d o u b l e M
t h i r t y – f o u r
“กินอะไร กินอะไร กินอะ---”
“ไปกินเอ็มเค~~”
ผั๊ว!!!!
จันทร์เจ้าตีหน้าขึงขัง ใช้เมนูอาหารตบหัวของเวฟเต็มแรงโทษฐานที่กวนประสาทและพูดแทรกเขาขึ้นมาอย่างไม่มีมารยาท มีนเผลอสูดปากและเอียงตัวหลบทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้เป็นคนโดน แค่ได้ยินเสียงกระทบกับของหนังสือรายการอาหารกับหนังหัวกาก ๆ ของไอ้เวฟก็อดรู้สึกเจ็บแทนไม่ได้ แต่ก็สมน้ำหน้ามัน สายตาของทุกคนบอกว่าอย่างนั้น...
นี่ก็เข้าใจยาก เดี๋ยวดีกัน เดี๋ยวก็ตีกัน ถ้ามันสองคนได้กันคงลูกดกแน่ เหอ ๆ แต่อย่าไปพูดให้ได้ยินเชียว ไม่งั้นล่ะก็... คุณหนูจันทิมันตุ์ อัศวโยธินทร์ ได้พิโรธแน่นอน ซึ่งมันไม่น่ายินดีสักเท่าไหร่ มีนณนนท์ รายงาน...
“ไม่กวนประสาทเราจะตายหรอเวฟ?!”
“ก็คิดอยู่เหมือนกันครับ” เวฟตอบกลับด้วยสีหน้ายียวน ศึกการสั่งอาหารจบไป ศึกใหม่ก็มา say hello แบบไม่ให้พัก ป่วยการจะห้าม ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เวฟก็ชอบแกล้ง ชอบแหย่ เห็นหน้าหมู ๆ ของจันทร์เจ้าบึ้งตึงแล้วไอ้เวฟแฮปปี้
“ให้ตายเถอะ มีปมหรือไง ตอนเด็ก ๆ คุณแม่ไม่ให้กินกล้วยบดเหรอ?”
“ไม่ว่ะ กินซีรีแล็ค อิอิ”
อิอิหน้ามึง…
“มึงเลิกแหย่มันได้แล้ว ไอ้ห่า!”
“เดี๋ยวกูแหย่เด็กมึงแทน”
“ส้นตีน” เวฟหัวเราะร่วน ยื่นมือไปหยิกแก้มเจนิซหนึ่งที คนอายุน้อยสุดร้องโวยวาย ปัดมือของเพื่อนรุ่นพี่ไปให้พ้นก่อนจะเข้าไปออดอ้อนแฟนตัวโตให้ช่วยจัดการคนชอบแกล้ง
ไอ้เวรนี่… อยู่เฉย ๆ คงจะตายจริง ๆ
พอผ่านไปไม่กี่นาที นายวรกรณ์ก็แหย่จันทร์เจ้าให้ได้หงุดหงิดใจอีกครั้ง มีนถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย ร้องเรียกเจ้าลูกหมูไว้เสียก่อน ก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นทุบเพื่อนจอมกวนทั้งที่ในมือกำโทรศัพท์มือถือไว้อยู่ ถ้าฟาดไปนั่นคงเจ็บหนักเอาเรื่อง
“จันทร์เจ้ามาหาพี่”
“งื่อ…” ลูกหมูครางเครือในลำคอ คลานเข้าไปซุกอกพี่มีนคนดี “พี่มีนทำอะไรกับมันหน่อย เราจะบ้าตายอยู่แล้ว ฮื่อ!”
“อย่าไปสนใจ เดี๋ยวมันก็เลิกไปเอง” ลูบหัวเด็กให้เลิกโยเย เวฟยังทำท่าจะเข้ามาแหย่จันทร์เจ้าอีก มีนจึงถีบเข้าให้ ประจวบเหมาะกับที่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ นั่นแหละถึงได้ยุติสงครามกันชั่วคราว
“โอ๊ะ…” ร้องอุทานเสียงเบาเมื่อมือชนกันกับรามินทร์ที่กำลังจะยื่นไปหาต้มข่าไก่สุดโปรด รามินทร์ส่ายหน้า ยิ้มบาง ตักต้มข่าไก่หอมฉุยให้แฟนตัวเล็กก่อนจะตักให้ตัวเอง แมวน้อยเอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งโยกตัวไปมาพึงพอใจกับรสชาติของอาหาร
ได้กินของอร่อยแล้วเป็นอย่างนี้ทุกที… น่ารักเกินไปแล้ว
“น้องจิ๋วเอาปลาทอดไหม?”
“เอาครับ ขอบคุณงับพี่มีน” เจ้าของชื่อไม่ได้พูด คนพูดไม่ใช่เจ้าของชื่อ มีนกลอกตาขึ้นฟ้า แทบจะเวลาเดียวกันกับอีกสี่คนที่เหลือ(รามินทร์ จันทร์เจ้า ไต้ฝุ่น เจนิซ) เวฟยิ้มแฉ่งยื่นจานไปหามีนที่ตักเนื้อปลาที่ทอดกรอบจนเป็นสีเหลืองทองค้างอยู่บนช้อน มือหนาส่งไปตบมือของมีนเบา ๆ ให้เนื้อปลาตกใส่จานแล้วดึงจานกลับไปวางที่เดิม
มึงมีปมใช่ไหมไอ้เวฟ!!
“เลิกแหย่มันได้แล้ว” รามินทร์เอ่ยเสียงเรียบเพราะรำคาญเต็มทน กวนอยู่นั่น ยิ่งจันทร์เจ้าหน้างอก็ยิ่งเข้าทางไอ้เวฟ “หนูจันทร์ มานี่”
ลูกหมูยกจานข้าวย้ายไปนั่งข้างรามินทร์ เบะปาก เอียงหน้าซบ เกยคางกับไหล่เพื่อนสนิท ฟ้องว่าโดนแกล้งอะไรบ้าง รามินทร์ครางรับในลำคอ มองคาดโทษคนทำที่ไม่สำนึกผิด หากไม่รีบทำให้จันทร์เจ้าหายงอแงล่ะก็… ทริปล่มแน่นอน
“มีนตักผัดเปรี้ยวหวานให้หน่อย”
“มีนตักต้มยำปลาคังให้หน่อย”
“มีนเอาน้ำให้หน่อย”
“มีนน้ำแข็งหมด---”
“เป็นง่อยเหรอไอ้เหี้ย!!!!” พี่มีนตะโกนถามอย่างหมดความอดทน คนถูกว่ายังยิ้มตาใสไม่มีสำนึกใด ๆ ทั้งนั้น อย่างจะถีบมันตกแพจริง ๆ พอแหย่จันทร์เจ้าไม่ได้เพราะมีรามินทร์เป็นอัศวินก็หันมากวนประสาทพี่เนี่ยนะ ไอ้เวรเอ๊ย!
“ใช่งับ อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด”
“แดกตีนกูไหมเผื่อจะได้มีแรง” ไอ้เวฟหุบยิ้ม สะบัดค้อนใส่รามินทร์คล้ายงอนหนักหนา เรื่องของมึง งอนไปเลย ไม่มีใครง้อหรอก
“พี่เวฟคงมีปมจริง ๆ นั่นแหละ...”
“อ้าว พูดงี้อยากโดนหรือไง” เจนิซส่ายหน้าหวือ รีบหลบหลังพี่ไต้ฝุ่นสุดที่รักก่อนจะโดนพี่เวฟกวนจริง ๆ ไม่เอาหรอก เจนซ์กลัว เจนซ์ไม่สู้คน ; __ ;
- - - - d o u b l e M - - - -
“มินทร์ หลังมือไปโดนอะไรน่ะ?”
“หืม?” รามินทร์ยกหลังมือขึ้นดูหลังจากที่โดนทัก มีรอยแดงพาดเป็นเส้นยาวประมาณสองเซนติเมตรลักษณะคล้ายโดนบางอย่างข่วนบนหลังมือของเขา ไม่รู้ว่าไปได้แผลนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ หากมีนไม่ทัก เขาก็คงไม่รู้ มันแสบเล็กน้อยแต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เลือดไม่ออกก็พอแล้ว “ไม่รู้สิครับ”
“มินทร์น่ะ ไม่ระวังเลย เอามาดูดิ๊” เขาอมยิ้ม ยื่นมือไปให้แฟนตัวเล็กแต่โดนดี มีนหน้ามุ่ย เป่าลมใส่แผลรามินทร์เบา ๆ ก่อนจะลากไปยืนในร่ม โดยปล่อยให้อีกสี่คนที่เหลือถ่ายรูปกับวิวของสถานที่ท่องเที่ยวไป
คิ้วได้รูปขมวดเข้ากัน ไล้ปลายนิ้วสัมผัสกับรอยแดงบนหลังมือขาวของแฟนตัวโตผะแผ่ว รามินทร์ไม่ระวังตัวเลย ทำตัวเองให้มีแผลจนได้ ดีแค่ไหนที่ไม่มีเลือด เจ้าหมีนี่ ดุไปกี่ครั้งก็ไม่เคยจะจำ ดื้อด้าน! ยกมือของรามินทร์ขึ้น แล้วจูบเบา ๆ ที่รอยแผลก่อนจะเป่าเพี้ยง ผละออกมาคุ้ยหาพลาสเตอร์ในกระเป๋า รามินทร์มองการกระทำของอีกคนเงียบ ๆ หัวใจของเขาพองโตอย่างห้ามไม่ได้ จังหวะหัวใจเต้นถี่รัวจนเขายังรู้สึกกลัว รามินทร์ตกหลุมรักคนคนนี้ซ้ำ ๆ แทบจะทุกวัน
“ขอบคุณครับ”
“มินทร์น่ะดื้อ นี่บอกไม่เคยจะฟัง”
“นี่ดื้อที่ไหนล่ะ โธ่...”
“ดื้อที่นี่แหละ บอกอะไรไม่เคยจะฟังเลย ให้ตายเถอะ ถ้าเกิดได้เลือดขึ้นมาจะทำยังไง”
“ก็ไม่มีเลือดแล้วไง ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ” โอบแขนกอดไหล่แมวน้อยเอาไว้ มีนแหงนหน้าขึ้น สบตากับแววตาหวานที่มองมาอย่างรักใคร่ รามินทร์ย่นจมูกใส่บ้างเมื่อพบความกังวลในดวงตาสวยของคนรัก เด็กตัวสูงโน้มไปจูบหน้าผากเล็กเอาใจ
“นี่ไม่เป็นอะไรจริง ๆ เชื่อสิครับ มีนเป็นแบบนี้นี่รู้สึกไม่ดีนะ”
“ห้ามได้ที่ไหนกัน...”
“ยิ้มหน่อยคนดี เรามาเที่ยวกันนะครับ”
“เพราะมินทร์นั่นแหละ หงุดหงิดเลยเนี่ย”
“อ้าว แผลนั่นมายังไงนี่ยังไม่รู้เลย ความผิดนี่หรอ?”
“ไม่คุยด้วยแล้ว!” ว่าจบก็เดินหนีจากอ้อมกอดอุ่นไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนถ่ายรูปกันอยู่ แน่นอนว่ารามินทร์ไม่ปล่อยไว้หรอก เขาเดินตามไปทันทีแต่ทิ้งระยะห่างเอาไว้
“เป็นอะไรกัน?” มีนไม่ตอบ รามินทร์ก็ไม่ตอบ มือหนาส่งไปสอดประสานมือเล็กเอาไว้ แม้เจ้าแมวน้อยจะไม่ให้ความร่วมมือ แต่ก็ไม่สะบัดออก จันทร์เจ้าหรี่ตามองทั้งสองอย่างจับผิด ถึงจะจับมือกันราวกับปกติแต่หน้าตาบึ้งตึงของพี่มีนมันไม่ปกติ...
ทะเลาะอะไรกันมาแน่ ๆ
- - - - d o u b l e M - - - -
“จันทร์เจ้าไปไหนอ่ะ?” มีนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำเอ่ยถามคนที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงกว้าง
“ห้องไต้ฝุ่น” รามินทร์ตอบพลางดึงให้คนตัวเล็กนั่งลงที่ช่องว่างระหว่างขาของตน “ยังงอนนี่อยู่อีกหรอ?”
“งอนอะไร?”
“เรื่องแผลเมื่อกลางวัน?” เด็กหนุ่มพูดเสียงค่อย แย่งผ้าขนหนูจากมือเล็กมาแล้วบรรจงเช็ดผมเปียกชื้นให้อย่างนุ่มนวล
“งอนตัวเอง” คนพูดเอนตัวพิงอกกว้าง “ห่วงมากไปหน่อยเลยกลายเป็นงี่เง่า ขอโทษนะ”
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลย นี่ก็ผิดที่ไม่ระวัง ทั้งที่เคยสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่เจ็บตัว”
“...”
“ผิดทั้งคู่ เจ๊ากันดีไหม?”
“อือ!!”
จากนั้นระหว่างพวกเขาก็มีเพียงความเงียบ เป็นความเงียบที่ไม่มีความอึดอัดแม้แต่น้อย ร่างเล็กเอียงหน้า แนบใบหูกับอกด้านซ้ายของรามินทร์ ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะอย่างเพลิดเพลิน รามินทร์กระชับกอดโอบเอวเล็กเอาไว้ พร้อมพรมจูบที่ลำคอขาวแผ่วเบา
“ง่วงหรือยัง?”
“ยังเลย”
“ซนมาทั้งวัน ไม่เหนื่อยรอ หืม?”
“เพลียนิดหน่อย พรุ่งนี้เราจะไปเล่นน้ำตกกันใช่ไหม?”
“ครับ”
“skip ไปพรุ่งนี้เลยได้เปล่า” แมวน้อยพูดด้วยความตื่นเต้น แหงนหน้ามองคนที่อยู่ด้านหลัง รามินทร์จูบหน้าผากมนไปหนึ่งทีแล้วส่งยิ้มละมุนไปให้ “ไปนั่งเล่นข้างนอกกันดีไหม?”
“ไม่ดี เดี๋ยวยุงกัด แมลงก็มี น้ำค้างก็ลง เดี๋ยวจะไม่สบาย” มีนยู่ปากเมื่อรามินทร์พูดจบ ก็ไม่ได้บอบบางขนาดนั่นเสียหน่อย ห่วงเว่อร์เกินไปแล้ว ส่งเสียงหงิง ๆ อ้อนแต่เจ้าหมีก็ไม่ใจอ่อน อย่างออกไปนั่งเอาบรรยากาศ คงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลย
“ตลอดเลย!”
“ไม่ต้องงอแงเลย นอนได้แล้วครับ”
“ม่ายยยยยยย”
“พรุ่งนี้ตื่นสายจะทิ้งไว้รีสอร์ท”
“กล้าเหรอ!?” ผละออกจากอ้อมกอดอุ่นแม้จะนึกเสียดาย มีนกอดอก เชิดหน้ามองรามินทร์ ไอ้หมีส่ายหน้าไม่ถือสา ก่อนจะมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ตบพื้นที่ว่างของเตียงปุ ๆ เป็นเชิงให้แฟนตัวเล็กมานอนข้าง ๆ
“มินทร์น่ะ!!”
“ไม่งอแงน่า… มานอนเร็วครับ” จิ๊ปากใส่คนที่ทำตัวไม่ทุกข์ร้อน รามินทร์นิสัยไม่ดีเลย ฮือ!!
“น้องจิ๋วยังไม่มาเลย…”
“ก็ดี จะได้นอนกับมีนสองคน” ยักคิ้วใส่คนที่ยืนฟึดฟัดอยู่ปลายเตียง มีนถลึงตาใส่ก่อนจะปืนขึ้นเตียง ใช้แขนข้างหนึ่งยันพื้นเตียงเอาไว้ช่วยพยุงตัวไม่ให้ทับรามินทร์ และใช้อีกข้างตบแก้มรามินทร์เบา ๆ เด็กตัวสูงจ้องเข้าไปในดวงตารูปอัลมอนด์ก่อนจะผลักให้คนตัวเล็กนอนราบกับเตียงแล้วคร่อมไว้แทน แมวน้อยเบิกตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มยั่วและยกแขนโอบกอดลำคอแกร่งเอาไว้
“จะทำไรเด็กดื้อ”
“นี่แก่กว่า อย่ามาลามปาม” พยักหน้าทำเป็นเข้าใจคำพูด คนแก่กว่าย่นจมูกใส่ ปลายนิ้วนุ่มลูบผ่านลำคอของรามินทร์ ไล่ลงมาตามกระดูกไหปลาร้าแสนเซ็กซี่ ขณะเดียวกันก็ไม่ละสายตาจากดวงตากลมโต หยุดปลายนิ้วไว้ที่จี้ตัวอักษร M
“อย่ายั่ว”
“ยั่วอะไรเหรอ…?” เอ่ยถามเสียงเบาและยกยิ้มให้ มองดูรามินทร์กัดฟันกรอดข่มอารมณ์แล้วตลกดี อย่ามาว่าเขานิสัยไม่ดีสิ คนเขาอ่อยแล้วแต่ไม่ทำเองนี่ ช่วยไม่ได้นะ!
“มีนา…”
“มินทร์…” เรียกชื่ออีกคนเสียงหวาน รามินทร์เม้มริมฝีปาก หัวใจสั่นไหวรุนแรงกับแววตาเชื่อมเยิ้มที่ช้อนมอง “จูบหน่อย”
เด็กตัวสูงมองอย่างหยั่งเชิง ไม่รู้ว่าตัวแสบจะแกล้งอะไรเขาอีก และเหมือนจะทนไม่ไหว มีนดันให้รามินทร์อยู่ด้านล่างแทนและทับอีกฝ่ายไว้ครึ่งตัว มือเล็กเสยผมรามินทร์ขึ้น แนบริมฝีปากอิ่มบนหน้าผากได้รูป กดแนบเอาไว้ราวนาทีก่อนจะไล้ลงมาที่เปลือกตาทั้งสองข้าง ผละออกมามองแพขนตางอนยาวที่แนบไปกับผิวแก้มก่อนจะกดจูบที่ปลายจมูกโด่ง รามินทร์ลืมตาขึ้น มองว่าคนตัวเองจะทำยังกับเขาต่อ มือหนาวางบนเอวบาง บีบเคล้นเบา ๆ เพื่อไม่ให้อีกคนต้องเจ็บ
มีนยกยิ้ม เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ริมฝีปากสีอ่อนสุขภาพดีของรามินทร์ กดริมฝีปากตัวเองลงไปและแตะค้างเอาไว้ เหลือบตามองเจ้าหมีเล็กน้อย พอเห็นว่าถูกมองอยู่ก็ใจเต้นตึกตัก ใบหน้าร้อนผ่าว และมีความประหม่า… มีนเม้มริมฝีปากล่างของรามินทร์ บังคับให้อีกฝ่ายเปิดปากแล้วสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปอย่างเงอะงะ เมื่อเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอยิ่งทำให้รู้สึกอายจนอย่างจะหนีไป แต่เขาทำอย่างนั้นไม่ได้ มันจะเป็นการตอกย้ำว่าเขากากอย่างสมบูรณ์แบบนี้ ซึ่งคนอย่างพี่ไม่ยอมหรอกนะ!!
มีนใช้มือโอบกรอบหน้าหล่อเอาไว้ ยืดตัวขึ้นเล็กน้อย เอียงหน้าให้ได้องศาที่เหมาะสม เมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับลิ้นของอีกคนก็รู้สึกราวกับโดนช็อต หอบหายใจแรงอย่างห้ามไม่อยู่ และดูเหมือนว่ารามินทร์จะหมดความอดทนแล้วถึงได้จู่โจมกลับอย่างดุดัน มีนครางเครือในลำคอ ขยุ้มเสื้อยืดของรามินทร์จนยับย่น หลับตาปี๋เมื่อถูกดูดดึงปลายลิ้น ความรู้สึกวาบหวามเริ่มก่อตัวขึ้น
มือเล็กซุกซนเคลื่อนเลื้อยไปตามร่างกายแข็งแรง สอดมือเข้าไปใต้เสื้อ ลูบไล้หน้าท้องแกร่งที่มีกล้ามเนื้อเรียงกันเป็นลอนสวย เสียงริมฝีปากสัมผัสกับดังจ๊วบจ๊าบในห้องที่เงียบสงัดสลับกับเสียงอืออึง มือเล็กวางแหมะที่หัวกางเกงวอร์มของรามินทร์ ปลายนิ้วเรียวแทรกผ่านเข้าไปอย่างเชื่องช้า ก่อนที่จะ…
“เฮลโล!! เรากลับมา… ละ แล้ว…” คนมาใหม่ชะงักหน้าที่หน้าประตูเสียงท้ายประโยคแผ่วไปตามสถานการณ์ ก่อนจะรีบหันหลังให้ภาพชวนหวาดเสียวตรงหน้า จันทร์เจ้ากลืนน้ำลายเอื๊อกลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกผิดผีที่กลับห้องพักโดยไม่บอกกล่าว โฮ ใครจะรู้ล่ะว่ารามินทร์กับพี่มีนจะทำอะไรกันอยู่น่ะ แงงงงง
มีนรีบชักมือออกจากกางเกงของรามินทร์ ซุกหน้ากับอกกว้างไม่ยอมเงยขึ้น หน้าที่ร้อนอยู่แล้วยิ่งร้อนกว่าเดิม ตัวแดงเถือกไปทั้งตัวเพราะความอาย ลืม ลืมไปได้ยังไงว่าห้องนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขพักอยู่แค่สองคน ให้ตายเถอะ! รามินทร์ก็ไม่ห้ามกันเลย!
“จันทร์เจ้า” รามินทร์ร้องเรียกคนที่ยืนหันหลังอยู่ แม้จะรู้สึกไม่สบอารมณ์แต่จะให้ทำยังไงได้ คนถูกเรียกค่อย ๆ หันกลับมา ยกยิ้มแห้ง ๆ ส่งไปให้ รามินทร์ต้องหงุดหงิดแน่ ๆ มองเราตาขุ่นเลย ฮือ
“เรา… เราขอโทษ เราไม่รู้…”
“อือ”
“เดี๋ยวเราไปนอนห้องไต้ฝุ่นก็ได้นะ…” เอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เล่นชายเสื้อตัวเองอย่างทำตัวไม่ถูก
“ไม่ต้อง เข้าไปล้างเท้าแล้วมานอนเถอะ” พยักหน้ารับคำรามินทร์ เข้าห้องน้ำไปด้วยใจที่เต้นตึกตัก ภาพการแสดงของความรักของดับเบิ้ลเอ็มยังติดตา โอ๊ยยยย วันนี้จันทร์เจ้าจะนอนหลับไหม พูด!!!!
- - - - d o u b l e M - - - -
ตื่นนอนแต่เช้า ออกมานั่งสูดอากาศบริสุทธิ์ที่เก้าอี้นอนหลังห้องพัก เมื่อคืนไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ นึก ๆ แล้วก็หน้าร้อนวูบขึ้นมาอีก
“ไม่ปลุกกันเลย” หันไปยิ้มให้คนมาใหม่ รามินทร์ตอนเพิ่งตื่นนอนก็ยังหล่ออยู่ดี คนตัวสูงเดินไปนั่งขัดสมาธิที่พื้นแพ หย่อนมือลงไปแกร่งในน้ำเย็น ๆ มีนเห็นแบบนั้นจึงย้ายไปนั่งข้าง ๆ ยืดตัวไปหอมแก้มเบา ๆ รับอรุณ รามินทร์จึงจุ๊บที่ริมฝีปากอิ่มไปหนึ่งที
“หย่อนขาลงไปได้ไหม?”
“เอาสิ” หลังจากได้รับคำอนุญาตก็ค่อย ๆ หย่อนเท้าลงไป เพียงปลายนิ้วสัมผัสก็รีบชักขึ้น
“น้ำเย็นมาก!!!”
“หึหึ”
“แฮ่!”
“เฮ้ย!!” เราร้องอุทานตกใจพร้อมกับผงะเล็กน้อย น้องจิ๋วยื่นหน้ามาแทรกกลางและยิ้มแป้นแล้น อยู่ ๆ ก็โผล่มา ตกใจหมด
“ทำไมตื่นเช้า”
“ได้ยินเสียงหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ นี่อย่างนั้น นี่อย่างนี้ หมั่นไส้เลยมาก่อวอร์ด” คนพูดหัวเราะชอบใจเมื่อดับเบิ้ลเอ็มพร้อมใจกันกลอกตาขึ้นฟ้า ลูกหมูค่อย ๆ ขยับเข้าไปนั่งแทรกระหว่างรามินทร์กับพี่มีน ซึ่งคนเนียนก็โดนรามินทร์ดีดหน้าผากไปตามระเบียบ แถมท้ายด้วยการขยำแก้มนุ่มจนบู้บี้
“พี่มีนตัวห๊อมหอม” ว่าแล้วก็ทำจมูกฟุดฟิด ดมกลิ่นหอม ๆ จากพี่มีนคนดี เลยโดนรามินทร์ตบหัวไปอีกที แต่จันทร์เจ้าไม่สน พี่มีนหอมอ่ะ ดมทั้งวันยังได้เลย ง่ากกกกก ผิวก็นุ่ม ว่าแล้วก็ขอจุ๊บสักที ฮิฮิ
“อย่าลามปามจันทร์เจ้า” หรี่ตามองรามินทร์ที่พูดเสียงเหี้ยม กลัวที่ไหนล่ะ ลูกหมูจุ๊บหัวไหล่พี่มีนเป็นการท้าทายอำนาจมืด พี่มีนหัวเราะสดใส คว้าคอจันทร์เจ้าเข้าไปใกล้แล้วจูบหน้าผากกับแก้มขาว รามินทร์ควันออกหูแล้ว หวายยยยยยยยย
นั่งเล่นกันอยู่สักพักก็กลับเข้าไปด้านในแต่งตัวแล้วออกไปกินอาหารเช้าที่ทางรีสอร์ทจัดเอาไว้ เมื่อทุกคนเตรียมตัวเรียบร้อยกันแล้วก็สะพายกระเป๋าเพื่อออกเดินทางไปยังน้ำตก สถานที่ที่เราจะไปในวันนี้ วู้!! เพราะมัวแต่ถกเถียงกันจึงทำให้ออกจากรีสอร์ทช้า แต่ก็มาถึงที่หมายได้ในเวลาที่ไม่แย่นัก
“เหนื่อยไหม?” รามินทร์เอ่ยถามคนข้างกาย มีนยิ้มและสั่นหัวเป็นคำตอบ แกว่งมือที่ประสานกันกับมือใหญ่ไปมา ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคงโดยไม่สนใจเสียงโก่งคออ้วกของจันทร์เจ้าที่อยู่ด้านหลัง
“อิจฉาเหรอ!?” หันหลังกลับไปถาม เพื่อนตัวกระจ้อยสั่นหัวดุ๊กดิ๊กและยิ้มยียวน
“อิจฉามากเยยยยยยยยย”
“หาแฟนดิ”
“ม่ายยยยยยยยย เราจะอยู่กับการนอนและของกิน”
“พูดแบบนี้ไม่นานหรอก”
“ไม่นานอะไร!!”
“ไม่นานก็มี เชื่อกู กูเรียนมา เข้ามาหา’ลัยนี่แหละมึงเอ๊ยยยยย ทำเป็นเล่นไป”
ใครเล่าจะรู้ว่า... คำพูดของเวฟที่ทำทีเล่นทีจริงนั้นจะกลายเป็นจริงขึ้นมา...
- - - - d o u b l e M - - - -
เพราะทางที่ลาดชันและค่อนข้างลื่นทำให้เราใช้เวลาไปนานนับชั่วโมงกว่าจะขึ้นมาถึง ไหนจะเสียเวลาตอนที่นั่งพักไปด้วย แต่เมื่อถึงที่จุดหมายปลายทางแล้วก็แทบจะลืมความเหนื่อยอ่อนที่ผ่านมาเพราะความสวยงามของธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ ป่าไม้สีเขียวชอุ่ม ต้นไม้สูงใหญ่จนทำให้แสงแดดส่องมาเกือบไม่ถึงพื้นดิน พวกเขายืนมองน้ำตกไหลลงจากหน้าผาสูง ผ่านแมกไม้และแนวหินลงมาสู่แอ่งน้ำด้านล่างด้วยความตกตะลึงกับความสวยงามที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมา น้ำสีฟ้าอมเขียวก็ดูน่าลงเล่นเป็นที่สุด ไม่เสียแรงกับการเหนื่อยครั้งนี้เลยจริง ๆ
“ไอ้เหี้ย! ใครถีบกู!!” ไต้ฝุ่นโวยวายหลังจากที่โผล่หัวพ้นน้ำ เขาถูกถีบจนตกไปที่แอ่งน้ำด้านล่าง มองขึ้นที่แนวหินด้านบนก็เห็นไอ้เวฟกับพรรคพวกหัวเราะร่าด้วยความพึงพอใจ รามินทร์เองก็โดนเช่นกัน คนผมก็ไม่ใช่ที่ไหน แมวน้อยของเขายืนหัวเราะอยู่นั่นไงคือคำตอบ
และเหมือนเวรกรรมจะตามทันราวกับติดจรวด มีนถูกเวฟออกแรงผลัก แต่ไหวตัวทันจึงเกาะเวฟเอาไว้กันร่วง ทว่าระหว่างที่ทั้งกำลังอยู่ในภาวะช่วยกันพยุงตัวอยู่นั้น ลูกหมูแสนร้ายกาจก็ยกเท้าขึ้นและถีบเข้าที่สะโพกของเวฟไปเต็มแรง ทำให้ทั้งเวฟและมีนตกไปที่แอ่งน้ำด้านล่าง เวฟรีบดึงร่างของเพื่อนตัวเล็กขึ้นมาให้เหนือน้ำหลังจากตั้งตัวได้ก่อน ด้วยเพราะความตกใจแมวน้อยของรามินทร์จึงกอดคอเวฟไว้แน่น มีนสำลักน้ำจนไอโขลกไม่หยุด รามินทร์ว่ายเข้าไปหาและรั้งตัวแมวน้อยไปกอดปลอบ คนทำหน้าเจื่อนลงเพราะความรู้สึกผิด พี่มีนเห็นหน้าน้องจิ๋วแล้วก็บอกว่าไม่เป็นอะไร หายแล้ว ไปเล่นกันต่อเถอะ ความสงบสุขกลับมาเยือนอีกครั้ง เหล่าเด็กหนุ่มทั้งหกเล่นน้ำกันด้วยความสนุกสนาน
“ฮึบ!” รามินทร์ยกมือขึ้นจับเรียวแขนของคนที่เพิ่งว่ายน้ำเข้ามากอดคอเขาจากด้านหลังเอาไว้ มีนเกี่ยวขากับเอวสอบ ขยับตัวยุกยิกเพื่อหาท่าที่สบาย คางได้รูปวางเกยบนหัวของแฟนตัวโต
“อะไรครับ หืม?”
“อ้อนหน่อย” รามินทร์ยิ้มเอ็นดู รู้สึกดีแปลก ๆ ที่ไม่ได้เห็นหน้าของแมวน้อยตอนนี้ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะเผลอทำอะไรตามใจตัวเองไปในที่สาธารณะก็เป็นได้... “ไอ้เวฟแกล้งอีกแล้ว”
“มันขาดความอบอุ่น เข้าใจมันเถอะ” มีนหัวเราะ ขยับตัวลงเล็กน้อยและวางคางบนไหล่กว้างแทน ริมฝีปากอิ่มแอบชิดกับต้นคอแกร่งแล้วจูบเบา ๆ
“ขึ้นฝั่งไหม?” เอี้ยวหน้าถามคนที่เกาะหลังอยู่ มีนพยักหน้าหงึกหงัก ปากเริ่มเปลี่ยนสี และตัวเริ่มสั่น เรานั่งกันอยู่บนฝั่ง มือสอดประสานจับกันไว้ไม่ปล่อย บนไหล่มีผ้าขนหนูคลุมอยู่คนละผืน ทอดสายตามองอีกสี่คนที่ยังเล่นน้ำกันอยู่ เสียงโหวกเหวกโวยวายเคล้าเสียงหัวเราะดังมาให้ได้ยินถึงตรงนี้ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้ม หัวเราะเบา ๆ หลังจากที่เห็นจันทร์เจ้า ไต้ฝุ่น เวฟ รวมหัวกันแกล้งเจนิซ
โธ่ น่าสงสารจริง ๆ
“มีความสุขไหม?” ผินหน้าไปมองคนถาม อมยิ้มให้เป็นคำตอบและพยักหน้ารัวยืนยัน บอกได้เลยว่ามีความสุขมาก ๆ แต่ถ้าจะถามว่ามากแค่ไหนนั้นเขาก็บอกไม่ได้เหมือนกัน ปริมาณมันมหาศาลจนไม่รู้จะหาอะไรมมาเปรียบเทียบ ท้องฟ้าเหรอ? ก็คงได้แหละมั้ง...
“ขอบคุณนะครับ”
ขอบคุณเพราะรามินทร์คือความสุขของเขา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อน ๆ ที่มาด้วยกันวันนี้ก็คือความสุขของเขาเช่นกัน แม้อยู่กับรามินทร์จะมีความสุขอยู่แล้ว แต่คงไม่มีความสุขมากขนาดนี้หากไม่มีเพื่อน ๆ ทั้งจันทร์เจ้า เวฟ ไต้ฝุ่น รวมทั้งเพื่อนรุ่นน้องอย่างเจนิซด้วย ถึงจะแกล้งกันบ้าง ด่ากันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แต่คนกลุ่มนี้ก็คือคนที่สร้างความสุข ความทรงจำดี ๆ ให้ หากขาดใครสักคนไปก็คงแย่เหมือนกัน...
“รักมินทร์นะ”
รามินทร์หรี่ตามองคนพูด ก่อนส่ายหน้าเล็กน้อย “อย่ามาทำตัวน่ารัก”
“ก็รักสิ”
“รักอยู่ตลอด”
“รักเท่าไหน?” รามินทร์ไม่ตอบ ทว่ายกกำปั้นขึ้นมา มีนยู่หน้า เพราะคิดว่าโดนรักนิดเดียวจึงเอ่ยถามเสียงหงอย “แค่กำปั้นเองเหรอ?”
“อือ”
“...”
“เขาบอกว่าหัวใจคนเรามีขนาดเท่ากำปั้น เพราะฉะนั้นนี่ก็เลยรักมีเท่าหัวใจของนี่” รามินทร์เอ่ยเสียงนุ่มและยิ้มเล็กน้อย
“รักทั้งใจเลยนะ จะบอกว่าแค่ได้ยังไงเล่า?” “ไอ้บ้า!” นิสัยไม่ดีเลย ชอบแกล้งให้นอยด์แล้วก็ทำให้เขิน ฮือออออ!
และแล้วบรรยากาศแสนหวานของเราก็ถูกทำลายลงด้วยเล่าลิงกังทั้งสี่ตัว พวกนั้นขึ้นมาบนฝั่งพร้อมกับเสียงโวยวายดังลั่น ให้ตายเถอะ!! ตอนนี้ไม่ขอมีพวกมันอยู่แล้วได้ไหม วุ่นวายชะมัดเลย!!!!
♥ HAPPY ENDING ♥
-----------------------------------------
สวัสดีจ้ะ... วันนี้กลับมาพร้อมกับตอนจบ... เฮ้ยยยย มันจบแล้ววววววววววว
อาจจะดูมึนงง แต่จบแล้วค่ะ จบแล้วกะทันหันมาก ฮือ แต่ว่าเดี๋ยวมีบทส่งท้ายอีกตอนก็จะจบจริง ๆ
ไม่รู้จะเพ้ออะไรเลย รู้สึกเหมือนลูกแต่งงานออกไปอยู่บ้านสามี (แกเคยมีลูกเรอะ!!)
ขอบคุณทุกคนที่ให้การติดตามนะครับผม
รัก ♥
หัวข้อ: [END]【d o u b l e M】special : The end of the crave boy [05:10:2016] (อ่าน 230614 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก