Chapter 33 : สอบมิดเทอมภายในบริเวณสวนสมุนไพรอันเงียบสงบ มีเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งปูเสื่อนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอยู่ที่ใต้ต้นมะขาม เพราะพวกเขาต้องการใช้สมาธิในการอ่านหนังสือ ส่วนมะขามหวานๆ ที่มีให้รับประทานเล่นโดยไม่เหงาปากนั้นเป็นเพียงแค่ผลพลอยได้
ตำลึงเอนตัวพิงหมอนสามเหลี่ยมที่หนีบมาจากหอด้วย แหนมนอนคว่ำ ส่วนเมฆนั่งขัดสมาธิ มือหนึ่งถือหนังสือ ส่วนอีกมือใช้นิ้วหมุนปากกาไปมา พวกเขากำลังฝึกแก้โจทย์ปัญหาในวิชาที่จะสอบในวันรุ่งขึ้น ซึ่งเป็นวันสอบวันสุดท้าย
“ได้คำตอบแล้วโว้ย” ตำลึงลุกขึ้นพรวด พร้อมกับส่งแผ่นกระดาษในมือไปตรวจสอบกับเพื่อนทั้งสอง “ทำไมไม่เหมือนกันเลยวะ”
เมฆขมวดคิ้ว เมื่อเทียบคำตอบกับเฉลยแล้วก็มีเขาได้คำตอบถูกต้องอยู่คนเดียว “พวกมึงใช้สูตรผิดนะ แหกตาดู อ่านโจทย์ยังไงวะ แล้วทำไมไม่เปลี่ยนหน่วยก่อน แดกวีต้าก่อนนอนซะบ้างนะพวกมึง”
“ใครจะไปจำไหวเหมือนมึงวะ ตอนเด็กๆ แม่มึงต้มหนังสือให้แดกรึไง” แหนมค่อนขอด
“งั้นกูต้มให้พวกมึงแดกบ้างดีมั้ย พวกห่านี่ รีบๆ ทำโจทย์ให้หมดซะที ยังเหลืออีกสองวิชาที่ต้องอ่านนะมึง”
“แหม โกรธเกรี้ยว~ ห่างพี่น้ำหลายวันหน่อยฟาดหัวฟาดหางไปทั่วเลยน้า”
“คิดถึงก็โทรไปหาสิวะ อดทนอยู่ทำไม แค่คุยกันแป๊บเดียวมันจะเสียเวลาอ่านหนังสือสักเท่าไหร่กันเชียววะ”
“พี่น้ำเขาก็สอบเหมือนกัน” เมฆตอบสั้นๆ ด้วยสีหน้าปกติ ก่อนจะทอดถอนใจ “แต่รู้สึกว่าพี่น้ำจะสอบเสร็จวันนี้แหละ”
“เดี๋ยวพี่เขาคงแวะมาหามึงมั้ง”
“เห็นว่ามีประชุมองค์การนักศึกษาเรื่องวันงานลอยกระทงต่อ”
“เออ พรุ่งนี้สอบเสร็จเราก็ต้องประชุมเรื่องนี้เหมือนกัน”
“เรื่องบ้านผีกับบูธร้านอาหารใช่มั้ยวะ ขายหนมครกด้วยนะ กูชอบ”
“เอาลูกชิ้นปิ้งกับร้านยำด้วย”
“หิวแล้วว่ะ วันนี้ทำไรกินดีน้า”
เมฆหยิบชีทหนาๆ มาม้วน แล้วฟาดศีรษะเพื่อนทั้งสองเพื่อเรียกสติ “อ่านหนังสือก่อนโว้ย”
เพื่อนทั้งสองยกมือขึ้นกุมศีรษะ “ไอ้เหี้ยเมฆ! ตีหัวกูทำไม ความรู้ที่ยัดเข้าไปกระเด็นกระดอนออกมาหมดแล้วเห็นมั้ย”
“ไม่ดีเรอะ ตีให้แกลบร่วงแล้วจะได้มีที่ว่างให้ยัดความรู้เข้าไปบ้างไง บ่นมากจริงพวกมึงนี่!”
ท่ามกลางความสงบของสวนสมุนไพรนั้น ก็มีแต่เสียงของเด็กหนุ่มกลุ่มนี้นี่แหละ ที่นั่งโต้เถียงกันตั้งแต่เช้าจรดเย็น จนมืดมองไม่เห็นตัวหนังสือแล้วถึงได้หอบเสื่อกับข้าวของกลับไปยังหอพักของตน
หลังจากรับประทานมื้อเย็นและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้านอนแล้ว เมฆก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความ เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าหนึ่งในข้อความทั้งหมดนั้นมาจากคนที่เขารอคอย
“พี่สอบเสร็จแล้วนะ พรุ่งนี้โชคเอล่ะ”
เด็กหนุ่มรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไป “ขอบคุณครับ พรุ่งนี้หลังสอบเสร็จยังมีประชุม ผมไปหาพี่น้ำตอนดึกๆ ได้มั้ย”
“มีอะไรด่วนเหรอ”
คำตอบที่ได้รับมาส่งผลให้หัวใจที่ในตอนแรกเต้นเป็นลิงโลด เหี่ยวหดเป็นลูกโป่งไม่ได้สูบลม เขาถอนหายใจหนักๆ แล้วส่งข้อความไปว่า “เปล่าครับ แค่คิดถึง”
ครั้งนี้พอส่งข้อความไปแล้วปลายทางกลับเงียบไปสักพัก เกือบจะสิบนาทีแล้วก็ยังไม่ตอบกลับมา เมฆจึงเอนหลังลงนอนอย่างอ่อนใจ
ทว่าพอเขาปิดตาลง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มรีบตะครุบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันที
“พี่น้ำ”
“ออกมาที่ระเบียงหน่อยสิ”
“หือ ตอนนี้เลยเหรอครับ” เมฆลุกขึ้นพรวด รีบวิ่งออกไปยังระเบียงแล้วก้มลงมอง ที่ชั้นล่างสุดนั้น พี่น้ำของเขายืนยิ้มโบกมือไปมาอยู่ที่นั่น เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “พี่น้ำ เดี๋ยวผมลงไปหา!”
“จะดีเหรอ หอใกล้จะปิดแล้วไม่ใช่รึไง”
“ไม่เป็นไรครับ พี่น้ำรอก่อนนะ” เด็กหนุ่มพุ่งไปสวมรองเท้าแตะ วิ่งลงไปชั้นล่างสุดอย่างไม่คิดชีวิต เขาตะโกนบอกคนคุมหอก่อนจะก้าวออกจากตึกไป “พี่รอผมแป๊บนะ อย่าเพิ่งปิดประตูล่ะ”
“ให้เวลาสิบห้านาทีนะ” คนคุมหอกำลังติดละครอยู่พอดี เขาจึงใจดีเป็นพิเศษ
“คร้าบ”
พอก้าวออกมาจากตึกก็พบกับชายหนุ่มที่มายืนรออยู่ใกล้ๆ กับประตูทางเข้าออก เขาวิ่งไปหยุดหอบหนักๆ ตรงหน้าอีกฝ่าย หากใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มกว้างประดับ “พี่น้ำ”
น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องพลางหัวเราะเบาๆ “ใจเย็นๆ”
“พี่น้ำเพิ่งประชุมเสร็จเหรอ ทำไมดึกแล้วยังไม่กลับคอนโดฯ”
“อืม วันนี้ประชุมกันแล้วก็เริ่มงานเลยน่ะ เพราะเวลามีไม่มากนักเลยต้องเร่งมือกันหน่อย เดี๋ยวพี่จะกลับไปช่วยงานเขาต่อ”
“อ๋า... งั้นพี่น้ำแยกมาหาผมโดยเฉพาะเลยเหรอ”
น้ำยิ้มรับ “อื้อ เมฆคิดถึงพี่ไม่ใช่เหรอ”
“แล้วพี่น้ำไม่คิดถึงผมเหรอ” เด็กหนุ่มงอแงใส่
“ไม่คิดถึงจะมาหาเหรอ” รุ่นพี่เขกศีรษะอีกฝ่ายไปเบาๆ “พรุ่งนี้สอบเสร็จเมฆก็คงงานยุ่งเหมือนกัน”
“ก็คงจะอย่างงั้นครับ” เมฆตอบเสียงอ่อย ตัวเขาเป็นประธานรุ่น ส่วนเพื่อนรักก็เป็นหัวหน้าภาค คงจะต้องเป็นหัวเรือในการทำกิจกรรมเสียด้วย “พอสอบเสร็จก็นัดประชุมกันเรื่องบ้านผีที่โรงยิมเลย”
“งั้นเอาไว้ตอนบ่ายๆ พี่จะแวะไปหานะ”
แค่ชั่วเวลาสั้นๆ ที่จะได้อยู่ด้วยกันก็ดีถมไปแล้ว เด็กหนุ่มรีบพยักหน้ารับ “ครับ”
“ไปนอนได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้ก็พยายามเข้านะ”
เมฆคว้าข้อมือรุ่นพี่ไว้ เพราะไม่ได้ใกล้ชิดกันมาหลายวัน เขาอยากจะกอด อยากจะดึงรุ่นพี่เข้ามาหอมแก้มซ้ายขวา ถ้าหากเป็นไปได้ก็อยากจะจูบอีกสักทีสองที แต่ข้างหน้าหอนี่ คงเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้ “เอ้อ...”
น้ำค่อยๆ ดึงข้อมือออก เคลื่อนมือไปจับมือเด็กหนุ่มไว้แทนแล้วบีบเบาๆ “กู๊ดไนท์” จากนั้นก็รีบปล่อยมือแล้วผลักไหล่อีกฝ่ายให้เดินออกไป “เข้าไปได้แล้ว”
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
“อื้ม”
เมฆโบกมือลา แล้วจึงหักใจวิ่งกลับเข้าหอพักไป
ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินจากไปทั้งรอยยิ้มบนใบหน้าเช่นนั้น
..
.....
..
ในตอนบ่ายของวันใหม่ แต่ละคณะในมหาวิทยาลัยวุ่นวายกับการตระเตรียมงานลอยกระทง เช่นเดียวกับสมาชิกทุกคนในองค์การนักศึกษา บางคณะที่เพิ่งจะสอบเสร็จก็เร่งประชุมเรื่องการจัดงานกันแล้วแยกย้ายไปปฏิบัติงานทันที
สำหรับคณะวิศวกรรมศาสตร์ เนื่องจากมีจำนวนนักศึกษาเป็นจำนวนมาก พวกเขาจึงได้มีหลายบูธ หลังจากการประชุมกันแล้ว พวกเขาก็ตกลงกันว่าจะทำบ้านผีสิงซึ่งคณะวิศวะผูกขาดไว้ทำเป็นประจำทุกปี นอกจากนั้นส่วนหนึ่งของปีหนึ่งจะเข้าไปช่วยในขบวนพาเหรดนางนพมาศ อีกส่วนจะไปออกบูธขายอาหาร รวมไปถึงขายกระทงด้วย
เมฆกับตำลึงและแหนม เพื่อนสนิทของเขาสองคนจะอยู่ช่วยจัดการบ้านผีสิงกับเพื่อนและรุ่นพี่กลุ่มใหญ่ในคณะ รวมไปถึงแก๊งพี่ว้ากปีสี่ซึ่งรู้จักกันดีเป็นพิเศษ ทางมหาวิทยาลัยยกโรงยิมที่ใช้ฝึกยูโดให้กับโพรเจคต์บ้านผีสิงนี้ชั่วคราว โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องเก็บทำความสะอาดให้เรียบร้อยหลังจากเสร็จงาน
กลุ่มของตั้งใจเพิ่งจะปลีกตัวมารับประทานมื้อเที่ยงที่โรงอาหาร เนื้อตัวเปรอะเปื้อนมอมแมมเหมือนไปโดนตัวอะไรฟัดมาหมาดๆ พวกเขาอยู่ในกลุ่มจัดทำบ้านผีสิง แต่ถึงอย่างนั้นในวันงานจริงก็ถูกคนในคณะโหวตแกมบีบบังคับให้ไปเป็นตัวหลักในบูธเกมอีกบูธของคณะ ไม่ใช่บ้านผีสิง แต่เป็นบูธวิศวะตกน้ำ ซึ่งจะมีตัวพรีเมี่ยมเป็นพี่ว้ากทั้งปีสามและปีสี่ของคณะวิศวะนั่นเอง
“แม่ง กูอยากรู้นักว่าใครเป็นคนต้นคิด ไอ้พี่ว้ากตกน้ำเนี่ย”
“ดีนะที่ยังเปลี่ยนเวรกันไปนั่งตกน้ำแค่ชั่วโมงเดียว ไม่งั้นไข่กูขึ้นราแน่”
เสียงหัวเราะแว่วมาจากเพื่อนรักต่างคณะที่พวกเขาส่งข้อความไปเรียกให้มารับประทานมื้อเที่ยงพร้อมกัน น้ำก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารในจาน ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วจึงพูดต่อ “พวกมึงควรจะภูมิใจ บอลที่จะใช้ปาพวกมึงราคาแพงเป็นสองเท่าด้วยนะเว้ย เดี๋ยวกูจะแวะไปใช้บริการ”
“ไอ้สัตว์น้ำ มึงคงอยากให้พวกกูเป็นสัตว์น้ำเหมือนมึงสินะ”
“บางทีกูอาจจะเข้าคิวไม่ไหวก็ได้ แค่รุ่นน้องพวกมึงก็คงแถวยาวไปถึงหน้ามหาลัยแล้ว”
ใบตองค้อนปะหลับปะเหลือก “แหม ได้ทีใส่ใหญ่เลยนะมึง” ก่อนจะเหลือบไปเห็นถุงใส่ขนมถุงใหญ่ที่วางอยู่ข้างตัวเพื่อนรัก “นั่นอะไรวะ สาวให้มาอีกแล้วเรอะ”
“ไม่ใช่ นี่ซื้อมาจากเซนทรัลเมื่อวาน ตอนที่ไปซื้อของให้องค์การฯ” น้ำหยิบขนมขึ้นมาโยนลงกลางโต๊ะสองถุง “เอ้า แดกกันซะ”
“ให้คนหรือหมาวะ ไอ้ห่า” ตั้งใจต่อว่า แต่ก็เอื้อมมือไปหยิบถุงมาแกะออก
เมื่อให้ขนมเพื่อนแล้วชายหนุ่มจึงลุกขึ้น คว้าถุงขนมที่เหลือขึ้นไว้ในมือ “กูไปล่ะ”
ป๊อกเด้งขมวดคิ้ว มองขนมอีกหลายถุงที่อยู่ในถุงใหญ่ในมือเพื่อนรัก ซึ่งยังเหลืออีกห้าหรือหกถุงน่าจะได้ “เฮ้ยๆ ขนมเยอะแยะ มึงให้พวกกูสองถุงเนี่ยนะ”
“นี่ของเมฆ” น้ำตอบเสียงเรียบ
“ไอ้เหี้ย ไอ้เมฆคนเดียวแดกไม่ไหวหรอก มึงนี่แม่งโคตรลำเอียง”
“เออๆ เอ้า เอาไปอีกถุง แล้วเลิกบ่นซะ กูจะไปแล้ว” เจ้าของขนมทอดถอนใจ ไอ้พวกสัมภเวสีนี่ อาหารอยู่ตรงหน้ามากมายยังไม่ทันหมด ยังจะงกขนมอีก
“กูเห็นนะ มึงด่าพวกกูทางสายตาใช่มะ” เต้าหู้ค่อนขอด “ใช่ซี้ ใครจะน่ารักเหมือนไอ้น้องเมฆของมึง”
น้ำยิ้มมุมปาก “รู้ก็ดี” จากนั้นจึงรีบเดินออกไปโดยไม่หันกลับมาต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนๆ ที่ส่งเสียงโวยวายไล่หลัง ชายหนุ่มเดินตรงไปยังโรงยิมที่ในตอนนี้ตกเป็นสถานที่จัดทำบ้านผีสิงของคณะวิศวะ
เสียงเพลงดังคละเคล้าเสียงพูดคุยกันดังอื้ออึงอยู่ที่ด้านหน้าโรงยิม ซึ่งเหล่านักศึกษาที่รับผิดชอบการจัดทำบูธบ้านผีสิงกำลังทำหน้าที่ของตนเองกันอย่างวุ่นวาย น้ำกวาดสายตามองเพียงแค่ปราดเดียวก็พบกับเด็กหนุ่มที่เขาตั้งใจเดินมาหา เพราะรอยยิ้มที่ไม่เหมือนใครแบบนั้น
น้ำเดินเข้าไปยืนด้านหลังของเด็กหนุ่มที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา พลางวางมือลงบนศีรษะแล้วขยี้เบาๆ
เมฆเงยหน้าขึ้น พร้อมกับยิ้มกว้าง “พี่น้ำ”
“หวัดดีพี่น้ำ” พอได้ยินเสียงของเมฆ เพื่อนพ้องของเขาก็เอ่ยปากทักทายรุ่นพี่บ้าง
แหนมกับตำลึงรีบเปิดทางให้เพื่อน เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งหน้าตั้งตารอพบรุ่นพี่มาตลอดทั้งวันแล้ว “ไอ้เมฆ มึงเข้าไปวัดขนาดตรงกรอบหน้าต่างมาหน่อยดิ” พวกเขาพูดพลางชี้ในภาพแปลนของบ้านผีสิง แล้วโยนตลับเมตรให้
เมฆยิ้มรับ “โอเค” เขาหันไปทางรุ่นพี่ “พี่น้ำเข้าไปกับผมนะ”
ชายหนุ่มพยักหน้า “ได้สิ”
สองหนุ่มเดินคู่เคียงกันเข้าไปในโรงยิม ซึ่งภายในเริ่มจะมีเค้าโครงของบ้านผีสิงบ้างนิดหน่อยแล้ว เมฆเดินนำเข้าไปด้านในสุด หยิบตลับเมตรขึ้นมาวัดความยาวหน้าต่างแล้วบอกตัวเลขให้รุ่นพี่ช่วยจดลงแผ่นกระดาษ เมื่อเสร็จแล้วจึงยืนพิงบานหน้าต่างพลางดึงข้อมืออีกฝ่ายเข้าหาตัว
น้ำยิ้มบาง “วันนี้ทำข้อสอบได้มั้ย”
“สำหรับผมไม่มีคำว่าไม่ได้หรอก”
ชายหนุ่มยกมืออีกข้างขึ้นขยี้เส้นผมสีดำขลับอย่างมันเขี้ยว “ขี้โม้จริงๆ”
เมฆหัวเราะ พร้อมกับเคลื่อนมือไปโอบกอดรุ่นพี่ไว้หลวมๆ “คิดถึงพี่น้ำ เมื่อวานอยากกอดก็ไม่ได้กอด”
น้ำยกแขนขึ้นจะกอดตอบ ทว่าเสียงดังกึงๆ จากประตูทางเข้าดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน เขาจึงรีบผละออก คว้าแขนเด็กหนุ่มให้วิ่งตามเข้าไปภายในห้องเก็บอุปกรณ์
สองหนุ่มหลบอยู่ด้านหลังบานประตูที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย ช่วยกันมองลอดช่องประตูออกไปว่ามีใครเดินผ่านมาแถวนั้นหรือเปล่า ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูลง แล้วหันมาเผชิญหน้ากัน
พวกเขาประสานสายตากันขณะที่ต่างคนต่างเผยอริมฝีปากหอบ จากนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
“ทำอย่างกับหนีเจ้าหนี้เลยนะ อะ...” น้ำถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มโดยไม่ทันตั้งตัว เขาจึงยกแขนขึ้นโอบตอบ แล้วค่อยๆ เคลื่อนฝ่ามือผ่านแผ่นหลังขึ้นไปลูบศีรษะของรุ่นน้อง
เมฆซบใบหน้าลงบนไหล่ของชายหนุ่ม นัยน์ตาสีดำสนิทปิดลงช้าๆ อย่างต้องการกำซาบความอบอุ่นจากฝ่ามือที่ลูบสัมผัสเส้นผมของตน เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นอีกพลางพ่นลมหายใจออกหนักๆ “คิดถึงพี่น้ำจริงๆ นะ” สักพักเด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้น เขาแนบจูบริมฝีปากของอีกฝ่าย บดเบียดเพียงแผ่วเบาเท่านั้น ก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากไปจูบแก้มของรุ่นพี่ แล้วกระซิบใกล้ๆ ใบหู “ครั้งนี้พอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวไอ้พวกข้างนอกมันแซวว่าผมทำมิดีมิร้ายพี่น้ำ”
รุ่นพี่กระตุกยิ้มตรงมุมปาก หากก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร
“วันลอยกระทงพี่น้ำต้องทำอะไรบ้าง”
“ถ่ายรูปพาเหรดน่ะ แต่หลังจากนั้นว่าง เมฆล่ะ”
“ผมว่างทั้งงานเลย แต่ช่วงนี้ต้องทำงานเป็นจับกังหนักหน่อย ถ้างั้นพี่น้ำถ่ายรูปเสร็จแล้วไปเดินในงานกับผมนะ”
“โอเค”
เด็กหนุ่มเคลื่อนมือลงมากุมมือรุ่นพี่ไว้ “สัญญาแล้วนะพี่น้ำ”
“อืม สัญญา”
“งั้นเราออกไปกันเถอะ เดี๋ยวไอ้พวกนั้นจะสงสัย” จากนั้นจึงเดินนำอีกฝ่ายออกจากห้องไป
น้ำผ่อนลมหายใจออกยาว ที่จริงก็อยากจะชวนรุ่นน้องไปเดต ไปใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังบ้างตามประสาคนเป็นแฟนกัน ทว่าช่วงเวลาช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลย มีกิจกรรมของมหาวิทยาลัยมาขัดอยู่ตลอด เสร็จจากงานลอยกระทงนี่ไป ก็ยังมีสอบไฟนอลอีก ความสัมพันธ์ของเขากับเมฆจึงไม่ค่อยจะพัฒนาไปไหนสักเท่าไหร่
แต่ก็เอาวะ มีแฟนปีหนึ่งต้องอดทน
..
.....
..
ในวันที่เม็ดฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย การทำกิจกรรมของวันลอยกระทงจึงถูกพักไว้ชั่วคราว เหล่านักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่งกำลังช่วยกันเก็บข้าวของที่จำเป็นกลับเข้าไปในที่ร่ม บางส่วนก็ใช้ผ้าร่มปูกันน้ำไว้แทน ซึ่งผ้าร่มเหล่านี้ถูกเก็บไว้ที่ห้องเก็บของด้านหลังตึกใหม่ เมฆกับกลุ่มเพื่อนจึงต้องเดินไปกลับระหว่างตัวตึกกับสถานที่จัดงานอื่นๆ อยู่หลายหน
“ผ้าร่มที่เหลือนี่เดี๋ยวกูเอากลับไปเก็บให้ พวกมึงกลับไปเตรียมมื้อเย็นเลย หิวฉิบหาย”
“เออ สุกี้ตามที่ตกลงไว้นะ”
“โอเค”
เมฆใช้มือข้างหนึ่งถือร่มขนาดใหญ่ มืออีกข้างถือถุงใส่ผ้าร่มที่เหลือ เขาเดินดุ่มๆ ไปยังตึกหลังใหม่ พอเก็บของไว้ในห้องเก็บของเรียบร้อยแล้วจึงเดินวนเลียบตัวตึกมาทางด้านหน้า
ที่ตรงใต้กันสาดหน้าตึกนั้นมีใครบางคนยืนอยู่ เขาจำได้ว่าเป็นรุ่นพี่ที่เคยมาดูการประชุมเชียร์ ซึ่งพวกพี่ว้ากปีสี่ได้แนะนำให้รู้จัก แล้วตอนนี้รุ่นพี่ก็มาทำโพรเจคต์ติดตั้งอะไรสักอย่างที่ตึกใหม่หลังนี้ เด็กหนุ่มจึงปราดเข้าไปหา
“พี่ตฤณ ยืนทำไรอ่ะครับ”
“รอฝนซา จะไปหาอะไรกินน่ะ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครึ้ม ดูท่าฝนคงจะตกอีกสักพักใหญ่ๆ แล้วจะว่าไปวันนี้พวกเขาทำสุกี้ด้วย ไอ้คะน้ากับรูมเมตก็ไม่อยู่ ชวนรุ่นพี่ไปรับประทานกันหลายๆ คนหน่อยคงจะสนุกดี “ผมก็กำลังจะไปกินมื้อเย็นพอดี พี่ไปกินด้วยกันมั้ย”
“เออ ก็ดี ขอบใจว่ะ” ตฤณยิ้มรับ พร้อมกับก้าวเข้าไปยืนใต้ร่มคันเดียวกันกับเมฆ ขณะที่ก้าวเดินออกไปก็คุยกันไปด้วย
“พี่ตฤณเพิ่งเสร็จงานเหรอ”
“ยังหรอก แต่พี่นัดกับอีกบริษัทไว้ค่ำๆ ตอนนี้ก็เลยออกมาหาอะไรกินก่อน”
“เดี๋ยวผมพาไปกินอะไรอร่อยๆ”
“เออ ดีๆ” รุ่นพี่หัวเราะชอบใจ เพราะเจ้าถิ่นปัจจุบันย่อมรู้จักที่ทางดีกว่าเขามากอยู่แล้ว “มีร้านอะไรอร่อยๆ แนะนำพี่ไว้ด้วย คราวหน้าจะได้ไปลองบ้าง หือ?” ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่รุ่นน้องพาเดินไปยังมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งที่ในลานจอดรถ
เมฆจัดการหุบร่มแล้วส่งให้อีกฝ่ายพร้อมกับหมวกกันน็อก “เอ้า พี่ใส่ซะ แล้วถือร่มไว้ด้วยนะ” เขาพูดพลางใส่หมวกกันน็อกอีกใบให้ตัวเอง
รุ่นพี่รับทั้งสองอย่างมาอย่างงุนงง “เดี๋ยวๆ จะไปไหนวะ โรงอาหารอยู่ตรงนั้นเองไม่ใช่เรอะ”
“ผมจะพาพี่ไปกินที่อื่นน่ะ”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้น “แล้วพี่จะกลับมาทำงานยังไงวะ”
“เดี่ยวผมขี่มาส่งน่า เอ้าๆ ขึ้นรถสักทีสิพี่ ผมหิวแล้ว”
“เออๆ ขึ้นก็ได้” รุ่นพี่ยกหมวกกันน็อกขึ้นมาสวม ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเบาะด้านหลังเด็กหนุ่ม มือหนึ่งจับเสื้อของอีกฝ่ายไว้ ส่วนอีกมือถือร่ม จากนั้นรถมอเตอร์ไซค์ก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไปช้าๆ ไม่นานก็เคลื่อนเข้าไปจอดในลานจอดรถในละแวกที่มีแต่หอพัก
ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์ ถอดหมวกกันน็อกแล้วกางร่มออก เสื้อเชิ้ตของพวกเขาเปียกปอนไปหมด “จริงๆ เปียกขนาดนี้ไม่ต้องกางร่มแล้วก็ได้มั้ย”
“เอาน่ะพี่ กางเหอะ อย่างน้อยกางเกงในผมจะได้ไม่เปียก” เมฆสะกิดแขนรุ่นพี่เบาๆ แล้วชี้ไปที่ตึกของหอเก้า “ไปทางนั้นพี่”
“นี่มันหอปีหนึ่งไม่ใช่เหรอวะ”
“ก็ใช่อะดิพี่ ผมกับเพื่อนทำอาหารกินกันเอง”
“ฉิบหายละ พี่ยังตายไม่ได้ ยังต้องกลับไปทำงานให้จบโพรเจ็กต์นะเว้ย”
“แหม พวกผมทำอาหารเก่งนะ ไม่ตายหรอกน่า” รุ่นน้องหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “แต่จะว่าไป... แล้วนี่พี่มาทำงานยังไงอะ”
“ก็ขับรถของบริษัทมาน่ะสิ”
“แล้วรถพี่ไปไหน”
“คันนึงกลับกทม. น่ะ ส่วนอีกคันพวกลูกน้องพี่ขับไปที่พัก อีกสองชั่วโมงนู่นถึงจะมา”
“อ่อๆ” เมฆพยักหน้าหงึกหงัก เขาเดินนำเข้าไปในตึกของหอเก้าแล้วพาชายหนุ่มไปที่ห้องพักของแหนม
รุ่นพี่รุ่นน้องทักทายกันเล็กน้อย แหนมกับตำลึงรู้จักกับรุ่นพี่ตั้งแต่เมื่อตอนที่อีกฝ่ายมาดูการประชุมเชียร์แล้ว ก่อนทุกคนจะนั่งลงล้อมวงหม้อสุกี้ แล้วลงมือจัดการมื้อเย็นกันอย่างหิวโหย หลังจากนั้นก็นั่งพูดคุยเรื่องโพรเจ็กต์บ้านผีสิงในวันลอยกระทงของพวกเขากัน
“เดี๋ยวนี้อุปกรณ์เยอะดีนะ วิดวะทำบ้านผีมันทุกปี จนผูกขาดแล้วล่ะมั้งเนี่ย”
“ปีนี้ทำร้านอาหารหลายร้านด้วยนะพี่ แล้วยังขายกระทงอีก คณะเราคนเยอะอะ”
“อือ จริง เยอะกว่าตอนที่พี่เรียนเกือบเท่าตัว”
“ไอ้คะน้า รูมเมตผมมันก็เปิดบูธร้านอาหารของคณะมันด้วยนะพี่ ในกลุ่มพวกเราเนี่ย ไอ้คะน้ามันทำอาหารเก่งสุด รองลงมาก็ไอ้เมฆเลย เสน่ห์ปลายจวักของพวกมัน อนาคตเมียรักเมียหลง”
เมฆหันไปตบไหล่เพื่อนแรงๆ “ไม่จริงหรอก ไอ้แหนมทำอาหารได้หลายอย่างกว่าผมอีกพี่”
เมียรักเมียหลงงั้นหรือ? ใบหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะคนดังแล่นแวบเข้ามาในความคิด ส่งผลให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนวาบ เขาเคยทำอาหารให้พี่น้ำรับประทานแค่สองครั้งเท่านั้น แต่ความรู้สึกที่ได้ทำให้คนที่รักรับประทานน่ะ... มันสุขแบบหาอะไรมาเปรียบไม่ได้เลย
“ปกติแฟนพี่เป็นคนทำอาหารให้น่ะ แต่ให้เขาทำเกือบทุกมื้อก็สงสารว่ะ ตัวพี่น่ะไม่มีปัญญาทำอะไรให้เขากินเลย” ตฤณปรับทุกข์กับรุ่นน้องของเขาพลางถอนหายใจหนักๆ
“พี่อยากทำอาหารให้แฟนกินบ้างใช่ปะ”
“อือ อยากสิวะ อยากมากๆ เลยด้วย อยากเอาใจเขาบ้างว่ะ”
เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดถึงว่าอยากจะทำอาหารให้แฟนบ้าง เขาก็เข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี จึงอาสาเป็นคนช่วยสอนทำอาหารให้ “งั้นผมสอนให้เอามั้ยล่ะ เอาแบบง่ายๆ ไว้เซอร์ไพรส์แฟนพี่ไง”
“เฮ้ย จริงเหรอ!”
เสียงของรุ่นพี่ฟังดูตื่นเต้นดีใจมาก เมฆคิดว่าอีกฝ่ายคงจะรักแฟนมากเลยจริงๆ ยิ่งทำให้เขารู้สึกกระตือรือร้นไปด้วย “ยังไงช่วงนี้ไอ้คะน้ามันก็ไม่ค่อยว่าง ผมกับไอ้สองคนนี่ก็สลับกันทำกับข้าวแทบทุกเย็นอยู่แล้ว”
ตฤณยิ้มกว้าง “เออ ดีๆ เลย ขอบใจนะ”
พวกเขาตกลงกันว่าจะไปทำอาหารที่ห้องพักของตฤณเพราะมีเครื่องครัวพร้อม ส่วนเรื่องของสดนั้น ตฤณจะออกเงินให้รุ่นน้องช่วยไปหาซื้อในตลาดให้ พอนัดแนะวันและเวลากันเสร็จ เมฆจึงขี่มอเตอร์ไซค์พารุ่นพี่กลับไปส่งที่ตึกใหม่ให้ตามที่บอกไว้ในตอนแรก
เมฆถอดหมวกกันน็อกออก “ลูกน้องพี่กลับมายังเนี่ย”
“มาแล้วๆ นั่นไง รถจอดอยู่นู่น มื้อเย็นนี่พี่ขอบใจมากนะ เอาไว้จะพาไปเลี้ยงเหล้า” รุ่นพี่ตอบพร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่มเบาๆ
เมฆเหลือบตาขึ้นมองมือของชายหนุ่ม พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย “พี่ตฤณ”
“หือ”
“คือ...” เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง ก็เขาดันลืมตัวเผลอเรียกรุ่นพี่ไว้ด้วยความสงสัย แต่อย่างไรอีกฝ่ายเป็นคนนอก ถามไปก็คงไม่เป็นไร “เอ้อ... คือ... มีรุ่นพี่อยู่คนนึง เขาชอบลูบหัวผม พี่ว่าเขาคิดยังไงกับผมวะ”
ตฤณถอยกรูด “เฮ้ย พี่มีแฟนแล้วว่ะเมฆ”
เมฆนึกอยากจะยกหมวกกันน็อกทุ่มใส่อีกฝ่าย “ไม่ใช่พี่ตฤณสิโว้ย คือ... เขาเป็นรุ่นพี่ผมไม่กี่ปีหรอก แต่ไม่ได้อยู่คณะเดียวกัน”
“สนิทกันป่าวล่ะ”
“ก็... ก็นิดหน่อย”
“อือ...” ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาศีรษะ “ก็คงเอ็นดูไง”
“แค่นั้นเหรอ”
“มันแล้วแต่สถานการณ์ว่ะ บางทีอาจจะเพราะชอบก็ได้ ขนาดผียังชอบลูบหัวเลย”
“ผียังชอบลูบหัว?”
ตฤณหัวเราะลั่น “เออ ไว้เอ็งมีเมียก็รู้เอง”
เด็กหนุ่มขึงตาใส่ “ฮื้ย! ไอ้พี่ตฤณ!”
“ฮ่าๆ เอ็งก็ดูลาดเลาไปก่อนสิวะ ให้เขาลูบไปหลายๆ ทีแล้วค่อยวิเคราะห์ดูว่าเพราะอะไร มันอาจจะมีอะไรพิเศษก็ได้ เรียนวิทย์มาก็หัดเอามาใช้ซะบ้าง”
“ผมเรียนวิดวะเว้ยพี่”
“ไอ้เด็กเวร เรียนวิดวะไม่ต้องเรียนวิทย์รึไง” หางตารุ่นพี่กระตุกแปล๊บๆ เขาเขกศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ “พี่ไปทำงานแล้วโว้ย ขี่รถกลับดีๆ ล่ะ”
“ครับๆ” เมฆยกหมวกกันน็อกขึ้นมาสวม ส่วนหมวกอีกใบเขาใช้สายรัดไว้บนเบาะหลัง จากนั้นจึงเคลื่อนมอเตอร์ไซค์ออกไปช้าๆ
TBC~*เข้าสู่ช่วงงานลอยกระทงแล้วค่ะ (ดีเลย์กว่าสถานการณ์ปัจจุบันมากมาย) 
ตอนนี้จะเป็นตอนที่ซ้อนทับกับใน "เบลอ" แต่เป็นเรื่องของฝั่งน้องเมฆกับพี่น้ำค่ะ อุอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะค้า สามสิบกว่าตอนแล้ว ผู้ชายยังไม่มีทีท่าว่าจะได้กันเรย กร๊ากกก
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 806545 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก