Chapter 51 : กีฬามหาวิทยาลัยตุ้บ... ตุ้บ... เมฆปล่อยลูกบาสในมือลงกับพื้น ให้มันกระเด้งกลับขึ้นมาอยู่ในมืออีกครั้ง ทำวนไปวนมาอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งเพื่อนในทีมเข้ามาเรียก
“เมฆ ไอ้เมฆ ไอ้เมฆโว้ย!”
“เฮ้ย!” เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง
“ท่องมนต์อยู่รึไงวะ ไปวอร์มอัปได้แล้ว”
“เออๆ” เมฆส่ายหน้าไปมา พยายามไล่ความกังวลออกไปแล้ววิ่งตามหลังเพื่อนลงสู่สนามฝึกซ้อม เขาไม่ควรเหม่อลอยแบบนี้ เพราะพรุ่งนี้จะต้องลงแข่งนัดแรกแล้ว
เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้น คละเคล้ากับเสียงตะโกนโหวกเหวกและเสียงลูกบาสเกตบอลตกกระทบพื้นดังก้องไปทั่วโรงยิม ตำลึงและแหนมก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขาทั้งหมดกำลังวอร์มอัปกันอยู่
ตั้งใจ ไข่ย้อยและเต้าหู้ยืนควบคุมรุ่นน้องฝึกซ้อมอยู่ที่ข้างสนาม “เฮ้ย วิ่งกันไวๆ หน่อย คณะเราไม่เคยแพ้นัดแรกนะโว้ย!”
“เมฆ! มึงมาฝึกส่งลูกกับกูนี่” รุ่นพี่ตะโกนเรียกหลังจากวอร์มอัปกันไปได้สักครู่
ขณะที่ฝึกซ้อมกันก็ไม่ได้พูดคุยอะไร จนถึงเวลาพัก รุ่นพี่กับรุ่นน้องเดินไปหยิบขวดน้ำและนั่งลงด้วยกันที่ข้างสนาม “เวลาลงสนามมึงต้องมีสมาธิมากกว่านี้ เดี๋ยวฝึกชู้ตอีกสักหน่อย”
“ครับพี่” เมฆตอบรับพลางยกขวดน้ำขึ้นดื่ม เขาเหลือบมองรุ่นพี่อีกครั้ง ก่อนตัดสินใจถาม “วันนี้เจอพี่น้ำบ้างมั้ยอะพี่”
“ไม่เห็นหัวมันมาทั้งอาทิตย์แล้ว มันไม่ให้ไปหาด้วย ถ้าไม่ยุ่งมากก็สงสัยพี่มันมาหาล่ะมั้ง เวลาที่บ้านมันมาก็เป็นอย่างนี้ทุกที”
“งั้นเหรอครับ”
คราวนี้ตั้งใจเป็นฝ่ายชำเลืองมองรุ่นน้องบ้าง ใจอยากจะถาม แต่อีกใจก็คิดว่าไม่ควรจะยุ่งดีกว่า “เอาล่ะ มึงนั่งพักไปก่อน อีกสิบนาทีลงสนามนะ” รุ่นพี่สั่ง จากนั้นจึงหันไปเรียกนักกีฬาตัวจริงอีกคนมาฝึกซ้อมตัวต่อตัวกับเขา
เมฆถือขวดน้ำค้างไว้ในมือ พลางถอนหายใจหนักๆ เขาพยายามเก็บความรู้สึกและไม่แสดงออกทางสีหน้ามากนัก หากแหนมกับตำลึงดูเหมือนจะสังเกตเห็น แต่เขาก็พยายามเลี่ยงที่จะพูดถึง
เด็กหนุ่มไม่อาจรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่เพราะปิดโทรศัพท์มือถือมาตลอดตั้งแต่เมื่อคืน พี่สะใภ้ของรุ่นพี่จะอยู่ที่คอนโดมิเนียมอีกนานสักแค่ไหน หรือความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป วันนี้ตอนกลางวันก็ไม่เห็นมาที่โรงอาหารเสียด้วย ทั้งที่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะก็อยู่ใกล้ๆ กันแค่นี้ แต่กลับห่างเหินกันราวกับอยู่คนละทวีป
...ตัวเขาเป็นคนพูดเองแท้ๆ ว่าต้องการเวลาคิดอะไรสักหน่อย แถมยังไปโกรธไปงอนรุ่นพี่ ทำท่าเอาแต่ใจแบบนั้นไปแม้ในใจคิดตรงกันข้าม ที่จริงเขาอยากจะกลับไปปรับความเข้าใจตั้งแต่ตอนที่ก้าวออกมาจากคอนโดมิเนียมของพี่น้ำได้ไม่กี่ก้าวแล้ว
และพอห่างกัน ก็เป็นตัวเขาที่จะขาดใจตายเสียเอง
“...เราคบกันก็ต้องไว้ใจกัน เชื่อใจกันสิ ถ้าจะไม่ฟังเหตุผลอะไรเลยแบบนี้ ก็อย่าคบกันเลยดีกว่ามั้ย!”คำพูดของชายหนุ่มแล่นแวบเข้ามาในความคิด ส่งผลให้หัวใจเจ็บร้าวจนเขาต้องยกมือขึ้นกุมอก ยังไม่ทันได้รู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย เขาก็จะถูกบอกเลิกเสียแล้ว
“เมฆ!” ตั้งใจตะโกนเรียก หากเด็กหนุ่มยังคงยืนนิ่ง ใบหน้าซีดเผือด “เฮ้ย! เมฆ! มึงเป็นอะไรรึเปล่า!” เขาจึงรีบวิ่งเข้ามาดู
รุ่นน้องเงยหน้าขึ้น “อ่า... ไม่เป็นไรพี่ ขอโทษที ผมจะไปซ้อมต่อเดี๋ยวนี้...”
“อย่าเพิ่งๆ มึงนั่งลงก่อน หน้าตามึงดูไม่ดีเลย ได้นอนบ้างรึเปล่าวะ”
“นอนน้อยไปนิดอะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้คงดีขึ้น”
“พรุ่งนี้จะลงสนามจริงแล้วนะเว้ย ไปๆ ไปนั่งพักนอกโรงยิมสักหน่อยดีกว่า” ตั้งใจคว้าแขนให้รุ่นน้องเดินตามตนเองไป พวกเขาไปนั่งกันอยู่ที่ตรงบันไดทางเข้าด้านหลังโรงยิม ส่วนเด็กหนุ่มก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมพูดจาอะไร
รุ่นพี่ทอดสายตามองต้นไม้เล็กใหญ่ในสวนอยู่สักพัก ก่อนจะถามออกไปในที่สุด “มึงมีอะไรกับไอ้น้ำรึเปล่าวะ”
“ดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอพี่” เมฆหัวเราะเจื่อนๆ
“แต่เมื่อวานมันก็ส่งดอกไม้มาให้มึงไม่ใช่รึไง”
เด็กหนุ่มทอดถอนใจ “...ถ้าพี่น้ำมีเวลาให้ผมสักนิด คงจะดีกว่าให้คนอื่นเอาดอกไม้มาให้”
“ไม่ได้เจอกันเลยเหรอ” ตั้งใจยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องเบาๆ
เด็กหนุ่มส่ายหน้า แล้วบอกกล่าวถึงความน้อยอกน้อยใจออกไป “...ก็ไม่เชิง... แต่ไม่ว่าพี่เขาจะคิดอะไร จะไปไหน ทำอะไร ผมก็ไม่เคยรู้อยู่แล้ว”
“เฮ้อ... ไอ้น้ำมันก็เป็นของมันแบบนี้แหละ”
เมฆเงยหน้าขึ้นสบสายตากับรุ่นพี่ แล้วฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “บางที... ผมก็สงสัย ว่าพี่น้ำกับผมเป็นแฟนกันอยู่รึเปล่า”
ตั้งใจไม่รู้จะปลอบรุ่นน้องอย่างไร เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาก็พอจะบอกให้รู้ว่าน้ำเป็นคนเช่นไร บทจะเลิกหรือคบกับใคร พวกเขาไม่เคยคาดเดาความรู้สึกหรือความคิดของน้ำได้ เพื่อนเขาเป็นคนดี แต่ก็มีมุมที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนใจร้ายพอตัว “กูพูดตรงๆ นะ กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงเลยว่ะ”
“.......”
ชายหนุ่มโอบไหล่รุ่นน้องแล้วดึงเข้าหาตัว “กูเห็นใจมึงนะเมฆ แต่เรื่องไอ้น้ำ กูเองก็เดาใจมันไม่เคยได้เหมือนกัน ขนาดเป็นเพื่อนกันมาเป็นสิบปีแล้ว จนปัญญาที่จะเป็นที่ปรึกษาหรือช่วยอะไรมึงจริงๆ”
“ผมเคยคิดว่าตัวเองเข้าใจพี่น้ำดี แต่นั่นผมคงคิดไปเอง” เมฆพูดเสียงค่อย
ตั้งใจพรูลมหายใจออกยาว เขานั่งเป็นเพื่อนเมฆอยู่อีกพักใหญ่ จนกระทั่งสีหน้าของเด็กหนุ่มดีขึ้น
สายลมอบอุ่นพัดพาใบไม้ปลิวไหว เมฆเงี่ยหูฟังเสียงกิ่งใบของต้นไม้เสียดสีกัน ซึ่งพอจะทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายได้บ้าง จากนั้นจึงชำเลืองมองใบหน้าของรุ่นพี่ที่ทำให้เขานึกถึงใครคนหนึ่ง แต่ดูๆ ไปแล้ว... ใบหน้าก็ไม่ได้มีเค้าโครงคล้ายกันเลย
“มีอะไรวะ” ตั้งใจขมวดคิ้ว
“พี่ตั้งใจ พ่อพี่สบายดีรึเปล่า”
“เห? ถามหาพ่อกูทำไมวะ”
“ก็ถามดูเฉยๆ อยากรู้”
“ก็สบายดีมั้ง ไม่ค่อยได้คุยกันหรอก ไม่ค่อยเจอหน้ากันด้วย พ่อกูเดินทางบ่อย”
“เหรอครับ” คำตอบของรุ่นพี่ทำให้เขาสับสน หรือคนคนนั้นจะเป็นบิดาของรุ่นพี่จริงๆ
“คิดถึงบ้านเหรอ” เพราะเห็นว่ารุ่นน้องถามถึงบิดา เขาจึงคิดไปว่าเมฆคิดถึงบ้าน
“นิดหน่อยมั้งครับ” เมฆยิ้มบาง ก่อนจะลุกขึ้น “ขอบคุณพี่มากนะครับ ผมค่อยยังชั่วแล้ว กลับไปซ้อมต่อดีกว่า”
“อย่าหักโหมนะมึง เดี๋ยวซ้อมแข่งทีมเสร็จมึงกลับหอไปนอนเอาแรงเลย เข้าใจมั้ย” รุ่นพี่ลุกตาม เขาบีบไหล่เมฆเบาๆ แล้วปล่อยให้เด็กหนุ่มกลับเข้าไปในโรงยิมอีกครั้ง ส่วนตัวเขานั้นเดินไปที่ห้องล็อกเกอร์ เมื่อไปถึงก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรไปหาน้ำ ทว่าบนหน้าจอโทรศัพท์บ่งบอกว่าอีกฝ่ายโทรมาหาเขาก่อนหลายต่อหลายครั้งแล้ว
ตั้งใจรีบกดโทรกลับไปอย่างร้อนใจ ซึ่งคนที่อยู่ปลายสายก็กดรับแทบจะในทันที “เฮ้ย ไอ้น้ำ! มึงไปทำเหี้ยอะไรอยู่ที่ไหนวะ!”
“กูกำลังดูเขาเตรียมเดินขบวนพาเหรดพรุ่งนี้กัน แม่งยังมาไม่ครบทุกคณะเลย บางคณะก็ยังทำพานไม่เสร็จ กูปวดหัวฉิบหาย หัวจะแตกแล้วเนี่ย”
“แล้วมึงหายไปไหนมาหลายวัน ติดธุระอะไรของมึง”
“ริซาโกะกับรินรันมา โทษทีว่ะ”
“เออ กูก็ว่าที่บ้านมึงต้องมา กูน่ะ เข้าใจมึง แต่แฟนมึงน่ะ เข้าใจมึงรึเปล่า”
“.......”
“ไอ้สัตว์น้ำ กูคบกับมึงมาเป็นสิบปี กูยังไม่ค่อยจะรู้เลยว่าวันๆ มึงทำอะไร คิดอะไรอยู่ แล้วไอ้เมฆมันเพิ่งรู้จักกับมึงได้ไม่กี่เดือน มันจะรู้มั้ย! มึงทำอะไรคิดถึงใจน้องมันบ้างรึเปล่า!” ตั้งใจไม่เปิดโอกาสให้น้ำได้แก้ตัว “มึงคิดว่าไอ้เมฆมันตรัสรู้ได้เหรอ มันเดาใจมึงได้ทุกเรื่องรึไง หรือว่ามึงเบื่อมันแล้ว อยากจะคบก็คบ อยากจะเลิกก็เลิก คิดว่ามันเป็นของตาย ยังไงก็รักมึงใช่มั้ย สันดานเสียไม่หายเลยนะมึง ไอ้เหี้ย!”
น้ำนิ่งอึ้ง... จะว่าไปตั้งใจไม่เคยต่อว่าเขาเรื่องที่เขาคบหาใครต่อใครมาก่อนเลย เขาตอบกลับไปเสียงอ่อย “กูขอโทษ”
“ขอโทษกูแล้วได้อะไรวะ กูสงสารไอ้เมฆฉิบหาย เด็กมันอยู่ของมันดีๆ ถ้ากูรู้ว่ามึงจะทำกับมันเหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ กูจะไม่ช่วยแม่งจีบมึงเลย”
“กูไม่ได้เลิกกับเมฆนะมึง เมฆเข้าใจกูผิดนิดหน่อย กูว่าจะไปขอโทษอยู่ แต่ติดที่ไอ้กีฬามหาลัยนี่แหละ ”
ตั้งใจหุบปากที่อ้าค้างไว้เตรียมจะด่าต่อลงแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยไอ้สองคนนี่ก็ยังคบกันอยู่ แถมไอ้น้ำยังยอมให้เขาด่าเสียด้วย ก็ถือว่ามันมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างล่ะนะ “แล้วไง”
“กูโทรไปหาเมฆหลายหนแล้ว แต่แม่งปิดมือถือตลอดเลย กูว่าเมฆคงจะยังโกรธกูอยู่... กูเองก็ไม่รู้จะทำยังไง” น้ำเสียงของน้ำเต็มไปด้วยความกังวล “ช่วงนี้ฝากพวกมึงดูแลเมฆให้กูหน่อยได้มั้ย กูคิดว่าจะรอสักพัก ให้เมฆใจเย็นลงอีกนิด”
“ได้น่ะ ได้อยู่ แต่มึงจะรอถึงเมื่อไหร่วะ”
“กูจะหาโอกาสเข้าไปคุยกับเมฆเอง กูไม่อยากปรับความเข้าใจทางโทรศัพท์ว่ะ”
“อือๆ ก็โอเค...”
“ขอบใจ”
ตั้งใจกลอกตาไปมา ก่อนจะถามเสียงเครียด “ไอ้น้ำ... กูถามมึงจริงๆ นะ มึงจริงจังกับเมฆแค่ไหนวะ”
“ริซาโกะรู้เรื่องที่กูคบกับเมฆแล้ว มึงคิดว่ากูจริงจังแค่ไหนล่ะ...”
ตั้งใจเลิกคิ้วขึ้น อ้าปากค้างไปชั่วครู่ “.....”
“มึงยังฟังกูอยู่รึเปล่า”
“เออ... เข้าใจแล้ว กูจะดูแลมันให้ดีเลย ถ้ามีโอกาสก็จะช่วยกล่อมมันให้ด้วย โอเคมั้ย”
“ขอบใจว่ะ กูรักมึงมากเลยไอ้ตั้ง”
“ขนลุกว่ะ เหี้ย!” ตั้งใจหัวเราะ ก่อนจะกดวางสาย เขาไม่อยากเชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินเลย ปกติแล้วไอ้น้ำไม่ค่อยเอ่ยปากขอร้องเพื่อนพ้องสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยพูดถึงเรื่องส่วนตัวด้วย แต่คงเพราะแคร์เมฆมากจริงๆ เพื่อนเขาถึงยอมทำแบบนี้
...ดีที่ได้รู้ว่ามึงก็มีหัวใจกับเขาเหมือนกัน กูคงต้องมองมึงใหม่ ชายหนุ่มคิดไปพลางอมยิ้ม แล้วเดินกลับไปยังสนามฝึกซ้อมอีกครั้ง
พิธีเปิดกีฬาภายในมหาวิทยาลัยเริ่มต้นขึ้นในตอนบ่ายแก่ๆ ของอีกวัน ซึ่งวันนี้นักศึกษาเกือบทั้งหมดจากทุกคณะจะมารวมตัวกันที่สนามกีฬาใหญ่ของมหาวิทยาลัย มีการเดินขบวนพาเหรดของแต่ละคณะ หลังจากนั้นอธิการจึงขึ้นไปบนเวทีเพื่อกล่าวเปิดการแข่งขันอย่างเป็นทางการ พอนักศึกษาร้องเพลงมหาวิทยาลัยร่วมกัน ส่งตัวแทนนักกีฬาออกมาปฏิญาณตนแล้วก็แยกย้ายกันไปแข่งขันตามตารางที่วางไว้
สำหรับสมาชิกองค์การนักศึกษานั้น พวกเขาแทบไม่ได้หยุดหายใจ ต้องวิ่งไปวิ่งมาคอยดูแลตั้งแต่ก่อนเริ่มพิธี ไปจนถึงการแข่งขันกีฬาชนิดต่างๆ
กว่าน้ำจะพอมีเวลาว่าง การแข่งขันบาสเกตบอลก็เข้าสู่ครึ่งหลังแล้ว เขารีบคว้ากล้องวิ่งไปยังสนามแข่งขัน พอไปถึงก็หยุดยืนหอบอยู่ทางด้านนอก สายตาจับจ้องเด็กหนุ่มร่างสูงโดดเด่นในชุดบาสเกตบอลอย่างไม่วางตา
ใบหน้าของเมฆเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะความเหนื่อย เหงื่อไหลโซมกาย ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ลูกบาสเกตบอลอย่างแน่วแน่ เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าออกไปบ้าง แต่ก็ยังคงวิ่งเลี้ยงลูกบาสเกตบอลและส่งต่อไปมาอย่างแม่นยำและกระฉับกระเฉง
น้ำยิ้มมุมปาก เขายกกล้องในมือขึ้นถ่ายโดยซูมภาพเข้าไปในสนาม ให้ใกล้พอที่จะเห็นนัยน์ตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง นั่นเป็นเสน่ห์ของเมฆจริงๆ
เด็กหนุ่มชู้ตลูกสุดท้ายจากระยะไกล ก่อนการแข่งขันจะสิ้นสุดลงโดยที่คณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นฝ่ายชนะ เสียงเฮของแสตนด์เชียร์คณะวิศวะดังกึกก้อง
ชายหนุ่มมองตามพวกสตาฟฟ์ของคณะวิศวะที่วิ่งเข้าไปกอดคอกันกับพวกนักกีฬาในสนาม เพื่อนของเขาก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แต่ตัวเขากลับได้แค่ยืนมองจากที่ไกลๆ เท่านั้น พอคิดแล้วก็รู้สึกเหงา โหวงเหวงในใจชอบกล เขายืนอยู่ได้อีกเพียงชั่วครู่ก็มีโทรศัพท์มาตาม เขาจึงต้องรีบกลับไปทำหน้าที่ของตน
เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ภายในสนามแข่งขันหันมองไปรอบๆ ด้วยความหวังที่ว่าพี่น้ำจะแวะมาดูการแข่งขันของตนบ้าง ทว่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ทำให้รอยยิ้มที่เพิ่งได้รับมาจากชัยชนะหมาดๆ จางหายไปทีละน้อย
“เมฆ ดึกแล้ว รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ จะได้ไปกินข้าวแล้วกลับหอนอน”
เมฆหันไปทางต้นเสียง “พี่ตั้งใจ”
“ไปเร็วๆ กูจะรอ”
“รอใครพี่”
“ก็รอมึงน่ะสิ”
“รอผมทำไมอะ” เด็กหนุ่มถามอย่างงุนงง
“โว้ย ถามมากจริง บอกว่าจะรอก็รอไง มึงไปอาบน้ำเร็วๆ กูจะได้พามึงไปส่งหอแล้วกลับไปนอนบ้าง”
“ครับๆ พี่” เด็กหนุ่มแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าอาจจะเป็นหน้าที่ของพวกรุ่นพี่ที่ต้องดูแลนักกีฬาในทีมก็ได้ เขาจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ
พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เมฆเดินออกมาพร้อมกับแหนมและตำลึง เขาพบว่ารุ่นพี่ยืนรอเขาอยู่จริงๆ อย่างที่พูดไว้ อีกฝ่ายเดินเข้ามาประกบตัวเขาแล้วเดินออกไปพร้อมๆ กัน
“จะไปกินข้าวที่ไหนกัน”
“เดี๋ยวจะไปกินที่ห้องแหนมครับ เพื่อนมันทำอาหารไว้ให้”
“เออ ดี กินแล้วก็รีบกลับหอไปพักผ่อนนะเว้ย” รุ่นพี่พูดพร้อมกับหันไปสั่งแหนมและตำลึง “กินเสร็จแล้วไล่เพื่อนมึงกลับห้องด้วย เข้าใจมั้ย”
“คะ... ครับพี่” สองหนุ่มตอบไปแบบงงๆ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าตื่นมาวิ่งตีห้า แล้วค่อยกลับไปนอนต่อ สักบ่ายสามค่อยมาวอร์มเตรียมแข่ง เข้าใจนะ พรุ่งนี้พวกกูจะมารอที่ใต้หอ” ตั้งใจพูดตามตารางฝึกไปเรื่อย จนกระทั่งพวกเขาเดินไปถึงหอพักแล้วชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้น “เมฆ กูขอคุยด้วยแป๊บ”
“ครับ” เด็กหนุ่มเดินตามรุ่นพี่ไปนั่งตรงที่ว่างใต้หอ
“รู้สึกดีขึ้นรึยัง”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ แข่งบาสช่วยให้ผมไม่ต้องคิดมาก”
“ดีแล้ว น้ำเป็นห่วงมึงมากนะ กูถึงต้องมาดูแลมึงอย่างนี้”
“พี่น้ำ?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “พี่ตั้งใจคุยกับพี่น้ำแล้วเหรอครับ”
“เออ คุยแล้ว ตอนนี้น้ำมันยุ่งมาก เพราะมันเป็นสมาชิกองค์การนักศึกษา คนทำงานมีนิดเดียว แต่ต้องดูแลกีฬาทั้งมหาลัยนี่ มึงเข้าใจมันหน่อยนะ มันว่าจะหาเวลามาคุยกับมึงเร็วๆ นี้ล่ะ”
แวบแรกใจเขาคิดไปในทางไม่ดีก่อน เพราะเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายจะมาคุยกับเขาเรื่องอะไร แต่ลึกลงไปในใจก็ยังหวังที่จะได้ปรับความเข้าใจกัน
เด็กหนุ่มเบือนหน้าหลบ “งั้นเหรอครับ”
“เอาล่ะ ไปกินข้าวแล้วก็รีบไปพักซะ เดี๋ยวน้ำมันคงจะหาเวลามาหามึงแหละ”
“ขอบคุณครับ” เมฆเดินจากไปช้าๆ ระหว่างทางก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู... เขาลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะกดเปิดโทรศัพท์ด้วยความหวังที่ว่า... บางที... คนที่เขารอคอยอาจจะโทรมาหา
ทว่าตลอดทั้งคืนจนเริ่มวันใหม่ก็ยังไม่มีโทรศัพท์เข้ามา และหลังจากนั้นก็ไม่มีวี่แววของน้ำในการแข่งขันครั้งที่สองและสาม ส่วนตั้งใจและเพื่อนในกลุ่มก็ยังคงสลับกันเข้ามาคอยดูแลเด็กหนุ่ม มาส่งจนถึงหอหลังเสร็จสิ้นการแข่งขันหรือฝึกซ้อมทุกเย็น
..
.....
..
ในการแข่งขันนัดสุดท้ายเพื่อตัดสินหาทีมชนะเลิศในสายเพื่อให้ผ่านเข้าสู่รอบ semi-final คณะวิศวกรรมศาสตร์และเภสัชศาสตร์มีคะแนนเท่ากัน และจะเข้าชิงชัยกันในวันนี้ ทีมที่ชนะจะได้เข้าไปแข่งต่อในรอบถัดไป
“สู้ให้ถึงที่สุด! ทีมเราต้องได้ไปต่อ!” นักกีฬาของคณะวิศวะตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกกำลังใจให้แก่กัน ก่อนพวกเขาจะก้าวลงสู่สนาม
เมื่อเสียงเป่านกหวีดดังขึ้น เด็กหนุ่มจากสองทีมที่ยืนประจันหน้ากันกระโดดขึ้นเต็มความสูงเพื่อปัดลูก จากนั้นการแข่งขันเพื่อช่วงชิงลูกบาสเกตบอลก็เริ่มต้นขึ้น
นักกีฬาจากคณะเภสัชศาสตร์นั้นมีฝีมือไม่ใช่เล่น ทั้งสองทีมทำคะแนนสูสีกัน ต่างไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ลูกบาสเกตบอลไปได้ง่ายๆ
การแข่งขันดำเนินไปอย่างเคร่งเครียด ครึ่งแรกจบลงที่คณะวิศวะยังเป็นฝ่ายตามหลัง แต่ก็ห่างอยู่ไม่กี่คะแนนเท่านั้น ในครึ่งหลังการแข่งขันจึงทวีความรุนแรงขึ้นอีก
เมฆรับลูกบาสเกตบอลที่เพื่อนในทีมส่งมาให้อย่างแม่นยำ หลอกล่อฝ่ายตรงข้ามที่เข้ามาประกบ แล้วชู้ตลูกทั้งใต้แป้นและระยะไกลอยู่หลายครั้ง ทำให้คะแนนของวิศวะตีขึ้นมาเทียบเท่าได้ หากอีกไม่กี่นาทีเวลาในครึ่งหลังก็จะหมดลงแล้ว
วันนี้น้ำตั้งใจจะมาดูเด็กหนุ่มให้ตลอดการแข่งขัน เขาขอแลกหน้าที่กับสมาชิกในองค์การนักศึกษาอีกคนเพื่อให้มีเวลาว่างในช่วงเย็นที่เมฆแข่ง หากกว่าจะมาถึงสนามได้ ครึ่งแรกก็ผ่านพ้นไปเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มยืนถอนหายใจอยู่ที่ข้างสนามอย่างอ่อนใจ “.....”
“ไอ้น้ำ”
น้ำหันขวับไปตามต้นเสียง “ไอ้เต้าหู้”
เต้าหู้ถือถุงใส่ขวดน้ำมากมายอยู่เต็มทั้งสองมือ หนักเสียจนแขนสั่นน้อยๆ “เจอพอดีเลยมึง ช่วยกูถือน้ำเข้าไปไว้ให้น้องหน่อย หนักฉิบหาย”
น้ำช่วยรับถุงใส่ขวดน้ำมาครึ่งหนึ่ง “กูทำงานเป็นกุลีมาทั้งวันแล้ว มึงยังจะใช้กูอีก”
“เอาน่ะ จะได้ไปนั่งดูไอ้เมฆมันแบบริงไซด์ข้างสนามเลยไง มันคงดีใจถ้าเห็นมึง” เต้าหู้เดินเซนำออกไป
ชายหนุ่มเดินตามไปติดๆ จนกระทั่งถึงบริเวณม้านั่งข้างสนามที่พวกเพื่อนๆ ทั้งห้าคนของเขานั่งสุมหัวกันอยู่
เมื่อตั้งใจหันมาเห็นจึงเอ่ยทัก “แหม หาเวลาว่างได้แล้วเหรอมึง”
น้ำไม่ได้พูดอะไร เขายิ้มบาง พลางหย่อนตัวลงนั่งแล้วหันไปดูการแข่งขัน จากนั้นก็ยกกล้องที่คล้องคออยู่ขึ้นเพื่อถ่ายภาพเด็กหนุ่มในสนาม
เมื่อเห็นรุ่นพี่คนดัง เสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังขึ้นจากบนอัฒจันทร์ทางด้านหลังที่สาวๆ หลากหลายชั้นปีมานั่งรวมตัวเชียร์หนุ่มๆ กัน แต่แล้วก็มีใครบางคนทำกระเป๋าสตางค์ร่วงตุ้บลงมาไม่ไกลจากตรงที่น้ำนั่งอยู่ ชายหนุ่มจึงลุกเดินไปเก็บแล้วส่งคืนให้ เรียกเสียงกรีดร้องได้ดังยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
ฝ่ายเด็กหนุ่มในสนามแข่งนั้น เขาพยักหน้ารับสัญญาณจากเพื่อนในทีมที่บอกให้เตรียมตัวรับลูกเพื่อชู้ตระยะไกล ทว่าเมื่อได้ยินเสียงดังที่ข้างสนามซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ตนเองยืนอยู่นัก เขาจึงชำเลืองดูด้วยหางตา
เพียงแวบเดียวที่เห็นรุ่นพี่คนดัง ถึงจะเห็นแค่ด้านข้าง แต่เขารู้ได้ทันทีว่านั่นคือพี่น้ำ
...พี่น้ำมาดูการแข่งขันของเขาแล้ว!
“เมฆ!”
ฝ่ายเพื่อนในทีมไม่ทันได้มองว่าเมฆพร้อมจะรับลูกบาสเกตบอลแล้วหรือไม่ พอเขาหลุดพ้นจากการประกบของทีมตรงข้ามได้ ก็ส่งลูกบาสเกตบอลออกไปทางเมฆทันที
“...!” เด็กหนุ่มหันกลับมาไม่ทัน ลูกบาสเกตบอลนั้นพุ่งตรงเข้ามากระแทกศีรษะดังตึง ทำให้เขาเสียหลักทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น
เสียงเป่านกหวีดขอเวลานอกดังก้อง แรงกระแทกทำให้สมองของเมฆมึนงงไปหมด เห็นแต่ดาวกับนกบินวนอยู่รอบศีรษะ
“เมฆ!” น้ำเบิกตาโพลง ทว่าก็ได้แต่ยืนจ้องมองเด็กหนุ่มอยู่ที่ข้างสนาม พวกของตั้งใจซึ่งเป็นสตาฟฟ์ในทีมเป็นฝ่ายเข้าไปดูแลและพาเมฆออกมานั่งพักที่ข้างสนาม ก่อนจะเปลี่ยนตัวนักกีฬาลงไปแข่งขันต่อ
“เมฆเป็นอะไรรึเปล่า” ชายหนุ่มถลาเข้าไปหา ทว่าคนถูกถามในเวลานี้ยังมึนไม่หาย ได้แต่นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตา ใครถามอะไรมาก็ทำได้เพียงแค่ตอบกลับไปสั้นๆ เท่านั้น
รุ่นพี่ที่อยู่ในทีมพยาบาลเข้ามาช่วยดูแลเมฆอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ้น “ไม่เป็นอะไรมากหรอก ตรงหน้าผากคงจะโนนิดหน่อย แต่จะให้ดีก็ต้องพาเขาไปให้หมอเช็กอีกทีก่อน”
น้ำตอบทันควัน “งั้นเดี๋ยวผมพาไปเอง”
“ไปๆ เดี๋ยวพวกกูไปด้วย” ตั้งใจกับไข่ย้อยรีบเข้าไปประคองเด็กหนุ่ม “ไอ้น้ำ ไปเอารถมาเร็ว!”
TBC~*น้องเมฆผู้น่าสงสาร หัวปูดแน่เลย 
พี่น้ำต้องดูแลน้องดีๆ นะ ไม่รู้ป่านนี้จะหายเอ๋อรึยัง ฮือๆๆๆๆ
ใกล้จบแล้วค่า กรี๊ดดดดดดดด ต้องรีบลงแล้ววว~ 55555555
โฆษณานิดนึงนะค้า เหนือเมฆตีพิมพ์กับสำนักพิม์เอเวอร์วาย และคาดว่าน่าจะวางแผงภายในเดือนนี้ค่ะ 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ จุ๊บๆๆๆ
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 804432 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก