หัวข้อ: [♡] ----- รัก...ไม่ได้ออกแบบ ----- : ตอนพิเศษ Happy ending P.20 || [8.7.18]

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่เดียว มีสายตามติดน้ำน่านสินะ
น้ำน่าน ยังดื้อต่อ ผู้หญิงไม่ได้ งั้นผู้ชายได้ .....จริงหรอ?
พี่เดียวจะยิ่งโกรธ ลุกเป็นไฟล่ะสิ     
รอ 
 

[why yyy]

ขอบคุณ

[Ball]

ถ้าน้ำน่านไปนอนกับผู้ชายนี่เจอดีแน่ๆ
เราว่าพี่เดียวคงปรี๊ดยิ่งกว่า เหอๆ

[Rhythm]

  ชอบเรื่องนี้ แมนๆ เค้าจะรักกัน น้ำน่านดื้อดีจัง พี่เดียวสู้ๆ อย่าเพิ่งท้อนะ น้องก็มีเป๋ๆ เหมือนกัน ต้องคุมใกล้ชิดหน่อย

[phoenixes]

รัก...ไม่ได้ออกแบบ by zero

- 22 -



(ครึ่งแรก)

   “ทางซ้ายมือมึงถัดไปอีกสามโต๊ะ มีคนจ้องจะกลืนกินมึงอยู่”



ผมหันไปตามที่พี่หลงว่า ก่อนจะโดนโบกหัวเบาๆ แล้วถูกจับหัวให้หันไปทางด้านหลังอีกนิด จากพิกัดดังกล่าวก็เจอกับความขาวกระแทกตา นั่นคนหรือหลอดไฟอะไรจะสว่างขนาดนั้น ผู้ชายตัวเล็กๆขาวๆ ปากนิดจมูกหน่อย ตาเรียวๆ สรุปรวมๆแล้วโคตรน่ารัก เขาจ้องผมแบบเปิดเผย ขนาดหันไปสบตาก็ไม่มีหลบ คิดว่าคงแรงไม่หยอก บอกตรงๆก็น่ากกน่ากอดแต่ไม่มีอารมณ์ว่ะ ถึงจะอารมณ์คั่งค้างมาจากเมื่อสองคืนก่อนแต่ถ้าอยากจะให้นอนจริงๆก็ขอผู้หญิงดีกว่า ทว่าผมก็ไม่ได้ออกเที่ยวอีก เพราะต้องทำงานส่งอาจารย์ คืนนั้นหลังจากถูกมารมาขัดจังหวะผมก็เซ็งถึงขั้นสุดไมได้กลับไปดื่มต่อแต่ขับรถกลับบ้านทันที วันรุ่งขึ้นไอ้พวกนั้นก็ไม่ได้ถามอะไร เพราะไอ้หมวยบอกไปว่าผมออกไปกับสาวซึ่งก็ได้แค่ดมๆ ไซ้อีกนิดหน่อยแต่ไม่ได้กิน



 “จ้องแบบนี้ไม่เข้ามาสิงมึงก็หมดเรื่อง”พี่หลงยังคงวิพากษ์วิจารณ์แต่ผมสนใจขนมปังปิ้งราดนมโรยน้ำตาลตรงหน้ามากกว่า อร่อยสมคำร่ำลือจริงๆ วันนี้หลังเลิกเรียนก็ถูกพี่หลงลากมาประชุมร่วมกับคณะสถาปัตย์กับศิลปกรรมเรื่องสถานที่ แต่ละคณะจะมีคนที่รับผิดชอบเรื่องสถานที่เลยต้องมาพูดคุยกันสักหน่อย หลังจากที่ฝ่ายกิจกรรมสรุปออกมาแล้วว่าจะทำอะไรบ้าง พี่หลงชวนผมมาก่อนเวลาเพื่อมาหาอะไรกินที่คณะศิลปกรรมซึ่งเป็นสถานที่นัดประชุม




   “มึงไม่สนเหรอ”




   “ไม่อ่ะ ไม่มีอารมณ์”




   “อะไรของมึงว้า ดูอารมณ์ไม่ดีไอ้สัด ไม่ได้เอาน้ำออกไง?”




ไอ้ห่าพี่กูช่างพูดแทงใจดำ...




“เปล่า ผมปวดขี้ ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะพี่”




บางทีถูกจ้องมากๆผมก็รำคาญนะ ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย เดี๋ยวห้ามใจไม่ไหวเดินเข้าไปชกหน้าแบบไม่รู้ตัวเลยหลบมาเข้าห้องน้ำแต่ไม่ได้ถ่ายหนักอย่างที่บอกหรอกครับ พอทำธุระเสร็จผมก็เดินมาล้างมือที่อ่างล้างมือ แล้วมนุษย์หลอดไฟก็เดินเข้ามาหา




“ขอเบอร์หน่อยดิ”




“เอาเบอร์รองเท้าไปก่อนมั้ย”อันนี้เต็มใจให้มาก จะยกประทับให้แบบไม่คิดเงินเลย




“โห โหดจังเลยนะ แต่ชอบอ่ะ”ยัง มันยังจะทำหน้าระริกระรี้ ไม่ได้สำเหนียกตัวเองเลย ช่วยดูหน้ากูด้วย!




“ไปไกลๆไป”ผมเดินเลี่ยงมาอีกทาง แต่อีกคนก็มาขวางทาง พอขยับไปอีกทางก็ขยับมาขวางอีก ถีบตุ๊ดจะบาปมากมั้ย




“เดี๋ยวสิ เราขอเบอร์หน่อยนะ”




“ไม่ให้ ไม่อยากรู้จัก ไม่อยากคุย ไปไกลๆตีนไป”คราวนี้ผมผลักไหล่จนมันเซไป เดินมาถึงประตูห้องน้ำมันก็ตามมาฉุดแขน วอนหาเรื่องจริงๆเว้ย!




“จะเอาไงวะ มึงอยากมีเรื่องใช่มั้ยหะ!”ผมตวาดมันเสียงดัง ผลักมันจนเซไปด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายตัวสั่น สีหน้าตกใจแต่ก็แค่พริบตาเดียวมันก็กลับมาลอยหน้าลอยตาท้าทายอวัยวะในรองเท้า




“ก็แค่ขอเบอร์เอง จะอะไรนักหนา”มึงนั่นแหละจะอะไรนักหนา!




“เขาไม่ให้ก็น่าจะรู้ตัวนะ ยังจะมีหน้ามายืนอยู่ตรงนี้อีก”




นั่นไม่ใช่เสียงผม แต่เป็นเสียงคนที่ผมไม่ได้เจอหน้ามาพักใหญ่แล้ว แต่ไม่ว่าเจอทีไรความน่ารักก็ไม่เคยจืดจาง มีแต่เพิ่มขึ้นทุกวัน แบบนี้แหละที่น่าสน ไม่ใช่แบบคนที่ตื๊อไม่เลิกน่ารำคาญ




“ยุ่งอะไรด้วย”มันหันไปทำหน้าจิกใส่ทันที




“ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่บังเอิญว่าเกะกะขวางทางชาวบ้าน แล้วก็อยากจะเตือนด้วยความหวังดีว่าถ้าผู้ชายเขาปฏิเสธแล้วก็รีบไสหัวไป เพราะถ้ายังตื๊ออยู่เขาจะหาว่าหน้าด้าน!”




   อึ้งรับประทานสิครับ พี่เฟิร์สโหมดนี้ไม่เคยเจอมาก่อน ไอ้หลอดไฟมันฮึดฮัดมองหน้าพี่เฟิร์สเหมือนจะอยากเข้าไปตบ แต่สุดท้ายก็เดินตึงตังหนีไป ดีแล้วที่ไม่มีเรื่อง




   “เนื้อหอมตลอดเลยนะ”



“ก็นะ คนมันหล่อนี่นา”




พี่เฟิร์สย่นจมูกใส่ โคตรน่ารัก อยากได้คนนี้จังครับต้องทำยังไงเนี่ย




“น่านมาทำอะไรที่นี่อ่ะ”




“มาประชุมกับรุ่นพี่ แล้วพี่มาทำอะไรครับ”




“มาเป็นเพื่อนเพื่อนเฝ้าแฟน ที่ประชุมงาน น่าจะงานเดียวกันนะ สามสัมพันธ์”คนน่ารักตอบ




“งั้นก็ใช่เลย จะเข้าห้องน้ำหรือเปล่าครับ”




“เปล่าหรอก พอดีเห็นน่านกำลังโดนปลิงเกาะเลยเข้ามาช่วย”




พี่เฟิร์สยิ้มล้อๆ แต่ก็ต้องขอบคุณ เพราะถ้าไม่เข้ามาผมคงได้เตะไอ้หลอดไฟนั่นไปแล้ว น่ารำคาญเป็นบ้า ผมเจอคนเข้าหามาก็เยอะแต่แบบนี้ไม่เคยเจอ ถือว่าปลิงเผือกนั่นชะตายังไม่ถึงฆาต




ผมประชุมเสร็จพี่เฟิร์สก็มาดักหน้าไว้ ใช้ความน่ารักล่อลวงผมให้มาส่งยังสถานที่ที่ผมไม่ค่อยอยากจะมา เลี้ยวรถเข้าจอดที่ลานจอดรถซึ่งมีที่ที่ประจำเป็นของตัวเองทั้งที่ไม่ได้อาศัยอยู่คอนโดนี้ ผมไม่ได้มาที่นี่หลายวันเพราะเกลียดขี้หน้าใครบางคน ไม่ใช่เพราะข้อความที่มันส่งมาบอกว่าต้องไปทำงานที่ฝรั่งเศสสองสามวัน จะไปไหนมาไหนก็เรื่องของมันผมไม่ได้อยากรับรู้ แต่วันนี้ที่ต้องมาก็เพราะตุ๊กตาหน้ารถออกปากขอร้องให้ผมมาส่ง ตอนแรกว่าส่งแล้วจะชิ่งกลับไม่อยากเจอเจ้าของห้องแต่เห็นทีจะไม่ใช่แค่มาส่งเพราะผมถูกลากขึ้นมาด้วย พี่เฟิร์สดูรื่นเริงบันเทิงใจมากเหมือนกำลังเล่นสนุกอะไรสักอย่าง ก่อนจะกดกริ่งเรียกคนด้านในก็หันมายิ้มหวานเสียจนขนคอลุกให้ผมหนึ่งที




“พาคนมาส่ง เอ้า พี่ทักษ์!”พี่เฟริ์สร้องดังจนผมตกใจ แต่ตกใจที่เห็นพี่ทักษ์อยู่นี่มากกว่า




“เข้ามาเลยๆ แหม่ วันนี้มาไม่เสียเที่ยวเว้ย”พี่ทักษ์ยิ้มกรุ้มกริ่มมีเลศนัยก่อนจะเปิดประตูกว้างแล้วลากผมเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว รองเท้ายังไม่ทันได้ถอดเลย ด้านในห้องมีชายฉกรรจ์หลายคนกำลังนั่งทำกิจกรรมสันทนาการอยู่บนพื้นกันระเกะระกะไปหมด ผมพยายามจะชิ่งหนีในขณะที่ยังไม่มีใครหันมาสนใจ แต่พี่เฟิร์สก็ปิดประตูล็อคพร้อมกับพี่ทักษ์ที่แหกปากลั่นห้อง




“พวกมึงมาดูสิว่าใครมา”







X







รู้สึกเหมือนกำลังโดนมอมยังไงไม่รู้ เบียร์แก้วแล้วแก้วเล่าถูกส่งมาจากพี่ยอดทางซ้ายให้ไม่ได้ขาด ส่วนทางขวาเป็นพี่บอสที่คอยส่งบลูเพียวมาเป็นระยะ พวกพี่ๆเขาดื่มกันแบบไม่สามัคคีเลย ไม่เลือกเอาอะไรสักอย่าง แถมยังดื่มได้ทุกระดับไม่ว่าจะถูกสุดยันแพงสุด




“พอแล้วพี่ เดี๋ยวเมา”ผมปฏิเสธแก้วทั้ง 2 ใบที่ถูกส่งมาจากคนละข้าง ผมไม่อยากเมาแล้วตื่นมาบนเตียงไอ้พี่เดียวอีก




“เมาก็ดีดิ”ด้านขวาพูด




“หะ?”




“เมาก็เมาดิกลัวห่าไร กลับไม่ไหวก็นอนนี่ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ไม่ต้องไปเรียนนี่หว่า”ด้านซ้ายเสริม




ผมตอบกลับไปได้มั้ยว่ากลัวเพื่อนพี่มันนั่นแหละ ตั้งแต่มาเรายังไม่ได้พูดคุยกันสักคำ ตอนไอ้พี่เดียวมันเห็นหน้าผมมันก็จ้องสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนสำรวจสินค้าหาตำหนิก่อนจะเข้าไปกอดคอพี่เฟิร์สแล้วลากหายเข้าห้องนอนไป ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่น้องกันผมว่าคงเข้าไปฟีทเชอริ่งกันแน่ๆ หายเข้าไปนานพี่เฟิร์สถึงได้ออกมาแล้วก็กลับบ้านไปเลย ทิ้งให้ผมอยู่กลางวงล้อมของพี่ๆที่มองด้วยสายตาแปลกๆ แล้วก็ถูกมอมอยู่ในตอนนี้




“ไม่เอาอ่ะ พรุ่งนี้มีงานต้องทำครับพี่”ผมบอกแล้วก็ขอตัวมาเข้าห้องน้ำปวดจนฉี่จะราดอยู่แล้ว แต่ห้องน้ำด้านนอกมีคนเข้าผมทนไม่ไหวเลยมาเข้าในห้องนอนพี่เดียวแทน เข้าห้องน้ำเสร็จเห็นเตียงก็รับรู้ถึงแรงดึดดูดบางอย่างที่ทำให้ผมต้องล้มตัวลงนอน ความนุ่มของมันทำให้สบายจนอยากจะหลับไปเลย แต่สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่ก็คอยฉุดรั้งว่าไม่ควรนอนในที่อันตรายแบบนี้ แต่ใจลึกๆก็อยากจะหลับให้รู้แล้วรู้รอด คิดไปก็เคลิ้มไป แอร์ก็เย็นกำลังดี




“จะนอนทำไมไม่อาบน้ำก่อน”




เคลิ้มไปหน่อยเดียวห้องนอนก็กลายเป็นห้องปิดตายเหมาะสำหรับการฆาตกรรมอำพรางศพเสียแล้ว โดยมีฆาตกรโรคจิตนั่งอยู่ปลายเตียงเหมือนรอเชือด บรรยากาศเหมือนหนังสยองขวัญไปหรือเปล่าวะ แสงไฟเหลืองนวลยิ่งสร้างบรรยากาศเข้าไปอีก




“จะกลับแล้ว”




“ดึกแล้วนอนนี่แหละ”




“ไม่เอา”




“เมาแล้วเนี่ย ตาก็จะปิดขนาดนี้”นิ้วที่จิ้มจึ้กๆตรงหน้าผากทำให้ผมที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งต้องเอนตัวนอนลงไปอีกครั้ง




“เพราะเพื่อนใครล่ะ”




“แล้วดื่มทำไมไอ้เด็กขี้เมา”พูดอย่างเดียวก็ได้มั้ง ทำไมต้องคร่อมผมไว้ด้วยวะ




“อะไรเนี่ย ลุกไปดิ เห้ยๆ”รู้นะว่ามันจะก้มหน้าลงมาทำไม แต่ปฏิกิริยาของร่างกายมันไม่ทันสมอง หรือสมองผมทำงานช้าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ไม่รู้ มันเลยได้โอกาสหอมแก้มแล้วคลอเคลียอยู่แถวคอ




“พิสูจน์กลิ่น”




“กลิ่นบ้าอะไร เป็นหมาหรือไง”




“ก็กลิ่นของคนอื่นไง สรุปคืนนั้นได้ไปต่อหรือเปล่า”




“ไหนว่าสายเยอะไง ทำไมต้องมาถาม”




“ก็อยากรู้ว่าพูดจริงมั้ย”




   “ก็ไปต่อดิ ใครจะโง่ทำตามวะ”




“เหรอ ไม่ใช่ว่ากลับบ้านนอนเลยเหรือไง หืม?”มันยิ้มมุมปาก แววตาฉายชัดว่ารู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร




“ลุกไปเลย”




“หึ ไปอาบน้ำไป คืนนี้นอนนี่แหละ”มันยอมลุกแต่โดยดี ผมมองนาฬิกาถึงได้รู้ว่ามันเกือบจะตีสองแล้ว นี่ผมถูกล่อลวงไว้นานขนาดนี้เลยเหรอวะ นอนก็นอน ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่




“อ่ะ เสื้อผ้า”




“ของใคร?”เสื้อผ้าที่ถูกเอามาวางไว้ข้างตัว เป็นเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นพร้อมกับชั้นในยังไม่แกะกล่อง ดุแล้วไม่น่าจะเป็นสไตล์การแต่งตัวของไอ้พี่เดียวแน่ๆ ปกติมันใส่กางเกงขายาวกับเสื้อยืดแขนสั้นผ้านิ่มๆนอน เคยแอบเห็นชุดนอนสีพื้นในตู้มันอยู่สองชุด แต่เสื้อผ้าแนวนี้ไม่มี




“ของน่านแหละ ซื้อมาให้ของใหม่เลย”




“ไม่ใช่ของเด็กคนอื่นที่พามากกหรือไง”



“หึ เด็กก็มีอยู่คนเดียวเนี่ย อยากกกจะแย่แต่ไม่ยอมดีๆสักที”




“เกลียดว่ะแม่ง”ทำไรไม่ได้ก็เตะแข้งเตะขามันไปสองสามทีแล้วปรี่เข้ามาอาบน้ำไม่รอให้มันพูดอะไรเข้าตัวไปมากกว่านี้ พออาบน้ำเสร็จออกมาก็ไม่เจอเจ้าของห้องแล้วสงสัยไปสังสรรค์กับเพื่อนๆข้างนอก ผมเองก็เริ่มสร่างแต่ความง่วงก็เข้าจู่โจมระลอกใหญ่ ยิ่งอาบน้ำจนสบายตัวแล้วก็อยากจะทิ้งตัวลงนอนมาก เร็วกว่าความคิดหลังผมสัมผัสกับที่นอนนุ่ม เอาเท้าถีบๆเขี่ยๆผ้าห่มขึ้นมาซุกตัวใต้ผ้าห่มนุ่มหอม กลิ่นที่เริ่มคุ้นเคยแล้วหลับไปแทบจะทันที มารู้สึกตัวตอนที่มีอะไรมากอดรัด มีลมอุ่นๆรดต้นคอ




“อือ...”




“นอนนะ อย่างอแง...”




เสียงทุ้มดังเบาๆพร้อมกับความนุ่มที่ประทับลงบนแก้ม ว่าแต่...ใครงอแงฟระ อยากจะเถียงกลับไปแต่ความง่วงมีพลังรุนแรงจนผมต้องปล่อยผ่านทุกสิ่งแล้วหลับไปอีกครั้ง









-----------------------


เอามาส่งก่อนครึ่งนึง เดี๋ยวรีบมาต่ออีกครึ่งนะคะ 

[lnudeel]

้น้องน่านดื๊อดื้อ~~ . //มาส่งเร็วๆน้าา~

[thari]

แอร๊ ชอบที่พี่เฟิร์สกะพี่ทักษ์ดัก(?)เข้าห้องมากค่ะ 555555

[janamanza]

มาต่อตอนนี้เลย ฮืออออออออ      อ้อยมาทั้งไร่  เบาหวานมากกก
น่านเดียว  กริ๊ดดดดด 

[why yyy]

ขอบคุณ

[double9JH]

โดนมอมเหล้าซะงั้น น่านเอ้ยย

แต่น่ารักดีอ่ะ บรรยากาศแบบ ... อธิบายไม่ถูก

รอครึ่งหลังน้าาา

[phoenixes]

รัก...ไม่ได้ออกแบบ by zero

- 22 -



(ครึ่งหลัง)

“ทำไมไม่มีอะไรที่กินแล้วอิ่มเลย”




   ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว ตื่นมาปุ๊บก็หิวปั๊บเลย เจ้าของห้องมันก็เพิ่งตื่นเดินหูหัวฟูออกมาหน้ายังไม่ล้าง ขี้ฟันยังไม่ได้แปรง ส่วนผมเรียบร้อยแล้วด้วยอุปกรณ์ส่วนตัวใหม่กิ๊งที่มีคนเจ้ากี้เจ้าการซื้อมาให้




   “ก็พวกมันกินหมดแล้วอ่ะดิ”





   พวกมันนั่นหมายถึงพวกพี่ๆที่มอมเหล้าผมเมื่อคืนแล้วก็อันตรธานหายตัวไปในตอนเช้า ผมตื่นมาก็ไม่เจอใครแล้ว ซากอารยธรรมเมื่อคืนก็ไม่หลงเหลือ แม่บ้านคงเข้ามาทำความสะอาดตั้งแต่เช้าแล้ว




   ตุบ!




   “ไปอาบน้ำแปรงฟัน”ผมอาหมอนฟาดไอ้พี่เดียวที่มาล้มตัวลงนอนคว่ำอยู่บนโซฟา ตื่นจนเดินออกมาคุยกันได้ขนาดนี้แล้วยังจะนอนต่ออีก




   “แป๊บๆ”




   “ตามใจ งั้นไปแล้วนะ”




“ไปไหน?”มันเด้งตัวขึ้นมาเหมือนติดสปริง คิ้วขมวด




“ไปหาอะไรกินแล้วก็จะกลับบ้าน”




“เดี๋ยว รอก่อน อาบน้ำ 5 นาที”




   “ให้สิบนาที”ห้านาทีเปลี่ยนกางเกงในก็หมดเวลาแล้ว ผมเลยใจดีต่อเวลาให้ แต่ความใจดีโปรดสัตว์ก็ทำให้หมาเลียปาก เอาขี้ฟันมาถูปากไปเต็มๆ มีการมายักคิ้วยิ้มมุมปากให้อีก เลว!




   กว่าจะได้ออกมาหาอะไรกิน ก็ปาไปเกือบบ่ายโมงเพราะพอผมเห็นมันอาบน้ำแต่งหล่อเพื่อออกมากินข้าวหน้าคอนโด ส่วนผมยังใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นดูแล้วโคตรเหมือนคนสวนเดินตามเจ้านายเลยต้องไปอาบน้ำแต่งตัวบ้าง กว่าจะเสร็จก็หิวจนไส้จะขาด พอแต่งหล่อกันทั้งคู่ไอ้พี่เดียวมันก็อุตริจะกินข้าวห้างที่อยู่ห่างไกลผมหิวจนทนไม่ไหวเลยเหวี่ยงใส่ไปชุดเล็กแต่สุดท้ายก็โดนมันลากมาห้างจนได้ แต่เป็นโลตัสนะไม่ใช่เซ็นทรัลหรือพารากอนหรูหรา




   “เอาเป็ดใหญ่”




   “เล็กก็พอมั้ง เมื่อกี้สั่งของไปเยอะแล้วจะกินหรือไง”




   “หมด! เอาเป็ดใหญ่ บะหมี่ผักสอง”




   “เพิ่มอีกสองครับ”




   “ไม่สั่งอย่างอื่นหรือไง”ผมถาม ตั้งแต่นั่งไอ้พี่เดียวเพิ่งสั่งไปเมื่อกี้เอง




   “ไม่ล่ะ กินที่น่านสั่งมาพี่ก็อิ่มแล้ว ไม่ต้องมองแบบนั้น ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวค่อยสั่งเพิ่ม”มันรีบดักคอ ผมเลยหยุดการสั่งไว้แค่นั้น เมื่อกี้หน้ามืดเห็นอะไรก็อยากกินไปหมด แต่ถ้ากินไม่หมดขึ้นมาจริงๆ เสียหน้าแย่ เซฟตัวเองไว้หน่อยดีกว่า รอไม่นานสิ่งที่ผมสั่งๆไปก็มาเสริ์ฟโต๊ะถึงกับวางไม่พอต้องมีชั้นเสริม ไอ้พี่เดียวถึงกับมองตาค้าง แต่เชื่อเถอะความหิวของคนสองคนสามารถทำให้ไอ้คอนโดสูงนี่หายไปในพริบตาแน่ๆ ผมเริ่มลงเอาของลงหม้อ พี่เดียวก็คอยช่วยแต่เหมือนจะทำให้ยุ่งมากกว่าเดิม





   “ถามจริง เคยกินป่ะ”




   “เคยดิ”




   “วางๆเลยเดี๋ยวทำเอง”ผมเอาตะเกีบตีมือหนาๆนั่นให้พ้นทาง แล้วจัดการทุกอย่างเอง เหลือเกี๊ยวกุ้งกับตับสดไว้ลวก




   “กินได้ยัง”




   “เดี๋ยวดิ รอเดือดก่อน”เพิ่งเทไข่แล้วปิดฝาเองนะเว้ย ใจร้อนยิ่งกว่าผมอีก




   “แล้วนี่อ่ะ ไม่ใส่เหรอ”คื่นช่ายสีเขียวอี๋ก้านแข็งอย่างกับเสาบ้านนอนนิ่งอยู่ในถาดชุดผักมีเศษแครอทกับเห็ดเข็มทองทอดกายอยู่เคียงข้าง




   “ก็ไม่กินไม่ใช่ไง”




   “จำได้ด้วย”ไอ้พี่เดียวมันยิ้มแบบดีใจมากๆ ยิ้มกว้าง หน้าบานแข่งกับหม้อสุกี้




   “ดีใจไรนักหนา”จำไม่ได้ก็บ้าแล้ว กินข้าวด้วยกันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว แล้วผมก็ซื้ออาหารไปเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไอ้พี่เดียวบ่อยยิ่งกว่าเจอหน้าไอ้พายอีก




   โชคดีที่ไม่สั่งอะไรเพิ่มมาอีก เพราะพอกินทุกอย่างหมดผมก็อิ่มจนลุกไม่ไหวต้องนั่งอ่านการ์ตูนที่แวะซื้อตอนผ่านร้านก่อนจะมากินสุกี้ผึ่งพุงไปพลางๆ โดยมีไอ้พี่เดียวนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับเมียไอแพดของมันหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ฝั่งตรงข้าม



   “น่าน...เกมนี้เล่นยังไง”



“ห๊ะ!?”




“เนี่ย ที่น่านเล่นค้างไว้”




โถ...พ่อคุณ กูก็นึกว่าเครียดเรื่องงาน




“ก็กดๆไปเนี่ย ยิงที่เป็นสีเดียวกัน แล้วเก็บไอ้ตัวพวกนี้ที่อยู่ข้างบนให้ครบตามจำนวนอ่ะ”เวรกรรมต้องมาสอนเด็กโข่งเล่นเกมในเอ็มเค กว่าจะผ่านด่านได้ผมก็เกือบจะหิวอีกรอบ




“ป่ะ”




“ไปไหน”




“ไปซื้อของเข้าห้องกัน”




“ไม่เอา จะกลับบ้านแล้ว”ผมจะกลับไปเคลียร์บ้านต้อนรับไอ้พวกเพื่อนชั่วพรุ่งนี้ ผมเกณฑ์พวกมันมาช่วยจัดสวนใหม่ ไอ้พายก็อยู่บ้าน ไอ้ธันว์ ไอ้คิมผมลากมันมาหมด จัดเสร็จกะปาร์ตี้ริมสระกันเบาๆ นอนเกลือกลิ้งกันจนเช้าอีกวัน เพราะเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์อะไรก็ไม่รู้ ผมจำไม่ได้ มานึกดูแล้วพอช่วงไหนได้มีโอกาสสังสรรค์ แอลกอฮอล์ก็ไม่เคยได้ขาดปากสักวัน แต่ช่วงไหนที่ไม่ได้กินไอระเหยมันก็ไม่เคยได้กลิ่น




“ซื้อของเสร็จปล่อยกลับเลยเนี่ย”




“ซื้อบลูให้ขวดดิจะยอมเดินด้วย”




“แบล็คก็พอ”




“งกว่ะ”




“ปกติกินผสมอยู่แล้วนี่หว่า ลดเหลือเรดก็พอ”




ผมเหล่ตามองมันอย่างเหยียหยามขอบลูลดให้เหลือเรด เกินไปละๆ



“ให้เรด 3 ขวดเลยเอ้า”



“....”




“เมื่อคืนก็ซัดบลูของไอ้บอสไปตั้งเยอะแล้ว”




“ก็ได้ๆ”ก็ดีกว่าไม่ได้วะ ถึงจะมีเงินซื้อเองแต่ของฟรีย่อมดีกว่า ไอ้พวกนั้นยิ่งกินกันเหมือนเททิ้ง เมาๆหน่อยเดี๋ยวเติมน้ำชาผสมมันก็ไม่รู้หรอก
เชื่อเถอะเพื่อของฟรีสามขวดผมช่วยไอ้พี่เดียวซื้อของใช้ของกินนั่นนี่จนได้เวลาจำหน่ายสุรา แต่ก็ใช่ว่าจะซื้อแต่ของพี่เดียวอย่างเดียวผมก็ซื้อของตัวเองเหมือนกัน ไหนๆก็ไหนๆแล้วซื้อของสดไปเตรียมทำอาหารพรุ่งนี้ซะเลย




กลับถึงคอนโดพระอาทิตย์ก็ตกดินไปแล้ว ผมย้ายของจากรถไอ้พี่เดียวใส่รถตัวเอง ได้เวลากลับบ้านสักที ไม่มีการเหนี่ยวรั้งอีก เพราะเห็นมันคุยโทรศัพท์หน้าเครียดอีกแล้ว ผมขยับปากบอกแบบไม่มีเสียงว่าจะกลับแล้วมันก็แค่พยักหน้าให้หนึ่งที บทจะง่ายก็ง่ายไอ้บ้านี่






X







“หายหัวไปหนึ่งวันหนึ่งคืน โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง นึกว่าน้ำหมดตัวตายไปแล้ว ใครหิ้วมึงไปไหนบอกกูสิ”




ยังไม่ทันก้าวเข้าบ้านดีเลย ไอ้พายก็ใส่มาเป็นชุดแข่งกับเสียงระเบิดบึ้มๆในจอทีวีที่ไอ้คิมกับไอ้ธันว์ดูกันอยู่




“แล้วนี่ใส่ชุดใครวะ”




“ชุดกูดิ ไปเอาของหลังรถดิ๊”ผมโยนกุญแจรถให้มันไป ขี้เกียจให้มันซักมากไปกว่านี้ ผมเดินเข้าไปร่วมวงกับไอ้สองตัวที่ทำนั่งไร้ประโยชน์อยู่




“กูนึกว่าพวกมึงจะมาพรุ่งนี้”



“เหงาๆเลยมา”




“หูกูเพี้ยนเหรอวะ มึงเนี่ยนะเหงา เอาให้ดีเหงาหรือเงี่ยน”ไอ้คิมหัวเราะลั่น ชายธันว์บอกเหงาหิมะจะตกในกรุงเทพหรือเปล่าวะ




“เงี่ยนกูจะมาหามึงเพื่อ? ห่าพูดไม่คิด ว่าแต่มึงอ่ะไปไหนมาไอ้สัดบ้านช่องไม่กลับ ติดต่อไม่ได้ อาฝนโทรหากูเนี่ย”




“ซวยละ แบตกูหมดไม่มีที่ชาร์จ กูไปคุยกับอาก่อน”พอไอ้ยินชื่ออาฝนผมเลยรีบแจ้นเอาโทรศัพท์ขึ้นมาชาร์จก่อนบนห้องแล้วโทรหาอาสุดที่รักสักหน่อย โดนบ่นพอหอมปากหอมคอก็คุยเรื่องงาน เรื่องสัพเพเหระก่อนจะวางก็เกือบชั่วโมง ผมเลยอาบน้ำก่อนจะลงมาข้างล่างพวกมันเริ่มดูหนังเรื่องใหม่กันแล้ว ไอ้พายไม่อยู่แต่ได้กลิ่นอาหารผมเลยเดินเข้ามาดูในครัว




“ทำไรวะ”




“ผัดมาม่า มึงมาชิมดิ”




“เค็มอีกนิด”ผัดมาม่าไอ้พายนี่โคตรหนักเครื่อง หมูหมากาไก่ใส่แบบจัดเต็ม




“ตกลงเมื่อคืนมึงไปนอนไหน”




“ห้องไอ้พี่เดียว”




“บ่อยนะมึงอ่ะ ตกลงยังไงวะ”




“ก็ไม่ยังไง”




“ระวังพรุ่งนี้เกิดเขามาหามึง รอตอบคำถามไอ้พวกนั้นให้ดี”




“มาก็มาดิวะ กลัวไร”




“ตกลงจะเปิดตัว?”




“เปิดตัวห่าไร จะมาก็มากูจะไปว่าอะไรก็คนรู้จักกัน พวกมันจะมาสงสัยอะไร มีแต่มึงนี่แหละยุกูจั๊ง”




“กูอยากให้มึงได้ไง พี่เดียวดีนะมึง”




“ไม่เอาเองอ่ะ”




“ก็ถ้าเขาชอบกูอ่ะ ไม่มีปฏิเสธแน่”




“แรด”ขอยืมคำด่าของพวกผู้หญิงมาใช้หน่อยเถอะ




“น้อยกว่ามึง ปากก็ว่าไม่ แต่ก็เช้าถึงเย็นถึง กลางคืนก็ไปค้าง”จะเถียงก็เถียงไม่ออก ที่พูดมามันก็จริงที่ผมไปหาไอ้พี่เดียวมันบ่อย แต่ผมไม่ได้คิดอะไรไงที่ไปก็จำใจทั้งนั้น




“มึงผัดๆไปให้เสร็จเลย ห่า”ผมล่ะเกลียดรอยยิ้มของมันเหลือเกิน




“ถ้ามึงจะไม่เอา ก็ควรจะเอาตัวออกห่าง เพราะถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆมึงได้รักพี่เขาแน่ๆ”มันยังไม่หยุดพูด แต่สีหน้าจริงจังไม่เหมือนก่อนหน้า





“ไม่ต้องห่วง มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”




ไม่ว่าจะกับใคร ต่อให้ดีขนาดไหน ก็ทำอะไรกับหัวใจผมไม่ได้ ยิ่งกับไอ้พี่เดียวที่มันเคยทำเลวกับผมไว้ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ถึงตอนนี้ผมจะไม่รู้สึกอะไรแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะลืมมันไป





“อย่ามั่นใจไป ความรักที่มึงปฏิเสธมาตลอดบางทีมันอาจจะมาหามึงแบบไม่รู้ตัวแล้วก็ได้”





ทำไมจะไม่รู้ตัว เพราะผมรู้ตัวตลอด เลยรู้ว่า ‘รัก’ จะไม่มีวันเกิดขึ้น









-------------------------------------


กำลังพิมพ์เพลินๆ เงยหน้ามาอีกที 00.12  เลยวันที่บอกว่าจะลงมา 12 นาที ร้องไห้แป๊บ 
 

[goosongta]

ความรักมักมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวนะจ๊ะน่านอย่ามั่นใจในตัวเองนัก

[lnudeel]

น้องน่านสายซึนตันหลอด~~

[shoi_toei]

เค้าเพิ่งมาอ่านนนน ยกป้ายไฟเชียร์พี่เดียวหนักมาก 555

[janamanza]

คืออยากรู้ว่านางมีปมอะไรเกี่ยวกับความรักรึเปล่าทำไมมั่นอกมั่นใจขนาดนั้นว่าจะไม่รัก

[why yyy]

ขอบคุณ

[FonJuz]

อ่านรวดเดียวเลยยย ทำไมเพิ่งได้เข้ามาอ่านนะ
พี่เดียวสู้ๆนะ เชียร์พี่เดียว !!!!!!!
น้องน้ำน่านนนนน เปิดใจให้พี่เดียวเถอะ นะจ้ะ

คนเขียนสู้ๆๆนะคะ  รออ่านๆ

[Ball]

น้ำน่านมั่นใจมากกกกกกเกินไปเปล่า
ปฏิเสธไปเถอะ รู้ตัวอีกที กลัวจะรักไปทั้งใจ
ปากบอกไม่ แต่การกระทำนี่ถึงบอกว่าจำใจก้ไม่ใช่ล่ะ
รอดูจุดพีคที่จะทำให้น่านรู้ตัวดีกว่า อิอิ

[ป้ากิ่งkingkarn]

พี่เดียวสู้ๆจ้า

[pe-ar]

หูยยยยยยย เชียร์พี่เดียวนะ น้ำน่านหลอกตัวเองอยู่รึเปล่า

[phoenixes]

รัก...ไม่ได้ออกแบบ by zero

- 23 -

   กลิ่นแกงเขียวหวานหอมตลบอบอวลไปทั่วบ้าน เรียกให้น้ำลายสอตั้งแต่เดินลงบันไดมาพร้อมกับได้ยินเสียงอู้คำเมืองแว่วๆมาจากในครัว วันนี้ไอ้พายอยู่บ้านไม่ได้ไปไหน มันเลยตื่นมาทำกับข้าวแต่เช้าเพื่อรอต้อนรับพวกแรงงานทั้งหลาย ในครัวมีไอ้คิมเป็นลูกมือช่วยอยู่ ส่วนไอ้ธันว์ผมเพิ่งปลุกให้มันไปอาบน้ำเมื่อกี้นี้เอง




   “กูกินได้ยัง”ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้มีทอดมันถาดใหญ่วางอยู่คู่กับผักเคียงหลายอย่างจนโต๊ะไม่มีพื่นที่ว่างให้วางอย่างอื่นอีก




   “สองโลที่ซื้อมามึงทอดหมดเลยเหรอ”ผมถามเพราะทอดมันมันเยอะมาก ซื้อมาทอดเองจะได้มั่นใจว่าน้ำมันทอดใหม่จริงๆ




   “เออ ไม่พอพวกมึงแดกหรอก มีอีกก็หมดอีก”ก็จริงของมัน




   “มึงทำข้าวซอยด้วยเหรอวะ”เครื่องเคียงบนโต๊ะมันคุ้นๆ ผักกาดดองซอย หอมแดงซอย มะนาวหั่นชิ้น




   “เออ กูอยาก”มันอยากก็ลาภปากผมสิ อยากกินพอดีเหมือนกัน ลาภปากไอ้พวกนั้นด้วย ลูกเจ้าของร้านอาหารเหนือลงมือเองไม่มีทางไม่อร่อย




   “ตื่นมาทำตั้งแต่กี่โมงวะ”จัดเต็มขนาดนี้ต้องเช้ามากๆ ไม่งั้นคงไม่เสร็จพร้อมกันขนาดนี้




   “หกโมง ลากกูมาด้วยไอ้ห่า โคตรง่วง”ไอ้คิมตอบ




   “บ่นนะไอ้ห่า ตอนมึงเอาผู้หญิงยันเช้ายังลุกไปเรียนไหว”




   “พูดมาก เอ้าเอาไป”มันกระแทกชามใส่โหระพาใส่ท้องไอ้พาย ส่วนผมเดินไปหาของกิน ข้าวซอยมันทำเสร็จแล้วผมเลยจัดการซะเลย ต้องทำให้ไอ้คิมด้วยเพราะมันสั่งมา ผมยกออกมากินที่ริมสระเพราะในครัวไม่มีพื้นที่ให้นั่งกินแล้ว




   “พวกมันจะมากันกี่โมงวะ”




   “กูนัดสิบ แต่เชื่อเหอะกว่าจะเสด็จกันมา ไอ้ห่าเต้เมื่อคืนออกไปกินตับไม่รู้จะมาไหวมั้ย”




   “เพื่อนมึงนี่ไม่เบา วันก่อนเห็นนัวกับเด็กผู้ชายปีหนึ่งคณะกู”




   “เออ ช่วงนี้เปลี่ยนบ่อยแถมเอาแต่ผู้ชาย แปลกใจอยู่เมื่อคืนมันไปกับหญิง”ที่รู้เพราะมันส่งรูปเข้ากรุ๊ปไลน์มาให้ดูหน้าจะซุกนมอยู่แล้ว เมาได้อีก




   “แล้วมึงอ่ะ”   




   “กูทำไม?”




   “ไม่ออกร่อนเหรอวะ ปกติก็ไปกับมันตลอด _วยไม่ค่อยได้ว่าง”




   “มันก็มีเบื่อบ้างอะไรบ้างสิวะ”




   “เบื่อหรือว่าถูกคุมกันแน่วะ”มาแล้วไอ้ตัวเสือกกับช่างยุ ยังมีหน้ามายักคิ้วใส่อีก เดี๋ยวกูถีบตกสระ




   “ใครวะ?”ไอ้คิมถามทันควัน ไม่ค่อยจะเสือกเท่าไหร่เลย




   “ไปฟังมัน ใครจะมาคุมกูได้ไอ้สัด”แต่ทำไมหน้าไอ้พี่เดียวมันลอยเข้ามาในหัววะ แถมเหตุการณ์ที่มันกวนตีนผมด้วยการโทรจิกตอนกำลังเข้าได้เข้าเข็มในรถคืนนั้นนี่ยังชัดเจน




   “นั่นสิ กูยังแปลกใจ แต่ถ้ามีจริงกูก็อยากเห็นหน้าว่ะ”ไอ้คิมมันว่ายิ้มๆ เป็นรอยยิ้มที่น่าถีบให้ตกสระไปพร้อมกับซี้มัน




   “ชาตินี้ก็ไม่ได้เห็น”ผมบอกอย่างมั่นใจ แต่ก็ไอ้พายก็สวนกลับมาทันที




   “ก็ไม่แน่ อาจจะได้เห็นวันนี้เลยก็ได้”ผมอยากจะหาอะไรปาหัวมันสักที ชักจะกวนตีนผมมากไปละ




   “อะไรของพวกมึงเนี่ย”ไอ้คิมทำหน้างง มองผมกับไอ้พายสลับไปมา




   “ไม่มีอะไร กูกวนตีนมันเล่น”ไอ้พายมันหัวเราะขำ แต่กูไม่ขำด้วยไอ้ห่า ผมยกเท้าขึ้นมากะถีบมันเต็มๆตีนไปสักที แต่ก็ดันรู้ตัวกระโดดหลบไปอยู่หลังไอ้ธันว์ที่เดินเกาไข่มาสมทบพอดี




   “เล่นห่าอะไรของมึงวะ ไอ้พายไปหาไรมาให้กินหน่อยดิ”




   “มาถึงก็ใช้เลยไอ้ห่า กูเมียมึงไง?”




   “แค่นี้ทำบ่น เร็วๆกูหิวแล้ว”




   “ของก็อยู่ในหม้อหาแดกเองไม่เป็นไงวะ ใครได้มึงเป็นผัวโคตรซวย”




   “อย่างน้อยก็เคยมีคนแถวนี้อยากได้กูละวะ”ไอ้ธันว์มันย้อน ผมถึงกับหลุดหัวเราะ ไอ้พายจากที่หน้าระรื่นเรื่องผมเมื่อกี้เปลี่ยนมางอเป็นจวัก แจกนิ้วกลางให้ไอ้ธันว์หนึ่งดอกก่อนจะสะบัดตูดเดินเข้าบ้านไป




   “มึงก็พูดไปไอ้ห่า เกิดมันเฮิร์ทขึ้นมาอีกทำไง”ไอ้คิมพูด ออกแนวขำๆมากกว่าจะจริงจัง เพราะพวกผมทุกคนรู้ดีว่าไอ้พายมันไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้แล้ว




   “มึงก็หาคนมาปลอบใจมันดิ จะว่าไปมันไม่มีใครเลยเหรอวะ”




   “มีมั้งไม่รู้ มึงอ่ะรู้มั้ยไอ้น่านอยู่บ้านเดียวกัน”




   “อยู่บ้านเดียวกันกูก็ไม่ค่อยได้เจอ มันทำงานตลอด ถ้ามีเดี๋ยวพวกมึงก็รู้เองแหละ”แต่ผมยังจำได้ที่มันบอกว่าจะพักเรื่องรักๆใคร่ๆไปก่อนเพราะจะทุ่มให้เรื่องงานกับเรื่องเรียน แต่ถึงอย่างนั้นแค่คนที่คุยด้วยผมว่ายังไงมันก็ต้องมีบ้างแหละ




   เก้าโมงกว่าๆไอ้โอ๊คกับไอ้หมวยก็เสนอหน้ามาเร็วกว่าที่คิด ไอ้หมวยมันเอาผลไม้จากสวนมันมาด้วยลังใหญ่ ไอ้โอ๊คมีหน้าที่แบกไปไว้ในครัว ไอ้พายเห็นนี่ยิ้มร่า แกะเงาะกินเป็นอย่างแรก ผมหยิบเงาะโยนไปให้ไอ้คิมที่เกาะอยู่ตรงประตูครัว




   “เมื่อวานพี่ที่สวนเข้ามาทำธุระให้แม่กู เขาเลยที่แวะเอามาให้กูโคตรเยอะไอ้สัด แม่กะให้กูเอามาขายตั้งตัวมั้งเนี่ย”แม่มันกับอาฝนก็ไม่ต่างกัน เวลาผมจะกลับมากรุงเทพทีไรขนของกินของใช้ให้อย่างกับผมจะไปอยู่ในที่กันดารไม่มีอะไรจะกิน หรือถ้าใครจะแวะมากรุงเทพก็ต้องฝากของมาให้จนกินได้เป็นเดือนๆ




   “สละโคตรหวานอ่ะ”ไอ้ธันว์ทำหน้าฟิน มันกินสละที่ไอ้พายปอกป้อน สบายไปละ




   “มึงต้องลองมังคุด เมื่อคืนกูกินจนพุงจะแตก”ไอ้โอ๊คโฆษณา




   “มัวแต่กิน ได้เวลาทำงานแล้วพวกมึงอ่ะ”ผมรีบไล่ก่อนที่พวกมันจะติดลมกินจนพุงกางแล้วหลับคาที่




   “เดี๋ยวดิ กูหิวข้าวมีไรให้กูกินมั่ง”ไอ้หมวยทำหน้าจริงจังลูบท้องแฟ่บๆของมันประกอบ




   “มึงเดินไปดูเอาเลยมีเยอะแยะ”ไอ้พายบอก




   สรุปแล้วกว่าจะได้เริ่มงานก็เกือบเที่ยง ไอ้เต้ก็โผล่หัวมาพอดีมันบอกแวะไปส่งเด็กก่อนแต่กว่าจะผละออกมาได้ก็เสียเหงื่อเสียน้ำไปอีกรอบ หิวโซมาซัดขนมจีนแกงเขียวหวานไปสองจาน  กาแฟเย็นอีกแก้วใหญ่ที่ไอ้พายออกไปซื้อตรงร้านหน้าหมู่บ้าน




ผมกางแบบที่วาดไว้ให้ไอ้หมวยดู ให้มันช่วยออกความเห็นบ้าง ส่วนพวกใช้แรงงานกำลังขนย้ายอิฐทางเดินของเก่าออก ผมจะปูลายใหม่สีใหม่ แล้วก็ลงพวกต้นไม้ใหม่ที่ผมไปซื้อที่สวนจตุจักรมาตั้งแต่เช้าวันพุธ ของเดิมมันต้นสูงมากแล้วถึงจะคอยตัดแต่งให้เป็นรูปทรงแต่ฟอร์มมันก็ไม่สวยอยู่ดี อีกอย่างผมอยากลองปลูกต้นใหม่พวกไม้ประดับใบสีสวยๆ ส่วนต้นเก่าเดี๋ยวคุณลุงที่มาทำสวนให้ทุกวันหยุดจะมาเอาไปปลูกที่บ้าน วันนี้แกก็ว่าจะมาช่วยแต่ผมเกรงใจ แกอายุมากแล้วให้ไอ้พวกนี้ช่วยดีกว่างานแบกหาม ทำกลางแดดเหมาะกับคนหนุ่มถึกๆ ส่วนที่ผมจะตกแต่งใหม่เป็นแค่มุมหนึ่งของสวนไม่ใช่พื้นที่ทั้งหมด ผมกะทำไว้เพื่อนั่งเล่นชมบรรยากาศในสวน ฟังเสียงน้ำตกจำลอง จิบเบียร์เบาๆ ไอ้พายมันอยากเลี้ยงปลาคาร์ฟด้วย แต่ผมให้มันไปลองคิดดีๆ ถ้าไม่มีเวลามาดูแลซื้อมามันก็อยู่ไม่ทนบาปเปล่าๆ




   “ใครมาวะ ไอ้พายมึงไปดูดิ”




ทำงานอยู่ก็ได้ยินเสียงกริ่งบ้านดัง ผมเลยใช้มันเพราะว่างงานที่สุดแล้ว มันบอกมีหน้าที่ทำอาหารกับเก็บล้างก็เหนื่อยจะแย่ ดังนั้นงานในสวนมันจะยืนให้กำลังใจเฉยๆ




   “กูว่ามึงเรียงสูงไปแล้ว เดี๋ยวก็ล้มมาหรอก”



ไอ้โอ๊คมันเรียงอิฐที่ใช้ปูทางเดินจนสูงเลยหัวไอ้คิมที่กำลังย้ายต้นไม้ออก ถ้ายืนอยู่มันล้มลงมาก็ทับเท้าแต่ถ้านั่งแบบไอ้คิมตอนนี้มีหวังหัวแตกแน่ๆ




   “ไม่เปลืองพื้นที่ไงมึง”




   “ตามใจระวังใครจะมาชนล้มแล้วกัน”




   “ไอ้น่าน”




   “ไรวะ”ไอ้พายมันหายไปจนผมลืมไปแล้วว่าใช้มันไปทำอะไร ปากกำลังจะถามเลยว่าใครมากดกริ่งเรียก แต่คำตอบก็เดินตามหลังมันมา



   “อ้าว พี่มาได้ไงอ่ะ”ไอ้ธันว์ร้องทัก ส่วนผมยังหาเสียงไม่เจอ ไอ้เหี้ยพี่เดียวมันมาทำไมวะ




   “ขับรถมาดิ”




   “โห พี่ตอบแบบนี้ผมไปต่อไม่เป็นเลย”ไอ้ธันว์ทำหน้าเซ็ง ถ้าเป็นเพื่อนกันมันคงด่าไปแล้ว แต่นี่รุ่นพี่ไงแถมมันไม่ได้สนิทมากขนาดจะเล่นหัวกันได้




   “ฮ่าๆ มีธุระกับน้ำน่านเลยแวะมา ขอยืมตัวแป๊บ”มันพูดจบปั๊บก็คว้าคอผมปั๊บแล้วลากๆออกมาจากตรงนั้น



   “เห้ยๆ ปล่อยได้แล้ว”ไอ้พี่เดียวมันลากผมมาจนถึงสระว่ายน้ำแล้ว ห่างไกลจากจุดที่ทำงานมากอยู่ ยังดีที่มีหัวคิด




   “เสียงดังทำไมเนี่ย”




   “แล้วมาทำไม ใครเชิญ”




   “โห พูดงี้เหรอ คนเขาเอาของมาให้ เมื่อคืนลืมไว้”



   “อะไร?”ผมว่าผมหยิบมาหมดทุกอย่างแล้วนะ ลืมอะไรวะ



   “เรดสามขวดที่ขอไว้ไง ลืมไว้ในรถพี่ หรือจะไม่เอา”



   “เอาดิ ให้แล้วให้เลยอย่าคืนคำ”ลืมของสำคัญได้ไงวะเนี่ย




   “ก็ให้ไง ใครคืนคำ ดันลืมไว้เอง”




   “ธุระมีแค่นี้ใช่มั้ย งั้นก็กลับไปได้แล้ว”




   “แล้วนี่ทำอะไรกันอ่ะ”ทำหูทวนลมไม่ได้ยินนะ ตบบ้องหูสักทีดีมั้ย




   “จัดสวนใหม่”




   “ช่วยป่ะ?”



   “ว่างไง?”



   “ถ้าอยากให้ช่วยก็ว่างเสมอ”มันยิ้มมุมปากทำตาเจ้าชู้ใส่ ทำเหมือนจีบหญิงไปได้ ผมไม่หวั่นไหวหรอกนะ



   “งั้นไม่ต้อง กลับไปเลยไป”หมั่นไส้มัน



   “งั้นช่วยดีกว่า”



   “เอ้ยๆๆๆ เดี๋ยวๆ”ผมรั้งมันไว้แทบไม่ทัน อะไรของมันวะ ตั้งใจมากวนตีนกันชัดๆ




   “อะไร จะไปช่วยไง”




   “ไม่ต้อง คนเยอะแล้ว กลับไปเลย”ผมไม่อยากให้มันอยู่ต่อ ตอนแรกที่คิดไว้ว่าถ้ามันมาผมก็ไม่เดือดร้อน พอเอาจริงๆแล้วทำไมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลย หรือผมจะร้อนตัวไปเอง



   “ไล่จัง ทำไมกลัวใครรู้เหรอว่าเราเป็นอะไรกัน”มันยื่นหน้าเข้ามาจมูกจะชนกันอยู่แล้ว ผมเลยผลักมันออกเต็มแรงแต่ก็ทำให้คนตัวใหญ่ๆอย่างมันเซไปนิดเดียวเท่านั้น




   “เป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไร อย่ามามั่วนะเว้ย”




   “หึหึ”หัวเราะเชี่ยอะไรเนี่ย หน้าตามันไม่น่าไว้ใจเลย หูตาแพรวพราว ต้องคิดอะไรเลวๆแน่




   “พี่เดียว...กลับเถอะ”นี่ผมใช้น้ำเสียงแบบอ่อนสุดๆเลยนะ ต้องพูดกับมันดีๆ ไม่งั้นมันเกิดอยากจะกวนประสาทผมขึ้นมาก็ซวยพอดี




   “นี่อ้อนพี่เหรอ?”มันยิ้มแบบพอใจมาก สายตามันแบบบอกไม่ถูก เหมือนจะอ่อนๆ ออกแนวเอ็นดูอะไรทำนองนั้น ซึ่งทำให้ผมขนลุก




   “ขอร้องเว้ย ไม่ได้อ้อน”




   “ไหนลองอ้อนพี่ดิ”




   “จิ๊ ไม่มีทาง!”ผมปัดมือที่ลูบแก้มออก สัมผัสของมันร้อนเหมือนเอาเหล็กเผามานาบหน้า




   “งั้นก็...ไม่ กลับ”มันพูดเน้นย้ำทีละคำด้วยสีหน้าที่กวนตีนสุดๆก่อนจะเดินฉับๆหนีไปเลย ผมเลยต้องวิ่งตามไปแต่ก็รั้งไว้ไม่อยู่ ไอ้พี่เดียวมันเข้าไปช่วยไอ้คิมย้ายต้นไม้ท่ามกลางสายตางงๆของเพื่อนผม ไม่อยากจะบอกเลยว่าชุดที่มันใส่มาวันนี้ก็เหมือนจะพร้อมมาทำงานมาก เสื้อยืดกางเกงขาสั้นพอดีเข่า ไอ้ธันว์ก็ช่วยแนะนำตัวไอ้โอ๊คกับไอ้หมวยด้วยความหวังดีและยินดีอย่างยิ่งที่ไอ้พี่เดียวจะมาช่วย ไอ้หมวยมันมองหน้าผมนิ่งๆก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา สายตาเหมือนจะพูดว่า ‘กูรู้นะ’ อะไรทำนองนี้ มึงอย่ามาทำหน้าทำตาแบบนั้น เพราะกูก็รู้เหมือนกัน ผมเลยยิ้มกลับไปแบบเดียวกัน แล้วขยับปากพูดอะไรบางอย่างแบบไม่มีเสียง มันชักสีหน้าก่อนจะขยับปากด่าผม ถึงจะไม่ได้ยินเสียงแต่ก็รู้ความหมายเพราะมันชูนิ้วกลางขึ้นประกอบ




   “ส่วนนั่นไอ้เต้”ไอ้ธันว์ชี้มาทางไอ้เต้ที่เดินมาหยุดข้างๆผมพอดี เมื่อกี้มันหายไปไหนมาวะ




   “หวัดดีครับพี่”มันยิ้มแย้มทักทายอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มแบบกรุ้มกริ่มมีเลศนัยอีกคน ไอ้นี่สิน่ากลัวกว่าไอ้หมวยอีก




   “ไม่ต้องกลัว กูไม่บอกใครกับสิ่งที่กูได้เห็นได้ยินมาหรอก”มันเข้ามากระซิบกระซาบ




   “อะไรของมึง”นิ่งเข้าไว้ ใจเย็นๆ




   “ไม่ต้องมาเนียนไอ้สัด กูอยู่ที่สระด้วยเมื่อกี้นี้”ผมหันไปมองหน้ามันอย่างอึ้งๆ ดูท่าทางมันจะไม่ได้อำผมจริงๆ   “หึหึ”มันหัวเราะตบไหล่ผมปุๆแล้วเดินเข้าไปช่วยไอ้หมวยขนกระสอบดินกับทรายมารอเตรียมพื้นที่




   ดูเหมือนยิ่งไม่อยากไม่ให้มีใครรู้ก็ยิ่งกลายเป็นว่ามีคนรับรู้เพิ่มขึ้นทีละคนๆ ถึงไอ้พี่เดียวจะไม่ได้จู่โจมโจ่งแจ้งให้เพื่อนๆผมเห็นคาตา แต่ทุกครั้งที่มีคนรู้ก็ดูจะประจวบเหมาะทุกที ใครกำลังเล่นตลกกับชีวิตผมหรือเปล่าวะ





   X






   “เฮ้ยๆ พี่ระวัง”เสียงไอ้คิมร้องดัง จนผมที่กำลังขึงเอ็นเตรียมจะปูพื้นต้องเยหน้าขึ้นมา มันเกิดรวดเร็วมากถึงขนาดที่ว่ามองเห็นทุกอย่างแต่เข้าไปช่วยไว้ไม่ทัน กองอิฐที่ไอ้โอ๊คเรียงไว้มันล้มลงมาใส่เพราะไอ้ธันว์กับไอ้เต้ที่กำลังยกเก้าอี้ไม้ออกจากพื้นที่ไปชนมันเข้า มันจะไม่อะไรเลยถ้าตรงนั้นไม่มีคนนั่งอยู่ พี่เดียวมันช่วยผมดึงเอ็นจากอีกด้านอยู่ มันเลยไม่ทันระวังตัวก้อนอิฐเลยล้มใส่




   “พี่เดียว เป็นไรป่ะวะ”ผมรีบหยิบอิฐออกจากตัวไอ้พี่เดียว มันเอามือกุมหน้าอยู่ พอเอามือมันออกก็เห็นเลือดไหลลงมาจากหน้าผาก




   “เชี่ย เลือด ไอ้ห่าพวกมึงทำไมไม่ระวังเลยวะ”ผมหันไปว๊ากไอ้สองตัวที่ทำหน้าตกใจอยู่




   “ผมขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ มองไม่เห็น”ไอ้เต้พูดอย่างสำนึกผิด




   “ไม่เป็นไรๆ นิดเดียวเอง”




   “นิดเดียวบ้าอะไร เลือดออกเนี่ย ลุกดิ ไปหาหมอ”เลือดไหลจะเข้าตาอยู่แล้ว นิดเดียวตรงไหนวะ ไม่รู้เจ็บส่วนอื่นด้วยหรือเปล่า เพราะอิฐที่อยู่สองแถวบนมันร่วงลงมาหมดเลยเจ็ดแปดก้อน น้ำหนักไม่ใช่เบาๆ




   “ไม่เป็นไร แค่ล้างเลือดออกก็พอ”




   “.....”




   “โอเคก็ได้”ผมจ้องจนมันยอม ตอนนี้เลือดมันไหลลงมาเลอะเสื้อที่มันใส่อยู่แล้ว ผมให้พวกที่เหลือทำงานต่อให้ไอ้หมวยคุมงาน แล้วลากไอ้พี่เดียวมาคลินิกที่อยู่ใกล้หมู่บ้าน สรุปว่าแผลที่ว่าไม่เป็นไรก็เย็บไปสามเข็ม ส่วนตรงอื่นก็แค่ถลอกแล้วก็ฟกช้ำ พรุ่งนี้คงจะเป็นจ้ำม่วงๆเขียวๆละม้ายคล้ายตุ๊กแก




   “เดี๋ยวๆ จะไปไหน”พอมาถึงบ้านแทนที่ไอ้พี่เดียวมันจะขับรถตัวเองกลับห้องไป แต่กลับเดินไปในสวนอีก




   “ไม่กลับงานยังไม่เสร็จเลย”




   “ไม่ต้องทำแล้ว เจ็บตัวแบบนี้กลับห้องไปเลย”




   “กลับห้องก็อยู่คนเดียว เกิดพี่เป็นไรไปจะทำยังไง”




   “อย่ามาเว่อร์ แค่หัวแตกจะเป็นไรได้ไง”




   “งั้นก็ทำงานต่อได้”




   “ไอ้บ้า อยากทำอะไรนักหนาหะ?”ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ




   “ที่จริงก็ไม่ได้อยากทำนักหรอก แต่อยากอยู่กับน่านมากกว่า”




   โอเค...จบ กูนี่แหละจบ หมดคำพูดเลย นึกอยากจะหยอดก็หยอดเหรอวะ




   “จารย์ เอ้ย พี่เดียวเป็นไงบ้างครับ”ไอ้พายถลาเข้ามาหาอาจารย์ของมัน คนอื่นๆก็ด้วยคงเพราะได้ยินเสียงรถผมเลยแห่กันมา




   “เย็บสามเข็ม”ผมตอบให้ ก่อนที่มันจะอ้าปากว่าไม่เป็นอะไรอีก




   “โห ผมขอโทษนะพี่”ไอ้ธันว์พูด




   “เห้ย ไม่เป็นไร แผลแค่นี้เอง ไม่ต้องซีเรียส”ผมแอบเบ้ปากกับคำตอบของมัน อวดเก่งจริงๆ




   “แล้วมีแผลตรงอื่นอีกมั้ยครับ”




   “ไม่มีแล้วแค่รอยถลอกนิดหน่อย ไม่ต้องคิดมาก มันเป็นอุบัติเหตุ”




   “เออ เจ้าตัวบอกว่าไม่เป็นไรพวกมึงก็ไปทำงานต่อไป”ไอ้เต้กับไอ้ธันว์มาท่าทีลังเลแต่ก็ยอมกลับไปทำงานต่อ ส่วนผมพาไอ้พี่เดียวขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อที่เปื้อนเลือดบนห้อง เพราะมันยืนยันว่าจะยังไม่กลับคอนโด




   “อ่ะ น่าจะใส่ได้”ผมยื่นเสื้อยืดตัวใหญ่สุดเท่าที่มีให้คนบนเตียงมี่กำลังใช้สายตาสำรวจห้องนอนผม แต่แทนที่มันจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำกลับทอดเสื้อโชว์หุ่นต่อหน้าผมนี่แหละ แต่ก็นะผู้ชายเหมือนกันไม่มีอะไรต้องอาย อีกอย่างผมไม่เกิดอารมณ์กับหุ่นบึ้กๆของมันแน่ แต่เหมือนมันจะไม่แน่นเหมือนก่อนหน้าแล้วป่ะวะ แล้วทำไมผมต้องมาสังเกตเห็นอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย



   “มองแบบนี้เข้ามาปล้ำพี่เลยดีกว่า”



   “น่าปล้ำตายอ่ะ ต่อให้ถอดหมดก็ไม่เกิดอารมณ์หรอก”แต่อารมณ์อยากกระทืบนี่มาเต็มอ่ะ



   “เหรอ แต่กับน่านนี่ชุดไหนพี่ก็มีอารมณ์นะ”



   “เหี้ย!”ผมตอบกลับไปทันที ไม่มีคำไหนจะเหมาะสมกับมันอีกแล้ว สารเลวจริงๆ ในหัวคิดแต่เรื่องแบบนี้



   “เดี๋ยวจะโดน”มันชี้หน้า ทำตาดุใส่ คิดว่าผมจะกลัวหรือไง แต่ก็ขยับถอยหลังมาหนึ่งก้าวเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง




   “เปลี่ยนเสร็จแล้วก็ลงไปได้ละ”




   “หิวข้าวอ่ะ ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้า ทำไรให้กินหน่อยดิ”




   “ภาระ”ผมว่าแต่มันยิ้ม




   “นี่เจ็บอยู่นะ อย่าใจร้ายหน่อยเลย”เมื่อกี้ยังทำเป็นเก่งอยู่เลย ทีอย่างนี้จะมาอ้างตัวเป็นคนเจ็บมันน่าซ้ำให้เย็บอีกสักแผลสองแผล แต่เห็นว่าเจ็บตัวเพราะมาช่วยงานทั้งที่ไม่ร้องขอหรอกนะ จะทำทานให้สักมื้อ




   “จะกินก็ตามมา”




   ผมไม่ได้ทำอะไรให้มันกินเพราะขนมจีนแกงเขียวหวานไอ้พายยังมีอยู่ ทอดมัน ไข่ต้มก็ยังอยู่ผมเลยตักใส่จานแล้วให้มันนั่งกินในครัว กินเสร็จก็บังคับให้มันกินยาแก้ปวดกันไว้ เดี๋ยวมันต้องปวดแผลแน่ๆ




   “มึงมีอะไรจะบอกกูมั้ย?”




ทำไมเพื่อนผมมันชอบเริ่มบทสนทนาด้วยประโยคแบบนี้กัน ตอนนี้งานเสร็จแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดีเป็นไปตามที่วางแผนไว้ ยกเว้นเรื่องไอ้พี่เดียวอ่ะนะ ผมอาบน้ำแล้วมานั่งเล่นริมสระพร้อมกับเบียร์ในมือ คนอื่นๆแยกย้ายไปอาบน้ำ ไอ้พายทำกับข้าวอยู่ในครัวคงใกล้เสร็จแล้วเพราะมันทำมาตั้งแต่ก่อนผมจะจัดสวนกันเสร็จ ส่วนไอ้พี่เดียวหลังจากผมห้ามไม่ให้ไปช่วยงานมันก็มานั่งคุยกับไอ้พายแทน ไปๆมาก็คุยเรื่องเรียน ติวหนังสือไปซะงั้น ตอนนี้มันก็กลับไปแล้วเพราะถูกที่บ้านตามตัว




   “อะไร?”




   “มึงกับพี่เดียวไง”




   ไอ้ธันว์ถามแบบนี้แสดงว่ามันต้องสังเกตเห็นอะไรแน่ๆ ไม่อย่างนั้นจู่ๆจะพูดขึ้นมาทำไม ผมมั่นใจว่าไม่มีใครเอาอะไรไปบอกมันแน่นอน ทั้งไอ้พาย ไอ้เต้ ถึงมันจะรู้และชอบเสือกแต่ไม่ใช่คนปากโป้ง เรื่องอะไรที่ผมยังไม่เปิดเผยหรือพูดแทงลงไปชัดๆ มันก็จะเก็บเงียบ ส่วนไอ้หมวยรายนั้นมีชะนักปักหลังมันไม่พูดให้เข้าตัว เสี่ยงแก่การที่ผมจะเอาความลับมันมาบอกต่อเป็นการแก้แค้น แต่คิดไปคิดมา การที่ผมทำแบบนี้คิดแบบนี้ก็เหมือนกับว่ายอมรับในสิ่งที่ไอ้พวกนั้นคิดว่าเป็นเรื่องจริงเลย ทั้งที่ระหว่างผมกับไอ้พี่เดียวมันไม่มีอะไรทั้งนั้น




   “พูดมาให้ชัดดิ จะถามอะไรกูกันแน่”




   “ตอนแรกกูก็แค่คิดว่าพี่เดียวสนใจมึง”




   “แล้ว?”




   “แล้วตอนนี้กูก็รู้สึกว่ามึงเองก็ใส่ใจพี่เขามากเหมือนกัน”




“เอาอะไรมาคิดว่า”ผมไปใส่ใจมันตอนไหน ถ้าจะเป็นเรื่องที่มันเจ็บตัว ก็นั่นแหละมันมาช่วยงานและเจ็บในบ้านผม จะให้ผมทำเป็นมองไม่เห็นหรือไง ไม่ว่าจะเป็นใครเจ็บผมก็ต้องทำเหมือนที่ทำกับไอ้พี่เดียววันนี้เหมือนกัน




“ก็เอาสิ่งที่กูเห็นมาคิดนี่แหละ คือกูไม่แปลกใจเลยนะเว้ยถ้าพี่เขาจะมาสนใจมึง ที่ผ่านมาก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องทำนองนี้ แต่ที่กูแปลกใจที่มึงยอมให้เขาเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ”มันรู้ดีว่าถ้าใครเข้าหาผมในลักษณะนี้ผมจะจัดการจนมันไม่กล้าเข้ามายุ่งด้วย ชกกันปากแตกหัวแตกก็เคยมาแล้ว




   “แล้วมึงคิดว่ากูไม่เคยทำอะไรเหรอวะ”คิดว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ผมยินยอมพร้อมใจหรือยังไง




   “มีด้วยเหรอวะคนที่มึงรับมือไม่ได้ แสดงว่าเขาต้องพิเศษมากแน่ๆ”มันเน้นย้ำคำว่าพิเศษจนสะดุดหู มึงต้องการจะสื่ออะไรวะครับไอ้เพื่อนเลว อย่าทำมามีความนัยแอบแฝง




   “ไม่มีอะไรพิเศษนอกไปจากความหน้าด้านของมัน”ผมตอบอย่างหงุดหงิด




   “แค่นั้น?”




   “เออ มึงจะเอาแค่ไหนไอ้สัด มึงคิดว่ากูจะสนใจไอ้พี่เดียวหรือไง”เมื่อวานก็ไอ้พาย วันนี้ก็ไอ้ธันว์ มันแค่มาเห็นวันเดียวก็คิดไปไกลแล้ว




   “แล้วมึงสนใจหรือเปล่าล่ะ”




   “ไม่เลยสักนิด”
   





   
   
   
   (มีต่อ)

[phoenixes]

(ต่อ)





X





   
   ไม่สนใจเลยสักนิด...



   แต่ทำไมผมต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วยนะ คงเป็นเพราะว่าความเป็นคนดีมีศีลธรรม มีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ที่ตกทุกข์ได้ยาก ผมได้แต่บอกตัวเองซ้ำๆอย่างนี้ แต่ถ้าให้พูดถึงความจริง ไม่อิงข้ออ้างก็คือ เออ ผมเป็นห่วงมัน! จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง วันนี้ไอ้พายบอกว่าไอ้พี่เดียวไม่ไปสอน ลาป่วยทั้งที่เป็นคนที่มีวินัย ทำอะไรตามตารางเป๊ะๆ เป็นไข้สูงมันยังไปสอนได้ แต่นี่ถึงกับลาป่วย ต้องอาการสาหัสมากแน่ๆ แค่หัวแตกเย็บสามเข็มมันก็ไม่ได้สาหัสเท่ากับสิบล้อทับช่วงล่างหรอกมั้ง แต่มันก็พูดจนผมรู้สึกผิดมากๆถ้าหากผมไม่มาดูใจไอ้พี่เดียว ซึ่งจริงๆแล้วคนที่จะรู้สึกผิดกับเรื่องนี้ควรเป็นไอ้เชี่ยเต้กับไอ้สัดธันว์หรือเปล่าวะ



   ผมมองคีย์การ์ดในมือ แล้วก็ถอนใจ...บางทีผมก็ข้องเกี่ยวกับไอ้พี่เดียวมากกว่าที่ตัวเองคิดไว้เสียอีก ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ



   “พี่เดียว”ผมเรียกเจ้าของห้องที่ไม่รู้ไปซ่อนตัวอยู่หลืบไหน แต่แอร์นี่เย็บเฉียบ เปิดให้คนอยู่หรือจำลองห้องดับจิตวะ



   ผมวางอาหารที่ซื้อมาไว้บนเคาน์เตอร์ก่อนจะเดินไปดูมันในห้องนอน ถ้าไม่นอนอืดอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีก็ต้องอยู่ในห้องนอนนี่แหละ แต่ก็ผิดคาด ในห้องมีแต่ที่นอนยับยู่ยี่ที่บอกให้รู้ว่าผ่านการใช้งานมา ในห้องน้ำก็ไม่มี




   “พี่เดียว”หรือว่ามันเจ็บแผลตายไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นก็ใจเสาะเกินไปละ




   “ไอ้พี่เดียวอยู่ไหนวะ”ในห้องทำงานก็ไม่มี ระเบียงก็เดินไปดูแล้ว จะให้เปิดตู้เย็นดูก็ใช่ที่ ตัวควายขนาดนั้นเข้าไปไม่ได้หรอก




   “พี่ดะ...เห้ย!”ตกใจหมด ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ผมหันหลังมาก็เจอไอ้พี่เดียวในระยะประชิด โผล่มาจากไหนวะ ไม่ได้ยินเสียงเลยแม้แต่นิด




   “ตกใจไร คนไม่ใช่ผี”




   “ยิ่งกว่าผีอีก มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วไปไหนมา เรียกตั้งนานไม่ได้ยินหรือไง”




   “ใจเย็นๆ ถามทีละคำถามดิ”มันพูดกลั้วหัวเราะ มีอะไรให้ขำ




   “ตกลงไปไหนมา”หมั่นไส้ อยากจะเข้าไปตบแผลที่หน้าผากสักป้าบ




   “ลงไปที่ล็อบบี้มา เห็นน่านแว๊บๆจะเรียกไว้ก็ไม่ทัน”




   “ไหนว่าป่วย ทำไมดูปกติดี ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”นอกจากผ้าก๊อซที่แปะอยู่ที่หน้าผากแล้ว มันก็ดูไม่เหมือนคนป่วยไข้ใกล้ตายจนต้องมาดูใจเลย แต่ตามตัวมันเริ่มมีรอยเขียวช้ำชัดเจนขึ้นกว่าเมื่อวาน




   “ก็ป่วยไง”มันชี้ไปที่แผลบนหน้าผาก




   “ถึงขนาดกับต้องลาเลยเหรอ”




   “ใครบอก พายเหรอ?”




   “อือ ซื้อข้าวมาให้อ่ะ ไปกินดิ”




   “ดีจัง เจ็บแบบนี้แล้วไม่ต้องโทรตามก็มาหา อยากเจ็บทุกวันเลย”




   ผมมองมันอย่างเหยียดหยามสุดชีวิต แต่มันกลับหัวเราะแล้วดึงมือผมให้เดินเข้าไปในครัว มือมันอุ่นจนเกือบจะร้อน




   “มีไข้เหรอวะพี่”ผมเลื่อนมือไปจับแขน จนไปถึงคอ มันก็ยืนนิ่งให้ลูบให้จับ




   “นิดหน่อย”




   “อีกนิดก็จะไม่หน่อยแล้วนะ ยาอยู่ไหน”




   “ในห้อง ก่อนนอนค่อยกินเลยทีเดียว”




   “ได้เหรอ”ระหว่างนี้ก็จะเลี้ยงไข้ไว้งั้นเหรอวะ เดี๋ยวได้เป็นหนักกว่านี้พอดี




   “ได้ดิ ไม่ต้องห่วง มากินข้าวเถอะ หิวแล้ว”มันเดินไปนั่งรอให้ผมเอาอาหารมาประเคนให้ถึงปาก ซื้อมาให้แล้วต้องมาทำให้อีก กูเป็นทาสในเรือนเบี้ยป่ะเนี่ย




   ผมนั่งกินข้าวกับมันจนอิ่ม กับข้าวที่ซื้อมาหมดเกลี้ยงทุกอย่าง กินเสร็จก็ต้องมาเก็บล้าง ส่วนไอ้พี่เดียวผมไล่ไปกินยาแล้วจะรอกินก่อนนอนทีเดียวยังไงไหว ยังดีที่มันชื่อฟังไม่มีอิดออด พอล้างจานเสร็จกะว่าจะกลับบ้านเลย แต่แวะไปบอกมันสักหน่อยก็เห็นไอ้พี่เดียวมันนั่งทำงานอยู่




   “ไม่นอนอ่ะ”




   “งานเยอะ”




   “แล้วจะหายมั้ย”




   “หายดิ”




   “ป่วยแล้วไม่เจียมนะ เป็นหนักขึ้นมาไม่ต้องโทรไปตามเลย”ยังจำครั้งก่อนที่มันไม่สบายแล้วผมต้องมานอนเฝ้า มันวางปากกาที่กำลังเซ็นยิกๆลง ลุกขึ้นเดินมาหาที่เกาะขอบประตูอยู่ มันคว้ามือผมไปจับ ห่า คุยปกติก็ได้มั้งต้องถึงเนื้อถึงตัวตลอด




   “จะใจร้ายไม่ยอมมาจริงเหรอ”ทำไมต้องมาทำเสียงอ่อนขัดรูหูด้วยวะ รู้สึกหยึ๋ยๆแปลกๆ




   “เออสิ”ผมสวนกลับทันควัน จะปล่อยให้เน่าคาห้องนี่แหละ แต่แทนที่จะไม่พอใจมันกลับยิ้มคล้ายกับไม่เชื่อว่าผมจะทำแบบที่พูดจริงๆ




   “เห้ย ปล่อยดิ”จับอย่างเดียวไม่พอยังมาลูบมือผมให้ขนลุกไปอีก




   “คืนนี้นอนด้วยกันเหอะ”




   “เพื่ออะไรวะ”




   “เผื่อพี่ไข้ขึ้นน่านจะได้ดูแลไง”




   “ใช่เรื่อง ญาติตัวเองก็มีโทรตามมาดิ ปล่อยได้แล้วจะกลับบ้านเว้ย”ผมสะบัดมือออก มันหลุดออกมาอย่างง่ายดาย แปลกที่มันยอมง่ายๆ ปกติจะต้องมีออกแรงกันสักยกสองยก ด่ากันอีกสองสามประโยคถึงจะยอมปล่อย




   “หึ วันนี้จะยอมไปก่อน งานเยอะไม่มีเวลามาเล่นด้วย”มันว่า เห็นผมเป็นเด็กสามขวบหรือไงที่ต้องมีเพื่อนเล่น อีกอย่าง กูไม่เคยเล่นอะไรกับมึงเว้ย เข้าใจอะไรผิดป่ะเนี่ย น่าหงุดหงิดเสียจริง ผมคว้าโทรศัพท์กับกุญแจรถมาได้ก็ตรงลิ่วไปที่ประตู เบื่อขี้หน้าเจ้าของห้อง แต่ก็ยังได้ยินเสียงมันตะโกนตามมา




   “พรุ่งนี้ส่งข้าวส่งน้ำด้วย อย่าให้พี่ต้องโทรตามนะครับน้อง”




   กูไม่ใช่เด็กส่งปิ่นโตเว้ย!
   
   
   

   






--------------------


เอาน้ำน่านมาส่งค่ะ และกล่าวสวัสดีท่านผู้อ่านที่หลงเข้ามาใหม่ด้วยนะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ ฮ่าา
น้ำน่านนี่ซึ๊นซึนเนอะ อุปสรรคความรักอันใหญ่หลวงของพี่เดียวก็คือตัวน้ำน่านี่แหละนะ 555555
แต่ว่าพี่เดียวผู้ช่วยเยอะบอกเลย คือเพื่อนตัวเองและเพื่อนน้ำน่านที่รู้กันทั้งกลุ่มแล้วละมั้งเนี่ย

ใครอยากได้คู่น้องหมวยโฟมกับพายบ้างมั้ยคะ แต่มีคนบอกว่ามันไม่ควรมีคู่รองเลย เพราะคู่รองมีกจะเด่นกว่าเสมอ
ซึ่งก็อาจจะจริงค่ะ 555555  อยากแต่งหมวยโฟมมาก แต่สารภาพว่าดันไปแอบแต่งเรื่องของธันว์อีกเรื่องเอาไว้
แต่ก็แต่งเล่นๆ ยังไม่ได้ลงที่ไหนและยังไม่เป็นรูปเป็นร่างนัก จริงๆควรเอาเวลามาแต่งน้ำน่านให้จบดีกว่า
23 ตอนแล้วยังไม่รักกันเลย ยาวนานไป๊ กีสๆๆๆ

เจอกันใหม่ตอนหน้าค่าาาา 

[lnudeel]

โถ่ หนูน่านนน~ 

[puiiz]

น่านน่ารักตลอดดด

 

[นางฟ้าเชียงชุน]

เอามาลงเถอะค่ะ ทั้งน่านทั้งหมวยทั้งพาย น่ารักกกกก ตื่นเต้นๆๆๆ อ้อ ของธันว์ด้วยขอหนักๆเลยโทษฐานทำพายเจ็บปวด


ตอนนี้น่านเริ่มหวั่นไหวนิดๆล่ะนะ พี่เดียวก็เต๊าะน้องตลอดดดดดด

พี่เดียวน้ำน่าน
หมวยโฟมกะพี่วิดวะ
พายกะพี่พระเอก?
ธันว์กะตัวละครลับ

[shoi_toei]

น่านนน ใจอ่อนที 555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

น้ำน่าน ใจอ่อนให้พี่เดียวบ้าง
พี่เดียว ออกตัวหนักขนาดนี้
แถมไปช่วยทำสวน เจ็บตัว หัวแตก เลือดไหล
ต้องเย็บแผลด้วย
 
 

[why yyy]

ขอบคุณ

[Ball]

ซึนละก้ปากแข็งอีกทั้งปากไม่ตรงกับใจได้อีกกกกก
น้ำน่านต้องโดนพี่เดียวลงโทษหนักๆนะเนี่ย

[TITAN]

พี่เดียว นี่หลงจนไม่เหลือเค้าจากตอนแรกเลยน้าาาคนแต่งแต่งเก่งมากๆเลยจ้าาา