Chapter 38 : เรื่องชวนปวดหัวของพี่ตฤณในตอนเย็นของวันศุกร์ขณะที่กลุ่มของเมฆนั่งทำแบบฝึกหัดฟิสิกส์อยู่ที่โต๊ะหินใกล้ๆ กับโรงอาหาร พวกเขาก้มหน้าก้มตาสนใจกับกองหนังสือตรงหน้าจนแทบไม่ได้ใส่ใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เนื่องจากการบ้านชิ้นนี้ต้องส่งอาจารย์ในวันจันทร์หน้าแล้วพวกเขาก็จะมีสอบย่อยวิชาเดียวกันนี้ในวันพุธด้วย จึงต้องเร่งมือฝึกวิชากันหน่อย
ตำลึงเกาศีรษะแรงๆ หลายต่อหลายครั้ง สลับกับหยิบหนังสือมาเปิดอย่างกระฟัดกระเฟียด “เหี้ยเอ๊ย หาสูตรไม่เจอ”
“มึงจำห่าไรได้บ้างวะ กูบอกให้จดสูตรแยกไว้ไง จะได้หาง่ายๆ” แหนมเงยหน้าขึ้นต่อว่า รอบดวงตาของเขาเป็นสีคล้ำไปหมด
“ไอ้เมฆอ่า มึงทำเสร็จยัง อธิบายกูที” ตำลึงเปลี่ยนวิธีไปอ้อนเอาจากเพื่อนรัก
“เสร็จแล้ว มึงก็เขียนลงไปก่อนสิวะว่าโจทย์ให้อะไรมาบ้าง แล้วค่อยไปหาสูตรที่แทนค่าได้ กูบอกมึงตั้งกี่ทีแล้ว ทำเองเลย กูไม่อธิบายมึงหรอก” เมฆตอบเสียงกึ่งดุ พร้อมกับตบไหล่เพื่อนรัวๆ “เร็วๆ อ่านโจทย์อีกรอบแล้วเขียนลงไปเดี๋ยวนี้”
“แม่ง... มีแฟนแล้วก็ยังดุไม่เปลี่ยนเลย” ตำลึงบ่นพึมพำ วอนให้คนที่ถูกกล่าวถึงเปลี่ยนจากตบไหล่เบาๆ เป็นตบดังผัวะ
“เขียนไวๆ จะให้ช่วยไม่ช่วย!”
“ครับๆ คุณเมฆ” ตำลึงก้มหน้าลงทำตามที่เพื่อนรักสอน ระหว่างที่จดตัวเลขลงในกระดาษทดก็หัวสั่นหัวคลอนเพราะโดนคนสอนตบอยู่เรื่อยๆ กว่าจะหาสูตรมาแทนค่าได้ เขาคงจดจำวิธีแก้โจทย์นี้ไปจนตาย
ทุกคนในโต๊ะเงียบกันไปอีกครั้งเพื่อทำแบบฝึกหัดต่อ เมฆเองก็เช่นกัน แม้จะทำการบ้านเสร็จแล้ว แต่ก็ยังฝึกทำโจทย์ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งท้องเริ่มหิว
“พวกมึงทำกันไปก่อนนะ กูไปหาอะไรกินหน่อย”
แหนมเงยหน้าขึ้น “ไม่รอกินที่ห้องวะ”
“เดี๋ยวกินอีกรอบก็ได้ ท้องหิวหัวแม่งไม่แล่นว่ะ”
“อือ รีบไปรีบมานะมึง พวกกูขาดมึงไม่ได้”
“เออๆ” เมฆลุกขึ้นจ้ำอ้าวๆ ไปยังโรงอาหาร เขาซื้อมะม่วงกับลูกชิ้นปิ้งใส่ถุง พอจะเดินกลับไปที่โต๊ะก็หันไปเห็นใครบางคนกำลังนั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ เด็กหนุ่มจึงปราดเข้าไปทักทาย
“เฮ้ย ไอ้พี่ตฤณ พี่แหลม ยังมีชีวิตอยู่เหรอเนี่ย”
ตฤณแทบสำลักก๋วยเตี๋ยว เขารีบเคี้ยวแล้วกลืนลงคอเพื่อทักทายรุ่นน้องกลับ “อ้าว ไอ้เมฆ มาเดินแรดหาอะไรแถวนี้วะ”
เด็กหนุ่มยิ้มหน้าระรื่นเข้าไปหารุ่นพี่ทั้งสอง “หาพวกเดียวกันน่ะพี่”
ชายหนุ่มทั้งสองชะงัก พลางหันไปสบสายตากัน แล้วจึงหันไปส่งนิ้วกลางให้รุ่นน้อง “ใครพวกเดียวกับมึง!”
เมื่อทักทายกันจนเป็นที่พอใจแล้ว ธนากรณ์หรือแหลมจึงยืนขึ้น เขาเลื่อนจานใส่เกี๊ยวห่อไข่นกกระทากับถุงใส่ผลไม้สารพัดชนิดเท่าที่โรงอาหารจะมีขายไว้ตรงกลางโต๊ะ “พอดีเลย เอ็งนั่งกินอะไรเป็นเพื่อนไอ้ตฤณมันหน่อยละกัน พี่จะเอาเอกสารไปส่งอาจารย์แป๊บ”
แหม... ลาภปากโว้ย~
เมฆพยักหน้ารับพร้อมกับยกมือขึ้นปาดปาก “ยินดีคร้าบพี่”
พอธนากรเดินออกไปแล้วก็เหลือสองหนุ่มอยู่ด้วยกันตามลำพัง เมฆก็เริ่มใช้ส้อมจิ้มอาหารใส่ปาก แล้วหันไปชวนรุ่นพี่พูดคุย
“โพรเจ็กต์ยังไม่เสร็จเหรอวะพี่”
“เสร็จแล้ว กำลังเตรียมส่งงานน่ะ”
“แล้วพี่นภเป็นไงบ้างอะ”
“ก็สุขสบายดี พี่ดูแลคนของพี่ดีอยู่แล้ว”
“แหม พูดได้เป็นปากเต็มคำ”
“แหงสิวะ” ตฤณยักคิ้วให้อย่างผู้มีชัยชนะเหนือกว่า
“ได้ลองทำกับข้าวให้พี่นภกินยัง”
“ทำไปครั้งนึงแล้ว”
“แดกไม่ได้อะดิ”
รุ่นพี่หันไปดูดน้ำอัดลมใส่หลอดค้างไว้ แล้วพ่นใส่หน้าเด็กหนุ่ม
“เย้ย พี่ตฤณแม่งโสโครก!”
“แดกได้สิวะ คุณนภเขาชมว่าอร่อยด้วยโว้ย แต่ที่ไม่ค่อยได้ทำเพราะพี่กลับบ้านไม่ทัน กว่าจะถ่อจากมหาลัยนี่กลับไปถึงคอนโดฯ ก็มืดแล้ว”
เมฆยกมือขึ้นเช็ดหน้า “พี่นภจะมาอีกมั้ยอะพี่ คิดถึง”
“คิดถึงก็โทรหาไปดิ”
“เออ จริงด้วย เดี๋ยวเย็นนี้จะโทร พี่นภให้เบอร์มือถือไว้ด้วยนี่หว่า ผมก็ลืม” เมฆยิ้มเยาะ เขาได้พูดคุยกับนภเกตน์เล็กน้อยเมื่อวันลอยกระทง หลังจากที่อีกฝ่ายคืนดีกับไอ้พี่ตฤณแล้ว ต้องบอกว่าแฟนของรุ่นพี่นี่โคตรน่ารักสุดๆ ไปเลย เกือบจะเท่าพี่น้ำของเขาทีเดียว
“เฮ้ย พูดเล่นโว้ย อย่ายุ่งกับแฟนพี่” ตฤณถอนหายใจหนักๆ คุยกับใครก็ไม่เหนื่อยเท่าคุยกับไอ้รุ่นน้องคนนี้เลยจริงๆ “เดี๋ยวคุณนภจะมาตอนตรวจรับ”
“เย้ๆ เย้ย!” พอเด็กหนุ่มทำท่าระริกระรี้ อีกฝ่ายก็พ่นน้ำใส่อีกครั้ง “ไอ้พี่ตฤณนี่ยังไงวะ เป็นปลาหมึกเรอะ พ่นน้ำอยู่ได้ เดี๋ยวขี้กลากขึ้นพอดี”
ตฤณยิ้มมุมปาก นึกอยากจะต้อนคนปากดีให้จนมุมบ้าง “แล้วมึงกับไอ้น้ำอะ เป็นไง ถึงไหนแล้ว” เขาแค่จะถามว่าสานสัมพันธ์กันไปถึงไหนแล้ว แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะคิดไปอีกแบบ
ใบหน้าของเมฆซับสีเลือด เขาคว้าถุงพลาสติกมาขยำขยี้ “ก็... ยังไม่ถึงไหน แต่ว่า เออ!” เด็กหนุ่มถลาเข้าไปเกาะแขนรุ่นพี่พลางเขย่าแรงๆ “พี่ตฤณ! ผมมีเรื่องสำคัญจะถาม พี่ตฤณต้องมีประสบการณ์มามากมายแล้วแน่ๆ”
รุ่นพี่สะบัดแขนออกพร้อมกับใช้มืออีกข้างปัดตรงที่ถูกจับ “อะไรของเอ็ง” จากนั้นจึงก้มหน้าลงสูดเส้นก๋วยเตี๋ยวที่ใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาจากในชาม
เมฆนั่งบิดไปมา หันมองไปรอบๆ ก็ไม่มีใครเดินผ่าน ช่างเป็นโอกาสเหมาะเจาะอะไรเช่นนี้ เขาขยับเข้าไปกระซิบกับอีกฝ่าย “คือว่า... ไอ้พี่ตฤณครับ ผมคบกับพี่น้ำมาพักนึงแล้ว แต่ยังไปไม่ถึงไหนเลยอะ คือ... ผมจะทำยังไงดี ถ้าผมอยากจะปล้ำพี่น้ำ...”
พรวด!
คราวนี้ไม่ใช่น้ำจากในแก้ว แต่เป็นก๋วยเตี๋ยวจากในปากที่ชายหนุ่มพ่นพรวดออกมาใส่รุ่นน้องอย่างจังๆ
“เย้ย! ไอ้พี่ตฤณโว้ย”
“โทษๆ อันนี้พี่ไม่ได้ตั้งใจ” ตฤณหันไปคว้ากระดาษทิชชูในกล่องบนโต๊ะส่งให้เด็กหนุ่ม แล้วก็เช็ดปากของตนเองด้วย “เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่รุ่นพี่ ก่อนจะพูดอีกครั้ง “เอาแบบตรงๆ เลยนะ คือผมอยากจะปล้ำพี่น้ำอะ ต้องทำไงบ้าง”
“พี่ก็พูดตรงๆ เลยนะไอ้เหี้ยเมฆ” ชายหนุ่มหยิบกระดาษทิชชูมาเพิ่มอีกเพื่อซับเหงื่อ “ถ้าเอ็งไม่รู้จะทำไง เอ็งก็ปล่อยให้ไอ้น้ำมันทำเถอะว่ะ”
“โหยไอ้พี่ตฤณ แต่ผมอยากทำอะ”
“เอ็งก็ดูหนังโป๊เอาสิวะ”
“ดูแล้วพี่ ไม่เกิดผลอะไรเลยว่ะ”
“เปิดหาเอาในอินเทอร์เน็ตไม่ได้รึไง”
“โธ่ มันก็ไม่เหมือนถามคนที่มีประสบกามจริงหรอก บอกมาหน่อยน่ะพี่ คร่าวๆ ก็ได้ ผมไม่รู้จะถามใครนอกจากพี่แล้วเนี่ย”
“ประสบกามพ่อง...” ตฤณส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจ แต่เอาเถอะ ถ่ายทอดวิชาให้รุ่นน้องบ้าง คงจะได้บุญล่ะมั้ง ชีวิตรักของเขากับนภเกตน์จะได้ฟินๆ “ก็ได้ แต่พี่บอกให้แค่คร่าวๆ มันเป็นเบสิคที่เอ็งต้องไปต่อยอดเอาเอง โอเค้?”
“ครับๆ”
รุ่นพี่หันมองไปรอบๆ เพื่อดูว่าตรงที่พวกเขานั่งอยู่ปลอดคน จากนั้นจึงเริ่มต้นบทเรียน “การจะปล้ำกันเนี่ย มันไม่เหมือนการเสียบปลั๊ก กดสวิตช์แล้วใช้งานได้ทันที ถ้าจะเทียบให้ถูกต้องเทียบกับการก่อเตาถ่าน แรกสุดเอ็งก็ต้องหาไม้หาเชื้อไฟมาก่อไฟให้ติดน้อยๆ ก่อนใช่ปะ นี่เรียกว่า A-Level” เขาบรรจงเขียนตัวอักษร A พร้อมคำบรรยายลงบนกระดาษที่ด้านหลังวาดภาพเครือข่ายคอมพิวเตอร์ไว้พร้อมเส้นระโยงระยาง
“เดี๋ยวๆ กระดาษพี่ต้องเอาไปส่งอาจารย์รึเปล่าวะ”
“ไม่ต้องๆ นี่โพยของพี่เอง เดี๋ยวให้เอ็งเอากลับไปท่องด้วยเลย”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค ต่อเลยพี่”
“A-Level อย่างในหนังโป๊ทั่วๆ ไป ก็คือช่วงแรกของเรื่องที่มันจะมีการกอดมีจูบ เสื้อผ้ายังไม่ได้ถอด พอเปรียบกับการติดไฟในเตาถ่านแล้ว ก็ง่ายๆ แบบว่า คือถ้ามึงก่อไฟดี มันก็ไม่ดับไง ไฟมันก็ลุกต่อ ทำให้การปล้ำผ่านไปต่อที่ B-Level ได้โอเค้?”
“โอ้โห! ครับๆ”
“ว่าแต่มึงกับไอ้น้ำน่ะ ผ่าน A-Level แล้วยัง”
เมฆยิ้มเจื่อนๆ “.....”
ตฤณไม่อยากจะถามต่อ ดูจากสภาพการณ์แล้ว ท่าทางไอ้เมฆมันไม่ค่อยได้เรื่องสักเท่าไหร่ เดี๋ยวมันเกิดเพี้ยนให้เขาสอนขึ้นมาจะลำบาก “สมมติว่ามึงผ่าน A-Level มาเป็น B-Level ได้ คราวนี้ในเตาถ่านน่ะ พอไฟติดแล้วอะไรๆ ก็ง่ายขึ้นใช่ปะ ค่อยๆ เอาถ่านมาใส่เพิ่ม พัดๆ สักพัก ไฟมันก็จะลุกโหมแรงๆ แต่ว่ามึงต้องระวังด้วย ถ้ามึงใส่ถ่านมากไปทีเดียวหรือออกแรงพัดแรงไป ไฟมันก็จะดับ” รุ่นพี่เขียน B ลงในกระดาษ แล้วส่งต่อให้เด็กหนุ่ม “เอ็งจดเอาเองเถอะ พี่กระดากว่ะ”
รุ่นน้องผู้ฝักใฝ่ในการเรียนรู้คว้ากระดาษไปจดเลคเชอร์อย่างตั้งใจ “B ต้องใส่ถ่านทีละน้อย แล้วค่อยๆ พัด”
ชายหนุ่มยิ้มแหยๆ คิดอยู่ในใจว่าระดับนี้ไอ้น้ำท่าจะรับมือลำบาก แต่เขาก็สงสัยเหมือนกันนะ เพราะเคยได้ข่าวว่าไอ้น้ำมันช่ำชอง ทำไมปล่อยให้เด็กของมันมาปล่อยความงี่เง่าเรี่ยราดแบบนี้ “ถ้าเปรียบกับฉากในหนังโป๊ ก็คือถอดเสื้อผ้านัวเนียกัน” เขาชำเลืองมองตามที่เด็กหนุ่มจดเลคเชอร์แล้วก็ยิ่งหนักใจ แม่งจดทุกคำเลยจริงๆ
“ต่อมาก็ C-Level อันนี้ไฟนอลแล้ว พอไฟลุกแดงได้ที่ ร้อนสุดๆ ก็พร้อมใช้ทำอาหารปิ้งย่างได้ เปรียบกับหนังโป๊ก็คือฉากสุดท้าย ตอนที่นางเอกร้องอิคึๆ คิมูจิ๊ๆ รัวๆ อะ ทีนี้แต่ละเลเวลมันต่อเนื่องกันใช่มั้ยล่ะ ถ้าเอ็งเริ่มได้ดี มันก็จะมาจบที่เลเวลสุดท้ายได้เองนั่นแหละ”
“อ่า... แปลว่า A-Level สำคัญสุดสินะพี่ ฉิบหายแล้ว... แค่จูบผมยัง...”
ตฤณเอามือดันศีรษะรุ่นน้องออกไปไกลๆ ถ้ายกเท้าขึ้นมาถึงได้เขาคงถีบมันไปแล้ว “หยุด! พี่ไม่อยากรู้”
“โห แต่พี่ตฤณอะ”
“เอ็งก็หัดบ่อยๆ สิวะ”
“มันง่ายซะที่ไหนอะพี่ โอกาสไม่ค่อยจะมีเลย ผมควรจะเริ่มยังไงให้ได้จูบบ่อยๆ วะ”
“พี่จะรู้มั้ยวะ”
เมฆขมวดคิ้ว “แล้วเวลาพี่ตฤณจะจุ๊บพี่นภ พี่ทำไงอะ”
“ก็เดินเข้าไปจุ๊บสิวะ”
“ไม่อายชาวบ้านชาวช่องบ้างเหรอ”
“เอ๊า ก็ทำเฉพาะเวลาอยู่ด้วยกันสองคนสิวะ ไอ้เวรนี่!” รุ่นพี่พ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาเหนื่อยกับไอ้เด็กนี่จริงๆ
“จู่ๆ ก็เดินไปจุ๊บเลยเหรอ ไม่ต้องพูดพล่ามทำเพลง?”
“เออสิวะ คนเป็นแฟนกันก็อยากจุ๊บๆ กันตลอดแหละ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “แล้วพี่น้ำจะอยากจุ๊บผมบ้างมั้ยวะ”
“ไม่รู้โว้ย” ตฤณซับเหงื่ออย่างอ่อนใจ “คำถามพวกนี้ใครจะรู้คำตอบดีเท่าเอ็งกะไอ้น้ำวะ”
“งั้นเปลี่ยนคำถาม ทำไงผมถึงจะจุ๊บเก่งๆ วะพี่ แบบ... ให้พี่น้ำเตลิดเปิดเปิงไปเลยอะ”
กูว่าแล้วต้องเจอคำถามนี้... ตฤณยกมือขึ้นกุมขมับ เขากวาดสายตามองไปบนโต๊ะ พบกับมะยมที่ยังมีก้านติดอยู่จึงหยิบมาดึงก้านออกแล้วหันไปบอกกับรุ่นน้อง “เอ้า อ้าปาก”
“ฮะ!”
ตฤณยัดเม็ดมะยมใส่ปากเด็กหนุ่มไป “เนี่ย เริ่มแรก เอ็งหัดใช้ลิ้นเดาะเหมือนลูกบอลอะ เดาะๆ กลิ้งไปกลิ้งมา บ่อยๆ เข้าใจมั้ย แล้วนี่...” เขาหยิบก้านมะยมขึ้นตรงหน้าอีกฝ่าย “หัดใช้ลิ้นมัดมันให้เป็นปม แบบนี้...” แล้วเอาใส่ปากตัวเอง ใช้ลิ้นดุนๆ พลิกไปพลิกมาไม่กี่ทีก็แลบลิ้นซึ่งตรงปลายมีก้านมะยมมัดเป็นปมวางอยู่ออกมาโชว์ “เข้าใจปะ ฝึกทำแบบนี้บ่อยๆ เดี๋ยวจูบเก่งเอง”
เมฆเบิกตาโพลง เขาลุกขึ้นพรวดแล้วตบมือเสียงดัง “โห้ววว! พี่ตฤณสุดยอด!”
“ไอ้เวร พอๆ อายชาวบ้านเขา” ชายหนุ่มรีบกระตุกแขนรุ่นน้องให้นั่งลง
เด็กหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มพลางถูมือไปมา นัยน์ตาสีเข้มจ้องเม็ดมะยมแล้วแลบลิ้นเลียปาก
พอเหล่มองท่าทีมั่นหน้า ไม่ได้เรื่องสักอย่างแต่ริจะรุกของเด็กหนุ่มแล้ว ตฤณก็นึกอยากจะแกล้งให้อึ้งหนัก อยากรุกมากใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ตฤณจัดให้เอง “แล้วอีกอย่างที่พี่จะสอน” เขากระแอมเบาๆ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อตรวจดูว่าไม่มีใครเดินผ่านมาแน่ๆ จากนั้นจึงโน้มตัวเข้าไปกระซิบบอก “มึงไปทำความคุ้นเคยกับกล้วยหอมไว้นะ ลองจับๆ ลูบๆ ถูๆ บ่อยๆ อมได้แต่อย่าให้ช้ำ เข้าใจ๊”
“กล้วยหอม” คราวนี้ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ถ้าควันออกหูได้รถดับเพลิงคงวิ่งมาที่โรงอาหารแห่งนี้แล้ว เขาอ้าปากพะงาบๆ พร้อมทำท่าลูบกล้วยไปด้วย “...กล้วย... เหรอพี่”
“เออ แค่นี้แหละ ไม่มีอะไรจะสอนแล้วโว้ย มึงเคลียร์หมดแล้วใช่มั้ย ไอ้เรื่องเอบีซีเนี่ย ไปต่อเองไหวนะ สู้ๆ ละกัน”
“คะ... ครับ”
ได้ผลเว้ย~ ไอ้เมฆนิ่งไปเลย... ตฤณหัวเราะอยู่ในใจ
ในขณะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแทรก ชายหนุ่มจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย หลังจากพูดคุยกับคนในสายจบก็รีบยืนขึ้น “พี่ต้องไปหน้างานที่ตึกใหม่ละ ลูกน้องโทรตามแล้ว”
“อะอ้าว” เมฆเงยหน้าขึ้น “ไหนว่างานเสร็จแล้วไงพี่”
“เขากำลังตรวจสอบการทำงานของระบบตามเอกสารตรวจรับก่อนวันจริงน่ะ สงสัยจะมีปัญหาอะไร เอ็งเอาอาหารที่เหลือนี่ไปกินกับเพื่อนแล้วกัน” รุ่นพี่เลื่อนอาหารไปตรงหน้าเด็กหนุ่ม พลางนึกดีใจว่าเขารอดพ้นจากไอ้เด็กซื่อบื้อนี่สักที
“แล้วพี่แหลมอะ”
“เดี๋ยวพี่โทรบอกเอง ฝากเก็บชามก๋วยเตี๋ยวหน่อยนะ”
“เออๆ ครับพี่ ขอบคุณที่สอนผมนะ” เมฆโบกมือลารุ่นพี่ที่ยืนขึ้นรวบเอกสารบนโต๊ะอย่างรีบเร่ง แล้วกุลีกุจอลุกเดินออกจากโรงอาหารไป
หลังจากที่ตฤณไปช่วยลูกน้องของเขาตรวจสอบระบบตามเอกสารตรวจรับเรียบร้อยแล้ว พวกลูกน้องยังอยู่ต่อเพื่อจัดหน้างานให้เรียบร้อย ส่วนธนากรพาอาจารย์ออกไปเลี้ยงรับรองข้างนอก ตัวเขาว่างจึงจะไปเดินตรวจงานอีกสักรอบ
“เดี๋ยวพี่จะไปดูงานที่ห้องเซิฟเวอร์ตึกเก่าหน่อยนะ เห็นทีมเคเบิลบอกว่าวันนี้เสร็จแล้ว”
“ครับพี่” ลูกน้องอีกสามคนตอบรับ
พอไปตรวจงานที่ห้องเซิฟเวอร์ในตึกเก่าเรียบร้อย ระหว่างที่เดินออกมาจากตึกก็มีรถ BMW คันคุ้นตาตรงเข้ามาจอดเทียบด้านหน้าตึกตรงที่เขาเดินออกมาพอดี
เจ้าของรถ BMW เปิดประตูรถแล้วก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว “พี่ตฤณ!”
“อ้าว ไอ้น้ำ”
น้ำปิดประตูรถแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหารุ่นพี่ “ผมกำลังจะไปหาอะไรกินที่หน้ามอ ไปด้วยกันดิพี่”
ตฤณถอยหลังกรูดอย่างระแวง “ทำไมไม่ไปชวนเด็กเอ็งวะ”
“เมฆอ่านหนังสือเตรียมสอบครับ”
“แล้วเพื่อนเอ็งไปไหน”
“เพื่อนผมก็อ่านหนังสือเตรียมสอบครับ”
“แล้วทำไมเอ็งไม่อ่าน!”
น้ำหัวเราะเบาๆ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย “ผมมีเรื่องอยากปรึกษากับพี่อะ”
กูว่าแล้ว! ไอ้พวกห่านี่เห็นกูเป็นอะไรกันวะ!
ตฤณทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาถอนหายใจหนักๆ กำลังจะตอบปฏิเสธเพราะขี้เกียจฟัง ทว่า...
“เดี๋ยวผมเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเป็ดย่างเจ๊เล็ก”
รุ่นพี่ชะงัก... จะว่าไปเมื่อตอนบ่ายๆ ก็รับประทานก๋วยเตี๋ยวไปนิดเดียว เพราะไอ้ห่าเมฆแท้ๆ
“ข้าวมันไก่กับบะหมี่หมูแดงใส่เกี๊ยวด้วย”
แต่ไปกับไอ้น้ำเขาก็คงต้องทนฟังปัญหาความรักของพวกมัน “...ไม่ต้องเอาของกินมาล่อ”
“แถมบิงซูให้ด้วยเอ้า”
ตฤณพ่นลมหายใจออกหนักๆ “เออ ไปก็ไป”
และแล้วสองหนุ่มก็ไปนั่งหน้ามึนกันอยู่ที่ในสวนอาหารแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ว่าน้ำใจดีอัปเกรดอาหารให้รุ่นพี่ หากเพราะกลัวว่าถ้าไปแค่ร้านที่หน้ามหาวิทยาลัย อีกฝ่ายอาจจะอิ่มแล้วชิ่งหนีเขาไปได้ง่ายๆ
ไม่นานอาหารที่สั่งไปก็ถูกนำมาเสิร์ฟ
“ดีนะเนี่ยวันนี้เจอพี่ตฤณพอดี ผมว่าจะโทรไปหาอยู่เชียว”
“ขนาดนั้นเลย” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปตักกุ้งอบวุ้นเส้นใส่จาน “จะสอบไฟนอลกันแล้วใช่มั้ยวะเนี่ย”
“ครับ ปกติวิดวะก็เรียนหนักกันอยู่แล้ว ช่วงนี้เลยยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ส่วนตัวผมน่ะว่าง สอบภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่นงี้ ไม่ต้องอ่านก็ยังได้”
“ก็เลยฟุ้งซ่าน?” ตฤณแขวะด้วยความหมั่นไส้
น้ำยิ้มมุมปาก “พี่นภเป็นไงบ้างวะพี่”
“ก็สบายดี เดี๋ยวจะมาคุมตรวจรับด้วย” ...ตอบให้ก่อนเลย เผื่อว่าไอ้น้ำมันจะคิดถึงคนรักของเขาอีก “แล้วเอ็งกับไอ้เมฆเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็เรื่อยๆ อะพี่”
“เรื่อยๆ นี่คือยังไงวะ”
“ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าสักเท่าไหร่”
“แล้วทำไมเอ็งไม่ลุยล่ะวะ ปล่อยเรื่อยๆ ทำไม เสียชื่ออดีตเสือหมด เห็นเมื่อก่อนลากลงไปแดกในน้ำได้หมดทุกราย” ...ไอ้เมฆมันจะได้ไม่ต้องกังวลเหมือนกัน ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ
“นี่เสือหรือเหี้ยวะพี่”
ตฤณหัวเราะเบาๆ เขาตักอาหารใส่ปากไป ชำเลืองมองรุ่นน้องที่นั่งอยู่ด้วยกันไป “จะว่าไป เอ็งก็เปลี่ยนไปนิดหน่อยนะไอ้น้ำ”
“หือ” น้ำเลิกคิ้วขึ้น
“เมื่อก่อนพี่ว่าเอ็งดูนิ่งๆ น่าเบื่อๆ ไม่ค่อยน่าเข้าใกล้สักเท่าไหร่ คือตอนนี้เอ็งก็ยังดูนิ่งๆ เหมือนเดิมนะ แต่แบบ... มันไม่เหมือนเมื่อก่อนว่ะ” รุ่นพี่พูดอย่างตรงไปตรงมา “แต่ก็นะ คบกับไอ้เมฆก็คงต้องมีคนนึงนิ่งล่ะนะ”
“แล้วสรุปว่าผมเปลี่ยนไปยังไงวะพี่”
“อืม... ก็ดูแฮปปี้ดีมั้ง”
น้ำทำหน้ายุ่ง “เมื่อก่อนผมดูอมทุกข์มากเลยเหรอ”
“เปล่าหรอก แต่เอ็งเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว”
น้ำนิ่งเงียบ รับประทานอาหารต่อไปอีกสักพักจึงค่อยชวนรุ่นพี่คุยต่อ “พี่ตฤณ ผมถามตรงๆ นะ...”
เจ้าของชื่อเรียกชะงักไปเล็กน้อย
...ฉิบหาย เริ่มเหมือนกันเลยโว้ยไอ้คู่นี้
แล้วรีบโกยอาหารใส่ปากให้อิ่มเร็วๆ ก่อนที่เขาจะรับประทานอะไรไม่ลงอีก
“เออ ถามมา”
“พี่ตฤณใช้เวลานานมั้ย กว่าพี่นภจะยอมให้คลุกวงในอะ”
กูว่าแล้วต้องไม่พ้นคำถามเรื่องนี้... ตฤณยกมือขึ้นทุบศีรษะตัวเองรัวๆ
“กรณีของพี่กับของพวกเอ็งมันไม่น่าจะเริ่มเหมือนกันว่ะ เพราะงั้นเทียบเวลากันคงไม่ได้หรอก”
“ไม่เหมือนกันยังไงวะพี่”
“พี่กับคุณนภเริ่มคบกันเพราะความเพี้ยน แต่พวกเอ็ง... ตอนที่ตกลงคบกันก็มีสติดีอยู่ทั้งคู่ไม่ใช่เรอะ”
น้ำขมวดคิ้วแล้วจึงผ่อนลมหายใจออกยาว “...คือเมฆเขาทั้งซื่อทั้งบื้อ ผมเลยไม่กล้าทำอะไร กลัวว่าจะทำให้เขาตกใจ”
“เอ็งไปศึกษามาแล้วใช่มั้ยว่าถ้าถึงเวลาต้องทำยังไง”
รุ่นน้องพยักหน้า “เรื่องนั้นผมไม่ห่วงหรอก ห่วงว่าเริ่มยังไงให้เขาไม่ตกใจวิ่งหนีไปซะก่อนมากกว่า”
“อือ...” ตฤณรู้สึกปวดศีรษะมาก ทำไมเขารู้สึกว่าอาหารมากมายตรงหน้าช่างไม่คุ้มกับการเป็นที่ปรึกษาเลยก็ไม่รู้ “คือว่านะไอ้น้ำ เอ็งอยากใกล้ชิด อยากคลุกวงในกับแฟน มันก็เป็นเรื่องธรรมดา พี่เข้าใจ แต่เพราะแฟนเอ็งมันยังละอ่อน ไม่คุ้นมือชาย เอ็งก็ค่อยๆ สอนให้มันคุ้นมือก่อนสิ”
“.....”
“ตอดไปวันละนิด เดี๋ยวดีเองแหละน่ะ”
...เขาก็ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว
น้ำก็กระตุกยิ้มมุมปาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ฝ่ายรุ่นพี่เองเหลือบมองใบหน้ารุ่นน้องแล้วก็เข้าใจ เขาเอื้อมมือออกไปยกแก้วใส่น้ำอัดลมขึ้นดื่ม พลางคิดอยู่ในใจ
...เสืออย่างไรมันก็เป็นเสือล่ะวะ เอ็งไม่ต้องคิดมากแล้วล่ะไอ้เมฆ
ทั้งสองหนุ่มนั่งรับประทานอาหารต่อไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งอาหารบนโต๊ะร่อยหรอลงไปเกือบหมด
น้ำชำเลืองมองรุ่นพี่ แต่ก็ชั่งใจอยู่สักพักจึงค่อยถาม “พี่ตฤณ เคยคิดถึงอนาคตของพี่ตฤณกับพี่นภบ้างมั้ยวะ”
ตฤณหันไปสบสายตาคนถาม “คิดสิวะ”
“คิดว่าไงอะ”
“ก็คิดว่าทุกวันของพี่ต้องมีคุณนภ แล้วก็ต้องพยายามทำให้ทุกวันของคุณนภมีพี่ไง”
“แหวะ เสียดายข้าวเลยว่ะ ไอ้พี่ตฤณ”
“ก็แล้วเสือกถามทำไมวะ” รุ่นพี่หัวเราะร่า “แล้วเอ็งล่ะ”
เจ้าของนัยน์ตาเรียวผ่อนลมหายใจออกยาว “ผมอยู่กับเมฆแล้วมีความสุขดี อยากอยู่ด้วยกันไปอีกนานๆ ...ก็คงไม่ต่างกับพี่หรอกมั้ง”
“อี๋... ไม่น่าแหวะเลยนะตอบแบบนี้อะ” ตฤณเบะปากใส่
น้ำยิ้มบาง เขาเท้าแขนทั้งสองข้างลงกับโต๊ะ พร้อมกับยกมือขึ้นกุมใบหน้า “ผมกลุ้มนิดหน่อยว่ะพี่ เดี๋ยวเรียนจบจะต้องไปอยู่ญี่ปุ่นรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไปทำไมวะ ถ่ายหนังโป๊เหรอ”
“ถ่ายหนังโป๊ไปประเทศอื่นก็ได้ป่ะวะไอ้พี่ตฤณ!” รุ่นน้องลดมือลงประสานกันไว้บนโต๊ะแทน “บ้านพี่ชายผมอยู่ที่ญี่ปุ่น ส่วนบ้านที่ไทยไม่มีใครอยู่แล้ว”
ตฤณยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ “เอ็งอายุเท่าไหร่แล้ววะไอ้น้ำ ตัดสินใจชีวิตตัวเองไม่ได้รึไง”
รุ่นน้องส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจแรงๆ “ผมไม่รู้จะพูดยังไงเลยว่ะ คือ... ผมไม่ค่อยได้คุยกับที่บ้านเท่าไหร่หรอก แต่ครอบครัวผม มีผมกับพี่ชายแค่สองคน แล้วพี่ชายก็คงอยากให้ไปอยู่ด้วยกัน ที่จริงเขาก็อยากให้ไปตั้งแต่จบมอปลายแล้ว”
“แล้วตัวเอ็งล่ะ อยากจะอยู่ที่ไหน” รุ่นพี่สวนกลับ
“ผม...”
“คือครอบครัวก็สำคัญ ยิ่งมีกันแค่สองคนพี่น้องด้วย แต่เขาก็มีชีวิตของเขา เอ็งก็มีชีวิตของเอ็ง ต้องเลือกทางเดินที่เอ็งมีความสุขด้วยนะ”
“.....” น้ำหลุบตาลงต่ำ
“เอ็งตัดสินใจก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะบอกที่บ้านยังไงก็ยังทันปะวะ” คนพูดกลอกตาไปมา “แต่ถ้าอยากจะอยู่ที่นี่ เอ็งก็ต้องอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร มีงานทำหรือเรียนต่อ ทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ มีเหตุมีผล พี่ชายจะได้ยอมรับแล้วก็เคารพความคิดเอ็ง”
น้ำพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ครับ”
“เย้ย~ ยอมรับง่ายๆ แบบนี้ไม่ชินหูเลยว่ะ” ตฤณหัวเราะ “แต่ถ้าไอ้เมฆได้ยินว่าเอ็งก็คิดถึงอนาคตกับมัน มันคงระริกระรี้น่าดูเลยเนอะ แค่นึกถึงมันตอนยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งพี่ก็หมั่นไส้แม่งแล้วเนี่ย”
คราวนี้น้ำหัวเราะไปกับรุ่นพี่ด้วย เขานึกสีหน้ากับท่าทางของเด็กหนุ่มออกเลย เพราะอย่างนั้นการตัดสินใจของเขา ก็คงไม่พ้นที่จะทำทุกอย่างเพื่อรักษารอยยิ้มนั้นไว้ “ขอบคุณครับพี่ตฤณ”
“เอากองไว้ตรงนั้นแหละ อาหารหนึ่งฟรีมื้อ ปรึกษาซะคุ้มเลยนะเอ็ง” รุ่นพี่ยิ้มมุมปาก “ถ้าคิดจะทำงานก็ส่งเรซูเม่มาให้พี่ไว้ด้วย เดี๋ยวจะเอาไปฝาก HR ไว้ เผื่อมีตำแหน่งว่าง”
“ขอบคุณมากพี่” น้ำยิ้มกว้าง เขาเลือกที่ปรึกษาได้ไม่ผิดเลยจริงๆ เพราะไอ้พี่ตฤณเป็นคนแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่พี่นภจะรักนักรักหนา “เออ พี่ตฤณรู้เรื่องค่ายอาสายัง”
“ยัง แต่ที่ถามนี่จะให้สมทบทุนใช่มั้ยเนี่ย”
“แหม แสนรู้นะครับ”
ตฤณยกมือขึ้นบ้องศีรษะรุ่นน้องไปเบาๆ “ไม่ต้องมาทำปากหวาน เอ็งลากพี่ไปแดกในน้ำไม่ไหวหรอก”
น้ำอมยิ้ม “แดกไม่ลงหรอกว่ะพี่อะ”
“เอ็งก็ทำจดหมายส่งมาละกัน คุณนภน่าจะสนใจ เดี๋ยวพี่จะช่วยพูดให้”
“จริงๆ ผมคุยกับพี่นภเองก็ได้นะ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับแฟนพี่โว้ย” รุ่นพี่พูดพลางผลักศีรษะอีกฝ่ายออกไปห่างๆ ถ้าเขายกเท้ายันมันออกไปได้ ก็คงทำแล้วล่ะ ไอ้สองคนนี้มันช่างสมกันจริงๆ ทำให้เขาปวดศีรษะได้มากพอกันทั้งคู่
“พี่ตฤณจะอิ่มยังเนี่ย”
“อิ่มแล้ว” ทันทีที่ตฤณตอบกลับไป คนถามก็หันไปเรียกพนักงานมาสั่งอาหารเพิ่ม เขาจึงรีบสะกิด “เฮ้ย เอ็งยังไม่อิ่มเรอะ”
“เปล่าพี่ นี่จะซื้อไปให้เมฆกินมื้อเย็น”
“เอาใจจังนะ แค่นี้ไอ้เมฆก็รักเอ็งจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว”
“ก็ดีว่ะพี่ ให้ก้มลงต่ำๆ อีกหน่อยก็ได้”
ตฤณเบิกตาโพลง “ไอ้เหี้ยยย~ อย่าพูดให้กูต้องจินตนาการ เสียดายอาหาร”
น้ำหัวเราะเสียงดังชนิดที่รุ่นพี่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วสักพักพวกเขาก็พากันกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง
TBC~*
ลงเร็วมาก แก้ตัวที่หายหัวไปนาน 5555555 เก๊าน่ารักชิมิ๊~
ตอนนี้ลากพี่ตฤณมาเป็นเหยื่อของสองหนุ่ม สงสารพี่ตฤณเล็กน้อย แต่บทนี้เหมาะกับพี่สุดแล้วล่ะ 5555
ครั้งนี้น้องเมฆได้ครูดีแล้ว ต่อไปพี่น้ำก็ระวังตัวให้ดีๆ อิ๊_อิ๊
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า /ปาหัวใจใส่ทุกคนรัวๆ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 804546 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก