หัวข้อ: Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก >> ตอนพิเศษ 3 60% => (05/10/61) P.34 <=

[aiyuki]

รามเริ่มรู้สำนึกแล้วไง แต่หวังว่า อินจะไม่ยกโทษให้ง่ายๆนะ

[little_munoi]

คิดถึงพัฒน์ธีร์สุดๆ
ส่วนอินทัช อย่าเพิ่งใจอ่อนสิคุณลูกสาว..
นะๆ ทำให้รามหลงมากกว่านี้เยอะๆก่อนนะ
ค่อยจากมันไป..
หึๆ รามต้องเจ็บปวด นะคะ#เสียงสูง

[honey_noii]

สงสารอิน

[ployspy]

งืออออออออออ
อยากอ่านตอนต่อไปปปป

[SawachiYuki]

Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก
ตอนที่ 22
ข้อเสนอ

“คุณอินทำงานอะไรหรือครับ หรือว่ามาอยู่นี่เฉยๆ”

ตอนนี้อินทัชกำลังเจอศึกหนักจากคนรักเก่าของรามินทร์อยู่ ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งทานข้าวเย็นอยู่ด้วยกันสามคน พนักงานทั้งหลายก็ไม่รู้รามินทร์ไปเตี๊ยมมากันตอนไหนถึงได้เรียกเขาปานเป็นเจ้านายอีกคน

และยังจะมาถูกซักถามอย่างกับนักโทษจากมิวอีก

“ผมก็ทำงานรับจ้างทั่วๆ ไปน่ะครับ” คนโดนถามอย่างอินทัชตอบยิ้มๆ

“หืม...แค่นี้หรือครับ”

“ครับ ‘แค่’ นี้แหละครับ มีอะไรหรือเปล่าครับคุณมิว” อินทัชเน้นคำว่าแค่ออกไปเหมือนเป็นการบอกว่าไม่พอใจหน่อยๆ

“ทำไมไม่ออกจากงานแล้วมาอยู่เฉยๆ ล่ะครับ รามเลี้ยงดีอยู่แล้ว”

ดีเหี้ยอะไรล่ะครับ มาเป็นกูนี่...

“ตอนนี้ก็ให้อินออกมาแล้วล่ะ เวลาไม่ตรงกัน” รามินทร์พูดบอกขึ้นมา

“งั้นคุณอินก็อยู่นี่ ไม่ทำงานแล้ว”

“ครับ” ถ้ามันอยากให้กูเป็นก็เป็นไปตามนั้น

ยังไงก็มีหน้าที่แค่เล่นตามเกมที่ไอ้รามวางไว้เท่านั้นสินะ

“ดีจังเลย น่าอิจฉา ตอนนี้มิวทำงานอยู่ในเมืองเหนื่อยมากเลยล่ะราม”

“ก็ต้องอย่างนั้นแหละครับ คนเราต้องดิ้นรนสู้” อินทัชพูดขัดรามินทร์ด้วยสีหน้ายิ้มๆ ทำเอาคนตัวเล็กตรงหน้าส่งสายตาขัดใจมาให้เขา

“มิวอยู่ในจังหวัดเหรอ นึกว่าไปทำงานอยู่กรุงเทพเสียอีก”

“เพิ่งกลับมาน่ะ ยังไงอยู่ที่บ้านก็อบอุ่นกว่า จริงไหม”

“ดีใจที่มิวคิดได้นะ” รามินทร์เอ่ยยิ้มๆ

เขาพยายามที่จะพูดแบบเป็นกลาง ไม่ให้ความหวังจนเกินไปแล้ว แต่รามินทร์เป็นแบบนี้ ตัวตนของเขาจริงๆ คือเป็นคนสุภาพแล้วก็อ่อนโยน

แบบที่อินทัชเพิ่งจะเคยเห็นเคยสัมผัสนี่แหละ แม้จะสองครั้งแต่ก็ไม่ชิน

พูดเพราะกับกูทุกประโยค มองหวานเชื่อมจนอยากจะอ้วก

“อ่ะ! กินนี่ดู ของชอบไม่ใช่เหรอ” รามินทร์ตักเหนื้อปลามาให้อินทัช ซึ่งคนหน้าสวยก็หันขวับไปอย่างไม่ชอบใจ

“แกล้งนี่!! ใครบอกว่าชอบ ก็รู้ๆ กันอยู่ก็ชอบแกล้ง เอาคืนไปเลย” อินทัชแสร้งทำเป็นงอนแล้วตักเนื้อปลาคืนไป อันนี้คือความจริงเลย รามินทร์ส่งมาเพื่อให้เขาเล่นบทหวานๆ กลับไปแน่

แต่เขาไม่ชอบกินปลาจริงๆ นี่นา

“ฮ่าๆ ก็แกล้งอินแล้วสนุกดีนี่นา” รามินทรืตั้งสติได้ก็เล่นไปตามน้ำ แอบหยิกเอวของอินทัชด้วยความหมั่นไส้ที่ไม่ยอมเล่นตามเนื้อ

แต่ไม่เป็นไร บทง้อคนรักก็ไม่ได้ทำให้ดูพลาดตรงไหน

“คืนนี้นอนข้างนอกเลยนะ”

“ได้ไงล่ะ ขอโทษ อย่าโกรธเลยที่รัก” รามินทร์ซบใบหน้าลงกับลาดไหล่แข็งแรงของอินทัช ซึ่งอินทัชก็เผลอทำหน้าไม่ชอบใจออกมาเสี้ยววินาทีหนึ่ง แต่มิวก็ไม่ได้เห็นเพราะมัวแต่มองรามินทร์อย่างเจ็บใจ

“อือๆ หายก็ได้”

“ขอบคุณครับ”

ฟอด!!

แล้วมันก็ทำในสิ่งที่ร่างโปร่งบางต้องนิ่งไปด้วยความตกใจ ตัวของอินทัชแข็งทื่อเหมือนโดนแช่แข็งเมื่อตอนที่รามินทร์หอมแก้มของเขาแรงๆ

“อ่ะ…” ยังไม่ทันที่ร่างสูงโปร่งจะออกปากด่า คนตัวสุงกว่าก็หันมากระซิบข้างหูเบาๆ

“เพื่อความสมจริง”

โว้ย!!! สมจริงเกินไปน่ะสิ นี่คงไม่มีการจูบปากต่อหน้าใช่ไหมวะ!!

“สวีทกันไม่เกรงใจมิวเลยนะราม”

“เอ่อ...ขอโทษนะมิว พอดีลืมคิดไปน่ะ”

ลืมเหี้ยอะไรล่ะ มึงคิดมาเยอะมากไอ้ราม...

“อย่าถือสารามเลยครับคุณมิว เขาก็ชอบทำแบบนี้แหละ  แต่รามเองก็ทำไม่ถูก ทำแบบนี้ต่อหน้าแฟนเก่าได้ยังไง เดี๋ยวคุณมิวก็เสียความรู้สึกหรอก” หันไปตำหนิร่างสูงด้วยสายตาที่ฉายแววไม่พอใจจริงๆ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ถือ...” มิวกัดฟันแน่น

ทั้งสามเริ่มลงมือทานอาหารกันอย่างจริงจังแต่ก็ทานไปเรื่อยๆ พลางพูดคุยกันบ้าง แต่โดยส่วนใหญ่จะเป็นรามินทร์กับอินทัชที่แสดงละครกันออกนอกหน้าเพื่อให้มิวรีบออกไปจากที่นี่โดยด่วน

พอทานเสร็จแล้ว ทั้งสามก็นั่งคุยกันเรื่อยๆ

“พรุ่งนี้มิวก็จะกลับแล้วล่ะ”

“หืม...ทำไมรีบจัง”

“พอดีงานที่สมัครเอาไว้ที่กรุงเทพฯ เขาเรียกสัมภาษณ์น่ะ” มิวตอบ

ในเมื่อกลับมาแล้วไม่ได้ เขาก็กลับไปแล้วหาคนใหม่แทนก็แล้วกัน...เพราะตนรู้จักนิสัยของรามินทร์ดี ถ้าคนๆ นี้รักใคร ก็จะรักคนๆ นี้แค่คนเดียว...จงรัก ภักดีกับคนๆ นี้แค่คนเดียว

ฉะนั้นแล้วการจะแย่งกลับคืนมานั้น เป็นไปไม่ได้เลยสักนิด

“ยินดีล่วงหน้านะมิว ขอให้โชคดี”

“รามก็เหมือนกัน ขอให้มีความสุขกับคุณอินล่ะ” มิวยิ้มจริงใจไปให้ ร่างสูงเองก็ส่งยิ้มอ่อนโยนให้เช่นกัน  ยังไงเขาก็เคยรักกัน เคยอยู่ด้วยกัน แม้รามินทร์จะโดนทำร้ายจากคนตรงหน้า แต่อย่างน้อยมิวก็เคยเป็นกำลังใจ เป็นแรงผลักดันที่ทำให้เขามีวันนี้

ไม่ได้เป็นคนรักกัน ก็อยากจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น

ทั้งคู่มองหน้ากันจนอินทัชรู้สึกเป็นส่วนเกิน ความรู้สึกอึดอัดแปลกๆ ตีตื้นขึ้นมาจนไม่อยากมองภาพตรงหน้า จึงเบนหน้าหนีแบบไม่รู้ตัว

ถ้ามันยังรักเขาอยู่ก็แค่ให้โอกาส คนเรามันสามารถทำผิดได้...

“ฝากดูแลรามด้วยนะครับคุณอิน”

“เอ่อ...ครับ” ร่างโปร่งสะดุ้งเมื่อโดนฝากฝัง เลยทำได้แค่รับคำสั้นๆ

อินทัชก็พอจะมองว่ามิวเป็นคนยังไง ถึงมิวจะเป็นคนที่ดูแรงๆ แต่ก็ไม่ได้เอาศักดิ์ศรีตัวเองมาตามตื๊อผู้ชายขนาดที่ต้องแย่งจากคนอื่นมา เป็นคนที่ชอบความสุขสบายและอยากรวยทางลัด แต่ก็ไม่ใช่คนชอบแย่งของคนอื่น

คนเรามันมีดีและไม่ดีอยู่ในตัวกันทั้งนั้นแหละ

“ขอให้คุณมิวโชคดี”

“พรุ่งนี้รามจะไปส่งในเมืองก็แล้วกันนะ” ร่างสูงอาสา

“ขอบคุณนะ” มิวยิ้ม

แม้จะเสียดายที่ต้องเสียผู้ชายคนนี้ แต่มิวก็คิดว่าคงจะมีสักคนแหละที่เป็นของเขาจริงๆ

“งั้นอินให้รามกับคุณมิวคุยกันต่อไปดีกว่า ท่าทางจะมีเรื่องคุยกันอีกเยอะเลย ดีไหมครับคุณมิว” ทางคนตัวเล็กคนรักเก่าของรามก็พยักหน้ายิ้มๆ อย่างเห็นด้วย

ดีใจที่อินทัชจะเปิดโอกาสให้เขาได้คุยกับคนรักเก่า

“ตามนั้นนะราม”

“เดี๋ยว” ร่างสูงเรียกด้วยเสียงเข้มๆ อย่างเคยตัว

“ว่า?”

“จะไปไหน นั่งด้วยกันนี่แหละ”

“ไม่เอาอ่ะ อยากไปนอนแล้ว นั่งคุยกับคุณมิวไปเถอะ” อินทัชพูดตอบ

“แน่ใจ?”

“อืม...”

“งั้นก็เดินกลับดีๆ นะ” อินทัชคิดว่าประโยคนี้มันก็เป็นแค่คำลวงเพื่อแสดงละครตบตามิว เขาเลยลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆ เดินจากตรงนั้น โดยที่หันกลับไปมองทั้งคู่ที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานแบบไม่สนใจเขาอีกแล้ว นั่นมันทำให้อินทัชคิดไปว่า

“ถ้ายังรักกัน...ก็ไม่น่าจะทำร้ายหัวใจตัวเอง”

ทำไมถึงได้รู้สึกเบื่อๆ เหนื่อยๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้นะ

“มันก็แค่คนใจร้ายคนหนึ่งเท่านั้น...อย่ารู้สึกอะไรไปมากกว่านี้เลยอิน”

ขอร้อง...

ให้เขาเกลียดมันต่อไปเถอะนะ...อย่าทำร้ายเขาโดยการที่ต้องรู้สึกอย่างอื่นเลย

อินทัชได้แต่มองท้องฟ้าที่มืดสนิทอย่างเศร้าใจ เขาอ้อนวอนขอร้องฟากฟ้าด้วยความกลัวทั้งหมดที่เขามี...ขอให้เขาระหว่างรามินทร์ มีแต่ความเกลียดชังกันต่อไปแค่นั้นก็พอ...


ทางด้านร่างสูงก็นั่งคุยกับมิวต่อไป แต่ใจก็ยังพะวงกับคนที่เพิ่งจะเดินจากไป เพราะสีหน้าของอินทัชดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ที่เขาชวนให้อยู่ด้วยกันนั่นเขาก็อยากให้มันอยู่ด้วยจริงๆ

ไม่ใช่เพราะเอาไว้กันมิว แต่เขาให้มันอยู่ข้างๆ

“เป็นห่วงคุณอินเหรอ”

“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ”

“ก็เห็นนั่งมองนาฬิกาไปด้วย หน้าตาเครียดๆ ถ้าเป็นห่วงก็ตามไปเถอะ มิวไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ”

“ขอโทษจริงๆ นะมิว”

“มิวเข้าใจ...แต่ถามอีกทีนะราม เรื่องเรา...มันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ ใช่ไหม ถ้าไม่มีคุณอิน เราจะเป็นเหมือนเดิมไหม” คนตรงหน้าถามด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าสร้อยจนรามินทร์ใจอ่อนและสงสาร

“ต่อให้รามไม่มีใคร ระหว่างเราก็เป็นไปไม่ได้ รามทำใจได้ตั้งแต่สามเดือนแรกหลังจากที่มิวทิ้งไปแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นรามก็ไม่ได้รักเราจริงๆ สินะ”

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นอย่างนั้น เพราะตอนนั้นรามก็ยังเด็กอยู่ ไม่รู้หรอกว่ารักคืออะไร แต่รามก็รู้สึกดี และมีความสุขที่อยู่กับมิวนะ”

“แต่ก็แค่เคยสินะ”

“ครับ...แค่เคย”

“อย่าปล่อยให้คุณอินหลุดมือนะราม ดูเขาเป็นคนดีมากๆ เลย ขนาดมิวพยายามที่จะแดกดันเขาหลายครั้งก็ไม่เห็นทีท่าว่าจะโกรธ” ร่างสูงนึกตามที่มิวพูดก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อคิดภาพนั้นของอินทัชออก

มันไม่โกรธเลยสักนิดที่มิวพยายามแดกดันหรือพยายามต้อนมันด้วยคำถามต่างๆ นาๆ

มันเป็นรอยยิ้มที่รามินทร์ไม่รู้ตัว

“รามยิ้มกว้างกว่าตอนอยู่กับเราอีก”

“งั้นหรือ...” รามินทร์ครางเสียงอ่อน

ตอนนี้เขากำลังสับสน...ว่าระหว่างความเกลียด ความแค้นกับความรู้สึกดีๆ ที่ก่อขึ้นมาเนี่ย เขารู้สึกยังไงกับอินทัชกันแน่...

“อย่าปล่อยให้คนนี้หลุดมือนะราม”

“ครับ”

อย่าให้หลุดมือเหรอ...จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อมันอยากจะไปจากที่นี่ตลอดเวลา...


ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“อิน...มึงหลับแล้วเหรอวะ” ร่างสูงเคาะประตูห้องนอนเล็กที่เขาให้อีกคนใช้เป็นที่อาศัยใหม่ แล้วเรียกอินทัชเสียงไม่ดังมากไป แต่ก็ได้ยินเข้าไปในห้องแน่ๆ

“คุยกันก่อนได้ไหมวะ”

“มีอะไร” เสียงของคนในห้องดังออกมา

“เปิดประตู”

“มึงเมารึเปล่า?” เป็นคำถามที่ตอกย้ำความเลวร้ายที่ร่างสูงเคยทำลงไป รามินทร์ทำหน้าเจ็บปวดเมื่อคิดว่าคนๆ นี้ยังกลัวเขาอยู่ทุกวินาที

แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่กลัว ทำเป็นไม่โกรธ ไม่เอาเรื่อง ไม่เอาความ...

แต่ในใจของอินทัชมันมีแต่แผลเป็น คงยากที่จะลบมันออกไป

“กูไม่ได้ดื่ม”

แกร๊ก...

“มีอะไร” คนตัวเล็กกว่าที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวบาง กางเกงขายาวเก่าๆ เปิดประตูแล้วกอดอกถามเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“กูมีเรื่องจะตกลงกับมึง”

“อะไรอีกล่ะ?”

“สามเดือน กูขอเวลามึงอีกแค่สามเดือน กูจะปล่อยมึงไป” รามินทร์พูดออกมาเสียงราบเรียบ แต่เป็นประโยคที่ทำให้คนหน้าสวยยิ้มออกมาอย่างดีใจ

เห็นไหม...มันอยากจะไปจากที่นี่จะตายไป...

“จริงไหม มึงพูดจริงๆ นะ”

“อือ...”

“งั้นมึงจะให้กูทำอะไรชดใช้มึง มึงก็บอกมาเลย” มือขาวจับมือแกร่งมาเขย่าอย่างดีใจด้วยความลืมตัว

“ไม่หรอก มึงทำตามแค่ที่กูบอกเมื่อวานนั่นแหละ”

“ทำไมจู่ๆ มึงก็ยอม” คิ้วสวยขมวดแน่น

รามินทร์ส่งเสียงหึออกมาในลำคอ มองดวงหน้าหวานของอินทัชด้วยสายตาที่ต่างจากเดิมไปจนร่างบางถึงกับไม่กล้าสบสายตา

“กูแค่พอ...พอแล้วกับทุกอย่าง”

“รู้ไหมว่ากูไม่เชื่อมึงเลยราม...มึงจะมาไม้ไหนอีก หลอกให้กูตายใจ แล้วก็ทำร้ายอีกงั้นหรือ”

“ถ้ามึงหมายถึงเรื่องนั้น...กูสัญญา กูจะไม่ทำแล้ว” ถ้ามึงไม่เต็มใจ

“กูเชื่อมึงได้ใช่ไหม?”

“เออ!!”

“ถ้ากูกลับไปแล้วกูสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องอะไรมึงเลย เรามาจบเรื่องบ้าบอนี้แค่นี้ก็แล้วกันนะ กูจะยอมทุกอย่างแลกกับความแค้นของมึง แต่เรื่องนั้น...กูขอได้ไหม กูไม่เคยข่มขืนน้องมึง อย่าทำแบบนี้กับกูอีก”

พอโดนขอร้องออกมาตรงๆ แบบนี้ รามินทร์ก็ถึงกับสะอึก

แค่คำว่า ‘ข่มขืน’ ออกมาจากปากอินทัช นั่นก็หมายความว่า มันคิดว่าสิ่งที่เขาทำ คือการฝืนใจของมัน...ตอกย้ำความรู้สึกผิดให้ผู้ชายใจร้ายคนนี้เข้าไปอีก...

รามินทร์ไม่ใช่คนที่จะไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อทำร้ายใครลงไป

ที่เขาทำมันมีเหตุผล เขาแค้น เขารักน้องสาวของเขา แต่ในทางกลับกันเขาก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง...แต่เพราะความโง่ของเขาเอง ที่แรงแค้นมันมีมากกว่าความถูกต้องทั้งหมด เขาไม่สนใจใครหน้าไหน กับจับตัวอินทัชมาทรมาน คือสิ่งที่เขาต้องการที่สุดตั้งแต่วันนั้น

วันที่น้องสาวกำลังจะฆ่าตัวตาย...จากนั้นเขาก็ฝันว่าไม่มีน้องสาวอยู่ข้างกายแล้วเสมอๆ ยิ่งรินลณีไปเรียนที่ต่างประเทศไม่ค่อยจะติดต่อมา นั่นยิ่งทำให้ฝันของเขาร้ายแรงขึ้น

เขาฝันร้ายทุกวันทั้งๆ ที่น้องสาวยังอยู่จนต้องพบจิตแพทย์แต่มันก็เป็นแค่เขาฝังใจและคิดมากจนเกินไป ถ้าเขารู้จักปล่อยวางตั้งแต่ตอนนั้น...

มันก็คงไม่ต้องมาเสียใจและเจ็บปวดกันทั้งคู่แบบนี้...

...

...

...




50%

 

อัพต่อแล้วจ้า ขอบพระคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่า ยูกิได้อ่านแล้วน้า ส่วนครึ่งหลังขอดูสถานการณ์ก่อนนะคะ พอดีรับจ๊อบจัดหน้ากับพิสูจน์อักษรมาทำหาค่าเทอมที่จะถึงนี้ อิอิ

https://www.facebook.com/sawachiyuki/

[viewier]

ต้องเป็นสามเดือนที่ดีแน่ๆ รึเปล่า5555 เดาอะไรไม่ได้อะ
รามโอเคแล้ว อินยังไม่โอเค ต้องให้บทเรียนรามหนักๆ
เพราะทำเค้าไว้เยอะ หน้ามืดตามัว โหดเหี้ยมมากที่สุด
อย่ายอมง่ายๆนะอิน ถึงอิรามจะทำตัวดีก็ต้องใจแข็งไว้!
ต้องให้พี่แกทุ่มสุดตัวอะ ถึงจะเชียร์ นางทำกับนางเอกไว้เยอะ
ใครพูดอะไรก็ไม่เชื่อไม่ฟัง มีแต่ความแค้น แล้วเป็นไง
สุดท้ายก็ไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นมาเลย
โอย จัดไปซะเต็มเลยค่ะ อินมากไปหน่อย อ่านแล้วโมโหอิรามมาก
ทำกับอินของเราได้ไง ใจร้ายที่สุด

[Jibbubu]

อินต้องให้บทเรียนกับคนที่ไม่ยอมปล่อยวางให้หนักเลยนะคะ อย่าใจอ่อนง่ายๆ เรารู้ว่ารามน่ะเป็นคนดี สุภาพ แต่เราไม่ชอบความไม่มีเหตุผล ความไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ความที่ไม่รู้จักปล่อยวางความแค้นจนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลยจริงๆ

[lovewannabe]

เราชอบละครเรื่องนี้มากเลย ต้องขอบคุณมิว จริงๆ

[iceman555]

 

[aom2529]

กว่าจะคิดได้นะ... ..

[บูมเบส]

ใช่ต้องให้บทเรียนมันหนักๆ

[aiyuki]

อยากให้เป็น สามเดือนที่ดี จังเลย รามน่าจะรู้สึกตัวได้แล้ว

[little_munoi]

เวลาต่อจากนี้ ทั้งอินแล้วก็ราม จะมีมีสุขหรือมีทุกข์น้าาาา
ช่วงเวลาที่เหมือนจะรู้ใจตัว้อง ดหมือนจะเข้าใจตัวเองกันทั้งคู่
แต่ไม่อาจจะยอมรับมัน
ฮืออออ น้ำตาซึม
ยอมรับว่าใจอ่อนกับราม แต่!ๆๆ
รามต้องโดนหนักกว่านี้ ต้องหน่วงกว่านี้ ต้องเจ็บกว่านี้ !!

[cavalli]

 

[SawachiYuki]

ตอนที่ 22 ครึ่งหลัง

‘ฮึก ฮือ...หนูเจ็บ เจ็บมากเลยค่ะ’

หญิงสาวพยายามจะกรีดข้อมือตัวเองต่อหน้าผู้เป็นพี่ชาย...ร่างสูงใหญ่พยายามที่เกลี้ยกล่อมให้น้องสาวหยุดทำอะไรที่อันตรายแบบนี้ ใจสั่นกลัว เหงื่อไหลโทรมกาย ไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวน้องสาวจะกรีด

แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาร้องเสียงดัง

‘ไม่!!! ม่าย!!!’

เขายืนมองเลือดที่ค่อยๆ ไหลออกจากแขนของน้องสาว จนแดงฉานไปทั่วพื้น รามินทร์ร้องไห้ เจ็บปวดหัวใจ ร่างกายไม่ขยับ ได้แต่ยืนมองน้องสาวที่เสียเลือดจนแน่นิ่งไป

นั่นทำให้เขารู้ว่า...รินตายแล้ว

น้องสาวของเขาจากไปแล้ว

‘พี่ราม ลาก่อนนะคะ’

‘ไม่...อย่าทิ้งพี่ริน อย่าทิ้งพี่...’ ในห้วงของฝันรามินทร์ตะโกนและร้องไห้อย่างเจ็บปวด หัวใจบีบรัดรุนแรงเมื่อเห็นน้องตายต่อหน้าต่อตา

หากแต่ก็เป็นแค่ฝันร้าย...ที่ตามหลอกหลอนเขามาตลอด


“ไม่! ริน อย่าทิ้งพี่ไป ริน!!! ม่ายยยยย” ร่างบนเสียงกระสับกระส่าย ทั้งร้อง ทั้งตะโกนจนอินทัชที่ถือวิสาสะเข้ามา ค่อยๆ ขยับไปบนเตียง

มันฝันร้าย...ฝันถึงเหตุการณ์ที่น้องฆ่าตัวตายสินะ

อินทัชไม่รู้จะทำยังไง เลยจับมือของรามินทร์เอาไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งก็ใช้เพื่อปลุกคนตัวใหญ่ที่ทำท่าทางทรมาน

“ราม...ไอ้ราม ตื่นๆ” มือขาวตบเข้าที่ใบหน้าที่ชื้นเหงื่ออย่างต้องการจะปลุกอีกคนจากความฝันเลวร้ายนั้น

แต่เจ้าตัวไม่ยอมตื่น หากแต่ก็สงบลงอย่างง่ายดายจนไม่อยากจะเชื่อ คิ้วที่ยังขมวดอยู่บ่งบอกว่ากำลังคิดอะไรวุ่นวายอยู่ในหัว

“ขนาดนอนหลับมึงยังจะมาคิดอะไรอีก”

ใบหน้าของร่างสูงดูทรมานมาก มากเสียจนอินทัชต้องเดินไปหาผ้ากับกะละมังมานั่งเช็ดเหงื่อเช็ดหน้าให้เพราะรามินทร์ไม่ยอมตื่นจากฝันร้าย

สัมผัสเย็นที่ใบหน้าทำให้ร่างสูงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่มีแสงสลัวๆ มาจากโคมไฟเล็กบนหัวเตียงที่ไม่รู้เปิดขึ้นมาตอนไหน

“ใคร...”

“กูเอง” อินทัชตอบ

“มีอะไร”

“เปล่า กูมาเช็ดหน้าให้มึง มึงตะโกนลั่นบ้าน กูเลยเข้ามาดู เห็นมึงกำลังละเมออยู่” อินทัชพูดออกไป แต่ก็เช็ดไปตามใบหน้าและลำคอของร่างสูง

ซึ่งมันทำให้รามินทร์รู้สึกดี...ดีจนเผลอมองใบหน้าสวยหวานอย่างเผลอไผล

ในใจก็มีคำถาม...ทั้งๆ ที่เขาทำร้ายกับมันมาตั้งเยอะ แต่ทำไมมันถึงได้มาดูแลแบบนี้

“มองหน้ากูทำไม”

“กูแค่แปลกใจ...”

“แปลกใจอะไร” มือขาวหยุดเช็ดใบหน้าและลำคอของรามินทร์ เอาผ้าแช่เข้าไปในกะละมัง

“เปล่า...ไม่มีอะไร”

“งั้นกูจะกลับไปนอนแล้ว อย่าส่งเสียงอีกก็แล้วกัน กูนอนไม่หลับ” ร่างโปร่งลุกขึ้นพร้อมกับกะละมัง แต่รามินทร์ก็ดันเผลอเรียกชื่อเอาไว้ด้วยความไม่รู้ตัว

“อิน...”

“มีอะไรอีก”

“เปล่าหรอก”

“อะไรวะ!! เสียเวลานอนชะมัด ฮึ่ย!” เจ้าของใบหน้าสวยสะบัดหน้าหนีแล้วเดินเอาน้ำไปเทในห้องน้ำโดยที่ร่างสูงมองตามแบบไม่ให้คลาดสาย

ทั้งๆ ที่เขาทำเลว ทรมานมันไว้ แต่มันก็ยังทำดีกับเขา ในยามที่เขากำลังเดือดร้อน

ไม่แปลกใจเลย...

เขาไม่แปลกใจเลยที่ ใครๆ ก็ต่างรักและเอ็นดูอินทัชมากมายขนาดนี้

“ขอบใจ” ร่างสูงเอ่ยออกไปเบาๆ เมื่ออีกคนกำลังจะออกจากห้องนอนเขาไป ซึ่งคนตัวบางก็ชะงักนิดๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนี้

รามินทร์นอนไม่หลับแล้ว ดูนาฬิกาก็พบว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้า เลยทิ้งตัวลงนอนไป ข่มตานอนให้หลับอีกครั้ง แต่เพราะอินทัชเมื่อกี้ มันทำให้เขาคิดถึงเรื่องอีกคนจนนอนต่อไปไม่ได้

พยายามสลัดคนนั้นออกไปจากความคิดแต่ก็ทำไม่ได้

พื้นที่ในใจเริ่มจะมีอินทัชเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง จนเขาไม่อยากจะยอมรับ

“เฮ้อ...”


อินทัชกวาดบ้าน ถูบ้านให้เสร็จ ก่อนจะไปที่โรงครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับรามินทร์ ซึ่งเป็นหน้าที่พ่อบ้านที่ดีมากๆ อย่างเขา ไม่ได้ประชดประชันอะไรตัวเองเลยจริงๆ

“คุณอินทำอาหารเก่งขึ้นเรื่อยๆ เลย หัวไวมากค่ะ” ป้ารีชม ทำเอาอินทัชยิ้มเขินๆ

“ขอบคุณครับ เพราะมีครูดีอย่างป้ารีไง”

“คุณอินปากหวาน”

“ฮะๆ”

“ยิ้มบ่อยๆ หัวเราะบ่อยๆ ได้ไหมคะ ป้าชอบรอยยิ้มของคุณอิน สวยดี” อินทัชยิ้มกว้างเลยล่ะทีนี้ ทำเอาป้ารียิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“จะยิ้มให้ตกหลุมรักเลยป้ารี”

“แหนะ! จะให้ป้านอกใจสามีกับลูกเหรอคะ”

“ฮ่าๆ ป้ารีตลกจังนะครับ”

นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งที่เห็นแววตาที่ประกายด้วยความสุขจริงๆ ไม่ใช่แบบอมทุกข์อย่างที่ผ่านของอินทัช สงสัยระหว่างอินทัชกับเจ้านายเธอ คงจะดีกันแล้ว

ตอนนี้เรื่องที่อินทัชเป็นคนรักของรามินทร์ก็ยิ่งถูกพูดเข้าไปอีกเนื่องจากมีเหตุการณ์ของมิวมาทำให้เรื่องมันเลยเถิดไปกันใหญ่ รามินทร์ไม่คิดจะแก้ข่าว เขาก็คงจะทำอะไรไม่ได้

“งั้นผมขอเอาอาหารไปเสิร์ฟเจ้านายป้ารีก่อนนะครับ”

“จ้า”

ร่างโปร่งถือปิ่นโตที่ใส่อาหารหลากหลายอย่างเอาไว้ไปเตรียมใส่จานให้กับคนที่กำลังนอนหลับเป็นตายอยู่ที่บ้านพัก...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“อะไร” เสียงของคนในห้องถามขึ้นมา

“กับข้าวพร้อมแล้ว มึงไปกินได้”

“อือๆ”

“มีอะไรอีกไหม”

“ไปล้างห้องน้ำทุกห้องในรีสอร์ทยกเว้นพวกห้องพัก แล้วก็เอาเสื้อผ้าคนงานไปนั่งซัก แค่นั้นแหละ” เป็นงานที่ร่างสูงสั่งเพื่อปกป้องตัวเอง

ความรู้สึกที่มีต่ออินทัชมันเปลี่ยนไปจนเขากลัว...

สิ่งที่ทำได้ก็คือต้องเป็นเหมือนเดิม...

“เออๆ”

อินทัชรับคำสั่งนั่นด้วยความชินชา งานหนักกว่านี้ก็เคยมาแล้ว แค่ซักเสื้อผ้าคนงานทั้งหมดก็ไม่ยากอะไรหรอกล่ะมั้ง...

อดทนไว้อิน...เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว


ช่วงสายๆ เกือบจะเที่ยง อินทัชที่เสร็จภารกิจล้างห้องน้ำ เดินจากตัวอาคารมาเห็นร่างสูงของรามินทร์กำลังยืนคุยกับผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าหวานๆ แต่ดูเยือกเย็น ด้วยรอยยิ้มแพรวพราว ที่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนเดียวกันกับมิว เพราะรามินทร์ออกจากบ้านพักแต่เช้าเพื่อจะไปส่งคนรักเก่าที่ในตัวเมืองตามที่พูดกันเมื่อคืน

เฮอะ! แฟนเก่าเพิ่งจะกลับไป นี่ก็มาม่อคนใหม่เลยนะ!!

ความเหนื่อยของอินทัชมันตีขึ้นหน้า อยากจะด่ามันใจจะขาด โดยไม่รู้ตัว สองเท้าของเขาก็ก้าวไปหาทั้งสองด้วยความโมโห โกรธ และหงุดหงิดแปลกๆ

เขาทำงานหนักๆ เหนื่อยๆ แต่มันเอาเวลามาจีบหนุ่มหน้าหวานคนนี้นี่นะ!!

เอ๊ะ! ว่าแต่ทำไมกูต้องหงุดหงิดวะ ใช่! เขาแค่โมโห คนงานก็ทำงานกัน เจ้านายก็เอาเวลามาจีบหนุ่มแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน เฮอะ!!

“ไอ้ราม!! มึงมันชั่ว...นี่มึงสั่งให้กูไปล้างห้องน้ำลำบากๆ แต่มึงมาม่อหนุ่มหน้าตาน่ารักๆ แบบนี้เนี่ยนะ อย่าทำเหมือนกูเป็นขี้ข้ามึงนะเว้ย!” อินทัชเปิดฉากด่าอย่างหงุดหงิด จนทั้งสองหันมาสนใจเขา

“เรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงใส่กู” รามินทร์ขึ้นเสียงติดจะตะคอกก็ว่าได้

“ทำไมๆ กูจะด่ามึง จะตะโกนใส่มึง จะประกาศให้ทุกคนรู้ว่ามึงมันชั่วแค่ไหนที่จับกูมา!!” อินทัชโวยวายออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

เขาหงุดหงิด เขาไม่พอใจ...เขาเหนื่อย เขาเบื่อมัน เขาเกลียดมัน

โว้ย!!! สับสน...

“อะไรนะครับ” ผู้ชายหน้าหวานถามขึ้นเพราะฟังไม่ค่อยชัด

“ไม่มีอะไรหรอกคุณดรีม ลูกน้องของผมมันค่อนข้างก้าวร้าว ไม่ค่อยมีใครสั่งสอน” รามินทร์หันมาอธิบายให้คนที่เกิดสงสัยฟัง

“มึงมันชั่วไอ้ราม ฮึ่ย! กูเกลียดมึง! ส่วนนาย...ระวังมันจะหลอกเอาอีกคนล่ะ” อินทัชพูดเตือนเด็กคนนั้นจบก็เดินหนีไปทันที

รามินทร์ยิ้มเบาๆ มองตามร่างโปร่งบางไป ไม่ได้โกรธเลยสักนิดที่โดนคนที่เป็นทาสมาต่อว่าเขาปาวๆ แบบนี้ ทั้งที่ปกติ รามินทร์จะต้องโกรธแท้ๆ

มันเป็นสัญญาณเตือน ว่าความรู้สึกของรามินทร์เริ่มเปลี่ยนไป

“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินตามอินทัชไปด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ รู้สึกดีใจแปลกๆ ที่เห็นอินทัชเหวี่ยงขนาดนั้น

ทั้งๆ ที่ไม่รู้เหตุผล แต่เขาก็รู้สึกชอบใจน่ะนะ


อินทัชนั่งขยี้ผ้าในมือตรงลำธารที่ประจำในการซักผ้าด้วยมือของเขาด้วยอารามโกรธ โมโห...แถมมันยังตามมาถากถางเขาก่อนที่จะมานั่งซักผ้ากองเท่าภูเขานี่อีก

อะไรกันนักกันหนาวะ

หงุดหงิดโว้ย!!!

“เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ร่างโปร่งบางชะงักมือที่กำลังขยี้อย่างแปลกใจก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่รามินทร์เรียกเด็กหน้าหวานนี้ว่า ‘ดรีม’

“นายมาที่นี่ได้ยังไง” เสียงทุ้มของอินทัชถาม ใบหน้าติดนิ่งๆ ตามแบบฉบับ

“เอ่อ...คุณรามินทร์ให้ผมมาเดินเล่นได้น่ะครับ” เด็กนั่นตอบ

อินทัชเบะปากหมั่นไส้ ที่รู้ถึงความใจดีของรามินทร์ ที่แม่งเขาไม่เคยได้!!

“เฮอะ!! คงสำคัญกับมันล่ะสิ” หันไปซักผ้าต่อ

“ไม่ใช่หรอกครับ ผมก็แค่เคยเป็นลูกค้าของที่นี่น่ะครับ ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรือครับ” คนตรงหน้ายังถามไม่หยุด

“พี่?”

“ก็ผมอายุแค่ยี่สิบ กว่าๆ เองนะครับ” คนตรงหน้ายิ้มให้อินทัช

“ถามชื่อฉันแต่ไม่คิดจะแนะนำตัวเองนี่นะ”

“เอ่อ...ขอโทษนะฮะ ผมชื่อดรีมครับ ปลายฝัน สุขสวัสดิ์” ร่างเล็กแนะนำตัว

“ปลายฝัน สุขสวัสดิ์” อินทัชพึมพำ หัวใจเต้นเร็ว

คู่หมั้นของผู้สืบทอดอภิหชัยบดินทร์ คนนี้ต้องรู้จักกับธีร์เพื่อนของเขาแน่ๆ

อยากจะถามถึงเพื่อน...แต่ก็ไม่ถามมันออกไป

“ฉันชื่อ อินทัช เรียกว่า ‘อิน’ ก็ได้” ร่างโปร่งบางแนะนำตัวเอง ไม่แปลกใจที่คนตรงหน้าจะไม่รู้จักเขา เพราะเราสองคนไม่เคยเจอ ไม่เคยทำความรู้กันมาก่อน แม้ว่าธีร์เพื่อนของเขาจะเป็นคนสนิทของอัคนีที่เป็นหนึ่งในคู่หมั้นของปลายฝัน ก็ไม่ได้หายความว่าเพื่อนอย่างเขาต้องรู้จักกับอภิหชัยบดินทร์ทุกคน

“ครับพี่อิน”

ตีสนิทเลยนะ แต่ช่างเถอะ เป็นเด็กไมมีพิษมีภัยอะไร

ที่สำคัญมีคนรักอยู่แล้ว แต่ทำไมมาคนเดียวล่ะ?

“แล้วไอ้รามล่ะ” ถามหาอีกคน

“ไม่รู้สิครับ คุณรามินทร์แค่บอกว่ามาเดินเที่ยวที่นี่ได้ ผมก็ลองมาแล้วมาเจอพี่อินกำลังซักผ้าอยู่นี่ล่ะฮะ ว่าแต่ทำไมเสื้อผ้าพี่เยอะจังเลย”

“เยอะบ้าอะไรล่ะ นี่ของคนงานทั้งหมดเลยเถอะ” ตอบเสียงแค้นเคือง

ไอ้คนโกหกที่บอกว่าไม่ต้องทำงานหนักอะไรนั่น เชื่อไม่ได้ทั้งเพ

“อ้าว? ทำไมพี่ถึงได้เอาของคนอื่นมาซักล่ะครับ” ปลายฝันถามอย่างสงสัย

“ก็มันสั่งไง ถ้าไม่ทำตามมันเดี๋ยวมันจะซ้อมเอา” ก็ใส่ร้ายเกินจริงไปหน่อย แต่มันก็ทำโทษจริงๆ นั่นแหละ ไม่ด่าก็แกล้งทำตรงนั้นตรงนี้สกปรกให้เขาตามทำความสะอาด

“คุณรามินทร์โหดขนาดนี้เลยหรือครับ”

“ไม่กลัวหรอก มันทำกับฉันแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ”

ถ้าปลายฝันสังเกตไม่ผิด เสี้ยววินาทีหนึ่งเขาเห็นสายตาเศร้าๆ มาจากอินทัชด้วย แต่ก็เพียงแค่เสี้ยวเดียวเท่านั้น จนมันทำให้เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆ ระหว่างรามินทร์กับอินทัชขึ้นมา

แต่มันเป็นเรื่องของพวกเขา ปลายฝันก็จะไม่เข้าไปยุ่ง

“ให้ช่วยไหมฮะ” ถามด้วยความหวังดี

“ไม่ต้องหรอก ขืนให้นายมาช่วยฉันจะโดนทำโทษหนักน่ะสิ กลับไปเถอะ หรือเดินเล่นต่อก็ได้ แต่ไม่ต้องมายุ่งกับฉันก็พอ” อินทัชเอ่ยปากไล่

ถ้าให้แขกคนสำคัญของไอ้รามมาทำงานพวกนั้นได้หาเรื่องด่าเขาอีกแน่ๆ

ขี้เกียจจะฟังแล้ว!!

“แต่ว่า...”

“ใช่แล้วล่ะครับคุณดรีม อย่าไปช่วยคนอย่างนั้นเลยล่ะครับ ขึ้นไปหาอะไรทานกับผมดีกว่าไหม มีเรื่องงานจะพูดด้วยน่ะครับ” รามินทร์ที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหน เดินเข้ามายืนข้างๆ กับปลายฝัน แล้วมองอินทัชอย่างเยาะเย้ย

มันเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ...หรือเพราะมีปลายฝันอยู่ด้วยถึงได้ทำกร่างให้ตัวเองดูดี?

“อ่า...งานอะไรหรือครับ” ปลายฝันถามรามินทร์

“งานสำคัญมากๆ เลยน่ะครับ”

“โอเคครับ งั้นพี่อิน เดี๋ยวคุยกันใหม่นะฮะ” ปลายฝันหันไปพูดกับอินทัช แต่คนที่ร่างบางพูดด้วยก็ไม่สนใจ หันไปซักผ้ากองใหญ่ต่ออย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

จะพากันไปไหนก็ไป...





100%

 

ในส่วนที่ดรีมมา ถ้ากลับไปอ่านเรื่องของน้อง น้องจะพึมพำว่าเป็นหน้าร้อน...(ยูกิแบบเปลี่ยนไม่ทันแล้วไง ขออนุญาตใช้เรื่องนี้เป็นฤดูฝนนะคะ ขออภัยในความผิดพลาดจริงๆ ยูกิเอาน้องมาก่อนหน้านี้ไม่ได้น่ะค่ะ วางโครงไปแล้ว ลืมคิดถึงประโยคเล็กๆ ไปเลย คิดซะว่าน้องอยู่กรุงเทพฯ แล้วฝนไม่ตกพอมานี่ ก็ลืมคิดถึงเดือนเพราะกำลังเสียใจ เลยคิดผิดฤดูแล้วกันเนาะ แหะๆ)

เม้นท์ๆ ด้วยนาจา เม้นท์หาย ยูกิก็หาย ฮ่าๆ (ว่าไปนั่น)
https://www.facebook.com/sawachiyuki/

[labelle]

โอ้ยยยย วุ่นวายนะ รามจะเอายังไงก็ทำสักที ตอนนี้ยังไงอินทัชก็ไม่เชื่อใจนะ รู้ไหม
สงสารอินทัช คิดมากไปอีก เป็นตัวปลอมไปอีก หึงล่ะสิ ถามใจตัวเองดูให้ดีนะอิน

ดรีมมาแล้ว เดี๋ยวสองแสบก็ตามเจอค่ะ คงได้กลับเร็วๆนี้ใช่ไหม
ดรีมออกจะน่ารัก อินอย่าเคืองน้องเลย

[cavalli]

 



จะได้กลับแล้วๆ

[aom2529]

  

[iceman555]

 

[aiyuki]

555555 น้องดรีมสับสนเหรอ....

[บูมเบส]

เดี๋ยวคงจะได้กลับบ้านแล้วทนๆไปนะอิน

[little_munoi]

ฉากนี้ที่ดรีมมาที่รีสอร์ทรามสินะ
จำได้ๆ
ปล.ขอมาม่า
5555++

[kobyp_lu]

อินหึงคุณรามหรอ  55555555

[่jum]

แสดงว่าอีกไม่นาน อินจะได้กลับบ้านแล้วซินะ 

[PoyPay]

แอบมาให้กำลังใจค่ะ...
เรื่องนี้ช่วงแรกแอบไม่ชอบคุณรามมากอะคะ
ตอนนี้เหมือนจะเริ่มดีขึ้น แต่ก็ยังคงงอนคุณรามอยู่ดี
รอน้องอินเอาคืนเล็ก(แบบเจ็บๆ)อยู่นะคะ... ^_^ ...

[SawachiYuki]

Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก
ตอนที่ 23
ใส่ร้าย

ช่วงนี้ฝนตกบ่อยมาก บรรยากาศทำเอาไม่อยากลุกจากที่นอน แต่ว่าจักรก็ต้องดีดตัวลุกขึ้นมาจากที่นอนที่ปูให้นอนข้างล่าง จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านไปอาทิตย์กว่าแล้วที่เขาต้องมานอนเป็นเพื่อนเจ้าจอม

คนตัวเล็กขยันมีข้ออ้างมาให้เขานอนที่นี่เสมอๆ และจักรเองก็ค่อนข้างจะเต็มใจมาอยู่แม้ว่าจะต้องถูกยั่วให้ขันติพร้อมแตกซ่านได้ทุกเมื่อ

“เจ็ดโมง ฝนยังตกหนักอยู่เลย ฟ้าก็มืดๆ” เขาลุกขึ้นผับผ้าปูแล้วนำไปใส่ในตู้เหมือนเดิม แอบมองไปยังร่างเล็กที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง

ภาพตรงหน้านี้เหมือนเทวดารูปงามองค์น้อยกำลังนอนหลับอยู่ ช่างเป็นภาพที่สวยงาม ทำเอาเป็นเช้าที่มีความสุขมาเป็นอาทิตย์เลย

วาดฝันไว้ว่าอยากจะมีเจ้าจอมอยู่ข้างกาย ตื่นขึ้นมาก็เห็นกันและกันเป็นอันดับแรก แค่คิดก็มีความสุขแล้ว แต่ว่ามันจะมีวันนั้นไหม

วันที่หมาวัดจนๆ จะมีดอกฟ้า ยืนอยู่เคียงข้าง

“ผมไปทำงานก่อนนะครับ”

จักรพูดเบาๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ก่อนจะเดินออกจากบ้านของเจ้าจอมเพื่อไปทำงานของตน ส่วนทางด้านร่างบางเองก็ตื่นตามเวลาที่นาฬิกาปลุก ไม่เห็นจักรอยู่ก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอะไร หากแต่ก็อารมณ์ดี ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน...


ร่างเล็กเดินดูรอบๆ ของรีสอร์ทเรื่อยๆ หลังจากไม่มีงานบัญชีสำคัญที่ต้องทำ เพราะส่วนพวกนั้นก็ให้พนักงานคนอื่นทำเอาก็ได้ เจ้าจอมเดินด้วยสีหน้านิ่งๆ สังเกตคนงานไปด้วย ก็พบว่าเหล่าคนงานส่วนใหญ่มักจะมองเขาแบบแปลกๆ พอเจอเขาก็หันหนี บางคนก็เดินหนี ไม่ทักทายเหมือนแต่ก่อน บ้างพอเขาเดินผ่านก็พากันซุบซิบอะไรก็ไม่รู้ เจ้าจอมไม่แน่ใจ แต่ที่เขามั่นใจเลยก็คือ...

มันเกี่ยวกับเขา...

และมันก็น่าจะเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานด้วย

“เฮ้อ...เบื่อจัง แค่คำพูดคนไม่กี่คำก็ทำเอาให้เป็นเรื่องขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมต้องทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่”

มันทำให้เจ้าจอมรู้ว่าความดีที่ผ่านมาที่ตัวเองทำ มันไม่ได้ทำให้เขาดูเป็นผู้บริสุทธิ์ได้เลยสินะ...คิดว่าเขาเป็นมารร้ายไปกันหมดแล้วสิ

“ก็อุตส่าห์เตือนแล้วนะ ว่าอย่าลองดีกับฉัน!”

เจ้าจอมพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ดวงตาฉายแววแข้งกร้าวและแน่วแน่

คนตัวเล็กว่าแล้วก็ออกเดินต่อ แต่ผ่านแท้งค์น้ำใหญ่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนงานพูดถึงเขาอย่างเมามันส์เลยทีเดียว...

ที่จริงแล้วงานของเจ้าจอมคืองานบัญชี จะมีส่วนน้อยที่เขาไปทำส่วนอื่นๆ ของรีสอร์ท เพราะทุกคนก็มีหน้าที่เป็นของตัวเองอยู่แล้ว หากแต่ในฐานะที่เจ้าจอมเป็นน้องชายของเจ้าของรีสอร์ท นั่นก็หมายความว่าเจ้าจอมคือเจ้านายอีกคนของคนงานที่นี่ รวมถึงที่อื่นๆ ด้วย

การที่ได้ยินคนงานพูดถึงเขาในทางไม่ดี...ก็คงไม่มีใครชอบใจเท่าไหร่หรอกมั้ง

“ฉันเห็นกับตาว่าเมื่อวานคุณจอมเขาต่อว่านังแก้ว”

“เห็นแต่ไม่ได้ยินนี่ จะไปกล่าวหาคุณจอมเขาได้ยังไง”

“แต่นังแก้วมันร้องไห้บอกว่าอย่าไล่มันออก แกคิดว่าคุณจอมจะพูดอะไรล่ะ”

“แล้วคุณจอมเขาจะทำไปทำไมล่ะ”

“เรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับพี่จักรแน่ๆ”

“ยังไง? เกี่ยวกับพี่จักรยังไง”

“ก็นังแก้วมันชอบพี่จักร แล้วช่วงนี้คุณจอมก็ดูจะติดพี่จักรมากๆ เลย ฉันคิดว่าคงจะเป็นเรื่องนี้แน่ๆ คุณจอมคงชอบพี่จักรนั่นแหละ แล้วก็น่าจะรู้เรื่องที่แก้วมันชอบพี่จักร เพราะก่อนจะมีเรื่องเมื่อวานนี้นะ คุณจอมก็เคยต่อว่านังแก้วตอนที่แอบเอาวัตถุดิบในครัวไปทำอาหารให้พี่จักรน่ะสิ”

“เออจริงด้วย มีเค้าอย่างที่แกว่าจริงๆ คุณจอมไม่น่าทำอย่างนี้เลยนะ เพราะยังไงพี่จักรก็ชอบผู้หญิงอยู่แล้ว”

เจ้าจอมยืนกำมือแน่นด้วยความโมโหที่ต้องฟังคนงานหญิงนินทาเขาอยู่ในระยะประชิดแบบนี้...เรื่องนี้มันชักจะเข้าทางของแก้วไปกันใหญ่แล้ว

“เฮ้อ...ไม่รู้นังแก้วจะโดนอะไรบ้าง เพราะคุณจอมดันเป็นเกย์นี่สิแก คงไม่ปล่อยไปง่ายๆ หรอก”

“เออๆ ฉันก็ว่านังแก้วมันซวยแล้วล่ะ”

เออ!!! มันซวยแล้วจริงๆ นั่นแหละ

คิดผิดแล้วที่คิดจะต่อกรกับคนอย่างเจ้าจอม...

“สงสารพี่จักรด้วย ปฏิเสธคุณจอมไม่ได้แน่ๆ เลย ก็เขาเป็นเจ้านายนี่นา”

“ใช่ๆ ฉันก็เห็นด้วยกับแก”

“หวังว่าคุณจอมคงไม่ทำอะไรถึงกับไล่ออกหรอกนะ”

“ไม่หรอก...” คราวนี้ไม่ใช่เสียงของเพื่อนคู่สนทนาของเธอที่เป็นคนตอบ แต่เป็นเจ้าจอมเองที่ตอบ ร่างเล็กที่สูงกว่าผู้หญิงไม่กี่เซ็นเดินออกมาด้วยสีหน้าที่แสร้งทำเป็นเสียใจ

“ค่ะ คุณจอม” สองสาวอุทานชื่อของเจ้านายเสียงสั่น ทำหน้าเลิกลักตัวสั่น เพราะกลัวจะโดนไล่ออก

“ฉันไม่ไล่ใครออกแบบไม่มีเหตุผลหรอกนะ พวกเธอสบายใจได้ แต่เวลานี้เป็นเวลางานไม่ใช่หรือ ทำไมไม่ทำงาน” เขาถามออกไปเสียงอ่อน ไม่ได้ขึ้นเสียง ไม่ได้กระชากเสียง ใบหน้าเองก็ดูเศร้าๆ

“ค่ะ คือเรามาขนน้ำเข้าครัวน่ะค่ะ”

“กำลังจะไปแล้วค่ะ”

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ฉันไม่ตำหนิเธอสองคนก็ได้ เดี๋ยวฉันจะถูกมองไม่ดีอีก หวังว่าเธอสองคนคงไม่เอาสิ่งที่ฉันกำลังพูดไปแปลงเป็นแบบอื่นนะ” เจ้าจอมพูดเศร้าๆ

“ย่ะ ยังไงคะ”

“ช่างเถอะ...เอาเป็นว่าฉันจะไม่ดุ ไม่ตำหนิใครเวลาบกพร่องต่อหน้าที่ก็ได้นะ แต่ได้โปรด อย่าใส่ร้ายฉันเลย...แค่นี้คนงานก็มองฉันไม่ดีอยู่แล้ว”

“คุณจอมคะ พวกเราจะไปใส่ร้ายคุณจอมได้ยังไง”

“ใครจะไปรู้ล่ะ เมื่อวานฉันก็แค่ตำหนิคนงานบกพร่องต่อหน้าที่เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำ แต่แก้วก็ดันว่าฉันจะไล่ออก นี่ถ้ามีกล้องกับตัวบันทึกเสียงก็คงจะยืนยันความบริสุทธิ์ของฉันได้ แต่นี่ก็...ก็ไม่มี ทุกคนก็เข้าใจฉันผิดแบบนี้ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ออกจากห้องทำงานแล้วก็ได้ พวกเธอไปทำงานต่อเถอะ...ฉ่ะ ฉัน อึก...ขอตัว” เจ้าจอมน้ำตาไหลก่อนจะเดินหนีทั้งสองสาวไปอย่างไม่สนใจจะมองกลับมา ทิ้งให้คนงานสองสาวยืนตัวสั่นด้วยความรู้สึกผิด

“เอาไงดีแก คุณจอมร้องไห้ด้วยล่ะ”

“นั่นสิ น่าสงสารจังเลย...จริงๆ แล้วมันก็เป็นสิทธิ์ของคุณจอมนะที่ต่อว่าหรือตำหนิเรา เพราะเขาเป็นเจ้านาย”

“แล้วคุณจอมจะบอกคุณรามไหมแก ฉันกลัวจัง”

“ไม่หรอก ขนาดเมื่อกี้คุณจอมยังไม่เอาเรื่องเราเลย คุณจอมไม่ฟ้องนายท่านหรอก”

“จริงสินะ”

“เราต้องกระจายเรื่องนี้ใหม่ ทุกคนจะได้เลิกนินทาว่าร้ายคุณจอมของเราผิดๆ อีก”

“ใช่ๆ คุณจอมของเราออกจะเป็นคนน่ารัก นิสัยดี จะมีนิสัยร้ายกาจแบบที่นังแก้วมันเล่าได้ยังไง”

“อีนี่มันตอแหลจริงๆ มันบอกฉันเองว่ามันโดนคุณจอมข่มขู่จะไล่ออก”

“คิดยังไงถึงใส่ร้ายเจ้านายที่น่ารักของเราได้”

หญิงสาวคนงานทั้งสองคนเดินมุ่งมั่นกลับไป โดยมีเจ้าจอมยืนยิ้มอย่างสะใจอยู่หลังต้นไม้ใหญ่เพื่อแบฟังสองสาวที่ตอนแรกนินทาเขา พอเขาแสดงละครนิดหน่อยก็เปลี่ยนมาสงสารเขา

ก็บอกแล้วไงว่าเจ้าจอมเป็นคนน่ารักของที่นี่เสมอ...

ใครๆ ก็รู้ว่าเจ้าจอมคือเทวดาตัวน้อยของรีสอร์ท เป็นที่รักของคนงานทุกคนๆ แต่พอมีเรื่องขึ้นมา คนเราก็มักจะเชื่อแต่ข่าวโคมลอย ออกจากปากคนแบบไม่มีหลักฐาน คนไม่ผิด...กลายเป็นคนผิดได้เพราะคำพูดของคน


“จริงเหรอ!! คุณจอมเนี่ยนะร้องไห้” เหล่าคนงานที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ในโรงครัวของคนงาน นั่งฟังข่าวใหม่ที่สองสาวขานินทาของรีสอร์ทอย่างตกใจ

พอรู้ว่าทำเจ้านายเสียใจ ทุกคนที่เอาไปพูดนินทาในทางที่ไม่ดีก็รู้สึกเสียใจที่ทำเอาเทวดาองค์น้อยของพวกเขาต้องเสียใจร้องไห้

“คุณจอมบอกว่าจะไม่ออกจากห้องทำงานแล้ว กลัวจะมีคนแกล้งอีก”

“งั้นนังแก้วก็ใส่ร้ายคุณจอมน่ะสิ” เสียงคนงานคนหนึ่งตะโกนถาม เจ้าตัวที่ถูกพูดถึงก็สะดุ้งด้วยความตกใจไม่คิดว่าเรื่องมันจะเปลี่ยนเร็วแบบไม่ทันจะข้ามวันแบบนี้

อะไรกัน...ทำไมเรื่องมันกลับมาที่เธอได้

นี่หรือคือสิ่งที่เจ้าจอมบอกว่าเธอไม่มีทางจะสู้ได้

หญิงสาวลังเลไม่กล้าออกไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานเพราะกลัวจะถูกซักหรือต่อว่า หากแต่คนที่มาหยุดอยู่หลังเธอก็ดังขึ้นมาก่อน

“ทำไมไม่ไปกินข้าวล่ะแก้ว”

“คือว่า...แก้วไม่กล้าเข้าไปน่ะพี่จักร”

“อ้าว? ทำไมล่ะ” จักรที่จะมาทานข้าวถึงกับทำหน้าสงสัย ไม่เข้าใจ มองใบหน้าที่แสนจะเศร้าสร้อยของเธอด้วยความเป็นห่วง

ไม่ได้ห่วงในฐานะอื่นใด แต่ห่วงในฐานะที่เห็นหน้ากันมาหลายปี

“คือ...มีคนพูดว่าฉันใส่ร้ายคุณจอมน่ะจ่ะ แต่ฉันพูดจริงๆ นะพี่จักร เมื่อวานคุณจอมจะไล่ฉันออกจากรีสอร์ทจริงๆ นะพี่ แต่ทำไมมีคนว่าฉัน ฮึก ใส่ร้ายคุณจอมล่ะ”

“พี่ก็ไม่เชื่อว่าคุณจอมจะพูด”

“งั้นพี่จักร ฮึก ก็หมายความว่าเชื่อว่าแก้วใส่ร้ายคุณจอมหรือจ้ะ” หญิงสาวมองคนตัวโตน้ำตาคลอ

“เปล่า...ไปเถอะ ไปกินข้าว” จักรดึงข้อมือของแก้วให้เข้าไปในโรงครัวด้วยกัน ทุกสายตาจับจ้องมาที่จักรและเธอ แต่จักรก็ปล่อยมือแก้ว แล้วเดินไปหาคนงานที่เป็นเพื่อนสนิททันที

“มาแล้วเหรอนังแก้ว!!” เสียงเรียกชื่อแก้วจากปากของคนงานหญิงที่เจ้าจอมเผลอไปได้ยินว่ากำลังนินทาเมื่อไม่กี่ชั่วดมงที่ผ่านมา

“เอ่อ...อะไรหรือจ้ะ”

“แกใส่ร้ายคุณจอมทำไม คุณจอมคนดีของเราไม่มีทางพูดไล่ออกใครต่อใครง่ายๆ หรอก เราก็อุตส่าห์หลงเชื่อ พอมาคิดดีๆ คุณจอมก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย จะไล่แกออกได้ยังไง”

“คือว่า ฉัน...” แก้วอึกอัก

ในใจว้าวุ่นเพราะทุกอย่างมันไม่เป็นไปตามที่เธอคิดเลยสักนิด

นี่หรือคือฤทธิ์ของเจ้าจอม...

“ฉันขอโทษจ้ะ อึก เมื่อวานฉันตกใจ กลัว เลยอาจตื่นตูมไปเอง ฉันไม่ได้เจตนาที่จะใส่ร้ายคุณจอมนะจ้ะ” แก้วก้มหน้าพูดทั้งน้ำตา เรียกความสงสารจากเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดี แต่บางคนก็ไม่รู้สึกด้วย

“การตื่นตูมของเองมันส่งผลเสียหายต่อคุณจอมมาก”

“พอเถอะแตง แก้วมันสำนึกแล้ว” จักรรีบช่วยห้าม

“สำนึกได้ก็ดีพี่จักร แล้วก็อย่าทำตื่นตูมอีก คุณจอมของเราเป็นคนดี ยังไงแกก็ต้องไปขอโทษคุณจอมด้วย” หญิงสาวเจ้าของชื่อแตงเอ่ย

“ได้จ้ะ ฉันจะไปขอโทษคุณจอม” แก้วรับคำสั่งด้วยสีหน้าเศร้าๆ

เพียงแค่นี้ เหล่าคนงานทุกคนก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไร เพราะแก้วไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ถ้ามันจะผิดก็ผิดกันทุกคนนั่นแหละ ที่ไปพูดถึงเจ้านายแบบไม่ดีอย่างนั้น

“งั้นก็จบแค่นี้แหละนะ แก้วมันก็ไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้หรอก” จักรว่า มองหน้าแก้วด้วยความรู้สึกสงสาร แต่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก เนื่องจากสิ่งที่แก้วพลาดมันทำให้เขาไม่พอใจ

ใครที่ทำให้เจ้าจอมดูไม่ดี ถูกพูดถึงเสียๆ หายๆ จักรโกรธทั้งนั้น แต่แค่ไม่แสดงมันออกมา...

“จ้ะ...แต่แกคงจะหาตัวคุณจอมยากหน่อยนะนังแก้ว เพราะคุณจอมเขาบอกกับฉันทั้งน้ำตาเองว่าจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับคนงานอีก จะอยู่ทำงานแต่ในออฟฟิสแล้วก็กลับบ้านพัก เพราะเรื่องที่คุณจอมถูกนินทาทำให้คุณเขาเสียใจมาก”

“ว่ายังไงนะแตง” จักรหันมามองคนพูดอย่างเครียดและตกใจ

คุณจอมของไห้?

เทวดาน้อยของเขาร้องไห้งั้นหรือ...

“ก็ตามนั้นแหละพี่จักร ถ้าคุณจอมไล่ใครออกง่ายๆ ขนาดนั้น ฉันกับนังส้มคงจะโดนไล่ออกไปแล้วเพราะดันไปพูดถึงคุณจอมในทางที่ไม่ดีจนคุณเขามาได้ยินขนาดนั้น”

“จริงหรือเปล่า จริงหรือเปล่าที่คุณจอมร้องไห้” ถามเสียงรีบร้อน

ในใจร้อนรนไปหมด กายเขายังอยู่ที่นี่ก็จริง แต่ใจมันลอยไปหาใครอีกคนที่เป้นเจ้าของหัวใจเขาแล้ว

“จริงจ้ะ!”

“วันนี้พี่ไม่กินข้าวนะ พวกมึง กูไปก่อนนะ”

ไม่สนใจอะไรแล้ว...ร่างสูงของจักรวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันทีด้วยความเป็นห่วง จักรวิ่งหน้าตั้งไปสถานที่ที่เขารู้จักดีแต่ไม่เคยได้เข้าไป เพราะมันไม่ใช่ที่ทำงานของเขา ไม่ใช่ที่ๆ เขาจะเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า

แต่วันนี้เขาจะไม่สนเรื่องนั้นอีกต่อไป!!

เขาตรงไปที่ออฟฟิสของเจ้าจอมพรวดพราดเข้าไปในห้องโดยที่เจ้าของไม่ได้อนุญาต พอไปถึงก็พบว่าเจ้าจอมกำลังนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ จักรทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองอย่างเจ็บปวดเหลือเกิน

“คุณจอม...” เรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงแผ่ว

“จักร ฮึก...”

“โธ่...คนสวยของจักร ร้องไห้ทำไมครับ”

“ทุกคนว่าฉัน ฮึก ทุกคนด่าฉัน...ฮือ ฉันไม่ได้ทำ” พอเห็นเจ้าจอมร้องไห้หนักขนาดนี้ จักรก็ไม่มีอะไรต้องคิดมากอีกต่อไป เดินไปคว้าคนตัวเล็กมาโอบกอดไว้อย่างแนบแน่น

จักรไม่เคยกล้าสัมผัสตัวของเจ้าจอม แต่วันนี้เขาทำ ไม่รับรู้ ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ขอให้เขาได้เป็นคนที่ปลอบโยน ได้เป็นคนที่เจ้าจอมพึงพา

นั่นคือสิ่งที่จักรต้องการตอนนี้

“ไม่ร้องนะครับ ผมจะปกป้องคุณเอง ไม่มีใครว่าคุณแล้วครับ ไม่มีแล้ว” มือหยาบลูบกลุ่มผมบางอย่างปลอบประโลม

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะปกป้องคนตัวเล็กนี้เอาไว้เอง...

“ทุกคนเห็นฉันเป็นมารร้าย ฮือ...”

“ไม่จริงครับ ไม่จริง คุณจอมเป็นคนที่แสนดีมากๆ”

ร่างเล็กแสยะยิ้มกับอกแกร่งของจักร หัวเราะในใจอย่างผู้กุมชัยชนะ

ก็บอกแล้วว่าอย่าคิดลองดีกับเจ้าจอม...เพราะคนที่คิดลองดีกับเขา มันจะเจอจุดจบแบบนี้กันทุกราย...

นี่ยังถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ...

“นายต้องเชื่อฉันนะ ไม่มีใครเชื่อฉัน นายต้องเชื่อฉันนะ” เงยหน้าสบตากับดวงตาคมของจักรอย่างขอร้อง ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำไปด้วยน้ำตา ปากแดงๆ หน้าขาวๆ ทุกอย่างมันดูเย้ายวนใจของจักรเหลือเกิน

ทั้งๆ ที่อยู่ในสถานการณ์ที่คุณจอมกำลังเครียด กำลังเสียใจ แต่มึงก็ยังมาคิดอกุศลอยู่อีก ใช่ไม่ได้เลยจริงๆ นะมึงไอ้จักร!

“ครับ ผมเชื่อคุณจอม ไม่ว่ายังไงไอ้จักรก็เชื่อคุณจอม”

“ขอบคุณนะจักร ฮึก ขอบคุณนะ”

“ด้วยความเต็มใจครับคุณจอม หยุดร้องนะครับ ใบหน้านี้ไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิด”

เป็นประโยคที่ทำให้เจ้าจอมรู้สึกอบอุ่นและใจเต้นแรงมาก แม้ว่ามันจะเป็นน้ำตาและความรู้สึกที่โกหก แต่ความอบอุ่นนี้ หัวใจที่เต้นแรงนี้ สาบานได้เลยว่ามันคือของจริง




50%

 

   มาแล้วค่า อย่าลืมเม้นท์ด้วยนะคะ ตรงไหนมีคำผิด ตรงไหนเรียบเรียงแปลกๆ เดี๋ยวยูกิจะแก้ไขนะคะ ขอบคุณค่า แล้วเจอกันครึ่งหลังนะคะ
   https://www.facebook.com/sawachiyuki/

[Min*Jee]

รู้จักเจ้าจอมน้อยไปปปปปป ระวังตัวให้ดีชะนีทั้งหลาย
รออีกครึ่งนะจ๊ะ ยูกิสู้ๆ

[little_munoi]

กรี๊ดดด เจ้าจอม~ กระแทกไลค์ สะใจสุดๆ
ยัยผญ.นิสัยไม่ดี จะมาเล่นกับเจ้าจอมหรอ คนละระดับค่ะ!
ปล.อ่านแล้วแอบยิ้ม ชอบเจ้าจอมตอนแสยะยิ้มจัง!

[iceman555]

 

[bun]

ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะคุณจอม