Chapter 42 : การเดินทาง (ค่ายอาสา)หลังจากทริปเยี่ยมบ้านเมฆ เหล่ารุ่นพี่รุ่นน้องก็แยกย้ายกันกลับไปบ้านของตน น้ำไปค้างกับตั้งใจ แล้ววันต่อๆ มาก็ต้องตระเวนทักทายทุกครอบครัวของเพื่อนรักซึ่งเป็นเหมือนอีกครอบครัวของเขาด้วย และก่อนถึงกำหนดวันค่ายอาสา พวกเขาก็พากันเดินทางกลับสู่มหาวิทยาลัย
ภายในตึกวิศวกรรมศาสตร์คึกคักแม้จะยังไม่ถึงเวลาเปิดเทอม เพราะพวกนักศึกษาที่มาเตรียมตัวสำหรับการออกค่ายอาสาของคณะวิศวะ กลุ่มของเมฆมีทั้งหมดสิบห้าคน กับน้ำซึ่งเป็นตัวแถมอีกคน รวมเป็นทั้งหมดสิบหกคน พวกเขาจะเดินทางไปยังโรงเรียนวัดในหมู่บ้านชาวประมงที่จังหวัดสุราษฎร์ธานีเพื่อแจกจ่ายเสื้อผ้า อาหารแห้ง และติดตั้งคอมพิวเตอร์ในโรงเรียน กำหนดเวลาสั้นๆ เพียงแค่สามวัน แต่เพราะต้องเดินทางไกล พอนับวันเดินทางด้วยแล้ว ทริปนี้ก็กินเวลาประมาณห้าวัน เมื่อจบทริปกลับมามหาวิทยาลัย พวกเขาก็จะเหลือเวลาพักผ่อนอีกเพียงแค่สองวันเท่านั้น ก่อนจะเปิดเทอมใหม่ การเดินทางช่วงแรกพวกเขาจะเดินทางด้วยรถตู้ และต้องไปเปลี่ยนเป็นรถกระบะซึ่งผู้ใหญ่บ้านจัดหาไว้ให้เพื่อเข้าไปในหมู่บ้านอีกที
น้ำซึ่งเป็นตากล้องจำเป็นถ่ายภาพนักศึกษาทั้งสิบห้าคนที่หน้ารถตู้ซึ่งบนหลังคามีข้าวของวางไว้จนเต็ม มีผ้าใบคลุมทับไว้อีกชั้น ก่อนการเดินทางจะเริ่มขึ้นในตอนเช้ามืด
ในช่วงแรกของการเดินทาง แต่ละคนก็นอนเอาแรงกันอย่างเงียบเชียบ แต่เมื่อพ้นเขตจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ท้องก็เริ่มหิว พวกเขาตื่นขึ้นเพื่อแวะหาร้านอาหารกัน พออิ่มท้องแล้วก็เข้าไปซื้อของในตลาดสดต่อ จากนั้นจึงเดินทางยาวรวดเดียวไปถึงจังหวัดสุราษฏร์ธานี
รถตู้เคลื่อนเข้าสู่ที่หมายที่นัดกับผู้ใหญ่บ้านไว้ในตอนบ่ายสี่โมงพอดี ที่นั่นมีรถกระบะจอดรออยู่สามคัน ตัวรถเลอะโคลนสีอิฐ ดูท่าแล้วการเดินทางเข้าสู่หมู่บ้านจะสมบุกสมบันมากจริงๆ
รุ่นพี่รุ่นน้องช่วยกันขนข้าวของขึ้นใส่รถกระบะ ก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นไปนั่ง น้ำ ตั้งใจ ไข่ย้อย เมฆ ตำลึงและแหนมขึ้นไปหลังรถกระบะคันเดยวกัน พอนั่งลงบนพื้นท้ายกระบะแล้วก็ทำจมูกฟุดฟิด
ลุงคนขับรถยิ้มกว้างแล้วพูดภาษากลางออกสำเนียงท้องถิ่น “รถบรรทุกปลาก็กลิ่นแรงหน่อย แต่ผมล้างมาแล้วนา พ่อหนุ่มนั่งดีๆ จับกันแน่นๆ นะ ทางมันไม่ค่อยดี”
“ต้องเข้าไปอีกลึกมั้ยอะครับ” ตั้งใจร้องถาม
“ไม่ลึกหรอก นั่งรถชั่วโมงนิดๆ ก็ถึงแล้ว”
“เย้ย เป็นชั่วโมงเลยเหรอลุง”
“ถ้าใครเมารถก็เคาะดังๆ ลุงจะจอดให้อ้วก” ลุงยิ้มโชว์ฟันขาว ก่อนจะก้าวขึ้นนั่งตรงที่นั่งคนขับ ส่วนเบาะข้างคนขับนั้นใช้วางถุงใส่อาหารสดที่พวกนักศึกษาแวะซื้อมาจากตลาดเมื่อตอนกลางวัน กว่าพวกตั้งใจจะรู้ว่าเพราะอะไรลุงถึงบอกแบบนั้น ก็เมื่อรถกระบะเคลื่อนออกไปได้สักหน่อยนั่นล่ะ
ถนนเข้าหมู่บ้านเป็นดินลูกรังสีแดงอิฐ บางจุดมีน้ำขัง บางจุดก็แห้งจนรถวิ่งผ่านแล้วฝุ่นตลบ ตลอดสองข้างทางเป็นสวนยางพารา สลับกับไร่สับปะรด มีภูเขาสีเขียวขจีรายล้อม ตัวรถโยกเยกไปตามคลื่นถนน บางครั้งคนขับต้องเลี่ยงหลุมน้ำขังขนาดใหญ่ จึงต้องไต่รถขึ้นไปบนเนินดินข้างทาง ทำให้พวกนักศึกษาบนกระบะด้านหลังแทบจะเทไปกองรวมกันอยู่กระจุกเดียว
โป๊ก!
“โอ๊ย!” ไข่ย้อยนั่งใกล้กับกระจกหลังของตัวรถกระบะ ศีรษะโขกไปกับกระจกนั้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“ใครจะอ้วก”
“เปล่าครับลุง~ ผมหลบไม่ทัน ขอโทษที”
“ระวังหน่อย เดี๋ยวกระจกลุงร้าว”
พวกเด็กหนุ่มต้องยกเสื้อขึ้นมาคลุมจมูกเพื่อป้องกันตัวเองจากฝุ่นดิน ผ่านไปได้ครึ่งทางหน้าตาและเส้นผมก็ปกคลุมไปด้วยฝุ่นจนเป็นสีแดงอิฐหมดแล้ว
“พี่น้ำของไอ้เมฆไม่เหลือคราบของเดือนมหาลัยแล้วว่ะ” แหนมหันไปกระซิบกับตำลึง
“ก็ยังดูดีอยู่ปะวะ แต่กูกับมึงเนี่ย เหมือนตุ๊กตาเสียกบาลเข้าไปทุกทีแล้ว”
ฝ่ายเมฆนั้นก็เอาแต่เป็นห่วงคนรักของตน เขาโอบไหล่รุ่นพี่เข้ามาหาตัวพร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตออกมาคลุมศีรษะให้ ส่วนตัวเขายังมีเสื้อยืดบางๆ เหลืออีกชั้น “พี่น้ำฝุ่นเข้าตารึเปล่า ตาแดงหมดแล้วเนี่ย” เขากดศีรษะรุ่นพี่ให้เข้ามาซุกบนอกตน “เอนพิงผมไว้ละกัน โยกเยกไปมาแบบนี้เดี๋ยวจะเมารถ”
“แหม ไอ้เมฆ น้อยๆ หน่อย พี่น้ำของมึงไม่ใช่เด็กสามขวบ” ตั้งใจแขวะอย่างหมั่นไส้ แต่ยิ่งต้องเบะปากหนักเมื่อเพื่อนตัวดีของเขารีบเอนตัวไปซุกรุ่นน้องทันทีทันควัน ไอ้ห่านี่ก็ทำสำออย ดีนะที่หลังรถกระบะคันนี้มีแต่คนกันเองที่รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว เขาอุตส่าห์กำชับกับมันแล้วเชียวว่าห้ามสวีต ห้ามแสดงออกอะไรกับไอ้เมฆให้มากนัก เพราะทริปนี้มีคนอื่นมาด้วย เดี๋ยวก็ความแตก รู้กันทั้งมหาวิทยาลัยพอดี
น้ำทำเหมือนเสียงของตั้งใจเป็นเสียงนกเสียงกา เขาเงยหน้าขึ้นถามเจ้าของอกอุ่น “ไม่หนักนะ”
เมฆส่ายหน้า “ไม่หนักครับ”
“แหวะ กูจะอ้วก!”
แต่แล้วรถกระบะที่กำลังแล่นๆ อยู่ก็หยุดกึก ลุงคนขับชะโงกหน้าออกมาถามจากตัวรถ “ไหนใครจะอ้วก ลงไปอ้วกก่อน อย่าอ้วกใส่รถลุงนา”
“แอร๊ ไม่มีคร้าบ ลุงไปต่อเลย”
รถกระบะเคลื่อนเข้าใกล้แนวเขาไปทีละน้อย ถนนหนทางชันขึ้น และมีโค้งตามไหล่เขามากมาย ในช่วงสุดท้ายลุงคนขับหันมาบอกกับผู้โดยสารของเขาว่าให้จับกันดีๆ ก่อนจะค่อยๆ ไต่ทางสูงชั้นตรงช่องเขาขึ้นไป
เมื่อรถกระบะวิ่งลงเนิน ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ทุกคนถึงกับกลั้นหายใจ
เบื้องหน้าของพวกเขาเป็นชายหาดสีขาวและท้องทะเลสีครามกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ดวงอาทิตย์สีส้มแดงจรดผืนน้ำที่ตรงปลายฟ้า ทอดเงาลงบนผืนน้ำ กระทบเกลียวคลื่นดูเป็นประกายระยิบระยับ
รถกระบะวิ่งไปบนถนนเลียบชายหาด ผ่านท่าเรือขนาดเล็กซึ่งทอดยาวออกไปไกลในทะเล มีเรือประมงจอดอยู่หลายลำ ที่ตรงชายหาดมีเรือหางยาวลำเล็กๆ จอดอยู่มากมาย ถัดจากท่าเรือไปเป็นหมู่บ้านชาวประมง มีบ้านไม้ขนาดเล็กใหญ่ตามแต่ฐานะของผู้เป็นเจ้าของ ด้านในสุดติดกับเชิงเขาคือที่ตั้งของวัดและโรงเรียนวัด ซึ่งเป็นจุดหมายของค่ายอาสาในครั้งนี้
เมื่อรถเคลื่อนผ่านหมู่บ้านก็มีเด็กเล็กๆ ออกมาต้อนรับ พวกเขาวิ่งตามรถพลางโบกไม้โบกมือให้นักศึกษาที่บนด้านหลังกระบะ ซึ่งทุกคนก็โบกมือตอบ พอรถเคลื่อนออกจากหมู่บ้านไปท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงแล้ว ตามบ้านที่อยู่อาศัยเปิดไฟไว้พอให้มองเห็นได้ ทว่าถนนไปยังวัดนั้นมืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากดวงไฟหน้ารถเท่านั้น
รถยนต์เคลื่อนห่างออกจากหมู่บ้านไปอีกประมาณสองกิโลเมตรก็ถึงเขตวัดซึ่งมีกำแพงเตี้ยๆ กั้นบอกเขตไว้ ตรงประตูสูงโค้งทางเข้าวัดมีไฟเปิดไว้สองดวง ให้แสงพอสลัว
“ไหนวะโบสถ์” แหนมขมวดคิ้ว
ตำลึงโผล่หน้าไปถามลุงคนขับ “ลุง ที่นี่วัดแล้วใช่มั้ยครับ แล้วโบสถ์อยู่ทางไหนอะครับ”
“นู่นไง เห็นแสงไฟเล็กๆ ทางซ้ายนั่นมั้ย นั่นตัวโบสถ์ ที่เปิดไฟไว้สว่างหน่อยก็เป็นศาลาวัด ส่วนกุฏิหลวงพ่ออยู่ข้างหลัง ทางตรงไปนี่ พอขับรถออกจากเขตวัดไปก็จะเป็นบ้านพักของพวกพ่อหนุ่ม ส่วนโรงเรียนเป็นเรือนไม้อยู่ฝั่งขวาแต่ตอนนี้มืดมองไม่เห็นหรอก”
“อ๋า ครับๆ”
รถกระบะแล่นไปอีกสักพักก็ไปจอดนิ่งอยู่หน้าศาลาวัดที่โปร่งโล่ง มองเห็นองค์พระได้จากทางด้านนอก ภายในเปิดไฟไว้สว่าง มีหลวงพ่อนั่งอยู่สองรูป กับเด็กอายุประมาณ 7-12 ขวบกลุ่มใหญ่ และยังมีผู้ชายวัยกลางคนอีกสามคน ซึ่งเมื่อทุกคนเห็นว่ารถกระบะแล่นเข้ามาจอดแล้วก็รีบรุดออกมาต้อนรับ
“สวัสดี เดินทางมาเหนื่อยมั้ย”
เหล่านักศึกษาทั้งสิบหกคนยกมือไหว้ “เหนื่อยครับ เหนื่อยสุดก็ทางเข้าหมู่บ้านนี่แหละหลวงพ่อ”
หลวงพ่อหัวเราะ “ขอบใจที่สละเวลามากัน เอ้านี่ ครูฉลุย ครูสมคิดกับครูแห้ว ครูของโรงเรียน แล้วนั่นก็นักเรียน พวกเขามารอครูน้อยน่ะ”
“ครูน้อยเหรอครับ?” เด็กหนุ่มหันมองพวกตัวเองซึ่งก็ดูแล้วไม่น้อยสักเท่าไหร่
“เด็กๆ เขาจะเรียกครูอาสาว่าครูน้อยน่ะ” ครูทั้งสามยิ้มรับอย่างยินดี เช่นเดียวกับเด็กนักเรียนทุกคน ทว่าพวกนักเรียนดูจะตื่นเต้นกว่า เพราะพวกเขาไม่ค่อยได้มีโอกาสพบกับผู้คนจากในเมืองนัก หน้าตา การแต่งกาย และทรงผมของพวก ครูน้อย ทั้งสิบหกคนช่างดูแปลกตาดีเหลือเกิน
“มาๆ เข้ามากินข้าว ดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อน เดี๋ยวครูจะพาไปห้องพักนะ” ครูฉลุยกวักมือเรียก
“ดึกแล้วเด็กๆ ยังไม่กลับบ้านเหรอครับ” ตั้งใจเอ่ยถาม
“เด็กๆ ตื่นเต้นน่ะ อยากเจอครูน้อยก่อน”
พวกเด็กๆ กระจายกันออกไปปูเสื่อ วิ่งเข้าครัวไปยกจานชามและน้ำมาเสิร์ฟให้ พวกเขาไม่สันทัดภาษากลางที่พวกครูน้อยทั้งหลายใช้ แต่ก็พยายามตั้งใจฟัง
พอรับประทานอาหารกันเสร็จ ครูทั้งสามจึงพาพวกนักศึกษาเดินไปยังบ้านพักชั่วคราว ระหว่างทางก็ชี้บอกที่ทางภายในเขตวัดไปด้วย “ด้านหลังศาลานี่เป็นกุฏิหลวงพ่อ มีครัวใหญ่ไว้ใช้ทำอาหาร มาใช้งานได้ตลอด แต่อย่าเสียงดังรบกวนหลวงพ่อล่ะ”
“บ้านพักอยู่ไกลมั้ยเนี่ยครู”
“ไม่ไกลๆ ด้านหลังกุฏิมีรั้วลวดหนาม เห็นมั้ย ตรงนั้นน่ะ ด้านหลังรั้วก็เป็นบ้านพักแล้ว มีประตูเล็กๆ ไว้เดินเข้าออกวัด ไม่ต้องอ้อมเหมือนขับรถ”
“อ่อ ครับ แล้วตรงนั้น...” ป๊อกเด้งชี้ไปยังศาลาอีกศาลา ซึ่งตั้งอยู่เยื้องๆ กับบ้านพักของพวกเขา
“นั่นศาลาบำเพ็ญกุศล”
พวกนักศึกษาเลิกคิ้วขึ้น ก็แบบว่า จากบ้านพักของพวกเขามองเห็นศาลาได้แม้จะมีไฟแค่พอสลัว วิวดีเสียเหลือเกิน หากก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่มองไปทางนั้นมากนัก
“เด็กๆ เขาเช็ดทำความสะอาดห้องไว้ให้แล้ว” ครูแห้วพูด “บนเรือนมีสองห้อง ปกติจะมีคนมาใช้งานเวลามีงานที่วัดน่ะ”
ใบตองขมวดคิ้ว “งานอะไรอะครับ”
“งานบุญ งานบวช งานศพ คนที่มาร่วมงานก็มาอาศัยบ้านพักที่นี่นอนน่ะ”
“บนบ้านไม่ใช่ที่ตั้งศพใช่มั้ยครู”
“โอ๊ย ไม่ใช่ ก็มีศาลาบำเพ็ญกุศลแล้วไง จะมาตั้งอะไรบนบ้านกัน”
สิบหกชีวิตถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่รู้ว่าครูหลอกหรือเปล่า แต่การไม่รู้ถือว่าดีกว่า อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องหวาดระแวงมากนัก
บ้านพักที่ว่าเป็นตัวบ้านชั้นเดียวทำจากไม้เก่าๆ มีห้องโล่งกว้างสองห้อง ภายในห้องมีเสื่อ หมอน แล้วก็ผ้าห่มเก่าเก็บให้เท่านั้น มีไฟเปิดได้สองดวง ดวงละห้อง
“ห้องอาบน้ำอยู่ตรงนั้น” ครูฉลุยชี้เข้าไปในป่า
“......”
“นั่นมันป่านี่ครับครู”
“มีๆ ห้องอาบน้ำมีห้าห้องนะ แต่มันไม่มีไฟ เลยมองไม่ค่อยเห็น เพราะงั้นก็อาบน้ำกันก่อนจะมืดนะ หรือไม่ก็ต้องจุดตะเกียงไปอาบ ตะเกียงครูเตรียมไว้ให้บนระเบียงบ้านพักแล้วนะ ส่วนส้วมมีสองห้อง อยู่ด้านหลังบ้านน่ะ แต่ก็ไม่มีไฟเหมือนกัน เพราะงั้นออกมาข้างนอกบ้านตอนกลางคืนก็ระวังกันด้วย”
“ระวังอะไรครู”
“งูเงี้ยวเขี้ยวขอไง แต่ข้างหน้าบ้านก็มีก๊อกน้ำกับสายยางให้นะ ถ้าจะล้างอะไรนิดๆ หน่อยๆ จะได้ไม่ต้องเดินไกลน่ะ”
“อ่อ ครับ/ค่ะ” เหล่านักศึกษาพยักหน้า ถ้าสัตว์เลื้อยคลานน่ะยังพอทน แต่ที่จะไม่ทนคือสิ่งที่มองไม่เห็นต่างหาก
ตั้งใจถือกระดาษที่ระบุกำหนดการของค่ายขึ้นมาพูดคุยนัดแนะกับอาจารย์ “พรุ่งนี้เช้ามืดไปท่าเรือแล้วค่อยกลับมาทำมื้อเช้า แปดโมงพวกผมจะเริ่มงานติดตั้งคอมฯ ส่วนกลุ่มน้องปีสองกับปีสามจะเอาของไปแจกให้เด็กๆ แล้วก็ทำกิจกรรมช่วงเช้าด้วยกัน ตอนบ่ายปลูกผักกับเด็กๆ”
“เช้ามืดนี่ตีห้าใช่มั้ยครับ”
“ใช่แล้ว ครูจะมาสั่นกระดิ่งเรียกตอนเกือบๆ ตีห้าละกันนะ” ครูพูดกลั้วหัวเราะ พร้อมกับชี้ไปที่กระดิ่งทองเหลืองที่แขวนไม้ไว้ตรงหน้าบ้านพักพอดี
“จริงสิ ใช้ไฟแบบนี้จะใช้คอมฯ ได้เหรอครู”
“กลางวันมีไฟฟ้าใช้นะ แต่กลางคืนหมู่บ้านดึงไฟไปใช้เยอะ ทางวัดจะใช้ไฟจากเครื่องปั่นไฟแทนน่ะ”
“อ่อ ครับๆ”
“เอาล่ะ ไปยกข้าวของลงจากรถนะ คนขับเขาจะกลับกันแล้ว”
ขณะที่ขนของลงจากหลังรถกระบะ พวกเด็กนักเรียนก็เข้ามาช่วยครูน้อยของพวกเขากันอย่างแข็งขัน หากยังไม่ได้พูดคุยกันก็ต้องร่ำลากันไปก่อน เพราะรถกระบะที่วิ่งกลับจะผ่านส่วนของหมู่บ้าน พวกเขาจะพาเด็กๆ ไปส่งให้ ก่อนจะกลับไปบ้านซึ่งอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง
ครูประจำทั้งสามคนขี่จักรยานกลับไปนอนที่บ้านพักครูซึ่งอยู่ในเขตหมู่บ้านเช่นกัน หลังจากนั้นพวกนักศึกษาจึงหันหน้าเข้าหากันเพื่อแบ่งแยกห้องนอน
“ผมจะนอนกับน้องปีหนึ่งเอง” น้ำเสนอตัวทันควัน เขาหันไปสบสายตากับเมฆซึ่งอีกฝ่ายก็รีบพยักหน้ายิ้มตอบ
ตั้งใจเบะปากพลางใช้ข้อศอกถองเพื่อนรักไปเบาๆ “เฮ้ยๆ น้อยๆ หน่อยมึง”
“ทำไมวะ น้องปีหนึ่งเด็กสุด พี่ใหญ่ก็ควรจะต้องดูแลให้ดีไม่ใช่เหรอ” น้ำตีหน้าซื่อ
“เออ งั้นพวกกูก็จะไปนอนกับปีหนึ่งด้วย” ป๊อกเด้งพูดด้วยความหมั่นไส้ หนอย... ตอนจะมาไอ้เพื่อนเวรสัญญากับพวกเขาเป็นดิบดี ว่าจะไม่สวีตกับไอ้เมฆออกหน้าออกตา นี่เพิ่งวันแรกมันก็ออกลายซะแล้ว แบบนี้พวกเขาจะคอยเป็นก้างขวางคอแม่งซะเลย
ในที่สุดก็ตกลงกันได้ว่าพี่ปีสี่หกคนจะใช้ห้องพักร่วมกับน้องปีหนึ่งสามคน ส่วนอีกเจ็ดคนจะนอนอีกห้อง พอเข้าไปในห้องแล้วใบตองจึงรีบออกปากจัดที่นอนให้แต่ละคน
ภายในห้องมีเสื่อปูไว้ชิดผนังด้านซ้ายและขวา มีหมอนและผ้าห่มวางเรียงไว้ฝั่งละห้าใบ ตรงกลางเว้นว่างเป็นทางเดิน
“ไอ้เมฆ มึงไปมุมนู้น ส่วนมึงไอ้น้ำ มึงนอนอีกมุมนี่”
น้ำมองตามมือเพื่อนซึ่งชี้ไปที่มุมขวาด้านในสุด ที่บนกำแพงติดกับหมอนนั่น... มันมีเงาอะไรตะคุ่มๆ ดูแล้วสังหรณ์ใจชอบกล เขาขมวดคิ้วแล้วตอบปฏิเสธทันที “ไม่เอาโว้ย กูไม่นอนตรงนั้นเด็ดขาด”
“ทำไมวะ นอนติดหน้าต่างปอดแหกรึไง”
“มึงเก่งกล้านักก็ไปนอนเองไป”
“โด่ มันมีอะไรวะ” ใบตองเหล่เพื่อนพร้อมกับยักไหล่ จากนั้นจึงก้าวยาวๆ ตรงไปยังมุมห้องนั้น
ตะ... ตะ... ตะ... ตั๊ก...แก่
“เย้ย!” ใบตองร้องลั่น เขาถอยกรูดกลับมาตรงกลางห้องซึ่งหลายๆ คนยืนรวมกันอยู่ “ไอ้เหี้ย”
“ไม่ใช่เหี้ยพี่ ตุ๊กแก” แหนมพูดแทรก
“ไอ้เวร กูก็รู้ว่ามันเป็นตุ๊กแกโว้ย!”
ตำลึงเห็นท่าไม่ดีจึงหันไปสะกิด “ไอ้เมฆ มึงเคยจับตุ๊กแกมั้ยวะ”
“ไม่เคย แต่เคยเห็นอาจับ แม่งกัดด้วยนะมึง”
ตะ... ตะ... ตั๊ก... ตะ... ตะ... ตั๊ก... แก่... แก่
“เอ๊ะ ทำไมมันมีเสียงเอคโค่แปลกๆ วะ” ตั้งใจขมวดคิ้วพร้อมกับก้าวถอยหลังไปออรวมกับทุกคน
“หรือ... หรือมันจะพกเมียมาด้วยวะ”
“มึงเข้าไปดูสิ มึงยังเด็ก กูให้เกียรติมึงก่อนว่ะ” ป๊อกเด้งสะกิดแหนม
แหนมส่ายหน้ารัว “พี่แก่กว่า เชิญพี่ก่อนดีกว่าครับ”
รุ่นพี่รุ่นน้องเริ่มเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา แต่แล้วก็ตกลงกันว่าจะเข้าไปสำรวจตรงมุมห้องด้วยกันทั้งเก้าคนนี่แหละ
หากเพราะแสงไฟภายในห้องมีแค่พอสลัว พวกเขาจึงเปิดโหมดไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือมาช่วยด้วย ไฟทั้งเก้าดวงสอดส่ายไปมาช้าๆ ก่อนจะหยุดชะงัก
“กูเจอแล้ว” ไข่ย้อยร้องด้วยความตื่นเต้น ทว่า...
“ผมก็เจอเหมือนกันพี่” แหนมหันขวับไปทางรุ่นพี่แล้วสบสายตากันนิ่ง ในใจภาวนาขอไม่ให้มีใครพูดว่าเจออีกตัว
“เหยด ไซซ์นี้มันไม่ใช่ตุ๊กแกธรรมดาแล้วมั้ยวะ โคตรพ่อโคตรแม่ตุ๊กแกเลยอะ ชั่งโลขายได้กี่แสนวะเนี่ย”
“กลางคืนนอนๆ หลับอยู่ มันจะย่องมากัดหัวพวกเราขาดมั้ยเนี่ยพี่”
ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังกลุ้มใจกับคู่ตุ๊กแกผัวเมีย เมฆหันขวับไปทางพี่น้ำของเขา พลางเดินเข้าไปกุมมืออีกฝ่ายไว้ “พี่น้ำกลัวรึเปล่า”
“อือ นิดหน่อย”
เด็กหนุ่มนึกสงสารรุ่นพี่ผู้บอบบางในสายตาของเขาจับใจ แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าหากพี่น้ำกลัวล่ะก็ นี่ก็เป็นโอกาสของเขาแล้ว เมฆยกแขนขึ้นโอบไหล่อีกฝ่าย “พี่น้ำเคยได้ยินเรื่องตุ๊กแกผีมั้ย”
“หือ” น้ำขมวดคิ้ว
คนเล่าขยับเข้าไปกระซิบกระซาบ “มันจะเข้าสิงคนเพื่อออกไปจับกบจับหนูกิน... ใครมาเจอเข้าก็จะถูกฆ่า แล้วพอถูกสิงนานๆ เนื้อตัวก็จะเป็นตะปุ่มตะป่ำ คล้ายตุ๊กแก...”
“งั้นเหรอ” รุ่นพี่กระตุกยิ้มมุมปาก “น่ากลัวจังเลยนะ”
เมฆกระชับอ้อมแขนพร้อมกับดึงรุ่นพี่เข้ามาประชิดตัว “ตกดึกออกหากินแล้วก็ร้องตุ๊กแก...” ซึ่งอีกฝ่ายก็หัวเราะเบาๆ
เสียงพูดคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งเรียกให้สายตาของอีกเจ็ดคนที่เหลือเคลื่อนจากตุ๊กแกไปยังคู่รักหวานแหววแทน พวกเขาเบะปากหมู่ “ไอ้เมฆ ไอ้น้ำ! มึงสองคนนี่ ห่วงตุ๊กแกก่อนได้มั้ยวะ!”
สองหนุ่มสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นพรวด แล้วจึงพบว่าเพื่อนอีกเจ็ดชีวิตกำลังจ้องมองมาทางพวกเขาเขม็ง
“กูว่าน่ากลัวกว่าตุ๊กแกก็มึงสองคนนี่แหละ” เต้าหู้เบะปากใส่
ตะ... ตะ... ตั๊กแก่ ตั๊กแก่ เสียงตุ๊กแกดังก้องขึ้นอีกครั้ง คล้ายจะกล่าวตักเตือนผู้มาเยือนทั้งหลายว่า... พวกมึงเสียงดังกันเกินไปแล้ว
“เหี้ย ญาติผู้ใหญ่เรียกอีกแล้ว เอาไงดีวะ” รุ่นพี่รุ่นน้องยืนอึ้ง ไม่มีใครกล้าเข้านอนใกล้ๆ ตุ๊กแกพวกนั้นในระยะสองเมตรแน่ๆ สรุปแล้วคืนนี้พวกเขาก็ลากเสื่อมาวางปิดทางเดินทางห้อง แล้วใช้พื้นที่เพียงครึ่งห้องเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งก็ยกให้ตุ๊กแกไป
“ถ้ามันย้ายฝั่งตอนดึกๆ ทำไงวะ”
“ดูมันเกาะนิ่งๆ มันคงไม่ย้ายข้างง่ายๆ มั้งมึง”
หลังจากตกลงกันว่าใครจะนอนตรงไหนและจับน้ำกับเมฆให้นอนแยกกันไปตามระเบียบแล้ว พวกเขาก็ถือผ้าเช็ดตัวออกไปล้างหน้าล้างตากันที่ตรงก๊อกน้ำหน้าบ้านเพื่อที่จะได้เตรียมตัวเข้านอนกัน แต่ก็นึกแปลกใจนิดหน่อยที่ห้องข้างๆ อีกเจ็ดชีวิตมันเงียบกริบผิดปกติ
ตั้งใจกับเต้าหู้ไปชะเง้อมองที่หน้าห้อง ยังไม่ทันเอาหูแนบประตูก็ได้ยินเสียงกรนแว่วมา
“ไอ้พวกเหี้ย หลับกันลงได้ไงวะ หน้าตาแม่งก็ไม่ล้าง”
“ดีแล้วมั้ยที่ปล่อยให้พวกแม่งนอนด้วยกัน” สองหนุ่มกระซิบกันแล้วเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป
เมื่อถึงเวลานอน รุ่นพี่รุ่นน้องก็นอนเบียดๆ กันไปอย่างหวาดระแวง พอจะหลับๆ ทีไร ตุ๊กแกเจ้ากรรมก็ส่งเสียงร้องดังชวนให้สะดุ้งมันทุกที กว่าจะทำใจหลับได้ก็ปาไปตีหนึ่งกว่าๆ แล้ว ในที่สุดค่ายอาสาวันแรกก็จบลงไปได้อย่างทุลักทุเล
หลับกันไปได้ไม่กี่ชั่วโมง เสียงกระดิ่งหน้าบ้านพักก็ดังขึ้นรัวๆ ส่งผลให้คนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นเดินชนกันไปชนกันมาในความมืด
“เฮ้ย ใครเหยียบกู พวกมึงเปิดไฟก่อนสิวะ!”
“ไฟมันอยู่ไหนวะพี่!” รุ่นน้องที่ยังงัวเงียไม่ตื่นดีตอบ
“อยู่ตรงประตูไง แต่มึงเอาตีนออกไปก่อนได้มั้ย”
ตั้งใจซึ่งนอนอยู่ติดผนังห้องลุกขึ้นแล้วเอามือคลำๆ ไปบนผนังเพื่อหาสวิตช์ไฟ น้ำนอนที่ติดอยู่กับเขาพอดี ชายหนุ่มจึงหันไปควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อเปิดไฟฉายช่วยเพื่อน แต่ยังไม่ทันจะกดเปิดไฟฉาย ความซวยก็มาเยือนเสียก่อน
มือที่คลำๆ อยู่บนผนัง ตะปบลงไปบนบางสิ่งที่ผิวหนังหยุ่นๆ แล้วยังมีเสียง
แอ๊บ!
สัมผัสนี้... เสียงนี้... ตั้งใจหน้าซีด เขาหันไปร้องเรียกเพื่อนรักด้วยเสียงสั่นพร่า
“ฮือ... ไอ้น้ำ มึงส่องไฟมาทางนี้หน่อย” ทว่าเพื่อนรักก็ช่างรู้ใจ รีบส่องไฟไปที่ใบหน้าเขาซึ่งตอนนี้ซีดเผือดแล้วยังเหงื่อตกกีบ “ส่องมาที่หน้ากูหาญาติฝ่ายพ่อมึงเหรอ ส่องไปที่มือกูซี้”
“เอ้า กูจะรู้มั้ย...” น้ำค่อยๆ เคลื่อนไฟฉายไปตามท่อนแขนเพื่อนรัก จนไปหยุดอยู่ที่มือซึ่งวางอยู่บนลำตัวสัตว์เลื้อยคลานตัวเขื่อง
แอ๊บแอ่~ เสียงตุ๊กแกฟังดูคล้ายหมดแรง มันอาจจะเพิ่งตื่นนอน เลยยังงัวเงียก็เป็นได้
“ว้ากกก!!!” ตั้งใจร้องลั่น สองขาพาเจ้าของวิ่งปรู๊ดออกไปจากห้องพัก ทั้งชนทั้งเหยียบทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า
น้ำพยายามจะคว้าแขนของเพื่อนรักไว้ทว่าไม่ทัน แถมยังถูกอีกฝ่ายวิ่งชนให้เสียหลักล้มลง “เย้ย! ไอ้ตั้ง!”
“พี่น้ำ!”
เมฆถลาเข้าไปประคอง ภาพที่คิดไว้ในศีรษะคือตัวเขาเกี่ยวเอวรุ่นพี่เข้ามาแนบกาย หากอีกฝ่ายก็ไม่ได้ตัวเล็กเบาหยองอย่างที่เขาคิดไว้ ทั้งคู่จึงล้มลงบนผืนเสื่อ โดยที่ตัวเขาตกอยู่ข้างใต้ตัวของรุ่นพี่
“พี่น้ำเจ็บตรงไหนรึเปล่า” เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง รีบยกมือขึ้นประกบแก้มคนบนร่าง
น้ำส่ายหน้าไปมา “ไม่เจ็บ เมฆล่ะ เจ็บตรงไหนมั้ย”
“เจ็บก้นนิดหน่อยครับ เมื่อกี้ล้มกระแทก”
“ไหนพี่ดูซิ” ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ว่างตะปบลงบนสะโพกของเด็กหนุ่มทันที
“พี่น้ำซนจัง” เมฆหัวเราะ พลางคว้าคอเสื้อของรุ่นพี่ให้โน้มลงมาหาตัว แต่เพราะยังไม่ได้แปรงฟันกันทั้งคู่ เด็กหนุ่มจึงเลี่ยงไปจุ๊บเบาๆ บนแก้มของรุ่นพี่แทน
“ใครซนกันแน่” น้ำอมยิ้ม ขณะที่ก้มลงจุ๊บแก้มเด็กหนุ่ม แบบว่า จุ๊บมาก็จุ๊บตอบ เขาไม่โกง “หืม?” คนใต้ร่างยกมือขึ้นโอบกอดลำตัวเขาไว้แล้วพลิกตัวกลับขึ้นมาอยู่ด้านบน ซึ่งชายหนุ่มก็ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ
เมฆซุกใบหน้าลงจูบเบาๆ ตรงซอกคอรุ่นพี่ “พี่น้ำซนกับผมก่อนนะ นี่แน่ะๆ”
“ฮะๆ จั๊กกี้” คนใต้ร่างค่อยๆ ยกมือขึ้นวางบนสะโพกเด็กหนุ่ม ที่เขายอมให้อีกฝ่ายพลิกขึ้นไปอยู่ข้างบนได้ก็เพราะจะได้คลำถนัดๆ นี่แหละ “หายเจ็บก้นแล้วรึยัง”
“ฮื้ย! พี่น้ำแต๊ะอั๋งผมอีกแล้ว” ครั้งนี้เมฆไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขาเกี่ยวคอเสื้อของรุ่นพี่ออกไปจนถึงหัวไหล่ แล้วจึงขบกัดลงไปเบาๆ บนเนินไหล่นั้น
สองหนุ่มมัวแต่จู๋จี๋กันจนลืมสนใจว่าภายในห้องที่มืดสนิทนั้น ทุกคนเงียบกริบไม่เว้นแม้กระทั่งตุ๊กแก สายตาทุกคู่กำลังสอดส่ายมองหาพวกเขา ทว่าในระหว่างนั้นเต้าหู้ก็ควานหาสวิตช์ไฟเจอจนได้
และเมื่อไฟสว่างขึ้น ภาพตรงหน้าก็ทำให้อีกหกชีวิตอ้าปากค้าง...
“ไอ้เมฆ! ไอ้น้ำ! หยุด!” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นทันที “เผลอไม่ได้เลยนะพวกมึงนี่! แยกๆ”
แหนมกับตำลึงมองเพื่อนรักของตัวเองตาถลน เมื่อกี้ได้ยินเสียงอ่อนเสียงหวานในความมืดยังคิดว่าฝันไป แล้วนี่อะไร ฟ้ายังไม่ทันสางก็มาคร่อมกันด้วยท่าทีหมิ่นเหม่แบบไม่อายตุ๊กแกเลย พวกเขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยจริงๆ ไอ้เมฆเพื่อนเขามันโตเป็นหนุ่มเต็มที่แล้ว!
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวด พลางเอื้อมมือไปช่วยฉุดรุ่นพี่ให้ลุกตาม “ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนะพี่ เมื่อกี้นี้พี่ตั้งใจชนพี่น้ำล้ม ผมก็เลยเข้ามาช่วย”
“ช่วยยังไงของมึงวะ ท่าทางไม่ได้เหมือนเลยนะ” ไข่ย้อยส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจที่ตัวเขาต้องมาเป็นพยานรู้เห็นในเหตุการณ์ครั้งนี้
น้ำลุกขึ้นด้วยสีหน้าเซ็งๆ พลางหันไปบอกกับเพื่อนรักอีกสี่คนที่เหลือ “พวกมึงไปตามไอ้ตั้งใจก่อนดีมั้ย ป่านนี้แม่งเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนแล้วปะวะ”
“เออ จริงด้วย ครูมาสั่นกระดิ่งเรียกตั้งนานแล้วนี่หว่า” พวกเขากรูกันออกไปจากห้องพัก ซึ่งที่ด้านหน้าบ้านพักมีพวกรุ่นน้องปีสองกับปีสามยืนล้างหน้าแปรงฟันกันอยู่ ส่วนตั้งใจนั่งอยู่กับครูทั้งสามคน โดยมีผ้าห่มบางๆ คลุมตัวไว้
“สวัสดีครับครู ไปเจอมันที่ไหนครับเนี่ย” รุ่นพี่ปีสี่ทั้งห้าคนวิ่งเข้าไปเขย่าตัวเรียกวิญญาณของตั้งใจให้กลับคืนสู่ร่าง “ไอ้ตั้ง มึงจะตายไม่ได้นะ ยังเหลืออีกสามวันเชียวนะมึง”
“ไอ้พวกเหี้ย กูยังไม่ตาย” ตั้งใจหันไปต่อว่า แม้ในใจยังสยองกับสัมผัสขรุขระเด้งดึ๋งแบบแปลกๆ นั้นอยู่
“สวัสดี ครูเห็นเขาวิ่งไปถึงกุฏิหลวงพ่อนู่นแน่ะ วิ่งวนอยู่สามรอบก็วิ่งกลับมาเนี่ย” ครูทั้งสามคนหัวเราะเบาๆ “เอ้า พวกคุณรีบล้างหน้าล้างตาได้แล้วนะ จะตีห้าละ เรือเข้าเทียบท่ากันแล้วเนี่ย ใครจะไปท่าเรือบ้างล่ะ”
“พวกผมครับ” ไข่ย้อย เต้าหู้ กับรุ่นน้องปีหนึ่งสามคนยกมือขึ้น ส่วนที่เหลือจะแบ่งหน้าที่กันไปเตรียมทำอาหารเช้า
“โอเค ไปเตรียมตัวให้พร้อมเลย”
TBC~*ค่ายนี้จะวุ่นวายอีกขนาดไหนกันเนี่ย... แต่ที่สำคัญ น้องเมฆของเราโตเป็นตัวเต็มวัยแล้วนะ! /หยิบผ้าห่มมาซับน้ำตาที่ตรงหางตา
สำหรับคนที่รอให้น้องเมฆทดสอบฝึกเดาะมะยม เอาไว้ตอนหน้าละกันน้าาาา 
ขอบคุณทุกคนมากค่า 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 804487 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก