ตอนที่ 22
“ออกไปจากหน้าของเสด็จพ่อเดี๋ยวนี้นะ”
“ทำไมค่ะหม่อมแม่ หม่อมแม่มีอะไรซุกซ่อนอยู่ในห้องนั้นหรือคะ ”
“แม่ขังชายน้ำ ไว้ รู้อย่างนี้แล้ว ลูกจะทำอย่างใดได้ ออกไปจากตรงนี้ซะ”
“ได้หญิงจะไป แต่หม่อมแม่ทำไม่ถูก เสด็จย่าทรงถามหาชายน้ำ ถ้าหม่อมแม่ยังไม่ปล่อยชายน้ำ หญิงจะไปกราบทูลเสด็จย่าเอง”
“ดี ไปเลย ไปบอกเลย แม่ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า ถ้าคนจำนวนไม่น้อยทั่วกรุงเทพ ทราบเรื่องพิธีหมั้นระหว่างหม่อมเจ้านทีพิสุทธิ์ ไกลเกียรติขจรกุล กับ พลตรีหม่อมหลวงภูธเนศ ธำรงอาภรณ์นิช จะงามหน้าเพียงใด ”
“หม่อมแม่!”
“ฮึ ไม่ไปกราบทูลเลยหรือ หญิงรัมภาพรรณ ไปสิไปช่วยน้องลูก ”
“หญิงจะไปหา พริ้ม ค่ะ กว่าจะกลับก็คงหัวค่ำ หม่อมแม่ไม่ต้องรอหญิงนะคะ ” ท่านหญิงทรงเปลี่ยนเรื่องทันทีหลังจากที่ทราบที่
ไปที่มาของแม่ตัวเองที่กักขังชายน้ำเอาไว้
“ฝากความคิดถึงไปหา พริ้มด้วยนะ แต่งงานกันมา 5 ปีแล้ว มีลูกถึง 2 คน ว่าแต่ลูกเถอะเมื่อไหร่กันจะเลือกใครสักคน นี่ก็จะ 40 ชันษาแล้วนะหญิง”
“ไม่ค่ะ หญิงอยากเป็นโสด ไม่ต้องคิดอะไรมากความ เอาว่าหญิงจะบอกพริ้มให้นะคะ สวัสดีค่ะ ขจีไปกับฉันไหม”
“ไม่เป็นไรเพคะท่านหญิง ขจีต้องอยู่คอยเอาข้าวเอาน้ำไปให้ท่านชายน้ำเพคะ”
“อ้อ ดีเหมือนกัน ฝากชายน้ำด้วยนะ”
“ได้สิเพคะ ท่านหญิงเสด็จเถอะเพคะ ไม่ต้องทรงกังวลพระทัย”
รัมภาพรรณพยักหน้าให้ขจีสาวใช้ พลางเหลือบมองหม่อมบุหลันผู้เป็นแม่อย่างไม่เข้าใจความคิดและความรู้สึกของเธอ
เสียเท่าไหร่ จะว่าไปรัมภาพรรณเองก็เป็นห่วงน้องชายคนนี้มาก เพราะด้วยวัยและอะไรหลายๆอย่าง เธอไม่อยากให้น้องชายต้อง
มาเศร้าเสียใจไปตลอดชีวิต
ที่บ้านธำรงอาภรณ์นิช หม่อมหลวงภูวนนท์ หรือ คุณต่อ ได้กลับมาอยู่ที่บ้านทำงานบริษัทช่วยหม่อมราชวงศ์ภัครพิชัย แต่
เร็วนี้ๆก็มีแผนเดินทางไปเชียงใหม่ ไปหาหวานใจของเค้าที่นั่น ไม่ใช่ใครเลยนอกจาก ฟ้ามอญ หลังจากเรียนจบ ฟ้ามอญก็กลับ
ไปทำงานแถวบ้าน โดยมีเงินก้อนหนึ่งจากคุณต่อ เป็นทุนให้สร้างโรงแรมล้านนาไทย และมอบให้ฟ้าเป็นคนดูแล กิจการก็ไปได้
สวย เปิดมาได้ 4 – 5 ปี แล้ว ลูกค้ามากมายอย่างไม่คาดคิด
“ต่อลูก พ่อมีอะไรจะปรึกษาหน่อย”
“ครับคุณพ่อ”
“ถ้าสมมติว่า พี่ชายเราเค้าจะได้หมายหมั้นกับเชื้อจ้าว ต่อ คิดว่าดีไหม”
“ดีสิครับ แหม ได้เป็นเขยจ้าว ผมไม่ขัดข้องอยู่แล้วครับ ว่าแต่คนคนนั้นคือใครครับ ธิดา วังไหน”
“ฮ่าๆๆๆ นี่ทำงานที่บริษัทเพลินไปแล้วสินะ ข่าวเค้าออกมาอย่างต่อเนื่อง ยังจำน้ำ ลูกบุญธรรมของพ่อเมื่อ 5 ปีก่อนได้ป่าว”
“อ้อ จำได้สิครับ เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม น่ารัก ร่าเริง ตัวเล็ก เหมือนตุ๊กตาเลย ถามคุณพ่อ คุณพ่อก็ไม่ยอมบอกผมว่า
เค้าหายไปไหน”
“เอาล่ะ ต่อไปนี้ ให้เรียกน้ำ ใหม่ ว่าท่านชายน้ำแล้วกันนะ”
“ท่านชาย? อะไรกันครับ นี่เป็นชื่อเรียกลำลองของ หม่อมเจ้าเลยนะครับ คุณพ่อพูดตลกอีกแล้ว”
“ก็ใช่นะ น้ำ ที่ลูกรู้จัก คือหม่อมเจ้านทีพิสุทธิ์ ไกลเกียรติขจรกุล”
“อ้าว อย่าบอกนะครับ ว่าที่คุณพ่อพูดมาคือ…”
“ใช่ พี่ชายของลูก เค้ากำลังจะหมั้นกับ หม่อมเจ้านทีพิสุทธิ์ โดยเป็นพระประสงค์ของพระองค์เจ้าสำเภางาม”
“พระองค์เจ้า? โหย เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลยล่ะครับ”
“ก็รู้ซะตอนนี้เลยสิ ฮ่าๆๆ”
“แหม อารมณ์ดีเชียวนะครับ คุณพ่อไม่ขัดใจอะไรเลยหรอครับที่ลุกชายตัวเองจะหมั้นกับผู้ชายด้วยกัน”
“ปัดโถ่เอ้ย จะให้พ่อเริ่มขัดใจใครก่อนดี ระหว่าง พี่ชายเรา หรือว่าจะเป็นลูกเอง เจ้าต่อ”
“โหย ถ้าอย่างนั้นไม่เอาดีครับ ดีจริงๆครับคุณพ่อที่คุณพ่อไม่ขัดใจอะไร แล้วผมกำลังจะลาคุณพ่อไปที่เชียงใหม่ 2 สัปดาห์นะ
ครับ”
“ไปเชียงใหม่ ไปทำไม?”
“ไปหา…ดวงใจของผมไงพ่อ”
“อ้อ ฟ้ามอญ พ่อลืมไปเลย จะว่าไปแกเองก็ยังไม่ได้หมั้นให้เป็นเรื่องเป็นราว เอาพร้อมๆกับพี่ชายแกเลยไหม”
“ไม่ดีมั้งครับ จัดงานครั้งนี้ถ้าเดาไม่ผิด ผมว่าน่าจะเป็นงานใหญ่ อีกอย่าง ผมทำตัวไม่ถูกหรอกนะเรื่องมารยาทในวังเนี่ย จำได้
เลยโดนหม่อมบุหลันที่วังฉัตรอรุณวิ่งไล่เอาไม้เรียวตี โทษฐานไปวิ่งบนเรือนเสด็จ”
“ฮ่าๆๆๆ เรื่องมันก็นานมาแล้ว หม่อมบุหลันเธอเองก็คงจะลืมไปแล้วล่ะนะ อย่าสนใจเลย”
“ไม่เอาด้วยหรอกครับ เธอโหดจะตายไป คุณพ่อครับ ยังไม่ตอบคำถามผมเลย”
“อ้อ ก็ไปสิ อยากไปหาฟ้ามอญก็ไป แต่ต้องกลับมาให้ทันงานหมั้นพี่ชายเรานะ”
“ได้สิครับ”
เขตและท่านชายดลเข้าวังทิพย์ ตามพระประสงค์ของเสด็จ ตอนนี้พระองค์มีพระวรกายที่ดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ต้องแปลก
พระทัย ที่ไม่พบชายน้ำอีกเช่นเคย
“อะไรกัน วันนี้ชายน้ำก็ไม่ว่างมาอีกแล้วหรือนี่”
“เอ่อ พะยะค่ะ ” ชายดลตอบเสด็จด้วยท่าทีที่กลุ้มใจ จนครั้งนี้เสด็จย่าจับจุดได้
“ชายดล มีเรื่องอะไรบิดบังย่าหรือเปล่า”
“เอ่อ คือ เกล้าหม่อมฉัน มะ…ไม่มีเรื่องอันใดจะบิดบังเสด็จพะยะค่ะ”
“ชายดล!” เสด็จรับสั่งเสียงดุและดังขึ้นกว่าเดิม จนชายดลต้องตัดสินใจทูลเรื่องจริงไป
“จริงๆแล้ว หลายวันมานี้ที่ชายน้ำ ไม่ได้เสด็จมาหาเสด็จ เพราะหม่อมป้าได้กักกันตัวไว้ที่เรือนของหม่อมป้าเองพะยะค่ะ”
“อะไรนะ มีเรื่องแบบนี้ ทำไมไม่มาบอกย่า แล้วนี่หม่อมบุหลันมีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนั้น”
“หม่อมป้าทำไปเพราะ…” ชายดลกำลังจะทูลตอบจบประโยค ก็มีเสียงหนึ่งต่อประโยคนั้น ด้วยน้ำเสียงที่คุ้นหูทีเดียว
“เพราะหม่อมฉัน ไม่ต้องการให้เรื่อง ชายหมายหมั้นชายเกิดขึ้นเพคะ เสด็จ ขอเสด็จทรงประทานอภัย ที่หม่อมฉันมาโดยมิได้บอกกล่าว”
“หม่อมบุหลัน มาก็ดีแล้ว เหตุผลที่เธอว่า ฉันตัดสินใจแล้ว”
“หม่อมฉันทราบเพคะ เสด็จ แต่ที่หม่อมฉันมาที่นี่ เพียงเพราะอย่างให้พระองค์ทรงไตร่ตรองเรื่องนี้ใหม่ด้วยเพคะ หม่อมฉันเห็น
ว่าเรื่องแบบนี้ หากหม่อมพิมลยังมีชีวิต ก็จะไม่ยินยอมเช่นหม่อมฉันแน่นอนเพคะ”
“พูดเรื่องนี้มาทีไร ฉันเองก็ลำบากใจ ”
“ใช่เพคะ เสด็จ หม่อมฉันก็ทุกข์ใจ เพราะหม่อมฉันไม่ต้องการให้ชายน้ำ ต้องมาตกเป็นเรื่องขี้ปากชาวบ้านไปทั่ว”
“ขอเสด็จย่าทรงไตร่ตรอง เรื่องนี้ เกล้าหม่อมฉันคิดว่า ชายน้ำไม่ได้รู้สึกอับอายแน่นอนพะยะค่ะ”
“เอ๊ะ ชายดล จะมาตอบแทนชายน้ำได้ยังไง เงียบไปเลยนะ” หม่อมบุหลันหันไปตวาดเสียงดังใส่ชายดล
“เอาล่ะๆ หม่อมบุหลัน เรื่องนี้เป็นเรื่องของคนสองคน ในเมื่อเค้าสองคนตกลงปลงใจกันแล้ว ก็คือจบ อีกอย่างฉันเองก็ตัดสินใจไปแล้วด้วย”
“เสด็จ!”
“เสด็จย่า ขอทรงรับสั่งให้ปล่อยตัวชายน้ำด้วยเถอะพะยะค่ะ ชายน้ำ อยู่ในห้องของเสด็จพ่อมานานนับ 3 วันแล้ว ไม่เห็นเดือน
เห็นตะวัน เกล้าสงสารน้องชายพะยะค่ะ”
“อืมๆ หม่อมบุหลัน เธอกลับไปปล่อยตัวชายน้ำได้แล้ว ฉันเองก็คิดถึงหลาน ปล่อยเค้าแล้วให้มาหาฉันที”
“ไม่เพคะ หม่อมฉันขอขัดรับสั่งของเสด็จ!”
“หม่อมป้า! นี่หม่อมป้ากล้าขัดรับสั่งของเสด็จเชียวหรือครับ”
“ใช่ เสด็จเพคะ เรื่องนี้หม่อมฉันไม่ยอม จะไม่มีพิธีหมายหมั้นใดๆทั้งสิ้น เพราะหม่อมฉันไม่อยากให้หม่อมพิมลต้องเสียใจอีก
ตอนนี้เธอก็ไม่อยู่แล้ว หม่อมฉันกำลังไถ่โทษเธอด้วยการดูแลโอรสองค์เล็กของเสด็จพี่ ให้หม่อมฉันได้ทำในสิ่งที่ถูกด้วยเถอะ
เพคะ”
“อะไรของเธอ สิ่งที่ถูกหรือ? และไถ่โทษอีก? พูดออกมาให้หมดนะหม่อมบุหลัน ฉันงงไปหมดแล้ว”
หม่อมบุหลันยืนนิ่ง แววตาเยือกเย็น เธอกำลังรวบรวมความกล้าที่จะพูดในสิ่งต่อไปนี้ และเธอก็คิดว่าถึงเวลาแล้วนี่เธอจะต้องรับ
ผิดชอบ ถึงแม้เธอจะไม่ชอบหม่อมพิมลเลยก็ตาม แต่ยังไงเะอก็ต้องพูด
“เมื่อ 20 ปีก่อน หม่อมฉันใช้ให้คนไปวางยาพิษหม่อมพิมลเองเพคะ แต่คนของหม่อมฉันทำผิดแผน เอาไปให้หม่อมพิมลกิน
ตอนเธอคลอดแล้ว และเรื่องนี้หม่อมฉันเข้าใจมาโดยตลอดว่า ลูกของเธอได้ตายไปกับเธอด้วย”
“นี่เรื่องจริงหรือนี่ คุณพระช่วย”
“เสด็จย่า ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาที ”
“มาแล้วเพคะ ท่านชาย”
“โทรเรียกหมอมาเร็ว”
“เพคะ ท่านชาย”
“หม่อมป้า ผมไม่คิดเลยนะครับว่าหม่อมป้าจะทำได้ถึงเพียงนี้” ท่านชายดลหันมาต่อว่าเธอ ที่กำลังยืนนิ่งอย่างคนเลือดเย็น
“ทรงฟังหม่อมฉันนะเพคะ เสด็จ หม่อมฉันจะไม่ให้ท่านชายน้ำ ได้เข้าพิธีตามที่เสด็จรับสั่ง เพราะหม่อมฉันไม่อยากให้ท่านชาย
น้ำต้องเสียพระทัย ” หม่อมบุหลันยังคงพูดในสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นความหวังดีต่อ
“เสียใจหรือ ผมว่าไม่นะครับหม่อมป้า น้ำไม่เสียใจเรื่องนี้แน่นอน ผมว่าหม่อมป้าเองต่างหากที่กลัวว่าจะเสียชื่อเสียงของเสด็จพ่อ”
“ไม่จริง ฉันทำเพื่อชายน้ำนะ ชายดล เธออย่าพูดพร่อยๆแบบนี้นะชายดล”
“ทำไมผมจะพูดไม่ได้ หม่อมป้าห่วงแต่ตัวเอง ไม่ห่วงคนอื่นเลย แม้แต่พี่หญิงรัมภาพรรณเอง หม่อมก็ไม่เคยจะสนใจ ”
“พอกันที ภูธเนศ ไปที่เรือนของหม่อมบุหลัน แล้วไปเอาชายน้ำออกมา พิธีหมั้นต้องเกิดขึ้น แม่บุหลัน ถ้าเธอยังมีความเป็น
มนุษย์อยู่บ้าง และถ้าเธออยากจะไถ่บาปครั้งนี้ เธอต้องให้ชายน้ำเข้าพิธีหมั้นกับพลตรีภูธเนศเท่านั้น ” พระองค์เจ้าฉัตรบดินทร์ที่
นั่งฟังเรื่องนี้อยู่นานก็มีรับสั่งกับหม่อมบุหลันทันที
“เสด็จ ไม่นะเพคะ เสด็จ หม่อมฉันไม่ยอม ”
“ข้างนอกมีใครอยู่บ้าง เอาตัวหม่อมบุหลันออกไป! เอาไปให้พ้นพระพักตร์เสด็จ เดี๋ยวนี้!”
พระองค์เจ้าฉัตรบดินทร์ พี่ชายคนโต หรือลุงของชายดลและชายน้ำ ตะโกนรับสั่งทันที จากนั้นไม่นานชายหนุ่ม 5 6 คนก็
รีบเข้ามาข้างในแล้วพาหม่อมบุหลันออกไป ท่ามกลางความไม่เต็มใจของเธอ
“หม่อมฉัน ไม่ยอมง่ายๆหรอก คอยดูนะเพคะ หม่อมฉันจะทำลายพิธีหมั้น”
“ฟังให้ดีนะ หม่อมบุหลัน ถ้าเธอยังไม่หยุด เรื่องที่เธอเล่ามาทั้งหมด ฉันจะให้ตำรวจเอาเธอไปสอบสวนและไปนอนอยู่ในคุกซะ”
“ไม่นะ ไม่ พระองค์เจ้าฉัตรบดินทร์ เพคะ อย่าบอกตำรวจนะ หม่อมฉันยอมแล้วก็ได้ หม่อมฉันยอมแล้ว”
หม่อมบุหลันตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แล้วถูกนำตัวออกไป จนเสียงและตัวหายลับตาไปในที่สุด สักพักหมอก็มาถึงเพื่อมาดูพระอาการของเสด็จ
“หม่อมหลวงปฐพี?”
“ท่านชาย! สบายดีหรือกระหม่อม”
“สบายดี เอ่อ ช่วยดูพระอาการของเสด็จย่าให้ฉันทีนะ”
“ได้กระหม่อม ”
หมอที่มาครั้งนี้คือ คุณแดนภพนั่นเอง ปัจจุบันเป็นนายแพทย์ใหญ่และเป็นที่รู้จักกันในวงกว้างถึงความเก่งและเชี่ยวชาญ
ของหมอ และด้วยวัยถึง 35 ปีแล้ว แต่ยังครองโสด เป็นที่จับตาของสาวในโรงบาลไม่น้อย
เท้าความหลังสมัยเด็ก หม่อมราชวงศ์ประศิตพ่อของหม่อมหลวงปฐพีของแดนภพ เคยเข้าเฝ้าพระองค์เจ้าฉัตรอรุณอยู่
บ่อยๆ เนื่องจากเป็นเพื่อนกันมานาน ท่านชายดลก็ได้เพื่อนเล่นด้วย นอกจากเขตแล้วก็มีแดนภพนี่แหละที่พอจะเป็นเพื่อนด้วยได้
แต่ตอนนี้ไม่นึกว่าจะมาเจอกันอีก หลังจากที่ไม่เจอกันอีกเลยตั้งแต่งานจัดงานฉลองโรงแรมไอยราของเสี่ยสิงห์ เมื่อ 5 6 ปีก่อน
แดนภพดูพระอาการของเสด็จแล้วไม่มีอะไรน่ากังวลและให้คำแนะนำกับพระองค์เจ้าฉัตรบดินทร์ไป ก่อนจะขอตัวกลับไป
ทำงานที่โรงพยาบาล ท่านชายดลก็ขอให้อยู่ต่อสักครู่ เพราะต้องการถามอะไรบางอย่างที่อยากจะรู้มานานแล้ว
“แดนภพ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”
“ได้กระหม่อม พอจะมีเวลาอยู่บ้าง 30 นาที ”
“ถ้าอย่างนั้น ไปที่สวนดอกไม้ดีกว่านะ”
“ท่านชายทรงมีเรื่องอะไรหรือกระหม่อม”
“ไม่อ้อมค้อมแล้วนะแดนภพ จริงๆแล้ว ฉันอยากรู้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำไมนายไม่มีคู่ครองเสียที ทั้งๆที่หม่อมราชวงศ์ประ
ศิต ก็พยายามจะหา หญิงสาวที่มารยาทการศึกษาฐานะดีให้นายเสียมากมาย”
“ไม่หรอกกระหม่อม คิดไปคิดมาอยู่เป็นโสดแบบนี้จะดีเสียอีก ว่าแต่ท่านชายเถอะ ทำไมยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนเลยล่ะ
กระหม่อม”
“ฉันรอคอยใครสักคนอยู่นะสิ”
“รอคอย? คนคนนั้นเป็นใครหรือกระหม่อม”
“อยากรู้จริงๆหรอแดนภพ”
“อยากรู้สิกระหม่อม แหมคนรักของท่านชาย กระหม่อมยิ่งอยากรู้”
“นายไง แดนภพ!”
คำตอบของหม่อมเจ้าชยาดล ทำเอาแดนภพหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ เพราะไม่คิดว่าท่านชายจะทรงรับสั่งอะไรเช่นนี้
“แดนภพ! แดนภพ!” เสียงเรียกสติของท่านชายดล ทำให้แดนภพได้สติ พร้อมกับทำสีหน้าตื่นเต้น หัวใจของแดนภพตอนนี้เต้น
แรงเสียยิ่งกว่ากลองเสียอีก
“ท่านชาย อย่าล้อกระหม่อมเล่นสิ”
“ไม่ได้ล้อเล่น เรารักนายตั้งแต่ยังเด็กๆแล้ว เพียงแต่นายเองต่างหากที่ไม่เปิดใจ”
“กระหม่อมหรือที่ไม่เปิดใจ?”
“ใช่ นายนั่นแหละ เอาแต่เดินหนี ไม่ทักทาย พอฉันแวะไปหาที่โรงพยาบาลนายก็เอาแต่ไม่ว่าง อยู่บ่อยครั้ง”
“ท่านชายเสด็จไปโรงพยาบาลด้วยหรือกระหม่อม”
“อืม ใช่! แต่ไม่เป็นไรนะ ฉันได้บอกความในใจแล้ว เห็นทีคงไม่ต้องรอให้นายตอบกลับหรอก ขอบใจนะที่รับฟัง”
“ท่านชาย! เอ่อ… ขอบพระทัยที่ทรงรู้สึกแบบนั้นกับกระหม่อม แต่กระหม่อม…”
“ฉันเข้าใจ แดนภพ นายเองก็คงจะมีคนที่นายแอบชอบอยู่แล้ว นายกลับไปทำงานเถอะ”
“เดี๋ยวท่านชาย”
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“เกล้าหม่อมฉัน ขออะไรท่านชายได้ไหมกระหม่อม”
“ขออะไรล่ะ”
“ต้องสัญญาก่อนว่าจะทรงอนุญาต”
“ได้อนุญาต ว่ามา”
“กระหม่อมของกอดท่านชายได้หรือไม่”
“ไม่มีปัญหา ”
หม่อมเจ้าชยาดล อ้าแขนสองข้างทันที พลางบอกสัญญาณให้แดนภพเข้ามา แดนภพเองไม่ลังเลใจที่จะเข้าไปกอดท่าน
ชาย สรุปแล้ว เค้าไมได้รู้สึกไปเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าคิดว่ามันเป็นเรื่องเพ้อฝัน เพราะพระองค์เป็นหม่อมเจ้าที่เพียบพร้อม
ในทุกๆด้วย ไม่ว่าจะเป็นการศึกษา การกีฬา การดนตรี แม้แต่การงาน ณ ตอนนี้ที่ทรงทำงานอยู่ก็กำลังก้าวหน้าและไปได้สวย
“ขอบพระทัย ท่านชาย”
แดนภพกล่าวขอบคุณท่านชายทั้งๆที่อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้น ทั้งสองคนมีความสุขต่างฉีกรอบยิ้ม ความสุขที่ดีที่สุดใน
ชีวิต ที่ไม่คิดว่าจะได้รับแต่ก็ได้รับแล้ว แดนภพเริ่มเปิดใจยอมรับหัวใจตัวเองมากขึ้นเพราะท่านชายผู้นี้ ผู้ที่แสนอบอุ่นที่สุดใน
ชีวิต
ปัง! ปัง!
เสียงพังประตูดังลั่น จากแรงข้างนอกประตูที่พยายามพังมันเข้ามา ขจีได้ยินเสียงก็รีบวิ่งตามขึ้นมาดุ ปรากฏว่าเป็นพลตรีทหารชั้น
สูงกำลังพังห้องเสด็จ ด้วยความตกใจเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปห้ามทันที ก่อนที่ประตูจะพังลงมาเสียก่อน
“ท่านนายพล เจ้าขา ใจเย็นๆเจ้าค่ะ อย่าพังประตูเลย”
“กุญแจอยู่ไหน ไปเอากุญแจมาเปิดเดี๋ยวนี้”
“ค่ะๆๆๆ ไปแล้วค่ะไปแล้ว ดุจังเลย”
“ท่านชาย ท่านชายน้ำ ดวงใจของกระหม่อม กระหม่อมมาช่วยแล้ว ”
“คุณเขต! คุณเขตมาช่วยผมแล้ว ”
“อดใจรอนะท่านชาย กระหม่อมกำลังให้ขจีเอากุญแจมาเปิดให้”
“ขจี ได้หรือยัง ทำไมช้าขนาดนี้” เสียงตะโกนของนายพลทหารดังลั่นบ้าน จนขจีตัวสั่นไปทั้งตัว
“มะ…มาแล้วเจ้าค่ะ อย่าใจร้อนสิเจ้าคะ มาแล้วๆๆ”
“เปิดเร็วๆสิ”
“ปะ…เปิดแล้วเจ้าค่ะ เปิดแล้ว เข้าไปได้เลยเจ้าค่ะ” ขจีทุลักทุเลในการเปิดประตูเพราะมือไม้ที่สั่นไปหมดด้วยความกลัวเขตมีมาก
เหลือเกิน
“ท่านชาย!”
“คุณเขต”
น้ำวิ่งเข้ากอดเขตทันทีที่ประตูเปิดออก เป็นภาพที่ซึ้งมาก ขจีเห็นแล้วแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ความรักนั้นไม่ได้มีเพียง
ชายหญิงจริงๆ ขจีมองภาพที่สวยงามนั้นก่อนจะเดินเลี่ยงตัว ทิ้งไว้ให้ท่านชายน้ำและเขตอยู่ด้วยกันสองคน
“ท่านชาย กระหม่อมคิดถึงเหลือเกิน”
“ผมก็คิดถึง”
“จริงหรือกระหม่อม”
“ครับ คิดถึงอ้อมกอดแบบนี้มานานเหลือเกิน คุณเขตอย่าทิ้งผมไปไหนอีกนะ”
“ได้ๆ กระหม่อมรับปาก ”
น้ำยิ้มให้เขต ร่างสูงทำสีหน้าจริงจัง แววตาดูเป็นห่วงที่สุด ก่อนหน้านี้เค้าอยากช่วยอยู่บ่อยครั้ง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องของ
คนในครอบครัว อีกอย่างเค้าไม่ควรไปยุ่งเรื่องของเจ้านายชั้นสูง ได้แต่เพียงรอคอยเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น แต่สวรรค์ก็เข้าข้าง
เพียงไม่กี่วัน เสด็จก็ทรงรับสั่งให้มาช่วยน้ำทันที ต่อจากนี้ก็คงจะไม่มีใครมาขัดขวางเขาได้อีกแล้ว
มาต่อแล้วๆๆ จะจบแล้วน้า อีกตอนเดียวเท่านั้น อิอิ อ้อๆๆ ขอมาประชาสัมพันธ์เลยแล้วกัน นิยายเรื่องต่อไป
คือ สู่กลางใจเธอนะจ้ะ ติดตามให้กำลังเรื่องให้ด้วยนะ 
หัวข้อ: ✪❂❂>>>>✪{ จำนนหัวใจ }✪<<<<❂❂✪ ✥ ตอนจบ ✥ หน้า 4 Up. (22/10/58) (อ่าน 29711 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก