Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก
ตอนที่ 21
ไม้กันหมา
“นั่นมึงจะไปไหน”
เสียงทุ้มต่ำของรามินทร์ดังขึ้นจากทางด้านหลังของอินทัชที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านพักของร่างสูงที่เตรียมจะเปิดประตูออกไปจากที่นี่
คนตัวเล็กกว่ายืนอยู่นิ่งๆ แต่ก็ไม่ได้หันหน้ามามองคนถามเลยสักนิด
“กลับไปที่บ้านพักเก่าๆ นั่นไง”
“กลับไปทำไม”
“กูอยากกลับ...อยู่ที่นั่น อย่างน้อยก็ปลอดภัยกว่าอยู่ใกล้มึง”
“พอหายแล้ว ก็ออกฤทธิ์เลยนะ ไม่ต้องกลับไปที่นั่นแล้ว มึงนอนที่นี่แหละ” ร่างสูงสั่ง
“เพื่อ?” ร่างโปร่งหมุนตัวกลับมาจ้องตากับรามินทร์อย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ได้เพื่ออะไร แต่ไม่ต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้นแล้ว กูให้คนไปขนของออกหมดแล้ว และเตรียมจะรื้อที่นั่นทิ้ง”
“ทำไม?”
“ก็มันเก่าแล้ว และตรงนั้นมันก็เป็นทางไหลของน้ำถ้าหากว่าน้ำมันหลากน่ะนะ ช่วงนี้หน้าฝน อยู่ที่นั่นอันตราย” รามินทร์พูดบอกออกมา ทำเอาใบหน้าสวยอย่างผู้หญิงของอินทัชถึงกับเบะปาก
“ทำเหมือนว่าอยู่ที่นี่ไม่อันตรายนั่นแหละ”
“แล้วมันอันตรายตรงไหน?”
“...” อินทัชไม่ตอบ
“ตลอดสองอาทิตย์ที่มึงอยู่ที่นี่กูก็ไม่ได้ทำอะไรมึง ไม่ได้ใช้งานหนักด้วย มึงยังจะกลัวอะไรอีก” รามินทร์ถาม
มันก็จริงที่ว่าผ่านมาสองอาทิตย์นับจากวันที่เขาโดนหามมารักษาตัวที่นี่อีกคนไม่ได้ทำอะไรเขาเลย อาจจะมีเผลอๆ สัมผัสกันบ้าง นั่นก็ไม่คิดว่าจะนับเป็นส่วนอันตราย เพราะเขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร
“อยู่กับมึงแล้วกูอึดอัด หายใจไม่ออก ไม่อยากจะมองหน้า”
“นั่นก็เรื่องของมึง แต่ยังไงมึงก็ต้องอยู่ที่นี่!”
“แล้วจะให้กูอยู่ตรงไหนของที่นี่”
“ห้องเล็กที่กูนอนมาตลอดสองอาทิตย์ไง”
“แล้วเรื่องงาน?”
“มึงก็ทำงานบ้าน ซักผ้าเหมือนเดิม แล้วก็งานในครัวด้วย งานใช้แรงอื่นๆ ไม่ต้อง”
มันไม่คิดจะปล่อยเขาไปจริงๆ สินะ...
“เพิ่มเติมคือเตรียมอาหารเช้าเย็นให้กูที่นี่ ทุกวัน! แล้วก็เอาข้าวไปให้กูที่ห้องทำงานทุกเที่ยงด้วย” สิ้นเสียงคำสั่งนี้ ร่างโปร่งถึงกับปฏิเสธทันทีเสียงแข็ง
“ไม่!! เรื่องอะไรที่กูจะต้องเตรียมอาหาร ใช่เรื่องหรือไง”
“ทำไม? มึงไม่อยากกลับบ้านแล้วหรือไง? นี่กูอุตส่าห์ลดโทษให้กับมึงแล้วนะ แค่ทำอาหารให้อร่อยก็แค่นั้นยากตรงไหน”
ยากตรงที่หน้าที่นี้มันเหมือนหน้าที่ของเมียไงวะ!!
“เออ!!! กูเลือกเหี้ยอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่”
“เริ่มจากวันพรุ่งนี้ละกัน วันนี้ฝนยังตกหนักอยู่ มึงก็ไปนอนพักอีกสักวันไป”
นี่นับว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของพวกเราสองคนเลยก็ได้ อะไรที่ทำให้คนใจร้ายอย่างรามินทร์อ่อนโยนและใจดีได้ขนาดนี้
หรือจะเป็นเพราะรู้สึกผิด...
“นอนอะไร น่าเบื่อจะตาย”
“งั้นก็อยู่ในนี้ จะทำอะไรก็ทำ แต่ห้ามใช้คอมพิวเตอร์เด็ดขาด ถึงจะเปิดก็เปิดไม่ได้เพราะมันต้องใส่รหัส”
“เออ...ไม่ใช้หรอก”
รามินทร์ทำท่าจะพูดต่อแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ของเขาดัง เมื่อเห็นเบอร์ของประชาสัมพันธ์ก็ได้แต่ขมวดคิ้วเพราะอาจจะมีปัญหาเรื่องงานมา
“ครับ…ใครนะครับ! โอเคงั้นบอกให้เขารอผมแถวนั้นแหละ สักพักผมจะไป”
ร่างสูงเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าด้วยสีหน้าเครียดๆ ใบหน้าแสดงถึงความกังวลและกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง จนอินทัชอดจะถามไม่ได้
“ทำหน้าเครียดทำไมวะ!!”
ก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอก แค่อยากรู้ เห็นรับโทรศัพท์บอกว่าจะตามไป แต่กลับยืนคิดอะไรตั้งนานไม่ยอมไปสักทีก็เลยสงสัย
ร่างสูงที่ได้ยินเสียงอินทัชก็ทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างออก...
“มึงไปกับกู”
“ไปไหน?”
“ทำงานไง”
“ก็ไหนว่าวันนี้ให้พัก” อินทัชถามอย่างเอาเรื่อง
เชื่อคนอย่างมันไม่ได้จริงๆ สินะ
“ไม่ต้องพักแล้ว มีงานด่วนเลย”
“งานเหี้ยอะไร ไม่เอาไม่ทำ!” ร่างโปร่งปฏิเสธ เดินหนีกลับเข้าไปในตัวบ้าน แต่ร่างสูงก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ก่อนด้วยสีหน้าที่บังคับกันสุดๆ
“แต่มึงต้องทำ”
“งั้นก็บอกกูมาก่อนว่าจะให้ไปทำอะไร” รามินทร์แสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาเมื่ออินทัชไม่ยอมไปกับตนง่ายๆ แถมยังพยายามที่จะบิดแขนออกจากการเกาะกุมอีก
“เออๆ พอดีแฟนเก่ากูมา”
“ทำไม? เขามาตื๊อขอคืนดีหรือไง”
“เออ!!” ร่างสุงตอบสั้นๆ
“แล้วเกี่ยวอะไรกับกู”
“กูไม่อยากคืนดีกับเขา...กูไม่ได้รักเขาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมง่ายๆ มึงก็เลยต้องไปช่วยกู แสดงเป็นคนรักของกู”
“ห๊ะ!! ไม่เอาอ่ะ ให้กูเล่นไม่เนียนหรอกเชื่อกู เราสองคนเกลียดขี้หน้ากันจะตาย แค่มองหน้าก็จะอ้วกแล้ว นี่จะให้ไปแสดงเป็นคนรักกัน ไอ้สัตว์พูดแล้วขนลุก” ร่างบางส่ายหน้าไปมา
แค่คิดก็ไม่ไหวแล้ว
“แต่มึงต้องทำ!! หน้ามึงเหมาะ”
“มึงไปหาคนอื่นเถอะ ผู้หญิงสวยๆ ในรีสอร์ทมึงก็มีเยอะแยะ”
“ประเด็นคือกูเป็นเกย์ มีแฟนเป็นผู้ชายมาตลอด เอาผู้หญิงไปเขาคงจะเชื่อหรอก!!” รามินทร์ตะคอกเสียงดัง ทำเอาอินทัชเบ้หน้าอย่างไม่พอใจ
“คือจะให้กูทำให้ได้เลยว่างั้น”
“เออ!!”
“งั้นต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” อินทัชเสนอขึ้นมา
“มึงอย่ามาเจ้าเล่ห์ มีข้อต่อรองไอ้อิน” รามินทร์ว่า
“ได้ยังไง...กูเป็นนักธุรกิจนะเว้ย อะไรที่ทำแล้วเสียผลประโยชน์กูไม่ทำ”
“เหี้ยเอ้ย!! ก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่การปล่อยมึงกลับไปนะ กูไม่ให้” ร่างแกร่งดักทาง ทำเอาอินทัชถึงกับส่งเสียงหึเบาๆ
กลัวเขาจะกลับไปขนาดนั้นเลยหรือไง....
“เออ!!”
“งั้นก็ว่ามา” รามินทร์จำยอม
ยอมรับว่าอินทัชฉลาดมาก ถ้าเป็นเขา เขาก็ไม่อยากจะเสี่ยงกับคนๆ นี้สักเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่ใช่อินทัชเขาก็หาใครมาไม่ทันแล้ว
“กูขอคิดก่อนก็แล้วกัน”
“งั้นก็ไปทำงานก่อน”
“จะแน่ใจได้ยังไงว่ามึงจะไม่โกงกู” อินทัชถาม
ไม่ใช่พอทำหน้าที่เสร็จแล้วก็ทำเป็นลืมข้อเสนอนะ ไม่งั้นเขาฆ่ามันให้ตายแน่ๆ
“เออ!! ไม่โกหก ไม่เบี้ยว กูมีสัจจะมากพอ พอใจยัง”
“อือ”
“งั้นก็ไปเอาร่มมา”
อินทัชยอมเดินไปหาร่มให้กับร่างสูง ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากบ้านพักไปยังสถานที่ที่รามินทรืให้แฟนเก่าตัวเองรออยู่ที่นั่น...
ถ้าถามว่าคนรักเก่าเขามาตอนไหนก็คงจะเป็นสามวันก่อน คนๆ นั้นมาขอคืนดี ด้วยเหตุผลที่ว่าตนเองถูกทิ้ง และเพิ่งจะรู้ใจว่าขาดรามินทร์ไม่ได้ เพิ่งรู้ว่าคนที่ดีและให้ทุกอย่างได้จริงๆ คือรามินทร์ ทางร่างสูงก็ปฏิเสธไปแล้วนะ แต่อีกคนดูเหมือนจะไม่ยอม
ถึงรามินทร์จะเคยอกหัก ร้องไห้ เสียน้ำตากับคนๆ นี้มาแล้ว ก็ใช่ว่าจะเลิกรักไม่ได้ ยิ่งคำพูดของคนที่ทิ้งเขาไปหาคนใหม่ ไม่มีอะไรที่น่ากลับไปเลยสักนิด พอเขาทิ้งไปก็ซมซานกลับมา คนอย่างรามินทร์เจ็บแล้วจำ!!
ไม่ยอมโง่ซ้ำสองแน่ๆ
“ราม...มิวรอตั้งนานแหนะ ทำไมไม่รีบมา” หนุ่มตัวเล็กน่ารักคนนั้นเดินเข้ามากอดแขนของรามินทร์อย่างสนิทสนมเป็นกันเอง ไม่ทันเห็นอินทัชที่เดินตามมาด้วย
“ก็ฝนมันตก”
“จริงด้วยสิ มิวขอโทษนะราม ดูสิ เปียกหมดเลย” ชายหนุ่มตัวเล็กชื่อว่ามิวนั้นพูดอย่างตกใจก่อนจะเช็ดน้ำที่เกาะตามผมของรามินทร์ออก
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็แห้ง” เขาจับมือของมิวออกไปอย่างสุภาพแล้วยิ้มเบาๆ
เพราะมันทำเหมือนยังแคร์เขาอยู่ไงเลยสลัดไม่หลุด จนต้องให้เขามาเป็นไม้กันหมา...อินทัชที่กอดอกมองอยู่คิดแล้วส่ายหน้าอย่างระอา
จะว่าไปมันก็เข้ากันดีนะสองคนนี้...
คนหนึ่งดูตอแหล หลอกลวง ส่วนอีกคนก็เหี้ย!!
“งั้นรามนั่งก่อนดีกว่านะ มิวมีเรื่องจะคุยกับรามเยอะแยะเลย วันนี้เราค้างด้วยได้ไหม ไม่ได้มานานแล้ว คิดถึง” มิวพยายามส่งสายตาหวานซึ้งให้กับรามินทร์ที่นั่งลงตรงข้ามกับตน จับมือของร่างสูงที่วางบนโต๊ะแล้วลูบเบาๆ หากแต่ร่างสูงก็ค่อยๆ ชักมือกลับอย่างสุภาพที่สุด
ใบหน้าหล่อเหลาของรามินทร์ทำให้แค่ยิ้มบางๆ กลับไป ทำเอาอินทัชขมวดคิ้ว...ให้มาเป็นไม้กันหมา เพราะไม่อยากคืนดี แต่ทำเหมือนให้ความหวังเนี่ยนะ
ไอ้นี่มันโง่หรือว่าอะไร?
“ที่จริงมิวจะมาเที่ยวบ่อยๆ ก็ได้ รามไม่ว่า เดี๋ยวจะให้คนจัดห้องให้”
“มิวอยู่ที่บ้านพักของรามไม่ได้เหรอ”
“บ้านหลังนั้นเราทิ้งไปแล้วน่ะ พอดีว่ามันมีปัญหา”
อินทัชแอบพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจ ว่าบ้านเก่าๆ ที่อินทัชให้เขาอยู่หลังนั้น ที่แท้ก็เป็นรังรักเก่าของทั้งคู่นั่นเอง...สงสัยที่ทิ้งไม่ใช่เพราะมันท่วมบ่อยอย่างเดียวล่ะมั้ง
“ว้า...เสียดาย ว่าแต่ก็พักที่บ้านใหม่รามก็ได้นี่”
“คงไม่ได้หรอกมิว เราอยู่กับคนรักน่ะ”
“หือ? คนรัก...รามมีแฟนใหม่แล้วเหรอ” ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ขอโทษนะมิวที่ไม่ได้บอกแต่แรก แต่เรามีคนรักใหม่แล้วจริงๆ” สิ้นคำพูดของอินทัช ร่างโปร่งก็ถึงกับสะดุ้งไม่คิดว่าจะถึงคิวของเขาแล้ว
แต่ว่าคำว่าคนรักนั่น...
มึงจะใจเต้นทำไมวะอิน มันแค่คำโกหก มันเป็นแค่คำลวง
“ที่รัก...มานี่สิ” ร่าสูงกวักมือเรียกร่างสูงเพรียวของอินทัช ซึ่งเจ้าตัวก็เนเข้าไปหาด้วยใบหน้าที่ปั้นยิ้มเต็มที่
เออ...กูก็เก่งเนอะ ทำเป็นญาติดีกับคนที่ทำร้ายตัวเองได้แนบเนียนมาก
“นี่คืออินทัชนะมิว เรียกว่าอินสั้นๆ ก็ได้ เป็นคนรักของเรา” ร่างสูงเพรียวของอินทัชเดินเข้าไปหารามินทร์ก่อนจะนั่งลงข้างๆ กับร่างสูง แอบเบะปากด้วยความเอียนกับคำว่าที่รักของรามินทร์
ขนลุกฉิบหายเลยตอนนี้!!
“สวัสดีครับคุณมิว” รามินทร์ฉีกยิ้มหวานทรงเสน่ห์ไป ทำเอาร่างเล็กของมิวกระตุกเล็กน้อย
“สวัสดีครับ...ไม่จริงใช่ไหมราม ก็ไหนตอนนั้นรามบอกว่ารักมิวมากไง” หันไปถามร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกมา ทั้งๆ ที่ในใจเดือดพล่าน
“มันก็หลายปีแล้วนี่ครับคุณมิว ไม่มีใครทนจมปลักรักคนๆ เดียวได้นานขนาดนั้นหรอกครับ ใช่ไหมอ่ะ...เอ่อ ราม” เกือบจะหลุดคำว่าไอ้ออกไปแล้วเชียว ดีนะที่ชะงักได้ทันเมื่อสายตาดุๆ ของรามินทร์ส่งมา
“ใช่ครับที่รัก...”
ไอ้เหี้ยราม...มึงจะเล่นเนียนไปแล้ว
บอกตามตรงว่าการที่เขาต้องมาทำเป็นพูดดีกับรามินทร์นั้นมันทำให้เขารู้สึกประหม่ามาก ทำตัวไม่ถูกไปเลย...แต่เพราะถ้าเขาทำแผนนี้ล่ม ต้องโดนมันดูถูกและโขกสับต่อไปอีกแน่
และเขา...ก็มีข้อแลกเปลี่ยนกับมันอยู่...
“อ่ะ...ไม่จริงน่า” เหมือนสติของมิวจะไปแล้ว
จากที่คิดว่าตัวเองมีความหวังเต็มเปี่ยมเพราะคนตรงหน้านั้น ตอนคบกันเขาอยากได้อะไรก็หามาให้ตลอด บอกว่ารักเขามาก รักคนเดียว
สงสัยเราจะกลับมาช้าไปสินะ
“จริงครับมิว รามต้องขอโทษด้วยนะ”
“แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่ราม” มิวฉีกยิ้มหวานกลับไป
“ถ้าเพื่อนรามก็ยินดี ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับที่รัก” รามินทร์หันมาขอร่างโปร่ง แสดงเป็นคนกลัวเมียได้สมจริงจนร่างโปร่งบางแอบรู้สึกไปด้วยขณะหนึ่ง
“ก็แล้วแต่รามเลย อินไม่ว่า ถ้าแค่เพื่อนนะ”
รามินทร์ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ที่ได้เห็นมุมนี้ของอินทัช
ยอมรับว่าชอบ...จนลืมเรื่องความแค้นนั้นไป
“คุณอินนี่ใจกว้างจังเลยนะครับ”
“ก็ธรรมดาแหละครับ ถ้าอย่างนั้นจะกุมหัวใจของรามได้เหรอ จริงไหม?” หันไปยิ้มให้รามินทร์อย่างต้องการคำตอบ ซึ่งร่างสูงก็เอื้อมมือมาขยี้กลุ่มผมของอินทัชเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“จริงสิครับคนดี”
เหี้ย!!! มันแอทแทคใส่กูอีกแล้วนะ...เข้าใจแล้วทำไมคนๆ นี้ถึงกลับมาขอคืนดี เพราะมันน่ารักกับแฟนมันอย่างนี้นี่เอง ผิดกับการกระทำที่อยู่กับเขาลิบลับเลย
พอคิดว่านี่เป็นแค่ละครฉากหนึ่ง พอจบเรื่องมันก็จะกลับมาพูดจาแย่ๆ กับเขาคืนก็รู้สึกไม่ดีและน้อยใจขึ้นมา อินทัชไม่รู้ว่าจะเรียกน้อยใจได้ไหม...แต่มันรู้สึกไม่ดีสุดๆ ต่างจากร่างสูงที่ดูเหมือนว่าประโยคพวกนี้มันจะออกมาจากใจมากกว่าเป็นการแสดงละคร
ไม่รู้ว่าเนียนพอหรือเปล่า เพราะตอนที่คบกับมิว รามไม่เคยเรียกมิวว่าที่รักเลยสักครั้ง...
“น่ารัก! แล้วนี่ให้อินมาแนะนำตัวแค่นี้เหรอ”
“เปล่าหรอก เดี๋ยวก็จะพากลับไปพักแล้วไง” ร่างสูงยิ้มกว้างออกมาให้กับอินทัช
ดวงตาของทั้งคู่สบประสานกัน ไม่มีแววความเกลียดชังอยู่ในดวงตาของทั้งสองเลย มีแต่ความรู้สึกแปลกๆ ที่ก่อขึ้นมาในหัวใจแทน
50%
ในตอนนี้รามเริ่มที่จะกลับมาเป็นรามคนเดิมนั่นคือนางเป็นคนอ่อนโยน สุภาพ (ไม่เชื่อกลับไปอ่านน้องดรีมดู) เพราะนางฉลาดแล้ว คิดว่าการแก้แค้นที่ผ่านมารังแต่จะทำให้เสียใจกันทั้งคู่
ติดตามข่าวสารการลงนิยายของยูกิได้ที่แฟนเพจนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก >> ตอนพิเศษ 3 60% => (05/10/61) P.34 <= (อ่าน 228173 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก