ตอนที่๑๒ “เย็นนี้กูจะกลับบ้านนะ”ไอ้ตินบอกระหว่างที่มันกำลังกลัดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายเตรียมพร้อมจะไปเรียน ผมเงยหน้าจากทีวีทันที
“ให้กูไปด้วยไหม”
“อยากไปไหมล่ะ”ยังจะถามอีก
“ไปดิ”
“ถ้ายังไงตอนเย็นกูจะโทรหาอีกทีก็แล้วกัน อยู่ห้องคนเดียวเป็นเด็กดีอย่าเถลไถลนะ”ไอ้ตินก้มมาหอมแก้มแต่ผมเบี่ยงตัวหนีได้ทัน
“เออๆ รีบๆไปเรียนได้แล้ว”โบกมือไล่ก่อนจะหันกลับมาสนใจทีวีตรงหน้าต่อ ได้ยินมันหัวเราะก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง วันนี้ผมไม่มีเรียน ส่วนไอ้ภูไปตั้งแต่เช้าแล้ว ระหว่างที่กำลังเพลินๆก็ได้ยินเสียงตึงตังมาจากห้องข้างๆ ...หรือว่ามีคนย้ายมาใหม่? ด้วยความอยากรู้ล้วนๆผมจึงทำทีเป็นออกไปรับลมที่นอกระเบียง แอบเหล่มองไปก็เห็นว่าประตูติดระเบียงเปิดแง้มไว้ มีกล่องที่บรรจุด้วยม้วนกระดาษกองอยู่ ผมจ้องมองอย่างสนใจ เมือเห็นภาพวาดเก่าๆกองรวมอยู่ด้วย เดาจากลายมือสวยๆคงเป็นผู้หญิง ผมเลิกสนใจก่อนจะกลับเข้ามาดูหนังต่อ แต่ก็นั่งได้ไม่นานเพราะเสียงเคาะประตูดังแว่วมา
ก็อกๆ
ใครมาอีก หรือไอ้ภูกลับมาแล้ว ผมเดินหน้ายุ่งออกไปเปิดประตู แต่ทางเดินตรงหน้ากลับว่างเปล่า กำลังจะหมุนตัวกลับ แต่สายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับซองจดหมายสีน้ำตาลที่วางอยู่หน้าประตู จ่าหน้าซองถึงผมด้วย เล่นเอางงเหมือนกันทำไมใช้วิธีโบราณแบบนี้ ผมก้มหยิบซองจดหมายมาเปิด ภายในมีกระดาษแผ่นเล็กๆเขียนด้วยลายมือที่ไม่เป็นระเบียบนัก
‘ถึงแฟนไอ้ติน …ฝากบอกไอ้ตินด้วยนะ…ว่ารออยู่’
คิ้วที่เคยขมวดคลายลง…ข้อความนี้มาจากคู่กรณีไอ้ตินเหรอ…แล้วทำไมถึงเลือกจะส่งมาให้ผมแทน จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนโดนคุกคามแปลกๆ ผมเก็บซองจดหมายยัดไว้ในลิ้นชัก ก่อนจะลงไปด้านล่าง ป้าเจ้าของหอพักกำลังนั่งหาเห็บหาหมัดให้น้องหมาตัวโตอยู่
“ป้าครับ เมื่อกี้มีคนหน้าไม่คุ้นเข้ามาบ้างไหม”เจ้าของหอเงยมอผมก่อนจะขมวดคิ้วทำหน้าครุ่นคิด
“เหมือนจะมีมั้ง ป้าไม่ได้มองหน้าชัดๆ แต่เห็นแว๊บๆว่าใส่เสื้อช็อป เด็กช่างล่ะมั้ง เพื่อนแกเหรอ”
“ก็…ทำนองนั้นแหละ”ผมตอบเลี่ยงๆ
“อ้อ ก็ว่า เห็นมาด้อมๆมองๆหลายวันแล้ว”ผมยิ่งขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่ อะไรกันวะ แสดงว่าไอ้พี่ว่านอะไรนั่นให้คนจับตาดูไอ้ตินเหรอ
“ขอบคุณมากครับ ผมไม่รบกวนแล้ว”ผมยิ้มเฝื่อนๆให้ก่อนจะเดินกลับมาขึ้นไปบนห้อง กะจะรอให้พวกมันกลับมาก่อนค่อยบอกก็แล้วกัน ผมไม่ค่อยมีสมาธิดูหนังสักเท่าไหร่ สเก็ตรูปเล่นแก้ฟุ้งซ่านก็ทำได้ไม่ดีนัก คว้าเอาซองบุหรี่กับไฟแช็คออกไปนอกระเบียง ในหัววิ่งวุ่นไปหมด คำถามที่ผมอยากจะถามไอ้พี่ว่านก็คือทำไมถึงมาคุกคามไอ้ตินเอาตอนนี้ แล้วมันสำคัญมากเลยเหรอ ไอ้เรื่องแก้แค้นเอาคืน ถ้าพี่ว่านมันชอบไอ้ตินจริงๆก็ควรดีใจสิที่มันยังอยู่ดี …หรือว่าเลิกชอบไอ้ตินไปแล้ว
“วาดรูปด้วยเหรอ”เสียงนุ่มทักมาจากระเบียงห้องข้างๆ ผมเหลียวไปมอง สะตั๊นไปนานเพราะคนที่สวมเสื้อกล้ามบางๆนั้นเป็นผู้ชาย…แถมหน้าสวยอีกต่างหาก หรือว่าเป็นกระเทย
“เห็นมือเปื้อนคราบดินสอEE”หน้าสวยชี้มาที่สันมือของผมที่เปื้อนดินสอEEเป็นปื้น
“ก็พอวาดเป็น เพิ่งย้ายมาเหรอ”ผมชวนคุย อีกฝ่ายไหวไหล่
“ย้ายมาเมื่อวาน แต่เพิ่งจัดของวันนี้”มันตอบพลางเอื้อมมือมาเล่นตาข่ายที่กั้นระหว่างระเบียงไว้
“อ้อ…”ผมได้แต่ตอบรับเบาๆ
“อยู่คนเดียวเหรอ”มันถามพลางเอนพิงราวระเบียงห้อง ผมเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างครุ่นคิดระหว่างที่จ้องมองใบหน้าอีกฝ่าย
“เปล่า”
“กับเพื่อน หรือกับแฟน”รอยยิ้มรู้ทันปรากฏอยู่บนใบหน้า แต่มองไปมองมา ผมว่าหน้าตันคุ้นๆอยูนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออก
“เคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า หน้าคุ้นๆ”
“จะจีบเหรอ”มันยิ้มอีกครั้ง ผมพ่นลมหายใจออกมา
“ห่างไกลจากสเป็คกูเยอะอ่ะ”อีกฝ่ายเลิกคิ้วทันที
“แล้วสเป็คเป็นแบบไหนล่ะ”มันถามด้วยสีหน้าสนใจ แต่เสียงเปิดประตูห้องเข้ามาก็ทำให้ผมเหลียวไปมอง ไอ้ภูกลับมาพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี
“มึงคุยกับใครวะ”มันทำหน้าตึงก่อนจะออกมาที่ระเบียงบ้าง มันขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อเห็นเพื่อนข้างห้องคนใหม่ สีหน้าของมันบ่งบอกว่าเคยรู้จัก
“ใช่พี่ภูรึเปล่า”ไอ้หน้าสวยทักเสียงดัง
“แล้วมึง….ไอ้ม่อนน้องไอ้เม่นใช่ไหม”ไอ้ภูดูเคร่งเครียดขึ้นมา
“ยังดีที่จำผมได้ ไม่เจอกันตั้งนาน”ไอ้ม่อนเผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง
“กูจำได้เพราะเจอมึงเมื่อหลายวันก่อน”มันพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ แต่ผมจับได้ว่ามันกำลังเครียด ผมได้แต่ยืนฟังงงๆ
“จริงเหรอ ทำไมไม่ทักอ่ะ”
“มึงเล่นงานน้องกู”
“ห๊ะ”ไอ้ม่อนทำหน้าหมางง ผมก็งง
“ที่ตลาดนัด….”ไอ้ม่อนทำหน้าเหมือนนึกออก ที่ไอ้ภูบอกว่าเจอคนหน้าคุ้นๆก็คือไอ้นี่น่ะเหรอ ไอ้ม่อนดูเครียดขึ้นมาทันที
“ไอ้ตินน่ะเหรอ น้องพี่”มันทำเสียงเหอะออกมาเบาๆ
“เออ”
“แล้วพี่รู้รึเปล่าล่ะ ว่ามันสร้างเรื่องไว้ เพื่อนผมรู้จักกับเจ้ากรรมมัน ฝ่ายนั้นสั่งให้มาเตือนมันเบาะๆ น้องพี่ร้ายนะ ไม่รู้เหรอ”ไอ้ม่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่สีหน้าดูไม่ค่อยสบายใจนัก
“กูรู้ แล้วก็เข้าใจเรื่องราวได้ดีกว่ามึงด้วย แต่กูไม่ติดใจอะไรหรอก ยังไงกูกับมึงก็แค่เคยสนุกกัน”ผมทำตาโตทันทีก่อนจะคว้าแขนไอ้ภูแน่น
“แค่สนุกอะไรวะ”
“มึงคิดไรเนี่ย”มันหัวเราะหึๆ
“กูหมายถึงเคยรู้จักกันเมื่อสมัยม.ปลายตอนที่กูไปคลุกคลีกับพวกเด็กช่าง”
“ก็พูดไม่เคลียร์”ผมหันกลับไปมองเพื่อนเก่าของไอ้ภู มันเลิกคิ้วมองผมสลับกับไอ้ภูไปมาก่อนจะยกยิ้ม
“สเป็คเป็นแบบนี้เองเหรอ”มันส่งสายตากรุ้มกริ้มมาให้ ผมล่ะยี้
“อะไรของมึง”ไอ้ภูดูจะหัวเสียขึ้นมา มันพยักหน้าไล่ผมกลับเข้าไปในห้อง
“กูขอคุยกับมันก่อน”
“หวงเหรอ”ไอ้ม่อนแทรกมา มันส่งยิ้มให้ผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหุบลงเพราะไอ้ภูทุบราวระเบียงเสียงดัง ผมก็อยากจะยุ่งนะแต่ไอ้ภูมันไม่ยอมให้ผมอยู่ฟังนี่สิ มันสองคนคุยกันนานมาก ผมแอบมองเป็นระยะก็เห็นสีหน้าของไอ้ภูดูผ่อนคลายมากขึ้น
“มึงสนิทกับมันมากเลยเหรอวะ”ผมถามหลังจากที่มันกลับเข้ามาแล้ว
“ก็ไม่หรอก มันเป็นน้องของเพื่อนกูที่เป็นเด็กช่าง แต่พอกูถอนตัวมาแล้วก็ไม่ค่อยได้เข้าไปยุ่งเท่าไหร่ ส่วนเรื่องที่มันกับเพื่อนมารุมยำไอ้ติน ก็ตามที่มันบอกว่าได้รับคำสั่งมาจากไอ้ว่านอีกที บอกว่าอยากมาเตือนไอ้ติน”ไอ้ภูลูบคางไปมาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง
“วันนี้ไอ้ตินมันจะกลับไปคุยกับที่บ้านใช่ไหมวะ”
“อือ มึงไปด้วยไหม”
“อันที่จริงก็ไม่อยากไป แต่มาคิดอีกทีกูก็อยากไป”ไอ้ภูพูดจาวกวนจนผมหงุดหงิด ผมหยิบจดหมายสั้นๆที่ได้รับาส่งให้มัน ไอ้ภูทำหน้างงก่อนจะรับไปอ่าน แต่สีหน้ามันก็เปลี่ยนไปทันที
“มึงได้ตอนไหน”
“ตอนบ่ายๆก่อนหน้ามึงจะมาพักนึง กูไปถามป้าเจ้าของหอ เขาบอกว่าเห็นเด็กช่างมาด้อมๆมองๆอยู่”จู่ๆผมก็นึกไปถึงไอ้ม่อน ไอ้ภูอาจจะคิดเหมือนผมก็ได้เพราะมันเดินออกไปเคาะห้องไอ้ม่อนเสียงดังโครมๆ
“มีอะไรอีกอ่ะพี่”มันเปิดประตูออกมาถาม สายตาจดจ้องอยู่ที่กระดาษในมือที่ไอ้ภูที่โชว์อยู่ตรงหน้า
“มึงเป็นคนเอามาให้ไอ้ฟิกรึเปล่า”คำถามของไอ้ภูทำให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมา
“พี่มาสงสัยอะไรผมเนี่ย ผมไม่รู้เรื่อง ถ้าข้องมากไปขอดูกล้องวงจรปิดไป”สีหน้ามันดูไม่มีพิรุธอะไร ไอ้ภูถึงคลายท่าทีลง
“ทางที่ดีพี่ควรบอกให้น้องพี่ไปเคลียร์กับทางนั้นได้แล้วนะ ปล่อยเรื่องมาตั้งหลายปี”
“แล้วทำไมไอ้ว่านมันถึงมาเอาเรื่องตอนนี้ล่ะ”ผมถามขึ้นมาบ้าง ไอ้ม่อนเหลียวมองมาทางผมอีกครั้งก่อนจะเผยยิ้มออกมา
“ไม่รู้ คงต้องไปถามพี่เขาเอง พี่เขาก็คงมีเหตุผลของเขาอ่ะ”ไอ้ภูพ่นลมหายใจออกมา
“ผมขอไปด้วย”มันโพล่งออกมา
“อะไร มึงจะไปด้วยทำไม”ไอ้ภูทำเสียงเข้ม
“ผมแค่อยากไปช่วยพี่ไง”ไอ้ภูเหยียดยิ้มทันที
“ไม่จำเป็นว่ะ แล้วถ้ามึงมีลูกตุกติกล่ะก็…กูไม่เอามึงไว้แน่ ถึงมึงจะเป็นน้องไอ้เม่นกูก็ไม่ไว้หน้ามึงหรอก”ไอ้เม่นที่ว่าคงเป็นเพื่อนเคยซี้ของไอ้ภูแน่ๆ
“พี่จะทำกับผมเหมือนคู่อริเก่าพี่หรือไง”ไอ้ภูชะงักกึกทันที จนผมใจแป้ว มันหมุนตัวกลับไปเอาเรื่องไอ้ม่อน
“อย่ากวนตีนกู”
“ผมแค่อยากไปด้วย ผมไม่ได้มีอะไรแอบแฝงทั้งนั้น”มันยกมือขึ้นเหมือนจะบอกว่าไม่มีอะไรปิดบัง
“แล้วมึงจะไปทำไมไม่ทราบ ไม่ใช่ธุระอะไรของมึงเลย”
“ผมแค่อยากไปช่วยพี่”
“ช่วยกู?”ไอ้ภูทำสีหน้ากวนตีน
“ตอบแทนที่พี่เคยช่วยผมไง เมื่อนานมาแล้ว พี่อาจจะลืม แต่ผมจำได้แม่น”ไอ้ภูปล่อยคอเสื้ออีกฝ่าย
“กูไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย มึงเป็นลูกน้องไอ้ว่านไม่ใช่เหรอ”นั่นสิ ผมชักจะงง
“ผมไม่รู้จักกับพี่ว่านเป็นการส่วนตัว แต่เพื่อนผมมันรู้จัก เอาน่า…เรื่องนี้ผมจัดการได้ ให้ผมไปด้วยนะ”ไอ้ภูหันมามองหน้าผม ก่อนจะหันกลับไปมองไอ้ม่อน
“ไว้คิดดูอีกที เรื่องนี้กูไม่ใช่คนตัดสินใจ”พูดจบไอ้ภูก็คว้าข้อมือผมให้เดินตามมาด้วย
“มึงอย่าไปสนิทกับไอ้ม่อนมาก ไอ้นี่มันไว้ใจไม่ได้”ผมเลิกคิ้วทันที มันหมายถึงเรื่องไหนกัน
“แล้วมึงจะพามันไปด้วยน่ะเหรอ”
“…ไม่แน่ว่ะ กูอยากลองใจมัน ถ้ามันตุกติกล่ะก็…กูไม่ปล่อยมันไว้แน่”ไอ้ภูชักสีหน้าไม่สบอารมณ์
“ไอภู กูไม่อยากให้มึงสร้างเรื่องนะเว้ย ถ้ากลับไปเคลียร์ มึงต้องเซฟตัวเองนะ กูกลัวมึงจะหน้ามืดเหมือนคราวไอ้นัท”ไอ้ภูแค่ส่ายหน้าไปมา
“เออน่า มึงไม่ต้องห่วงหรอก มึงห่วงตัวเองเถอะ เอาจริงๆนะ กูไม่อยากให้มึงไปเลย”มันมองผมด้วยสายตาที่เดาไม่ออก
“กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”ผมพูดเสียงแข็ง เรื่องนี้มันห้ามผมไม่ได้หรอก
“กูกลัวมันจะเล่นไม่ซื่อ”ไอ้ภูขยับกระดาษในมือไปมา
“ไอ้ภู…”ผมจะอ้าปากพูด แต่มันก็ยกมือห้าม แล้วเดินหลบเข้าไปในครัว มันเป็นอะไรของมันอีกล่ะ ผมเดินตามเข้าไป เห็นมันนั่งจิบเบียร์อยู่บนโต๊ะ
“มึงรู้ใช่ไหมว่ากูรักมึง”จู่ๆมันก็พูดขึ้นมา
“อือ”ไอ้ภูมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา พอดีกับไอ้ตินส่งข้อความมาพอดี
‘รออยู่ด้านล่างนะ’
“ป่ะ อย่าเพิ่งคิดมาก ไอ้ตินรออยู่ด้านล่างแล้ว”ผมคว้าแขนไอ้ภูให้ตามมา มันฮึดฮัดเล็กน้อย ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมบนโต๊ะมาด้วย ไอ้ภูเหมือนจะคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา พอเจอไอ้ติน มันก็ส่งกระดาษให้
“มีคนฝากมาให้มึง”
ไอ้ตินเงียบไปนานหลังจากที่อ่านข้อความนั้น มันถอนหายใจก่อนจะขยำกระดาษเป็นก้อนกลมๆ
“ไปหาม๊ากัน”มันดูจะสงบกว่าทุกที ผมเลยไม่กล้าพูดอะไรมาก ผิดกับไอ้ภูที่ดูหงุดหงิดงุ่นง่านอะไรของมันก็ไม่รู้
เมื่อมาถึงบ้านไอ้ติน ป๊ากับม๊ามันก็ต้อนรับอย่างน่ารักเสมอ ไอ้ภูได้แต่ทำหน้าไม่ถูกเหมือนเคย ผมเหลือบมองไอ้ตินเพื่อดูว่ามันจะบอกทั้งคู่ตอนไหน
“ช่วงนี้พวกหนูๆเป็นยังไงกันบ้างล่ะ สบายดีกันสินะ”ป๊าถามขึ้นมาเหมือนเดาสีหน้ากระอักกระอ่วนของผมกับไอ้ภูออก จะมีก็แต่ลูกชายของบ้านนี้ที่ยังคงสีหน้าปกติดี
“ก็…มีเรื่องชวนให้ปวดหัวนะป๊า”ไอ้ตินตอบขึ้นมาเบาๆ คนทั้งคู่เหลียวมองหน้ากัน
“มีเรื่องที่ทำให้เราปวดหัวได้ด้วยเหรอ”ม๊ามันพูดพร้อมรอยยิ้มใจดีเช่นเคย
“มีสิม๊า เรื่องเก่าๆนั่นแหละ”พอมันเกริ่นขึ้นมา ทั้งป๊าและม๊ามันเริ่มจะมีท่าทีเคร่งเครียดทันที
“ทำไมเหรอ”ป๊ามันยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบด้วยท่าทางสบายๆ แต่ผมว่าท่านก็คงร้อนรนอยู่ในใจแน่ๆ
“ผมอยากกลับไปบ้านเก่า …เพื่อสะสางเรื่องเก่าๆให้มันจบน่ะครับ ป๊ากับม๊าคงรู้ว่าผมพูดถึงเรื่องไหน”เกิดความเงียบขึ้นมา ผมกับไอ้ภูแอบมองหน้ากันอย่างอึดอัด ความจริงก็กะจะรออยู่ด้านนอก แต่ไอ้ตินมันก็ลากทั้งผมทั้งไอ้ภูให้เข้ามาด้วย
“ม๊าไม่อยากให้เรากลับไปเลย เพราะมันอันตราย”
“ทำไมถึงอยากมาเคลียร์เอาตอนนี้”ป๊าถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนผมกลัวแทน ไอ้ตินขยับตัวไปมาเหมือนไม่สบายใจนัก
“คือ…”
“ป๊าเคยบอกให้เราไปเคลียร์เรื่องนี้ตั้งนานแล้ว…”ไอ้ตินเงียบไปอยู่นาน ผมพลอยนั่งก้มหน้าเหมือนโดนดุไปด้วย ป๊ามันตอนนี้น่ากลัวจริงๆ
“ตอนนั้นผมไม่กล้า ป๊าก็รู้ ผมจะกล้าโผล่หน้าได้ยังไง”ประโยคหลังมันพึมพำเบาๆกับตัวเอง
“แล้วตอนนี้ทำไมถึงอยากเคลียร์ตินยังไม่ได้บอกป๊าเลยนะ”
“ผมแค่คิดว่ากำลังโดนข่มขู่ แล้วก็…อยากไปขอโทษทุกคนด้วย”ไอ้ตินถอนหายใจออกมาเหมือนเรื่องนี้ทำให้มันเสียพลังงานไปมาก
“ผมแค่อยากทำให้มันจบๆไปเสียที ป๊ากับม๊าให้ผมไปเถอะ ผมสัญญาว่าจะระวังตัวเอง”ไอ้ตินเงยหน้ามองผู้ใหญ่ทั้งคู่ ป๊าเงียบไปเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง
“ก็ได้ แต่ถ้าจัดการเสร็จก็รีบกลับมา”ป๊าพูดออกมาในที่สุด ไอ้ตินดูผ่อนคลายมากขึ้น
“ม๊าจะติดต่อคุณลุงไปก็แล้วกัน จะได้ให้คนงานเข้าไปทำความสะอาดบ้าน กลับไปแล้วก็…”ม๊าหรี่ตามองลูกชาย
“อย่าซ่าส์ เข้าใจไหม ม๊าฝากดูมันด้วยนะ หนูฟิก หนูภู เจ้านี่มันร้ายลึก จับไม่ได้ไล่ไม่ทันหรอก”ม๊าหันมาพูดกับผมและไอ้ภูแทน
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ไว้ใจผมได้เลย”ไอ้ภูตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“จะอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันรึเปล่า จะได้ให้ป้าน้อมจัดโต๊ะรอ”
“โหย ป๊าถามแบบนี้ ผมก็ต้องตอบว่าอยู่สิ”ไอ้ตินยิ้มจาง ก่อนจะหันมาตบบ่าผม
“หรือว่าค้างกันที่นี่ดี”ผมเลยหันไปถามไอ้ภูอีกต่อ
“มึงว่าไง ค้างไหม”มันกลอกตาไปมาเหมือนกำลังคิดหนัก
“ค้าง เดี๋ยวกูเล่าอะไรให้ฟัง”แล้วมันก็ลากไอ้ตินออกไปด้านนอกเพื่อไปสุมหัวกันสองคน อะไรวะ มันคุยอะไรกัน ทำไมต้องมีลับลมคมในด้วย
“เดี๋ยวผมช่วยดีกว่า”ว่าแล้วก็เอาใจว่าที่คุณป๊าคุณม๊าหน่อย ผมเข้าไปช่วยม๊ายกจานออกมาที่โต๊ะอาหาร
“ตินได้เล่าเรื่องเก่าๆให้เราฟังไหมลูก”ม๊าถามขึ้นมาระหว่างที่ผมตักข้าวสวยร้อนๆใส่จาน ผมเงยหน้ามองผู้ใหญ่ตรงหน้า
“เล่าครับ”
“แล้วเราคิดเห็นยังไง”ผมวางทัพพีลงก่อนจะมุ่ยปากเพื่อนึกคำตอบดีๆ
“ผมเองก็…ตกใจอยู่บ้าง ยอมรับว่าผิดหวังนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ แต่ผมก็ไม่ได้หวังว่ามันจะเป็นฮีโร่ใจกล้าอะไรอยู่แล้ว ถ้าเป็นผมที่อยู่ในจุดนั้นผมก็คงเลือกทำแบบมัน”
“แล้วเราไม่อยากคิดจะช่วยเพื่อนเหรอ”ป๊าที่นั่งอยู่ใกล้ๆถาม ทำเอาผมสะอึกไปเล็กน้อย นั่นสิ…สมมุติว่าไอ้เคนกับไอ้ชายตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นบ้าง ผมจะทำยังไง จะหนีหรือจะช่วยเพื่อนล่ะ? แต่เมื่อนึกถึงไอ้เพื่อนสองตัวของผมแล้ว มันคงจะด่าผมแน่ๆถ้าหากว่าผมอยู่ช่วยพวกมัน
“อืม…มันก็ตอบยากนะครับ…ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับผม พวกเพื่อนๆคงไม่หวังให้ผมช่วยหรอก มันคงจะบอกว่า ‘เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะไอ้ฟิก’”ผมเลียนน้ำเสียงไอ้เคน ทั้งป๊าทั้งม๊าหัวเราะออกมาเบาๆ ถ้าเป็นเพื่อนผม มันไม่หวังให้ผมช่วยหรอก เพราะพวกมันรู้แน่ๆว่าผมมันคนไม่เอาไหน แต่กับไอ้พี่ว่านคนนั้น…เขาหวังอะไรล่ะ ให้ไอ้ตินเป็นฮีโร่ช่วยพวกพ้องน่ะเหรอ บางครั้งผมก็นึกตลกเรื่องศักดิ์ศรีงี่เง่านี่เหมือนกัน
“เรื่องลูกชายป๊ากับม๊า ผมไม่เก็บเอามาคิดมากหรอก แค่เป็นห่วงว่ามันจะโดนเอาคืนเจ็บๆมากกว่าน่ะครับ แต่มันไม่ค่อยจะสนใจผมหรอก พูดอะไรก็ไม่ค่อยฟัง เอาแต่พูดว่าเป็นห่วงผมอยู่นั่นแหละ แล้วมันไม่คิดบ้างหรือไงว่าผมก็เป็นห่วง บางทีมันก็ทำตัวน่าหมั่นไส้ ป๊ากับม๊าก็ดูไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่รู้มันไปเอานิสัยมาแบบนี้มาจากใคร”ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ จนผมฉุกคิดว่านี่ผมพูดมากไปรึเปล่า
“คือผมพูดเล่นน่ะครับ”แล้วก็หัวเราะแหะๆกลบเกลื่อน
“ได้ยินแล้วใช่ไหม”ม๊ามันหันไปยังทางเข้า ไอ้ตินโผล่มาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ฟิกมันเวอร์ กับข้าวน่าทานจังครับ ทำเองหรือเปล่าเนี่ย”แล้วมันก็เฉไฉไปเรื่องอื่น ไอ้ภูเลี่ยงมานั่งข้างๆผม
“ทำมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ”ม๊ามันทำเสียงเข้ม
“ไปคุยอะไรกันมา”ผมเอนตัวไปถาม แต่มันไม่ยอมบอกผมเลยหยิกเอวมันไปหนึ่งที
“ไอ้ฟิก เดี๋ยวเหอะมึง”มันทำเสียงขุ่นใส่
“ทำไม มึงจะทำอะไรกู”พึมพำเสร็จผมก็หันไปคุยกับม๊าไอ้ตินต่อ อยู่แบบนี้ไอ้ภูมันไม่กล้าทำอะไรผมหรอก มันจะเรียบร้อยมากๆเวลามาบ้านป๊ากับม๊าไอ้ติน
“แล้วภูเป็นไงบ้าง ดีกับพ่อเราแล้วใช่ไหม”ป๊าไอ้ตินถามตรงๆเสียจนมันสำลัก หยิบทิชชูมาเช็ดปากแทบไม่ทัน
“…ก็เรื่อยๆเหมือนเดิมแหละครับ”ไอ้ภูกระแอมก่อนจะยกน้ำมาดื่มแก้เขินรึเปล่าก็ไม่ทราบได้
“พยายามคุยกันดีๆ ยังไงพ่อลูกก็ตัดกันไม่ขาดหรอก ไอ้เรื่องใจร้อนวู่วาม เราก็เพลาๆบ้างนะ”ป๊าสอนด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ไอ้ภูได้แต่พยักหน้ารับเหมือนเด็กเรียบร้อย
มื้อนั้นผ่านไปอย่างครึกครื้น อาจจะเพราะว่าไอ้ตินไม่ค่อยได้กลับมาค้างที่บ้าน ครอบครัวเขาเลยคุยกันยาว ผมกับไอ้ภูออกมาเดินย่อยที่สวนก่อนปล่อยให้ไอ้ตินคุยกับป๊าม๊ามันไป
“มึงคุยไรกับไอ้ตินวะ มีความลับกับกูเหรอ”ผมเข้าไปหยิกเอวมันอีกรอบ
“เปล่า กูแค่เล่าเรื่องไอ้ม่อนให้ฟังเฉยๆว่าจะเอายังไง ให้มันติดไปด้วยไหม”ไอ้ภูล้วงเอาบุหรี่ออกมาสูบ ผมหันไปมองในบ้านก่อนจะรับมาจากมัน
“แล้วไอ้ตินว่าไง”
“มันก็ให้ไปด้วย แต่ถ้าคิดไม่ซื่อ ก็จับเชือด”มันทำหน้านิ่งก่อนจะตบม้านั่งข้างตัว
“มึงว่า…ไอ้ว่านมันยังชอบไอ้ตินอยู่เปล่าวะ”เอนพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะเงยมองท้องฟ้าที่เริ่มหม่นแสง มีควันขาวๆลอยฟุ้งมาจากอีกคน
“กูจะไปรู้เหรอ”
“แล้วถ้าเป็นมึง มึงจะยังชอบอยู่ไหมวะ”จากที่ฟังไอ้ตินเล่ามา ผมว่าไอ้พี่ว่านมันนิสัยคล้ายๆไอ้ภูเลย คนข้างตัวเงียบก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ถ้าเป็นกู…ไม่รู้ดิ มันก็น่าสับสน อาจจะทั้งรักทั้งเจ็บ มึงเคยได้ยินเปล่า รักมากมันก็เจ็บมาก”ไอ้ภูมองหน้าผมตรงๆ ก่อนจะบี้บุหรี่ลงกับพนักเก้าอี้
“กูกลัวว่าเรื่องมันจะยิ่งบานปลาย กลับไปเคลียร์ในถิ่นพวกมันก็เหมือนเดินเข้าดงเสือ”ผมส่งมวนบุหรี่ที่ยังไม่ได้แตะคืนให้ไอ้ภู มันรับมาขำๆ
“มึงอย่าไปคิดมาก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด”มันเอื้อมมาผลักหน้าผากผมเบาๆ
“แต่กูห่วงมึงจริงๆนะ กลัวพวกมันจะเล่นไม่ซื่อกับมึง ไม่งั้นมันไม่ส่งข้อความมาให้มึงหรอก”ไอ้ภูเงยหน้ามองท้องฟ้าสีหม่นบ้าง ลมเย็นๆเอื่อยเฉื่อยพัดผ่านใบหน้าเบาๆ ร่างสูงๆของไอ้ตินกำลังเดินเข้ามาหาพอดี สีหน้าของมันดูผ่อนคลายลง เดาว่าคงคุยกับป๋าม๊ามันเรียบร้อยแล้ว
“กูว่าจะไปพรุ่งนี้เลย อยากไปจัดการให้มันจบๆไปซะ”ไอ้ตินเสยผมพลางนั่งลงข้างๆผม สีหน้าดูว้าวุ่น ถ้าผมไม่ได้มองผิดไปล่ะก็ ผมเห็นแววหวาดหวั่นอยู่ในดวงตาของอีกคน
“กูเบื่อ”ผมพ่นลมหายใจออกมา ผมไม่ชอบสถานการณ์ตอนนี้เลยจริงๆ
“อีกไม่นานหรอก”
“มึงคิดว่าตอนจบจะเป็นยังไง มึงเคยสนิทกับไอ้ว่านนี่ ลองเดาใจมันซิว่ามันจะเอาไงต่อ”ไอ้ตินมุ่ยหน้าเหมือนกำลังคิด
“อาจจะยำกูให้หายเจ็บใจ แล้วจากนั้นค่อยคุยกัน…แต่มึงไม่ต้องกลัว พี่ว่านเขาไม่ฆ่ากูทิ้งหรอก”ผมทำหน้าเข้มใส่ ยังจะมาพูดเล่นอีก
“จริงๆนะไอ้ฟิก ไม่อย่างนั้นพี่แกคงมาจัดการกูไปนานแล้ว แต่ก็อย่างว่า…จัดการกูตอนนี้ กูคงเสียศูนย์กว่าตอนนั้นอีก…กูไม่กลัวตัวเองเจ็บหรอก กูกลัวแค่…”มันเหลียวมองผมด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะเอื้อมมือมาเล่นดึงเส้นผมที่ท้ายทอยของผมเล่น
“กูไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบที่กูกับพี่ภูกลัว พวกกูเลยอยากให้มึง--”
“กูจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย กูยืนยันจะไปด้วย”ผมทำหน้าหงุดหงิดใส่พวกมันสองคน
“พวกมึง…เฮ้อ มาขนาดนี้แล้ว ยังจะกีดกันกูอีกเหรอวะ กูไม่กลัวไอ้ว่านอะไรนั่นหรอก พวกมึงไม่ต้องห่วงกูจะเอาเพื่อนกูไปด้วย”ผมนึกไปถึงไอ้เคนกับไอ้เชน…ไอ้สองคนนี้พอจะร้ายพอตัว พวกมันจะได้เลิกพะว้าพะวงเสียที ผมก็รำคาญเหมือนกัน คิดว่าผมเป็นสาวน้อยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เหรอไง ผมไม่เอาไหนเรื่องพวกนี้ก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่สู้คนสักหน่อย
“ใคร”ไอ้ภูถามขึ้นมา
“ไอ้เคนกับไอ้เชน”มันสองคนชักสีหน้าทันทีเมื่อได้ยินชื่อไอ้เชน เพื่อนที่เคยคิดไม่ซื่อกับผม
“เรื่องมันก็นานมาแล้ว มึงเลิกอคติกับมันซะที”ผมลุกมามองหน้ามันสองคน
“แล้วมีใครไปกับพวกมึงบ้าง”ผมไม่คิดว่าพวกมันจะไปกันตัวคนเดียวแน่ๆ
“ไอ้ชัย”ผมเบ้หน้าทันที
“ทำไมต้องเอามันไปด้วยวะ”ผมเหม็นขี้หน้ามันจริงๆ
“มันก็พอมีเอี่ยวกับพวกพี่ว่านเหมือนกัน เลิกเหม็นขี้หน้ามันได้แล้ว กูไม่ชอบให้พวกมึงเถียงกัน ไปๆมาๆเดี๋ยวได้กันอีก”ผมตาโตมองไอ้คนพูดทันที มันนี่ก็ช่างคิดได้นะ ได้กับไอ้ชัยเนี่ยนะ อีแบบนั้นให้ผมได้กับไอ้ชายดีกว่าเหอะ
“พูดอะไรแสลงหู แล้วมึงล่ะ”ผมหันไปถามไอ้ภูบ้าง
“ก็ไอ้เนมกับไอ้ปา…แล้วก็ไอ้ม่อน”
“มึงแน่ใจนะว่าจะเอามันไป”ผมกลัวจะเป็นเรื่องขึ้นมาน่ะสิ
“ก็ไม่อยากจะเอาไปหรอก แต่กูกับไอ้ตินอยากพิสูจน์อะไรมันซักหน่อย แต่กลัวมันจะมาถูกใจมึงนี่สิ”วันนี้พวกมันสองคนนัดกันมาพูดจาให้ผมแสลงหูแน่ๆ
“พวกมึงนี่เพ้อเจ้อ”ระหว่างที่ไอ้ตินกำลังสะสมมะเร็งเข้าปอด ผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ไลน์ไปหาไอ้เคนบอกกล่าวมันซะหน่อย
Fix – เฮ้ย เคนพรุ่งนี้มึงไปกับกูหน่อยนะ
Ken – ไปไหน?
Fix – เรื่องไอ้ตินที่กูเคยเล่าให้ฟังอ่ะ ไว้จะเล่ารายละเอียดให้ฟังทีหลัง มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อย
Ken – อืม ได้
มันตอบมาสั้นๆ นัดมันเสร็จเรียบร้อยก็โทรหาไอ้เชนอีกต่อ รายนี้มันไม่ค่อยถามมากอยู่แล้ว และก็โชคดีที่มันว่างไปกับผม
ตอนดึกผมกับไอ้ภูก็เข้ามานอนเบียดกันบนเตียงไอ้ตินตามเคยนี่เป็นครั้งที่สองที่ผมกับไอ้ภูมาค้างบ้านไอ้ติน…จะว่าไปผมยังไม่เคยไปค้างบ้านไอ้ภูเลย สงสัยต้องหาเรื่องไปป่วนบ้างซะแล้ว คิดไปคิดมาก็พลานจะเคลิ้มหลับ แถมพวกมันสองคนก็มาวุ่นวายอยู่ได้
“จบเรื่องเมื่อไหร่ ค่อยจัดเต็ม โอเคนะ”ผมบอกพวกมันสองคนด้วยเสียงง่วงๆ ไอ้ตินยกตัวมามองผม
“แน่นะ”
“ฮื่อ”ตอบไปอย่างรำคาญ คนจะนอนยังมากวนอีก
“ห้ามคืนคำล่ะมึง”ไอ้ภูหัวเราะหึๆอยู่ใกล้ๆ ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที แต่ผมขอเก็บแรงไว้ลุยวันพรุ่งนี้ดีกว่า อยากจะรู้เหมือนกันว่า…ไอ้ตินมันโตมาในที่แบบไหน
TBC.
เจอกันครึ่งหลังค่ะ ฟิกกับสองสามีเหมือนจะขนพวกไปตีเลย
ตอนหน้าจะพาไปรู้จักกับว่านและแก๊ง
พาร์ทนี้เหมือนจะกลวงๆเนอะ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรเราเขียนไม่ค่อยออกเลย
ทั้งๆที่อยากเขียนแต่ก็เรียบเรียงออกมาไม่ได้ อึดอัดมากก เฮ้อ
ส่วนเรื่องของปลิวรอให้จบเรื่องตินก่อนเนอะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 294417 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก