ะ! พอนึกถึงว่าตัวเองจะเข้าไปหารุ่นพี่ด้วยวิธีไหนดี ยิ่งไม่ได้พบหน้ากันมาตั้งหลายวันแล้วด้วย ความเขินก็แล่นแวบขึ้นศีรษะเสียอย่างนั้น ทำให้ต้องนอนดิ้นไปมาสลับทุบหมอนกับเตียงบ้าง
“ไอ้เหี้ยเมฆ นอนได้แล้วมึง จะได้รีบไปหาที่รักมึงแต่เช้าไง” ตำลึงลุกขึ้นมาต่อว่า
“รู้แล้วน่า มึงก็นอนไปเซ่” เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง ทันทีที่กลับมาถึงห้อง เขาส่งข้อความไปบอกพี่น้ำแล้วว่าวันนี้ตอนแปดโมงเช้าจะไปหาที่คอนโดมิเนียม ทว่ารุ่นพี่ยังไม่ได้อ่านข้อความเลย ถ้างั้นก็คงจะยังหลับอยู่ เขาจึงไม่กล้าโทรไปรบกวน เวลานี้ก็ทำได้แค่ไล่อ่านข้อความเก่าๆ จากรุ่นพี่ไปเรื่อย ซึ่งก็มีแค่สวัสดี ราตรีสวัสดิ์ อย่าลืมกินข้าวนะ... เท่านั้น
..
.....
..
ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าหลังจากที่เมฆหลับลงไปได้สักพัก ทว่าเด็กหนุ่มกำลังหลับลึก เพื่อนทั้งสองคนก็เช่นกัน จนกระทั่งกระไอร้อนจากทางด้านนอกแผ่เข้ามาภายในห้องและท้องเริ่มรู้สึกหิว แหนมเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมาก่อน เขาอ้าปากหาวกว้าง ยกมือขึ้นเกาแขนเกาขา พลางหันไปมองดูนาฬิกา
“หือ สิบเอ็ดโมง... ไอ้เมฆ!” แหนมลุกขึ้นพรวด แล้วตรงไปที่เตียงซึ่งเมฆนอนกรนคร่อกๆ อยู่ “ไอ้เมฆ สิบเอ็ดโมงแล้ว มึงนัดพี่น้ำไว้แต่เช้าไม่ใช่เรอะ!” เขากระตุกหมอนออกจากนั้นจึงเขย่าตัวเมฆแรงๆ
เด็กหนุ่มปรือตาขึ้น “ยังง่วงอยู่เลย”
“ไอ้เมฆ! แล้วพี่น้ำล่ะ!”
“พี่น้ำ... พี่น้ำ!” เมฆผงกศีรษะขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาดู “ไอ้เหี้ย! สิบเอ็ดโมง! พี่น้ำโทรมาตั้งหลายหน!” เขารีบกดโทรศัพท์กลับไป แต่ก็ไม่มีคนรับสาย กว่าจะตั้งสติให้กดดูข้อความในเครื่องได้ก็ผมหงอกไปหลายเส้น
“พี่น้ำบอกว่าจะไปฝึกยูโดที่โรงยิมถึงตอนเที่ยง กูต้องรีบแล้ว!” เด็กหนุ่มวิ่งปรู๊ดไปยังห้องอาบน้ำ รีบกลับมาแต่งตัว หยิบเสื้อกับกางเกงตัวไหนได้ก็ใส่ตัวนั้น จากนั้นจึงรีบรุดออกจากห้องไปยังโรงยิม
เสียงของการฝึกซ้อมดังแว่วมาจากภายในโรงยิม ฟังดูแล้วก็น่าจะมีนักกีฬายูโดอยู่ในนั้นหลายสิบคน เมฆหยุดยืนอยู่ที่ตรงประตูทางเข้าแล้วกวาดสายตามองหาพี่น้ำของตน ซึ่งก็หาพบได้อย่างง่ายดาย
ชายหนุ่มยืนอยู่ด้านหน้ากลุ่มนักกีฬาที่เป็นรุ่นน้อง ซึ่งหนึ่งในกลุ่มนั้นก็มีเพื่อนร่วมคณะของเมฆด้วย พวกเขากำลังฝึกท่วงท่าตามคำสั่งของรุ่นพี่กับอาจารย์อย่างขันแข็ง แต่ละคนเหงื่อโซมกายเลยทีเดียว
สายตาของเมฆจับจ้องไปที่รุ่นพี่ต่างคณะอย่างชื่นชม แม้ในตอนแรกจะคิดว่าใบหน้าและท่าทางสำอางของชายหนุ่มดูจะไม่เข้ากับกีฬาเสียเหงื่อแบบนี้สักเท่าไหร่ ทว่ารุ่นพี่กลับไม่ดูเหลาะแหละ ดูเข้มแข็งและปราดเปรียวมากกว่าคนอื่นๆ เสียอีก
เด็กหนุ่มเดินไปนั่งลงบนม้านั่งข้างสนามอย่างเงียบเชียบ เขาอมยิ้ม ใจคิดว่าเวลาที่พี่น้ำใส่ชุดยูโดแบบนี้ก็ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย
น้ำเรียกรุ่นน้องออกมาจากในกลุ่มคนหนึ่ง เขาสอนเทคนิคการทุ่มแบบที่ยากขึ้นไปอีกนิดพร้อมกับทำให้ดูเป็นตัวอย่าง จากนั้นชายหนุ่มจึงเรียกเพื่อนอีกคนมาต่อสู้กันเพื่อเป็นตัวอย่างให้กับรุ่นน้อง
ดวงตาสีนิลเบิกโพลง คู่ต่อสู้พี่น้ำดูจะเก่งไม่ใช่น้อย ทั้งคู่กำเสื้อยูโดแล้วผลัดกันกระชาก ก่อนจะล้มลงไปกอดกันนัวเนียอยู่บนพื้น
เฮ้ย! นี่มันเกินไปหรือเปล่าวะ! เมฆลุกขึ้นจากม้านั่งทันที
หากสักพักอาจารย์ที่ทำหน้าที่เป็นกรรมการชั่วคราวก็ยกมือให้คะแนน น้ำใช้มือยันตัวลุกขึ้นแล้วจึงส่งมือให้อีกฝ่ายจับยึด เมื่อพวกเขายืนขึ้นเต็มความสูงก็โค้งคำนับกันและกัน จากนั้นจึงเดินเข้ามากอดคอกันพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง เสื้อผ้าของพวกเขาต่างหลุดลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
น้ำเดินออกมาจากสนาม ปล่อยที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของอาจารย์บ้าง เขายกมือขึ้นเสยผม ยังไม่ทันเห็นเมฆก็มีเด็กสาวในชมรมนำผ้าขนหนูมาส่งให้
“พี่น้ำเจ๋งไปเลยอะ พี่จะลงแข่งกีฬาของมหาลัยป่าวคะ”
“ไม่ล่ะ ให้คนอื่นเขาไปแข่งบ้าง”
“น่าเสียดายจังเลย...”
ขณะที่พูดคุยกันเขาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่มีใบหน้าคุ้นตายืนนิ่งเป็นตอไม้อยู่ตรงม้านั่งไม่ไกลออกไปนัก ชายหนุ่มกล่าวขอตัวกับเด็กสาว พลางก้าวฉับๆ ตรงไปยังที่เมฆยืนอยู่
“เอ่อ พี่น้ำ ผมขอโทษ...”
“ออกไปคุยข้างนอกดีกว่า” น้ำตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ แล้วเดินนำออกไป
เสียงน้ำจากก๊อกไหลลงบนฝ่ามือและร่วงหล่นลงในอ่าง ชายหนุ่มวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าหลายๆ ครั้ง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาซับออก หากพอหันไปทางที่รุ่นน้องยืนรออยู่ อีกฝ่ายจ้องมองเขาแน่นิ่ง
“เมฆ”
ใบหน้าของเมฆซับสีเลือด ก็แบบว่าเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่มาตั้งหลายวัน แล้วมาเจอกันในซีนที่เซ็กซี่สุดๆ แบบนี้ เส้นผมที่เปียกชื้นน้ำ มีหยดน้ำเกาะประปราย ประกอบกับหยดน้ำที่กลิ้งลงมาตามลำคอและซึมหายไปในตัวเสื้อซึ่งคอแหวกออกกว้าง ตอนที่พี่น้ำก้ม เขาแอบมองเห็นยอดอกของพี่น้ำด้วย มันสีชมพูมากๆ ขนาดเล็กนิดเดียว ไม่เหมือนของสาวเอวีในหนัง แต่ว่าน่ารักจัง อา... ทำไมจมูกร้อนๆ
“เมฆ! เลือดกำเดาไหลแล้ว! เป็นอะไรรึเปล่า” น้ำถลาเข้าไปบีบจมูกพร้อมกับจับให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น
“อ่า พี่น้ำ” เมฆรู้สึกเหมือนจะเป็นลม สายตายังคงจับจ้องไปยังรอยแหวกของสาบเสื้อ หัวใจเต้นสั่นรัวแบบแปลกๆ แข้งขาอ่อนแรงไปเสียหมด เขาเอื้อมมือที่สั่นระริกไปจับสาบเสื้อของชายหนุ่มเข้าไว้ด้วยกัน “พี่น้ำไม่ระวังเลย ทำไมไม่ใส่เสื้อข้างใน”
“หือ ร้อนจะตาย ใครเขาใส่เสื้อข้างในกัน... เอ้า แหงนหน้าไว้ดีๆ”
เมฆกลอกตาไปมาอยู่สักพัก “เมื่อยแล้วอะพี่น้ำ” ก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังไปนั่งลงบนขอบอ่างล้างหน้า
“เลือดหยุดรึยังนี่”
พอชายหนุ่มปล่อยมือออก เมฆจึงยกมือขึ้นสัมผัสจมูก “ดูเหมือนจะหยุดแล้วล่ะครับ”
น้ำถอนหายใจ “ถ้ายังเหนื่อยก็น่าจะนอนพักอยู่ที่ห้องก่อน”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ คิดถึงพี่น้ำใจจะขาดแล้ว!” เด็กหนุ่มตอบสวนกลับไปทันควัน
รุ่นพี่เลิกคิ้วขึ้น ยิ้มมุมปากแล้วยกมือขึ้นกอดอก “เชื่อได้เหรอ นัดแล้วก็ไม่มาอย่างนี้ เมื่อเช้าพี่รอกินมื้อเช้ากับเมฆตั้งชั่วโมง”
“ผมขอโทษครับ ผมนอนดึกมาก เรียกว่านอนเช้าดีกว่า แล้วก่อนนอนมือก็ดันไปกดยกเลิกนาฬิกาปลุกซะด้วย ไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงก็ตื่นสายพอกัน” เด็กหนุ่มสะดุ้งเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขารีบตบๆ ตามตัว “อ๋า! ผมลืมหยิบเกียร์มาด้วย”
“ใจเย็นๆ เอาไว้อวดวันหลังก็ได้... ที่จริงวันนี้น่ะ พี่ก็ไม่คิดว่าเมฆจะตื่นไหวหรอก ไอ้พวกเพื่อนพี่มันยังไม่ฟื้นคืนชีพกันเลย” น้ำลูบศีรษะเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน “แล้วนี่กินข้าวมารึยัง”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ยังครับ พอตื่นปุ๊บก็รีบมาหาพี่น้ำเลย”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ”
“ครับ”
เนื่องจากอากาศร้อนในตอนกลางวัน ประกอบกับความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ทั้งสองจึงซื้ออาหารกล่องจากร้านอาหารใต้คอนโดมิเนียมแล้วนำขึ้นไปรับประทานบนห้อง พวกเขานั่งรับประทานกันในห้องนั่งเล่น เมื่อจัดการกับอาหารเสร็จแล้วน้ำก็เอนหลังนอนแผ่ไปบนโซฟา
“พี่น้ำคงจะเหนื่อย” เมฆลุกขึ้นเก็บจานไปจัดล้างในครัว เมื่อเดินกลับออกมาก็เห็นว่ารุ่นพี่นอนนิ่ง “อ้าว หลับแล้วเหรอครับ”
เด็กหนุ่มย่อตัวลง โน้มใบหน้าเข้าไปหาพร้อมกับจ้องมองเรียวปากบางที่เผยอออกหายใจเล็กน้อย “พี่น้ำ” หัวใจเขาเต้นแรงอีกแล้ว
...แค่จูบนิดเดียวคงไม่เป็นไร
เมฆค่อยๆ แตะริมฝีปากลงบนเรียวปากบาง หากจู่ๆ อีกฝ่ายก็ลืมตาขึ้น เขาจึงรีบผละออก “อ๋า!”
“จะลักหลับพี่เหรอ”
“เปล่านะครับ! ผมแค่... เอ่อ... หวา!”
น้ำลุกขึ้นจากโซฟาพลางฉุดแขนเมฆตามขึ้นมาด้วย แล้วกึ่งลากกึ่งจูงตรงไปยังห้องนอนของตน เขาผลักเมฆลงบนเตียงนอนแล้วขึ้นไปคร่อมทับ “เพื่อแก้ตัวที่เมื่อเช้านี้ปล่อยให้พี่รอเก้อ...”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง “คะ... ครับ”
“เมฆต้องมาเป็นหมอนข้างให้พี่นอนกลางวันหน่อย” ชายหนุ่มยิ้ม ขณะที่เอนตัวลงนอนข้างกันพร้อมกับกอดเมฆไว้หลวมๆ เขาซบใบหน้าลงบนหัวไหล่ของเด็กหนุ่มแล้วปิดตาลง
เมฆนอนนิ่งเป็นท่อนไม้ จะหายใจตามปกติก็ยังไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะทำให้รุ่นพี่ตื่น หากหัวใจเต้นแรงราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว เขารอจนได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอจึงค่อยๆ ยกศีรษะขึ้นมอง
“พี่น้ำ หลับแล้วเหรอ”
...สงสัยพี่น้ำจะเหนื่อยมาก อากาศในโรงยิมก็ร้อนมากด้วย แล้วตอนนี้แอร์ก็เย็นดีจัง
เด็กหนุ่มหันมองไปรอบๆ ห้องซึ่งเขาเพิ่งเคยเข้ามาเป็นครั้งแรก พยายามเพ่งมองและจดจำทุกซอกมุม จากบนเตียงขนาดใหญ่ที่เขากับรุ่นพี่นอนอยู่ ฝั่งตรงข้ามกันเป็นโทรทัศน์และชุดเครื่องเสียง มีประตูอีกบานคงเป็นห้องอาบน้ำ ฝั่งขวาเป็นโต๊ะและตู้เตี้ยๆ อยู่ใต้บานหน้าต่าง ฝั่งซ้ายเป็นตู้ขนาดใหญ่ซึ่งหน้าตู้มีเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนแขวนไว้บนราวจับ ห้องของรุ่นพี่ดูเรียบง่ายแล้วก็สะอาดอย่างเหลือเชื่อ
แต่ที่นี่คือห้องนอนของพี่น้ำเชียวนะ อา... รู้สึกว่าตัวเองพิเศษสุดๆ ไปเลย
ข้างหมอนที่เขาหนุนนอนอยู่ มีตุ๊กตาปลาฉลามที่เขาเคยให้พี่น้ำไว้ด้วย อีกฝ่ายคงจะนอนกอดมันทุกคืน
แต่เห็นแบบนี้แล้วก็อิจฉาตุ๊กตาเหมือนกันนะ
“กอดผมดีกว่าอีกนะพี่น้ำ” เมฆพูดเสียงเบา พลางยกแขนขึ้นโอบกอดรุ่นพี่ไว้พร้อมกับเอนศีรษะซบลงบนศีรษะของอีกฝ่าย นัยน์ตาสีนิลหรี่ปิดลงทีละน้อย ไม่นานก็ผล็อยหลับตามเจ้าของเตียงหลังนั้นไป
เวลาสองชั่วโมงผ่านพ้นไป น้ำลืมตาขึ้นทีละน้อย จากนั้นจึงค่อยๆ ผงกศีรษะขึ้น เขานอนหลับแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ส่วนเมฆเองก็ช่างเป็นหมอนข้างที่อยู่นิ่งดีจริงๆ น้ำยิ้มมุมปากพลางใช้ปลายนิ้วไล้สัมผัสตามกรอบหน้าของเด็กหนุ่ม เขาเท้าแขนลงกับเตียงแล้วพิจารณาใบหน้าในยามหลับใหลของอีกฝ่ายอีกครู่ใหญ่
เมื่อเมฆไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ มือของชายหนุ่มก็เริ่มไล้มือลงไปตามลำคอ ผ่านไปยังแผ่นอกที่อยู่ใต้เสื้อยืดตัวบาง จากนั้นจึงเคลื่อนต่ำลงไปอีก เขาค่อยๆ สอดมือเข้าไปภายในชายเสื้อเพื่อสัมผัสกับผิวของเด็กหนุ่ม
...อือ หลับลึกดีแท้
น้ำโน้มใบหน้าเข้าไปแนบจูบริมฝีปากอุ่น บดคลึงช้าๆ อย่างนุ่มนวลที่สุดเพื่อลองเชิงดูก่อน ก่อนจะค่อยๆ กัดลงไปกลีบปากล่างแล้วดึงออกมาเบาๆ เขาซุกใบหน้าลงตรงซอกคอ แล้วลากลิ้นไปตามแนวความยาวของลำคอนั้น
“ฮื่อ...” คนที่ถูกรุกรานเริ่มรู้สึกรำคาญ เขาจึงพลิกตัวหนีแล้วบ่นพึมพำ
รุ่นพี่ขยับเข้าไปประกบแผ่นหลังพร้อมกับโน้มศีรษะเข้าไปฟัง “ละเมออะไรน่ะเมฆ”
“...ไอ้แหนมไอ้ตำลึง พวกมึงดิฟผิดอีกแล้ว ไปท่องสูตรเลย ไม่ต้องมาเลียกู”
“.....” พอได้ยินเช่นนั้นก็เกิดอาการคิ้วกระตุก พูดไม่ออกไปชั่วครู่ อยู่กับเขาตามลำพังในห้องนอนเช่นนี้ ยังจะละเมอถึงคนอื่นได้อีก “ต้องลงโทษเด็กไม่ดีสักหน่อย” น้ำใช้ปลายนิ้วดึงคอเสื้อลง พลางเคลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบต้นคอของเด็กหนุ่มแล้วขบกัดจนเป็นรอยช้ำสีแดง
“อือ...” เมฆย่นคอลงเล็กน้อย หากก็ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาง่ายๆ
ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ พร้อมกับยกมือขึ้นขยี้เส้นผมบนศีรษะ
นัยน์ตาเรียวจับจ้องเด็กหนุ่มที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว จากศีรษะ ผ่านหัวไหล่ เอว ลงไปยังสะโพกที่ดู... ไม่ได้มีเนื้อมีหนังเอาเสียเลย น้ำหัวเราะพร้อมกับเอื้อมมือไปตบก้นคนที่นอนอยู่เบาๆ เขาดึงผ้าห่มมาห่มให้ แล้วลุกออกจากเตียงไป
TBC~*ก่อนอื่น กราบขอบคุณน้องปุ๊ก อดีตพี่ว้ากคณะวิศวะของมหาลัยแห่งหนึ่ง ที่เล่าถึงประสบการณ์และมอบคำพูดอันแสนซึ้งให้กับตั้งใจ เฮดว้ากในเรื่องค่ะ 
ในที่สุดประชุมเชียร์ก็จบสักที ฮัสกี้จะพาพี่น้ำน้องเมฆไปเทศกาลอื่นๆ ของมหาลัยต่อบ้างนะคะ 55555 นานมากกิงๆ ได้ข่าวเขาจะจบเทอมสองกันละ 55555555555555
พี่น้ำกับน้องเมฆก็ยังคงหาหนทางคลุกวงในกันต่อไป มันต้องมีสักวันสิน่า ที่ใครจะพลาด (วรั้ย!) เพราะงั้นก็สู้ๆ กันนะคะเด็กๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า 
#ทีมเมฆน้ำ #ทีมน้ำเมฆ ใจเย็นๆ นะคะ ยังไงสองคนนี้เขาต้องได้กันแน่นวล 55555555555
ปล. ถึงตอนนี้ยังมีใครจำ หิน ได้บ้างรึเป่าเนี่ย /สงสารหินแรงๆ บทหายไปนาน กร๊าก
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 806224 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก