ตอนที่๑๕ เมื่อฟิกโกรธ…ไอ้ภูกับไอ้ตินแม่ง….
ผมเพิ่งวางสายจากไอ้ตินไปเมื่อครู่นี่เอง ไม่รู้เป็นวันซวยอะไร มันสองคนถึงได้พร้อมใจกันสร้างเรื่องหงุดหงิดใจให้ผมแบบนี้ ไม่ใช่หงุดหงิดธรรมดาแต่หงุดหงิดมากถ้าไม่ติดว่าเสียดายเงินผมคงปาโทรศัพท์ทิ้งแล้วแน่ๆ
“เอาน่า…พวกมันแค่โพสต์ขำๆ คงจะเมานั่นแหละมั้ง”ไอ้เคนแทรกขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน
“ขำๆเหรอ เหอะ ลองเป็นกูโพสต์ขำๆบ้างสิ”เพิ่งรู้สึกว่ามันไม่แฟร์สำหรับผมก็วันนี้นี่แหละ
“เฮ้อ นอนๆ อย่าไปคิดมาก พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”ไอ้ชายเดินมาดึงโทรศัพท์ไปจากมือผม นอกจากจะมาดูไซต์งานนอกสถานที่แล้ว พรุ่งนี้พวกผมยังต้องไปนั่งสเก็ตพวกสถูปเจย์ดีที่เมืองเก่าอีก ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงจะลั้นลาสบายใจเชิบแล้วแน่ๆ แต่ดันมาเจอเรื่องนี้เข้า
“มึงคิดว่ากูจะหลับลงอีกเหรอ”ผมเดินปึงปังออกไปนั่งรับลมที่ระเบียงหลังห้อง ปล่อยความคิดและความโกรธไปกับสายลมเย็นๆ
เบื่อพวกมันสองคนว่ะ พวกมันอาจจะคิดว่าขำๆ แต่สำหรับผมมันเสียความรู้สึก ไม่ว่าจะเพราะเมาหรือเพราะเพื่อนก็ไม่ใช่ข้อแก้ตัว ก็ยอมรับว่าส่วนใหญ่ผมมักจะเป็นคนสร้างเรื่องให้พวกมันปวดหัว แต่เรื่องที่ผมเคยโกรธพวกมันก็แทบนับครั้งได้ คิดว่าผมโกรธไม่เป็นเหรอ
คอยดูเถอะพวกมึง!
ระหว่างที่สมองกำลังแล่นผมก็ได้ยินไอ้เพื่อนสองตัวมันซุบซิบกัน
“ไอ้ตินแม่งเป็นหนักนะ อย่าให้ไอ้ฟิกเห็นนะมึง…”
“มีอะไร”ผมลุกพรวดกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ไอ้เคนกับไอ้ชายพร้อมใจกันสะดุ้งโหยงเหมือนคนที่กำลังปกปิดอะไรบางอย่าง
“เปล่า”ไอ้ชายส่ายหน้าดิก มือจับโทรศัพท์แน่น ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
“พูดมา อย่าให้กูโกรธนะ”ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะกวนตีนใส่พวกมันแล้ว ไอ้สองตัวมองหน้ากัน
“มึงเคยได้ยินใช่ไหมว่าอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา”ไอ้เคนมีท่าทางลำบากใจระหว่างที่มันขยับมาเปิดคลิปอะไรสักอย่างให้ผมดู ฟังจากเสียงคนพูดน่าจะเป็นเสียงเพื่อนไอ้ติน ในกล้องมีไอ้สองตัวที่กำลังแข่งกันกระดกเหล้าอยู่ แค่เห็นหน้ามันสองคนผมก็อยากเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แต่ก็อยากรู้ว่ามันมีอะไรกันแน่ ผมกดข้ามไปเรื่อยๆจนถึงจังหวะที่ผู้หญิงชงเหล้ากำลังก้มมาหาไอ้ตินในระยะที่ใกล้มาก ผมกดปิดแทบไม่ทัน ไม่ต้องดูต่อก็พอจะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น สองครั้งแล้วนะที่มันทำแบบนี้ ไอ้เรื่องจูบๆเนี่ยกับไอ้พี่ว่านผมไม่อยากพูดเยอะเพราะกลัวตัวเองจะดูงี่เง่าในสายตาพวกมัน แต่มันก็เป็นเรื่องง่ายๆ ถ้ามันนึกถึงหัวอกผมสักนิดมันก็คงไม่ทำหรอก
“กูว่ามันเมามากเลยนะ”เสียงไอ้ชายแว่วมา
“ช่างแม่ง”ผมปาโทรศัพท์ในมือทิ้ง
“เชี่ยฟิก ลูกรักกู!”ไอ้เคนปรี่ไปหาโทรศัพท์ที่หล่นตุ้บอยู่ที่พื้นห้อง ผมยิ้มเยาะใส่มันก่อนจะเดินดุ่มกลับไปที่เตียง
“กูจะนอนแล้ว ห้ามกวน”พูดจบผมก็ดึงผ้าห่มมาคลุมโปงทันที ในหัวคิดวุ่นวายไปหมด ถึงจะโกรธพวกมันแต่ก็อดห่วงไม่ได้ว่าตอนนี้พวกมันจะกลับถึงห้องหรือยัง เล่นเอาผมนอนไม่หลับไปทั้งคืนเลย
…………………………………………………………………
ตอนเช้าไม่ใช่วันที่แจ่มใสสำหรับผม นอกจากจะอารมณ์เสียเพราะนอนไม่พอ ผมยังต้องอดทนต่อการก่อกวนของไอ้ตินและไอ้ภู มันโทรเข้ามาตลอดเช้า เหมือนคนไม่มีอะไรทำ ผมไม่อยากปิดเครื่องให้พวกมันประสาทแดกกันบ้าง ไอ้เคนกับไอ้ชายเลยต้องรับกรรมแทน
“มึงคุยกับพวกมันให้รู้เรื่องก่อนไหม โทรหากูบ่อยจนกูไม่ต้องทำอะไรแล้วเนี่ย”ไอ้ชายบ่น ผมก็ทำหูทวนลม ปิดเสียงซะก็จบ พวกมันไลน์มาหา ผมก็เปิดอ่าน แต่ไม่ได้ตอบ โกรธอยู่เลยไม่อยากคุยด้วย ส่วนใหญ่ก็คำขอโทษและข้อแก้ตัวเดิมๆ เมาบ้าง เพื่อนแกล้งบ้างล่ะ เหอะ
หลังจากนั้นอาจารย์ก็สั่งงานก่อนจะปล่อยให้พวกผมเผชิญชะตากรรมต่อไป แต่ผมจะทำงานได้ไง ถ้าไม่มีสมาธิแบบนี้ เมืองเก่าสวยๆน่าค้นหาตรงหน้าก็ช่วยดับอารมณ์กรุ่นๆของผมไม่ได้เลย ผมโยนปากกาพิกม่าลงบนพื้นหญ้าอย่างหงุดหงิด นี่ก็สเก็ตมาสามรอบแล้ว ผิดสเกลหมด
“ไอ้ฟิก วันนี้มึงจะเสร็จไหม กลับบ่ายนี้นะเว้ย”ไอ้เคนส่งเสียงเตือน มันเงยหน้ามาจากช้างปูนปั้นตรงหน้ามามองผม ไอ้เคนสเก็ตอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับผมนี่แหละ ตรงวัดช้างล้อมที่มีเจดีย์ทรงลังกา มีรูปช้างปูนปั้นล้อมรอบ จ้องจนเบื่อ
“เสร็จดิ”ผมตอบแบบฉุนๆ ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นใหม่ออกมาจากกระบอกซูมอย่างหงุดหงิด
“ไม่เอา ไม่ร้องนะเพื่อนฟิก”ไอ้ชายยังมีอารมณ์มาล้อผมอีก
“พวกมึงเงียบๆ เดี๋ยวกูโกรธจริงๆนะ”ผมทำหน้าจริงจัง พวกมันถึงหุบปากเงียบ กลับไปสนใจงานของตัวเองต่อ ขีดๆเขียนๆไปได้สักพักไอ้ปลาก็เดินล่องลอยตรงเข้ามาทางผม พร้อมกับถือกล้องไล่ถ่ายชาวบ้านไปทั่ว ผมก็เบื่อมันนะ ชอบถ่ายรูปให้ผมดูทุเรศทุรัง
“ไงค่ะเพื่อน”มันเดินมายืนค้ำหัว พร้อมกับรัวชัตเตอร์
“มึงไปไกลๆไป”
“ทำมาอารมณ์เสียใส่กู หงุดหงิดมากเหรอ”มันถามพร้อมรอยยิ้มก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆผม
“งานมึงเสร็จแล้วเหรอ มาเจ๋อแถวนี้”ไอ้ชายหันมาถาม
“แน่นอน ระดับนี้แล้ว”มันไหวไหล่ไม่สะทกสะท้านอะไร
“เออฟิก …เมื่อวาน…”ไอ้ปลาเหมือนจะมาเลียบๆเคียงๆถามเรื่องไอ้สองตัวนั่น ไม่อยากบอกว่าเรื่องในเฟสนั่นมีหลายคนมาแจมเยอะมาก ไม่รู้ว่าคึกอะไรกัน แต่มันทำให้ผมหงุดหงิดฉิบ
“ถ้าเป็นกู กูก็โกรธเหมือนกันนะ แต่แปลกนะ เพิ่งเคยเห็นพี่ภูกับพี่ตินเป็นแบบนั้น”ไอ้ปลานั่งรำพึงเบาๆเหมือนผมไม่ได้อยู่ด้วย
“มึงจะไปรู้อะไร”ผมสอดขึ้นมา
“โอ๋เอ๋ มึงอย่าเหวี่ยงใส่กูนะ กูมาดี”มันรีบยกไม้ยกมือเหมือนไม่อยากโดนผมด่า ไอ้ปลาเงียบเสียงลง ก้มมองงานครึ่งๆกลางๆของผม ก่อนจะเหลียวมองไปรอบๆเพื่อดูลาดเลา
“เดี๋ยวกูช่วย”ผมแทบจะคอเคล็ดเพราะเหลียวไปมองมันแบบกะทันหัน
“อะไรเข้าสิงมึงวะ”มันมาแปลกๆเว้ย
“เออน่า กูให้เวลามึงไปตาม…สามีกลับบ้าน กลัวเมานมแล้วหาทางกลับไม่ถูก”มันกลั้นหัวเราะตัวสั่น
“เชี่ย มึงเอาไปเลย ทำสวยๆด้วย กูอยากได้A”ผมส่งกระดานสเก็ตไปให้มันเหมือนไม่ใช่งานตัวเอง เหอะๆ ไอ้ภูกับไอ้ตินชอบเนียนตลอด มันอาจจะโทรหาไอ้ปลา หรือไม่ก็โทรหาไอ้ขวัญด้วยแน่ๆ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็ค รอให้แจ้งเตือนต่างๆหยุดไปเอง มิสคอลส่วนใหญ่ไม่พ้นของไอ้ภูกับไอ้ติน มีของไอ้เนม พี่ปา และไอ้ขวัญบ้างประปราย ไอ้ชัยก็ด้วย ไอ้ห่านี่จะโทรหาผมทำไม ไอ้นี่มันต้องเสี้ยมให้ไอ้ตินทำเรื่องอุกอาจแน่ๆ ผมจึงโทรกลับไปหามัน รออยู่สักพักมันก็รับ
[กว่าจะรับสายกูได้นะ]
“เพื่อนมึงกูยังไม่รับ แล้วมึงเป็นใคร หืม”ผมทำเสียงกวนตีนใส่ ได้ยินเสียงมันเหมือนพยายามไม่พ่นลมหายใจออกมา
[มึงโทรหามันด้วย]
“ทำไมกูต้องโทร”อยากรู้ว่ามันจะมาไม้ไหน
[เอ้า ไอ้นี่…] มันเงียบไปสักพักก่อนจะกระแอม
[เมื่อคืนพวกกูแกล้งมันเองนั่นแหละ เรื่องโพสต์นั่น]
“มึงไม่ต้องแก้ตัวให้เพื่อนมึงหรอก”ผมเริ่มจะฉุนอีกรอบ
[มันเมา มึงก็รู้ว่าปกติมันเป็นแบบนี้ที่ไหน] ผมทำเสียงเหอะใส่ ปลายสายเงียบไปสักพัก ได้ยินเสียงกุกกักตามมา
[ฟิก นี่กูเองนะ] ไม่บอกผมก็จำได้อยู่แล้วว่าเป็นเสียงไอ้ติน ผมได้แต่ฟังเงียบๆว่ามันจะพูดอะไร
[กูขอโทษ]
“ไม่มีคำอื่นที่ดีกว่านี้เหรอวะ ขอโทษแล้วยังไง มันลบความรู้สึกแย่ๆของกูได้ไหม แล้วถ้าเป็นกูที่ทำแบบนั้นบ้าง กูว่ามันคงไม่ได้จบที่คำขอโทษแน่ๆ”
[กูรู้ว่าที่กูทำมันแย่ กูไม่อ้างว่ากูเมาหรอก มันคงฟังไม่ขึ้น เอางี้ตอนเย็นกลับมาคุยกัน โอเคไหม]
“ไม่ว่ะ กูเบื่อเจอหน้าพวกมึง ไว้อารมณ์ดีๆแล้วกูจะเข้าไปคุย”ผมรีบกดวางสายด้วยใบหน้าบึ้งตึง แอบเหล่เห็นไอ้พวกจอมเผือกสามคนเงียหูฟังอยู่ ผมไล่เปิดอ่านไลน์ ลบของไอ้สองตัวนั่นทิ้ง มีของไอ้ปั๊มด้วย แปลกใจนิดหน่อยเพราะผมไม่ได้คุยกับมันนานแล้ว
ปั๊ม – พี่ฟิก อยู่รึเปล่า?
Fix – มีไร
ปั๊ม – โห กว่าจะตอบ ตั้งแต่เช้าแล้วนะเนี่ย
Fix – ก็ตอบแล้วนี่ไงวะ
ปั๊ม – อารมณ์ไม่ดีเหรอ
ปั๊ม – กลับมากี่โมง
ผมอ่านแต่ไม่ตอบ ไม่รู้ต้องการอะไรของมัน
ปั๊ม – คิดถึงนะ
Fix – เป็นเชี่ยไรของมึง
ปั๊ม – กูขอโทษ
ผมเริ่มขมวดคิ้ว เริ่มเอะใจว่าใช่ไอ้ปั๊มแน่เหรอ ปกติมันไม่ขึ้นมึง กูกับผม หรือมันอยู่กับ….พี่มัน ไอ้หมาภู แล้วมันก็ส่งกลอนยาวๆกวนประสาทมาให้ผม
ปั๊ม – ถ้ารัก คือ...ฟัน
รักคงมั่น คือ...ฟันแท้
รักร่อแร่ คือ...ฟันโยก
รักโสโครก คือ...ฟันดำ
รักถลำ คือ...ฟันเหยิน
รักหมางเมิน คือ...ฟันห่าง
รักร้าง คือ...ฟันหลอ
รักหงิกงอ คือ...ฟันกุด
รักบริสุทธิ์ คือ...ฟันขาว
รักชั่วคราว คือ...ฟันปลอม
รักอ่อนซ้อม คือ...ฟันร่วง
รักสีม่วง คือ...ฟันเก
รักจำเจ คือ...ฟันซ้อน
รักสลอน คือ...ฟันแทรก
รักแรก คือ...ฟันน้ำนม
รักระบมคือ...ฟันผุ
รักคิกขุ คือ...ฟันกระต่าย
รักสลายคือ...ฟันหลุด
รักชำรุด คือ...ฟันสึก
รักเจ็บลึก คือ...ฟันคุด
รักตุ๊ด คือ...ฟันหนุ่ม
รักทั้งกลุ่ม คือ...ฟันหมด
รักสลด คือ...ฟันพลาด
รักต่างชาติ คือ...ฟันฝรั่ง
รักปิดบัง คือ...ฟันชู้
รักอุดอู้ คือ...ฟันช้า
รักกะฮาคือ...ฟันเล่น
รักไม่เป็น คือ...ฟันดะ
รักเธออยู่เสมอ จริงๆ นะ...ฟันธง
ผมอ่านแล้วหงุดหงิด(ก็ยังบ้าอ่านจนจบ) กดโทรหาไอ้ภู แล้วมันก็รับทันที ผมไม่ปล่อยให้มันพูดก่อน
“มึงเห็นกูไม่เคยโกรธมึงจริงจังใช่ไหม ถึงได้มากวนประสาทกูแบบนี้ คิดว่ากูล้อเล่นเหรอ ไอ้ภู กวนตีนดีนัก เดี๋ยวกูจะให้มึงโสดจริงๆ”
[เฮ้ย กูแค่ไม่อยากให้มึงเครียด กูรู้ตัวว่ากูผิด แล้วเรื่องโพสต์นั่น…เพื่อนกูมันแกล้ง]
“เพื่อนแกล้ง? เมา? อย่ามาอ้าง มึงเป็นควายเหรอถึงต้องให้พวกมันคอยจูงจมูก จะอะไรยังไงก็ก็เรื่องของมึง คือมึงอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แต่มึงทำเหมือนไม่เห็นหัวกู ทุกครั้งเวลากูขยับตัวไปไหน กูก็บอกพวกมึงตลอด แต่ทีพวกมึงล่ะ ถ้ากูไม่เห็นที่ไอ้เนมโพสต์ กูคงไม่รู้ว่ามึงออกไปเที่ยว แล้วเมื่อคืนยังมาเสือกพูดไม่ดีกับกูอีก”ผมหยุดพูดเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเสียงดังขึ้นทุกที
[โอเคฟิก มาคุยกันตรงๆดีกว่า แบบนี้กูไม่สบายใจ]
“กูยังไม่อยากคุย กูโกรธ กูหงุดหงิด มึงเข้าใจไหม ยังไม่ต้องโทรหากู”
[เฮ้ย ไม่เอา กูอยากให้มันเคลียร์ๆ หรือมึงจะให้กูไปหามึงที่สุโขทัยตอนนี้เลยดีไหม]
“มึงลองมาสิ”คุยกับมันแล้วหงุดหงิดโว้ยย ผมกดวางสายทันที ปล่อยให้ตัวเองสงบสักพักก่อนจะหันมาสนใจงานของตัวเองที่ไอ้ปลาทำอยู่
“เสร็จยัง”เห็นมันนั่งเงียบ ไม่ทำอะไรเลย
“เสร็จแล้ว โอ๊ย ไอ้ฟิกเหมือนไม่ได้ฉีดยาอ่ะ”มันทำหน้าประหลาดๆ ก่อนจะเลื่อนกระดานสเก็ตคืนมาให้ผม
“เออ ปลา มึงพักอยู่ที่ไหนนะ”ไอ้ปลาทำหน้างงๆที่อยู่ๆผมก็ถามขึ้นมา
“อยู่ซอยเดียวกับบ้านไอ้ชายนั่นล่ะ แต่บ้านกูหรูกว่ามัน ทำไมอ่ะ”
“กูไปค้างด้วย คืนนึง”
“ห๊ะ”มันทำหน้าตกใจ
“โอเค มึงรับรู้แล้วนะ”ผมลุกบิดเนื้อบิดตัวไปมาแก้เมื่อย
“เดี๋ยว เอาให้เคลียร์ คือมึงจะมาค้างกับกู”มันชี้มาที่ตัวเอง
“เออ”
“อุ้ย มึงคิดอะไรกับกูใช่เปล่า”มันทำท่าทีเขินอายแบบไม่สมจริงนัก
“แยกไม่ออกว่าอันไหนด้านหน้า อันไหนด้านหลังแบบมึง ยังมีอะไรต้องให้กลัวอีกเหรอ”
“กูซ่อนรูปเว้ย แต่ห้องว่างรกหน่อยนะ กูเอางานเก่าๆไปเก็บ”
“เออ ก็แค่คืนเดียว”ไม่ใช่ว่าหนีพวกมัน แต่แค่หลบไปทำอารมณ์ดีๆก่อน
“แต่กูก็เริ่มชินล่ะ เวลาเพื่อนกูมันทะเลาะกับแฟน มันก็ชอบอพยพมาบ้านกูแบบนี้แหละ”ไอ้ปลาทำหน้าเข้าใจ
“แล้วพวกมึงก็อย่าบอกมันล่ะ เข้าใจไหม ไม่อย่างนั้นกูโกรธ กูพูดจริงด้วย บอกไว้ก่อน เลือกอาว่าจะเป็นเพื่อนพวกมันหรือเพื่อนกู”ผมชี้หน้าพวกมันเรียงตัว ต้องเล่นบทโหดบ้าง ไม่อย่างนั้นพวกมันจะหลงกล(โหด)ไอ้ภูกับไอ้ติน
“แหม ดุจริ๊งเพื่อนกู เข้าใจแล้วครับ”ไอ้ชายทำหน้าตากวนประสาทใส่
เนื่องจากงานของผมมีไอ้ปลามาช่วยเลยเสร็จเร็วกว่าปกติ จึงเหลือเวลาเดินเที่ยวชมเมืองเก่า แถมบรรยากาศกำลังดีเลยด้วย ฝรั่งก็เยอะ ส่วนมากเจอแต่กรุ๊ปทัวร์ใหญ่ หล่อสวยผมบลอนด์มาเต็ม ไอ้ชายนี่จ้องตาเป็นมันเชียว
“เดี๋ยวนี้หันมาบริโภคของนอกแล้วเหรอมึง คุยกับเขารู้เรื่องเหรอวะ”แซวไปไม่ให้ปากว่าง เห็นมันมองบ่อยๆ
“มึงไม่รู้อะไรซะแล้ว กูได้Bภาษาปะกิดนะเว้ย”มันยืดอกอวด
“ไม่ใช่ว่าลอกเด็กมนุษย์เหรอวะ”ไอ้เคนแทรกมา
“ระดับกู ไม่ต้องลอก”เหมือนมันจะเก่งแบบงูๆปลาๆพอถูไถ ผมแวะซื้อน้ำมะพร้าวข้างทางก่อนกลับเพราะตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงแล้วด้วย มีพวงกุญแจไม้ขายด้วย ผมเห็นว่าใช้สิ่วมือแกะเองเลย ตอนแรกตั้งใจจะซื้อ แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะเผลอหยิบมาตั้งหลายอัน ไอ้เคนมันเดินรั้งท้าย เหมือนจะได้ยินมันคุยโทรศัพท์แว่วๆ ขอเดาว่าคงไม่พ้นไอ้ตินกับไอ้ภูแน่ บางทีพวกมันก็ทำตัวเหมือนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ผมรีบปลีกตัวไปขึ้นรถนั่งข้างไอ้ปลาทันที นั่งใกล้ไอ้เคนกับไอ้ชายเดี๋ยวมันจะมากรอกหูผมอีก
“มึงแน่ใจเหรอ ว่าจะไปค้างบ้านกูอ่ะ”มันถามขึ้นมาอีกรอบ
“เออ แน่ใจ ทำไม กลัวกูย่องไปปล้ำมึงตอนดึกๆเหรอ”ผมแกล้งทำหน้าหื่นๆใส่มัน
“อี๋ มึงอย่าทำหน้าตาแบบนี้”มันทำตัวสั่นๆแบบรังเกียจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจิ้มมือถือต่อไป ระหว่างทางผมก็หลับๆตื่นๆเป็นพัก ๆ สะดุ้งตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าพี่ปาโทรมา ผมตัดสินใจไม่รับ เพราะกลัวจะโดนกล่อม เพราะกับไอ้พี่ปาผมก็เคารพนิดหน่อย ผมต้องรอบคอบไว้ก่อน เพราะไอ้สองคนนั่นเพื่อนเยอะเหลือเกิน กะว่าจะลงก่อนถึงคณะ เผื่อพวกมันมาดักรอผม
“มึงเอาจริงเหรอ”ไอ้ชายทำหน้าไม่ถูกเมื่อผมขอให้ลุงคนขับจอดที่ปากทางคณะสังคม
“เออ เพราะฉะนั้นพวกมึงห้ามหลุด ไม่งั้นตาย”ผมสวมบทโหดใส่เพื่อน
“คนลำบากก็พวกกูนี่ล่ะ”ไอ้เคนบ่นพึมพำเบาๆมาให้ได้ยิน ผมลงมายืนหลบมุมที่หลังป้ายคณะ ส่องเฟสพวกมันสักหน่อย ยังดีที่ลบโพสต์บ้าๆรูปปลวกๆออกไปหมดแล้ว อันที่จริงผมก็คิดอยากโพสต์ประชด แบบที่พวกมันทำบ้าง แต่มาคิดดูแล้วก็ไม่เอาดีกว่า ผมไม่อยากทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต รอไม่นานไอ้ปลาก็ขี่รถมาจอดใกล้ๆฟุตบาตร หน้าตาดูตื่นๆ
“กูเจอแฟนทั้งสองของมึงที่คณะด้วยว่ะ”ว่าแล้วเชียว
“เหรอ งั้นมึงรีบๆบิดเลย”ผมกระโดดซ้อนท้าย ก่อนจะตบบ่าให้มันออกรถ กลัวจ๊ะเอ๋กับพวกมันน่ะสิ ไอ้ปลาเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนต่างเซคอีกสองคน ผมเคยเห็นหน้าค่าตาผ่านๆ แต่ไม่ได้สนิทอะไร
“งานแสดงละครปีนี้มึงจะมาช่วยน้องปีหนึ่งไหมวะ”ไอ้ปลาชวนคุยระหว่างที่เลี้ยวเข้าซอย
“ทำไมต้องช่วยด้วย”ปกติจะเป็นหน้าที่ของพวกผู้นำ ว้ากแล้วก็พวกหลีดสัน
“ก็คอนเซ็ปละครครั้งนี้ เป็นการรวมดรีมทีมกุ๊ยไง เห็นพวกพี่คุยกันว่าจะเอามึง น้องปีสองมาช่วยน้องเพชรอีกที แบบมารวมแสดงด้วยอ่ะ พอดีน้องเพชรไม่ได้เกิดมาทางสายฮา น้องเขาเน้นหล่อ”มันบิดรถซ้ายทีขวาที
“เหรอวะ ไม่รู้ดิ”ถ้าพวกปีโตๆมาคุย ผมก็ต้องทำอยู่ดี
“มึงไปถึงบ้านกูแล้วจะแปลกใจ ค่าเช่าแพงแต่กูก็ไม่หวั่น”มันพูดทีเล่นทีจริง ทำเอาผมเริ่มสยองตงิดๆ ผมรู้จักมันได้ยังไงตั้งหลายปีเนี่ย ไอ้ปลาฮัมเพลงเพี้ยนๆไปตลอดทางจนกระทั่งผ่านซอยบ้านไอ้ชายไป แถบนี้ทั้งแถบดูเหมือนจะมีแต่หอพักและบ้านเช่าแพงๆทั้งนั้น ผมไม่ค่อยได้มาแถวนี้เลยไม่ค่อยคุ้น ผมลงจากรถก่อนจะเหลียวมองรอบๆตัว บรรยากาศร่มรื่นน่าอยู่กว่าหอที่ผมอยู่อีก อันที่จริงก็ดีกว่าหอพักผมหลายขุมแต่ผมอยู่จนชินแล้วเลยไม่อยากย้ายออก อีกอย่างก็หาห้องที่ใหญ่พอสำหรับผู้ชายสามคนยากด้วย
“หอตรงข้ามสีเขียวๆเดือนล่ะเท่าไหร่ว่ะ”
“เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่ามึงโกรธจริงจังถึงขั้นย้ายหนีอ่ะ”ไอ้ปลาทำหน้าตกใจ
“ไม่ใช่ กูแค่ถามดูเฉยๆ กูเบื่อหอเก่า แต่ย้ายก็ดีเหมือนกัน เผื่อจะเจออะไรใหม่ๆ”พึมพำประชดเบาๆ มันก็มีบางอารมณ์ที่ผมเหนื่อยแล้วก็ระอากับพวกมัน ไม่ใช่แค่พวกมันฝ่ายเดียวหรอกนะที่เหนื่อยกับผม แต่ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบเวลาเหนื่อยๆเท่านั้นล่ะ ที่คิดแบบนี้
“เจออะไรใหม่ๆ นี่มึงคิดจะเลิกกับสองคนนั่นเหรอ”มันยังคงทำหน้าตาตื่นเข้าไปอีก ผมจึงโบกหน้าผากมันไปหนึ่งทีเพื่อเรียกสติ
“แค่พูดเฉยๆ มึงนี่ท่าจะบ้า ทำอย่างกับหาใหม่ได้ง่ายๆ”
“แต่กูเชื่อนะว่าอย่างมึงนี่หาได้ง่ายๆอยู่แล้ว”
“ทำมาชม เอาจริงๆถ้าแค่เล่นสนุก ๆคบกันผิวเผินน่ะ มันหาง่าย แต่หาคนที่ยอมรับในสิ่งที่ต่างคนต่างเป็นได้เนี่ยมันหายาก จะคบกันมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะเว้ย ไม่ใช่แค่คู่นอน แต่มันหมายถึงคนที่จะผ่านเรื่องแย่ๆไปด้วยกัน”พูดแล้วก็ถอนหายใจ บางทีผมก็คิดนะว่าการที่รู้จักสนิทกันมากเกินไปมันก็ทำให้เรามองข้ามบางสิ่งเล็กๆไป
“อุ้ยตาย วันนี้มึงพูดดีนะ กินยาผิดขวดแน่ๆ ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”ไอ้ปลาเหลียวมองผมหัวจรดเท้าเหมือนคนไม่เคยเห็นจนผมต้องโบกมือให้มันรีบเปิดประตูรั้วซะที หลังจากที่ผมไล่มันไปกวาดห้องได้ผมก็ออกมานั่งเล่นที่ม้าหินอ่อนตรงบริเวณราวตากผ้า โชคดีที่ไม่มีกางเกงน้องหมี ไม่งั้นผมคงไม่กล้านั่งแน่ๆ ผมลองกวาดตามองข้างบ้านเพราะนึกถึงคำพูดของไอ้ปลาได้ แสดงว่าข้างบ้านต้องมีอะไรน่าสนใจแน่นอน มองไปที่ราวตากผ้าก็ปรากฏว่ามีเสื้อกล้ามผู้ชายตากอยู่ ที่แท้ก็มีหนุ่มให้ส่องนี่เอง ผมกลับมาสนใจโทรศัพท์บนโต๊ะ เลื่อนหน้าจอไปมาเหมือนไม่มีอะไรทำ จนกระทั่งข้อความจากไอ้เคนเด้งขึ้นมากระแทกตา
Ken – พวกมันซักฟอกจนกูแทบเปื่อยแล้วเนี่ย
Fix – มึงไม่ได้หลุดอะไรใช่ไหม
Ken – ถ้าหลุดมึงก็โกรธอ่ะดิ
Fix – กูรู้สึกผิดเลยเนี่ย ขอบใจแล้วก็ขอโทษด้วยล่ะกันที่ต้องเดือดร้อนมึงทุกที
Ken – กูต้องซึ้งไหมวะ ช่างเหอะ อารมณ์ดีเร็วๆแล้วกลับไปเคลียร์กับพวกมันซะ
แล้วมันก็รัวสติ้กเกอร์มาให้ผม
“พี่ฟิก”
ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงคุ้นๆเรียก ผมยิ่งเข้าใจว่าเพราะอะไรไอ้ปลามันถึงอยากเช่าบ้านนี้นานๆ เพราะไอ้คนที่ยิ้มกว้างสว่างไสวมาให้คือเพชรเดือนปีหนึ่งนั่นเอง
“อ้าว ไง”ผมยิ้มแห้งกลับไป
“พี่มาดูหอเหรอครับ”อีกฝ่ายชวนคุย
“เปล่า แค่มานอนค้างกับไอ้ปลาอ่ะ มาช่วยมันตัดโม”ผมโม้ไปเรื่อยเปื่อย
“พอดีเลย ผมกำลังหาผู้ช่วยพอดี”มันพูดทีเล่นทีจริง
“แค่งานพี่ก็แย่แล้วน้องเอ้ย”ความจริงปกติจะให้พวกสายรหัสมาช่วยกันทำงาน แต่ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้เท่าไหร่ สายเลยมาขาดที่ผม พี่รหัส น้องรหัสผมยังไม่ค่อยเจอเลย หรือเจอกันแต่ผมจำไม่ได้ก็ไม่รู้ ผมก็ได้พวกไอ้เคนกับพวกสายเทคมาช่วยมากกว่า
“แต่ถ้าพี่ฟิกมีงาน ให้ผมช่วยได้นะครับ ผมอึด”มันหัวเราะไปพลาง
“ไว้จะเรียกใช้ก็แล้วกัน”
“อีฟิก--”ไอ้ปลาโผล่หน้าออกมานอกประตู แต่ก็หุบปากฉับเมื่อเห็นผมอยู่กับน้องเดือนคณะที่มันปลื้มปริ่มอยู่ มันหัวเราะแห้งๆเหมือนคนไร้ความมั่นใจ ซึ่งเป็นเรื่องแปลกมากจริงๆ ผมส่งยิ้มล้อเลียนไปให้มัน
“รู้จักกันด้วยเหรอเนี่ย”มันถามเรื่องที่ไม่น่าถาม
“คือแบบไม่คิดว่าสนิทกันไง”ไอ้ปลามาร่วมวงด้วย น้องเพชรก็ยังยิ้มหล่อไม่รู้เรื่องรู้ราว
“พี่ขอเตือนนะ พักนี้อย่าแก้ผ้าออกมานอกบ้าน เหมือนมีราหูจ้องจะงาบอยู่”ผมพูดติดตลกให้น้องมันขำ แต่แอบกัดไอ้ปลาที่นั่งหัวโด่อยู่
“ผมต้องไปซ้อมละครแล้วครับ ยังไงก็เจอกันที่คณะนะครับ”แล้วเดือนคณะก็จากไป ปล่อยให้ไอ้ปลามองตามตาละห้อย
“มึงชอบน้องเขาจริงๆเหรอ”ผมถามเสียงจริงจัง ปกติมันจะชอบแซวขำๆไปเรื่อย
“บ้าดิ กูก็แซวไปทั่ว ผู้หญิงอัธยาศัยดีอ่ะ มึงต้องเข้าใจ”มันตอบแบบมั่นหน้า
“ถ้ามึงอยากมีแฟนนะ กูแนะนำให้ลดอาการริกๆของมึงบ้าง ใครเห็นเขาก็กลัว”
“มึงนี่พูดซะกูดูน่ากลัวเลย”
“แต่อย่าไปอ่อยใครในร้านเหล้าล่ะ มึงไม่ได้เจอผู้ชายดีๆจากแถวนั้นหรอก กูพูดจริงนะ ห่วงมึงด้วย”ไอ้ปลามองหน้าผมก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
“กูว่าวันนี้มึงผิดปกติจริงๆว่ะ ต่างจากทุกวัน เป็นแบบนี้บ่อยๆกูคงใจคอไม่ดีแน่”
“โหมดมีสาระ ก็ไม่ชอบอีก แต่ถ้ามึงสนเดือนคณะ เดี๋ยวกูเป็นพ่อสื่อให้”อยากเห็นมันเป็นฝั่งเปาฝาบ้าง อยู่บนคานมานานแล้ว
“โอ๊ย กูไม่สนผู้ชายหล่อๆหรอก เดี๋ยวนี้กูเป็นโรคระแวงผู้ชายหน้าตาดี กูแค่ใจป้ำ แข็งแรง มาช่วยกูจัดโมทุกวันก็พอ”มันทำหน้ามีความหวัง
“คุยเรื่องกูไม่สนุกหรอก มาเม้าท์เรื่องมึงดีกว่า”ผมทำหน้าเหนื่อยหน่ายทันที
“ยังมีเรื่องให้มึงเม้าท์อีกเหรอวะ”มันจะมาเกาะติดเฉพาะช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ล่ะ แต่โรคเผือกของมันก็ทำให้ผมหายเครียดได้บ้างในบางที
“หลายประเด็นมาก มึงคือเซเลบสำหรับสาววาย มีสามีหล่อๆตั้งสองคน ดีออก”คำหลังอารมณ์มันมาเต็มจริงๆ มันชมผมจริงๆรึเปล่าวะ
“กูแค่โกรธที่มันสองคนทำอะไรเหมือนไม่เห็นหัวกู อาจดูเหมือนเล็กน้อยสำหรับคนอื่น แต่สำหรับกู”ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“กูว่ากูน้อยใจว่ะ”พูดแล้วก็ตลกตัวเอง นานๆทีผมจะรู้สึกแบบนี้
“ไม่เอาดีกว่า เปลี่ยนเรื่อง”แล้วมันก็ขัดฟีลกำลังดราม่าของผมหน้าตาเฉย ผมปรับอารมณ์ตัวเองสักพัก ไม่อยากจะเพ้อในโซเชี่ยลที่หลายๆคนทำ ช่วงเวลาอ่อนแอของตัวเองไม่จำเป็นต้องแชร์ให้คนอื่นรับรู้หรอก
“นานๆทีมึงจะมา วันนี้เลยจะกินหมูกระทะกัน”ไอ้ปลาบอกผม ผมทักเพื่อนมันไป รู้สึกแปลกประหลาดท่ามกลางผู้หญิงเล็กน้อย ไม่เคยอยู่ร่วมชายคาเดียวกับสาวก็แบบนี้แหละ ผมจะเข้าไปช่วยก็เหมือนเกะกะคนอื่นไปซะงั้นเลยนั่งดูเฉยๆดีกว่า
“เดี๋ยวถ่ายรูปก่อน”เพื่อนเบอร์หนึ่งมันดันอยากเซลฟี่ตอนจะกิน ผมเลยต้องเบี่ยงตัวออกเพราะไม่อยากติดกล้อง หรือกลายเป็นเพื่อนสาวในบรรดาพวกมัน คิดแล้วก็สยอง ผมเบื่อๆเลยปลีกตัวโทรหาแม่ อยู่ดีๆก้คิดถึง
[มาแปลกนะเรา ปกติไม่เคยเห็นโทรมา]
“แม่ก็เวอร์ ผมยุ่งๆเลยไม่ค่อยได้โทร บอกให้ฝึกเล่นไลน์ก็ไม่เล่น”แอบรู้สึกผิดเหมือนกัน ผมไม่ค่อยโทรไปหาแม่เท่าไหร่
[แม่อยากได้ยินเสียงน้องฟิกมากกว่านี่ โทรมาแค่นี้แม่ก็ชื่นใจแล้ว]
“เดี๋ยวผมกลับไปหาแม่เลยดีไหม”อยู่ๆผมก็นึกบ้าอยากกลับไปหาแม่ขึ้นมาจริงๆ
[บ้าเหรอ พรุ่งนี้ไม่มีเรียนหรือไง ไว้วันหยุดค่อยมา มีอะไรรึเปล่า] น้ำเสียงของแม่ติดกังวลนิดๆ
“เปล่าครับ แต่พรุ่งนี้ผมไม่มีเรียน นั่งรถแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว ผมอยากกินน้ำพริกอ่อง แม่ทำไว้รอเลย เดี๋ยวผมไป”
[พูดจริงพูดเล่นเนี่ย] แม่เริ่มทำน้ำเสียงแปลกๆ
“พูดจริง ช่วงนี้งานเยอะ ผมเลยเหนื่อย อยากกลับไปนอนบ้าน คิดถึงอากาศดีๆ”จู่ๆก็คิดถึงขึ้นมาจริงๆ อาจจะเพราะว่าผมกำลังรู้สึกแย่ๆด้วยล่ะมั้ง
[ถ้าเครียดก็กลับมาพักบ้านเราก่อนก็ได้ลูก แต่มาพรุ่งนี้เช้าได้ไหม แม่ไม่อยากให้ฟิกเดินทางมาตอนดึกๆ มืดๆค่ำๆ เส้นทางมันอันตราย]
“ครับ ไว้ผมจะโทรหาอีกทีก็แล้วกันนะ จุ๊บๆ”ผมวางสายแต่รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว
“กูขึ้นไปนอนนะปวดหัว”ผมเลี่ยงเข้าไปในบ้านก่อนที่ไอ้ปลาจะทันได้พูดอะไรออกมา ห้องของผมอยู่ชั้นล่าง และเต็มไปด้วยลังกระดาษและโมเดลบ้านเก่าๆ ก็ยังดูรกอยู่ดี ถึงมันจะพยายามเก็บแล้วก็ตาม
ผมทิ้งตัวลงบนฟูกแข็งๆ คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่ารู้สึกแย่เรื่องไหนมากกว่ากัน เรื่องที่ไอ้ภูตะคอกผม ที่มันเห็นความเครียดของผมเป็นเรื่องตลก เรื่องสเตตัสพวกนั้น เรื่องจูบ เรื่องที่มันไม่บอกผมว่าไปเที่ยวหรือเรื่องที่พวกมันดูสนุกกับวงเหล้า ยิ้มระรื่นกันขนาดนั้นมาพูดขอโทษให้ผมฟังแล้วคิดว่าผมจะรู้สึกดีเหรอ ผมเหลือบมองโทรศัพท์ข้างตัว ไอ้ตินส่งข้อความมา ผมไม่ได้เปิดอ่าน แต่เห็นข้อความที่เด้งมาแวบๆ
Tin – ถ้าอารมณ์ดีแล้วกลับมาคุยกันนะ
พวกมึงรอคุยวันหลังเถอะ กูจะกลับบ้านเว้ย!
-------------------------------------------------------
TBC.
ตอนนี้เหมือนฟิกเหมือนเก็บกด
รอติดตามตอนหน้าเน้อ
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 294515 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก