d o u b l e M
t w e n t y
รามินทร์ตื่นแต่เช้าพร้อมกับความสดชื่น แค่นึกถึงเรื่องที่เข้าจะทำวันนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว มือหนาคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้ขึ้นสะพายบนไหล่ เช็กความเรียบร้อยของตนเองอีกครั้งก่อนออกจากห้อง
“จะไปตอนนี้เลยเหรอรามินทร์?”
“ครับแม่”
“ไม่กินข้าวเช้าหน่อยเหรอคะ?”
“ไม่ล่ะครับ”
“ปล่อยไปเถอะค่ะแม่ ลูกชายแม่อยากจะไปเดตจนเนื้อเต้นแล้ว”
รามินทร์ปรายตามองพี่สาว ก่อนยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้วโดยที่มารดาไม่เห็น วานินแทบกรี๊ด ไอ้น้องเวร!!! กล้ายกให้นิ้วกลางพี่สาวคนสวยได้ยังไง!
“งั้นเอาแซนด์วิซไปกินบนรถหน่อยนะ เดี๋ยวแม่ทำให้”
“ครับ..” รามินทร์พยักหน้ารับ จะปฏิเสธก็กลัวว่าคนเป็นแม่จะน้อยใจ ไหนจะพี่สาวที่คอยเสี้ยม กลับมาบ้านทำไมก็ไม่รู้ หอพักใกล้มหาวิทยาลัยมีไม่รู้จักอยู่!
รามินทร์ขับรถไปตามท้องถนนที่คุ้นเคย จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นที่มีบริเวณบ้านร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้ เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นประตูรั้วไม่ได้ล็อค เด็กหนุ่มเดินข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงใสฮัมเพลงดังออกมาจากห้องครัวทำให้เขาระบายยิ้มออกมา
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
มีนหันมองต้นเสียง รามินทร์เดินเข้ามาใกล้พร้อมส่งยิ้มให้
“มา.. ทำไมอ่ะ?”
“จะพาไปเที่ยว นึกว่ายังไม่ตื่นซะอีก”
มีนไล่สายตามองการแต่งตัวของเพื่อนนักบาส รามินทร์อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนสบายตา แขนเสื้อถูกพับขึ้นถึงข้อศอก ที่คอเสื้อมีแว่นกันแดดเลนส์สีเทาเสียบอยู่ กางเกงขาสั้นสีขาวเหนือเข่าขึ้นไปเล็กน้อยยิ่งเสริมให้ดูชิลมากยิ่งขึ้น ไหนจะผมที่ไม่ได้เซ็ทนั่นอีก โดยรวมแล้วมัน... หล่อมาก!!!
“เที่ยวอ่ะไรอ่ะ? นี่จะไปใส่บาตรกับแม่”
“แต่งตัวแบบนี้ไปไหนดีครับ?”
มีนหรี่ตามองคนที่ยิ้มสนุก จะมาไม้ไหนเนี่ย แล้วแต่งตัวชิล ๆ แบบนี้...
“ทะเล!!!?”
“อ่าฮะ”
“เฮ้ยยยย จะไปทะเลเหรอ!?”
“ครับผม”
“น้องมีน.. อ้าว รามินทร์มาแต่เช้าเลย”
“สวัสดีครับน้ากานต์”
“สวัสดีจ้า จะไปตอนนี้เลยเหรอคะ?” มีนมองรามินทร์กับคุณแม่ด้วยความไม่เข้าใจ
“มีนบอกว่าจะใส่บาตรก่อนครับ คิดว่าจะไปหลังจากนั้น”
“โอเคจ้ะ”
“อะไรกันอ่ะ บอกมีนบ้างสิ” รามินทร์ยักคิ้ว ไม่ตอบอะไรให้ลูกแมวหายสงสัย
“รามินทร์ไปใส่บาตรด้วยกันไหมคะ?”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“เฝ้าบ้านดี ๆ น้าาาา” มีนหัวเราะคิก ลูบศีรษะรามินทร์ก่อนยีเบา ๆ แล้วเลื่อนมือลงไปเกาคาง รามินทร์เดาะลิ้น แต่ก็ไม่ได้ปัดป้อง นึกเคืองที่เห็นว่าเขาเป็นฮันเตอร์ บัสเตอร์
“ไปคุยกับแม่นี่ตอนไหนว่าจะไปเที่ยว?” มีนถามเมื่อขึ้นรถมา รามินทร์หันมองก่อนกลับไปมองถนน ปลายนิ้วเคาะบนพวงมาลัยและผิวปากอย่างอารมณ์ดี “รามินทร์!”
“อาทิตย์ที่แล้วครับ กะจะพาไปเที่ยวหลังสอบเสร็จ พอดีคุณวานินแนะนำที่นี่มาด้วย”
“แล้วทำไมไม่บอกนี่ก่อนอ่ะ?”
“บอกก่อนมีนก็เอาน้ากานต์มาอ้างอยู่ดี สู้ขอน้ากานต์ก่อนเลยดีกว่า หึหึ”
เจ้าเล่ห์นักนะ!
“นิสัย! ถึงไม่ขอแม่คิดว่านี่จะปฏิเสธหรือไง!”
“ไม่ครับ ถ้าไปทะเลมีนตอบตกลงแบบไม่คิดแน่ ๆ แถมยังเที่ยวฟรี กินฟรีอีก ไม่น่ารอดนะ”
“รามินทร์!! หาว่านี่งกเหรอวะ!!!”
“เปล่าเลย คิดไปเองนะแมวเหมียว” เปล่าแล้วทำไมต้องหัวเราะด้วยวะ! นั่น! ไม่ต้องยื่นมือมาเกาคางเลยนะ แล้วพี่ก็ไม่ได้เป็นแมวเหมียวด้วย!!
“มินทร์...”
“ว่า?” หันไปมองคนถาม ตอนนี้เคี้ยวแซนด์วิซแก้มตุ่ย ฮึ่ม!! เห็นแล้วอยากจะฟัดให้ช้ำ!
“มีใบขับขี่ป่ะ ขับรถมาแบบนี้อ่ะ?”
“ไม่มี”
“อ้าว!”
“ก็ยังไม่ 18 แล้วนี่นา”
“แล้วถ้าตำรวจเรียกล่ะ!”
“คิดมาก”
อะไรอ่ะ!! ไม่มีใบขับขี่ทำไมคุณป้าปล่อยให้ขับรถเอง!! เฮ้ยยยย พี่ไม่โอเคนะเว้ยยยยยยย!
ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงก็มาถึง หลังจากหาที่จอดรถได้รามินทร์ก็พาไปซื้อตั๋วเพื่อขึ้นเรือข้ามไปที่เกาะล้าน (ถึงไม่มีใบขับขี่ก็ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพงับ ;_; )
“ดุ๊กดิ๊กจังเลยยยยย” รามินทร์พูดพร้อมกับวางมือบนหัวพี่แล้วโยกไปมา มือหนาดึงให้ไปยืนข้าง ๆ ก่อนจะเอาแว่นกันแดดอีกอันใส่ให้ร่างบาง มีนดันแว่นที่ให้ชิดสันจมูกแล้วยิ้มแฉ่งอย่างน่ารัก รามินทร์ก็ใส่แว่นเหมือนกัน แต่คนละอันกับตอนใส่ขับรถ
“ตื่นเต้นนนนน มาถ่ายรูปกัน” มีนบอก
เอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเปิดกล้องหน้า รามินทร์แย่งไปถือเอง เด็กตัวสูงหัวเราะเบา ๆ เมื่ออีกคนบอกให้ถ่ายให้เห็นป้ายด้านหลังด้วย มีนยิ้มกว้าง ชูมือขึ้นสุดแขนโดยอีกข้างวางบนไหล่รามินทร์ และรามินทร์เองก็ใช้แขนข้างที่ว่างโอบเอวบางอย่างถือวิสาสะโดยที่อีกคนไม่รู้ตัว.. เมื่อบันทึกเรียบร้อยมีนก็อัพโหลดลงโซเชียลเน็ตเวิร์คพร้อมคำบรรยายใต้ภาพด้วยแฮชแท็ก #doubleMgetaway
“มินทร์ดูพวกนี้ดิ” มีนพูดกลั้วหัวเราะพลางยื่นสมาร์ทโฟนให้รามินทร์ดูด้วย จันทร์เจ้ากับเวฟเข้ามาคอมเมนต์หวีดร้องและก่นด่าพวกเขาว่าไม่ชวนแถมยังบอกจะแจ้งรีพอร์ตสแปมอีกแหนะ
“สวยยยยยยยยยยยย!” ได้กลิ่นทะเลแล้วมันกระปรี้กระเปร่าจริง ๆ น้ำทะเลสีฟ้าใสเป็นประกายเล่นกับกันแสงแดด เห็นแล้วอยากกระโดดลงไปแหวกว่าย
“ใจเย็น ไปที่พักก่อนครับ”
นั่งรอทางที่พักมารับไม่นานก็เดินทางไปที่พัก จัดการเช็กอินเข้าพักเรียบร้อยก็รับกุญแจมา ทั้งกุญแจห้องและกุญแจมอเตอร์ไซด์ เมื่อถึงห้องพักมีนก็ปล่อยกระเป๋าลงพื้นและทิ้งตัวใส่เตียงทันที
“ไปหาอะไรกินกัน”
“อยากนอนอ่ะ แอร์เย็นมาก”
“ไม่หิวหรือไงครับ จะเที่ยงแล้วนะ”
“ยังเลย ขอนอนก่อนแป๊บนึง นะนะ มินทร์ทั้งขับรถ ทั้งตื่นแต่เช้าไม่เหนื่อยเหรอ?” พูดเสียงอ้อน กะพริบตาปริบ ๆ
รามินทร์ถอนหายใจ ยังไงเขาก็พ่ายแพ้ต่ออำนาจของมีนอยู่ดี....
“โอเคครับผม พักก่อนก็ได้ครับ”
“เย้!!” มีนร้อง กลิ้งไปมาบนเตียงขนาด 6 ฟุต เขาชะงักค้าง ในห้องมีเตียงเดียวนี่หว่า แบบนี้พี่ต้องนอนร่วมเตียงกับรามินทร์เหรอ!!!!! แต่.. จะกลัวอะไรวะ ปกติแล้วก็นอนด้วยกันออกบ่อย เตียงเล็กกว่านี้ด้วยซ้ำ งืม ๆ
รามินทร์ปล่อยให้มีนหลับไป แล้วพาตัวเองไปจัดของ ระหว่างรอคนหลับก็เล่นแทปแล็ตฆ่าเวลา สลับกับมองแมวน้อยเป็นระยะ มุมปากหยักยกขึ้น วางแทปแล็ตไว้ข้างตัวก่อนลุกขึ้นไปหยิบกล้อง mirrorless ที่เอามาด้วยออกมา รามินทร์นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งที่พื้นข้างเตียง ยกกล้องในมือขึ้นและเริ่มทำการแอบถ่ายรูปภาพแมวน้อยขี้เซา
มองคนหลับแบบนี้ก็เพลินดีเหมือนกัน....
เมื่อทานอาหารกันจนอิ่มหนำ เราก็ขับรถไปเที่ยวตามหาดต่าง ๆ แน่นอนว่ารามินทร์ไม่ให้พี่ขับ ชิชะ! มีนเดินลงทะเลทั้งยังไม่ถอดร้องเท้า ร่างเล็กระบายยิ้มกว้างออกมาเมื่อสัมผัสกับน้ำทะเลเย็นสดชื่น น้ำสีฟ้าใสจนมองเห็นเท้าตัวเองทำให้มีนพอใจไม่น้อย คนน่ารักหันกลับไปที่ฝั่ง เมื่อเห็นรามินทร์ยืนอยู่ก็กวักมือเรียก
“ว่าไงครับ?”
“เล่นน้ำกัน~~” ว่าพร้อมกับเตะน้ำใส่รามินทร์แล้วหัวเราะเสียงใส
“แดดยังแรงอยู่เลย ขึ้นเถอะ
“ม่ายยยยยยยย! เปียกแค่เท้าเองอ่ะ”
“มีนป่วยง่ายจะตาย รอแดดร่มกว่านี้ก่อนครับ”
“มินทร์น่ะ! คนอื่นก็เล่นกันเยอะแยะ”
“อย่าดื้อสิ ถ้าป่วยพรุ่งนี้อดนะครับ”
มีนเชิดหน้า เตะน้ำใส่รามินทร์อีกครั้งด้วยความหมั่นไส้แล้วเดินขึ้นฝั่ง
“มีน ไม่งอแงสิ”
“ไม่ได้งอแง แค่อยากเล่นน้ำอ่ะ อยากเล่นน้ำ มินทร์แม่ง ไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย งอน งอน งอน!”
“มีนาครับ หึหึ”
“หัวเราะอะไร มีอะไรตลก!!”
ใบหน้าน่ารักนั่นไงครับ ปากเชิด ๆ นั่นอีก จับจูบสักทีดีไหมเนี่ย!!
“จำไว้เลย รามินทร์จำไว้เลย จำไว้ ๆ ๆ”
“โอ๋ ๆ คนดี ไม่งอนนะครับ”
มีนจิกตามอง “มาทะเลทำไมถ้าไม่เล่นน้ำ วุ้ยยยย!”
“ฮะฮาาาา! โอ๊ย! เราอยู่กันหลายวันน่า”
“กี่วัน!!”
“กลับวันอาทิตย์ครับ หึหึ”
“จิ๊! ก็อยากเล่นตอนนี้อ่ะ!”
“ตอนนี้แดดยังแรงอยู่ เดี๋ยวไม่สบายอีกจะทำยังไง หืม?”
“ก็...”
“ไม่งอแงเนอะ เก่งแล้วไม่งอแงเนอะ” รามินทร์จับปลายคางมนแล้วส่ายไปมา
“เออ!! ไม่เล่นก็ได้”
“หึหึ ดีมากครับ”
“ขี้บ่นนักใช่ไหม!!!”
“อ้ากกกก!” มีนกดศีรษะรามินทร์ลงทะเล แต่ไม่นานเขาก็ถูกรวบไปกอดแล้วเป็นฝ่ายโดนกดแทน ร่างบางพยายามดันตัวขึ้นเหนือผิวน้ำแต่ไม่เป็นผลเพราะสู้แรงรามินทร์ไม่ไหวจึงต้องยอมแพ้ต่อชะตากรรม.. อย่าให้เอาคืนนะไอ้หมี!!!!
“แฮ่ก.. ไม่เล่นแล้ว”
“เหนื่อยแล้วหรือไง ไหน ใครงอแงจะเล่นน้ำครับ” รามินทร์โน้มหน้าลงให้ใบหน้าอยู่ใบระดับเดียวกันกับคนที่นั่งหย่อนขาเตะน้ำอยู่บนโขดหิน มีนจิกตามอง ยื่นมือไปดึงแก้มรามินทร์แรง ๆ
“พักก่อนไม่ได้ไง?” เวลาเย็น ๆ แดดไม่ค่อยมีอย่างนี้มันช่างดีกับใจจริง ๆ “คิดถึงไอ้สามคนนั้นเนอะ”
“น่ารำคาญจะตาย” เขาพูดพร้อมกับนั่งลงข้างร่างเล็ก
“เที่ยวหลาย ๆ คนน่าสนุกดีออก มาทะเลต้องเที่ยวกับเพื่อนสิ!”
“อ๋ออออ มากับนี่สองคนไม่สนุกงั้นสิ”
“เปล่าาาาา” ตอบลากเสียง หันมองเพื่อนตัวสูง มีนยิ้มบางแล้วเบือนกลับไปมองท้องทะเลตามเดิม เพราะทนไม่ไหวกับนัยน์ตาเชื่อมหวาน “เที่ยวกับมินทร์ก็สนุก..”
รามินทร์ยื่นมือไปยีกลุ่มผมสีช็อกโกแลตที่เปียกชื้นเพราะน้ำทะเลอย่างหมั่นเขี้ยว แก้มใสแดงปลั่งน่ามอง นัยน์ตาสวยเป็นประกายเล่นกับแสงอาทิตย์ยิ่งน่าหลงใหล เขามองใบหน้าน่ารักราวกับโดนมนต์สะกด เด็กตัวสูงยื่นหน้าเขาไปใกล้อย่างไม่รู้ตัว ใกล้... จนได้กลิ่นอ่อน ๆ จากผิวแก้มนวล ใกล้จนปลายจมูกแทบจะชิดกับผิวนุ่ม...
“เฮ้ย!” เสียงร้องของลูกแมวดึงสติเขากลับมา
“อะไรครับ?”
“ขา!” มีนยกขาขึ้น ที่หน้าแข้งเขาขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด มีนยกขาอีกข้างขึ้นมาเทียบกัน ข้างนี้ก็มีเหมือนกันที่อยู่ที่เท้า
เฮ้ย! อะไรวะ!
“แพ้อะไรล่ะเนี่ย กลับห้องพักไปอาบน้ำเลยครับ!” รามินทร์ฉุดแขนร่างเล็กให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินไปที่มอเตอร์ไซด์ มีนอยากแย้งว่าไม่ได้เป็นอะไร เพราะยังอยากเล่นน้ำต่อ แต่ว่าพอเห็นใบหน้าหล่อเคร่งเครียดแล้วเขาก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกไป
มีนตบเบา ๆ ที่อกข้างซ้าย หัวใจดวงน้อยพองโตจนคับอกเมื่อเห็นว่ารามินทร์เป็นห่วง...
ไล่ลูกแมวจอมดื้อไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็มานั่งค้นกระเป๋าเป้ของมีนเพื่อหายา นับว่าโชคดีที่มีนพกยามาด้วย แต่ถึงกับร่างเล็กไม่มี กับรามินทร์ก็มีอยู่ดี เมื่อมีนออกจากห้องน้ำเขาก็ดึงให้คนตัวเล็กมานั่ง บีบยาใส่ปลายนิ้วแล้วบรรจงทามันลงบนผิวนุ่มอย่างเบามือและทะนุถนอม
“ด เดี๋ยวนี่ทาเอง มินทร์ไปอาบน้ำเถอะ”
รามินทร์ไม่ตอบรับ ไม่เงยหน้ามองคนพูด เพียงแค่ทายาให้ร่างบางไปเงียบ ๆ มีนเองก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เกรงใจรามินทร์เหมือนกันที่ต้องที่ทายาให้เขา แล้วก็สงสารหัวใจตัวเองที่ต้องทำงานหนักอย่างนี้
มินทร์กำลังจะทำให้นี่เป็นโรคหัวใจรู้หรือเปล่า...
“จำได้หรือเปล่าว่าไปโดนอะไรมา?”
“หึ ใครจะไปจำได้”
“ชอบทำให้ห่วงอยู่เรื่อย ดีนะไม่มีผื่นด้วย”
“...ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เล่นแค่น้ำเองอ่ะ...”
“แพ้น้ำ”
“บ้าดิ!!!”
“หึหึ พรุ่งนี้ว่าจะพาไปดำน้ำ คงต้องยกเลิกแล้วมั้ง”
“ไม่เอา!!!”
“ได้ยังไงล่ะ แพ้อะไรในทะเลก็ไม่รู้เนี่ย แดงไปแทบทั้งตัวแบบนี้”
“มินทร์น่ะ..”
“เจ็บหรือเปล่า?”
มีนหน้ามุ่ย ไม่ตอบ ชักขากลับแล้วกลิ้งลงจากเตียง ดึงยาจากมือรามินทร์แล้วเดินออกไปนั่งที่ม้านั่งหน้าห้องพัก รามินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ชำระความเหนียวเหนอะจากน้ำทะเล
“โว้ย!” ร่างเล็กฟาดงวงฟาดงานั่งหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว ทำไมรามินทร์ไม่ออกมาตามอ่า!!! แล้วทำไมไอ้หมีบ้านั่นต้องออกมาตามด้วยล่ะ! เป็นแค่เพื่อน อย่าเยอะดิ! มีนทึงศีรษะตัวเอง ใบหน้าน่ารักบูดบึ้ง หงุดหงิดกับเสียงที่ตีกันอยู่ในหัว น้อยใจรามินทร์ที่ไม่ออกมาตาม และเสียใจที่รามินทร์บอกจะยกเลิกโปรแกรมดำน้ำของวันพรุ่งนี้ ฮึ่ย!!!!
“คุณแม่จ๋า~~” พี่น้อยคุยโทรศัพท์บนเตียง ส่งเสียงอ้อนแม่จ๋า
(“ว่ายังไงน้องมีน เที่ยวสนุกไหมคะ?”)
“สนุกคร้าบบบ แต่ว่า... ฮึ่ย!”
(“หืม เป็นอะไรไปคะคนดี?”
“รามินทร์บอกจะยกเลิกโปรแกรมดำน้ำพรุ่งนี้ นิสัยไม่ดีเลย...”
(“เอ๋.. น้องมีนไปทำอะไรผิดหรือเปล่าลูก?”)
“เปล่านะครับ... มีนไม่ได้ทำอะไรเลยนะ..”
แค่เล่นน้ำทะเลแล้วโดนอะไรไม่รู้ ตัวแดงเกือบทั้งตัวเฉย ๆ ง่ะ
; __ ;
“ไม่บอกน้ากานต์ล่ะครับว่าแพ้น้ำทะเลตัวแดงเป็นกุ้งลวก”
“ไม่ได้แพ้น้ำทะเลสักหน่อย!!!” มีนจิกตามอง เถียงกลับทันความ รามินทร์ไหวไหล่ เดินไปแต่งตัว
(“น้องมีน”)
“งื่อ... ไม่เอา ไม่ให้ดุนะ”
(“แม่จะทำยังไงกับหนูดี กินยา ทายาหรือยัง เป็นหนักหรือเปล่า”)
“ทายาแล้วครับ... มีนไม่ได้แพ้น้ำทะเลจริง ๆ นะแม่จ๋า เมื่อก่อนเล่นน้ำบ่อย ๆ ยังไม่เป็นอะไรเลยง่ะ”
(“เมื่อก่อนไม่เป็น ใช่ว่าวันนี้จะไม่เป็นนะคะ ตัวเองร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แพ้อะไรเยอะแยะไปหมด”)
“....” มีนฟุบหน้ากับหมอน ใบหน้าหงอลง
(“แม่เป็นห่วงนะคะ ถ้าพรุ่งนี้เล่นน้ำแล้วเป็นหนักกว่าเดิม ต่อไปนี้ไม่เล่นแล้วนะ”)
“ครับ...”
(“น้องมีนอย่าดื้อกับรามินทร์นะ”)
“ฮึ!!!” สะบัดเสียงขึ้นจมูก ใบหน้าน่ารักงอง้ำเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากแม่จ๋า คุยกับอีกสักพักก็วางสาย แม่จ๋าย้ำอีกรอบว่าอย่าดื้อกับรามินทร์ให้มาก กะจะเถียงกลับแต่เจอประโยคที่แม่บอกว่า ‘รามินทร์เป็นห่วงหนูนะคะ’ พี่นี่ถึงกับจอดเลย...
เปิดกล้องหน้าของสมาร์ทโฟนขึ้น ถ่ายภาพตัวเองที่กำลังหน้างอแล้วอัพโหลดลง SNS (Social Networking Sevice) ไม่ต้องมีคำบรรยายก็บอกอารมณ์เขาตอนนี้ได้อย่างดีเยี่ยม!
“ป่ะ กินข้าว”
มีนเชิดหน้า หรี่ตามอง “ที่ไหน?”
ชักจะสาวน้อยขึ้นไปทุกวันแล้ว!!
“ที่... ไหนดี”
“จะพาไปไหนก็พาไปสิ”
“พาไปโยนทะเลดีกว่า ขี้งอน ขี้ดื้อขนาดนี้”
“เออ! โยนทิ้งไปเลยยยยย!”
“ขี้งอนแบบนี้จะหาได้จากไหน ไม่ทิ้งหรอกเนอะ”
“ฮึ!”
รามินทร์หัวเราะเบา ๆ ยื่นมือไปเกาคางคนตัวเล็ก มีนจิ๊ปาก ปัดมือเขาออกแล้วเดินกระแทกไหล่ออกไป เดี๋ยวนี้รู้สึกจะไม่คีพลุคคนชิคเลยนะแมวเหมียว หึหึ
“มีนแพ้ กินไม่ได้”
“แล้วสั่งมาทำไมล่ะ!” พาล พาล! อยากกินหมึกย่างอ่ะ มันหอมน่ากินมากเลยนะ แต่พี่กินไม่ได้เพราะแพ้ ชิชะ! หอยเชลล์ย่างเนยนั่นอีก กลิ่นยั่วน้ำลายมาก ๆ
“ก็นี่จะกิน”
“นิสัยไม่ดี!”
“ขอบคุณครับ” เขายักคิ้ว “เดี๋ยวพาไปกินเค้ก”
“ไม่พาไปจะโดน!” นิ้วเล็กชี้หน้าคาดโทษ รามินทร์ยิ้ม วางกุ้งเผาตัวใหญ่ที่เพิ่งแกะเปลือกเสร็จใส่จานให้แมวน้อย
เด็กตัวสูงมากคนข้างกายที่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นร้านที่เขาพามา
“นั่งข้างในหรือข้าง---”
“ข้างนอก!” มีนตอบก่อนที่รามินทร์จะถามจบ และโชคดีมากที่โต๊ะด้านนอกยังมีว่างให้เรานั่ง
“นั่งอยู่นี่ เดี๋ยวไปสั่งมาให้”
“อือ” มีนพยักหน้ารับอย่างไม่อิดออด นัยน์ตาสวยพราวระยับมองสิ่งรอบตัวอย่างสนใจ
ร้านกาแฟริมทะเลแบบนี้ดีชะมัด”
“อร่อย!” เสียงใสบอกหลังจากตักชีสเค้กเข้าปาก
“อ้วน” แมวน้อยจิกตาใส่ “ถ่ายรูปกัน”
“อื้อ!” พยักหน้าหงึก ๆ ยิ้มแฉ่งใส่กล้องทั้งที่ยังมีขนมอยู่ในปาก ส่งผลให้แก้มขาวบวมตุ่ยน่าฟัด
รามินทร์ยิ้มบาง ยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มตุ่ยของมีนก่อนกดบันทึกภาพ
จะลืมไปก่อนว่าเคืองรามินทร์อยู่ ไว้อีกสามสิบนาทีจะเคืองใหม่ เตือนพี่ด้วยนะ ตอนนี้พี่ขอกินก่อนนนนนนน!!
รามินทร์เลือกรูปที่พวกเขาถ่ายด้วยกันเมื่อสักครู คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเพราะตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใช้รูปไหน แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้ก็เอามันทั้งสองรูปเลยก็แล้วกัน เขา collage รูปทั้งสองให้อยู่ในกรอบเดียวกันแล้วทำการอัพโหลดลง SNS
ยกยิ้มพอใจเมื่อการอัพโหลดเสร็จสิ้น เก็บสมาร์ทโฟนเข้ากระเป๋าแล้วหันไปสนใจแมวน้อยที่พูดเจื้อยแจ้วและตักขนมเข้าปากไม่หยุด
มา-หา-รัก with the little cat @mxxnnanon #doubleMgetaway-------------------------------
สวัสดีครับผม พาน้องหนูมาส่งแล้ววววว
ตะมุ้งตะมิ้งกันไปเทอะะะะะะ เดี๋ยวป้าต้มน้ำรอ หึหึหึ
(ต้มน้ำอาบค่ะ อากาศตอนกลางคืนมันเย็น อิ___อิ)
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามานะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าจ้า เที่ยวปีใหม่ให้สนุกนะงับ บายยยยยยย ♥
หัวข้อ: [END]【d o u b l e M】special : The end of the crave boy [05:10:2016] (อ่าน 230668 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก