Chapter 44 : ยังวุ่นๆ อยู่ในค่าย ระหว่างทางเดินจากกุฏิพระไปยังศาลาบำเพ็ญกุศลมืดเสียจนมองทางแทบไม่เห็น ทว่าในศาลาเปิดไฟไว้สว่างไสว สองหนุ่มเดินเคียงคู่กันไปบนทางเดินที่ทำจากดินอัดแน่น ฝ่าสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุด
“ในที่สุดก็ได้อยู่กับพี่น้ำสองคนสักทีเนอะ” เด็กหนุ่มหันไปยิ้มกว้าง
“นั่นสินะ” น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่าย “วันนี้ยุ่งกันทั้งวันเลย เหนื่อยมั้ย”
“เหนื่อยครับ แต่สนุกดี ผมเพิ่งเคยมาค่ายอาสาครั้งแรก”
“พี่ก็เหมือนกัน ถ่ายรูปกับคลิปไว้เยอะมาก ขนาดเพิ่งวันแรกเอง”
เจ้าของนัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองรุ่นพี่ พลางใช้หัวไหล่กระแซะเบาๆ “แค่วันแรกก็โดนสาวๆ ปะแป้งซะเต็มตัว ผูกผ้าขาวม้าอีก”
ชายหนุ่มยักคิ้วพร้อมกับยิ้มมุมปาก “ก็พี่มันหล่อ ช่วยไม่ได้”
เมฆหัวเราะ “ครับๆ อันนี้ไม่เถียง”
เดินคุยกันไปไม่นานก็ถึงศาลาที่หมาย บริเวณรอบศาลาและด้านในเปิดไฟสว่างจึงดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แถมยังมีคนมาร่วมงานมากมาย กำลังดูการแสดงหนังตะลุงกันอย่างครื้นเครง รอบๆ ที่ตั้งโลงศพมีกระถางต้นไม้และดอกไม้ตั้งไว้ประปราย แสดงว่าเจ้าภาพงานคงจะมีฐานะดีพอควร
“อ้าว ครู กินอะไรอีกหน่อยมั้ย” คุณลุงซึ่งเป็นคนนำขนมและผลไม้ไปให้พวกเด็กหนุ่มร้องทัก
น้ำกับเมฆเดินเข้าไปหา ส่งถาดคืนให้แล้วปฏิเสธอย่างสุภาพ “ขอบคุณครับ แต่วันนี้พวกผมเหนื่อยมากเลย ว่าจะอาบน้ำแล้วนอนเลยน่ะครับ”
“น่าเสียดาย ไม่งั้นจะชวนครูโต้รุ่ง” คุณลุงลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าขาวม้าในห่อพลาสติกใส คาดดิ้นสีดำมาส่งให้กับผู้มาเยือนทั้งสอง “เอ้า ของชำร่วย เอาไปคนละผืนนะ”
“จะดีเหรอครับ”
“มีเยอะ แจกให้ทุกคนที่มางานน่ะ”
“ขอบคุณครับ” สองหนุ่มยิ้มพลางยกมือไหว้ พวกเขาม้วนผ้าขาวม้าใส่กระเป๋ากางเกงไว้ จากนั้นจึงเดินฝ่าความมืดและสายฝนกลับไปทางเดิม
รอบกายเงียบงันและถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด พื้นดินเฉอะแฉะที่เหยียบย่ำส่งผลให้เดินได้ไม่เร็วสักเท่าไหร่
“พี่น้ำกลัวรึเปล่า” ขากลับนี้มือของเมฆว่างแล้ว เขาจึงยกขึ้นโอบไหล่รุ่นพี่ไว้ “มืดตื๋อแบบนี้ ในวัดด้วย”
“หือ?”
“ผมจำได้นะ ตอนที่พี่น้ำซ้อนมอไซค์ผมครั้งแรก กอดผมซะแน่นเลย”
น้ำขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ “อ้อ... กลัว” เขายกมือขึ้นโอบเอวเด็กหนุ่มบ้าง
“อยู่กับผมไม่ต้องกลัว ผมจะปกป้องพี่น้ำเอง”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “อือ” หากระหว่างที่เดินอยู่นั้น เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง จึงชักชวนอีกฝ่ายให้เงี่ยหูฟัง “เอ... เมฆได้ยินเสียงอะไรมั้ย”
เมฆนิ่งเงียบเพื่อฟังเสียงตามที่รุ่นพี่บอก “จริงด้วย เสียงเหมือน...”
“เหมือน... ไก่?”
“หรือจะเป็นไก่ที่หลุดจากเล้าอะครับ”
“ไปดูกันเถอะ”
“แต่ถ้ามันเป็นพ่อไก่ ไอ้สิงห์นักเตะล่ะพี่น้ำ”
“ถ้าเป็นไอ้ตัวนั้นเราก็ปล่อยมันไว้ก่อนอย่างที่ครูบอกนั่นแหละ” น้ำใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องไป ซึ่งแสงไฟนั้นก็ไม่ได้สว่างสักเท่าไหร่ เขาก้าวเข้าไปตามเสียงไก่นั้นแล้วส่ายไฟฉายไปมาอย่างเชื่องช้า “นั่นไง! แม่ไก่!”
แม่ไก่ตัวอ้วนเกาะอยู่บนกิ่งไม้เตี้ยๆ มันส่งเสียงร้องเบาๆ แต่พอเห็นแสงไฟก็นิ่งเงียบ
เด็กหนุ่มส่งร่มให้รุ่นพี่ถือไว้ “พี่น้ำส่องไฟไว้นะ ผมจะจับมันเอง” เขาค่อยๆ ย่องเข้าไปที่กิ่งไม้นั้น ในตอนแรกแม่ไก่ก็นั่งนิ่งๆ อยู่หรอก ทว่าพอเขาเข้าไปใกล้มากขึ้น มันก็เริ่มกระพือปีกพั่บๆ “ชี่ อยู่เฉยๆ”
พอเมฆเอื้อมมือไปจับ แม่ไก่ก็ร้องลั่นพลางกระโดดแผล็วลงมาจากกิ่งไม้ พุ่งเข้าไปตรงที่น้ำยืนอยู่พอดี เด็กหนุ่มจึงรีบร้องบอก “พี่น้ำ ต้อนไว้ที!”
น้ำวิ่งไปดักแม่ไก่ ส่วนเมฆก็กระโดดตะครุบจากทางด้านหลัง
“จับได้แล้ว!”
แพร่ด!
ตรงที่เด็กหนุ่มกระโจนเข้าไปเป็นแอ่งโคลนตื้นๆ มันกระเซ็นขึ้นมากระทบตัวเขากับรุ่นพี่จนเลอะเทอะขึ้นไปถึงใบหน้า
“เหวอ!”
เมฆอุ้มแม่ไก่ขึ้นมาอย่างทุลักทะเล ซึ่งตัวแม่ไก่ก็เลอะเทอะไม่แพ้กัน
น้ำใช้ไฟส่องไปทางรุ่นน้อง แม่ไก่ และตัวเอง ก่อนพวกเขาจะหัวเราะลั่น
“เอาไก่ไปไว้ไหนดีอะพี่น้ำ”
พวกเขาหันมองหน้ากัน จะเดินไปโรงเรียนก็ไกลอยู่ แล้วเสื้อผ้ากับเนื้อตัวที่เปื้อนโคลนแบบนี้ก็ทั้งหนักและทำให้เดินลำบาก น้ำขมวดคิ้วอยู่สักพักจึงพูดขึ้น “ที่ใต้กุฏิมีกล่องที่พวกเราใส่ของมา ถ้าเอาของออกแล้วเอาไก่ใส่กล่องไปก่อนได้มั้ย”
“เออ จริงด้วย งั้นเรารีบไปกันเถอะครับ”
เมื่อไปถึงกุฏิ ที่นั่นไม่มีใครอยู่แล้ว แต่ยังมีไฟเปิดไว้ให้แสงพอสลัว น้ำรีบรื้อหากล่อง เอาของไปใส่รวมๆ กันไว้เพื่อให้ได้กล่องว่างหนึ่งกล่องสำหรับแม่ไก่ จากนั้นพวกเขาก็หาอะไรหนักๆ ปิดทับฝาไว้พร้อมกับเจาะรูไว้ให้แม่ไก่ได้หายใจ
“โอย เสร็จซะที เรารีบไปอาบน้ำกันดีกว่า” น้ำยกมือขึ้นปาดคราบโคลนบนใบหน้าพลางถอนหายใจ
สองหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปยังบ้านพัก ที่หน้าบ้านนั้นแหนมกับตำลึงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินถือตะเกียงกับสบู่แชมพูกลับมาพอดี
“เหย ไปเล่นอะไรกันมาวะ”
“เล่นห่าอะไร พอดีเจอแม่ไก่อีกตัวที่หลุดมา กูจับไว้ได้แต่เสือกตกบ่อโคลนเนี่ย”
“เวร เสือกไปจับไก่ตอนกลางคืน เดี๋ยวก็ได้อย่างอื่นมาแทนหรอก”
“ปากเสีย ตบปากตามอายุเลยมึง รีบๆ เข้าไปเอาเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวกูกับของพี่น้ำออกมาให้ที”
ตำลึงวิ่งหายเข้าไปในบ้านพักชั่วครู่ก็กลับออกมาพร้อมกับของที่สั่ง “เสื้อผ้าพี่น้ำผมให้เพื่อนพี่หยิบออกมาจากเป้ให้”
น้ำพยักหน้าหงึกหงัก “ขอบใจ”
“รีบไปอาบน้ำเถอะ ที่ห้องอาบน้ำมียังพี่ปีสองปีสามอยู่ จะได้ไม่น่ากลัว”
“เออ ขอบใจนะ” เมฆรับเสื้อผ้าและขวดแชมพูกับสบู่เหลวต่อมาจากเพื่อน เขาส่งตะเกียงให้น้ำถือ “ไปกันเถอะครับ”
ทั้งสองหนุ่มเดินกระย่องกระแย่ง เพราะคราบโคลนที่เกาะอยู่ตามเนื้อตัวเริ่มจะแข็ง พอเดินไปถึงห้องอาบน้ำก็พบว่าในจำนวนห้องห้าห้องนั่น มีว่างอยู่เพียงห้องเดียวเท่านั้น แถมที่ด้านหน้าห้องก็มีปีสองกับปีสามยืนเช็ดผมอยู่
“อ้าว พี่น้ำ เมฆ ไปทำอะไรกันมาเลอะเทอะขนาดนี้”
“พอดีตอนเอาถาดไปคืน เจอแม่ไก่น่ะ แต่ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย” น้ำอธิบาย
“ฮัดชิ้ว”
“เมฆเข้าไปอาบก่อนสิ”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “พี่น้ำอาบก่อนเถอะ” เขายกสองมือขึ้นกอดลำตัว รู้สึกหนาวๆ ชอบกล
น้ำยกมือขึ้นแตะหน้าผากรุ่นน้อง “พี่ว่าเมฆตัวร้อนๆ นะ ตากฝนมาสองวันติดกันแบบนี้ จะไม่สบายรึเปล่า”
“ฮัดชิ้ว! เดี๋ยวผมกินยาแล้วนอน พรุ่งนี้ก็ฟิตเหมือนเดิมแล้วครับ”
ชายหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากันแล้วดันไหล่อีกฝ่ายเบาๆ “ไปอาบน้ำเลย”
“ไม่เอา พี่น้ำนั่นแหละ ไปอาบก่อนไป”
“ก็เข้าไปอาบด้วยกันเลยสิ” ปีสองกับปีสามที่ยืนมองสองหนุ่มโบ้ยกันไปโบ้ยกันมาเอ่ยขึ้น “ผู้ชายเหมือนๆ กันไม่เห็นเป็นไรเลย ไอ้พวกนั้นก็เพิ่งเข้าไปอาบตะกี้ มันคงไม่ออกมาเร็วๆ นี้หรอก”
“หือ” น้ำและเมฆหันขวับไปทางคนพูด
“ไปๆ เข้าไปอาบซะ จะได้เสร็จๆ ไป แล้วจะได้นอน” พวกเขาผลักสองหนุ่มเข้าห้องอาบน้ำไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ
น้ำประสานสายตากับรุ่นน้องอยู่สักพัก ก่อนจะหันไปหาที่วางตะเกียงแล้วมองไปรอบๆ ห้องอาบน้ำซึ่งกว้างพอสมควร มีฝักบัวกับตุ่มน้ำสำหรับตักอาบ “เราอาบกันคนละมุมก็แล้วกัน”
“พี่น้ำ... จะโป๊กับผมเลยเหรอ” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น คราวนี้รู้สึกว่าใบหน้าร้อนกว่าเดิมเสียอีก ทว่าโอกาสเช่นนี้หาไม่ได้ง่ายๆ เขาจึงตัดสินใจถอดเสื้อออกจากศีรษะ
เสียงกร๊อบแกร๊บของถุงพลาสติกดังขึ้น จากนั้นบางสิ่งบางอย่างก็หล่นตุ้บลงบนพื้น “อะ ถุงนี่...”
“จริงสินะ ใส่ผ้าขาวม้าอาบก็ได้นี่นา” น้ำก้มลงหยิบถุงมาส่งให้กับเมฆ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “หรือเมฆอยากจะโป๊ให้พี่ดูก็ได้นะ”
ก็อยากอยู่ แต่ใจไม่กล้าพอ ดีไม่ดีพี่น้ำอาจจะวิ่งหนีได้.... เขาเกลียดตัวเองจังโว้ย! เมฆต่อว่าตัวเองอยู่ในใจ เขารับถุงใส่ผ้าขาวม้าคืนมาจากชายหนุ่ม หยิบผ้าออกมาคลี่ออก พันเอวไว้แล้วค่อยๆ ถอดกางเกงออก หากพอเงยหน้าขึ้นก็พบว่ารุ่นพี่ยืนยิ้มมองมาทางตน
“พี่น้ำไม่ถอดเหรอ”
“ถอดสิ แต่ไม่รู้จะถอดยังไงไม่ให้โป๊ เลยดูเมฆก่อน”
“ให้ผมถอดให้มั้ยล่ะ”
น้ำตอบเสียงเรียบ “เอาสิ”
นัยน์ตาสีนิลสบประสานกับดวงตาเรียวที่ดูนิ่งเฉย นี่พี่น้ำกำลังอ่อยเขา หรือบางทีอาจจะไม่รู้วิธีจริงๆ ก็ได้ เขาควรจะทำอย่างไรดีวะเนี่ย เมฆหยุดคิดชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือออกไปจับชายเสื้อของรุ่นพี่ยกขึ้น แล้วดึงออกไปทางศีรษะ “งั้นถอดเสื้อก่อนนะครับ” แค่นี้หัวใจก็เต้นแรงจวนเจียนจะพุ่งออกมาจากปากอยู่แล้ว เขาจึงเลี่ยงที่จะมองผิวกายของชายหนุ่มตรงๆ จากนั้นจึงหันไปหยิบผ้าขาวม้ามาผูกเอวอีกฝ่าย “แค่นี้แหละครับ ถอดกางเกงออกก็อาบน้ำได้แล้ว”
“จะไม่ถอดกางเกงให้พี่ด้วยเหรอ”
“.....” เด็กหนุ่มลังเล แต่ก็ยื่นมือออกไปจับปมผ้าขาวม้าไว้
น้ำหัวเราะเบาๆ เพราะมือของเมฆสั่นจนเห็นได้ชัด เขายกมือขึ้นเขกศีรษะรุ่นน้อง “ล้อเล่นน่ะ รีบไปอาบน้ำเถอะ พี่ก็จะรีบอาบเหมือนกัน”
เมฆรีบชักมือกลับ “ครับ พี่น้ำใช้ฝักบัวไปละกัน” เขาพูดพลางเดินไปเปิดก๊อกน้ำเพื่อปล่อยน้ำลงในตุ่ม ใช้ขันรองแล้วตักรดตัวรัวๆ “บรื๋อ น้ำเย็นชะมัด”
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหมุนเปิดฝักบัว เขาชำเลืองมองรุ่นน้องที่ยืนอยู่ห่างออกไปในระยะแค่ช่วงแขน เพราะคิดว่าเมื่อผ้าขาวม้าเปียกน้ำแล้วคงจะแนบไปกับผิวกาย แต่น่าเสียดายที่แสงจากตะเกียงบางเบามากเหลือเกิน ห่างกันแค่นี้ก็ยังยากที่จะมองเห็นอะไร
น้ำถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองน้ำที่ไหลเอื่อยออกมาจากฝักบัว ซึ่งดูแล้วคิดว่าฝนตกข้างนอกยังแรงกว่าเลยนะเนี่ย ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าปอดลึกเพื่อทำใจกับความเย็นของน้ำ แล้วจึงก้าวเข้าไปใต้ฝักบัว
เมฆยืนฟังเสียงน้ำอยู่ชั่วครู่ แวบแรกก็ลอบมองรุ่นพี่ด้วยหางตาก่อน พอเห็นว่าอีกฝ่ายยืนก้มหน้าให้น้ำไหลลงเส้นผมอยู่จึงหยิบแชมพูเพื่อจะส่งให้ เขาอ้าปากจะเรียก แต่ในขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นเชือกหนังสีดำบนลำคอ มันคือเชือกหนังห้อยเกียร์ที่เขาเคยใส่ให้พี่น้ำ และอีกฝ่ายก็ใส่มาตลอด
เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปยืนด้านหลัง ก่อนจะสะกิดเบาๆ “พี่น้ำ ผมสระผมให้มั้ย”
น้ำเงยหน้าขึ้น ปิดน้ำจากฝักบัวแล้วตอบแบบไม่คิด “เอาสิ”
สายตาของเมฆไปหยุดนิ่งอยู่ที่ต้นคอของรุ่นพี่ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเลือกที่จะเดินหน้าเต็มกำลัง เด็กหนุ่มเทแชมพูลงบนฝ่ามือ จากนั้นจึงนวดไปบนศีรษะของชายหนุ่มเบาๆ นัยน์ตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ลำคอไม่ยอมเคลื่อนไปไหน
“เดี๋ยวล้างฟองออกรอบนึงก่อนนะพี่” เมฆเอื้อมมือไปหมุนเปิดฝักบัว แล้วขยี้ๆ เส้นผมอีกฝ่ายให้จนมั่นใจว่าฟองหลุดหมดแล้วจึงปิดน้ำแล้วสระให้อีกครั้ง
คราวนี้พอเปิดฝักบัวอีกรอบ ดวงตาสีนิลจับจ้องฟองสีขาวนุ่มที่ค่อยๆ เคลื่อนไปตามลำคอของรุ่นพี่เขม็ง เขาใช้ฝ่ามือลูบตามไปอย่างแผ่วเบาแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปแนบจูบ
“หืม?” น้ำหันกลับไปหาเด็กหนุ่มช้าๆ
เมฆวางมือลงบนหัวไหล่คนตรงหน้า ใจคิดว่าวันนี้ล่ะ เขาจะขอทดสอบความอุตสาหะที่สั่งสมมา เวลาที่ใช้ในการเดาะเม็ดมะยมจะต้องไม่เสียไปเปล่าๆ ปลี้ๆ เด็กหนุ่มนึกขอบคุณเสียงของน้ำจากฝักบัว ซึ่งคงจะดังพอกลบเสียงหัวใจเต้นของเขาได้เป็นอย่างดี
ริมฝีปากที่เย็นเฉียบแนบลงบนเรียวปากบางอย่างเชื่องช้า นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาห่างเหินไปจากสัมผัสนุ่มนวลเช่นนี้ เด็กหนุ่มเดินหน้าทำตามที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ปลายลิ้นทั้งสองตวัดกอดเกี่ยวกันอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากค่อยๆ กระชับเข้าหากันแน่นขึ้น ขณะที่เขาเคลื่อนมือผ่านหัวไหล่ขึ้นไปตามแนวยาวของลำคอ แล้วไปประกบแก้มของรุ่นพี่ไว้
เมฆถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ พลางยิ้มกว้าง “ใช้ได้รึยังครับ”
รุ่นพี่ยิ้มตอบ “อื้อ ไปหัดที่ไหนมา”
“พี่ตฤณสอนครับ”
“ฮะ!?” น้ำขมวดคิ้ว รอยยิ้มหายไปทันควัน เขาจับหมับที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มแล้วผลักออกจากตัว “เมฆไปให้พี่ตฤณสอนมาเหรอ? สอนยังไง? แบบไหนกัน?”
“แค่สอนใช้ลิ้นเองครับ” ไม่เพียงแค่พูดแต่ยังแลบลิ้นออกมากระดกรัวๆ ให้รุ่นพี่ดูด้วย
“สอนใช้ลิ้น!” ชายหนุ่มขยุ้มหัวไหล่อีกฝ่ายแน่น
“โอ๊ย พี่น้ำใจเย็นๆ แค่สอนให้ใช้ลิ้นเดาะเม็ดมะยมเองครับ!”
“หา!” น้ำคลายมือออก ในใจคิดอยากจะลงโทษเด็กหนุ่มเสียจริงๆ ซื่อน่ะไม่ผิด แต่บื้อเนี่ย... เขาจะจัดการยังไงดีวะ
สีหน้าของเมฆไม่ได้สลดลงไปเลยแม้แต่น้อย ตรงข้ามเสียอีก เขายิ้มกริ่มแล้วลอยหน้าลอยตาใส่รุ่นพี่ “พี่น้ำคิดว่าผมจะไปจูบกับไอ้พี่ตฤณเหรอ หึงผมอีกแล้วใช่ม้า”
รอยยิ้มร้ายค่อยๆ ปรากฏขึ้นตรงมุมปาก น้ำยกแขนขึ้นคว้าคอรุ่นน้องเข้ามาหาตัว จากนั้นจึงกระซิบที่ข้างแก้ม “ถ้าอยากจะฝึกจูบนัก พี่จะสอนให้เอง”
“พี่...”
เรียวปากอุ่นร้อนที่บดเบียดเข้ามาพร้อมกับความนุ่มหยุ่นที่หวานยิ่งกว่าน้ำตาลชนิดไหนๆ ส่งผลให้เด็กหนุ่มคล้อยตามไปได้โดยง่าย ดวงตาสีเข้มหรี่ปิดลง ตอนนี้ไม่อยากคิดถึงอะไรอีกแล้ว อยากจะหยุดเวลาเอาไว้เช่นนี้
น้ำเคลื่อนมือลงโอบเอวพร้อมกับดึงเมฆเข้ามาแนบกาย ผิวเนื้อท่อนบนที่เปลือยเปล่าได้สัมผัสกันเป็นครั้งแรก ทว่า... เขาไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เมฆตัวร้อนๆ ริมฝีปากก็ร้อนชอบกล ทั้งที่พวกเขาอยู่ใต้สายน้ำเย็นเฉียบขนาดนี้ ขณะที่กำลังขมวดคิ้วครุ่นคิด มือของเด็กหนุ่มก็ตะปบลงบนต้นแขนของเขาแล้วกุมไว้แน่น จากนั้นจึงผละออก
“พี่... ฮัดเช้ย!” เมฆหันหน้าหนีไม่ทันจึงจามใส่คนตรงหน้าด้วยแรงลมที่มีความเร็วขนาด 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เขาส่ายหน้าไปมาด้วยความมึนงง ก่อนจะเบิกตาโพลง “เย้ย! ขอโทษครับพี่น้ำ” แล้วหันไปคว้าขันตักน้ำมารดศีรษะรุ่นพี่หลายๆ ครั้ง
“พอแล้วๆ พี่ว่าเมฆรีบอาบน้ำสระผมดีกว่า ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสบายรึเปล่า”
“ผมยังแข็งแรงดี ฮัดเช้ย!”
น้ำผลักไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ พลางถอนหายใจ “รีบไปอาบน้ำเลย”
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องอาบน้ำก็ไม่มีใครอยู่แล้ว พวกเขาจึงเดินกลับไปยังบ้านพักด้วยกันตามลำพัง เอาผ้าขาวม้ากับเสื้อเปื้อนโคลนที่ไม่ทันได้ซัก แค่จุ่มน้ำสะบัดๆ มาตากไว้บนราวระเบียงบ้าน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักซึ่งทุกคนนอนประจำที่กันหมดแล้ว บางคนก็ไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อย ส่วนตุ๊กแกสองตัวก็ยังเกาะกันอยู่ที่เดิม หากวันนี้ทุกคนเหนื่อยมากจึงเลือกที่จะไม่สนใจพวกมันอีก
น้ำเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาซับน้ำจากเส้นผมของเด็กหนุ่ม “เดี๋ยวเมฆกินยาก่อนค่อยนอนนะ” ซึ่งเมฆก็ยืนนิ่งให้รุ่นพี่เช็ดผมให้พลางตอบรับ
“ครับพี่”
ที่นอนของทั้งสองถูกแยกไว้คนละมุม ที่เดียวกับที่นอนเมื่อวาน พอเช็ดผมให้รุ่นน้องเสร็จ น้ำก็หันมาเช็ดศีรษะตัวเองอีกสองสามครั้ง เขาชำเลืองมองดูว่าเด็กหนุ่มรับประทานยาเรียบร้อยและนั่งลงบนที่นอนแล้ว จากนั้นจึงเอื้อมมือไปปิดไฟพร้อมกับพูดเสียงเบา “ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
เสียงกระดิ่งที่หน้าบ้านพักดังก้องในตอนหกโมงเช้าของวัน เนื่องจากวันนี้ไม่ต้องออกไปเอาปลาที่ท่าเรือ พวกนักศึกษาจึงได้นอนกันนานหน่อย ท้องฟ้ามีเมฆประปราย ที่ตรงปลายฟ้านั้น ดวงอาทิตย์กำลังผุดขึ้นมาจากผืนน้ำช้าๆ
เมฆลุกขึ้นนั่งพลางยกมือขึ้นกุมศีรษะ เขารู้สึกปวดหนึบๆ แต่ก็ยังคิดว่าตัวเองแข็งแรงดี บางทีอาการที่มีนี่อาจจะเกิดจากความกดดันอากาศก็เป็นได้
น้ำนอนนิ่ง รอให้เพื่อนของตนลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องกันก่อน แล้วจึงค่อยลุกตาม เขาเดินไปหาเด็กหนุ่มพลางใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผาก “เป็นยังไงบ้าง ตัวยังอุ่นๆ อยู่เลยนะ”
“สบายๆ ครับพี่ แค่ปวดหัวนิดหน่อย”
“เดี๋ยวกินข้าวแล้วก็กินยานะ อย่าฝืนเข้าใจมั้ย”
“ครับ ผมไม่เป็นไรหรอก แค่นี้สบายมาก” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง
“งั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟันกัน”
เมื่อวานปีสองกับปีสามรับหน้าที่ทำมื้อเช้าไปแล้ว วันนี้จึงเป็นหน้าที่ของปีหนึ่งกับปีสี่ หลังจากล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยพวกเขาก็เดินตรงไปยังห้องครัวที่ข้างกุฏิแล้วเริ่มต้นทำอาหารกัน
“เช้านี้ทำอะไรวะ” น้ำเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเพื่อนพ้องให้เข้าไปป้วนเปี้ยนในครัว เพราะไม่มีประโยชน์และยังเกะกะ เขาจึงยืนถ่ายรูปอยู่ห่างๆ
“ข้าวต้มเหมือนเดิมแหละ”
“ข้าวต้มอีกละ”
“มึงจะได้เปรียบเทียบฝีมือไง ว่าเมื่อวานกับวันนี้ใครทำอร่อยกว่า”
แหนมเหน็บรุ่นพี่อย่างลืมตัว “วันนี้มีไอ้เมฆเป็นลูกมือด้วย สำหรับพี่น้ำยังไงก็อร่อยจนน้ำตาเล็ดแหงเลยครับ” ก่อนจะสะดุ้งตัวเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายหันมาสบสายตาด้วย “อรั๊ย~”
น้ำยิ้มมุมปากพร้อมกับตอบกลับไปเสียงเรียบแต่ชวนให้รุ่นน้องรู้สึกขนลุกแบบแปลกๆ “รู้ก็ดี”
“แฮ่” แหนมยิ้มแหยๆ แล้วรีบถอยหลังกลับไปช่วยคนอื่นๆ ทำอาหารอย่างรวดเร็ว
กำหนดการในวันนี้ที่พวกเขาตกลงกันไว้คือ หลังจากมื้อเช้าแล้ว ปีสองกับปีสามจะไปสอนนักเรียนแทนครูประจำทั้งสามคน เพื่อที่พวกเขาจะได้แนะนำวิธีการใช้และดูแลเครื่องคอมพิวเตอร์ให้ครูได้ ก่อนมื้อเที่ยงปีสองกับปีสามจะแยกไปทำอาหาร ส่วนพวกเขาจะดูแลเด็กๆ แทน หลังมื้อเที่ยงจึงจะพาเด็กๆ ไปที่แปลงผักและซ่อมเล้าไก่
ตลอดวันผ่านไปอย่างเรียบง่าย ปีหนึ่งทั้งสามคนไปช่วยครูฉลุยกับครูแห้วซ่อมเล้าไก่ ครูสมคิดกับนักศึกษาสามคนไปตามจับไก่ ส่วนพวกที่เหลือและเด็กๆ นำต้นกล้าไปปลูกลงในแปลงผักที่เตรียมไว้
เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกเรียน ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มด้วยเมฆสีเทาดำ ทว่าก็ยังไม่มีลมกระโชกแรงหรือฝนตก ครูจึงสั่งให้เลิกเรียนเร็วขึ้นกว่าปกติ และให้เด็กๆ รีบกลับบ้านกัน
เหล่านักศึกษาเสร็จงานแล้วแต่ก็ยังไม่กลับไปบ้านพัก เนื่องจากวันรุ่งขึ้นจะเป็นวันสุดท้ายของค่ายอาสาที่นี่ พวกเขาจึงอยากให้เด็กๆ มีกิจกรรมพิเศษทำ พวกเขานำกระดาษหลากหลายสีติดมาจากมหาวิทยาลัยด้วย ในตอนแรกคิดว่าจะเอาไว้ให้ครูอาสาได้นำไปทำสื่อการสอน แต่เห็นแล้วคิดว่าครูคงจะไม่มีเวลา พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะนำมาทำตุ๊กตากระดาษแบบใส่นิ้วให้กับเด็กๆ
ในระหว่างที่กำลังนั่งตัดกระดาษอยู่นั้น เมฆยกมือขึ้นคลึงขมับหลายครั้ง ดูเหมือนว่าอาการปวดศีรษะจะหนักขึ้นหลังจากที่ตากแดดตากลมอยู่ในแปลงผักมาหลายชั่วโมง ตอนนี้ก็ชักรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ชอบกล เขายกมือขึ้นกอดลำตัวที่สั่นอยู่เล็กน้อย “ทำไมหนาวๆ วะ”
ตำลึงกับแหนมนั่งเหงื่อแตกเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวอยู่ใกล้ๆ กัน พวกเขาหันขวับไปมองเพื่อนรักซึ่งในตอนแรกคิดว่าพูดประชด หากพอสังเกตเห็นอาการผิดปกติก็พุ่งเข้าไปแตะหน้าผากเพื่อนรักกัน “ตายห่า!”
“ยังไม่ตายโว้ย!” เมฆปัดมือออกอย่างรำคาญ
แหนมตะโกนเสียงดัง เพราะเขารู้ว่าไอ้เมฆมันไม่ฟังเขาแน่ๆ “พี่ตั้งใจ ไอ้เมฆไข้ขึ้น!”
ตั้งใจกำลังติดกาวประกอบชิ้นส่วนของตุ๊กตากระดาษ เขาเงยหน้าขึ้นพรวดแล้วรีบรุดเข้ามาดูอาการรุ่นน้อง “มึงตัวร้อนมากเลยว่ะ ไม่ต้องทำต่อแล้ว กินยาแก้หวัดแล้วไปนอนซะ”
“แต่พี่ ผมไม่เป็นไร” เด็กหนุ่มยังเถียง
“ไม่เป็นไรอะไรวะ มึงมีไข้สูงจนตัวสั่นแล้วเนี่ย” รุ่นพี่พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบกรรไกรกับกระดาษในมือเด็กหนุ่มออก หากอีกฝ่ายก็ยังดื้อดึง
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
“มึงไม่เป็นไร?”
“ไม่เป็นไรพี่”
“มึงจะไม่ยอมลุกใช่มะ”
“พี่กลับไปทำงานของพี่เหอะน่ะ” เมฆโบกมือไล่
ตั้งใจส่ายหน้าไปมา ถ้ามันไม่ยอมลุก เขาก็มีวิธีทำให้มันลุกเว้ย ระดับนี้แล้ว!
รุ่นพี่ลุกเดินออกไปจากห้องที่ทำงานกันอยู่แล้วร้องเรียกคนที่คิดว่ารุ่นน้องจะเชื่อฟังมากที่สุด “เฮ้ย! ไอ้น้ำ! มาทางนี้หน่อย”
น้ำกำลังถ่ายรูปเรือนไม้ที่ใช้เป็นห้องเรียนจากทางด้านนอก เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนเรียกก็เดินเข้าไปหา “มีอะไร”
ตั้งใจพยักพเยิดหน้าไปทางห้องเรียน “เด็กมึงไม่สบาย ไปจัดการที แม่งดื้อฉิบหาย กูไล่กลับไปกินยาเท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป”
น้ำหันไปมองตามที่เพื่อนบอก ก่อนจะสาวเท้าตรงไปยังห้องที่เมฆนั่งอยู่กับทุกคน เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเด็กหนุ่มซีดเผือด อาการดูจะแย่ลงจากเมื่อตอนเช้าไม่ใช่น้อย ชายหนุ่มปราดเข้าไปหารุ่นน้องแล้วพูดเสียงเข้ม “เมฆ ลุกขึ้น ไปกินยา!”
เมฆเงยหน้าขึ้นทันควัน “พี่น้ำ”
“ลุกขึ้นเร็ว!” ชายหนุ่มโน้มตัวลงคว้าแขนรุ่นน้องแล้วกระตุกให้ลุกขึ้นยืน ซึ่งอีกฝ่ายก็รีบทำตามคำสั่งทันที “เดินไหวมั้ย”
“ไหวครับพี่ ผมไม่ได้เป็นอะไรนะ โอ๊ย!”
น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องไปหนึ่งที “ยังจะเถียงอีก หน้าซีด ตัวร้อนขนาดนี้นี่เรียกว่าไม่เป็นไรเหรอ” เขาจับมืออีกฝ่ายกึ่งลากกึ่งจูงออกไปจากห้องท่ามกลางสายตาทุกคู่ ซึงทุกคนในที่นั้นต่างเงียบกริบราวกับถูกดุไปด้วย
“กินยาแล้วก็ให้มันนอนพักเลยนะ” ตั้งใจหัวเราะอย่างผู้มีชัย พลางตะโกนบอกไล่หลัง
TBC~*
ในที่สุดน้องเมฆก็ได้งัดกลยุทธ์เดาะมะยมมาใช้กับพี่น้ำแล้ว เย่~ 55555555 กว่าจะได้ใช้ กล้ามลิ้นขึ้นแล้วมั้ยนั่น!
ส่วนตอนหน้า น้องเมฆป่วย พี่น้ำจะดูแลคนป่วยยังไงบ้างนะ แอร๊ยยยยยย~
แล้วก็... ย้อนกลับไปตอนที่พี่น้ำซ้อนมอไซค์น้องเมฆครั้งแรก ทุกท่านมีฟามเห็นว่าพี่น้ำกลัวจริงหรือกลัวหลอกคะ 5555555555 เอ ยังไงน้าาาา~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 806411 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก