Chapter 48 : เปิดเทอมวันเปิดเทอมใหม่หรือวันไหนๆ ก็ไม่ต่างกันนักสำหรับนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพราะพวกเขามีชั่วโมงเลคเชอร์และแล็บเต็มเอียดตั้งแต่วันจันทร์ถึงศุกร์เฉกเช่นเทอมแรก และสำหรับบางคนก็ยังต้องแบ่งเวลาไปฝึกซ้อมเพื่อจะลงแข่งในงานกีฬาภายในของมหาวิทยาลัยด้วย
หลังจากเปิดเทอมไปได้หนึ่งสัปดาห์ พวกนักศึกษาก็เริ่มนัดมาประชุมเตรียมตัวกันสำหรับงานกีฬาที่จะมาถึงในอีกสามสัปดาห์ข้างหน้า นอกจากแต่ละคณะจะต้องส่งนักกีฬามาเข้าร่วมการแข่งกันแล้ว ยังต้องมีการเตรียมการสำหรับงานพิธีเปิด พิธีปิด และในคืนที่มีงานพิธีปิดก็จะมีงานไนท์และการแสดงจากหลายๆ คณะ
หน้าที่ลงสนามแข่งกีฬาจะเป็นของนักศึกษาปีหนึ่งและปีสองเสียส่วนใหญ่ ส่วนรุ่นพี่ปีสามและปีสี่จะคอยช่วยเหลือเรื่องการฝึกซ้อม จัดการขบวนพาเหรดของคณะสำหรับพิธีเปิดและการแสดงสำหรับพิธีปิด
กลุ่มของเมฆจะลงแข่งบาสเกตบอล โดยมีตั้งใจ เต้าหู้และไข่ย้อยเป็นผู้ดูแลทีม พวกเขานัดวิ่งจ๊อกกิ้งกันทุกวันตั้งแต่หกโมงเช้า หลังจากนั้นก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้าเรียน และเริ่มฝึกบาสเกตบอลกันอีกครั้งในตอนบ่ายหลังหมดชั่วโมงเรียน
สำหรับน้ำนั้น ตารางเรียนของเขาสบายๆ บางวันมีเรียนแค่ช่วงเช้า บางวันมีแค่ตอนบ่าย ทว่าเขาเป็นหนึ่งในสมาชิกองค์การนักศึกษา ทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยของงานกีฬาทั้งหมด นอกจากนั้นก็ต้องไปช่วยฝึกยูโดเป็นครั้งคราว แต่ไม่ได้เป็นผู้ดูแลทีม เวลาว่างที่ไม่ค่อยตรงกันส่งผลให้น้ำกับเมฆได้พบและพูดคุยกันเป็นเวลาสั้นๆ เท่านั้น
ทว่าห่างกันเพียงสัปดาห์เดียวก็รู้สึกเหงาเสียแล้ว
เช้าวันนี้น้ำมาช่วยรุ่นน้องในคณะฝึกยูโดเพื่อลงแข่ง หลังจากการฝึกซ้อมเขาจะมีว่างนิดหน่อยเพราะกว่าจะมีเรียนก็ตอนบ่าย ชายหนุ่มจึงคิดว่าจะใช้เวลาว่างนี้ไปนั่งปรับและตกแต่งรูปที่ถ่ายมาจากค่ายอาสาซึ่งพวกเพื่อนเขาเลือกไว้ให้เสร็จ
น้ำเดินถือแล็ปท็อปตรงไปยังโรงอาหาร ตรงที่นั่งประจำของกลุ่มเขานั้นมีเพื่อนทั้งห้านั่งสุมหัวทำอะไรกันอยู่สักอย่าง พอเห็นเขาเดินเข้าไปก็ทำท่าดีอกดีใจกันยกใหญ่
“พวกมึงมีเรียนไม่ใช่เหรอ ทำไมยังอยู่...”
“ไอ้น้ำ โหย สวรรค์ส่งมึงมาช่วยพวกกูแท้ๆ” ใบตองโผเข้าไปเกาะแขนเพื่อนแล้วลากให้มานั่งลงที่โต๊ะ
บนม้าหินอีกตัวข้างๆ ม้าหินที่น้ำนั่งลง มีคาร์ซีทสำหรับเด็กแบบกระเช้าตั้งอยู่ เขาหันไปมองพลางขมวดคิ้ว “อะไรเนี่ย ของใครวะ” พอชะโงกหน้าไปดูก็เห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้าโผล่พ้นผ้าอ้อมออกมานิดหน่อยเท่านั้น
“มึง... เนี่ย เขาเรียกว่าตุ๊กตาลูกเทพ มึงรู้จักใช่มั้ย” ไข่ย้อยเอ่ยขึ้น “คือ... พี่สาวกูเอามาฝากไว้แป๊บ เดี๋ยวตอนเที่ยงจะมาเอาคืน แต่พวกกูติดเรียนอะ มีเช็กชื่อด้วย มึงว่างใช่มะ ฝากมึงไว้แป๊บนะ”
“ฮะ?”
“นมกับน้ำอยู่ในกระติก พวกกูไปล่ะ สายแล้วโว้ย”
“เฮ้ย เดี๋ยว...” น้ำยังพูดไม่ทันจบประโยค เพื่อนพ้องที่รักทั้งหลายก็วิ่งหายไปในสายลม ทิ้งเขาไว้กับคาร์ซีทและตุ๊กตาลูกเทพ
ชายหนุ่มชำเลืองมอง คิดว่าแค่นั่งเฝ้าตุ๊กตาคงไม่หนักหนาอะไร เขาจึงหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเปิดออกแล้วเริ่มต้นทำงานที่ตั้งใจไว้
“แอ๊ะ”
“หือ” เสียงแปลกๆ เรียกให้น้ำเงยหน้าขึ้นแล้วหันมองไปด้านซ้ายขวา
“แอ๊”
“เสียงอะไรวะ” น้ำลุกขึ้นเดินวนไปรอบๆ โต๊ะ ก่อนจะสังเกตเห็นว่า สิ่งที่ควรจะเป็นตุ๊กตาในคาร์ซีทนั้น... ดิ้นได้ “เฮ้ย!” เขารีบก้มลงมอง พอเห็นดวงตาแป๋วๆ ที่กะพริบปริบๆ แล้วก็เลิกคิ้วขึ้น “นี่มันไม่ใช่ตุ๊กตาลูกเทพนี่หว่า! ฉิบหายละ!”
เด็กน้อยพอเห็นคนก็ยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้อุ้ม แต่พออีกฝ่ายนิ่งเฉยก็เริ่มเบะปาก
“อย่าๆ อย่าร้องนะ” น้ำหันรีหันขวาง เขาเคยเลี้ยงเด็กซะที่ไหนกันล่ะ แล้วนี่ก็ไม่ใช่เด็กธรรมดา เป็นเด็กอ่อนด้วย ถ้าเกิดอุ้มขึ้นมาแล้วทำหล่นคอหักจะเป็นอย่างไร
เสียงร้องไห้ดังขึ้น ส่งผลให้ชายหนุ่มยืนกุมขมับ เขาไม่รู้จะทำเช่นไรจึงยกตะกร้าคาร์ซีทขึ้นแกว่ง ทว่าก็ไม่ได้ผล เสียงร้องไห้ยิ่งดังขึ้นอีก
“ทำไงดีวะ”
ขณะที่กำลังวุ่นวายอยู่กับตะกร้าคาร์ซีทในมือก็มีเสียงทักทายจากคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
“พี่น้ำ ทำอะไรอยู่”
เจ้าของชื่อเรียกเงยหน้าขึ้นพรวด “เมฆ มาได้เวลาพอดีเลย”
แหนมกับตำลึงก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขาถามเสียงดัง “ลูกใครอะพี่”
“ลูกพี่สาวไอ้ไข่ย้อยละมั้ง พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้พวกเวรมันยัดเยียดให้ แต่เดี๋ยวค่อยถามได้มั้ย ช่วยจัดการอะไรหน่อยสิ”
เมฆก้มลงมองเด็กน้อยที่ร้องไห้จนหน้าแดงอยู่ภายในตะกร้าคาร์ซีท เขาวางข้าวของและเป้ที่ถือมาลงบนม้านั่ง จากนั้นจึงค่อยๆ ประคองเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มไว้ พร้อมกับเขย่าเบาๆ
เสียงร้องไห้เงียบกริบลงทันควัน ศีรษะเล็กค่อยๆ เอนซบลงบนหัวไหล่
เด็กหนุ่มหันไปบอกกับเพื่อนรักทั้งสอง “พวกมึงขึ้นไปเรียนก่อน เดี๋ยวกูตามไป”
“เอางั้นเหรอ”
“เออ ไปเถอะ”
เมฆยืนมองจนเพื่อนทั้งสองคนเดินหายเข้าตึกไป ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่ง แล้วหันไปบอกกับรุ่นพี่ “พี่น้ำมีนมมั้ยอะ สงสัยจะหิวรึเปล่าก็ไม่รู้”
ชายหนุ่มเผลอยกมือขึ้นคลำแผ่นอกตัวเองแล้วย่นคิ้วเข้าหากัน “ฮะ พี่จะมีได้ยังไงกัน”
“เพื่อนพี่ไม่ได้ฝากไว้ด้วยเหรอ ลองดูในกระติกตรงนั้นดิพี่”
“อ้อ โอเค” น้ำก้มลงหยิบกระติกขึ้นมาดู พอเปิดออกก็พบกับขวดนมและขวดน้ำอุ่นๆ เขาจึงหยิบส่งให้รุ่นน้อง
สำหรับเมฆแล้ว การเลี้ยงเด็กไม่ใช่เรื่องยากอะไร เพราะเขามีน้องสาวฝาแฝดตั้งสองคน ซึ่งเมื่อตอนเด็กๆ ต้องช่วยมารดาดูแลอยู่บ่อยๆ
พอได้นมเข้าปาก เด็กน้อยก็นอนดูดขวดนมตาแป๋ว ส่งผลให้คนป้อนยิ้มตามไปด้วย “ตอนแรกที่เดินมาเห็น ผมนึกว่าพี่น้ำแอบไปมีลูกซ่อนไว้ที่ไหนซะอีก”
น้ำเท้าแขนลงกับโต๊ะพลางยิ้มมุมปาก “พี่จะมีลูกได้ไง ถ้าจะมี ก็มีกับเมฆนี่ล่ะ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “นั่นสิ ผมก็ว่างั้น ผมยังไม่เคยทำอะไรเลย พี่น้ำจะท้องได้ไง”
“ฮะ” รุ่นพี่ชะงัก ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วเบือนหน้าหลบไปอีกทาง ทว่าสายตาก็เคลื่อนไปสะดุดกับชายคนหนึ่งซึ่งยืนหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ ใบหน้าดูคุ้นเคยราวกับว่าเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน น้ำกัดริมฝีปากพลางลุกขึ้นพรวด “เมฆ เดี๋ยวพี่มานะ” เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้าไปยังที่ชายคนนั้นยืนอยู่ แต่พอไปถึงอีกฝ่ายก็หายตัวไปเสียแล้ว
น้ำย่นคิ้วเข้าหากัน เขาอาจจะคิดมากไป หากผู้ชายคนนั้น ถ้าเขาจำไม่ผิด เหมือนว่าจะเป็นคนในบริษัทพี่ไม้ที่กรุงเทพฯ หรือเปล่านะ
พอเดินกลับไปถึงโต๊ะ เด็กน้อยในอ้อมแขนของเมฆก็หลับปุ๋ยไปอีกครั้งแล้ว เขาค่อยๆ วางร่างเล็กกลับลงไปในคาร์ซีท จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับชายหนุ่ม “หลับไปแล้วครับพี่”
“ขอบใจนะ ไม่ได้เมฆพี่คงแย่”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่พี่น้ำไปเจออะไรมา ทำหน้าแปลกๆ” เด็กหนุ่มสังเกตเห็นเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมารอบๆ กรอบหน้าอีกฝ่าย เขาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาช่วยซับเหงื่อให้
“อย่า!” น้ำรีบปัดมืออีกฝ่ายออก พลางหันขวับกลับไปทางด้านหลัง
เมฆรีบดึงมือกลับด้วยความตกใจ “พี่...”
“อะ พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มหันรีหันขวาง ท่าทางเลิ่กลั่กจนผิดปกติ
“มีอะไรเหรอพี่น้ำ”
“เปล่า... เมฆไปเรียนเถอะ ขอบใจมากนะ”
“ผมอยู่ต่ออีกนิดก็ได้...”
“ไม่ต้อง รีบไปเถอะ” น้ำพูดเสียงเข้ม ส่งผลให้อีกฝ่ายนิ่งอึ้งไปด้วยความตกใจ “ไปสิ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
“ครับ” เมฆลุกขึ้นอย่างงงๆ เขาหันไปหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาถือไว้ในมือ ยกเป้ขึ้นสะพายบ่า แล้วพอสบสายตากับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ อีกฝ่ายก็เสตาหลบทันควัน
หัวใจของเด็กหนุ่มไหววูบ เขาพูดออกไปเสียงอ่อย “ผมไปนะ”
น้ำนั่งนิ่ง รอจนเด็กหนุ่มเดินออกไปไกลพอสมควรแล้วจึงถอนหายใจออกมาหนักๆ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระแวง
ชายหนุ่มนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเพื่อนทั้งห้าของเขากลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง
“ไอ้พวกเหี้ย พวกมึงหลอกกู” น้ำต่อว่าทันที
ไข่ย้อยหัวเราะแหะๆ “แค่สองชั่วโมงเองมึง ก็ไม่ได้ลำบากอะไรป่ะวะ”
“อย่างน้อยพวกมึงก็ควรจะบอกว่าเป็นเด็กจริงๆ ไม่ใช่ลูกเทพ จู่ๆ แม่งก็ร้อง กูตกใจหมด” น้ำส่งสายตาดุๆ ใส่ “แต่ช่างแม่งก่อน กูมีเรื่องอยากให้ช่วย...”
หลังจากที่กระซิบกระซาบกันอยุ่สักพัก พวกเขาก็ลุกขึ้นแยกย้ายกันออกจากโต๊ะไป คงเหลือไข่ย้อยกับเด็กน้อยในคาร์ซีทไว้เพียงลำพัง
น้ำเดินออกจากโรงอาหารไปยังตึกของคณะวิศวะที่อยู่ใกล้ๆ หลังจากก้าวเข้าไปในตึกก็เดินตรงไปเรื่อยๆ จนสุดทาง จากนั้นจึงเดินเข้าห้องน้ำไป เขาพับฝาชักโครกลงแล้วนั่งทับ พร้อมกับยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอ่านและส่งข้อความ
เสียงฝีเท้าทางด้านนอกเริ่มจากแผ่วเบา ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ ของหลายคน ก่อนบานประตูห้องน้ำจะถูกผลักเปิดออกอย่างแรง
“เอ้า เอาตัวมาส่งให้แล้วไอ้น้ำ” ตั้งใจกับใบตองผลักชายแปลกหน้าคนหนึ่งให้ถลาเข้าไปภายในห้องน้ำ ป๊อกเด้งกับเต้าหู้ก็เดินตามเข้ามาด้วย เสร็จแล้วจึงหันไปปิดประตูลงกลอน “เอาไงดี”
“เฮ้ย ผมไม่รู้เรื่องอะไรนะ พาผมมาที่นี่ทำไมเนี่ย” ชายคนนั้นร้องโวยวาย
น้ำลุกขึ้น เดินตรงเข้าไปหยุดตรงหน้า “เอากล้องมา”
“กล้องอะไรคุณ”
“อย่าทำให้ผมต้องเสียเวลามากไปกว่านี้เลย ผมรู้ว่าคุณตามผมมาหลายวันแล้ว เอากล้องออกมาเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่ายแล้วกระชากเข้ามาหาตัวอย่างแรง “ส่งอะไรไปให้พี่ไม้แล้วบ้างฮะ”
“ยัง... ยังครับ กำลัง... รวบรวมอยู่”
“เฮ้ย จับแม่งแก้ผ้า ค้นดูให้หมดทั้งตัว” น้ำส่งสายตาให้กับเพื่อนรักทั้งสี่ ซึ่งพวกเขาก็สาวเท้าเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พอคว้าแขนชายแปลกหน้าไว้ ยังไม่ทันได้ถอดอะไร คนถูกจับก็ร้องลั่น
“ผมเป็นแค่พนักงานบริษัทธรรมดาๆ เองครับ ไม่ใช่นักสืบอาชีพ ผมมีแค่กล้องเล็กๆ ในกระเป๋ากางเกงคร้าบ”
“หยิบออกมาให้หมด”
“ครับๆ” ชายผู้โชคร้ายหยิบกล้องส่งให้เด็กหนุ่ม
“มือถือกับกุญแจรถ” น้ำแบมือขอ พอได้กุญแจแล้วก็โยนให้เพื่อนรัก “รถจอดอยู่ที่ไหน บอกมาสิ”
เมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว เต้าหู้กับป๊อกเด้งก็เดินออกจากห้องน้ำไปพร้อมกับกุญแจ สักพักก็กลับมาพร้อมกับกระเป๋าเอกสารและแล็ปท็อปอีกเครื่อง
พอได้ตรวจค้นร่างกาย กระเป๋า รถ โทรศัพท์มือถือและคอมพิวเตอร์ของชายแปลกหน้าแล้ว พวกเขาก็พอจะเชื่อที่อีกฝ่ายพูดจริงๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาที่ถูกส่งมาติดตามน้ำเท่านั้น
“พี่ไม้สั่งให้ตามดูอะไร”
“แค่ให้ตามถ่ายรูปเวลาคุณน้ำมาที่มหาลัยครับ โดยเฉพาะเวลาที่มาที่คณะวิศวะนี่”
“ทำไมต้องคณะวิศวะ”
“ผมไม่ทราบครับ”
น้ำหันไปสบสายตากับเพื่อนๆ ทีละคน โชคดีที่สัปดาห์ที่ผ่านมานี่ เขาไม่ได้ไปไหนมาไหนตามลำพังกับเมฆเลย เวลาคุยกันก็มีเพื่อนอยู่ด้วยหลายคน
ชายหนุ่มกดดูภาพในกล้องและในเครื่องคอมพิวเตอร์ เห็นว่าในเครื่องคอมพิวเตอร์ไม่มีรูปไหนผิดสังเกตจนเกินไป ยกเว้นแต่ในกล้องของวันนี้ ตอนที่เขาอยู่กับเมฆตามลำพัง มีรูปตอนที่เมฆกำลังจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้เขาพอดี ชายหนุ่มจึงดึงเมโมรี่การ์ดออกมาจากกล้องแล้วส่งกล้องคืนให้
“กลับไปซะ เดี๋ยวผมจะคุยกับพี่ไม้เอง”
“ครับๆ ขอโทษนะครับคุณน้ำ” ชายแปลกหน้าเก็บรวบรวมข้าวของแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อบานประตูห้องน้ำปิดลงสนิท บรรยากาศภายในห้องก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันควัน
“พี่ไม้สงสัยอะไรมึงวะ ถึงกับส่งคนมาตามดู”
“แต่เมื่อกี้เขาบอกโดยเฉพาะคณะวิศวะด้วย หรือว่าพี่ไม้จะรู้เรื่องไอ้เมฆกับมึงวะ”
น้ำยืนนิ่งพิงกับขอบอ่างล้างมือ พลางกัดริมฝีปาก “ไม่น่าจะรู้ได้ว่ะ”
“มึง... แต่ไม่วันนี้รู้ อีกไม่นานก็ต้องรู้แน่ มึงเตรียมแผนรับมือไว้ดีๆ ด้วย พี่ไม้แม่ง หวงน้องยิ่งกว่าจงอางหวงไข่”
“ถ้าสมมติว่าพี่ไม้รู้เรื่องไอ้เมฆ พี่เขาส่งคนมาตามมึงแล้วจะส่งคนไปส่องไอ้เมฆบ้างรึเปล่าวะเนี่ย”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพรวด “....”
“มึงอย่าทำหน้าเหมือนจะแดกกูแบบนี้สิวะ กูแค่ออกความคิดเห็น พี่ไม้อาจจะยังไม่รู้เรื่องไอ้เมฆก็ได้โว้ย”
น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะแรงๆ “กูจะทำยังไงกับพี่ไม้ดีวะ”
“ใจเย็นๆ ไอ้น้ำ ค่อยๆ คิด” ตั้งใจเดินเข้าไปตบไหล่เพื่อนรัก “มันต้องมีทางออกสิ”
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ เขายังไม่พร้อมจะพูดคุยต่อรองกับพี่ชายในยามที่ตัวเองยังไม่มีอะไรเป็นโล้เป็นพายเช่นนี้ เรียนก็ยังไม่ทันจบ งานก็ไม่มีทำ แถมยังปากเก่งบอกว่าจะอยู่ที่เมืองไทยต่อ ถ้าหากพี่ไม้รู้เข้าว่าทั้งหมดนั้นก็เพื่อที่จะได้อยู่กับเมฆแล้วละก็ แผนเขาคงพังพินาศ พี่ชายคงจะไม่ยอมรับง่ายๆ แน่
น้ำหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมกดออกไป ทว่าป๊อกเด้งรั้งไว้เสียก่อน
“มึงจะโทรหาพี่ไม้ใช่ปะ ตั้งสติดีๆ ระวังพี่มึงตะล่อมถามถึงไอ้เมฆด้วย พี่มึงเขาฉลาดมากนะ ไม่งั้นคงไม่ได้เป็นนักธุรกิจตั้งแต่อายุยังน้อยๆ”
ชายหนุ่มเม้มปาก “อืม ขอบใจ” เขาประสานสายตากับเพื่อนๆ ทีละคน ก่อนจะกดโทรศัพท์ออกไป
“ว่าไงน้องชาย คิดถึงพี่เหรอ”
“อืม ก็พี่ไม้คิดถึงผมไม่ใช่เหรอ ถึงให้คนมาตามผมน่ะ”
“ว้า โดนจับได้ซะแล้ว”
“ผมไล่กลับไปแล้วนะ ผมสบายดี พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“มีน้องชายคนเดียว พี่ทั้งห่วงแล้วก็หวงมากเลยละ” คนที่ปลายสายหัวเราะร่า “พี่ก็แค่อยากจะรู้ว่าใครเป็นเจ้าของเกียร์ที่น้ำห้อยคออยู่เท่านั้นเอง”
“อยากรู้ก็ถามกันดีๆ ก็ได้นี่ครับ”
“ถามแล้วจะบอกเหรอ”
“ไอ้ตั้งใจให้มา มันมีหลายอัน รับน้องแล้วมีเหลือน่ะครับ ผมเห็นมันเท่ดีก็เลยเอามาใส่” น้ำตอบเสียงเรียบ ส่วนเจ้าของชื่อที่ถูกอ้างน่ะหรือ สะดุ้งโหยงพร้อมกับเบิกตาโพลง
“อะไรวะ ไอ้น้ำหาเรื่องซวยให้กูแล้วมั้ยล่ะ” ตั้งใจพึมพำเสียงเบา
“อ้อ งั้นหรอกเหรอ โอเคๆ”
“แค่นี้นะครับ ฝากสวัสดีรินรันแล้วก็ริซาโกะด้วย”
ใบตองเหน็บทันทีที่เพื่อนกดวางสายไป “นี่แหละน้า ข้อเสียของคนที่ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าใส่เอง มึงใช้อะไรแปลกตาหน่อยพี่ๆ มึงก็สงสัย”
“แต่ว่าพี่ไม้จะรามือแน่รึเปล่าวะ ดูง่ายๆ ชอบกล”
“ยังไงมึงก็ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน”
น้ำย่นคิ้วเข้าหากันอย่างครุ่นคิด “...ตอนนี้คงสงบไปอีกสักพักละมั้ง” ...อย่างน้อยเขาก็หวังไว้เช่นนั้น
TBC~*
อึมครึมนิดเดียวววววววววว นิดหน่อยกิงๆ แต่ไม่ต้องเครียดไปนะคะ ไม่มีอะไรหรอกน่า
พี่ไม้น่ารักน้า 5555555555 อย่าเกลียดพี่ไม้กันเลยค่า 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า จุ๊บๆ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 806394 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก