หัวข้อ: Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก >> ตอนพิเศษ 3 60% => (05/10/61) P.34 <=

[cavalli]

กฏแห่งกรรมยุติธรรมเสมอ



 

[iceman555]

 

[little_munoi]

มีคนพูดเตือนสติแล้ว ก้อคิดๆกันบ้างนะ
นายสองคน
หนทางข้างหน้ายาวไกลชะมัดเลย

[aiyuki]

อินทัชใจอ่อนแล้วแน่ๆเลยยยย

[บูมเบส]

สงสารอินจริงๆรักแต่อภัยให้ยาก

[aom2529]

อ๊าย...ใจอยากลุ้นให้รักกันเร็วๆ..อีกใจก็อยากให้อินเล่นตัวเยอะๆ...โหยเครียด

[labelle]

อินจะเคลิ้มก็ไม่เต็มที่ แล้วรามก็ทำมึนไปอีก

เมื่อไหร่รามจะยอมรับความจริง
ยายแม่นมากค่ะ สุดท้ายก็คู่กันใช่ไหม 5555

ธีร์รีบมาด่วนๆ เผื่อจะได้เมาท์กับดรีม

[SawachiYuki]

ตอนที่ 26 ครึ่งหลัง

UP


มันต่างกันจริงๆ ทั้งบรรยากาศและความรู้สึก มันต่างจากที่เห็นที่เพชรบูรณ์จริงๆ บรรยากาศรอบๆ ชุ่มไปด้วยน้ำฝนที่เพิ่งจะหยุดตกไป ตามถนนเลยทั้งเปียกทั้งแฉะ แต่พวกเขาก็เดินไปที่จุดชมวิวอย่างไม่กลัวจะเลอะเลยสักนิด

ที่ตื่นเต้นอาจจะเป็นทิวทัศน์ใหม่ๆ ที่เพิ่งเคยเห็นก็ได้

“คิดยังไงถึงพากูมาที่นี่” ร่างโปร่งเอ่ยถามเสียงเบา แม้ว่าตรงนี้จะไม่มีคนเลยก็ตามที เพราะฝนตกหนักและเพิ่งจะหยุด นักท่องเที่ยวเลยน้อย

“กูไม่เคยมาที่นี่ ที่ผ่านมาก็มีโอกาสแต่ก็ไม่กล้ามาเหยียบ”

“เพราะ?”

“ถ้ามึงรู้ มึงอาจจะหัวเราะเยาะเย้ยกูก็ได้”

“อย่าตัดสินอะไรแทนกู”

“อืม...ขอโทษด้วยก็แล้วกัน”

“ก็ว่ามาสิ...บางทีกูอาจจะหัวเราะก็ได้ แต่ถ้ามึงไม่อยากพูดกูก็ไม่ได้ว่า…” อินทัชมองไปยังกลุ่มหมอกหนาด้านหน้า แต่ก็ยังรอฟังเหตุผลที่รามินทร์ไม่กล้ามาที่นี่

“แม่กู...แม่กูสัญญาไว้กับกูตอนเด็กๆ ว่าจะพากูกับรินมาเที่ยวที่นี่ แต่ท่านก็ไม่มีเวลาว่างพามาสักที จนกระทั่งท่านเสีย...พอกูโตขึ้น ไปไหนมาไหนเองได้ กูกลับไปทุกที่ที่อยากไปได้ แต่มีอยู่แค่ที่นี่ที่กูไม่กล้ามา” ระหว่างที่ฟังรามินทร์พูด อินทัชก็หันมามองเสี้ยวหน้าของรามินทร์บ้าง เพราะอยากจะรู้ว่าหน้าจะเศร้าเหมือนน้ำเสียงไหม

“มันรู้สึก...เจ็บ เพราะตอนเด็กๆ กูก็น้อยใจว่าทำไมแม่ถึงไม่พามาสักที พอถามแม่ แม่ก็บอกว่าไม่ว่างๆ จนกูโพล่งว่าแม่ออกไป...เชื่อไหมว่าจนกระทั่งตอนนี้...กูก็ยังไม่ขอโทษแม่เลย”

‘แม่ก็เอาแต่อ้างๆ ถ้าทำไม่ได้จริงๆ ก็ไม่ต้องสัญญาสิ!!!’

“ทุกคนก็ทำผิดได้ทั้งนั้นแหละ และกูเชื่อว่าไม่มีแม่คนไหนที่จะโกรธลูกของตัวเองหรอก”

“อืม...กูรู้”

“แล้วคิดยังไงถึงอยากมา”

“กูอยากเห็น...ว่าทำไมกูถึงอยากมาที่นี่นักหนา จนกล้าต่อว่าแม่ขนาดนั้น”

ที่สำคัญ...เขามากับคนที่เขาทำผิดด้วยอย่างรุนแรง ที่เขารู้สึกผิดพอๆ กับที่รู้สึกกับแม่ของเขา

รามินทร์เชื่อว่าการที่มากับอินทัช จะสามารถลบล้างความรู้สึกผิดในใจที่เคยว่าแม่เอาไว้...

“แล้วเป็นยังไง มึงรู้คำตอบหรือยัง”

“รู้แล้ว...”

“อืม...ก็ดีแล้วนี่”

“ที่นี่สวยมาก...สวยที่กูคิดว่า ถ้าแม่มาด้วยก็ดี” เสียงของรามินทร์สั่นเครือจนอินทัชทำอะไรไม่ถูก ถ้าได้เห็นรามินทร์ร้องไห้ต่อหน้าเขาคงจะตลกมาก

“มึงอย่าร้องไห้นะเว้ย!!”

“กูไม่ได้ร้อง”

“ก็ดี...ถ้ามึงร้องแล้วให้กูปลอบนะ แค่คิดก็ขนลุกแล้วว่ะ” อินทัชทำท่ากอดตัวเองยกไหล่ขึ้นเหมือนกับกำลังขนลุกจริงๆ

“เฮอะ! ให้ร้องไห้ต่อหน้ามึง กูกระโดดหน้าผาตายดีกว่า”

“ไอ้...”

“แต่ก็...ขอบคุณนะที่มึงมาเป็นเพื่อนกูในวันนี้” ร่างแกร่งหันมาสบตากับร่างโปร่งด้วยสายตาที่อ่อนลงและดูเป็นมิตรมากกว่าแต่ก่อน ทำให้อินทัชเผลอไผลมองสบสายตาของรามินทร์อย่างถูกสะกด

“มึงบังคับมา”

“เออๆ กูบังคับ ชิ! หมดอารมณ์” รามินทร์หันหน้าหนีทันทีที่อินทัชตอบ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ อย่างไม่สบอารมณ์

คนกำลังจะพูดขอบคุณดีๆ ก็มาทำให้หงุดหงิดไปได้

“ไม่ถ่ายรูปเอาไว้เหรอ?” อินทัชถาม

“ไม่...แค่จำมันไว้ก็พอแล้ว”

“ก็จริง...บางอย่างถ่ายไป ก็ไม่ได้เอามาดูหรอก ถ้าอยากดูก็เสิร์ชในกูเกิลเอา แค่นั้น” อินทัชเห็นด้วย แล้วยักไหล่น้อยๆ เรียกเสียงหัวเราะจากรามินทร์ได้เป็นอย่างดี

“ฮะๆ”

“หึหึ”

เป็นเสียงหัวเราะเบาๆ ดงออกมาจากทั้งคู่ ขณะที่สายตากำลังเหม่อมองไปยังวิวตรงหน้าที่เต็มไปด้วยไอหมอก คล้ายทะเล มีภูเขา และอากาศที่เย็นสบาย

นี่คงเป็นรอยยิ้มที่ออกมาอย่างจริงใจ ไม่เสแสร้งระหว่างกันเป็นครั้งแรก...

รามินทร์รู้สึกสบายใจอย่างแปลกๆ ที่ได้พูดเรื่องส่วนตัวที่เก็บเป็นความลับมานานกับคนที่เขาเกลียด ส่วนอินทัช ก็ลืมไปเลยว่ารามินทร์เคยทำอะไรกับตนไว้

‘เกลียด’ คำนี้มันค่อยๆ จางหายไปจากความรู้สึกของทั้งสอง แทนที่ด้วยความรู้สึกดีที่เรียกว่า ‘หวั่นไหว’ และนั่นมันทำให้ทั้งสอง ‘กลัวใจ’ ตัวเองขึ้นมา...


ช่วงค่ำรามินทร์พาอินทัชไปเดินถนนคนเดินที่มีผู้คนมาเดินเที่ยวกันอย่างเนืองแน่น รวมทั้งมีของมากมายมาตั้งขายอีกด้วย ถ้าไม่ติดว่าอินทัชไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท ของที่เห็นแล้วอยากได้ ก็คงจะเต็มไม้เต็มมือไปแล้ว

ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยเดินที่แบบนี้มาก่อน อินทัชมักจะเดินห้างสรรพสินค้าเย็นๆ หรูๆ ซื้อสินค้าราคาแพงๆ พอมาเห็นของถูกๆ แถวนี้ก็ตาวาว แต่ก็ไม่กล้าที่จะแสดงออกมามากนัก พึงระลึกได้ว่า ตนเองไม่มีเงินติดตัวสักบาทเดียว มีเพียงตัวเปล่าๆ กับเสื้อผ้าที่คนข้างๆ ยังซื้อให้

“ถ้าเป็นแต่ก่อน ก่อนที่กูจะมาลำบาก ของพวกนี้สำหรับกูถือว่าถูกมาก เงินที่มีสามารถเหมาทั้งตลาดได้เลย แต่ตอนนี้กูเหมือนตกเหว ไม่มีอะไรสักบาท ของที่กูคิดว่าถูก แม่งดูแพงไปเลยว่ะ เข้าใจเลยว่าทำไมคนแถวนี้ถึงต่อราคาแล้วต่อราคาอีก” อินทัชพูดขึ้นมา ขณะมองไปยังร้านต่างๆ

“บางคนก็ไม่ได้ต่อราคาเพราะไม่มีเงินหรอก แต่ต่อเพราะอยากได้ของถูก แล้วพวกนี้มันก็ตั้งราคาเพื่อที่จะสามารถลดได้อยู่แล้ว” รามินทร์ตอบ

“การตลาดก็ดีนะ”

“มึงไม่เคยเดินที่อย่างนี้หรือไง”

“อือ...เดินแต่ห้างกับเข้าผับ”

“คั่วเด็กด้วยใช่ไหมล่ะ” รามินทร์ถามอย่างรู้ทัน ทำเอาร่างโปร่งมองค้อนทันที เรียกรอยยิ้มจากรามินทร์ได้ดีจนคนถูกยิ้มให้สตั๊นไปเลย

ขวับ!

“หันหน้าหนีทำไม?”

“เปล่า...ไม่มีอะไร”

“จะกินอะไรไหม จะซื้อให้”

“เอาอะไรก็ได้ ที่แปลกๆ อยากลอง”

“หึหึ จะไปมีเหรอวะของแบบนั้น ไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไหมล่ะ แต่คนเยอะหน่อยนะ”

“ทุกวันนี้กูก็ไม่ได้แคร์เรื่องแบบนี้แล้วล่ะ ชินแล้วกับความติดดินที่ถูกยัดเยียด” ไม่วายแขวะเรื่องที่ถูกคนข้างๆ จับตัวมาอีก รามินทร์ส่งเสียงหึในลำคอก็จะคว้าแขนเรียวไว้แน่นแล้วพาเดินเพราะกลัวจะหลงกัน

“มึงคงมาเดินบ่อย”

“ก็มาบ่อย ถ้ามาดูงานที่นี่ก็แวะมาหาอะไรกินที่นี่ตลอด”

“ห้องอาหารรีสอร์ทตัวเองกี้มี”

“กินแต่อะไรเดิมๆ มันก็น่าเบื่อล่ะนะ”

อินทัชเงียบไปเพราะเข้าใจในส่วนนี้ เขาเองก็มีเบื่ออะไรเดิมๆ เหมือนกันเปลี่ยนร้านอาหาร เปลี่ยนเมนูบ่อยๆ ดวงตาสวยมองแขนตัวเองที่ถูกมือแกร่งจับไว้แล้วเม้มปากแน่น

เพิ่งจะรู้ตัวนะเนี่ย...

แม้จะรู้ตัว แต่ก็ไม่คิดที่จะสะบัดออก...

“เล็ก ต้มยำ พิเศษสองครับ แล้วมึงอ่ะ เอาแบบกูไหม” รามินทร์ที่ยืนสั่งอยู่ตรงที่เป็นส่วนรถเข็นหันมาถามอินทัชก็มองการทำก๋วยเตี๋ยวอยู่

“อือ...แต่เอาเส้นหมี่”

“กี่จาน”

“สองก็ได้ หิวมาก”

“งั้นก็หมี่ ต้มยำ พิเศษสองครับ เสิร์ฟอย่างละจานก็นะครับ”

“โอเคครับ เชิญนั่งรอก่อนครับ”

“ไปนั่งสิ” รามินทร์เดินนำไปนั่งที่โต๊ะที่ยังว่างอยู่ อินทัชเดินตามไปนั่ง อดจะทึ่งกับการสั่งที่ชำนาญของรามินทร์ไม่ได้ ไม่คาดคิดว่าคนที่คอยเชิดหน้าบอกว่าตัวเองเหนือกว่าเขาจะทำอะไรติดดินได้ขนาดนี้

มันติดดินกว่าที่เราคิดนะเนี่ย...

ไม่ใช่ไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยว แต่อินทัชไม่เคยกินตามร้านข้างทางมาก่อนเลย เพิ่งจะมารู้ว่าของข้างทาง อร่อยกว่าของในร้านอาหารหรือภัตตาคารดังๆ อีก มันมีรสชาติ ไม่เหมือนกับที่เขาเคยกินเลยสักนิด...พวกตามภัตตาคารคงจะทำรสชาติให้ถูกกับเหล่าคนมีฐานะที่ส่วนใหญ่ไม่ทานจัดกันมากกว่า

“อร่อยล่ะสิ”

“เออ! กูก็เพิ่งเคยกินตามร้านข้างทางเนี่ยแหละ”

“ไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้”

“วันนี้มึงใจดีเนอะ”

“หึ! ก็แค่ขี้เกียจใจร้ายแล้วเท่านั้น”

“ถ้าขี้เกียจแล้วก็น่าจะให้กูกลับบ้าน” พอจบประโยคนี้ของอินทัช ร่างแกร่งถึงกับหุบยิ้มทันที ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินของตัวเองโดยไม่พูดไม่จาหรือตอบโต้อะไรออกมาอีก

อินทัชเม้มปากเมื่อเห็นปฏิกิริยาแบบนั้น

“กินต่อไปดิ...เดี๋ยวอืด” รามินทร์ใช้ตะเกียบชี้มาที่จานของร่างโปร่งบาง พยักเพยิดให้กินต่อ อินทัชก็รู้ว่ากำลังโดนพาเปลี่ยนเรื่อง ก็พักหน้ารับๆ ไปทันที

เออ! ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด

ไม่อยากปล่อยก็ไม่ต้องปล่อย...


“กินของหวานป่ะ เดี๋ยวกูพาไปกิน”

“กะจะให้กูอ้วนว่างั้น”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมึงกลับไปทำงานก็เป็นการออกกำลังกายเองนั่นแหละ”

“มึงจะพากูกลับวันไหน”

“วันไหนที่คนจากอภิหชัยบดินทร์กลับไปไง”

“ตอบได้ตรง”

“แล้วจะอ้อมค้อมทำไม”

“กลับเถอะ เหนียวตัว อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว” อินทัชเปลี่ยนเรื่อง บอกว่าอยากจะไปพักผ่อน ซึ่งรามินทร์ก็พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเรียกเด็กของร้านมาคิดเงิน

ทั้งคู่พากันเดินกลับไปยังรถที่จอดเอาไว้ โดยที่ไม่พูดคุยอะไรกันอีก อินทัชเลยมองแผ่นหลังของคนตรงหน้าแทน เพราะไม่รู้จะเอาสายตาไปจ้องตรงไหน

จนกระทั่งขึ้นรถและรถออก รามินทร์ก็ยังคงเงียบ อินทัชก็ยังคงเงียบ นิ่งเฉย ไม่พูดไม่จากัน บรรยากาศพาอึดอัดไม่เหมือนช่วงกลางวันที่ดูสบายๆ

หรือตอนนี้...มันกลับมาเป็นอย่างเดิม

“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะเที่ยวด้วยกันได้” อินทัชพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ

“นั่นน่ะสิ กูก็ยังแปลกใจตัวเอง”

“อืม...”

“ไอ้อิน...”

“อะไร?”

“กูถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหมวะ”

“ถ้าตอบได้”

“มึงช่วยพูดออกมาอย่างจริงๆ ไม่โกหกนะ”

“กูต้องฟังคำถามก่อน”

“วันนี้...มึงสนุกไหมวะ” รามินทร์ถามออกไป แล้วก็ลุ้นเอง

เขาอยากให้มันรู้สึกสนุก...เหมือนที่เขาเองก็สนุก...

“…”

การที่ได้เงียบมาเป็นคำตอบทำเอารามินทร์ใจเสียไป มือกำพวงมาลัยแน่น ลุ้นคำตอบจากปากของอินทัชที่เดาไม่ถูกว่าจะตอบคำถามนี้ไหม

“ว่าไงล่ะ”

“ถ้ากูไม่ตอบล่ะ”

“ก็เรื่องของมึง แต่กูจะเซ้าซี้ถามมึงจนกว่าจะตอบนั่นแหละ”

“กูว่ากูไม่เคยเห็นมึงมุมนี้มาก่อนเลยว่ะ”

“ใช่! มึงไม่เคยเห็นมุมนี้ของกู” เพราะกูเอาแต่ใจร้ายไง...

“หึ แล้วคิดยังไงถึงทำแบบนี้กับกูล่ะ” ถามกลับ

คิ้วเข้มขมวดแน่น หันมามองคนถามอย่างไม่พอใจ

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง กูถามมึงก่อน มึงก็ตอบสิวะ” ขึ้นเสียงดุ

“เอาแบบจริงๆ เลยนะ กูไม่เคยมาเที่ยวแบบนี้ ไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อน...”

“เอาแค่ว่าสนุกหรือไม่สนุก”

“หึหึ...” ร่างผอมหัวเราะ แล้วเอนหลังไปที่เบาะด้วยท่าทางที่สบายๆ

“แม่งลีลาว่ะ”

“ทำไมถึงอยากรู้นักล่ะ” ยกยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ

ความใจร้อนของรามินทร์ทำให้อีกคนดูเด็กไปเลย ก็แน่ล่ะ อินทัชอายุมากกว่ารามินทร์ปีหนึ่ง แถมน่าที่การงานยังทำให้มีความเป็นผู้ใหญ่สูง

“แค่อยากรู้!! ว่ามึงจะสนุกเหมือนที่กูสนุกไหม แค่นั้น!!” รามินทร์โพล่งออกมา ทำเอาดวงตาสวยเบิกกว้างอย่างตกใจ ส่วนคนที่พูดก็เหมือนจะรู้ตัวว่าโพล่งอะไรออกมาเลยกัดริมฝีปากล่างแรงๆ

ใบหน้าคมเข้มขึ้นสีอย่างอายๆ ที่หลุดคำพูดบ้าๆ ออกไป แต่ก็ไม่ต่างจากอินทัชนักหรอก นอกจากตาที่เบิกกว้างแล้วแก้มขาวๆ ยังขึ้นสีชมพูด ขับให้ความสวยของใบหน้าดูดีมากขึ้น

แต่รามินทร์ไม่เห็นเพราะไม่กล้าหันมามองหน้าคนข้างๆ

ใจเต้นแรงแข่งกันรัวเป็นกลองชุด

“เออ! สนุก” แล้วนี่ก็เหมือนมีผีตบปากให้พูด

อินทัชรู้สึกอายที่พูดออกไปแบบนั้นเลยเสมองหน้าต่างด้านข้าง ส่วนใบหน้าหล่อเหลาของรามินทร์ก็ปรากฏรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ใจที่เต้นแรงแบบนี้...ไม่ดีเลย

มันไม่ดีต่อใจเอามากๆ

เราสองคนเกลียดกันนะ!!!

ต่างคนต่างย้ำประโยคนี้ ต่อต้านหัวใจที่สั่นไหวของตัวเอง...






100%

 

   จริงๆ แล้วคนเรามันก็ไม่อยากหวั่นไหวกับคนที่เกลียดหรอกค่ะ แต่หัวใจเนาะ ใครมันจะไปห้ามได้กัน ฉะนั้นแล้ว เม้นท์ให้ยูกิด้วยนะคะ (เกี่ยว?)

   มีอะไรสามารถเข้าไปพูดคุย สอบถาม หรือติดตามข่าวสารการอัพนิยายของยูกิได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ https://www.facebook.com/sawachiyuki/

[aiyuki]

จะรักกันแล้วๆๆๆ แต่ อินทัชอย่าเพิ่งให้อภัยง่ายๆนะ

[lovewannabe]

ถึงจะรู้สึกดีแค่ไหน แต่เรื่องรักกัน มันคงไม่ง่าย

[บูมเบส]

อินแกต้องใจแข็งกว่านี้ให้มากนะ

[iceman555]

 

[little_munoi]

รักกันเหอะ
นะ
อันนี้ไม่ได้เรียกว่าเกลียดละ
อย่าให้เวลาผ่านไปเปล่าๆเลย
รักกันเลย รักกันเลย!~~~

[Jibbubu]

ไม่รู้ซิรู้แต่ว่าไม่อยากให้อินใจอ่อนง่ายๆ ไม่อยากให้หวั่นไหวง่ายๆ ก่อนที่รามจะรู้ความจริงว่าอินไม่ได้ทำอะไรน้องสาวรามเลย เพราะกลัวอินจะยอมยกโทษให้รามง่ายๆ

[cavalli]

 


ต้องเอาคืนน่ะ

[bun]

ถ้ารามินทร์ยอมรับความจริงว่าชอบอินแล้งใช้เวลาที่เหลิอเดินหน้าจีบอิินก็คงดี

[ASAMENG]

  จ้าเอาๆ 

[aom2529]

ลุ้นตัวโก่งได้ทุกตอนสิเนี่ยะ...อยากอ่านต่อๆ..ยูกิจ๋า..มาต่อเร็วๆนะ..

[Min*Jee]

เพลงจำเลยรักลอยมาเลยค่ะะะะะะะ เกลียดแต่ก็หวั่นไหววววว

[SawachiYuki]

Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก
ตอนที่ 27
อย่ามาลองดี

“นี่เขามีงานอะไรกันน่ะ คนเยอะเชียว” เจ้าจอมถามจุลจักรที่นั่งอยู่ในห้องทำงานของตนด้วย เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ ทีมออแกไนซ์จัดงานแต่งก็เริ่มลงมือการจัดเตรียมสถานที่แต่เช้า จริงๆ แล้วก็เริ่มที่จะจัดตั่งแต่เมื่อวานแล้ว เพียงแต่ไม่ได้ดูเป็นรูปเป็นร่างแบบนี้

ห้องทำงานของเจ้าจอมอยู่ในมุมที่สามารถมองเห็นสวนได้

“งานแต่งงานน่ะครับ”

“งานแต่ง?”

“ครับ...คุณรามสั่งไว้ตั้งก่อนไปเลยแล้วว่าจะมีทีมออแกไนซ์จัดงานมาที่นี่” จักรตอบ

“ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง”

“ก็เพราะคุณจอมเอาแต่หลบๆ ซ่อนๆ ไงครับ เลยไม่รู้ว่าจะมีงาน”

ก็จริงอย่างที่จักรว่า ตั้งแต่วันนั้นเจ้าจอมก็พยายามที่จะหลบเลี่ยงการเจอกับเหล่าคนงาน ทำเพียงแค่เดินไปบ้านพักแล้วก็มาทำงานในแต่ละวันเท่านั้น หนำซ้ำยังไม่ออกจากห้องทำงานอย่างที่ตนว่าด้วย เรื่องเสียๆ หายๆ ที่มีก็เริ่มหายไปแล้วด้วย ที่รับรู้มาคือคนงานหลายคนรู้สึกผิดและอยากให้เจ้าจอมเป็นเหมือนเดิม

ซึ่งเขาก็รอเวลาอีกนิด ค่อยออกไปเจอก็แล้วกัน แต่ดันมีงาน น้องชายเจ้าของรีสอร์ทอย่างเขาไม่ไปเจอลูกค้าเลยก็ทำไม่ได้ด้วยสิ เดี๋ยวจะกลายเป็นขี้ปากคนงานอีกรอบหนึ่ง ขี้เกียจทำหน้าเศร้า บีบน้ำตาแล้ว

“เฮ้อ...งั้นฉันควรจะออกไปพบกับลูกค้าบ้างดีกว่า”

“ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหมครับ”

“ก็แหงอยู่แล้ว หยุดทำงานของนายทุกอย่างซะ แล้วเดินข้างๆ ฉัน โอเค้?”

“ครับ”

“งั้นก็ไปกันเถอะ”

ร่างสูงล่ำสันเดินตามชายร่างเล็กอย่างเจ้าจอมไป ระหว่างทางคนงานก็ทั้งก้ม ทั้งโค้งให้ แล้วยังเอ่ยอย่างยินดีที่ได้เห็นเจ้าจอม ซึ่งเจ้าจอมก็ยิ้มตอบรับบางๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่โกรธอะไร

ถือว่าเป็นเรื่องดีของเหล่าคนงานเลยนะเนี่ย

“ฉันไม่ได้โกรธหรอก ไปทำงานกันได้แล้วไป พรุ่งนี้จะมีงานใหญ่นี่”

“ครับ!!”

“ค่ะ!!”

คนงานทั้งหญิงและชายต่างรับคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่แข็งขัน ราวกับได้รับน้ำหล่อเลี้ยงกำลังใจจากเจ้านายตัวน้อยของพวกเขาทั้งหลาย

“ผมดีใจที่คุณจอมยอมอภัยให้คนงาน”

“ก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก”

“ดีจังเลย คุณจอมจิตใจดี”

หึ...ถ้านายรู้ธาตุแท้ของฉัน นายยังอยากจะรักฉันอยู่ไหมนะ...

แต่ต่อให้ไม่อยาก นายก็ต้องเป็นของฉัน...ของฉันตลอดไป

“ก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอก ฉันก็คน มีรัก โลภ โกรธ หลงกันทั้งนั้นแหละ”

“ครับ”

“เลิกพูดเรื่องนี้ แล้วตามฉันมา”

ร่างบางเดินตรงไปยังสวนที่กำลังเริ่มจัดสถานที่และตกแต่ง ซึ่งพอเห็นร่างผอมโปร่งที่สูงกว่าเจ้าจอมหน่อยๆ ใบหน้าหวานก็เหมือนมีแรงดึงดูดให้เดินเข้าไปหา อาจเป็นเพราะดูภายนอก เห็นชายคนนี้กำลังยืนสั่งงานอยู่ เลยคิดว่าเป็นหัวหน้างาน เลยจะมาทักทาย

“สวัสดีครับ” เจ้าจอมยิ้มหวานให้คนตรงหน้า

“เอ่อ...สวัสดีครับ”

“ผมเจ้าจอมนะครับ เป็นน้องชายของคุณรามินทร์ แล้วคุณ?”

“ผมปลายฝันครับ เรียกดรีมก็ได้ เป็นพนักงานพาร์ทไทม์ของรีสอร์ทที่คุณรามินทร์ให้ดูแลประสานงานกับออแกไนซ์จัดงานจากกรุงเทพฯ น่ะครับ”

“อ๋อ...คุณดรีม เห็นจักรพูดให้ฟังอยู่ กว่าจะได้เจอตัว ขอโทษด้วยที่ผมไม่ได้มาทักทายก่อนหน้านี้” เจ้าจอมร้องอ๋อ ก่อนจะขอโทษปลายฝันอย่างรู้สึกผิด

แม้คนตรงหน้าจะบอกว่าเป็นพนักงาน แต่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคนๆ นี้เป็นลูกค้ารายใหญ่ของเรา

คู่หมั้นของผู้มีอิทธิพล ปฐพี อัคนี แห่งอภิหชัยบดินทร์...

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงตอนนี้ผมก็แค่เด็กพาร์ทไทม์คนหนึ่ง”

“โถ่...คุณดรีมถ่อมตัวอย่างที่จักรบอกจริงๆ ถ้ามีอะไรขาดเหลือ บอกผมได้นะครับ”

ตลอดการเก็บตัวของเจ้าจอม จักรก็เล่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นในรีสอร์ทให้ฟังทั้งหมด รวมถึงเรื่องของปลายฝันด้วย แต่ไม่รู้ว่างานวันพรุ่งนี้ ก็เป็นของคนตรงหน้า และปลายฝัน ก็ยังไม่รู้

คนที่รู้มีเพียงทีมงานออแกไนซ์ รามินทร์ และขรรค์เท่านั้น

“ตอนนี้ไม่มีอะไรขาดแล้วล่ะครับ แค่จัดสถานที่ให้เสร็จเท่านั้นเอง” ปลายฝันตอบยิ้มๆ

“ยังไม่ทันเสร็จ ผมก็ว่าสวยแล้วนะครับ ถ้าเสร็จจะสวยขนาดไหนนะ”

เจ้าจอมมองสถานที่รอบๆ ที่มีดอกไม้รอบๆ กับสวน ที่เตรียมจะทำซุ้ม ทำอะไรต่างๆ อย่างชอบใจ ถ้าได้แต่งงาน เจ้าจอมก็ฝันไว้ว่าอยากจะมีงานแต่งสวยๆ ที่เต็มไปด้วยดอกไม้

ถ้าพูดออกไปทุกคนจะหาว่าเขาสาวแตกแน่ๆ แต่เปล่าเลย

ถึงเจ้าจอมจะเป็นเกย์ แต่ก็ไม่ได้ออกหญิง และเป็นชายที่ชอบดอกไม้ก็เท่านั้น...

“ดูเหมือนคุณเจ้าจอมจะชอบดอกไม้นะครับ” คำถามของปลายฝัน ทำให้เจ้าจอมหันกลับมามองอย่างแปลกใจ รวมทั้งจักรที่ยืนสังเกตไปด้วย

คุณจอมชอบดอกไม้จริงๆ สินะ ตาเป็นประกายเชียว...

“ครับ...ผมชอบ”

ไม่ได้ปิดบัง เพียงแต่ไม่เคยมีคนถามก็เลยไม่พูดเท่านั้น

“ชอบดอกอะไรเป็นพิเศษไหมครับ”

“ผมชอบกุหลาบ...”

“ชอบดอกไม้ที่สมกับเป็นคุณเลยนะครับ ไม่ต้องเดาสีเลย ผมรู้ว่าคุณเจ้าจอมชอบสีอะไร แต่ว่า...ให้คุณเจ้าจอมบอกคนสำคัญของคุณเป็นคนแรกเถอะครับ” ปลายฝันพูด ในประโยคสุดท้ายมองไปยังจักรที่ไม่ว่าเจ้าจอมจะพูดหรือทำอะไร คนๆ นี้ก็ยังคงมองที่เจ้าจอมไม่มองที่อื่นเลย

เดาไม่อยากเลยว่าทั้งคู่รู้สึกยังไงต่อกัน

“คุณดรีมน่ากลัวนะครับ”

“ฮะๆ น่ากลัวอะไรล่ะครับ งั้น...ผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ คุณเจ้าจอมเดินดูรอบๆ ต่อได้เลยนะครับ” ปลายฝันเอ่ยขอตัว

“ครับ เชิญเลย” เจ้าจอมผายมือไปข้างหน้าน้อยๆ ก่อนที่ร่างโปร่งบางของปลายฝันจะเดินไปทำงานในส่วนต่างๆ ต่อไป...

“ไอ้จักรพึ่งรู้...ว่าคุณจอมชอบดอกกุหลาบ”

“ทำไมล่ะ มันไม่เข้างั้นหรือ”

“เปล่าครับ มันเหมาะ เหมาะกับคุณจอมมาก โดยเฉพาะสีแดง ผมว่าสีแดงเป็นอะไรที่เหมาะกับคุณจอมอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน”

เจ้าจอมยิ้ม...สีแดงงั้นหรือ

กุหลาบแดง...เป็นดอกไม้ที่เขา ชอบมากที่สุดเลยล่ะ

“ฉันอาจจะเป็นคนแรงๆ มั้ง เลยดูเหมาะ”

“คือ...”

“เอาเถอะ ตามฉันมาสิ จะไปดูตรงอื่นต่อ”

จักรเดินตามร่างเล็กอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับครุ่นคิดไปด้วยว่าอะไรที่ทำให้เขารู้สึกว่ากุหลาบแดงเป็นดอกไม้ที่เหมาะกับเจ้าจอมมาก มากจริงๆ

บางครั้ง เจ้าจอมก็ดูร้ายกาจ...แต่ก็ดูสุภาพ อ่อนโยน

บางครั้ง ก็เหมือนจะใช้คำพูดแรงๆ แต่ก็ไม่ใช่คำหยาบคาย

“ป้ารีครับ”

“คุณจอม! ป้าดีใจมากที่คุณจอมมาให้ป้าเห็นสักที โถ่ คุณหนูของป้า...มีเรื่องอะไรทำไมไม่บอกป้าล่ะคะ จะได้จัดการให้”

ป้ารีที่เป็นหัวหน้าแม่ครัว ก็ถือว่าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเติบโตมาได้จนถึงทุกวันนี้ของเจ้าจอม เพราะตอนเด็กเวลาที่เขามาที่นี่ ป้ารีจะคอยดูแลเขาเสมอ...

“ผมจัดการได้ครับ ไม่มีอะไรแล้ว วันนี้เลยมาอ้อนของโปรดจากป้ารี”

“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวไปนั่งรอนะคะ เดี๋ยวป้าทำให้แป๊บเดียว จะให้เด็กยกไปให้” ป้ารีพูดอย่างเอ็นดูกับการออดอ้อนที่แสนน่ารักของคุณหนูของเธอ ท่ามกลางสายตาที่มองเจ้ายอมด้วยรอยยิ้มและเอ็นดูไม่ต่างกัน

แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ที่เจ้าจอมมาร่าเริงเหมือนเดิม

“ขอบคุณนะครับ ฟอด!” หอมแก้มตอบแทนไปทีนึง ทำเอาคนอายุมากแล้วถึงกับยิ้มกว้าง

“ตายแล้ว!! ทำอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ล่ะคะ”

“ฮ่าๆ ไปดีกว่า”

ร่างบางหัวเราะก่อนจะเดินกลับไปยังห้องอาหารคืนเมื่อรอรับประทานอาหาร ส่วนจักรก็ยืนรออยู่ที่โต๊ะแล้ว พอเห็นว่าเจ้าจอมเดินมาก็รีบนั่งลงทันที เพราะก่อนที่เจ้าจอมจะเข้าครัวได้สั่งไว้ว่าให้นั่งรอ

แต่เขาก็เป็นแค่คนงานธรรมดาๆ จนๆ จะกล้านั่งรอได้ยังไง

“เป็นยังไงบ้างครับ”

“ก็ดี ไม่มีอะไร”

“ดีจัง”

“หึหึ” หัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วมองตาจักรอย่างหวานซึ้ง ทำเอาตาคมต้องเสหนีไปอีกทางเพราะรู้สึกหวั่นไหว อีกทั้ง...มันยั่วอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก

วันนี้...เป็นการกินข้าวที่ทรมานที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลย

…

…


“อึก...อ้า ค่ะ คุณจอม คุณจอม อืม...” เสียงครางแหบพร่าดังขึ้นในห้องนอนของบ้านพักจุลจักร จินตนาการในมโนสึกนึกเขาทำให้ไม่อาจต้านทานความต้องการได้เลยต้องใช้มือล้วงเจ้าลูกชายออกมาปลอบ

มือแกร่งนำพาส่วนแข็งขืนไปแตะสวรรค์ด้วยมือ หลับตาพริ้มนึกถึงภาพที่แสนจะยั่วเย้า ยั่วยวนของเจ้าจอมไปด้วย แล้วยิ่งคิดถึงภาพที่เจ้าจอมทำเรื่องอย่างว่ากับเขา...

ก็ปลดปล่อยความต้องการได้มา จักรหอบน้อยๆ ปาดเหงื่อที่หน้าออกไป ก่อนจะลุกไปเปิดไฟแล้วทำความสะอาดตรงนั้นที่เลอะน้ำกามของเขา

“วิตถารจริงๆ เลยมึง กล้าคิดได้ยังไงวะ” ต่อว่าตัวเองไปด้วยขณะที่ทำความสะอาดอยู่

Rrrrr…

“ว่าไงวะ”

(พี่จักรๆ พรุ่งนี้ฝากดูงานของฉันให้ด้วยนะพี่) เสียงร้อนรนจากปลายสายทำให้ใบหน้าดุยิ่งดูโหดเข้าไปอีก

“เกิดอะไรขึ้นวะ ไอ้ขรรค์?”

(บ้านพักของเงิน...ถูกโจรขึ้นบ้านว่ะพี่ ฉันจะไปดูเงินที่โรงพยาบาลแล้วก็จัดการเรื่องนี้ด้วย)

“อ้าว? หมอเงินเป็นไรมากไหมวะ” ถามด้วยน้ำเสียงเครียดๆ แล้วก็เป็นห่วง

(ไม่รู้พี่ ฉันกำลังไป)

“แล้วมึงบอกคุณรามหรือยัง”

(บอกแล้ว คุณรามให้ฉันโทรมาบอกพี่ ช่วยจัดการงานพรุ่งนี้ต่อนะพี่)

“ได้ๆ มีอะไรให้ช่วยก็ติดต่อมานะเว้ย”

(ขอบใจว่ะพี่) ขรรค์ตัดสายไปทันทีที่พูดจบ

จักรเองก็วางโทรศัพท์ไปด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะเอาผ้าไปโยนไว้ในห้องน้ำ ก็เป็นห่วงหมอเงินเหมือนกัน เพราะยังไงก็คนรู้จักกัน หวังว่าจะไม่เป็นอะไรมาก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ใครมาวะ?”

จักรที่ทำท่าจะนั่งซักผ้าก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องนอนไปยังหน้าประตูบ้านพักทันที พอเปิดประตูออกมาก็ทำหน้าตาสงสัยทันที

“มาทำไมแก้ว นี่มันค่ำมากแล้วนะ มันดูไม่ดี” จักรเดินออกมาจากตัวบ้าน แล้วปิดประตู ยืนคุยกับหญิงสาวที่มาบ้านเขาอยู่หน้าบ้าน

“ห้องแก้วไฟมันเสียน่ะจ้ะ”

“ก็แล้วทำไมไม่ให้ลุงชมดูให้ ที่นี่กับบ้านพักสำหรับผู้หญิงก็อยู่ไกลกันจะตาย”

“ฉันหาลุงชมไม่เจอ จะให้พึ่งคนอื่นฉันก็กลัว พี่จักรไปดูไฟให้แก้วหน่อยได้ไหมจ้ะ” หญิงสาวทำหน้าขอร้องอ้อนวอน จนจักรถอนหายใจแรงๆ

“ทำไมไม่ไปนอนห้องคนอื่นก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาตามคนไปซ่อม แก้วก็รู้ว่าผู้ชายไปที่พักผู้หญิงตอนกลางคืนมันไม่ดี”

“แต่ว่า...ที่เรือนพักมีคนอยู่ไม่กี่คน แล้วคนที่ฉันรู้จักก็ยังเตรียมอาหารสำหรับงานพรุ่งนี้อยู่ ฉันเลยมาขอให้พี่ช่วยหน่อย ได้ไหมจ้ะ”

“เออๆ เดี๋ยวพี่ไปเอาอุปกรณ์ก่อน”

“ไม่ต้องจ้ะ!!” เธอรีบบอกเสียงดัง ทำเอาจักรหันมามองหน้าแก้วอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไม?”

“ฉันมีจ้ะ ที่ห้องฉันมี คราวก่อนพี่ยิมมาซ่อมให้ครั้งหนึ่ง แล้วแกก็ลืมไว้น่ะจ้ะ ไฟห้องฉันเสียบ่อย”

“เหรอ...งั้นก็ไป พี่ปิดบ้านก่อน”

จักรปิดบ้านแล้วเดินตามหญิงสาวไปยังเรือนพักคนงานหลังใหญ่ ที่แบ่งไว้เป็นห้องๆ สำหรับผู้หญิงและคนงานที่อายุมากแล้ว โดยไม่ได้เห็นรอยยิ้มของแก้วเลยสักนิดว่าเป็นยังไง

พอมาถึงจักรก็พบว่าไฟในห้องของคนงานเปิดอยู่บางห้อง แสดงว่ายังมีบางส่วนที่ยังเตรียมงานวันพรุ่งนี้อยู่ ส่วนแก้วที่จริงก็ยังไม่เสร็จงานหรอก เพียงแต่บอกกับคนอื่นว่าตนไม่สบาย ขอมาพักก็เท่านั้น

“เข้ามาสิพี่จักร” หญิงสาวเปิดประตูห้องแล้วเชื้อเชิญให้จักรเข้าไป

“แก้วไปรอพี่ที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ ให้พี่เข้าไปซ่อมคนเดียวดีกว่า มันดูไม่ดี”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่จักร ถ้ามีอะไรขาดเหลือฉันจะได้ช่วยได้”

เมื่อเห็นว่าจนใจจะพูด จักรก็เข้าห้องไปตามหญิงสาว โดยที่แก้วก็ปิดประตูทันที ส่วนจักรยังไม่รู้อะไรนอกจากความมืดมิด คลำๆ หาสวิสต์ไฟ ก่อนจะเปิด

พรึ่บ!!

“แก้ว!!! นี่มันอะไร...ไฟไม่ได้เสียนี่ โกหกพี่ทำไม?”








50%

 

   ตัดฉับไว้ครึ่งหนึ่งเช่นเดิม ยังไงก็เม้นท์ให้กันด้วยนะคะ ทำไมเม้นท์ถึงลดจัง สงสัยตั้งใจเรียนสินะ ฮ่าๆ ^_^ ถือว่าขอร้องเนาะ คนแต่งก็อยากได้กำลังใจเพราะกว่าจะแต่งได้ตอนหนึ่งคนเขียนก็ต้องผ่านอุปสรรคหลายๆ อย่างมาก กว่าจะเสร็จในแต่ละตอน

หากมีอะไรสงสัย อยากสอบถาม อยากพูดคุยกับคนเขียน หรือติดตามข่าวสารการอัพนิยาย ก็ไปหากันที่แฟนเพจได้นะเจ้าคะ https://www.facebook.com/sawachiyuki/

[iceman555]

อีแก้วไม่เข็ดสินะ.   จักรอย่าไปหลงกลมันนะ

[aiyuki]

นังแก้ว!! ต้องโดนตบซักทีนะ

[Jibbubu]

คุณจอมมาสั่งสอนนังร่านคนนี้ให้หนักเลยนะคะ อยากได้ผู้ชายซะตัวสั่นเชียว คุณจอมเอาให้นังแก้วมันไม่กล้ากลับมาอยู่ที่นี่เลยได้ยิ่งดีค่ะ

[lovewannabe]

รอดูจุดจบของนาง

[viewier]

แก้วนี่ไม่จบจริงๆ นะ อยากโดนจอมเล่นงานแบบจัดหนักรึไง
คู่นี้ยิ่งจูนกันยากๆ อยู่ จักรมันยิ่งไม่รู้เรื่องอะไร ถ้าทะเลาะกันนี่ยาวเลยนะ
อยากน้อยแก้วต้องโดนตบอะ ให้จอมจัดหนักเลย

[Min*Jee]

โถถถถถถ ชะนีระริกระรี้แบบนี้ต้องเจอน้องจอมVer. Last Boss ทำลายล้างมันเลยค่ะ!!!!!! 

[aom2529]

อ๊ากกกกก..จักร..กระโดดถีบเลย

[little_munoi]

นังแก้วววว เดี่ยวเอ็วจะโดนไม่ใช่น้อย!

[cavalli]

 


แก้วยังไม่ตาย อีกหรอ ?

[labelle]

กำลังจะไปได้สวย ยังมีมารมาอีก ช่างกล้าเนาะ

เจ้าจอมคงต้องจริงจังแล้วใช่ไหม
จักรต้องรอดนะ อย่าปล่อยให้ลามล่ะ

ปลายฝันเอ้ยยย จัดงานให้ตัวเอง ดีละจะได้ถูกใจ 555