หัวข้อ: Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก >> ตอนพิเศษ 3 60% => (05/10/61) P.34 <=

[viewier]

จอมเจ้าเล่ห์จังเลย จักรดูไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรซักอย่าง
ชอบมากี่ปีละ โอย ต้องสู้นะ เค้าเปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว
อยากคู่หลักค่ะ จะรอ ๆ แต่ว่าตอนหน้าเป็นคู่ของหมอ

[patsakon]

 

[little_munoi]

จักร..แกแลดูโรคจิตมากกกกก
5555

[ASAMENG]

  ลุ้นทุกคู่ มันทุกตอน ( ให้มันได้อย่างนี้ :เสียงสูงๆ) รอๆๆๆ 

[labelle]

รามบ้าบอ ไม่มีเหตุผล ต้องชอบทุกคนที่เข้ามาหรอ สงสารอิน ธีร์รีบหาอินให้เจอนะ

อินทนมาก ยอมเยอะมาก

ฮาเจ้าจอมและจักร เจ้าจอมต้องชัดเจนนะ 55

ขรรค์กับเงินต้องสู้จ้า มาตามหาขนาดนี้แล้วนะ

[patsakon]

หายไปไหนคัฟมาปูเสื่อรอแล้วคัฟ

[little_munoi]

รอ..ชั้นรอเทออยู่..ยู้วววฮูววววว
มาต่อเหอะน้าาา~~

[SawachiYuki]

Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก
ตอนที่ 12
พิสูจน์หัวใจ

‘ลูกฉันตัดสินแต่งงานกับหนูสา เพราะฉะนั้นนายก็คงรู้ว่าควรจะทำยังไง ออกไปจากชีวิตตาเงินซะ แม้ว่าการแต่งงานนี้ตาเงินจะทำเพื่อช่วยครอบครัวหนูสา และรักษาสัญญาระหว่างครอบครัว แต่สักวันหนึ่งทั้งสองก็ต้องรักกัน อย่าถ่วงชีวิตลูกฉัน จัดการให้เรียบร้อยซะ!!’

‘แต่คุณหญิงสัญญาไว้แล้ว ว่าถ้าเงินยอมแต่งงานเป็นเวลาสองปี คุณจะยอมปล่อยเงินกลับมาหาผม คุณจะให้เรารักกัน’

‘ก็แล้วไงล่ะ คิดว่าฉันจะทำอย่างนั้นจริงๆ หรือไง คิดว่าคนเป็นแม่จะทนได้เหรอ จะมีความสุขหรือไงที่เห็นลูกตัวเองต้องรักและคบกับผู้ชายเหมือนกัน’

เมื่อได้ยินแบบนั้น ความหวังที่แสนริบหรี่ หวังว่าอีกสองปีพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันก็ดับมอดสนิท มืดมิดมองไม่เห็นแสงสว่าง เลยไม่รู้จะออกยังไง

‘ขอร้องล่ะครับ เราสองคนรักกันจริงๆ’

‘รักได้ก็เลิกรักได้ ถ้านายรักตาเงินจริง ก็ช่วยเห็นแก่อนาคตของตาเงินด้วย อย่าฉุดให้ลูกฉันอยู่กับคนที่ไม่มีอะไรอย่างนายเลย’

เจ็บปวด รวดร้าว บาดลึกเข้าไปจนหายใจแทบจะไม่ออก

อย่าฉุดให้ลูกฉันอยู่กับคนที่ไม่มีอะไรอย่างนายเลย

ความรู้สึกของเขาในตอนนี้บอกได้เลยว่ามันเจ็บปวดมาก เขาไม่ได้อยากจะปล่อยมือจากเงินจริงๆ แต่ก็ต้องทำสินะ ยังไงซะ เงินกับสาก็เป็นคู่ที่ดูเหมาะกันมาก

สักวันหนึ่งอาจจะรักกัน ในวันนั้นเขาอาจจะเจ็บอีก สู้เจ็บตอนนี้ไปเลยดีกว่า และเงินจะได้เจอกับอะไรที่มันดีกว่าอยู่กับคนจนๆ อย่างเขา

‘ผมจะทำครับ’

‘ดีมาก แล้วไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายอีกล่ะ ลืมตาเงินซะ’

‘ครับ...คุณผู้หญิง’

ร่างสูงยืนขึ้นแล้วโค้งให้กับแม่ของเงินที่นัดเขาออกมาพบที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งขรรค์รู้ดี ว่าการมาพบครั้งนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะมีโอกาสได้พบกับแม่ของเงิน

ขรรค์เดินทางกลับไปยังห้องพักของพวกเขาที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่คบกันใหม่ๆ จนกระทั่งปีนี้เป็นปีที่เจ็ดที่พวกเขาคบกัน และมันก็กำลัง...จะจบลง

‘มาแล้วเหรอ กับข้าวเสร็จพอดีเลย’ ร่างโปร่งบางของหมอเงินยิ้มต้อนรับคนรักที่กลับเข้ามาในบ้าน ‘ทำไมหน้าเครียดๆ จัง’ ถามเสียงอ่อนโยนด้วยความเป็นห่วง

‘เปล่าหรอก’

‘เสียงและสีหน้าแบบนี้ มีอะไรเครียดๆ หรือเปล่า บอกเรามาสิ’ เงินถามด้วยความกังวล เริ่มรู้สึกว่าคนรักผิดปกติ

แต่เมื่อสบตากัน เงินก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือเรื่องอะไร ดวงตาสวยน้ำตาเอ่อคลอ เมื่อสายตาของขรรค์กำลังมองเขาอย่างเจ็บปวด และนั่น...มันทำให้เงินรู้สึกกลัว

‘เงิน...’

‘ไม่ๆ ขรรค์ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย กินข้าวก่อนนะ แล้วเราค่อยคุยกัน ขอเงินทำใจก่อน’ ร่างสูงโปร่งเดินหนี พยายามเลี่ยงขรรค์อย่างถึงที่สุด

แม้ว่ายังไงเราก็ต้องจากกัน...เงินก็ขอยื้อเวลานี้เอาไว้ให้นานที่สุด

‘อย่าหนีปัญหาเลยเงิน’

อึก!

ร่างโปร่งชะงักเท้าอยู่กับที่ น้ำตารินไหลลงมาอย่างที่ร่างสูงใหญ่ไม่เห็น

‘เราต้องยอมรับความจริงว่าเราไปกันไม่ได้’ ขรรค์พูดเองก็เจ็บปวดเอง ถ้าเป้นไปได้ เขาไม่อยากพูดจาทำร้ายคนรักแบบนี้ เขาไม่อยากปล่อยมือเงิน

อยากจับมือคู่นั้นให้แน่นที่สุด อยากพาคนตรงหน้าหนีไปด้วยกัน แต่เขาทำไม่ได้ เงินมีอนาคตที่ดี ตรงข้ามกับเขาที่ยากจน ไม่มีอนาคต เรียนจบออกมาก็หางานทำไม่ได้

‘ไปกันไปไม่ได้ หรือว่าขรรค์ไม่สู้’

‘เงิน...ขรรค์สู้แล้ว’ สู้ในแบบของเขา สู้ในแบบที่จำเป็นต้องปล่อยมือคนรัก

‘สู้อะไร ฮึก ขรรค์สู้อะไร เราต้องยอมแต่งงานกับคนที่ไม่รัก แต่ขรรค์กลับจะทิ้งเราไปแบบนี้มันหมายความว่ายังไง ขรรค์ไม่รักเราแล้วก็บอกมา ฮึก...อย่าหาเหตุผลที่จะจากเราไปเลย ฮือ แค่พูดมาว่า...ไม่รัก อึก กันแล้ว’ หมอเงินร้องไห้ออกมา พูดกับคนรักปนเสียงสะอื้น ตัวสั่นอย่างที่ขรรค์อยากจะโอบกอดไว้แนบออกเหมือนที่ทำมาตลอดเจ็ดปี

แต่วันนี้เขาทำไม่ได้

‘ทำไมเงินพูดแบบนี้ เรารักเงินนะถึงต้องปล่อยเงินไป’

‘ปล่อย!? ขรรค์เรียกปล่อยเหรอ ฮึก แบบนี้มันเรียกว่าทิ้ง!! ขรรค์กำลังทิ้งเรา!!!’ เสียงสั่นของเงินตะคอกออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

‘เงินใจเย็นๆ สิ’

‘จะให้เราเย็นได้ยังไง ฮึก คนที่เงินรัก เขากำลังจะทิ้งเงิน ฮือ...เงินสู้เพื่อที่จะได้รักกับเขา แต่เขากำลังเดินหนีไป!!!’

มือหนากำหมัดแน่น มองใบหน้าของคนที่เขารักอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาไม่ต่างกัน เจ็บปวดไม่ต่างกัน ทั้งๆ ที่ขรรค์รักเงินมากพอที่จะตายแทนได้

แต่วันนี้...เขากำลังฆ่าเงิน ฆ่าคนที่เขารักทั้งเป็น…

‘แล้วเงินจะให้ขรรค์อยู่ทั้งๆ ที่คนที่ขรรค์รักแต่งงานอยู่กินกับคนอื่นเหรอ เงินคิดว่าขรรค์ใจกว้างนักใช่ไหม!!’

พูดอะไร? มึงพูดอะไรของมึง...

‘ขรรค์...คิดแบบนี้เองหรือ’ เสียงของเงินเหมือนจะหมดแรงลงตรงนั้น มองคนรักด้วยสายตาทั้งรักทั้งผิดหวัง

‘ใช่สิ!! ถ้าเป็นเงินล่ะ ขรรค์ต้องแต่งงานกับคนอื่นบ้าง เงินจะรู้สึกยังไง คงรู้สึกยินดีอยู่หรอกใช่ไหม’

ไม่!! มันไม่ใช่แบบนั้นนะเงิน...

ทุกอย่างที่เขาคิดกับพูดมันช่างไม่ตรงกัน ไม่แปลกใจเลยที่จะทำให้คนรักของเขาร้องไห้จนทรุดนั่งกับพื้นไปต่อหน้าตาตาแบบนี้

‘ฮึก...มันไม่จริงใช่ไหม ฮือ...บอกเรามาว่าที่ขรรค์พูด มันไม่ใช่สิ่งที่ขรรค์ ฮึก คิดจริงๆ’

‘อย่าหลอกตัวเองเลยเงิน เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เพราะฉะนั้นปล่อยเราไป เงินก็เดินไปข้างหน้าไปเรื่อยๆ ไม่ต้องหันกลับมาแล้ว’

อย่าเพิ่งสั่นนะขรรค์ อย่าทำให้ทุกอย่างพัง

‘ถ้าเราจะไม่แต่งงาน....ฮึก เราหนีไปด้วยกัน ฮือ...ขรรค์จะทำไหม’ เสียงสั่นเครือปนเสียงสะอื้นของเงินมันบาดลึกเข้าไปในใจของร่างสูงมาก

แต่ขรรค์ไม่มีทางเลือก...

‘เงินทำแบบนั้นไม่ได้’

‘ทำไมล่ะ’

‘เงินทิ้งแม่ของเงินได้ลงคอเหรอ ท่านรักเงินมากนะ เงินจะทำให้ท่านเจ็บปวดไม่ได้’ ขรรค์พูดเสียงเครียด เพราะเจ็ดปีที่คบกันมา เงินเป็นคนพูดจริงทำจริง ไม่มีลังเล

‘แล้วเราล่ะ เราก็รักขรรค์มากเหมือนกัน ฮึก ทำไมขรรค์ถึงทำให้เราเจ็บปวด’ พอเจอคำถามนี้ขรรค์ถึงกับไปไม่เป็น มองหน้าที่แสนทรมานของคนที่รักที่สุดอย่างเจ็บปวด

‘เราก็รักเงิน แต่เงินรู้ไหม...แค่ความรัก แค่เราสองคน มันไม่พอหรอกนะ’

มันต้องคำนึงถึงความเหมาะสมด้วย เงินเป็นถึงหมอ ต้องเป็นคนที่น่าเชื่อถือและน่าเคารพ จะมาแปดเปื้อนเพราะคนไม่มีอะไรอย่างเขาไม่ได้...

‘สำหรับเรามันพอ!’

‘แต่มันไม่พอสำหรับคนอื่น!!!’ ขรรค์ตะโกนกลับไป

อยากจะชกตัวเองให้แรงๆ ชกที่ปากนี่ ปากที่กำลังทำร้ายจิตใจของคนรักไม่หยุดหย่อนแบบนี้

‘ทำไม ฮึก ทำไม? แค่ความรักของเรา ฮึก ทำไมต้องมีคนอื่น...’

‘เรา...จบกันแค่นี้เถอะนะ ขอให้เงินโชคดี’ สองเท้าใหญ่รีบเดินเข้าห้องนอนไปแล้วล็อกประตูอย่างหนาแน่น ทิ้งตัวเองลงตรงประตูแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดแสนจะเจ็บปวดไม่แพ้คนด้านนอก

‘ฮืก...ขอโทษ เราขอโทษ เรารักเงินนะ เรารักเงินมาก เราขอโทษ’ ขรรค์พึมพำเบาๆ ทั้งขอโทษ ทั้งบอกรักอยู่แบบนั้น อย่างไม่รู้จักเหนื่อย

ในวันนั้น พวกเขาร้องไห้กันทั้งวัน ไม่มีใครขยับไปไหน ร้องไห้จนร่างโปร่งบางสลบไปด้วยความเหนื่อย ขรรค์เลยฉวยโอกาสนี้พาคนรักไปส่งที่บ้านของเงิน ส่วนตัวเขาเอง...ก็ออกเดินทางไปต่างจังหวัดทันที

เรารักกันมาก...แต่เราอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน



คิดถึงวันนั้นแล้วขรรค์ก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ คิดว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เห็นหน้าคนที่รัก แต่วันนี้เงินตามเขามาถึงที่นี่ ขอบอกตามตรงว่าวันที่ได้เห็นเงินตรงหน้า ใจของเขาลอยไปโอบกอดอีกคนอย่างแนบแน่นแล้ว แต่ร่างกายมันไม่ยอมขยับ และนั่นมันก็ดีแล้ว

เงินควรจะอยู่กับภรรยาของเขา ทำไมต้องมาตามขอคืนดี ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็รู้สึกดีใจ ใจไม่รักดีเต้นรุนแรงอีกครั้ง หัวใจรู้สึกได้รับน้ำมาหล่อเลี้ยง ที่เห็นคนที่ตัวเองรักมาตลอดมาปรากฏใกล้ๆ ด้วย

“มึงอย่าได้คิดจะถลำลึกอีก ถ้าไม่อยากเจ็บอีกครั้ง” เตือนตัวเองเสียงเครียด เพราะตลอดสามปีที่เราจากกัน ร่างสูงก็เอาแต่คิดถึงเงินมาตลอด

ไม่คิดจะมีใคร แม้จะมีคนอื่นเข้ามาจีบ เข้ามาเพื่อจะสานสัมพันธ์ แต่ขรรค์ก็ปฏิเสธไป เพราะใจยังรักและภักดีต่อเงินไม่เปลี่ยนแปลง

ครั้งแรกในรอบสามปีที่เจอกัน เขาได้ยินคำว่าขอโทษมานับครั้งไม่ถ้วน ฟังเงินพร่ำว่าตัวเองผิดอย่างนั้น ขอโทษ ขออภัยในสิ่งที่เงินไม่ผิด ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนผิดแต่ก็ไม่คิดจะพูดแก้ต่างให้กับเงิน ปล่อยให้เงินเข้าใจว่าตัวเองผิด ทั้งๆ ที่เงินทำเพื่อความรักของพวกเรา

“เราต่างหากที่ผิด เราต่างหากที่ขี้ขลาด เราต่างหากที่ทำร้ายเงิน ไม่ใช่เงินทำร้ายเรา คำพูดร้ายกาจพวกนั้นทำให้เงินต้องเข้าโรงพยาบาล ตรอมใจอยู่หลายอาทิตย์กว่าจะกลับมาทำงานได้ ใช้ชีวิตได้เหมือนเดิม” ขรรค์เหม่อมองออกไปตามทุ่งหญ้า ซึ่งมันเป็นบ้านพักอีกหลังของเขา ที่เขารู้ว่าคนรักเป็นยังไงตั้งแต่วันที่เขาจากมา เพราะเขามีสายจากคนใกล้ตัวของเงิน จนกระทั่งเงินหายดีนั่นแหละ เขาก็ปิดการติดต่อจากทุกคนหมด

บ้านไร่แห่งนี้ มันอยู่ไกลมากต้องเดินผ่านป่าที่อยู่ด้านหลังบ้านพักเก่าๆ ที่อินทัชพักอยู่ถึงสองกิโลกว่าๆ ในทุกวันหยุดของเขา เขาจะมาที่นี่ เพราะที่นี่เป็นสถานที่ที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของเขา

บ้านไร่ที่ครั้งหนึ่งเราสองคนวาดฝันเอาไว้ว่าจะสร้างมันอยู่ด้วยกัน

เขาทั้งปลูกสวนผลไม้ ปลูกสวนผัก มีไร่ข้าวโพด เลี้ยงสัตว์ ผลผลิตที่ได้ก็ส่งขายไปตลาด จ้างคนงานมาดูแล เขามีเงินเก็บอีกทางหนึ่ง ที่นี่เขาเป็นเจ้านายของคนงานกว่าสามสิบคน บ้านนี้ใหญ่กว่าบ้านพักที่รีสอร์ท แต่ไม่ได้ใหญ่มากมาย พออยู่อย่างอบอุ่น และเขาสร้างตามที่เงินเคยชี้ให้ดูตอนที่นอนอ่านหนังสือด้วยกันคราวที่ยังคบกันอยู่

ถ้าไม่มีรามินทร์ ขรรค์ก็ไม่มีทรัพย์สินมากมายขนาดนี้เช่นกัน แม้ว่าเขาจะมีธุรกิจเป็นของตัวเองแต่ก็ยังทำตัวเหมือนเดิมคือใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ทำงานที่รีสอร์ท สลับมาพักที่บ้านไร่ของเขา ที่นี่ทำกำไรให้ขรรค์มหาศาลแต่เงินทุกบาททุกสตางค์ก็นอนนิ่งอยู่ในธนาคารเพราะไม่รู้จะใช้ทำอะไร

“นาย นายครับ” ระหว่างที่ขรรค์นั่งอยู่บนแคร่มองไปยังทุ่งหญ้าที่มีวัวกับแพะกำลังเดินไปมากินหญ้าอย่างอร่อยนั้น ลูกน้องของเขาก็เดินเข้ามาเรียกจนร่างสูงใหญ่สะดุ้ง

“มีอะไร”

“มีคนมาหาครับ”

“ใคร?” ร่างสูงขมวดคิ้ว

“คุณเขาเป็นหมอครับ ชื่อหมอเงิน มาหานายครับ”

พรึ่บ!!

เขาลุกขึ้นเดินไปตามทางกลับไปยังบ้านทันทีเพื่อได้ยินชื่อคนมาเยือน ในหัวก็มีคำถามมากมาย ใจเต้นแรงกลัวว่าเงินจะจำได้ว่าบ้านไร่นี้ เป็นแบบที่เงินอยากได้ทั้งหมด กลัวว่าเงินจะมีหวังแล้วไม่ยอมล้มเลิกเรื่องการคืนดี

แต่ยิ่งไปกว่านั้น...เงินมาที่นี่ได้ยังไง เพราะทางเดียวที่จะมาถึงที่นี่ได้มีเพียงเดินลัดผ่านป่าเท่านั้น เนื่องจากถนนใหญ่มันจะไปทะลุอีกอำเภอ ซึ่งมันไกลมาก

“ให้ตายสิ ไอ้อินแน่ๆ” เขาบ่นไปตามทาง เมื่อไปถึงสวนหน้าบ้าน เขาก็พบว่าเจ้าของแผ่นหลังบางนั่นกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะไม้ตัวเล็กใต้ร่มไม้ที่เงินเคยบอกว่าอยากได้

ร่างสูงก้าวไปข้างหลังของเงิน เสียงเดินทำให้ร่างโปร่งบางรู้ว่ามีคนกำลังมา เลยหันหน้ามามอง ก่อนจะยิ้มหวานออกมาอย่างดีใจที่เห็นเขา

“ขรรค์...”

“เงินมาที่นี่ได้ยังไง?” ถามเสียงดุๆ แทรกก่อนที่เงินจะพูดอะไรออกมา แสร้งทำเป็นเหมือนว่าโกรธมาก ส่งผลให้ใบหน้าขาวสะอาดของหมอเงินเจื่อนไป

“เราเดินมา มันมีทางเดินที่ถูกทำไว้ คิดว่าจะทำให้มาหาขรรค์ได้ เราก็เลยเดินมาเรื่อยๆ” คนตัวเล็กกว่าตอบเสียงอ่อย

“แล้วทำไมไม่คิดบ้างว่าทางนั้นอาจจะพาเงินไปที่อื่น ถ้าหลงป่าจะทำยังไง ในป่ามีแต่สัตว์อันตรายทั้งนั้น ต่อไปไม่ต้องมาแล้วนะเงิน”

ที่ว่าทั้งหมดนั่น เขาก็แค่เป็นห่วง

“แต่เราอยากมาหาขรรค์นี่ ขรรค์อยากหลบหน้าเราเอง”

“เราไม่ได้หลบ แต่นี่มันวันหยุด เราก็กลับบ้านปกติ” ขรรค์ตอบ เสมองไปที่อื่น

“บ้านสวยนะขรรค์” จู่ๆ เงินก็ชมขึ้นมามองรอบๆ ด้วยรอยยิ้มกว้าง ทำเอาขรรค์ใจเต้นแรงด้วยความดีใจที่เห้นว่าเงินชอบมัน เพราะบ้านไร่นี้ เขาสร้างมันเพื่อเงิน สร้างเพื่อที่จะได้รู้สึกว่าอยู่กับเงินตลอดเวลา

ในทุกๆ วันหยุดเขาจะจินตนาการตลอดว่าทำอะไรกันบ้างในบ้านหลังนี้ มองเงินเดินไปนั่น ทำนี่ แม้จะเป็นเพียงความเพ้อฝัน แต่ขรรค์ก็มีความสุขที่ได้ทำ

“ขอบคุณ”

“เก่งจังเลย สามปีมีบ้านไร่เป็นของตัวเอง ที่นี่คงเป็นทั้งบ้านแล้วก็ธุรกิจของขรรค์สินะ มิน่าล่ะใครต่อใครก็เรียกว่าสวรรค์ มันสวย มันร่มรื่น ร่มเย็นเหมือนได้ขึ้นสวรรค์จริงๆ” เงินยังพูดต่อไป มองรอบๆ อย่างหลงใหล และซึ้งใจที่ขรรค์ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ แม้ว่าไม่ได้สร้างมันขึ้นมาด้วยกันก็ตาม

มันทำให้รู้...เรายังรักกันอยู่

เขารู้ รู้ว่าทำไมขรรค์ถึงได้สร้างบ้านแบบนี้ ทำไมถึงปลูกผลไม้พวกนั้น ทำไมต้องปลูกผักเหล่านั้น ทำไมต้องเลี้ยงสัตว์แบบนั้น เพราะทุกอย่าง คือสิ่งที่เงินพูดวาดฝันเอาไว้ แล้วขรรค์ก็ทำมันออกมาได้เหมือนสุดๆ

“ขรรค์...ไม่ได้เลิกรักเราหรอกใช่ไหม บ้านไร่ในฝันของเงิน ขรรค์เป็นคนสร้างมันเพราะเงินใช่ไหม” ถามออกมาเสียงสั่น สบตากับคนรักที่เลิกกันมาสามปีอย่างสุดแสนจะรัก ขรรค์พูดไม่ออก ทำได้เพียงยืนนิ่งๆ มองหน้าดวงใจของเขาอย่างเจ็บปวด

จะทำยังไง...ล้มเลิกทุกอย่างแล้วคว้าคนตรงหน้ามากอด หรือจะเลือกทำร้ายคนๆ นี้อีกครั้ง...

“บอกเราสิขรรค์ รักเรามันยังเท่าเดิมใช่ไหม มันยังเหมือนใช่หรือเปล่า” น้ำตาของหมอเงินไหลเอ่อออกมาอย่างสุดแสนจะอดกลั้น

ไม่...ไม่เงิน มันไม่เหมือนเดิม มันไม่เท่าเดิมแล้ว...

แต่มันมากกว่าเดิม รักที่ขรรค์มีให้เงิน มันมากขึ้นทุกๆ วัน ยิ่งไม่เห็นหน้า ยิ่งคิดถึง ยิ่งอยากจะลืม ยิ่งโหยหา...รักกว่าสิบปีของเรา เงินคิดว่ามันจะหมดลงง่ายๆ หรือไง

“เงินหิวหรือเปล่า เราจะให้แม่บ้านทำอะไรให้กิน” ร่างสูงเปลี่ยนเรื่อง ยิ่งทำให้เงินร้องไห้หนักมากขึ้น

ภาพตรงหน้าเหมือนวันนั้นไม่มีผิด วันที่เงินร้องไห้ปานจะขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตาเขา ขรรค์ไม่อยากเห็นแบบนั้นอีกแล้ว เขาไม่อยากจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนๆ นี้ร้องไห้เสียใจอีกแล้ว

“จะเลี่ยงอีกนานไหม ฮึก จะหนีต่อไปอีกเท่าไหร่ ไม่รักกันแล้วจริงๆ หรือ ฮือ...”

“ตามที่เราเคยบอกเงินไปนั่นแหละ เรา...ไม่ได้รักเงินแล้ว เลิกเถอะนะ กลับไปหาคุณแม่ของเงิน อย่าทำให้ท่านผิดหวัง กลับไปหาภรรยาของเงิน อย่าทำให้เธอเสียใจ”

ขรรค์ยังคงผลักไส...

“เมื่อครบสัญญาสองปี ฮึก เราก็หย่ากับคุณสา แม่ของเราก็ไม่ว่าอะไร ท่านยอมแล้ว ท่านยอมให้เงินกับขรรค์รักกัน ท่านยอมให้เราอยู่ด้วยกัน ฮึก...” ไหล่บางสั่นไหวอย่างน่าสงสาร แต่คำบอกเล่าของเงินทำให้ร่างใหญ่ตกใจ

ไม่รู้ว่าจะเชื่อได้มากแค่ไหน...

“เงิน เงินไม่ควรทำแบบนี้กับแม่นะ ท่านรักเงินมาก แล้วเงินก็ไปทำให้ท่านเสียใจได้ยังไง” ขรรค์ไม่เชื่อในสิ่งที่เงินพูด คิดว่าร่างโปร่งบางตรงหน้าต้องทวงสัญญากับแม่จนทะเลาะกันแล้วในที่สุดแม่ก็ต้องยอมเพราะรักลูกเกินกว่าจะขัดใจได้

เงินเป็นคนเอาแต่ใจกับคนรักและครอบครัว ขรรค์รู้ดี

“เงินไม่ได้ทำอะไร ฮึก เราพูดกันดีๆ แล้วแม่ก็ยอมเพราะแม่มีหลานตามที่ต้องการแล้ว ฮือ...ขรรค์ไม่เชื่อเราเหรอ เราดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือ?” คนตัวเล็กกว่าเล่าทั้งน้ำตา จนร่างสูงใหญ่สับสนไม่รู้ว่าอะไรจริงอะไรไม่จริง แต่คำพูดของแม่เงินยังคอยตอกย้ำให้ขรรค์ไม่กล้าคิดจะกลับไป

“ต่อให้หย่ากัน หรือแม่ยอมรับ เรื่องจริงหรือโกหก เราก็เป็นเหมือนเดิมไม่ได้” ขรรค์ยืนยันเสียงแข็ง ทำเอาร่างเล็กกว่าร้องไห้หนักเข้าไปอีก

“ชีวิตนี้ ฮึก เรามีแต่ขรรค์ รักแค่ขรรค์ ถ้าชีวิตที่เหลือนับจากนี้ไม่มีขรรค์อยู่ข้างๆ ฮึก...เราก็ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปทำไม ขอให้ขรรค์โชคดี” เงินวิ่งออกไปด้วยหัวใจที่ปวดร้าว

ทุกสิ่งทุกอย่างนับจากนี้ เขาขอเดิมพรรค์ด้วยสิ่งสุดท้ายที่จะทำ ถ้าไม่ทำให้ขรรค์กลับมา เขาก็จะไปเอง...

“เงิน!!! เงิน อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ โธ่เว้ย!!” ร่างสูงสบถอย่างโมโห ก่อนจะวิ่งตามคนที่ตนรักไป ในใจก็ภาวนาไม่ให้เงินทำเรื่องบ้าๆ





50%

 

ถ้าลงตอนนี้เสร็จครบร้อยเปอร์เซ็นแล้ว ยูกิขอพักเรื่องไว้ก่อนนะคะ ขอปั่นต้นฉบับน้องวาโยให้บีรีทก่อน เดี๋ยวไม่ทันพิมพ์เดือนหน้าค่ะ (ขออภัยในความไม่สะดวกนี้ด้วย) ถ้าเสร็จไวจะกลับมาไวค่ะ

สามารถพูดคุย ทวงนิยาย สอบถาม ติดตามข่าวสารต่างๆ ได้ที่แฟนเพจค่ะ https://www.facebook.com/sawachiyuki/

[viewier]

ไม่รู้ว่าใครน่าสงสารกว่ากัน เศร้าทั้งคู่
กว่าคู่หลักจะมา อีกนานเลย

[ben10]

สงสารรรรรรเงินนนขรรค์
ธีตามหาอินให้เจอไวๆทีเถ้อะะะะ

[aom2529]

 

[mam.nalok]

สงสารนะ สงสารทั้ง 2 คน แต่เห็นใจหมอเงินมากกว่า เข้าใจว่าขรรน์กลัวเจ็บ แต่ขรรค์ลืมไปรึเปล่าว่าหมอเงินก็เจ็บไม่แพ้กัน

ฮือออออออเศร้า นี่เค้าต้องตื่นมาร้องไห้แต่เช้านี่นะ

[cavalli]

เห้ออออออ อ


 

[little_munoi]

ป๊าดดดด เศร้าแท้!!

[SawachiYuki]

ตอนที่ 12

ครึ่งหลัง

ร่างสูงโปร่งวิ่งไปยังสระน้ำเหมือนรู้ว่ามันต้องอยู่ที่นี่ แต่ความเป็นจริงเงินไม่รู้หรอกว่าสระน้ำอยู่ตรงไหน แต่ถ้าบ้าน ไร่  และสวนของที่นี่มันเหมือนกับที่เขาวาดฝันเอาไว้ สระน้ำที่ขุดเพื่อเลี้ยงปลาก็น่าจะอยู่ในที่ที่เงินเคยบอก และมันก็จริง เมื่อสระน้ำขนาดใหญ่ และดูเหมือนจะลึกมากปรากฏอยู่ตรงหน้าของเงิน เขาเดินลงไปที่ศาลากลางน้ำ ร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะขรรค์ใส่ใจคำพูดของเขา จนทำมันเป็นจริงทุกอย่าง

แต่จะให้ดีกว่านี้ถ้าเราได้อยู่ด้วยกัน

“ฮึก...ฮือ ทำไมถึงใจร้าย ทำไมไม่ให้เราได้อยู่ด้วยกัน ฮือ...” ร่างโปร่งเงยหน้ามองฟ้าทั้งน้ำตา ทั้งตัดพ้อต่อโชคชะตา ตัดพ้อฟากฟ้าที่ไม่ทำให้เรามีความสุข

สามปีที่ผ่านมาแค่หายใจไปแต่ละวันก็ลำบากแล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีกันและกันข้างกาย เงินไม่มีทางอยู่ได้... เวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ให้มันมีแค่สามปีก็พอ

เขาจะพิสูจน์ใจของขรรค์ว่ายังรัก ยังมั่นคงต่อกันหรือเปล่า ถ้าเห็นว่าเขากำลังจะตาย ขรรค์จะพูดความจริงออกมาไหม

“เงิน!! นั่นคิดจะทำอะไรน่ะ!! สระนั่นมันไม่ลึกมากก็จริงแต่ตอไม้มันเยอะนะ อย่าคิดประชดเราด้วยวิธีนี้นะ!!” ร่างสูงที่ยังอยู่ห่างจากที่ที่เงินอยู่ตะโกนสั่งร่างโปร่งที่ยืนอยู่ปลายศาลา ซึ่งเงินก็หันมามองเล็กน้อย พอเห็นว่าขรรค์กำลังจะถึง ร่างโปร่งก็กระโดนลงไปในสระน้ำอย่างไม่มีความลังเล

ตู้ม!!!

“เหี้ยเอ้ย!! เงิน...” ไม่ต้องคิดอะไรมาก ร่างสูงกระโดดตามลงไปทันที
เงินกล้าคิด เงินก็กล้าทำ ใครจะหาว่าโง่แค่ไหน แต่พิษของความรักทำให้หมอหนุ่มที่แสนฉลาดและอ่อนโยนทรมานจนไม่อาจจะอยู่คนเดียวได้ ยอมทำทุกอย่างให้ได้ขรรค์กลับคืนมา

ในน้ำ ร่างโปร่งเหมือนตรอมใจปล่อยให้ร่างของตัวเองจมอยู่อย่างนั้นหลับตาลงแล้วอยู่ในน้ำนิ่งๆ

ร่างสูงแหวกว่ายหาร่างของคนรักแต่ก็หาไม่เจอเพราะใต้น้ำมันค่อนข้างขุ่น มองไม่เห็นอะไรเลย ด้วยความร้อนใจและความกลัวที่เกาะกินจิตใจ ร่างสูงแทบจะหมดแรงตามหาคนรัก

ถ้าเงินตาย เขาก็จะตาย ตายมันไปด้วยกันนี่แหละ!

เกือบสองนาทีที่อยู่ในน้ำ เขาดำลึกลงไปจนก้นสระ สัมผัสกับร่างกายของคนรักที่อยู่ใต้น้ำ เขามองไม่เห็นว่าเงินเป็นยังไง ไม่รอช้า รีบฉุดเงินขึ้นไปเหนือน้ำ ประคับประคองร่างที่สลบไปแล้วให้ขึ้นไปยังศาลา ก่อนที่เขาจะปืนขึ้นไปตาม มือแกร่งตบที่หน้าของเงินเบาๆ เพื่อเรียกสติ แต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะหมอหนุ่มไม่มีสติแล้ว ก็ได้แต่ปั๊มหัวใจสลับกับผายปอดด้วยความกลัว

“ขอร้องล่ะ ฟื้นเถอะ ขอแค่เงินฟื้น เรายอมทำทุกอย่างจริงๆ” เสียงของขรรค์สั่นมากขณะที่ปั๊มหัวใจให้ร่างโปร่ง

ห้ามตายนะ ห้ามตายเด็ดขาด...อย่าให้สิ่งที่เราทำเพื่อเงินต้องสูญเปล่า อย่าเอาชีวิตมาทิ้งขว้างเพราะขรรค์เลย ขอร้องล่ะ...ที่รัก

“ขรรค์รักเงินนะ รักมาก มากที่สามารถยอมปล่อยมือเพื่อให้เงินเจอคนที่ดีกว่า เพราะฉะนั้น...ฟื้นเถอะนะ ขรรค์ขอโทษ ขอโทษที่ทิ้ง ขอโทษที่ปล่อยมือ”

“แค่กๆ อึก…” ร่างโปร่งบางสำลักน้ำออกมา ก่อนที่ขรรค์จะคว้าร่างเล็กกว่าขึ้นมากอดแน่น น้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจ และก็โกรธไปด้วย

“ข่ะ ขรรค์” เรียกชื่อคนตัวใหญ่เสียงเบา ซึ่งร่างสูงก็ผละออกมามองหน้าเงินด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ ยกมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของหมอเงิน แบบไม่เบาเกินไป และไม่แรงจนเกินไป ทำให้คนที่เพิ่งผ่านการจมน้ำน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ และรู้สึกเจ็บที่โดนคนที่รักตบหน้า

เพี๊ยะ!!!

“ทำไมคิดสั้น ทำไมคิดทำอะไรโง่ๆ”

“เรารู้...ว่าขรรค์ต้องช่วยเราได้” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่คล้ายจะหมดแรง

“เงินกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่คิดถึงคนข้างหลังเงินบ้าง แม่เงิน ครอบครัวเงินอีก ถ้าเงินเป็นอะไรไป ไม่คิดว่าเราจะโดนครอบครัวเงินตราหน้าว่าอะไรอีกเหรอ ไหนบอกว่ารักกัน ทำไมเงินถึงเห็นแก่ตัว!!!”

“ขอโทษ ฮึก ร่ะ เราขอโทษ” พูดได้แค่นั้นร่างโปร่งก็หมดสติไปทันที

ขรรค์ยกเงินขึ้นอุ้มก่อนจะเดินพาไปยังบ้านด้วยความรู้สึกทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งเป็นห่วง ที่สำคัญ เขากลัวด้วย ถ้าเมื่อกี้นี้เขาลงไปช่วยเงินไม่ได้ ไม่ใช่ว่ากลัวครอบครัวของเงินจะต่อว่าเขาที่เป็นต้นเหตุหรอกนะ แค่กลัวว่าตัวเองจะอยู่ไม่ได้ เพราะสามปีที่เขาอยู่ได้ เขาคิดเสมอ ว่าไม่ได้อยู่ข้างกายอย่างน้อยเราก็อยู่ในประเทศเดียวกัน บนโลกเดียวกัน แต่ถ้าตราบใดที่เราอยู่กันคนละโลก

ก็ขอให้เขาเป็นคนแรกที่จากไป ไม่ใช่เงิน

“นายครับ คุณเขาเป็นอะไร ให้ตามหมอไหมครับ” ลูกน้องที่เดินผ่านแถวนั้นถาม

“ตามหมอมาก็ดี เอาที่ใกล้ที่สุด ฉันจะไปรอที่บ้าน”

“ได้ครับนาย”


หลังจากที่ให้หมอตรวจแล้ว ขรรค์ก็ปล่อยให้ร่างโปร่งนอนพักอยู่ในห้องนอนของตน ส่วนตัวเองก็เดินตรวจงานคุมงานลูกน้องต่อไป จนกระทั่งถึงเวลาเย็น ขรรค์กลับมาจากสวนก็เดินขึ้นไปยังห้องนอนตัวเองพบว่าเงินยังนอนหลับอยู่ ก็เลยเข้าไปอาบน้ำก่อน

ออกมาจากห้องน้ำเขาก็ตรงไปปลุกเงินเพื่อให้ลงไปทานอาหารเย็นพร้อมกัน เพราะแม่บ้านเตรียมเอาไว้แล้ว

“เงิน...ตื่นได้แล้ว”

“อื้อ” ครางออกมาเบาๆ เมื่อโดนรบกวนเวลานอน

“ตื่นไปกินข้าว”

“อืม...” ดวงตาสวยค่อยๆ เปิดขึ้น เห็นใบหน้าคมของคนที่ตนรักอยู่ตรงหน้าก็ยกยิ้มอย่างดีใจ ไม่รู้ว่าความจริงหรือความฝัน แขนขาวยกขึ้นโอบรอบคอแกร่งแล้วดึงรั้งร่างสูงให้เข้ามาใกล้ ขรรค์ที่โดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวก็ไปตามแดงดึง จนหน้าของเขาสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ

“ขรรค์…” ร่างโปร่งบางเรียกเสียงหวาน จนใจแกร่งของขรรค์เต้นแรง

นี่เป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่พวกเขาใกล้ชิดกันมากขนาดนี้ ความรู้เดิมๆ ประดังประเดเข้ามา

อยากกอด อยากจูบ อยากสัมผัส อยากจะรักอีกคนให้หายคิดถึง...

“เงิน...ปล่อยเราก่อน” แม้ว่าแรงของเขาจะมีมากกว่า แต่ก็ไม่อยากจะทำร้ายหรือทำให้เงินเจ็บ เพราะแค่นี้ อีกคนก็เจ็บมากพอแล้ว

“อื้อ...ขรรค์จะหนีเราอีก” ร่างใหญ่หยัดแขนกับเตียงใหญ่คร่อมร่างคนรักเอาไว้ นิ่งไปกับประโยคนั้นของเงิน และเมื่อร่างโปร่งพูดแบบนั้น ก็ยิ่งดึงรั้งคอแกร่งให้ขยับเข้ามาอีก จนปลายจมูกแทบจะชนกัน

“เราไม่หนีหรอก ปล่อยแล้วลุกขึ้นนะ จะได้กินข้าว”

“ขรรค์โกหก ถ้ามีโอกาส ขรรค์ก็จะหนีอีก” ว่าอย่างรู้ทัน “แล้วนี่...เป็นความฝันนี่นา งั้นเราอยู่ด้วยกันนะ แค่ในฝันก็ยังดี อย่าทิ้งเราไปอีกเลย” เสียงขอร้องอ้อนวอนของเงินทำให้ขรรค์รู้สึกเศร้า

เขาใจร้ายกับเงินมากเขารู้ แต่ทำไปเพราะรักทั้งนั้น

“เงิน...”

“นะ…เรารู้ ขรรค์ยังรักเราอยู่ ใช่ไหม?”

“เงิน นี่ไม่ใช่ความฝันนะ ปล่อยเราก่อน”

“ไม่ใช่ฝัน?”

“ใช่” หน้าตาจริงจังของขรรค์ทำให้เงินรู้สึกตื่นเต็มตาก่อนจะรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความฝันจริงๆ แต่ขรรค์อยู่ตรงหน้าขนาดนี้แล้ว คิดว่าเขาจะปล่อยไปง่ายๆ หรือ

 “ความจริงก็ดี ฮึบ!” ใช้แรงทั้งหมดดึงร่างสูงลงมาที่เตียงก่อนจะพลิกตัวขึ้นนั่งทับหน้าท้องแกร่งอย่างที่ขรรค์ไม่ทันจะตั้งสติได้

ร่างแกร่งรู้ตัวก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของคนด้านบนไปแล้ว

“เงินจะทำอะไรน่ะ” น้ำเสียงเครียดถูกส่งออกไป เงินยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ

“ขรรค์เป็นของเงิน ถ้าขรรค์ไม่ยอมกลับมาคบกันคืน เราจะอยู่บนตัวขรรค์แบบนี้ทั้งคืน ทั้งวันจนกว่าจะยอม” ว่าแล้วก็ทิ้งตัวนอนทับไปตามกายแกร่งเอาแขนโอบรอบคอล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา ใบหน้าอยู่ใกล้กับใบหน้าคมเข้มของขรรค์ที่มีสีหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

“เงิน ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง”

“ถ้าอยากให้ถูกต้อง ขรรค์ก็สู้สิ สู้ไปกับเรา ตอนนี้อะไรๆ มันก็ง่ายขึ้นแล้วนะ ทำให้คุณแม่ยอมรับให้ได้แค่นั้นเอง เราทำได้อยู่แล้ว นะขรรค์ นะครับ” ลูกอ้อนที่ทำให้ขรรค์ใจอ่อนเสมอถูกงัดเอามาใช้ ร่างสูงกลืนน้ำลายเมื่อรู้สึกร้อนรุ่มที่กายของเขากับเงินสัมผัส

มันนานมาแล้วที่จะแนบชิดกันแบบนี้ และเขาก็โหยหาสัมผัสแบบนี้ทุกวันๆ

“เงินไม่เอา ลุกขึ้นนั่งคุยกันดีๆ”

“ไม่เอา!! เราคิดถึงขรรค์ อยากกอดขรรค์ อยากสัมผัสขรรค์ อยากจูบด้วย” ร่างโปร่งบางมองคนรักด้วยสายเชิญชวน ทำเอาร่างสูงต้องกลืนน้ำลายตัวเองอึกใหญ่เพื่อระงับอารมณ์

คิดถึงไม่ต่างกัน ก็อยากสัมผัสไม่แพ้กัน...

“ทำไมเงินถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้?”

“เพราะใครล่ะ ก็เพราะขรรค์ไง ถ้าขรรค์ไม่ทิ้งเรา เราก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก” คนตัวเล็กกว่ากล่าวโทษ

“เฮ้อ...ลุกเถอะเงิน มันดูไม่ดี”

“ไม่มีใครเห็นสักหน่อย นี่มันห้องของขรรค์ บ้านของขรรค์ไม่ใช่หรือ”

“เราหิวข้าวแล้ว ทำงานมาเหนื่อยๆ ปล่อยให้เราไปกินข้าวนะเงิน” ร่างสูงขอร้อง พยายามเลี่ยงประเด็นที่สามารถวนกลับเข้าเรื่องคืนดีไปเรื่อย

ขรรค์ยังไม่พร้อมตัดสินใจในตอนนี้ ขรรค์ไม่กล้าที่จะเสี่ยง เพราะมันไม่ใช่จะมีคู่รักที่สามารถผ่านด่านครอบครัวของคนที่รักไปได้ทุกคู่หรอกนะ

มันก็ต้องมีผิดหวัง แล้วถ้าหากเขาสู้แล้วผิดหวังอีก จะสู้ไปทำไม?

ไม่ใช่ไม่รัก แค่กลัวการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

“ขรรค์ก็รับปากมาก่อนว่าเราจะกลับมาคบกัน”

ขรรค์ฝืนใจพูดจาร้ายกาจออกไปไม่ไหวแล้ว ไม่อยากทำให้คนที่รักต้องร้องไห้เพราะคำพูดเลวๆ ของเขาอีกแล้ว เขาจะคุยกันดีๆ พูดตามความจริง ด้วยเหตุผลทั้งหมดที่หนีมาโดยตลอด

“ไม่ใช่ว่าขรรค์ไม่อยากนะเงิน ขรรค์รักเงินมาก รักมาตลอด แต่เราสองคนไม่เหมาะกัน” ขรรค์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แทนตัวเองด้วยชื่อเหมือนตอนที่คบกัน และประโยคบอกรักทำให้เงินยิ้มอย่างดีใจและมีความสุข

ไม่ว่าร่างใหญ่จะพูดอะไรออกมาอีก แค่ได้ยินคำว่ารัก เงินก็มีกำลังใจขึ้นเยอะ...

“ไม่เหมาะกันยังไง? ทำไมต้องคิดอะไรให้มากมายด้วย คุณแม่ของเงินก็แค่หัวโบราณ เราแค่สู้ แค่พยายามทำให้ท่านเห็นว่าความรักของเรามันไม่ผิด ต่อให้นานแค่ไหนเราก็แค่ไม่ยอมแพ้ต่อมัน ตอนนี้เงินแต่งงานให้แม่ไปแล้ว แม่มีหลานแล้ว แม่ได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว มีอยู่อย่างเดียวที่แม่ยังไม่เห็นจากเงิน…” น้ำเสียงที่ถูกถ่ายทอดมาพร้อมกับสีหน้าดวงตาของเงินมีแต่ความจริงจัง

“รู้ไหมว่าอะไรที่แม่ยังไม่เห็นจากเงิน?”

“อะไร” ถามกลับเสียงเบา

“ความสุขของเงินไง แล้วความสุขของเงินคืออะไร ก็คือการที่ได้อยู่กับขรรค์ไง ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ต่อให้เราจะทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่เงินมีความสุขที่สุด และคิดไม่ผิดที่รักผู้ชายคนนี้”

ขรรค์หลับตาลง สองมือแกร่งโอบกอดตอบกลับไป สร้างความตกใจพร้อมกับปลื้มใจให้กับร่างโปร่งบางไปด้วย

ยอมแพ้แล้ว...

ยอมแพ้ให้กับความต้องการของตัวเอง

ยอมแพ้ให้กับความรักของเงิน

และยอมแพ้ต่อคำสัญญาที่มีไว้ให้กับแม่ของเงิน...

“ความสุขของขรรค์ก็คือเงินเหมือนกัน”

“ขรรค์ ฮึก...”

“ร้องทำไม ขรรค์นี่แย่มากเลย ทำให้เงินร้องไห้ตลอดเลย เป็นคนรักที่แย่มากๆ แทนที่จะทำให้เงินยิ้ม กลับทำให้เงินร้องไห้ เสียน้ำตาและเจ็บปวด” นิ้วแกร่งค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้กับคนรักด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แบบที่ไม่มีใครเคยได้รับและไม่มีใครเคยเห็นนอกจากเงินคนเดียว

นี่เราเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม...

“เงินดีใจ ฮึก ดีใจที่ขรรค์ยอมกลับมาหาเงิน”

“ขรรค์ไม่ได้ยอม แต่ตั้งใจ ขรรค์ไม่อยากหนีอีกแล้ว ขอโทษที่ขรรค์ขี้ขลาดเหมือนที่เงินเคยว่า แต่ตอนนั้น ขรรค์ก็อดเปรียบเทียบกับเงินแบบที่แม่ของเงินพูดไม่ได้ เงินเป็นหมอมีอนาคต แต่ขรรค์เรียนจบแต่ก็หางานทำไม่ได้ ทำได้แต่ตำแหน่งล่างๆ เงินเดือนน้อย ไม่แปลกใจที่แม่ของเงินจะเป็นห่วงอนาคต เราเลยถอยออกมาให้เงินเจอคนที่ดีกว่า มีอนาคตที่ดีกว่า ขรรค์ไม่อยากเป็นคนถ่วงความเจริญของเงิน ขอทานะ ขรรค์ทำเพราะรักเงินจริงๆ” ร่างสูงสารภาพออกมาทั้งหมด ถึงเหตุผลที่ทิ้งคนรักไป

เงินไม่มีความรู้สึกขุ่นเคือง หรือโกรธขรรค์แต่อย่างใด ใบหน้าขาวใสของคุณหมอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะประทับริมฝีปากของตัวเองลงไปที่ริมฝีปากหนา ดวงตาคมดุของขรรค์เบิกกว้าง ไม่คิดว่าจะถูกจู่โจม แต่สักพักก็หันมาตอบสนองด้วยความคิดถึง

สัมผัสที่ได้ได้คิด ได้แต่ฝัน วันนี้ เขาทั้งสองได้รับรู้ด้วยตัวเองแล้ว

“อืม” หมอหนุ่มครางในลำคอเบาๆ ปลายลิ้นร้อนของขรรค์ไล่ต้อนปลายลิ้นของเงินอย่างเร่าร้อน รุนแรงจากตอนแรกเงินเป็นคนรุก ตอนนี้ฝ่ายร่างสูงเป็นคนรุกคุมเกมนี้เอง

“คิดถึง” เสียงทุ้มต่ำของขรรค์ดังขึ้นมาขณะที่ถอนจูบแล้วเมื่อพูดจูบ เขาก็กดศีรษะของเงินให้เข้ามาประกบริมฝีปากกันอีกครั้ง แลกสัมผัสกันอย่างร้อนแรง ไม่มีหยุด เมื่อผละออกก็ประกบใหม่ เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนกระทั่งเงินเงินทนไม่ไหวเอง ยกมือห้ามเอาไว้ก่อนที่จะถูกจูบอีกครั้ง

“อื้อ พอแล้ว หิวไม่ใช่หรือ”

“ก็หิว แต่คิดถึงเงินไง กินเงินก่อนได้หรือเปล่า” เป็นประโยคที่เรียกเลือดบนใบหน้าของคนตัวขาวไอย่างดี

“เงินให้กินได้ แต่สัญญามาก่อนว่าจะไม่ทิ้งกันอีก”

“ครับ ขรรค์จะไม่ทิ้งเงินอีกแล้ว” รับคำอย่างง่าย

ตอนนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิด ขรรค์ก็ไม่หวั่นแล้ว ถ้าเป็นขรรค์เมื่อก่อนอาจจะปฏิเสธเหมือนเดิม แต่ในเมื่อเขามีทุกอย่างแล้ว ก็น่าจะตัดเรื่องความไม่เหมาะสมทางด้านฐานะออกไปได้

“แน่ใจนะ ถ้ามีอีกเราฆ่าตัวตายนะ”

“พูดอะไรน่ะ!!” ถามเสียงเข้ม

“เราพูดจริง เราทำจริงด้วย”

“ขรรค์ไม่ยอมให้เงินทำได้หรอกนะ”

“งั้นก็หมายความว่าจะไม่ทำให้เงินห้องไห้อีกใช่ไหม มันมีทางเดียวเท่านั้นแหละขรรค์ ไม่ทิ้งกันไปไหน ยืนเคียงข้างกัน ต่อสู้ไปด้วยกัน แค่นั้นก็พอ”

“ครับๆ ขรรค์ไม่หนี ไม่ขี้ขลาดอีกแล้ว”

“ดีมาก...งั้นก็ ป่ะ! กินข้าวกัน” ร่างโปร่งลุกจากตัวของขรรค์มายืนที่ข้างเตียง ส่วนร่างใหญ่ก็ค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นมาเนื่องจากโดนทับอยู่นานทำให้เกิดอาการชาบ้าง

สองมือจับกันอย่างมั่นคงเดินไปยังห้องทานอาหาร หัวใจของทั้งคู่เหมือนมีน้ำมาหล่อเลี้ยงหัวใจ หลังจากที่ปล่อยให้มันแห้งเหี่ยวมาตลอดสามปี

ขรรค์จะไม่ปล่อยมือคู่นี้อีกแล้ว จะจับให้แน่น และสู้ไปให้ถึงที่สุด...





100%

 

   อ่านจบแล้วเม้นท์กันด้วยนะคะ แล้วจะแจ้งว่ายูกิจะหยุดอัพเรื่องนี้สักพัก ขอปั่นต้นฉบับวาโยก่อนตามที่เคยบอกเอาไว้นะคะ แหะๆ ส่วนใครที่สงสัยว่าทำไมยอมง่ายจังทั้งๆ ที่ขรรค์หนีมาตลอด เพราะทนไม่ไหวแล้วไงคะ ขรรค์พร้อมจะสู้แล้ว และแน่นอนว่าอุปสรรคของคู่นี้มีอีกเพียบ รอติดตามค่า

   หากมีข้อสงสัย อยากพูดคุย หรือทวงนิยาย สามารถไปที่แฟนเพจของยูกิได้นะคะ https://www.facebook.com/sawachiyuki/

[mam.nalok]

คู่นี้เค้าเข้าใจกันแล้ว  แล้วพี่อินของเค้าละ จะต้องทรมานทรกรรมไปถึงไหน เศร้าแพรบบบบบบบบ

[บูมเบส]

รอนานเลยเหรอคงคิดถึงน่าดูเลย

[aom2529]

เฮ้อ...นึกว่าจะไม่รอดซะละ...ลุ้นแทบตาย...

[ตั่วเจ้เจค]

 

[patsakon]

 

[cavalli]

 

[little_munoi]

ใช่ๆ สู้ต่อไปนะ
ต้องมีวันที่เรามีความสุขสิ
ปล. เราจะรอจนกว่ายูกิตะมาอัพต่อนะ

[arissara]

เรื่องนี้ฉากง้อหรือการโดนเมินขอเยอะๆนะเจ้าคะ หมั่นมาก

[labelle]

ค่ะ จะรออ่านนะ สู้ๆค่ะ

ลุ้นตอนดิ่งน้ำนี่แหละ รู้ว่าจะช่วยแต่กลัวเป็นหนักไง
ขรรค์บ้า กว่าจะยอมนะ ปล่อยเงินร้องไห้น้ำท่วมสระ

รักขนาดนี้ ทำฝันของเงินขนาดนี้
ดีแล้วที่ขรรค์กลับมารักกัน

ชอบค่ะ เงินทะเล้นดี

[ben10]

รอคู่หลักอยู่นะะะะ

[SawachiYuki]

Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก
ตอนที่ 13
ติดหนี้บุญคุณ

“โทรตามพี่ราม ให้ด่วนที่สุด”

“ดิฉันโทรแล้วค่ะ คุณรามไม่รับโทรศัพท์”

“งั้นโทรเข้าเบอร์สาขานั้นเลย”

“เอ่อ...ทางนั้นบอกว่าคุณรามออกไปทานข้าวกับลูกค้าค่ะ”

ตอนนี้ทั้งรีสอร์ทกำลังวุ่นวายโทรศัพท์หาผู้เป็นนายไม่ได้ รามินทร์ที่ไปทำธุระที่สาขาในตัวสถานที่ท่องเที่ยว โดยไม่รู้เลยว่าลูกค้าวีไอพีจะเข้ามาพักแบบไม่บอกกล่าวกันล่วงหน้าแบบนี้ ทำให้พนักงานที่อยู่ไม่สามารถที่จะต้อนรับแขกได้ ทางลูกค้าเลยโวยวายใหญ่

“ตามพี่รามยังไม่ได้อีกเหรอ ให้ด่วนเลยได้ไหม โอ๊ย!! ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้นะ แล้วผู้จัดการล่ะ ผู้จัดการอยู่ที่ไหน!!!” เสียงของเจ้าจอมตวาดถามลั่นทำเอาพนักงานตัวสั่นงันงกไม่กล้าสู้สายตา

เจ้าจอมเองก็ไม่เคยรับแขกรายใหญ่เพราะตนทำแค่บัญชี เลยไม่รู้จะต้องไปสู้หน้ายังไง

“คุณภพขอเข้าตอนบ่ายค่ะคุณจอม”

“ตอนบ่าย!!! แล้วใครหน้าไหนมันจะไปรับแขกได้ห๊ะ!! พนักงานต้อนรับธรรมดาเขาได้ดิสเครดิตเราแน่ๆ เพราะทุกครั้งก็เป็นพี่รามกับผู้จัดการคอยต้อนรับคุณขจรเขา ” เจ้าจอมเครียดจนไม่รู้จะหาทางออกที่ไหน

แขกรายใหญ่ของรีสอร์ท ทำไมมันถึงได้ซวยแบบนี้นะ!!

“ยังไงคุณจอมไปรับแขกเถอะค่ะ อย่างน้อยคุณจอมก็เป็นน้องชายคุณราม ทางคุณขจรน่าจะพึงพอใจได้”

“แต่ฉันไม่ถนัดประจบประแจง!!!”

“เอ่อ...แล้วจะทำยังไงล่ะคะ” พนักงานสาวถามอย่างกังวล

เจ้าจอมยืนคิดอยู่อย่างเครียดๆ แต่ก็ใช้ความคิดนานไม่ได้ เพราะการให้แขกวีไอพีรอแบบนั้นมันเป็นเรื่องที่ไม่สมควร ไม่สมควรอย่างยิ่ง

“ก็ได้!! ฉันจะไป!! พาฉันไปสิ” เจ้าจอมจำเป็นต้องยอม บอกพนักงานคนนั้นให้พาเขาไปยังสถานที่รับรองแขกวีไอพีทันที ซึ่งเธอก็เดินนำร่างโปร่งบางของเจ้าจอมออกจากสำนักงานทันที

ระหว่างที่เจ้าจอมกำลังรีบๆ อินทัชที่กำลังตัดหญ้าอยู่แถวนั้นก็ทักขึ้น

“คุณจอมจะไปไหนหรือครับ”

“พี่อิน...พอดีว่าพี่รามยังไม่กลับมาเลยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนนี้มีแขกวีไอพีมา จอมกำลังจะไปต้อนรับ” ร่างเล็กกว่าหยุดตอบด้วยสีหน้าเครียด ทำเอาอินทัชขมวดคิ้วสงสัย

เมื่อวานมันบอกว่ามันจะไปทำธุระเดี๋ยวกลับ...แต่ทำไมถึงยังไม่กลับ เอ๊ะ! มึงจะไปสนใจมันทำไมล่ะเนี่ย
   
“งั้นพี่ไม่กวนแล้ว” อินทัชว่า ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตัดหญ้าต่อ

“วันนี้ไม่ได้เข้าไซต์งานหรือครับ”

“พอดีว่าพี่ต้องทำตรงนี้ก่อนค่อยไปน่ะครับ” ร่างสูงโปร่งหันมาตอบ ใบหน้าหวานมีเหงื่อออกเต็มไปหมด แม้จะอยู่ในชุดโทรมๆ ก็ยังทำให้อินทัชดูดี

ร่างเล็กทำหน้าครุ่นคิดเมื่อมองดูอินทัช ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า อินทัชเป็นนักธุรกิจ...

เริ่มมีความหวังขึ้นมาเลือนราง...

“พี่อิน! ช่วยมากับจอมหน่อยได้ไหมครับ”

“ไปไหนครับ”

“ไปต้อนรับแขกวีไอพีให้จอมหน่อยนะ”

“ห๊ะ!!! พี่ไม่เอา ทำไมพี่ต้องไปด้วยล่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่พี่ต้องทำ” ร่างสูงโปร่งปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ยอมท่าเดียว เรื่องอะไรที่เขาจะต้องไปช่วยธุรกิจของคนที่มันจับเขามา

ปล่อยให้มันโดนซะบ้าง!!!

อินทัชวางมือจากตรงนั้นแล้วเดินหนีทันที เขาไม่สนใจและไม่คิดจะสนด้วย เรื่องของธุรกิจมัน ไม่เกี่ยวกับเขาที่มันยังไม่เห็นจะสนใจบริษัทของเขาที่ต้องโดนมันจับตัวมาเลย

อะไรที่เขาแก้แค้นได้ เขาจะทำ!!!

“พี่อิน!! ช่วยจอมหน่อยน้า...นี่จอมไม่เคยรับแขกวีไอพีมาก่อนเลย”

“ไม่เอาครับ พี่ขอตัวไปทำงานต่อก็แล้วกัน” ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยในทันที

“นะๆ พี่อินอยากได้อะไรเดี๋ยวจอมให้หมดทุกอย่างเลย แต่ช่วยจอมหน่อยน้า” ร่างเล็กเดินตามอินทัชแล้วตื๊อเสียงหวาน ร่างสูงโปร่งเป็นคนขี้ใจอ่อนนะ แต่กับเรื่องแบบนี้มันมีความแค้นฝังลึกจากเจ้าของที่นี่อยู่

ยังไงก็ไม่ยอม…เอ๊ะ! จอมบอกให้ทุกอย่าง...

“จริงไหมที่บอกจะให้พี่ทุกอย่าง” ถามขึ้นมาอย่างสนใจ เจ้าจอมที่เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปถึงกับปั้นหน้ายาก

“ยกเว้นพาหนีกับให้ใช้โทรศัพท์นะครับ”

อินทัชถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจเมื่อโดนคนตัวเล็กพูดตัดความต้องการ เขาไม่ได้จะหนี แค่อยากจะโทรไปหาพี่สาวกับธีร์เท่านั้น

“งั้นพี่ก็คงไม่ช่วยคุณจอม”

“อ้าว? ช่วยหน่อยนะครับ นี่ถ้าคุณขจรเห็นพี่อินต้องจำได้แน่ๆ”

เพราะอินทัชก็ถือว่าเป็นที่รู้จักในวงการธุรกิจ แล้วพอพูดชื่อขจรออกมา อินทัชก็รู้ได้ทันทีว่านั่นคือใคร เพราะมีช่วงหนึ่งที่เขาเคยทำธุรกิจร่วมกัน

“นี่ถือว่าจอมช่วยพี่ไหม”

“แล้วให้พี่ไปเจอแขกแบบนั้นไม่กลัวว่ารามมันจะโกรธหรือไง”

“กลัวฮะ...แต่ว่าทำไงได้ คนระดับที่คุณขจรจะพอใจมีแค่ผู้จัดการกับพี่รามเท่านั้น” เจ้าจอมเองก็มีความรู้สึกหวั่นใจเหมือนกันที่จะให้จำเลยของพี่ชายได้เจอกับคนที่รู้จักเขา

และข่าวที่อินทัชหายตัวไปมันดังน้อยซะที่ไหนกันล่ะ...

“ตอนนี้มีแค่พี่อินที่ช่วยได้ นะฮะ ช่วยบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่ราม มาเที่ยว มาพักผ่อนแค่นั้นเองฮะ”

“เฮ้อ...ก็ได้ๆ พี่จะช่วยคุณจอมเอง”

“จอมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเรียกคุณ”

“พี่ชินแล้วน่ะ”

“เรียกจอมเฉยๆ สิ นะฮะ น้า...”

“โอเครับน้องจอม เดี๋ยวพี่ช่วยเอง แต่จะให้ไปสภาพนี้เนี่ยนะ” อินทัชก้มมองตัวเองที่ดูไม่ได้สุดๆ จะให้ไปเจอแขกวีไอพีก็กะไรอยู่

“เดี๋ยวจอมจัดการเอง เธอไปบอกให้คุณขจรรออีกสักพัก หาของว่าง หาอะไรมารับรองให้เต็มที่ เดี๋ยวฉันจะพาพี่อินไปเปลี่ยนชุดก่อน” หันไปสั่งพนักงานหญิงสาวที่หยุดยืนรออย่างเงียบๆ ตั้งนาน เธอรับคำอย่างสุภาพแล้วเดินไปก่อน

หลายวันก่อนจอมซื้อชุดใหม่มาแต่ว่าไม่ได้ลองก่อนเลยหลวมไปนิดหนึ่งคิดว่าอินทัชคงจะใส่ได้ แต่กางเกงคงต้องใส่ของรามินทร์ เพราะเขาเตี้ยวกว่าอินทัชมากๆ

“ใส่ได้พอดีเลย ส่วนกางเกงก็ใส่ของพี่รามไปก่อนนะฮะ ถึงพี่รามจะตัวใหญ่กว่าพี่อิน แต่ความสูงก็พอๆ กันน่าจะใส่กันได้”

“ครับ”

มันเป็นชุดที่ดูไม่ทางการมากเกินไป แต่ก็เหมาะที่จะใส่ไปพบแขกได้ ร่างสูงโปร่งจัดเสื้อผ้า หน้าผมของตัวเองหน้ากระจกในห้องทำงานของรามินทร์ ก่อนที่เจ้าจอมจะพาเขาเดินไปยังห้องรับรองแขกของรีสอร์ท

“น้องจอมต้องเข้าไปกับพี่ด้วย ศึกษาเอาไว้นะครับ ไม่มีคราวหน้าสำหรับพี่อีกแล้ว”

“ได้ฮะ” เจ้าจอมยิ้มอย่างสดชื่น ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องรับรองแขกที่มีคุณขจรนั่งหน้าบึ้งอยู่เงียบๆ คนเดียว แต่พอเห็นว่าเป็นอินทัช ท่าทีของหนุ่มใหญ่ก็เปลี่ยนไป

“สวัสดีครับคุณขจร”

“สวัสดีครับคุณอินทัช ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ” เขาทักและถามอินทัชอย่างแปลกใจ ไม่ได้สนหนุ่มน้อยที่เดินขนาบข้างมาด้วยอย่างเจ้าจอเลยสักนิด

“พอดีผมมาเที่ยวน่ะ มาพักผ่อนเงียบๆ” เขาโกหกออกไปอย่างช่วยไม่ได้

“เชิญนั่งก่อนครับ แล้วเป็นไรมาไงถึงได้เข้ามาหาผมล่ะครับ” เจ้าจอมเห็นว่าอินทัชทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้จะพูดยังไง ตนเลยถือวิสาสะแนะนำตัวเองขึ้นมา

“สวัสดีครับคุณขจร ผมเจ้าจอมครับ เป็นน้องชายของพี่ราม” ร่างเล็กโปรยยิ้มหวานให้

“สวัสดีครับ...เป็นถึงน้องชายทำไมถึงมาต้อนรับแขกช้าจังเลยล่ะครับ” ขจรที่มีความขุ่นมัวเรื่องการต้อนรักที่ไม่น่าประทับใจในครั้งนี้ได้แต่ถามแขวะเจ้าจอมจนคนอายุยังน้อยหน้าเสีย

อินทัชเห็นท่าจะไม่ดีเลยช่วยแก่ต่างให้

“พอดีน้องเพิ่งเคยรับแขกน่ะครับ อย่าว่าแกเลยนะ ว่าแต่คุณขจรมาพักผ่อนหรือครับ”

“ครับ...กะว่าจะมาผ่อนคลาย แต่เจ้าของรีสอร์ทไม่อยู่ต้อนรับซะงั้น”

“คุณขจรได้บอกล่วงหน้าหรือเปล่าครับ”

“ไม่ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเหตุสุดวิสัย เพราะคุณรามเขาไปพบลูกค้าตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ” ขจรค่อนข้างจะไม่ค่อยกล้าต่อปากต่อคำอินทัชมากนัก เนื่องจากบริษัทของตนยังต้องพึงบริษัทของอินทัชอยู่ และบริษัทของอินทัช มี PLEUNG คอยคุ้มกันอยู่

“ผมผิดเองแหละครับที่มาไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้า” หนุ่มใหญ่ยอมรับผิด

“ไม่หรอกครับ...”

“แล้วคุณอินทัชมาแบบไม่บอกทางครอบครัวเลยหรือครับ เห็นเขาประกาศหาตัวให้วุ่นวายไปหมดเลย” ขจรถามขึ้น ทำให้อินทัชไม่รู้จะตอบยังไงดี

“พอดีว่าพี่อินค่อนข้างอยากอยู่เงียบๆ น่ะครับ ยังไงคุณขจรช่วยเก็บเป็นความลับเอาไว้ด้วยได้ไหมครับ พี่อินพร้อมก็จะกลับไปเอง” เจ้าจอมตอบให้แทน

เป็นคำตอบที่อินทัชต้องฝืนยิ้มออกมา

“แบบนี้นี่เอง ได้อยู่แล้ว ผมจะไม่บอกใครเลยครับ แล้วคุณอินทัชรู้จักกับคุณรามได้ยังไงล่ะครับ”

“พี่อินกับพี่รามเป็นเพื่อนกันน่ะครับ”

“อย่างนี้นี่เอง”

“ยังไงผมขอต้อนรับคุณขจรแทนคุณรามก็แล้วกันนะครับ หวังว่าคุณขจรคงจะไม่ถือสา”

“โอ๊ย!! ไม่เป็นไรครับ ผมล่ะดีใจที่คุณอินทัชให้เกียรติมาต้อนรับผมมากกว่า”

เจ้าจอมเคยเห็นและได้ยินกิตติศัพท์ของขจรมาไม่น้อย แขกคนนี้ค่อนข้างจะเอาแต่ใจตัวเอง ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง คิดว่าตัวใหญ่นักหนา ใครที่มาต้อนรับต้องเป็นระดับเจ้าของหรือไม่ก็ผู้จัดการเท่านั้น เจ้าจอมไม่เคยเห็นขจรต้องเกรงใจใครมากขนาดนี้มาก่อน ขนาดรามินทร์ยังขัดใจอะไรไม่ได้เลย

พี่อิน...เท่ห์จังเลย

“ตอนนี้ผมถือว่าตัวเองเป็นพนักงานต้อนรับของที่นี่ คุณขจรเป็นลูกค้าของผม...ทางเราจะจัดเตรียมห้องพักที่ดีที่สุดให้กับคุณขจรพร้อมกับส่วนลด สิบเปอร์เซ็นที่ทำให้คุณไม่พอใจในการต้อนรับนะครับ” เขาใช้สิทธิ์ที่ไหนมาพูดว่าจะลดให้ อินทัชไม่มีสิทธิ์ลดราคาให้ใครทั้งนั้น

แต่ถ้าให้เขามาช่วยแบบนี้...ก็ต้องทำตามวิธีในแบบที่อินทัชเป็น!!

“ขอบคุณมากๆ เลยครับคุณอินทัช ถ้าอย่างนั้นทางผมขอเปิดสองห้องนะครับ พอดีภรรยากับลูกชายจะตามมาทีหลัง เรากะว่าจะมาพักผ่อนสักสามวัน”

“ได้สิครับ ทางรีสอร์ทสอร์ทยินดีบริการอยู่แล้ว จอม...ช่วยจัดการตามนี้นะครับ ถ้ามีอะไร พี่รับผิดชอบเอง” ประโยคสุดท้ายเขากระซิบข้างหูคนตัวเล็กกว่า

เจ้าจอมพยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ

“จนกว่าคุณรามจะมา ผมจะอยู่คุยเป็นเพื่อนกับคุณขจรแทนจะได้หรือเปล่าครับ”

“แน่นอนสิครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณอินทัชเยอะแยะเลย แต่ช่วงนี้ติดต่อคุณไม่ได้”

“เดี๋ยวผมก็กลับไปครับ ยังไงคุณขจรมาเพื่อพักผ่อนเราก็ควรจะคุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องเครียดๆ ดีกว่านะครับ ผมเองก็ไม่อยากจะคิดถึงงานในช่วงนี้เหมือนกัน” อินทัชเลี่ยงประเด็นเรื่องงานกับขจร นักธุรกิจที่ร่วมงานกันบ่อยๆ

“ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวไปดูแลเรื่องห้องพักให้นะครับ เดี๋ยวจะเข้ามาใหม่” เจ้าจอมคิดว่าเขาไว้ใจอินทัชได้ เขาเลยได้เอ่ยขึ้นมาแบบนี้

เห็นอินทัชในมุมนี้แล้ว เจ้าจอมรู้สึกว่าอินทัชมีความรับผิดชอบมากพอ และเป็นคนดี ใจกว้างคนหนึ่ง จะมีใครที่ไหนบ้างมาช่วยรับแขกให้กับศัตรูแบบนี้

ถ้าไม่ใช่อินทัช คงไม่มีใครทำ...

“ครับ” อินทัชกับเจ้าจอมสบตากัน คนอายุน้อยกว่ามองหาอะไรจากดวงตาของอินทัช ซึ่งร่างสูงโปร่งรู้ดี ว่าเจ้าจอมระแวง เขาก็เลยทำได้แค่พยักหน้ายิ้มๆ

เชื่อพี่เถอะ...พี่ไม่หนีหรอก

เจ้าจอมเดินออกจากห้องรับรองแขกไป เหลือเพียงอินทัชกับขจรสองคน...แวบแรก เขาอยากจะผิดสัญญาแล้วขอความช่วยเหลือ

“คุณอินทัชเป็นอะไรครับ ทำหน้าเครียดเชียว”

“เปล่าหรอกครับ...พอดีว่าเผลอคิดอะไรเพลินๆ”

“หืม...ผมนึกว่าคิดถึงหนุ่มน้อยที่เพิ่งจะออกไป” ขจรแซว

หนุ่มใหญ่ทำธุรกิจกับอินทัชมานานตั้งแต่รุ่นพ่อมาสู่รุ่นลูก รสนิยมทางเพศของอินทัชขจรรู้ดี แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แปลกด้วย

“นั่นน้องชายน่ะครับ” คนหน้าสวยตอบยิ้มๆ

“ถ้าอย่างนั้นลูกชายผมก็มีสิทธิ์”

อินทัชยิ้ม...ไม่น่าแปลกใจเลยที่ขจรพูดแบบนี้ เพราะเขารู้ดีว่าอีกคนอยากจะดองกับครอบครัวเขาขนาดไหน เพราะอินทัชจะหญิงหรือชายก็ได้ ส่วนทางนั้นก็มีลูกชายคนเดียวแต่ดันชอบผู้ชาย...

“ให้เป็นเรื่องของอนาคตดีกว่า”

“งั้นสามวันนี้คุณอินทัชช่วยดูแลน้องได้หรือเปล่าครับ”

“ต้องถามคุณรามดูครับ เพราะผมไม่ใช่พนักงานของที่นี่”

อินทัชทำท่าจะพูดออกไป...เพราะความต้องการอยากกลับบ้านของเขามีอยู่มาก โอกาสอยู่ตรงหน้า แต่ก็ทิ้งคนที่ดีกับเขาไว้เบื้องหลังไม่ได้

เขาไม่รู้จักรามินทร์ดีว่าจะทำอะไรจักรกับหมอเงินหรือเปล่าถ้าเขาหนีไป

‘ทำไม จะหาทางหนีหรือไง’

‘อย่าแม้แต่จะคิด เพราะถ้ามึงหนีไปได้ กูจะเอาเรื่องคนที่เกี่ยวข้องกับมึงให้ถึงที่สุด!!’

‘คนที่เกี่ยวข้องกับกู? ก็อยู่บ้านกูหมดแล้วนี่ และบอกตามตรงว่าอำนาจฝั่งกูเยอะกว่า คงจะปล่อยให้พวกมือสมัครเล่นแบบมึงเข้าไปเอาเรื่องได้อยู่หรอก’

‘กูหมายถึงไอ้จักรกับหมอเงินต่างหาก’

อินทัชขบฟันกรามแน่น จิกเล็บเข้าที่ขาของตัวเองอย่างแรงด้วยความเจ็บช้ำใจ...พอดีกับประตูห้องบานใหญ่ถูกเปิดออกอ

ย่างแรง...

ผ่าง!!!

พร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่อินทัชไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด ที่กำลังก้าวเข้ามาพร้อมกับจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ...


ก่อนหน้านั้น

รามินทร์ที่ออกมาจากร้านอาหาร ก็เปิดดูโทรศัพท์ที่ลืมไว้บนรถอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าเป็นพนักงานในรีสอร์ทโทรมา ทั้งเจ้าจอม หลายสิบสาย เลยรีบโทรกลับทันที

“มีอะไรครับ ทำไมโทรมาหาตั้งหลายสาย”

(คุณขจรมาค่ะ คุณภพก็เข้างานบ่าย) ได้ยินแบบนั้นรามินทร์ก็เครียดขึ้นมาทันที

“แล้วใครต้อนรับคุณขจรอยู่” เสียงทุ้มถามออกไป

(คุณจอมค่ะ...คุณจอมกับคุณอินค่ะ)

“ว่าไงนะ!!!” ร่างสูงตัดสายทิ้งไปอย่างไม่คิดจะฟังอะไรอีก ขับรถออกจากร้านอาหารด้วยความโมโหและกลัว เพราะสิ่งที่เขาทำกับมัน...ไม่ใช่เรื่องที่ถูก

เขารู้ตัวว่ามันผิด ผิดมากด้วย...

ถ้าอินทัชมันรอดไปได้ ไม่มีครั้งต่อไปที่เขาจะได้แก้แค้นมันแน่ๆ และที่สำคัญถ้าเกิดเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่น เขาโดนเล่นด้วยกฎหมายแน่นอน...






50%

 

   มาแล้วจ้า...ปล่อยให้รอมาเดือนหนึ่งเต็มๆ เลย ขอโทษด้วยน้า ตอนนี้ยูกิจะมาอัพแบบเต็มที่แล้ว ตอนนี้จะอัพเรื่องนี้อย่างเดียวเลย ไม่แวะวนเรื่องไหนแล้วค่า...ฮ่าๆ
        เป็นอย่างไร ก็คอมเม้นท์กันได้นะคะ อาจจะไม่ประติดประต่อแต่เดี๋ยวทำการแก้ไขเนื้อหาใหม่แน่นอนค่ะ
มีอะไรสอบถาม พูดคุย ทวงนิยายกับยูกิได้ที่ https://www.facebook.com/sawachiyuki/

[iceman555]

 

[cavalli]

 

[little_munoi]

อินเค้าไม่เลวเหมือนแกหรอกนะ ราม บอกเลย แกเลวสุดละตอนนี้
นี่เดี๋ยวก้อมาโวยวายอินอีกสินี่
เลิกงี่เง่าซักทีไม๊ ราม!

[aom2529]

อ๊ากกก...คิดถึง..เมื่อไรอินจะได้หนีรามสักที..