หัวข้อ: ขอคำปรึกษาหน่อยนะ 17 ก.พ. 2018 ครั้งแรกในรอบหลายปี

[ทิวสนที]

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นอะไร แต่ช่วงสองสามสัปดาห์มานี่
รู้สึกว่าคนในครอบครัวเริ่มกลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับตัวเราเอง
มันทั้งอึดอัด ทั้งสับสนปนกันไปหมด เวลาที่ต้องเจอ หรือ เวลาอยู่ด้วยกัน  ทำยังไงดี

[LETUS]

ขอถามหน่อยนะครับ ว่าก่อนที่จะรู้สึกแบบนี้ ไปเจอเหตุการณ์อะไรมาก่อนหรือป่าวครับ

และคนแปลกหน้าที่ว่านี่หมายถึงประมาณ แบบคุยกันแต่ไม่สนิทใจเหรอครับ แล้วกับเพื่อนๆเป็นยังไงบ้างครับ

[ทิวสนที]

ขอถามหน่อยนะครับ ว่าก่อนที่จะรู้สึกแบบนี้ ไปเจอเหตุการณ์อะไรมาก่อนหรือป่าวครับ

และคนแปลกหน้าที่ว่านี่หมายถึงประมาณ แบบคุยกันแต่ไม่สนิทใจเหรอครับ แล้วกับเพื่อนๆเป็นยังไงบ้างครับ

ก่อนหน้านี้ กลับบ้านมาโดยไม่ได้บอกที่บ้าน แล้วเหมือนว่าที่บ้านจะพาเด็กผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาอยู่ด้วยในฐานะลูกชาย แล้วพ่อกับแม่เหมือนจะแยกห้องนอนกันด้วย แล้วเวลากินข้าวจะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ แต่ช่วงนี้ พ่อกินมาแล้ว แม่กินกับเด็กนั้นก่อน เลยไม่ได้กินพร้อมหน้าพร้อมตากันสักที มันเหมือนเราเป็นใครก็ไม่รู้ แล้วพ่อ แม่ก็ไมารู้ว่าเป็นใคร มันเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน คุยกันก็เหมือนจะปกติ แต่ พ่อกับแม่เหมือนจะเลือกคำพูดบางคำที่ต่างออกไปจากปกติ กับเพื่อนก็ยังคงปกติดีนะ

[LETUS]

น่าแปลกจังนะครับ เด็กผู้ชายคนนั้น พ่อกับแม่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมเลยหรอครับ จู่ๆก็มา ผมนี่มึนแทน
แล้วเด็กคนนั้นนี่ยังเป็นเด็กเล็กๆด้วยใช่มั้ยครับ

ลองคุยแบบเปิดอกจริงจังกับพ่อแม่สักครั้งหรือยังครับ ถึงจะดูแปลกไปยังไง ท่านทั้งสองก็จะต้องยังเห็นเราเป็นลูกนะครับ
ผมว่ามันน่าจะมีสาเหตุ เกิดเหตุการณ์อะไรช่วงที่ไม่อยู่บ้านหรือเปล่า ผมแนะนำให้ลองเลียบๆเคียงๆถามท่านดู อย่างน้อยๆน่าจะช่วยระบายความสับสนคับข้องใจได้บ้าง

[ทิวสนที]

น่าแปลกจังนะครับ เด็กผู้ชายคนนั้น พ่อกับแม่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมเลยหรอครับ จู่ๆก็มา ผมนี่มึนแทน
แล้วเด็กคนนั้นนี่ยังเป็นเด็กเล็กๆด้วยใช่มั้ยครับ

ลองคุยแบบเปิดอกจริงจังกับพ่อแม่สักครั้งหรือยังครับ ถึงจะดูแปลกไปยังไง ท่านทั้งสองก็จะต้องยังเห็นเราเป็นลูกนะครับ
ผมว่ามันน่าจะมีสาเหตุ เกิดเหตุการณ์อะไรช่วงที่ไม่อยู่บ้านหรือเปล่า ผมแนะนำให้ลองเลียบๆเคียงๆถามท่านดู อย่างน้อยๆน่าจะช่วยระบายความสับสนคับข้องใจได้บ้าง

เด็กนั้นโตแล้วนะ อายุสิบหกละ พอถามพ่อกับแม่ว่าเด็กนั้นเป็นใคร แม่บอกเขาเป็นน้องเรา(คือทั้งชีวิตที่ผ่านมาเราเป็นลูกคนเล็ก) พอลองบอกพ่อกับแม่ว่า ตอนนี้รู้สึกว่าพ่อกับแมา ดูแปลกๆนะ แล้วเรารู้สึกเหมือนพ่อกับแม่เป็นคนแปลกหน้า พ่อก็บอกว่า อย่าสนใจให้มากนัก มีหน้าที่อะไรก็ทำๆไปเถอะ คือตอนนี้โคตรงงอ่ะ ทำไมไม่อธิบายอะไรให้มากกว่านี้ เราเลยกลับมาที่ มหาลัยเลย ไม่กลับแม่งละบ้านเนี่ย คืออะไรวะ เรากลายเป็นคนนอกใช่ป่ะตอนนี้อ่ะ

[seii]

เราว่าจับเข่าคุยกัยเลยค่ะ รู้สึกยังไง สงสัยอะไรพูดไปเลย
ยังไงก็พ่อเเม่ เขาคงไม่อยากให้เรารู้สึกเเย่ เเต่น่าจะกำลังปิดบังอะไรอยู่

[LETUS]

น่าแปลกจริงๆนะครับเนี่ย แล้วได้ลองพูดคุยกับเด็กคนนั้นสักครั้งหรือยังครับ ว่าเป็นยังไง ทราบอะไรไปมากกว่าเราหรือเปล่า

ส่วนพ่อกับแม่อาจจะกำลังรอเวลาที่เหมาะสมหรือเปล่าครับ ถ้าคุยกันตรงๆยังไม่ได้อะไร
ผมว่าต้องใช้เวลาอีกสักพักนะครับ ผมเชื่อว่าพ่อแม่ต้องมีคำตอบให้เราแน่ๆ แต่น่าจะมีอะไรบางอย่างจริงๆที่ท่านยังไม่ได้บอก
เป็นกำลังใจให้คุณนะครับ มีอะไรคืบหน้าก็อัพเดตปรึกษาที่นี่ได้ตลอดนะครับ

[ทิวสนที]

เราว่าจับเข่าคุยกัยเลยค่ะ รู้สึกยังไง สงสัยอะไรพูดไปเลย
ยังไงก็พ่อเเม่ เขาคงไม่อยากให้เรารู้สึกเเย่ เเต่น่าจะกำลังปิดบังอะไรอยู่

ลองแล้วแต่ก็ไม่ได้อะไรเลย พ่อบอกแค่ว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้ มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป

[ทิวสนที]

น่าแปลกจริงๆนะครับเนี่ย แล้วได้ลองพูดคุยกับเด็กคนนั้นสักครั้งหรือยังครับ ว่าเป็นยังไง ทราบอะไรไปมากกว่าเราหรือเปล่า

ส่วนพ่อกับแม่อาจจะกำลังรอเวลาที่เหมาะสมหรือเปล่าครับ ถ้าคุยกันตรงๆยังไม่ได้อะไร
ผมว่าต้องใช้เวลาอีกสักพักนะครับ ผมเชื่อว่าพ่อแม่ต้องมีคำตอบให้เราแน่ๆ แต่น่าจะมีอะไรบางอย่างจริงๆที่ท่านยังไม่ได้บอก
เป็นกำลังใจให้คุณนะครับ มีอะไรคืบหน้าก็อัพเดตปรึกษาที่นี่ได้ตลอดนะครับ

พยายามลองคุยแล้วนะ เด็กคนนั้นเหมือนจะกลัวเรามากด้วย เวลาเราขยับมือ หรือ ยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำเด็กนั้นจะสะดุ้งทุกครั้ง ย้ำว่าทุกครั้ง แล้วฏ้เวลาได้ยินเสียงรถยนต์เด็กนั้นจะตัวแข็งไปเสียดื้อๆเลย

คือเราก็ไม่ใช่เด็กนะที่จะไม่ยอมรับเหตุผล ทำไม่พ่อกับแม่เลือกที่จะไม่บอก ตอนนี้นอกจากพ่อแม่จะกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเราแล้ว  เราก็เหมือนจะกลายเป็นคนนอกสำหรับพ่อกับแม่ด้วยเหมือนกัน ความรู้สึกตอนนี้เหมือโดนถีบลงจากที่สูงเลย

[alohaboyz]

เรื่องทั้งหมดมันต้องมีต้นสายปลายเหตุคับ ลองหาสาเหตุของมันดูนะคับ
เราเองเป็นลูก ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกคับที่จะไม่สนใจใยดีลูกถ้าไม่มีเหตุการณ์บางอย่างมาทำให้ความรักและความห่วงใยของท่านมันเปลี่ยนไป เอาใจช่วยนะคับ

[▶August5th◀]

อย่าเพิ่งคิดมากนะครับ ผมก็เป็นกับครอบครัวก็ไม่ได้สนิทกันมาก กับพ่อผมนี่ คุยกันแบบว่าถามคำตอบคำเลยก็ว่าได้

แต่ในกรณีคุณ ดูเหมือนเขายังบอกไม่ได้มั้งครับ หรือไม่อยากให้คุณต้องคิดมาก ต้องมารับรู้ปัญหาแค่อยากให้คุณตั้งใจเรียน
ส่วนเด็กคนนั้นที่พ่อแม่เอามาอยู่ด้วย มันต้องมีไรแน่ๆ แต่แค่ตอนนี้ยังบอกไม่ได้
ยิ่งที่คุณบอกว่าเด็กคนนั้นดูเหมือนกลัว ระแวงง่ายอะไรแบบนี้ ฉะนั้นคงมีเรื่องไรบางอย่างแหละ

[Raspberry complex]

ครอบครัวแฟน ตอนแฟน อายุ ๒๕ ก็เพิ่งรู้ว่า แม่เพิ่งจับได้ว่าพ่อมีเมียอีกบ้าน แถมมีลูกชาย อายุ 16 แล้วด้วย
จำได้ ว่า พอไปบ้านแฟน บรรยากาศอึมครึมมาก
แอบถาม ว่า แล้ว แม่ตะเอง เป็นไงมั่งบ้าง แฟน เป็นลูกชายคนเดียว มีน้องสาวอีกสอง
แต่ต่างคน โตกันแล้ว มีแฟนกันแล้ว เลยไม่ค่อยคิดอะไร เหลือแต่ แม่ ที่คอยเฝ้า พ่อแฟน กะพูดจิกๆหน่อย

เป็นกำลังใจให้ จขกท.ใจร่มๆ ทำใจหน่อย คงอยู่กันในสภาวะตั้งรับสถานการณ์อยู่อ่ะค่ะ

[ทิวสนที]

วันนี้เหมือนจะแย่หนักกว่าทุกๆวันเลย เมื่อประมาณประมาณตีสองกว่าๆ ของวันที่ 20  เราเดินออกมากินน้ำ เพราะว่าคิดเรื่องนี้แหละเลยนอนไม่หลับ ปกติบ้านเราจะมีทั้งหมด เก้าห้อง ตามจำนวนลูกในบ้านนี่แหละ แต่เราจะนอนห้องพี่ชายแทน นอนสลับห้องไปเรื่อยๆอ่ะ เพราะพวกพี่ๆก็ออกไปมีครอบครัวกันหมดแล้ว แล้วห้องเราจะว่างเพราะเรามีบ้านอยู่แถวๆมหาลัยที่อยู่อีกจังหวัดหนึ่ง เราก็ขนของไปหมดเลย แล้วห้องเราก็จะเอาไว้รับแขกแทน แต่ตอนนี้ก็กลายเป็นห้องของเด็กนั้นแทน ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่เลยเดินไปดูที่ห้องเดิมเราที่เด็กนั้นนอนอยู่ แต่ว่าไม่เจอ เลยเดินไปดูที่ห้องพ่อกับแม่ เห็นเด็กนั้นอ่ะ หอบหมอน ผ้าห่มไปนอนอยู่ข้างๆเตียงพ่อกับแม่

ตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าเรารู้สึกยังไงนะ ถามว่าจุกไหมก็ไม่นะ แต่มันตื้อๆ คิดอะไรไม่ออก ถามว่าน้อยใจไหมก็ไม่นะ แต่มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้

ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ตอนเช้า นี่เป็นวันแรกเลยที่เด็กนั้นออกมานั่งที่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน แล้วก็ใส่เสื้อแขนสั้น กางเกงขาสั้น ที่สำคัญคือตามตัวเด็กนั้นที่พ้น เสื้อผ้าออกมา มีแต่รอยเขียว แบบว่าเยอะมาก เยอะจนคิะไม่ถึงเลยว่าเด็กนั้นไปโดนอะไรมา ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเด็กนั้นไปตกนรกมาเลย ปกติเราเป็น คนที่อยากรู้อะไรเราถามเลยนะ ปากหมาดีๆนี่แหละ แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ไม่กล้าถามเรื่องรอยพวกนั้น

ตอนนี้ความอึดอัดที่เรามีเหมือนจะเพิ่มหนักขึ้นเรื่อยๆเลย ถามอะไรไปก็ไม่ได้คำตอบสักอย่าง แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่พยายามจะบอกอะไรเลย ตอนนี้คำว่าครอบครัวลดลงเหลือน้อยมากจริงๆ

[▶August5th◀]

พ่อแม่เค้าคงมีเหตุผลที่ไม่อยากบอกเรานั่นแหละครับ
น้องคนนั้นน่าสงสารนะครับ อาจจะโดนทำร้ายร่างกายมาจากคนที่เคยอยู่ด้วยก่อนหน้า
ผมว่าตอนนี้คุณลองทำความรู้จักกับน้องเค้าดีไหม ชวนคุยเรื่องทั่วไป ทำความรู้จักกัน น้องเค้าจะได้ไม่กลัวด้วย ยังไงก็อยู่บ้านเดียวกับคุณ

[ทิวสนที]

และแล้วเรื่องนี้ก็มาถึงจุดจบจนได้ วันนี้ไปเซ้าซี้พ่อเรื่องนี้มา พ่อคงทนไม่ไหวเลยตบหน้าเรามาฉาดหนึ่ง ไม่ได้เจ็บต้องที่โดนตบหรอกนะ แต่แม่งตบเราทำไม ไอ้เด็กนั้นมันเป็นเทวดามาจากไหน ถึงถามเรื่องมันไม่ได้เลย ตกลงเราใช่ลูกพ่อไหมวะ หรือเก็บเรามาเลี้ยง ถ้าถามว่าทำไมมีหน้ามานั่งเล่าเรื่องลงเว็บได้ พ่อตบหน้าเราเมื่อเช้า พ่อตบเราแล้วเราตั้งสติได้เราก็เข้าไปเอาของของเราในบ้าน แล้วขับรถกลับมาที่บ้านที่มหาลัย ตอนขับรถมาทั้งร้องไห้ทั้งแหกปากจนซะใจมาแล้วในรถ สติเลยเริ่มกลับมาบ้าง และตอนนี้คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่กลับไปเหยีบที่นั้นอีกแน่นอน เพราะเงินที่ใช้ทุกวันนี้มาจากการที่เราทำงานด้วยส่วนหนึ่ง จากพี่ๆอีกส่วนหนึ่ง บอกเลยตอนนี้ทุกอย่างแม่งเหี้ยไปหมด จบแล้วไม่มีอีกแล้วคำว่าครอบครัว

เราอยากถามคนที่เป็นพ่อเป็นแม่คนหน่อยนะ ลูกอย่างเรามันผิดมากขนาดต้องตบหน้าเลยใช่ป่ะ กับเรื่องแค่อยากรู้ว่าเด็กที่เข้ามาในครอบครัวเรามันเป็นใคร เคยรู้ไหมว่าลูกคนสุดท้องอย่างเรามันเป็นยังไง ที่ต้องคอยวิ่งตามพวกพี่ๆ ที่ต้องคอยโดนเปรียบกับคนอื่นๆเสมอ ลูกที่เรียนจนได้เกรดสะสม 3.83 นี่มันยังดีไม่พอใช่ไหม ที่เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยพ่อกับแม่เคยเข้าใจบ้างๆไหมว่าคนๆนี้มันเป็นยังไง

[LETUS]

เป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ เด็กคนนั้น ยิ่งฟังผมยิ่งสงสัยมากๆเลยว่าเกิดอะไรกัยเด็กนั่น

จขกท ใจเย็นๆเข้าไว้นะครับ ผมเข้าใจว่าคุณไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

คุณถอยมาตั้งหลักก่อนแบบนี้ดีแล้วครับ ผมว่าต้องใช้เวลา ผมว่าอะไรๆมันต้องดีขึ้นบ้างนะครับ

ทุกอย่างมันต้องผ่านไปแน่นอนครับ ไม่ว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง สติคือสิ่งสำคัญ

พ่อแม่คุณ คงต้องให้เวลาพวกท่านอีกสักพักนะครับ จขกท ระหว่างนี้ก็ทำหน้าที่ของเรา คุยกับพี่ๆเพื่อนๆ ระบายความอึดอัดไป

จะได้ไม่เครียดนะครับ  สู้ๆครับ

[mutyamania]

เราเข้าใจอารมณ์ของ จขกท. นะ  แต่ถ้าเกิดกับเรา เราคงรู้สึกกลัวพ่อกับแม่มากกว่าจะโกรธ คงคิดเตลิดไปไกล
ทำถูกแล้วที่หนีออกมาก่อน  ออกมาตั้งหลัก  เพื่อดูทีท่าและทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเพื่อหาทางออก
ตอนแรกจะแนะนำให้เงียบไว้ อย่าเพิ่งตะโตกกระตาก  ค่อยๆสืบไป แต่ จขกท. ก็ปะทะกับคุณพ่อไปแล้ว
เอาใจช่วยนะคะ
สงสารเด็กคนนั้นด้วย
แล้วก็รู้สึกกลัวด้วย
บอกไม่ถูกเลย

[ทิวสนที]

เป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ เด็กคนนั้น ยิ่งฟังผมยิ่งสงสัยมากๆเลยว่าเกิดอะไรกัยเด็กนั่น

จขกท ใจเย็นๆเข้าไว้นะครับ ผมเข้าใจว่าคุณไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

คุณถอยมาตั้งหลักก่อนแบบนี้ดีแล้วครับ ผมว่าต้องใช้เวลา ผมว่าอะไรๆมันต้องดีขึ้นบ้างนะครับ

ทุกอย่างมันต้องผ่านไปแน่นอนครับ ไม่ว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง สติคือสิ่งสำคัญ

พ่อแม่คุณ คงต้องให้เวลาพวกท่านอีกสักพักนะครับ จขกท ระหว่างนี้ก็ทำหน้าที่ของเรา คุยกับพี่ๆเพื่อนๆ ระบายความอึดอัดไป

จะได้ไม่เครียดนะครับ  สู้ๆครับ

ตอนนี้บอกเลยว่าหมดใจ ใช้คำว่าหมดใจได้เลย ทำไมอ่ะ เราผิดอะไรนักหนา ทำไมพ่อไม่บอกล่ะว่า รอหน่อยนะเดี๋ยวพ่อพร้อมจะบอก แต่นี่อะไร ไม่บอกสักคำ แล้วมือข้างนั้นที่ตบหน้าเราน่ะ เราไม่ได้เจ็บแค่ที่หน้าหรอกนะ แต่มันเจ็บไปที่ความรู้สึก ตกลงเราเป็นลูกหรือเป็นตัวอะไรกันแน่ แม่ก็เหมือนกัน ตอนที่พ่อตบเรา แม่กลับลุกไปกอดเด็กคนนั้น ทำไมไม่มากอดกู คนที่เจ็บคือกูไม่ใช่มัน ทำไม  ไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น จะไม่ยอมกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว ต่อให้จะเป็นตายร้ายดียังไงก็เถอะ ถ้าอยากได้มันเป็นลูกนักก็เอาไปเลย รักกันให้พอใจ

[ทิวสนที]

เราเข้าใจอารมณ์ของ จขกท. นะ  แต่ถ้าเกิดกับเรา เราคงรู้สึกกลัวพ่อกับแม่มากกว่าจะโกรธ คงคิดเตลิดไปไกล
ทำถูกแล้วที่หนีออกมาก่อน  ออกมาตั้งหลัก  เพื่อดูทีท่าและทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเพื่อหาทางออก
ตอนแรกจะแนะนำให้เงียบไว้ อย่าเพิ่งตะโตกกระตาก  ค่อยๆสืบไป แต่ จขกท. ก็ปะทะกับคุณพ่อไปแล้ว
เอาใจช่วยนะคะ
สงสารเด็กคนนั้นด้วย
แล้วก็รู้สึกกลัวด้วย
บอกไม่ถูกเลย

ตอนนี้มันพังไปหมดแล้วคำว่าครอบครัวมันจบลงไปแล้ว ชาตินี้ทั้งชาติยังไงก็จะไม่กลับไปอีกแล้ว

[ขนมโก๋]

กอดปลอบในฐานะลูกคนสุดท้องเหมือนกัน
ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

[ตาหวาน]

เราไม่รู้จะพูดยังไงดี ถ้าเป็นเราก็คงน้อยใจมากเหมือนกัน
แต่เราไม่รู้ว่าเรื่องราวจริงๆมันเป็นยังไงก็อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายเลยนะคะ
เพราะมันจะทำให้เราเครียดมากกว่าเดิม

ขอเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ
ถ้าไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ก็ไปอยู่เพื่อน พักผ่อน หาอะไรคลายเครียดทำก็ได้ค่ะ

[ทิวสนที]

กอดปลอบในฐานะลูกคนสุดท้องเหมือนกัน
ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

ถ้ามันผ่านไปแล้วความรู้สึกที่เสียไปแล้วอ่ะ จะทำยังไงกับมัน ความเกลียดที่มีในใจล่ะ ใครจะรับผิดชอบ

[ทิวสนที]

เราไม่รู้จะพูดยังไงดี ถ้าเป็นเราก็คงน้อยใจมากเหมือนกัน
แต่เราไม่รู้ว่าเรื่องราวจริงๆมันเป็นยังไงก็อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายเลยนะคะ
เพราะมันจะทำให้เราเครียดมากกว่าเดิม

ขอเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ
ถ้าไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ก็ไปอยู่เพื่อน พักผ่อน หาอะไรคลายเครียดทำก็ได้ค่ะ

ตอนนี้มันเสียใจมาก ทั้งโกรธสารพัด ในหัวได้แต่คิดว่าทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ที่รู้แน่ๆอย่างหนึ่ง คือยังไงก็จะไม่กลับไปที่นั้นอีกแล้ว
รอยแผลตอนนี้มันเหวอะมาก ไม่มีทางรักษาให้หายได้เลย

[iforgive]

บ้านมีห้องนอน 9 ห้อง  โอ๊ยยยย เหนื่อยจะทำความสะอาด
...
มีพี่ตั้งหลายคน ไม่ลองถามเขาดูล่ะ
ทุกอย่างยอมมีสาเหตุเสมอแหละ

[ทิวสนที]

บ้านมีห้องนอน 9 ห้อง  โอ๊ยยยย เหนื่อยจะทำความสะอาด
...
มีพี่ตั้งหลายคน ไม่ลองถามเขาดูล่ะ
ทุกอย่างยอมมีสาเหตุเสมอแหละ

คนอื่นก็ไม่รู้เหมือนกัน

[ทิวสนที]

ก็สวัสดีทุกคนนะ ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ประมาณปลายปี 2015 ตอนนี้ก็จะมาบอกถึงความเป็นไปในชีวิตช่วงที่ผ่านมา หลังจากที่ตัดสินใจว่าจะออกจากบ้านตอนนั้น จนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยกลับไปอีกเลย ไม่ติดต่อใคร ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือพี่ๆหรือคนอื่นๆในบ้าน  เราไม่รู้ว่าทางบ้านเป็นยังไงกันบ้าง แต่สำหรับเราช่วงปีแรกอาจจะยากแล้วก็ลำบากไปสักหน่อยแต่ตอนนี้โอเคขึ้นแล้ว ตอนนี้เรามีบ้านกับกิจการเล็กๆเป็นของตัวเองแล้ว ส่วนเรื่องเรียนก็พักไว้ตั้งแต่ตอนที่ตัดสินใจเรื่องที่ออกจากบ้านมา ส่วนความรู้สึกอะไรหลายๆอย่างตอนนี้มันเปลี่ยนไปนะ ไม่ได้โกรธเกลียดเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ได้อยากกลับไป อาจเป็นเพราะเราอยู่กับตัวเองมานานจนมันชินชาไปหมดแล้ว จากเด็กที่มีทุกอย่าง เป็นเหมือนจุดรวมของบ้าน กลายมาเป็นเด็กที่ไม่เหลืออะไรไม่เหลือใครเลย แต่ทั้งหมดมันเพราะเราเลือกเอง เราโอเคกับสิ่งที่มันมีอยู่ตอนนี้แล้ว การได้อยู่กับน้ำกับหมอกแบบนี้เกือบทั้งปีมันทำให้เราใจเย็นขึ้นเยอะ ทำให้เราก้าวช้าลงไม่ต้องแข่งกับใครหรืออะไร แต่ก็มีบ่อยๆที่ยังแอบคิดอยู่บ้างว่าทุกคนที่บ้านเป็นยังไงกันบ้าง ถ้ามีโอกาสคงได้เจอ แต่ถ้าไม่ก็คงไม่เป็นไร เราอยู่ได้ บางทีก็สงสัยตัวเองว่าเราใจดำกับที่บ้านไปไหม ทำไมทำเหมือนไม่เคยรักคนอื่นเลย ก็นะรักแล้วเราเจ็บเราก็พอ ก็ถ้างานน้อยลงกว่านี้เมื่อไรเราคงได้กลับมาลองอ่านนิยายอีกครั้งเหมือนเมื่อก่อนบ้าง

[oaw_eang]

ในมุมมองคนนอก...ป้าว่า  ในตอนนั้น  หนูมองปัญหา ด้วยมุมมองจากการวางตัวเองเป็นศูนย์กลางมสกไปหน่อยนึง   ป้าโคตรเข้าใจในความอึดอัดใจของหนู  เพราะป้าก็เคยอยู่ในสถานการณ์ที่ งงและต้องการคำอธิบาย เหมือนหนูเช่นกัน   แต่บางครั้งหนูเคยอยู่ในสถานการณ์ที่ตัวเองก็ไม่พร้อมจะอธิบายให้คนอื่นฟังบ้างไหมคะ? 
ตานี้  เมื่อคนนึงอยากได้  อีกคนนึงไม่อยากให้  จึงกลายเป็นความต้องการที่ไม่ตรงกัน  เลยเกิดความขัดแย้ง  จนกชายเป็นที่มาของการทำร้ายร่างกายกันด้วยอารมณ์ชั่ววูบ

ในตอนนั้นป้าคิดว่า....หนูก็คิดถึงแต่ว่าตัวเองถูกกระทำ  ด้วยการถูกกีดกันออกจากความวุ่นวายของสถานการณ์ที่ไม่ปกติ  ทั้งๆ ที่ตัวเองมีสิทธิ์ที่จะได้รับการอธิบายมากที่สุด  เพราะหนูคือคนในครอบครัว และมาก่อนเด็กคนนั้น  ทำไมหนูต้องโดนปฎิบัติตอบด้วยอาการที่ผิดปกติไปจากเดิม  (ตรงนี้หนูมองปัญหาแค่ในฝ่ามือตนเอง)  แต่หนูขาดการทำหน้าที่สำคัญอย่างหนึ่งของคนในครอบครัว  คือการ เห็นใจกัน  ช่วยเหลือกันและกัน  แม้จะไม่เข้าใจกันแต่อย่างน้อยจะต้องไม่พยายามเพิ่มเติมปัญหาให้กันและกัน  เพราะนี้คือสิ่งที่คนใน "ครอบครัวเดียวกัน"  ควรใีและมอบให้กัน

แต่ตอนนั้น  หนูไม่ได้ทำหน้าที่นี้ดีพอ (อย่างน้อยก็ในมุมของป้า)

พ่อแม่หนูอาจจะทำพลาดไปหลายอย่างเช่นกัน  อาทิ  ประมาทน้ำใจหนูว่าหนูคงช่วยอะไรไม่ได้หากเขาอธิบายให้หนูฟัง  ประมาทความสามารถของหนูว่าหนูคงทำไรไม่ได้แม้จะรู้ต้นตอและที่มาของปัญหา 'น้องปริศนา' คนนั้น  เขาประมาทว่าหนูยัง 'เด็ก' เกินไป  และอยากปกป้องหนูด้วยการกีดกันออกจากปัญหาน้องปริศนามากเกินไป  จนกลายเป็นว่าผลักหนูไปสู่อีกปัญหานึง   แต่นั้นก็เป็นแนวคิดธรรมดาของพ่อแม่ที่รักลูกจนมากไป

อย่างไรก็ตาม  เรื่องมันก็ผ่านมาจนถึงขั้นนี้แล้ว  บาดแผลในใจแห้งกรังแล้ว  แม้ว่าจะยังมีสะเก็ดให้คันๆ เล่นอยู่นิดหน่อยเมื่อคิดย้อนกลับไปถึงเรื่องนั้น   ปัจจุบันหนูก็มีชีวิตที่ดีแล้วและเข้มแข็งมากสำหรับคนที่เริ่มต้นคนเดียวและปราศจากแรงเสริมของครอบครัว

และเมื่อใดที่หนูมีครอบครัวเป็นของตัวเอง  ก็อย่าซ้ำรอยพ่อแม่  ด้วยการ "ประมาท" ใจคนในครอบครัวตัวเองล่ะ   เพราะทุกคนคือครอบครัวเดียวกันมีสิทธิ์และหน้าที่ในการรับทราบปัญหาและช่วยเหลือกัน

นอกจากนั้น  อย่ามองอะไรด้วยการมห้ตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางมากไปนัก  อย่ามองอะไรจากมุมตัวเองมากไป  เพราะมันจะทำให้เราคิดว่าอะไรๆ ก็ไม่ได้ดังใจ  แล้วตัวเรานั้นแหละจะทรมานใจโดยใช่เหตุ   ลองใหม่นะว่า....หากไปเจออะไรที่ไม่ชอบใจจากคนรอบข้าง  แล้วลองคิดหาเหตุผลว่าทำไมคนเหล่านั้นมีความจำเป็นอะไรจะต้องทำแบบนี้  คิดจากมุมมองของคนเหล่านั้น  แล้วหนูจะสบายมจขึ้นมากเลยนะคะ

ปล. หนูอาจจะโชคร้ายที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนั้นตอนเป็นวัยรุ่น  แต่หนูลองคิดไหมว่า...ถ้าหนูเจอเหตุการณ์แบบนั้นในตอนนี้  หนูจะรับมือกับมันยังไง   หนูจะเดินเรื่องไปทางไหน   ซึ่งเจ้ว่าหนูต้องทำได้ดีแน่ๆ

[Filmmy]

หนูเป็นลูกคนสุดท้องเหมือนกันเคยโดนป๊ากับที่บ้านปิดบังหลายๆเรื่องเพราะคิดว่าหนูเด็กเกินไปคงจะช่วยอะไรไม่ได้รู้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
แต่หนูเลือกให้โอกาสตัวเองกับป๊าและที่บ้านโดยการรอรออย่างตั้งใจและแสดงให้ทุกคนเห็นว่าหนูโตพอจะรับรู้ปัญาหาที่เกิดขึ้นแล้วมันก็ได้ผล

ตัวเจ้าของปัญหาเคยให้โอกาสครอบครัวได้อธิบายไหม???
ตัวเจ้าของปัญหาเล่นเดินออกมาจากบ้านแล้วหายไปเลยแบบนี้เคยคิดให้ว่าที่บ้านจะเป็นยังไง??
ครอบครัวคุณผิดที่ไม่บอกอะไรคุณแต่คุณก็ผิดที่เดินออกแบบนี้ พวกคุณคือครอบครัวเดียวกันนะหันหน้าคุยกันสิคะ ถ้าตอนนี้คุณพอใจกับชีวิตที่มี ทำไมไม่ลองแก้ไขข้อผิดพลาดที่มันยังพอแก้ได้คะ กลับไปเจอที่บ้านสิคะ โทรไป เผื่อมันจะทำให้เรื่องที่ยังคาใจอยู่หายไป หนูว่าตอนนี้พ่อแม่ของคุณคงพร้อมจัอธิบายเรื่องทั้งหมดแล้ว