หัวข้อ: พี่เลี้ยงไอ้หล่อ up...ตอนที่.33.(01.02.16)กลับมาทำไมฉันลืมเธอไม่หมดแล้ว

[เลิฟลี่]

ตามมาอ่านต่อ ยาวสะใจมากๆ คนเขียนลงยาวๆดีค่ะชอบ

แอบเทใจให้เด็กโข่งล่ะ ซึนได้อีก

[NuTonKaw]

พึ่งได้อ่าน คนเขียนลงยาวชอบมากกก

[Misakiiz]

[Min*Jee]

ไปตามเค้ากลับมาแล้วยังปากเสียอีกกกกก
น่าตีจริงเชียว!!!!

[kub_kwonny]

รอๆ

[Flirter_kung]

อินหง่ะ

[RELAXED]

รอๆๆๆๆอยู่น้าส์

[zeroj]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ตามมาอ่านนนนนนนนนนนนนนนน

เด็กโข่งขี้หวงจัง   อ้ายยยย 

ชอบๆ   รีบมาต่อไวๆนะ

 

[boobooboo]

สนุกมากเลยอ่ะ

[kub_kwonny]

 

[Psongtt]

ตอนพิเศษby..Liesgo!
..
...
ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมจะได้บอกสิ่งที่คิดตั้งแต่วันที่เจอบลูครั้งแรกสักที

วันแรกที่ผมเจอบลูพูดตามตรงผมนึกว่าพวกตุ๊ดหน้าสวยเข้ามาทักจีบว่ะ แม่งร่างกายเปราะบางเหลือเกินส่วนผิวขาวยังกะโอโม่หน้าสวยใสกิ้งแบบนี้ไม่ให้นึกว่าตุ๊ดดิแปลก แต่ว่าไอ้พูดคำจาชอบขู่แล้วสั่งให้ตามที่คิดนี้ไม่ไหวผมละเกลียดจริงๆไอ้พวกที่ชอบตื้อจอมสั่งด้วยดิ

วันที่สอง
ไอ้บลูนั้นมันเข้ามาโจมตีกวนผมจนตื่นมาในเวลาที่ไม่จำเป็นสักนิดและยัดเยียดให้ผมกินข้าวต้มอีก
โธ่ แล้วมันรู้จุดอ่อนผมด้วยอ่ะว่าผมกินเผ็ดไม่ได้อ่ะครับผมก็เลยต้องมาเสียทีซัดข้าวต้มของมันไปสองถ้วยก็ทำไมวะมันอร่อยดีแต่ผมไม่ค่อยชอบหน้าตาคนทำเฉยๆ
พอกินเสร็จผมก็ไปเรียนปกติแต่ไอ้เย็นนี้ต้องหาวิธีไม่กลับบ้านเร็วเพราะเดี๋ยวเจอมันดักแต่กูคิดผิดแม่งมันไปตามผมถึงร้านเหล้าไม่พอยังกระจายคำสอนจนเซ็นที่แสบและเชี่ยที่สุดในกลุ่มยอมให้ยศให้กับมันนั้นคือเฮียบลู
สำหรับไอ้เซ็นไม่ได้มีเชื้อสายจีนแต่กลับเรียกเฮียบลูเพราะมันให้ความเคารพตามคติมันนี่เอง

วันที่สาม
ไม่รู้ว่าไอ้บลูมันอัพเกรดมาสนิทกับไอ้โวได้ไงก็ไม่รู้ในแก๊งค์ไบท์ของพวกผมไม่มีใครให้ใครซ้อนท้ายง่ายๆหรอกถ้าไม่ใช่แฟนจริงๆขนาดกิ๊กพวกมันยังไม่ยอมเลย
แต่ไอ้โวกลับยอมให้ไอ้นั้นมันมาซ้อนง่ายๆผมก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องหงุดหงิดและเริ่มชอบว้ากใส่ไอ้บลูบ่อยขึ้นพอมันทำสิ่งที่ผมเริ่มไม่ชอบ
ไม่รู้ว่ะไม่ชอบก็คือไม่ชอบอย่าตั้งคำถามกับผมเยอะ
แต่ไอ้คำพูดนี้ยังจี้ดและติดหัวตลอดนั้น
"ศักดิ์ศรีมันใหญ่กว่าพ่อแม่เรอะถึงได้ห่วงมันแท้"
แม่งเนียนสอนกูแบบจี้ดเชี่ยๆ

วันที่สี่
ตั้งแต่ผมเข้ามหาลัยแม่กับพ่อซื้อบ้านเดียวใกล้มหาลัยให้ที่ไม่ซื้อคอนโดเพราะว่าผมไม่ชอบอยู่ในตึกที่มีคนร่วมอยู่เยอะแยะไหนก็เดี๋ยวมีข้างห้องเล่นท่ายากเสียงดังหนวกหูเหมือนคอนโดที่ไอ้โวอยู่อีก
แต่ว่าบ้านนี้ผมไม่เคยเอาหญิงมากกเด็ดขาดเพราะไม่ชอบให้ใครมายืนที่ส่วนตัวผมนอกจากเพื่อนและไอ้บลูที่มันเข้ามาเองพร้อมกุจแจที่แม่ผมเปิดทางให้อีก
ตั้งแต่เข้ามหาลัยผมก็ไม่เคยจะคิดติดต่อไปทางพ่อแม่เลยไม่ใช่ว่าไม่มีเวลาแต่ผมไม่กล้าใจป๊อดชะมัดเลยผมนี้ติดแม่อย่างกะอะไรดีแต่ไอ้บลูมันทำให้ผมมาคุยกับแม่จนได้ถึงจะดีใจแต่ก็อายเป็นโว้ย!

วันที่ห้า
นับวันไอ้บลูเริ่มแทรกซึมมาเป็นแม่ครัวในแก๊งค์ผมแล้วครับไอ้ห่าพวกนี้ก็ทำหน้าฟินชอบนักไอ้กับข้าวคนของกูเนี้ยเห็นแล้วหมั้นใส้
ตอนเช้าก็เบาๆแต่ไอ้ตอนเย็นนี้เหมือนเจอบทกวีจัดหนักผมที่มีธุระกิจร้านไอติมเป็นของตัวเองเพราะพ่อแม่สร้างให้ผมฝึกดูแลก่อนแต่ผมไม่ชอบก็เลยไม่ดู แต่แม่งโดนสอนเป็นชุดด้วยสีหน้ายิ้มหวานจากมันแบบมันนี้ใจอ่อนลงฮวบๆเลยวะ
ตั้งแต่เจอมันมาผมว่าท่าไม้ตายทำให้ใจอ่อนนี้มันคือรอยยิ้มแบบไม่รู้ไม่ชี้ของมันเนี้ยแหละครับ

วันที่หก
ผมได้ชวนไอ้บลูมาค้างที่บ้านผมลองดูแต่มันตกลงง่ายๆแต่ว่าไอ้นอนเตียงด้วยกันนี้สิทำให้ผมนอนไม่หลับนอกจากนอนเปิดตามองคนที่นอนข้างๆอย่างเป็นตาย ก็มันเพลินอ่ะแล้วทำไมว่ะมันเลยทำให้กว่าผมจะหลับปาไปเกือบตีหนึ่งกว่าๆ
และไอ้บลูพาเข้ามาในร้านผมมาชวนเป็นเด็กเสริฟอีกมันหนุกดีแต่ไม่ชอบที่ไอ้น้องรหัสหน้าม่อนั้นแม่งจ้องไอ้บลูแต่ละทีมันแทบพรุนแต่ไอ้บลูมันยิ้มตอบเฉยๆ
กูหวงวะบลูรอยยิ้มมึงอ่ะ

วันที่เจ็ด
วันนี้ผมทำอะไรลงไปผมใช้คำพูดที่ดูถูกกับไอ้บลูอย่างนั้นแต่บลูกลับยิ้มไม่โกรธสักนิด
อยากจะขอโทษแต่ปากมันแข็งไม่กล้าที่จะพูดได้สักที
บางครั้งผมก็ไม่ชอบที่ตัวเองมีนิสัยแบบนี้
วันที่แปด
ผมตื่นขึ้นมาโดยไม่มีเสียงปลุกที่น่าหนวกหูนั้นสักนิดไม่มีอาหารเช้าพร้อมรอยยิ้มต้อนรับตอนเช้านั้นมันหายไปไหนผมก็ไม่เข้าใจจนผมหงุดหงิดไลน์ไปถามกว่าจะตอบเสือกตอบเป็นสติ๊กเกอร์ปัญญาอ่อนนั้นกูต้องการคำตอบโว้ย!
แต่สักพักมันก็หยุดตอบไปเฉยเลย เอ่อ แม่งคิดจะทำอะไรก็ทำไปสัดแม่งมึงนิเกินไปแล้วนะไอ้บลู
กูจะไปบุกบ้าน...แต่สุดท้ายมันก็ไม่อยู่
โธ่ เว้ย!

วันที่เก้า
ทำไมมันไม่กลับมาทำหน้าที่แบบเดิมมันหายไปไหน
บลูมึงหายไปไหนทำไมไม่บอกกูถ้ากูเจอมึงกูจะเค้นออกมาให้หมด

วันที่สิบ
มึงหายไปไหน

วันที่สิบเอ็ด
บลูมึงหายไปไหน

วันที่สิบสอง
บลู...มึงหายไปไหนกัน

วันที่สิบสาม
บลู...กูคิดถึงมึง

วันที่สิบสี่
บลูกลับมาหากูทีกูไม่ไหวแล้ว

วันที่สิบห้า
บลู....กูชอบมึงกลับมาทีกูไม่ไหวแล้ว กูยอมทุกอย่างเลย

วันที่สิบหก
กูเจอมึงสักที....กูเจอมึงแล้วบลู
ผมได้ระบายไปทั้งหมดยกเว้นเรื่องที่ผมเริ่มชอบบลูเข้าจริงๆ
และจากวันนี้ผมจะเริ่มต้นรุกบลูแบบจริงจังให้ดู
ถึงจะลืมวิธีจีบตั้งแต่ขึ้นม.ปลายก็จริง
แต่สำหรับบลูวิธีห้ามเยอะกระทำแบบเน้นๆก็ได้แล้วใช่ไหม
ผมทำแบบนี้แล้วบลูจะยอมผมไหม

โอ้ยยย ต้องยอมดิไม่ยอมก็ต้องเพราะกูคือLiesgo!

TBC....

ทำไมไลท์ชอบว่าgo!
กร๊ากกกกก

[Psongtt]

ตอนที่14.
..
...
จากเรื่องเมื่อคืนวานนั้นมันก็ให้ผมกลับมาเป็นพี่เลี้ยงไลท์เหมือนเดิมคุณน้าที่รู้เรื่องก็ดีใจเสียงสั่นเชียว ทำอย่างกะผมกลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิมซ่ะงั้น
'น้าดีใจจังที่บลูกลับมาดูแลลูกน้าเหมือนเดิม ดีจังที่ลูกสะ..อ่ะ เอ่อ ดีจังที่เรายอมกลับมา ฝากด้วยนะบลู'
ซึ่งทางนี้ก็เต็มที่ไม่เหมือนเดิมเพราะว่าตอนนี้คุณน้าจับผมให้เป็นพี่เลี้ยงมีเงินโอนทุกวิกถือว่านี้คืองานเสริมแล้วกันแต่ยังคงคุณภาพเสมือนในวันแรก คึ
ส่วนทางเพื่อนไลท์ก็พากันก้มเคารพบูชาผมเหมือนเทพเจ้าที่ผมได้กลับมาเป็นผู้ทำของหวานให้พวกมันอีก
เฮ้อ นี่เหมือนผมไม่ได้ดูแค่ไลท์คนเดียวแน่ๆ

ตอนนี้ผมก็มานั่งในร้านโจ๊กกับเด็กโข่งนั่งดูดชานมเย็นรอโจ๊กไปพลางๆ ไอ้เด็กที่นั่งตรงข้ามผมเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นขวดปรุงต่างๆนั้นแหละ
ผมก็นั่งจ้องพฤติกรรมมันเนี้ยแหละเพลินจริงๆ
"มองอะไรนักหนาวะกูไม่ชอบ.."
"หึ ไม่นิมือมันว่างนักหรือไงเล่นไปทั่ว"
พูดพร้อมกับยิ้มในแบบของผมแบบเดิมมันทำให้ไอ้เด็กนั้นยิ่งก้มหน้าก้มตาใหญ่เป็นไรของมันวะ เหอะๆๆ งง
พอโจ๊กมาเสริฟพวกผมก็โซ้ยไปเรื่อยๆไม่ได้คุยอะไรกันแต่ผมก็ยังใช้สายตาพิฆาตมองไลท์เหมือนเดิม ฮ่าๆๆ มองแล้วมันทำอะไรแปลกๆก็สนุกดีออก
..
...
ทุกอย่างเสร็จสิ้นภารกิจยามเช้าผมก็มานั่งแมะที่อู่เหมือนเดิมพร้อมกับโน๊ตบุ๊คสุดที่รักมาแต่งวรรณกรรมเรื่องใหม่ด้วยค่อยๆเป็นค่อยๆไปเดี๋ยวก็เสร็จ
และมันก็เหมือนเดิมนายตี๋มูลนิธิมาพร้อมกับรถมูนิธิเพื่อเอามาซ่อมในอู่นี้ อยากจะถามเสียจริงว่าไอ้รถคันนี้มันอาการหนักมากหรือไงถึงได้เอามาให้ซ่อมทุกวันอยู่ได้แล้วนายตี๋นี้อีกตามที่รู้ความจริงนายตี๋คนนี้เป็นถึงท่านประธานไหงถึงได้ว่างจัง
"สวัสดีครับ โอ๊ะทำอะไรหรอครับ"
"แต่งวรรณกรรมเรื่องใหม่ครับ"
ผมก็ก้มหน้าก้มพิมพ์ลบแบบนี้แหละบางคำมันก็ไม่ถูกใจอ่ะ
"เอ๋ นี้คุณบลูเป็นนักแต่งวรรณกรรมหรอครับนามปากกาอะไรครับเพื่อผมเคยอ่านของคุณบลูด้วย"
"...สีฟ้า"
"ผมเคยอ่านครับผมจำเรื่องราวที่คุณถ่ายทอดยังได้เลยแหวกแนวและสนุกสุดๆ เปิดเล่มใหม่ช่วยบอกผมเป็นคนแรกหน่อยนะครับผมจะเป็นคนซื้อคนแรกเลย"
โฮ้ เรามีแฟนคลับแล้วเว้ย
"อื้ม ได้สิเดี๋ยวผมทำของแถมในเล่มสำหรับคุณคินก็แล้วกัน"
"ขอบคุณครับ"
นั่งแต่งไปแต่งมา.....โอ้ยยย ไม่ได้ดั่งใจอีกแล้วไปนอนเล่นในห้องทำงานเฮียดีกว่า
"อ่ะ ไปไหนครับ"
"ไปนอนเล่นในห้องทำงานน่ะครับหงุดหงิดแต่งไม่ออกอ่ะ =^="
"เบื่อสินะ"
ใช่เลยนายตี๋
"ไปลองทำงานกับผมม่ะ"
หือ?
"งานอะไรหรอครับคุณคินทำงานสองอย่างนิ"
"งานมูลนิธิไงพรุ่งนี้ลองไปทำสิสนุกนะแก้เบื่อด้วย"
น่าสน
"เอาสิเริ่มกี่โมงละครับ"
..
....
"กูเบื่อวะบลูหาอะไรให้ทำหน่อยดิ"
ผมที่กำลังซ้อนขึ้นท้ายไลท์เพื่อกลับบ้านก็ชะงักทันทีเพราะมือมันเกี่ยวผมมานั่งข้างหน้ารถมาแบบไหนของมันอีกแหวะ แต่ว่าทำไมอ่ะทำไมช่วงนี้มีแต่คนขี้เบื่อแม้กระทั่งผมวะผมเบื่อจนหาที่ปล่อยไม่ได้เลยนะนอกจากพึ่งคุณคินเนี้ยแหละ
"เบื่อหรอ...สนใจเป็นกู้ภัยเปล่า"
"หือ นี้มันแก้เบื่ออะไรมึง...กูช่วยคนไม่เป็น"
"ที่บอกว่าไม่เป็นนี้เคยทำยัง"
"เอาแล้วคำสอนหน้ายิ้มของมึง...เฮ้อ เอาดิกูอาจจะเอาเพื่อนไปด้วยได้ไหมพรุ่งนี้หยุดพอดี"
"ได้สิ"
เดี๋ยวให้แบกศพแก้เบื่อแล้วกัน

"คืนนี้ค้างบ้านกูนะ"
"อื้มๆ"
TBC...

สั้นง่ะ!

[Psongtt]

ตอนที่15.1
..
...
"ไลท์ตื่น...เดี๋ยวสิบโมงต้องไปแล้วนะไลท์ตื่นสิ"
มันไม่ตื่นแต่เขยิบตัวเอาแขนใหญ่กอดรัดเอวผมเนี้ยนะ
คนบอกให้ตื่นไม่ใช่มากอดกู
"ตื่นๆๆๆๆ ตื่นโว้ยยยย!!"
พลั่ก!!
"โอ้ยยย ทำไรมึงเนี้ยยย"
พอมีเงินจ้างคุณภาพการปลุกของผมเริ่มอัพสกิลขึ้นแบบทันตาไอ้คนตัวสูงนั้นกลิ้งตกเตียงนี้ไปแล้วครับด้วยฝ่ามือผม
"ตื่นเร็วไปอาบน้ำเดี๋ยวพี่จะทำกับข้าวรอ"
"เอ่อๆ ฮ้าววว"
มันเดินเกาหัวแกร็ตๆแบบทุลักทุเลไปห้องน้ำตื่นเช้าแค่นี้มึงเสียพลังงานมากหรือไง
..
..
เรียบร้อยกับข้าวยามเช้าเติมพลังมาแล้วนี้ก็แปดโมงครึ่งพวกเพื่อนไลท์ก็จะมาสแตนบายกันเก้าโมง
และไอ้เด็กโข่งนั้นก็.....
มึงจะตายในห้องน้ำหรือไงแม่งกูทำอะไรเสร็จแล้วรอมึงอาบน้ำเสร็จเนี้ยมึงก็ยังไม่เสร็จ
เดี๋ยวเจอกู!
ปังๆๆๆ
"ไลท์! เอ้ยไลท์ทำไรเนี้ยออกมากินข้าวได้แล้วนี้เรานอนในห้องน้ำเลยหรอวะ!"
"...ห้องน้ำไม่ได้ล๊อคมีไร.."
ปัง!
พอรู้ว่าไม่ล๊อคผมก็ยันประตูนี้เข้าไปทันที
เห็นสภาพมันนอนแช่น้ำในอ่างอย่างหล่อโอ๊ะโฮ๊ะนี้ถ้ามึงมาเป็นนายแบบได้สบายได้เลยนะเนี้ย
หน้าหล่อคมตาเหมือนเหยี่ยวเจ้าเล่ห์ปากรูปกระจับเปรยยิ้มยั่วผมในอ่างนั้นแหละ
"อีกนานไหม"
"อาบให้หน่อย"
"ไม่ได้เป็นง่อยไม่ใช่หรือไง..."
"แต่วันนี้เป็น"
"เฮ้อ ก็ได้ๆ"
แล้วผมก็ถกแขนเสื้อขึ้นแล้วก็เดินมายืนตรงไลท์
ก็เอาสบู่เหลวลงละเลงบนตัวหนามันเนี้ยแหละ
"เฮ้ย!!"
แม่งงง มันแกล้งผมฉุดผมลงอ่าง
โธ่ กูอาบน้ำแล้ว
"เดี๋ยวก็เปียกอาบพร้อมกันดีกว่าเนอะ"
ไม่ต้องมาเนอะเลยฮึ่ย ถึงจะทำหน้ามุ่ยไปก็ไม่มีผลผมก็จัดการถูสบู่ให้มันต่อ
"โอ้ยๆ อย่าแรงดิไม่ได้ให้หาหวยนะ"
ปากมันร้องแต่สีหน้าแม่งทะเล้นได้ใจ
"หมั้นใส้...หันหลังสิเดี๋ยวสระผมให้"
"อื้ม"
อ่ะ เฮ้อ บอกให้หันหลังเฉยๆไม่ใช่ให้มานอนพิงแบบนี้มันหนักนะเว้ย
ผมขี้เกียจบ่นเยอะแยะเพราะอย่างไงไอ้เด็กนี้ก็ไม่สนสักนิด
จับขวดแชมพูได้ก็ละเลงสระขยี้มันให้หนังหัวแทบหลุดแต่ไม่มีปฎิกริยาบ่นอะไรทั้งนั้นนอกจากครางนิดๆ
โฮ้ยย เสียงโครตเอ็กซ์เลยจาดด
"หืม"
เหมือนขาผมถูกลูบคลำจากมันอย่างไงก็ไม่รู้ นั้นๆลูบนั้นแหละรำคาญผมก็เขย่าขาหนีจากพฤติกรรมไอ้เด็กนี้
"ไลท์อย่ากวนพี่รำคาญ"
"หืมม จับแค่นี้อย่าหวงดิ"
ไม่ได้หวงแต่รำคาญ
คนอุส่าทำหน้าเคืองๆใส่แต่มันเงยมามองผมอย่างชอบใจเชียว
หมั้นใส้จับสายฟักบัวได้นี้ผมฉีดเข้าหน้ามันจนมันส์พะย่ะค่ะ
"โอ้ยๆๆ ไอ้บลู อึ่ก โอ้ยๆ พอๆ เฮ้อ..ทำไรวะจะฆ่ากันหรือไง!"
"ไม่นิ ก็จะบอกว่าไม่ชอบที่เรามาจับขาพี่ก็ไม่ฟังสมควร เอาละพี่ขอตัวก่อนเน้อ"
"เฮ้ยเดี๋ยวก่อน!"
ไม่ฟังครับผมรีบเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างไวดีนะเนี้ยที่เอาเสื้อผ้ามาอีกหนึ่งชุด
..
...
เมื่อทุกคนมาครบองค์ผมก็ให้ไลท์บึ้งรถนำทุกคนไปที่นัดหมายทันที
พอมาถึงคุณคินก็ยืนโบกมือเรียกพวกผม
"โฮ้ แต่ละคนนิหน่วยก้านใช้ได้นะเนี้ย สวัสดีครับพี่ชื่อคินมีอะไรถามกันได้นะและก็นี้นัทน่าจะรุ่นราวเท่ากับพวกเรานะทำความรู้จักกันไว้นะ"
"หวัดดีเรานัทพวกนายชื่ออะไรละ"
พอคุณคินปล่อยเหล่าเด็กโข่งทำความรู้จักคนที่ชื่อนัทนั้นเสร็จก็ให้ชุดมูลนิธิมาเปลี่ยนครบทุกคน ผมนี้จุดบอดชะมัดใส่ชุดมูนิธิแล้วทำไมหลวมโพรงแบบนี้
"ฮ่าๆๆ ชุดหลวมน่ารักเชียวมาผมจะพับแขนเสื้อให้"
"ขอบคุณครับ...อ่ะ"
คุณคินที่จับแขนเสื้อผมก็เป็นอันจบสิ้นเพราะว่าโดนไอ้เด็กโข่งชิงทำแทน
"เดี๋ยวพับให้เอง คุณก็ไปให้คำแนะนำเพื่อนผมเถอะ"
"ครับแต่...ไลท์ก็มาใหม่เหมือนกันสมควรมาฟังคำแนะนำเหมือนกันนะ เดี๋ยวผมไปรอที่เต้นท์นั้นนะครับคุณบลู"
"อ่า ครับ"
รู้สึกเหมือนมีพลังงานลึกลับปะทะกันอย่างไงก็ไม่รู้

↓↓↓↓
 

[Psongtt]

 
ตอนที่15.2
..
...
ตอนนี้พวกผมก็รู้งานกันแบบฝึกหัดต้นๆไปก่อน มีเหตุอะไรฟังวอแจ้งเตือนเอาตอนนี้ต้องพากันไปช่วยแม่ครัวทำอาหารเที่ยงที่บ้านเด็กกำพร้าเล็กๆก่อน
ผมน่ะสบายๆแต่ไอ้เด็กยักษ์พวกนี้จะไหวหรือเปล่านอกจากให้เป็นลูกมือเท่านั้น
"ควายยยโวกูจะเอาคะน้าไม่ใช่กวางตุ้ง มึงรู้จักคะน้าไหมห่าไอ้ตึก"
นัทที่ตอนนี้เริ่มเข้าขั้นสนิทกับพวกเพื่อนไลท์ก็ปล่อยสิงห์สาราสัตว์ออกมาเดินเต็มเลยครับ โวก็เป็นลูกมือที่ดีครับไปแบกถุงกวางตุ้งที่นึกว่าคะน้ามาให้นัทอย่างเต็มที่ ฮ่าๆๆๆ ไหนวันนั้นช่วยผมทำอาหารได้เก่งจังแต่ทำไมวันนี้นัทใช้แล้วเบลอหรือไง
"บ่นจริงไอ้นัทถ้ากูเห็นมึงมีนมกูนึกว่ามึงเมนส์มาแน่ๆ"
"ก็มันไม่ได้ดั่งใจกูนิ นี้จะใกล้เวลาพวกน้องๆจะกินข้าวเที่ยงแล้วนะเว้ยกูไม่อยากช้า โอ้ยยย ไอ้โวไอ้ภูธรมึงไม่ดูน้ำมันดีๆวะเดือดมากเอากระเทียมลงไปไหม้พอดีสัด ไม่ต้องมายิ้มให้กูสยอง!"
โฮ๊ะ หล่อๆแบบโวยังออกแนวภูธรอีกรึคำด่าของนัทนี้สุดจะบังเกิดเสียจริง
"หึ ไอ้ห่าสองคนนี้เหมาะกันดีเนอะมึงว่าไหมบลู"
อยู่ดีๆไลท์ที่ยืนหันผักบุ้งก็มาถามความคิดเห็นผม
สองคนไหนหว่า
ผมทำหน้างงใส่ไลท์
"ก็ไอ้โวกับไอ้นัทไงทุกทีถ้าไอ้โวโดนด่านิดหนึ่งมันไม่ยิ้มแบบนั้นหรอก กูว่าไอ้โวต้องชอบไอ้นัทแน่ๆดีๆกูชอบจะได้ไม่ต้องเขี่ยให้ยุ่งยาก"
หือ โวชอบนัทแต่ว่า....สูงเกือบเท่ากันแบบนั้นใครจะรับใครจะรุกแถมเพิ่งเจอกันครั้งแรกอีก
..
...
ตอนนี้เข้างานของแท้ครับมีเหตุด่วนที่ถนนสายใหญ่นอกเมืองรถทัวร์กับรถยนต์ประสานงากันคุณคินแนะนำให้พวกมือใหม่เป็นแค่ผู้ช่วยปฐมพยาบาลฉะเพราะคนยังไม่รู้จักการปฐมพยาบาลกันเบื้องต้นส่วนคนที่ทำเป็นก็ลงสนามกันให้เต็มที่
"ไลท์มึงว่างมากุ้มเลือดคนเจ็บให้กูที!"
ไลท์ที่นั่งซับเหงื่อให้ผมที่กำลังพันแผลให้คนเจ็บมันก็ต้องหันไปตามเสียงของนัท
"เฮ้ย ไลท์ไม่ต้องกูไปเอง"
โวอาสาไปแทนเพื่อนครับแต่ก็
"ถ้ามึงทิ้งคนเจ็บกูจะเตะไข่มึง!"
แล้วโวก็ถอยหลังไปดูคนเจ็บต่อ
"เดี๋ยวกูมานะ"
มันลูบหัวผมก่อนลุกออกไปผมก็ยังลงมือพันแผลให้หญิงสาวเคราะห์ร้ายเหมือนเดิม
"เอาละแค่นี้ก็พอบรรเทาได้นะครับ..."
"ค่ะ ขอบคุณค่ะแต่ว่า...คุณกับแฟนนี้น่ารักดีนะคะ"
เอ๋ แฟน?
"ก็คุณกับผู้ชายคนเมื่อกี้ไงคะเหมาะกันดีนะคะ มาช่วยกันทำความดีด้วยกันแบบนี้น่าอิจฉาจังนะคะ"
ผู้ชายคนเมื่อกี้=ไลท์
เหมาะกัน
"มะไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ"
ทำไมรู้สึกหน้ามันร้อนอย่างงี้
"หึ หน้าแดงแบบนี้แก้ตัวไม่รอดหรอกคะ ขอให้รักกันนานๆนะคะ"
ไม่ใช่เฟ้ยย~
..
...
"อ้วกกกกกกกกกก~"
"ไหวเปล่าไลท์"
หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็มายืนลูบหลังคนที่โก่งคออ้วกอย่างเอาเป็นเอาตายสุดๆไหวเปล่าเนี้ยผมล่ะสงสารชะมัด
"เอ้า นี้น้ำเหอะเป็นไง...ครั้งแรกมันก็เกือบทุกคนละมั้งเจอเลือดเยอะจนอยากอ้วก"
"แฮ่กๆๆ เฮ้อ แม่ง ขอบใจนะมึง"
"อื้ม อ่ะนี้พี่บลู"
"ขอบใจนะ"
"ครับ...แล้ว"
"นัทแล้วน้ำเราอ่ะ"
ผมที่กระดกน้ำอย่างกระหายพร้อมกับนั่งดูนัทแสดงพลังมิลาเคิลต่อโว
"โว้ยยย อยากแดกก็ไปเอาที่กระติกนู้นไม่ใช่มาถามกูมึงเห็นกูเป็นเด็กขายน้ำหรือไงไอ้ฟายยยเยอร์"
"เอ่อ เอาน้ำมาขวดดิ"
"กูจะบ้าตายหน้าแบบมึงไม่น่าขี้กวนตีนเลย!"
ฮ่าๆๆๆ
เหมือนว่านัทยิ่งรำคาญโวก็ก็ยิ่งกวนนะเนี้ย เอาเข้าไปอยู่ตรงไหนก็มีเสียงแบบนี้จะไปกันรอดหรอวะ
"รอด้วยนัท"
นั้นยังตามเขาอีก เหอๆ
"หึ กูว่าสักวันมันต้องคบกันอยู่แล้วเพราะไอ้นัทเกลียดอย่างไงได้อย่างงั้น"
"ฮ่าๆๆ นั้นสิๆ และเราละช่วงนี้ไม่ค่อยควงสาวและมาอยู่กับพี่ตลอดเวลาแบบนี้ เดี๋ยวก็เป็นแบบพี่หรอกที่ไร้เมียอ่ะ"
"หึ อยู่กับมึง...ตลอดไปก็ดีเหมือนกัน"

ดีงั้นหรอ

TBC
 

[Psongtt]

ตอนที่16.
..
...
วันหยุดที่ผ่านมาผมได้รับประสบการณ์ที่มีประโยนช์ต่อสาธารณะมาเต็มๆ
พวกเพื่อนไลท์พากันบอกว่ามาทำแบบนี้ทุกวันหยุดก็ดีสิแก้เบื่อได้ดีช่วงนี้กำลังเพลียสาวในสต็อกกันอยู่
โฮ้ยยย ไอ้เด็กมักมากอย่างนี้ละแก้ไม่หายถ้ายังไม่จริงจังพอ
..
...
มันก็ยังเป็นกิจวัตรประจำของผมช่วงว่างก็นั่งแต่งวรรณกรรมที่เตรียมพล็อตเรื่องแล้วเรียบร้อยก็ชิลครับอยู่โลกที่ผมสร้างขึ้นเองเป็นตัวหนังสือ
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนของไลท์ผมก็จะไปนั่งรอที่ใต้ตึกเรียนทั้งที่ก่อนหน้านี้จะมีโวมายืนรอเป็นเพื่อนแท้ๆ แต่ช่วงนี้ไม่ใช่แล้วครับเพราะมีข่าววงในว่าโวไปรับส่งนัทที่มหาลัยต่างสถาบันแทบทุกวัน หึๆๆ งานนี้มีเสียผู้ชายคุณภาพดีไปสองเลยครับโวก็หล่อแนวคุณชายนัทก็หล่อสวย ผู้หญิงในประเทศเตรียมบ่อน้ำตาเสียของได้ ฮ่าๆๆ
อ่ะๆ แต่ไม่ต้องกลัวยังมีผมอยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัวพี่บลูรักทุกคนนน ฮ่าๆๆ
"ยืนเหม่ออะไรมึง"
"อ่ะ ไงป่ะไปกันแล้ววันนี้คิดจะไปไหนไหมจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก"
"ไม่ วันนี้เหนื่อยอยากอยู่เฉยๆไปที่ร้านเลยก็ได้"
"อื้ม"
พอไลท์บอกว่าเหนื่อยเจ้าตัวก็เอาหัวซบไหล่ผมถึงว่าขับรถไม่ค่อยถนัดก็เถอะแต่ใครจะไปห้ามราชสีห์ไลท์ต้องการอะไรได้
อ่อ ช่วงนี้ไลท์ไม่ค่อยเอาไบท์มาเรียนแล้วครับผมมีหน้าที่ไปส่งรับทุกวันตามหน้าที่พี่เลี้ยงแล้วครับ
..
"จิ๋วเดี๋ยวพรุ่งนี้ลองเปลี่ยนสีโต๊ะไม้ข้างนอกเป็นรุ้งทีนะ"
"ค่ะ"
แล้วก็ช่วงนี้ไลท์เริ่มแสดงอำนาจสั่งลูกน้องแบบมีประสิทธิภาพดีมากปรับเปลี่ยนแนวร้านจากวินเทจน่ารักๆมาเป็นสดใสผสมอินดี้ และผู้ที่อยู่เบื้องหลังที่เปลี่ยนแปลงร้านใหม่คือผม ฮ่าๆๆ
เอ่อ คือว่าผมขออณุญาติแม่เจ้าร้านแล้วนะคุณน้าบอกว่า'โอเคจ่ะ'
ฮ่าๆๆ เห็นม่ะ
ตอนนี้เรตติ้งร้านก็เพิ่มขึ้นแบบไม่ต้องพึ่งนางกวัคอะไรทั้งนั้นนอกจากหน้าตาเจ้าของร้านหนุ่มนามว่าไลท์สาวน้อยสาวใหญ่ต่างมาขอมาถ่ายภาพพร้อมเช็คอินร้านอวดเพื่อนทางโลกโซเชี่ยลกันใหญ่
แต่ก็มีส่วนน้อยที่ไลท์จะถ่ายด้วยถ้าผมไม่บอกให้ถ่ายไปเถอะถือว่าเป็นการดึงดูดลูกด้วยตัวมึงเอง ฮ่าๆๆ
"บลูกูอยากกินนี้ทำให้ด้วยพรุ่งนี้"
หืม อะไรละผมก็รับหนังสือทำขนมนานาชาติที่มันเปิดกางไว้มาดู
มาการอง?
"พี่ทำไม่เป็นยากอ่ะ"
ขอออกตัวเลย
"อ่อนวะ"
ยั๊วะกูจริงๆแต่ไม่มีประโยนช์เพราะพลังอารมณ์ขึ้นนี้มันไม่ได้ให้ทำมาการองเป็นหรอกนะ
คือว่าไม่ถูกกับขนมอบอ่ะ
"ไม่เป็นจริงๆขนมอบต่างๆพี่ทำไม่ได้เลยเคยลองแล้ว"
"จริงดิ...งั้นมึงพยายามทำให้...กูกินได้ไหม....บลูมึงช่วยพยายามทำให้กูได้ไหม เนี้ยกูเปลี่ยนเมนูใหม่เป็นทาต์ไข่แล้วนะทำเลยคืนนี้กูค้างที่บ้านมึงแล้วกัน"
"เฮ้อ ก็ได้เห็นแก่เรานะเนี้ย"
จะพยายามเพื่อไอ้เด็กโข่งแล้วกันสายตาอ้อนเมื่อกี้ก็ทำผมใจอ่อนลงไปครึ่งแล้วนะ
บางครั้งผมก็ชอบตามใจแบบไม่มีสาเหตุ
TBC

 

[Psongtt]

ตอนที่17.
..
...
"พี่ไลท์กระเป๋าออกมาใหม่น่าสนใจจัง พาเปิ้ลไปดูหน่อยน่าๆพี่ไลท์ค่าพี่บลูก็ไปกับเปิ้ลด้วยน่าๆ"
"อ่า ครับ...พาน้องเค้าไปดิไลท์"
"เฮ้อ แม่งเรื่องเยอะชิบหาย"
ทุกคนอยากถามใช่ไหมว่าสาวเปิ้ลนี่มาแต่ใด
อธิบายง่ายๆก็คือเปิ้ลเธอคือสาวคนสุดท้ายที่ไลท์หยุดควงและมาครองโสดเป็นเพื่อนผม ที่ก่อนหน้านี้เราสองคนแค่มาเดินหาของกินที่ห้างดังตามนิสัยไลท์เฉยๆและก็ป๊ะกับสาวคนนี้เหมือนว่าไลท์จะฟันเธอทิ้งแบบไม่บอกกล่าว ตอนนี้เธอยังตามติดแจให้พาเดินเข้าร้านเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าทั่วห้างเชี่ยว
คนที่โดนเกี่ยวแขนจากหญิงสาวก็ขี้หงุดหงิดผมก็เดินตามหลังเฉยๆครับดูพฤติกรรมมันแล้ว......เอ่อ ก็สนุกดี.....มั้งนะ
โฮ้ กระเป๋าแต่ละใบนี้ราคาแตะแสนสาหัสเลยวะนี้ซื้อไปที่เดียวกินกระเป๋าแทนข้าวได้ไหมเนี้ย
"เหอะ เอาสักใบไหมครับเดี๋ยวซื้อให้"
เอ้ย แม่งมาข้างหลังกันแบบเงียบๆแบบนี้ใจวายตายพอดี
"มาอะไรเงียบๆเนี้ย ฮู้ยย"
"ฮ่าๆๆ สนใจใบนี้หรือไง ซื้อให้เปล่า"
"ไม่อ่ะ นี้ไลท์น้องเค้าไม่ไปง่ายๆหรอกมาให้เค้ากินกับเราก็ได้"
จ๊อกกก ง่ายๆคือผมหิว
"หึ หิวสินะ...แต่กูไม่ชอบให้ใครมายุ่งตอนกูอยู่กับมึงเดี๋ยวกูจัดการเอง"
จัดการอะไร?
ผมที่ยืนรอดูพฤติกรรมอย่างห่างๆก็ค่อยสังเกตุการกระทำของไลท์อย่างใจจดใจจ่อ
ไลท์เข้าไปพูดอะไรสักอย่างกับเธอส่วนทางเปิ้ลเหมือนเริ่มหน้าออกสีเหมือนจะทั้งเขินทั้งโกรธจะด่าก็ไม่กล้าเหมือนน้ำท่วมปาก
แต่สุดท้ายเธอก็ไปง่ายๆแต่ไม่วายจะหันมามองผม อะอะไรครับ
"หึ ไปอยากกินไรกูอยากกินชาบู"
ไม่ต้องถามก็ได้นะ
"งานนี้ตามใจไลท์เลย"
..
...
"เขยิบไปดิ เขยิบไปอีก ชิดไปเลย"
พอผมนั่งชิดกำแพงเสร็จไอ้เด็กโข่งก็เข้ามานั่งชิดผมเหมือนแฝดสยาม
"เอาอะไรสั่งดิครับที่รัก...ผมเอานี่ๆและนี่"
ทะที่รัก!
มันมาแนวไหนไม่ใช่แค่ผมที่หน้าแดงแต่แม้แต่สาวเสริฟยังหน้าแดงเพราะมันนั้นแหละ
"พะผมเอาชุดนี่ครับ..."
"อะไร เป็นไรหึ..."
โธ่ เว้ยแม่งกวนชิบหาย
"อะไร ถามทำไม ไลท์สนใจเปลี่ยนที่นั่งไหมพี่อึดอัด...เขยิบมาทำไมอีก"
"เปลี่ยนที่นั่งไง"
กูบอกให้มึงเปลี่ยนที่นั่งไม่เขยิบมาติดกูอย่างนี้ โอ้ยยย
"โอ้ๆ ไม่เอาน่ามะคุกกี้รันกันนี้กูเห็นว่ามึงเพิ่งเล่นกูเอาอีนางฟ้ามาสู้กับมึงแทนนะเนี้ย"
ซึ้งจริงๆ แต่ระดับผมไม่ถึงเดือนก็สามารถได้ตัวแวมไพร์มาครอบครองเหมือนเดิมแล่ว
"อย่าดูถูกรีบเก็บน้องนางฟ้าไปเลย"
"โฮ๊ะ เอาไอ้กากกินเลือดมาอีกแหละ โอ้ยๆเน่าๆ"
ไม่ยอมครับ
"ใครแพ้ต้องเต้นไก่ย่างกลางห้าง เอาไหมๆไม่กล้าอ่ะดิอ่อนครับ"
"ฮ่าๆๆ กูอยากเห็นมึงเต้นจริงๆเอาดิใครแพ้เต้นไก่ย่างกลางห้าง หึๆ"
..
...
"ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ มันจะโดนไม้เสียบ...น้องครับไก่นะครับไม่ใช่เป็ด ฮ่าๆๆ เต้นดีๆนะครับ ฮ่าๆๆ"
ผลคุกกี้รันคือผมชนะไลท์แพ้มันเลยต้องหน้าด้านเต้นไก่ย่างกลางห้างนี้แหละ ดังละมึงงานนี้สาวๆพากันกริ๊ดกร๊าดอยากกินไก่ยักษ์กันทั้งนั้น
"ไก่น่ากินที่สุดค่า"
"หึ อ้าว น้องครับไก่ย่างจนไหม้แล้วกลับสิครับอยากย่างอีกหรอ โอ้ย"
พอมันผ่านพ้นนรกเสร็จมันก็เข้ามาเกี่ยวคอผมเดินมุ่งหน้ากลับทันที
ฮ่าๆๆ ไอ้ท่าไก่ย่างเหมือนเป็ดป่วยนี้ผมจำจนวันตายเลยละ

TBC...


 :hao7:ช่วงนี้ชิลๆสไตล์คาวาอิ๊ กร๊ากกกกก คืนพรุ่งนี้เจอกัน!! 

[alt1991]

 :hao6:อยากกินไก่ยักษ์

[brookzaa]

 

[pe-ar]

เรื่อยๆๆ หวานๆๆ

[kub_kwonny]

รีบบอกความรู้สึกกันเร็วๆนะครับ ผมเขิน คิคิ 

[cavalli]

 

[NuTonKaw]

 

[111223]

555 ตลกดีจังเลย บลูจะรู้ตัวเมื่อไรนะว่า กำลงโดนเด็กจีบอยู่

[Min*Jee]

มาต่อแบบยาวๆๆๆๆ
ท่าไก่ย่างก็น่ารักดีออกนะะะะ
เชียร์โวกับนัทเต็มที่เลย

ปล.เวลาอัพเขียนวันที่ไว้หลังตอนด้วยนะคะ(ตรงหัวข้อ)จะได้รู้เนาะ

[yowyow]

 

[TstarK]

ชอบๆๆๆๆๆๆ มาต่อไวๆนะคะ~~~
สู้นะคะคยเขียน~

[Psongtt]

ตอนที่18.
..
...
เมื่อวานไอ้เด็กโข่งได้สร้างกระแสดังกลางห้างดังทำให้เจ้าพ่อโซเชี่ยลอย่างเซ็นเอาคลิปที่ถูกถ่ายบันทึกจากสาวท่านหนึ่งที่แพร่ในโลกโซเชี่ยลมาให้ดูวีรกรรมของมันเมื่อวาน
ผมดูกี่ทีก็ฮาแต่น้องเค้าถ่ายจนถึงตอนมันกอดคอผมเดินกลับเลยหรอวะ
สุดยอดนี้ผมเกิดมโนว่าผมกับไลท์เป็นดาราเลยนะเนี้ย
"แต่ว่านะมึงไหงมึงวิกลจริตไปเต้นกลางห้างแบบนั้นวะ ฮ่าๆๆ ขนาดท่าเต้นสาวยังกริ๊ดหลงเลยสัด"
ตรงไหน=^=
"หึ ถ้ากูไม่เต้นมึงก็คงเห็นไอ้บลูเต้นแทน"
"หมายความว่าไง"
"ก็แค่ไลท์แพ้พนันกันไว้ก็เลยไปเป็นสภาพนั้นไง"
ผมมาพร้อมกับเจลลี่รสส้มบริการเพื่อนเด็กโข่งอย่างขันแข็ง
"วู้ พนันกันโหดจริง ครั้งหน้าไม่ให้มันไปจูบหมูละไอ้นี่มันกลัวหมูตัวเป็นๆชิบหาย ฮ่าๆๆ โอ้ยๆ อย่าดิวะ ฮ่าๆๆ รับไม่ได้หรือวะ"
เอ๋ จริงดิ
"ทำไมมองไม กูกลัวหมูมันแปลกหรือไง"
ยังไม่พูดอะไรเลยครับมันตอกกลับล่วงหน้าไปแล้ว
"หึ ไม่แปลกนิพี่ยังกลัวลิงเลยถือว่าหายกันเนอะต่างคนต่างรู้ว่าใครกลัวอะไร อื้ออ"
มันไม่พูดเพียงแค่เอามือหนาๆนั้นมาละเลงหัวซ่ะผมของผมเสียทรง
"เอ่อ มึงเป็นประธานมึงจะเอาไงกับที่จัดงานเลี้ยงทางคณะเราดี กูว่าจะให้มึงติดต่อกับโรงแรมของบ้านมึงมันง่ายดีไม่ยุ่งยากด้วย"
เซ็นพูดพร้อมกับบรรจุเจลลี่ลงท้องไปสามแก้วเร็วจริง
"เฮ้อ ยุ่งสัดๆแค่งานเลี้ยงแค่นี้"
"แม่ง ไม่ใช่แค่นะเว้ยสาวมนุษย์ฯแจ่มๆทั้งนั้น และมึงไปเตรียมตัวได้กูว่างานนี้กูมีสาวควงแน่"
"ควงกี่คน"
"มึงอย่ามาแซวอย่าให้กูเอาเรื่องเก่ามาแฉ มึงน่ะมันนักล่าดาวคนไหนเด็ดคนไหนดังเสร็จมึงหมดจนกูดูเป็นคนดีไปเลยสัด"
เรื่องนิสัยเก่าสินะ ผมว่ามันต้องมีบังเอิญทิ้งไข่ไว้แน่ๆ
"ปากมาก เอ่อๆไปไหนก็ไปเลยกูรำคาญมึงชิบ"
แล้วเซ็นก็ไปง่ายๆตามคำขอ
"ป่ะ ไปโรงแรมกับกูหน่อยมีธุระนิดหน่อย"
ผมก็พยักหน้าเดินตามไปติดๆ
..
..
เมื่อเรามาถึงโรงแรมใจกลางกรุงผมกับไลท์ก็มานั่งรอเลขาของพ่อไลท์ที่เป็นผู้ดูแลแทนพ่อไลท์เกือบครึ่งเปอร์เซ็นที่ในห้องล็อบบี้กว้างขวางที่นี้พร้อมกับขนมน้ำส้มต้อนรับลูกค้าอย่างดีถ้าพวกเธอรู้ว่านี้คือลูกเจ้าของโรงแรมคงทำไม่ถูกแน่ๆ
แต่เหมือนว่ากระดูกไอ้เด็กโข่งเริ่งอ่อนตามแรงโน้มถ่วงโลกมันเลยค่อยเหยียดตัวมานอนหนุนตักผมบนโซฟายาวนี้
ผมก็คอยสะกิดบอกมันแต่มันไม่สนมันหลับตาหนีความจริงที่ต่างกับผมที่มานั่งด้านรับจริงกับที่กว้างมีเหล่าผู้ดีเดินเข้าเช็คอินกันแบบเรื่อยๆ
ทะทำไงดีจ้องกันแปลกๆทั้งนั้นเลย
"สวัสดีคะคุณไลท์และคุณบลูมีอะไรให้อันนารับใช้คะ"
ในที่สุดเลขาคนนั้นก็มาสักทีผมนั่งเกร็งจนปั้นหน้าไม่ถูกแน่ะแต่เธอรู้จักผมด้วยหรอ แต่ถึงเลขาคนนี้จะมาแล้วแต่ไลท์ก็ยังไม่ลุกขึ้นจากตักผมง่ายๆนอกจากลืมตามองมาที่เลขาคนนั้น
"เสาร์หน้ามีงานปาตี้ผมจะมาถามว่าห้องจัดเลี้ยงไหนมีว่างไหม"
"....ว่างคะและคนที่บรรจุกี่ท่านคะเราจะได้จัดห้องให้เหมาะกับพื้นที่"
เธอถามพร้อมมองหน้าจอไอแพดนั้น
"สัก...สามเกือบสี่ร้อยมั้ง"
"ค่ะ เสาร์นี้ห้องV.I.Pชั้นห้านะคะมีอะไรอยากเพิ่มเติมบอกได้นะคะ"
"หึ เอาแค่พวกเถื่อนไปปลดปล่อยไม่ต้องระดับนั้นก็ได้ ป่ะบลูกูหิว"
ผมก็ปลิวไปตามแรงจูงมันเนี้ยแหละ
"ดีจังที่คุณหนูสบายดีและยิ้มแบบนี้ อยากให้ไปยิ้มให้ท่านประธานเห็นบ้างนะคะ"
คำนี้ของเธอทำให้ไลท์ชะงักเดินไปสักพัก
"เดี๋ยว...พร้อมเมื่อไรถึงไปยิ้มให้ดูวันนั้นแหละ...ไปไอ้เตี้ย"
อ่าวแก้เขินด้วยการด่าส่วนสูงกูเนี้ยนะ
ผมที่หันมายิ้มให้เธอนิดๆก็เห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอตอบกลับมาพร้อมกับคำขอบคุณที่ไร้เสียงจากปากเธอ
หึ นิผมทำให้มันเปลี่ยนไปมากโดยผมไม่ค่อยสังเกตุสินะ

TBC..


  

[Psongtt]

ตอนที่19.
..
...
"มึงลองคิดดูดิไอ้นัทก็ไม่น่าจะโง่ถึงขั้นว่าดูไม่ออกว่ากูกำลังจีบมันอยู่ แม่งเมื่อคืนวานกูอยากฝั่งศพมันกับผู้หญิงที่นอนคาเตียงมันจริงๆ"
ตอนนี้ผมกับไลท์ต้องมานั่งฟังการระบายทุกข์ของโวแบบใจเย็นๆ
นี้คงจริงสินะที่โวไล่จีบนัทอยู่แต่ว่าการที่คนเราทำแบบนี้ก็มีสองอย่างนั้นคือ..
"นัทอาจจะไม่ชอบโวก็ได้ถึงทำแบบนั้นไม่ก็...ทำแบบคนรักสนุกทั่วไป"
"พี่บลูนี่แม่งยิงเข้าใจดำผมเชี่ยว...ไอ้แบบที่สองผมไม่เคยเห็นไอ้นัทนอนกับใครง่ายๆถ้าไม่ใช่แฟนหรือ...ผู้หญิงคนนั้นคือแฟนมัน"
อื้ม มันก็น่าคิด
"ก็น่าจะใช่...มึงจะไปรู้หรอว่ามันจะทำอะไรเพราะมึงไม่ได้เรียนด้วยกันนิ เหอะสมกูว่ามึงจีบผิดคนแล้วละ"
ยังจะไปสมน้ำหน้าเพื่อนอีกไอ้นี่มันเพื่อนที่ดีจริงๆ
"กูมันแย่มากหรือไงไลท์...กูแทคแคร์มันทุกอย่าง แต่มันไม่ใส่ใจกับสิ่งที่กูทำเลย"
แทคแคร์ทุกอย่าง ยังกะจีบหญิงแน่ะนัทเป็นผู้ชายไม่ใช่หรือไง
"มึงมันยิ่งกว่าสมควร ไอ้นัทมันผู้ชายเสือกไปจีบเหมือนสาวน้อยแบบนั้นก็สมควร มึงลองเมินมันสักอาทิตร์แล้วกันถ้ามันสนใจมึงแปลว่ามันยังรู้สึกกับมึงแต่ถ้าไม่ หาเมียใหม่สแตนบายรอรับได้หึๆ"
คำแนะนำใช้ได้อย่างงี้สินะเค้าเรียกว่ามิตรภาพผู้ชาย
"เหอะ เอ่อขอบใจวะกูจะลองทำดูและโทษทีที่ไปรบกวนช่วงเวลาแห่งความสุขของมึง"
และมันก็โบกมือลากันสองคนไปดีมาดีละ เมื่อแขกไปผมก็เก็บซากถ้วยวุ้นไปทิ้งทันที
"เป็นเพื่อนที่ดีให้คำแนะนำก็เป็นนิ"
"อ่าว ไอ้นี่....แต่ถ้ากูเป็นมันที่มาเจอคนที่กูจีบให้ความสำคัญตลอดถึงยังไม่เป็นแฟนก็เถอะมานอนกกกับใครไม่รู้...เป็นกู...กูจะฆ่าแม่งทั้งคู่"
น่ากลัววะคนที่โชคร้ายคนนั้นมันจะเป็นใครวะ ถ้ามีผมจะไปเตือนเค้าเป็นคนแรกเลยละ
"มองทำไม มองอย่างกะกูคือไอ้ฆ่าตกรโรคจิตแน่ะ"
"อ่าว ไม่ใช่หรอ"
มันหันมาเขม้งผมปับ
"ถ้ากับมึงกูอาจเป็น...โจรข่มขืนก็ได้ อ้าขาออกกูจะยัดเยี้ยดความเป็นผั้วให้เอ้ง"
มันจะไม่น่ากลัวตรงประโยคเสียงสุพรรณเนี้ยแหละ ฮ่าๆๆ
"โอ้ย ฮ่าๆๆ ใครให้พูดคำนี้วะไลท์ ฮ่าๆๆ จะยัดเยียดความเป็นผัวให้พี่หรอน้อง พูดดีๆกว่านี้พี่อาจยอมก็ได้นะ"
ผมลูบแก้มมันเบาๆส่วนคนที่โดนลูบก็มองผมไม่กระพริบตาเลยวุ้ย
มองมาพี่ยิ้มกลับ
แต่ถ้าดีกว่านี้ไม่อยากเสียตัวอย่ายิ้มให้พี่ กร๊ากกก
อ่ะ อยู่ดีๆมันก็จับหน้ามาใกล้หน้ามันแบบผมไม่ทันตั้งตัว
ฮู้ยยย ตกใจหมด
แต่....ทำไมเขินจนใจเต้นเอาไม่อยู่วะ นี้กู....
"นอนเฉยๆนะครับ เดี๋ยวผมจะทำหน้าที่สามีให้ที่รักเอง"

ยอมก็ยอม เอ้ย ไม่ใช่ ไม่ยอมเว้ย!


TBC...
..
...
p'songtt: เมื่อไร(บลู)มันจะรู้ใจสักทีนอกจากเขินให้กันเนี้ย + o +!
#ช่วงนี้สั้นไปมากต้องขออภัย

 

[Psongtt]

ตอนที่20.1
..
...
[นะจ๊ะบลู...ช่วยน้าทีน่า น้าอยากให้ไลท์มาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนตะก่อนจริงๆ บลูช่วยน้าทีนะจ๊ะพรุ่งนี้ตอนเย็นน้าจะรอจ่ะ  ตู้ดๆ]
แล้วจบบทสนทนาทางสายโทรศัพท์ เอาไลท์เข้าบ้านใหญ่งั้นหรอไลท์จะยอมง่ายๆไหมนะหรือต้องเอาคุกกี้รันเข้าแข่งเหมือนกับอีหรอบเดิม
"คิดอะไรของมึงอยู่..."
ไลท์ที่ให้ผมรอที่โต๊ะไม้ยาวก็กลับมาพร้อมข้าวโพดคลุกเนยถ้วยใหญ่กับตำข้าวโพดของผม
"...ไลท์พรุ่งนี้เรากลับบ้านใหญ่สักวันดีไหม"
"หมายความว่าไงแม่กูสั่งให้มึงทำว่างั้น..."
ผมไม่ตอบแต่แค่ยิ้มและลงมือกินตำข้าวโพดรอคำตอบที่ดีจากไลท์
"ก็ได้"
ฮึ้ย มาง่ายๆเลยวุ้ยพอได้คำตอบที่ดีผมก็ยิ้มยิงฟันให้มันใหญ่
"แต่มีข้อแลกเปลี่ยน"
ไอ้เด็กโข่งทำผมหุบยิ้มทันใด
"และเอาอะไรล่ะ..."
"อย่าหน้าบึ้งดิ..ยังไม่บอกข้อแลกเปลี่ยนเลยนะ เดี๋ยวจะบอกหลังกลับมาจากบ้านใหญ่นะ โอเคไหมครับ"
กูโอเคแต่มือมึงนับวันเริ่มอยู่ไม่สุขแล้วนะนั้นเชยคางกูเพื่ออะไรเพื่อให้กูใจเต้นที่ได้เงยมองมึงใกล้ๆหรือไง ไอ้เด็กโข่ง!!
..
...
"จะไม่เปลี่ยนชุดหรอ"
พอเลิกเรียนปุบมันก็บอกให้ผมยิงยาวไปบ้านใหญ่เลย ผมไม่มีปัญหาอะไรหรอกนอกจากชุดนิสิตกับเสื้อช๊อปที่ครบองค์ทรงเครื่องของมันนี้แหละ
"ไม่เปลี่ยน...ไปเลยดิถึงแล้วปลุกด้วย เฮ้ย!"
มันที่กำลังเอนหัวลงนอนบนไหล่ผมเหมือนทุกครั้งต้องหยุดเพราะแรงดึงของผม
"ทำไรเนี้ยคนจะนอน!"
"พี่ไม่รู้ทางไปบ้านเรา...เราต้องบอกทางพี่ด้วยห้ามนอนเด็ดขาด"
"แม่ง ก็ได้ว่ะ"
ตลอดทางที่มันบอกทางนิมันช่างรำคาญสำหรับผมจริงๆ ไหนมันจะเลื่อนมานั่งใกล้ชิดกว่าเดิม ไหนจะเอามือมาจับนู้นจับนี้ผมอีก
โอ้ยยย บอกเลยว่ารำคาญ!!
..
..
มาถึงแล้วครับบ้านใหญ่ขนาดคฤหาสน์กลางกรุงสวยดีครับตกแต่งตามแนวยุโรป
ถึงจะสวยแต่มันใหญ่เกินไป ถ้าผมไม่ใช่แนวผมหรอก ผมชอบแนวพอดีและตัวบ้านที่ตกแต่งแผ่กระจายความอบอุ่นต่างหาก
"ถึงแล้วมึงก็เดินนำสิ..."
อ่าว ไอ้ห่านกูไม่ใช่ลูกเจ้าของบ้านนะเว้ย
แต่รถหรูดูดีจอดกันเรียงสามคันแบบนี้แปลว่ามีญาติของคุณน้ามาร่วมโต๊ะอาหารคืนนี้ด้วยสินะ
"เราก็นำสินี้บ้านเรานะ.."
ผมก็นั่งท้าวพวงมาลัยรถเสตามองมันแบบขำๆไปงั้นแหละ
ดูทำหน้าเข้าอย่างกะพวกเบื่อโรค
"คนเยอะกูไม่ชอบ...เอ่อๆ แม่งกูนำเลยก็ได้เอ้าลงมาดิ"
"หึ ครับๆ"
ผมก็เดินตามไลท์มาติดๆ
หึ พอเข้ามาในตัวบ้านก็เก๊กหน้าขรึมเชียวทั้งที่อยู่กับผมแล้วทำหน้าทะเล้นตลอด
"อ่า ค่ะคุณหนูไลท์คะ...ป้าดีใจจังที่สุดเลยวันนี้ที่คุณหนูไลท์มา เชิญด้านในเลยค่ะคุณหญิงรออยู่ค่ะ ส่วน...คุณคือพี่เลี้ยงของคุณหนูไลท์ที่คุณหญิงบอกสินะคะ สวยจังนะคะทั้งที่เป็นผู้ชาย ป้าชื่อป้าแววขอฝากคุณหนูหน่อยนะคะ...ถึงเค้าจะเอาแต่ใจแต่แค่ลูบหัวและพูดดีด้วยหน่อยก็หายแล้วค่ะ"
อ่าว ไอ้ประโยคหลังที่กระซิบกับผมนี้เค้าเรียกว่าบอกจุดอ่อนมันสินะ ส่วนมันที่เดินตามป้าแววมาพร้อมกับผมก็หันมามองผมกับป้าแววแบบแปลก ฮ่าๆๆ ผมกับป้าเปล่ามีพิรุธนะ
"ไลท์ บลู อ่า ดีจังที่มากันจนได้ ไลท์แม่มีของให้ดูด้วยจ่ะ มาเร็วๆ"
เหมือนคุณจะดีใจมากมาถึงก็โอบกอดไลท์ไม่ปล่อยพร้อมกับพาขึ้นข้างบนบ้านอย่างยิ้มแย้มสุดๆ ดีใจจังที่คุณน้ามีความสุข
ผมที่ยืนกับป้าแววสองคนก็ไม่มีอะไรทำครับ
"ป้าแววครับ มีอะไรทำเล่นไหมครับ แฮ่ะๆ"
เอ๋ ปะป้าแววเธอยิ้มทั้งน้ำตา
"นี้ก็ผ่านมาสามปีแล้วสินะคะ ที่คุณหญิงกลับมายิ้มแย้มอย่างมีความสุขแบบนี้...ต้องขอบคุณคุณบลูมากนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ"
นี้ พี่เลี้ยงแบบผมเปลี่ยนแปลงมาได้ขนาดนี้เลยงั้นหรอ
หึ ไม่เป็นไรหรอกจริงๆผมเน้นให้ไลท์ยิ้มมากกว่า
"ครับ...."


↓↓↓↓

[Psongtt]

ตอนที่20.2
..
...
ในขณะที่ผมนั่งดูป้าแววแกะสลักผลไม้พร้อมกับอธิบายวิธีทำไปด้วย
ไอ้เด็กที่เพิ่งกลับมาจากการซบอกแม่ก็มานั่งท้าวคางข้างๆผม
"ดูวิธีการทำแล้วยากอ่ะ"
"หึ ไม่ลองแล้วจะรู้หรอว่ายาก"
มันย้อนคำสอนผมครับ
"คุณหนูอย่าแกล้งคุณบลูสิค่ะ"
"ใช่ครับ...คุณหนูไลท์ คึ โอ้ยย มะมันเจ็บ"
"โอ้ยยย เอามือออกไปเดี๋ยวนี้มันเสียว~ เฮ้ยย"
เหตุการณ์ในตอนนี้คือไลท์รัดคอผมด้วยแขนที่หนักแน่นนั้นส่วนผมก็ตอบโต้โดยการหยิกสะดื้อมัน แค่สะดื้อมันยังเสียว
"คุณหนูอย่าแกล้งคุณบลูสิคะ คุณหนูค่ะ"
ป้าแววห้ามมันก็ไม่เลิกครับ
"สนิทกันจังนะไอ้หนูไลท์"
เอ๋
"พี่ริน"
ผู้หญิงที่สวยเหมือนนางแบบชั้นนำคนนี้คงเป็นญาติของไลท์สินะ
"นึกว่าจะไม่กลับมาซ่ะอีก สวัสดีเธอชื่อบลูสินะฉันรินเป็นพี่ของไลท์ไม่แท้อ่ะนะ และลักษณะว่าฉันจะอายุเยอะกว่าเธอสองปี เรียกฉันว่าพี่รินเหมือนไลท์แล้วกัน"
"ผมบลู อายุ27นะครับ"
ผมบอกชื่อพร้อมเน้นอายุตัวเอง ก็แบบว่าเธอหน้าอ่อนจนดูไม่เหมาะที่อายุเยอะกว่าผมสักนิด
"จ่ะ อย่างไงเธอก็อายุน้อยกว่าฉันสองปีอยู่ดีอย่ามองข้ามสายตารุ่นพี่คนสวยสิจ่ะ"
อ่ะเอ่อ ยอมครับ
"อย่าทำหน้าขรึมแบบนั้นสิน้องรัก ทำแบบนี้น้องควีนกลัวพอดี"
พอพี่รินพูดถึงชื่อนั้นผมกับไลท์ก็พากันหันมามองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนอยู่หลังของเธอผู้หญิงคนนั้นน่ารักสวยเหมือนตุ๊กตาเด่ะ
"ไลท์ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
ไลท์ไม่ตอบนอกจากนั่งไขว่ห้างมองเธอแบบมองคนทั่วไป
เฮ้ยยย คนสวยมายืนอยู่ตรงหน้าสองคนทำไมมองเช่นนั้น
เหมือนว่าคนที่ชื่อควีนเห็นสีหน้าของไลท์ตอบกลับมาแบบนั้นเธอก็ก้มหน้าหง่อยทันที
"ไลท์...ทักเธอหน่อยสิ"
มันหันมามองแล้วถอนหายใจทิ้ง แม่งกวนจริง
"ไง"
ทักกลับแค่นี้นะ!
"ไอ้น้องไม่รู้จักของดีวันนี้เดี๋ยวเจอคุณน้าหม่อม แกได้เฉาแน่ไปเถอะควีน"
"อ่าค่ะ ไปนะไลท์รอด้วยสิพี่ริน"
แล้วคนสวยสองคนก็จากไปห้องครัวนี้
"เหมือนว่าเราจะเตรียมพร้อมมีแฟนได้แล้วนะ"
"พูดอะไร...ถ้าหมายถึงควีนยัยนั้นก็แค่เพื่อนสมัยเด็ก กูชอบไม่ลงหรอก"
ดูพูดสิ แต่ทำไมผมกลับโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกนะ
"เหลืออีกชั่วโมงกว่า กว่าจะกินข้าวนั่งแมะอย่างนี้มันน่าเบื่อชิบ...บลูไปห้องกูกัน"
ผมที่กำลังตอบก็ปลิวไปตามแรงดึงของมันอย่างง่ายด้าย
ผมก็ทำหน้าที่ดีครับเดินตามมันต้อยๆเหมือนเด็กเดินตามพ่อไม่ถามอะไรสักคำ
"อ้าว ไลท์มาด้วยหรือเนี้ยไม่ได้เจอกันตั้งนานหล่อขึ้นเยอะเลยเนอะ"
ในขณะที่ไลท์กำลังเดินไปห้องพร้อมกับผมก็พากันไปป๊ะชายหนุ่มหล่อที่เป็นดาราดังในตอนนี้
คิง กวินภพ
ญาติของไลท์แต่ละคนนี้ดูดีทุกคนแน่ะอิจฉานิดๆ
"เอ่อ ไง"
ทักกลับได้แค่นี้สินะ
"หึ พี่ยังเหมือนเดิมนะพูดแบบตะก่อนก็ได้ ทั้งที่ตะก่อนตามติดกันแจแท้ๆ"
"คิก อึ้ย แฮ่ะๆ"
คนกำลังกลั้นขำแท้ๆยังหูดีอีก
"อ่า นั้นพี่เลี้ยงของไลท์สินะผมชื่อคิงเป็นพี่ไม่แท้ของไลท์ ฝากไอ้เด็กนี้หน่อยถึงมันดื้อแต่มันก็ขี้อ้อนนะ"
"อ่า ครับผมบลูครับ"
คุณคิงพูดพร้อมกับลูบหัวไอ้เด็กนั้นไปพลางๆ
แหม ยังมาทำเก็บหน้าเขินอีกกูดูมึงออกนะไอ้เด็กโข่ง
"พอเหอะ"
แล้วไอ้เด็กนั้นก็ปัดมือคุณคิงที่ลูบหัวมันออกอย่างไม่ใยดี
พร้อมกับดึงผมไปเดินกับมัน
"ไลท์"
"อะไร"
"ทำแบบนั้นเป็นใครก็รู้สึกแย่นะ"
เงียบครับ
"เอ่อ...ก็มันนานมาแล้วใครจะบ้าทำตัวเหมือนเด็กต่อหน้ามันวะ กูก็อายเป็นนะ"
"หึ อ่อนใจบ้างก็ดีนะ....และวันนี้อย่าลืมยิ้มให้พ่อด้วยละ"
"ขอกูอีก กูเอาข้อแลกเปลี่ยนเพิ่มอีกนะ"
"จัดไปครับ"
"ดี"
..
...
ตอนนี้ก็เป็นเวลาร่วมญาติในมื้ออาหารเย็นแล้วครับ
มีผู้หญิงวัยกลางคนเพิ่มหนึ่งและทั้งสามที่ผมเพิ่งรู้จักมาไม่กี่ชั่วโมง
ตามด้วยพ่อแม่ไลท์

↓↓↓↓↓