หัวข้อ: Love Illusion (Yaoi) By Foggy

[innocentman]

ผมได้อ่านนิยายเรื่องนี้มานานแล้วเห็นว่าค่อนข้างใช้ได้เลยอยากให้เพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนได้อ่านกันลองติดตามอ่านกันนะคร้าบ

ผมขออนุญาติเจ้าของแล้วคร้าบ

[innocentman]

Chapter 1: Valentine Chocolate

“อากิสายแล้วนะ!”

    เสียงพี่ชายฝาแฝดตะโกนโหวกเหวกเรียกน้องสาวขี้เซาที่ไม่ยอมตื่น ทั้งที่นาฬิกาปลุกร้องดังเป็นสิบรอบแล้ว
แต่เจ้าหล่อนก็เอาแต่ยกมือขึ้นมาฟาดให้มันเงียบก่อนจะนอนต่อ จนพี่ชายต้องงัดไม้ตาย (ที่ไม่ค่อยอยากใช้)
ออกมาปลุกน้องสาวตัวดี

หนุ่มน้อยหน้าหวานวัยสิบห้าปีค่อยๆย่องไปกระซิบข้างหูฝาแฝดสาว

“อากิ… ไคโอหนุ่มฮ็อตที่สุดของโรงเรียนพี่วิ่งผ่านหน้าบ้านแน่ะ”

   “ไหน!” สาวน้อยลุกพรวดมาโดยอัตโนมัติ ก่อนจะกลิ้งลงจากเตียงแล้วกลิ้งต่อไปที่หน้าต่าง
พอชะโงกหน้าออกไปก็เห็นแต่พระอาทิตย์ยิ้มแฉ่ง ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่พี่ชายอ้างถึง

“ไคโอล่ะ! ไคโออยู่ไหน!” เสียงเอาเรื่องส่งมาจากคนที่ทำหน้ามุ่ย จนพี่ชายต้องแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน

“ไคโอไหนล่ะ อากิตื่นสายป่านนี้เค้าก็วิ่งผ่านหน้าบ้านไปเป็นชาติแล้วสิ ใครจะมารอคุณนายตื่นสาย
นี่มันได้เวลาไปโรงเรียนแล้วนะ อากิก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว ไป๊!”

   พี่ชายไม่ไล่เปล่า แต่ยังดึงน้องสาวขี้เซาลากเอาไปโยนเข้าไปในห้องน้ำด้วย ก่อนจะลงไปทำอาหารเช้าต่อ
 ตั้งแต่พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทั้งสองคนที่ไม่อยากไปอยู่บ้านญาติก็เลยย้ายเข้ามาอยู่โตเกียวแล้วเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน
 พอเลิกเรียนก็ช่วยกันทำงานพิเศษ อยู่กันเองถึงจะลำบาก แต่ก็ยังดีกว่าไปอยู่บ้านญาติแล้วต้องทนอึดอัดใจ

      แต่ก็มีเรื่องดีๆที่ทำให้อากิดีใจมากกับการย้ายบ้านครั้งนี้ ก็คือการได้บังเอิญย้ายมาอยู่ใกล้บ้านหนุ่มฮ็อต
ที่เป็นทั้งนักกีฬาเคนโด้ของโรงเรียนและนายแบบวัยรุ่นชื่อดัง มาคิระ ไคโอ แถมเรื่องโชคดีอีกอย่างคือไคโอ
ที่ว่ายังเรียนอยู่ห้องเดียวกับพี่ชายที่โรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียง นี่ถ้าไม่ติดว่าที่นั่นเป็นโรงเรียนชายล้วนล่ะก็
เจ้าหล่อนคงขอย้ายตามไปเรียนด้วยแล้ว
   
“นี่! อายะ… พี่อย่าลืมนะ ต้องเอาให้เค้าให้ได้รู้มั้ย” ยัยน้องตัวแสบตบไหล่ย้ำก่อนจะเดินออกจากบ้านด้วยกัน
   
“ลืมอะไรเหรอ?” พี่ชายหันมาถาม แสดงว่าฝากอะไรลืมไปแล้ว
   
“เอ๊ะ! อายะนี่! ก็ช็อคโกแลตวาเลนไทน์ไงล่ะ อากิเอาใส่เป้ของอายะไว้แล้ว อย่าลืมเอาไปให้ไคโอคุงด้วยล่ะ”
   
‘กรรม’
   
    เกิดมายังไม่เคยได้ช็อคโกแล็ตจากผู้หญิงสักก้อน ตอนนี้ยังต้องเอาช็อคโกแล็ตไปให้ผู้ชายอีก โธ่ว้อย!
 แถมเจ้าไคโอมนุษย์น้ำแข็งวันๆมันเคยปริปากคุยกับชาวบ้านที่ไหน ยัยน้องตัวยุ่งเอ๊ยชอบหาเรื่องมาให้พี่ชายสุดหล่อ
คนนี้ต้องปวดหัวอยู่เรื่อย

“อายะ!” แม่ตัวแสบส่งเสียงขู่มาอีกรอบ “ห้ามเอาไปทิ้งนะจะบอกให้!” แถมยังรู้ทันอีกแน่ะ

“ถ้าเกิดอากิรู้ล่ะก็ว่าพี่ไม่ได้เอาช็อคโกแล็ตไปให้ไคโอคุง อากิจะเผาสมุดโน้ตเพลงกับไวโอลินของพี่ให้ยับเลย”

เออ… แถมยังเอาวิชาชีพของพี่มันมาขู่ แล้วต่อไปจะเอาอะไรไปทำงานพิเศษแล้วหาเงินมาเลี้ยงเจ้าหล่อนล่ะเนี่ย
   
“รู้แล้วน่า” รับปากไปก่อนดีกว่า ให้ไม่ให้ค่อยว่ากันใหม่ ค่อยแอบไปซุกไว้ในรองเท้ากีฬาหรือล๊อกเกอร์ของเจ้านั่นก็ได้
ก็ถือว่าให้เหมือนกันล่ะน่า

      ณ โรงเรียนเซย์โอ โรงเรียนเอกชนชายล้วนที่มีชื่อเสียงที่สุดในย่านนั้น (โรงเรียนของน้องสาวเป็นโรงเรียนหญิงล้วน
อยู่ห่างไปสามบล็อก) ดูเหมือนวันนี้พวกผู้ชายจะตื่นเต้นกันใหญ่ว่าใครจะได้ช็อคโกแล็ตวาเลนไทน์จากโรงเรียนหญิงใกล้ๆกันบ้าง
ก็เลยเอาแต่จับกลุ่มคุยกัน

     ส่วนคนที่ได้เยอะที่สุดไม่ต้องพูดถึง… ล็อกเกอร์ของไคโอที่พี่ชายแสนดีอุตส่าห์เล็งไว้ตั้งแต่แรกเต็มเอี๊ยดตั้งแต่เช้าตรู่
ชนิดไม่เหลือที่ว่างสักกะติ๊ดให้เอาช็อคโกแล็ตยัยตัวแสบไปแทรกได้เลย พี่ชายที่กำลังปวดหัวตุบเลยต้องถอยทัพกลับมานั่งจ๋องอยู่ที่ห้อง
 มองช็อคโกแล็ตกล่องเล็กๆ (ที่เดาว่าต้องเป็นรูปหัวใจแหงๆ) ผูกโบสีชมพูหวานจ๋อยอย่างห่อเหี่ยว

“อายาเมะ”
   
       มือของแขกไม่ได้รับเชิญตบป้าบที่ไหล่ขัดจังหวะอารมณ์ของคนกำลังกลุ้ม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่มีผิวขาวจัดจนซีด
แถมผมก็เป็นสีเงินซีด ตาสีฟ้าดูแล้วก็ยิ่งซีดเข้าไปใหญ่ ซึ่งเขาพยายามมองแล้วมองอีกว่าคนซีดๆอย่างมันหล่อตรงไหน
ถึงทำให้สาวๆคลั่งไคล้ได้ถึงขนาดนี้

       แต่ที่น่าแปลกที่สุดขนาดอาจทำให้ฝนตกพายุถล่มฟ้ารั่วโลกถึงกาลวิบัติ(เวอร์ไปแล้วเพ่)
ก็คือมนุษย์น้ำแข็งที่รักษาดอกพิกุลในปากของมันเป็นอย่างดี กลับเป็นฝ่ายมาทักเขาก่อนนี่สิ… มันน่าแปลก

“มีอะไรเหรอ… ไคโอ”

       เอาเหอะ… มันอยากดันเรียกชื่อเราตรงๆก่อนทำไม เราก็เรียกชื่อมันบ้างสิจะได้เสมอภาคกัน
หน้าซีดขยับรอยยิ้มจนดูสวย และยิ่งคมขึ้นไปอีกเมื่อเจ้าตัวยักคิ้วขึ้นอีกข้าง ก่อนจะลากเก้าอี้อีกตัวเข้ามานั่งใกล้ๆ
 ทำเอาใครบางคนที่เคยปรามาสว่ามันซีดเหมือนศพเดินได้ยังต้องมองตาค้าง

เออ… อันที่จริงมันก็หน้าตาดีนะ ถ้ามันจะหัดยิ้มให้ชาวบ้านเค้าซะบ้าง คำปรามาสเริ่มลดลงมาอีกนิด

    “อาจารย์ทาคาซาว่าวิชาดนตรีให้ฉันมาเอาโน้ตเพลงกับนาย”

    เสียงทุ้มๆของเจ้าชายน้ำแข็งเริ่มเกริ่น แต่เล่นเอาคนหน้าตาดีอีกคนถึงกับขมวดคิ้ว มันเลยรีบอธิบายต่อ

     “คืออาทิตย์หน้าฉันได้รับเชิญไปงานเปิดตัวบริษัทโมเดลลิ่ง แล้วก็เลยต้องร้องเพลงเปิดงานด้วย
แต่ฉันไม่อยากร้องเพลงของพวกนักร้องวัยรุ่นสมัยนี้น่ะ นายก็รู้ความหมายก็แย่แถมยังหนวกหูน่ารำคาญ
 ฉันเลยขอให้อาจารย์แต่งเพลงให้ใหม่ แต่อาจารย์บอกมาว่าตอนปีใหม่นายเคยแต่งเพลงส่งอาจารย์ ความหมายดีมาก
เลยให้ฉันมาขอโน้ตพร้อมเนื้อเพลงกับนาย”

   เจ้าชายน้ำแข็งที่ปกติไม่เคยพูด แต่คราวนี้ลงทุนพูดซะยืดยาวจนจับประโยคแทบไม่ทัน
อีกคนเลยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เล่นเอาหน้าซีดๆถึงกับแดงก่ำอย่างที่ไม่เคยแดงมาก่อน
   
     “อายาเมะ… นี่นาย… จะไม่ให้ฉันเหรอ”

     “อ๋อ… เปล่า ให้สิ แต่พอดีฉันไม่เคยเห็นนายพูดมันก็เลยขำ เอ่อ… ขอโทษ”
   อายะต้องรีบขอโทษตอนที่เห็นหน้าของไคโอยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ เลยไม่รู้ว่ามันกำลังโมโหหรือเปล่าที่ไปหัวเราะเยาะมันอย่างนั้น
   
     “แต่ฉันเก็บโน้ตไว้ที่บ้าน แล้วพรุ่งนี้จะเอามาให้นะ”

     “ไม่เป็นไร… เดี๋ยวเย็นนี้ฉันกลับด้วย แล้วค่อยแวะไปเอาที่บ้านนายก็ได้”
     
     “เอ๋? นายรู้จักบ้านฉันด้วยเหรอ?”
     
     “ก็บ้านเราอยู่ติดกันทำไมฉันจะไม่รู้ ห้องนายก็อยู่ตรงข้ามกับห้องฉัน ฉันยังเคยเห็นนายออกมาเล่นไวโอลินที่ระเบียงบ่อยๆเลย”
   
  ไอ้หมอนี่ร้ายแฮะ… รู้มากขนาดนี้เชียว

   “นายคงหนวกหูมากเลยสิ วันหลังก็บอกสิฉันจะได้ไม่ออกไปเล่นพร่ำเพรื่อ”
   
   “เปล่า… ฉันว่ามันเพราะดีออก ฉันชอบฟังนายเล่นไวโอลิน”

     ตาสีฟ้าคมๆส่งมาจ้อง จนอีกคนต้องก้มหน้าหลบวูบ ทำไมต้องเขินด้วยนะ กะอีแค่โดนไอ้น้ำแข็งมันจ้องเนี่ย…
บ้าชะมัด สงสัยจะติดโรคบ้าน้ำแข็งจากยัยน้องตัวแสบมาแหงๆ
      เอ่อ… พอนึกถึงยัยตัวแสบก็นึกขึ้นได้ อายะเหลือบตามองช็อคโกแล็ตสีชมพูหวานแหววในมือพร้อมกับกลืนน้ำลายดังเอื๊อก…
 จะให้มันตอนนี้เลยดีมั้ยวะ
   
     “งั้นฉันไปก่อนนะ เย็นนี้นายไปรอฉันที่โรงยิมแล้วกัน เดี๋ยวซ้อมเคนโด้เสร็จแล้วฉันจะกลับด้วย”
ร่างสูงทำท่าจะลุกไปดื้อๆ อายะเลยต้องกลั้นใจตะโกนเรียกไว้

     “เดี๋ยวไคโอ! ฉัน… ให้นาย!”
   
      เงียบกริบ…………………
         แต่เป็นความเงียบที่น่ากลัวเหลือเกิน เมื่อสายตาของเพื่อนๆกว่าสามสิบชีวิตที่อยู่ในห้องพร้อมใจกันส่งมาที่เค้าเต็มๆ
 แล้วยังเอาแต่จ้องห่อของขวัญชิ้นเล็กๆสีชมพูหวานจ๋อยในมือของหนุ่มน้อยอย่างขบขัน ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะลั่นกันทั้งห้อง
         กรรม… ไอ้อายาเมะจอมซื่อบื่อเอ๊ย… ก็นัดกับมันอยู่แหม็บๆว่าเย็นนี้จะกลับบ้านด้วยกัน แล้วทำไม้ ทำไมถึงไม่ให้มันตอนนั้น
 ดันผ่ามาให้มันตอนนี้ทำม้ายยยย! โธ่เว้ย! เกียรติศักดิ์ลูกผู้ชายวัยสิบห้าต้องป่นปี้หมดก็งานนี้
          ไม่เคยได้ช็อคโกแล็ตจากผู้หญิงสักก้อน แถมยังทำเรื่องน่าขายหน้าที่สุดโดยการเอาช็อคโกแล็ตมาให้ไอ้น้ำแข็งสุดฮ้อต
ต่อหน้าเพื่อนๆในห้องอีก โอ้! ไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว

    “ฮ่าๆๆๆ เพิ่งรู้นะเว้ย อายะ ว่าแกก็เป็นแฟนคลับเจ้าไคโอมันด้วย”

          ไดจิ… ที่ปกติก็เป็นเพื่อนรัก (แต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนฐานะให้เป็นเพื่อนแค้น) มาตบไหล่ป้าบๆพร้อมกับแซวไม่ยั้ง
เพื่อนๆในห้องก็ไม่มีมารยาทเอาซะเลย (จะหวังอะไรนักหนากับโรงเรียนชายล้วยฮึ อายะ) เอาแต่หัวเราะกันอยู่ได้
 คนมันขายหน้าจะตายอยู่แล้วนะเว้ย  ไอ้น้ำแข็งที่ถูกพาดพิงถึงค่อยๆขยับตัวเข้ามาหา ก่อนจะหยิบ… กล่องช็อคโกแล็ตในมือน้อยๆ
ที่สั่นเทายัดลงไปในกระเป๋ากางเกงหน้าตาเฉย เล่นเอาบรรดาชาวบ้านชาวช่องตาเหลือกกันเป็นทิวแถว

        “นาย… จะฝากไปให้นานามิจังใช่ไหมล่ะ” เจ้าน้ำแข็งขยิบตาส่งสัญญาณ เค้าเลยต้องรีบพยักหน้าอือออตามมันไปก่อน

       “นายรู้ว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปที่สตูดิโอ ถ่ายแบบคู่กับนานามิ ก็เลยจะฝากไปให้สินะ”
   
       “อ้าว… อะไรกัน ที่แท้อายะจังก็เป็นแฟนคลับนักร้องคนดัง เซรินะ นานามิ หรอกเหรอเนี่ย
   ค่อยยังชั่วหน่อยฉันคิดว่านายจะปิ๊งไคโอซะอีก ไม่งั้นฉันคงหึงแย่”

       เจ้าไดจิที่เมื่อครู่ยังหัวเราะเยาะแทบแย่ ยังมีหน้ามาโอบไหล่ประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของหน้าตาเฉย
จนอดไม่ได้ที่จะต้องแจกศอกมันไปสักป้าบ

        “ไปไกลๆเลยไดจิ ฉันเกลียดนาย แล้วขอทีเหอะ… เลิกพูดอะไรสองแง่สองง่ามให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดได้แล้ว”

           “เขินเหรออายะ… ใครๆก็รู้ว่านายเป็นสุดยอดหนุ่มหน้าหวานที่สุดในโรงเรียน ขนาดยูกะจังสาวสวย
อันดับหนึ่งของโรงเรียนข้างๆยังสู้ไม่ได้เลย นายน่ะฮ๊อตพอๆกับไคโอเลยนะรู้มั้ย”

            “ไม่รู้เฟ้ย!” อายะตวาดใส่หน้าเพื่อนรัก ก่อนจะเดินหนี “ปวดฉี่! ขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อย!”

แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวออกจากห้อง มือใหญ่ก็คว้าหมับที่ต้นแขน พร้อมกับสีหน้าเย็นชาสมฉายาเจ้าชายน้ำแข็งก็ส่งมาให้ทันที

             “เย็นนี้ฉันจะรอฟังคำอธิบายจากนายเรื่องช็อคโกแล็ตนี่” ว่าแล้วเจ้าน้ำแข็งมันก็เดินหนีไปอย่างเย็นชาที่สุด
ทิ้งให้เค้าต้องทรุดหมดแรงอยู่ตรงนั้น แล้วเย็นนี้เค้าต้องเผชิญกับอะไรบ้างละเนี่ย โอย… กลุ้มจริงๆ

[sakiko]

อ้ายๆๆๆๆๆ   


มาจิ้มเรื่องใหม่   

และ อยากบอกว่า เราชอบ เรื่องนี้ มากเรยอะ

มันเคยมีลงที่ เด็กดี แล้ว ก็ โดน ลบ ไป


เราเอง ก็ ม่ารุ ว่า จา ไปตามอ่านด้ายที่หนาย


ขอบคุณ คุณ  innocentman   

มากๆๆ เรยนะ ที่เอาเรื่องนี้ มาลง ให้อ่านอะ

เราจา เข้า มารอ  ตอนต่อ ไปทุกวัน เรยนะ   

ขอบคุณ อีกที   

 

[nanalonely]

เจิมเรื่องใหม่ด้วย

 

[Poes]

เรื่องนี้อ่านแล้ว สนุก 

มาให้กำลังใจเรื่องใหม่จ้า

[artday]

เรื่องใหม่

[anna1234]

 :L2:มาให้กำลังใจจ้า

[innocentman]

ขอบอกอีกครั้งนะคร้าบว่า ผมไม่ได้เป็นคนแต่ง

เพียงแค่อ่านแล้วประทับใจ เลยอยากให้เพื่อนๆในเล้าเป็ดได้อ่านบ้าง

ผมดีใจนะคร้าบที่มีคนชอบเหมือนผม

ไปอ่านต่อกันดีกว่าคร้าบ



Chapter 2:  Angel or Devil

  ตายล่ะวา…

  อายะแทบจะเดินหันหลังกลับตอนที่เห็นหน้าเจ้าน้ำแข็งยิ่งบูดหนักตอนที่เขามาผิดนัด ทำมันขายหน้าในห้องเรียนยังไม่พอ
นี่ยังมาสายกว่าเวลานัดตั้งสองชั่วโมง!
   
   ช่วยไม่ได้นี่นา… ใครใช้ให้เค้าเป็นศิษย์โปรดของอาจารย์วิชาดนตรีล่ะ พอคุยกันเรื่องโน้ตเพลงทีไรเป็นต้องติดลมคุยกันเพลิน
จนลืมเวลาทุกที แต่สองชั่วโมงนี่… มันก็น่าคิดนะ ล่อซะพระอาทิตย์โพล้เพล้จนเกือบจะตกจากขอบฟ้าอยู่รอมร่อแล้ว
เป็นใครก็โกรธล่ะวะ
   
   แต่ที่น่าแปลกยิ่งกว่า… คือมันยังอดทนรอเค้าอยู่ทำไมเนี่ย เป็นคนอื่นแค่ครึ่งชั่วโมงก็เผ่นกลับบ้านไปเรียบร้อยแล้ว
   
  “เอ่อ… ไง ไคโอ…”

    อายะโปรยยิ้มหวานไปก่อน อย่างหวังว่ามันจะลบเลือนคิ้วย่นๆของไอ้น้ำแข็งลงได้บ้าง แต่ไม่เลย…
มันกลับยิ่งทำหน้าบูดหนักเข้าไปอีก จนคนหน้าหวานต้องแอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก

“นายมาสาย” เสียงด่าคำแรกส่งมาก่อน

‘เออ… รู้แล้วเฟ้ย’ อายะได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าเถียงมันตรงๆ

“นายปล่อยให้ฉันยืนรอตั้งสองชั่วโมง”

‘เออ… ไอ้นั่นน่ะฉันก็รู้’

“จะกลับกันหรือยัง”

‘เอ๊ะ! ตอนท้ายทำไมเสียงนุ่มงั้นล่ะ ไม่โกรธเราแล้วเหรอ แปลกแฮะ?’

“อืม… ก็กลับสิ” อายะได้แต่เกาหัวแกรกๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไอ้น้ำแข็งกลับบ้าน

    พอมาถึงบ้านก็เห็นบ้านปิดไฟเงียบสนิท ไม่ต้องสงสัยเลย… ยัยอากิตัวแสบต้องหนีไปฉลองวาเลนไทน์กับเพื่อนแหงๆ
แล้วที่อุตส่าห์ให้เราบากหน้าเอาช็อคโกแล็ตไปให้ไอ้น้ำแข็งทำไมกันเนี่ย แต่ก็ดี… ถ้ายัยนั่นรู้ว่าวันนี้ไอ้น้ำแข็งมาที่บ้าน
ไม่รู้จะทำหน้ายังไงบ้าง แค่คิดก็ขำแล้ว

“นายหัวเราะอะไร”

ไคโอเอ่ยปากถามตอนที่อายะอ่านโน้ตของน้องสาวตัวแสบที่แปะอยู่หน้าบ้านแล้วหัวเราะเสียงดังคิกคัก ก็เลยแย่งมาอ่านบ้าง

‘ไอ้หมอนี่เสียมารยามชะมัด’ อายะคิดในใจ

“น้องนายกว่าจะกลับก็ตั้งสี่ทุ่ม”

“ก็ธรรมดา… ปกติพวกเราทำงานพิเศษกว่าจะกลับก็สามสี่ทุ่มอยู่แล้ว บางวันถ้ามีงานเยอะหน่อยฉันก็กลับเที่ยงคืน”

“แล้วนายไม่กลัวเหรอ?”

“กลัวอะไรล่ะ?” อายะหันไปถามตอนที่พามันเข้าบ้านแล้วอมยิ้ม

“ก็… นายสองคน… หน้าตาดีนะ… ไม่กลัวถูกฉุดไปทำมิดีมิร้ายหรือไง”

“โอ๊ย! ยาก…” อายะยักคิ้วแผล็บ “อากิเป็นแชมป์ยูโดกับคาราเต้ ขืนใครกล้าแหยมกับเจ้าหล่อนมีหวังเอาชีวิตมาทิ้งเปล่าๆ”
ถึงตอนนี้เพิ่งนึกได้ว่าไม่น่าเอาเรื่องถึกของยัยนั่นมาเผาให้ว่าที่หวานใจของเจ้าหล่อนฟังเลย

“ก็… จริงๆอากิก็น่ารักนะ ไม่ดุอย่างที่คิดหรอก ส่วนฉันเป็นผู้ชายยังไงก็ปลอดภัยชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่างมากก็คงโดนจี้
แค่เอาเงินให้มันไปก็สิ้นเรื่องใช่ม้า คงไม่มีอันตรายหรอกน่า”

“นายคิดง่ายไปมั้ง”

ตาสีดำสนิทของอายะหันไปมองคนที่กำลังเดินตามขึ้นบันไดมาที่ห้อง นัยน์ตาสีฟ้าดูเจ้าเล่ห์พิกล

“เฮ้ย… ไคโอนายก็คิดมากไป ใครที่ไหนมันจะปล้ำผู้ชาย บ้าแล้ว”

นัยน์ตาสีฟ้าจ้องคนปากดีได้อย่างน่าหวาดเสียว ก่อนที่มันจะยักไหล่แล้วเดินนำเข้าห้องไป

“ห้องนายน่าอยู่ดีนี่” ไคโอชมพร้อมกับเดินไปลูบไวโอลินตัวโปรดที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

“น่าอยู่ยังไงก็สู้คฤหาสน์หรูบ้านนายไม่ได้หรอก”

“เอาไว้ว่างๆนายก็แวะไปที่บ้านฉันบ้างสิ จะได้รู้ว่าอันที่จริงมันไม่น่าอยู่หรอก” นัยน์ตาสีฟ้ามีแววเศร้า
จนอายะอดสงสัยไม่ได้ว่ามีบ้านหรูหราขนาดนั้นแล้วมันจะเศร้าไปทำไม

“เอ้านี่! โน้ตเพลงของนาย”

อายะค้นสมุดโน้ตเพลงจากในตู้แป๊บเดียวก็เจอแล้ว เลยยื่นส่งให้ไอ้น้ำแข็ง

“แล้ว… เรื่องช็อคโกแล็ต… นายจะอธิบายว่าไง”

“อ๋อ… เรื่องนั้น” อายะหัวเราะ ก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงใกล้เจ้าชายน้ำแข็ง

“ความจริงไม่ใช่ของฉันหรอก แต่เป็นของอากิน่ะ ยัยนั่นคลั่งไคล้นายจะตายเลยให้ฉันฝากไปให้”

อายะบอกเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่กลับทำให้ใบหน้าหล่อๆของเจ้าชายน้ำแข็งยิ่งดูเศร้า

“ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?” อายะขมวดคิ้ว

“เปล่า… ฉันคิดว่านายเป็นคนให้ฉัน” ไคโอเบือนหน้าหนีไปอีกทางเหมือนกำลังผิดหวัง

“น้องฉันชอบนายมานานแล้วนะ ตั้งแต่ย้ายบ้านมาอยู่ใกล้กันยัยนั่นก็เอาแต่สนใจเรื่องของนาย
 เวลานายมีแข่งหรือไปถ่ายแบบที่ไหนก็จะตามไปตลอดเลย”

“นายอยากให้ฉันคบกับน้องสาวนายว่างั้นเถอะ”

“ได้อย่างนั้นก็ดีสิ!” อายะทำตาลุกวาว “ตั้งแต่พ่อแม่เสียไปอากิก็ไม่เคยร่าเริงอีกเลย
 แต่พอมาเจอนายอากิก็กลับมาร่าเริงได้เหมือนเดิม บอกตรงๆนะฉันดีใจมาก
ยิ่งถ้านายยอมคบกับน้องสาวฉันจริงๆก็จะดีที่สุดเลย แต่ว่า… ฉันก็รู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก
 ก็นายน่ะเป็นนายแบบชื่อดังจะมาคบกับคนธรรมดาอย่างอากิได้ยังไง”

“แล้วถ้าฉัน… ตกลงจะคบกับน้องสาวนายล่ะ?” ไคโอยื่นข้อเสนอ

“นายล้อเล่น!” อายะยังไม่เชื่อ แถมยังหัวเราะยกใหญ่ แต่ไอ้น้ำแข็งกลับตีสีหน้าจริงจังจนเค้าต้องหยุดหัวเราะ

 “นายพูดจริงหรือเปล่าไคโอ?”

“จริงสิ… แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยน” นัยน์ตาสีฟ้าตอนนี้ระยิบระยับจนไม่น่าไว้ใจ

“ถ้านายหมายถึงเงินที่จะให้จ้างนายแกล้งเป็นแฟนยัยนั่นล่ะก็ฉันไม่มีหรอก ลืมไปได้เลย”

“เงินน่ะ… ฉันมีจนใช้ไม่หมดอยู่แล้ว แล้วจะเอาของนายมาอีกทำไม ที่ฉันอยากได้เป็นของแลกเปลี่ยนก็คือ… ตัวนายต่างหาก!”

พอได้ยินข้อเสนอที่เหลือเชื่อจากปากไอ้น้ำแข็ง อายะก็แทบช็อค ก่อนจะเดินหนีออกไปยืนห่างๆ

“นาย… นายคงไม่ได้คิดงั้นจริงๆใช่ไหม?”

“สายตาฉันหลอกนายหรือไง” ไคโอยังยืนยันคำเดิม แต่ไม่ช่วยให้อายะรู้สึกดีขึ้นเลย

“ถ้าฉันปฏิเสธ…”

“ฉันก็คงต้องเดินไปบอกน้องสาวนายตรงๆว่าให้เลิกยุ่งกับฉันซะที ต่อไปนี้ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก
 ก็ไม่รู้นะว่าน้องสาวนายจะเสียใจแค่ไหน”

พอไอ้น้ำแข็งเล่นไม้นี้เค้าก็เถียงมันไม่ออก ได้แต่กัดฟันแค้น แต่จะปล่อยให้ยัยอากิผิดหวังก็ไม่ได้
คราวนี้ยัยนั่นคงซึมจนไม่มีทางกลับมาร่าเริงได้อีกแน่ แล้วพี่ชายอย่างเค้าจะทนดูได้ยังไง

“เมื่อก่อนฉันหลงคิดว่านายเป็นเทพบุตร แต่จริงๆแล้วนายร้ายกาจกว่าที่ฉันคิดมาก ไคโอ!”

เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็เลยได้แต่ตวาดมันดับอารมณ์ แต่ไอ้น้ำแข็งกลับเอาแต่ยิ้มพรายกวนโมโห

“ไม่ร้าย… แล้วฉันจะได้ทุกอย่างที่ฉันอยากได้เหรอ ทั้งตำแหน่งหนุ่มฮ็อตที่สุดในโรงเรียน
ทั้งตำแหน่งประธานนักเรียน ตำแหน่งแชมป์เคนโด้ หรือแม้แต่สุดยอดนายแบบชั้นนำของวงการ
 ฉันแสดงให้ทุกคนเห็นแล้วว่าไม่มีอะไรที่ มาคิระ ไคโอ คนนี้ทำไม่ได้!”

ไอ้น้ำแข้งยังเชิดหน้าท้าทายกันเห็นๆ แต่เค้าจนมุมแล้ว ถึงจะรู้ว่ามันเป็นซาตานในคราบเทพบุตรแต่ก็เถียงไม่ออก
และจะปล่อยให้ยัยตัวแสบผิดหวังก็ไม่ได้ จึงยอมกลั้นใจทำในสิ่งที่ฝืนที่สุดในชีวิต

“แล้วนาย… จะให้ฉันทำยังไง”

เจ้าน้ำแข็งยิ้มอย่างเจ่าเล่ห์ ก่อนจะขยับตัวให้เนื้อที่บนเตียงมีมากขึ้น

“มาสิอายะ… แล้วนายก็จะรู้ ว่าฉันต้องการอะไร” ...............................................

[innocentman]

ขอตัวไปเคลียการบ้านก่อนนะคร้าบ

ถ้าเสร็จเร็วก่อนเที่ยงคืนจะมาลงต่อให้อีกนะคร้าบ

(เพราะผมก็อดใจไว้อ่านพร้อมทุกๆคนแหละ อ่านตอนโพสเลย)

[sun]

^
^
 เพียงแค่อ่านแล้วประทับใจ เลยเอามาลงให้เพื่อนๆอ่าน  อย่างเดียว มิได้นะคะ 
ว่าแต่ไปขออนุญาต เจ้าของเรื่อง เอามาลงหรือยังคะ
ถ้าขออนุญาตแล้วแจ้งบอกโมฯ ที่ดูแลห้องนิยายด้วยเน้อ  จะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลังค่ะ

ถ้ายังไง แปะกฎของเล้า ไว้บนหัวกระทู้ ด้วยก้อดีนะจ๊ะ

[sakiko]

อยาก อ่าน ตอนต่อ ไปอะ

มาต่อเร็วๆๆนะ

 

[innocentman]

เอามาต่อให้แล้วคร้าบ

อ่านให้สนุกนะคร้าบ



Chapter 3: Furious Night

       ร่างบางเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย แม้ว่าจะกลัวเต็มที่ว่าสิ่งที่เค้าต้องเผชิญมันคืออะไร แล้วพอเค้าทิ้งตัวลงนั่ง
ก็ถูกเจ้าน้ำแข็งผลักให้นอนลงไปที่เตียงทันที

“เริ่มล่ะนะ…”

     เสียงทุ้มแหบพร่าโน้มลงมากระซิบข้างหู อายะหลับตาแน่นปี๋ ปล่อยให้มันทำตามใจโดยการใช้ลิ้น
ค่อยๆโลมเลียไปตามติ่งหูเบาๆ จากนั้นก็ไล่เรื่อยลงไปตามซอกคอขาวๆทิ้งรอยดูดดื่มแดงก่ำ ตอนแรกก็เจ็บ
แต่พอผ่านไปสักพักถึงได้รู้สึกเสียวซ่านคล้ายจะเคลิ้มตามมันไปด้วย
   
     “หึ… หึ… นายไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้อายะ ถึงจะฝืนใจแต่จะมีอารมณ์ร่วมสักหน่อย ฉันก็ไม่ว่า”
 มันยังมีหน้ามาเยาะเค้า

“นายน่ะหุบปากไปเลยไอ้โรคจิต!”   

“ปากดีนักนะ” ร่างสูงยิ้มพราย
 
 “แบบนี้มันต้องสั่งสอน” ว่าแล้วไคโอก็โน้มลงมาประกบริมฝีปากสั่งสอนร่างบางอย่างเร่าร้อ
ลิ้นอุ่นๆซอกซอนชอนไชไปหาความหวานทุกซอกทุกมุม จนคนที่จูบไม่เป็นเพราะไม่เคยจูบแทบจะขาดอากาศหายใจ
ตอนนั้นเองร่างสูงถึงยอมปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระชั่วครู่

   อายะต้องรีบควานเอาอากาศเข้าเต็มปอด ก่อนจะถูกไอ้น้ำแข็งที่กำลังทำหน้ายิ้มได้ใจสำเร็จโทษรอบสอง
เมื่อมันเห็นว่าเค้าสงบลงแล้วก็รีบประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง แต่หนักหน่วงรุนแรงกว่าเดิมเหมือนกับจะควานเอาทุกอย่าง
ไปจากร่างบาง แถมมือที่ลูบไล้ไปทั่วก็เริ่มเลื่อนมาดึงทึ้งเสื้อนักเรียนตัวโปรดอย่างไม่ใยดี

“ต่อไปนี้จะเอาจริงล่ะนะ”

ร่างสูงยิ้มพรายอย่างเจ้าเล่ห์ตอนที่เอาเสื้อของร่างบางขึ้นไปมัดข้อมือทั้งสองข้างรวบเข้ากับหัวเตียง

“นาย… นายจะทำอะไร…” อายะร้องถามอย่างไม่แน่ใจ แถมปากซีดตัวสั่นไปหมด
 “ฉัน… ฉันไม่เอาแล้ว! พอแล้ว! หยุดเถอะไคโอ!”

“มาบอกตอนนี้ก็สายไปแล้วอายะ ฉันหยุดอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว”

    ร่างสูงบอกพร้อมกับจ้องมองยอดสีชมพูที่ชูชันขึ้นมาอย่างน่ารัก ก่อนจะก้มลงไปโลมเลียมันเต็มที่
พร้อมกับมือที่ลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องของร่างบางจนส่งเสียงครางหวานๆอย่าลืมตัว

“อ๊ะ! ไค… อย่า… อา…” แล้วร่างผอมๆก็แอ่นกายรับเต็มที่ทันที เมื่อไคโอค่อยๆปลดกางเกงตัวโปรด
พร้อมกับดึงชั้นในเล็กจิ๋วสิ่งขวางกั้นสุดท้ายออกไป แล้วมือหยาบกระด้างที่เคยจับแต่ดาบเคนโด้
ก็เลื่อนลงไปจับตรงส่วนกลางของเค้า

“เริ่มจะมีอารมณ์แล้วใช่มั้ย อายะ” ร่างสูงกระซิบบอกอีกครั้ง ก่อนจะเค้นคลึงส่วนนั้นอย่างรุนแรงจนร่างบางส่งเสียงครางไม่หยุด
พร้อมกับบิดตัวเร่าไปมา มือที่ถูกมัดไว้ก็จิกกำกันไว้แน่น

“อ๊ะ! ไม่… หยุดเถอะ… ไค อา… อึก… หยุด ฉันทนไม่ไหว” ร่างบางส่งเสียงอ้อน แต่ช้าไปแล้วเพราะทันทีที่ไคโอ
จับส่วนนั้นชักขึ้นมาเบาๆพร้อมกับก้มลงไปใช้ปากครอบครองส่วนนั้นเต็มที่ แล้วลิ้นที่ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมก็ดุน
ส่วนปลายอย่างเมามันจนร่างบางทนไม่ไหว ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นพุ่งทะลักเต็มปากของร่างสูง
ซึ่งเค้าก็โลมเลียเก็บทุกหยาดหยดจนไม่เหลือ

“หวานมากอายะ…” ร่างสูงกระซิบบอก แถมยังเผื่อแผ่ส่วนที่ยังค้างอยู่ถ่ายลงไปให้ร่างบางชิมด้วย

 “แต่ฉันยังอยากได้ยินเสียงนายมากกว่านี้ ตอนนายร้องเพลงน่ะเพราะมาก แต่ไม่รู้ว่าพอโดนแบบนี้แล้ว
เสียงนายจะเพราะกว่ากันมั้ย”

ร่างสูงค่อยๆยกขาขาวเพรียวพาดขึ้นมาบนบ่า จากนั้นก็ใช้นิ้วสอดเข้าไปทางช่องแคบจนสุด

“อ๊ะ… ไค… ตรงนั้นไม่! เอาออกไปนะ!” อายะดิ้นเร่าไปมาอย่างอึดอัด น้ำตาใสๆค่อยๆไหลพรากอาบแก้ม
มือที่ถูกพันธนาการไว้ก็บิดกระชากไปมาจนแดงช้ำ

“ก็มันคับนี่… อดทนหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะทำให้มันกว้างขึ้นเอง” ไคโอร้องบอก แต่ไม่ได้ช่วยให้อาการของอายะ
ดีขึ้นเลยเมื่อเค้าสอดนิ้วที่สองเข้ามาพร้อมกับกระตุ้นหาจุดอ่อนไหว แล้วอายะก็แอ่นกายรับทันทีที่ร่างสูงกระทุ้งโดนจุดๆนั้น

“อึก… อา… ไค… นายทำอะไรกับฉัน…” ร่างบางเริ่มเปลี่ยนจากอาการทรมานมาเป็นครางเสียงหวานๆ
พร้อมกับหายใจถี่ระรัวราวกับหวังจะช่วยให้อาการเจ็บปวดผ่อนคลายลงบ้าง และพออาการเจ็บปวดหายไปก็กลาย
เป็นอาการเสียวซ่านเข้ามาแทนที่… รู้สึกดีเหลือเกิน

แต่ทำไม… หรือเค้ากำลังมีอารมณ์ร่วมกับไอ้โรคจิตนี่นะเหรอ ไม่มีทางหรอก!

“เอาล่ะ… แค่นี้คงพอนะ” ไคโอบอกเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อนิ้วที่สามผ่านเข้าไปโดยสวัสดิภาพ ก่อนจะเร่งปลดกางเกงของตัวเองออกบ้าง
และเมื่อเขาดึงนิ้วทั้งหมดออกมาก็พยายามแทรกแก่นกายอันแข็งขืนของตัวเองเข้าไปบ้าง

“อ๊ะ! อา… เจ็บ!” อายะดิ้นกระเส่าไปมา ทั้งเสียวซ่านหวานชื่น แต่ในขณะเดียวกันก็เจ็บจนแทบทนไม่ไหว
คงคับไปหน่อย… ไคโอคิด แต่ช่วยไม่ได้ก็เจ้านี่มันเวอร์จิ้นนี่นา

“อ๊ะ… อา… อึก…” อายะยังครางไม่หยุด ตอนแรกที่เจ็บแต่พอเริ่มชินสติก็เริ่มเลือนราง เค้าขยับสะโพกเข้าออก
ตามจังหวะความยาวของไคโออย่างเผลอไผล จนร่างสูงยิ้มออกมาอย่างพอใจ จึงเร่งจังหวะรัวเร็วขึ้นอีก

“ครั้งสุดท้ายนะ อายะ” ร่างสูงกระซิบบอกแต่ดูเหมือนร่างบางจะไม่ได้ยินเสียงของเขาแล้ว เพราะเอาแต่ร้องครางไม่หยุด
ดวงตาสีนิลเหม่อลอย จนครั้งสุดท้ายที่ร่างสูงกระแทกตัวเข้าครอบคลุมร่างบางจนแน่นสนิท ตอนนั้นเองมือเล็กๆก็ดิ้น
จากพันธนาการจนสำเร็จ ก่อนจะผวาคว้าศีรษะของร่างสูงเข้ามากอดไว้

“อ๊าาาาา!!!”

ของเหลวสีขาวขุ่นพลุ่งพล่านไปในร่างของอายะ พร้อมกับที่แก่นกายของเค้าเองก็ปล่อยออกมาอีกครั้งอย่างเต็มที่
จนเตียงขาวสะอาดมีแต่รอยคราบแห่งความรักเปรอะเปื้อนอยู่เต็มไปหมด
   
ทันทีที่ร่างสูงถอนตัวออกมา ร่างบางก็นอนฟุบหมดสติไปในที่สุด ไคโอที่เพลียไม่แพ้กัน
 แต่ก็ยังประคองร่างบางมานอนในท่าท่าที่สบายที่สุดพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเอาไว้
 ร่างบางทำท่าหลับสบาย ไคโอจึงเอื้อมมือไปลูบหน้าที่น่ารักตอนกำลังหลับเบาๆ
   
“ฉันขอโทษที่ต้องทำแบบนี้อายะ แต่สักวันนายจะรู้ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน รักมาก่อนที่นายจะย้ายมาอยู่ที่นี่ซะอีก
 เพราะฉันเองเป็นคนที่ซื้อบ้านหลังนี้เอาไว้จากเจ้าของบ้านคนเก่า แล้วให้พวกนายมาเช่าในราคาที่ถูกแสนถูก
ฉันทำทุกอย่างเพื่อนายนะอายะ…”
   
ร่างสูงโน้มลงไปจูบที่แก้มของคนที่กำลังหลับอีกครั้ง ก่อนจะเหลือบไปดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง
อีกสิบนาทีจะถึงสี่ทุ่ม… อาคิมิ น้องสาวของอายาเมะกำลังจะกลับมาแล้ว
   
“ฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะที่รัก”
   
ไคโอยืนมองคนที่ตัวเองรักตาละห้อย ก่อนจะตัดใจแล้วเดินออกจากบ้านหลังนั้นไปอย่างเงียบๆ………………

[YO DEA]

^
^
^
จิ้มๆๆ


 

[fellow]

สนุกดี อยากอ่านตอนต่อไป

[nolirin]

รออ่านต่อไปคร่า

 

[G-NaF]

อ๊ากกกกกกกกก!!~

สนุกอ่าคร๊าบ

มาอัพเรวๆน๊า  อิอิ

[jammy]

ติดใจเรื่องนี้ซะเเล้ว

[poom]

 :oni2:ชอบมากๆๆๆ

  แอบรักเค้าต้องการเค้าแต่ไม่บอก...แล้วไงถึงทำแบบนี้หว่า...

มารออ่านตอนใหม่...

[uknowvry]

เอ่อ รักรันทดเชียวนะคับ

[TARO]

สนุกดีค้าบ

มาต่อไวไวนะค้าบ

[innocentman]

ขอโทษนะคร้าบฐานข้อมูลที่เก็บเรื่องนี้มีปัญหา

ถ้าเข้าได้แล้วจะมาอัพให้สองตอนเลยนะคร้าบ

[G-NaF]

คร๊าบบบบบบ

จะรอ2ตอนนะครับ

อย่าผิดสัญญาน๊า  อิอิ

[innocentman]

เอามาต่อให้แล้วคร้าบ



Chapter 4: Take Care   

“อายะ! ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ!”

พลังเสียงช้างสารอันแสนถึกของแชมป์ยูโดตะโกนเรียก ก่อนจะเตะประตูดังโครม แล้วก้าวฉับไปที่เตียงของพี่ชาย
โชคดีที่อายะตื่นแล้วเลยคว้าผ้าห่มไว้ได้หมับตอนที่น้องสาวตัวดีพยายามจะคว้าออก

เกือบไป… ถ้าขืนให้ยัยนี่เห็นเค้านอนเปลือยอยู่มีหวังเป็นเรื่องแน่ แถมยัง… ว่าแล้วก็เหล่มองบรรดาคราบต่างๆ
ที่ยังเปื้อนอยู่ใต้ผ้าห่ม โอ๊ย! ไม่อยากจะคิด!

“อากิทำกับข้าวเสร็จแล้ว รีบอาบน้ำแล้วลงไปด้วยล่ะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก เมื่อคืนก็ไม่มีงานพิเศษซะหน่อย
ทำไมถึงตื่นสายล่ะอายะ”

แม่น้องสาวจอมจุ้นไม่พูดเปล่า แถมยังทำท่าจะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ อายะเลยต้องรีบยกมือห้ามไว้ก่อน

“ไม่ต้องเข้ามาเลยอากิ! พี่ขอสิบนาที แล้วจะตามไป”

ยัยอากิที่ยังข้องใจไม่วายเหล่มองพี่ชายอีกครั้ง ก่อนจะเดินลงจากห้องไปอย่างว่าง่าย

อายะต้องพยุงตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็แทบหน้ามืด คิดแล้วก็ยังแค้นไม่หาย
ไอ้น้ำแข็งตัวแสบ ฝากไว้ก่อนเถอะ…

อายะเดินลงมาข้างล่าง รู้สึกเวียนหัวตะหงิดๆ แต่ก็ไม่อยากขาดเรียน อากิกำลังจัดโต๊ะ พอเห็นภาพไข่
ไส้กรอก หมูแฮม ทอดไหม้เกรียมมันย่องอยู่ในจานเค้าก็ทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนจะอาเจียน
   
ยัยอากินี่อะไรก็ดีอยู่หรอก ยกเว้น… เรื่องทำอาหาร พอปล่อยให้ทำเองทีไรเป็นต้องเละทุกทีสิน่า
   
“เมื่อคืนตอนกลับมาเจอไคโอคุงที่หน้าบ้านด้วยล่ะ”
   
เสียงเปรยจากน้องสาว เล่นเอาอายะเกือบสำลักไข่ดาวที่เคี้ยวอยู่ในปากพรวดออกมา
   
“เหรอ…” อายะแค่นยิ้มแห้งๆ “แล้วมันว่าไงบ้างล่ะ”
   
แก้มขาวๆของน้องสาวที่หน้าคล้ายกันเปี๊ยบเริ่มแดงก่ำ อันที่จริงเค้ายังอดคิดไม่ได้เลยว่าอาคิมิเป็นผู้หญิง
ที่สวยน่ารักมาก สวยกว่าดารานักร้องวัยรุ่นบางคนด้วยซ้ำ แล้วทำไม้ ทำไม จะต้องมาหลงรักไอ้น้ำแข็งปีศาจนี่ด้วย
 ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
   
“ก็พูดหลายอย่าง”
   
อากิแก้เขินโดยการเดินไปหยิบขวดน้ำตาลในชั้นมาเติมกาแฟ ปกติเจ้าหล่อนก็กินแบบหวานจ๋อยอยู่แล้ว
นี่ยังหวานไม่พออีกหรือไงนะ
   
“แล้ว… พูดว่าไงบ้าง” อายะยกกาแฟขึ้นมาจิบดับอารมณ์เครียด ลุ้นใจตุ๊มๆต่อมๆว่าไอ้ไคโอมันจะพล่ามอะไรออกไปบ้าง
   
“ไคโอคุง… เค้าบอกว่า…” อากิบิดถ้วยกาแฟไปอีกสิบตลบ นี่ถ้าเป็นถ้วยกระดาษป่านนี้คงป่นคามืออันแสนถึก
ของเจ้าหล่อนไปแล้ว

“เค้าขอคบเป็นแฟนกับอากิ”
   
พอได้ยินอย่างนั้น หัวใจของใครบางคนก็หล่นไปกองที่พื้นดังตุบ ทำไมล่ะ… เค้าน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอที่เจ้านั่นรักษาคำพูด
ยอมคบกับอากิจริงๆ ดีใจสิ… ต้องดีใจสิเว้ยอายะ แกจะซึมทำไม มันทำกับแกขนาดนี้แกต้องโกรธต้องเกลียดมันสิ
ได้ยินมั้ย… ว่าต้องเกลียดมัน!
   
“แต่อากิยังไม่ได้ตอบตกลงนะ”
   
อายะหูผึ่ง จนเกือบทำถ้วยกาแฟหล่นพรวดจากมือ หัวใจเจ้ากรรมจู่ๆมันก็ร้อนวูบขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล
   
“ทำไมล่ะ?” อายะกลั้นใจถามต่อ
   
“ก็อากิว่ามันง่ายไปน่ะสิ”

ยัยน้องตัวดีถอนใจ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นยัยนี่คิดเป็นก็คราวนี้ แต่คนที่ยังคิดไม่เป็นจนเผลอตัว
(และอาจจะเผลอใจ) ไปให้มันแล้วต้องกุมขมับ

“อายะว่าไม่แปลกเหรอ ไคคุงเค้าเป็นนักกีฬาระดับประเทศ แถมยังเป็นนายแบบชื่อดัง จู่ๆจะมาคบกับอากิ
 อากิว่ามันแปลกไปหน่อยนะ”

“เหรอ…” อายะเปรย ก็ถ้ารู้อย่างนี้ก็น่าจะรีบบอกกันตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้อง… โธ่เว้ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น!

“แต่อากิก็ดีใจนะ… ที่อย่างน้อยไคโอคุงเค้าก็เริ่มสนใจอากิแล้ว ไม่ใช่เอาแต่วิ่งผ่านหน้าบ้านไปแล้วไม่ยอมทักทายสักคำ
 ตอนนี้ได้คุยกันแล้ว อากิดีใจมากๆเลย” ว่าแล้วยัยน้องตัวแสบก็ทำท่าอินจัดอย่างกับเค้ามาขอแต่งงานแล้วอย่างนั้น
“เป็นงั้นก็ดี พี่ดีใจด้วย” ว่าแล้วก็ตักไข่ดาวใส่ปากไปอีกคำ

“แล้วเมื่อคืนไคโอคุงเค้ามาที่บ้านเราทำไมเหรอ?”

คราวนี้อายะถึงกับไอพรวดเอาไข่ดาวที่ยังไม่เคี้ยวกลับออกมาในสภาพเดิม

“ยี้! อายะ สกปรก!” อากิหัวเราะร่วน “เออ… อายะชอบกินโกโก้ร้อนมากกว่านี่ เดี๋ยวไปชงให้นะ”

แล้วน้องรักก็รีบไปชงโกโก้ร้อนมาให้พี่ชายอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะเอามาวางบนโต๊ะทั้งชุด มีน้ำตาล มีนมข้น
กับผงโกโก้พร้อม

“พี่อิ่มแล้ว! ไม่เอาแล้ว!” อายะพยายามปฏิเสธ แต่ก็ถูกอากิยัดเยียดเอาโกโก้มาวางตรงหน้าจนได้

“ใช่… อายะชอบแบบใส่นมเยอะๆ”

แล้วเจ้าหล่อนก็ตักนมในขวดแก้วหลายช้อนลงในถ้วยโกโก้ นมข้น… ที่ทำให้ใครบางคนเห็นแล้วต้องคิดถึงเรื่องแสลงใจ
ก่อนที่ปราการความอดทนสุดท้ายจะหมดลง จนต้องวิ่งพรวดออกไปปล่อยอาเจียนออกมาจนหมดพุง
แล้วทรุดตัวนั่งหน้าซีดเซียวอยู่ตรงอ่างล้างหน้า

“พี่อายะ!” น้องสาวตัวดีที่ไม่รู้ว่าเป็นต้นเหตุทำให้พี่ชายต้องคายของเก่าออกมา รีบวิ่งตามไปดูด้วยความเป็นห่วง
พอเห็นหน้าพี่ชายซีดอย่างกับไก่ต้มก็รีบประคองมานั่งบนเก้าอี้

“อายะไม่สบายเหรอ ไปเรียนไม่ไหวหรอกมั้ง ลาหยุดสักวันเถอะนะ เดี๋ยวอากิจะแวะไปลาให้”

อายะรีบพยักหน้า ท่าจะฝืนไปเรียนไม่ไหวจริงๆแฮะ ตอนนี้หมดแรงจนเดินไม่ไหวแล้ว แถมดูท่า…
เหมือนจะมีไข้ขึ้นมานิดๆด้วย

“กินยาแล้วก็นอนนะ” อากิสั่งกำชับตอนที่ลากอายะกลับไปนอนที่ห้องได้สำเร็จ
 ก่อนจะออกจากห้องแล้วไปโรงเรียนอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก

“อืม… จั๊กจี้น่าอากิ เอาไว้เช็ดทีหลังน่า พี่จะนอน”

ร่างบางพลิกตะแคงตัวไปมาตลอดเวลาที่มือขาวๆพยายามจะเอาผ้าไปเช็ดตัวลดไข้ให้
ทำอย่างกะเด็กเวลาถูกแม่จับแก้ผ้าอาบน้ำอย่างนั้นแหละ

“ไม่เอาแล้ว… หนาว”
มือเล็กๆยกขึ้นมาปัดอีกครั้ง จนผ้าหล่นปุลงไปกองอีกทาง กัดฟันไว้… ใจเย็นๆ คนดูแลพยายามสะกดกลั้นโทสะ
ที่กำลังเดือด แล้วหยิบผ้าผืนนั้นกลับมาจุ่มในอ่างน้ำ จากนั้นก็เอาไปเช็ดให้ร่างบางอีกครั้ง

“โธ่เว้ย! บอกว่าไม่เอาแล้วไง!”

คราวนี้บาทาน้อยๆของคนที่หลับไม่ได้สติเตะคว้างเฉียดศีรษะของคนที่ก้มตัวหลบได้แค่ปลายผม

หมดแล้วความอดทน… ถึงแม้ที่ผ่านมาจะได้ฉายาว่าเจ้าชายน้ำแข็งก็เถอะ

“เฮ้ย! อายะ… นายช่วยลืมตาขึ้นมาก่อนได้มั้ย ฉันรู้นะว่านายยังหลับไม่สนิทหรอก”

นิ่ง… มันยังคงเอาแต่นิ่ง แถมยังนิ่งจนผิดสังเกต สงสัยจะรู้ตัวแล้วมั้งว่าคนที่มันกำลังโขกสับอยู่เนี่ย
ไม่ใช่น้องสาวสุดที่รัก แต่เป็น… สุดที่รักจริงๆอีกคนต่างหาก แถมมันยังส่งเสียงกรนได้อย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด

“อายะ…” ร่างสูงเริ่มโน้มลงไปกระซิบข้างหู แต่ร่างบางกลับยิ่งส่งเสียงกรนให้หนวกหูมากขึ้นไปอีก

“ไม่ตื่นเหรอ… ต้องให้จูบเหมือนเจ้าหญิงนิทราหรือไงนายถึงจะยอมตื่น แต่บอกไว้ก่อนนะว่าคนอย่างฉัน
จะไม่ทำแค่จูบอย่างเดียวแน่!”

คำขู่คราวนี้ได้ผล เมื่อร่างบางลุกพรวดขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติราวกับมีสปริงติดอยู่ที่หลัง
พร้อมกับถอยกรูดไปอีกมุมหนึ่งของเตียง ไคโอได้แต่มองอย่างสังเวช สภาพมันก็ป่วยซะขนาดนี้
 ถ้าเค้าคิดจะทำจริงๆต่อให้มันคลานลงไปข้างล่างก็หนีเค้าไม่พ้นอยู่ดี

“ฉันทำโจ๊กกับเอายามาให้นาย รีบกินซะ จะได้นอนพักผ่อน”

“อากิล่ะ?” อายะยังไม่วางใจ พร้อมกับกวาดสายตาไปทั่ว เย็นมากแล้วนะเนี่ย แต่ยัยตัวแสบหายไปไหน

“พอดีวันนี้เค้าไปลาหยุดให้นายก็เลยเจอฉัน เค้าบอกว่าตอนเย็นต้องไปทำงานพิเศษ ฉันเลยอาสามาดูแลนายแทนไงล่ะ”

“แต่… แต่นาย… นายมีถ่ายแบบไม่ใช่เหรอ”

“อ๋อ… เรื่องเมื่อวานนี้ใช่มั้ย ที่บอกจะไปถ่ายแบบกับนานามิ ไอ้นั่นฉันโกหกเพื่อช่วยนายหรอก
 แล้วถึงมีถ่ายแบบกับยัยนานามิจริงฉันก็ขอบายอยู่แล้ว ยัยนั่นน่ะตื๊อฉันกว่าน้องสาวนายซะอีก น่ารำคาญที่สุด”

พอได้ยินอย่างนั้นอายะก็ชักไม่แน่ใจซะแล้ว ว่าที่เค้ายอมให้อากิคบกับไอ้น้ำแข็งปีศาจนี่คิดถูกหรือเปล่า
 เจ้าน้ำแข็งก็เหมือนจะรู้ทัน เลยคลี่ยิ้มบางๆจนหน้าขาวๆดูหล่อจนทำให้หัวใจใครบางคนแทบละลาย

“ไม่ต้องห่วง น้องสาวนายก็เหมือนน้องสาวฉัน ถึงจะไม่ได้รักแต่รับรองฉันดูแลอากิดีแน่ๆ”

“นายไม่รักแล้วมายุ่งกับอากิทำไม ถ้าเค้ารู้เค้าจะเสียใจแค่ไหน นายเคยคิดบ้างมั้ย”

ไคโอจ้องหน้าคนที่กำลังอาละวาดใส่ หน้าเล็กๆหวานๆกัดฟันแน่น คงกำลังแค้นใจตัวเองที่เผลอยกลูกแกะน้อย
มาให้หมาป่าอย่างเขาจนได้ แต่หน้าตอนโกรธนี่ยั่วใจดีเหลือเกิน จนอดไม่ได้ที่จะเข้าไปนั่งเบียดใกล้ๆ
และก็ไม่ยอมปล่อยให้ร่างบางผวาหนีซะด้วย เมื่อมือใหญ่รีบคว้าหมับที่บั้นเอวพร้อมกับกอดไว้แน่น

“ก็ฉันรักพี่ชายเค้านี่ แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ ถ้าไม่ทำดีกับน้อง พี่ชายก็คงเกลียดขี้หน้าฉันแย่”

“ฉันเกลียดนายแน่! ไอ้น้ำแข็งโรคจิต!”

“เหรอ…” ไคโอยิ้มกรุ้มกริ่ม “แต่ทำไมฉันถึงรักนายจังเลย” หน้าคมๆแกล้งโน้มเข้ามาใกล้
จนหน้าซีดเซียวของคนกำลังป่วยยังขึ้นสีระเรื่อ

“ปล่อยนะเว้ย! อุ๊บ…” อายะพยายามดิ้น แต่ช้าไปแล้วเมื่อไคโอไม่ยอมให้เค้าโวยวายได้อีก
โดยประกบริมฝีปากร่างบางไว้แน่น ดูดดื่มหาความหอมหวานที่แทบจะไม่มีเหลือ
เพราะเมื่อคืนเอาไปจนหมดจนจับไข้นอนซมซะขนาดนี้ พอคิดได้อย่างนั้นร่างสูงก็เลยรีบปล่อยก่อนที่อายะจะขาดใจตาย
คาอ้อมอกไปซะก่อน

ไม่เป็นไร… อดใจไว้ไคโอ รอให้หายป่วยก่อนเถอะ ฮึ่ม…

“นายหน้าซีดมากเลย ฉันว่านายฝืนกินโจ๊กหน่อยดีกว่า แล้วจะได้ก็กินยา จากนั้นก็นอนพักซะ”

“ไม่! ฉันไม่รับน้ำใจจากคนสับปลับอย่างนาย!”

สับปลับตรงไหนวะเนี่ย… ไคโอคิดแล้วก็ได้แต่งง คนเค้ารักก็บอกว่ารักตรงๆยังหาว่าสับปลับ เดี๋ยวเถอะ…
 เดี๋ยวก็สำเร็จโทษตอนนี้ซะเลยดีมั้ยอายะ!

“แต่ฉันว่านายควรกินนะ ถ้านายไม่หายป่วยก็ไปโรงเรียนไม่ได้ ไปทำงานพิเศษก็ไม่ได้
แล้วคิดดูว่าน้องสาวนายจะยิ่งลำบากแค่ไหน”

คำพูดของมันทำเอาคนดื้อถึงกับสะอึก ก่อนจะนั่งหน้าจ๋อย… มันพูดถูก ถ้าเค้ามัวแต่นอนซมแบบนี้อากิก็ต้องลำบากเป็นสองเท่า
 ไม่ได้… เค้าจะมายอมแพ้ไอ้ซาตานน้ำแข็งนี่ง่ายๆได้ไง ว่าแล้วคนดื้อก็ยกชามโจ๊กมาซดพรวดจนแทบสำลัก
ไคโอได้แต่ยิ้มกริ่มดูคนรักนั่งกินโจ๊กฝีมือเค้าอย่างว่าง่ายจนเกลี้ยงชามและหลังจากที่อายะยอมกินยาแล้ว
ไคโอก็ช่วยขยับหมอนให้เค้านอนในท่าที่สบายที่สุด

“นายกลับบ้านไปได้แล้ว” พอหมดประโยชน์ คนป่วยก็ออกปากไล่ทันที

“ไม่… ฉันรับปากอากิแล้วว่าจะดูแลนายจนกว่าเจ้าหล่อนจะกลับมา”

อายะได้ฟังก็ยิ่งหงุดหงิดจนหลับไม่ลง เลยแกล้งหันหน้าหนีไปอีกทาง

“อาทิตย์หน้าที่มีงานเปิดตัวบริษัทโมเดลลิ่ง นายอยากไปกับฉันมั้ย”

คำชวนที่ทำให้อายะต้องเปลี่ยนใจหันกลับมามองเจ้าน้ำแข็งที่กำลังส่งสายตาหวานเชื่อมแกมอ้อน

“ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย อยากได้คู่ควงนายก็ไปชวนแฟนนายหรือไม่ก็ไปชวนอากิสิ”

ไคโอหัวเราะ นี่ถ้าคิดจะให้อายะเลิกทำตัวดื้อกับเค้าคงต้องรอจนโลกแตกล่ะมั้ง

“ฉันไม่ได้อยากควงแฟนออกงาน แต่อยากควงนักดนตรีออกงานด้วยต่างหาก ฉันบอกทางผู้จัดการส่วนตัวไปแล้ว
ว่าจะร้องเพลงที่นายแต่ง แล้วถ้านายไม่ไปเล่นดนตรีให้ฉัน แล้วฉันจะร้องยังไงล่ะ”

“นายก็ให้พวกมืออาชีพเล่นสิ อย่างนายคงหาได้ไม่ยากอยู่แล้ว”

“ก็นายนี่ไงมืออาชีพ ต้องให้ฉันเอาหนังสือพิมพ์ที่ตัดแปะไว้มาอ่านให้ฟังมั้ย… หนุ่มน้อยนักไวโอลินอัจฉริยะ
สร้างชื่อเสียงให้กับประเทศ โดยการแต่งเพลงให้กับวงออเตสตร้าที่ดังที่สุดในโลก
แค่นี้ยังเรียกว่ามือโปรไม่พออีกหรือไง หืม… ที่รัก”

อายะหน้าแดงกับประโยคต่อท้าย ก่อนจะกลั้นใจปฏิเสธคนขี้ตื๊อไปอีกรอบ

“แต่ไวโอลินกับเสียงร้องของนายมันไม่เข้ากันหรอก ฉันว่าให้วงดนตรีสากลมาเล่นให้ยังจะเข้าท่าซะกว่า”

“นายไม่ต้องเล่นไวโอลิน แต่เล่นเปียโนหรือกีตาร์แทนก็ได้นี่ แล้วอย่าบอกนะว่าเล่นไม่เป็น ฉันรู้นะ…
ว่านายได้คะแนนเต็มวิชาเครื่องสายทุกชนิด แถมยังเล่นเปียโนกับเป่าฟลุ้ทได้เพราะมากด้วย
นายเยี่ยมขนาดนี้ฉันคงไม่ต้องไปลงทุนจ้างใครที่ไหนแล้วมั้ง” ไคโอบอกพร้อมกับกลั้วหัวเราะ

“ฉันไม่ไปหรอก!” อายะปฏิเสธก่อนจะหันหน้าหนีอีกรอบ

“เฮ้อ…” ไคโอถอนใจ “ก็ได้… งั้นพรุ่งนี้ฉันจะได้โทรไปบอกผู้จัดการว่ายกเลิกนัดกับบริษัทโมเดลลิ่ง
 เพราะฉันจะไม่ไปงานเปิดตัวแล้ว”

“ทำงั้นได้ไง!” ร่างบางต้องลุกพรวดขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่เวียนหัวจะแย่ “แบบนี้นายก็เสียชื่อน่ะสิ”

“ช่วยไม่ได้ ถ้านายไม่ไป ฉันก็ไม่อยากไปเหมือนกัน” ร่างสูงยักไหล่

“พวกนายแบบเนี่ยเอาแต่ใจชะมัด” อายะบ่นอุบ “ก็ได้… ฉันยอมไปกับนายก็ได้”

“จริงเหรอ!” ไคโอดีใจจนเผลอกระโดดกอดคออายะที่กำลังนั่งโคลงอยู่บนเตียง

“แต่บอกไว้ก่อนนะ ถ้าฉันทำขายหน้าก็อย่ามาโทษก็แล้วกัน”

“ไม่อยู่แล้ว ฉันเชื่อใจนายนะอายะ” ร่างสูงกระซิบเสียงอ้อน จนร่างบางได้แต่ก้มหน้างุดแดงก่ำ

“ฉันเหนื่อย อยากนอนแล้ว” อายะทิ้งตัวลงไปอีกครั้ง คราวนี้คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงด้วย
เพื่อไม่ให้ใครบางคนกวนใจเค้าได้อีก

ไคโอนั่งเฝ้าอายะที่หลับปุ๋ยเงียบๆจนอากิกลับมาแล้ว เค้าถึงยอมกลับบ้านพร้อมกับหัวใจที่พองโต
อย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังจะเกิดเรื่องวุ่นๆในงานเปิดตัวงานนั้นนั่นเอง……………………….



ตอนค่ำจะมาลงให้อีกตอนนะคร้าบ ขอไปเรียนก่อน

[jammy]

จะเกิดอะไรขึ้นในงานน้า

[oaw_eang]

เรื่องนี้คุ้นๆ ชื่อคนแต่ง

เหมือนว่าจะเคยอ่านแล้ว

แต่ไม่เป็นไร  เด๋วอ่านใหม่  ฮา

ว่าแต่ที่เอามาลงเนี้ย  ตา Foggy อนุญาตแล้วใช่ไหมคะคุณน้องขา?

[innocentman]

มาต่อให้ตามสัญญาแล้วนะคร้าบ




Chapter 5:  Girl Trap

“ทำไมช้าจังเลยน้า”

  ใครบางคนที่ยืนรออยู่หน้าโรงแรมหรูกำลังกระวนกระวาย เพราะคนที่นัดไว้ยังมาไม่ถึงซะที มันก็รู้ตัวอยู่ว่ามาสายประจำ
 ก็อุตส่าห์บอกไว้แล้วว่าจะรับมาด้วยกัน แต่ก็ยังดื้อจะมาเองให้ได้ แล้วเป็นไง ต้องปล่อยให้เค้าคอยเก้ออีกจนได้
 คอยดูนะถ้ามาถึงเมื่อไหร่จะทำโทษทั้งคืนไม่ให้นอนเลยคอยดู (เค้าอาจจะเล่นปั่นแปะกันก็ได้ คิดอะไรกันจ๊ะเนี่ย)

“อุ๊ย! กู๊ดอีฟนิ่งจ้ะ ดาร์ลิ้ง แหม… ออกมารอถึงหน้าโรงแรมเลยเหรอ คิดถึงนานะขนาดนั้นเชียว”

เสียงแหลมน่ารำคาญ รบกวนคนที่กำลังใช้สมาธิว่าจะจัดการคนที่มาสายท่าไหน… เอ๊ย… จัดการยังไง
พอหันไปมองไคโอก็ทำหน้าเซ็งสุดขีด วันนี้ยัยจอมตื๊อใส่ชุดสีชมพูแปร๋นแสบตาพอๆกับเครื่องเพชรที่เจ้าหล่อน
ประโคมใส่มาเต็มตัวจนไม่อยากจะมอง เพราะกลัวแสงวูบวาบจะทำเค้าตาบอดไปซะก่อน

“งานนี้เค้าไม่ได้เชิญพวกนักร้องนี่ เห็นมีแต่นายแบบนางแบบชั้นนำกับดีไซน์เนอร์ชื่อดังเท่านั้น”

“ต๊าย! อะไรกัน ก็นานะนี่ไงเป็นนางแบบชั้นนำ อันที่จริงก็ไม่อยากมานักหรอก แต่มิสเตอร์ชิมูระเจ้าของงานเค้าตื๊อเหลือเกิน
 นานะก็เลยต้องจำใจมา กว่าจะเคลียร์คิวงานให้ว่างได้ก็แทบแย่ นี่ต้องแคนเซิลงานทัวร์คอนเสิร์ตที่ปารีสเพื่องานนี้เลยนะ”

ยัยเตี้ยขี้โม้… ต้องยัดเงินไปกี่แสนล่ะ ถึงมีนางแบบหน้าโง่ยอมขายบัตรเชิญให้

“เข้าข้างในกันเถอะนะดาร์ลิ้ง นานะหิวน้ำแล้ว อยากได้จินโทนิคสักแก้วมาดื่มแก้กระหายจัง”
ยัยจอมตื๊อมาเกี่ยวแขนอ้อน แถมยังทำท่าซุกไซร้จนน่าเกลียด

“ถ้านานามิจังหิวน้ำก็เข้าไปก่อนสิ ผมกำลังรอเพื่อนอยู่ นั่นไง… มาพอดีเลย”

ขอบคุณสวรรค์ นายมาทันช่วยชีวิตฉันไว้ได้พอดีอายะ เปลี่ยนใจไม่ลงโทษแล้วก็ได้
เอาเป็นหอมแก้มสักฟอดแทนการขอบคุณดีกว่า

“ขอโทษที ฉันมัวแต่หาชุดก็เลยช้าไปหน่อย”

หน้าหวานๆเดินเข้ามาขอโทษพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ไคโอมองหนุ่มน้อยหน้าหวานตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็ต้องตะลึง
 ถึงวันนี้จะแต่งชุดทักซิโด้เรียบๆเป็นสีขาวล้วน แต่อายะเป็นคนผิวขาวอยู่แล้วเลยยิ่งดูดีมากๆ
ผมสีดำขลับที่ยาวนิดๆก็ใช้โบเล็กๆผูกไว้ข้างหลัง (ท่าทางจะเป็นฝีมือยัยอากิ) ดูแล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่

ไคโอเองก็เท่สมกับเป็นนายแบบชั้นนำ จนอายะยังอดไม่ได้ที่จะประหม่า เจ้าชายน้ำแข็งสวมชุดสูทสีดำที่ตัดกับ
ผิวขาวซีดอย่างร้ายกาจ แถมผมสีเงินที่ปกติจะปล่อยไว้หลุดลุ่ยดูเท่แบบเซอๆก็ถูกหวีจนเรียบกริบอย่างมีไสตล์
ยังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นสาวๆล่ะก็ได้เดินควงกับมันมีหวังคงยืดพิลึก

“ใครกันน่ะ ดาร์ลิ้ง?”

สาวน้อยที่เดินมาเกี่ยวแขนเจ้าชายน้ำแข็งอย่างถือสิทธิ์ ทำเอาหน้าหวานๆหุบยิ้มแทบไม่ทัน เซรินะ นานามิ
ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าเจ้าหล่อนจะมางานนี้ด้วย ว่าแล้วดวงตาสีนิลก็หันไปจ้องเจ้าของตาสีฟ้าที่พยายามหลบ

“ฉันจะไปรอข้างในนะ”

อายะไม่รอฟังเหตุผลหรือคำอธิบายใดๆทั้งสิ้น ก่อนจะเดินสะบัดหน้างอนเข้าไปในงาน ทิ้งไคโอไว้กับดาร์ลิ้งของเขา
ไว้ตามลำพัง ไคโอที่กำลังหงุดหงิดจะแย่ก็ฉุนขาดเหมือนกัน หนอย… มาสายยังไม่พอ
จะมีน้ำใจช่วยดึงเค้าไปจากยัยนี่สักนิดก็ไม่มี

แบบนี้… มันต้องประหารสถานเดียวแล้วอายะ!

ไคโอตัดสินใจเดินเข้าไปในงานอีกครั้ง แล้วก็สลัดยัยจอมตื๊อหลุดก็ตอนที่เค้าบอกว่าขอตัวไปเตรียมเพลงหลังเวที
 เห็นจำเลยตัวดีกำลังเทียบเสียงเปียโนอย่างขะมักเขม้น ตรงนั้นอยู่ด้านหลังเวทีมีม่านปิดและไม่มีใครอีกเลย
นอกจากเค้าสองคน ร่างสูงเลยถือโอกาสคว้าหมับที่บั้นเอวของร่างบางตอนที่กำลังเผลอ
ก่อนจะจับร่างเล็กๆกดลงไปบนหลังเปียโน!

“ไคโอ! ปล่อยฉันนะ!” ร่างบางโวยวาย ก่อนที่ร่างสูงจะใช้มือปิดปากแน่น

“นายจะตะโกนไปทำไม อยากให้คนข้างนอกได้ยินหรือไง”

“นายก็ปล่อยฉันก่อนสิ ไม่งั้นฉันกลับจริงๆนะ” ร่างบางยังต่อรองไม่เลิก

“ได้…” ร่างสูงยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ “แต่ขอจูบสักทีให้หายคิดถึงก่อนนะ”

แล้วคนเจ้าเล่ห์ก็ไม่พูดเปล่า ยังโน้มปากลงมาบดขยี้ปากเล็กๆชนิดร้องให้ตายก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา
 อายะได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ประท้วงในลำคอตอนที่ร่างสูงพยายามจะล้วงมือเข้าไปเค้นคลึงที่สะโพก
แล้วจู่ๆม่านที่เคยปิดอยู่… ก็ถูกเปิดกะทันหัน อายะรีบเตะเจ้าคนฉวยโอกาสจนล้มกลิ้งลงไปกองกับพื้นเวที

เกือบไป…

ถึงสภาพจะดูไม่จืดเท่าไหร่ที่เจ้าชายแห่งวงการนายแบบล้มกลิ้งลงไปกองอยู่บนเวที แต่ก็คงไม่มีใครคิดติดใจ
หรือสงสัยเท่ากับมาเห็นตอนที่ยืนจูบผู้ชายอยู่บนเปียโน อายะกระชับปกเสื้อให้เข้าที่อีกครั้งก่อนจะเข้าไปนั่งประจำตำแหน่ง
มองดูเจ้าคนอวดดีที่ตอนนี้พยุงมาดเท่ๆของมันกลับมายืนได้อย่างสง่าผ่าเผยแล้ว

ตาสีฟ้าส่งประกายอาฆาตแค้น ก่อนจะไปยืนเก๊กมาดหล่ออยู่หน้าเวที จนอายะได้แต่นึกขำในใจอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเลย
ว่าคืนนี้ถ้าเอาชีวิตรอดกลับบ้านไม่ได้ เค้าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

เสียงเพลงหวานซึ้งจากเปียโนที่เจ้าตัวตั้งใจบรรเลง บวกกับเสียงทุ้มอันทรงเสน่ห์ของเจ้าชายนายแบบ
(ที่ตอนนี้เริ่มมีแมวมองเห็นแววแล้วว่าน่าจะไปเป็นนักร้องมากกว่า) ขับกล่อมทุกคนในงานจนเคลิบเคลิ้ม
 และพอเพลงเล่นจบก็ได้รับเสียงปรบมือเกรียวกราว

ไคโอและอายะลุกขึ้นโค้งให้ผู้ชมพร้อมกัน ตอนนั้นเองนานามิก็เดินถือแก้วแชมเปญไปให้ไคโอ

“เชียส! จ้ะไคโอ…” เจ้าหล่อนขยิบตาให้อย่างยั่วยวน ก่อนจะกระดกแก้วแชมเปญในมือขึ้นดื่ม
แล้วก็จ้องดูตลอดเวลาว่าไคโอดื่มแชมเปญของหล่อนแล้วหรือยัง แต่ไคโอรู้ทันอยู่แล้วว่าแชมเปญแก้วนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่
แต่อย่างเจ้าหล่อนคงไม่กล้าขนาดจะฆ่าเค้าได้ลงคอ ไคโอมองแชมเปญในมืออย่างเจ้าเล่ห์ ตอนนี้เค้ารู้แล้วว่า
จะให้ใครเป็นหนูทดลองแชมเปญแก้วนี้ดี

“ผมสามารถร้องเพลงได้ไพเราะ เพราะมีนักคนตรีฝีมือเยี่ยม งั้นแก้วนี้ผมขอมอบให้นักดนตรีของผมแทนคำขอบคุณก็แล้วกัน”

ไคโอเดินตัวปลิวเอาแชมเปญตัวปัญหาไปเสิร์ฟให้หวานใจถึงที่ นานามิตาเหลือกรีบร้องห้ามทันที

“อย่านะมิสเตอร์ไคโอ! แก้วนี้คุณต้องดื่มเองสิ!”

“ทำไมเหรอ? แชมเปญแก้วนี้มันมีปัญหาหรือไง เพื่อนผมถึงดื่มไม่ได้”

“โอ้! โน… โนพรอบเบลม! ไม่มีปัญหาจ้ะ เชิญเถอะ” ว่าแล้วนานามิก็กุมขมับแล้วรีบเดินหนีไปข้างหลัง

ไคโอยิ้มกริ่ม ลองยัยจอมตื๊อรีบเผ่นไปแบบนี้แสดงว่ายาที่ใส่ไว้คงจะแรงไม่เบา อายะเอ๋ย… งานนี้นายเสร็จฉันแน่!

“อ่ะ… ฉันขอแสดงความยินดีกับนาย”

“แต่ฉันดื่มเหล้าไม่เป็นนะไค” อายะกระซิบบอก

“ไม่เป็นไร… แค่แชมเปญ นายไม่เมาหรอก รับรองได้” ว่าแล้วก็ต้องรีบเอานิ้วไขว้กันข้างหลังเพราะเพิ่งโกหกมันไปเต็มๆ

อายะที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่รับแชมเปญมาดื่มอย่างว่าง่าย แล้วก็เป็นไปตามคาด ทันทีที่คนดื่มไม่เป็นกระดกลงไปจนหมดแก้ว
เค้าก็หลับสนิทคาอกของหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่กำลังรอรับอยู่พอดี......................

[Ferfa]

 

บวกให้หนึ่ง  เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก

[sakiko]

รอตอนต่อ ไปน้า

 

[TARO]

ไคโอ หื่น!!!!!!!!!!!!!!

[nolirin]

 

อายะเสร็จแน่ๆๆๆ

เอ่...แต่เสร็จไปแล่วนี่น่า

อิอิ