รัก...ไม่ได้ออกแบบ by zero- 33 -
กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของสถานที่ทำให้ผมรู้ทันทีที่รู้สึกตัวว่าอยู่ที่ไหน พยายามจะลืมตาขึ้นมาแต่มันก็ยากเหมือนใครเอาอะไรหนักๆมาถ่วงไว้ที่เปลือกตาจนต้องรวบรวมลมหายใจเพื่อให้มีแรง แต่เหมือนจะคาดคะเนผิดไปเมื่อความเจ็บแล่นแปลบไปทั่วท้อง
“โอยย...”ไม่ได้อยากจะร้องออกมา แต่เหมือนเป็นกลไกของร่างกาย ปากขยับไปโดยอัตโนมัติ
“ไอ้น่าน!/น่าน!/น้ำน่าน!”เสียงเรียกดังจากทุกทิศ พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ขยับเข้าใกล้ และเสียงขาเก้าอี้ครูดไปกับพื้น ผมใช้ความพยายามอีกครั้งเพื่อลืมตา แต่พอเจอกับแสงไฟก็ต้องหลับลงใหม่
“เจ็บแผลเหรอวะ”เสียงไอ้เต้
“ไอ้เต้มึงตามหมอดิ”เสียงไอ้หมวย
“น่านได้ยินพวกกูมั้ยเนี่ย”และไอ้โอ๊ค
“อือ”ผมครางรับปรือตามองไปรอบๆ ภาพพร่ามั่วค่อยๆชัดขึ้นทีละนิด นอกจากเพื่อนผมแล้ว พวกเพื่อนพี่เดียวก็อยู่กันครบ แต่เจ้าตัวกลับไม่อยู่ด้วย ก่อนหมดสติผมจำได้ว่าใครเป็นคนช่วยผมไว้ ทว่าตอนนี้ไม่เห็นแม้เงา
“เป็นยังไงมั่งวะ”พี่ยอด
“เจ็บแผล”รู้สึกเจ็บตึงที่ท้อง อาการวิงเวียนก็เข้าจู่โจมอย่างชัดเจน รู้สึกพะอืดพะอม
“เออ ก็สมควรถูกมีดแทงไม่ใช่เข็มจิ้ม”พี่ทักษ์
“ห่า มึงจะไปกัดน้องมันทำไม”พี่บอส
“เกิดไรขึ้นวะ จู่ๆทำไมถึงโดนยำตีน”พี่ยอด
“ไปแย่งเมียใครเขา”พี่ทักษ์
“ใช่ที่ไหนพี่ เรื่องมันยาวอ่ะ ไร้สาระด้วย”
“ไร้สาระแต่ทำให้มึงตายได้ ถ้าไอ้เดียวเข้าไปไม่ทัน มึงพรุนไปทั้งตัวแน่”พี่ทักษ์พูดอย่างเคืองๆ
“แล้วพี่เดียวเป็นอะไรหรือเปล่า”ถ้าต้องมาเจ็บตัวไปด้วย ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีก
“มันไม่ได้เป็นอะไร ตกลงบอกได้ยังว่าเกิดไรขึ้น”
ผมไม่พร้อมที่จะเล่าสาเหตุในตอนนี้จริงๆ พวกไอ้เต้ก็คงอยากรู้ไม่แพ้กันเพราะได้รับผลกระทบกับเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย พี่บอสคงรู้ว่าผมไม่พร้อมจะเล่าจึงได้ตัดบท
“มึงก็อย่าไปกดดันน้อง ให้มันพักก่อน”
“กี่โมงแล้วอ่ะพี่”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ตีสามกว่า”
“ทำไมพวกพี่ถึงอยู่นี่อ่ะ”นี่มันดึกมากจะเรียกว่าใกล้เช้าแล้วก็ไม่ผิด ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะอยู่โยงกันจนป่านนี้
“ถามไม่คิด พวกกูเป็นห่วงไง”พี่ทักษ์พูดขึ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิดแต่สายตาก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ขอบคุณครับ แต่พวกพี่กลับไปพักกันเถอะ เพื่อนผมก็อยู่”ผมรู้สึกเกรงใจทุกคนที่อยู่ที่นี่ แทนที่จะได้นอนหลับสบายฝันไปถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดแต่ต้องมาอดหลับอดนอนอยู่ในโรงพยาบาลอย่างนี้
“มึงเห็นสภาพเพื่อนมึงชัดๆหรือยังห่า สะบักสะบอมพอกัน ดีแค่ไม่โดนแทงเหมือนมึง”พี่ทักษ์กอดอกอยู่ข้างเตียง พยักเพยิดให้ผมหันไปมองพวกไอ้เต้อย่างเต็มตา หน้าตาพวกมันดูไม่จืดเหมือนโดนหมาฟัดมาทั้งฝูง ก็นะมันเป็นหมาหมู่ยกพวกมารุมผมคนเดียว แต่พวกไอ้เต้ดันมาซวยไปด้วยเพราะเข้ามาช่วยผมไว้
“งั้นก็กลับไปพักผ่อนกันให้หมดเลยครับ ผมไม่เป็นไรแล้ว”
“มึงยังไม่ต้องรีบไล่พวกกู รอพ่อมึงมาก่อนพวกกูกลับแน่”
“พ่อ?”
ยังไม่ทันได้คำตอบประตูห้องก็ถูกเปิด ลุงหมอท่าทางใจดีเดินเข้ามาพร้อมกับใครอีกคนที่ผมอยากเจอ นึกว่าไม่อยากเห็นหน้ากันจนหนีกลับไปแล้วเสียอีก ระหว่างที่หมอสอบถามอาการ ผมก็คอยชำเลืองมองอีกคนที่ยืนนิ่งพิงผนังห้องอยู่ปลายเตียง เมื่อเห็นว่าไม่มีอาการน่าเป็นห่วงหมอจึงให้ผมนอนพัก คนอื่นๆก็ทยอยกันกลับ ผมคุยกับพวกไอ้เต้ไม่กี่คำ แค่ถามไถ่อาการและขอโทษพวกมันที่ต้องมาเจ็บตัวไปด้วย พวกมันไม่ได้ว่าอะไรผมสักคำ ไม่ถามถึงสาเหตุทั้งที่มันคงอยากรู้ ผมนึกขอบคุณพวกมันในใจที่เข้าใจกัน
ในขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับเพราะฤทธิ์ยา ประตูห้องก็ถูกเปิดอีกครั้ง พี่เดียวกลับเข้ามาอีกทั้งที่เป็นคนแรกที่เดินออกไปพร้อมหมอ ร่างสูงใหญ่นั่งลงข้างเตียง สายตาที่มองมาทำให้ผมอยากร้องไห้ออกมา ร่างกายอ่อนแอ จิตใจก็อ่อนไหวตามไปด้วย เกือบเดือนที่ผมไม่ได้เจอหน้า...
คิดถึง“หลับซะ ยังไม่ต้องพูดอะไร”
ถ้าผมตื่นขึ้นมาเขาจะไม่หายไปใช่มั้ย เขาจะยังอยู่พร้อมกับสายตาที่ฉายชัดถึงความห่วงใยเช่นนี้ใช่หรือเปล่า แต่ถ้าไม่ ผมก็ไม่อยากหลับตาลงเลย ทว่าฝ่ามืออุ่นที่ลูบไล้เบาๆที่ศีรษะก็ทำให้ผมไม่อาจต้านทานความอ่อนเพลียและฤทธิ์ยาได้
อย่าเพิ่งหนีกันไปอีกนะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไป
X
“เชี่ย แม่ง”ผมสบถออกมา แค่ขยับก็เจ็บไปทั้งร่าง ทั้งแผลโดนซ้อมและโดนแทงแย่งกันเจ็บแบบไม่ปราณี
“มึงจะไปไหนวะ”
“เข้าห้องน้ำ”ผมบอก ไอ้คิมรีบวางหนังสือที่อ่านอยู่แล้วเข้ามาประคองผมลงจากเตียง ผมยืดตัวเอามือกุมท้องไว้ เมื่อคืนที่ตื่นขึ้นมายังไม่เจ็บเท่าตอนนี้เลย เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกแทง ประสบการณ์ที่ไม่อยากพบเจอแค่ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว แต่ถ้าเลือกได้ผมขอเลือกไม่เจอมันจะดีกว่า
“มึงจะนอนต่อมั้ย?”
“ไม่นอนแล้ว”
ผมเอนตัวลงบนหมอนที่ไอ้คิมเอามารองหลังไว้ หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จมันก็พาผมกลับมาที่เตียงทุลักทุเลนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ลำบากมากนัก ตอนนี้ผมตาสว่างมากเพราะหลับยาวตั้งแต่เมื่อคืนมาตื่นอีกทีก็เกือบเที่ยง เจอไอ้คิมนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง คนที่ผมขอร้องให้อยู่ไม่มีแม้เงา หรือว่าเมื่อคืนนี้ผมแค่ฝันไปกันแน่
“มึงจะดูอะไรมั้ย กูเปิดทีวีให้”
“ไม่อ่ะ เอาการ์ตูนมึงมาอ่านมั่งดิ”ผมขี้เกียจดู ไม่ได้ติดรายการอะไรเป็นพิเศษ ปกติถ้าเปิดทีวีก็คือดูหนังเสียมากกว่า ไอ้คิมเอาการ์ตูนมาให้ผมอ่าน ส่วนมันกลับไปคร่ำเคร่งกับตำราเรียนตามเดิม ไอ้พายติดเรียนเลิกบ่ายสองคิดว่าอีกสักพักมันก็คงโผล่หน้ามา ส่วนไอ้ธันว์เรียนคาบเช้าเสร็จก็ไปรับอาฝนที่สนามบิน ไอ้พายเป็นคนโทรไปบอกอาฝนว่าผมโดนแทงตั้งแต่เช้า สาระแนนัก
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงไอ้พายเสนอหน้ามาพร้อมกับของกินเต็มสองมือทั้งของเยี่ยมผม และของกินมันกับไอ้คิม มันเอาผลไม้ที่ปอกแล้วมาวางให้ผมบนเตียง ก่อนจะไปจัดการของกินที่มันขนซื้อมา
“เหมือนมึงมาปิคนิกเลยเนอะ”ผมอดว่ามันไม่ได้ กลิ่นส้มตำ น้ำตก ไก่ย่างตีกันคลุ้งในห้อง เตรียมถ้วยโฟมกับช้อนมาครบ ผมก็อยากกินบ้างเหมือนกันแต่ต้องทนกินอาหารคนป่วยไปก่อน อีกชั่วโมงกว่าถึงจะได้เวลาอาหารเย็นของผม
“กูอยากกินมาหลายวันแล้ว ขอกูเหอะ ว่าแต่พี่พยาบาลเขาคงไม่ว่าใช่ป่ะวะ”
“มึงควรคิดก่อนที่จะซื้อมานะ”อาหารพวกนี้เขาห้ามเอาเข้ามากินในห้องพักผู้ป่วยไม่ใช่หรือไงวะ
“ไอ้คิม มึงรีบกินเลยจะได้รีบทำลายหลักฐาน”มันหันไปเร่งซี้มันที่แทะไก่อยู่ ใช้เวลาไม่นานมันสองคนช่วยกันจัดการอาหารกลางวันที่ค่อนไปทางบ่ายแก่จนเกลี้ยง เก็บขยะไปทิ้งทำลายหลักฐาน ก่อนที่ไอ้พายจะเอาน้ำหอมขนาดพกพาของมันฉีดฟืดๆไปทั่วห้อง
“พอแล้วเว้ย กูจะตายเพราะน้ำหอมมึงแทนเนี่ย”ไอ้คิมโวย เอามือปัดไปมาเพื่อไล่กลิ่น อีกมือดึงคอเสื้อนักศึกษาขึ้นมาปิดจมูก
“พวกมึงนี่มาให้กูอาการทรุดกว่าเดิมนะ”
“กูว่าที่อาการทรุดหนักกว่าเดิมเพราะใครบางคนไม่มามากกว่ามั้ง”มันเดินยิ้มกริ่มกวนส้นเท้ามานั่งข้างเตียงหยิบแอปเปิ้ลในจานผมไปกินหน้าตาเฉย ถ้าปกติดีจะยันมันให้กลิ้ง หมั่นไส้นัก ไอ้คิมก็ใช่ย่อย ไม่พูดแต่กระตุกยิ้มมุมปากแบบรู้กันว่าหมายถึงใคร
“อย่าน้อยใจไปน้องน้ำน่าน เดี๋ยวพี่เขาก็มา”
“เงียบปากไปเลยไป”
“โอ๊ยๆ มีหงุดหงิดเว้ยแก้เขิน ฮ่าๆ”
เขินพ่อง! ตลก ตลกมากไอ้สัด! ผมอยากจะขับไล่มันออกจากความเป็นเพื่อนชอบแปรพักตร์ดีนัก
“มึงควรถือโอกาสนี้อ้อนๆพี่เขาไว้นะ เจ็บตัวแบบนี้พี่เขาคงใจอ่อนไว”
“หึ”
ให้โผล่หน้ามาก่อนเถอะ ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นจะเปิดโอกาสให้ผมง้อสักนิดหนีหายไปอยู่ต่างประเทศเกือบเดือน แต่ก็อย่างที่ไอ้พายมันว่าควรใช้โอกาสนี้ให้เกิดประโยชน์ ถึงมันจะดูขี้โกงไปสักหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้วางแผนให้ตัวเองถูกแทงเสียเมื่อไหร่ ถือว่าในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่บ้าง แต่มันจะโชคดีจริงๆถ้าพี่เดียวมาเยี่ยมผม ไม่ใช่หายหน้าไปอีก
“น้ำน่าน!”ผมสะดุ้ง เมื่อประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงของอาฝน ผู้หญิงร่างเล็กบอบบางถลาเข้ามาหาผมถึงเตียงทันที ยังไม่ทันจะยกมือไหว้ก็ถูกรวบเข้าไปกอดแน่น
“โอ๊ย อาครับน่านเจ็บ”
“อุ๊ย อาขอโทษ ไหนเจ็บตรงไหนอาขอดูหน่อย”
“อาครับๆ ใจเย็นๆ”จับมืออาที่พยายามดึงชายเสื้อผมขึ้นไว้แทบไม่ทัน รู้ว่าเป็นห่วงแต่อาจะจับผมแก้ผ้าแบบนี้ไม่ได้ ผมไม่ใช่เด็กชายน้ำน่านห้าขวบนะครับ
“จะให้อาใจเย็นได้ไง นี่ถูกแทงนะ ถ้าเป็นอะไรไปอาจะทำยังไง อามีน่านแค่คนเดียวนะ”ผมเห็นน้ำตาที่คลอจวนจะหยดของอาแล้วก็รู้สึกไม่ดี ผมเหลืออาเพียงคนเดียวและผมเองก็เป็นที่พึ่งเดียวของอา เป็นความหวังที่อาจะฝากทุกอย่างไว้ที่ผม เรามีกันแค่นี้ ผมไม่อยากให้อาต้องเป็นทุกข์
“น่านหัวแข็งไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก อาสบายใจได้”
“ย่ะ ไม่เป็นอะไรง่ายๆ แต่ช่วงนี้เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเลย”อาฝนค้อนขวับทั้งที่ตายังแดงก่ำ แถมยังหยิกแขนผมจนสะดุ้งเฮือก เนื้อแทบจะหลุดติดเล็บไปด้วย
“นั่นสิครับอา ผมว่าออกจากโรงพยาบาลคราวนี้จะพามันไปรดน้ำมนต์ล้างซวย เอาสักสิบแปดวัดไปแล้ว คูณสองจากคนอื่นรับรองดวงดียันชาติหน้า”ไอ้ธันว์ว่า มันพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้น แต่พอมาคิดดูก็จริงของมัน ปีนี้เป็นปีชงของผมหรือยังไงก็ไม่รู้
“เรานี่ทำเป็นเล่นไป”อาฝนเอื้อมมือมาหยิกไอ้ธันว์จนมันซี๊ดปาก ขยับแขนหนีสะบัดเร่าๆ โดนตีโดนฟาดยังพอทนได้แต่โดนหยิกทีไรเนื้อตัวจะอ่อนปวกเปียก มันจี๊ดดด
“แล้วตกลงเรื่องเป็นไงมาไง อาถามธันว์ก็บอกว่าไม่รู้”
ผมเล่าเรื่องให้ฟังคร่าวๆ สัปดาห์ก่อนผมบังเอิญไปเจอเด็กผู้หญิงกำลังถูกกลุ่มผู้ชายสามคนรุมรังแกอยู่ก็เลยเข้าไปช่วยถึงได้รู้ว่านั่นคือปาย วันนั้นก็เจ็บตัวกลับมาเบาะๆ ไอ้บ้านั่นมันคงคิดว่าผมเป็นแฟนใหม่ของปายเลยแค้นจึงตามมาทำร้ายเมื่อคืนนี้ มันจะสะกดรอยตามผมถึงได้ตามมาถูก ยกพวกมาสิบคนได้กะรุมผมให้ตายเลยมั้งโคตรหมาหมู่ แต่พวกไอ้เต้อยู่ด้วยเลยพลอยเจ็บตัวกันตามๆไป สี่คนจะไปสู้คนสิบคนได้ยังไง แล้วผมก็ไม่คิดว่ามันจะพกอาวุธเลยไม่ทันได้ระวังตัว พอนึกถึงแล้วก็เสียวแปล๊บที่ท้องขึ้นมาทันที ถ้าโดนแทงซ้ำอีกสักทีสองทีผมอาจจะไม่มานั่งอยู่ตรงนี้แล้วก็ได้
“แล้วเด็กชื่อปายอะไรนั่น เราไปรู้จักได้ยังไง เป็นลูกเต้าเหล่าใคร เราถึงต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงแบบนี้”
“น่านเจอเขาโดยบังเอิญ เคยช่วยเขาไว้ครั้งนึง ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก เห็นท่าไม่ดีจะไม่ช่วยก็ไม่ได้”
“มึงก็เลยซวยไปด้วย ถามจริงไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาใช่มั้ยวะ”ไอ้ธันว์ถาม มันคงคิดว่าผมคงจะติดใจเด็กคนนั้น
“กูจะไปคิดอะไร ต่อให้สวย ดี น่ารักแค่ไหนกับคนนี้กูก็ไม่เป็นอย่างอื่น นอกจากอยากช่วยก็แค่นั้น”ไอ้ธันว์ดูข้องใจกับคำพูดของผม แต่ก็ไม่ได้ถามออกมา
“อาจะแจ้งความนะ อาไม่ยอม”อาฝนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมลำบากใจ
“อาครับ อย่าแจ้งเลย น่านไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย”
“หมายความว่ายังไง?”
“น่านอยากให้มันจบอ่ะอา”
“ถ้าไม่ให้ตำรวจจัดการมันจะจบได้ยังไงน่าน อาไม่เข้าใจ มีอะไรมากว่านี้หรือเปล่า”
ตอนแรกผมคิดว่าจะไม่เล่า แต่ทุกคนที่อยู่ในที่นี้เป็นคนที่ผมรักและไว้ใจมากที่สุดในชีวิต จึงไม่คิดว่าควรจะปิดบังเรื่องนี้ไว้ พอผมเล่าจบทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไปชั่วอึดใจ
“กูเข้าใจแล้ว่าทำไมมึงพูดแบบนั้น”ไอ้ธันว์
“ถึงมึงจะไม่แจ้งความ แต่พี่เสกอาจไม่ยอมคงจัดการไปแล้วเพราะไปมีเรื่องหน้าร้านเขา”ผมลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปสนิทเลย ก็จริงอย่างที่ไอ้พายพูด
“อาว่าน่านไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก เราก็ยืนยันถึงเหตุการณ์เท่านั้นพอ ไม่ต้องไปพาดพิงถึงใคร และถึงเขาจะรู้ก็ปล่อยไปเถอะลูก เขาจะได้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น น่านไม่จำเป็นต้องไปรับผิดชอบชีวิตใคร ที่ทำอยู่นี่ก็เกินพอแล้ว”
“กูเห็นด้วยกับอาฝนนะ”ไอ้พาย
“กูด้วย”ไอ้คิม
“มึงแค่รักษาตัวให้หายไวๆก็พอ ชีวิตมึงมีค่ากับอาฝนแล้วก็พวกกูทุกคนมากนะ”
นั่นสินะ...ผมควรจะนึกถึงแค่คนที่รักผมเท่านั้นก็พอ
X
ไอ้พายพาอาฝนกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ไอ้คิมกับไอ้ธันว์ก็กลับไปด้วย พวกมันต้องไปอ่านหนังสือสอบ ตอนแรกอาฝนจะนอนฝ้า แต่ผมไม่อยากให้อาต้องมาลำบาก ถ้าผมหลับแล้วก็คงยาวเลยไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แผลที่โดนแทงก็ปกติดี ไม่มีอาการแทรกซ้อน แต่กว่าจะกล่อมอาฝนได้ก็เล่นเอาเหนื่อย สุดท้ายอาก็ยอมพร้อมกับบอกว่าจะมาหาแต่เช้าแทน
ส่วนพวกไอ้เต้วันนี้ไม่ได้มาเยี่ยมเพราะจับไข้กันเป็นแถวไม่มีใครไปเรียนสักคน ไอ้โอ๊คคงจะมีสภาพดีสุดจึงไลน์มาบอกผม แล้วบอกว่าสั่งเอเชียจดงานไว้ให้แล้ว ตอนนี้ใกล้สอบปลายภาคแล้วงานเยอะเป็นพิเศษ หยุดเรียนไปวันเดียวก็อาจจะตายได้
ผมพยุงตัวเองมาเข้าห้องน้ำ ไม่มีคนช่วยก็เก้ๆกังๆนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถแค่อย่าเอี้ยวตัวหรือขยับตัวแรง แต่ยากตอนผูกปมกางเกงนี่แหละ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ออกแบบชุดคนไข้มาให้ใส่ง่ายๆ ระหว่างที่กำลังต่อสู้กับกางเกงผมก็ได้ยินเสียงคนคุยมาจากด้านนอก ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะถูกเคาะรัว
“ใครครับ?”ผมร้องถาม รีบจัดการแต่งตัวแล้วไถเสาน้ำเกลือไปเปิดประตู
“เห้ย!”ผมตกใจถอยหลังกลับมาสองก้าวยาวๆ สะเทือนแผลจนแทบทรุด
“เห้ยๆ ไอ้น่าน!”แต่ก็มีคนมาประคองไว้ทัน ไม่งั้นมีเจ็บซ้ำ แผลเปิดแน่ๆ
“เป็นอะไรมากป่ะวะ”ผมโดนพี่บอสหิ้วปีกมาที่เตียง มีพี่ทักษก์เข็นเสาน้ำเกลือตามมาติดๆ
“เจ็บสิพี่”
“ก็มึงตกใจอะไรขนาดนั้น”
“จะไม่ให้ตกใจได้ไง อยู่ๆพวกพี่ก็โผล่พรวดเข้ามา” พอผมเปิดประตูก็มีผู้ชายสองคนพรวดพราดเข้ามา เป็นใครจะไม่ถอยหนี แล้วผมก็ไม่คิดว่าจะมีคนมาเยี่ยมในเวลานี้ด้วย แห่มากันทั้งแก๊งยกเว้นเฮียเสก แต่ละคนอยู่ในชุดสูทอย่างกับบอยแบนด์มาถ่ายรายการอะไรสักอย่าง
“ขวัญอ่อนจริงนะมึง แล้วเป็นไงมั่งวะ ดีขึ้นยัง”พี่ทักษ์เป็นคนเดียวที่พูดมากที่สุดในห้องแล้ว
“มันจะดีขึ้นแล้วล่ะพี่ ถ้าไม่นับรวมเมื่อกี้”ความเจ็บยังตราตรึงอยู่เลย ผมค่อยๆเอนตัวลงพิงกับหมอน มองไปรอบห้อง พี่เดียวนั่งอยู่ที่โซฟาข้างเตียง กอดอกมองมานิ่ง ส่วนพี่ๆคนอื่นก็ล้อมรอบเตียงเว้นช่องไว้ตรงพี่เดียวพอดี
“ปากดี แล้วไม่มีใครมาเฝ้ามึงเลยหรือไง”
“ผมให้กลับไปหมดแล้ว”
“พ่อแม่มึงรู้หรือยัง พวกกูจะมาคุยเรื่องคดีด้วย ไอ้เสกมันแจ้งความไปแล้ว พรุ่งนี้ตำรวจจะเข้ามาคุยกับมึง”
“ผมมีแค่อาคนเดียวครับ ผมให้กลับไปพักที่บ้าน ส่วนเรื่องตำรวจมาได้เลยครับ ผมไม่มีปัญหา”อย่างที่อาฝนพูดไว้ ผมไม่จำเป็นต้องกังวลถึงเรื่องอื่น
“ทีนี้บอกพวกกูได้หรือยังว่าไปทำอิท่าไหนถึงได้โดนแทง”
ผมเล่าเรื่องให้พวกพี่ๆมันฟังแค่ว่าไปช่วยคนนึงไว้แล้วเกิดเข้าใจผิดกัน มันเลยตามมาแก้แค้นเท่านั้น บางเรื่องที่คิดว่ามันไม่จำเป็นผมไม่ได้เล่า มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องมากนัก
“ใช่เด็กผู้หญิงม.ปลายหรือเปล่าคนที่มึงไปช่วยไว้”
“พี่รู้ได้ไง?”ผมไม่ได้บอกสักคำ
“กูเคยเห็นมึงกับเด็กคนนั้นเดินควงกันกะหนุงกะหนิงอยู่”
“ไม่ได้ควงพี่! ไม่ได้มีอะไรอย่างที่พี่พูดเลย”
“หึ ไม่ต้องร้อนตัวไปไอ้เสือ”พี่ทักษ์หัวเราะร่วน เหลือบตาไปมองเพื่อนตัวเองที่คงลืมเอาปากมา นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นประดับห้อง เมื่อยหน้ามั้ยเก๊กอยู่ได้
“สรุปว่าเด็กคนนั้นเป็นสาเหตุจริงๆ”
“ครับ”ผมเล่ารายละเอียดเพิ่มไปอีกนิดหน่อย ว่าผมไปเจอกับปายได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วที่พี่ทักษ์เห็นผมเดินกับปายที่ห้าง ก็เพราะปายนัดผมไปเลี้ยงขอบคุณ ตอนแรกว่าจะไม่ไปแต่ก็ถูกรบเร้ามาผมเลยไปเพื่อตัดรำคาญ ส่วนปายเองก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเพราะเห็นให้ที่บ้านไปรับไปส่ง ไม่ได้ไปไหนมาไหนคนเดียว น่าจะเข็ดได้แล้ว บ้านก็มีฐานะ เรียนก็โรงเรียนดี สังคม ครอบครัว สภาพแวดล้อมดีหมด แต่ไม่รู้ไปคบพวกอันธพาลแบบนั้นได้ยังไง
“เสือกอยากจะเป็นคนดีก็ดันมาซวย คดีเก่ามึงยังไม่เคลียร์กับเพื่อนกูเลย ก่อคดีใหม่อีกแล้ว”พี่บอสผลักหัวผมเบาๆ
“ผมอยากให้มันเกิดที่ไหนเล่า อยู่ๆใครอยากจะมีรูที่ท้องวะพี่”
“คดีใหม่มึงไม่ได้ตั้งใจ แต่คดีเก่ามึงนี่คงไม่ใช่ เจ็บตัวก็ดี เพื่อนกูจะได้เบามือลงบ้าง คุยกันดีๆอ่ะ พวกกูกลับก่อน”พี่ยอดตัดบท ไม่ให้ผมได้ตั้งตัวเลย นึกจะมาก็มากันนึกจะไปก็ไป ทิ้งระเบิดลูใหญ่ไว้ให้ผมกู้ จะกู้ได้หรือจะระเบิดจนร่างแหลกก็ไม่รู้ เสียวว่าจะเป็นอย่างหลัง
“หายไวๆนะมึง”
“ขอบคุณพี่”
“นี่กูซื้อมาให้ แดกๆซะจะได้มีแรงไปสู้กับเพื่อนกู”ผมมองพวกซุปไก่ รังนกที่วางอยู่ข้างเตียง กินหมดนั่นจะสู้ไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้ พอทุกคนกลับไปห้องก็เงียบ ผมไม่รู้จะเริ่มคุยอะไรก่อน มีแต่เสียงจากละครทีวีที่เปิดทิ้งไว้ดังเบาๆ
“พี่กินข้าวหรือยัง”ดูโง่ๆไปหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปเปล่าๆ ผมไม่รู้ว่าจะโอกาสได้อยู่กับพี่เดียวตามลำพังแบบนี้อีกเมื่อไหร่
“ยัง”
“อ้าว หิวมั้ย มีผลไม้ พี่กินได้นะ”ไอ้พายซื้อมาหลายอย่าง ที่ปอกและหั่นพร้อมกินก็มีแช่อยู่ในตู้เย็น
“ไม่เป็นไร”ผมมองพี่เดียวถอดสูท ปลดเนคไทพาดไว้บนโซฟา ปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วถกมันขึ้นมากองที่ต้นแขนอย่างลวกๆ
“สามทุ่มกว่าแล้วนอนมั้ย”
“ยังไม่ง่วง”
“จะง่วงเมื่อไหร่”
“ไม่รู้”ผมตอบแบบเหวี่ยงๆ ง่วงเดี๋ยวมันก็ง่วงเองแหละ จะไปรู้มั้ยว่าตอนไหน อยากให้ผมหลับไปแล้วจะได้หนีกลับสินะ
“ถ้าพี่อยากกลับก็กลับไปได้เลยนะ”
“ไล่?”
“.....”ผมได้แต่เม้มปากแน่นเมื่อเห็นพี่เดียวมันหยิบสูทขึ้นมา เตรียมจะกลับ ขอบตามันร้อนๆจนต้องเบือนหน้าหนี
“หึ...ไหนว่าอยากเจอ มีเรื่องอยากจะคุย”
พอหันกลับมาก็เห็นร่างใหญ่ๆกับกลิ่นหอมที่คุ้นเคยนั่งอยู่ริมเตียง สายตาของพี่เดียวเหมือนเมื่อคืนที่ผมเห็น ผมไม่ได้ฝันไป รอยยิ้มนิดๆที่ค้างอยู่บนใบหน้า ทำให้ผมน้ำตารื้น จู่ๆก็อยากร้องไห้ขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ที่ผมคิดถึง ที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เขาหายไป ผมเอื้อมมือไปจับมือหนาที่วางอยู่ บีบมันเบาๆอีกฝ่ายก็พลิกหงายฝ่ามือขึ้นแล้วบีบกระชับตอบกลับ
“
ผมขอโทษ”จากหัวใจ ผมขยับตัวนั่งถึงจะเจ็บแต่ก็อยากกอดเขาไว้ พี่เดียวเหมือนจะรู้จึงปล่อยมือผม อ้าแขนออก แล้วโอบกอดผมไว้ทั้งตัว
“ผมขอโทษ”น้ำตาผมไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“......”
“ขอโทษครับ”
“อย่าทำอีก”ผมสะอื้นฮักอยู่ในอ้อมกอดนี้ เหมือนเด็กน้อยที่ต้องการการปลอบโยน เหมือนทำนบแตก ความรู้สึกมากมายมันหลั่งไหลออกมาเป็นน้ำตา
“เข้าใจมั้ย อย่าทำอีก”พี่เดียวย้ำอีกครั้ง ผมได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะถูกับไหล่หนาเพื่อเช็ดน้ำตา
“ร้องอะไรขนาดนี้ ไม่สมกับเป็นน้ำน่าน”พี่เดียวดันตัวผมออก
“ผมไม่คิดว่าพี่จะอภัยให้ง่ายๆ”เคยเป็นมั้ยครับความรู้สึกที่ทั้งโล่งอก ดีใจและรู้สึกผิดในคราวเดียวกัน ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกแบบนั้น
“มันก็ไม่ง่ายหรอก แต่ความโกรธ ความเจ็บปวดทุกอย่างมันหายไปหมดในวินาทีที่เห็นน่านโดนแทง”
“.......”ดวงตาของพี่เดียวสั่นไหว
“มีแต่ความกลัว มีแต่ความคิดว่าที่ว่าถ้าช่วยไม่ทันจะป็นยังไง”
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้”
“ต้องขอบคุณไอ้หมอนั่นด้วย ไม่อย่างนั้นเราคงจะยังไม่ได้คุยกัน”
“ก็พี่นั่นแหละไม่ยอมคุยกับผม หนีไปตั้งไกล”
“ดีแล้วที่พี่ไปตั้งไกล”
“นั่นสินะ”ทุกอย่างมีจังหวะเวลาของมัน ที่เป็นอย่างนี้มันก็ดีแล้วจริงๆนั่นแหละ
“น่าน พี่ขอโทษนะเรื่องครั้งนั้น ขอโทษจริงๆ”
“อืม...หายกันได้มั้ย”ผมไม่รู้มันจะชดใช้กันได้มั้ย แต่ผมอยากปลดล็อคความรู้สึกในใจของเราทั้งคู่ เราต้องก้าวผ่านอดีตที่ผิดพลาดไปด้วยกัน ทิ้งไว้ให้มันเป็นบทเรียนที่จะไม่ทำผิดซ้ำอีก
“อือ หายกัน เริ่มกันใหม่เนอะ”
“ใช่เริ่มกันใหม่”ไม่รู้ว่าเราต้องเริ่มกันใหม่สักกี่ครั้ง แต่ผมว่าครั้งนี้มันจะต้องดีกว่าเก่าแน่นอน เมื่อผมรู้หัวใจของตัวเองแล้ว
“เราต้องคุยกันให้มากขึ้นนะ เราต้องปรับตัวเข้าหากัน ถ้าไม่พอใจอะไรก็พูดกับพี่ตรงๆอย่าประชดเข้าใจมั้ย”
“อื้อ พี่ก็อย่างอนมากนะ ผมง้อไม่เป็น แล้วก็อารมณ์เย็นๆเข้าไว้นะ เวลาจะด่าก็ยั้งๆไว้บ้าง”ปากพี่เดียวแม่มอย่างเจ็บ
“น่าน”
“?”
“พี่จูบนะ”
“หะ...ยังอยากจูบผมอยู่อีกเหรอ?”ถึงจะปรับความเข้าใจกันได้ แต่พี่เดียวไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจใช่มั้ย
“ตลอดเวลา”
รอยยิ้มแบบนั้น สายตาแบบนั้น ผมจะทำอะไรได้นอกจาก...ยอม
------------------------------------
ฮิ้วววววววววววววว มาลงแล้วนะ กรีดร้องในทวิต #รักไม่ได้ออกแบบ #ทีมน้ำน่าน #ทีมพี่เดียว เราจะแวะไปอ่านนะคะ
หรือจะแวะไปคุยกันที่เพจก็ได้ เราเหงา ฮ่าาาา
เราอ่านทุกคอมมเ้นต์นะคะ แต่อาจจะไม่ได้ตอบกลับ เราขอบคุณมากๆที่ทุกคนติดตามอย่างใกล้ชิด รักนะ จุ๊บๆ
หัวข้อ: [♡] ----- รัก...ไม่ได้ออกแบบ ----- : ตอนพิเศษ Happy ending P.20 || [8.7.18] (อ่าน 283967 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก