ตอนที่๑๗ผมกับไอ้โต้งต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าตรู่เผื่อเตรียมตัวเดินทางไปเขาพระเมิน ต้องไปรวมตัวกันที่บ้านของผู้ใหญ่บ้านก่อน ผมโทรบอกแม่ทั้งๆที่ไม่ค่อยอยากโทรเท่าไหร่เพราะรู้ว่ายังไงไอ้ภูกับไอ้ตินต้องมาเลียบๆเคียงๆถามแน่นอน อีกอย่างงานนี้มีคางคืนด้วย ผมกลัวแม่จะเป็นห่วงถ้าหากหายไปเฉยๆ
“กูอยากรู้ว่ะ เมื่อก่อนมึงมีเด็กกี่คนวะ”อยู่ๆไอ้โต้งก็ถามขึ้นมาระหว่างที่บิดรถไปบ้านผู้ใหญ่ ผมเห็นไหล่มันสั่นน้อยๆเพราะอากาศหนาวเย็นยามเช้า
“ก็หลายอยู่”ไม่อยากจะนับเท่าไหร่
“งั้นกูขอทวนความจำมึงหน่อย เด็กคนแรกและคนสุดท้ายของมึงชื่ออะไร”
“โอ๊ย มึงคิดว่ากูจะจำได้เหรอ คนแรกกูลืมไปแล้วว่ะ แต่คนสุดท้ายกูจำได้มันชื่อไอ้เน็ต”ผมตบไหล่มันสียงดัง แหงล่ะ ไอ้เน็ตนี่ตัวสร้างเรื่องให้ผมเลย
“จนป่านนี้กูก็ยังสงสัยว่ะฟิก”
“เรื่อง?”
“ว่ามึงอยู่รอดปลอดภัยมาจนทุกวันนี้ได้ยังไง”มันหัวเราะร่วน
“รอดแบบช้ำเลือดช้ำหนองไง มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง”
“ขนาดนั้นเลย”มันทำเสียงเหลือเชื่อ
“เออ ถ้ามึงรู้นะ ขนหัวลุกแน่นอน”ผมหยุดพูดเมื่อเข้าใกล้บริเวณบ้านของผู้ใหญ่บ้าน ความทรงจำอุบาทว์ๆก็ผุดขึ้นมาทันที ทำไมช่วงนี้มีแต่เรื่องให้ผมรำลึกความหลังบ่อยจังวะ
“มึงไม่ต้องห่วง มากับกู ไม่มีใครกล้าทำอะไรมึงหรอก”ผมไม่ได้รู้สึกอุ่นใจเลยสักนิด น้ำเสียงของไอ้โต้งเหมือนคนที่พร้อมจะมีเรื่องมากกว่า ไอ้พวกอารมณ์ร้อนนี่มีอยู่ทุกที่เลย ไอ้โต้งเอารถไปจอดที่โรงจอดรถ จากที่มองๆดูลูกมือส่วนใหญ่จะเป็นพวกเด็กวัยรุ่น วัยมัธยมละอ่อนๆทั้งนั้น
“ไง จำกันได้ไหม”คนทักไม่ใคร มันคือไอ้อั๋นลูกผู้ใหญ่บ้านนั่นเอง ผมยกยิ้มมอง เหลือบตามองเพื่อนมันที่ยืนอยู่ด้านหลัง ไอ้เกมส์ยิ้มเหือดแห้งมาให้ แต่ไอ้ปิ่นเพื่อนเก่าพ่วงอดีตกิ๊กยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่ข้างหลังแฟนมัน
“อ๋อ จำได้สิ หน้าเหี้ยๆแบบมึงมีอยู่ไม่เยอะหรอก”ผมพูดพร้อมแจกยิ้ม
“ปากเก่งนักนะมึง คอยดู…”
“มึงจะทำไม”ไอ้โต้งโผล่มายืนข้างๆผมพร้อมกับทำหน้าเหี้ยม
“เหอะ…”แล้วพวกมันก็ถอยทัพกลับไป เมื่อผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาใกล้ ผมกับไอ้โต้งมองหน้ากัน เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ไอ้ลูกแหง่มันไม่กล้ากร่างต่อหน้าพ่อมันจริงๆด้วย
หลังจากที่ผู้ใหญ่แจกแจงงานให้แต่คนเรียบร้อย ก็แยกย้ายกันไปช่วยกันขนของใส่ท้ายกระบะ เผื่อเตรียมไปเขาพระเมิน
“สบายดีใช่ไหม ไอ้หนู”จู่ๆลุงผู้ใหญ่ก็เข้ามาทัก พร้อมรอยยิ้มใจดี
“ครับ”สบายดีมาก แต่จะสบายกว่านี้ถ้าลูกชายลุงทำตัวเป็นเด็กดี
“ถ้าเอ็งเรียนจบเมื่อไหร่ก็บอกนะ ข้าจะได้จ้างเอ็งมาช่วยสร้างโรงเรียนให้เด็กแถวนี้”
“จะจบตอนไหนก็ยังไม่รู้เลยครับ”ผมหัวเราะแห้งๆ ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่พูดจริงหรือพูดเล่น
“วันนี้มาสร้างบุญด้วยกัน ข้าขอล่ะ อย่ามีเรื่องกันเลย”ผมลดรอยยิ้มลงทันที
“บอกลูกชายลุงผู้ใหญ่ดีกว่าครับ”ผมไม่ใช่พวกนักเลงเสียหน่อย แต่ถ้าเป็นไอ้โต้งก็ไม่แน่ ผมขี้เกียจคุยเลยปลีกตัวไปช่วยคนอื่นยกแผ่นไม้ซะเลย
“ผู้ใหญ่คุยอะไรกับมึงวะ”ไอ้โต้งกระซิบถามระหว่างที่ช่วยกันยกของ
“แค่กลัวจะมีเรื่อง”ไอ้โต้งเบ้หน้าทันที
“ไม่ได้ดูลูกตัวเองเลย”มันทำเสียงหึในลำคอ สีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง จากที่รู้จักมันมา ผมว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
หลังจากที่เตรียมของจนครบก็ได้เวลาออกเดินทาง ดีที่ไอ้พวกลูกแหง่มันขึ้นรถอีกคันไป ผมนั่งลงท้ายรถกระบะห้อยขามองทิวทัศน์รอบตัวอย่างที่เคยทำ ต้นไม้ใบหญ้าก็ยังขึ้นรกเรื้อเหมือนเคยเลยต้องเกณฑ์คนมาช่วยทุกปี ผมเองก็พึ่งมารู้ว่าทางขึ้นเขาพระเมินสามารถเอารถขึ้นไปได้ด้วย แต่ก็ขึ้นไปจนถึงลานตั้งแคมป์ไม่ได้อยู่ดี ที่เหลือจึงตกเป็นงานของพวกผมในการติดป้ายนำทางใหม่ ส่วนไอ้พวกลูกแหง่ก็ช่วยกันตัดหญ้าที่ขึ้นรกเรื้อออก ระหว่างที่กำลังตั้งอกตั้งใจตอกตะปู จู่ๆไอ้อั๋นมันก็เสร่อพูดขึ้นมา
“แล้วสองคนนั่นไม่ได้มาด้วยเหรอ”ไอ้โต้งหันมามองหน้าผมงงๆ
“…”ผมก็เงียบไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย แต่ออกแรงตอกตะปูมากขึ้น
“หรือว่าเลิกกันแล้ว”
“อย่าเสือก”ผมตอบกลับอย่างหงุดหงิด ได้ยินเสียงหัวเราะของพรรคพวกมันดังมาเข้าหู
“ก็แค่อยากรู้”มันตอบด้วยเสียงกวนประสาท
“มึงนี่ยังไง เก็บปากมึงไว้แดกข้าวเหอะ”ไอ้โต้งสวนกลับด้วยท่าทางเหลืออด แต่เพราะมีคนงานวนเวียนอยู่แถวๆนี้ด้วย มันเลยไม่กล้าบุ่มบ่ามมาก
“อย่าบอกนะ…”ไอ้อั๋นชี้มาที่ไอ้โต้งแล้ววนมาชี้ทางผม
“คิดอะไรของมึง กลับไปที่ของมึงเลย อย่าใหกูหมดความอดทน”ไอ้โต้งยกค้อนในมือขึ้นมาสีหน้าเอาจริง จนไอ้อั๋นถอยกลับที่เดิม
“แล้วมันพูดอะไรของมันวะ ไอ้สองคนนั่นคือ…”มันเลิกคิ้วรอคำตอบ
“ก็นั่นล่ะ”ผมตอบส่งๆก่อนจะหยิบป้ายอันใหม่ไปที่ต้นไม้อีกต้น
“แฟนมึง?”มันทำหน้าไม่เก็ท
“เออ”
“สองคนเหรอ”
“แน่นอน นี่กูไอ้ฟิกนะเว้ย”ยักคิ้วให้มันก่อนจะตอกตะปูต๊อกๆต่อไป
“เฮ้ย จริงดิ แม่ง…”ไอ้โต้งทำหน้าเหลือเชื่อ ผมรู้ว่ามันอยากถามอะไรเยอะแยะ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะคุยถึงเรื่องมันสองคนสักเท่าไหร่
“ไว้ถ้าพวกมันมา เดี๋ยวมึงก็รู้เองนั่นแหละ”
“มึงดูมั่นใจเนอะว่ามันจะตามมึงมา”
“กูอยู่กับพวกมันมาจะสามปีแล้ว ทำไมจะไม่รู้สันดานพวกมัน”ก็พอๆกับที่พวกมันรู้ไส้ผมนั่นล่ะ
“เออดี…กูจะได้ต้อนรับแฟนมึงซะหน่อย”ผมเหลือบมองหน้าเพื่อน เห็นว่ามันส่งยิ้มร้ายกาจมาให้ผม
“มึงจะทำอะไร”แอบหวั่นจริงๆ คนอย่างไอ้โต้งไม่กลัวไอ้ภูกับไอ้ตินหรอก
“เออน่า รอดูก็แล้วกัน กูจะให้บทเรียนพวกมันแทนมึงเอง รับรองซี้ดแน่ๆ”ไอ้โต้งตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะผิวปากเดินนำผมไป มันคิดจะทำอะไรของมันวะ….
อย่าสร้างเรื่องปวดหัวให้ผมก็แล้วกัน!
……………………………………………………………..
ผมกับไอ้โต้งปลีกตัวมานั่งกินข้าวตรงโขดหินรับลมเล่น ที่ออกมานั่งตรงนี้เพราะผมกลัวมันจะตบะแตกเข้าไปซัดหน้าไอ้อั๋นเข้า แถมตรงนี้ก็อากาศดีด้วย ผมมองไปรอบๆจำได้ว่าเดินไปอีกไม่นานก็น่าจะถึงลานตั้งแคมป์แล้ว ระหว่างที่กำลังแย่งชิ้นหมูมาจากกล่องข้าวไอ้โต้ง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเหยียบลงบนใบไม้แห้งๆแว่วมาไกลๆ
“ใครมาวะ”ไอ้โต้งที่นั่งหันหน้ามองทางเดินพึมพำขึ้นมา แต่จู่ๆมันก็ทำตาโต
“ใช่ สองคนนั่นรึเปล่า”มันเผยรอยยิ้มจนผมร้อนๆหนาวๆ เหลียวไปมองต้นเสียง ก็พบกับคนสองคนที่ผมคุ้นหน้าดี ไอ้ภูกับไอ้ตินตัวเป็นๆ ไอ้ภูดึงหมวกออกมาพัดสีหน้าเหมือนคนอดนอน ไม่ต่างจากไอ้ตินเท่าไหร่ พวกมันแบกเป้มาด้วยคนละใบ ไอ้ตินเหลือบมองผมก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับกลุ่มคนที่มองพวกมันงงๆ ยกเว้นพวกไอ้อั๋นที่หน้าซีดไปตามๆกัน
“คือพวกผมมาหาเพื่อนน่ะครับ”ไอ้ตินชี้มายังผมที่ทำเหมือนไม่รู้จักกับพวกมัน
“อ๋อ แล้วมากันยังไงเนี่ย เดินขึ้นมาตั้งแต่ตีนเขาเลยเหรอ”ลุงผู้ใหญ่เข้าไปคุยด้วย
“เปล่าครับ พอดีมีคนมาส่งตรงจุดพักด้านล่าง”ได้ยินเสียงไอ้ตินตอบ ผมแอบยิ้ม ขำตาลุงผูใหญ่บ้าน สงสัยจะจำไอ้สองคนนี่ไม่ได้ ผมมองพวกไอ้อั๋นที่พากันปลีกตัวไปนั่งที่อื่น
“เจ้าฟิก เพื่อนมาหาแหน่ะ”ลุงผู้ใหญ่หันมาหาผมที่นั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ
“มานั่งด้วยกันดิ”ไอ้โต้งเอ่ยชวนพลางกวักมือเรียกไอ้สองตัวนั่น ผมถลึงตาใส่เพื่อนทันที
“มึงจะเรียกพวกมันมาทำไม”กัดฟันพูดเบาๆ แต่ก็ขยับหนีไม่ทันแล้วเพราะไอ้โต้งคว้าข้อมือของผมไว้ และพอดีกับที่ไอ้ภูกับไอ้ตินมาตามคำเชิญ ผมเริ่มงงว่ามันคิดจะทำอะไรของมัน ผมเหล่มองมือของไอ้โต้งที่กำข้อมือของผมอยู่
“มึงจะทำอะไร”อ้าปากถามมันแบบไร้เสียง มันแค่ยิ้มกว้างก่อนจะหันไปทักทายไอ้สองตัวนั่น
“เพื่อนฟิกเหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”เอ๊ะ ทำไมเพื่อนผมมันสุภาพจังวะ ผมเงยหน้ามองไอ้ภูกับไอ้ติน มันสองคนยังยืนค้ำหัวอยู่อย่างนั้น สีหน้าดูหงุดหงิดเล็กๆ ชั่วครู่หนึ่งผมเห็นสายตามันวางอยู่ที่มือไอ้โต้งที่จับข้อมือผมอยู่
“ไม่ได้เป็นเพื่อน”ไอ้ภูตอบเสียงนิ่ง
“รุ่นพี่ที่ม.กูเอง”ผมตอบตามปกติ
“อ๋อ…ก็ว่าอยู่ ขอบคุณที่ช่วยดูแลไอ้ฟิกน่ะพี่ ถึงมันจะแสบไปบ้าง แต่มันก็เป็นคนน่ารัก”ผมถึงกับอ้าปากค้างกับคำพูดของไอ้โต้ง เฮ้ย ทำไมมันพูดจาแปลกๆวะ
“กินข้าวเที่ยงกันมาหรือยังครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”มันไม่รอคำตอบแต่ลุกไปหยิบข้าวกล่องมาให้ไอ้สองคนนี่ทันที เหมือนจะเปิดโอกาสให้ไอ้ภูกับไอ้ตินได้คุยกับผม
ไอ้เพื่อนเชี่ยเอ้ย!
“มึงจะหนีกูอีกเหรอ”ไอ้ตินพูดก่อนคนแรก เมื่อเห็นผมตั้งท่าจะลุกหนีอีกครั้ง
“เออ เดี๋ยวข้าวไม่ย่อย”
“นั่นเพื่อนมึงเหรอ”ไอ้ภูมองไปที่ไอ้โต้ง สายตาไม่พอใจฉายออกมา
“เออ เพื่อนรักกู”รักมากจนอยากเอารองเท้าเน่าๆปาใส่หน้า
“กูไม่เห็นรู้จักเลย”ก็แน่ล่ะ ผมไม่เคยเล่าเรื่องไอ้โต้งให้พวกมันฟัง อีกอย่างหนึ่งก็เพราะเพื่อนเก่าที่อยู่ที่นี่มีแค่ไม่กี่คนที่ผมยังคบอยู่
“ต้องรู้ด้วยเหรอ”
“ไอ้ฟิก”ไอ้ตินทำเสียงเข้ม ทำนองว่าไม่ได้เล่นอยู่ ผมหันมองมันด้วยสายตาหงุดหงิด
“กูไม่จำเป็นต้องบอกมึงทุกเรื่องนี่”หมั่นไส้ไอตินฉิบ ไอ้ภูดูเงียบๆ เพราะง่วงนอนรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ
“กูไม่ชอบให้มึงพูดประชด”ไอ้ตินพูดด้วยเสียงอ่อนลง
“อ๋อ โอเค ได้กูจะปฏิบัติตามที่มึงบอก กูจะไม่ประชด”
“ฟิก…”
“นี่ข้าวครับ”ไอ้โต้งโผล่มาขัดจังหวะ มันนั่งลงข้างๆผมก่อนจะวางกล่องข้าวลงตรงหน้าพวกมันสองคน
“แล้วมากันยังไงเนี่ย”ไอ้โต้งพยายามสานสัมพันธ์ แต่พวกมันสองคนเอาแต่นั่งจ้องหน้าผมอย่างเดียว
“เอ้อ กูเอามาเผื่อมึงอีกกล่อง”ไอ้โต้งทำตัวประหลาดอีกครั้งด้วยการเอากล่องข้าวอีกกล่องมาให้ผม
“อะไรของมึง”ผมกระซิบถามเบาๆ
“ชอบกินหมูไม่ใช่เหรอ ทีแบบนี้ไม่กิน เมื่อกี้ยังแย่งกูอยู่เลย”แล้วมันก็จัดการเปิดกล่องข้าวตักชิ้นหมูมาวางบนกล่องข้าวของผม
“เป็นเพื่อนกับมันมานานแล้วเหรอ”ไอ้ภูแทรกขึ้นมา
“โห…ก็ตั้งแต่สมัยประถมอ่ะ”ผมเหลียวมองหน้ามันทันที กูรู้จักมึงเมื่อตอนม.ปลายนี่เองนะ ผมได้แต่เงียบและงงอยู่คนเดียว รอดูว่ามันคิดจะเล่นอะไร
“อ้อเหรอ”ไอ้ภูพยักหน้า ก่อนจะหันมามองผม
“ไม่เห็นเคยบอกเลย”
“อันที่จริงแล้ว…”ไอ้โต้งหัวเราะฮ่าๆออกมา จนผมตกใจ
“เป็นบ้าอะไรของมึง”มีวี่แววว่ามันจะทำอะไรแน่ๆ
“อะไร พูดมา”ไอ้ตินคงคิดว่าผมตั้งใจจะปิดอะไรถึงได้โพล่งออกมาแบบนี้
“ผมกับมันเคยกิ๊กกันอยู่พักนึง ไอ้ฟิกคงไม่นับเป็นเพื่อนหรอก”ไอ้โต้งหันมามองผมก่อนจะเอาหน้ามาใกล้ๆ
“รอดูก็พอ”มันกระซิบเบาๆ
เชี่ยยยยยยยย คิดจะทำอะไรของมึงงงงงงงงงงงง ผมถึงกับขนลุกร้อนๆหนาวๆแปลกๆ เมื่อบรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดี
“อ้อ…”ไอ้ภูเงียบไปอีกครั้ง
“จริงเหรอ ไอ้ฟิก”ดูเหมือนไอ้ตินจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ มันยังดูแคลงใจอยู่นิดหน่อย ผมสบตามันตรงๆ
“แล้วแต่จะคิด”
“อันที่จริงมันก็ตั้งนานแล้ว ตั้งแต่…ปิดเทอมปีสองนู่น เผอิญได้เจอมันที่งานกาชาดพอดี เลย…”ไอ้โต้งเว้นวรรคให้มโนกันเอง แต่ไม่คิดว่าเพื่อนผมมันจะมาไม้นี้ ไอ้ภูกับไอ้ตินนิ่งไปเหมือนกำลังนึกว่าช่วงไหน
“ว่าแต่อยู่ฉลองปีใหม่ด้วยกันไหมครับ”ไอ้โต้งชวน
“ท่าทางมึงไม่เหมือนคนชอบผู้ชายเลยนะ”ไอ้ภูแทรกมาอีกรอบ
“โหยพี่ ของแบบนี้วัดกันจากข้างนอกไม่ได้หรอก ผมแค่อยากลองอะไรแปลกๆตามประสาวัยรุ่นก็เท่านั้นเอง”ไอ้โต้งไหวไหล่ แสดงได้แนบเนียนจริงๆ ผมหยิบขวดน้ำมาจิบแก้คอแห้ง
“กูนำไปก่อนนะ เสร็จแล้วก็ตามมา”ผมอึดอัดกับบรรยากาศแปลกๆเลยขอชิ่งหนีดีกว่า ผมยักคิ้วให้ไอ้โต้งก่อนจะรีบไปรวมกลุ่มกับคนงาน ตอนนี้ยังไม่เห็นพวกไอ้อั๋นเลย สงสัยกลัวพวกไอ้ภูล่ะมั้ง ผมแบกแผ่นไม้เดินนำไปรอที่จุดต่อไป นั่งรออยู่สักพักไอ้โต้งก็โผล่มาด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ
“เชี่ย กูโคตรเกร็งอ่ะ”มันทิ้งตัวนั่งข้างๆผม
“นั่นเกร็งแล้วเหรอวะ มึงเล่นอะไรเนี่ย ไม่รู้เหรอว่าพวกมัน…”
“เออ กูรู้น่า กูแค่อยากให้พวกมันรู้ว่าโดนเล่นแบบนี้มันไม่สนุก มึงก็ช่วยๆตามน้ำไปกับกูหน่อย”ผมหัวเราะ
“คิดว่าพวกมันจะเชื่อเหรอวะ”ผมว่าพวกมันคงไม่บ้าจี้ตามหรอก
“ยังไม่จบเว้ย ของจริงมันคืนนี้ต่างหาก”ไอ้โต้งทำหน้าจริงจังก่อนจะดึงขวดน้ำไปจากมือของผม
“ไม่กลัวพวกมันต่อยเหรอวะ”แอบหวั่นๆอารมณ์ของไอ้ภูเหมือนกัน
“ไม่ว่ะ ต่อยมาต่อยกลับไม่โกง”ไอ้โต้งหยุดพูดเมื่อไอ้ภูกับไอ้ตินเดินเข้ามาใกล้
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”ไอ้ภูหน้าเครียดมาเลย
“ว่า”
“สองคน แบบส่วนตัว”มันพูดดัก ก่อนจะพยักเพยิดให้เดินตามมันไป
“เดี๋ยวกูมา”ผมบอกไอ้โต้งก่อนจะเดินตามไอ้ภูไป ไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้ภูมันคิดอะไรอยู่ มันพาผมเดินมาตรงเนินหินห่างไกลผู้คน ผมจะเดินฆ่าหมกป่าไหมวะเนี่ย
“มีอะไร”
“กูไม่เชื่อเรื่องมึงกับไอ้นั่นหรอก แค่มุกเด็กๆ”
“กูก็ไม่ได้ขอให้มึงเชื่อนี่”ผมหัวเราะอย่างไร้อารมณ์ขัน มันหยิบสมุดอะไรบางอย่างออกมาให้ผม คล้ายๆไดอารี่เลย คนอย่างมัน…มีอารมณ์ทำนองนี้ด้วยเหรอ แต่จะว่าไปผมเองก็เคยเขียนระบายอารมณ์เล่นๆ
“อะไร…?”ผมมองหน้าไอ้ภูตรงๆ สีหน้ามันดูอ่อนล้า มันก้มมองสมุดในมือของตัวเอง
“กูให้มึงอ่าน ความจริงกะจะเก็บไว้จนกว่ามึงจะหาเจอเอง…”ผมไม่รู้ว่ามันเขียนอะไรไว้บ้าง และผมก็ไม่อยากรู้ด้วย
“กูไม่อยากรู้หรอกว่ามึงเขียนอะไร”ผมรับมาก่อนจะโยนทิ้ง สมุดเล่มเล็กหล่นร่วงไปกองยังพื้นเบื้องล่าง ไกลเกินกว่าจะลงไปเก็บมาได้ ผมหันมาสนใจมันอีกครั้ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงจริงจัง
“มึงจะเอายังไงกันแน่”ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรของมัน หรือที่ผมด่ามันไปคราวนั้นจะทำให้มันเก็บเอาไปคิดมาก
“กูมาคิดดูแล้ว กูอาจจะบังคับมึงมากเกินไป”
“มึงมันโง่…”ผมล่ะหงุดหงิดกับนิสัยแบบนี้ของมันจริงๆ
“มึงมาเคลียร์กับกู หรือมาสร้างเรื่องเพิ่มกันแน่วะ เรื่องเก่าไม่ทันจบ ก็มาสร้างเรื่องใหม่อีก จะเอายังไงมึงก็พูดมาตรงๆเลย อย่ามาอ้อมค้อม”ผมพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด
“มึงแม่งพาล”
“พาลอะไร ก็มึงทำผิดจริงๆนี่”
“มึงโมโหไอ้ตินก็เลยมาลงที่กูด้วยไง”
“ไม่เกี่ยว ที่กูโกรธมึงเพราะอะไรมึงก็น่าจะรู้นะ”ไอ้ภูเม้มปากก่อนจะยกมือลูบหน้าตัวเอง มันกระแอมสองสามทีก่อนจะลดมือลง
“กูขอโทษจริงๆ กูผิดที่ไปกับเพื่อนแล้วไม่ได้บอกมึง ตอนแรกก็แค่จะแวะไปแค่พักเดียวเฉยๆ ขอโทษที่พูดไม่ดีกับมึง จะให้กูทำยังไงมึงถึงจะหายโกรธวะฟิก”มันจ้องหน้าผมตรงๆ ผมก็เข้าใจได้เลยว่ามันจะทำอะไร
“อย่านะมึง มุกเก่าๆมันใช้ไม่ได้ผลหรอกว่ะ”ผมรีบพูดเมื่อเห็นมันทำท่าจะคุกเข่าเหมือนคราวก่อน ไอ้ภูยืนนิ่งเหมือนตุ๊กตาไขลานที่ถ่านหมด
“แล้วก็ไม่ต้องมาทำหน้าหมาหงอย กูไม่ใจอ่อนหรอก อย่าคิดว่ากูจะยอมคืนดีด้วยง่ายๆ”ก็ยอมรับว่าไม่ได้โกรธมันเต็มร้อย แต่เรื่องคืนดีผมไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆหรอก เดี๋ยวจะได้ใจ
“มึงดุขึ้นนะ”มันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“กูยอมแพ้อ่ะ…แล้วแต่มึงเลย ขออย่างเดียว อย่าบอกเลิกกู”ผมอยากหัวเราะใส่หน้ามันดังๆจริงๆ ไอ้ภูนี่มันเข้าใจยากจริงๆ
“อะไรของมึงวะภู แล้วเมื่อกี้มึงจะพูดบ้าๆแบบนั้นทำไม”แล้วยังเอาไดอารี่มาให้ผมอีก
“กูแค่อยากรู้ว่ามึงยังแคร์กูอยู่รึเปล่า แค่นั้นแหละ”…เหอะ ไอ้ภูนี่โตแต่ตัว
“เออ กูบอกเลยนะ ถ้าวันไหนกูไม่สนพวกมึงขึ้นมา…พวกมึงเตรียมตัวเก็บข้าวเก็บของได้เลย ไม่ได้ขู่ด้วย ถึงกูจะรักพวกมึงแต่ถ้าวันไหนกูเหนื่อย กูชินจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว วันนั้นพวกมึงได้ออกไปจากชีวิตกูแน่ๆ”
“พอๆ มึงอย่าพูดแบบนี้ กูไม่กวนใจมึงแล้วก็ได้”มันรีบถอยห่าง ก่อนจะเดินกลับลงไปก่อน ปล่อยให้ผมถอนหายใจดังเฮ้อ เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องตีหน้านิ่งตลอดเวลาแบบนี้ ผมปรับอารมณ์อยู่สักพักก่อนจะเดินกลับไปยังจุดพัก แต่ก็ไม่เห็นพวกไอ้อั๋นแล้ว เหลือแค่คนงานสองสามคน ไอ้ตินกำลังคุยอะไรสักอย่างกับไอ้โต้ง ส่วนไอ้ภูช่วยลุงผู้ใหญ่ดึงป้ายอันเก่าออกมาจากต้นไม้ต้นใหญ่
“ไปนานจังวะ”ไอ้โต้งถาม แอบเห็นพวกมันสองคนเหลียวมามอง
“ไปกินลมชมวิวมา”เสียดายไม่ได้เอากล้องมาด้วย แต่เหมือนไอ้ตินจะรู้ทันความคิดของผม
“ยืมกล้องกูไหม”
“ไม่เป็นไร”ผมบอกปัดทันที ทำมารู้ทัน
“แล้วพวกลูกแหง่ไปไหนหมดแล้วล่ะ”นึกว่าจะได้เห็นอะไรสนุกๆซะอีก
“พวกมันกลับไปแล้ว เหอะ นึกว่าจะได้ต่อยหน้าไอ้อั๋นสักหมัดสองหมัด กูบอกแล้วไง ว่ามากับกูไม่ต้องห่วง”ไอ้โต้งคุยเสียงดัง ไอ้ตินทำเสียงหึเบาๆ
“เดี๋ยวกูไปช่วยทางนั้นแป๊บนึง”ไอ้โต้งแอบส่งสายตามาให้ ไอ้นี่กวนได้โล่จริงๆ ผมเงยมองต้นไม้ไปเรื่อยเปื่อย ได้ยินเสียงเหยียบใบไม้ดังกรอบแกรบ ไอ้ตินขยับมานั่งข้างๆผม มันขยับเป้มาวางบนตัก
“ไอ้ฟิก กูรู้ว่ามึงโกรธ แต่มึงก็รู้ใช่ไหมว่ากูเป็นคนยังไง ถ้าไม่สุดจริงๆกูจะไม่โมโห กูอยากคุยกับมึงให้รู้เรื่องไม่ใช่มาดูมึงกับเพื่อนเล่นบ้าๆ เรื่องรูป เรื่องคลิป กูเองก็เสียใจที่ทำให้มึงเสียความรู้สึกมากขนาดนี้”ผมนั่งฟังเงียบๆ ไม่ได้มองไปที่ไอ้ตินเลยแม่แต่น้อย มันถอนหายใจเบาๆ
“กูรับได้และเข้าใจ ถ้ามึงจะโกรธกู ถ้ามึงยังไม่หายกูก็จะตามมึงไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ ไม่รู้เหรอว่ากูตื้อเก่ง”ผมปล่อยให้มันคุยคนเดียว
“น่ารำคาญด้วย”ผมเสริม มันชะงักไปนิดหน่อย พยายามจะไม่มีน้ำโห
“เออ ยอมรับก็ได้แล้วเรื่องเพื่อน ถ้าทุกอย่างลงตัวกูจะให้พวกมันมาคุยกับมึง”
“แล้วเพื่อนมึงไม่เต็มใจ คุยไปก็ไม่มีประโยชน์”ไอ้พี่เบลล์คงไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ชัยมันจะยอมขอโทษผมเหรอ ไอ้นี่มันเหม็นขี้หน้าผมจะตาย ดูเหมือนจะจี้ถูกจุดเพราะมันเองก็ดูเหมือนเถียงไม่ออก ผมถอนหายใจบ้าง
“คบกับกูเหนื่อยมากไหม”จู่ๆมันก็ถามขึ้นมา วันนี้มาแนวเดียวกันสินะ สมแล้วที่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้อง
“ก็เหนื่อยนะ แต่คงไม่เท่าพวกมึงหรอก”ผมตอบไปตามตรง นอกจากเลิกกิ๊กกับแฟนชาวบ้านแล้ว ผมก็ไม่ได้ปรับอะไรอีก ก็มีแต่พวกมันล่ะมั้งที่พยายามปรับตัวเข้าหาผม เอ๊ะ หรือเป็นคนที่เห็นแก่ตัวคือผมกันแน่
“เรื่องเพื่อนมึง…กูไม่เชื่อหรอก กูรู้ว่ามึงไม่กลับไปทำแบบเดิมแน่”
“มึงมั่นใจในตัวกูขนาดนั้นเลย”
“อืม กูเชื่อใจมึง”ผมจุกนิดหน่อยกับคำตอบของมัน
“มึงอย่าลืมเรื่องไอ้เน็ตล่ะ ตอนนั้นพวกมึงก็พูดแบบนี้”ผมขุดเอาเรื่องเก่ามาพูด ไอ้ตินก้มมองใบไม้แห้งในมือตัวเอง
“ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันไง”ไอตินนี่คำพูดดูดีทุกเมื่อจริงๆ นี่ถ้าผมไม่รู้ด้านมืดของมันก็คงจะคิดว่ามันแสนดีสุดๆ หรืออาจจะคบกันไม่ยืดมาถึงตอนนี้ก็ได้ ผมขี้เกียจคุยกับมันจึงชิ่งไปทำงานต่อ พวกมันจะได้ไม่มาเกะกะหาช่องมาคุยกับผมอีก จนในที่สุดแผ่นป้ายอันสุดท้ายก็ถูกติดจนเสร็จ เป็นเวลาสามชั่วโมงที่ทำงานเสร็จ เมื่อมาถึงลานตั้งแคมป์ก็เจอพวกลูกแหง่ช่วยกันกางเต้นท์อยู่ นอกจากพวกผมแล้วก็มีนักท่องเที่ยวสองกลุ่มที่กำลังตังเต้นท์อยู่ เพราะคืนนี้เป็นคืนสิ้นปี คงรอเคาท์ดาวน์กันแน่ๆ
“มึงนอนกับกูนะ”ไอ้โต้งปรี่เข้ามาหาผม มันกระตุกแขนเสื้อให้ผมเดินตามไปยังเต้นท์ที่อยู่ห่างออกไป
“แหม มีคนกางให้ด้วย ขอบใจว่ะ”ไอ้โต้งหันไปโบกมือให้พวกไอ้อั๋น ดูจากสีหน้าบูดๆคงโดนลุงผู้ใหญ่บังคับให้ทำแน่
“เสียดายชิบ น่าจะได้เคาท์ดาวน์แบบโรแมนติก”เสียงไอ้ภูแว่วมา มันมาตั้งเต้นท์ใกลๆกับเต้นท์ที่ผมกับไอ้โต้งเลือก
“เฮ้ย พี่จำคราวก่อนที่มาเขาพระเมินได้ไหม…ถ้าจบเหมือนตอนนั้นก็ดีเนอะ”ผมก็ว่าอารมณ์คล้ายๆตอนนั้นเลย เหอะๆ เดจาวูครั้งที่เท่าไหร่แล้วว่ะ ผมเลิกสนใจพวกมัน มุดเข้าไปด้านในเพื่อเอาของไปไว้ ไอ้โต้งเบียดตามเข้ามา
“อึดอัดเชี่ยๆเลย แทนที่กูจะได้นอนกอดลูกอยู่บ้าน”มันบ่นพึมพำของมันไป ผมดึงผ้าห่มผืนบางๆออกมา ไม่รู้ว่าตอนดึกจะหนาวแค่ไหน
“เห็นคืนนี้เขาจะก่อกองไฟกัน แต่กูมีแผน”มันทำหน้าชั่วร้ายอีกครั้ง
“ว่ามา”
“ก็ทำตัวตามปกติ จนใกล้ๆเที่ยงคืน มาเจอกันที่ห้องน้ำ”ผมเหลียวมองหน้าไอ้โต้งมึนๆ
“มึงอยากเสียตัวให้กูเหรอวะ”
“การแสดงเว้ย”
“จะดีเหรอวะ….”ผมชั่งใจอย่างหนัก
“ขำๆไง”คำนี้ทำให้ผมเบ้หน้า ก็แค่ขำๆ…ทีพวกมันก็พูดแบบนี้กับผม ลองให้ผมพูดคำนี้ใส่หน้ามันบ้างสิ จะเป็นไง
“เอาจริงเหรอ มึงเสี่ยงโดนยำนะเว้ย”พวกมันสองคนต้องจับตามองผมกับไอ้โต้งแน่ๆ
“เออน่า แต่ไม่เอาก็ได้นะ ถ้ามึงอยากมีเวลาเคาท์ดาวน์ดีๆ”มันทำสีหน้าตลกๆ
“มึงคิดว่ากูคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแบบนี้เหรอ”ผมไม่ค่อยสนใจอะไรแบบนี้หรอก ปีก่อนๆก็เมาข้ามปี ขนาดวันเกิดตัวเองผมยังลืมๆเลย ตกลงกันเรียบร้อยแล้วผมกับไอ้โต้งก็พากันโผล่ออกมาจากไอ้เต้นท์ ถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นยักษ์สองตัวยืนเฝ้าปากทางอยู่ มองเลยไปผมเห็นไอ้พวกลูกผู้ใหญ่เกาะกลุ่มอยู่ไม่ห่างนัก
“ทำไมไม่บอกว่าไอ้พวกนั้นมาด้วย”พอไอ้ตินเหลือบมอง พวกมันก็แตกกระเจิงคนละทิศ
“พวกมันไม่กล้าทำอะไรหรอกครับ ยิ่งไอ้อั๋น พ่อมันอยู่ด้วยแล้วยิ่งไม่กล้ากร่าง”ไอ้โต้งตอบแทน
“มึงเลิกพูดเพราะๆเถอะ กูแสลงหู ไอ้สองคนนี้มันไม่ถือหรอก”
“อ้าว ไหนมึงบอกว่าชอบให้กูพูดเพราะๆไง”ได้ยินไอ้โต้งพูดผมแทบสะดุดหัวคว่ำ ผมได้แต่ด่ามันทางสายตา หันกลับอีกทีก็เห็นไอ้ตินลากไอ้ภูออกห่างจากเต้นท์
“เอาเรื่องเหมือนกันนะ สามีมึงเนี่ย”
“พูดอะไรของมึง”มันรู้ได้ไงวะ
“ดูแวบเดียวกูก็รู้แล้ว กูนึกภาพเวลาพวกมันโดนมึงจิ้มไม่ออก อีกอย่างไม่มีพระเอกทีไหนงอนหนีมาแบบนี้หรอกว่ะ เพื่อนกูพัฒนาจริงๆ”ไอ้โต้งตบบ่าผมพลางหัวเราะไปด้วย แต่ผมนี่ขำไม่ออกเลย
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 294244 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก