ตอนที่๑๘
“มึงนี่ใจแข็งเหมือนกันนะ”ไอ้โต้งพึมพำอยู่ใกล้ๆ หลังจากที่เข้ามานอนในเต้นท์แล้ว อยากบอกว่าอากาศเย็นมาก ผมต้องสวมเสื้อกันหนาวทับสองชั้นแหน่ะเพราะผ้าห่มอุ่นไม่พอ
“เออ พวกมันต้องเจอไม้แข็งแบบนี้บ้าง”ผมพึมพำตอบกลับก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้เพื่อน เป็นสัญญาณบอกมันว่าจะนอนแล้วและยังไม่อยากคุยตอนนี้ กูหนาว กูง่วงเว้ย!ผมหลับๆตื่นๆอยู่พักใหญ่ พลิกตัวแล้วพลิกตัวอีก กว่าจะรับได้ใช้เวลาเป็นพัก แต่ทำไมรู้สึกอุ่นมากกว่าเดิมวะ กลิ่นน้ำหอมแบบนี้…ไม่ใช่มั้งหรือผมมีปัญหากับโพรงจมูก ผมค่อยๆลืมตา ปรับสายตาให้ชินกับความมืดสักพัก
หืม…ผ้าห่มอีกผืนนี่ของใคร
“หนาวเหรอ”เสียงกระซิบข้างๆทำผมตัวแข็งทื่อเหมือนเจอผี
“มึงเข้ามาได้ไง”ผมกระพริบตามองไอ้ภูที่นอนเบียดอยู่ข้างๆ มันยิ้มนิดหน่อยก่อนจะพลิกตัวมาคร่อมตัวผม
“เฮ้ย มึงจะทำอะไร”ผมรีบขยับตัว ไอ้ตินที่นอนอยู่ริมสุดดึงให้ผมไปนอนใกล้ๆ ไอ้ภูกลิ้งมานอนอีกข้างผมแทน
“แล้วจะมานอนเบียดกูทำไม”
“หนาว”ไอ้ตินกระซิบ มันเกี่ยวอะไรกันวะ
“อุ่นรึเปล่า”ไอ้ภูโงหัวถาม ผมเหลือบมองมันสองคนก็เห็นว่าพวกมันมีแค่ผ้าห่มบางๆผืนเดียว
“พวกมึงถามตัวเองก่อนเถอะ”
“กูไม่หนาวหรอก ทนได้”ไอ้สัดเอ๊ย ทำไมพวกมันต้องทำแบบนี้ด้วยวะเนี่ย
“ปอดบวมขึ้นมากูไม่รู้ด้วยนะ”ผมพึมพำกลับก่อนจะหลับตาลง แต่ก็ข่มตาได้ครู่เดียว
“เฮ้อ…พวกมึงนี่นะ ขยับมาใกล้ๆ”ผมกระซิบเสียงดุใส่มันสองคน ก่อนจะคลี่ผ้าห่มเผื่อพวกมันสองคนด้วย
“ห่วงกูด้วยเหรอ”ไอ้ภูกระซิบใกล้ๆหู ทำผมจั๊กจี้แปลกๆ
“ถ้าพูดมากมึงไปนอนนอกเต้นท์เลยไป”ผมพึมพำเบาๆ มันสองคนหัวเราะ
“โอเคๆ จะเงียบแล้ว”ไอ้ตินขยับมาแทบชิดต้นคอผมเลยทีเดียว ลมหายใจของมันเป่ารดอยู่ใกล้ๆ ผมอยากพลิกตัวหนีแต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็ได้แต่นอนตัวแข็งอยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไปเอง
เสียงผู้คนคุยกันเสียงดังเป็นนาฬิกาปลุกอย่างดี ผมหยีตาอย่างหงุดหงิด พึ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง จับใจความได้นิดหน่อย คงเป็นพวกนักท่องเที่ยวที่มาตั้งเต้นท์แถวๆนี้ ผมพลิกตัวไปอีกด้าน รู้สึกหนักอึ้งกว่าเดิม ปรือตามองก็พบว่ามีผ้าห่มอีกสองผืนมากองทับอยู่บนตัวผม และเต้นท์ก็ว่างเปล่าแล้ว หรือว่าพวกมันสองคนกลับไปแล้ว จู่ๆก็ตาสว่างขึ้นมาซะอย่างนั้น ผมดันผ้าห่มออกไปจากตัว ดึงเอาผ้าขนหนูออกมาจากเป้ ก่อนจะเตรียมตัวไปรับความหนาวด้านนอก
แสงแดดอ่อนๆเผยให้เห็นทันทีเมื่อผมรูดซิปออก กลิ่นกาแฟอ่อนๆลอยมาแตะจมูกทันที กองไฟกองเล็กๆอยู่เยื้องหน้าเต้นท์ไปนิดหน่อยและคนที่นั่งผิงไฟอยู่ก็คือไอ้ภูกับไอ้ติน
“มานั่งนี่จะได้อุ่นๆ”ไอ้ตินชวนเสียงใส ผมมองไปรอบๆ บางเต้นท์ยังไม่ตื่นเลย ก็นะ เมากันซะขนาดนั้น แล้วไอ้โต้งมันหายหัวไปไหน
“เพื่อนกูล่ะ”ผมถามระหว่างที่นั่งลงตรงหน้ากองไฟ
“กลับไปแล้ว”ไอ้ภูตอบเสียงเมินเฉย
“เห็นบอกจะกลับไปดูลูก”ไอ้ตินขยายความ ผมยื่นมือแข็งๆไปอิงไฟ เกิดความเงียบอยู่นานเป็นช่วงที่ต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่ในความคิดของตัวเอง ไอ้โต้งก็กลับไปแล้ว เหลือแต่พวกคนงานรวมถึงไอ้พวกลูกผู้ใหญ่ด้วย ผมคงไม่โง่กลับไปพร้อมไอ้พวกนั้นแน่ ก็เหลือแต่ไอ้สองตัวนี่…
เฮ้อ…
“หิวหรือยัง มีมาม่าคัพขายที่ร้านกาแฟตรงโน้น”ไอ้ตินพยักเพยิดไปยังร้านกาแฟที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ผมไม่ได้ตอบพวกมันแต่ลุกไปเตรียมของล้างหน้าแปรงฟันแทน น้ำไม่ต้องอาบ หนาวแบบนี้ผมสู้ไม่ไหวจริงๆ ระหว่างที่รอเข้าห้องน้ำก็เหลือบไปเห็นไอ้ตินลุกไปที่ร้านกาแฟ หรือว่ามันจะไปซื้อมาม่า ผมเลิกคิดฟุ้งซ่าน รีบทำธุระส่วนตัวเพราะมีคนต่อคิวใช้ห้องน้ำเยอะ แล้วก็ดันมาปวดอึอีก โชคยังดีที่ห้องยังไม่เต็ม นั่งไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงคนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามา
“แม่ง ไม่สนุกเลยว่ะ เพราะไอ้สองคนนั่นแท้ๆ”สองคนไหนวะ จะว่าไปเสียงคุ้นๆนะ ผมเงียหูฟังต่อไปอย่างตั้งใจ
“จะไปกลัวมันทำไม ก็มีกันแค่สองคน”เสียงนี้…ไอ้อั๋นแน่ๆ พวกมันพูดถึงใคร สองคนไหน
“ตอนแรกก็คิดว่าเลิกกับไอ้ฟิกแล้วซะอีก”เสียงไอ้ปิ่นแว่วมา ผมถึงบางแสนเลยรู้แล้วว่าพวกมันพูดถึงใคร
“ต่างคนต่างอยู่เหอะว่ะ”เสียงไอ้เกมส์ดูหวั่นๆ
“มึงมันป๊อด”
ปัง ปัง
“เฮ้ย ทำไรวะ ชักช้า”ไอ้พวกนั้นมาเคาะประตูห้องน้ำเสียงดัง ไร้มารยาทกันจริงๆ ผมบีบจมูกก่อนจะตะโกนตอบไป
“ขี้อยู่ แดกไหมล่ะ”
“สัด มึงออกมามึงโดนแน่”อ้าวเวรแล้วไง ผมรีบจัดการตัวเองจนเสร็จ รอให้ไอ้พวกนั้นออกไปกันก่อน
“เฮ้ย ตกส้วมตายไปแล้วรึไงวะ”เสียงใครบางคนดังมา พวกมันเคาะประตูเสียงดัง แต่เสียงก็เงียบลง มีเสียงหัวเราะดังมาแทน
“มึงเอาจริงอ่ะ”เสียงไอ้เกมส์ดูหวาดระแวง ผมเตรียมตั้งรับเต็มที่ ได้กลิ่นไหม้ๆ และได้ยินพวกมันสบถอย่างหงุดหงิด
“อันนี้ไม่ติดว่ะ มึงเอาลูกบอลมาซิ”ลูกบอล อะไรวะ ในหัวผมวิ่งวุ่นไปหมด มีกลิ่นไหม้แสดงว่าพวกมันจุดอะไรแน่ๆหรือว่า…ปะทัด
Shiplost!
ผมเห็นไอ้ลูกบอลกลมๆลอยหวือเข้ามา ก็ไม่รอช้ารีบคว้าลูกบิดเปิดผลัวะออกไปด้านนอกทันที มีเสียงระเบิดเสียงดังจนผมหูอื้อไปชั่วขณะ ไอ้พวกลูกผู้ใหญ่กำลังจะถอยหนีพอดี
“ไอ้พวกเหี้ย คราวนี้กูไม่ปล่อยพวกมึงไว้แน่”ผมชี้หน้าพวกมันทุกคน รู้สึกแสบที่แขนจนน้ำตาเอ่อ แทบไม่กล้ามองแขนตัวเอง ไอ้อั๋นกับเพื่อนๆวิ่งออกจากห้องน้ำเหลือไอ้เกมส์ที่เข้ามาดูแขนผมด้วยสีหน้าซีดเผือด
“เฮ้ย ฟิก…”
“แผลน่ากลัวไหมวะ”ผมใจสั่นแปลกๆ ไอ้เกมส์ส่ายหน้า
“เดี๋ยวกู…”ไอ้เกมส์จะพูดอะไรสักอย่าง แต่ร่างสูงคุ้นตาเข้ามาเหวี่ยงมันออก
“ใครทำอะไรมึง…”ไอ้ตินมองมาที่ผมด้วยสายตาตกใจ ก่อนเปลี่ยนเป็นดุดัน
“มึงทำอะไรมัน”ไอ้ภูเข้าไปอัดท้องไอ้เกมส์เต็มแรงจนมันกระเด็น
“กูเข้าห้องน้ำอยู่ แต่ไอ้ลูกผู้ใหญ่มันโยนประทัดเข้ามา”ผมตอบเสียงเบา ตอนนี้แสบแขนไปหมด ไอ้ภูกับไอ้ตินหันมามองหน้าผมทันที
“ไอ้พวกเหี้ยนี่เอง…”ไอ้ภูตั้งท่าจะตามไป แต่ไอ้ตินห้ามไว้ก่อน
“พี่ไม่ต้องใจร้อนยังไงไอ้พวกนั้นมันก็หนีไม่พ้นหรอก”มันพูดเสียงเย็น
“สัดเอ๊ย คราวนี้กูไม่ปล่อยพวกมันเหมือนคราวที่แล้วแน่”ไอ้ภูเสยผมอย่างหงุดหงิด เตะกระถางต้นไม้จนล้มตึง มันเดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าโกรธเคือง
“เจ็บมากรึเปล่า”มันถามเสียงอ่อน
“ไม่ท่าไหร่ กูอยากกลับแล้วว่ะ”ผมอยากงอแงจริงๆ อยากไปหาหมอแต่ก็อีกตั้งสามชั่วโมงกว่าจะถึงจุดพักรถ มันสองคนพาผมกลับมาที่เต้นท์ มีไอ้เกมส์ตามมาติดๆมองไปรอบๆไม่เห็นพวกไอ้อั๋นแล้ว สงสัยกลัวจนหนีไปแล้วมั้ง ไอ้ตินหายเข้าไปในเต้นท์ค้นอะไรสักอย่าง
“เชี่ยเอ้ย ไม่ได้พกยามา”มันสบถเสียงเครียด
“กูแสบแผลว่ะ”จนตอนนี้ผมก็ยังไม่กล้ามองแขนตัวเอง โชคดีของผมที่เปิดประตูหนีออกมาได้ทัน ไม่อย่างนั้น…งานนี้มีเนื้อหลุดแน่ๆ ผมมองไอ้ตินเทของออกมาจากเป้ตัวเอง มันดึงเสื้อกล้ามออกมา ก่อนจะเดินมาหาผม
“มึงทนเจ็บหน่อยนะ เดี๋ยวจะรีบพาไปหาหมอ”มันพึมพำเบาๆก่อนจะพันแผลให้ผมเบาๆ แต่มือของมันสั่นจนเห็นได้ชัด
“คือผมมียาแก้อักแสบ เดี๋ยวเอามาให้”ไอ้เกมส์รีบวิ่งกลับไปที่เต้นท์ของมัน
“กูอยากกระทืบพวกมันชิบ คราวนี้กูไม่ออมมือแน่”ไอ้ภูเดินไปเดินมาอย่างงุ่นง่านใจ ไอ้เกมส์กลับมาพร้อมแผงยา หน้าตามันเจื่อนลงจนน่าสงสาร
“ขอบใจ”ผมฝืนยิ้มให้มัน
“มึงบอกที่กบดานไอ้เหี้ยนั่นมาให้หมด”ไอ้ภูหันไปคาดคั้นไอ้เกมส์แทน มันก็ยอมบอกแต่โดยดี
“เอาเบอร์มึงมา ไว้กูจะติดต่อไปอีก”มันพูดเสียงเหี้ยมจนไอ้เกมส์กลัวหัวหด ส่วนไอ้ตินก็เดินวนเวียนหาน้ำอยู่เป็นพักด้วยท่าทางงุ่นง่านแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก
“กินยาไปก่อนนะแล้วก็รออยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวกูมา”สีหน้าของมันเรียบเฉยเสียจนน่ากลัว ผมรับยากับขวดน้ำมา มองไปรอบๆก็ไม่เห็นวี่แววของไอ้ลูกผู้ใหญ่หรือไอ้ภูเลย ตอนนี้ผมแทบไม่อยากขยับตัวไปไหนเลยด้วยซ้ำ
“ไม่มียามหรืออะไรเลยเหรอวะ”ไอ้ภูบ่นเสียงดัง ถ้าจะถามหาความปลอดภัยของที่นี่ ก็ไม่มีหรอก อย่างที่ผมเคยบอกไปว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวดัง รู้จักกันแค่ในพื้นที่ จึงไม่มีพวกยามรักษาความปลอดภัย ถ้าจะมาก็ต้องดูแลตัวเอง ผมเห็นไอ้ตินคุยอะไรบางอย่างกับเจ้าของร้านกาแฟก่อนที่มันจะเดินกลับมา
“ป่ะ กลับกันเถอะ มึงเดินไหวไหม”
“ไหว”ผมตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“มึงทนหน่อยนะ”ไอ้ตินมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง
“อือ กูไม่ตายง่ายๆหรอก”แผลแค่นี้เอง
“แต่สีหน้ามึงตรงกันข้ามเลยนะ”ไอ้ภูเข้ามาลูบหัวผมเบาๆ
“อย่าน่า…”ผมได้แต่ทำเสียงเข้มแบบไม่จริงจังนัก เรื่องที่เคยเคืองพวกมันเหมือนจะเลือนหายไปหมดแล้ว เจ็บก็เจ็บยังต้องมาเดินไกลๆอีก ทรมานจริงๆ ไอ้ภูกับไอ้ตินเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของผมจึงหยุดเดิน
“มาขี่หลังกูดีกว่าว่ะฟิก”ไอ้ตินพูดด้วยเสียงจริงจัง
“แค่นี้เอง”
“แค่นี้อะไรวะ ฟิก ขอสักครั้งนะ”ไอ้ตินนั่งลงตรงหน้าผม ผมมองหน้าไอ้ภูที่เป็นห่วงพอกัน
“อย่าดื้อ เร็วๆ”
“กูกลัวมึงหนักอ่ะ”ตัวผมก็ไม่ใช่น้อยๆ แถมเดินตั้งไกล
“มึงห่วงตัวเองเถอะ ถ้าหนักเดี๋ยวเปลี่ยนกับกูก็ได้”ไอ้ภูทำหน้าจริงจัง มันดึงเป้ของไอ้ตินมาถือเอง
“เออ อย่าบ่นล่ะกัน”ผมพึมพำก่อนจะเกาไหล่ไอ้ตินอย่างทุลักทุเล
“ฮึบ น้องฟิกเกาะแน่นๆนะครับ”มันทำเสียงเหมือนกำลังพูดกับเด็กน้อย
“กูไม่ขำนะ”
“จะได้ไม่เครียดไง”มันหัวเราะเบาๆก่อนจะเริ่มออกเดินอีกครั้ง ไอ้ภูเดินอยู่ใกล้ๆ ผมเหลือบมองเสื้อกล้ามที่พันแขนตัวเองอยู่ มีเลือดซึมมาเล็กน้อย คิดแล้วเวียนหัว
“แล้วทำไมไอ้พวกนั้นมันเล่นงานมึงวะ”ม้าจำเป็นถามขึ้นมา
“กูบอกพวกมันว่าขี้อยู่ จะแดกไหม”ไอ้ภูกับไอ้ตินหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“เบาๆบ้างนะไอ้เรื่องกวนโอ๊ยคนอื่น มึงอาจจะไม่โชคดีเหมือนวันนี้ก็ได้นะรู้ไหม ไม่เก่งก็อย่าซ่าส์ เข้าใจ๊”ไอ้ภูตบขาผมเบาๆ ก็ยอมรับว่าผมมีส่วนผิดนิดหน่อย
“แต่มึงไม่ต้องห่วง กูไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่”ไอ้ตินกำชับเสียงแข็ง
“กูเจ็บ ใช่ว่ากูจะลืมเรื่องพวกมึงนะ”ผมลองยกเรื่องพวกมันมาพูด ไอ้ตินถึงกับหยุดเดิน
“กูขอโทษ วันหลังจะไม่ทำอีกแล้ว เลิกโกรธกูเถอะนะ”ผมเม้มปากเหลียวมองไปทางอื่น
“กูไม่อยากเห็นมึงทำหน้าบึ้งใส่ มึงเป็นแบบนี้กูก็เจ็บเหมือนกันนะ”ไอ้ภูพึมพำเบาๆ ความเงียบคืบคลานเข้ามาอีกครั้ง
“กูก็ไม่ได้อยากจะโกรธนานหรอก ครั้งนี้กูจะยอมยกโทษให้พวกมึงก็ได้”สถานการณ์แปลกๆมักเกิดขึ้นกับผมตลอด
“แล้วก็…”ผมเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก ผมยื่นหน้าไปมองไอ้คนที่แบกผมอยู่ แต่มันหันมาพอดี จมูกเลยชนกันซะอย่างนั้น
“เรื่องเพื่อนพวกมึง…ก็จัดการกันเองด้วย”ผมทำเสียงเข้มขึ้นมา นึกถึงไอ้ชัยแล้วหงุดหงิด
“อีกอย่างคบกับพวกมึงกูไม่ได้อึดอัดขนาดนั้นหรอก”ผมมองหน้าไอ้ภูขณะที่พูด เมื่อวันนั้นผมระเบิดอารมณ์ใส่มันมากไปจริงๆ
“ขอโทษที่ระเบิดใส่”
“ก็ดีแล้ว จะได้รู้ว่ามึงรู้สึกยังไง เอาจริงๆพวกกูก็ตีกรอบให้มึงมากเกินไป”ไอ้ภูยิ้มให้ผม
“ตั้งแต่วันนี้ไปเรามาเริ่มนับหนึ่งใหม่กันนะ”ไอ้ตินพูดเสียงนุ่ม แบบที่นานๆที่จะได้ยิน
“เหมือนกับวันนั้นไง ที่พวกกูมาขอโอกาสมึง วันนี้มึงให้โอกาสกูอีกครั้งนะ”ไอ้ภูพูดหล่อเหลือเกิน
“เออ”ไม่ชินกับบรรยากาศแบบนี้ซักที ส่วนตัวผมเองก็ไม่กล้าสัญญาอะไรกับพวกมันหรอกครับ แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ
……………………………………………………………
ช่วงวันหยุดผมพักฟื้นอยู่ที่บ้านยาวเลยเพราะแผลที่แขน โชคดีจริงๆที่ไม่ได้เหวอะมากถึงขั้นเนื้อหาย ไม่อย่างนั้นผมคงเป็นลมแน่ๆ ส่วนไอ้ภูกับไอ้ติน มันก็ไปจัดการพวกไอ้อั๋นทันทีหลังจากที่ผมทำแผลเสร็จ คราวนี้ลุงผู้ใหญ่ไม่ได้คอยช่วยแก้ตัวให้มันอีกแล้ว ไม่รู้ว่าไอ้ตินมันไปทำอีท่าไหน ไอ้พวกนั้นถึงเข้าไปนอนเล่นในคุกได้หนึ่งอาทิตย์ ผมไปกวนประสาทไอ้พวกนั้นมาแล้วด้วย ไอ้สองตัวนั่นบังคับผมไปเพราะมันจะให้พวกไอ้อั๋นขอโทษผมให้ได้ ส่วนตัวผมก็ไม่อยากได้คำขอโทษจากพวกนั้นหรอก แค่เห็นพวกมันมีสภาพเหมือนหมาก็สะใจแล้ว
กลับมาที่เรื่องไอ้ภูและไอ้ติน มันสองคนก็ยังไม่กล้ามาเจ๊าะแจ๊ะกับผมมากเท่าไหร่ เพราะถึงจะยกโทษให้พวกมันแล้วแต่ผมก็ยังอารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะเจ็บแผล แล้ววันนี้พวกมันก็หายหัวไปตั้งนานสองนาน บอกว่าจะไปตลาด ไปตั้งแต่ช่วงสายๆจนตลาดวายหมดแล้วมั้ง แต่ก็ช่างหัวพวกมันเถอะ
ออดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงออดหน้าบ้านดังอย่างต่อเนื่องเหมือนไอ้คนที่มากดตั้งใจจะกวนตีน
“ฟิก มีเพื่อนมาหาแหน่ะ”แม่เดินเข้ามาบอก รอยยิ้มขบขับปรากฏอยู่บนหน้า
“ใครอ่ะแม่”ผมทำหน้างง หรือว่าไอ้ชายกับไอ้เคน แต่ก็ไม่น่าใช่ ไม่อย่างนั้นแม่ก็ต้องพามันเข้าบ้านแล้ว
“ไปดูเองสิ”ท่าทางมีลับลมคมในแฮะ ผมผละจากหน้าจอทีวีก่อนจะหยุดชะงักอยู่หน้าประตูบ้านเพราะภาพที่เห็น ลองนึกภาพผู้ชายหกขึ้นยืนถือป้ายขอโทษอยู่หน้าบ้านแล้วมันประหลาดสุดๆ พวกมันยืนเรียงหน้ากระดานกันเรียบร้อย ไอ้ภูกับไอ้ตินเหมือนพาลูกชายมาสารภาพผิด ผมเดินเข้าใกล้ สีหน้าแต่ล่ะคนไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะเพื่อนบ้านข้างเคียงต่างเมียงมองมา โดยเฉพาะไอ้ชัย หน้าเป็นตูด
“มาผิดบ้านรึเปล่า”ผมหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพวกมัน
“ถูกแล้วบ้านหมาฟิกอ่ะ”ไอเนมตอบด้วยเสียงขุ่นๆ
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องมา”
“เออ พวกกูขอโทษที่เล่นมากไปหน่อย ตอนเมามันก็แค่ขำๆ ไม่คิดว่ามึงจะโกรธขนาดนี้”พี่ปาพูดด้วยเสียงจริงจัง
“กูลูกผู้ชายพอว่ะ ถ้าผิดกูก็รับ”ไอ้ชัยทำหน้านิ่ง แต่ผมพอจะดูออกว่ามันอาย ผมไล่สายตาไปทางไอ้พี่เบลล์หัวพุดเดิ้ล
“กูขอโทษที่เล่นแรง”
“แล้วมึงล่ะ”ผมหยุดตรงหน้าไอ้เนม มันมองหน้าไอ้ภู ไอ้ตัวดีก็พยักหน้าให้กำลังใจเพื่อนมัน
“กูขอโทษที่ทำอะไรไม่คิด เห็นมึงเกรียนๆบ้าๆไปวันๆไม่คิดว่าจะโกรธ กูขอโทษษษษษษ”มันลากเสียงยาว ผมถอยห่างมาสองสามก้าวก่อนจะมองหน้าไอ้ภูกับไอ้ติน
“มึงคิดว่ากูจะยกโทษให้เหรอ”อันที่จริงก็เกินความคาดหมายมาก ไม่คิดว่าไอ้พวกนี้จะมาขอโทษผมถึงที่ ผมกลอกตาไปมาเมื่อนึกไอเดียอะไรออก
“ถ้าพวกพี่สำนึกผิดและขอโทษมาจากใจจริง ช่วยทำอะไรให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”ผมเปลี่ยนมาพูดจาไพเราะเพราะพริ้งจนพวกมันทำหน้าประหลาดไปตามๆกัน
“อะไรวะ”ไอ้ชัยถามอย่างไม่ไว้ใจนัก
“เข้ามาในบ้านก่อน”ผมกวักมือเรียก ก่อนจะเข้าไปเตรียมอุปกรณ์ แอบได้ยินพวกมันคุยกันด้วย
“ถ้าเป็นเรื่องพิเรนทร์ๆมึงต้องมาทำกับพวกกูด้วย ไอ้ภู”พี่ปาช่างรู้ใจผมจริงๆ หลังจากที่จัดการของเรียบร้อยแล้ว ผมก็เข้าไปหานักโทษทั้งหก
“พี่ๆทำตามที่ผมเขียนนะ”ผมแจกจ่ายใบสคริปให้พวกมันก่อนจะจัดการเตรียมอัดคลิป
“มึงเอาจริงเหรอวะ”ไอ้เนมถามอย่างหัวเสีย มองหน้าไอ้ภูอย่างคาดโทษ
“เออดิ จะทำไม่ทำ ถ้าไม่ก็ออกไป”ผมเห็นไอ้ภูทำหน้าโหดขู่เพื่อน สุดท้ายพวกมันก็ทนแรงกดดันไม่ไหวยอมทำตามที่ผมเขียน
“ตอนทำไม่คิด ตอนนี้ก็อย่ามาตีหน้าเศร้า”ผมมองไปทางไอ้ภูและไอ้ติน
“พวกมึงยอมทำเถอะ ไม่อย่างนั้นมันก็บ่นอยู่แบบนี้แหละ”ไอ้ตินพยายามกล่อมเพื่อน
“แมนๆหน่อย กล้าทำก็ต้องกล้ารับผิด”นั่นล่ะ พวกมันถึงยอมทำ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่คำขอโทษสไตล์ไอ้ฟิกแค่นั้นเอง! เมื่ออัดคลิปเสร็จผมก็อัพลงเฟสทันทีพร้อมแท็กหาแต่ล่ะคนเรียบร้อย
“เอาไว้หนึ่งวัน จากนั้นผมอนุญาตให้พี่ๆลบได้”ผมแจกยิ้มให้ทุกคน
“ทรงอำนาจเหลือเกินนะน้องฟิก”ไอ้เนมกระแหนะกระแหน
“แน่นอน ระดับไอ้ฟิกซะอย่าง”ผมไหวไหล่
“หิวว่ะ หาอะไรให้กูกินหน่อยดิ”ไอ้ชัยพูดขึ้นมา
“ในครัว”
“พากูไปหน่อย”ไอ้ชัยบิดตัวไปมาก่อนจะพยักหน้าให้ผมนำทางไป
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
“เรื่อง”ผมหันไปมอง ไอ้ชัยทำหน้าจริงจังก่อนจะหัวเราะออกมา
“กูยอมรับว่าเมื่อก่อนกูไม่ชอบหน้ามึง ไม่อยากให้ไอ้ตินมาคบกับมึงด้วยซ้ำ เพราะนิสัยแย่ๆของมึง”
“ตกลง เรื่องของมึงคือด่ากูใช่ไหม”
“เปล่า แค่จะบอกว่ากูยอมรับมึง”ผมลิกคิ้วมอง
“มาคิดแบบไม่อคติ มึงก็เบาลงเยอะจากแรกๆ”พูดจบมันก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่คนเดียว อะไรของมันวะ ผมส่ายหน้าระอากับนิสัยของมัน ค้นตู้เย็นเจอน้ำส้มทิปโก้อยู่สองกล่อง แบ่งกันจิบคนละนิดละหน่อยก็คงพอ
“นานว่ะ”ไอ้ภูโผล่มายืนด้านหลัง ผมปิดตู้เย็นเสียงดัง
“ขอกอดหน่อย”แล้วมันก็เข้ามากอดผมทันที มือหนาสอดเข้ามาในเสื้อวางอยู่บนหน้าท้องแห้งๆของผม
“เฮ้ย เดี๋ยวแม่เห็น”ผมดึงมือมันออก แต่อีกฝ่ายกลับรัดแน่นมากขึ้นพร้อมกับยื่นหน้ามาหอมแก้ม ผมเซเล็กน้อยเพราะเอนตัวหลบ
“มึงผอมนะ”
“ปล่อย กูเจ็บแผล”ไม่เจ็บแต่กลัวแม่มาเห็นมากกว่า
“ก็คิดถึงอ่ะ”มันกระซิบใกล้ๆใบหู ผมปล่อยให้มันกอดสักพัก ก่อนที่มันจะปล่อยผมออกจากอ้อมแขน ผมรอจนมันออกไปก่อนค่อยตามออกไป พวกไอ้เนมกำลังนั่งดูอัลบั้มรูปของผมอยู่ มือบอนจริงๆเลยไอ้พวกนี้
“ทำไมตอนเด็กๆมึงดูหงิมๆวะ โตมานี่เอาเรื่องจริงๆ”พี่ปาชะโงกมองรูป
“ก็ตอนนั้นยังเด็กไง ใครๆก็เป็น”ผมวางน้ำส้มลงบนโต๊ะ
“ใครบอก ดูไอ้ภูสิ ชั่วแต่เด็ก”พี่ปาเข้ามากระซิบก่อนจะหัวเราะ ไอ้คนที่โดนนินทานั่งหัวเราะรูปผมอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
“เออพี่ แล้ววีรกรรมสมัยเด็กของมันมีอะไรบ้าง”พี่ปากำลังอ้าปากจะตอบผม ไอ้ภูก็เงยหน้ามามองเสียก่อน พี่ปาเหล่มองผมก่อนจะหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าไปมา จะว่าไปผมยังไม่เคยเห็นรูปถ่ายวัยเด็กน้อยฟันหลอของพวกมันเลย สงสัยต้องหาโอกาสไปบ้านพวกมันบ้างแล้ว
ผมขี้เกียจนั่งอัดอยู่ในห้อง ปล่อยให้ไอ้พวกโตแต่ตัวนั่งขำกันไป ออกมาสูดอากาศนอกบ้านดีกว่า ผมคว้าส้มติดมือออกมา เห็นไอ้ตินนอนแผ่อยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ผมเดินไปยืนใกล้ๆแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นก่อนจะแกะเปลือกส้มทิ้งไปโดนหน้ามัน
“ไอ้ฟิก”มันพลิกตัวหนีก่อนจะลุกมานั่ง
“แผลเป็นไงบ้าง”
“ก็ค่อยยังชั่วแล้ว”ว่าแต่มันถามทำไม…
“ขอกอดหน่อย”ไอ้ตินยกมือขึ้นสองข้างเหมือนเวลาที่เด็กน้อยขอกอด
“ไม่เอา เดี๋ยวแม่มาเห็น”ผมมองไปรอบๆเพื่อดูว่ามีคนอยู่แถวนี้รึเปล่า
“แป๊บเดียว”ผมถอนหายใจก่อนจะนั่งลงข้างๆมัน ไอ้ตินเข้ามาสวมกอดหลาวๆ
“ไม่ได้กอดตั้งนาน”มันพึมพำเบาๆ
“พอใจยัง”มันผละออกมาพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ยัง ไว้ทดไปวันหลังก็แล้วกัน”มันทำหน้ามีเลศนัย
“เพิ่งพ้นโทษอย่าเพิ่งคิดเรื่องอื่น โอเคนะ”ยังเร็วไปที่พวกมึงจะคิดเรื่องหื่น!
แถม
คำขอโทษสไตล์น้องฟิก
เนม: พี่เนมขอโทษที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่มีสมอง ทั้งๆที่อายุอานามก็มีเมียมี…ผัวได้แล้ว (ไอ้สัดฟิก) พี่ขอโทษจริงๆ!
ปา: พี่ปาขอโทษน้องฟิกจริงๆที่ทำให้น้องต้องคิดมาก ต่อไปพี่จะคิดเยอะๆให้สมกับน้ำหนักสมองของพี่ (…)
ชัย: พี่…ขอโทษจริงๆที่ทำอะไรแย่ๆลงไปทั้งต่อหน้าและลับหลัง ถึงพี่จะไม่ค่อยมีน้ำยา จีบใครไม่ค่อยติด แต่พี่ก็รู้สึกสำนึกด้วยใจจริงต่อไปนี้พี่จะไม่ล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้อีก (กัดฟันพูดสุดๆ)
เบลล์: พี่ขอโทษน้องฟิกจริงๆที่เห็นความรู้สึกของน้องเป็นเรื่องล้อเล่น ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำอีกแล้ว ขอสัญญาด้วยหัวพุดเดิ้ล (ยิ้มอ่อน)
-------------------------
TBC.
เจอกันตอนหน้าาา
ป.ล.ส่วนไดอารี่ของภูคือไดอารี่เล่มเดียวกับภาคหลักที่ภูเคยเขียนไว้ค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 294405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก