ขอบคุณทุกๆ เมนท์คร๊าบบบบบผม
ไปอ่านต่อกันเลย
~ ด้วยรักจากสวรรค์ 8 - พี่ชาย ~ตกดึกคืนนั้น แสงไฟจากในห้องห้องหนึ่งในคฤหาสน์หลังงามยังไม่ดับลงเช่นเดียวกับที่เสียงเจื้อยแจ้วดังอย่างต่อเนื่องมาพักใหญ่แล้วเหมือนกัน “...ไม่พอนะ ระหว่างที่ไอ้หมอนั่นมันล็อคหิ้วคอผมลงมา ปากมันก็ยังด่าผมไม่มีสะดุดแบบไม่ยอมพักหยุดหายใจ ด่าว่าผมมันเด็กขายตัว คิดแต่จะหาผัวไปวันๆ หนังสือหนังหาไม่ยอมเรียน งานการดีๆ ก็ไม่คิดจะทำ คิดแต่จะหางานง่ายๆ กับนายจ้างโง่ๆ ไม่กลัวว่าจะติดโรคติดเชื้อ แล้วมันยังด่าว่าผมเป็นลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน โอ๊ย ผมนะปรี๊ดแตกตอนนั้นล่ะ ทั้งกระชากผม ทั้งงับแขนที่มันรัดลูกกระเดือกผมไว้จนหมอนั่นร้องจ๊ากเลย นี่ถ้าผู้จัดการโผล่มาห้ามไว้ไม่ทันล่ะก็ รับรองว่าเนื้อมันขาดคาปากผมแน่ ฮะฮะฮ่า พูดแล้วจะหาว่าคุย ระดับผมน่ะนะลงว่ากัดแล้วก็กัดไม่ปล่อย ให้เอาคีมมาง้างปากยัง...”
“แล้วไปคุยกับคนแปลกหน้าได้ยังไง มันอันตรายนะ ไม่รู้เหรอ” ขัดจังหวะและเบี่ยงเบนหนักจนรับไม่ทัน ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้มพร้อมดุเสียงห้วนสำทับคนนั่งหน้าเอ๋อแตก “ถ้าเป็นอย่างที่เล่าจริง คิดอะไรอยู่ถึงได้ยอมให้ไอ้ฝรั่งนั่นจับขาน่ะ หา!”
“พูดเรื่องอะไรเนี่ย มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” ผิดถูกไม่รู้ รู้แต่ต้องรีบยึดไม้เท้าคนใกล้ตัวไว้ก่อนเป็นการปลอดภัย “เขาไม่ได้จับขา แต่เขาจับดูเนื้อผ้าต่างหาก แล้วต่อให้โดนจับจริงมันจะอะไรกันนักกันหากับอีแค่จับขา”
“นายไม่คิดก็จริง แต่จะรู้ได้ไงว่าไอ้ฝรั่งนั่นมันไม่คิดอะไร ให้คนแปลกหน้าจับเนื้อต้องตัวแบบนั้น มันไม่น่าสงสัยอยู่หรอกเหรอ” ใครหลายคนอาจทนฟังเสียงเกรี้ยวใส่ความอยู่ข้างเดียวได้แต่ต้องไม่ใช่เขาแน่
“แล้วคุณเหนือจะให้ทำไงเล่า หรือต้องให้ถอดกางเกงแล้วส่งให้เขา ต้องทำงั้นใช่ไหมถึงจะพอใจ มันบ้าอะไรว้า ทั้งหมอนั่น ทั้งคุณเหนือ... วุ้ย ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง นอนดีกว่า หมดอารมณ์” เดินกระแทกเท้าตึงตังไปปิดไฟก่อนล้มตัวลงนอนอย่างฮึดฮัด เชื่อแล้วว่าทั้งเมืองเอก ทั้งแสงเหนือต้องมีดีเอนเอชอบมองคนอื่นในแง่ร้ายเหมือนกันเป็นแน่ สมแล้วที่เป็นญาติกัน สงสัยที่ไม่ถูกกันจะเป็นเพราะเสือชีกอสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้เสียมากกว่า
“จิน” เสือชีกอหมายเลขหนึ่งร้องเรียก เขานอนนิ่งแกล้งทำเป็นหลับจนเสียงเรียกครั้งที่สองเริ่มออกแนวตะโกน “จิน!”
“มีอะไร คนจะนอน เรียกอยู่นั่นล่ะ” ผุดลุกกระเด้งดึ๋งขึ้นมาร้องตอบด้วยความโมโห ต่อยนวมปุๆ สวมเฮดการ์ดคาบฟันยางพร้อมเตรียมลุยต่อในยกสองเต็มที่และทันเห็นแสงเหนือทิ้งตัวลงนอนแทนอย่างสบายใจ พร้อมกล่าวกลั้วหัวเราะ “ไม่มีอะไร ราตรีสวัสดิ์”
หมอนี่ต้องประสาทกลับไปแล้วแน่ๆ แล้วถ้าเขาฆ่าคนบ้ามันจะบาปไหมเนี่ย...
++++++++++
เช้าวันต่อมา ขณะที่คุณรตีซึ่งกำลังนั่งรอลูกชายเพื่อจะได้กินข้าวเช้าพร้อมกันต้องเงยหน้ามองอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินคนที่รอเอ่ยเสียงอ่อน “เจ็บมากเหรอ ฉันว่าคอนายคงเคล็ดน่ะ เดี๋ยวให้ใครหายามาทาให้นะ หรือถ้าเป็นมากก็ไปหาหมอดีกว่า เอาไหม”
ยิ่งแปลกใจหนักเมื่อเห็นจินดนัยเดินหันหน้าไปอีกข้าง “คุณเหนือไม่ต้องมายุ่ง คอผมจะเคล็ดจะหักจะจับหมุนได้ร้อยแปดสิบองศามันก็เรื่องของผม คุณไม่ต้องมายุ่ง”
เดินมาส่งแสงเหนือลงนั่งโต๊ะแล้วเด็กหน้าตูมคอหมุนไปด้านข้างก็นั่งหันไปอีกทาง รอจนสาวใช้ยกถ้วยข้าวต้มร้อนควันฉุยวางให้เสร็จสรรพแล้วคุณรตีจึงค่อยเอ่ยถามใจเย็น “เป็นอะไรไปล่ะ เจ้าจิน นอนตกหมอนเหรอ”
“เปล่าครับ” จินดนัยต้องตะแคงตัวเกินจำเป็นเพื่อให้ใบหน้าหันมามองตรงทางคนถามได้ แสงเหนือเองก็กระแอมอย่างมีพิรุธ “เอ่อ คือ...ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่...”
“ครับ ไม่มีอะไรเลยครับ แค่คุณเหนือเอะอะละเมอร้องโวยวายกลางดึกเมื่อคืน พอผมเดินไปปลุกเรียก คว้ามือผมได้ก็จับล่ามไว้แน่น ตอนแรกๆ ผมก็ไม่คิดอะไรหรอกนะ แต่พอรู้ว่าคุณเหนือหลับต่อทั้งๆ ไม่ยอมปล่อยมือ ผมเลยต้องพยายามเอาชีวิตรอด ทั้งสะบัดทั้งยื้อยุดสารพัดแต่ก็ไม่หลุด ท้ายสุด ผมต้องนั่งบนพื้น เอาหัวหนุนขอบเตียง นอนหลับไปทั้งอย่างนั้น แค่นี้เองครับ ไม่มีอะไรเลย คุณเหนือนอนหลับปุ๋ยฝันดีตลอดคืน ส่วนผมก็นอนหลับมั่งตื่นมั่งทั้งคืน คอเคล็ดจนหันตรงๆ ไม่ได้เท่านั้นเอง”
“นายนั่นล่ะ ถ้าฉันไม่ปล่อยมือแล้วทำไมไม่ขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกันเสียก็สิ้นเรื่อง เตียงฉันออกจะกว้าง ฉันจะนอนกินที่ได้สักเท่าไหร่เชียว” ป้าด มันเถียงครับ มันเถียง ไอ้คุณชายอยากลองหัดกินข้าวต้มทางผิวหนังหรือไง... หากก่อนที่เขาจะได้เป็นครูผู้บุกเบิกวิชากินข้าวต้มทางผิวหนังด้วยการคว่ำชามลงกลางหัวกบาลลูกศิษย์ คุณรตีกลับเออออตาม “นั่นสิ ทำไมเราไม่นอนบนเตียงเสียเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องปวดคอแบบนี้ด้วย”
ไม่รู้คุณรตีพูดจริงพูดเล่น แต่ทำเอาเขาอึกอักตอบไม่ถูกกันเลยทีเดียว “เอ่อ ผม...เกรงใจน่ะครับ ไม่กล้าด้วย ใครมันกล้าล่ะครับ”
นายหญิงของบ้านยิ้มอย่างผู้ชนะและปิดท้ายว่า “เดี๋ยวหายาไปนวดซะ หรือถ้ายังปวดมากก็ไปหาหมอคลีนิคก็ได้”
“ขอบคุณครับ” นั่งหงอยๆ หมดอารมณ์ เชื้อไฟมอดไปโดยปริยาย สรุปแล้วเขาต้องทนเดินตัวเหม็นกลิ่นยาไปเกือบทั้งวันและได้แต่แอบแก้แค้นแบบตอดเล็กตอดน้อยด้วยการนั่งกระแซะคนไม่ชอบกลิ่นยากลิ่นเครื่องเทศ ดูจากท่าย่นจมูกของฝ่ายนั้นคาดว่าคงเหม็นอยู่บ้างแต่ไม่กล้าออกปากไล่ตะเพิดเขาตรงๆ กระทั่งตกเย็น คอก็ชักจะหันกลับมามองตรงได้เหมือนชาวบ้าน ตอบคำถามไถ่อาการของคุณรตีได้พร้อมรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรมากแล้วครับ ไม่ต้องหาหมอแล้วก็ได้ ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
“หายดีแล้วแน่เหรอ ฉันว่าไปให้หมอดูหน่อยดีกว่าไหม” อะ ไอ้คุณชาย โปรดอยู่ในความสงบเสงี่ยมอย่างที่ทำตัวมาทั้งวัน มาทางไหนกลับไปทางนั้นด่วนๆ “ไม่ คุณเหนือไม่ต้องยุ่ง คอผมหายดีแล้วยังจะให้ถ่อไปหาหมออีก คนสบายดีที่ไหนเขาจะอยากไปโรงพยาบาลกันบ้าง”
“มีแต่เด็กดื้อแค่นั้นล่ะที่ไม่ชอบหาหมอ ถ้าจินมันว่าหายดีแล้ว เหนือก็ไม่ต้องเซ้าซี้มันหรอกลูก” คุณรตีเปรยใส่ไอ้คุณชายหน้างอ ทั้งเขา ทั้งแสงเหนือต่างโดนกระสุนนัดเดียวกันจากคำพูดดังกล่าวจนอกทะลุเป็นรูโบ๋ ว่าแล้วไอ้เด็กดื้อหมายเลขสองก็เริ่มพาลพร้อมตัดช่องน้อยแต่พอตัว “นั่นสิ ผมถามจินซ้ำๆ แบบนี้ จะโดนเด็กรำคาญเอาก็ไม่น่าแปลกนี่นะ”
“จะบ้าเหรอ ใครพูดว่ารำคาญ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ” ลืมสนิทใจว่าเพิ่งบอกปัดน้ำใจใครเสียกระเด็นตกท่อมาหยกๆ แต่ถึงจะนึกออก เขาก็ยังเถียงคอเป็นเอ็น “คุณเหนือพูดเองเออเองแบบนี้ คุณรตีจะคิดยังไง”
“แล้วไอ้ที่นายทำตัวถามคำตอบคำมาทั้งวันเนี่ย ถ้าไม่ได้เรียกรำคาญแล้วเขาเรียกว่าอะไร” ฟ้องกันเห็นๆ ไอ้คุณชายขี้ฟ้อง จำไว้เลย “ผมเปล่าถามคำตอบคำสักหน่อย แต่พวกคำถามเรื่องเก่าๆ ถามซ้ำๆ ผมแค่ตอบสั้นๆ เท่านั้นเอง”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว...” หากก่อนที่เจ้านายกับลูกน้อง คนตาบอดกับคนตาดีจะตีกันบ้านแตก เจ้าของบ้านตัวจริงก็ห้ามเสียงเข้มงวด “พอเลย ทั้งคู่นั่นล่ะ ตาเหนือเราก็โตแล้ว ยังมาต่อล้อต่อเถียงเป็นเด็กๆ ส่วนเจ้าจินก็เลิกตั้งแง่หาเรื่องได้แล้ว อย่าให้ได้ยินเชียวว่ายังทะเลาะกันอีก ไม่งั้นแม่จับเราสองคนแยกห้องกันแน่”
จินดนัยฟังแล้วหดหงอ โธ่ ห้องแสงเหนือแอร์ก็เย็น ห้องน้ำรึก็สะอาดเอี่ยม สบู่ แชมพูมีแต่ของดีๆ ให้จิ๊กใช้แบบไม่ต้องเสียเงินสักแดง ใครจะอยากกลับไปนอนในห้องพัดลมตั้งโต๊ะกัน
ส่วนแสงเหนือนั้นฟังคำขู่แล้วทำท่าฮึดฮัดเหมือนอยากเถียงต่อแต่ก็ยอมนั่งคอแข็งเงียบๆ ทิ้งให้เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกตามไปด้วย หลังอาหารที่เกือบจะเป็นมื้อสุดท้าย เขาจึงมานั่งดูละครกับคุณๆ เจ้าของบ้านเช่นที่ทำเป็นประจำ รับคำคุณรตีซึ่งเอ่ยวิจารณ์เรื่องราวของตัวละครเป็นระยะอย่างออกรสโดยไม่สนใจอาการเงียบอย่างผิดปกติของแสงเหนือที่นั่งอยู่ไม่ไกล จนกระทั่งละครจบ คุณรตีขึ้นห้องไป เขาเพิ่งคว้ารีโมทโทรทัศน์มากดเปลี่ยนช่อง คนที่นั่งเงียบมานานก็เอ่ยกับเขา
“ทำไมเวลาพูดกับฉัน ไม่เห็นพูดเพราะๆ แบบที่พูดกับคุณแม่เลย” จินดนัยละสายตาจากภาพในโทรทัศน์หันมามองคนถามอย่างงงๆ “พูดเพราะๆ ยังไง ผมก็พูดกับคุณเหนือสุภาพเหมือนกัน ครับๆ ผมๆ นี่ไง”
“ไม่เหมือน” เอ่ยหงุดหงิดแล้วแสงเหนือก็ทำหน้านิ่ว “เวลาเธอพูดกับคุณแม่ เธอจะ...ทอดเสียงอ่อน รับคำหวานๆ ...คร้าบ ครับผม อะไรแบบนั้นน่ะ”
จินดนัยเลิกสนใจโทรทัศน์เพื่อมองอีกฝ่ายให้เต็มตาว่าแสงเหนือมีอาการผิดปกติตรงไหนกันแน่ “คุณรตีท่านเป็นผู้ใหญ่แล้ว อายุมากกว่าผมตั้งเยอะ ผมต้องพูดให้สุภาพมากหน่อย ไม่เห็นแปลก”
“ฉันก็แก่กว่าเธอ ถึงจะแค่ไม่กี่ปีแต่ก็เป็นพี่นะ” ใครบอก พวกเขาอายุเท่ากันต่างหาก หากเขาทำได้แต่นึก ไม่สามารถพูดออกไปได้ ระหว่างที่ยังอ้ำอึ้งนึกไม่ออก แสงเหนือกลับทำท่าคิดออกแทน พูดกระตือรือร้น “เอางี้ เธอเรียกฉันว่าพี่เหนือดีกว่า ฟังดูเคารพ ให้เกียรติ แล้วก็เพราะกว่าคุณเหนือตั้งเยอะ”
ทำรีโมทหลุดจากมือกระเด็นไปโน่นแล้ว แต่จินดนัยยังอ้าปากกว้างค้างเติ่งชนิดปล่อยเจ้าริชชี่เข้าไปวิ่งเล่นได้และยังไม่กล้าขยับเพราะกลัวคนเริ่มบ้าตรงหน้าจะกระโดดกัดคอหอยขาด ก่อนจะโดนแสงเหนือตัวปลอมเร่งหนัก “เอ้า ไหนลองเรียก...พี่เหนือให้ฟังหน่อยซิ เรียกสิ เร็ว ถ้าไม่เรียกโดนหักเงินเดือนแน่”
แล้วทำไมต้องทำเป็นเรียกชื่อตัวเองเสียหวานจ๋อยขนาดนั้นด้วย ไอ้หมอนี่มันใครกันแน่ เอเลี่ยนหลอนทวงร่างหรือเปล่า... ยังหันซ้ายขวามองข้าวของมาเป็นอาวุธขณะเอ่ยเรียกปากคอสั่น “พะ พี่...พี่เหนือครับ”
อ๊ากกกซ์! อยากตาย แต่ยังไม่ทันได้ตายสมใจกลับโดนคนยิ้มกว้างหวานจ๋อยขานรับเสียงนุ่มชวนขย้อนของเก่าเสียนี่ “ครับ จินมีอะไรครับ”
อ๊ากกกกกซ์ซ์ซ์ซ์ซ์!!! แสงเหนือเป็นบ้าไปแล้วครับทุกคน เขายังกลัวลานตอนโดนคนบ้าชวนขึ้นห้อง “พี่ง่วงแล้ว จินก็อย่านอนดึกเลย ไปนอนกันดีกว่านะ”
ได้ๆ รีบไปนอน เผื่อตื่นมาแสงเหนือจะประสาทกลับเข้าที่เข้าทาง สมองโล่งกลับเป็นปกติ ถ้าจะให้ดี เขาน่าจะแอบสวดไล่ผีตอนหมอนี่หลับด้วย แต่คิดดูอีกที ถ้าตอนสวดๆ อยู่ เขากลับเป็นฝ่ายไหม้เกรียมจนวิญญาณกระเด็นหลุดออกจากร่างจะกลายเป็นความซวยขั้นรุนแรงได้ ดังนั้นก็ได้แต่หวังว่าแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้จะช่วยขับไล่ผีบ้าออกจากตัวชายหนุ่มได้ก็แล้วกัน สาธุ
++++++++++
หากแสงอาทิตย์แรงกล้าของเช้าวันใหม่ก็ทำอะไรปีศาจแสงเหนือไม่ได้ ชายหนุ่มจึงยังขยันเรียกชื่อเขาบ่อยๆ อย่างไม่จำเป็นและสิ้นเปลืองตลอดช่วงเช้า “จินช่วยเลือกเสื้อแขนสั้นให้พี่หน่อยนะ พี่รู้สึกว่าวันนี้มันร้อนอบอ้าวจัง”
“จินอยากว่ายน้ำไหม ถ้าอยากว่ายจะลงสระก็ได้นะ พี่มีชุดให้ยืมหรือถ้าอยากลงทั้งเสื้อเลยก็ได้ อ๊ะ ว่าแต่ว่ายน้ำเป็นหรือเปล่า พี่ก็อยากสอนเราว่ายนะ แต่คงลำบากหน่อย”
“เลือกหนังสือเล่มที่จินอยากอ่านเลยนะ พี่เอาเรื่องไหนก็ได้ที่จินอยากอ่าน”
“จินพูดน้อยจัง ตั้งแต่เช้าพี่ไม่ค่อยได้ยินเสียงจินเลย ไม่สบายเหรอ” ใช่จะมีแต่เขาที่มองชายหนุ่มเหมือนมองตัวประหลาด คุณรตีเองก็นั่งเงียบอึ้งตลอดเวลาที่นั่งกินอาหารเช้าเช่นกัน ทั้งที่เขาพยายามพูดโดยไม่เอ่ยเรียกชื่อฝ่ายนั้นแล้วแท้ๆ แต่แสงเหนือก็คาดคั้นให้เขาเรียกจนได้ “ไม่เอา เมื่อคืนพี่บอกแล้วนี่ว่าให้เรียกยังไง”
“พี่...เหนือ ผมสบายดีครับ” ปากตอบขณะสายตามองสบคุณรตี แง้ เขาไม่ผิดนะ เห็นๆ อยู่ว่าลูกชายคุณเป็นบ้าด้วยตัวเอง “เอ่อ คุณรตีครับ คือ...”
“หึๆ เหนือมีน้องแล้วหรือ ก็ดีจ้ะ พูดกันดีๆ แบบนี้ได้แม่ก็สบายหูไปด้วย” คุณรตียังคงเป็นคนเดิมที่ไม่เคยขัดใจลูกชายสักครั้ง จนเขาได้ฟังคำบอกเล่าจากปากหลังจากนั้น “แม่เกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้วว่าเหนืออยากมีน้อง มันนานมากแล้วนี่นะ ตั้งแต่สมัยเหนือเพิ่งสี่ห้าขวบตอนที่แม่แท้งลูกคนที่สอง พออธิบายให้ฟังว่าน้องไม่อยู่แล้ว เหนือก็ร้องไห้ใหญ่เลย ร้องทั้งคืนจนตาบวมลืมตาแทบไม่ขึ้น”
ฝ่ายที่โดนนินทาเผาขนเริ่มร้อนตัวตีหน้างอ ถามเสียงรวนยามเขาหัวเราะยามนึกภาพตาม “ขำอะไรนักหนา พี่ไม่เห็นว่ามันจะตลกเลย”
“ถ้าแกยังอยู่ ก็คงจะอายุพอๆ กับเราล่ะ เจ้าจิน” ดวงตาของคุณรตีที่มองมาทางเขาแฝงแววอ่อนโยนไม่ผิดกับดวงตาของแม่เขาเอง “มาเป็นน้องตาเหนือได้ไหม คอยอยู่ข้างๆ คอยดูแลพี่เขา เพราะดูท่าจะมีแต่เรานี่ล่ะที่พอจะปรามได้”
ทันทีที่ได้อยู่กันสองคนตามลำพัง จินดนัยก็หัวเราะก๊ากอย่างที่อยากทำมานาน “อย่างนี้นี่เอง ที่แท้ก็เหงาล่ะสิท่า ลูกคนเดียวก็เป็นงี้กันเยอะแยะ จะร้องไห้ตาบวมตอนน้องไม่อยู่แล้วก็ช่วยไม่ได้ เอาเถอะ เห็นแก่คุณรตี ผมจะยอมเป็นน้องชายให้คุณชั่วคราวก็ได้ พี่เหนือคร้าบ พี่...”
ชายหนุ่มนั่งนิ่งเงียบหน้าเครียดระหว่างฟังคำสัพยอกของเขา จนท้ายสุดคล้ายอดรนทนไม่ได้ ตวาดเสียงแข็ง “นายไม่ใช่น้องฉัน! ฉันน่ะ...!”
เหมือนโดนตบหน้าแรงๆ จนตื่น จินดนัยตัวชากับเสียงตวาดที่แม้ไม่ใช่ครั้งแรกแต่เป็นครั้งเดียวที่ทำให้เขาตกใจจนพูดไม่ออก นอกจากก้มหน้านิ่ง “ผมขอโทษที่ลามปาม ผมรู้...ว่าไม่ใช่ ผมรู้”
เขาเกลียดไอ้อาการน้อยเนื้อต่ำใจหรืออาการน้อยอกน้อยใจบ้าๆ ที่อัดแน่นในอก อาการอุปทานที่ทำให้เหมือนหัวใจจะเต้นตุบหน่วงหนัก เกลียดที่มันกลั่นตัวตกตะกอนออกมาเป็นน้ำตาคลอหน่วยในดวงตาที่แม้จะยกมือปาดทิ้งไป แต่ก็ยังไม่วายเหลือหลักฐานเป็นเสียงสูดจมูกฟุดฟิด ...เขาต้องติดเชื้อบ้าบอคอแตกมาจากหมอนี่แน่ๆ “ผมไปล้างหน้าแป๊บนะ”
ลุกพรวดพราดจากมาโดยไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกชื่อ นั่งสงบสติอารมณ์กอดเจ้าริชชี่แน่นจนได้ยินเสียงไม้เท้าก๊อกแก๊กพร้อมเสียงเรียกหาเบาๆ เหมือนกลัวใครจะได้ยิน “จินอยู่ไหนน่ะ”
กะจะนั่งซุ่มเงียบ หากเจ้าริชชี่กลับทำตัวลืมชื่อตัวเอง เสนอหน้าเห่าขานรับหน้าตาเฉย เขาจึงจำต้องปล่อยมันให้วิ่งแร่แถไปหาเจ้านาย แสงเหนือก้มลงลูบขนนุ่มๆ บนหัวทุยๆ แล้วเอ่ยกับลูกสุนัข “ริชชี่ เห็นจินบ้างไหม ตามหาเขาให้ฉันทีสิ” ไหนใครบอกไม่อยากได้สุนัขนำทาง ตอนนี้กลับหวังให้เจ้าริชชี่ทำตัวฉลาดปราดเปรื่องกะทันหันได้มันก็เกินไปละ “ไปบอกจินให้ทีว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นกับเขา ฉันอยากมีน้องก็จริง ถ้าเขาเป็นน้องชาย...ฉันคงจะมีความสุขมาก แต่อีกใจ ฉันก็ไม่อยากเป็นแค่พี่ชาย...”
หัวใจเต้นผิดไปสองจังหวะ จินดนัยรีบแหกปากลั่น “คุณเหนือพูดบ้าอะไร ไม่อยากเป็นพี่แล้วอยากเป็นพ่อหรือไง ผมไม่ยกแม่ให้หรอกนะ อย่า...อย่ามาพูดบ้าๆ แบบนี้อีกนะ คนอะไร...ลามก”
คนโดนด่าลามกเงยหน้าหัวเราะหึๆ ราวกับเห็นท่าเขาเดินตึงตังตีกร่างวางท่าพ่อตา ถึงเพิ่งสำนึกว่าหลงกลคนเจ้าเล่ห์อีกจนได้ “เสียงดังขนาดนี้แสดงว่าหายงอนพี่แล้วใช่ไหม”
“ใครงอน พูดให้ถูกๆ ผมน่ะ ผมแค่...ตกใจนิดหน่อย ตอนนี้หายแล้ว” ยืนค้ำหัวเจ้านายและปรายตามองมือใหญ่ที่ยื่นมาทำนองให้ช่วยฉุด หากยืนนิ่งกระดิกเท้าตอบได้แค่อึดใจก็ต้องจนแต้มอีกรอบกับประโยคดักคอ “ถ้าหายแล้วต้องช่วยพี่ลุกสิ เจ้าเด็กขี้งอน”
“บอกว่าไม่ได้งอนๆ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง” ปากบ่นพึมแต่ต้องยอมฉุดคนตัวโตให้ลุกขึ้น เขาตั้งตัวไม่ทันตอนโดนกระตุกมือจนถลาเข้าไปซุกอกกว้างๆ ตรงหน้าทั้งตัว “เฮ้ย!! ทำ...”
สิ่งที่หยุดการเตรียมด่าเปิงของเขาได้คือริมฝีปากที่กดลงบนเส้นผมก่อนมันจะเลื่อนไถลลงมาแตะที่หน้าผากพร้อมเสียงกระซิบแผ่วเบา “พี่ไม่ได้ตั้งใจตวาดเรา พี่ขอโทษนะครับ”
น่าแปลก น้ำตาเขารื้นขอบตาอีกครา หากด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง คำขอโทษของแสงเหนือเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่เขากลับรู้ว่าคนพูดรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ ไม่ใช่เพียงสักแต่พูด
“อืม” ย้ำคำตอบรับด้วยการผงกหัวหงึกหงักจนชนกับคางคนตัวสูง แสงเหนือหัวเราะยอมให้เขาเอาหัวโหม่งแก้แค้นอีกสองสามครั้ง ก่อนขยี้หัวคล้ายมันเขี้ยว “กลิ่นแชมพูนั่นอีกแล้ว นี่มันจินหรือเจ้าริชชี่กันแน่เนี่ย”
จบเรื่อง ผีพี่ชายจากไป ผีหมาตัวเดิมก็กลับมาสิงแสงเหนืออีกจนได้ กว่าจะดิ้นหลุดจากคนแกล้งกอดรัดฟัดอย่างกับคิดว่าเป็นเจ้าริชชี่มาได้ เขาก็กลายเป็นของเก่าเฉามือทรุดโทรมราวทหารรอดกลับจากสนามรบไม่ปาน เพิ่งสะโหลสะเหลลากขาไปได้ไม่กี่ก้าวก็หน้ามืดจนพังพาบวัดพื้นดังป้าบ โชคดีที่เป็นพื้นหญ้านุ่มรองรับเพราะถ้าเป็นพื้นปูนคงหน้าแหกกันไปข้าง ร่างสูงซึ่งยืนหัวเราะอยู่หยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงเขาหกล้มและร้องถามเสียงตื่น “เป็นอะไร”
“ปะ เปล่า แค่หกล้ม” สะบัดหน้าเพื่อไล่อาการหน้ามืดจนค่อยรู้สึกดีขึ้น จึงค่อยหันมาพูดเสียงเขียว “เพราะพี่เหนือเล่นบ้าๆ ผมถึงหกคะเมนเกือบตีลังกาหัวแตกเอา ฮึ้ย ไม่ต้องจับ แค่บอกว่าเกือบ ยังไม่แตก โอ๊ย ก็บอกว่าอย่าจับ คนไทยเขาถือหัวเป็นของสูงนะ อย่าทำเป็นเล่น...”
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ห้ามจนขี้เกียจจะห้าม เขาเลยจำต้องปล่อยให้อีกฝ่ายเล่นจนเบื่อไปเอง และพอเขาเงียบ แสงเหนือก็เลิกเล่นบ้างและคว้ามือเขาไว้คล้ายจะให้นำทาง ไหนใครตอนแรกไม่ยอมให้จับ หวงเนื้อหวงตัวเล่นตัวอย่างกับแมวจรจัดขี้ระแวง มาตอนนี้กุมซะแน่นอย่างกับกลัวทำหาย อยากสะบัดทิ้งบ้างเสียให้เข็ดแต่พอนึกว่าสะบัดไป เดี๋ยวก็โดนแกล้งอีกจนได้ นึกแบบนั้นแล้วจินดนัยจึงจำต้องจูงเดินตามกันต๊อกๆ เหมือนแม่เป็ดกับลูกเป็ด เหมือนเด็กหลงกับคนเคยทำหาย และเหมือน...พี่ชายกับน้องชายก็ไม่ปาน
++++++++++++++++++++++++++
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
