หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716]

[TachibanaRain]

สุดท้ายน้องเมฆก็คิดถึงพี่น้ำก่อนอยู่ดี แต่โดนบาสกระแทกหัวนี่มึนจริงนะเคยโดนมาแล้ว

[นางสาวกานาเลส]

ในที่สุด พี่น้ำก็โผล่มาแล้ว กว่าจะออกมาได้ สงสัยค่าตัวแพง 555555555555

อยากให้พี่น้ำง้อเมฆเร็วๆ เอาตอนไปโรงบาลนี่แหละ ไม่ต้องรอเหี้ยอะไรแล้ว !!!! อิอิ แล้วคนอ่านจะได้รู้เมื่อไหร่คะ ว่าสรุปใครรุกใครรับ แล้วพี่ไม้จะปล่อยให้พี่น้ำอยู่กับน้องเมฆที่ไทยรึเปล่า หรือจะยกขบวนไปอยู่ญี่ปุ่นกันหมด รอติดตามค่าาาา

[neverland]

เมฆฆฆฆฆฆ เมฆโดนลูกบอลกระแทกหัวล้มลงหัวกระแทกพื้นแล้วพอได้สติอีกทีเมฆก็ความจำเสื่อมใช่มั้ย?.... 555555555555555 
พี่น้ำร้อนรนกระวนกระวายเป็นห่วงเมฆแล้วเมฆก็ไม่ยอมคืนดีง่ายๆใช่มั้ยยยย อย่าไปยอมง่ายๆ เราต้องเล่นตัวให้ผู้ชายรู้คุณค่าของเรานะเมฆ! 

[JustWait]

เมฆมุ้งมิ้งเหลือเกิน..

[•♀NoM!_KunG♀•]

กำ

[konjingjai]

คงได้ปรับความเข้าใจกันเสียที

[snowboxs]

เมฆเอ้ยยยยยย

[Kkookai]

ว้ากกก หน่องเมฆ...

[baipai_bamboo]

คือถ้าพี่น้ำงินิดง้อหน่อย แล้วยอมคืนดีนี้คือจะเซ็งมาก 555555(แอบโรคจิตเบาๆ) ใจอยากให้พี่น้ำทำอะไรหลายๆอย่างให้มันชัดเจนก่อน แล้วค่อยยอมคืนดีอ่ะ รู้สึกว่าการกระทำที่ผ่านๆมาของพี่แกมันไม่เคยชัดเจนเลย

[manami_01]

สงสารอ่ะ หัวปูดแน่ ๆ พี่น้ำต้องปลอบใจดี ๆ ล่ะ

[lemonpreaw]

โอ๋ๆๆ น้องเมฆ

[rinny]

เป็นช่วงที่หน่วงจริงไรจริง สงสารน้องเมฆกับพี่น้ำมากเลย ฮืออออออ
น้องเมฆเจ็บตัวคราวนี้แล้ว2คนนั้นจะได้ปรับความเข้าใจกันมั้ยเนี่ย???

[NuTonKaw]

เจ็บตัวเลย

[cheyp]

อึมครึม

[huskyhund]

Chapter 52 : มวยปล้ำ


รถยนต์คันหรูแล่นออกจากมหาวิทยาลัยไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เมื่อไปถึงเหล่ารุ่นพี่ก็รีบเร่งพารุ่นน้องเข้าไปให้แพทย์ตรวจดูอาการ พวกเขายืนรอฟังผลการวินิจฉัยอยู่ภายในห้องตรวจด้วย

“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องตกใจกันไป ไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วง แต่ก็ดีแล้วที่มาหาหมอนะ เขาคงจะมึนไปอีกสักพักนั่นล่ะ”

“ขอบคุณมากครับ” น้ำช่วยประคองเมฆออกมาจากห้องตรวจด้วยตัวเอง ในมือถือไอซ์แพ็กสำหรับประคบศีรษะ เขาแตะมันลงบนรอยแดงบนหน้าผากเด็กหนุ่มอย่างเบามือที่สุด “เจ็บมั้ย นั่งรอยาก่อนนะ”

เพื่อนอีกสองคนหันมองหน้ากัน ในเมื่อไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วพวกเขาก็กลายเป็นส่วนเกิน ตั้งใจจึงเอ่ยถามขึ้น “น้ำ เดี๋ยวมึงต้องกลับไปทำอะไรที่มหาลัยอีกรึเปล่า”

น้ำส่ายหน้า “ไม่ต้องแล้ว เย็นนี้กูแลกเวรมาน่ะ”

“งั้นโอเค พวกกูกลับก่อนละกัน มึงดูแลเมฆด้วยละกันนะ”

“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวกูไปส่งพวกมึงที่มหาลัย...”

“ไม่ต้องเว้ย เดี๋ยวพวกกูนั่งมอไซค์กลับ ดูแลไอ้เมฆมันเถอะ” ตั้งใจยิ้มพลางขยิบตาให้ “กูเบื่อจะดูแลมันแทนมึงแล้วโว้ย โอกาสของมึงมาถึงแล้วนะ”

น้ำหัวเราะเบาๆ “เออ ขอบใจพวกมึงมากนะ” เขาเดินไปรับยาเสร็จแล้วจึงกลับมาหาคนที่นั่งรออยู่ด้วยท่าทางเหม่อลอย ในมือถือไอซ์แพ็กประคบศีรษะตัวเอง “เมฆ ลุกไหวมั้ย กลับกันนะ”

เด็กหนุ่มพยักหน้า เขาลุกขึ้นพรวดแล้วเซไปเล็กน้อย อีกฝ่ายจึงถลาเข้ามาช่วยประคอง

“พี่ประคองเมฆไปดีกว่า”

เมฆปล่อยให้รุ่นพี่ประคองไปจนถึงรถ เขายังคงมึนๆ เบลอๆ ร่างกายเคลื่อนไปตามคำสั่งของชายหนุ่มราวกับหุ่นยนต์ที่ได้รับป้อนคำสั่ง

“เข้าไปนั่งสิ แล้วรัดเข็มขัดให้เรียบร้อยด้วย”

“ครับ”

พอปิดประตูรถฝั่งที่เมฆนั่งอยู่แล้ว เจ้าของรถก็เดินวนกลับไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ เขาหันไปมองเด็กหนุ่มพลางเอื้อมมือไปตบลงบนตักเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปจากสถานที่จอดรถช้าๆ แล้วมุ่งตรงสู่ถนนใหญ่

คนที่นั่งเงียบอยู่นานเริ่มได้สติกลับคืนมาทีละน้อย เขาหันมองซ้ายขวาแล้วพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ “พี่น้ำจะไปไหนครับ”

“พี่จะพาเมฆไปคอนโดฯ ของพี่” น้ำตอบเสียงเรียบ

“พาผมกลับหอไม่ได้เหรอครับ”

“ไม่ได้ เมฆเอ๋อแบบนี้ ใครจะดูแล”

“เอ๋อ?” เมฆทวนคำพูดอย่างงงๆ “ผมไม่ได้เป็นอะไร...”

“หิวรึเปล่า คลื่นไส้มั้ย”

เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา เขาเงียบไปอีกสักพัก จนเห็นคอนโดมิเนียมอยู่ข้างหน้า แม้สติสตังยังคงไม่กลับมาครบถ้วน แต่ก็สะกิดใจว่าเคยมีประสบการณ์ไม่ดีจากที่แห่งนี้ เขาพูดขึ้นเสียงเบา “ผมไม่อยากไปคอนโดฯ พี่”

น้ำถามกลับไปเสียงขรึม “ทำไม”

“.....”

ชายหนุ่มขับรถเข้าไปจอดในที่จอดรถ จากนั้นก็ก้าวออกมาแล้วเดินวนไปเปิดประตูให้คนที่นั่งหน้ามึนไม่ยอมขยับเขยื้อน เขาค้อมตัวลงบอกอีกฝ่าย “ถึงแล้ว”

หากเด็กหนุ่มยังคงนั่งนิ่ง

“เมฆ ออกมาได้แล้ว”

เจ้าของชื่อเรียกขมวดคิ้ว เวลานี้สติกลับคืนมาดีแล้ว เขากะพริบตาปริบๆ มองใบหน้าที่แสนคุ้นเคยตรงหน้า ก่อนจะนึกขึ้นได้ เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนี “ผมไม่ได้อยากมาที่นี่สักหน่อย”

“จู่ๆ เกิดดื้ออะไรขึ้นมาอีก มาจนถึงที่แล้ว”

“ผมไม่ได้ดื้อ แต่ผมไม่อยากมาที่นี่”

“แล้วอยากไปไหน”

“ผมจะกลับหอ”

น้ำย่อตัวลงให้สายตาอยู่ในระนาบเดียวกัน เขาแตะไหล่รุ่นน้องพร้อมกับพูดเสียงเข้ม “ถ้าเมฆอยากกลับหอจริงๆ พี่ไปส่งก็ได้ แล้วเราก็ไม่ต้องคุยกันอีก จะเอาอย่างนั้นใช่มั้ย”

เมฆหันหน้ากลับมาประสานสายตาทันควัน “......” เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี งอนพี่น้ำก็งอน อยากให้อีกฝ่ายง้อก็อยาก จะขึ้นไปที่ห้องรุ่นพี่ก็กลัวจะเจอผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้าพี่น้ำจะโกรธแล้วไม่คุยกับเขาอีก เขาก็ทนไม่ได้

ขณะที่กำลังลังเลใจอยู่ ชายหนุ่มก็ยืดตัวขึ้นแล้วถอยหลังออกห่าง เพียงเท่านั้นเมฆก็ใจร่วงวาบไปอยู่ใต้ฝ่าเท้าแล้ว เขาคว้าชายเสื้อของน้ำไว้พร้อมกับก้าวพรวดออกมาจากรถ “พี่น้ำ!”

น้ำยิ้มบางพลางจับมือเด็กหนุ่มไว้ “ใจเย็นๆ ยังมึนหัวอยู่รึเปล่า” เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา เขาจึงหันไปหยิบของจากในรถ ปิดประตูแล้วจัดการล็อกรถให้เรียบร้อย ก่อนจะจูงมือพาอีกฝ่ายเดินไปขึ้นลิฟต์โดยสาร ตรงไปยังห้องพักของตน

เมฆยอมเดินตามไปเงียบๆ หากเมื่อถึงหน้าห้องก็กระตุกมือของรุ่นพี่ไว้ “.....”

“พี่ริซาโกะใจดีมากนะ เมฆจะได้เห็นชัดๆ ไงล่ะว่าพี่น่ะ ไม่ได้อยู่กับพี่ริซาโกะตามลำพัง แต่มีหลานตัวเบ้อเริ่มอีกตั้งสองคน”

“......”

“กลัวพี่ริซาโกะเหรอ”

“ผมไม่ได้กลัว”

“งั้นก็ดี” น้ำจูงเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องพัก ตรงไปยังห้องนั่งเล่น เขากดไหล่ให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนจะหันไปเรียกพี่สะใภ้ “พี่ริซาโกะครับ พี่ริซาโกะ... หือ ทำไมเงียบ” ชายหนุ่มหันไปมองนาฬิกา ซึ่งก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว

“เมฆนั่งรอก่อนนะ” เจ้าของนัยน์ตาเรียวกวาดสายตามองไปภายในห้อง เห็นมีจดหมายวางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กตรงหน้าโซฟา เขาจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน “พี่ไม้มา พี่ริซาโกะกับลูกๆ เลยไปค้างที่โรงแรมด้วยกัน” จากนั้นจึงส่งจดหมายให้เด็กหนุ่มดู

เมฆขมวดคิ้ว “ผมอ่านภาษาญี่ปุ่นออกซะที่ไหน”

“ทำหน้านิ่วแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มอมยิ้ม เขาหยิบไอซ์แพ็กมาจากมือของเมฆ “เดี๋ยวพี่จะเอาอันนี้ไปแช่แข็งไว้ ส่วนเมฆไปอาบน้ำก่อน”

พอเจ้าของห้องจับชายเสื้อบาสเกตบอลของเมฆยกขึ้น เด็กหนุ่มก็สะดุ้งโหยง “เฮ้ย ผมถอดเองได้พี่!”

น้ำประสานสายตากับรุ่นน้อง ก่อนจะคว้าแขนแล้วบังคับให้อีกฝ่ายเดินตามมาด้วย “ก็ตามใจ มาๆ ตามมา” 

“ปะ... ไปไหนครับ”

“ไปอาบน้ำไง”

“ห้องน้ำอยู่ทางนี้” เมฆชี้ไปยังห้องอาบน้ำอีกห้องที่เขาเคยใช้งานประจำ

“ห้องนั้นหลานพี่วางของเล่นทิ้งไว้เต็มไปหมด” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ จากนั้นก็กึ่งลากกึ่งจูงเมฆเข้าไปภายในห้องนอนของตน แล้วชี้มือไปทางห้องอาบน้ำอีกห้องภายในนั้น “ไปอาบห้องนี้แทนละกัน”

เมฆพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำไปแต่โดยดี เขาเองก็รู้สึกเหนียวตัวจะแย่ เพราะเมื่อตอนแข่งบาสเกตบอลก็เหงื่อออกเยอะจนเสื้อผ้าที่สวมใส่เปียกชื้นไปด้วย เด็กหนุ่มรีบอาบน้ำสระผม พอก้าวออกมาจากฝักบัวก็คว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวไว้ แล้วเดินหน้ามึนออกมาจากห้องอาบน้ำ แต่เจ้าของห้องกลับไม่อยู่ที่ในห้องแล้ว เขายืนจังงังอยู่หน้าห้องน้ำครู่ใหญ่ จากนั้นจึงเริ่มกวาดสายตามองไปภายในห้อง บนเตียงของรุ่นพี่มีตุ๊กตาปลาฉลามกับแกะสีขาวที่เขาเป็นคนให้ บนโต๊ะอ่านหนังสือก็มีช่อดอกไม้วางไว้ ทำให้เด็กหนุ่มพอจะยิ้มออกมาได้บ้าง เพราะอย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยังเก็บไว้ใกล้ตัว

น้ำเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดใส่โอวัลตินร้อน แซนด์วิช และไอซ์แพ็กอันใหม่ “อ้าว อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ”

เด็กหนุ่มหันมองซ้ายขวา สิ่งที่นั่งได้ในห้องของรุ่นพี่ก็มีเพียงเก้าอี้ที่โต๊ะอ่านหนังสือกับเตียง “.....”

“นั่งบนเตียงนั่นล่ะ เดี๋ยวพี่จะทายาตรงหัวโนให้” เจ้าของห้องนำถาดไปวางลงบนหลังตู้ขนาดเล็กตรงหัวเตียง ก่อนจะหยิบถุงใส่ยาขึ้นมาอ่านดู พอรุ่นน้องนั่งลงบนเตียงแล้ว เขาจึงส่งจานใส่แซนด์วิชให้ “กินอะไรสักนิดนะ จะได้กินยาด้วย”

เมฆรับแซนด์วิชมารับประทานอย่างเงียบเชียบ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมยอมทำตามคำสั่งของรุ่นพี่ไปเสียหมดทุกอย่าง ทั้งที่ยังโกรธและอยากจะงอนให้หนักๆ หรืออาจจะเป็นเพราะเขายังมึนศีรษะอยู่

ใช่ น่าจะเพราะเขายังมึนอยู่แน่ๆ

เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ลึกลงไปในหัวใจก็รู้ดีว่าเพราะอะไร... ก็เพราะเขารักพี่น้ำมากน่ะสิ รักจนยอมโอนอ่อนให้ได้ทุกอย่างแบบนี้

น้ำก้าวเข้าไปนั่งลงเคียงข้างเด็กหนุ่ม เขาใช้ไอซ์แพ็กแตะลงบนหน้าผากตรงส่วนที่นูนออกมาอย่างเบามือ รอให้อีกฝ่ายจัดการกับแซนด์วิชในมือหมดจึงหันไปหยิบถ้วยใส่โอวัลตินร้อนมาส่งให้

เมฆยกถ้วยโอวัลตินขึ้นจิบ จากนั้นจึงลดมือลง พอก้มลงมองตัวเองซึ่งมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันไว้ก็นึกขึ้นได้ เสื้อผ้ากับข้าวของทั้งหมดของเขายังอยู่ในห้องเก็บล็อกเกอร์ที่โรงยิมอยู่เลย เขาเงยหน้าขึ้นพรวด “พี่น้ำ... ของของผม... อยู่ในโรงยิม แล้วการแข่งขัน...”

“ไม่ต้องห่วง ใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวพี่โทรคุยกับเพื่อนให้นะ” ชายหนุ่มหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกไป เขาพูดคุยอยู่สักพักจึงวางสาย “ของของเมฆ แหนมกับตำลึงเอากลับไปให้แล้ว ส่วนการแข่งขัน...”

เมฆเลิกคิ้วขึ้น นึกย้อนกลับไปถึงตอนที่เพิ่งออกมานั้น คะแนนก็กำลังสูสีมากเสียด้วย “......”

“พรุ่งนี้ได้พักก็พักให้เต็มที่ มะรืนนี้มีแข่งกับวิทยาฯ นะ”

เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขายกมือขึ้นแตะหน้าผากตรงที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย “อือ...”

“กินยาก่อน เดี๋ยวพี่จะทายาให้” น้ำหันไปหยิบยากับแก้วน้ำมาส่งให้ จากนั้นจึงบีบยาออกจากหลอดแล้วแตะบนรอยแดงบนหน้าผาก

นัยน์ตาสีเข้มหลุบต่ำ เขาไม่กล้าสบสายตากับชายหนุ่ม ยิ่งพอรุ่นพี่ใจดีด้วยแบบนี้ หัวใจก็ยิ่งหวั่นไหว เด็กหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรง

น้ำลูบเส้นผมที่ยังชื้นอยู่เล็กน้อยพลางยิ้มบาง “รู้สึกเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย”

เมฆพยักหน้าตอบโดยที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้น “ครับ”

“ถ้างั้นพี่ขอคุยเรื่องของเราหน่อยได้มั้ย” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำจากมือรุ่นน้องไปวางไว้ในถาด จากนั้นจึงดึงมือของเด็กหนุ่มมากุมไว้ “พี่ขอโทษนะที่วันนั้นพูดแรงไปหน่อย พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

“.....”

“เรื่องของพี่ริซาโกะน่ะ พี่เคยชอบเขาก็จริง แต่มันเป็นเรื่องสมัยเด็ก พี่อยู่แค่ม.ต้นเท่านั้น และพี่ริซาโกะก็เป็นพี่สะใภ้ของพี่ด้วย แล้วปกติน่ะ พี่ไม้... พี่ชายของพี่ พี่ริซาโกะกับหลานๆ ก็จะมาเยี่ยมพี่ที่คอนโดฯ นี่โดยที่ไม่บอกล่วงหน้า วุ่นวายกันจนบางครั้งก็น่ารำคาญ เมฆมองดูสิ มาได้ไม่กี่วันก็จัดการเปลี่ยนผ้าม่านผ้าปูโต๊ะซะหมดบ้านเลย สมัยก่อนเวลาเพื่อนพี่บังเอิญอยู่ด้วยก็จะโดนซักถามแต่เรื่องของพี่”

“แต่เมฆไม่เหมือนคนอื่น... ที่พี่ไม่อยากให้เมฆมา เพราะพี่อยากจะบอกเรื่องของเราให้ทุกคนรู้ก่อน เมฆจะได้ไม่ต้องอึดอัดกับการตอบคำถาม” น้ำบีบมือของรุ่นน้องเบาๆ “แต่ว่าพี่บอกพี่ริซาโกะเรื่องของเราไปแล้วนะ พี่เขาฝากมาขอโทษเมฆด้วยที่ทำให้เข้าใจผิด”

เด็กหนุ่มยอมเงยหน้าขึ้นในที่สุด “.....”

“จำได้ใช่มั้ย เมฆเคยถามพี่ว่าเรียนจบแล้วจะทำอะไร ที่จริงแล้วบ้านพี่อยากให้กลับไปอยู่ญี่ปุ่น แต่ถ้าพี่ไป ก็เท่ากับว่าเราต้องห่างกัน” น้ำวางมือประกบแก้มอีกฝ่าย “พี่ไม่อยากอยู่ห่างจากเมฆ แต่ถ้าจะอยู่ที่นี่หลังจากเรียนจบก็ควรต้องมีงานทำ พี่ไม้จะได้ไม่มีข้ออ้างอะไรบังคับให้พี่กลับไป ช่วงที่ยุ่งๆ อยู่นี่ก็เพราะต้องหางาน เตรียมสอบสัมภาษณ์ แล้วก็ทำงานขององค์การนักศึกษาไปด้วย”

“พี่น้ำ... ทำไมไม่บอกผมบ้าง พี่คิดอะไร ทำอะไรอยู่ พี่เห็นว่าผมไม่ได้เรื่องถึงขนาดที่พี่จะไม่ปรึกษาอะไรกับผมเลยเหรอ”

“เมฆเองก็มีเรื่องต้องคิดมากมายอยู่แล้ว”

“แต่ผมเป็นแฟนพี่น้ำ ถ้าพี่น้ำไม่สบายใจ ผมก็อยากจะเป็นกำลังใจให้ ถึงผมจะช่วยอะไรไม่ได้ก็เถอะ”

“ไม่จริงหรอก เมฆก็ช่วยพี่เยอะแล้วไง” น้ำลูบศีรษะรุ่นน้องเบาๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะเมฆ พี่ก็คงยังไม่คิดทำอะไรเพื่อตัวเอง เพื่อเรา...”

หัวใจของเด็กหนุ่มอ่อนยวบ แต่ที่จริงก็ยังไม่อยากเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่ หรือเขาจะมึนจนหลงเข้ามาในมโนของตัวเองแล้วกันวะ

เพื่อเรา...

อา... ฟังแล้วหัวใจมันพองโต

“หมายความว่า หลังเรียนจบพี่น้ำก็จะยังอยู่ที่นี่กับผมงั้นเหรอ”

“แน่นอนสิ พี่จะทำงานที่นี่จนเมฆเรียนจบ พี่ได้งานแล้วด้วยนะ บริษัทของพี่นภ อยู่ทีมเดียวกับพี่ตฤณ ทำหน้าที่เป็นล่ามให้บริษัทญี่ปุ่นที่โรงงานในนิคมอุตสาหกรรมแหลมฉบัง ส่วนเรื่องอนาคตของเรา ก็ค่อยๆ คุยกันไปว่าจะเอายังไงต่อไป เมฆจะไปเรียนต่อที่ไหน ดีมั้ย”

เมฆอ้าปากค้าง เขาไม่นึกเลยว่าที่ผ่านมาพี่น้ำจะจริงจังกับเขาถึงขนาดนี้ “พี่น้ำพูดจริงเหรอเนี่ย”

“เอ้า ไม่เชื่ออีก” น้ำหยิกแก้มเด็กหนุ่มอย่างไม่เบาแรงนัก “เรื่องที่บ้านพี่ เอาไว้พี่คุยกับพี่ไม้เรื่องของเรา แล้วพี่จะพาเมฆไปพบพี่ไม้นะ”

นัยน์ตาร้อนผ่าว เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขายกมือขึ้นซ้อนทับมือของรุ่นพี่ที่วนเวียนอยู่บนแก้มตน “...ผม... ตั้งแต่คบกันมา ผมไม่เคยรู้ความรู้สึกของพี่น้ำเลย”

ชายหนุ่มอมยิ้ม ก่อนจะขยับเข้าไปแนบจูบแก้มข้างที่อยู่ใกล้กับตัวเขาอย่างแผ่วเบา “พี่รักเมฆ” จากนั้นจึงย้ายไปกระซิบข้างใบหู “แล้วเมฆล่ะ ยังรักพี่อยู่รึเปล่า”

เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “รักสิครับ รักมากที่สุด” เด็กหนุ่มกัดริมฝีปาก พลางหันไปประสานสายตากัน จากนั้นจึงหลุบตาลงต่ำ “แต่พี่น้ำ... รักผมจริงๆ น่ะเหรอ”

น้ำขมวดคิ้ว “มีอะไรที่ทำให้เมฆสงสัยพี่งั้นเหรอ”

“คือ... ตอนนั้น ที่บนหาด... ถ้าพี่น้ำรักผม แล้วทำไม...”

“ทำไม?”

“ทำไมของพี่มันไม่สู้”

“อ้อ” น้ำค่อยๆ เคลื่อนมือลงมาวางบนหัวไหล่ของรุ่นน้องแล้วโอบไว้พอหลวม “ก็ตอนนั้นแค่อยากทำให้เมฆไง”

“......” นั่นไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการสักหน่อย เด็กหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากันจนแทบขมวดเป็นปม

“เพราะงั้นเมฆเลยไม่สบายใจเหรอ”

“ไม่ใช่แค่นั้นครับ... แต่เพราะตั้งแต่เราคบกันมา มีแต่ผมที่เป็นฝ่ายเข้าไปหาพี่น้ำก่อน พี่น้ำไม่เคยแสดงท่าทีอะไรที่บอกว่ารักผม ต้องการผมบ้างเลย ไม่เคยเริ่มเข้าหาผมก่อนสักครั้ง มันทำให้ผมไม่มั่นใจ...”

เรียวปากบางยกยิ้ม “...ก็พี่มันขี้ขลาด ไม่กล้าบอกรักเมฆตรงๆ ไม่กล้าเข้าไปกอด เข้าไปจูบ เพราะพี่กลัวว่าเมฆจะตกใจแล้วกลัวจนหลบหน้าพี่อีก”

“ไม่นะครับ ผมไม่เคยกลัวพี่น้ำสักหน่อย!”

“...แต่เมื่อตอนครั้งแรกที่พี่จูบเมฆ...”

“ตอนนั้นน่ะ ผมตกใจเรื่องอื่นต่างหาก” พอนึกถึงแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนสีทันควัน “...เพราะตอนที่พี่น้ำจูบตอนนั้น ผม... ผม... ไอ้นั่นมันก็เกิดแข็งขึ้นมา ผมไม่อยากให้พี่น้ำเห็น... ถึงได้เผ่นกลับหอ”

“แต่หลังจากวันนั้น เมฆก็หลบหน้าพี่”

เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำ “...ก็ตอนนั้นผมกำลังสับสนนี่ครับ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าหลงรักพี่น้ำเข้าไปเต็มเปา...”

“งั้นเหรอ แต่ช่วงแรกที่เราคบกัน พอพี่แตะตัวเมฆทีไร เมฆก็ทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก หรือไม่ก็ถูกไฟช็อตทุกที เพราะอย่างนั้นพี่ก็เลยรอให้เมฆเป็นคนเริ่มก่อน”

เมฆใช้นิ้วเขี่ยปลายจมูกแก้เขิน ก่อนจะพูดต่อ “เปล่าสักหน่อยครับ ก็ตอนนั้นคนมันตื่นเต้น... ที่จริงน่ะผมดีใจจะตายไป”

“ถ้างั้น...” ชายหนุ่มทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ถ้าพี่รุกเข้าหาเมฆบ้าง จะทำให้เมฆมั่นใจมากขึ้นงั้นเหรอ”

เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก

“แน่ใจนะว่าได้” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง สายตาของเขาเลื่อนจากใบหน้าทางด้านข้างของรุ่นน้อง ผ่านลำคอ ลงมายังร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า ยอดอกของเมฆแข็งเป็นไต สีชมพูน่ารัก ผิวกายขาวเนียนราวกับเด็ก ต่างกับสีผิวที่แขนอยู่ไม่น้อย เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก

“ผมก็อยากให้พี่น้ำแสดงออกว่ารักผมเหมือนกันนะ เพราะงั้นพี่น้ำอยากทำอะไรก็ทำได้เลย” เมฆพูดเสียงเข้ม

“สัญญานะ ว่าจะไม่หลบหน้า ไม่หนีจากพี่อีกเด็ดขาด”

“สัญญาด้วยเกียรติของประธานรุ่นปีหนึ่งเลยครับ”

“ถ้างั้นก็ดี เพราะพี่ก็อดทนมานานมากแล้วเหมือนกัน” น้ำเคลื่อนมือไปวางลงบนตักของเด็กหนุ่ม ก่อนจะสอดเข้าไปภายในรอยแหวกของผ้าเช็ดตัวเพื่อสัมผัสกับต้นขาของอีกฝ่าย นัยน์ตาเรียวรูปเมล็ดอัลมอนด์บ่งบอกถึงความปรารถนาจากก้นบึ้งของหัวใจ เขาผลักเมฆให้หงายหลังลงไปบนเตียงโดยไม่ให้เด็กหนุ่มได้ทันตั้งตัว

“เฮ้ย!” เมฆหงายหลังตุ้บในขณะที่รุ่นพี่ขยับขึ้นมาคร่อมทับทางด้านบน เขาหัวเราะเบาๆ “พี่น้ำใจร้อนจัง”

เรียวปากบางของน้ำประกบปิดริมฝีปากเด็กหนุ่มไว้ เขาเพิ่มแรงบดจูบหนักหน่วงขึ้นทีละน้อย สอดลิ้นเข้าไปตวัดวน ตะล่อมให้เด็กหนุ่มคล้อยตาม

จุมพิตยาวนานของชายหนุ่มราวกับต้องการจะสูบเอาวิญญาณของเขาออกไปด้วย เมฆจ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่ที่อยู่ใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน สายตาทั้งสองคู่ไม่ยอมละไปจากกันเลยแม้แต่น้อย เขายกมือขึ้นปลดกระดุม แล้วถอดเสื้ออีกฝ่ายออก

น้ำปล่อยให้เด็กหนุ่มดึงเสื้อออกไปจากแขนทีละข้าง โดยที่ริมฝีปากของพวกเขายังกระชับ แนบชิดกันสนิท นัยน์ตาทั้งสองคู่ยังคงจ้องกันเขม็ง ราวกับกำลังรอดูเชิงของกันและกัน

เมฆยกมือขึ้นจับสะโพกของรุ่นพี่ ตั้งใจจะพลิกตัวอีกฝ่ายให้ตกไปอยู่ใต้ร่างตน ทว่าน้ำไวกว่า เขากดข้อมือทั้งสองข้างของเมฆลงกับเตียงได้เสียก่อน

“จะทำอะไรครับน้องเมฆ”

“ก็จะช่วยพี่น้ำถอดกางเกงไงครับ”

“อ้อ ไม่ต้อง พี่ถอดเองได้” ชายหนุ่มปล่อยมือจากข้อมือของคนใต้ร่างช้าๆ  ลากไล้จากข้อมือ ผ่านลำตัวเปลือยเปล่ามายังกางเกงของตนเอง หากขณะที่รูดซิปลงนั้น อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นโอบแล้วพลิกขึ้นมาคร่อมทับตัวเขาไว้แทน

ตุ้บ!

เด็กหนุ่มยิ้มให้กับคนใต้ร่าง “ผมถอดให้ดีกว่าน่ะ”

น้ำหัวเราะเบาๆ ก่อนจะสอดมือเข้าไปในผ้าเช็ดตัวที่คนบนร่างพันไว้รอบสะโพก แล้วใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปตามต้นขา ขึ้นไปยังส่วนสำคัญที่เริ่มจะตื่นตัวอยู่เล็กน้อย “งั้นก็เร็วๆ หน่อยสิ”

เมฆคว้าข้อมือรุ่นพี่หมับ ก่อนที่ฝ่ามืออุ่นร้อนนั่นจะจับโดนส่วนนั้นของตน “เดี๋ยวสิพี่” เขาทิ้งน้ำหนักตัวทาบทับลงไปบนตัวรุ่นพี่ แล้วใช้สองแขนกักอีกฝ่ายไว้ภายใน

“ไหนเมฆบอกอยากให้พี่รุกก่อนบ้างไง” คนใต้ร่างถามตาใส

“ก็... เออ นั่นสิ แต่ผม... เย้ย!”

น้ำใช้จังหวะที่เมฆหยุดคิดล็อกแขนเด็กหนุ่มทั้งสองข้าง แล้วพลิกเด็กหนุ่มให้หงายหลังลงไปกับเตียง แต่ครั้งนี้เขากะมุมผิดไปนิดหน่อย ศีรษะของเมฆจึงกระทบกับหัวเตียงดังตึงใหญ่

“โอ๊ย พี่น้ำ ผมยังเป็นคนเจ็บนะ” 

“โอ๋ๆ ยังไหวมั้ย” ชายหนุ่มคลึงศีรษะตรงจุดที่ถูกกระแทกเบาๆ

“พี่น้ำใจร้ายอะ ผมโดนลูกบาสมารอบแล้วยังโดนเตียงนี่อีก”

“เอาน่ะ พี่ขอโทษละกัน เดี๋ยวจะทำอะไรดีๆ ไถ่โทษให้”

“ฮะ เดี๋ยว...” ริมฝีปากของเด็กหนุ่มถูกจูบปิด ครั้งนี้ด้วยแรงอารมณ์ที่เพิ่มมากขึ้น พออีกฝ่ายเคลื่อนริมฝีปากออกไปเขาก็ถึงกับต้องหอบหายใจหนักๆ แขนขาอ่อนแรงลงเสียดื้อๆ

ฝ่ามืออุ่นลากไล้จากข้อมือขึ้นไปตามท่อนแขน ก่อนจะไปหยุดเคล้นคลึงแผ่นอกที่ไม่มีอาภรณ์ใดๆ ปกปิด เรียวปากบางจูบเม้มลงไปตามลำคอ สร้างร่องรอยสีแดงช้ำทิ้งไว้อย่างย่ามใจ ลิ้นนุ่มซอกซอนเข้าไปในร่องชีพจร จากนั้นจึงลากลงมาไล้วนที่ติ่งไตซึ่งรัดตัวจนแข็ง พร้อมกับดึงผ้าเช็ดตัวที่หุ้มห่อส่วนล่างไว้ออก

เมฆสะดุ้งเฮือก สัมผัสของรุ่นพี่ราวกับเป็นของร้อนที่ส่งผ่านความร้อนรุ่มเข้ามาจนทั่วทุกอณูในร่างกาย เขาจิกนิ้วลงกับผืนเตียงลมหายใจติดขัดเมื่อใบหน้าของคนบนร่างเคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ผ่านหน้าท้องที่แบนราบลงไปยังส่วนที่เริ่มจะขยายตัวขึ้นตามอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ

“พี่น้ำ... จะทำ... เฮ้ย! อะ!” เขาเคยสงสัยว่าถ้าหากมือของพี่น้ำสัมผัสไอ้ตรงส่วนที่ร้อนราวกับท่อนเหล็กเผาไฟนี่จะให้ความรู้สึกเช่นไร แต่ไม่เคยนึกฝันว่าอีกฝ่ายจะใช้ริมฝีปากกับส่วนนั้น เด็กหนุ่มหลุดครางออกมาอย่างลืมตัว “อา... สุดยอด...”

ลิ้นเรียวตวัดไปมา โพรงปากนุ่มโอบกระชับ เพียงไม่นานคนใต้ร่างซึ่งไร้ประสบการณ์ก็ปลดปล่อยความร้อนรุ่มในกายออกมา

น้ำเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเด็กหนุ่มที่นอนหอบหนักๆ อย่างอ่อนแรง เขายกมือขึ้นเช็ดมุมปาก  จากนั้นจึงโน้มตัวลงไปบดจูบริมฝีปากที่เผยอหอบหายใจอย่างเร่าร้อน

“อือ...” เมฆยกมือขึ้นลูบไล้แผ่นอกของคนบนร่างอย่างแผ่วเบาอยู่สักพักก่อนจะย้ายไปที่แผ่นหลัง เขาอยากสัมผัสร่างกายของน้ำให้ทั่ว อยากจะทำให้อีกฝ่ายมีความสุขเช่นเดียวกับตน

...แต่เอ๊ะ... เด็กหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย เพราะพี่น้ำของเขาดูจะซ่อนรูป มีกล้ามเนื้อแข็งๆ มากกว่าที่คิดไว้

น้ำละเรียวปากออก ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์เสน่หา เขาจับมือเมฆไปสัมผัสส่วนที่ร้อนผ่าวเบื้องล่าง “แบบนี้พอใจรึยัง”

เด็กหนุ่มพยักหน้า ใบหน้าซับสีเลือด เขายกตัวขึ้นนั่งในขณะที่อีกฝ่ายยังนั่งคร่อมอยู่ด้านบน “ให้ผมทำให้พี่น้ำบ้างนะ” หากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของรุ่นพี่ทำให้เขาหวั่นใจแบบแปลกๆ

น้ำเลื่อนขอบกางเกงลงใต้สะโพก เขาจับมือเมฆให้มากอบกุมส่วนที่เร่าร้อนเอาไว้พร้อมกับบังคับให้เคลื่อนไหวตามความต้องการของตน ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบชิดใบหูของเด็กหนุ่ม “ฮื่อ... ดี... เร็วอีกนิด”

เสียงหอบหายใจสลับกับสัมผัสตรงใบหูส่งผลให้เมฆมีอารมณ์คล้อยตาม หัวใจเต้นระส่ำ ฉากในหนังทุกแผ่นที่เคยดูมาเทียบไม่ได้เลยกับความเซ็กซี่ของพี่น้ำในตอนนี้

“พี่จะทนไม่ไหวแล้ว” น้ำดึงมือของเด็กหนุ่มออกแล้วจับเจ้าของมือนั้นพลิกคว่ำอย่างรวดเร็ว เขากดลงบนหลังให้แผ่นอกของเมฆแนบไปกับผืนเตียง พลางใช้ขาทั้งสองข้างกดลงบนต้นขาเด็กหนุ่มเพื่อตรึงไว้ไม่ให้ขยับตัวได้

นัยน์ตาสีดำเบิกโพลง “เฮ้ย! พี่น้ำ! เดี๋ยวสิ!”

แล้วจู่ๆ เมฆก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ด้านหลัง

“พี่น้ำ!” ...เดี๋ยวๆ ผิดท่าหรือเปล่า! ทำไมเขาตกอยู่ในสถานะเดียวกันกับสาว AV ล่ะวะ! “พี่จะทำอะไร! อ๊าก!” เมฆร้องลั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วของรุ่นพี่

“ชู่ว... อย่าเกร็งสิ” น้ำโน้มตัวลงไปกดทับร่างของเด็กหนุ่มไว้ ก่อนจะก้มลงไปขบกัดลำคอและหัวไหล่ขาวตรงหน้า

“โอ๊ย! พี่น้ำ... เจ็บ!” พอเขาโวยวายเพราะเจ็บข้างบน อีกฝ่ายก็กดนิ้วข้างล่างเข้าไปจนเด็กหนุ่มสะดุ้งวาบ “อื้อ!”

น้ำหอบหายใจชิดใบหูสีแดงก่ำ “พี่รักเมฆนะ... เมฆครับ... อย่าเกร็ง...”

...จะไม่ให้เกร็งได้ยังง้ายยยย! นิ้วพี่ขยับเข้าขยับออกอยู่ตรงนั้นน่ะ! เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด สองมือกำแน่น

“พี่น้ำ... ผมเป็นคนเจ็บนะครับ หัวผมโนอยู่นะ” ...อ้อนเพื่อความอยู่รอดไว้ก่อนเถอะมึง ไอ้เมฆ! ไม่งั้นมึงตกเป็นเมียพี่น้ำแน่แล้วโว้ย! “ผมยังต้องแข่งบาสด้วยนะครับ!”

ชายหนุ่มชะงัก แต่ก็ไม่หยุดมือ เขากระซิบตอบ “วันนี้ยังไม่ทำก็ได้ พี่แค่อยากให้เมฆชินไว้เฉยๆ”

“โอ๊ย! พี่น้ำ!” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง

“รู้สึกดีมั้ย”

“ไม่เลยพี่! เจ็บฉิบหาย! เจ็บจนน้ำตาเล็ดแล้ว~” เมฆส่ายหน้ารัว

“เจ็บจริงเหรอ”

“ไม่เชื่อลองให้ผมจิ้มพี่ดูบ้างมั้ยล่ะ! โอ๊ย!” เด็กหนุ่มร้องลั่น “ผมปวดหัวด้วย! เจ็บตรงหัวโน โอ๊ยยยย~”

น้ำจำใจหยุดมือแต่ยังคงนั่งทับต้นขาของคนใต้ร่างไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปได้ ครั้งนี้ต้องยอมเพราะอีกฝ่ายยังบาดเจ็บ ดูเหมือนเขาคงจะต้องปลดปล่อยความร้อนรุ่มด้วยตนเอง

“ฮื่อ” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด

เมฆหันไปมองทางด้านหลังอย่างหวาดๆ แต่ใบหน้าของรุ่นพี่ตอนที่กำลังอารมณ์พุ่งสูงนี่เซ็กซี่ขึ้นไปอีกร้อยเท่า ส่งผลให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง เขายันตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับใช้สองแขนโอบรุ่นพี่ไว้ขณะดันให้อีกฝ่ายเอนตัวลงนอนไปทางด้านหลัง

เด็กหนุ่มเผยอริมฝีปากหอบ “ผมทำให้พี่น้ำเอง”

นัยน์ตาเรียวประสานสายตากับคนที่คร่อมอยู่บนตัวเขา จากนั้นจึงค่อยๆ เลื่อนมือลงไปยังส่วนกลางร่างที่ดูเหมือนจะตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง “เอาสิ ทำไปพร้อมกันเลย”

เมฆกัดริมฝีปาก สองมือกอบกุมความเร่าร้อนของพวกเขาทั้งคู่ไว้ ดวงตาจับจ้องใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาก่อนจะโน้มตัวลงไปบดจูบ

พวกเขาครางในลำคอเบาๆ เม็ดเหงื่อผุดพรายทั้งที่ภายในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศ เพียงไม่นานทั้งคู่ก็ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาพร้อมๆ กัน

เด็กหนุ่มทรุดตัวทาบทับคนใต้ร่าง พวกเขาหอบหนักๆ แต่ก็โอบกอดแนบแน่นในอ้อมแขนของกันและกัน

สักพักเมื่อลมหายใจกลับเป็นปกติ มือของน้ำก็ลากไล้ไปบนแผ่นหลังชื้นเหงื่อของเด็กหนุ่ม ก่อนจะยกศีรษะขึ้นแต้มจูบตรงรอยปูดบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงยิ้มร้ายแบบที่ทำให้เมฆขนลุกชันแล้วกระซิบบอกว่า...


“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่”


TBC~*


โอย เหนื่อยแทนอิคู่นี้.... /ปาดเหงื่อ

คืนดีกันแล้ว~ อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแล้วนะคะ โอ๋เอ๋~ น้องเมฆ พี่เขาบอกรักแล้วน้า 5555555

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า

[harumi]

 

[aiyuki]

ดีกันแล้ววว เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็ง้อสำเร็จจจ อิอิ

[❣☾月亮☽❣]

วันนี้คนเจ็บได้รับการอุ่นเครื่องไปแล้วจ้า. ปรบมือ
    พี่น้ำแกร่งกว่าที่คิดนะน้องเมฆคนเอ๋อ

[LadySaiKim]

 

[MayA@TK]

 
ดีกันแล้วแถมยังผลัดกันจะรุกใส่อีกฝ่ายด้วย
 

 

[double9JH]

เมฆเอ้ยยย อยากให้พี่น้ำรุกก่อนเป็นไงล่ะ 555

พี่น้ำจัดเต็มมม 

รอตอนต่อไปป คาดว่าเมฆคงไม่รอดจากพี่น้ำแหงๆ

[silverspoon]

น้ำเป็นรุกจริงดิ

เรื่องนี้ยังไง ผลัดกันหรอ เดาทางไม่ถูกเลย

[mareya.no7]

ยอมๆไปเถอะเมฆ เราเชียร์ให้หนูเป็นเคะอยู่นะ ขออย่าให้มีพลิกเลย เราชอบเคะแมนๆมึนๆบ้านๆแบบเมฆ เวลาเขินคงน่ารักดี

[Yara]

เมฆเสร็จพี่น้ำแน่ๆ

[dragon123]

มีแววว่าหนูเมฆจะโดนพี่น้ำกดนะลูก 

[warin]

 

[river]

 :z1:เพิ่งรู้ตัวว่าต้องเป็นรับ

[THiiCHA]

ฉากอีโรติกแต่อ่านแล้วทำไมขำ   
เมฆหนอเมฆ ยอมรับเถอะลูก หนูรุกไม่รุ่งหรอก 55555

 

[ketekitty]

อร๊ายยย 

[B52]