ตอนที่๒๓กุญแจปริศนาก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป ผมยังไม่ได้เซ้าซี้ถามพวกมันแบบจริงจังว่าตกลงมันคือกุญแจอะไรกันแน่ แต่แอบหวั่นๆว่าจะเป็นตามที่ผมคิด ผมลองไล่เปิดตู้ลิ้นชักในห้องก็ไม่ได้ผล อีแบบนี้ผมจะรู้ไหมวะว่าควรเปิดอะไร แต่เอาไว้ก่อนเพราะไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร เข้าสู่วันที่สองที่ไอ้ตินไปทำโครงการ ผมเองก็โทรคุยกับมันตลอด ช่วงสายพี่เบลล์ส่งข้อความมาบอกว่าไอ้เจ้าคุณไม่ได้อยู่ที่ไร่ แต่ออกไปที่ไหนสักแห่ง ผมค่อยโล่งใจหน่อย
“ไอ้ภู ลงไปกินข้าวกัน”ผมเดินไปปลุกไอ้ตัวขี้เกียจที่นอนหลับอยู่ที่โซฟา มันปรือตามองก่อนจะพลิกตัวหนี
“ลุก!”ผมเริ่มหงุดหงิด เอื้อมไปกระตุกผมมันแรงๆสองสามที นับวันยิ่งกวนตีนและขี้เกียจ
“เออ กูไปคนเดียวก็ได้”ไม่ได้งอนอะไรมันหรอก แต่ขี้เกียจจะปลุกมันแล้ว ผมคว้าเสื้อคลุม จิ๊กเงินมาจากกระเป๋าของมันไปสามพันก่อนจะฮัมเพลงอย่างคนอารมณ์ดี ผมเลือกร้านข้าวอยู่นานช่วงสายๆร้านรอบม.จะคนเยอะเป็นพิเศษ ขี่วนสองสามรอบผมเลยเลือกร้านที่คนน้อยที่สุดอย่างจำใจ คนน้อยเพราะไม่อร่อยแน่ๆ ระหว่างที่กำลังคิดไม่ตกว่าจะสั่งอะไรดี เสียงทักแสดงความสนิทสนมก็ดังขึ้น
“หวัดดีพี่ฟิก”ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เพชรนี่เอง
“เออ มากินข้าวเหรอวะ”ผมหาเรื่องคุย ถามโง่ๆอ่ะครับ เห็นๆอยู่ว่ามันเข้าร้านข้าว ไอ้เพชรหัวเราะก่อนจะตอบ
“มากินขี้มั้ง”เจ้าของร้านถึงกับเหลือบมอง ผมเลือกสั่งข้าวผัดไข่เพราะไม่รู้จะสั่งอะไร ไอ้เพชรสั่งแบบเดียวกับผมก่อนจะมานั่งโต๊ะเดียวกับผมหน้าตาเฉย
“ใครชวนมึงเนี่ย”
“ผมชวนตัวเอง น่า ผมอยากนั่งด้วย กินคนเดียวมันไม่อร่อย”มันฉีกยิ้มหล่อ ก่อนจะลุกไปตักน้ำมาให้ผมด้วย บริการดีจริงๆ
“มึงทำงานอยู่คณะเหรอ”
“ใช่ครับ ตอนนี้กำลังช่วยกันทำฉากอยู่ พี่ว่างไหมอ่ะ ไปช่วยหน่อยดิ”
“ขี้เกียจ”ผมตอบไปตามตรง
“โห ช่วยนุ้งช่วยน้องก็ไม่ได้ กว่าแบบจะผ่านเลือดตาแทบกระเด็น พี่เคนแม่งโหด”พวกพี่ว้ากมีหน้าที่ตรวจแบบฉากของรุ่นน้อง มาคอยดูความคืบหน้างาน ยิ่งเข้าใกล้วันจริงจะยิ่งมีดราม่าแบบที่ทำกันมาทุกปี เพื่อกดดันให้น้องทำงานให้ดีมากขึ้น
“กูจะฟ้องมันว่ามึงนินทา คราวนี้มึงได้แก้แบบอีกรอบแน่”ผมขู่อย่างสะใจ ไอ้เพชรส่งเสียงโอดครวญเบาๆ มันมองไปรอบๆร้านเหมือนกำลังหาเรื่องคุย
“สเป็คพี่เป็นแบบไหน”อยู่ๆมันก็ถามเรื่องไร้สาระ
“แบบไหนก็ได้ ยกเว้นมึงอ่ะ”ผมรีบเสริมเมื่อเห็นสีหน้าลิงโลดของอีกฝ่ายในตอนแรก
“แหม ไม่เปิดโอกาสเลยนะ”มันทำเสียงเง้างอนได้น่าถีบเหลือเกิน
“กูมีแฟนแล้ว จะเปิดโอกาสให้มึงอีกทำไม”
“งั้นขอสมัครเป็นกิ๊ก”มันพูดทีเล่นทีจริง
“หมดสิทธิ์ว่ะ อย่างมึงไม่ใช่สเป็คกู”ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็ไม่สนมันหรอก ไอ้เพชรทำหน้าตาอ้อนวอน
“พี่ฟิกใจร้ายว่ะ”
“คนหน้าตาดีมักเป็นแบบนี้แหละ”
“พี่นี่หลงตัวเองจริงๆ”ได้ยินมันพึมพำมาเบาๆ ผมก้มมองโทรศัพท์ ไอ้ภูเพิ่งไลน์มาถามว่าผมอยู่ร้านไหน
Fix – ทีตอนแรก ชวนไม่มา
Phu – น่า อยู่ร้านไหน เดี๋ยวไปกินด้วย
ผมบอกชื่อร้านไปก่อนจะหันมาสนใจไอ้เพชรที่นั่งมองผมอยู่
“เดี๋ยวแฟนกูจะมากินข้าวด้วย อย่าปากมากล่ะ เดี๋ยวมึงได้กินอย่างอื่นแทนข้าว”ไม่ได้ขู่มัน แต่คนอย่างไอ้ภูคงไม่มานั่งใจเย็นได้แน่ๆ ไอ้เพชรแค่ยกยิ้มกลับมา ในที่สุดข้าวผัดของผมก็มาเสิร์ฟเสียที รอไม่นานไอ้ภูก็โผล่หัวมาด้วยชุดสบายๆ หนีบเตะช้างดาว เสื้อแขนสีหม่นๆที่ผมไม่ค่อยชอบกับกางเกงยีนส์ขาสั้นเก่าๆ จำได้ว่าเคยโยนทิ้งไปแล้วด้วย มันขุดมาใส่หรือไง ไอ้ภูกวาดตามองไปรอบๆร้าน ก่อนจะหยุดอยู่ที่ผม มันชี้หน้าเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว
“นั่งกับชู้เหรอ”มาถึงมันก็กวนประสาทพอดี ไอ้เพชรเงยหน้ามองไอ้ภูงงๆ แต่ก็ยกมือไหว้อย่างมีมารยาท
“เออ กิ๊กกูเอง ดีกรีเดือนคณะเลยนะเว้ย”ผมตามน้ำไปกับมัน ไอ้เพชรจากที่เคยพูดมาก ตอนนี้หุบปากฉับ
“หาได้แค่นี้เองรึไง”ไอ้ภูกวนกลับ มันหันไปมองไอ้เพชรก่อนจะวกกลับมาที่ผมอีกรอบ
“แค่นี้ที่ไหน เท่านี้ต่างหาก”ผมเริ่มจะเสื่อม ทำไม้ทำมือประกอบไปด้วย ไอ้เพชรถึงกับสำลักข้าวหน้าดำหน้าแดง ไอ้ภูขึงตามองก่อนจะเตะขาผมแล้วลุกไปสั่งข้าวบ้าง
“แฟนพี่เหรอ แล้วที่มาคณะวันนั้นล่ะ”ไอ้เพชรยังหน้าดำหน้าแดงอยู่
“นั่นก็แฟนกูเหมือนกัน”มันทำหน้าไม่เก็ท
“มึงไม่ต้องเข้าใจหรอก รู้แค่ว่ากูเสน่ห์แรงก็พอ”ไอ้เพชรหัวเราะแห้งๆ มันหันไปมองไอ้ภูก่อนจะกลับมากระซิบกับผม
“ก็ไม่บอกตั้งแต่แรกว่าคบกับพี่ภู”
“มึงรู้จักด้วยเหรอ”ผมถามอย่างสนใจ
“ก็เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาบ้าง”เดาว่าคงไม่ใช่ด้านดี ไอ้ภูกลับมานั่งข้างๆผมตามเดิม มันจ้องไอ้เพชรเหมือนกำลังประเมินอีกฝ่าย
“มึงใช่เด็กเก่าโรงเรียน…รึเปล่า”จำได้ว่าไอ้ภูก็เคยเรียนโรงเรียนนี้เหมือนกัน ที่อยู่ติดกับพวกช่าง
“ใช่ครับ ผมรุ่นXX”ไอ้ภูพยักหน้า
“รุ่นน้องกูนี่เอง ไงมึงช่วยไปเอาน้ำให้กูหน่อยซิ”ไอ้ภูถือโอกาสใช้ ไอ้เพชรจำต้องลุกไปตักให้แบบจำยอม
“ไม่คิดว่ามึงจะรู้จัก”
“กูมันคนกว้างขวาง จะกิ๊กกับมันก็คิดดีๆนะ”ไอ้ภูยื่นหน้ามาใกล้ๆ
“เด็กเก่าโรงเรียนกู ไม่ธรรมดาทั้งนั้น”ไอ้ภูวางมือลงบนหน้าขาของผม วางอย่างเดียวไม่ว่าแต่มันมาลูบๆคลำๆด้วยนี่สิ ร้านข้าวก็ไม่เว้น ผมปัดมือมันออก
“ทะลึ่งล่ะไอ้ภู”
“ไม่เท่ามึงหรอก ทำเป็นไก๋ทีเมื่อวานยัง…”ผมรีบส่งสายตาให้มันหุบปากทันที ไอ้เพชรกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำของไอ้ภู
“ขอบใจ”ทั้งโต๊ะเงียบอีกครั้งเมื่อต่างฝ่ายต่างจัดการข้าวของตัวเอง
“มึงคิดจะจีบเมียกูเหรอ”
แค่กๆ
ทั้งผมทั้งไอ้เพชรพร้อมใจกันสำลัก
“พูดอะไรของมึง”ข้าวติดคอเลย ไอ้หัวหมา ไอ้ภูยกยิ้มมองหน้าผมกับไอ้เพชร
“โทษที พอดีกูเป็นคนตรงๆแบบนี้แหละ ยังไม่ชินอีกเหรอ”ประโยคหลังไอ้ภูหันมาพูดกับผม
“เปล่าครับ ผมแค่ชอบพี่ฟิกแบบรุ่นพี่รุ่นน้องเฉยๆ”
“โกหก”มันสวนกลับทันที ไอ้เพชรทำหน้ามึนๆ
“กูไม่เชื่อคำพูดมึงหรอก เลิกปั้นหน้าเถอะว่ะ แค่มองแป๊ปเดียว กูรู้แล้วว่าธาตุแท้มึงเป็นคนยังไง”แหม ไอ้ภูมันเซียนขนาดนี้เลยเหรอ ไอ้เพชรทำหน้าไม่ถูก มันไม่ได้ตอบโต้กลับแต่อย่างใด
“พวกมึงเครียดกันทำไมเนี่ย เดี๋ยวข้าวไม่ย่อยพอดี”ผมแทรกเพื่อไม่ให้เกิดความตึงเครียด ก็ไม่รู้นะว่าไอ้ภูมันรู้สึกอะไร แต่ไอ้
เพชรก็คงไม่ธรรมดาจริงๆนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นไอ้ภูกับไอ้ตินคงไม่ออกปากพูด
“ผมกลับก่อนนะครับ ถ้าว่างๆก็แวะเข้ามาที่คณะได้นะพี่ฟิก”มันยิ้มให้ผมกับไอ้ภูก่อนจะลุกไปจ่ายเงิน
“มึงเคยรู้จักมันเหรอ”
“เปล่า แต่คิดว่ามันคงเคยรู้จักกู แต่ก็ดีแบบนี้มันจะได้ไม่กล้าทำอะไรล้ำเส้น แล้วก็อย่าเผลอจนยอมให้มันเข้าหาง่ายๆล่ะ”มันหันมากำชับกับผม
“กูรู้น่า พ่อ”
“เรียกผัวสิ เดี๋ยวให้รางวัล”ผมวางช้อนดังเคร้งทันที
“ล่อเล่นๆ อย่างอน”มันรีบขอโทษขอโพยทันที
“อยากรู้จริงๆตอนเด็กๆพ่อมึงเอาอะไรให้กิน โตมาถึงได้เป็นเด็กแบบนี้”
“กูก็อยากรู้เหมือนกัน ไปถามพ่อกูกันป่ะ”ตอนแรกก็คิดว่ามันพูดเล่นที่ไหนได้มันเอาจริงครับ หลังจากที่ผมเอารถมาเก็บที่หอ มันก็พาผมไปที่บ้านมันทันที แต่จะว่าไปผมไม่ได้มาบ้านมันนานแล้วเหมือนกัน เพราะไอ้ตัวข้างๆไม่ยอมให้ผมมาเนี่ยล่ะ
ภายในบ้านหลังใหญ่ ดูมีชีวิตชีวากว่าแต่ก่อนเยอะ ดูเหมือนว่าพ่อกับแม่ไอ้ภูจะออกมานั่งรับลมอยู่ที่สวน และที่แปลกไปกว่านั้นคือน้องหมาพันธ์โดเบอร์แมนสีดำ พ่อมันเหมือนจะกำลังสอนหมาอยู่
“ไอ้ภู มึงซื้อโดเบอร์แมนให้แม่มึงเลี้ยงเนี่ยนะ”ผมแอบกลัวเล็กน้อย ได้ยินเรื่องความดุมาเหมือนกันถ้าหากว่าเลี้ยงไม่ดี แถมยังหวงเจ้าของอีก
“เออ กูชอบ มึงมีกิ๊กเมื่อไหร่ กูจะให้มันกัดจู๋มึง”มันหันมายิ้มชั่ว
"โห่ ไอ้ภู แต่ก็เหมาะกับมึงดีนะ งั้นทีนี้กูก็ด่ามึงได้แล้วสิ”ไอ้ภูเหลียวมองงงๆ
“ด่าอะไร”
“ดุอย่างหมา”ผมหัวเราะก่อนจะหลบลูกเตะของมัน แต่ทันทีทีไอ้ภูเข้าไปใกล้เจ้าโดเบอร์แมนหางกุดๆก็วิ่งหน้าตั้งมาหาทันที
“ว่าไงโดโด้ลูกพ่อ”มันลูบหัวลูกโด้ของมันเบา ๆผมดูอยู่ห่างๆอย่างกล้าๆกลัวๆ
“มึงมานี่ดิฟิก มาทำความคุ้นเคยกับลูกกูก่อน”มันพยักหน้าให้ผมเข้าไปใกล้ๆ เจ้าหมาถอยห่าง พร้อมเสียงขู่เบาๆ
“ไอ้โด้”พ่อไอ้ภูเรียกเสียงดังจนมันหยุดส่งเสียง
“พี่มาดีนะหนูโด้”มันจะฟังผมรู้เรื่องไหม ผมค่อยๆเดินเข้าไปหา มันรีๆรอๆแต่ก็ยอมให้ผมลูบหัวจนได้
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ทั้งสองท่าน แม่ภูดูมีน้ำมีนวลมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย
“ไม่ได้เจอหนูฟิกนานเลยนะ”ท่านส่งยิ้มใจดีมาให้
“ไอ้ภูไม่ยอมให้ผมมาครับ”ผมรีบฟ้องทันที
“เหอะ”คนพ่อเหลือบมองลูกชาย แต่ดูเหมือนมันจะสนใจหมามากกว่า
“พ่อ ไอ้ฟิกมันสงสัยว่าตอนเด็กๆพ่อเอาอะไรให้ผมกิน”ผมทำหน้าเหวอ ไม่คิดว่ามันจะถามจริงๆ
“ถามอะไรของแก”พ่อมันดูจะไม่เข้าใจ
“ทำไมถึงโตมาเป็นแบบนี้”คำถามฟังดูล้อเล่น แต่ทำไมบรรยากาศมันดูไม่ค่อยดีเลย ผมได้แต่นั่งทำตัวไม่ถูก ส่วนคนที่ปล่อยระเบิดไว้ก็หันไปสนใจลูกมันซะงั้น
“ฉันคงเอาขี้เถ้ายัดมั้ง ถึงได้เป็นแบบนี้”พ่อลูกคู่นี้เขาหยอกกันแรงจริงๆ ไอ้ภูหัวเราะก่อนจะโยนลูกบอลเล็กๆให้น้องโด้ของมันวิ่งไปเก็บ
“พูดเหมือนแม่ผมเลยครับ เผอิญผมกินเก่งเลยกินขี้เถ้าที่แม่ยัดลงท้องหมดเลย”ผมแทรกเพื่อทำลายบรรยากาศแปลกๆ
“แล้วเราดื้อเหมือนไอ้ภูรึเปล่าล่ะ”พ่อมันเปลี่ยนมาคุยกับผมบ้าง
“ก็…เอาเรื่องอยู่ครับ”แต่ไม่ได้ดื้อเกเรแบบไอ้ภู ผมก็ซ่าส์ไปตามประสาวัยรุ่น นึกถึงตอนที่ยังมีกิ๊กเยอะๆแล้วมันปริ่มอย่างบอกไม่ถูก เดี๋ยวนี้ทำได้แค่รำลึกความหลังเงียบๆ ไม่อย่างนั้นไอ้สองคนนั่นจะโวยหาว่าผมคิดถึงกิ๊กเก่า
“เหรอ ก็ว่าอยู่ แล้วคิดยังไงถึงได้มาลงเอยกับคนไม่เอาไหนแบบไอ้ภูล่ะ”คนไม่เอาไหนที่ว่าหันมามองด้วยสีหน้ายุ่งๆ
“อ๋อ พอดีมันบังคับผมน่ะครับ”ผมตอบเอาฮา แกล้งไอ้ภูเล่น
“ท่าทางเราไม่เหมือนคนจะยอมคบกับไอ้ภูได้เลยนะ”พ่อมันยังคงถามต่อ
“ผมก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน แต่ความรักมันก็ไม่มีเหตุผลแบบนี้แหละครับ”ไอ้ภูเบ้หน้าเมื่อได้ยินคำพูดน้ำเน่าเอาใจพ่อมัน แถมแม่ไอ้ภูดูจะชอบใจเป็นพิเศษด้วย
“ก่อนที่จะมาคบกับไอ้ภู คงมีเมียเยอะสินะเรา”ผมถึงกับหน้าร้อนวูบวาบไปพักใหญ่ ไม่คิดว่าพ่อมันจะพูดตรงๆแบบนี้
“คุณก็…”แม่ไอ้ภูยิ้มขำ ผมรู้แล้วว่ามันได้นิสัยตรงๆแบบหน้าด้านมาจากใคร (ไม่ได้ด่าพ่อมันนะ)
“ก็พอได้ครับ ธรรมดาของคนหน้าตาดี”พ่อไอ้ภูหัวเราะเสียงดังเหมือนชอบใจ
“พอดีเลย แม่มีของที่อยากให้เราด้วยนะ ถ้าถึงเวลาที่สมควรแล้วแม่จะเอามาให้”ผมเห็นไอ้ภูมองหน้าแม่มันเหมือนรู้กัน
“อะฮึ่ม ยังไงก็อย่าเพิ่งเลิกกันไปก่อนล่ะ ถ้าถึงตอนนั้นยังคบกันอยู่จริง ฉันจะไฟเขียวให้พวกแกสองคนเต็มที่”
“พ่อไม่ต้องห่วงหรอก จะอีกกี่ปีผมก็ไม่เลิกกับมันแน่”สองคนพ่อลูกเถียงกันพอหอมปากหอมคอ ผมกับแม่มันได้แต่นั่งฟัง ถึงยังไงครอบครัวนี้ ก็แสดงความรักกันแปลกๆเนอะ
“เดี๋ยวกูต้องเข้าคณะ มึงจะไปที่ไหนต่อรึเปล่า”ไอ้ภูถามหลังจากที่เถียงกับพ่อมันจนพอใจแล้ว
“กูจะไปซื้อของทำงานต่อ”เตรียมปั่นโปรเจคใหม่
“อย่านัดผู้ชายไปเจออีกล่ะ”
“กูอยากต่อยมึงจริงๆว่ะภู”ผมลูบกำปั้นอย่างคันมือ พูดมากจริงๆ
“อ่ะ ลองสิ”มันยื่นหน้ามาให้ เชื้อเชิญด้วยรอยยิ้ม แต่ผมก็ไม่กล้าอยู่ดี
“ร้านเดิม”ช่วงปีหนึ่งเคยใช้มันออกไปซื้อตอนดึกบ่อยๆ
“ครับเมีย”มันหันมายิ้มชั่ว ผมคันไม้คันมือซะเหลือเกิน ระหว่างที่มันกำลังไปส่งที่ร้านขายอุปกรณ์มันก็พูดเรื่องชวนหงุดหงิดทันที
“มึงโทรหาไอ้ตินยัง ป่านนี้โดนไอ้เจ้าคุณอะไรนั่นหยอดจนเปื่อยแล้วแน่ๆ”มันหันมามองผมด้วยสีหน้าล้อเลียน
“ปากมอม สายกูรายงานว่าวันนี้มันไม่ได้อยู่ที่ไร่”พูดแล้วก็คิดถึง ส่งข้อความไปป่วนดีกว่า
Fix – 8bf57’
Tin – แปลด้วย
นึกว่ามันจะไม่ว่างตอบแล้วซะอีก
Fix – ความคิดถึงแปลไม่ได้หรอก
ขอเสี่ยวใส่มันซักหน่อย
Tin- มาแปลกนะ มีอะไรรึเปล่าเนี่ย
Fix – เปล่า แล้วมึงกลับวันไหน
Tin – พรุ่งนี้บ่ายๆ ไว้ตอนดึกจะโทรหานะ ตอนนี้ต้องคุยกับพวกคนงานก่อน
Fix – เออ จะรอ
ถ้าไม่โทรมานะมึง…
ผมเก็บโทรศัพท์ด้วยความแช่มชื่น
“เออ เรื่องของขวัญวันเกิดกู--”
“ไม่บอก”มันรีบขัดก่อนที่ผมจะทันพูดจบซะอีก รู้ทันนักนะ ผมนั่งเงียบไปตลอดทาง จนถึงร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียน สายตาสะดุดเข้ากับรถที่ผมเคยเห็นมาก่อนหน้านี้…รถที่มีโลโก้ของรีสอร์ท รถไอ้เจ้าคุณนั่นเอง ว่าแต่มันมาทำอะไรแถวนี้
“กูรออยู่ในรถนะ ขี้เกียจออกไป”
“อือ”ผมตอบส่งๆ ยังนึกสงสัยไม่หยุด หรือมันมาซื้อของ บ้าน่า…อย่างมันจะมาทำไมแถวนี้อีก เมื่อลงจากรถ ผมก็จ้องมองรถคันนั้นอยู่สักพัก เห็นเงาทะมึนๆเหมือนว่ามีคนนั่งอยู่ด้านใน
ช่างหัวมันเถอะ
ผมเลิกคิดก่อนจะรีบเข้าไปในร้าน คนเยอะตามปกติอยู่แล้ว ผมเดินเลาะไปหาของที่ต้องการ ระหว่างที่กำลังหยิบๆจับๆแผ่นอะคลีลิก ก็รู้สึกว่ามีคนมายืนมองอยู่ เมื่อหันไปมองก็พบกับคนร่างสูงสมส่วน และสวมแว่น
เชี่ยเจ้าคุณ มาเงียบๆอย่างกับผี
“มาซื้อของเหรอ”ถามแปลกๆ
“ครับ”ผมไม่รู้จะตอบอะไร เลยรีบหยิบแผ่นอะคลีลิกออกมา
“แล้วแผลวันนั้นเป็นไงบ้าง”อีกฝ่ายแตะที่ข้อศอกของผมอย่างถือวิสาสะ
“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับพี่”ช่วยไปไกลๆผมสักทีเถอะ ขนลุก ผมเหลียวมองรอบๆอย่างอับจนหนทาง
“เรียนสถาปัตย์เหรอ พอดีน้องชายพี่ก็เรียนเหมือนกัน”ผมเลิกคิ้วทันที น้องชายเหรอ…เหอะ ดูจากหน้าและน้ำเสียงแล้ว ผมไม่คิดว่าเป็นน้องชายหรอก
“บังเอิญจังครับ ว่าแต่น้องชื่ออะไรเหรอ เผื่อผมรู้จัก”เรื่องของเรื่องคือผมอยากเสือก
“ชื่อต้นน่ะ เรารู้จักไหม”คนตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมถอยห่างจนแทบจะติดกับชั้นวางของอยู่แล้ว ไอ้นี่มันน่ากลัวจริงๆ ว่าแต่ชื่อต้นเหรอ ต้นไหนวะ…ผมรู้สึกเหมือนถูกต้อนจนมุม
“เอ่อ คือผมรีบ ช่วยหลีกทางหน่อย”
“เจอกันทีไร เรารีบตลอดเลยนะ”เจ้าคุณหัวเราะในลำคอชวนขนลุก
“กลัวพี่เหรอ”
“เปล่าครับ”
“ท่าทางเราเหมือนกลัวๆ”อีกฝ่ายยิ้มอย่างได้ใจ ผมกำลังนึกภาพไอ้ตินโดนต้อนแบบนี้บ้าง ไม่หรอก!ยิ่งคิดผมก็ยิ่งเดือดเหมือนมีไฟลน ปกติคนอย่างเจ้าคุณนี่มันจีบดะหมดเลยหรือไง
“ผมไม่ได้กลัว แค่ไม่ชอบ”ผมตอบเสียงดังฟังชัด
“ดื้อๆแบบนี้ ยิ่งน่าเข้าหานะรู้รึเปล่า”ไอ้เจ้าคุณฉีกยิ้ม ผมเหลือบไปเห็นเด็กปีหนึ่งคณะเดียวกับผมห้อยป้ายบอกชื่อเข้าก็ถึงบางอ้อ
น้องชายที่ว่า…คงไม่พ้นเลี้ยงไว้ดูเอ็น เอ้ย เอ็นดูแน่ๆ ผมเริ่มสยองกับเสือตรงหน้ามากทุกที
“น้องชายมองแล้วครับ”มองแบบจะกินเลือดกินเนื้อ เจ้าคุณหันไปมอง ผมใช้จังหวะนี้ รีบเบียดอีกฝ่ายออกไปทันที แต่ช่วงที่รีบ
เบียดผ่าน รู้สึกได้ว่ามือของอีกฝ่ายเลื่อนโดนแถวๆสะโพกของตนอย่างตั้งใจ
หลอนเชี่ยๆเลย ทำไมมันต้องมาตามหลอกหลอนทั้งผมทั้งไอ้ตินด้วยก็ไม่รู้ ผมขนลุกวูบวาบไปหมด รีบเข้าไปเลือกกระดาษชานอ้อย ไม้บัลซ่าและพวกของตกแต่งเทียมให้เร็วที่สุด ระหว่างที่กำลังจ่ายเงินอยู่นั้น…
“พี่จ่ายให้เอง”เสียงไอ้เจ้าคุณดังอยู่ด้านหลัง
“ไม่ต้องครับ ผมมีเงินจ่ายเอง…”แต่ก็ไม่ทัน แขนของอีกฝ่ายเลื่อนผ่านหน้าพร้อมกับส่งแบงค์พันให้เจ้าของร้านไปแล้ว ผมรับถุงมาจากเคาน์เตอร์ก่อนจะรีบเบียดออกมาจากร้านทันที
เฮ้อ…เวรกรรมอะไรของไอ้ฟิกเนี่ย
“เป็นอะไร ทำหน้าแปลกๆ”ไอ้ภูโผล่มายืนข้างๆ ในมือมันถือถุงลูกชิ้นปิ้ง รถขายจอดอยู่หน้าร้านนี่เอง
“คือ…”
กริ๊งง
เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับไอ้เด็กต้นเดินออกมาพร้อมกับไอ้เจ้าคุณ มันทั้งสองคนต่างมองมาที่ผม ไอ้ต้นมองอย่างหมาหวงของ ส่วนไอ้เจ้าคุณ ไม่ต้องให้บรรยายก็คงเดาออก
“มองเชี่ยไรวะ”ไอ้ภูพึมพำอย่างหงุดหงิด มันคงสังเกตได้เหมือนกัน
“กลับเถอะ”ผมรีบเดินนำไปที่รถ ไอ้เจ้าคุณมันหน้าด้านจริงๆ ยังจะมายิ้มให้ผมอีก ไอ้ภูตามเข้ามาพร้อมกับปิดประตูเสียงดังปัง
“รู้จักมันเหรอ”ไอ้ภูมองไปที่รถของเจ้าคุณด้วยสายตาคุกรุ่น
“ไอ้แว่นนั่นคือไอ้เจ้าคุณ คนที่กูเล่าให้ฟังนั่นแหละ”ไอ้ภูทำตาโตทันที
“ไอ้นั่นน่ะเหรอ อย่าบอกนะว่ามันม้อทั้งมึงทั้งไอ้ติน แถมมันยังกินเด็กคณะมึงอีก”มันทำเสียงเหลือเชื่อ
“อือ”ผมตอบอย่างไร้อารมณ์
“เมื่อกี้ กูเห็นมันเข้าไปในร้าน…มันตามมึงไปรึเปล่า”ไอ้ภูเดาได้ตรงเผงเลย
“เออ กูสยองจริงๆ”คนอย่างไอ้เจ้าคุณคนละเรื่องกับไอ้ภู ไอ้ตินเลย
“คราวหน้าถ้ามันมายุ่งกับมึงอีก บอกกู เดี๋ยวกูจัดการเอง”ไอ้ภูทำหน้าจริงจังจนผมนึกกลัว แต่ผมมีลางสังหรณ์แปลกๆว่าคงเป็นมวยคนละรุ่นแน่ๆ
********************************************************
ผมมาค้างที่บ้านไอ้เคนเพราะเรื่องโปรเจ็ค ยอมรับว่าไม่ค่อยมีสมาธิฟังอะไรเท่าไหร่ เพราะรอสายจากไอ้ติน มันบอกว่าจะโทรมา จู่ๆผมก็นึกไปถึงเรื่องครั้งล่าสุด ถ้ามันไม่โทรมาล่ะ คราวนี้ผมโกรธมันแน่ ถึงเหตุผลจะดูไร้สาระก็เถอะ แต่ผมร้อนใจเรื่องไอ้เจ้าคุณมากจริงๆ ไม่ได้กลัวว่าไอ้ตินจะชอบหรืออะไรหรอก แต่เพราะเป็นไอ้เจ้าคุณ ผมเกรงว่ามันจะมีลูกไม้เยอะ
“เดี๋ยวนี้เพื่อนกูกลายเป็นคนคิดมากไปซะแล้ว”เสียงไอ้เคนแว่วมา ผมหันไปมองก็เห็นว่ามันกับไอ้ชายนั่งจ้องผมอยู่
“กูแค่เครียดๆ”
“เรื่องผีที่มึงเล่าน่ะนะ”ไอ้ชายทำหน้าเหมือนจะขำ
“ส่วนหนึ่ง มึงไม่ต้องขำ ไม่โดนกับตัวมึงไม่รู้หรอก”ผมยังสยองไม่หายเลย
RRRRRRR
ผมคว้าโทรศัพท์มาดูอย่างโล่งอกเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ผมปลีกตัวไปคุยด้านนอกทันที
“ว่าไง”
[รออยู่รึเปล่า] น้ำเสียงของมันก็ดูปกติดี
“ไม่ได้รอ”
[แต่รับเร็วมาก]
“โทรศัพท์อยู่ข้างๆพอดี…”ผมเดินไปเดินมาอย่างว้าวุ้น
[เป็นอะไรรึเปล่า เสียงแปลกๆ] ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“กูรู้เรื่องไอ้เจ้าคุณแล้วนะ”ผมเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวไม่ได้แล้ว
[อืม พี่ภูก็โทรมาคุยเรื่องมึงแล้วเหมือนกัน] ฟังก็รู้ว่ามันค่อนข้างเครียดอยู่เหมือนกัน
“กูรู้ว่ามึงเก่ง แต่ระวังมันไว้หน่อยก็ดีนะ”ไอ้ตินหัวเราะออกมาทันที
[กูห่วงมึงมากกว่า]
“กูเอาตัวรอดได้”
[กูไม่อยากพูดกับอีกฝ่ายตรงๆ มันจะดูเสียเปรียบถ้ากูมีท่าทางคิดมากหรือกังวล กูอยู่ปกติของกูแบบนี้แหละ ถ้ามันเบื่อ เดี๋ยวมันก็รามือเอง มึงก็รู้ถ้าหากว่ากูหมดความอดทน กูไม่อยู่เฉยแน่]
“เออ”ได้ยินมันพูดแบบนี้ ความกังวลที่เคยมีก็หายไปกับสายลม
[สบายใจหรือยังครับ น้องฟิก] ไอ้ตินกรอกเสียงนุ่มพลางหัวเราะไปด้วย
“แล้วงานหนักรึเปล่า”ผมเปลี่ยนเรื่องทันควัน
[ก็เอาเรื่องอยู่ ไม่เหมือนตอนที่เรียนในห้อง ได้ลงมือทำจริงๆก็ยากกว่าที่คิด] ผมนั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับมันอยู่นาน จนนึกขึ้นมาได้ว่าผมมีงาน
“กูต้องทำงานต่อเหมือนกัน ไว้เจอกันพรุ่งนี้ แล้วก็….”
[ก็อะไร]
“ไม่มีอะไร แค่นี้แหละ”ผมรีบวางสายทันที อยากบอกมันนะว่าผมหวง แต่จะห่วงหรือหวงมันก็คล้ายๆกันนั่นแหละ ผมเลิกคิดเรื่องไร้สาระ ก่อนจะส่งข้อความเสียงไปบอกฝันดีไอ้ภูด้วย แต่คิดว่าตอนนี้มันคงยังไม่นอนหรอก ไม่เล่นเกมส์ก็ดูหนังระเบิดกระท่อมอยู่แน่ๆ
“สบายใจแล้วล่ะสิ หน้าบานเชียวนะมึง”ไอ้เคนทักทันทีที่ผมกลับเข้ามาด้านใน
“เออกูได้ยินมาว่าน้องเดือนคณะชอบมึงเหรอ”ไอ้ชายผู้ไม่เคยตกข่าวเริ่มเม้าท์
“มึงไปได้ยินมาจากไหน”ข่าวมันไปไวขนาดนั้นเลยเหรอ
“กุได้ยินพวกหลีดคณะคุยกัน”
“เรื่องนี้กูก็เริ่มเครียดเหมือนกัน กูกลัวเป็นเหมือนคราวไอ้นัทจริงๆ”สงสัยต้องเข้าวัดทำบุญบ้างแล้วล่ะ เรื่องวุ่นๆจะได้หมดไปสักที
“เดี๋ยวพวกกูช่วยเป็นหูเป็นตาให้ ถ้ามันทำอะไรล้ำเส้น กูจะคุยให้เอง”ไอ้เคนเสนอ เพราะมันต้องทำงานกับพวกปีหนึ่งตลอดช่วงกิจกรรม อย่างไอ้เพชรอาจไม่เป็นปัญหาเท่าไอ้เจ้าคุณก็ได้…
********************************************************
ผมกลับไปที่หอช่วงสายๆ ก็ไม่เจอไอ้ภูแล้ว มีแต่โพสอิทแปะไว้ตรงตู้เย็น
‘ซ้ายมือคือหัวใจ’
หมายถึงอะไรของมัน ผมเหลียวมองไปทางซ้ายมือก็ไม่เจออะไร ‘หัวใจ’เหรอ ผมเหลือบมองเข้ากับต้นโฮย่ารูปหัวใจที่วางอยู่บนตู้ลิ้นชักข้างหน้าต่างทางซ้ายมือ ใกล้กันมีต้นเงินไหลมาเทมาตั้งอยู่ในกระถางเล็กๆ พวกมันนี่เล่นอะไรแปลกๆแฮะ จะว่าไปทำไมผมไม่เคยสังเกตว่ามีตู้ลิ้นชักอยู่ตรงนี้ หรือเพราะไอ้ตินชอบเอาต้นไม้จำพวกฟอกอากาศมาตั้งเยอะๆ ผมเลื่อนกระถางต้นไม้ออก ก่อนจะลองใช้กุญแจที่ได้มาไขดู
แกร๊กๆ
ผมใจเต้นระรัวเมื่อไขได้ ตู้เล็กๆแบบนี้ มันสองคนจะให้อะไรผม ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น ผมเปิดลิ้นชักออก ส่งเสียงงุนงงออกมาเมื่อเปิดเจอไดอารี่เล่มเล็กๆสองเล่มวางซ้อนกันอยู่ มีโพสอิทสีเขียวแปะอยู่ตรงหน้าปกอีกที
‘แปลกใจล่ะสิ แต่อย่าเพิ่งบ่น…’
สงสัยพวกมันคงจะว่างจัดแน่ๆ และผมก็บ้าจี้ทำตามมัน ส่วนไดอารี่ผมเลือกที่จะเก็บไว้ในตู้ลิ้นชักตามเดิม ยังไม่อยากอ่านตอนนี้ เพราะไม่รู้ว่าพวกมันเขียนอะไรไว้ นึกไปถึงไดอารี่ของไอ้ภูที่เคยโยนทิ้งไป หรือว่ามันลงทุนเขียนใหม่ ผมลงไปใต้หอตามข้อความที่บอกไว้ เห็นของตรงหน้าก็ได้แต่อุทานในใจว่า
‘ว่าแล้ว’
รถเบนซ์รุ่น CLS 250 สีดำจอดอยู่ที่หน้าหอ มีดอกกุหลาบเสียบอยู่ตรงหน้ารถ กำลังมึนๆงงๆ ไอ้ภูกับไอ้ตินก็โผล่มายืนข้างๆ
“เฮ้ย ไหนมึงว่ากลับตอนบ่าย”ผมโดนมันอำอีกแล้ว
“เปลี่ยนใจแล้ว รถสวยไหม”มันทำเสียงตื่นเต้น
“เปลืองเงิน รถพวกมึงก็มีอยู่แล้วจะซื้อมาอีกทำไม”ผมล่ะอยากตบกะบาลพวกมันสองคนจริง ๆและดูจากสไตล์แล้ว เหมือนจะ
เป็นรถแนวที่ไอ้ภูชอบ
“กูอยากได้”นั่นไง ในที่สุดไอ้ภูก็เผยไต๋ออกมาจนได้
“อยากได้กันเองแล้วก็เอาชื่อกูมาอ้าง”ไม่ได้โกรธอะไรหรอก ถึงยังไงผมก็ต้องใช้กับพวกมันอยู่ดี
“เดี๋ยวรถคันเก่า กูจะเอาไปคืนพ่อ”ไอ้ภูดูจะจริงจังมาก ผมก็ไม่รู้หรอก อนาคตมันไม่แน่นอน
“พวกมึงจริงจังเกินไปรึเปล่าเนี่ย”ถึงกับซื้อรถให้ผม ถึงจะเพื่อเป็นของขวัญให้ผม แต่ยังไงผมก็คิดมากอยู่ดี แล้วรถคันนี้ผมเชื่อว่าราคาคงกระฉูด แต่เห็นสีหน้าตั้งใจจริงของมันสองคนแล้วผมก็ด่าไม่ลง
“เดี๋ยวกูช่วยจ่ายวันละร้อยล่ะกัน”พูดออกไปเพื่อไม่ให้มันสองคนคิดมาก ความจริงต้องเป็นผมนะที่ต้องคิดเยอะ
“วันละบาทพอ จะได้อยู่ด้วยกันทั้งชีวิตไง”พวกมันชอบทำอะไรแบบนี้ทุกที และดูจากสีหน้าของพวกมันคงเตรียมใจมาโดนผมด่าแล้วแน่ๆ
“วันหลังก็ปรึกษากูก่อนนะ กูไม่อยากให้พวกมึงมองข้ามเรื่องเงินๆทองๆ”นี่ถ้ารถไม่สวย ผมคงบ่นนานกว่านี้แน่ๆ
“ครับแม่”มันสองคนประชดมาด้วยน้ำเสียงขบขัน ผมหยิบโทรศัพท์ที่สั่นเพราะมีข้อความเข้าออกมาดู เบอร์แปลกซะด้วย
ผมเตือนพี่นะ อย่ายุ่งกับคนของผม จากใครไม่ต้องสืบเลยครับ งานนี้มีเรื่องสนุกๆอีกแล้วสิ
****************************************************************
น้องโดโด้น้อยของภูค่ะ
TBC.
ตอนหน้าดีกรีความน่าหมั่นไส้ของเจ้าคุณจะเพิ่มขึ้นค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามน้า ม้วฟๆ
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 293695 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก