ตอนที่๑๓ ว่าน{Tin Side}
เป็นคืนที่ผมนอนไม่หลับ... อาจเป็นเพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันที่ผมต้องเคลียร์เรื่องทุกอย่าง…และหวังอยู่ลึกๆว่ามันจะจบลงในวันเดียว จนตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าพี่ว่านเป็นยังไง คิดอะไรอยู่และต้องการอะไร นิสัยจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่าและหนทางที่พี่เขาจะอภัยให้ผมนั้นมีมากน้อยแค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ผมไม่เป็นสุข แต่โชคดีที่ยังมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอยู่บ้าง ทั้งเรื่องไอ้แก๊งและพี่โย่
ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าป๊าจัดการเรื่องนี้ให้ผมด้วยหรือนี่เป็นวิธีลงโทษผม เพราะช่วงนั้นผมจิตตกอยู่นานหลายวัน ผมพลิกตัวลงจากเตียงช้าๆ เพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกตัว ในเมื่อข่มตาไม่ลง ผมจึงลงมาเดินเล่นที่ลานกว้างรับลมเย็นๆที่พัดผ่านผะแผ่ว ปล่อยความคิดล่องลอยไปกับสายลม ผมไม่ห่วงว่าตัวเองจะเจ็บตัว ข้อนี้ผมเตรียมใจมาแล้ว ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ผมก็เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่นอกประตูรั้ว ถ้าหากว่าผมเป็นคนขลาดเขลาคงคิดมโนเป็นตุเป็นตะว่าเป็นผีแน่ๆ แต่ผมจำเค้าโครงหน้าและรูปร่างสูงใหญ่แบบนั้นได้
...พี่ว่าน...
ผมใจเต้นถี่รัว เกิดจากความกลัวหรือตื่นเต้นก็ไม่แน่ใจนัก...แต่ก็ไม่รอช้าก้าวตรงไปยังร่างสูงใหญ่ที่ยืนมองอยู่ด้านนอก ก้าวเข้าไปใกล้มากพอที่จะเห็นว่าอีกฝ่ายดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก คนๆนี้โตขึ้นและเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
“พี่ว่าน”ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ สงสัยอยู่ลึกๆว่าพี่เขามาทำอะไรดึกๆป่านนี้
“ยังจำกูได้อยู่เหรอ”ถ้อยคำนั้นเหมือนคำตัดพ้อแต่ก็แฝงไปด้วยความเย็นชา
“จำได้สิ”ผมตอบเสียงเรียบ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกกดดันมากก็ตาม
“มึงดูเปลี่ยนไปนะ”
“พี่ก็เหมือนกัน”พี่ว่านยกยิ้มทันที แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่ามองนัก
“แน่นอน กูเปลี่ยน แต่ก็ไม่ทั้งหมด”ผมเห็นแววตาวูบไหวของอีกฝ่าย แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น
“ผมคิดว่าพี่จะเกลียดผมจนไม่คุยด้วย”พี่ว่านไม่ได้ตอบอะไร จ้องมองไปในความมืดเบื้องบนแทน
“กูเห็นแฟนคนล่าสุดของมึงแล้ว ต่างจากที่กูคิดไว้เยอะเลย”พี่ว่านกลับมามองที่ผมตามเดิม
“ผมไม่รู้ว่าพี่คิดจะทำอะไร แต่บอกไว้ก่อน…เรื่องนี้มันเป็นปัญหาของผมกับพี่ อย่าดึงคนอื่นมาเกี่ยว”
“มึงรักมันมากไหม”
“แค่รู้ไว้ว่าผมไม่มีทางยอมให้พี่เล่นตุกติกกับมันแน่นอน”ถึงแม้ว่าจะทำให้เรื่องของผมกับพี่ว่านบานปลายมากกว่าเดิมก็เถอะ
“ก็มาลองดูกันว่ากูจะทำได้ไหม มึงคงรู้ว่าจะหากูเจอได้ที่ไหน”พูดจบพี่ว่านก็หมุนตัวกลับทันทีเหมือนหมดเรื่องจะคุย
“ผมขอโทษจริงๆ”ผมตัดสินใจพูดออกไป ร่างตรงหน้าหยุดเดินก่อนจะเหลียวมองผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“บางครั้งแค่คำขอโทษ มันก็ไม่พอว่ะ”
...นั่นสินะ
ผมถอนหายใจ เงยหน้ามองท้องฟ้าสีหมึกอย่างเหม่อลอย ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังแหวกความเงียบก่อนที่รถกระบะคันนั้นจะเคลื่อนตัวออกไป เสียงฝีเท้าจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมอง ไอ้ฟิกเดินหน้ายุ่งเข้ามาหา
“กูเห็นว่ามึงคุยกับใครอยู่”
“พี่ว่าน”ไอ้ฟิกชะงักไปทันที
“มันมาหามึงเหรอ”มันมีสีหน้าคลางแคลง จนผมต้องยิ้มออกมา
“คงผ่านมาแถวนี้ล่ะมั้ง”
“ไปหลอกหมาเถอะ กูรู้หรอกน่า…ว่าแอบนัดเจอกัน คบชู้แบบนี้กูรับไม่ได้นะ”มันทำเสียงหยอก คงอยากจะสร้างบรรยากาศขำๆล่ะมั้ง
“มึงนี่กวนตีนนะ”
“ไม่อยากให้เครียดไง ดูหน้ามึงดิ มันมาพูดอะไรกับมึงวะ”มันชี้มาที่คิ้วขมวดมุ่นของผม
“แค่มาขู่เฉยๆ”กับเรื่องไอ้ฟิก ผมมั่นใจว่าพี่เขาไม่ได้แค่ขู่แน่
“ฟิก วันพรุ่งนี้...”
“กูจะไปด้วย”มันยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“อือ ก็ได้”แต่ผมคิดไว้แล้วว่าจะเข้าไปคนเดียวเพราะเรื่องนี้เป็นปัญหาของผมกับพี่ว่าน ผมไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเจ็บตัวด้วยอีกแล้ว
.............................................................................
เป็นเช้าที่ค่อนข้างแปลก...เพราะทุกคนในบ้านพร้อมใจกันตื่นแต่เช้าเหมือนนัดกันมา มีแต่ผมนี่ล่ะที่ตื่นสายกว่าคนอื่นเขา แถมแต่ละคนก็ดูพร้อมลุยมากกว่าผมเสียอีก
“เฮ้ย แค่ไปคุยเฉยๆทำไมต้องทำเหมือนจะไปถล่มใครด้วยวะ”ผมมองพวกมันขำๆ
“แล้วของที่มึงพกมาด้วยนี่ก็แค่เรื่องขำๆใช่ไหม”ไอ้เคนถามด้วยเสียงแดกดันเล็กน้อย
“เอามาป้องกันตัวเฉยๆ”
“แล้วแผนล่ะ มีอะไรบ้าง”พี่ภูทำสีหน้าจริงจัง ผมมองหน้าทุกคน หยุดอยู่ที่ไอ้ฟิก ก่อนจะเลยไปยังไอ้ม่อน ผมไม่ไว้ใจมัน เพราะครั้งแรกที่เจอมันก็อยู่กับไอ้พวกเด็กช่างที่มารุมผม แถมจู่ๆก็ย้ายมาอยู่ข้างห้องอีก ถึงมันจะอ้างว่าอยากตอบแทนบุญคุณพี่ภู ผมก็ไม่ไว้ใจมัน คงไม่มีใครโง่ลงทุนหักหลังพี่ว่านแน่...และผมจะทำให้มันเห็นเองว่ามันคิดผิดที่มาลองดีกับคนอย่างผม
“ไม่มี”ผมตอบไปตามตรง พวกที่เหลือทำหน้างงๆ ผมได้โอกาสปลีกตัวเข้าไปในครัว
“มึงพูดจริงเหรอ”พี่ภูตามเข้ามา ก่อนยืนพิงตู้เย็นเก่าๆ
“ก็ตามนั้นแหละ ไม่จำเป็นต้องมีแผนหรอก แค่ใช้สัญชาตญาณของตัวเองในยามคับขันก็พอ”ซึ่งมันก็ค่อนข้างจะเสี่ยงอยู่ไม่น้อยเลย
“แปลกนะ...ปกติมึงออกจะรอบคอบ”อีกฝ่ายมีท่าทีสงสัย
“ผมไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร ไปแบบโล่งๆแบบนี้เนี่ยแหละ ผมจะเข้าไปเคลียร์กับพี่ว่านก่อน ไปคนเดียว”ผมย้ำคำพูดสุดท้าย พลางหยิบแก้วกาแฟออกมาจากชั้นเหมือนกำลังคุยเรื่องสรรเพเหระ
“มึงคิดอะไรอยู่”
“คิดว่านี่เป็นปัญหาของผมกับพี่ว่าน คนอื่นไม่จำเป็นต้องมาเอี่ยวด้วย”พี่ภูถอนหายใจดังพรืด มีเสียงดังปึงที่กรอบประตู ไอ้ฟิกโผล่มาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“มึงอยากเป็นฮีโร่เหรอ แบบลุยเดี่ยวอะไรอย่างงี้”
“เปล่า แต่กูแค่ไม่อยากให้บานปลาย แต่...”ผมรีบเสริมเมื่อเห็นสีหน้าไม่เห็นด้วยของทั้งสองคน
“ถ้ากูหายเข้าไปนานเกินไป พวกพี่ค่อยลุย โอเคนะ”ผมหมุนตัวมากดน้ำร้อนใส่แก้วกาแฟตรงหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“แล้วเรื่องไอ้ม่อน...มึงคิดว่าไง”พี่ภูยกประเด็นนี้มาพูดอีกครั้ง ผมมองไปด้านนอกเพื่อดูลาดเลา เมื่อทางสะดวกจึงหันมาสนใจบทสนทนาต่อ
“ผมว่ามันแปลกๆ”
“ดูมีพิรุธ”ไอ้ฟิกเสริมด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งไม่เหมาะกับมันเอาเสียเลย
“แล้วเพื่อนมึงล่ะ เป็นไง ไว้ใจได้เหรอ”
“ได้ ผมว่ามันคงมีปัญหากับพี่ว่าน ไม่รู้ว่าไปเจออะไรมาบ้าง”ผมถอนหายใจรู้สึกปวดขมับขึ้นมาแล้ว หลังจากที่จัดการมื้อเช้ากันเรียบร้อยแล้ว แต่ล่ะคนก็ออกไปย่อยและท่าผมมองไม่ผิด ดูไอ้เชนและพี่เนมจะว้อนท์ซะเหลือเกิน ผมเข้ามาในห้อง หยิบปืนพกที่ป๊าให้มาป้องกันตัวออกมาดู ไม่ได้อยากเอามาด้วยซ้ำ แต่ผมต้องไม่ประมาท เพราะผมไม่รู้ว่ามีอะไรรอผมอยู่ แต่วันนี้ผมพร้อมที่จะจบเรื่องบ้าๆนี่แล้ว
'มึงคงรู้ว่าจะหากูเจอได้ที่ไหน'
เมื่อคืนไอ้แก๊งมันเล่าให้ผมฟังว่าหลังจากผ่านไปหนึ่งปี พี่ว่านใช้โกดังเก็บไม้หลังเก่าเป็นที่มั่วสุมของพรรคพวกไปแล้ว ผมเก็บปืนเข้าที่ก่อนจะลงไปด้านล่าง เหมือนว่าไอ้แก๊งจะมาสมทบด้วย ไอ้พวกนี้มันคิดว่าเล่นตำรวจจับโจรกันรึไง
“ระวังไอ้ม่อนไว้นะ”ไอ้ชัยเข้ามาเตือนอีกคน
“เมื่อวานแม่งจะจิ๊กของในบ้านมึงด้วยนะ นิสัยโจรชัดๆ เด็กเวร”
“ไม่ต้องห่วง กูเล่นมันแน่”ผมตบบ่าไอ้ชัย ไม่แน่อาจจะไม่ถึงมือผมก็ได้ พี่ภูเองก็ดูเหม็นขี้หน้ามันเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย ผมไม่เห็นไอ้เคนกับไอ้เชนเพื่อนไอ้ฟิก ไม่รู้ว่ามันสองคนหายหัวไปไหน รถก็ไม่อยู่
“เพื่อนมึงไปไหน”
“ไม่รู้ แต่เห็นพวกมันบอกว่าจะไปทำอะไรสนุกๆ”ไอ้ฟิกดูเซ็งๆ
“อย่าทำหน้าแบบนั้น จบเรื่องเดี๋ยวมาทำเรื่องสนุกๆกัน”ผมส่งสายตารู้กันไปให้
“เออ กูจะขำให้ถ้าไปนอนหยอดข้าวต้มอยู่ที่โรง'บาล”
“ดูถูกกูเกินไปแล้วนะมึงเนี่ย กูไม่ตายง่ายๆหรอก”
“มึงเป็นสตีฟ โรเจอร์เหรอวะ”ผมทำหน้างงใส่มัน
“ใครวะ”
“กัปตันอเมริกาไง มึงนี่ไม่ทันโลกเลย”มันทำหน้าระอาใส่ผม ก็ปกติผมไม่ค่อยจะดูหนังอยู่แล้ว ความจริงไอ้ฟิกมันก็ยี้หนังแนวแอคชั่นล้างผลาญ ไม่รู้นึกไงถึงชอบดูพวกฮีโร่ของมาร์เวล เด็กน้อยจริงๆ
“เออ ไอ้คนทันโลก”อย่างน้อยเช้านี้ก็มีเรื่องให้ผมยิ้มได้
โกดังเก็บไม้อยู่ในซอยเปลี่ยว แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือสองข้างทางไม่ได้รกเรื้อไปด้วยพงหญ้าและต้นไม้อีกต่อไปแล้ว รถเคลื่อนตัวไปตามถนนลาดยางมะตอย ผมนึกถึงเรื่องเมื่อคราวนั้นอีกครั้ง ผมจำความกลัวในตอนนั้นได้ดี มีมีดจ่อคอหอยใครจะไม่กลัวล่ะ แถมเรื่องราวต่อจากนั้นมันก็แย่จนผมไม่อยากจะจำ
“มึงเข้าไปคนเดียวจะไม่โดนรุมแน่นะ”พี่ภูส่งเสียงมาจากเบาะหลัง เมื่อรถจอดอยู่ที่ลานหน้าโกดัง มีกลุ่มวัยรุ่นสวมช็อปและไม่ได้สวมนั่งจับกลุ่มคุยกันที่โต๊ะหน้าโกดัง แต่พวกนั้นก็หันมามองที่รถเป็นตาเดียว
“คิดว่างั้น”แต่ผมก็สมควรโดนไม่ใช่เหรอ ถ้าแก้ด้วยการพูดคุยไม่ได้ก็เหลือแค่ใช้กำลัง ผมไม่ได้มองว่านี่คือวิธีของลูกผู้ชาย แต่มันเป็นวิธีของนักเลงต่างหาก
“ไงก็อย่าลืมระวังไอ้ม่อนด้วยนะ”ผมย้ำเพราะรู้สึกไม่ดีแปลกๆ มันอยู่ที่รถอีกคันของพี่เนม ไอ้แก๊งก็ด้วย
“เออ มึงเข้าไปก็ระวังด้วยนะ กูเป็นห่วง”ไอ้ฟิกดูเป็นกังวล ผมยกยิ้มให้มันวางใจ
“อือ กูจะระวัง”
“ถ้าต้องการกำลังเสริมก็วอบอกพวกกูนะ”พี่ภูพูดติดตลก ผมพยักหน้าให้ ลอบมองออกไปด้านนอก ไอ้พวกวัยรุ่นพวกนั้นยังคงจ้องมาเป็นตาเดียว และเห็นรถของพี่ว่านจอดอยู่ด้วย เมื่อผมก้าวลงจากรถก็ได้ยินพวกมันคุยเรื่องเก่าๆของผม จำได้ลางๆว่าไอ้คนที่เอาแต่จ้องผมคือไอ้คนที่ยอมปล่อยผมออกจากโกดัง เดาจากการที่มันมานั่งอยู่ในกลุ่มได้ก็แสดงว่าเรื่องที่มันช่วยผมหนีเพราะเห็นแก่เงินยังไม่แตก ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นพวกไอ้แก๊งด้วยนี่...หรือว่าย้ายกลุ่มเพราะกลัวตาย ผมคิดไปเรื่อย ก่อนจะหยุดลงตรงหัวโต๊ะ
“พี่ว่านอยู่ด้านในใช่ไหม”ไม่ได้เจาะจงว่าถามใคร แค่กวาดตามองไปรอบโต๊ะ
“เออ มึงไม่รอดแน่ไอ้ติน”มันยิ้มเย้ย ผมไม่สนใจเสียงหมาเห่า แต่ก้าวเข้าไปด้านในโกดังอย่างระมัดระวัง ภายในดูเป็นระบบระเบียบมากขึ้น มีแผ่นไม้วางซ้อนกันตามชั้นเหล็ก แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววของพี่ว่านแม้แต่นิด
“พี่ว่าน..”ผมลองเรียกดู แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมานอกจากเสียงสะท้อนของตัวเอง ผมกวาดสายตาไปรอบๆ เริ่มใจไม่ดี หรือว่าผมโดนหลอก?
เชี่ยเอ้ย!
ผมหมุนตัวกลับเมื่อได้ยินเสียงบานประตูเลื่อนปิดลง ภาพสุดท้ายที่เห็นคือไอ้ชัยเปิดประตูออกมาจากรถด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ผมเดือดปุดๆอยู่ในอก ยกเท้าถีบบานประตูรัวๆ แต่ก็ไม่ช่วยอะไรนอกจากทำให้เกิดเสียงดัง
“เดี๋ยวประตูก็พังพอดี”ผมรีบหันกลับไปมองทันที แต่ก็ไม่ใช่คนที่ผมหวังว่าจะเจอ กลับเป็นเพื่อนของพี่ว่านสี่คน ซึ่งเคยอยู่ในเหตุการณ์คราวนั้นทั้งสี่คน
“ไง เชี่ยตินจำกูได้ไหม”
“พี่ว่านอยู่ที่ไหน”พวกมันสี่คนยกยิ้มเยาะพร้อมกัน
“อยู่ด้านนอก กับแฟนมึงไง”ผมขมวดคิ้ว พยายามรักษาท่าทีเยือกเย็นของตัวเองไว้ ผมไม่คิดว่าพี่ภูจะปล่อยให้พี่ว่านหรือคนอื่นทำอะไรไอ้ฟิกง่ายๆแน่ แล้วที่สำคัญ ผมมีปืนอยู่กับตัวจะกลัวอะไร
“มึงต้องชดใช้ในสิ่งที่มึงเคยทำ มึงหักหลังพวกกู ที่สำคัญหักหลังพี่ว่าน มึงเองก็รู้ว่าพี่เขาคิดยังไงกับมึง มาช่วยมึงทั้งๆที่มันเสี่ยง แต่มึงก็หนีเอาตัวรอดไปคนเดียว แถมยังเรียกตำรวจมาทำให้เรื่องบานปลายอีก”อีกฝ่ายพูดออกมาอย่างโกรธแค้น
“ถ้าผมไม่เรียกมา ป่านนี้พวกพี่คงตายไปแล้ว”ถึงจะไม่เป็นผลดีเท่าที่ควร แต่ตอนนั้นถ้าไม่มีตำรวจเข้าไปล่ะก็ พวกพี่ว่านเจ็บยกกลุ่มแน่ๆ
“สรุปกูต้องขอบคุณมึงใช่ไหมวะไอ้ติน”อีกสามคนแค่นหัวเราะ
“ผมขอโทษพวกพี่ด้วย ที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นมา วันนี้ผมอยากมาเคลียร์ให้เรื่องทุกอย่างมันจบๆซักที”
“มึงเลิกพูดจาหล่อๆได้แล้วไอ้สัด กูจะอ้วก รู้ๆอยู่ว่ามึงเป็นยังไง”ไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งสี่คนก็พุ่งเข้ามาหาผมพร้อมๆกัน ผมหลบลูกถีบอีกคนพ้น แต่ก็เจอของคนที่สองเข้าเต็มๆชายโครง ผมเซเล็กน้อยก่อนตั้งหลักได้ อีกคนพุ่งเข้ามาต่อย แต่ผมก้าวถอยหลบอย่างว่องไว ก่อนจะคว้าไหล่มันกระชากลงมากระแทกเข่าใส่หน้าท้องเต็มแรง ตอบโต้ไปได้นิดหน่อยอีกคนก็เข้ามาสวนหมัดใส่ทันที
“อั่ก…”ของแข็งกระแทกเข้าที่ท้ายทอยของผมเต็มแรงจนเจ็บแปลบปลาบและมึนไปชั่วขณะ ผมรู้สึกว่าตัวเองทรุดลงเล็กน้อย แต่พวกมันเข้ามารวบแขนผมได้ก่อน
“กูก็ไม่อยากจะทำหรอกนะ แต่ถ้ามึงตุกติกอีก กูฟาดอีกทีเดียวมึงได้ลงนรกแน่”เสียงของมันดังอยู่ใกล้ๆ รู้สึกอ่อนแรงไปพักใหญ่ รู้สึกตัวอีกทีเพราะได้ยินเสียงพูดคุยแว่วๆเข้ามา
“ถ้ามันตายขึ้นมามึงรับผิดชอบไหวเหรอ”…เสียงนี้ พี่ว่านแน่ๆ ผมปรือตาขึ้นมอง สะบัดศีรษะไปมาเพื่อไล่ความมึนแต่ก็หยุดทำเพราะเจ็บท้ายทอย
“ไง…”พี่ว่านทัก ผมกระพริบตามองไปรอบตัวก็พบว่าไอ้สี่คนนั่นมีรอยช้ำตามใบหน้า มันกำลังมองมาที่ผม รู้สึกขัดๆที่แขน ก้มมองก็พบว่าถูกมัดอยู่กับเก้าอี้ พี่ว่านยกยิ้มก่อนจะลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงข้ามกับผม
“มึงนี่พกของดีตลอดเลยนะ”พี่ว่านหยิบปืนพกของผมออกมาดู
“พี่…มาตอนไหน แล้วเพื่อนผมล่ะ”ผมไม่รู้ว่าพวกพี่ภูตอนนี้เป็นยังไงบ้าง แล้วไอ้ฟิกล่ะ มันอยู่ที่ไหน จู่ๆผมก็เหลียวมองไปรอบ ๆ เหมือนกับจะมองหามัน ทั้งโล่งอกทั้งรู้สึกกลัวไปพร้อมๆกันที่ไม่เห็นมัน
“เพื่อนมึงคนไหน กูก็ไม่สน ยกเว้นไอ้คนชื่อฟิก…”พี่ว่านหัวเราะให้กับสีหน้ามึนตึงของผม
“พี่ทำแบบนี้ทำไม เคลียร์กันแค่ผมกับพี่ไม่ได้เหรอ”
“ได้สิ แต่หลังจากที่ทำให้มึงเจ็บได้แล้วนะ ตอนนั้นถึงจะหายกัน”พี่ว่านกอดอกมองผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่เห็นนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นวูบไหว
“ไอ้แก๊งมันได้รับบทเรียนไปแล้ว โทษฐานที่มารุมพวกกูเมื่อคราวนั้น มันก็เหลือแค่มึงที่ต้องได้รับบทเรียนบ้าง”
“งั้นพี่ก็ทำผมสิ จะเอาคนอื่นมาเกี่ยวทำไมวะ”ผมเริ่มเดือดขึ้นมา จะขยับแขนก็เจ็บไปหมดเพราะเชือกที่มัดแน่น
“แบบนั้นมึงก็เจ็บแค่ตัวไง มึงต้องเจ็บเหมือนกู แบบที่กูนอนหมอบเหมือนหมามองดูเพื่อนๆกูเจ็บตัวเพราะหมดทางสู้ แล้วมึง…กูก็คิดได้ว่ากูยังมีมึง แต่จริงๆแล้วก็ไม่เคยมีเลยต่างหาก ตอนแรกกูก็ปลอบใจตัวเองนะ ว่าก็ดีแล้วที่มึงปลอดภัยดี แต่กูก็หวังว่ามึงจะกลับมาขอโทษกู ขอโทษเพื่อน ขอโทษคนอื่นๆที่ทำเพื่อมึง
แต่แล้วมึงก็ทำให้กูผิดหวังอีกรอบ มึงกลับไปใช้ชีวิตตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเป็นลืมว่ามึงเคยทำอะไรไว้ มึงได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ แล้วคนอื่นๆที่มึงทิ้งไว้ล่ะ…ที่น่าขำกว่านั้นคือกูก็ยังคงรอมึงแล้วก็หวังอีกครั้ง ปลอบใจตัวเองว่าที่มึงยังไม่กลับมาเพราะอาจจะยังไม่พร้อม กูก็ให้โอกาสมึง เพราะคิดว่ามึงจะคิดได้ อย่างน้อยๆมึงก็มีส่วนดีอยู่บ้าง…แต่ก็อีกนั่นแหละ กูผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะมึงไม่เคยคิดจะกลับมาเลย”พี่ว่านดูเหมือนคนที่เก็บกดมานาน สีหน้าตอนที่พลั่งพลูคำพูดออกมาทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ เพราะมันใกล้เคียงกับคำว่าจะร้องไห้
“ผมขอโทษจริงๆ”ไม่มีคำไหนที่ผมนึกออกนอกจากคำนี้
“กูเบื่อคำพวกนี้แล้ว ไม่มีโอกาสสำหรับมึงอีกแล้วไอ้ติน”พี่ว่านลุกจากเก้าอี้ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ
“พี่…ผมว่าเรามาคุยกันดีๆเถอะ”
“กูบอกว่าไว้คุยหลังจากที่กูได้เอาคืนมึง”ดูเหมือนใช้น้ำเย็นไม่ได้ผลแล้ว
“พี่ทำอะไรเพื่อนผม”
“ไม่ต้องห่วงไปน่า กูบอกแล้วไงว่าคนอื่นกูไม่สน”ผมจ้องหน้าพี่ว่านตรงๆด้วยสายตาเฉยชา
“ผมขอโทษกับเรื่องที่ผมเคยทำเพราะความขี้ขลาดและเห็นแก่ตัว ผมบอกตรงๆว่าตอนนั้นผมไม่อยากเอาอนาคตมาทิ้งไว้ที่นี่”ผมมองไปรอบๆโกดัง ก่อนจะเบนสายตากลับมาที่คนตัวสูงอีกครั้ง
“ผมรู้สึกผิด รู้สึกแย่มากๆ และที่ผมโดนรุม ผมก็เข้าใจว่าตัวเองสมควรโดน แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมพี่ต้องทำให้เรื่องยุ่งยาก ทำให้ผมเริ่มจะเกลียดพี่ด้วย ผมรู้ว่าพี่เจ็บแค้นผม แต่ก็เล่นแค่ผมสิ พี่ทำกับคนอื่นผมเจ็บก็จริง แต่พี่รู้ไว้เลยนะ ว่าต่อจากนี้ผมไม่มีวันยกโทษให้พี่แน่”ผมบอกออกไปตรงๆ ถ้าพี่ว่านยังยืนยันจะทำร้ายไอ้ฟิกล่ะก็ ผมก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน จู่ๆคำที่ผมเคยพูดกับไอ้แก๊งเมื่อวานก็ดังอยู่ในหัว
มันคุ้มเหรอวะ“ก็ดี…รู้ไหม ที่กูทำส่วนหนึ่งเพราะกูสะใจ ไม่ใช่แค่เพราะได้ทำลายมึง แต่เพราะกูได้ทำลายมัน”พี่ว่านยกยิ้มเย้ย
“อะไร…พี่อย่ามาทำเหมือนพวกสาวน้อยที่คับแค้นใจเพราะไม่ได้รับความรักหน่อยเลย มันทุเรศว่ะ ผมเคยปลื้มพี่นะ ตอนที่มาช่วยผม เพราะฉะนั้นอย่า”
“ก็มาดูกัน”พี่ว่านโทรไปหาใครสักคน ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม ผมหันมองอย่างอื่นเพราะไม่อยากรู้สึกเกลียดคนตรงหน้าไปมากกว่านี้ คอยดูก็แล้วกัน…
“หันมามองหน้ากู”พี่ว่านสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะเอื้อมมือมาจับให้ผมเหลียวมอง ผมจ้องกลับด้วยสายตาเย็นชา ผมขยับมือที่เจ็บจนชาไปมา ช่วงที่ผมเบลอๆ ไม่รู้ว่าไอ้และพี่ภูกับคนอื่นๆตอนนี้เป็นยังไงบ้าง...เดี๋ยวนะ ผมลืมไปเลยว่าไอ้เคนกับไอ้เชนไม่ได้มาด้วย มันไปไหนกัน แต่ไม่รู้ล่ะ ชื่อของมันสองคนทำให้ผมพอมีหวังขึ้นมา ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยชอบไอ้เชนก็ตาม
“เชี่ยเอ้ยย กูบอกว่าเดินเองได้ จะลากทำส้นตีนอะไร”ผมตัวชาวูบเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของไอ้ฟิกดังขึ้นแว่วๆ ผมมองพี่ว่านที่ดูจะพอใจกับท่าทางของผม และคนที่พาเข้ามา…ไอ้ม่อน และอีกคนที่ทำเอาผมรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าคือไอ้แก๊ง นี่ผมโดนมันตบตาเหรอ? มันเป็นคนลากไอ้ฟิกเข้ามา ผมเห็นรอยฟกช้ำเหล่านั้นก้ได้แต่ทบต้นทบดอกไว้ในใจ ไอ้ม่อน ไอ้เหี้ยแก๊ง นี่ผมกับมันคงญาติดีกันไม่ได้แล้วสินะ พอทำตัวเป็นคนดีให้โอกาสคนอื่นก็เป็นซะแบบนี้ ผมผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ รู้สึกสงบมากกว่าที่เคยเป็น
ดี ผมจะได้มีข้ออ้างในการเอาคืนพวกมันให้สมกับคำว่าคุ้มซะหน่อย ไอ้ม่อน ไอ้แก๊งและพี่ว่าน ผมจ้องไอ้แก๊งเขม็ง แต่เหมือนมันหลบเลี่ยงที่จะสบตากับผมแถมไม่มองหน้าพี่ว่านด้วย มีแค่สีหน้าแข็งเป็นหินของมัน
“ไอ้ติน กูว่า…สภาพของมึงดูไม่ดีเลยว่ะ”ไอ้ฟิกทำใจกล้าทักเรื่องสภาพของผมขึ้นมาทั้งๆที่ผมรู้ว่ามันกำลังกลัวอยู่แน่ๆ แต่ไม่รู้ทำไมในสถานการณ์แย่ๆแบบนี้ ผมถึงยิ้มออกมาได้
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”ผมตอบกลับไปเบาๆ ไอ้ฟิกดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด เหมือนมันพยายามจะบอกอะไรผมสักอย่าง
“มึงจับมันมานั่งตรงนี้ซิ”พี่ว่านสั่งไอ้แก๊งกับไอ้ม่อน ไอ้เด็กเวรผลักให้ไอ้ฟิกนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม ส่วนไอ้แก๊งกำลังมัดไอ้ฟิกกับเก้าอี้ จู่ๆไอ้ฟิกมันก็หัวเราะออกมาเบาๆ เงยหน้ามองผู้ร้ายทั้งสามคน บางทีมันอาจจะอินกับฮีโร่ของมาร์เวลมากไปก็ได้
“มึงรู้ไหมว่ากูเคยโดนอะไรทำนองนี้มาแล้ว แต่ตอนนั้นเป็นฝีมือของไอ้นัท ถ้ามึงคิดว่าจะทำให้ไอ้ตินเจ็บโดยการทำร้ายกูล่ะก็ ความคิดมึงโคตรจะโหลเลยว่ะ”ไอ้ฟิกหัวเราะออกมาอีกครั้ง พี่ว่านยกยิ้มเย็นชาใส่
“ปากดีนักนะมึง”ผมขยับตัวทันทีเมื่อพี่ว่านตบเพี๊ยะเบาๆที่ปากของไอ้ฟิก
“แสบๆคันๆดีไหม”พี่ว่านหันมาถามผม
“มึงนี่โรคจิตพอๆกับไอ้นัทเลยนี่หว่า กูหวังดีกับพวกมึงสามตัวนะ ถ้าจบเรื่องนี้พวกมึงเตรียมจองเตียงในโรง’บาลได้เลย”ไอ้ฟิกปราดมองไอ้ม่อนไอ้แก๊งและพี่ว่าน
“แล้วมึงล่ะ ยังชอบไอ้ตินอยู่ไหม”ไอ้ฟิกเปิดฉากถาม พี่ว่านขยับมาอยู่ใกล้ๆไอ้ฟิก เหลือบมองผมก่อนจะหันกลับไปต่อยเข้าที่หน้าไอ้ฟิกเต็มๆ ไอ้ฟิกสะบัดหน้าไปมาเหมือนไล่ความมึน
“เจ็บไหม”พี่ว่านถามเสียงเย็น
“ไม่--”ทันทีที่มันตอบว่าไม่มันก็โดนสอยเข้าที่ท้องน้อย ผมได้แต่กำมือเข้าออกเหมือนพยายามคุมให้ตัวเองไม่เดือด แต่ผมไม่มีทางหลับตาแน่ถึงแม้ว่าจะไม่อยากเห็นหน้าไอ้ฟิกโดนต่อย แต่ผมจะจำสีหน้าตอนที่มันเจ็บ แล้วพวกมันต้องเจ็บมากกว่านั้น
ผมเหลือบมองไอ้แก๊งที่ยืนอยู่ใกล้เก้าอี้ของผม แปลกใจอยู่เล็กๆเมื่อรู้สึกว่าเชือกหลวมเล็กน้อย ผมเหลือบมองหน้ามันจากหางตาก็เห็นว่ามันยังทำหน้านิ่งเป็นหินตามเดิม
“พี่พอใจหรือยัง จะได้เคลียร์เรื่องนี้ให้มันจบ เพราะดูท่าแล้วพี่จะคิวยาวน่าดู”พี่ว่านมองผมด้วยสีหน้าไม่เข้าใจคงไม่คิดว่าจะเจอท่าทางนิ่งๆไม่รู้ร้อนรู้หนาวของผมแบบนี้ ไอ้ฟิกพยายามฉีกยิ้มให้ผม แต่มันก็ทำได้แค่เบ้หน้าอย่างเจ็บปวด
“ยังไม่จบเพราะกู--”
ปึง!
เกิดเสียงทุบดังอยู่ด้านนอก ตามมาด้วยเสียงดังปังที่คงไม่ใช่เสียงทุบประตูแน่ๆ ผมกับไอ้ฟิกมองหน้ากันทันที ใครที่มา พี่ภูหรือคนอื่น ผมล่ะอยากให้เป็นคนแรกเพราะคงจะได้เห็นอะไรมันส์ ๆ เสียงดังนั้นเงียบลงแล้ว แต่ได้ยินเสียงตะโกนแว่วๆมา พี่ว่านกลับมาสนใจผมอีกครั้ง
“กูจะหายโกรธมึง ก็ต่อเมื่อ….”พี่ว่านก้มมากระซิบใกล้ๆหูผม ทำเอาผมขนลุกพรึบ เพราะคำพูดที่ได้ยิน ผมหัวเราะหึ
“พี่ขอมากไปรึเปล่า”มากไปจริงๆ ผมยกยิ้มอีกครั้ง
“แต่จะยอมให้ก็ได้”พี่ว่านทำหน้าไม่ไว้ใจ ไอ้แก๊งเหลือบมองผมท่าทางดูสนใจว่าผมหมายถึงอะไร ไอ้ฟิกกระแอมขึ้นมา
“มาสิ”ผมยกยิ้มท้าทาย พี่ว่านมองไปที่ไอ้ฟิกที่ดูตื่นๆ ก่อนจะก้มมาใกล้ๆจนอยู่ในระยะที่น่ากลัว พี่ว่านจ้องเข้ามาในดวงตาของผมเหมือนต้องการคำตอบ
“ทำไม”เพราะคงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะทำดีด้วย
“พี่คงรู้อยู่แล้ว”ผมไม่อยากเสียเปรียบ จึงรีบยื่นหน้าเข้าไปใกล้ กดจูบลงบนริมฝีปากของอีกคน ผมได้ยินเสียงกึกกักของเก้าอี้อีกตัว
“เชี่ยติน”ไอ้ฟิกทำเสียงแปลกๆ …โทษทีว่ะ
ผมตั้งใจจะผละออกมาแต่มือหนาของอีกคนกลับล็อคท้ายทอยของผมไว้ก่อนจะรุกล้ำเข้ามามากกว่าเดิม ผมปล่อยให้พี่ว่านตายใจเล็กน้อย ก่อนจะขยับข้อมือแรงๆจนรู้สึกว่าสิ่งที่พันธนาการผมไว้หลุดออก ผมผลักอีกฝ่ายออกด้วยความเร็วก่อนเงื้อหมัดใส่ปลายคางเต็มแรง แต่พี่ว่านเบี่ยงตัวหลบได้ ไอ้สี่คนที่ดูลาดเลาอยู่ปรี่เข้ามาทันที
“ไม่ต้อง”พี่ว่านยกมือห้าม ผมขึงตามองอย่างโกรธจัด เหมือนความโกรธที่สั่งสมมานานมันระเบิดออกมา
ปัง!
เกิดเสียงดังปังอีกครั้ง และครั้งนี้ประตูโกดังเลื่อนเปิดออก พี่ภูกับพี่เนมโผล่มาด้วยสีหน้าเดือดดาล
“ใครทำเมียกู ไม่ตายดีแน่”เสียงพี่ภูก้องไปทั่วโกดัง ถ้าไม่ใช่กำลังตึงเครียดล่ะก็ผมคงหัวเราะออกมาแล้ว พี่ว่านดูหัวเสียที่อะไรๆดูจะผิดพลาดไปหมด ผมไม่ปล่อยให้ได้ยืนนานผมโถมเข้าใส่ทั้งตัว กระแทกเข่าใส่ท้องน้อยเท่าที่แรงจะอำนวย
“อย่าโกรธกันนะ เพราะนี้สำหรับที่ทำไอ้ฟิก”ผมต่อยเข้าที่สันกราม พี่ว่านไม่ได้หลบ แต่ก็สวนกลับมาได้จุกพอกัน
“กูเอง”คนที่เข้ามาเร็วกว่าไม่ใช่พี่ภู แต่เป็นไอ้แก๊ง ผมตกใจอยู่เหมือนกันที่เห็นมันพุ่งผ่านผมไปหาพี่ว่านพร้อมกับมีดในมือที่ตอนนี้เสียบอยู่ที่หน้าท้องของพี่ว่านแล้ว ไอ้แก๊งผลักร่างสูงออกจนทรุดกองกับพื้น ก่อนที่มันจะก้มไปกระซิบอะไรบางอย่างเบาๆที่ผมไม่ได้ยิน พี่ภูกำลังจัดการกับไอ้ม่อน ผมเห็นมันนอนหมอบเป็นลูกหมาสภาพสะบักสะบอม มีเสียงดังปังขึ้นอีกครั้งเมื่อไอ้ชัยโผล่มาพร้อมกับปืนในมือ
“กูจัดการด้านนอกได้แล้ว”มันพูดด้วยสีหน้าขึงโกรธ ไม่รู้ไปโดนจี้ใจดำอะไรมา
“ช่วยกูก่อน พวกเหี้ย”ไอ้ฟิกโวยขึ้นมาเบาๆ ผมมองไอ้แก๊งกับพี่ว่านครั้งสุดท้ายก่อนเข้าไปช่วยแกะเชือกให้ไอ้ฟิก
“มึงจูบไอ้ว่าน”มันพูดเสียงแข็ง
“โทษที”ผมยิ้มก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้ไอ้ฟิกอย่างเบามือ มันร้องครางเบาๆ
“มึงโคตรใจร้าย”มันพึมพำเบาๆ แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่พี่ภูที่กำลังต่อยไอ้ม่อน เหมือนยังไม่หายแค้น ไม่ถึงมือผมจริงๆด้วย
“ใจร้ายอะไร”
“มองกูโดนไอ้ว่านต่อยหน้าตาเฉย”มันทำหน้าบึ้ง
“ไม่ได้เฉย ตอนนั้นกูโกรธมากต่างหาก…เสียดายที่กูไม่ได้เอาคืนพี่ว่านมากกว่านี้”ผมลูบหัวไอ้ฟิกเบาๆ ไอ้แก๊งหายตัวไปแล้วเหลือแค่พี่ว่านที่นอนกุมแผลเลือดไหลด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“ไอ้แก๊งโหดสัด แต่กูไม่สงสารไอ้ว่านเลยนะ”
“กูก็เหมือนกัน”
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 293869 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก